Przejdź do zawartości

WrestleMania III

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
WrestleMania III
Motto gali

Bigger! Better! Badder!

Motyw muzyczny

„Who's Zommin' Who?” – Aretha Franklin

Informacje
Promocja

World Wrestling Federation

Data

29 marca 1987[1]

Widownia

93 173[1][2][3][4][5][6] (kwestionowane)[7]

Hala

Pontiac Silverdome[1]

Miejsce

Pontiac, Michigan[1]

Gale pay-per-view – chronologicznie
WrestleMania 2 WrestleMania III Survivor Series (1987)
WrestleMania – chronologicznie
WrestleMania 2 WrestleMania III WrestleMania IV

WrestleMania III – trzecia edycja gali pay-per-view WrestleManii, która została wyprodukowana przez World Wrestling Federation. Gala miała miejsce 29 marca 1987 na Pontiac Silverdome w Pontiac w Michigan[1].

Gala jest głównie znana z tego, że pobiła rekord w ilości fanów na stadionie otwartym w Ameryce – 93 173[1]. Gala jest określana jako szczyt wzrostu popularności wrestlingu w latach 80.[1][3][8][9]. Rekord ten został pobity 14 lutego 2010 gdzie odbyło się NBA All-Star Game. Na Cowboys Stadium pojawiło się 108 713 fanów[10]. Dopiero w 2016, na WrestleManii 32 pojawiło się więcej, bo aż 101 763 widzów, bijąc rekord w federacji po prawie trzydziestu latach. Federacja wygenerowała zyski w wysokości 1.6 miliona dolarów z samej sprzedaży biletów[11]. Prawie milion fanów obejrzało galę w 160 telewizjach przemysłowych w północnej Ameryce[1]. Szacunkowa ilość oglądających przez pay-per-view wynosi kilka milionów ludzi i przychody z nadawania PPV wynoszą 10.3 milionów dolarów, bijąc rekord w owym czasie[12].

Przygotowania

[edytuj | edytuj kod]

Tak samo jak w przypadku poprzednich edycji WrestleManii, WrestleMania III była reklamowana kilka miesięcy z wyprzedzeniem. W głównej rywalizacji występowali André the Giant i Hulk Hogan. André odwrócił się przeciwko swojemu przyjacielowi, WWF Championowi Hoganowi[13]. Kiedy to Hogan otrzymał trofeum za bycie posiadaczem tytułu od trzech lat[14], André, jego dobry przyjaciel, przyszedł i gratulował zdobycia nagrody[15]. Krótko potem, André zdobył znacząco mniejsze trofeum za bycie „niepokonanym w WWF przez 15 lat”[14] i Hogan przyszedł do ringu pogratulować, lecz André był widocznie niezachwycony i podczas przemowy Hogana opuścił ring. Niedługo później podczas edycji talk-segmentu Piper's Pit, Bobby Heenan, długoletni rywal Hogana, został nowym menadżerem André[4]. André wtedy wyzwał Hogana do stoczenia pojedynku o tytuł na WrestleManii III i zaatakował Hogana, rwąc jego koszulkę i naszyjnik[1][5][15].

Inną główną rywalizacją zmierzającą na galę była pomiędzy Ricky Steamboatem i WWF Intercontinental Championem Randym Savage'em. Ich rywalizacja rozpoczęła się podczas pojedynku o tytuł pomiędzy tą dwójką, kiedy to Savage zaatakował Steamboata witającego się z fanami wokół ringu[1]. Savage popchnął Steamboata przez barierkę ochronną i wykonał elbow shota na gardło Steamboata, a po chwili zrzucił dzwon ringowy na gardło z górnej liny, kontuzjując jego krtań, przez co Steamboat został wysłany do szpitala[1][13]. To rozpoczęło długą i gorzką rywalizację, która trwała sześć miesięcy, zawierając kilka krwawych pojedynków i ostatecznie miała mieć zakończenie na WrestleManii[16]. George „The Animal” Steele zawsze towarzyszył Steamboatowi, zaś Savage'owi towarzyszyła jego żona, Miss Elizabeth[4].

