Please Please Me
| ||||
| Wykonawca albumu studyjnego | ||||
| The Beatles | ||||
| Wydany |
22 marca 1963 | |||
|---|---|---|---|---|
| Nagrywany |
11 września, 26 listopada 1962, 11, 20 lutego 1963 | |||
| Gatunek | ||||
| Długość |
32:45 | |||
| Wydawnictwo | ||||
| Producent | ||||
| Oceny | ||||
| Album po albumie | ||||
| ||||
Please Please Me – debiutancki album studyjny brytyjskiego zespołu rockowego The Beatles, wydany 22 marca 1963 w Wielkiej Brytanii. Płyta trafiła na rynek w pośpiechu, aby pomnożyć sukces singli „Please Please Me”[14] i „Love Me Do”. Na płycie znalazło się czternaście utworów, w tym osiem napisanych przez duet Lennon/McCartney.
Nagrywanie
[edytuj | edytuj kod]Ponieważ płyta musiała zawierać czternaście utworów (normą dla dwunastocalowych winylowych popowych albumów w 1963 było siedem utworów na każdej stronie) dziesięć ścieżek musiało zostać dogranych do czterech utworów z pierwszych dwóch singli nagranych i wydanych wcześniej. W tym celu w poniedziałek 11 lutego 1963 roku o 10 rano w studiu przy Abbey Road Beatlesi i George Martin zaczęli coś, co w istocie było występem na żywo. Nagranie zakończyli po 9 godzinach i 45 minutach[15]. W ciągu trzech sesji (każdej trwającej w przybliżeniu trzy godziny) stworzyli album oddający prawdziwego ducha zespołu grającego niegdyś w Cavern Club, chociaż później powstało kilka dubli i zmian[16]. George Martin początkowo rozważał nagranie Please Please Me na żywo w Cavern, przed publicznością[17][18] i odwiedził liverpoolski klub, żeby doświadczyć fenomenu Beatlemanii na własnej skórze[19][20]. Ale ponieważ czas gonił, postanowił przenieść nagranie albumu do studia Abbey Road i nagrać go właściwie na żywo. Martin powiedział: „To było bezpośrednie odegranie ich scenicznego repertuaru – mniej więcej transmisja radiowa.”[21]
Dzień skończył się nagraniem covera „Twist and Shout”, który zostawiono na sam koniec, ponieważ John Lennon złapał przeziębienie i Martin obawiał się, że nadwyrężający gardło wokal zniszczy jego głos. Ten występ, okrzyknięty mianem klasycznego, skłonił Martina do powiedzenia: „Nie wiem jak oni to robili. Nagrywaliśmy cały dzień, ale im dłużej to trwało, tym lepiej im szło.”[16]
Piosenka „Hold Me Tight” została nagrana podczas sesji, ale ponieważ była „nadwyżką” nie znalazła się na płycie[16]. „Hold Me Tight” została nagrana ponownie 12 września 1963, na albumie With The Beatles[22].
Cały dzień sesji nagraniowej kosztował około 400 funtów[23]. George Martin powiedział: „To nie było dużo pieniędzy dla Parlophone. Sam pracowałem z rocznym budżetem 55 000 funtów[24].” Ta kwota jednakże musiała pokryć koszty wszystkich artystów na liście Martina.
W ramach kontraktu z Musicans’ Union każdy z Beatlesów otrzymał siedem funtów i dziesięć szylingów za każde trzy godziny sesji, które punktualnie zrobili[25]. Martin rozważał nazwanie albumu Off The Beatle Track, zanim został wydany przez Parlophone jako Please Please Me[26].
Please Please Me została nagrana na dwuścieżkowym magnetofonie szpulowym, większość instrumentów na jednej ścieżce, wokal na drugiej, pozwalając na uzyskanie lepszej równowagi pomiędzy obiema na ostatecznej, półcalowej taśmie mono[27]. Miks stereo został zrobiony później, z jedną ścieżką na lewym kanale, drugą na prawym i warstwą odbijającą dźwięk dla lepszego wymieszania dwóch ścieżek. To była zwyczajowa praktyka nagrywania na konsolach stereo, ale tworzyła dramatyczny efekt słuchana w słuchawkach.
