Przejdź do zawartości

Norwich Terrier

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Norwich terrier
Ilustracja
Norwich terriery
Kraj patronacki

Wielka Brytania

Kraj pochodzenia

Wielka Brytania[1]

Wymiary
Wysokość

25-26 cm[2]

Masa

ok. 6 kg

Klasyfikacja
FCI

Grupa III, Sekcja 2,
nr wzorca 72

AKC

Grupa 4 (Terriers)

ANKC

Grupa 2 (Terriers)

CKC

Grupa 2 (Terriers)

KC(UK)

Terrier

NZKC

Terrier

UKC

Grupa 7 – Terrier

Wzorce rasy

Norwich terierrasa psów, należąca do grupy terierów, znajdująca się w sekcji terierów krótkonożnych. Nie podlega próbom pracy[1].

Krótki rys historyczny

[edytuj | edytuj kod]

Psy te pochodzą z regionu nazywanego East Anglia (Wschodnia Anglia) znajdującego się na południu Wielkiej Brytanii, z hrabstwa Norfolk. Norfolk terier wyodrębniono jako oddzielną rasę z norwich terierów w 1963 w Wielkiej Brytanii. W USA uczyniono to w roku 1979[2].

Użytkowość

[edytuj | edytuj kod]

Rasa wyhodowana do polowań na szkodniki, skuteczna w walce z gryzoniami.

Temperament

[edytuj | edytuj kod]

Norwich Terrier to rasa terierów odważnych i aktywnych, są cierpliwe wobec dzieci, przywiązują się do członków rodziny.

Budowa

[edytuj | edytuj kod]

Mały pies o silnym i mocnym układzie kostnym.

Szata i umaszczenie

[edytuj | edytuj kod]

Umaszczenie w jakiej występuje Norwich Terrier to rude oraz płowe we wszystkich odcieniach, od czerwonego przez rude z czarnym przesianiem aż po czarne podpalane.

Utrzymanie

[edytuj | edytuj kod]

Wymagana jest regularna pielęgnacja szaty – trymowanie.

Popularność w Polsce

[edytuj | edytuj kod]

Rasa pojawiła się w Polsce w latach 90. i jak dotąd jest mało popularna – do niedawna rocznie rodziło się około 2-3 miotów.

Zdrowie

[edytuj | edytuj kod]

Problemem zdrowotnym występującym w tej rasie jest rodzaj epilepsji. Obecnie w niektórych krajach próbuje się ograniczyć epilepsję przez eliminowanie z hodowli chorych psów. W Holandii, od pewnego czasu Klub Norwich Terriera prowadzi badania w tym kierunku[potrzebny przypis]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 151.
  2. a b David Taylor: Księga psów. s. 92-93.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
  • Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 2003, s. 24. ISBN 83-7073-372-7.
  • David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.