İçeriğe atla

Nauru Bölgesel Gözaltı Merkezi

Koordinatlar: 0°32′28″G 166°55′48″D / 0.54111°G 166.93000°D / -0.54111; 166.93000
Vikipedi, özgür ansiklopedi
Nauru Bölgesel Gözaltı Merkezi
Eylül 2012’de Nauru taşeron gözaltı merkezinde bulunan çadır ve kulübeler
Harita
KonumMeneng Bölgesi, Nauru
Koordinatlar0°32′28″G 166°55′48″D / 0.54111°G 166.93000°D / -0.54111; 166.93000
DurumAçık
NüfusNüfus 1.233 (2014’te maksimum); 2019’dan sonra 0
Açılış tarihi2001
Üst kuruluşNauru hükümeti[1]

Nauru Bölgesel Gözaltı Merkezi, 2001'den 2008'e, 2012'den 2019'a ve Eylül 2021'den itibaren kullanımda olan Avustralya’ya ait taşeron bir göçmen gözaltı tesisidir. Güney Pasifik adası ülkesi Nauru'da bulunur ve Nauru hükûmeti tarafından yönetilir. Göçmen gözaltı tesislerinin kullanımı, Avustralya'daki zorunlu gözaltı politikasının bir parçasıdır.

Nauru tesisi, Howard hükûmetinin Pasifik Çözümü’nün bir parçası olarak 2001 yılında açıldı. Merkez, Rudd hükûmetinin seçim vaadini yerine getirme amacıyla 2008'de askıya alındı ancak sığınmacıların deniz yoluyla gelişlerinin sayısındaki büyük artışın[2] ve Abbott muhalefetinin baskısının ardından Ağustos 2012'de Gillard hükûmeti tarafından yeniden açıldı.[3] Mevcut Koalisyon ve İşçi Partisi’nin politikası, adada tutuklanan sığınmacıların çoğunun gerçek mülteci olarak değerlendirilmesine rağmen[4] tüm tutukluların Avustralya'ya tekneyle ulaşmaya çalışması nedeniyle bu tutukluların Avustralya'ya yerleştirilemeyeceklerini belirtmektedir.[5]

Merkezdeki en yüksek nüfus, Ağustos 2014'teki 1.233 tutukluydu. O zamandan bu yana çok sayıda tutuklu, Irak ve İran da dahil olmak üzere menşe ülkelerine geri gönderildi.[5]

Kasım 2018 itibarıyla, Nauru'dan gelen bazı mülteciler (her iki taşeron tesisinden toplam 430 kişi) Amerika Birleşik Devletleri'ne yerleştirildi ancak Amerika Birleşik Devletleri'nin daha fazlasını alacağına dair umutlar söndü. Yeni Zelanda defalarca yılda 150 almayı teklif etmesine rağmen Avustralya hükûmeti bunu reddetti. İntihara meyilli davranış ve teslimiyet sendromu raporlarının ortaya çıkmasının ardından hükûmetin kamuoyu baskısına boyun eğmesi ve çocuklu aileleri çıkarmaya başlamasından sonra adada hâlâ 23 çocuk vardı.[6]

Şubat 2019'da adadaki son dört çocuk (2013'te Nauru'da gözaltında tutulan orijinal 200 çocuktan), aileleriyle birlikte Amerika Birleşik Devletleri'ne yerleştirildi.[7] 31 Mart 2019 itibarıyla kapatılan gözaltı merkezinde kimse yoktu[8] ancak Mart 2020 itibarıyla adada 211 mülteci ve sığınmacı kalmıştı.[9] 13 Haziran 2020 itibarıyla Nauru'da kalan son aile bir baba ve oğuldu; bekar bir kadın vardı ve geri kalanlar da bekar erkeklerdi.[10]

2020 yılında Manus ve Nauru'dan 100'den fazla erkek, tıbbi tedavi için ana karaya nakledildikten sonra Brisbane'deki bir otelde gözaltına alınıyordu. COVID-19 salgını sırasında karantina adı altında odalara hapsedildiler ve sonunda Şubat 2021'de kamuya salındılar.

Eylül 2021'de Avustralya hükûmeti, adada devam eden bir sığınmacı gözaltı merkezi şeklini korumak için Nauru ile yeni bir anlaşma imzaladı. Temmuz 2021 itibarıyla Nauru'da yaklaşık 107 sığınmacı mevcuttu.

Merkezdeki tutuklular ciddi insan hakları ihlallerine maruz kalmıştı ve intihar ile psikiyatrik hastalıklara dair geniş çapta raporlar bulunmaktadır.

