Seirocrinus

Seirocrinus
Gislen, 1924
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	szkarłupnie
Gromada	liliowce
Rząd	Isocrinida
Rodzaj	Seirocrinus

Seirocrinus – wymarły rodzaj łodygowych liliowców (Crinoidea) z rzędu Isocrinida żyjący w okresie jurajskim.

W obrębie tego rodzaju występują największe liliowce na świecie, osiągające 18 metrów długości (w tym 17 m łodyga). Cechują się koroną złożoną z bardzo licznych ramion (do 1400). Człony łodyg mają pokrój gwiaździsty lub pięcioboczny.

Często prowadziły pseudoplanktoniczny tryb życia, przyczepiając się do dryfujących pni drzew.

• Występowanie:

Kanada, Niemcy, Wielka Brytania

• Zasięg wiekowy: jura wczesna i środkowa (według innych źródeł tylko jura dolna)

Przeważnie liliowce Seirocrinus zachowują się w postaci całkowicie rozłączonych elementów szkieletowych, znane są jednak całe szkielety o szczególnie dużej wartości naukowej i kolekcjonerskiej, np. z dolnojurajskich utworów z Holzmaden. Duże, całe okazy tego rodzaju eksponowane są w licznych czołowych muzeach świata, np. w Museum für Naturkunde w Berlinie. Skamieniałości różnych gatunków Seirocrinus mają pewne znaczenie w datowaniu skał i są skamieniałościami pomocniczymi dla jury.

Gatunki:

• Seirocrinus subangularis

Bibliografia

• U. Lehmann & G. Hillmer, 1991: Bezkręgowce kopalne. Wyd. Geologiczne, Warszawa.
• Seirocrinus w Paleobiology Database