Przejdź do zawartości

Warszawskie Zakłady Telewizyjne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Warszawskie Zakłady Telewizyjne
Ilustracja
Państwo

 Polska

Adres

03-866 Warszawa
ul. Matuszewska 14

Data założenia

1955

Data likwidacji

2007

Forma prawna

spółka akcyjna

Nr KRS

0000178625

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Warszawskie Zakłady Telewizyjne”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Warszawskie Zakłady Telewizyjne”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Warszawskie Zakłady Telewizyjne”
Ziemia52°15′48,5″N 21°04′54,8″E/52,263472 21,081889
Linia produkcyjna w Warszawskich Zakładach Produkcyjnych
Telewizor Wisła
Kamera telewizyjna KS-0042

Warszawskie Zakłady Telewizyjne (inne nazwy: Warszawskie Zakłady Telewizyjne „Telza”, następnie Warszawskie Zakłady Telewizyjne „Elemis” SA) – polskie przedsiębiorstwo produkcyjne. Zakłady znajdowały się w dzielnicy Targówek, przy ul. Matuszewskiej 14[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

WZT zostało utworzone w Warszawie w 1955 r.[2] Przedsiębiorstwo rozpoczęło produkcję w lipcu 1956 od telewizora Wisła na licencji radzieckiej[3]. W październiku 1964 WZT wyprodukowały milionowy telewizor[4].

WZT zajmowały się także produkcją urządzeń na potrzeby powstającej wówczas w Polsce telewizjikamer telewizyjnych (KS-0042 produkowano w latach 60. i 70. dla całego RWPG), innego wyposażenia studiów telewizyjnych, a także pierwszych odbiorników telewizyjnych oraz kamer przemysłowych (do lat 80.). Przez wszystkie te lata opracowywano tam i uruchamiano produkcję wszystkich profesjonalnych urządzeń dla Telewizji Polskiej.

Przedsiębiorstwo posiadało filię w Białymstoku[5].

Po roku 1989 w wyniku przekształceń zmieniło formę własności z przedsiębiorstwa państwowego na spółkę akcyjną. Przedsiębiorstwo straciło dotychczasowy praktyczny monopol na dostawy aparatury profesjonalnej, zwłaszcza dla nowo powstających stacji telewizyjnych. Od 1994 roku, przedsiębiorstwo było oficjalnym dystrybutorem konsol Super Nintendo, Game Boy i NES w Polsce[6].

Pod koniec lat 90. spółka ogłosiła upadłość (część jej nieruchomości syndyk odsprzedał przedsiębiorstwu „Eroplaus”, które stworzyło tam Centrum Dystrybucyjno-Magazynowe „Elemis”).

Od 1 stycznia 2003 WZT „Elemis” SA znajdowały się w likwidacji, a 19 marca 2007 roku spółka została wykreślona z rejestru przedsiębiorców.

Odbiorniki telewizyjne produkcji WZT

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kronika wydarzeń w Warszawie 1 I 1969–30 VI 1969. „Kronika Warszawy”. 1(70), s. 163, 1970. 
  2. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 935. ISBN 83-01-08836-2.
  3. Bogdan Brzeziński, Ryszard Kołodziejczyk: Wielkie zakłady przemysłowe aglomeracji warszawskiej i rozwój wielkoprzemysłowego proletariatu w latach 1870–1975, [w:] Wielkie zakłady przemysłowe Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1978, s. 59.
  4. Wydarzenia warszawskie na łamach prasy w roku 1964. „Warszawski Kalendarz Ilustrowany 1966”, s. 147, 1965. Wydawnictwo Warszawskiego Tygodnika „Stolica”. 
  5. Bogdan Brzeziński, Ryszard Kołodziejczyk: Wielkie zakłady przemysłowe aglomeracji warszawskiej i rozwój wielkoprzemysłowego proletariatu w latach 1870–1975, [w:] Wielkie zakłady przemysłowe Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1978, s. 69.
  6. Nintendo jest już w Polsce. „Bajtek”. 111, s. 9, listopad 1994. Bajtek. 
  7. Nowe i najnowsze. „Młody Technik”. 1 (258), s. 3, 1970. redaktor naczelny: Zbigniew Przyrowski. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Nasza Księgarnia”. (pol.).