Melanezyjczycy
Melanezyjczycy – rdzenna ludność wysp Melanezji.
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]W 1991 roku ich liczebność wynosiła ok. 1 mln. Zamieszkują Papuę-Nową Gwineę, Nauru, Wyspy Salomona, Vanuatu, Fidżi, wschodnią Indonezję oraz Timor Wschodni[1]. Są wynikiem zmieszania się pierwotnej ciemnoskórej ludności z późniejszą napływową ludnością jasnoskórą, przybyłą do Melanezji z obszarów wschodniej i południowo-wschodniej Azji w trzech falach między XX a VIII wiekiem p.n.e. Są silnie zróżnicowani kulturowo, posługują się wieloma różnymi językami (języki austronezyjskie i papuaskie) oraz językami kreolskimi opartymi na angielskim (tok pisin, bislama). Podstawą gospodarki Melanezyjczyków jest przeważnie rybołówstwo i w mniejszym zakresie chów zwierząt. W tradycyjnych wierzeniach dużą rolę odgrywa magia i kult przodków.
Do ludności melanezyjskiej zalicza się Papuasów z Nowej Gwinei. Część badaczy jednak oddziela ich od wyspiarskich Melanezyjczyków, przede wszystkim ze względu na różnice językowe[1].
Na świecie blond włosy u ludzi występują rzadko poza Europą i innymi skupiskami ludzi o europejskim pochodzeniu. Jednakże Melanezyjczycy są jednym z nielicznych nieeuropejskich ludów i jedynym wśród czarnoskórych ludów, gdzie naturalnie występują blond włosy[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Michał Missala, Perspektywy samostanowienia Papui Zachodniej, „Stosunki Międzynarodowe”, 26 (3–4), Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 2002, s. 201–220, ISSN 0209-0961 [dostęp 2020-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2020-05-05], patrz s. 202.
- ↑ Sindya N. Bhanoo, Island’s Genetic Quirk: Dark Skin, Blond Hair, „The New York Times”, 3 maja 2012, ISSN 0362-4331 [dostęp 2020-02-20] [zarchiwizowane z adresu 2020-02-20] (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Krystyna Damm, Aldona Mikusińska (red.), Ludy i języki świata, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000 (PWN Leksykon), s. 141, ISBN 83-01-13070-9, OCLC 830240260 (pol.).