Wikipedysta:23stycznia2007/LeRoy Homer Jr.
 LeRoy Homer Jr. (1984) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 września 2001 |
| Zawód, zajęcie | |
| Małżeństwo |
Melodie Homer |
LeRoy Wilton Homer Jr. (ur. 27 sierpnia 1965 roku w Plainview w Nowym Jorku, zm. 11 września 2001 roku w Shanksville w Pensylwanii) – amerykański pilot cywilny. Był pierwszym oficerem lotu 93 United Airlines, który został porwany podczas ataków z 11 września 2001 roku i rozbił się na polu w pobliżu Shanksville w Pensylwanii, zabijając wszystkich 37 pasażerów i siedmiu członków załogi, w tym LeRoya[1][2].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wczesne lata
[edytuj | edytuj kod]Homer był synem zachodnioniemieckiej kobiety i amerykańskiego żołnierza, który stacjonował w RFN. Dorastał na Long Island w Nowym Jorku, gdzie zawsze marzył o lataniu. Jako dziecko składał modele samolotów, zbierał pamiątki lotnicze i czytał książki o lotnictwie[1][2].
Edukacja
[edytuj | edytuj kod]Miał 15 lat, kiedy rozpoczął naukę latania w Cessnie 152. Pracując w niepełnym wymiarze godzin po szkole, aby opłacić lekcje latania. Odbył swoją pierwszą samotną podróż w wieku 16 lat i uzyskał certyfikat prywatnego pilota w 1983 roku[2].
Homer ukończył szkołę śś. Cyryla i Metodego w 1979 r. oraz Diecezjalne Liceum Św. Jana Chrzciciela w 1983 r.
Wstąpił do Akademii Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych jako członek klasy 1987. Jako członek wyższej klasy był członkiem 31 Dywizjonu Kadetów. Ukończył szkołę 27 maja 1987 r. i został mianowany podporucznikiem w Siłach Powietrznych USA[3][2].
Kariera wojskowa
[edytuj | edytuj kod]Po ukończeniu szkolenia pilotażowego USAF w 1988 r. został przydzielony do bazy sił powietrznych McGuire w New Jersey, gdzie latał na samolocie Lockheed C-141 Starlifter. Podczas czynnej służby służył w wojnie w Zatoce Perskiej, a później wspierał operacje w Somalii. W swojej karierze wojskowej otrzymał wiele wyróżnień, nagród i medali. W 1993 roku został uznany za dwudziestego pierwszego instruktora lotnictwa w lotnictwie roku. Homer osiągnął stopień kapitana przed honorowym zwolnieniem z czynnej służby w 1995 roku i przyjęciem do komisji rezerwowej, aby kontynuować karierę jako oficer lotnictwa[3][2].
Homer kontynuował swoją karierę wojskową jako członek Rezerwy Sił Powietrznych USA, początkowo jako pilot instruktor C-141 w 356. Eskadrze Transportu Powietrznego w Bazie Sił Powietrznych Wright-Patterson w Ohio, a następnie jako oficer łącznikowy Akademii, rekrutując potencjalnych kandydatów do zarówno Akademii Sił Powietrznych, jak i Korpusu Szkolenia Oficerów Rezerwy Sił Powietrznych. W czasie pobytu w Rezerwie Sił Powietrznych osiągnął stopień majora[1][3][2].
United Airlines
[edytuj | edytuj kod]Kontynuował karierę lotniczą, dołączając do United Airlines w maju 1995 roku. Jego pierwszym stanowiskiem był drugi oficer na Boeingu 727. Następnie awansował na pierwszego oficera na Boeingu 757/Boeing 767 w 1996 roku, gdzie pozostał do 11 września 2001 roku[2].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Poślubił swoją żonę, Melodie, 24 maja 1998 r., a jego pierwsze dziecko, Laurel, urodziło się pod koniec listopada 2000 r. Mieszkali razem w Marlton[1][2].
11 września 2001
[edytuj | edytuj kod]11 września 2001 roku, Homer leciał z kapitanem Jasonem M. Dahlem lotem nr 93 linii United Airlines z Newark w stanie New Jersey do San Francisco. Samolot został porwany przez czterech terrorystów z Al-Kaidy w ramach ataków z 11 września. Homer i Dahl walczyli z porywaczami, co zostało przekazane do kontroli ruchu lotniczego.
Dowiedziawszy się o wcześniejszych katastrofach w World Trade Center i Pentagonie, załoga i pasażerowie podjęli próbę udaremnienia porwania i odzyskania samolotu. Biorąc pod uwagę powstanie załogi i pasażerów oraz wiedząc, że nie dotrą do zamierzonego celu, którym był Kapitol Stanów Zjednoczonych, porywacze zdecydowali się rozbić samolot na polu w pobliżu Shanksville w Pensylwanii.
Homer otrzymał pośmiertnie wiele nagród i wyróżnień, w tym honorowe członkostwo w historycznym lotnictwie Tuskegee[4], Nagrodę im. dr Martina Luthera Kinga Jr.[5]
Pozostawił żonę Melodie i jedyną córkę Laurel. Inni członkowie rodziny to jego matka, siedem sióstr i brat. Wdowa po nim, Melodie Homer, założyła Fundację LeRoy W. Homer Jr., która przyznaje stypendia związane z lotnictwem[6].
W National 9/11 Memorial, LeRoy Homer Jr. jest upamiętniony na panelu S-67, wraz z załogą i pasażerami lotu 93[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d ‘I’m thinking about it all the time,’ says Canadian wife of Flight 93 pilot, „The Toronto Star”, 29 sierpnia 2011, ISSN 0319-0781 [dostęp 2021-11-01] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Melodie Homer, From Where I Stand: Flight #93 Pilot's Widow Sets the Record Straight, ISBN 978-1936782741.
- ↑ a b c Feature - ALO shares memory of United 93 co-pilot [online], web.archive.org, 2 kwietnia 2015 [dostęp 2021-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-02].
- ↑ Wayback Machine [online], web.archive.org, 12 maja 2015 [dostęp 2021-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2015-05-12].
- ↑ Pennsylvania HR833 | 2011-2012 | Regular Session [online], LegiScan [dostęp 2021-11-01] (ang.).
- ↑ i, The LeRoy W. Homer Jr. Foundation [online], The LeRoy W. Homer Jr. Foundation [dostęp 2021-11-01] (ang.).
- ↑ Memorial Guide | National September 11th Memorial & Museum [online], web.archive.org, 27 lipca 2013 [dostęp 2021-11-01] [zarchiwizowane z adresu 2013-07-27].
Kategoria:Amerykańscy piloci Kategoria:Amerykańscy piloci wojskowi Kategoria:Urodzeni w 1965 Kategoria:Ludzie urodzeni w Nowym Jorku Kategoria:Ofiary zamachów Kategoria:Zmarli w 2001