Okładka
[edytuj | edytuj kod]George Martin, miłośnik londyńskiego zoo, sądził, że ustawienie Beatlesów na tle działu owadów może być dobrą reklamą dla ogrodu zoologicznego. Jednak londyńskie Stowarzyszenie Zoologiczne odrzuciło ofertę Martina i w zamian Angus McBean wysunął propozycję zrobienia fotografii w typowym kolorze, przedstawiającej grupę patrzącą w dół z balkonu w głównej siedzibie EMI w Londynie[26]. Martin miał później napisać: „Zatrudniliśmy legendarnego fotografa Angusa McBeana i bingo, przyszedł i zrobił to tam i w ten sposób. To stało się niesamowicie szybko, jak muzyka. Później jednakże własna kreatywność Beatlesów wysunęła się naprzód.”[28] W 1969 Beatlesi poprosili McBeana, żeby powtórzył to ujęcie dla (niezrealizowanego) projektu Get Back, co w 1973 roku zostało wykorzystane dla dwóch retrospektywnych albumów: The Beatles 1962–1966 i The Beatles 1967–1970.
Pierwsze wydanie płyty było jedynym albumem Beatlesów, który miał złoto-czarną etykietę Parlophone (złote napisy na czarnym tle). Wersja mono bardzo poszukiwana przez kolekcjonerów, wersja stereo nawet jeszcze bardziej. Następna etykieta Please Please Me była żółto-czarną etykietą Parlophone (czarną z żółtymi napisami). Późniejsze etykiety były zwykle czarne ze srebrnymi napisami i na każdej znajdowało się jedno lub dwa loga EMI.
Wydanie
[edytuj | edytuj kod]Please Please me została wydana jako płyta długogrająca (LP) przez Parlophone 22 marca 1963 roku i pozostała w sprzedaży aż do dnia dzisiejszego[potrzebny przypis].
Formaty wydania:
- Płyta winylowa 12” (stereo i mono)
- Magnetofon szpulowy (3-3/4-ips) (mono) (karton) [usunięte w późnych latach 60.]
- Magnetofon szpulowy (3-3/4-ips) (mono + stereo) (plastikowe opakowanie) [usunięte w połowie lat 70.]
- Taśma Stereo 8 (stereo) [usunięte pod koniec lat 70.]
- Kaseta magnetofonowa (stereo) [usunięte pod koniec lat 90.]
- Płyta kompaktowa (1987) (mono) [usunięte w 2009]
- Płyta kompaktowa (2009) (stereo oraz w limitowanej edycji – mono)
W USA większość utworów z Please Please Me wypuszczono na płycie wydawnictwa Vee-Jay Records, Introducing The Beatles w 1964, a następnie na The Early Beatles wydawnictwa Capitol Records w 1965. Nieoczekiwanie sama Please Please Me nie została wydana w Stanach Zjednoczonych dopóki katalog albumów Beatlesów nie został znormalizowany w późnych latach 80.
W Nowej Zelandii album pojawił się najpierw tylko w mono z czarną etykietą Parlophone. W 1964 roku etykietę zmieniono na niebieską, ale nadal była to wersja mono. Ze względu na stałe zainteresowanie płytą, wydano ją w końcu na stereo najpierw przez World Record Club, a następnie już z niebieską etykietą Parlophone.
Please Please Me została oficjalnie wydana na CD 26 lutego 1987 roku, razem z trzema innymi albumami Beatlesów (With the Beatles, A Hard Day’s Night i Beatles for Sale), wszystkie jedynie w wersji mono.
