Stanisław Starowieyski (duchowny)

Stanisław Starowieyski

Kraj działania	Polska Brazylia
Data i miejsce urodzenia	30 grudnia 1922 Witkowice
Data i miejsce śmierci	26 maja 1986 Rio de Janeiro
Miejsce pochówku	Rio de Janeiro
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Śluby zakonne	13 lutego 1977
Prezbiterat	24 lipca 1949

Stanisław Starowieyski (ur. 31 grudnia 1923 w Witkowicach, zm. 26 maja 1986 w Rio de Janeiro) – polski ksiądz rzymskokatolicki, podchorąży Armii Krajowej, misjonarz i zakonnik w Brazylii, przyjaciel Karola Wojtyły.

Życiorys

Pochodził z rodziny ziemiańskiej herbu Biberstein. Syn Ludwika i Marii Dembińskiej herbu Nieczuja. Miał dwoje rodzeństwa. Jego stryjem był Stanisław Kostka Starowieyski, późniejszy błogosławiony Kościoła Katolickiego. Od 1924 r. mieszkał wraz z rodziną w pałacu w Iwierzycach. Uczył się w gimnazjum ojców jezuitów w Chyrowie oraz we Lwowie, gdzie zdał maturę. W 1942 r. wstąpił do konspiracyjnego seminarium duchownego w Krakowie. Poznał tu Karola Wojtyłę, z którym przyjaźnił się do końca swych dni. Studiowanie teologii przerwał na rok, aby ukończyć, również w warunkach konspiracyjnych, podchorążówkę AK. W Powstaniu Warszawskim zginął jego starszy brat, Jan ps. "Jaś". 15 listopada 1946 r. na polecenie abp. Adama Stefana Sapiehy wyjechał wraz z Karolem Wojtyłą do Rzymu, gdzie rozpoczął studia na Papieskim Uniwersytecie Świętego Tomasza z Akwinu. Powrócił do Polski, aby 24 lipca 1949 r. przyjąć święcenia kapłańskie z rąk Sapiehy, wówczas już kardynała. Po odprawieniu mszy prymicyjnej w kościele parafialnym w Sędziszowie Małopolskim wyjechał znów do Rzymu, uzyskując tam w 1952 r. doktorat z teologii. Władze komunistyczne odmówiły mu powrotu do kraju i dlatego też w 1953 r. udał się na misje do Brazylii. Posługiwał na różnych stanowiskach, będąc m.in. kapelanem kolegium Małych Braci Maryi (Braci Marystów od Szkół) w Porto Alegre (1954–1958), wykładowcą teologii w Wyższym Seminarium Duchownym w Viamăo (1959–1960) oraz ojcem duchownym i profesorem Niższego Seminarium Duchownego w Gravataí (1961–62). Mimo tzw. odwilży październikowej nie powrócił już do Polski, uznając Brazylię za swoją drugą ojczyznę. Przez kolejne lata pracował jako wikary w parafii w Porto Alegre (1963–1965) i jako proboszcz w parafiach w Vila Primo i San José (1968–72), a następnie jako archiwista w Rio de Janeiro. W 1973 r. wstąpił do Zgromadzenia Kapłanów od Najświętszego Sakramentu (sakramentynów), a w 1977 r. złożył śluby wieczyste. Wszystko to czynił za zgodą Karola Wojtyły, który jako arcybiskup krakowski był jego przełożonym. W zakonie prowadził działalność duszpasterską wśród osób biednych i potrzebujących pomocy. Opiekował się też emigrantami z Polski. Ostatni raz z Karolem Wojtyłą, z którym prowadził długoletnią osobistą korespondencję, spotkał się w 1985 r. Pochowany został w Rio de Janeiro.

Stanisława Starowieyskiego wspomina Jan Paweł II w swojej książce „Dar i tajemnica". Jest on też opisany w kilku książkach wspomnieniowych i popularnonaukowych.