Piotr Naimski

Piotr Naimski
	; Piotr Naimski (2021)
Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1951 ; Warszawa
Zawód, zajęcie	polityk, biochemik, nauczyciel akademicki
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Stanowisko	wiceminister gospodarki (2005–2007), poseł na Sejm VII i VIII kadencji (2011–2019), sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów (2015–2022)
Partia	ZChN, ROP, RKN, PiS
Małżeństwo	Małgorzata Naimska
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach
	Strona internetowa

Piotr Aleksander Naimski (ur. 2 lutego 1951 w Warszawie) – polski polityk, biochemik, nauczyciel akademicki, działacz opozycji w okresie PRL, publicysta. W latach 2005–2007 wiceminister gospodarki, poseł na Sejm VII i VIII kadencji, w latach 2015–2022 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i pełnomocnik rządu do spraw strategicznej infrastruktury energetycznej. Kawaler Orderu Orła Białego.

Życiorys

Wykształcenie i praca naukowa

W 1968 ukończył VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie, następnie studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1981 uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych. W latach 1976–1980 pracował w Instytucie Biochemii i Biofizyki Polskiej Akademii Nauk. Od 1981 do 1984 przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie był pracownikiem naukowym New York University School of Medicine. W latach 1984–1989 zajmował się zastosowaniami metod biochemicznych w diagnostyce medycznej. Od 1996 do 2009 zajmował stanowisko adiunkta w Wyższej Szkole Biznesu – National-Louis University w Nowym Sączu. Był prodziekanem i dziekanem Wydziału Studiów Politycznych na tej uczelni i kierownikiem programu magisterskiego Stosunki Międzynarodowe i Dyplomacja.

Działalność w okresie PRL

Od 1964 był harcerzem 1 Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka”. Uzyskał stopień instruktorski podharcmistrza^[1].

W 1975 był uczestnikiem protestów przeciwko zmianom w konstytucji^[2]. Po wydarzeniach czerwcowych z 1976 brał udział w organizowaniu pomocy dla represjonowanych robotników Radomia i Ursusa. Należał do założycieli Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”. Blisko współpracował z Antonim Macierewiczem (współdziałali m.in. w „Czarnej Jedynce” oraz w tzw. Gromadzie Włóczęgów, a także w redakcji drugoobiegowego miesięcznika „Głos”). W latach 1980–1981 zasiadał w radzie programowej Ośrodka Badań Społecznych Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”.

W 1981 wyjechał na stypendium naukowe do Nowego Jorku, był współorganizatorem Komitetu Pomocy „Solidarności” w Nowym Jorku. Po powrocie do Warszawy w lipcu 1984 wrócił do redakcji pism „Głos” i „Wiadomości” (wcześniej wydawanych pod nazwą „Wiadomości Dnia”).

Działalność w III RP

Pełnił funkcję dyrektora Wydawnictwa „Głos” (1989–1992). Po powołaniu Antoniego Macierewicza na stanowisko ministra spraw wewnętrznych rozpoczął pracę w tym resorcie, od 8 stycznia do 1 lutego 1992 był podsekretarzem stanu MSW, a od 1 lutego do 5 czerwca 1992 szefem Urzędu Ochrony Państwa. Odszedł ze stanowiska po dymisji rządu Jana Olszewskiego.

W latach 1992–1996 był prezesem Klubu Atlantyckiego. Od 1999 do 2001 pełnił funkcję doradcy ds. bezpieczeństwa w gabinecie politycznym premiera Jerzego Buzka.

Działał w Zjednoczeniu Chrześcijańsko-Narodowym, Ruchu Odbudowy Polski i Ruchu Katolicko-Narodowym. W wyborach parlamentarnych w 1997 bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy ROP w województwie krakowskim, otrzymując 10 694 głosy^[3].

Od listopada 2005 do listopada 2007 był sekretarzem stanu w Ministerstwie Gospodarki odpowiedzialnym za bezpieczeństwo dostaw surowców energetycznych do Polski. W 2008 został doradcą szefa BBN i członkiem Zespołu ds. Bezpieczeństwa Energetycznego w Kancelarii Prezydenta RP. Po śmierci Lecha Kaczyńskiego zrezygnował z tych funkcji. Później został doradcą w konserwatywnym think tanku New Direction utworzonym w Brukseli przez grupę Europejskich Konserwatystów i Reformatorów.

W wyborach parlamentarnych w 2011 był bezpartyjnym kandydatem do Sejmu z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu nowosądeckim. Uzyskał mandat poselski, otrzymując 5388 głosów^[4]. W grudniu 2013 wstąpił do PiS^[5]. W 2015 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję (dostał 20 408 głosów)^[6]. 23 grudnia 2015 powołany na stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i pełnomocnika rządu do spraw strategicznej infrastruktury energetycznej^[7]. W wyborach w 2019 nie został ponownie wybrany do Sejmu, kandydując z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu warszawskim^[8]. 20 lipca 2022 został odwołany ze stanowisk rządowych^[9].

W 2021 wszedł w skład rady Fundacji Archiwum Jana Olszewskiego^[10].

Życie prywatne

Pochodzi z rodziny frankistów ochrzczonej w katedrze lwowskiej w 1759, co przedstawił w wywiadzie dla „Rzeczpospolitej” przed wyborami parlamentarnymi w 1997^[11].

Żonaty z Małgorzatą Naimską^[12], ma czworo dzieci.

Odznaczenia i wyróżnienia

Order Orła Białego (2022, nadany przez prezydenta RP Andrzeja Dudę)^[13]^[14]
Krzyż Wolności i Solidarności (2017)^[15]^[16]
Odznaka Honorowa imienia gen. Stefana Roweckiego „Grota” (2011)
Krzyż Wielki Królewskiego Norweskiego Orderu Zasługi (2016)^[17]
Krzyż Oficerski Orderu „Za Zasługi dla Litwy” (2019)^[18]
Człowiek Roku 2021 „Gazety Polskiej”^[19]

Wyniki wyborcze

Wybory		Organ	Okręg	Wynik
1997	Ruch Odbudowy Polski	Sejm III kadencji	nr 21	10 694 (2,20%)^[3]
2011	Prawo i Sprawiedliwość	Sejm VII kadencji	nr 14	5388 (1,93%)^[4]
2015	Prawo i Sprawiedliwość	Sejm VIII kadencji	nr 14	20 408 (6,57%)^[6]
2019	Prawo i Sprawiedliwość	Sejm IX kadencji	nr 19	5900 (0,43%)^[8]

Przypisy

↑ Jacek Żakowski. Z powodu zmian organizacyjnych…. „Tygodnik Solidarność”. Nr 5, s. 12, 1 maja 1981. Warszawa: Krajowa Komisja Porozumiewawcza NSZZ „Solidarność”. ISSN 0208-8045. [dostęp 2024-04-28].
↑ Kryptonim „Gracze”. Służba Bezpieczeństwa wobec Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR” 1976–1981. Łukasz Kamiński, Grzegorz Waligóra (wybór, wstęp i opracowanie). Warszawa: IPN, 2010, s. 61. ISBN 978-83-7629-095-9.
↑ ^a ^b Serwis PKW – Wybory 1997. [dostęp 2023-01-06].
↑ ^a ^b Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2023-01-06].
↑ Naimski zrobi porządek w sądeckim PiS? Poseł: nic o tym nie wiem. sadeczanin.info, 21 grudnia 2013. [dostęp 2015-11-25].
↑ ^a ^b Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2023-01-06].
↑ Piotr Naimski. kprm.gov.pl. [dostęp 2015-12-23].
↑ ^a ^b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2023-01-06].
↑ Piotr Naimski odwołany. „Powiedziano mi, że nie nadaję się do współpracy i wszystko blokuję”. tvn24.pl, 20 lipca 2022. [dostęp 2022-07-20].
↑ Fundacja Archiwum Jana Olszewskiego. rejestr.io. [dostęp 2022-12-02].
↑ Nowa twarz Platformy. interia.pl, 10 lutego 2008. [dostęp 2015-06-02].
↑ Dokumenty Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”. Andrzej Jastrzębski (opracowanie). Warszawa-Londyn: Wydawnictwo Naukowe PWN, „Aneks”, 1994, s. 147, 166. ISBN 83-01-11201-8. [dostęp 2022-07-01].
↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 września 2022 r. nr rej. 403/2022 o nadaniu orderów (M.P. z 2022 r. poz. 1149).
↑ Ordery Orła Białego w 46. rocznicę powstania Komitetu Obrony Robotników. prezydent.pl, 23 września 2022. [dostęp 2022-09-23].
↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 listopada 2017 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2018 r. poz. 87).
↑ Uroczystość wręczenia odznaczeń państwowych. ipn.gov.pl, 13 grudnia 2017. [dostęp 2017-12-13].
↑ Minister Naimski odznaczony przez króla Norwegii. energetyka.defence24.pl, 23 maja 2016. [dostęp 2016-05-25].
↑ Valstybės apdovanojimai – už nuopelnus Lietuvai. lrp.lt, 6 lipca 2019. [dostęp 2019-07-07]. (lit.).
↑ Piotr Naimski – Laureat „Gazety Polskiej” za rok 2021. gazetapolska.pl, 2022. [dostęp 2022-04-08].

