ข้ามไปเนื้อหา

อาริสโตพาแนส

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
อาริสโตพาแนส
Ἀριστοφάνης
รูปปั้นครึ่งตัวของอริสโตฟาเนส
เกิดราว 446 ก่อนคริสตกาล
เอเธนส์
เสียชีวิตc. 386 ก่อนคริสตกาล
เดลฟี
อาชีพนักประพันธ์บทละคร (สุขนาฏกรรม)
ปีปฏิบัติงาน427 ก่อนค.ศ. – 386 ก่อนค.ศ.
มีชื่อเสียงจากนักประพันธ์ Old Comedy
ผลงานเด่น
หมายเหตุ
† Although many artists' renderings of Aristophanes portray him with flowing curly hair, several jests in his plays indicate that he may have been prematurely bald.[1]

อาริสโตพาแนส (กรีกโบราณ: Ἀριστοφάνης, [a.ris.to.pʰá.nɛːs]; c. 446 – c. 386 ก่อนคริสตกาล) หรือ อริสโตฟานีส (อังกฤษ: Aristophanes) เป็นนักประพันธ์บทละครชวนหัว (สุขนาฏกรรม) สมัยกรีซยุคคลาสสิค มีชีวิตอยู่ราวช่วงปีที่ 446-386 ก่อนคริสตกาล อาริสโตพาแนสประพันธ์บทละครไว้ทั้งสิ้น 40 เรื่อง แต่ตกทอดมาถึงปัจจุบันโดนสมบูรณ์เพียง 11 เรื่อง นอกนั้นเป็นเพียงชิ้นส่วนพาไพรัสที่ส่วนใหญ่ขาดหายไป งานของอาริสโตพาแนสเหล่านี้เป็นตัวอย่างเท่าที่เรามีเกี่ยวกับประเภทของงานสุขนาฏกรรมที่เรียกว่า Old Comedy[2] ท่านได้รับฉายาว่าเป็น "บิดาแห่งสุขนาฏกรรม"[3]

กล่าวกันว่างานของอาริสโตพาแนสให้ข้อมูลเกี่ยวกับเอเธนส์โบราณได้น่าเชื่อถือยิ่งกว่านักเขียนคนใดๆ[4] ความสามารถของเขาในการเยาะเย้ยถากถาง เป็นที่ยำเกรงและรับทราบกันในผู้มีอิทธิพลร่วมสมัย เพลโตชี้ลงไปว่าบทละครเรื่อง เมฆ (The Clouds) เป็นการหมิ่นประมาทโดยการโฆษณาที่ทำให้โสเครตีสต้องถูกพิจารณาคดี และถูกตัดสินลงโทษประหารชีวิต[5][6] แม้ว่าจะมีงานเสียดสีล้อเลียนตัวโสเครตีส จากนักประพันธ์เชิงเสียดสี (satirical) รายอื่นก็ตาม[7]

อาริสโตพาแนสมีชีวิตผ่านช่วงเวลาที่เอเธนส์ประสบวิกฤติทางการเมืองอย่างต่อเนื่อง ทั้งหายนะจากสงครามเพโลพอนนีเซียน (ซึ่งเอเธนส์เป็นฝ่ายแพ้) การปฏิวัติของกลุ่มคณาธิปไตยสองครั้ง และการกู้คืนระบอบประชาธิปไตยสองครั้ง โสเครตีสถูกพิพากษาในข้อหาอาชญากรรมทางความคิด และยูริพิดีสต้องเนรเทศตัวเองไปตายที่เมืองอื่น ด้วยเหตุนี้จึงมีผู้เชื่อว่าแม้งานของอาริสโตพาแนสจะแดกดันหรือเสียดสีเรื่องการเมืองอยู่เป็นนิตย์ แต่ตัวท่านนักประพันธ์เองคงจะไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องในทางการเมืองมากนัก[8]

เมื่อเปรียบเทียบกับนาฏศิลปินโศกนาฏกรรมอย่าง ซอโฟคลีส และยูริพิดีสแล้ว อาริสโตพาแนสมีส่วนช่วยพัฒนาศิลปะการละครในยุคต่อไปมากกว่า ทั้งนี้เพราะซอโฟคลีส กับยูริพิดีส ถึงแก่กรรมลงในช่วงปลายสงครามเพโลพอนนีเซียน ทำให้ศิลปะของละครโศกนาฏกรรมหยุดพัฒนาไปเสีย แต่การละครสุขนาฏกรรมยังมีการวิวัฒนาการต่อมาเรื่อยๆ แม้หลังเอเธนส์จะพ่ายแพ้สงคราม ซึ่งสาเหตุหนึ่งเป็นเพราะการที่ปรมาจารย์ละครชวนหัวอย่างอาริสโตพาแนสยังมีชีวิตอยู่ต่อมานานพอที่จะช่วยศิลปินรุ่นหลังพัฒนาต่อยอดศิลปะแขนงนี้[9]


อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ Barrett (1964) p. 9
  2. ↑ Aristophanes: Clouds K. J. Dover (ed), Oxford University Press 1970, Intro. p. X.
  3. ↑ Aristophanes in Performance 421 BC – AD 2007: Peace, Birds and Frogs Edith Hall and Amanda Wrigley, Legenda (Oxford) 2007, p. 1
  4. ↑ Barrett (2003), p. 26
  5. ↑ The Apology translated by Benjamin Jowett, section 4
  6. ↑ Apology, Greek text, edited J. Burnet, section 19c
  7. ↑ Sommerstein, Alan. (ed.) Lysistrata, The Acharnians, The Clouds. Penguin Books 1973, p. 16
  8. ↑ Aristophanes: Clouds K. J. Dover (ed), Oxford University Press 1970, Introduction p. IX
  9. ↑ "Greek Drama" Peter Levi, in The Oxford History of the Classical World J. Boardman, J. Griffin and O. Murray (eds), Oxford University Press 1986, p. 176

