Wersolog
Wersolog – uczony zajmujący się wersologią, czyli teorią wiersza. Ponieważ wersologia znajduje się na styku językoznawstwa i literaturoznawstwa, wersolog powinien być kompetentny w obu dziedzinach. Podstawowa dla wersologa jest znajomość prozodii określonego języka lub języków. Z racji zajmowania się rymem i instrumentacją głoskową wersolodzy są przeważnie eufonologami. Uczeni zajmujący się wersologią porównawczą są często równocześnie translatologami, czyli teoretykami przekładu. W odniesieniu do wersologa używa się również określeń metryk i prozodysta. Najwybitniejszymi polskimi wersologami byli Kazimierz Wóycicki[1], Jan Łoś[2], Maria Dłuska[3], Karol Wiktor Zawodziński, Maria Renata Mayenowa, Zbigniew Siatkowski, Jerzy Kuryłowicz[4], Lucylla Pszczołowska[5], Jacek Baluch[6][7] czy Adam Kulawik[8]. Współcześnie wersologią zajmują się Witold Sadowski[9], Arkadiusz Sylwester Mastalski[10], Cecylia Galilej, Katarzyna Lesiak (filologia klasyczna)[11], Monika Opalińska[12], Sławomir Studniarz[13], Paweł Siwiec (filologia orientalna)[14].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Kazimierz Wóycicki, Forma dźwiękowa prozy polskiej i wiersza polskiego, Warszawa 1960.
- ↑ Jan Łoś, Wiersze polskie w ich dziejowym rozwoju, Kraków 1920.
- ↑ Maria Dłuska, Próba teorii wiersza polskiego, Warszawa 1962.
- ↑ Jerzy Kuryłowicz, Metrik und Sprachgeschichte, Wrocław 1975.
- ↑ Lucylla Pszczołowska, Wiersz polski. zarys historyczny, Wrocław 1997.
- ↑ Jacek Baluch, Wiersz i przekład: studia polsko-czeskie, zebrała Ewa Tomczyk, Kraków 2007.
- ↑ Jacek Baluch, Piotr Gierowski: Czesko-polski słownik terminów literackich. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016. ISBN 978-83-233-4066-9.
- ↑ Adam Kulawik, Wersologia, Kraków 1999.
- ↑ Witold Sadowski, Wiersz wolny jako tekst graficzny, Kraków 2004.
- ↑ Autor wielu prac z dziedziny wersologii kognitywnej, na przykład: Sakadometryczna analiza wiersza. Ogólne założenia teoretyczne do badań empirycznych, „Neurolingwistyka Praktyczna”, nr 2/2016;
- ↑ Katarzyna Lesiak, Estetyka dźwięku, czyli instrumentacja dźwiękowa oraz jej praktyczna realizacja w poezji epickiej mistrzów łacińskiego heksametru: Lukrecjusza, Wergiliusza i Owidiusza, Katowice 2007.
- ↑ Monika Opalińska: To the Rhythm of Poetry. A Study of Late Old English Metrical Prayers. ia.uw.edu.pl, 2014. [dostęp 2017-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-31)]. (pol.).
- ↑ Sławomir Studniarz: Brzmienie i sens w wierszach Edgara Allana Poego. Toruń: Adam Marszałek, 2011.
- ↑ Paweł Siwiec, Rytm staroarabskiej kasydy, Kraków 2005.