ข้ามไปเนื้อหา

รอยัลรัมเบิล

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
(เปลี่ยนทางจาก Royal Rumble (1989))
รอยัลรัมเบิล
The Royal Rumble Logo.
โลโก้ของรอยัล รัมเบิล
ข้อมูล
สร้างสรรค์โดยแพต แพตเตอร์สัน
สมาคมดับเบิลยูดับเบิลยูอี
ค่ายรอว์
สแมคดาวน์
จัดครั้งแรกรอยัลรัมเบิล (1988)
ประเภท แมทช์การปล้ำรอยัลรัมเบิล

รอยัลรัมเบิล (อังกฤษ: Royal Rumble) คือศึกใหญ่ของสมาคมมวยปล้ำ ดับเบิลยูดับเบิลยูอี จัดขึ้นในเดือนมกราคมของทุกปี โดยแมตซ์การปล้ำหลักในศึกนี้คือการปล้ำแบบ แบทเทิลรอยัล นักมวยปล้ำ 30 คน บนเวทีเดียว ผู้ชนะเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะได้เป็นผู้ท้าชิงหมายเลขหนึ่งและคู่เอก ในศึก เรสเซิลเมเนีย

รอยัลรัมเบิล เป็น 1 ใน Big Four ของ ดับเบิลยูดับเบิลยูอี อันประกอบไปด้วย รอยัลรัมเบิล, เรสเซิลเมเนีย, ซัมเมอร์สแลม และ เซอร์ไวเวอร์ ซีรีส์

รอยัลรัมเบิล แมทช์

[แก้]
สตีฟ ออสติน นักมวยปล้ำผู้ชนะ รอยัลรัมเบิล มากที่สุด

รอยัล รัมเบิล จัดขึ้นครั้งแรกเมื่อวันที่ 24 มกราคม ค.ศ. 1988 ที่เมือง Hamilton, Ontario, Canada โดยคนแรกที่ชนะในแมตซ์นี้ก็คือ "แฮคซอว์" จิม ดักแกน ซึ่งการปล้ำ รอยัล รัมเบิล ครั้งแรกได้ถ่ายทอดสดให้กันชมฟรี แต่หลังจากนั้นถัดมาหนึ่งปีก็เป็นการชมแบบ Pay-Per-View และบุคคลที่คิดค้นแมตซ์การปล้ำ รอยัล รัมเบิล นี้ขึ้นมาก็คือ แพท แพทเตอร์สัน

กติกา

[แก้]

แมตช์การปล้ำนี้จะมีนักมวยปล้ำเข้าร่วมกันทั้งสิ้น 30 คน โดยจะมีนักมวยปล้ำสองคนแรกขึ้นมาบนเวทีก่อน และหลังจากนั้นทุกๆ 90 วินาทีก็จะมีนักมวยปล้ำขึ้นมาทีละคน (ถ้านับกันจริงๆก็ไม่ถึง 90 วินาที บางครั้งก็นานกว่าก็มี) นักมวยปล้ำที่เหลืออยู่บนเวทีคนสุดท้ายก็จะได้เป็นผู้ชนะไป

การที่จะกำจัดคู่ต่อสู้นั้น มีอยู่วิธีการเดียว คือ จับคู่ต่อสู้เหวี่ยงพ้นเชือกเวทีเส้นที่ 3 และเท้าทั้งสองข้างแตะพื้น นักมวยปล้ำคนนั้นก็จะถูกออกจากการปล้ำไปทันที แต่ถ้ากรรมการไม่เห็นก็อาจจะรอดตัวไปได้

ในปี 1995 ชอว์น ไมเคิลส์ ถูกเหวี่ยงพ้นเชือกเส้นที่ 3 แต่เท้าของเขาแตะพื้นเพียงแค่ข้างเดียว นั่นก็หมายความว่า ชอว์น ไมเคิลส์ ยังไม่ถูกคัดออกจากการแข่งขัน เช่นเดียวกับ ในปี 2000 เอกซ์-แพ็ค ได้ถูก เดอะ ร็อก เหวี่ยงพ้นเชือกเส้นที่สามและเท้าทั้งสองข้างแตะพื้น แต่กรรมการกลับมองไม่เห็น เอกซ์-แพ็ค รีบขึ้นเวที ทำให้เขาไม่ถูกคัดออกจากการแข่งขัน

