Antisemitizam
Antisemitizam predstavlja predrasude o Jevrejima kao narodu i vjerskoj grupi. Kao imaginarni pokret u stanovništvu evropskog kontinenta, korijene dobija u 16. i početkom 17. vijeka. Bazirano na religioznoj kontroverzi (Isus je bio Židov a ne kršćanin), kroz Crkvu se pronosi predstava semitizma kao urota protiv Crkve i njenih fundamentalnih mišljenja.
Na području današnjeg bliskog istoka razvija se predstepen antisemitizma, antijudaizam. Prije pojave kasnijih monoteističkih religija, kao što su kršćanstvo i islam, judaizam je kao monoteistička vjera bio na meti drugih vjera. U tadašnje vrijeme je bilo neobjašnjivo imati jednog boga. Plemena širom svijeta vjerovala su u više božanskih bića, čiji primjer je najvidljiviji u grčkoj i rimskoj mitologiji. Za skoro sve radnje i skoro sve fenomene bio je zadužen jedan poseban bog. Oslanjajući se na njihov monoteizam, Židovi tog vremena u stvari okreću leđa tadašnjoj kulturi. Samim time dolazi sve više do njihovog isključivanja iz kulture tih regija, te do stvaranja sopstvene kulture unutar istomišljenika. Historijski su dokazana protjeravanja Židova od Egipćana i njihova poniženja od drugih naroda blisko-istočne regije.
Gubljenjem značaja Bizantskog carstva i jačanjem Svetog Rimskog Carstva krajem 10. i početkom 11. vijeka dolazi do pomijeranja trgovačkih centara dalje prema zapadu. Židovi tog doba, integrirani u trgovačke i finansijske poslove, sve više preuzimaju uticaj u ovim granama. Crkva tog vremena, sama zainteresirana za bogatstvo koje dolazi trgovačkim putevima sa istoka, posvećuje mnogo vremena prozivajući Židove donosiocima zla i pokušajima urote u narodu kroz promociju njihovog grijeha nad Isusom. Samim tim budi se jaka kontroverza na pogled Isusa u kojem kršćani vide Boga, dok ga Židovi smatraju normalnim Židovom. Omalovažavanje Isusa, Crkva uzima također kao jedan od povoda za potporu mržnje prema Židovima.
Antisemitizam u Drugom svjetskom ratu
[uredi | uredi kod]
Već krajem 19. vijeka, na području njemačkog uticaja, sve više se kristalizira mržnja prema židovskom stanovništvu. U to doba se prelazi iz vjerskog antisemitizma u rasni. U velikom broju pisanih djela desnice, dolazi do opisa Židova kao jedne hijene koja se podmuklo prostire u aparatima države. Ova mržnja se zasniva na uspjehu Židova koji u toj dobi zasnivaju bazu finansijske osnove van državnih institucija. U danima privredne krize na području Njemačke, njih se viđa kao jednog od uzroka depresivnog stanja.
Adolf Hitler u svom djelu Mein Kampf stilizira židovstvo kao državnog neprijatelja broj jedan. Dolaskom Hitlera na vlast, 30. januara 1933, dolazi do niza zakonskih izmjena na štetu židovskog stanovništva. Oduzima im se državljanstvo, zabranjuje rad u prosvjeti, rad u državnim institucijama, brak sa ne-Židovima, oduzimanje imovine, zabrana rada u zanatima kao što su oružari ili apotekari i slično, da bi sve na kraju završilo u holokaustu.
Iako u zapadnom svjetu prakticiran samo od desničara evropske regije, on i danas postoji. U islamskom svijetu se bazira na mržnji prema Izraelu kao raku u islamskom tijelu, i tako prema židovskom narodu.
