SM UB-37
 Bliźniaczy SM UB-45 z załogą na Morzu Czarnym w 1916 roku | |
| Typ | |
|---|---|
| Projekt |
Werk 261 |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Początek budowy |
22 lipca 1915 |
| Wodowanie |
28 grudnia 1915 |
 Kaiserliche Marine
| |
| Wejście do służby |
10 czerwca 1916 |
| Wycofanie ze służby |
14 stycznia 1917 |
| Los okrętu |
zatopiony |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
36,9 metra |
| Szerokość |
4,37 metra |
| Zanurzenie |
3,7 metry |
| Zanurzenie testowe |
50 metra |
| Rodzaj kadłuba |
jednokadłubowy |
| Napęd | |
| 2 x silnik Diesla (270 KM), 2 x silnik elektryczny (280 KM) 2 wały napędowy, 2 śruby | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
7030 Mm @ 5 węzłów (pow.) |
| Uzbrojenie | |
| 4 (później 6) torped, armata 88 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe |
2 x 500 mm (dziób) |
| Załoga |
23 osób |
SM UB-37 – niemiecki jednokadłubowy okręt podwodny typu UB II w stoczni Blohm + Voss w Hamburgu w latach 1915-1916. Zwodowany 28 grudnia 1915 roku, wszedł do służby w Kaiserliche Marine 10 czerwca 1916 roku. W czasie swojej służby, SM UB-37 odbył 10 patroli, podczas których zatopił 31 jednostek nieprzyjaciela[1].
Budowa
[edytuj | edytuj kod]SM UB-37[a] należał do typu UBII, który był następcą typu UB I. Był średnim jednokadłubowym okrętem przeznaczonymi do działań przybrzeżnych, o prostej konstrukcji, długości 36,90 metrów, wyporności w zanurzeniu 274 BRT, zasięgu 7030 Mm przy prędkości 5 węzłów na powierzchni oraz 45 Mm przy prędkości 4 węzły w zanurzeniu[2]. W typie UBII poprawiono i zmodernizowano wiele rozwiązań, uważanych za wadliwe w typie UBI. Zwiększono moc silników, zaś pojedynczy wał napędowy zastąpiono dwoma. Okręty serii od UB-30 do UB-41, budowane w stoczni Blohm + Voss w Hamburgu, miały zwiększoną szerokość i długość, ich wyporność w zanurzeniu wzrosła do 303 BRT[2].
Służba
[edytuj | edytuj kod]Dowódcą okrętu został 22 maja 1916 roku mianowany Oberleutnant zur See Hans Valentiner[3]. Valentiner dowodził okrętem do 6 listopada 1916 roku. 5 lipca jednostka został przydzielona do Flotylli Flandria. Operował w obszarze kanału Morza Północnego, La Manche, północnych wybrzeży Francji oraz Morza Celtyckiego[1].
21 lipca 1916 roku około 15 mil od Coquet Island przy Amble UB-37 zatrzymał i poważnie uszkodził duński czteromasztowy żaglowiec „Samsø” o pojemności 388 BRT[4]. Statek płynął z Halmstad do Hull. 22 lipca około 50 mil na wschód od Hartlepool UB-37 zatopił pięć żaglowców płynących do portu w Hartlepool. Trzy norweskie oraz dwa szwedzkie [5].
Ostatnim zatopionym przez UB-37 statkiem pod dowództwem Hansa Valentinera statkiem był francuski parowiec „Afrique” o pojemności 172 BRT[6]. Zbudowany w 1886 roku statek płynął z Bajonny do Barry. Został zatopiony około 40 mil na południe od Landwednack. 7 listopada 1916 roku dowództwo nad UB-37 objął Oberleutnant zur See Paul Günther[7]. 28 listopada około 25 mil od Berry Head, na południe od Brixham UB-37 zatopił pięć oraz uszkodził jeden brytyjski kuter rybacki[5]. Największym zatopionym przez UB-37 statkiem był grecki parowiec „Fofo” o pojemności 2615 BRT. Parowiec został zbudowany w 1892 roku w J. Readhead & Sons, So. Shields, płynął z Tyne do Saint Vincent z ładunkiem węgla. 4 grudnia statek został zatrzymany i zatopiony poprzez podłożenie ładunków wybuchowych ok. 40 mil na zachód od Ouessant[8].
14 stycznia 1917 roku, w czasie ataku na statek pułapkę HMS „Penshurst”, UB-37 został kilkakrotnie trafiony i zaczął tonąć. Na tonący okręt zostały zrzucone bomby głębinowe. Nikt z załogi nie przeżył. Symboliczny grób poległych znajduje się na cmentarzu wojennym w Heikendorf[9].
W czasie swojej służby UB-37 odbył 10 patroli[1], zatopił 31 statków nieprzyjaciela o łącznej pojemności 20 504 BRT, uszkodził 3 statki (1622 BRT) oraz zajął jeden jako pryz (400 BRT)[5].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ SM - Seiner Majestät.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c UB 37. [w:] WWI U-boats [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2013-12-26]. (ang.).
- ↑ a b Moller ↓, s. 45.
- ↑ Hans Valentiner. [w:] WWI U-boat commanders [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2013-12-26]. (ang.). (17 czerwca 1888 - 19 grudnia 1917), pierwszy dowódca SM UB-16, następnie dowódca SM U-11, UB-37, UC-71 oraz U-56, na pokładzie którego zginął wraz z całą załogą. Pod jego dowództwem okręty te zatopiły 50 statków o łącznej wyporności 41 839 BRT, oraz dwa uszkodziły (3976 BRT).
- ↑ Samsø. [w:] Ships hit during WWI [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2013-12-26]. (ang.).
- ↑ a b c Ships hit by UB 37. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2013-12-26]. (ang.).
- ↑ Afrique. [w:] Ships hit during WWI [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2013-12-26]. (ang.).
- ↑ Paul Günther. [w:] WWI U-boat commanders [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2013-12-26]. (ang.). (12 stycznia 1890 - 14 stycznia 1917), drugi dowódca UB-37. Wcześniej dowódca SM UC-6. Pod jego dowództwem dwa okręty zatopiły 17 statków o łącznej wyporności 13 175 BRT, oraz dwa uszkodziły (1234 BRT).
- ↑ Fofo. [w:] Ships hit during WWI [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2013-12-26]. (ang.).
- ↑ Heikendorf (Möltenort), Landkreis Plön, Schleswig-Holstein: U-Boot-Ehrenmal Möltenort UB-37 Typ UB II, Mittelklasse-Küsten-Torpedo-Boot, Flandern-Flottille. Onlineprojekt Gefallenendenkmäler. [dostęp 2017-04-06]. (niem.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Eberhard Moller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats From 1904 to the Present. Londyn: Greenhill Books Lionel Leventhal Ltd., 2004, s. 44. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner (red.): Conway's All the World Fighting Ships 1906-1921. Londyn: Conway Maritime Press Ltd., 1985, s. 181. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007, s. 102-103. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- David Miller: U-boats: History, Development and Equipment, 1914-1945. London: Conway Maritime Press Ltd, 2000, s. 10. ISBN 0-85177-790-2. (ang.).
- Jak Mallmann Snowell: U-boat Century German Submarine Warfare 1906-2006. London: Chatham Publishing Lionel Leventhal Ltd, 2006, s. 146. ISBN 1-86176-241-0. (ang.).