Przejdź do zawartości

Rafał Tarnowski (zm. 1803)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rafał hr. Tarnowski
Ilustracja
Herb
Leliwa
Rodzina

Tarnowscy herbu Leliwa

Data i miejsce urodzenia

przed 16 kwietnia 1741
Dzików

Data i miejsce śmierci

8 marca 1803
Warszawa

Ojciec

Józef Mateusz Tarnowski

Matka

Róża Konstancja Dunin-Karwicka h. Przestrzał

Żona

Urszula Ustrzycka h. Przestrzał

Dzieci

Ignacy, Zofia Urszula, Władysław, Olimpia

Odznaczenia
Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)

Rafał Tarnowski herbu Leliwa (ur. przed 1741, zm. 8 marca 1803 w Warszawie[1]) – generał-major wojsk koronnych (mianowany przed 12 marca 1781), członek Generalności konfederacji barskiej w 1771 roku[2], marszałek konfederacji barskiej województwa sandomierskiego i ziemi stężyckiej 27 kwietnia 1769 roku[3], w czasie walk konfederackich rezydował przez pewien czas w Gaboltovie po austriackiej stronie granicy[4]. Przewodniczący komisji porządkowej ziemi stężyckiej i garwolińskiej w powstaniu kościuszkowskim[5], chorąży halicki, starosta kahorlicki[6]. Właściciel dóbr Drążgów, Wasylewszczyzna i Poczajów[6], protoplasta drążgowskiej linii hrabiów Tarnowskich, hrabia Świętego Cesarstwa Rzymskiego.

Kawaler Orderu św. Stanisława Biskupa Męczennika (24 marca 1787)[1].

Był komisarzem Sejmu Czteroletniego z ziemi stężyckiej województwa sandomierskiego do szacowania intrat dóbr ziemskich w 1789 roku[7]. W 1790 roku był członkiem Komisji Porządkowej Cywilno-Wojskowej dla ziemi stężyckiej województwa sandomierskiego[8].

14 marca 1781 ożenił się we Lwowie z kasztelanką inowrocławską Urszulą z Ustrzyckich herbu Przestrzał, damą Orderu Gwiaździstego Krzyża – najwyższego odznaczenia cesarstwa dla kobiet. Z tego małżeństwa doczekał się czworga dzieci:

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach błękitny. Genealogia żyjących rodów polskich. Lwów – Warszawa: Księgarnia H. Altenberga, E. Wende i spółka, 1908, s. 925.
  2. Władysław Konopczyński, Za kulisami Generalności Konfederacji Barskiej, w: Kwartalnik Historyczny, rocznik XLIV, t. I, z. 1, 1930, s. 58.
  3. rkps Zakładu im. Ossolińskich II/553, k. 23.
  4. Jan Reychman, Podróże polskie do kąpieli bardiowskich w XVIII i na początku XIX wieku, Władysław Krygowski (red.), „Wierchy. Rocznik poświęcony górom. Organ PTTK”, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Kraków, 1959, s. 29.
  5. Władysław Konopczyński, Konfederacja barska, t. I, Warszawa 1991., s. 429, Henryk P. Kosk, Generalicja polska, t. II Pruszków 2001, s. 221.
  6. a b Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Panie polskie przy dworze rakuskim (Damy krzyża gwiaździstego. Damy pałacowe. Kanoniczki honorowe sabaudzkie i berneńskie). Lwów: Księgarnia Seyfartha i Czajkowskiego, 1891, s. 128.
  7. Volumina Legum, t. IX, Kraków 1889, s. 78.
  8. Dziennik rządowo-ekonomiczno handlowy. Zaymuiący różne Wiadomości, Rządowe, Handlowe, Ekonomiczne, Fabryczne, Kontraktowe na Dobra, Summy, i Produkta. Zajmujący 3 miesiące kwiecień may czerwiec 1790. R.5. T. II., s. 382.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]