pieprz

pieprz (język polski)

pieprz (1.1)

pieprz (1.2)

mielony pieprz (1.2)

wymowa:

IPA: [pʲjɛpʃ], AS: [pʹi ̯epš], zjawiska fonetyczne: zmięk.• wygł.• i → j , ​

​ ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) bot. roślina zielna lub krzew z rodziny pieprzowatych; zob. też pieprz w Wikipedii

(1.2) kulin. spoż. przyprawa otrzymywana z nasion pieprzu (1.1)

czasownik, forma fleksyjna

(2.1) 2. os. lp rozk. od: pieprzyć

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	pieprz	pieprze
dopełniacz	pieprzu	pieprzy
celownik	pieprzowi	pieprzom
biernik	pieprz	pieprze
narzędnik	pieprzem	pieprzami
miejscownik	pieprzu	pieprzach
wołacz	pieprzu	pieprze

przykłady:

(1.1) Pieprz to roślina z rodziny pieprzowatych.

(1.2) Na końcu wbić surowe jajko, dodać pieprz i sól.

(2.1) Piotrze, nie pieprz tyle tej zupy!

składnia:

kolokacje:

(1.2) pieprz biały / czarny / czerwony / zielony / ziołowy • pieprz w ziarnach / mielony • młynek do pieprzu

synonimy:

(1.2) reg. śl. fefer

antonimy:

hiperonimy:

(1.2) przyprawa

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. pieprzniczka ż, pieprzówka ż, pieprznik m, pieprzowiec mrz, pieprzenie n, pieprznięcie n, spieprzenie n

zdrobn. pieprzyk m

czas. opieprzać, pieprzyć ndk., spieprzyć dk., pieprznąć dk.

przym. pieprzowy, pieprzny, pierny, pieprznięty, pieprzony

przysł. pieprznie

związki frazeologiczne:

gdzie pieprz rośnie • znać się jak kura na pieprzu

etymologia:

prasł. *pьpьrь < łac. piper albo niem.

uwagi:

tłumaczenia:

• abenaki: (1.1) tipwabel
• albański: (1.1) piper m; (1.2) piper m
• angielski: (1.1) pepper, black pepper; (1.2) pepper, black pepper
• arabski: (1) فلفل
• baskijski: (1.1) piperbeltz; (1.2) piperbeltz
• białoruski: (1.1) перац m; (1.2) перац m
• bośniacki: (1.2) biber
• chorwacki: (1.2) papar m
• czeski: (1.1) pepřovník m; (1.2) pepř m
• dolnołużycki: (1.2) pjepjeŕ m
• duński: (1.1) peber w; (1.2) peber n
• esperanto: (1.1) piprujo, piprarbeto; (1.2) pipro
• fiński: (1.2) pippuri
• francuski: (1.1) poivrier m; (1.2) poivre m
• górnołużycki: (1.2) popjer m
• grenlandzki: (1.2) qasilitsoq
• hiri motu: (1.1) pepa; (1.2) pepa
• hiszpański: (1.1) pimentero m; (1.2) pimienta ż
• islandzki: (1.2) pipar m
• japoński: (1.2) 胡椒 (こしょう, koshō)
• jidysz: (1.1) פֿעפֿער m (fefer); (1.2) פֿעפֿער m (fefer)
• kaszubski: (1.2) pieprz m
• kataloński: (1.2) pebre m
• kirgiski: (1.2) мурч
• koreański: (1.2) 후추 (huch’u)
• niemiecki: (1.2) Pfeffer m
• nowogrecki: (1.1) πιπεριά ż; (1.2) πιπέρι n
• ormiański: (1.1) պղպեղ
• rosyjski: (1.2) перец m
• rumuński: (1.1) piper m; (1.2) piper m
• serbski: (1.2) бибер
• szwedzki: (1.1) pepparväxt; (1.2) peppar
• tajski: (1.1) เปปเปอร์
• turecki: (1.2) biber
• tybetański: (1.1) གཡེར་མ
• ukraiński: (1.1) перець m; (1.2) перець m
• uzbecki: (1.2) murch
• węgierski: (1.2) bors
• wilamowski: (1.1) wjycc ż, wiyc ż, wjyc ż; (1.2) wjycc ż, wiyc ż, wjyc ż
• włoski: (1.2) pepe m
• wolof: (1.1) poobar

źródła:

pieprz (język kaszubski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) kulin. pieprz

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: