Waldemar Jan Dziak

Waldemar Jan Dziak
*pseud. Ogiński*
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	7 stycznia 1952 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	21 października 2019 ; Warszawa
	profesor nauk humanistycznych
	Specjalność: stosunki międzynarodowe, myśl polityczna, cywilizacje azjatyckie
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	30 czerwca 1982 – nauki humanistyczne ; Uniwersytet Warszawski
Habilitacja	8 czerwca 2001 – nauki o polityce ; Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk
Profesura	7 października 2010
	Zatrudnienie
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Stanowisko	pracownik naukowy
Okres zatrudn.	1976–1990
Instytut	Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk
Stanowisko	adiunkt, kierownik zakładu
Okres zatrudn.	1991–2019
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Waldemar Jan Dziak, pseudonimy Waldemar Ogiński, Waldemar Jan Ogiński (ur. 7 stycznia 1952 w Warszawie, zm. 21 października 2019^[1] tamże^[2]) – polski naukowiec, politolog i pisarz, profesor nauk humanistycznych. Od 1991 związany z Instytutem Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk. Wykładowca kilku polskich uczelni wyższych (m.in.: Collegium Civitas, Akademia Dyplomatyczna).

Był specjalistą w zakresie stosunków międzynarodowych. Tematem jego badań była problematyka krajów bałkańskich oraz krajów Dalekiego Wschodu, ze szczególnym uwzględnieniem: Albanii, Bośni i Hercegowiny, Korei Północnej i Chin.

Życiorys

Syn Mieczysława i Marianny^[2]. Absolwent XXX Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Śniadeckiego w Warszawie. W 1976 roku ukończył studia na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1982 roku tamże obronił rozprawę doktorską Walka o koncepcje linii politycznych Komunistycznej Partii Chin w latach 1956–1960 (promotor – Eugeniusz Zieliński), za którą otrzymał nagrodę rektora II stopnia. W latach 1976–1990 pracownik naukowy Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1991 adiunkt w Instytucie Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk (ISP PAN). W 2001 uzyskał habilitację, przedstawiając dzieło Kim Ir Sen. Dzieło i polityczne wizje. W 2010 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych^[3]. Od 2001 był członkiem Rady Naukowej ISP PAN. Od 2007 był kierownikiem Zakładu Azji i Pacyfiku oraz Centrum Badań Azji Wschodniej w ISP PAN. Od 2017 kierownik Zakładu Bezpieczeństwa Globalnego i Studiów Strategicznych PAN^[4]. W latach 2006–2010 był rektorem Wyższej Szkoły Komunikowania i Mediów Społecznych im. Jerzego Giedroycia w Warszawie. Wśród wypromowanych przez niego doktorów znaleźli się Jerzy Bayer (2005), Nicolas Levi (2012), Krzysztof Sajewski (2015).

Od lat 90. XX wieku współpracował zawodowo z polskimi mediami. Początkowo, pod pseudonimem Waldemar Ogiński, był komentatorem w Tok FM. W latach 1999–2001, od poniedziałku do piątku, w godzinach 7:00–10:00, prowadził audycje radiowe z cyklu Rozmowy niekontrolowane^[5]. Popularność radiowa pozwoliła mu zaistnieć w telewizji. Na antenie TV Puls przez krótki czas był gospodarzem programu publicystycznego Humory Waldemara Ogińskiego^[6]. Z kolei pod pseudonimem Waldemar Jan Ogiński prowadził program publicystyczny Salon polityczny w Superstacji^[7]. We wrześniu 2016, po pięciu miesiącach współprowadzenia programu TVP W tyle wizji, zrezygnował z udziału w nim^[8]. Regularnie był gościem różnych programów telewizyjnych i radiowych jako ekspert od spraw międzynarodowych.

Był autorem książek przede wszystkim o tematyce dotyczącej Chin i Korei Północnej. W 2004 biografia polityczna Kim Dzong Ila jego autorstwa spotkała się z reakcją ze strony władz Korei Północnej – zabroniono mu dożywotnio wjazdu na terytorium tego kraju^[9].

W latach 2013–2015 był doradcą ds. promocji i mediów w zarządzie SK Banku. W latach 1994–2009, równolegle z działalnością naukową, prowadził działalność biznesową: był prezesem lub wiceprezesem spółek zajmujących się ekologicznym wykorzystaniem odpadów, utylizacją i recyklingiem^[10].

W 2015 za zasługi w działalności na rzecz rozwoju nauki został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi^[11].

Publikacje

Autor lub współautor następujących prac:

1982 Walka o koncepcję linii politycznej Komunistycznej Partii Chin w latach 1956–1960
1988 Eurokomunizm: Teoria i praktyka
1990 Stalin. Stalinizm. Stalinowcy
1989 Albania między Belgradem, Moskwą a Pekinem 1948–1978
1992 W kraju Orwella. O funkcjonowaniu północnokoreańskiego modelu państwa totalitarnego
1996 Chiny – wschodzące supermocarstwo
2001 Kim Ir Sen. Dzieło i polityczne wizje
2003 Korea. Pokój czy wojna
2004 Kim Jong II
2006 Korea & Chiny, tom 1 i 2
2007 Mao. Zwycięstwa. Nadzieje. Klęski^[12]
2009 Korea Północna u źródeł rodzinnej sukcesji władzy
2009 Pająk z Góry Katsuragi
2010 Pjongjang. Rok 1956.
2011 Republika Korei. Zarys ewolucji systemu politycznego^[13]
2012 Porywacze Yodogo
2013 Kim Dzong Un. Kronika życia i walki
2014 Chińska Armia Ludowo-Wyzwoleńcza
2015 Tybet. Szkice z dziejów chińsko-tybetańskich
2015 Historia polityczna Chin 1839–2014. Kronika najważniejszych wydarzeń
2016 Historia polityczna Chin 1839–2014. Konspekt analityczny
2016 Korea Północna. Wewnętrzne wektory trwania (z Krzysztofem Sajewskim)

Przypisy

↑ Nie żyje profesor Waldemar J. Dziak [online], tvn24.pl [dostęp 2019-10-21] (pol.).
↑ ^a ^b REJESTR SPADKOWY PL: wynik wyszukiwania [online], rejestry-notarialne.pl [dostęp 2021-06-20] .
↑ Prezydent wręczył nominacje profesorskie [online], prezydent.pl, 18 listopada 2010 [dostęp 2011-01-15] [zarchiwizowane z adresu 2011-02-28] (pol.).
↑ Strona oficjalna: biografia. [dostęp 2019-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-06)].
↑ Michał Sadowski: Doktor Dziak i Mister Hyde. rp.pl, 2001-02-08. [dostęp 2011-02-06]. (pol.).
↑ II Festiwal Dobrego Humoru. wp.pl. [dostęp 2011-02-06]. (pol.).
↑ Program TV. Salon Polityczny. teleman.pl. [dostęp 2011-02-06]. (pol.).
↑ tvp.info: W tyle wizji. [dostęp 2016-08-24]. (pol.).
↑ Pająk z Góry Katsuragi [online], Zbrodnia w Bibliotece, 28 lipca 2009 [dostęp 2013-06-02] [zarchiwizowane z adresu 2013-06-25] (pol.).
↑ Maciej Nowicki: Profesor staje na głowie: Uniwersytecki wykład musi się dziś łączyć z show. [w:] Wprost [on-line]. wprost.pl, 2002. [dostęp 2013-06-02]. (pol.).
↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 grudnia 2015 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2016 r. poz. 132).
↑ książka napisana we współpracy z doktorem Jerzym Bayerem.
↑ książka napisana we współpracy z doktor Grażyną Strnad.

Linki zewnętrzne

Strona oficjalna. dziak.info. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-04)].
Prof. dr hab. Waldemar Jan Dziak, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2009-05-26] .

[1] Nie żyje profesor Waldemar J. Dziak [online], tvn24.pl [dostęp 2019-10-21] (pol.).

[:0-2] REJESTR SPADKOWY PL: wynik wyszukiwania [online], rejestry-notarialne.pl [dostęp 2021-06-20] .

[3] Prezydent wręczył nominacje profesorskie [online], prezydent.pl, 18 listopada 2010 [dostęp 2011-01-15] [zarchiwizowane z adresu 2011-02-28] (pol.).

[bio-4] Strona oficjalna: biografia. [dostęp 2019-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-06)].

[5] Michał Sadowski: Doktor Dziak i Mister Hyde. rp.pl, 2001-02-08. [dostęp 2011-02-06]. (pol.).

[6] II Festiwal Dobrego Humoru. wp.pl. [dostęp 2011-02-06]. (pol.).

[7] Program TV. Salon Polityczny. teleman.pl. [dostęp 2011-02-06]. (pol.).

[8] tvp.info: W tyle wizji. [dostęp 2016-08-24]. (pol.).

[9] Pająk z Góry Katsuragi [online], Zbrodnia w Bibliotece, 28 lipca 2009 [dostęp 2013-06-02] [zarchiwizowane z adresu 2013-06-25] (pol.).

[10] Maciej Nowicki: Profesor staje na głowie: Uniwersytecki wykład musi się dziś łączyć z show. [w:] Wprost [on-line]. wprost.pl, 2002. [dostęp 2013-06-02]. (pol.).

[11] Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 grudnia 2015 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2016 r. poz. 132).

[12] siążka napisana we współpracy z doktorem Jerzym Bayerem.

[13] siążka napisana we współpracy z doktor Grażyną Strnad.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]