Przejdź do zawartości

Marian Pisz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marian Pisz
major piechoty major piechoty
Pełne imię i nazwisko

Marian Ignacy Pisz

Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1887
Kraków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1929
1939–1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

PKU Łódź Powiat

Stanowiska

komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Marian Ignacy Pisz (ur. 2 lutego 1887 w Krakowie, zm. ?) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 2 lutego 1887 w Krakowie, w rodzinie Andrzeja[1] i Marianny z Bilów[2].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Piechoty Nr 89[3] (11. kompania)[4]. Na stopień chorążego rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 4 sierpnia 1914[5]. 25 stycznia 1915 ranny dostał się do niewoli[6][4]. Z niewoli wrócił 30 kwietnia 1918[6].

30 stycznia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika ze starszeństwem z 1 lipca 1917 i przydzielony z dniem 16 stycznia 1919 do Żandarmerii Polowej[7][8]. 27 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu rotmistrza, w żandarmerii, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Dywizjonie Żandarmerii Wojskowej Nr 4 w Łodzi[9]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w 4 Dywizjonie Żandarmerii w Łodzi[10].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 15. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii, a jego oddziałem macierzystym był nadal 4 Dywizjon Żandarmerii[11]. W 1923 pełnił służbę w 4 Dywizjonie Żandarmerii w Łodzi na stanowisku zastępcy dowódcy dywizjonu[12][13]. 31 lipca 1926 został przeniesiony służbowo do Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź Miasto na okres 4 miesięcy[14]. W styczniu 1927 przedłużono mu przeniesienie służbowe o kolejne 2 miesiące[15]. W kwietniu tego roku został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź Powiat na stanowisko komendanta[16]. W październiku 1927 został przeniesiony z korpusu oficerów żandarmerii do korpusu oficerów piechoty, w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 269,3 lokatą, przydzielony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w PKU Łódź Powiat[17][18]. W lutym 1929 został zwolniony ze stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV[19]. Z dniem 31 sierpnia tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[20]. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź Miasto II. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IV. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[21].

30 sierpnia 1939 został powołany do czynnej służby i wyznaczony na stanowisko komendanta placu w Kutnie[22]. 3 października 1939 w Annopolu dostał się do niemieckiej niewoli[23]. Przebywał w Oflagu II B Arnswalde (numer jeńca 206)[23]. W 1945, po uwolnieniu z niewoli, przebywał krótko we Włoszech, a następnie wrócił do kraju[22].

18 lutego 1922 w Łodzi zawarł związek małżeński z Ireną Stanisławą Przedpełską, córką Antoniego Dionizego, urzędnika bankowego i Ireny z Głowackich[2]. Rozwiedzeni prawomocnym wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Łodzi z 26 czerwca 1951[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-28]..
  2. ↑ a b c Akta stanu cywilnego parafii Św.Józefa Oblubieńca w Łodzi. Polskie Towarzystwo Genealogiczne (jednostka 1922b, katalog Małżeństwa, pliki 060-061). [dostęp 2021-06-11].
  3. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 761.
  4. ↑ a b Lista strat nr 168. c. i k. Ministerstwo Wojny, 1915-04-28, s. 5..
  5. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 400.
  6. ↑ a b Suliński 2014 ↓, s. 53.
  7. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 13 z 6 lutego 1919, poz. 456.
  8. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 14 z 8 lutego 1919, poz. 507.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 1 września 1920, s. 798.
  10. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 402, 820.
  11. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 291.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1056, 1063.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 961, 965.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 31 lipca 1926, s. 242.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 12 stycznia 1927, s. 7.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 11 kwietnia 1927, s. 112.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 295.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 120, 170.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929, s. 78.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 216.
  21. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 908.
  22. ↑ a b Suliński 2014 ↓, s. 55.
  23. ↑ a b Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-11-06].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marian_Pisz&oldid=71727050”