จักรพรรดิอูดะ

พระสมัญญานาม
	สึอิโง:; จักรพรรดิอูดะ (宇多院 หรือ 宇多天皇)

จักรพรรดิอูดะ
宇多天皇
จักรพรรดิอูดะ; 宇多天皇
จักรพรรดิญี่ปุ่น
ครองราชย์	17 กันยายน ค.ศ. 887 – 4 สิงหาคม ค.ศ. 897
ญี่ปุ่น	5 ธันวาคม ค.ศ. 887
ก่อนหน้า	โคโก
ถัดไป	ไดโงะ
ประสูติ	10 มิถุนายน ค.ศ. 866; เฮอังเกียว (เกียวโต)
สวรรคต	3 กันยายน ค.ศ. 931 (65 ปี); วัดพุทธนินนาจิ (ญี่ปุ่น: 仁和寺; โรมาจิ: Ninna-ji)
ฝังพระศพ	โออูจิยามะ โนะ มิซาซางิ (大内山陵; เกียวโต)
พระราชบุตร; และพระองค์อื่น...	จักรพรรดิไดโงะ
พระสมัญญานาม
	สึอิโง:; จักรพรรดิอูดะ (宇多院 หรือ 宇多天皇)
ราชสกุล	ราชวงศ์ญี่ปุ่น
พระราชบิดา	จักรพรรดิโคโก
พระราชมารดา	ฮันชิ [ja]

จักรพรรดิอูดะ (ญี่ปุ่น: 宇多天皇; โรมาจิ: Uda-tennō; 10 มิถุนายน ค.ศ. 866 – 3 กันยายน ค.ศ. 931) เป็นจักรพรรดิญี่ปุ่นองค์ที่ 59^[1] ตามที่ได้จัดเรียงไว้ในลำดับการสืบราชบัลลังก์แบบดั้งเดิม^[2]

รัชสมัยของอูดะอยู่ในช่วงระหว่าง ค.ศ. 887 ถึง 897^[3]

เรื่องเล่าแบบดั้งเดิม

พระนามและสิ่งสืบทอด

ก่อนจะขึ้นสืบราชบัลลังก์ดอกเบญจมาศ อูดะมีพระนามส่วนพระองค์ (อิมินะ)^[4] เป็น ซาดามิ (ญี่ปุ่น: 定省; โรมาจิ: Sadami)^[5] หรือ โชจิอิง-เทอิ^[6]

จักรพรรดิอูดะเป็นพระราชโอรสองค์ที่ 3 ในจักรพรรดิโคโก พระราชมารดาของพระองค์คือสมเด็จพระจักรพรรดินีพันปีหลวงฮันชิ พระธิดาในเจ้าชายนากาโนะ (ผู้เป็นพระราชโอรสในจักรพรรดิคัมมุ)^[7] อูดะมีพระมเหสีรวม 5 พระองค์และพระราชโอรสธิดารวม 20 พระองค์^[8] พระราชโอรสองค์สำคัญมีดังนี้:

เจ้าชายอัตสึฮิโตะ (884–930)
เจ้าชายอัตสึซาเนะ (ญี่ปุ่น: 敦実親王; 893–967)^[9]

ภูมิหลังทางประวัติศาสตร์

เหตุการณ์ในพระชนมชีพของจักรพรรดิอูดะ

17 กันยายน ค.ศ. 887 (26 เดือน 8 ปี นินนะ ที่ 3) : ปีที่ 3 ในรัชสมัยของจักรพรรดิโคโกองค์จักรพรรดิสวรรคตที่ พระราชวังหลวงเฮอัง เมื่อพระชนมายุได้ 57 พรรษาเจ้าชายซะดะมิพระราชโอรสองค์ที่ 3 ที่รัชทายาทพระชนมายุ 20 พรรษาขึ้นสืบราชบัลลังก์ต่อมาเป็น จักรพรรดิอูดะ จากนั้นไม่นานจักรพรรดิอูดะจึงประกอบพระราชพิธีราชาภิเษก

