Tadeusz Mikoś (generał)

Tadeusz Mikoś

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	7 lutego 1933 Barycz
Data i miejsce śmierci	7 sierpnia 2018 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1952–1993
Siły zbrojne	Siły Zbrojne RP
Stanowiska	dowódca 3 Brygady Radiotechnicznej, szef Wojsk Radiotechnicznych, dowódca 1 Korpusu Obrony Powietrznej
Odznaczenia

Tadeusz Mikoś (ur. 7 lutego 1933 w Baryczy, zm. 7 sierpnia 2018 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Syn Tomasza, pracownika utrzymania dróg i Marii z domu Wojewoda. Absolwent Technikum Mechanicznego we Wrocławiu, gdzie w 1953 zdał egzaminy maturalne. Służbę wojskową rozpoczął w 1952 jako podchorąży Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej, którą ukończył w 1955 i został promowany na stopień podporucznika. Po ukończeniu szkoły został technikiem urządzeń nadawczo-odbiorczych stacji radiolokacyjnej w 22 Samodzielnym Batalionie Obserwacyjno-Meldunkowym, który w 1956 został przekształcony w 22 Samodzielny Pułk Radiotechniczny. Od 1957 był dowódcą stacji radiolokacyjnej, a od 1960 kierownikiem sekcji radiolokacji w 22 Samodzielnym Batalionie Radiotechnicznym. Od 1963 pomocnik szefa wydziału techniki i eksploatacji w dowództwie 3. Korpusu Obrony Powietrznej Kraju (OPK) we Wrocławiu. Pd września 1972 starszy inżynier wydziału eksploatacji Oddziału Wojsk Radiotechnicznych Dowództwa 3 Korpusu OPK. Od grudnia 1972 do maja 1974 szef służby uzbrojenia i techniki 3. Brygady Radiotechnicznej, a następnie w latach 1974–1978 szef służb technicznych – zastępca dowódcy tej brygady. Od marca 1978 do grudnia 1981 dowódca 3. Brygady Radiotechnicznej. Pod jego dowództwem brygada była przodującym związkiem taktycznym Wojsk Obrony Powietrznej Kraju i została dwukrotnie wyróżniona przez Ministra Obrony Narodowej Medalem „Za Osiągnięcia w Służbie Wojskowej”. Absolwent zaocznych studiów na Wydziale Automatyki Politechniki Wrocławskiej (1979) oraz kursu operacyjnego w Akademii Sztabu Generalnego WP w Warszawie (1978). Od grudnia 1981 do września 1988 szef Wojsk Radiotechnicznych WOPK (do czerwca 1983 jako pełniący obowiązki). W 1985 ukończył Podyplomowe Studium Operacyjno-Strategiczne Akademii Sztabu Generalnego WP. Od września 1988 do 1 lipca 1990 dowódca 1 Korpusu OPK w Warszawie. W maju 1990 prezydent RP Wojciech Jaruzelski mianował go na stopień generała brygady. Od 1 lipca 1990 do 25 marca 1993 był dowódcą 1 Korpusu Obrony Powietrznej. 25 marca 1993 został pożegnany przez ministra obrony Janusza Onyszkiewicza w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej i przeniesiony w stan spoczynku z dniem 14 kwietnia 1993. W stanie spoczynku pracował w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji w Warszawie.

W 1996 należał do grupy generałów - współzałożycieli Klubu Generałów WP.

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe:

• podporucznik – 1955
• porucznik – 1957
• kapitan – 1961
• major – 1966
• podpułkownik – 1971
• pułkownik – 1979
• generał brygady – 7 maja 1990

Życie prywatne

Mieszkał w Warszawie. Żonaty, żona Irena, 1 córka.

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2003)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1986)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1979)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• inne odznaczenia i wyróżnienia

Bibliografia

• S. Czmur, W. Wójcik, Generałowie w stalowych mundurach, Redakcja Czasopism WLOP – Dom Wydawniczy Bellona, Poznań – Warszawa 2003, s. 125–126
• J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II:I-M, Toruń 2010, s. 512–513