Przejdź do zawartości

Tlenek berylu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tlenek berylu
      Be2+
      O2−
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

BeO

Masa molowa

25,01 g/mol

Wygląd

białe kryształy[1]

Identyfikacja
Numer CAS

1304-56-9

PubChem

14775

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Tlenek berylu, BeO – nieorganiczny związek chemiczny berylu z grupy tlenków. Został odkryty w 1797 roku przez Louisa Nicolasa Vauquelina podczas badań nad odmianami minerału berylu[5]. Występuje w nim w ilości około 11%[6]. Krystalizuje w układzie heksagonalnym (wurcytu)[7].

Otrzymywanie

[edytuj | edytuj kod]

W praktyce przemysłowej starsze metody otrzymywania tlenku berylu obejmują prażenie koncentratów rud berylowych lub ich stapianie z alkaliami, a następnie przeprowadzenie w rozpuszczalny w wodzie siarczan berylu (BeSO
4
). Po oczyszczeniu wodorotlenek (Be(OH)
2
) strącany był za pomocą wody amoniakalnej, a następnie w wyniku procesu kalcynacji przekształcany w tlenek berylu. W przypadku minerałów krzemianowych obecnie stosuje się nieco odmienny sposób postępowania – w wyniku działania fluorowodoru powstaje kompleks Na
2
[BeF
4
]
, który ługuje się wodą, strąca Be(OH)
2
i kalcynuje[8][9]. Tlenek berylu kalcynowany w temperaturze 1000 °C lub wyższej (nazywany „wysokoprażonym”) jest mało reaktywny (poprzez zmniejszenie ilości wody w sieci krystalicznej w wyniku oddziaływania wysokiej temperatury[10]), natomiast kalcynowany w zakresie temperatury 500–800 °C („niskoprażony” tlenek berylu) lepiej rozpuszcza się w kwasach mineralnych[8].

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Tlenek berylu służy do wyrobu ceramicznych rur cechujących się wysoką odpornością na działanie odczynników chemicznych, a także tygli, w których można wytapiać aktywne chemicznie metale, takie jak chrom, cyrkon i uran. Stosowany jest również w procesach produkcji tranzystorów, zestawów półprzewodników i innych części mikroelektronicznych oraz w produkcji elementów do urządzeń mikrofalowych[8]. Jest również wykorzystywany w chemii gazów szlachetnych do otrzymywania związków kompleksowych, np. z argonem ArBeO.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Haynes 2014 ↓, s. 4-51.
  2. Tlenek berylu [online], karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich, 27 kwietnia 2024, numer katalogowy: 202770 [dostęp 2024-09-10]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  3. Beryllium Oxide [online], karta charakterystyki produktu Anachemia Canada, 15 marca 2013, numer katalogowy: AC-1185 [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04].
  4. Beryllium oxide [online], karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich, numer katalogowy: 202770 [dostęp 2015-08-28] (ang.). (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  5. Petzow i in. 2003 ↓, s. 1.
  6. Petzow i in. 2003 ↓, s. 7.
  7. Bielański 2010 ↓, s. 827.
  8. a b c Maria Madej, Beryl i jego związki – występowanie, zastosowanie i ocena narażenia, „Bezpieczeństwo Pracy – Nauka i Praktyka”, 5, 1999, s. 26–28 [dostęp 2015-08-05].
  9. Lee 1997 ↓, s. 160.
  10. Petzow i in. 2003 ↓, s. 17.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]