partacz

partacz (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈpartat͡ʃ], AS: [partač]

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pot. zły pracownik lub rzemieślnik; osoba źle (niedbale, niechlujnie) wykonująca pracę

(1.2) daw. w średniowieczu: rzemieślnik niezrzeszony w cechu

odmiana:

(1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	partacz	partacze
dopełniacz	partacza	partaczy / partaczów
celownik	partaczowi	partaczom
biernik	partacza	partaczy
narzędnik	partaczem	partaczami
miejscownik	partaczu	partaczach
wołacz	partaczu	partacze

przykłady:

(1.1) Ten fryzjer partacz zrobił mi schodki z tyłu głowy.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) brakorób, chałturnik, brakoróbca, fuszer, niedbaluch, tandeciarz; gw. (Górny Śląsk) bazger, ciachrocz, complok, dudra, pyprok; gw. (Śląsk Cieszyński) niszczyż

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) majster-klepka, patałach

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. partactwo n, partanina ż

forma żeńska partaczka ż

czas. partaczyć ndk., spartaczyć dk.

przym. partacki

przysł. partacko

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) od (1.2)

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) bungler, botcher, cobbler, scamper, tinker
• hiszpański: (1.1) chapucero m, chafallón m, farfullero m
• szwedzki: (1.1) klåpare w, fuskare w, dilettant w, kludd w
• włoski: (1.1) ciabattino m, guastamestieri m

źródła: