Prijeđi na sadržaj

The Boys in the Band

Izvor: Wikipedija
The Boys in the Band
"The Boys in the Band"… is not a musical.
ŽanrDrama
RežijaWilliam Friedkin
ProdukcijaMart Crowley
Kenneth Utt
Dominick Dunne
Robert Jiras
ScenarioMart Crowley
UlogeKenneth Nelson
Peter White
Leonard Frey
Cliff Gorman
Frederick Combs
Laurence Luckinbill
Keith Prentice
Robert La Tourneaux
Reuben Greene
Premijera1970
JezikEngleski
Trajanje118 min.
DržavaSjedinjene Američke Države SAD
The Boys in the Band na Internet Movie Database

The Boys in the Band je američki film zasnovan na istoimenoj off-broardwayskoj predstavi. Mart Crowley je preradio svoju predstavu za film. Film je režirao William Friedkin, a glumačku ekipu su činili isti glumci koji su glumili u prvoj postavci predstave.

Radnja

[uredi | uredi kod]

Radnja filma smeštena je u stan na Upper East Sideu, na Manhattanu, gde šestorica Haroldovih najbližih prijatelja priređuju rođendansku proslavu za Harolda (Leonard Frey). Jedan od poklona je mladi "Kauboj" (Robert La Tourneaux), lep ali jasno neinteligentan hasler. Prijatelji koji priređuju proslavu su: Michael (Kenneth Nelson) u čijem stanu se priređuje proslava; Donald (Frederick Combs), koji se napustio grad kako bi se oslobodio gej načina života; Bernard (Reuben Greene), Afro-Amerikanac koji je i dalje zaljubljen u bogatog belog momka za čiju porodicu su on i njegova majka radili; Emory (Cliff Gorman), kao i par, Larry (Keith Prentice) i Hank (Laurence Luckinbill), koji imaju problem u vezi po pitanju monogamije. U neočekivanu posetu dolazi Michaelov prijatelj Alan (Peter White), koji je navodno heteroseksualan i koji, jako uznemiren, želi da razgovara o nečemu sa Michaelom.

Tokom proslave njihov humor postaje sve okrutniji i kulminira u igri u kojoj svako mora da pozove telefonom osobu koju je zaista voleo. U toku Alanovog razgovora, Michael veruje da se Alan konačno outovao, ali se ispostavlja da je telefonirao svojoj ženi. Publika, kao ni Michael, nikada ne sazna o čemu je Adam želeo da razgovara sa Michaelom, ostavljajući mogućnost da je želeo da prizna da je gej.

Kritike

[uredi | uredi kod]

U vreme kada je film izašao kritike su bile obazrivo pozitivne. The Los Angeles Times ga je hvalio kao "nesumnjivu prekretnicu", ali je, ironično, odbio da objavi reklamu za film. Danas je film slavljen kao prvi mainsteam američki film koji je gej likove stavio u prvi plan i prikazao ih van negativnog konteksta, uobičajenog za to vreme. Na sajtu Rotten Tomatoes film je ocenjen kao 100% svež.

U dokumentarnom filmu The Celluloid Closet scenarista Mart Crowley ističe da je u vreme kada je ovaj film sniman homoseksualnost još uvek bila klasifikovana kao mentalna bolest i da su postojali zakoni koji su kažnjavali gejeve.

Spoljne veze

[uredi | uredi kod]