9 września 2009 album został zremasterowany i ponownie wydany na CD w stereo wraz z resztą oryginalnych studyjnych albumów The Beatles. To wydanie zastąpiło wydanie z 1987 roku. Wersja zremasterowana mono była dostępna w limitowanej edycji zestawu The Beatles in Mono.
Odbiór
[edytuj | edytuj kod]Jak na debiutancki album, Please Please Me spisał się bardzo dobrze – uzyskał uznanie wśród większości krytyków i magazynów muzycznych, a także odniósł sukces komercyjny.
Album Please Please Me dostał się na szczyt brytyjskiej listy przebojów w maju 1963 i został tam przez trzydzieści tygodni, zastąpiony drugim albumem Beatlesów – With The Beatles. To było spore zaskoczenie, ponieważ w tamtych czasach listy najchętniej kupowanych płyt były często zdominowane przez ściężki dźwiękowe z filmów.
Rolling Stone okrzyknął Beatlesów „samowystarczalnym rockowym zespołem, piszącym własne przeboje i grającym na swoich własnych instrumentach”[29]. W 2003 roku magazyn umieścił album na trzydziestym dziewiątym miejscu w rankingu 500 najlepszych albumów wszech czasów[30]. Była sklasyfikowana jako pierwsza spośród wczesnych płyt Beatlesów i szósta spośród wszystkich albumów Beatlesów. Wyprzedziły ją: Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band, Revolver, Rubber Soul, The Beatles (White Album) i Abbey Road. Rolling Stone umieścił również dwie piosenki z albumu na liście Pięciuset Najlepszych Piosenek Wszech Czasów: #139 „I Saw Her Standing There” i #184 „Please Please Me”.
Cytując AllMusic: „dziesiątki lat po wypuszczeniu płyta ciągle brzmi świeżo”, covery są „imponujące”, a oryginalne nagrania „zadziwiające”[3].
Lista utworów
[edytuj | edytuj kod]Wszystkie utwory napisane przez Paula McCartneya i Johna Lennona, z wyjątkiem zaznaczonych. Znany podpis Lennon/McCartney pojawił się na drugim albumie With the Beatles.
- Strona A
1. „I Saw Her Standing There” 2:55 2. „Misery” 1:50 3. „Anna (Go to Him)” (Arthur Alexander) 2:57 4. „Chains” (Gerry Goffin, Carole King) 2:26 5. „Boys” (Luther Dixon, Wes Farrell) 2:27 6. „Ask Me Why” 2:27 7. „Please Please Me” 2:03 17:05
- Strona B
1. „Love Me Do” 2:22 2. „P.S. I Love You” 2:05 3. „Baby It’s You” (Mack David, Barney Williams, Burt Bacharach) 2:38 4. „Do You Want to Know a Secret” 1:59 5. „A Taste of Honey” (Bobby Scott, Ric Marlow) 2:05 6. „There’s a Place” 1:52 7. „Twist and Shout” (Phil Medley, Bert Russell) 2:33 15:34
Twórcy
[edytuj | edytuj kod]- The Beatles
- John Lennon – gitara rytmiczna, gitara akustyczna, harmonijka, wokal, klaskanie
- Paul McCartney – gitara basowa, wokal, klaskanie
- George Harrison – gitara prowadząca, gitara akustyczna, wokal, klaskanie
- Ringo Starr – perkusja, tamburyn, marakasy, wokal, klaskanie
- Dodatkowi muzycy i producenci
- George Martin – produkcja, miksowanie, dodatkowe aranżacje, pianino w „Misery”, czelesta w „Baby It's You”
- Norman Smith – inżynier dźwięku, miksowanie
- Andy White – perkusja w „Love Me Do” i „P.S. I Love You”
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b The Beatles – Please Please Me. Discogs. [dostęp 2023-11-11]. (ang.).
- ↑ The Beatles – Please Please Me. Album of the Year. [dostęp 2023-11-11]. (ang.).
- ↑ a b Stephen Thomas Erlewine: Please Please Me – The Beatles. AllMusic. [dostęp 2023-11-11]. (ang.).
- ↑ Chuck Klosterman: Chuck Klosterman Repeats The Beatles. The A.V. Club. [dostęp 2023-11-09]. (ang.).
- ↑ Paul Du Noyer: The Beatles: Please Please Me. Blender. [dostęp 2023-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-05-04)]. (ang.).
- ↑ Alex Young: Album Review: The Beatles – Please Please Me (Remastered). Consequence of Sound. [dostęp 2023-11-11]. (ang.).
- ↑ Mark Kemp: The Beatles: The Long and Winding Repertoire. Paste. [dostęp 2023-11-10]. (ang.).
- ↑ Tom Ewing: Please Please Me: The Beatles. Pitchfork. [dostęp 2023-11-11]. (ang.).
- ↑ (red.) Anthony DeCurtis, (red.) James Henke, (red.) Holly George-Warren: The Rolling Stone Album Guide. Wyd. 4. New York: Random House, 1992, s. 43. ISBN 0-679-73729-4. (ang.).
- ↑ (red.) Nathan Brackett, (red.) Christian Hoard: The New Rolling Stone Album Guide. Wyd. 4. New York: Simon & Schuster, 2004, s. 51. ISBN 0-7432-0169-8. LCCN 2004058905. (ang.).
- ↑ Steve Pond: The Beatles: Please Please Me. Rolling Stone. [dostęp 2023-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-02-24)]. (ang.).
- ↑ Med57: The Beatles – Please Please Me. Sputnikmusic. [dostęp 2023-11-11]. (ang.).
- ↑ Neil McCormick: The Beatles – Please Please Me, review. The Telegraph. [dostęp 2023-11-11]. (ang.).
- ↑ Ian MacDonald: Revolution in the Head: the Beatles’ Records and the Sixties. New York: Henry Holt and Company, 1994, s. 46. ISBN 0-8050-2780-7. (#1 on 4 charts: Melody Maker, New Musical Express, Disc, and BBC's Pick of the Pops)
- ↑ Mark Lewisohn The Complete Beatles Recording Sessions, s. 24
- ↑ a b c Mark Lewisohn: The Beatles Recording Sessions. New York: Harmony Books, 1988, s. 24, 26. ISBN 0-517-57066-1.
- ↑ Philip Norman: Shout!. London: Penguin Books, 1993, s. 169. ISBN 0-14-017410-9.
- ↑ Ian MacDonald: Revolution in the Head. London: Pimlico, 1998, s. 59. ISBN 0-7126-6697-4.
- ↑ Chris Salewicz: McCartney-The Biography. London: Queen Anne Press, 1986, s. 129. ISBN 0-356-124541-1.
- ↑ Q Collectors Limited Edition. London: Maddy Ballantyne, s. 36.
- ↑ George Martin with William Pearson: With a Little Help From My Friends: The Making of Sgt. Pepper. Boston: Little, Brown, 1994, s. 77. ISBN 0-316-54783-2.
- ↑ Mark Lewisohn: The Beatles Recording Sessions. 1988, s. 36.
- ↑ Bill Harry The Ultimate Beatles Encyclopedia, s. 528.
- ↑ „Q” Magazine The Beatles Collectors Limited Edition, s. 38
- ↑ Mark Lewisohn The Complete Beatles Recording Sessions, s. 21
- ↑ a b Mark Lewisohn: The Beatles Recording Sessions. 1988, s. 32.
- ↑ Mark Lewisohn: The Beatles Recording Sessions. 1988, s. 28.
- ↑ George Martin: Summer Of Love. The Making Of Sgt Pepper. 1994, s. 121.
- ↑ Rolling Stone's The Beatles Biography. [dostęp 2007-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-02-20)].
- ↑ The 500 Greatest Albums of All Time. Rolling Stone. [dostęp 2007-11-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-07)].