Pałac Branickich w Warszawie (ul. Miodowa)
52°14′49″N 21°00′41″E/52,246944 21,011389 nr rej. 436/1 z 1 lipca 1965[1]
| |
.jpg) Widok pałacu od strony ulicy Podwale | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość |
Warszawa |
| Adres |
ul. Miodowa 6 |
| Typ budynku | |
| Architekt | |
| Rozpoczęcie budowy |
XVIII w. |
| Zniszczono |
II wojna światowa |
| Odbudowano |
1947–1953 |
| Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
| 52°14′49″N 21°00′41″E/52,246944 21,011389
| |
Pałac Branickich – pałac znajdujący się w Warszawie przy ulicy Miodowej 6. Oficyny pałacu są przypisane do ulicy Podwale (nr 3 i 5).
Wybudowany w bezpośrednim sąsiedztwie Zamku Królewskiego, należał do najbogatszych rezydencji magnackich w stolicy.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W pierwszej połowie XVII wieku w miejscu tym stał dwór rodziny Sapiehów. W XVIII wieku posesja została kupiona przez Stefana Mikołaja Branickiego.
Pałac został wzniesiony w latach 40. XVIII wieku dla Jana Klemensa Branickiego, hetmana wielkiego koronnego. Jego głównym architektem był Jan Zygmunt Deybel. Współpracowali z nim także Jan Henryk Klemm, Jakub Fontana i rzeźbiarz Jan Chryzostom Redler. Późnobarokowy pałac posiada dwie klasycystyczne oficyny, okalające rozległe podwórze, zamknięte bramą od strony ulicy Podwale. Od przydomku małżonki hetmana, Izabelli z Poniatowskich (siostry króla Stanisława Augusta), pałac nazywany był powszechnie „pałacem Pani Krakowskiej” (odziedziczyła tę posesję w 1771 roku).
W 1804 roku sprzedała pałac rodzinie Niemojewskich, zaś w roku 1817 jego właścicielem stał się Stanisław Sołtyk. Pałac był przebudowywany wielokrotnie w wieku XIX.
Do 1949 r. należał do Franciszka Salezego Potockiego, kiedy odebrano mu go na podstawie dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy z 26 października 1945 (tzw. dekretu Bieruta). Zniszczony podczas II wojny światowej[2], został odbudowany w latach 1947–1953. Mieściło się w nim Ministerstwo Szkolnictwa Wyższego[3].
W 1965 pałac wraz z oficynami i bramą został wpisany do rejestru zabytków[1].
Do 2009 był jedną z siedzib Urzędu m. st. Warszawy. We wrześniu 2008 władze miasta podjęły negocjacje ze spadkobiercami Potockiego w sprawie warunków zwrotu nieruchomości[4].
W 2013 spadkobiercy Franciszka Salezego Potockiego sprzedali budynek jednemu z deweloperów[5]. W grudniu 2022 w pałacu (połączonym z sąsiednim pałacem Szaniawskich) otwarto hotel Verte należący do butikowej sieci Autograph Collection Marriott International[6].
Inne informacje
[edytuj | edytuj kod]- Przy wejściu do pałacu od strony dziedzińca znajduje się para zachowanych dwukomorowych gaśników na pochodnie.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Zestawienie zabytków nieruchomych. Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków - stan na 31 marca 2019 r. Woj. mazowieckie (Warszawa). [w:] Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 39. [dostęp 2019-10-07].
- ↑ Alfred Lauterbach. Zniszczenie i odbudowa Warszawy zabytkowej. „Kronika Warszawy”. 4(8), s. 58, 1971.
- ↑ Tadeusz Podgórski: Zwiedzamy Warszawę. Warszawa: Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, 1956, s. 97.
- ↑ Warszawski ratusz na walizkach [online], wyborcza.pl [dostęp 2017-11-25] (pol.).
- ↑ Kordian Kuczma. Złoto dla zuchwałych. Warszawska reprywatyzacja. „Skarpa Warszawska”, s. 8, wrzesień 2016.
- ↑ Hotel w pałacu. sztuka-architektury,pl, 2 lutego 2023. [dostęp 2023-05-15].