บรรณานุกรม

[แก้]
  • Andrewes, Antony (1981). Greek Society. Pelican Books.
  • Aristophanes (1970). K. J. Dover (บ.ก.). The Clouds. Oxford University Press.
  • Aristophanes (1906). Aristophanis Comoediae Tomus 1. Oxford University Press. {{cite book}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |editors= ถูกละเว้น แนะนำ (|editor=) (help)
  • Barrett, David (1964). The Frogs and Other Plays. Penguin Books.
  • {cite book|last=Barrett|first= David|year=2003|title= The Birds and Other plays|publisher= Penguin Books}}
  • Hall, Edith & Wrigley, Amanda (2007). Aristophanes in Performance 421 BC – AD 2007: Peace, Birds and Frogs. Legenda (Oxford).
  • Handley, E. (1985). "Comedy". The Cambridge History of Classical Literature: Greek Literature. Cambridge University Press. {{cite book}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |editors= ถูกละเว้น แนะนำ (|editor=) (help)
  • Irvine, Andrew David (2008). Socrates on Trial: A play based on Aristophanes' Clouds and Plato's Apology, Crito, and Phaedo, adapted for modern performance. Toronto: University of Toronto Press.
  • Kassel, Rudolf & Austin, Colin (1984). Poetae Comici Graeci. Vol. III.2. De Gruyter (Berlin).
  • Konstan, David (1995). Greek Comedy and Ideology. Oxford university Press US.
  • Lamb, W. R. M. (1975). Plato. Vol. 3. Loeb Classical Library.
  • Levi, P. (1986). "Greek Drama". The Oxford History of the Classical World. Oxford University Press. {{cite book}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |editors= ถูกละเว้น แนะนำ (|editor=) (help)
  • MacDowell, Douglas (1971)(1978) Aristophanes Wasps, Oxford University Press, n.32
  • Parker, L. P. E. (1997). The Songs of Aristophanes. Oxford University Press.
  • Reckford, Kenneth J. (1987). Aristophanes' Old-and-new Comedy. UNC Press.
  • Rennie, W. (1909). The Acharnians of Aristophanes. Edward Arnold (reproduced by Bibliolife).
  • Rosen, Ralph (1999). "Introduction". Aristophanes. Vol. 3. University of Pennsylvania Press (Penn Greek Drama Series).
  • Silk, M. S. (2002). Aristophanes and the Definition of Comedy. Oxford University Press.
  • Somerstein, Alan (1973). Aristophanes: Lysistrata, The Acharnians, The Clouds. Penguin Books.
  • Storey, Ian (1998). "Introduction". Clouds, Wasps, Birds By Aristophanes. translation by Peter Meineck. Hackett Publishing.
  • Van Steen, Gonda (2007). "Politics and Aristophanes: watchword Caution!". The Cambridge Companion to Greek and Roman Theatre. Cambridge University Press. {{cite book}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |editors= ถูกละเว้น แนะนำ (|editor=) (help)
  • Welsh, D. (1983). "IG ii2 2343, Philonides and Aristophanes' Banqueters". Classical Quarterly. Vol. 33.
  • David, Ephraim (1984). Aristophanes and Athenian Society of the Early Fourth Century B.C. Leiden, Netherlands: Brill.
  • Edwards, Anthony T. (1991). "Aristophanes' comic poetics". Transactions of the American Philological Association. 121: 157–79.
  • Jeffrey Henderson, Professor of Classics at University of Southern California (1991). The Maculate Muse: Obscene Language in Attic Comedy. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-536199-5.
  • Loscalzo, Donato (2010). Aristofane e la coscienza felice. ISBN 978-88-6274-245-0.
  • Aristophanes and the Comic Hero by Cedric H. Whitman Author(s) of Review: H. Lloyd Stow The American Journal of Philology, Vol. 87, No. 1 (Jan., 1966), pp. 111–113
  • MacDowell, Douglas M. (1995). Aristophanes and Athens: An Introduction to the Plays. Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 9780198721598.
  • Murray, Gilbert (1933). Aristophanes: A Study. Oxford and New York: Oxford University Press.
  • Platter, Charles (2006). Aristophanes and the Carnival of Genres. JHUP. ISBN 978-0-8018-8527-3.
  • G. M. Sifakis The Structure of Aristophanic Comedy The Journal of Hellenic Studies, Vol. 112, 1992 (1992), pp. 123–142 doi:10.2307/632156
  • Taaffe, L. K. (1993). Aristophanes and Women. London and New York: Routledge.
  • Ussher, Robert Glenn (1979). Aristophanes. Oxford: Clarendon Press.
  • Van Steen, Gonda. 2000 Venom in Verse: Aristophanes in Modern Greece. Princeton University Press.
  • Jstor.org, The American Journal of Philology, 1996.
  • Life, death and Aristophanes' concept of Eros in Saul Bellow's "Ravelstein".
Stub icon

บทความชีวประวัตินี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=อาริสโตพาแนส&oldid=11900980"