5 ธันวาคม ค.ศ. 887 (17 เดือน 11 ปี นินนะ ที่ 3) : จักรพรรดิอูดะประกอบพระราชพิธีราชาภิเษกที่ พระราชวังหลวงเฮอัง

9 ธันวาคม ค.ศ. 887 (21 เดือน 11 ปี นินนะ ที่ 3) : ฟุจิวะระ โนะ โมะโตะซุเนะ ซึ่งเป็นคัมปะกุได้ทูลถามพระองค์เรื่องการเกษียณตัวเองจากตำแหน่งแต่พระองค์ตรัสว่าพระองค์ยังเยาว์เกินที่จะบริหารราชการได้ถ้าท่าน (โมะโตะซุเนะ) เกษียณพระองค์จะสละราชบัลลังก์และออกผนวชทำให้โมะโตะซุเนะตัดสินใจรับราชการต่อ

ค.ศ. 888 (เดือน 8 ปี นินนะ ที่ 4) : วัดนินนะ ที่เริ่มก่อสร้างตั้งแต่รัชสมัย จักรพรรดิโคโก ได้สร้างเสร็จสมบูรณ์

4 สิงหาคม ค.ศ. 897 (3 เดือน 7 ปี คันเพียว ที่ 4) : จักรพรรดิอูดะสละราชบัลลังก์ให้กับพระราชโอรสองค์ใหญ่ที่รัชทายาทพระชนมายุ 12 พรรษาคือเจ้าชายอาสึฮิโตะขึ้นสืบราชบัลลังก์ต่อมาเป็น จักรพรรดิไดโงะ

14 สิงหาคม ค.ศ. 897 (13 เดือน 7 ปีคันเพียว ที่ 4) : จักรพรรดิไดโงะประกอบพระราชพิธีราชาภิเษก ณ พระราชวังหลวงเฮอัง

รัชสมัยของอูดะ

ปีในรัชสมัยอูดะมีมากกว่าหนึ่งศักราชหรือ เน็งโง^[10]

นินนะ (885–889)
คัมเปียว (889–898)

พระมเหสีและพระราชโอรสธิดา

พระมเหสี (เนียวโงะ): ฟูจิวาระ โนะ อนชิ (ญี่ปุ่น: 藤原温子; 872–907) ธิดาในฟูจิวาระ โนะ โมตตสึเนะ

เจ้าหญิงคินชิ (ญี่ปุ่น: 均子内親王; 890–910) สมรสกับเจ้าชายอัตสึโยชิ

พระมเหสี (เนียวโงะ): ฟูจิวาระ โนะ อินชิ (ญี่ปุ่น: 藤原胤子; สวรรคต ค.ศ. 896) ธิดาในฟูจิวาระ โนะ ทากาฟูจิ

พระราชโอรสองค์แรก: เจ้าชายอัตสึงิมิ (ญี่ปุ่น: 敦仁親王; 885–930) ภายหลังเป็นจักรพรรดิไดโงะ
พระราชโอรสองค์ที่ 4: เจ้าชายอัตสึโยชิ (ญี่ปุ่น: 敦慶親王; 887–930)
เจ้าชายอัตสึกาตะ (ญี่ปุ่น: 敦固親王; สวรรคต ค.ศ. 926)
เจ้าหญิงจูชิ (ญี่ปุ่น: 柔子内親王; 892–958) ไซโอที่ 25 ในศาลเจ้าอิเซะ (897–930)
พระราชโอรสองค์ที่ 8: เจ้าชายอัตสึมิ (ญี่ปุ่น: 敦実親王; 893–967)

พระมเหสี (เนียวโงะ): ทาจิบานะ โนะ โยชิโกะ/กิชิ (ญี่ปุ่น: 橘義子) ธิดาในทาจิบานะ โนะ ฮิโรมิ

พระราชโอรสองค์ที่ 2: เจ้าชายโทกินากะ (ญี่ปุ่น: 斉中親王; 885–891)
พระราชโอรสองค์ที่ 3: เจ้าชายโทกิโยะ (ญี่ปุ่น: 斉世親王; 886–927) ภายหลังเป็นเจ้าชายนักบวชชินจากุ (ญี่ปุ่น: 真寂法親王)
เจ้าชายโทกิกูนิ (ญี่ปุ่น: 斉邦親王)
พระราชธิดาองค์ที่ 4: เจ้าหญิงคุนชิ (ญี่ปุ่น: 君子内親王; สวรรคต ค.ศ. 902) ไซอิงที่ 10 ในศาลเจ้าคาโมะ (893–902)

พระมเหสี (เนียวโงะ): ซูงาวาระ โนะ ฮิโรโกะ/เอ็นชิ (ญี่ปุ่น: 菅原衍子) ธิดาในซูงาวาระ โนะ มิจิซาเนะ

มินาโมโตะ โนะ จุนชิ (ญี่ปุ่น: 源順子; 875–925) สมรสกับฟูจิวาระ โนะ ทาดาฮิระ

พระมเหสี (เนียวโงะ): ทาจิบานะ โนะ ฟูซาโกะ (ญี่ปุ่น: 橘房子; สวรรคต ค.ศ. 893)

ชาววัง (โคอูอิ): มินาโมโตะ โนะ ซาดาโกะ (ญี่ปุ่น: 源貞子) ธิดาในมินาโมโตะ โนะ โนโบรุ

เจ้าหญิงอิชิ (ญี่ปุ่น: 依子内親王; 895–936)

ชาววัง (โคอูอิ): เจ้าหญิงโนริฮิเมะ (ญี่ปุ่น: 徳姫女王) พระธิดาในเจ้าชายโทโยะ

เจ้าหญิงฟูชิ (ญี่ปุ่น: 孚子内親王; สวรรคต ค.ศ. 958)

ชาววัง (โคอูอิ): ฟูจิวาระ โนะ ยาซูโกะ (ญี่ปุ่น: 藤原保子) ธิดาในฟูจิวาระ โนะ อาริซาเนะ

เจ้าหญิงไคชิ (ญี่ปุ่น: 誨子内親王; 894–952) สมรสกับเจ้าชายโมโตโยชิ (พระราชโอรสในจักรพรรดิโยเซ)
เจ้าหญิงคิชิ (ญี่ปุ่น: 季子内親王; สวรรคต ค.ศ. 979)

ชาววัง (โคอูอิ): มินาโมโตะ โนะ ฮิซาโกะ (ญี่ปุ่น: 源久子)

ชาววัง (โคอูอิ): ฟูจิวาระ โนะ ชิซูโกะ (ญี่ปุ่น: 藤原静子)

นางสนองพระโอษฐ์: ฟูจิวาระ โนะ โฮชิ (ญี่ปุ่น: 藤原褒子) ธิดาในฟูจิวาระ โนะ โทกิฮิระ

เจ้าชายมาซาอากิระ (ญี่ปุ่น: 雅明親王; 920–929)
เจ้าชายโนริอากิระ (ญี่ปุ่น: 載明親王)
เจ้าชยูกิอากิระ (ญี่ปุ่น: 行明親王; 926–948)

นางพระกำนัล: ธิดาในฟูจิวาระ โนะ สึงูกาเงะ, อิเซะ (ญี่ปุ่น: 伊勢; 875/7 – ป. 939)

เจ้าชาย (สวรรคตตั้งแต่วัยเยาว์)

(จากสตรีไม่ทราบนาม)

เจ้าชายยูกินากะ (ญี่ปุ่น: 行中親王; สวรรคต ค.ศ. 909)
เจ้าหญิงเซชิ (ญี่ปุ่น: 成子内親王; สวรรคต ค.ศ. 979)
มินาโมโตะ โนะ ชินชิ (ญี่ปุ่น: 源臣子)

พระราชพงศาวลี

พงศาวลีของจักรพรรดิอูดะ^[11]

8. จักรพรรดิซางะ (786–842)

4. จักรพรรดินิมเมียว (808–850)

9. ทาจิบานะ โนะ คาจิโกะ (786–850)

2. จักรพรรดิโคโก (830–867)

10. ฟูจิวาระ โนะ ฟูซัตสึงุ

5. ฟูจิวาระ โนะ ทากูชิ (เสียชีวิต ค.ศ. 839)

11. ฟูจิวาระ โนะ คาซูโกะ

1. จักรพรรดิอูดะ

12. จักรพรรดิคัมมุ (737–806)

6. เจ้าชายนากาโนะ (792–867)

13. ฟูจิวาระ โนะ คาวาโกะ (เสียชีวิต ค.ศ. 838)

3. เจ้าหญิงฮันชิ (833–900)

7. โทโซ

ดูเพิ่ม

อ้างอิง

↑ Imperial Household Agency (Kunaichō): 宇多天皇 (59)
↑ Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, pp. 67–68.
↑ Brown, Delmer et al. (1979). Gukanshō, pp. 289–290; Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki, pp. 175–179; Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du japon, pp. 125–129., p. 125, ที่กูเกิล หนังสือ
↑ Brown, pp. 264; prior to Emperor Jōmei, the personal names of the emperors were very long and people did not generally use them. The number of characters in each name diminished after Jomei's reign.
↑ Titsingh, p. 125; Brown, p. 289; Varley, 175.
↑ Ponsonby-Fane, p. 8.
↑ Varley, p. 175.
↑ Brown, p. 289.
↑ Kitagawa, Hiroshi et al. (1975). The Tale of the Heike, p. 503.
↑ Titsingh, p. 125.
↑ "Genealogy". Reichsarchiv (ภาษาญี่ปุ่น). 30 April 2010. สืบค้นเมื่อ 3 February 2018.

ข้อมูล

Brown, Delmer M. and Ichirō Ishida, eds. (1979). Gukanshō: The Future and the Past. Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-520-03460-0; OCLC 251325323
Kitagawa, Hiroshi and Bruce T. Tsuchida. (1975). The Tale of the Heike. Tokyo: University of Tokyo Press. OCLC 262297615
Moscher, Gouverneur. (1978). Kyoto: A Contemplative Guide. ISBN 9780804812948; OCLC 4589403
Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Odai Ichiran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691
Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns. New York: Columbia University Press. ISBN 978-0-231-04940-5; OCLC 59145842

แหล่งข้อมูลอื่น

[kunaicho-1] Imperial Household Agency (Kunaichō): 宇多天皇 (59)

[2] Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, pp. 67–68.

[3] Brown, Delmer et al. (1979). Gukanshō, pp. 289–290; Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki, pp. 175–179; Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du japon, pp. 125–129., p. 125, ที่กูเกิล หนังสือ

[4] Brown, pp. 264; prior to Emperor Jōmei, the personal names of the emperors were very long and people did not generally use them. The number of characters in each name diminished after Jomei's reign.

[5] Titsingh, p. 125; Brown, p. 289; Varley, 175.

[6] Ponsonby-Fane, p. 8.

[7] Varley, p. 175.

[b289-8] Brown, p. 289.

[9] Kitagawa, Hiroshi et al. (1975). The Tale of the Heike, p. 503.

[10] Titsingh, p. 125.

[descent-11] "Genealogy". Reichsarchiv (ภาษาญี่ปุ่น). 30 April 2010. สืบค้นเมื่อ 3 February 2018.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

ฐานข้อมูลการควบคุมรายการหลักฐาน
นานาชาติ	FAST ISNI VIAF เวิลด์แคต
ประจำชาติ	เยอรมนี สหรัฐ ญี่ปุ่น