Rywalizacja Billy’ego Jacka Haynesa i Hercules Hernandeza rozpoczęła się, gdy Bobby Heenan drażnił Haynesa, mówiąc mu, że to Hercules jest prawdziwym mistrzem ruchu full nelson; doprowadziło to do ataku Herculesa na Haynesa na Superstars of Wrestling i ostatecznie do walki na WrestleManii. Walka była reklamowana jako „Full Nelson Challenge”[17].

Kolejną rywalizacją zmierzającą na galę była pomiędzy Harley Racem i Junkyard Dogiem. Kiedy to po The Wrestling Classic postanowiono utworzyć turniej King of the Ring, Harley Race wygrał cały turniej i zaczął się określać jako „King” Harley Race, wchodząc do ringu z królewską koroną i peleryną przy klasycznej muzyce[18]. Po zdobyciu każdego ze zwycięstw, Race wymagał od przeciwnika pokłonu przed nim. Czasami, menadżer Race'a, Bobby Heenan, ciągnął za włosy rywala i zmuszał do wykonania tej czynności[19]. Junkyard Dog zaprotestował o byciu Race'a jako samozwańczy monarcha WWF, co doprowadziło do walki na Saturday Night's Main Event, gdzie król i menadżer próbowali zmusić Junkyard Doga do wykonania pokłonu. Ostatecznie doprowadziło to do walki na WrestleManii ze stypulacją, iż przegrany będzie musiał wykonać pokłon wygranemu[17].

26 stycznia 1987, The British Bulldogs stracili WWF Tag Team Championship na rzecz The Hart Foundation w walce, gdzie Dynamite Kid z kontuzją pleców musiał być zaniesiony do ringu przez Davey Boy Smitha i nie brał fizycznie udziału w walce. Danny Davis był sędzią i zezwalał na nielegalne ruchy drużynowe[20]. Po otrzymaniu przerwy od występów, Bulldogs później kontynuowało rywalizację z The Hart Foundation, gdzie wraz z Tito Santaną zmierzyli się przeciwko Hartom i sędziemu Dannym Davisem w sig-man tag team matchu na WrestleManii III[17]. Walka została określona jako revenge match, gdyż Santana wcześniej miał problemy z Davisem, gdzie będąc sędzią, pomógł Randy'emu Savage zdobyć tytuł Intercontinental.

Piosenkarz rockowy i obywatel Detroit Alice Cooper towarzyszył Jake'owi Robertsowi przy narożniku podczas meczu z The Honky Tonk Manem. The Honky Tonk Man zaatakował swoją gitarą Robertsa podczas segmentu The Snake Pit, co doprowadziły do (storyline'owej) kontuzji karku Robertsa[21][22]. Wydarzenie to zapoczątkowało faceturn Robertsa i ich walkę na WrestleManii.

Rywalizacja pomiędzy Adrianem Adonisem i Roddy Piperem rozpoczęła się, gdy podczas przerwy od występów Pipera, Adonis rozpoczął swój segment pod nazwą The Flower Shop, które było parodią Piper's Pit[23]. Piper, który powrócił jako face, przez tygodnie dewastował segment Adonisa, co zakończyło się atakiem na jego osobę na jednym z Piper's Pit przez Adonisa, byłego ochroniarza Pipera – Boba Ortona oraz Dona Muraco. Wymieniona trójka pomalowała usta Pipera na czerwono i pozostawiła go samego wokół zniszczonej scenografii segmentu. W odpowiedzi, Piper kijem baseballowym zniszczył scenografię talk-showu Adonisa. Doprowadziło to do Hair vs. Hair matchu na WrestleManii III, które było ostatnią walką Pipera przed przejściem na emeryturę i zostaniem aktorem filmowym[5].

Gala

[edytuj | edytuj kod]
Osobistości telewizyjne
Rola: Osoba:
Komentator Mary Hart[24]
(6-osobowy tag team match)
Bobby Heenan
(Rougeaus/Dream Team match)
Gorilla Monsoon
Bob Uecker[24]
(Mixed Tag Team Match i 6-osobowy tag team match)
Jesse Ventura
Przeprowadzający
wywiady 		Mary Hart[24]
Vince McMahon
Gene Okerlund
Bob Uecker[24]
Konferansjer Howard Finkel
Bob Uecker[1][24]
Sędziowie John Bonello
Dave Hebner
Jack Kruger
Jack Lutz
Joey Marella
Chronometrażysta Mary Hart[1]
Menadżer Alice Cooper[1][24]
(w narożniku Jake’a Robertsa)
Wokalista Aretha Franklin[1][24]

Vince McMahon na sam początek wita zgromadzoną publikę krzycząc „Welcome to WrestleMania III” i informuje publikę, że poczuł ducha swojego ojca, Vincena J. McMahona, który zmarł trzy lata wcześniej i był ówczesnym właścicielem korporacji. Następnie przedstawił Arethę Franklin, która otworzyła show, wykonując „America the Beautiful”[24].

Pierwszą walką owej nocy było The Can-Am Connection kontra Bob Orton i The Magnificent Muraco (w/ Mr. Fuji). Walka zakończyła się, gdy Rick Martel wykonał Muraco high cross-body, a po chwili Martel wykonał, co Gorilla Monsoon nazwał, „A little schoolboy trip from behind”, co dało zwycięstwo drużynie[1][25].

W następnej walce zmierzyli się Hercules (w/ Bobby Heenan) i Billy Jack Haynes w „Full Nelson Challenge”. Mecz się zakończył, gdy Haynes wykonał full nelson na Herculesie poza ringiem i obaj zostali odliczeni[1][25]. Po walce, Bobby Heenan zaatakował Haynesa od tyłu, po czym Heynes zaczął gonitwę za Heenanem z powrotem do ringu, gdzie Hercules kilkukrotnie zaatakował rywala łańcuchem i zapinając full nelson[26].

Następną walką był Mixed Tag Team match, gdzie zmierzył się King Kong Bundy i jego drużyna karłów (Lord Littlebrook i Little Tokyo) przeciwko Hillbilly Jimmy'emu i jego drużynie karłów (The Haiti Kid i Little Beaver). Drużyna King Kong Bundy’ego została zdyskwalifikowana, gdy Bundy zaatakował Little Beavera, ponieważ Bundy nie mógł walczyć przeciwko karłom[17].

"Loser Must Bow” match pomiędzy Junkyard Dogiem i Harleyem Race (w/ Bobby Heenan i The Fabulous Moolah) był następny. Przed walką, Gene Okerlund przeprowadził wywiad z Heenanem, Racem i Moolah na backstage'u, gdzie Moolah przewidywała, iż Junkyard Dog będzie musiał złożyć pokłon Harleyowi[26]. Bobby dał Moolah koronę i powiedział jej, żeby założył ją Race'owi po meczu, „As only the Queen of Wrestling can do”[26]. Junkyard Dog wszedł do ringu przy wielkiej owacji publiczności w Silverdome[27]. Podczas walki, dwójka atakowała się naprzemiennie, lecz Race próbował wykonał headbutt na Dogu, co jednak mu się nie udało. Następnie Race zebrał w sobie na tyle sił, aby wykonać belly to belly suplex, podczas gdy Junkyard Dog był rozproszony przez Heenana, co dało mu zwycięstwo. Poprzez stypulację, Dog wykonał mały ukłon i po chwili zaatakował Harleya stalowym krzesełkiem, a następnie zabrał królewski płaszcz i opuścił ring z owacją na stojąco[1][25].

Kolejną walką był tag team match, gdzie The Dream Team (w/ Luscious Johnny V i Dino Bravo) zmierzyli się przeciwko The Fabulous Rougeaus. Raymond Rougeau rozpoczął mecz walcząc z Brutusem Beefcake. Później zamienili się z partnerami i Greg Valentine pojedynkował się z Jacques’em Rougeau, a Bravo przyglądał się na walkę poza ringiem. Raymond wykonał sleeper hold na Valentine, a Beefcake wspiął się na narożnik i przypadkowo zaatakował partnera poprzez double axe handle. The Rougeau Brothers wykonali na Valentine ruch drużynowy, lecz sędzia kłócił się z Brutusem. Walka się zakończyła, gdy Dino Bravo wszedł do ringu i zaatakował Raymonda przypinającego Valentine'a, co Greg wykorzystał i zdobył przypięcie[26]. The Dream Team przez większość walki kłóciło się między sobą, przez co Greg Valentine i Dino Bravo odeszli z ringu sami, bez Beefcake'a[2].

Nagranie z wywiadem z Roddy Piperem zostało wyświetlone, gdy Piper wychodził do ringu by zmierzyć się z Adrianem Adonisem, któremu towarzyszył Jimmy Hart, w retirement matchu[26]. Piper i Adonis rozpoczęli walkę atakując się nawzajem paskiem Pipera. Adonis wykonał sleeper hold na Piperze w środku ringu i przerwał chwyt myśląc, że wygrał mecz. Kiedy Jimmy Hart wszedł do ringu celebrować z Adonisem, Brutus Beefcake wszedł do ringu aby pomóc Piperowi, a po chwili Piper zaatakował Adonisa i wykonał swój sleeper hold[28]. Piper zdobył zwycięstwo i po skończeniu meczu, Brutus wszedł ponownie do ringu i obciął włosy Adonisa, podczas gdy Piper przytrzymywał Jimmy’ego Harta[1][25]. Po oprzytomnieniu przez Beefcake'a i widząc siebie w lusterku, Adonis zniszczył owo lusterko i zaczął gonić Pipera wokół ringu dopóki nie opuścił areny będąc skrępowanym wraz z Hartem, który użył swojej kurtki do zasłonięcia głowy Adonisa[28].

Następną walką był sześcioosobowy tag team match, gdzie zmierzyli się były sędzia Danny Davis (w jego debiucie jako wrestler WWF) i WWF Tag Team Champions, The Hart Foundation przeciwko The British Bulldogs i Tito Santanie. The Bulldogs miało wiele near-falli, lecz Jim Neidhart często ratował sytuację. Po tym, jak Bulldogs i Santana otoczyli Davisa, cała szóstka zaczęła brawl w ringu. Danny Davis wziął megafon Jimmy’ego Harta i zaatakował Davey Boy Smitha, a następnie przypiął i zdobył zwycięstwo dla drużyny[26].

W następnej walce miał miejsce debiut na pay-per-view Butch Reeda, który zmierzył się z Koko B. Warem. Reed zwyciężył wykonując rollup po wysokim cross-body od Koko. Po walce, menadżer Reeda, Slick wszedł do ringu i zaatakował Koko B. Ware'a swoim kijkiem, lecz Tito Santana szybko wszedł do ringu i powstrzymał Slicka, niszcząc jego odzież. Slick wycofał się, lecz Reed powrócił do ringu tylko po to, aby otrzymać double dropkick od Koko i Santany.

Następną walką był title match o WWF Intercontinental Champion, gdzie posiadacz pasa, Randy Savage (w/ Miss Elizabeth) zmierzył się z Ricky Steamboatem (w/ George Steele). Mecz trwał niespełna piętnaście minut[4][16]. W pewnym momencie, Savage chciał użyć dzwonu ringowego jako broni, lecz został zatrzymany przez Steele’a, który znkokautował go z górnej liny narożnika[4]. Kiedy Savage próbował wymierzyć scoop slam na Steamboacie, Ricky skontrował to w small package i zdobył zwycięstwo, a także został nowym WWF Intercontinental Championem[4][16], zaznaczając przy tym pierwszą zmianę mistrza IC w historii WrestleManii[2][29] Walka ta jest uznawana przez wielu za jedną z najlepszych w historii WWE[4][16][29].

W dziesiątek walce zmierzyli się The Honky Tonk Man (w/ Jimmy Hart) i Jake Roberts, który na arenie był wraz ze swoim pytonem „Damienem” i Alice Cooper w jego narożniku. Kiedy Jake przygotowywał się do wymierzenia DDT, Jimmy Hart chwycił za nogi Robertsa i Honky Tonk Man przewrócił Jake’a i trzymając się za liny, przypiął go zwyciężając mecz[1][25]. Po walce, Honky chciał zaatakować Jake’a swoją gitarą, lecz spudłował i trafił w narożnik, przez co będąc w nieciekawej sytuacji postanowił uciec z ringu, zostawiając Harta samego. Alice Cooper wszedł do ringu i wraz z Robertsem zaatakowali Harta wymierzając Full Nelson i wypuszczając Damiena w stronę Jimmy’ego[26].

Howard Finkel przedstawił Gene Okerlunda publice. Ten zaś poinformował o rekordzie ilości fanów na stadionie, który wyniósł 93 173 osób.

The Iron Sheik i Nikolai Volkoff (w/ Slick) walczyli w kolejnym meczu przeciwko The Killer Bees. Slick nakazał wszystkim fanom okazanie szacunku przy śpiewaniu Hymnu Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich przez Nikolai Volkoffa. Kiedy Volkoff zaczął śpiewać, Jim Duggan wszedł do ringu z jego deską, do której przyczepiona była Amerykańska flaga, wziął mikrofon i powiedział, że nie będzie odśpiewywał hymnu[26]. Podczas meczu, Duggan stał tuż obok ringu. Kiedy The Iron Sheik zapiął camel clutch na Jimie Brunzellu, Duggan, który gonił za Volkoffem wokół ringu i w końcu w środku ringu, zatrzymał się i zaatakował swoją deską Sheika na oczach sędziego, przez co Sheik i Volkoff wygrali przez dyskwalifikację.

W walce wieczoru, która była określana jako „biggest main event in sports entertainment”[30], WWF Champion Hulk Hogan bronił tytułu przeciwko André'owi the Giant (w/ Bobby Heenan)[1]. Howard Finkel przedstawił specjalnego konferansjera, Boba Ueckera, a także specjalną chronometrażystkę, Mary Hart. Fani mocno buczeli na André i rzucali w niego oraz Heenana różnymi śmieciami. W przeciwieństwie do nich, Hogan wszedł do ringu z wielką owacją[26]. Dwie minuty po rozpoczęciu meczu, Hogan spróbował wykonać bodyslam na André, lecz nie był w stanie podnieść The Gianta i prawie przegrał walkę, kiedy André upadł na niego i próbował go przypiąć[30]. Po wymianie przewag, André wykonał Hoganowi Irish whip i próbował wykonać big boota na Hoganie, lecz Hogan skontrował clotheslinem, przez co gigant po raz pierwszy w meczu upadł. Następnie Hogan nabrał sił (tzw. „Hulked up”) i wykonał scoop slam na ważącym 240 kg Gigancie, a także odbijając się od lin wykonał jego opatentowany ruch, czyli leg drop i przypiął André zwyciężając mecz i zachowując tytuł[4][6][30].

Wydarzenia po gali

[edytuj | edytuj kod]

Roddy Piper wziął przerwę od występów w federacji i wziął udział w filmie Hell Comes to Frogtown i The Live i sporadycznie brał udział w telewizji, aż w końcu wrócił by poprowadzić Piper's Pit na WrestleManii V[28]. Piper kontynuował bycie aktywnym w profesjonalnym wrestlingu przez ponad dwie dekady. Pierwsza telewizyjna walka pomiędzy Andre i Hulkiem Hoganem po WrestleManii III zorganizowana była na The Main Event na NBC 5 lutego 1988, odnosząc rekord 33-milionowej widowni – walka była najbardziej oglądalnym pojedynkiem w historii profesjonalnego wrestlingu[4]. Angle otaczającym ten mecz było to, iż Andre pokonał Hulka (kończąc jego czteroletnie panowanie jako WWF Champion) za pomocą nieczystej końcówki, w której brali udział sędziowie bliźniacy, Earl i Dave Hebner[4][31]. Ich rywalizacja doprowadziła do rewanżu na WrestleManii IV jako część turnieju do ukoronowania nowego mistrza (obaj zostali zdyskwalifikowani za użycie stalowego krzesełka na oczach sędziego)[1][4]. Rewanż Hogan/Andre było pierwszym rewanżem w historii WrestleManii.

Randy Savage kontynuował pojedynkowanie się z Ricky Steamboatem o Intercontinental Championship w rewanżach na house shows. Steamboat stracił jednak tytuł w walce z The Honky Tonk Manem i niedługo po tym, Savage został babyfacem i rywalizował z Honky Tonk Manem o tytuł.

