Maxwell Taylor

Maxwell Davenport Taylor
	; gen. Maxwell Davenport Taylor
	generał
Data i miejsce urodzenia	26 sierpnia 1901 ; Keytesville
Data i miejsce śmierci	19 kwietnia 1987 ; Waszyngton
	Przebieg służby
Lata służby	1922–1964
Siły zbrojne	US Army
Stanowiska	d-ca 82. i 101. Dywizji Powietrznodesantowej,; naczelny d-ca sił okupacyjnych USA w Berlinie Zachodnim,; d-ca 8. Armii,; szef sztabu Armii USA, przewodniczący Kolegium Połączonych Szefów Sztabów,; ambasador USA w Sajgonie
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: operacja Market Garden,; wojna koreańska
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Oficjalna fotografia wojskowa wykonana zimą 1944 r.

Maxwell Davenport „Max” Taylor (ur. 26 sierpnia 1901 w Keytesville, zm. 19 kwietnia 1987 w Waszyngtonie) – generał armii amerykańskiej, uczestnik II wojny światowej i wojny koreańskiej, przewodniczący Kolegium Połączonych Szefów Sztabów (1962–1964).

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Maxwell Taylor urodził się 26 sierpnia 1901 w Keytesville w stanie Missouri. Studiował na Akademii Wojskowej w West Point, którą ukończył w 1922 z czwartą lokatą w swym roczniku^[1]. Staż odbywał przez cztery lata w jednostkach inżynieryjnych. Potem wstąpił do 10. pułku artylerii polowej, studiował do 1933 w Szkole Artylerii w Fort Sill jednocześnie wykładając język francuski i hiszpański w swej byłej szkole, West Point. Następnie, do 1935, uczył się w Fort Leavenworth. W tymże roku awansował na kapitana. W latach 1937–1939 służył w Chinach jako attaché wojskowy i krótko w Ameryce Łacińskiej. Później został mianowany dowódcą 12 dywizjonu artylerii polowej stacjonującego w Teksasie.

II wojna światowa

Tydzień po przystąpieniu USA do wojny Taylor został przeniesiony do Sztabu Generalnego i awansowany na pułkownika, a także dowódcę 82 Dywizji Powietrznodesantowej. W grudniu 1942 jego rangę podniesiono do generała brygady. W lipcu 1943 wylądował na Sycylii. Tam wziął udział w tajnej, niebezpiecznej misji. Został wysłany do Włoch kontynentalnych, pod Rzym, gdzie spotkał się z przyszłym premierem Włoch, Pietro Badoglio. Uzyskane od niego informacje zmusiły go do wstrzymania planowanego desantu powietrznego, gdyż strefy zrzutów były już zajęte przez wroga. Samoloty zawróciły w ostatniej chwili, a Maxwell uratował życie setek Amerykanów. Za ten czyn został doceniony przez przełożonych.

W marcu 1944 dowódca 101 Dywizji Powietrznodesantowej, William C. Lee, przeszedł zawał serca. Taylor przejął jego stanowisko. W nocy z 5 na 6 czerwca 1944 skakał ze spadochronem w Normandii, jak i pod Nijmegen w Market Garden. Gdy jego jednostka została oblężona w Bastogne, udał się na konferencję sztabu w Waszyngtonie, za co został znienawidzony przez swoich podwładnych^[2]. Maxwell dowodził 101 DPD do września 1945.

Okres powojenny

Po zdjęciu ze stanowiska dowódcy 101 DPD (jednostka przechodziła gruntowną reformę), został wysłany do USA, aby przejąć stanowisko komendanta Akademii Wojskowej w West Point. W 1949 powrócił do Europy, gdzie przez dwa lata piastował funkcję naczelnego dowódcy sił amerykańskich okupujących Berlin. W 1953 został ponownie wysłany na wojnę, tym razem do Korei. Tam dowodził 8 Armią, a w 1955 został zwierzchnikiem Armii Stanów Zjednoczonych na Dalekim Wschodzie. Jeszcze w tym samym roku objął jedno z najwyższych amerykańskich stanowisk wojskowych – szefa sztabu Armii. Sprawowana funkcja zapewniała mu nietykalność, toteż bez oporów krytykował Dwighta Eisenhowera jako prezydenta i faworyzowanie przez niego broni jądrowej. W lipcu 1959 przeszedł na emeryturę.

Krytykując również w cywilu plan Eisenhowera New Look zaskarbił sobie szacunek przyszłego prezydenta, Johna F. Kennedy’ego, również przeciwnika Eisenhowera. Przyszły prezydent USA otwarcie chwalił Taylora za uczciwość, honorowość, inteligencję i umiejętności zarówno taktyczne, jak i strategiczne. Na początku 1960 Taylor wydał książkę The Uncertian Trumpet, w której ostro krytykował politykę współczesnych mu Stanów Zjednoczonych. Taylor analizował wraz z innymi wojskowymi przyczyny nieudanej próby zajęcia Zatoki Świń na Kubie. Niedługo potem, z powodu niekorzystnej sytuacji na froncie w Wietnamie został przywrócony do służby. Od 1962 do 1964 zajmował najwyższe stanowisko wojskowe USA – przewodniczącego Kolegium Połączonych Szefów Sztabów. W tym czasie przeżył głęboki szok emocjonalny – w zamachu zginął jego wieloletni zwolennik i przyjaciel, prezydent USA John Kennedy.

Później Taylor został na rok ambasadorem amerykańskim w Sajgonie, a w 1965 kierował Radą Doradczą Wywiadu u boku prezydenta USA Lyndona Johnsona. Następnie od 1966 do 1969 przewodniczył Instytutowi Strategicznych Analiz Obronnych. Później ostatecznie przeszedł na emeryturę.

Zmarł 19 kwietnia 1987 w Waszyngtonie. Został pochowany na Narodowym Cmentarzu w Arlington w stanie Wirginia.

Awanse

podporucznik US Army – 22 czerwca 1922
porucznik US Army – luty 1927
kapitan US Army – sierpień 1935
major US Army – lipiec 1940
podpułkownik US Army – grudzień 1941
pułkownik US Army – luty 1942
generał brygadier US Army – grudzień 1942
generał major US Army – maj 1944
podpułkownik regularnej armii – czerwiec 1945
generał brygadier regularnej armii – styczeń 1948
generał major regularnej armii – sierpień 1951
generał porucznik US Army – sierpień 1951
generał – czerwiec 1953

Odznaczenia^[3]

Distinguished Service Cross
Distinguished Service Medal – dwukrotnie
Srebrna Gwiazda – dwukrotnie
Legia Zasługi
Brązowa Gwiazda
Purpurowe Serce
American Defense Service Medal
European-African-Middle Eastern Campaign Medal
World War II Victory Medal
Army of Occupation Medal
National Defense Service Medal
Korean Service Medal
Wielki Oficer Orderu Leopolda (Belgia)
Wielki Oficer Orderu Korony z palmą (Belgia)
Krzyż Wojenny z palmą (Belgia)
Wielki Oficer Orderu Zasługi Wojskowej (Brazylia)
Krzyż Wielki Orderu Świętej Trójcy (Etiopia)
Komandor Komendant Legii Honorowej (Filipiny)
Komandor Legii Honorowej (Francja)
Krzyż Wojenny (Francja)
Wielki Komandor Orderu Jerzego I (Grecja)
Krzyż za Zasługi Wojskowe I klasy (Gwatemala)
Krzyż Kawalerski Orderu Wojskowego Wilhelma (Holandia)
Wielka Wstęga Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia)
Wielki Oficer Orderu Boyacá (Kolumbia)
Wstęga Taeguk Orderu Zasług Wojskowych (Korea Południowa)
Wstęga Feldmarszałka Eulji Orderu Zasług Wojskowych (Korea Południowa)
Medal za Zasługi Wojskowe I klasy (Meksyk)
Wielki Oficer Wojskowego Orderu Ayacucho (Peru)
Wielka Wstęga Orderu Chmury i Sztandaru (Republika Chińska)
Order Korony Tajlandii I klasy (Tajlandia)
Honorowy Towarzysz Orderu Łaźni (Wielka Brytania)
Honorowy Rycerz Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego (Wielka Brytania)
Distinguished Service Order (Wielka Brytania)
Wielki Oficer Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (Włochy)
Krzyż Komandorski Orderu Wojskowego Włoch (Włochy)
United Nations Korea Medal (ONZ)

Przypisy

↑ Praca zbiorowa, Żołnierze XX wieku, s. 8, Polskie Media Amer.com SA, Warszawa 2007, ISBN 978-83-7425-819-7.
↑ Praca zbiorowa, Żołnierze XX wieku, s. 9, Polskie Media Amer.com SA, Warszawa 2007, ISBN 978-83-7425-819-7.
↑ Department of the Army • General Orders No. 24, 1987 – General Maxwell Davenport Taylor (ang.) [dostęp 2013-05-11].

Bibliografia

Praca zbiorowa, Żołnierze XX wieku, Polskie Media Amer.com SA, Warszawa 2007, ISBN 978-83-7425-819-7.

[1] Praca zbiorowa, Żołnierze XX wieku, s. 8, Polskie Media Amer.com SA, Warszawa 2007, ISBN 978-83-7425-819-7.

[2] Praca zbiorowa, Żołnierze XX wieku, s. 9, Polskie Media Amer.com SA, Warszawa 2007, ISBN 978-83-7425-819-7.

[3] Department of the Army • General Orders No. 24, 1987 – General Maxwell Davenport Taylor (ang.) [dostęp 2013-05-11].

[1]

[2]

[3]