Tarih

[değiştir | kaynağı değiştir]

2001: Kuruluş

[değiştir | kaynağı değiştir]
Merkezde dışarıda bulunan musluklar
Ortak alan

Nauru'da bir taşeron gözaltı merkezinin kurulması, 10 Eylül 2001'de Nauru başkanı René Harris ve Avustralya'nın o zamanki savunma bakanı Peter Reith tarafından imzalanan İlkeler Bildirgesi'ne dayanıyordu. Açıklama, 800 kişiye yetecek kadar büyük bir gözaltı merkezi kurulmasının yolunu açtı ve buna, geliştirme faaliyetleri için 20 milyon A$ tutarında bir taahhüt de eşlik etti. İlk tutuklular, Mayıs 2002'ye kadar Nauru'dan ayrılmaları şartıyla MV Tampa tarafından kurtarılan kişiler olacaktı. Daha sonra 11 Aralık'ta, konaklayan sayısını 1.200'e çıkaran ve vadedilen geliştirme faaliyetine ek olarak 10 milyon dolar sözü verilen bir mutabakat bildirisi imzalandı.[11]

İlk planlara göre sığınmacılar, Uluslararası Halter Federasyonu'nun oyunları için inşa edilmiş modern ve klimalı konutlarda barındırılacaktı. Arazi sahiplerinin ekstra tazminat taleplerinin reddedilmesi üzerine bu plan değiştirildi.[11] İki kamp inşa edildi.[12] "Yukarı taraf" adı verilen ilk kamp, Meneng Bölgesi'ndeki eski bir spor sahasında ve koşu parkurundaydı (0.540564°S 166.929703°E). İkinci kamp ise “hükûmet binası” olarak adlandırılmıştı ve yine Meneng Bölgesi'nde bulunan eski başkanlık binasının sahasında konumlandırılmıştı (0.547597°S 166.939697°E).[11][13][14][15] 10 Aralık 2003'te bir ay süren bir açlık grevi başladı.[16] Grevi yapanların çoğunluğu, Tampa meselesinde Afganistan’dan kurtarılmış ve dosyalarının yeniden incelenmesi için prostesto yapan Hazaralardı.[17]

Temmuz 2005 itibarıyla Nauru'da sığınmacı olarak 32 kişi gözaltına alınmıştı: 16 Iraklı, 11 Afgan, 2 İranlı, 2 Bangladeşli ve 1 Pakistanlı.[18] Iraklıların ikisi dışında diğerleri, Avustralya'ya serbest bırakıldı; 25 kişilik son grup, 1 Kasım 2005'te ayrıldı. Geriye kalan iki Iraklı ise bir yıldan fazla bir süre gözaltında kaldı. Sonuncusu, beş yıl tutuklu kaldıktan sonra nihayet Ocak 2007'de ismi açıklanmayan bir İskandinav ülkesi tarafından kabul edildi. Diğeri ise o sırada bir Avustralya hastanesindeydi ve daha sonra sığınma davası karara bağlanırken kendisine Avustralya'da kalma izni verildi. Eylül 2006'da; sekiz Birmanyalı Rohingya erkekten oluşan bir grup, Christmas Adası'ndan buraya nakledildi.[19] 15 Mart 2007'de Avustralya hükûmeti, Sri Lanka'dan 83 Tamil'in Christmas Adası'ndan Nauru gözaltı merkezine transfer edileceğini duyurdu.[20] Ayın sonunda Nauru'ya vardılar.

2007: Kapanış

[değiştir | kaynağı değiştir]

Aralık 2007'de, yeni seçilen Avustralya başbakanı Kevin Rudd, ülkesinin artık Nauru gözaltı merkezinden yararlanmayacağını ve "Pasifik Çözümü’ne" derhal son vereceğini duyurdu. Geriye kalan son Birmanyalı ve Sri Lankalı tutuklulara, Avustralya'da oturma hakkı verildi.[21][22] Nauru, Avustralya'dan çok ihtiyaç duyulan yardımı kaybetme olasılığı karşısında endişeyle tepki gösterdi.[23]

2012: Yeniden Açılma

[değiştir | kaynağı değiştir]

Ağustos 2012'de, başbakan Julia Gillard liderliğindeki İşçi Partisi hükûmeti, Avustralya'ya tekneyle gelen sığınmacıların Nauru'ya (ve PNG'deki Manus Adası’na) transferinin yeniden başlatıldığını duyurdu. Avustralya, 29 Ağustos 2012'de Nauru ile bir ön mutabakat bildirisi imzaladı.[24] İlk grup, ertesi ay geldi.[25][26] Merkezlerin yeniden açılması, Birleşmiş Milletler'in zorunlu tedbirler konusunda hükûmete yardım etmeyi reddetmesinin ardından Avustralya'daki İşçi Partisi hükûmetine yönelik eleştirilere yol açtı.[26][27] Kasım 2012'de; Uluslararası Af Örgütü'nden bir ekip, kampı ziyaret etti ve kampı, "bir insan hakları felaketi [...] belirsizlik, hukuka aykırı gözaltı ve insanlık dışı koşulların zehirli bir karışımı" olarak tanımladı.[28][29]

Nauru ile Avustralya arasındaki mutabakat bildirisi, 3 Ağustos 2013'te yeniden müzakere edildi. 2013 Mutabakat Zaptı'nın 12. Maddesi, mültecilerin Nauru'ya yeniden yerleştirilmesine izin vermektedir: "Nauru Cumhuriyeti, katılımcılar arasında düzenlemeler ve sayılar konusunda anlaşmaya varılması koşuluyla uluslararası korumaya ihtiyaç duyduğu tespit edilen ve buraya transfer edilmiş olanların Nauru'ya yerleşmesine olanak sağlamayı taahhüt eder".[24]

Temmuz 2013: İsyan

[değiştir | kaynağı değiştir]

19 Temmuz 2013'te gözaltı merkezinde bir isyan çıktı ve 60 milyon dolar değerinde hasara yol açtı. Polis ve gardiyanların üzerine taş ve sopalar atıldı. Hafif yaralanan 4 kişi, hastaneye kaldırıldı.[30] Diğer kişiler ise morarma ve kesik nedeniyle tedavi altına alındı.[31] Ayaklanma, saat 15.00'te tutukluların protesto yapmasıyla başladı.[32] 200'e yakın tutuklu kaçtı ve yaklaşık 60'ı,[33] gece boyunca adanın polis karakolunda tutuldu.[34] Çok sayıda araç[35] ve 600 kişiye kadarlık konaklama bloğu, ofisler, yemek odası ve sağlık merkezinin de aralarında bulunduğu binalar; yangında yok oldu. Bu, merkezdeki binaların yaklaşık yüzde 80'ini oluşturmaktaydı.[30][33] İsyana karıştığı belirlenen 545 erkek tutukludan 129'u, polis gözlemevinde gözaltına alındı.[30]

Ekim 2015'te Nauru, gözaltı merkezinde tutulan sığınmacıların artık ada çevresinde hareket özgürlüğüne sahip olduğunu açıkladı. Üç kadına tecavüz edildiği ve sığınmacılara yönelik çok sayıda saldırının gerçekleştiği yönündeki haberler göz önüne alındığında bunun aslında onlar için tehlikeyi artırabileceği bildirildi.[36]

Kasım 2016: Amerika Birleşik Devletleri'ne yerleştirme anlaşması

[değiştir | kaynağı değiştir]

Kasım 2016'da, Nauru ve Manus Adaları'nda gözaltında tutulan kişilerin ABD’ye yerleştirilmesi konusunda bir anlaşma yapıldığı açıklandı.[37] Bu mültecilerden kaçının ABD'ye yerleştirileceğine dair çok az kamu bilgisi mevcut ancak ilk raporlara göre 1.250 kadar mültecinin Nauru ve Manus Adası'ndan ABD'ye transfer edileceği tahmin edildi.[38] Dönemin başbakanı Malcolm Turnbull, önceliğin "en çok korunmasız olanlarda",[37] özellikle de Nauru'daki ailelerde olduğunu belirtti. 27 Şubat 2017'de Avustralya Göçmenlik ve Sınır Koruma Bakanlığı; Senato Hesaplama Komitesine, yeniden yerleştirme anlaşmasının bir parçası olarak ön taramanın başladığını ancak Amerika Birleşik Devletleri İç Güvenlik Bakanlığı yetkililerinin, başvuranları resmi olarak incelemeye başlama yetkisinin henüz olmadığını bildirdi.[38]

Şubat 2019: Nauru açıklarındaki son çocuklar için "Medevac" tasarısı kabul edildi

[değiştir | kaynağı değiştir]

3 Şubat 2019'da başbakan Scott Morrison, Nauru'da kalan son dört çocuklu ailenin ABD'ye gitmek üzere olduğunu duyurdu. Bunlar; Koalisyon, 2013'te hükûmeti kazandığında adada tutulan 200'den fazla çocuğun sonuncusu olacaktı.[7]

13 Şubat 2019'da, "Medevac tasarısı" olarak bilinen bir yasa tasarısı, Avustralya parlamentosundan kıl payı kabul edildi ve doktorlara, Manus ve Nauru'daki sığınmacıların tıbbi olarak tahliye edilip anakaraya getirilebileceğinin belirlenmesi sürecinde daha fazla söz sahibi olma hakkı tanındı. İki doktorun onayı gerekmekteydi ancak onay, üç alandan birinde içişleri bakanı tarafından geçersiz kılınabilecekti. İnsan hakları savunucuları, kararı memnuniyetle karşıladı; içlerinden biri bunu, "ülke olarak bir dönüm noktası" olarak nitelendirdi ve kamuoyu, hasta insanların tedaviye ihtiyacı olduğuna inanıyordu.[39][40][41]

Ağustos – Eylül 2019: rakamlarla ilgili güncelleme

[değiştir | kaynağı değiştir]

Avustralya hükûmeti, 28 Ağustos 2019 itibarıyla Nauru'da 288 kişinin kaldığını bildirdi; 330'u ABD'ye yerleştirilmişti ve 85 kişinin daha ABD'ye yerleştirilmesi onaylanmıştı ancak henüz ayrılmamışlardı.[42]

30 Eylül itibarıyla PNG ve Nauru'da kalan toplam sığınmacı sayısının 562 olduğu (Haziran 2014'teki zirvenin yüzde 23'ü) ve diğer 1.117 kişinin de "tıbbi tedavi veya refakatçi aile üyeleri halinde geçici olarak Avustralya'ya transfer edildiği" bildirildi. Her tesis için ayrı ayrı sayı verilmedi.[43]

Mart – Mayıs 2020

[değiştir | kaynağı değiştir]

Mart 2020'de İçişleri Bakanlığı; Senato Hesaplama Komitesine, 211 mülteci ve sığınmacının Nauru'da ve 228'inin Papua Yeni Gine'de kaldığını ve muhtaç oldukları kişiler de dahil olmak üzere yaklaşık 1.220 kişinin tıbbi tedavi görmek için Avustralya'da olduğunu söyledi. Onaylanmış mültecilerin ABD'ye transferi ve yeniden yerleştirilmesi, COVID-19 salgını sırasında devam ediyordu.[9]

Haziran 2020: Brisbane

[değiştir | kaynağı değiştir]

Haziran 2020 itibarıyla Manus ve Nauru'dan 100'den fazla erkek, tıbbi tedavi için anakaraya nakledildikten sonra Brisbane'deki Kangaroo Point'teki bir otelde gözaltında tutuluyordu. COVID-19 salgını sırasında tecrit adı altında odalara kapatıldılar.[44][45][46][47] Erkekler, balkonlarından protestolar düzenledi ve protestocular birkaç kez de dışarıda toplandı.[48] 25 erkek, Şubat 2021'de serbest bırakıldı.[49][50]

Eylül 2021: Yeni Sözleşme

[değiştir | kaynağı değiştir]

Eylül 2021'de içişleri bakanı, adada devam eden bir sığınmacı gözaltı merkezi biçimini korumak için Nauru ile yeni bir anlaşma imzaladı.[51]

6 Ekim 2021'de Avustralya hükûmeti; PNG'de kalan 124 erkeğin sorumluluğunu, PNG hükûmetine devretti. Geride kalan erkeklere, seçeneklerinin ya Nauru'ya transfer olmak ya da PNG'ye yerleşmek olduğu söylendi.[52][53] 31 Temmuz 2021'de Nauru'daki resmi sığınmacı sayısı 107'ydi.[42][54] Tesisin işletmecileri, Canstruct, 2021 ortalarında sona eren mali yılda tutuklu başına en az A$500,000 kar elde etti. Şubat 2022 itibarıyla Avustralya tarafından Nauru'da tutulan 115 sığınmacı vardı ve bu sığınmacıların her biri, hükûmete yıllık olarak 4 milyon dolardan fazlaya mal oluyordu (günlük yaklaşık 12.000 dolar).[55]

İşletmeciler

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • 2012 – Ekim 2017: Broadspectrum (eski adıyla Transfield Services), Manus ve Nauru'daki operasyonları gerçekleştirmek için Wilson Security'ye taşeronluk yaptı. Eylül 2016'da Wilson, itibarının zedelendiğini öne sürerek Ekim 2017'deki sözleşmesinin sonunda geri çekileceğini duyurdu[56] ve Broadspectrum'un büyük sahibi Ferrovial da Göçmenlik ve Sınır Koruma Bakanlığına hizmet vermeyi sonlandıracağını duyurdu.[57]
    • Ocak 2017'de Avustralya Ulusal Denetim Ofisi, hükûmetin taşeron gözaltı merkezlerindeki güvenlik ve destek hizmetlerine ilişkin sözleşme yönetimine ait bir denetim yayınladı. Raporda, "Göçmenlik ve Sınır Koruma Bakanlığı'nın taşeron gözaltı merkezlerindeki garnizon destek ve sosyal yardım hizmetleri sözleşmelerinin yönetiminin... etkili sözleşme yönetimi uygulamalarının oldukça gerisinde kaldığı" bulundu. Birkaç zayıf noktayı vurgulayarak devam etti ve üç tavsiyede bulundu.[58]
  • Ekim 2017 – günümüz: Brisbane firması olan Canstruct International, Avustralya hükûmeti ile başlangıçta 591 milyon doların üzerinde değerde bir sözleşme imzaladı. Şirket, ilk mali yılında (30 Haziran 2018'de sona eren) 43 milyon dolardan fazla kar elde etti. Kontrolün 31 Ekim'de Nauru hükûmetinin ticari kuruluşu olan Nauru Bölgesel Gözaltı Merkezi Şirketine devredilmesi planlanmıştı ancak tarih ileri çekildi.[59] Canstruct'a devredildiği sırada şirketin varlıkları, 8 dolardı. 2021'in ortalarında sona eren mali yılda Canstruct, A$101 million kar elde etti; bu da her tutuklu için (o zaman 200'den az sayıda) sayının 500.000 dolarının üzerinde anlamına geliyor.[55]

Koşullar ve insan hakları sorunları

[değiştir | kaynağı değiştir]

19 Temmuz 2013'te gözaltı merkezinde büyük bir isyan çıktı. Yangında birçok bina yangın nedeniyle yok oldu ve hasar, hesaplanana göre 60 milyon dolardı. Tesiste tutukluların dudaklarını birbirine dikmesi[60] de dahil olmak üzere açlık grevleri ve kendine zarar verme eylemlerinin yanı sıra en az iki kişinin kendilerini ateşe verdiği bildirildi.[61] İntihar girişimleri de rapor edildi.[62] Uluslararası Göç Örgütü tarafından tıbbi personal sağlanmıştır.

Eylül 2013’teki Egemen Sınırlar Operasyonu’nun başlamasından sonra Nauru Bölgesel Gözaltı Merkezi’ndeki tutuklu nüfusunu aylık olarak gösteren grafik

Durumlarının belirsizliği ve sevdiklerinden uzak olmaları nedeniyle tutuklular tarafından yoğun bir umutsuzluk duygusu defalarca dile getirildi.[63] 2013 yılında deneyimli bir hemşire, gözaltı merkezini "toplama kampı gibi" olarak tanımladı.[62]

2015 yılında gözaltı merkezinden birkaç personel, kadınlara ve çocuklara yönelik çok sayıda cinsel istismar vakasının meydana geldiğini iddia eden açık bir mektup yazdı.[64] Mektupta, Avustralya hükûmetinin 18 aydan uzun bir süredir bu suistimallerden haberdar olduğu iddia ediliyordu.[65] Bu mektup, Moss'un "gardiyanların sığınmacı çocuklarla cinsel çıkar karşılığında esrar ticareti yapmış olabileceğini" ortaya koyan incelemesine ağırlık kattı.[66][67][68]

2018 yılında, çocukların kendilerine zarar verdiği ve intihara teşebbüs ettiği yönündeki raporlar; dikkatleri, tekrar merkezdeki koşullara çekti. Henüz sekiz yaşında olan çocukların intihara meyilli davranışlar sergiledikleri belgelendi ve tahminen 30 çocuğun ölümcül olabilen ilerleyici, kötüleşen bir psikiyatrik durum olan teslimiyet sendromundan muzdarip olduğu belirtildi. Hem geldikleri ülkede hem de kamptaki günlük yaşamlarında yaşadıkları aşırı travmanın, umutsuzluk ve terkedilmişlik duygusuyla birleşmesinin; bu durumun ortaya çıkmasına katkıda bulunduğu düşünülüyor.[69]

Medya erişimi

[değiştir | kaynağı değiştir]

Nauru adasına ve özellikle Bölgesel Gözaltı Merkezine medya erişimi, Nauru hükûmeti tarafından sıkı bir şekilde kontrol edilmektedir. Ocak 2014'te Nauru hükûmeti, adaya medya vizesi maliyetini 200 Avustralya dolarından 8.000 dolara çıkardığını duyurdu; vize verilmediği takdirde geri ödeme de yapılmayacaktı.[70] O günden bu yana Al Jazeera, ABC, SBS ve The Guardian gazetecileri; medya vizesi başvurularında başarılı olamadıklarını açıkladılar. Egemen Sınırlar Operasyonu başlamadan önce adayı ziyaret eden son gazeteci, BBC'den Nick Bryant'tı.[71]

2014 yılında Ulusal Güvenlik Mevzuatı Değişiklik Yasası (No. 1); sığınmacılarla ilgili olanlar da dahil olmak üzere herhangi bir özel istihbarat operasyonunu ifşa etmeyi, 10 yıla kadar hapisle cezalandırılabilecek bir suç haline getirdi. Bu, ihbarcılardan gelen bilgileri haber yapmak isteyen gazeteciler üzerinde çok az bir koruma olmasını sağladı.[72] Bu, gözaltı merkezlerinde çalışan profesyonel gazetecilerin yanı sıra öğretmen ve sağlık çalışanlarının da susturulmasına neden oldu.[73] Gazetecilerin içeri girmesi veya haber yapması engellendi ve personel; hapis cezası tehdidi altında, Avustralya'nın taşeron gözaltı merkezinde olup bitenler hakkında konuşmalarını engelleyen gaddar iş sözleşmeleri uyarınca susturuldu.[74] 1 Temmuz 2015 tarihli Avustralya Sınır Gücü Yasası'nın Gizlilik ve İfşa Hükümleri, merkezlerden birindeki herhangi bir olay hakkında konuşan işçilerin 2 yıl hapis cezasına çarptırılacağına hükmetti. Bu hüküm, doktorların ve diğer sağlık çalışanlarının yüksek mahkemeye itiraz etmesinden sonra, Ağustos 2017'de Peter Dutton tarafından öne sürülen değişikliklerle hafifletildi.[75] Değişiklikler geriye dönük olarak uygulanacaktı ve gizlilik hükmünün yalnızca Avustralya'nın güvenliğini, savunmasını veya uluslararası ilişkilerini tehlikeye atabilecek; cezai soruşturma suçlarına müdahale edebilecek veya hassas kişisel ya da ticari konuları etkileyebilecek bilgiler için geçerli olacağını şart koşuyordu.[76]

Ekim 2015'te The Australian gazetesinin siyasi yorumcusu Chris Kenny, 18 aydan uzun bir süre sonra Nauru'yu ziyaret eden ilk Avustralyalı gazeteci oldu. Kenny adadayken Nauru'da tecavüze uğradığını iddia eden ve ortaya çıkan hamileliğin kürtajını talep eden "Abyan" isimli Somalili bir mülteciyle röportaj yaptı. Sığınmacı Kaynak Merkezi'nden Pamela Curr; Kenny'yi, kendisiyle konuşmak için Abyan'ın odasına zorla girmekle suçladı— Kenny, bu iddiayı şiddetle reddetti.[71] Haziran 2016'da Avustralya Basın Konseyi, makalesinin içeriği ve başlığıyla ilgili şikayeti reddetti.[77]

Haziran 2016'da; A Current Affair'den bir televizyon ekibine, adaya ve merkeze erişim izni verildi. Muhabir Caroline Marcus; sığınmacıların kendilerine ait televizyon, mikrodalga fırın, klima ve buzdolabı bulunan; tam donanımlı sökülebilir birimlerde barındırıldığını bildirdi. The Daily Telegraph'taki bir köşe yazısında ve ACA sunucusu Tracy Grimshaw ile yaptığı röportajda Marcus, mürettebatın ziyaretiyle ilgili herhangi bir koşul olmadığını söyledi ve Avustralya hükûmetinin, mürettebata vize verildiğinden onlar gemiye varıncaya kadar habersiz olduğunu belirtti. ada.[78]