Dwadzieścia lat później, WrestleMania 23 została zorganizowana na cześć WrestleManii III ponownie w okolicach Detroit, pokazując nagrania z WrestleManii III. Na niej wystąpiła również Aretha Franklin („Who's Zoomin' Who?” od Franklin było motywem muzycznym WrestleManii III), która zaśpiewała „America the Beautiful”, a Kane wykonał scoop slam na The Great Khalim[32]. WrestleMania 23 miała największą ilość wykupień w historii WrestleManii, dopóki nie została przebita przez WrestleManię XXVIII.

Również w 2007, WrestleMania III została ponownie wydana na DVD[33]. Na DVD zawarto wywiady i mecze przed galą, w tym battle royal z Saturday Night's Main Event które wygrał Hercules i opcjonalne ciekawostki o gali[33].

WrestleMania III została raz jeszcze wydana na DVD 12 marca 2013.

Recenzje

[edytuj | edytuj kod]

W lata po WrestleManii III, walka Savage vs. Steamboat została oceniona przez krytyków i innych wrestlerów jako jedna z najlepszych walk w profesjonalnym wrestlingu. Pro Wrestling Illustrated i Wrestling Observer Newsletter przyznało jej 1987's Match of the Year[34]. IGN umieściło ją na szóstym miejscu w ich Top 20 walk w historii WrestleManii. Steamboat określił ten mecz jako „the moment in time that defined me as a wrestler"”[35]. Thomas Golianopoulos z Complex Sports umieścił ją na miejscu drugim w ich liście 50 najlepszych walk w historii WrestleManii, mówiąc iż „Both guys worked lightning fast and everything from Steamboat's aggressiveness to the involvement of George „The Animal” Steele played off their past”[36]. Obecna gwiazda WWE, David Otunga umieścił tę walkę w WWE.com's Five-Star Match of the Week z 19 grudnia 2012[37].

Walka Hogan vs. Andre otrzymała negatywne cztery gwiazdki od Dave’a Meltzera, a Wrestling Observer Newsletter nazwało to „Worst Worked Match of the Year”[38].

Po WrestleManii III zaczęły pojawiać się różne roszczenia o cytowaną frekwencję fanów na stadionie, która wyniosła 93 173 i pobiła światowy rekord frekwencji na otwartym stadionie, lecz na początku było to błędne i spodziewano się, że pojawiło się około 78 000 fanów. Było to bazowane na roszczeniach Dave Meltzera na podstawie zebranych informacji, że wrestlingowi promotorzy (w tym Vince McMahon) są znani z tego, żeby regularnie podwyższać liczby, które mają sprawić pozytywiejsze patrzenie na galę. Kiedy to WWF i Silverdome potwierdzało, że 93 173 jest poprawną liczbą, debata była kontynuowana wśród wielu wrestlingowych fanów, którzy dochodzą swoich racji do dziś[39]. W 2008, korespondent Bleacher Report Jason Savage domniemał, że informacje które otrzymał Meltzer są fałszywe[40]. Savage powiedział, że Silverdome, na którym mieściło się 80 311 siedzeń dla rozgrywek piłkarskich, mogło dodać w przybliżeniu 13 000 dodatkowych siedzeń dla gali[40]. Savage również powiedział, że 93 173 jest prawdziwą liczbą, gdyż kilka miesięcy później papież Jan Paweł II otwiedził Silverdome, gdzie pojawiło się 93 682 osób[40].

Oficjalnie WrestleMania III jest na miejscu pierwszym pod względem największej frekwencji ze wszystkich gal federacji. Za nią jest WrestleMania 29 z 2013 roku, na której pojawiło się 80 676 osób, a także SummerSlam z 1992 roku, gdzie przybyło 80 355 fanów.

Wyniki walk

[edytuj | edytuj kod]
Nr Wyniki Stypulacje Czas
1 The Can-Am Connection (Rick Martel i Tom Zenk) pokonali Boba Ortona i The Magnificenta Muraco (w/ Mr. Fuji) Tag team match 05:37
2 Billy Jack Haynes vs. Hercules (w/ Bobby Heenan) zakończyło się przez podwójne wyliczenie Singles match 07:44
3 Hillbilly Jim, Haiti Kid i Little Beaver pokonali King Kong Bundy’ego, Little Tokyo i Lorda Littlebrooka poprzez dyskwalifikację[41] Mixed tag team match 03:25
4 Harley Race (w/ Bobby Heenan i The Fabulous Moolah) pokonał Junkyard Doga „Loser Must Bow” match 04:22
5 The Dream Team (Greg Valentine i Brutus Beefcake) (w/ Johnny Valiant i Dino Bravo) pokonali The Rougeau Brothers (Jacques’a Rougeau i Raymonda Rougeau) Tag team match 04:03
6 Roddy Piper pokonał Adriana Adonisa (w/ Jimmy Hart) Hair vs. Hair match 06:14
7 The Hart Foundation (Bret Hart i Jim Neidhart) i Dangerous Danny Davis (w/ Jimmy Hart) pokonali The British Bulldogs (Davey Boy Smitha i Dynamite Kida) i Tito Santanę 6-man tag team match 08:52
8 Butch Reed (w/ Slick) pokonał Koko B. Ware'a Singles match 03:39
9 Ricky Steamboat (w/ George Steele) pokonał Randy’ego Savage’a (c) (w/ Miss Elizabeth) Singles match o WWF Intercontinental Championship 14:35
10 The Honky Tonk Man (w/ Jimmy Hart) pokonał Jake’a Robertsa (w/ Alice Cooper) Singles match 07:04
11 The Iron Sheik i Nikolai Volkoff (w/ Slick) pokonał The Killer Bees (B. Brian Blaira i Jima Brunzella) przez dyskwalifikację Tag team match 05:44
12 Hulk Hogan (c) pokonał André the Gianta (w/ Bobby Heenan) Singles match o WWF Championship 12:01
(c) – mistrz/mistrzyni przed walką

