obmawianie

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Old Polish

[edit]

Etymology

[edit]

From obmawiać +‎ -anie. First attested in c. 1500.

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): (10th–15th CE) /ɔbmaːvjaɲɛː/
  • IPA(key): (15th CE) /ɔbmɒvjaɲe/

Noun

[edit]

obmawianie n

  1. (attested in Greater Poland) contents of a written document
    • 1908 [c. 1500], Bolesław Erzepki, editor, Przyczynki do średniowiecznego słownictwa polskiego. I. Glosy polskie wpisane do łacińsko-niemieckiego słownika drukowanego w roku 1490[1], Lubiń, page 54:
      Tenor obmavyanye, inde dicimus: tenore presencium obmavyanym nynyeschych lystow vel podlvg vylozenya nynyeyschych lystow
      [Tenor obmawianie, inde dicimus: tenore presencium obmawianim ninieszych listow vel podług wyłożenia niniejszych listow]
[edit]
nouns
verbs

Descendants

[edit]
  • Polish: obmawianie

References

[edit]
  • B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “obmawianie”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Polish

[edit]

Etymology

[edit]

Inherited from Old Polish obmawianie. By surface analysis, obmawiać +‎ -anie.

Pronunciation

[edit]
 
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -aɲɛ
  • Syllabification: ob‧ma‧wia‧nie

Noun

[edit]

obmawianie n

  1. verbal noun of obmawiać

Declension

[edit]

Further reading

[edit]
  • obmawianie in Polish dictionaries at PWN
  • Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “obmawianie”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku