Reliefy Campana
.jpg)
Reliefy Campana – rodzaj masowo wytwarzanych reliefów z terakoty, produkowanych w starożytnym Rzymie w okresie późnej republiki i wczesnego cesarstwa (od ok. 50 p.n.e. do ok. 150 n.e.)[1][2].
Ich nazwa pochodzi od nazwiska włoskiego kolekcjonera, markiza Giampietro Campany, który w połowie XIX wieku zgromadził ich bogaty zbiór[1][2]. Po śmierci właściciela jego kolekcja uległa rozproszeniu po różnych muzeach europejskich[2].
Większość znalezisk tych reliefów pochodzi z terenu miasta Rzymu i środkowej Italii[2]. Używane były one w dekoracji górnych partii wewnętrznych ścian świątyń i pałaców[1][2], na niektórych zachowały się uchwyty do mocowania[1][2]. Przypuszczalnie łączone były kompozycyjnie we fryzy[1][2]. Plakiety były wytwarzane masowo jako odciski z matryc, w jednolitym kształcie zbliżonym do kwadratu lub poziomego prostokąta, ich wysokość rzadko przekraczała 0,5 m[2]. Górna, a czasem i dolna, krawędź reliefu zdobiona była ornamentem ciągłym[2] w formie wolich oczu, palmety lub liści akantu[1], jego pole wypełniała natomiast kompozycja figuralna[2]. Zachowane ślady farb wskazują, że reliefy były polichromowane[1][2].
Kompozycje zdobiące reliefy Campana przedstawiały sceny z mitologii (m.in. czyny Heraklesa i Tezeusza, przygody Odyseusza, amazonomachię), scenki rodzajowe (zawody cyrkowe, obrzędy religijne, pejzaże bukoliczne) oraz elementy czysto dekoracyjne w postaci motywów roślinnych wzbogaconych przedstawieniem figuralnym[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g Encyclopedia of the History of Classical Archaeology. Edited by Nancy Thomson de Grummond. London: Routledge, 1996, s. 223–224. ISBN 1-884964-80-X.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Elżbieta Makowiecka: Sztuka Rzymu. Od Augusta do Konstantyna. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2010, s. 195–199. ISBN 978-83-235-0494-8.