bewijzen

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈʋɛi̯zə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧wij‧zen
• Rhymes: -ɛi̯zən

Etymology 1

From Middle Dutch bewisen. Equivalent to be- +‎ wijzen.

Verb

bewijzen

1. (transitive) to prove
2. (transitive) to confer (a favor)

Conjugation

Conjugation of bewijzen (strong class 1, prefixed)
infinitive	bewijzen
past singular	bewees
past participle	bewezen
infinitive	bewijzen
gerund	bewijzen n
	present tense	past tense
1st person singular	bewijs	bewees
2nd person sing. (jij)	bewijst, bewijs2	bewees
2nd person sing. (u)	bewijst	bewees
2nd person sing. (gij)	bewijst	beweest
3rd person singular	bewijst	bewees
plural	bewijzen	bewezen
subjunctive sing.1	bewijze	beweze
subjunctive plur.1	bewijzen	bewezen
imperative sing.	bewijs
imperative plur.1	bewijst
participles	bewijzend	bewezen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bewijsbaar
• bewijsgrond
• bewijsmiddel
• bewijzing
• bewijslast

Descendants

• Afrikaans: bewys
• Negerhollands: bewies
• → Papiamentu: bewijs

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

bewijzen

1. plural of bewijs