SS Savannah
| |
| Bandera | |
|---|---|
| Port macierzysty | |
| Właściciel |
Scarborough & Isaacs |
| Dane podstawowe | |
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia |
Fickett & Crockett |
| Data budowy |
1818 |
| Data wodowania |
22 sierpnia 1818 |
| Data oddania do eksploatacji |
28 marca 1819 |
| Data zatonięcia |
5 listopada 1821 (podczas sztormu na Long Island wpada na mieliznę) |
| Dane techniczne | |
| Nośność (DWT) |
320 t |
| Liczba pasażerów |
32 miejsca pasażerskie |
| Długość całkowita (L) |
30,48 m |
| Szerokość (B) |
7,92 m |
| Zanurzenie (D) |
4,27 m |
| Ożaglowanie | |
| Typ ożaglowania | |
| Liczba żagli |
10 |
| Liczba masztów |
3 |
| Napęd mechaniczny | |
| Silnik | |
| Moc silnika |
90 KM, 2 × 16 stóp, |
| Prędkość maks. |
6 w. |
SS Savannah – amerykański statek żaglowo-parowy, który w 1819 roku jako pierwsza jednostka z napędem parowym przepłynął Atlantyk[1][2] stając się prekursorem przyszłych transatlantyków[3][4].
Historia
[edytuj | edytuj kod]
Statek został zbudowany w stoczni Fickett and Crockett and East River koło Nowego Jorku i zwodowany 22 sierpnia 1818 roku[3][4].
Pierwszy rejs SS Savannah rozpoczął się 22 maja 1819 z portu w Savannah w stanie Georgia. Właściciel nabył statek przed zakończeniem budowy, jednak zamierzał go sprzedać w Europie. Choć statek miał miejsca pasażerskie, wyruszył w podróż bez pasażerów. Kapitanem był Steven Rogers. Kiedy ukazał się koło wybrzeży Irlandii, myślano, że statek jest objęty ogniem. 20 czerwca 1819, po 29 dniach i 11 godzinach podróży okręt zawinął do Liverpoolu. W czasie rejsu maszyna napędzała Savannah tylko przez 83 godziny, gdyż był to jednak klasyczny żaglowiec który otrzymał napęd parowy tylko jako pomocniczy[4][2]. Armator próbował sprzedać jednostkę w Anglii, gdzie jednak nie zaufano pomocniczemu napędowi, który zajmował dużo przestrzeni w kadłubie statku. Armator skierował więc statek dalej do Petersburga, licząc na sprzedaż okrętu Rosjanom, ale również bez sukcesu. Statek kolejno zawijał do Sztokholmu i innych portów, po czym ostatecznie wrócił do macierzystego Savannah 20 listopada 1819 roku. Stamtąd został skierowany do Waszyngtonu, gdzie armator sprzedał go na licytacji[3][4].
Nowy właściciel, kapitan Holdridge, wymontował jednak siłownię i Savannah pływała pod żaglami jako statek handlowy na trasie między Nowym Jorkiem a Savannah. 5 listopada 1821 roku statek ogarnął silny sztorm, który wpędził go na mieliznę, co całkowicie zniszczyło jednostkę[3][4].
Opis
[edytuj | edytuj kod]
Firma inżynierii morskiej Allaire Iron Works z siedzibą w Nowym Jorku wyprodukowała dla Savanny cylinder silnika, natomiast reszta elementów silnika i podwozia zostały wyprodukowane przez hutę Speedwell z New Jersey. Niskociśnieniowy silnik o mocy 90 KM był typu pochylonego o bezpośrednim działaniu z pojedynczym cylindrem o średnicy 40″ i skoku 5 stóp. Jako paliwo statek przewoził 75 ton węgla i 25 sznurów drewna[1].
Ponieważ statek był zbyt mały, aby pomieścić dużą ilość paliwa, silnik był używany tylko przy bezwietrznej pogodzie, kiedy żagle nie były w stanie zapewnić prędkości co najmniej czterech węzłów.
Savannah została wyposażona w 32 kajuty pasażerskie, 16 dla mężczyzn i 16 dla kobiet. Pomieszczenia były duże i wygodne[1][3].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Lincoln Paine: Ships of the World: An Historical Encyclopedia. Conway Maritime Press, 1998, s. 461–462. ISBN 0-85177-739-2. (ang.).
- ↑ a b Johann Wilhelm Klawitter i początki nowoczesnego przemysłu stoczniowego w Gdańsku. tawernaseahorse.files.wordpress.com. [dostęp 2016-09-29]. (pol.).
- ↑ a b c d e Witold J. Urbanowicz: Transatlantyki: Zarys ich dzejów i techniki. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1977.
- ↑ a b c d e Jakub Chrobot: OGÓLNA HISTORIA LINIOWCÓW. transatlantyki.wordpress.com, 19 sierpnia 2012. (pol.).