palacz
Wygląd
palacz (język polski)
[edytuj]- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba, która pali tytoń, zwykle nałogowo
- (1.2) ktoś, kto zawodowo pali w piecu; zob. też palacz w Wikipedii
- (1.3) ogólnie – ten, kto coś spala
- (1.4) daw. podpalacz[1]
- (1.5) daw. przen. ten, kto jeździ samochodem[1]
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik palacz palacze dopełniacz palacza palaczy celownik palaczowi palaczom biernik palacza palaczy narzędnik palaczem palaczami miejscownik palaczu palaczach wołacz palaczu palacze
- przykłady:
- (1.1) W naszej firmie nie zatrudniamy palaczy, bo dyrektor kaszle od dymu papierosowego.
- (1.2) Przez kilka miesięcy pracowałem jako palacz w kotłowni.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) nałogowy palacz • namiętny palacz • bierny palacz • palacz papierosów / fajki / cygar
- (1.2) palacz w kotłowni / w hucie / na statku / na parostatku / na parowozie / w fabryce • automatyczny palacz • palacz kotłów / pieców • być zatrudnionym jako palacz • być zatrudnionym na stanowisku palacza
- (1.3) palacz zwłok • palacz wapna
- antonimy:
- (1.1) niepalący
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- zob. też palacz (ujednoznacznienie) w Wikipedii
- tłumaczenia:
- (1.4) zobacz listę tłumaczeń w haśle: podpalacz
- (1.5) zobacz listę tłumaczeń w haśle: kierowca
- angielski: (1.1) smoker; (1.2) stoker
- arabski: (1.1) مدخن, (palacz haszyszu) حشاش
- baskijski: (1.1) erretzaile; (1.2) sugin
- białoruski: (1.1) курэц m; (1.2) апальшчык m
- bułgarski: (1.1) пушач m; (1.2) огняр m
- dolnołużycki: (1.1) kurjaŕ m
- duński: (1.1) ryger w
- esperanto: (1.1) fumanto; (1.2) hejtisto
- fiński: (1.1) tupakoija
- francuski: (1.1) fumeur m; (1.2) chauffeur m
- hiszpański: (1.1) fumador m; (1.2) fogonero m
- ido: (1.1) fumero
- islandzki: (1.1) reykingamaður m
- japoński: (1.1) 喫煙者
- niemiecki: (1.1) Raucher m; (1.2) Heizer m
- norweski (bokmål): (1.1) røyker
- nowogrecki: (1.1) καπνιστής m; (1.2) θερμαστής m
- rosyjski: (1.1) курильщик, курящий m; (1.2) кочегар m
- szwedzki: (1.1) rökare w
- ukraiński: (1.1) курець m; (1.2) опалювач, кочегар m
- włoski: (1.1) fumatore m; (1.2) fochista m
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. IV: P-Prożyszcze, Warszawa 1900–1927, s. 14.
- ↑ Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 16.