Stefan Ficek
 podporucznik saperów
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
Stefan Ficek (ur. 30 marca 1904 w Zawoi, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – inżynier, projektant architektoniczny, podporucznik pospolitego ruszenia saperów Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się jako syn Jana i Anny z Dyrezów. Ukończył cztery klasy w Gimnazjum św. Jacka w Krakowie[1], a w 1923 Wyższą Państwową Szkołę Przemysłową w Krakowie. Od lipca 1925 do maja 1926 odbył przeszkolenie w Szkole Podchorążych Rezerwy Saperów Kościuszkowskiego Obozu Szkolnego Saperów w Warszawie. Szkołę ukończył z oceną celującą i 1. lokatą na 46. podchorążych[1]. 25 października 1930 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 3. lokatą w korpusie oficerów rezerwy inżynierii i saperów, a minister spraw wojskowych wcielił do 5 Batalionu Saperów[2]. Dwukrotnie został powołany na ćwiczenia rezerwy: w 1929 do 5 Pułku Saperów, a dwa lata później do 5 Batalionu Saperów w Krakowie[1]. W 1934 roku jako oficer pospolitego ruszenia pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[3]
Uzyskał tytuł inżyniera. Był projektantem kościołów w diecezji krakowskiej. Projektował m.in. kaplicę pod wezwaniem św. Andrzeja Boboli w osiedlu Markowa na terenie Wełczy, osiedla Zawoi[4]. Był współpracownikiem abp. Adama Sapiehy.
Był kawalerem, zamieszkiwał w Krakowie.
Po wybuchu II wojny światowej 1939, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę został aresztowany przez Sowietów i przewieziony do obozu w Kozielsku. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 3740[5]. Przy zwłokach Stefana Ficka zostały odnalezione dowód osobisty, prawo jazdy, karta szczepień, list, pocztówki, legitymacja sportowa[6].
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia porucznika[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[8].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
- kampania wrześniowa
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Snitko-Rzeszut 1993 ↓, s. 349.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930 roku, s. 361, 389.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 283, 936.
- ↑ Wełcza przysiółek Zawoi. cotg.pttk.pl. [dostęp 2014-12-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (23 września 2015)].
- ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2014-08-05].
- ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 51. ISBN 83-7001-294-9.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ LISTA OSÓB ZAMORDOWANYCH W KATYNIU, CHARKOWIE, TWERZE I MIEDNOJE MIANOWANYCH POŚMIERTNIE NA KOLEJNE STOPNIE. policja.pl. [dostęp 2014-04-20].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 136. [dostęp 2014-12-06].
- Janina Snitko-Rzeszut. Pro memoria. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. (146), 1993. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny.