İçeriğe atla

Young British Artists

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Genç İngiliz Sanatçılar veya YBA'lar [1] aynı zamanda Brit ve Britart olarak da anılırlar. İlk kez 1988'de Londra'da birlikte sergi açmaya başlayan serbest bir görsel sanatçılar grubudur. İlk nesil YBA sanatçılarının çoğu, 1980'lerin sonlarında Goldsmiths'teki BA Güzel Sanatlar kursundan mezun olurken, ikinci nesil çoğunlukla Royal College of Art'tan mezun oldu.[2]

Sahne, 1988'de Damien Hirst liderliğindeki Freeze ve 1990'da East Country Yard Show ve Modern Medicine ile başlayan, depolarda ve fabrikalarda düzenlenen bir dizi sanatçı liderliğindeki sergi etrafında başladı. Bununla birlikte, sanatçı Angus Fairhurst tarafından düzenlenen ve kendisi, Damien Hirst, Abigail Lane ve Mat Collishaw'ın Freeze'den kısa bir süre önce Londra Üniversitesi Bloomsbury Galerisi'nde (Eğitim Enstitüsü) "Dereceye Göre İlerleme" adlı küçük bir gösteride yer alan daha az belirgin bir öncü vardı.[3] Tutumları, 1980'lerin ortalarında İngiliz Sanat Dünyasında bir değişim arzusu yaratmaya öncülük eden Sanat Grubu - The Grey Organisation - tarafından çok etkilendi.

"Şok taktikleri", atılabilir malzemelerin kullanımı, vahşi yaşam ve "hem muhalif hem de girişimci" bir tavırla oldukça dikkat çekiyorlar.[4] 1990'larda önemli ölçüde medyada yer aldılar ve İngiliz sanatına egemen oldular. 1990'ların ortalarında uluslararası olarak gözden geçirilen gösteriler arasında Brilliant! ve Sensation buyuk yankı uyandırdı.

Sanatçıların çoğu başlangıçta desteklendi ve eserleri Charles Saatchi tarafından toplandı. Kayda değer bir istisna ise Angus Fairhurst'tur.[5] Grubun önde gelen sanatçıları arasında Damien Hirst ve Tracey Emin yer almaktadır. . Anahtar eserler Hirst'ün dahil Birisi Yaşam Zihninde Ölümün The Fiziksel şekilde olmaması, formaldehit içine yerleştirilen bir köpek balığı, bir de Emin'in etrafı döküntülerle çevrili darmadağınık bir çift kişilik yatağı olan My Bed, eseri yer alıyor.[2]

""Genç İngiliz sanatçılar" teriminin ilk kullanımı, Saatchi'nin Mart 1992'de "Genç İngiliz Sanatçılar I" adlı sergisinin adını zaten almış olduğundan,[6] Mayıs 1992'de ArtForum'daki bir dipnotta Michael Corris tarafından kullanılmadı.[7] "YBA" (veya "yBa") kısaltması 1994 yılına kadar icat edilmedi.[8] YBA'ların çoğu 1960'ların ortalarında doğduğu için tarihi bir terim haline geldi.[9]

Menşei

[değiştir | kaynağı değiştir]

YBA sanatçıları

[değiştir | kaynağı değiştir]
1980'lerin sonlarında YBA'ların çoğunun BA Güzel Sanatlar üzerine buluştuğu Camberwell'deki Goldsmiths Koleji, Millard Binası

YBA grubunun çekirdeği , 1987-90 sınıflarında Goldsmiths BA Güzel Sanatlar derecesi kursundan mezun oldu. Liam Gillick, Fiona Rae, Steve Park ve Sarah Lucas 1987 döneminden mezun olmuşlardır. Ian Davenport, Michael Landy, Gary Hume, Anya Gallaccio, Lala Meredith- Vula, Henry Bond, Angela Bulloch ve Nick Fudge, 1988 yılında mezun olmuşlardı; Damien Hirst, Angus Fairhurst, Mat Collishaw, Simon Patterson ve Abigail Lane 1989 yılında mezun olmuşlardır; Gillian Wearing ve Sam Taylor-Wood ise 1990 yılında mezun olmuşlardır. 1987-1990 yılları arasında, Goldsmiths BA Fine Art'ın öğretim kadrosunda Jon Thompson, Richard Wentworth, Michael Craig-Martin, Ian Jeffrey, Helen Chadwick, Mark Wallinger, Judith Cowan ve Glen Baxter vardı.

Gavin Turk ve Mark Francis de YBA sanatçı grubunun birer parçasıdır. Turk ve Francis, 1986'dan 1989'a kadar Chelsea Sanat Okulu'nda, 1989'dan 1991'e kadar Kraliyet Sanat Koleji'nde okudular. Turk ve Francis, Kraliyet Akademisi'ndeki Saatchi Sensation sergisinde çalışmalarını sergilediler.

Freeze

[değiştir | kaynağı değiştir]

On altı Kuyumcu öğrencisinden oluşan bir grup, Damien Hirst'ün ana organizatörü olduğu Freeze adlı bir grup sanat sergisine katıldı; Bu esnada Hirst, hala Güzel Sanatlar alanında BA'nın ikinci yılındaydı.

Ticari galeriler projeye ilgi göstermedi ve sanat dışı ucuz bir alanda, London Docklands yönetici bloğunda (genellikle depo olarak anılır) yapıldı. Olay, o sırada yaygın olan ' Asit Evi ' depo çılgınlığı sahnesinde yankılandı, ancak herhangi bir önemli basın ilgisi elde etmedi. Etkilerinden biri, bir küratör olarak sanatçı örneği oluşturmaktı. 1990'ların ortalarında sanatçı tarafından işletilen sergi alanları ve galeriler, Londra sanat sahnesinin bir özelliği haline geldi.[10]

Diğer gösteriler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Hirst ile irtibat halinde, Carl Freedman (onunla arkadaş olmuştu Leeds Hirst Londra'ya taşındı ve Hirst'in vitrines yapmak için yardımcı oldu önce) ve Billee Sellman sonra 1990 yılında iki nüfuzlu "depo" gösterileri küratörlüğünde Modern Tıp a'da ve Gambler Bermondsey eski fabrikası, Bina Bir'i belirlediler. Modern Tıbbı sahnelemek için Charles Saatchi'nin de aralarında bulunduğu sanat dünyasından 1.000 sterlinlik sponsorluk topladılar. Freedman, bu sponsorlukların yaratılmasına yardımcı olan kendi kendini gerçekleştiren kehanet hakkında açıkça konuştu ve ayrıca Freeze dahil olmak üzere bu erken gösterilere pek fazla insanın katılmadığını belirtti. 1990 yılında Henry Bond ve Sarah Lucas düzenlenen East Country Yard Showterk edilmiş bir depoda Londra Docklands'da dört katlı sergi alanı, 16,000m 2,üzerinde kuruldu. The Independent'ta yazan sanat eleştirmeni Andrew Graham-Dixon şunları söyledi:

"Kuyumcu mezunları kendilerini ve çalışmalarını tanıtmaktan utanmıyorlar: son birkaç ay içinde Londra'daki en çarpıcı sergilerden bazıları - her ikisi de rıhtımlarda sahnelenen "The East Country Yard Show" veya "Gambler" bağımsız olarak organize edildi ve finanse edildi Goldsmiths mezunlarının çalışmalarının vitrini olarak. Bu onlara saldırganlık konusunda bir itibar kazandırdı, ancak hırs, sergilemeye gösterilen özen ve saf kabadayılık açısından, ülkenin yerleşik çağdaş sanat kurumlarında bu tür gösterileri karşılayacak çok az şey olduğu da söylenmelidir. Örneğin, Liverpool Tate tarafından kendi milyonlarca poundluk liman sahasında sahnelenen çağdaş sanat gösterilerinden çok daha üstündüler." [11]

Londra'daki Oval'deki City Racing ve Milch gibi yerleşik alternatif mekanların, birçok sanatçıya ilk kez maruz kalmalarını sağladı. Doğu Londra'nın Hoxton / Shoreditch bölgesinde Joshua Compston'ın galerisine odaklanan çok fazla embriyonik aktivite vardı. 1991'de Serpentine Galerisi, Broken English sergisiyle bu sanatçı grubunun bir araştırmasını sundu. 1992'de Charles Saatchi , Sarah Lucas, Rachel Whiteread ve Damien Hirst'ün eserlerini içeren bir dizi Young British Art sergisi düzenledi.

İkinci bir Genç İngiliz Sanatçı dalgası 1992-1993'te 'Yeni Çağdaşlar', 'Yeni İngiliz Yaz Zamanı' ve 'Minky Manky' (Carl Freedman küratörlüğünde) gibi sergiler aracılığıyla ortaya çıktı. Bunlar arasında Douglas Gordon, Christine Borland, Fiona Banner, Tracey Emin, Tacita Dean, Georgina Starr ve Jane ve Louise Wilson vardı . YBA sanatçılarından birkaçını içeren bir sergi, 1995 yılında beş yılda bir düzenlenen British Art Show idi.

İngiliz sanat ortamının canlanması

[değiştir | kaynağı değiştir]

Genç İngiliz Sanatçılar, Karsten Schubert, Sadie Coles, Victoria Miro, Maureen Paley'in Interim Art ve Jay Jopling'in White Cube'u gibi tamamen yeni nesil çağdaş ticari galerileri canlandırdı (ve bazı durumlarda ortaya çıkardı).[12] İlginin yayılması, artan reklam ve dolaşım yoluyla çağdaş İngiliz sanat dergisi pazarını geliştirdi. Art Monthly, Art Review, Modern Painters ve Contemporary Art gibi yerleşik yayınların tümü, yükselen İngiliz sanatçılara daha fazla odaklanarak yeniden başlatıldı.

Charles Saatchi'nin katılımı

[değiştir | kaynağı değiştir]

Freeze'i ziyaret edenlerden biri, büyük bir çağdaş sanat koleksiyoncusu ve Londra reklam ajansı sahibi Saatchi ve Saatchi'nin kurucu ortağı Charles Saatchi'ydi. Saatchi daha sonra Gambler'ı yeşil bir Rolls Royce içinde ziyaret etti ve Freedman'a göre, Hirst'ün kurtçuklar ve kurtçuklar içeren büyük bir cam kasadan oluşan A Thousand Years adlı ilk büyük "hayvan" kurulumunun önünde şaşkınlıkla ağzı açık durdu (ve ardından satın aldı). Çürüyen bir ineğin kafasını besleyen sinekler. (Kurulum daha sonra Sensation sergisinin dikkate değer bir özelliğiydi.)

Saatchi, yalnızca Hirst'ün ana koleksiyoncusu değil, aynı zamanda diğer YBA'ların ana sponsoru oldu. Bu, Gavin Turk tarafından açıkça kabul edildi. Londra'daki çağdaş sanat piyasası, büyük bir ekonomik durgunluk nedeniyle 1990'ların ortalarında dramatik bir şekilde çökmüştü ve birçok ticari çağdaş galerisi kapanmıştı. Saatchi, bu zamana kadar çoğunlukla Amerikan ve Alman çağdaş sanatını, bazıları genç sanatçılar tarafından, ancak çoğu zaten yerleşik olanlar tarafından toplandı.

Koleksiyonu, Londra'nın kuzeyindeki St John's Wood'daki büyük bir dönüştürülmüş boya fabrikası binasında bir dizi gösteride halka açık olarak sergilendi. Saatchi's Gallery, genç sanatçılara, o zamanlar Londra'daki genellikle küçük galerilere sığmayan büyük konseptli sanat eserleri üretmeleri için ilham verdi.[13] Önceki Saatchi Gallery gösterilerinde Warhol, Guston, Alex Katz, Serra, Kiefer, Polke, Richter ve daha birçok önemli isim yer alıyordu. 1990'ların başında, Saatchi odağını gelişmekte olan İngiliz sanatına çevirdi.

Saatchi, 1992'de İngiliz sanatının ikonik eseri haline gelen Damien Hirst'ün "Köpekbalığı" (The Physical Impossibility of Death in the Mind of Living) adlı ünlü sergisiyle başlayan "Genç İngiliz Sanatçılar" adlı bir dizi gösteri düzenledi ve bu eser 1990'larda [14] dünya çapında Britart'ın sembolü oldu.[15] Genç İngiliz Sanatçılar, Saatchi'nin himayesine ek olarak (ve bunun doğrudan bir sonucu olarak), medyada yoğun bir şekilde yer aldı. Bu, birkaç sanatçının aday veya kazanan olduğu yıllık Turner Ödülü'nü (İngiltere'nin çağdaş sanatçılar için birkaç büyük ödülünden biri) çevreleyen tartışmalarla arttı. Kanal 4, yarışmanın sponsoru oldu ve sanatçıların prime-time slotlarındaki televizyon profillerine yol açtı.

Kuruluş

[değiştir | kaynağı değiştir]

Sanatçıların statüsünün pekiştirilmesi 1995 yılında büyük ölçekli bir grup sergisi olan Brilliant! ABD'nin Minneapolis kentindeki saygın bir sanat müzesi olan Walker Art Center'da düzenlendi. "YBa" terimi 1994'te [8] kullanılmış ve daha sonra Simon Ford tarafından Mart 1996'da Art Monthly dergisinde yayınlanan "Myth Making" özelliğinde kullanılmıştır.[16]

Sanat simsarı Jay Jopling, 1998 yılında evlendiği YBA Jake & Dinos Chapman, Tracey Emin, Marcus Harvey, Damien Hirst, Gary Hume, Marc Quinn, Gavin Turk ve Sam Taylor-Wood'u temsil etmeye başladı. Jopling'den önce Karsten Schubert, daha sonra YBA olarak adlandırılan sanatçıların en önemli satıcısıydı. Freeze'den kısa bir süre sonra, hepsi Freeze'de sergilenen Ian Davenport, Gary Hume ve Michael Landy'yi Kasım 1988'de galerisinde sergiledi.[17]

1997 yılında Kraliyet Akademisi, Charles Saatchi'nin özel sanat koleksiyonunundan YBA sanatçılarının birçok eserini içeren Sensation adlı bir sergisini düzenledi.

Sergi aslında Charles Saatchi'nin eserlerinin özel koleksiyonunun bir gösterimiydi ve önemli parçaların sahibi o idi. İrtibat, Akademi'den Norman Rosenthal tarafından gerçekleştirildi, ancak üçü istifa eden Akademisyenlerden bazılarının güçlü muhalefeti vardı. Medyada programla ilgili, özellikle de Marcus Harvey'in Myra adlı çalışmasıyla ilgili tartışmalar, YBA'ların önemini pekiştirdi.[18] Gösteri New York'a gittiğinde, Chris Ofili'nin "Kutsal Bakire Meryem" adlı eserinin dahil edilmesinin neden olduğu başka tartışmalar da vardı.

1992'den beri YBA'lar

[değiştir | kaynağı değiştir]

1997'de Gillian Wearing, 1998'de Chris Ofili yıllık Turner Ödülü'nü kazandı.

1999 yılında Tracey Emin, Turner Ödülü'ne aday gösterildi. Ana sergisi My Bed, kelimenin tam anlamıyla prezervatif, terlik ve kirli iç çamaşırı gibi döküntülerle çevrili, darmadağınık, lekeli yatağından oluşan, anında ve kalıcı bir medya etkisi yarattı ve bu etki, onun önemini daha da artırdı. Aynı zamanda, eski erkek arkadaşı Billy Childish tarafından ortaklaşa kurulan YBA karşıtı bir grup The Stuckists'in ortaya çıkması, grubun medyada yer almasına başka bir açı kazandırdı.

2003 yılında, YBA'lar Jake ve Dinos Chapman ve Anya Gallaccio, yıllık Turner Ödülü'ne aday gösterildi.

24 Mayıs 2004'te bir depoda çıkan yangın , Chapman Kardeşler'in Cehennemi ve Tracey Emin'in "Çadır" da dahil olmak üzere Saatchi koleksiyonundaki bazı eserleri yok etti.[19]

2008 yılında YBA üyesi Angus Fairhurst intihar etti.

2011 Doğum Günü Onur Listesi'nde, Sam Taylor-Wood ve Gillian Wearing, Kraliçe II . Elizabeth tarafından Britanya İmparatorluğu Nişanı olarak atandılar. [20]

Seçilmiş Kraliyet Akademisyenleri

[değiştir | kaynağı değiştir]

YBA'ların birçoğu Londra'daki Kraliyet Sanat Akademisi'nin ( 1768'de III. George tarafından kurulan) ömür boyu üyesi olarak seçilmiştir; dolayısıyla onlar "Kraliyet Akademisyeni"dirler ve bunu belirtmek için adlarından sonra "RA" harflerini kullanabilirler.

  • Gary Hume 24 Mayıs 2001'de seçildi
  • Fiona Rae, 28 Mayıs 2002'de seçildi
  • Tracey Emin 27 Mart 2007'de seçildi
  • Jenny Saville Temmuz 2007'de seçildi
  • Gillian Wearing 11 Aralık 2007'de seçildi
  • Michael Landy 29 Mayıs 2008'de seçildi
  • Tacita Dean 9 Aralık 2008 seçildi [21]

Doktoralar

[değiştir | kaynağı değiştir]

2004 yılında Gillian Wearing, Yaratıcı Sanatlar Üniversitesi'nden Fahri Doktora ünvanını aldı; 2007'de Henry Bond, Gloucestershire Üniversitesi'nden Doktora derecesi aldı; 2007'de Tracey Emin, Royal College of Art ve London Metropolitan Üniversitesi'nden Fahri Doktora; 2010 yılında Fiona Banner, Kingston Üniversitesi'nden Fahri Doktora ünvanını aldı.

Reaksiyon

[değiştir | kaynağı değiştir]

Pozitif

[değiştir | kaynağı değiştir]

Richard Cork (bir zamanlar The Times'ın sanat eleştirmeni), sanat yazarı Louisa Buck ve eski Time Out sanat editörü Sarah Kent gibi sanatçıların sadık bir savunucusuydu. Sir Nicholas Serota, sanatçıların birçoğunu Turner Ödülü'ne aday göstererek ve Tate koleksiyonuna dahil ederek sanatçıların sanatlarını bir nevi onayladı.

Maureen Paley, "YBA kuşağından çıkan şey cesaretti, her şeyden kurtulabileceğinize dair bir inançtı." [22] dedi.

2009'da konuşan Whitechapel Sanat Galerisi'nin müdürü Iwona Blazwick, "YBA anı kesinlikle artık öldü, ancak bunun bir kesme noktası olduğunu düşünen herkes yanılıyor. O zamandan beri büyümeye devam eden bir şeye başladılar. Bitmedi." [23]

Olumsuz

[değiştir | kaynağı değiştir]

1998'de The Independent'tan John Windsor, YBA'ların çalışmalarının 1970'lerin "şok sanatı" ile karşılaştırıldığında uysal göründüğünü söyledi. Deri deli gömleği, cinsel organlarla birlikte", Mandy Havers tarafından Pembe Çarmıha Gerilme başlıklı.[24]

1999'da Stuckists sanat grubu, açık bir YBA karşıtı gündemle kuruldu.[25] 2002'de Britart, önde gelen şef Sir Simon Rattle tarafından ağır bir şekilde eleştirildi ve karşılığında kavramsal ve görsel sanat konusunda yetersiz bir anlayışa sahip olmakla suçlandı.

Oyun yazarı Tom Stoppard kamuoyu önünde bir suç duyurusunda bulundu ve Brian Sewell (Evening Standard'ın sanat eleştirmeni) Jackdaw'ın editörü David Lee gibi sürekli düşmanca davrandı. Rolf Harris sanat kişi koymak tesisatın türü olarak Tracey Emin'in My Bed saydı, televizyon sunucusu ve sanatçı. "Yataktan kalkıp yatağı dağınık bırakıp, onu gösteriye koymanın ve buna değer olduğunu söylemenin nasıl olduğunu anlamıyorum, 31.000 sterlin bilmiyorum... İnanmıyorum, bence bu bir dolandırıcılık."

James Heartfield için, "1990'ların sanat patlaması özensizliği teşvik etti. Genç İngiliz Sanatçılar, ilham verici hareketi sabırlı çalışmaya tercih ettiler. Paletlerine halkın öfkesini eklediler, ancak bunun çok çabuk solduğunu gördüler." [26]

Grubun üyeleri, İngiliz hiciv dergisi Private Eye'da Birch'in "Genç İngiliz Sanatçılar" başlıklı düzenli bir karikatür şeridinde parodilenir.

YBA'larda Feminizm

[değiştir | kaynağı değiştir]

Kadın sanatçılar, Genç İngiliz Sanatçıların erkek egemen ortamında belirgin bir azınlıktı. Sarah Lucas, Jenny Saville ve Rachel Whiteread gibi kişiler, medya tasvirlerinde çeşitli düzeylerde ihmale sahiptir ve Hirst gibi erkek YBA akranlarıyla kıyaslanamaz bir üne sahiptir.[27]

Sussex Üniversitesi'nin Sanat Toplumu Dergisi, 1980'lerde feministlerin, genç İngiliz Sanatçıların sanat eserlerinin kadın üyelerini kadınsı klişeleri yıkma stratejisi yoluyla nasıl etkilediğini anlatıyor.[27] Kadın YBA çalışmalarıyla ilgili diğer söylemler arasında Rachel Whiteread'in heykel pratiğine ilişkin bir tartışma yer alıyor. Whiteread'in 'kadın işi' yapan kadınların 'net' kavramını bozduğu söyleniyor.[28] Nine Tables adlı çalışması, formların fiziksel olarak cinsiyetlendirilemeyeceği, ancak yine de dişil nesneler olarak görüldüğü üçüncü bir alanda var olmaya çalışır. Daniel Ogilivie, Judith Butler'ın "...sırf 'yapma', nesneyi seçme eylemi, toplumsal cinsiyeti ifade eden ve sanat yapıtının kendisinde herhangi bir antropomorfik çağrışım olmayan" kavramının Whiteread'in yapıtında dişil olanı nasıl yarattığını ifade etmiştir.

Feminist ideolojinin toplumda ve çağdaş sanatta yaygınlaşmasıyla birlikte eleştirmenler, 1990'larda Jenny Saville gibi kadın sanatçıların Ataerkil Yapı tarafından yapılan uydurma 'kadınlık' fikrini araştırdıklarını savundular.[29] Cincinnati'deki sanat okuluna devam ederken, Saville'in feminist tutkusu, sanat tarihi içinde toplumsal cinsiyetin farkına varılmasıyla ortaya çıktı. Kendi sözleriyle, "Tarihte neden kadın sanatçılar olmadığını hep merak etmişimdir. Orada olduğunu buldum - ama rapor edilmedi. Erkek egemen bir sanat kolejinden geçerken erkek fikirlerinden etkilendiğimi fark ettim." [30] Artık kurumsal ataerkilliğin bilinçli olarak farkında olan Saville, idealize edilmemiş kadın çıplaklarını boyamaya başladı. Saville, kadın bedenlerine ilişkin tanınmış tarihsel erkek görüşünü sürdürmek yerine, doğal kusurları olan doğal kadın tasvirleri yarattı. Karınları ve uylukları saran kasık kılları, renksiz cilt ve fazla et bölgeleri. Kadın bedeninin yapısını bozan Saville, "Öğretmeye çalışmıyorum, sadece insanları tartıştırmaya çalışıyorum, kadınların erkek tarafından nasıl yaratıldığına bakın. güzellik nedir? Güzellik genellikle kadın bedeninin erkek görüntüsüdür. Benim kadınlarım bireyselliklerinde güzeldir." [31]

Freeze sergilenen sanatçılar

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Steven Adamson
  • Angela Bulloch
  • Mat Collishaw
  • Ian Davenport
  • Angus Fairhurst
  • Anya Gallaccio
  • Damien Hirst
  • Gary Hume
  • Michael Landy
  • Abigail Yolu
  • Sarah Lucas
  • Lala Meredith-Vula
  • Richard Patterson
  • Stephen Parkı
  • Fiona Rae

Brilliant!'ta sergilenen sanatçılar

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Henry Bond
  • glenn kahverengi
  • Jake ve Dinos Chapman
  • Adam Chodzko
  • Mat Collishaw
  • Tracey Emin
  • Angus Fairhurst
  • Anya Gallaccio
  • Liam Gillick
  • Damien Hirst
  • Gary Hume
  • Michael Landy
  • Abigail Yolu
  • Sarah Lucas
  • Chris Ofili
  • Steven Pippin
  • Alessandro Raho
  • Georgina Starr
  • Sam Taylor-Wood
  • Gillian'ın Giydiği
  • Rachel Beyaz Okuyucu

Diğer YBA'lar

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Fiona Afiş [32]
  • Christine Borland
  • Tacita Dekan
  • Nick Fudge
  • Douglas Gordon
  • Marcus Harvey
  • Marc Quinn
  • James Rielly
  • Gavin Türk
  • Jane ve Louise Wilson
  • Jenny Saville
  • Genç Buckstone Aggro

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ Sometimes with lower case, "young British artist(s)" or "yBa".
  2. ^ a b Blanché, Ulrich (2018). Damien Hirst. Gallery Art in a Material World. Baden-Baden, Tectum Verlag, p. 69.
  3. ^ Blanché, Ulrich (2018). Damien Hirst. Gallery Art in a Material World. Baden-Baden, Tectum Verlag, p. 68.
  4. ^ Bush, Kate. "Young British art: the YBA sensation", Artforum, June 2004, p. 91. Retrieved from findarticles.com, 14 March 2010.
  5. ^ Blanché, Ulrich (2018). Damien Hirst. Gallery Art in a Material World. Baden-Baden, Tectum Verlag, p. 73.
  6. ^ Corris, Michael. "British? Young? Invisible? w/Attitude?.", ArtForum, May 1992, p. 109. Retrieved from, 20 April 2011.
  7. ^ Kent, Sarah. Shark infested waters. The Saatchi Collection of British Art in the 90s, London 1994, p. 268.
  8. ^ a b Blanché, Ulrich (2018). Damien Hirst. Gallery Art in a Material World. Baden-Baden, Tectum Verlag, p. 67.
  9. ^ Blanché, Ulrich (2018). Damien Hirst. Gallery Art in a Material World. Baden-Baden, Tectum Verlag, p. 76.
  10. ^ Blanché, Ulrich (2018). Damien Hirst. Gallery Art in a Material World. Baden-Baden, Tectum Verlag, p. 61.
  11. ^ Andrew Graham-Dixon, "The Midas Touch?: Graduates of Goldsmiths School of Art dominate the current British art scene," The Independent, 31 July 1990, p. 13.
  12. ^ Blanché, Ulrich (2018). Damien Hirst. Gallery Art in a Material World. Baden-Baden, Tectum Verlag, p. 73-74.
  13. ^ Blanché, Ulrich (2018). Damien Hirst. Gallery Art in a Material World. Baden-Baden, Tectum Verlag, p. 62-63.
  14. ^ Brooks, Richard. "Hirst's shark is sold to America" 1 Haziran 2010 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., The Sunday Times, 16 January 2005. Retrieved 14 October 2008.
  15. ^ Davies, Serena. "Why painting is back in the frame", The Daily Telegraph, 8 January 2005. Retrieved 15 October 2008.
  16. ^ "About Art Monthly" Webarşiv şablonunda hata: |url= value. Boş., Art Monthly, retrieved 14 March 2010.
  17. ^ Blanché, Ulrich (2018). Damien Hirst. Gallery Art in a Material World. Baden-Baden, Tectum Verlag, p. 68.
  18. ^ Blanché, Ulrich (2018). Damien Hirst. Gallery Art in a Material World. Baden-Baden, Tectum Verlag, p. 69.
  19. ^ Blanché, Ulrich (2018). Damien Hirst. Gallery Art in a Material World. Baden-Baden, Tectum Verlag, p. 76.
  20. ^ Blanché, Ulrich (2018). Damien Hirst. Gallery Art in a Material World. Baden-Baden, Tectum Verlag, p. 75.
  21. ^ RA list of Royal Academicians 12 Ekim 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Retrieved 29 August 2011.
  22. ^ Duguid, Hannah. "Women at work" 1 Eylül 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., The Independent, 28 August 2009. Retrieved 15 August 2010.
  23. ^ Hannah Duguid, "Women at work: As the older generation of YBAs grows up, a new set of female creators is taking over 1 Eylül 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi." The Independent, 28 August 2009.
  24. ^ Windsor, John. "Art 98: Collecting—Let the love affair begin" 25 Eylül 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., The Independent, 17 January 1998. Retrieved 14 August 2010.
  25. ^ Blanché, Ulrich (2018). Damien Hirst. Gallery Art in a Material World. Baden-Baden, Tectum Verlag, p. 193f.
  26. ^ "James Heartfield: the creativity Gap. 2005. p. 23" (PDF). 11 Mart 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 7 Haziran 2021. 
  27. ^ a b "Tracey Emin, Sarah Lucas & Rachael Whiteread: Did feminism feature as a part of Young British Art?". Chalk. 2 Ağustos 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Aralık 2015. 
  28. ^ "Rachel Whiteread's Nine Tables: Formalist Object, Feminist Critique or Something In-Between?" (PDF). Dan. Danploy. 2010. 19 Ağustos 2008 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Aralık 2015. 
  29. ^ "Jenny Saville: The Body Recovered | CUJAH". cujah.org. 23 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Aralık 2015. 
  30. ^ "Interview: This is Jenny, and this is her Plan: Men paint female". The Independent (İngilizce). 3 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Aralık 2015. 
  31. ^ "Interview: This is Jenny, and this is her Plan: Men paint female". The Independent (İngilizce). 3 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Aralık 2015. 
  32. ^ "Fiona Banner born 1966", Tate. Retrieved 13 June 2010. Archived at WebCite.
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Young_British_Artists&oldid=33928772" sayfasından alınmıştır