Przejdź do zawartości

SU-14

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
SU-14
Ilustracja
Prototyp SU-14 podczas testów, 1934
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Typ pojazdu

samobieżne działo polowe

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

7

Historia
Prototypy

1935

Egzemplarze

2

Dane techniczne
Silnik

silnik M-17 o mocy 400 KM (294 kW)
silnik M-17-1 o mocy 680 KM (500 kW) (SU-14-1)

Pancerz

6-20 mm
6-50 mm (SU-14-1)

Długość

9,45 m
10,02 m (SU-14-1)

Szerokość

3,42 m
3,37 m (SU-14-1)

Wysokość

3,05 m
3,56 m (SU-14-1)

Prześwit

0,48 m
0,47 m (SU-14-1)

Masa

47,06 t
64,85 t (SU-14-1)

Moc jedn.

8,5 KM/t
10,5 KM/t (SU-14-1)

Osiągi
Prędkość

27 km/h
22 km/h (SU-14-1)

Zasięg pojazdu

100 km
130 km (SU-14-1)

Pokonywanie przeszkód
Rowy (szer.)

3,20 m
3,00 m (SU-14-1)

Ściany (wys.)

0,90 m
0,96 m (SU-14-1)

Kąt podjazdu

35°
15° (SU-14-1)

Dane operacyjne
Uzbrojenie
haubica B-4 wz. 1931 kalibru 203 mm,
karabin maszynowy DT kalibru 7,62 mm
SU-14-1 w. 1940:
armata Br-2 wz. 1935 kalibru 152 mm,
karabin maszynowy DT kalibru 7,62 mm

SU-14 (ros. СУ-14) – radzieckie prototypowe samobieżne działo polowe opracowane w latach 30. XX wieku. Pojazd zbudowany był na podwoziu czołgu ciężkiego T-35 a jego uzbrojenie stanowiła haubica B-4 wz. 1931 kalibru 203 mm lub armata Br-2 wz. 1935 kalibru 152 mm.

Prace nad pojazdem rozpoczęto w 1933 roku, a rok później zbudowano jego prototyp. Próby poligonowe wykazały szereg wad w konstrukcji pojazdu, w związku z czym w 1935 roku podjęto prace nad jego zmodyfikowaną wersją, która otrzymała oznaczenie SU-14-1. Powstał jeden egzemplarz pojazdu, który w lutym 1937 roku pomyślnie zakończył serię testów. Przewidywano, że w następnym roku SU-14 wejdzie do produkcji seryjnej, jednak podczas rozpoczętych w 1937 roku czystek stalinowskich rozstrzelano m.in. głównego projektanta – P. N. Siaczyntowa, tym samym wstrzymując dalszy rozwój projektu.

W 1940 roku, w związku z planami użycia ich podczas wojny z Finlandią, podjęto decyzję o opancerzeniu obu istniejących egzemplarzy pojazdu (tak zmodyfikowany SU-14-1 otrzymał oznaczenie SU-14-2). Wzięły one później udział w obronie Moskwy w 1941 roku. Pierwszy z nich (w wersji SU-14) został zezłomowany w 1960 roku, natomiast drugi (w wersji SU-14-2) przekazany został Muzeum Czołgów w Kubince.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • СУ-14. Aviarmor. [dostęp 2012-03-21]. (ros.).