odmawianie

Old Polish

Etymology

From odmawiać +‎ -anie. First attested in the fifteenth century.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ɔdmaːvaɲɛː/
• IPA^(key): (15^th CE) /ɔdmɒvaɲe/

Noun

odmawianie n

1. verbal noun of odmawiać
   • 1930 [c. 1455], “Num”, in Ludwik Bernacki, editor, Biblia królowej Zofii (Biblia szaroszpatacka)‎^[1], 20, 13:

     Ta iest woda odmawanya (aqua contradictionis), gdzes sø syø karcili synowye israelsci przecziwko panv

     [Ta jest woda odmawiania (aqua contradictionis), gdzież są się karcili synowie israelszczy przeciwko Panu]

Related terms

nouns

• odmowa
• odmówienie

 

verbs

• mówić impf
• odmówić pf, odmawiać impf

 

Descendants

• Polish: odmawianie

References

• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “odmawianie”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Polish

Etymology

Inherited from Old Polish odmawianie. By surface analysis, odmawiać +‎ -anie.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ɔd.maˈvja.ɲɛ/

• (Middle Polish) IPA^(key): /ɔd.mɒˈvja.ɲe/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -aɲɛ
• Syllabification: od‧ma‧wia‧nie

Noun

odmawianie n

1. verbal noun of odmawiać

Declension

Declension of odmawianie

	singular
nominative	odmawianie
genitive	odmawiania
dative	odmawianiu
accusative	odmawianie
instrumental	odmawianiem
locative	odmawianiu
vocative	odmawianie

Further reading

• odmawianie in Polish dictionaries at PWN
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “odmawianie”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku