praecuro

Latin

Etymology

prae- +‎ curo

Pronunciation

• (Classical Latin) IPA^(key): /prae̯ˈkuː.roː/, [präe̯ˈkuːroː]
• (modern Italianate Ecclesiastical) IPA^(key): /preˈku.ro/, [preˈkuːro]

Verb

praecūrō (present infinitive praecūrāre, perfect active praecūrāvī, supine praecūrātum); first conjugation

1. to arrange (etc) beforehand

Conjugation

Conjugation of praecūrō (first conjugation)
indicative		singular			plural
		first	second	third	first	second	third
active	present	praecūrō	praecūrās	praecūrat	praecūrāmus	praecūrātis	praecūrant
	imperfect	praecūrābam	praecūrābās	praecūrābat	praecūrābāmus	praecūrābātis	praecūrābant
	future	praecūrābō	praecūrābis	praecūrābit	praecūrābimus	praecūrābitis	praecūrābunt
	perfect	praecūrāvī	praecūrāvistī	praecūrāvit	praecūrāvimus	praecūrāvistis	praecūrāvērunt, praecūrāvēre
	pluperfect	praecūrāveram	praecūrāverās	praecūrāverat	praecūrāverāmus	praecūrāverātis	praecūrāverant
	future perfect	praecūrāverō	praecūrāveris	praecūrāverit	praecūrāverimus	praecūrāveritis	praecūrāverint
passive	present	praecūror	praecūrāris, praecūrāre	praecūrātur	praecūrāmur	praecūrāminī	praecūrantur
	imperfect	praecūrābar	praecūrābāris, praecūrābāre	praecūrābātur	praecūrābāmur	praecūrābāminī	praecūrābantur
	future	praecūrābor	praecūrāberis, praecūrābere	praecūrābitur	praecūrābimur	praecūrābiminī	praecūrābuntur
	perfect	praecūrātus + present active indicative of sum
	pluperfect	praecūrātus + imperfect active indicative of sum
	future perfect	praecūrātus + future active indicative of sum
subjunctive		singular			plural
		first	second	third	first	second	third
active	present	praecūrem	praecūrēs	praecūret	praecūrēmus	praecūrētis	praecūrent
	imperfect	praecūrārem	praecūrārēs	praecūrāret	praecūrārēmus	praecūrārētis	praecūrārent
	perfect	praecūrāverim	praecūrāverīs	praecūrāverit	praecūrāverīmus	praecūrāverītis	praecūrāverint
	pluperfect	praecūrāvissem	praecūrāvissēs	praecūrāvisset	praecūrāvissēmus	praecūrāvissētis	praecūrāvissent
passive	present	praecūrer	praecūrēris, praecūrēre	praecūrētur	praecūrēmur	praecūrēminī	praecūrentur
	imperfect	praecūrārer	praecūrārēris, praecūrārēre	praecūrārētur	praecūrārēmur	praecūrārēminī	praecūrārentur
	perfect	praecūrātus + present active subjunctive of sum
	pluperfect	praecūrātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative		singular			plural
		first	second	third	first	second	third
active	present	—	praecūrā	—	—	praecūrāte	—
	future	—	praecūrātō	praecūrātō	—	praecūrātōte	praecūrantō
passive	present	—	praecūrāre	—	—	praecūrāminī	—
	future	—	praecūrātor	praecūrātor	—	—	praecūrantor
non-finite forms		active			passive
		present	perfect	future	present	perfect	future
infinitives		praecūrāre	praecūrāvisse	praecūrātūrum esse	praecūrārī	praecūrātum esse	praecūrātum īrī
participles		praecūrāns	—	praecūrātūrus	—	praecūrātus	praecūrandus
verbal nouns		gerund				supine
		genitive	dative	accusative	ablative	accusative	ablative
		praecūrandī	praecūrandō	praecūrandum	praecūrandō	praecūrātum	praecūrātū

References

• “praecuro”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
• praecuro in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.