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v John Powell: Steamboat – Savage rule WrestleMania 3. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer. [dostęp 2007-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-16)].
  2. ↑ a b c WrestleMania III Facts and Stats. WWE. [dostęp 2007-10-14].
  3. ↑ a b Kyle Anderson: WrestleMania III Breaks Attendance Record: Wake-Up Video. MTV, 2010-03-29. [dostęp 2010-09-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-04-04)].
  4. ↑ a b c d e f g h i j k Kevin Eck, The main events: ladies and gentlemen, may we present the 25 most memorable matches in the last 25 years, Wrestling Digest, grudzień 2002 [dostęp 2007-10-14] [zarchiwizowane z adresu 2007-10-15].
  5. ↑ a b c Shields 2006 ↓, s. 26
  6. ↑ a b Thom Loverro, The Rise & Fall of ECW: Extreme Championship Wrestling, Simon and Schuster, 2006, ISBN 1-4165-1058-3.
  7. ↑ Observer Staff: Apr 14 2014 Wrestling Observer Newsletter: Most newsworthy week in years, WrestleMania, Hall of Fame, post-Mania Raw, death of Ultimate Warrior, so much more. Wrestling Observer Newsletter. [dostęp 2014-04-14]. Cytat: 93,173 (WrestleMania III), 80,676 (WM 29), 80,355 (SummerSlam 1992 at Wembley Stadium) and 80,103 (WM 23). The real numbers for those shows were 78,000, 72,000, 78,927 and 74,287.
  8. ↑ Eric Cohen: WrestleMania III. About. [dostęp 2007-10-19].
  9. ↑ Chris Schramm: A history of crowds. SLAM! Wrestling, 1999-05-07. [dostęp 2007-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-29)].
  10. ↑ East wins in front of biggest crowd to watch hoops game. [w:] ESPN.com [on-line]. ESPN Internet Ventures, 14 lutego 2010. [dostęp 2010-02-15].
  11. ↑ Shaun Assael, Mike Mooneyham, Sex, Lies and Headlocks: The Real Story of Vince McMahon and the World Wrestling Federation, Crown Publishing Group, 2002, s. 72, ISBN 978-0-609-60690-2.
  12. ↑ Scott M. Beekman, Ringside: A History of Professional Wrestling in America, Greenwood Press, 2006, s. 128, ISBN 0-275-98401-X.
  13. ↑ a b Top 22 Matches in WrestleMania History. WWE, March 2007. [dostęp 2007-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-28)].
  14. ↑ a b Mike McAvennie: The Big One. WWE, 2007-03-30. [dostęp 2007-10-19].
  15. ↑ a b Shields 2006 ↓, s. 38
  16. ↑ a b c d Keith Loria: Mania madness: The top 10 matches from the fabled history of WWE's showcase event. Wrestling Digest, April 2003. [dostęp 2007-10-14].
  17. ↑ a b c d WrestleMania III Results. WWE. [dostęp 2007-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-24)].
  18. ↑ Hall of Fame Bio: Harley Race. WWE. [dostęp 2009-09-16].
  19. ↑ Chris Owens: Harley Race Page 2. Kayfabe Memories. [dostęp 2007-10-17].
  20. ↑ Hart Foundation's first reign. WWE. [dostęp 2007-07-26].
  21. ↑ Honkey Tonk Man nearly kills Jake „The Snake” Roberts. Wrestling Gone Wrong. [dostęp 2007-10-19].
  22. ↑ Mick Foley, Have A Nice Day: A Tale of Blood and Sweatsocks, HarperCollins, 2000, s. 288, ISBN 0-06-103101-1.
  23. ↑ Eric Cohen: Roddy Piper Biography. About. [dostęp 2007-10-17].
  24. ↑ a b c d e f g h WrestleMania III Celebrities. WWE. [dostęp 2007-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-11-23)].
  25. ↑ a b c d e WrestleMania III. Pro Wrestling History. [dostęp 2007-10-13].
  26. ↑ a b c d e f g h i WrestleMania III Results. [dostęp 2007-10-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-09-21)].
  27. ↑ WrestleMania III. WWE. [dostęp 2007-10-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-23)].
  28. ↑ a b c Shields 2006 ↓, s. 49
  29. ↑ a b Shields 2006 ↓, s. 42
  30. ↑ a b c WrestleMania III Main Event. WWE. [dostęp 2007-10-14].
  31. ↑ Shields 2006 ↓, s. 57
  32. ↑ WrestleMania 23. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-10-13].
  33. ↑ a b Matt McKinder: WrestleMania III re-release OK, but not extraordinary. CANOE – Slam! Sports. [dostęp 2008-01-03].
  34. ↑ Memorable sports moment of the week – Ricky 'The Dragon' Steamboat pins 'Macho Man' Randy Savage at WrestleMania III. Sports by Colin, 2013-03-25. [dostęp 2013-03-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-19)].
  35. ↑ Robinson, Jon: Top 20 Matches in WrestleMania History. IGN, 2007-03-23. [dostęp 2013-03-23].
  36. ↑ Golianopoulos, Thomas: The 50 Greatest Matches in WrestleMania History – 2. Ricky Steamboat vs. Randy Savage, WrestleMania III. Complex Sports, 2012-03-29. [dostęp 2013-04-06].
  37. ↑ Zach Linder: Five-Star Match of the Week: Ricky 'The Dragon' Steamboat vs. 'Macho Man' Randy Savage – Intercontinental Championship Match, WrestleMania III. WWE, 2012-12-19. [dostęp 2013-03-23].
  38. ↑ Worst Rated Wrestling Matches Worst Rated of All Time. [dostęp 2014-02-08].
  39. ↑ Paul Nemer: Ask WV (9/27/03): WM III attendance, Hart/HBK, Sting/4 Horsemen, & More. [w:] Wrestleview [on-line]. 2003-09-27. [dostęp 2014-09-23].
  40. ↑ a b c The 93,173 Debate...My Take Jason Savage, Bleacher Report, October 17, 2008, Accessed February 5, 2015
  41. ↑ WrestleMania PPV Cards. Wrestling Information Archive. [dostęp 2007-10-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-31)].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Brian Shields, Main Event: WWE in the Raging 80s, Simon and Schuster, 2006, ISBN 1-4165-3257-9.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Gale pay-per-view i WWE Network federacji WWE
Obecne
Dawne
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=WrestleMania_III&oldid=74049319”