Wysokie (gmina Wysokie)
wieś | |
Kościół pw. św. Michała Archanioła | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2021) | |
Strefa numeracyjna |
84 |
Kod pocztowy |
23-145[4] |
Tablice rejestracyjne |
LUB |
SIMC |
0905646[5] |
Położenie na mapie gminy Wysokie | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego | |
Położenie na mapie powiatu lubelskiego | |
50°54′34″N 22°39′54″E/50,909444 22,665000[1] | |
Strona internetowa |
Wysokie – wieś (dawniej miasto) w Polsce, położona na Wyniosłości Giełczewskiej, w województwie lubelskim, w powiecie lubelskim[5][6].
Wieś jest sołectwem, siedzibą gminy Wysokie[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 601 mieszkańców[8].
We wsi znajdują się: szkoła podstawowa, parafia rzymskokatolicka, straż pożarna, Gminna Biblioteka Publiczna, bank, apteka, oraz boisko typu "orlik".
Historycznie położone jest w Małopolsce (początkowo w ziemi sandomierskiej, a następnie w ziemi lubelskiej). Prywatne miasto szlacheckie położone było w drugiej połowie XVI wieku w powiecie urzędowskim w województwie lubelskim[9]. Prawa miejskie od 1368[10] do 10 kwietnia 1821[11][12]. W latach 1600–1660 miejscowy kościół zamieniony został na zbór przez braci polskich[13]. Miasto Wysokie Lubelskie wchodziło w skład dóbr Wysokie Lubelskie księżnej Anny Jabłonowskiej[14].
Ze względu na specyficzne położenie (duża odległość do wszystkich ośrodków ponadlokalnych) miejscowość często zmieniała przynależność administracyjną. Do końca 1972 Wysokie należało do powiatu krasnostawskiego, a w latach 1973–1975 do powiatu bychawskiego (województwo lubelskie). W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa zamojskiego (rejon biłgorajski). W 1999 powróciła do województwa lubelskiego, choć tym razem znalazła się w powiecie lubelskim.
Położenie
[edytuj | edytuj kod]W Wysokiem krzyżują się dwie znaczące drogi województwa lubelskiego
Odległości do najbliższych miast w linii prostej:
Ludzie związani z Wysokiem
[edytuj | edytuj kod]Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 153654
- ↑ Wieś Wysokie w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-03-25] , liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-03-25] .
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1574 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Strona gminy Wysokie, sołectwa
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Województwo lubelskie w drugiej połowie XVI wieku, Warszawa 1966, mapa
- ↑ Inne źródła podają rok 1413, Zenon Guldon, Jacek Wijaczka, Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku, w: Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 159.
- ↑ Postanowienie Xsięcia Namiestnika Królewskiego Nr 15,043 z dn. 10 kwietnia 1821; wg Wykazu Miast w Królstwie Polskiem na wieyskie osady zamienionych od dn. 1 lutego 1820 r., to iest od daty ustanowienia Kommissyi dla Miast; w Aktach Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych (KRSW) nr 201, k. 44 w Archiwum Głównych Akt Dawnych w Warszawie (AGAD)
- ↑ Rodecki, F.B., 1830. Obraz jeograficzno-statystyczny Królestwa Polskiego. Drukarnia Antoniego Gałęzowskiego i Kompanii. Warszawa
- ↑ Historia. Gmina Wysokie
- ↑ Janina Berger-Mayerowa, Księżna Pani na Kocku i Siemiatyczach : (działalność gospodarcza i społeczna Anny z Sapiehów Jabłonowskiej), w: Archiwum Towarzystwa Naukowego we Lwowie. Wydział 2, Historyczno-Filozoficzny. Tom 18, Zeszyt 1, Lwów 1937, s. 332.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Wysokie Lubelskie, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 137 .