Rezerwat przyrody Głowacz
53°28′10″N 15°29′24″E/53,469444 15,490000| rezerwat leśny | |
| Typ | |
|---|---|
| Podtyp | |
| Państwo | |
| Województwo | |
| Położenie | |
| Mezoregion | |
| Data utworzenia |
11 kwietnia 1985 |
| Akt prawny | |
| Powierzchnia |
78,12 ha |
| Ochrona | |
Położenie na mapie gminy Ińsko  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu stargardzkiego  | |
| 53°28′10″N 15°29′24″E/53,469444 15,490000
| |
Rezerwat przyrody „Głowacz” – leśny rezerwat przyrody w województwie zachodniopomorskim, w powiecie stargardzkim, w gminie Ińsko[1][2], 1 km na zachód od jeziora Dłusko, 2 km na północny wschód od Ściennego i 3 km na południe od Dłuska. Rezerwat położony jest na terenie Ińskiego Parku Krajobrazowego oraz w granicach dwóch obszarów sieci Natura 2000: obszaru specjalnej ochrony ptaków „Ostoja Ińska” PLB 320008 oraz obszaru siedliskowego „Pojezierze Ińskie” PLH320067[3].
Został utworzony zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 11 kwietnia 1985 roku[4]. Zajmuje powierzchnię 78,12 ha[1][2] (akt powołujący podawał 78,70 ha[4]).
Celem ochrony w rezerwacie jest zachowanie rzeźby terenu charakterystycznej dla krajobrazu młodoglacjalnego, torfowisk mszarnych i mokradeł śródleśnych, lasów bukowych i olsów oraz związanych z nimi lokalnych populacji rzadkich i zagrożonych gatunków roślin, grzybów i zwierząt[1].
Opis rezerwatu
[edytuj | edytuj kod]W rezerwacie znajdują się liczne mokradła i oczka wodne zajmujące łączną powierzchnię około 19 ha. Dominują lasy, których jest około 59 ha. Reszta, czyli 0,85 ha to drogi leśne. Rezerwat zlokalizowany jest w strefie moreny czołowej, dla której charakterystyczna jest bardzo urozmaicona rzeźba terenu: liczne wzniesienia posiadają znaczne jak na lokalne warunki deniwelacje, dochodzące do 30 m, ich stoki osiągają nachylenie 10%. Wzniesienie Głowacz o wysokości 180 m n.p.m. jest najwyższym wzniesieniem na Pojezierzu Ińskim. Charakterystyczne dla tego obszaru jest występowanie licznych bezodpływowych zagłębień terenowych. Innym dowodem glacjalnej przeszłości terenu są liczne głazy narzutowe, z których największy ma 6,3 m obwodu.
Niemal 2/3 powierzchni lasów w rezerwacie stanowią drzewostany brzozowe i osikowe pochodzące z samosiewu na gruntach porolnych. Chronione są one jako przykład spontanicznej sukcesji roślinności leśnej. Pozostałe lasy to zbliżone do naturalnych buczyny żyzne Melico-Fagetum i kwaśne Luzulo pilosae-Fagetum, olsy (zarówno torfowcowe, jak i porzeczkowe), na niewielkich powierzchniach grądy, łęgi olszowe i łozowiska. Z rzadkich gatunków roślin leśnych występuje tu: podkolan biały, kruszczyk szerokolistny, czerniec gronkowy. Lasy są ostoją orlika krzykliwego, żurawia oraz schronieniem dla zwierzyny łownej (zwłaszcza dzików i saren).
W 2004 r. znaleziono tu rzadki w Polsce gatunek grzyba Ascocoryne turficola[5].
Największe mokradło w rezerwacie to mszar o powierzchni około 11 ha. Na kożuchu torfowców występują tu m.in. tak rzadkie gatunki jak: przygiełka biała, turzyca bagienna, rosiczka okrągłolistna, bagno zwyczajne, modrzewnica zwyczajna, w okrajku występuje wolfia bezkorzeniowa.
Według obowiązującego planu ochrony ustanowionego w 2009 roku (z późniejszymi zmianami), obszar rezerwatu objęty jest ochroną czynną[2][3].
Turystyka
[edytuj | edytuj kod]- Północno-wschodnim skrajem rezerwatu[3] prowadzi znakowany
zielony turystyczny Szlak Wzniesieniami Moreny Czołowej z Ińska do Cieszyna[6]. 
czarny szlak „Na Głowacz” prowadzi od szlaku zielonego na szczyt wzniesienia Głowacz[3], długość 0,5 km[7]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Zarządzenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Szczecinie z dnia 29 listopada 2017 r. w sprawie rezerwatu przyrody „Głowacz”. [w:] Dz. Urz. Województwa Zachodniopomorskiego poz. 5142 [on-line]. 2017-12-08. [dostęp 2019-05-14].
- ↑ a b c d e Rezerwat przyrody Głowacz. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2019-05-14].
- ↑ a b c d Zarządzenie Nr 25/2009 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Szczecinie z dnia 22 maja 2009 r. w sprawie ustanowienia planu ochrony dla rezerwatu przyrody „Głowacz”. [w:] Dziennik Urzędowy Województwa Zachodniopomorskiego Nr 48, poz. 1184 [on-line]. 2009-07-13. [dostęp 2019-05-14].
- ↑ a b Zarządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 11 kwietnia 1985 r. w sprawie uznania za rezerwaty przyrody (M.P. z 1985 r. nr 7, poz. 60).
- ↑ M. Stasińska, Z. Sotek Z., Ascocoryne turficola (Fungi, Ascomycetes), a species new to Poland, „Acta Societatis Botanicorum Poloniae”, 73 (1), 2004, s. 61–64.
- ↑ Jerzy Kosacki, Bogdan Kucharski: Pomorze Zachodnie i Środkowe. Przewodnik. Warszawa: Sport i Turystyka, 2001, s. 412. ISBN 83-7200-583-4.
- ↑ Turystyka w Ińskim Parku Krajobrazowym. Zespół Parków Krajobrazowych Województwa Zachodniopomorskiego. [dostęp 2019-05-14].