Przejdź do zawartości

Norbert Schemansky

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Norbert Schemansky
Ilustracja
Norbert Schemansky na Igrzyskach XVIII Olimpiady w Tokio (1964)
Data i miejsce urodzenia

30 maja 1924
Detroit

Data i miejsce śmierci

7 września 2016
Dearborn

Wzrost

180 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone
Igrzyska olimpijskie
złoto Helsinki 1952 podnoszenie ciężarów
(waga połciężka)
srebro Londyn 1948 podnoszenie ciężarów
(waga ciężka)
brąz Rzym 1960 podnoszenie ciężarów
(waga ciężka)
brąz Tokio 1964 podnoszenie ciężarów
(waga ciężka)
Mistrzostwa świata
złoto Mediolan 1951 waga półciężka
złoto Sztokholm 1953 waga półciężka
złoto Wiedeń 1954 waga ciężka
srebro Filadelfia 1947 waga ciężka
srebro Budapeszt 1962 waga ciężka
srebro Sztokholm 1963 waga ciężka
Igrzyska panamerykańskie
złoto Meksyk 1955 waga ciężka

Norbert „Norb” Schemansky (ur. 30 maja 1924 roku w Detroit, zm. 7 września 2016 w Dearborn[1]) – amerykański sztangista polskiego pochodzenia[2], czterokrotny medalista igrzysk olimpijskich, sześciokrotny medalista mistrzostw świata oraz złoty medalista igrzysk panamerykańskich.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy sukces osiągnął w 1947 roku, kiedy zdobył srebrny medal w wadze ciężkiej na mistrzostwach świata w Paryżu. W zawodach tych rozdzielił na podium swego rodaka Johna Davisa oraz Václava Bečvářa z Czechosłowacji. Srebrny medal zdobył też na igrzyskach olimpijskich w Londynie w 1948 roku, gdzie o 27,5 kg wyprzedził go Davis.

W kolejnych latach Schemansky startował w wadze półciężkiej, zdobywając między innymi złote medale podczas mistrzostw świata w Mediolanie w 1951 roku i rozgrywanych dwa lata później mistrzostw świata w Sztokholmie. W międzyczasie wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Helsinkach, gdzie także zwyciężył, ustanawiając jednocześnie nowy rekord świata. Z wynikiem 445 kg pokonał tam Grigorija Nowaka z ZSRR (410 kg) i Lennoxa Kilgoura z Trynidadu i Tobago (402,5 kg).

Od 1954 roku ponownie startował w wadze ciężkiej, zdobywając złoty medal na mistrzostwach świata w Wiedniu. Wyprzedził tam kolejnego reprezentanta USA – Jamesa Bradforda i Austriaka Franza Hölbla. W 1955 roku zdobył złoto na igrzyskach panamerykańskich w Meksyku. W połowie lat 50' doznał kontuzji pleców, która wyeliminowała go ze startu na igrzyskach olimpijskich w Melbourne w 1956 roku[3]. Kolejny medal zdobył w 1960 roku, zajmując trzecie miejsce w wadze ciężkiej podczas igrzysk w Rzymie. Wyprzedzili go tam jedynie Jurij Własow z ZSRR i James Bradford. Następnie zajmował drugie miejsce na mistrzostwach świata w Budapeszcie w 1962 roku i mistrzostwach świata w Sztokholmie rok później, w obu przypadkach plasując się za Własowem. Ostatnie sukcesy osiągnął w 1964 roku, kiedy na igrzyskach olimpijskich w Tokio, w wieku 40 lat, zdobył brązowy medal w wadze ciężkiej (podnosząc 537,5 kg). Zawody te wygrał Łeonid Żabotynśkyj z ZSRR z wynikiem 572,5 kg, a drugi był Własow, podnosząc 570 kg. Wywalczył tam jednocześnie brązowy medal mistrzostw świata, gdyż latach 1964–1984 wyniki igrzysk olimpijskich były jednocześnie wynikami mistrzostw świata.

W 1964 roku został pierwszym sztangistą w historii, który zdobył cztery medale olimpijskie[4]. Łącznie ustanowił 13 oficjalnych rekordów świata: 4 w rwaniu, 5 w podrzucie i 4 w trójboju.

Podczas kariery sportowej pracował dorywczo, co często nie wystarczało by utrzymać rodzinę[5]. Po zakończeniu kariery sportowej w 1972 roku pracował jako inżynier.

W czasie II wojny światowej brał udział w ofensywie w Ardenach[5].

Wraz z żoną, Bernice, doczekał się czwórki dzieci, dziesięciorga wnucząt i szesnastu prawnucząt.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. John Steckroth: Four-time Olympian, Dearborn native Norbert 'Norb' Schemansky dead at age 92. clickondetroit.com, 7 września 2016. [dostęp 2016-09-07]. (ang.).
  2. Norbert Schemansky. polishsportshof.com. [dostęp 2012-04-15].
  3. LOOKING FOR A LIFT (ang.)
  4. Weightlifting at the 1964 Tokyo Summer Games: Men's Heavyweight. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-21)]. (ang.).
  5. a b Norbert Schemansky, Who Won Weight-Lifting Gold but Little Applause Back Home, Dies at 92 (ang.)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]