Tu-123
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
metalowa |
| Załoga |
0 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 x turboodrzutowy KR-15 |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
7,94 m |
| Długość |
26,95 m |
| Wysokość |
4,62 m |
| Masa | |
| Własna |
14 000 kg |
| Startowa |
38 500 kg |
| Paliwa |
16 600 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość przelotowa |
2,55 Ma |
| Pułap |
22 000 m |
| Zasięg |
3000 km |
| Długotrwałość lotu |
90 min |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
 ZSRR
| |
| Rzuty | |
| |
Tu-123 Jastrząb (ros. Ястреб) – radziecki, rozpoznawczy, bezzałogowy aparat latający (UAV - Unmanned Aerial Vehicle) dalekiego zasięgu, opracowany na początku lat 60. XX wieku przez biuro konstrukcyjne OKB Tupolew. Znany również pod nazwą DBR-1.
Do czasu zakończenia produkcji w 1972 roku, wyprodukowano prawdopodobnie 52 seryjne egzemplarze, które pozostawały w służbie do 1979 roku[1].
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]Tu-123 był całkowicie metalowym średniopłatem o trójkątnych skrzydłach. Aparat posiadła również trójkątne, płytowe usterzenie. Skrzydła pozbawione mechanizacji. W tylnej części kadłuba umieszczony był zbiornik paliwa oraz silnik turboodrzutowy KR-15 będący uproszczoną wersją silnika R-15 wykorzystywanego w samolotach MiG-25. Pod kadłubem umieszczony był półokrągły, nieregulowany wlot powietrza do silnika. Nad dyszą wylotową silnika znajdował się pojemnik ze spadochronem. W przedniej części kadłuba znajdowały się trzy aparaty fotograficzne AFA-54 oraz jeden aparat do zdjęć panoramicznych, system chłodzenia i wentylacji, dopplerowska stacja nawigacyjna, system autopilota aparatu oraz główny spadochron. Cześć nosowa Jastrzębia była odłączana i transportowana na miejsce startu oddzielnie. Aparat startował z wyrzutni ciągniętej przez ciężarówkę MAZ-537. Przed startem programowano trasę lotu. Start następuje przy użyciu prochowych przyspieszaczy startowych. Po wykonaniu zadania Tu-123 kieruje się w rejon lądowania, gdzie kontrolę nad aparatem przejmuje naziemna stacja kontroli lotu. Wyłączany jest silnik marszowy, Jastrząb wykonuje przeciągnięcie w celu zmniejszenia prędkości. Odstrzeliwana jest część nosowa, która ląduje na spadochronie, tuż przed przyziemieniem wysuwane są cztery golenie mające za zadanie zamortyzować lądowanie. Pozostała część kadłuba z silnikiem również ląduje na spadochronie. W teorii Tu-123 był aparatem wielokrotnego użytku, w praktyce jednak podczas lądowania na spadochronach obydwie części doznawały poważnych uszkodzeń, eliminujących go z dalszej służby[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]