Bibliografia

Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2015-06-02].

[1] Jacek Żakowski. Z powodu zmian organizacyjnych…. „Tygodnik Solidarność”. Nr 5, s. 12, 1 maja 1981. Warszawa: Krajowa Komisja Porozumiewawcza NSZZ „Solidarność”. ISSN 0208-8045. [dostęp 2024-04-28].

[2] Kryptonim „Gracze”. Służba Bezpieczeństwa wobec Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR” 1976–1981. Łukasz Kamiński, Grzegorz Waligóra (wybór, wstęp i opracowanie). Warszawa: IPN, 2010, s. 61. ISBN 978-83-7629-095-9.

[w1997-3] Serwis PKW – Wybory 1997. [dostęp 2023-01-06].

[w2011-4] Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2023-01-06].

[5] Naimski zrobi porządek w sądeckim PiS? Poseł: nic o tym nie wiem. sadeczanin.info, 21 grudnia 2013. [dostęp 2015-11-25].

[w2015-6] Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2023-01-06].

[7] Piotr Naimski. kprm.gov.pl. [dostęp 2015-12-23].

[w2019-8] Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2023-01-06].

[9] Piotr Naimski odwołany. „Powiedziano mi, że nie nadaję się do współpracy i wszystko blokuję”. tvn24.pl, 20 lipca 2022. [dostęp 2022-07-20].

[10] Fundacja Archiwum Jana Olszewskiego. rejestr.io. [dostęp 2022-12-02].

[11] Nowa twarz Platformy. interia.pl, 10 lutego 2008. [dostęp 2015-06-02].

[12] Dokumenty Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”. Andrzej Jastrzębski (opracowanie). Warszawa-Londyn: Wydawnictwo Naukowe PWN, „Aneks”, 1994, s. 147, 166. ISBN 83-01-11201-8. [dostęp 2022-07-01].

[13] Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 września 2022 r. nr rej. 403/2022 o nadaniu orderów (M.P. z 2022 r. poz. 1149).

[14] Ordery Orła Białego w 46. rocznicę powstania Komitetu Obrony Robotników. prezydent.pl, 23 września 2022. [dostęp 2022-09-23].

[15] Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 listopada 2017 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2018 r. poz. 87).

[16] Uroczystość wręczenia odznaczeń państwowych. ipn.gov.pl, 13 grudnia 2017. [dostęp 2017-12-13].

[17] Minister Naimski odznaczony przez króla Norwegii. energetyka.defence24.pl, 23 maja 2016. [dostęp 2016-05-25].

[18] Valstybės apdovanojimai – už nuopelnus Lietuvai. lrp.lt, 6 lipca 2019. [dostęp 2019-07-07]. (lit.).

[19] Piotr Naimski – Laureat „Gazety Polskiej” za rok 2021. gazetapolska.pl, 2022. [dostęp 2022-04-08].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

UOP	Krzysztof Kozłowski Andrzej Milczanowski Piotr Naimski Andrzej Milczanowski Jerzy Konieczny Gromosław Czempiński Andrzej Kapkowski Jerzy Nóżka Zbigniew Nowek Zbigniew Siemiątkowski
WSI	Czesław Wawrzyniak Marian Sobolewski Bolesław Izydorczyk Konstanty Malejczyk Kazimierz Głowacki Tadeusz Rusak Marek Dukaczewski Janusz Bojarski Marek Dukaczewski Janusz Bojarski Jan Żukowski
ABW	Andrzej Barcikowski Witold Marczuk Bogdan Święczkowski p.o. Jerzy Kiciński p.o. Tomasz Klimek Krzysztof Bondaryk Dariusz Łuczak Piotr Pogonowski Krzysztof Wacławek Rafał Syrysko
AW	Zbigniew Siemiątkowski p.o. Andrzej Derlatka Andrzej Ananicz Zbigniew Nowek p.o. Andrzej Ananicz Maciej Hunia Grzegorz Małecki Piotr Krawczyk Bartosz Jarmuszkiewicz Paweł Szota
SWW	Witold Marczuk Maciej Hunia Radosław Kujawa Andrzej Kowalski Marek Łapiński Dorota Kawecka
SKW	Antoni Macierewicz p.o. Andrzej Kowalski p.o. Grzegorz Reszka Janusz Nosek Piotr Pytel Piotr Bączek Maciej Materka Maciej Szpanowski Jarosław Stróżyk
CBA	Mariusz Kamiński Paweł Wojtunik Ernest Bejda Andrzej Stróżny Agnieszka Kwiatkowska-Gurdak