Przejdź do zawartości

Wincenty Wnuk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wincenty Wnuk
Ilustracja
Wincenty Wnuk (przed 1934)
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

6 października 1897
Lublin

Data i miejsce śmierci

2 czerwca 1987
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

od 1915

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

2 Pułk Piechoty
8 Pułk Piechoty Legionów
10 Pułk Piechoty
72 Pułk Piechoty
8 Pułk Piechoty Legionów
Batalion KOP „Małyńsk”
31 Pułk Strzelców Kaniowskich
3 Pułk Grenadierów Śląskich

Stanowiska

dowódca pułku piechoty
dowódca batalionu piechoty specjalnej (fortecznego)
dowódca pułku piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania francuska 1940

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Wincenty Wnuk (ur. 6 października 1897 w Lublinie, zm. 2 czerwca 1987 w Warszawie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 6 października 1897 w Lublinie, w rodzinie Jana i Antoniny z Szybalskich[1]. Ukończył 6 klas Gimnazjum Filologicznym im. St. Śliwińskiego w Lublinie. 4 listopada 1915 w Kozienicach wstąpił do Legionów Polskich[1]. Ukończył kurs szkoły podoficerskiej, a następnie służył w 6 kompanii 2 pułku piechoty. W 1916 odbył kampanię wołyńską. 18 września tego roku został kontuzjowany i przebywał w szpitalu w Lublinie. Dalszą służbę odbywał w 4 kompanii szkolnej w Dęblinie. Po kryzysie przysięgowym, jaki miał w lipcu 1917 roku, został skierowany do Szkoły Podchorążych w Zambrowie.

11 listopada 1918, w stopniu podporucznika, został skierowany do 8 pułku piechoty Legionów. Z tym pułkiem walczył w wojnie z bolszewikami jako dowódca 9 kompanii, a następnie batalionu. Wyróżnił się w bitwie nad Niemnem, kiedy jego oddział wziął do niewoli licznych jeńców i zdobył karabiny maszynowe.

W kwietniu 1924 przydzielony został z Baonu Szkolnego Piechoty Okręgu Korpusu Nr II do macierzystego pułku[2]. 18 lutego 1928 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 207. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. Do 1930 służył w 8 pp Leg. na stanowisku dowódcy I batalionu[4], a przez pewien czas był wykładowcą taktyki w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. W 1933 został przeniesiony do 10 pułku piechoty w Łowiczu na stanowisko dowódcy III batalionu, detaszowanego w Skierniewicach[5].

Wincenty Wnuk, ppłk
Grób Wincentego Wnuka na cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie

24 stycznia 1934 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Od 9 kwietnia 1934 roku był zastępcą dowódcy 72 pułku piechoty im. Dionizego Czachowskiego w Radomiu[7]. 15 lipca 1938 roku został dowódcą 8 pułku piechoty Legionów w Lublinie. W marcu 1939 roku objął dowództwo i rozpoczął organizację batalionu KOP „Małyńsk”.

W przeddzień kampanii wrześniowej wymienił na stanowisku dowódcy 31 pułku Strzelców Kaniowskich w Sieradzu płk. Stanisława Józefa Biegańskiego. Wraz z pułkiem, w składzie 10 Dywizji Piechoty ze składu Armii „Łódź”, bronił linii Warty na przedpolach Sieradza, a podczas odwrotu zniszczył z zaskoczenia 11 września w Mszczonowie zmotoryzowaną kolumnę zaopatrzeniową niemieckiego XVI Korpusu oraz kompanię propagandową Luftwaffe. Swój szlak wrześniowy skończył pod Kozienicami, gdzie 31 pp został rozbity. Część żołnierzy przedarła się jednak pod Tomaszów Lubelski i tam została wzięta do niewoli przez Sowietów (27 oficerów 31 pp jest na Liście Katyńskiej). Sztandar 31 pp za wojnę obronną 1939 r. został odznaczony Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari (obecnie znajduje się w stałej ekspozycji w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie).

Podpułkownik Wnuk przedostał się na Węgry, a następnie do Francji. W kampanii francuskiej 1940, w stopniu pułkownika, dowodził 3 pułkiem Grenadierów Śląskich. Następnie ewakuował się do Wielkiej Brytanii.

Po wojnie wrócił do kraju i zamieszkał w Warszawie. Ożenił się z Karoliną z Koziełł-Poklewskich (1902–1987).

Zmarł 2 czerwca 1987 w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej w Warszawie (kwatera W-XIII-7-11-19)[8].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Kozłowski 2013 ↓, s. 803.
  2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 29 kwietnia 1924 roku, s. 244.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 47.
  4. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 24, 185.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 131.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 24 stycznia 1934 roku, s. 1.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 153.
  8. Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2022-09-16].
  9. a b Kozłowski 2013 ↓, s. 821.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921 roku, s. 805.
  11. M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  12. a b c Na podstawie fotografii [1].
  13. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]