แต่ก็มีหลายครั้งเช่นเดียวกันที่นักมวยปล้ำยอมที่จะถูกคัดออกด้วยการกระโดดพ้นเชือกเส้นที่สามเท้าแตะพื้นด้วย ตัวเอง อย่างเช่นในปี 1999 ที่ เคน ยอมลงทุนข้ามเชือกมาเพื่อเล่นงานคนที่จะจับตัวเองไปโรงพยาบาลบ้า เป็นต้น และยังมีกรณีที่โดนอัดก่อนมาถึงเวที อย่างเช่น สก๊อตตี้ ทู ฮ๊อตตี้ ที่โดน ดิ อันเดอร์เทเกอร์ ชกคว่ำก่อนจะมาถึงเวที ในปี 2002 เพราะหาที่ระบายอารมณ์กับ เมเว่น เพราะเขาคิดว่าไม่ใช่ศัตรูที่เหมาะสมที่จะเอาเขาลงจากเวทีได้และอยู่บนเวทีเร็วเกินไป หลายคนโชคไม่ดีก็คือกำลังจะได้ปล้ำแต่โดนอัดก่อนและถูกแย่งสิทธิ์ไปก็มีมิใช่น้อย เช่น กรณีของ เทสต์ ที่เขาต้องถูกอัดก่อนขึ้นปล้ำเวทีนี้เป็นคนที่ 21 แต่ สตีฟ ออสติน สั่งให้คนที่ทำร้าย เทสต์ ขึ้นไปปล้ำแทน นั่นก็ คือ มิค โฟลีย์ เพราะเป็นคนที่หมายหัว แรนดี ออร์ตัน ไว้ จึงขอโอกาสขึ้นปล้ำทันที

บางครั้งเวลานักมวยปล้ำบางคนก็โมโหที่ตัวเองถูกเหวี่ยงออก บางคนกลับมาทำร้ายคนที่เหวี่ยง หรือคนที่ไม่รู้เรื่องก็มี อย่างเช่น ในปี 2005 เคิร์ต แองเกิล ถูก ชอว์น ไมเคิลส์ เตะตกเวที แต่เขากลับมาทำร้าย ชอว์น ไมเคิลส์ ด้วยท่า แองเกิล ล็อก ทำให้ชอว์นบาดเจ็บ ไม่สามารถปล้ำต่อไปได้ จึงต้องออกจากการแข่งขันไปพร้อมกับเคิร์ต ในปี 2007 บูเกอร์ ที ถูก เคน เหวี่ยงตกเวที แต่เขากลับขึ้นมาบนเวที และเอาเก้าอี้เหล็กตีหัวเคน แล้วก็จากไป อย่าง เอ็มวีพี เขาถูก อันเดอร์เทเกอร์ เหวี่ยงตก เขาจึงโยนเก้าอี้ใส่ อันเดอร์เทเกอร์ จน อันเดอร์เทเกอร์ หัวแตก บางคนก็ลงกับคนที่ไม่รู้เรื่อง เช่น อันเดอร์เทเกอร์ ถูก ชอว์น ไมเคิลส์ เหวี่ยงตก แต่เขาดันจับ สนิสกี้ ที่ตกลงมาพร้อมกับเขา นอนบน โต๊ะผู้บรรยาย และ ได้ทิ้งขาลงมาอัดคอของสนิสกี้ จนโต๊ะผู้บรรยายพัง แล้วก็เดินจากไป

รางวัลของผู้ชนะ

[แก้]

ในปี ค.ศ. 1992 ถือว่าเป็นรางวัลใหญ่เพราะผู้ชนะ รอยัล รัมเบิล จะได้เป็น แชมป์ WWE โดยทันที ซึ่งผู้ชนะในปีนั้นก็ คือ ริก แฟลร์

และประเพณีที่ว่า "ใครชนะ รอยัล รัมเบิล จะได้เป็นผู้ท้าชิงแชมป์โลกหมายเลขหนึ่ง ในศึก เรสเซิลเมเนีย" เริ่มขึ้น ในปี 1993 เมื่อ โยโกะซูน่า ชนะในแมตช์การปล้ำ รอยัล รัมเบิล และได้ไปถ้าชิงแชมป์โลกจาก เบรต ฮาร์ต ในศึก เรสเซิลเมเนีย ครั้งที่ 9

การแบ่งค่าย

[แก้]

ในปี ค.ศ. 2002 ได้มีการแบ่งค่ายขึ้น ซึ่งในตอนนั้นมีเพียง รอว์ และ สแมคดาวน์ ผู้ชนะใน รอยัล รัมเบิล ตั้งแต่ปี 2003 เป็นต้นไป ก็จะมีสิทธิ์ได้เลือกว่าจะไปชิงแชมป์โลกของค่ายไหนระหว่าง รอว์ และ สแมคดาวน์ ซึ่งต่อมาก็มี เข็มขัดแชมป์โลก ECW ให้เลือกเพิ่มอีก 1 เส้น

ตั้งแต่ปี ค.ศ. 2003 จนถึงปี ค.ศ. 2006 ผู้เข้าร่วม รอยัล รัมเบิล ทั้ง 30 คน จะเป็นตัวแทนจากรอว์ 15 คน และเป็นตัวแทนจากสแมคดาวน์ 15 คน ต่อมาในปี ค.ศ. 2007 ได้มีนักมวยปล้ำจาก อีซีดับเบิลยู เข้าร่วมด้วย จึงมีการแบ่งใหม่เป็นตัวแทนรอว์ 13 คน ตัวแทนจากสแมคดาวน์ 10 คน และตัวแทนจาก อีซีดับเบิลยู 7 คน และแน่นอนว่าผู้ชนะก็จะมีสิทธิ์ย้ายไปค่ายไหนก็ได้ และจะชิงแชมป์โลกของค่ายไหนก็ได้เช่นเดียวกัน

ในปี ค.ศ. 2009 ผู้เข้าร่วม รอยัลรัมเบิล ทั้ง 30 คน จะเป็นตัวแทนจาก รอว์, สแมคดาวน์ และ อีซีดับเบิลยู ค่ายละ 10 คน

วัน, สถานที่ และผู้ชนะ

[แก้]
ศึก วันที่ เมือง สถานที่ ผู้ชนะ ลำดับที่ อ้างอิง คู่เอก
1 Royal Rumble (1988) January 24, 1988 Hamilton, Ontario Copps Coliseum Duggan, JimJim Duggan 13 [1][2] The Islanders (Haku and Tama) vs. The Young Stallions (Paul Roma and Jim Powers) in a two out of three falls match
2 Royal Rumble (1989) January 15, 1989 Houston The Summit Studd, Big JohnBig John Studd 27 [3][4] 30-man Royal Rumble match
3 Royal Rumble (1990) January 21, 1990 Orlando, Florida Orlando Arena Hogan, HulkHulk Hogan 25 [5][6] 30-man Royal Rumble match
4 Royal Rumble (1991) January 19, 1991 Miami Miami Arena 24 [7][8] 30-man Royal Rumble match
5 Royal Rumble (1992) January 19, 1992 Albany, New York Knickerbocker Arena Flair, RicRic Flair 3 [9][10] 30-man Royal Rumble match for the vacant WWF World Heavyweight Championship
6 Royal Rumble (1993) January 24, 1993 Sacramento, California ARCO Arena Yokozuna 27 [11][12] 30-man Royal Rumble match
7 Royal Rumble (1994) January 23, 1994 Providence, Rhode Island Providence Civic Center Bret Hart
Lex Luger 		27
23 		[13][14] 30-man Royal Rumble match
8 Royal Rumble (1995) January 22, 1995 Tampa, Florida USF Sun Dome Michaels, ShawnShawn Michaels 1 [15][16] 30-man Royal Rumble match
9 Royal Rumble (1996) January 21, 1996 Fresno, California Selland Arena 18 [17][18] Bret Hart (c) vs. The Undertaker for the WWF World Heavyweight Championship
10 Royal Rumble (1997) January 19, 1997 San Antonio, Texas Alamodome Stone Cold Steve Austin 5 [19][20] Sycho Sid (c) vs. Shawn Michaels for the WWF World Heavyweight Championship
11 Royal Rumble (1998) January 18, 1998 San Jose, California San Jose Arena 24 [21][22][23] Shawn Michaels (c) vs. The Undertaker in a Casket match for the WWF World Heavyweight Championship
12 Royal Rumble (1999) January 24, 1999 Anaheim, California Arrowhead Pond Mr. McMahon 2 [24][25][26] 30-man Royal Rumble match
13 Royal Rumble (2000) January 23, 2000 New York City Madison Square Garden Rock, TheThe Rock 24 [27][28][29] 30-man Royal Rumble match
14 Royal Rumble (2001) January 21, 2001 New Orleans, Louisiana New Orleans Arena Stone Cold Steve Austin 27 [30][31][32] 30-man Royal Rumble match
15 Royal Rumble (2002) January 20, 2002 Atlanta Philips Arena Triple H 22 [33][34][35] 30-man Royal Rumble match
16 Royal Rumble (2003) January 19, 2003 Boston FleetCenter Lesnar, BrockBrock Lesnar 29 [36][37] 30-man Royal Rumble match
17 Royal Rumble (2004) January 25, 2004 Philadelphia Wachovia Center Chris Benoit 1 [38][39][40] 30-man Royal Rumble match
18 Royal Rumble (2005) January 30, 2005 Fresno, California Save Mart Center Batista 28 [41][42][43] 30-man Royal Rumble match
19 Royal Rumble (2006) January 29, 2006 Miami, Florida American Airlines Arena Mysterio, ReyRey Mysterio 2 [44][45][46] Kurt Angle (c) vs. Mark Henry for the World Heavyweight Championship
20 Royal Rumble (2007) January 28, 2007 San Antonio, Texas AT&T Center Undertaker, TheThe Undertaker 30 [47][48][49] 30-man Royal Rumble match
21 Royal Rumble (2008) January 27, 2008 New York City, New York Madison Square Garden Cena, JohnJohn Cena 30 [50][51][52] 30-man Royal Rumble match
22 Royal Rumble (2009) January 25, 2009 Detroit, Michigan Joe Louis Arena Orton, RandyRandy Orton 8 [53][54] 30-man Royal Rumble match
23 Royal Rumble (2010) January 31, 2010 Atlanta, Georgia Philips Arena Edge 29 [55][56] 30-man Royal Rumble match
24 Royal Rumble (2011) January 30, 2011 Boston, Massachusetts TD Garden Del Rio, AlbertoAlberto Del Rio 38 [57] 40-man Royal Rumble match
25 Royal Rumble (2012) January 29, 2012 St. Louis, Missouri Scottrade Center Sheamus 22 [58][59][60] 30-man Royal Rumble match
26 Royal Rumble (2013) January 27, 2013 Phoenix, Arizona US Airways Center Cena, JohnJohn Cena 19 [61][62][63] CM Punk (c) vs. The Rock for the WWE Championship
27 Royal Rumble (2014) January 26, 2014 Pittsburgh, Pennsylvania Consol Energy Center Batista 28 [64][65] 30-man Royal Rumble match
28 Royal Rumble (2015) January 25, 2015 Philadelphia, Pennsylvania Wells Fargo Center Reigns, RomanRoman Reigns 19 [66] 30-man Royal Rumble match
29 Royal Rumble (2016) January 24, 2016 Orlando, Florida Amway Center Triple H 30 [67][68] 30-man Royal Rumble match for the WWE World Heavyweight Championship; reigning champion Roman Reigns defended the title in the match
30 Royal Rumble (2017) January 29, 2017 San Antonio, Texas Alamodome Randy Orton 23 [69] 30-man Royal Rumble match
31 Royal Rumble (2018) January 28, 2018 Philadelphia, Pennsylvania Wells Fargo Center Shinsuke Nakamura 14 [70][71] 30-woman Royal Rumble match
Asuka 25 [72][73]
32 Royal Rumble (2019) January 27, 2019 Phoenix, Arizona Chase Field TBD Men TBD [74] TBD
TBD Women TBD [74]

สถิตของรอยัลรัมเบิล

[แก้]

นักมวยปล้ำที่ชนะรอยัลรัมเบิลมากที่สุด

[แก้]
นักมวยปล้ำ ผู้ชนะ จำนวนครั้ง ปี
1 Stone Cold Steve Austin 3 1997, 1998, 2001
2 Hulk Hogan 2 1990, 1991
Shawn Michaels 1995, 1996
Triple H 2002, 2016
Batista 2005, 2014
John Cena 2008, 2013
Randy Orton 2009, 2017
Edge 2010, 2021

นักมวยปล้ำที่อยู่บนเวทีได้นานที่สุดในครั้งเดียว

[แก้]
No Wrestler Time Year
1 Rey Mysterio 1:02:12 2006[75]
2 Chris Benoit 1:01:31 2004[75]
3 Bob Backlund 1:01:10 1993[75]
4 Triple H 1:00:16 2006
5 Chris Jericho 1:00:13 2017
6 Ric Flair 1:00:02 1992[75]
7 Roman Reigns 59:50 2016
8 Mr. McMahon 56:38 1999
Stone Cold Steve Austin 56:38 1999
10 Kane 53:46 2001
11 Rick Martel 52:17 1991[75]
12 The Rock 51:32 1998
13 Chris Jericho 50:50 2016
14 Triple H 49:58 2009
15 Dolph Ziggler 49:47 2013
16 Rey Mysterio 49:24 2009
17 CM Punk 49:11 2014
18 Seth Rollins 48:31 2014
19 Randy Orton 48:27 2009
20 Triple H 48:04 1996

นักมวยปล้ำที่อยู่ในแมทช์นานสุดในทุกๆครั้งที่ร่วม

[แก้]
ลำดับ นักมวยปล้ำ เวลา
1 Chris Jericho 4:56:59 [76]
2 Triple H 3:59:37
3 Shawn Michaels 3:42:30[76]
4 Isaac Yankem/Diesel/Kane 3:38:46
5 Rey Mysterio 3:20:01
6 Cody Rhodes/Stardust 3:08:30

นักมวยปล้ำที่อยู่ในแมทช์ได้สั้นที่สุด

[แก้]
อันดับ นักมวยปล้ำ เวลา ปี
1 Santino Marella 0:00:01 2009[75]
2 The Warlord 0:00:02 1989[75]
3 Sheamus 0:00:02 2018[75]
4 Mo 0:00:03 1995[75]
Owen Hart 0:00:03 1995[75]
6 Bushwhacker Luke 0:00:04 1991
Jerry Lawler 0:00:04 1997
Titus O'Neil 0:00:04 2015
7 The Godfather 0:00:05 2013[75]
8 Gillberg 0:00:07 1999
The Miz 0:00:07 2007
Montel Vontavious Porter 0:00:07 2010
9 Tazz 0:00:10 2001

นักมวยปล้ำที่กำจัดคู่ต่อสู้มากที่สุดในครั้งเดียว

[แก้]
อันดับ นักมวยปล้ำ จำนวนที่กำจัด ปี
1 Brock Lesnar 13 2020
2 Roman Reigns 12 2014
3 Kane 11 2001[75][77]
4 Stone Cold Steve Austin 10 1997[75][78]
5 Hulk Hogan 9 1989[75][79]
6 Shawn Michaels 8 1995, 1996
Stone Cold Steve Austin 8 1999
8 Hulk Hogan 7 1991
Yokozuna 7 1993
Diesel 7 1994
Stone Cold Steve Austin 7 1998, 2002
Rikishi 7 2000
The Undertaker 7 2002
The Great Khali 7 2007
CM Punk 7 2011
John Cena 7 2011
Braun Strowman 7 2017

นักมวยปล้ำที่กำจัดคู่ต่อสู้มากที่สุดในทุกครั้งที่ร่วม

[แก้]
No[80] Wrestler No. of eliminations Rumbles entered
1 Isaac Yankem/Kane 44 19[75][81][82]
2 Shawn Michaels 39 12[83][84]
The Undertaker 39 11
4 The Ringmaster/Stone Cold Steve Austin 36 6[75]
5 Triple H 33 9
6 Big Show 31 11
7 Hulk Hogan 27 4
8 Roman Reigns 26 4
9 John Cena 22 7
10 Randy Orton 20 7

นักมวยปล้ำที่เข้าร่วมมากที่สุด

[แก้]
No Wrestler Rumbles entered First Rumble Most recent Rumble
1 Isaac Yankem/Diesel/Kane 19 1996 2016
2 Shawn Michaels 12 1989 2010
Big Show 2000 2017
4 Goldust 11 1997 2016
The Undertaker 1991 2017
6 The Sultan/Fatu/Rikishi 10 1993 2004
Mark Henry 1998 2017
The Miz 2007 2017
Chris Jericho 2000 2017
10 Mabel/Viscera/Big Daddy V 9 1994 2008
Triple H 1996 2016
K-Kwik/R-Truth 2001 2016
Kofi Kingston 2009 2017
Dolph Ziggler 2009 2017

ดีวาที่เข้าร่วม

[แก้]
ดีวา ลำดับที่เข้าร่วม ปี
1 Chyna 2 (1999, 2000)[25][28]
2 Beth Phoenix 1 (2010)[56]
3 Kharma 1 (2012)

อ้างอิง

[แก้]
General
  • "Longest Pro Wrestling Matches". Internet Wrestling Database. สืบค้นเมื่อ 2013-12-01.
  • "Royal Rumble Statistics". MondayNightWarriors.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-03-07. สืบค้นเมื่อ 2009-12-05.
  • "Royal Rumble results". ProWrestlingHistory.com. สืบค้นเมื่อ 2007-12-05.
  • Eric Cohen. "Royal Rumble History". About.com. สืบค้นเมื่อ 2007-12-09.
  • Ian Hamilton (2006). Wrestling's Sinking Ship: What Happens to an Industry Without Competition. Lulu.com. ISBN 1-4116-1210-8.
  • Ric Flair (2004). Ric Flair: To Be the Man. Simon and Schuster. ISBN 0-7434-5691-2.
  • Brian Shields (2006). Main Event: WWE in the Raging 80s. Simon and Schuster. ISBN 1-4165-3257-9.
Specific
  1. ↑ "Royal Rumble 1988 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  2. ↑ "Royal Rumble 1988 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  3. ↑ "Royal Rumble 1989 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  4. ↑ "Royal Rumble 1989 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  5. ↑ "Royal Rumble 1990 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  6. ↑ "Royal Rumble 1990 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  7. ↑ "Royal Rumble 1991 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  8. ↑ "Royal Rumble 1991 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  9. ↑ "Royal Rumble 1992 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  10. ↑ "Royal Rumble 1992 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  11. ↑ "Royal Rumble 1993 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  12. ↑ "Royal Rumble 1993 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  13. ↑ "Royal Rumble 1994 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  14. ↑ "Royal Rumble 1994 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  15. ↑ "Royal Rumble 1995 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  16. ↑ "Royal Rumble 1995 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  17. ↑ "Royal Rumble 1996 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  18. ↑ "Royal Rumble 1996 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  19. ↑ "Royal Rumble 1997 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  20. ↑ "Royal Rumble 1997 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  21. ↑ "Royal Rumble 1998 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  22. ↑ "Royal Rumble 1998 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  23. ↑ Powell, John (1998-01-19). "Austin wins predictable Rumble". SLAM! Sports. สืบค้นเมื่อ 2009-07-10.
  24. ↑ "Royal Rumble 1999 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  25. ↑ 25.0 25.1 "Royal Rumble 1999 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  26. ↑ Gramlich, Chris (1998-01-25). "McMahon wins Rumble, Rock champ again". SLAM! Sports. สืบค้นเมื่อ 2009-07-10.
  27. ↑ "Royal Rumble 2000 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  28. ↑ 28.0 28.1 "Royal Rumble 2000 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  29. ↑ Powell, John (1998-01-24). "Rocky wins the Rumble, A bloody Triple H defeats Cactus Jack". SLAM! Sports. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-04-19. สืบค้นเมื่อ 2009-07-10.
  30. ↑ "Royal Rumble 2001 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  31. ↑ "Royal Rumble 2001 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  32. ↑ Powell, John (1998-01-22). "Surprises dominate Rumble 2001". SLAM! Sports. สืบค้นเมื่อ 2009-07-10.
  33. ↑ "Royal Rumble 2002 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  34. ↑ "Royal Rumble 2002 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  35. ↑ Powell, John (1998-01-21). "Rumble 2002 stumbles, Triple H wins WrestleMania spot". SLAM! Sports. สืบค้นเมื่อ 2009-07-10.
  36. ↑ "Royal Rumble 2003 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  37. ↑ "Royal Rumble 2003 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  38. ↑ "Royal Rumble 2004 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  39. ↑ "Royal Rumble 2004 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ June 4, 2009. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  40. ↑ Powell, John (1998-01-26). "Benoit wins the 'Rumble'". SLAM! Sports. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-04-19. สืบค้นเมื่อ 2009-07-10.
  41. ↑ "Royal Rumble 2005 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  42. ↑ "Royal Rumble 2005 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2009-07-08.
  43. ↑ Plummer, Dale (1998-01-31). "Batista claims the Rumble". SLAM! Sports. สืบค้นเมื่อ 2009-07-10.
  44. ↑ "Royal Rumble 2006 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2010-02-01.
  45. ↑ "Royal Rumble 2006 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2010-02-01.
  46. ↑ Plummer, Dale (1998-01-30). "Mysterio claims Rumble; Cena reigns again". SLAM! Sports. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-04-19. สืบค้นเมื่อ 2009-07-10.
  47. ↑ "Royal Rumble 2007 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2010-02-01.
  48. ↑ "Royal Rumble 2007 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2010-02-01.
  49. ↑ Plummer, Dale (1998-01-28). "Old guard dominates Rumble". SLAM! Sports. สืบค้นเมื่อ 2009-07-10.
  50. ↑ "Royal Rumble 2008 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2010-02-01.
  51. ↑ "Royal Rumble 2008 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2010-02-01.
  52. ↑ Plummer, Dale (1998-01-28). "Cena wins Rumble in surprise return". SLAM! Sports. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-04-18. สืบค้นเมื่อ 2009-07-10.
  53. ↑ "Royal Rumble 2009 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2010-02-01.
  54. ↑ "Royal Rumble 2009 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2010-02-01.
  55. ↑ "Royal Rumble 2010 Results". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2010-02-01.
  56. ↑ 56.0 56.1 "Royal Rumble 2010 Main Event Synopsis". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2010-02-01.
  57. ↑ Gerweck, Steve (2010-07-27). "Upcoming dates for WWE PPV events in 2011". WrestleView. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2010-08-04. สืบค้นเมื่อ 2010-07-28.
  58. ↑ "WWE presents Royal Rumble, 01-29-2012". WWE. 2011-12-11. สืบค้นเมื่อ 2011-12-11.
  59. ↑ Murphy, Ryan (2012-01-29). "Sheamus won the 30-Man Royal Rumble Match". WWE. สืบค้นเมื่อ 2013-09-29.
  60. ↑ Powers, Kevin (2012-01-29). "WWE Champion CM Punk def. Dolph Ziggler (Special Guest Referee John Laurinaitis)". WWE. สืบค้นเมื่อ 2013-09-29.
  61. ↑ "Royal Rumble 2013 results". WWE. 2013-01-28. สืบค้นเมื่อ 2013-09-29.
  62. ↑ Giannini, Alex; Linder, Zach (2013-01-27). "John Cena won the 30-Man Royal Rumble Match". WWE. สืบค้นเมื่อ 2013-09-29.
  63. ↑ Clapp, John (2013-01-27). "The Rock def. WWE Champion CM Punk". WWE. สืบค้นเมื่อ 2013-09-29.
  64. ↑ Murphy, Ryan; Linder, Zach. "Batista won the 30-Man Royal Rumble Match". WWE. สืบค้นเมื่อ 27 January 2014.
  65. ↑ "Royal Rumble 2014 results". สืบค้นเมื่อ 10 November 2014.
  66. ↑ Royal Rumble (2015)#Results
  67. ↑ Jones, Elton (16 January 2016). "When Is WWE Royal Rumble 2016? Date, Location & Start Time". Heavy.com. สืบค้นเมื่อ 7 July 2016.
  68. ↑ Murphy, Ryan. "Triple H won the 2016 Royal Rumble Match for the WWE World Heavyweight Championship". WWE. สืบค้นเมื่อ 25 January 2016.
  69. ↑ "Royal Rumble returns to Alamodome for the first time in 20 years". WWE. สืบค้นเมื่อ September 30, 2016.
  70. ↑ "Philadelphia to host 30th anniversary of WWE Royal Rumble in 2018". WWE. สืบค้นเมื่อ January 26, 2017.
  71. ↑ Benigno, Anthony. "Shinsuke Nakamura won the 2018 Men's Royal Rumble Match". WWE. สืบค้นเมื่อ January 28, 2018.
  72. ↑ WWE.com Staff (December 18, 2017). "The historic first-ever Women's Royal Rumble Match announced for Jan. 28". WWE.com. สืบค้นเมื่อ December 19, 2017.
  73. ↑ Benigno, Anthony. "Asuka won the first-ever Women's Royal Rumble Match; Ronda Rousey debuted". WWE. สืบค้นเมื่อ January 28, 2018.
  74. ↑ 74.0 74.1 "WWE fans, Royal Rumble 2019 is coming to Chase Field in Phoenix". AZ Central. สืบค้นเมื่อ January 24, 2018.
  75. ↑ 75.00 75.01 75.02 75.03 75.04 75.05 75.06 75.07 75.08 75.09 75.10 75.11 75.12 75.13 75.14 75.15 "Royal Rumble Statistics and Facts". World Wrestling Entertainment. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ February 9, 2016. สืบค้นเมื่อ 2010-02-04.
  76. ↑ 76.0 76.1 "Royal Rumble Statistics and Facts". Smark Out Moment.
  77. ↑ "Royal Rumble 2001". WWE. สืบค้นเมื่อ 2010-02-10.
  78. ↑ "Royal Rumble 1997". WWE. สืบค้นเมื่อ 2010-02-10.
  79. ↑ "Royal Rumble 1989". WWE. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-03-07. สืบค้นเมื่อ 2010-02-10.
  80. ↑ "5 Things". WWE. สืบค้นเมื่อ 2016-01-20.
  81. ↑ "Royal Rumble 2011". www.mondaynightwarriors.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-03-07. สืบค้นเมื่อ 2010-02-10.
  82. ↑ "The 30 Best Rumbers ever #1 Shawn Michaels". WWE. สืบค้นเมื่อ June 9, 2015.
  83. ↑ Waldman, Jon (January 30, 2010). "The Royal Rumble stat pack". SLAM! Wrestling. สืบค้นเมื่อ 2010-07-02.
  84. ↑ "The 30 best Rumblers ever – Page 27". WWE. สืบค้นเมื่อ June 9, 2015.

ดูเพิ่ม

[แก้]
  • Harley Race and Gerry Tritz (2004). King of the Ring: The Harley Race Story. Sports Publishing. ISBN 1-58261-818-6.
  • Davies, Ross (2002). Kevin Nash. The Rosen Publishing Group. ISBN 0-8239-3492-6.
  • Meltzer, Dave (2004). Tributes II: Remembering More of the World's Greatest Professional Wrestlers. Sports Publishing LLC. ISBN 1-58261-817-8.
  • Brian Fritz and Christopher Murray (2006). Between the Ropes: Wrestling's Greatest Triumphs and Failures. ECW Press. ISBN 1-55022-726-2.
  • Steve Austin and Jim Ross (2003). The Stone Cold Truth. Simon and Schuster. ISBN 0-7434-7720-0.
  • Scott Keith (2004). Wrestling's One Ring Circus: The Death of the World Wrestling Federation. Citadel Press. ISBN 0-8065-2619-X.

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ รอยัลรัมเบิล
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=รอยัลรัมเบิล&oldid=11915181"