Ayrıca bakınız

[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ "The Australian government does not run the Nauru Regional Processing Centre, or RPC. It is managed by the government of Nauru, under Nauruan law, with support from the Australian government." https://www.aph.gov.au/parliamentary_business/committees/senate/regional_processing_nauru/regional_processing_nauru/Final%20Report/c02 11 Ağustos 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  2. ^ Medhora, Shalailah (6 Kasım 2015). "Julia Gillard defends hardline asylum seeker policy in al-Jazeera interview". The Guardian (İngilizce). ISSN 0261-3077. 29 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  3. ^ "Tony Abbott pushes for Nauru asylum seeker option on visit to island | News.com.au". web.archive.org. 6 Ağustos 2011. 6 Ağustos 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  4. ^ corporateName=Commonwealth Parliament; address=Parliament House, Canberra. "Australia's offshore processing of asylum seekers in Nauru and PNG: a quick guide to statistics and resources". www.aph.gov.au (İngilizce). 21 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  5. ^ a b corporateName=Commonwealth Parliament; address=Parliament House, Canberra. "A comparison of Coalition and Labor government asylum policies in Australia since 2001". www.aph.gov.au (İngilizce). 13 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  6. ^ Amin, Mridula; Kwai, Isabella (6 Kasım 2018). "The Nauru Experience: Zero-Tolerance Immigration and Suicidal Children". The New York Times (İngilizce). ISSN 0362-4331. 1 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  7. ^ a b "Final four children held on Nauru to be resettled with their families in US". The Guardian (İngilizce). 2 Şubat 2019. ISSN 0261-3077. 14 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  8. ^ "Operation Sovereign Borders monthly update: March 2019 - Australian Border Force Newsroom". web.archive.org. 14 Ağustos 2020. 14 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  9. ^ a b "Dozens of refugees flown from Australia and PNG to US despite coronavirus travel bans". SBS News (İngilizce). 13 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  10. ^ Ryan, Hannah (13 Haziran 2020). "The last refugee family on Nauru". The Saturday Paper (İngilizce). 3 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  11. ^ a b c "Wayback Machine" (PDF). web.archive.org. 26 Mart 2007 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  12. ^ "PM with David Lipson". ABC listen (İngilizce). 24 Kasım 2023. 24 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  13. ^ "Wayback Machine". web.archive.org. 16 Temmuz 2004 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  14. ^ "Government-sponsored child abuse at the Nauru detention centres - On Line Opinion - 7/8/2003". On Line Opinion. 17 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  15. ^ "Nauru in 2002 ( )". berclo.net. 26 Eylül 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  16. ^ Kneebone, Susan; Rawlings-Sanaei, Felicity (2007). New Regionalism and Asylum Seekers: Challenges Ahead (İngilizce). Berghahn Books. ISBN 978-1-84545-344-2. 
  17. ^ Antje (30 Eylül 2021). "Hazara asylum seekers hunger strike on Nauru, 2003-2004". The Commons (İngilizce). 25 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  18. ^ "nauruwire.org - nauruwire Resources and Information". www.nauruwire.org. 17 Temmuz 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  19. ^ "AM with Sabra Lane". ABC listen (İngilizce). 23 Kasım 2023. 26 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  20. ^ ""Asylum seekers to be sent to Nauru". ABC Online News. Australian Broadcasting Corporation. 15 March 2007. Archived from the original on 6 January 2008. Retrieved 15 March 2007". 6 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  21. ^ "Pacific solution ends but tough stance to remain - National - smh.com.au". web.archive.org. 9 Aralık 2007. 9 Aralık 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  22. ^ "Burmese detainees granted asylum | The Australian". web.archive.org. 11 Şubat 2008. 11 Şubat 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  23. ^ Topsfield, Jewel (11 Aralık 2007). "Nauru fears gap when camps close". The Age (İngilizce). 24 Haziran 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  24. ^ a b "Kaldor Centre | Law & Justice - UNSW Sydney". UNSW Sites (İngilizce). 26 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  25. ^ Grubel, James (14 Eylül 2012). "Australia reopens asylum detention in Nauru tent city". Reuters (İngilizce). Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. [ölü/kırık bağlantı]
  26. ^ a b "Wayback Machine" (PDF). web.archive.org. 26 Mart 2007 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  27. ^ "UN won't work with Labor on asylum-seeker processing on Nauru and Manus Island | The Australian". web.archive.org. 21 Eylül 2012. 21 Eylül 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  28. ^ "Nauru Camp a human rights catastrophe with no end in sight". Amnesty International (İngilizce). 10 Mart 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  29. ^ "ABC News (Australian Broadcasting Corporation)". www.abc.net.au (İngilizce). 26 Kasım 2023. 15 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  30. ^ a b c "Photos of Nauru riot damage released". ABC News (İngilizce). 20 Temmuz 2013. 13 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  31. ^ "Nauru detention centre riot leaves $60m damage bill". ABC News (İngilizce). 20 Temmuz 2013. 13 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  32. ^ Flitton, Bianca Hall, Daniel (19 Temmuz 2013). "Policeman 'held hostage' as rioting breaks out on Nauru". The Sydney Morning Herald (İngilizce). 13 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  33. ^ a b "Nauru detention centre riot 'biggest, baddest ever'". The Age (İngilizce). 20 Temmuz 2013. 13 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  34. ^ "Police attend full-scale riot at Nauru detention centre". ABC News (İngilizce). 19 Temmuz 2013. 13 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  35. ^ "Dozens charged after Nauru detention riot | News.com.au". web.archive.org. 21 Temmuz 2013. 21 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  36. ^ Allard, Tom (9 Ekim 2015). "Nauru's move to open its detention centre makes it "more dangerous" for asylum seekers". The Sydney Morning Herald (İngilizce). 13 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  37. ^ a b "PM unveils 'one-off' refugee resettlement deal with US". ABC News (İngilizce). 13 Kasım 2016. 31 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  38. ^ a b "US officials yet to start vetting process for refugees on Manus, Nauru". ABC News (İngilizce). 27 Şubat 2017. 13 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  39. ^ Murphy, Katharine (13 Şubat 2019). "Nine facts about the medical evacuation bill". The Guardian (İngilizce). ISSN 0261-3077. 14 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  40. ^ Kwai, Isabella (12 Şubat 2019). "Australia to Allow Medical Evacuation for Nauru and Manus Island Detainees". The New York Times (İngilizce). ISSN 0362-4331. 14 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  41. ^ Kenny, Mary Anne; Procter, Nicholas (13 Şubat 2019). "Explainer: how will the 'medevac' bill actually affect ill asylum seekers?". The Conversation (İngilizce). 1 Haziran 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  42. ^ a b "Offshore processing statistics". www.refugeecouncil.org.au (İngilizce). 29 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  43. ^ "ParlInfo - Missing File". web.archive.org. 27 Nisan 2020. 27 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  44. ^ Ryan, Hannah (19 Haziran 2020). "Refugees detained in Brisbane deny claims activists have endangered their safety". The Guardian (İngilizce). ISSN 0261-3077. 13 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  45. ^ "As hundreds protest outside a Brisbane immigration detention facility, Abdul is stuck inside". ABC News (İngilizce). 21 Haziran 2020. 23 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  46. ^ "Brisbane priest speaks out against government plans to cut 'lifeline' for refugees and asylum seekers in detention | The Catholic LeaderThe Catholic Leader". web.archive.org. 3 Temmuz 2020. 3 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  47. ^ "Access to phones key for asylum seekers". Eureka Street (İngilizce). 2 Haziran 2020. 10 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  48. ^ Dennien, Lydia Lynch, Matt (8 Mayıs 2020). "Protests at Brisbane's makeshift detention centre set to ramp up on Friday". Brisbane Times (İngilizce). 3 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  49. ^ Press, Australian Associated (1 Mart 2021). "Calls for refugees released from Brisbane hotel detention to be given emergency housing". The Guardian (İngilizce). ISSN 0261-3077. 13 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  50. ^ "'I had thousands of dreams but at the moment I have just one — to be free'". ABC News (İngilizce). 2 Mart 2021. 22 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  51. ^ Doherty, Ben (24 Eylül 2021). "Australia signs deal with Nauru to keep asylum seeker detention centre open indefinitely". The Guardian (İngilizce). ISSN 0261-3077. 22 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  52. ^ Doherty, Ben (6 Ekim 2021). "Australia to end offshore processing in Papua New Guinea". The Guardian (İngilizce). ISSN 0261-3077. 22 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  53. ^ Oct 6, Lucinda Garbutt-Young |; 2021 (6 Ekim 2021). "Australia 'might just try to walk away' from PNG asylum seekers". Central News (İngilizce). 22 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  54. ^ "Australia to stop processing asylum seekers in PNG". ABC News (İngilizce). 6 Ekim 2021. 22 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  55. ^ a b Doherty, Ben; Butler, Ben (11 Şubat 2022). "Nauru detention centre operator makes $101m profit – at least $500,000 for each detainee". The Guardian (İngilizce). ISSN 0261-3077. 7 Mart 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  56. ^ "Wilson Security pulls out of detention centres after Nauru, Manus protests". Australian Financial Review (İngilizce). 1 Eylül 2016. 7 Mart 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  57. ^ "Wilson Security to leave detention centres - 9News". www.9news.com.au. 2 Eylül 2016. 7 Mart 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  58. ^ "Wayback Machine" (PDF). web.archive.org. 4 Nisan 2021 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  59. ^ Davidson, Helen (15 Kasım 2018). "Brisbane construction firm Canstruct made $43m profit running Nauru detention centre last year". The Guardian (İngilizce). ISSN 0261-3077. 12 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Kasım 2023. 
  60. ^ "Nauru detainees stitch lips together". ABC News (İngilizce). 19 Şubat 2013. 13 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  61. ^ Davidson, Helen; Doherty, Ben (2 Mayıs 2016). "Second refugee at Australian detention centre in Nauru sets herself on fire". The Guardian (İngilizce). ISSN 0261-3077. 19 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  62. ^ a b "AAP (5 February 2013). "Nurse Marianne Evers likens Nauru detention centre to concentration camp". news.com.au. News Limited. Retrieved 25 July 2013". 30 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. [ölü/kırık bağlantı]
  63. ^ Lusher, Dean; Haslam, Nick (2007). Yearning to Breathe Free: Seeking Asylum in Australia (İngilizce). Federation Press. ISBN 978-1-86287-656-9. 
  64. ^ "Home". AASW (İngilizce). 7 Temmuz 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  65. ^ "Nauru workers say govt knew about abuse". web.archive.org. 17 Temmuz 2015. 17 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  66. ^ "Report condemns Nauru detention centre conditions". SBS News (İngilizce). 13 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  67. ^ "Wayback Machine" (PDF). web.archive.org. 5 Nisan 2015 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  68. ^ correspondent, Heath Aston, political (20 Mart 2015). "Rapes, sexual assault, drugs for favours in Australia's detention centre on Nauru: independent Moss review". The Sydney Morning Herald (İngilizce). 27 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  69. ^ "Nauru refugees: The island where children have given up on life" (İngilizce). 31 Ağustos 2018. 11 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  70. ^ "Nauru media visa fee hike to 'cover up cruel conditions at detention centre'". ABC News (İngilizce). 9 Ocak 2014. 26 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  71. ^ a b "Media Watch: Exclusive Nauru access for The Australian (26/10/2015)". web.archive.org. 20 Haziran 2016. 20 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  72. ^ "Wayback Machine" (PDF). web.archive.org. 20 Şubat 2019 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  73. ^ "PEN International — Promoting freedom of expression and literature". web.archive.org. 14 Şubat 2019. 14 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  74. ^ "Behrouz Boochani – Refugee Alternatives". web.archive.org. 29 Haziran 2017. 29 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  75. ^ "What are the secrecy provisions of the Border Force Act?". ABC News (İngilizce). 27 Temmuz 2016. 17 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  76. ^ Hutchens, Gareth (14 Ağustos 2017). "Dutton retreats on offshore detention secrecy rules that threaten workers with jail". The Guardian (İngilizce). ISSN 0261-3077. 19 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  77. ^ "Adjudication 1679: Complainant/The Australian (June 2016) - Australian Press Council". web.archive.org. 15 Haziran 2020. 15 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 
  78. ^ "Fresh claims of rape, crime, poor living conditions inside Nauru denied by President Baron Waqa". web.archive.org. 21 Haziran 2016. 21 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Kasım 2023. 

Daha fazla bilgi için

[değiştir | kaynağı değiştir]
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Nauru_Bölgesel_Gözaltı_Merkezi&oldid=34286694" sayfasından alınmıştır