Przejdź do zawartości

Stroncjanit

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stroncjanit
Ilustracja
Właściwości chemiczne i fizyczne
Inne nazwy

Strontianit

Skład chemiczny

węglan strontu (SrCO3)

Twardość w skali Mohsa

3,5

Przełam

nierówny

Łupliwość

niewyraźna

Układ krystalograficzny

rombowy[1]

Gęstość

3,76 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

bezbarwny, biały, żółtawy, zielonawy[1]

Rysa

biała

Połysk

szklisty, tłusty

Stroncjanit (strontianit) – minerał z gromady węglanów. Należy do grupy minerałów bardzo rzadkich. Nazwa pochodzi od miejscowości Strontian w Szkocji, gdzie minerał ten został odkryty.

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Właściwości

[edytuj | edytuj kod]

Tworzy kryształy igiełkowe, słupkowe, tabliczkowe. Często wykazuje zbliźniaczenia. Spotykany jest w formie skupień zbitych, ziarnistych, pręcikowych. Tworzy roztwory stałe z aragonitem, cerusytem, witerytem. Jest kruchy, przezroczysty, w świetle ultrafioletowym wykazuje niebieską fluorescencję. Wzrost temperatury powoduje w nim termoluminescencję. Rozpuszcza się i burzy w kwasie solnym. Zawarty w minerale stront zabarwia płomień na karminowo.

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Jest typowym minerałem strefy hydrotermalnej[1], powstaje ze stopu resztkowego pozostałego po utworzeniu się granitów i pegmatytów. Współwystępuje z kalcytem, barytem, celestynem – bardzo często tworzy z nim pseudomorfozy oraz galenitem. Bywa znajdowany w złożach siarki.

Miejsca występowania:

  • W Polsce: spotykany w złożach siarki rodzimej w okolicach Tarnobrzega i serpentynitach na Dolnym Śląsku.

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]
  • ważna ruda strontu,
  • ma znaczenie naukowe i kolekcjonerskie,
  • używany do produkcji ogni sztucznych (zabarwia płomień),
  • używany przy produkcji cukru (do rafinacji),
  • używany przy produkcji szkła optycznego.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Encyklopedia Powszechna PWN. T. 4. R-Z. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1976, s. 298.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Leksykon Przyrodniczy. Minerały i kamienie szlachetne. Horyzont, 2002.
  • O. Medenbach, C. Sussieck-Fornefeld: Minerały. Świat Książki, 1996.
  • W. Heflik, L. Natkaniec-Nowak: Minerały Polski. Antykwa, 1998.
  • W. Schumann: Minerały świata. Alma-Press, 2003.
  • J. Bauer: Przewodnik Skały i minerały. Multico, 1997.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]