Γεωργία στον Μεσαίωνα

Γεωργία στον Μεσαίωνα

Η γεωργία του Μεσαίωνα περιγράφει τις γεωργικές πρακτικές, τις καλλιέργειες, την τεχνολογία και την αγροτική κοινωνία και την οικονομία της Ευρώπης από την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 476 σε περίπου 1500. Ο Μεσαίωνας αποκαλείται μερικές φορές η μεσαιωνική εποχή ή περίοδος. Ο Μεσαίωνας χωρίζεται επίσης στον Πρώιμο, Υψηλό και Ύστερο Μεσαίωνα. Η πρώιμη σύγχρονη περίοδος ακολούθησε το Μεσαίωνα.

Οι επιδημίες και η κλιματική ψύξη προκάλεσαν μεγάλη μείωση στον ευρωπαϊκό πληθυσμό τον 6ο αιώνα. Σε σύγκριση με τη ρωμαϊκή περίοδο, η γεωργία του Μεσαίωνα στη Δυτική Ευρώπη επικεντρώθηκε περισσότερο στην αυτάρκεια. Η περίοδος της φεουδαρχίας ξεκίνησε περίπου το 1000. Ο γεωργικός πληθυσμός υπό φεουδαρχία στη βόρεια Ευρώπη οργανώθηκε συνήθως σε αρχοντικά που αποτελούνται από αρκετές εκατοντάδες ή περισσότερες εκτάσεις γης υπό την προεδρία ενός άρχοντα του αρχοντικού, με μια ρωμαιοκαθολική εκκλησία και ιερέα. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που ζούσαν στο αρχοντικό ήταν αγρότες αγρότες ή δουλοπάροικοι που καλλιέργησαν για τους εαυτούς τους και είτε εργάστηκαν για τον άρχοντα και την εκκλησία είτε κατέβαλαν ενοίκιο για τη γη τους. Το κριθάρι και το σιτάρι ήταν οι σημαντικότερες καλλιέργειες στις περισσότερες ευρωπαϊκές περιφέρειες. βρώμη και σίκαλη αναπτύχθηκαν επίσης, μαζί με μια ποικιλία λαχανικών και φρούτων. Βόχοι και άλογα χρησιμοποιήθηκαν ως ζώα βάρκας. Τα πρόβατα εκτράφηκαν για μαλλί και οι χοίροι εκτράφηκαν για το κρέας.

Οι αποτυχίες καλλιεργειών λόγω κακοκαιρίας ήταν συχνές καθ 'όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα και συχνά ήταν αποτέλεσμα του λιμού. Παρά τις δυσκολίες, υπάρχουν ανθρωπομετρικές ενδείξεις ότι οι μεσαιωνικοί Ευρωπαίοι ήταν ψηλότεροι (και επομένως πιθανώς καλύτεροι) από τους άνδρες της προηγούμενης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την επακόλουθη νεώτερη σύγχρονη εποχή.

Το μεσαιωνικό σύστημα της γεωργίας άρχισε να καταρρέει τον 14ο αιώνα με την ανάπτυξη πιο εντατικών γεωργικών μεθόδων στις Κάτω Χώρες και μετά από τις απώλειες του πληθυσμού του Μαύρου Θανάτου το 1347-1351 έκαναν περισσότερη γη διαθέσιμη σε έναν μειωμένο αριθμό αγροτών. Ωστόσο, οι μεσαιωνικές καλλιεργητικές πρακτικές συνέχισαν με μικρή αλλαγή στις περιοχές των Σλαβικών και σε κάποιες άλλες περιοχές έως τα μέσα του 19ου αιώνα.

Ρύθμιση της σκηνής

Τρία γεγονότα έθεσαν το στάδιο - και θα επηρέαζαν τη γεωργία εδώ και αιώνες - στην Ευρώπη. Πρώτα ήταν η πτώση της δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που άρχισε να χάνει έδαφος σε «βάρβαρους» εισβολείς περίπου 400. Ο τελευταίος δυτικός Ρωμαίος αυτοκράτορας παραιτήθηκε το 476. Στη συνέχεια, οι εκτάσεις και οι άνθρωποι της πρώην Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας θα χωρίζονταν μεταξύ διαφορετικών εθνοτικών ομάδων, του οποίου ο κανόνας ήταν συχνά εφήμερος και συνεχώς σε ροή. Οι ενοποιητικοί παράγοντες της Ευρώπης ήταν η σταδιακή υιοθέτηση της χριστιανικής θρησκείας από τους περισσότερους Ευρωπαίους και στη Δυτική Ευρώπη η χρήση των λατινικών ως κοινή γλώσσα της διεθνούς επικοινωνίας, της επιστήμης και της επιστήμης. Ο Έλληνας είχε παρόμοιο καθεστώς στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Δεύτερον, ήταν μια εποχή παγκόσμιας ψύξης που ξεκίνησε το 536 και έληξε περίπου το 660. Η ψύξη προκλήθηκε από ηφαιστειακές εκρήξεις στα 536, 540 και 547. Ο βυζαντινός ιστορικός Procopius είπε ότι «ο ήλιος έβαλε το φως του χωρίς φωτεινότητα». Οι καλοκαιρινές θερμοκρασίες στην Ευρώπη έπεσαν έως και 2,5 ° C (4.5 ° F) και ο ουρανός εξασθενούσε από την ηφαιστειακή σκόνη στην ατμόσφαιρα για 18 μήνες, επαρκής για να προκαλέσει αστοχίες και πείνα. Οι θερμοκρασίες παρέμειναν χαμηλότερες από την προηγούμενη ρωμαϊκή περίοδο για περισσότερο από εκατό χρόνια. Η ύστερη παλαιά παλαιά εποχή των παγετώνων προηγήθηκε και μπορεί να έχει επηρεάσει μια σειρά αποδιοργανωτικών γεγονότων, συμπεριλαμβανομένων των πανδημιών, της ανθρώπινης μετανάστευσης και της πολιτικής αναταραχής.

Τρίτον, ήταν η πανούκλα του Ιουστινιανού που ξεκίνησε το 541, εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη και επανεμφανίστηκε περιοδικά μέχρι το 750. Η πανώλη μπορεί να έχει σκοτώσει μέχρι και το 25% του λαού της ανατολικής ρωμαϊκής ή βυζαντινής αυτοκρατορίας και παρόμοιο ποσοστό στη δυτική και τη βόρεια Ευρώπη. Η διπλή επίπτωση στον πληθυσμό της κλιματικής ψύξης και της πανώλης οδήγησε σε μειωμένες συγκομιδές σιτηρών. Ο λογαριασμός του Ιωάννη του Εφέσου για το ταξίδι στις αγροτικές περιοχές μιλά για «σοδειές σιταριού... λευκές και στέρεες, αλλά δεν υπήρχε κανείς να τους αποκομίσουν και να αποθηκεύουν το σιτάρι» και «τα αμπέλια, των οποίων η περίοδος συλλογής έφτασε και πήγε» με κανείς να μην πάρει και να πιέσει τα σταφύλια. Ο Ιωάννης μιλάει επίσης για το σοβαρό χειμώνα, προφανώς προκαλούμενο από ηφαιστειακή σκόνη.

Οι συνέπειες αυτών των παραγόντων ήταν ότι ο πληθυσμός της Ευρώπης ήταν σημαντικά μικρότερος σε 600 από ό, τι σε 500. Η εκτίμηση ενός μελετητή ήταν ότι ο πληθυσμός στην ιταλική χερσόνησο μειώθηκε από 11 εκατομμύρια σε 500 σε 8 εκατομμύρια σε 600 και παρέμεινε αυτό το επίπεδο για σχεδόν 300 χρόνια. Η πτώση του πληθυσμού άλλων περιοχών της Ευρώπης ήταν πιθανώς παρόμοιου μεγέθους.

Οι Σκοτεινές Εποχές

Η λαϊκή άποψη είναι ότι η πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας προκάλεσε μια σκοτεινή εποχή στη Δυτική Ευρώπη, όπου παραμελήθηκαν ή χάθηκαν η γνώση και ευγένεια, οι τέχνες της κομψότητας και πολλές από τις χρήσιμες τέχνες. Αντίστροφα, ωστόσο, η παρτίδα των αγροτών, που αποτελούν το 80% ή περισσότερο του συνολικού πληθυσμού, μπορεί να έχει βελτιωθεί μετά την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η πτώση της Ρώμης είδε τη συρρίκνωση των φορολογικών επιβαρύνσεων, την αποδυνάμωση της αριστοκρατίας και επομένως μεγαλύτερη ελευθερία για τους αγρότες. Η ύπαιθρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν γεμάτη με βίλες ή κτήματα, που χαρακτηρίστηκαν από τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο ως την καταστροφή της Ιταλίας. Τα κτήματα ανήκαν σε πλούσιους αριστοκράτες και εργάστηκαν εν μέρει από σκλάβους. Περισσότεροι από 1.500 βίλες είναι γνωστό ότι υπάρχουν μόνο στην Αγγλία. Με την πτώση της Ρώμης, οι βίλες εγκαταλείφθηκαν ή μετατράπηκαν σε χρήσιμες και όχι ελίτ χρήσεις. Στη Δυτική Ευρώπη, λοιπόν, φαίνεται να βλέπουμε την επίδραση της απελευθέρωσης από την πίεση της ρωμαϊκής αυτοκρατορικής αγοράς, του στρατού και της φορολογίας και την επιστροφή στη γεωργία με βάση περισσότερο τις τοπικές ανάγκες.

Ο πληθυσμός μειώνεται από τον 6ο αιώνα και έτσι η έλλειψη εργατικού δυναμικού μπορεί να διευκόλυνε μεγαλύτερη ελευθερία μεταξύ των αγροτών που ήταν είτε σκλάβοι είτε είχαν δεσμευτεί με τη γη υπό το ρωμαϊκό δίκαιο.

Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Στις αρχές του Μεσαίωνα η γεωργική ιστορία της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας διέφερε από εκείνη της δυτικής Ευρώπης. Ο 5ος και 6ος αιώνας είδε την επέκταση της προσανατολισμένης στην αγορά και της βιομηχανικής γεωργίας, ιδιαίτερα του ελαιολάδου και του κρασιού, καθώς και την υιοθέτηση νέων τεχνολογιών όπως οι πετρελαιοπηγές και οι πιεστήρια. Τα πρότυπα των οικισμών στην ανατολή ήταν επίσης διαφορετικά από τα δυτικά. Αντί για τις βίλες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στα δυτικά, οι αγρότες της ανατολής ζούσαν σε χωριά που συνέχιζαν να υπάρχουν και ακόμη και να επεκτείνονται.

Ιβηρική χερσόνησο. Η Ιβηρική Χερσόνησος φαίνεται ότι γνώρισε διαφορετική εμπειρία από την ανατολική και τη δυτική Ευρώπη. Υπάρχουν ενδείξεις εγκατάλειψης αγροτικών εκτάσεων και αναδάσωσης λόγω αποπληθυσμού, αλλά και ενδείξεις αυξημένης βόσκησης και προσανατολισμού προς τα ζώα εκτροφής βοοειδών, μουλαριών και γαϊδάρων. Η οικονομία της Ιβηρικής χερσονήσου φαίνεται να έχει αποσυνδεθεί από την υπόλοιπη Ευρώπη και, αντιθέτως, έγινε ο σημαντικότερος εμπορικός εταίρος της Βόρειας Αφρικής τον πέμπτο αιώνα, πολύ πριν από την κατάκτηση της χερσονήσου της Umayyad το 711.

Μουσουλμανική γεωργία στην Iberia

Αυτό που ο ιστορικός Andrew Watson χαρακτήρισε την Αραβική Γεωργική Επανάσταση, οι Ισραηλινοί Ισραηλινοί ηγέτες πολλών Al Andalus (8ος έως 15ος αιώνας) εισήγαγαν ή διαφήμισαν μεγάλο αριθμό νέων καλλιεργειών και νέων γεωργικών τεχνολογιών στην Ιβηρική Χερσόνησο (Ισπανία και Πορτογαλία). Οι καλλιέργειες που εισήγαγαν οι Άραβες περιλάμβαναν ζαχαροκάλαμο, ρύζι, σκληρό σιτάρι (σκληρό), εσπεριδοειδή, βαμβάκι και σύκα. Πολλές από αυτές τις καλλιέργειες απαιτούσαν εξελιγμένες μεθόδους άρδευσης, διαχείριση των υδάτων και γεωργικές τεχνολογίες όπως η αμειψισπορά, η διαχείριση των παρασίτων και η καλλιέργεια των λιπασμάτων με φυσικά μέσα. Μερικοί μελετητές αμφισβήτησαν πόσο από την αραβική (ή μουσουλμανική) αγροτική επανάσταση ήταν μοναδική και πόσο ήταν η αναβίωση και επέκταση της τεχνολογίας που αναπτύχθηκε στη Μέση Ανατολή κατά τη διάρκεια των αιώνων της ρωμαϊκής κυριαρχίας. Είτε η πίστωση της εφεύρεσης ανήκει κυρίως στο λαό της Μέσης Ανατολής κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είτε στην άφιξη των Αραβών, «το ιβηρικό τοπίο άλλαξε βαθιά» από τον 8ο αιώνα.

Φεουδαρχία

Σταδιακά, το ρωμαϊκό σύστημα των βιλών και των αγροτικών κτημάτων με μερική σκλαβιά αντικαταστάθηκε από χειρονομία και δουλεία. Ο ιστορικός Peter Sarris έχει εντοπίσει τα χαρακτηριστικά της φεουδαρχικής κοινωνίας στην Ιταλία του 6ου αιώνα και ακόμη νωρίτερα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και την Αίγυπτο. Μία από τις διαφορές ανάμεσα στη βίλα και το μεσαιωνικό αρχοντικό ήταν ότι η γεωργία της βίλας ήταν εμπορικά προσανατολισμένη και εξειδικευμένη ενώ το αρχοντικό κατευθυνόταν προς την αυτάρκεια.

Η δουλεία, σημαντική για το γεωργικό εργατικό δυναμικό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, έκλεισε στη Δυτική Ευρώπη το 1100. Οι δούλοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν ιδιοκτησία, όπως το ζωικό κεφάλαιο, χωρίς δικαιώματα προσωπικοτήτων και μπορούσαν να πωλούνται ή να πωλούνται με τη θέληση του ιδιοκτήτη του. Ομοίως, ο δούλος ήταν δεμένος με τη γη και δεν μπορούσε να αφήσει τη δουλεία του, αλλά η θητεία του στη γη ήταν ασφαλής. Αν το αρχοντικό άλλαξε ιδιοκτήτες, οι δουλοπάροικοι παρέμειναν στη γη. Οι δουλοπάροικοι είχαν περιορισμένα δικαιώματα ιδιοκτησίας, αν και η ελευθερία κινήσεων τους ήταν περιορισμένη και οφειλόταν εργασία ή μίσθωση στον άρχοντα τους.

Ο φεουδαρχικός χαρακτήρας ήταν το πλήρες λουλούδι για το μεγαλύτερο μέρος της βόρειας Ευρώπης κατά το 1000 και η καρδιά του ήταν η πλούσια γεωργική γη στην κοιλάδα του Σηκουάνα της Γαλλίας και στην κοιλάδα του Τάμεση της Αγγλίας. Ο μεσαιωνικός πληθυσμός χωρίστηκε σε τρεις ομάδες: εκείνους που προσεύχονται, αυτοί που αγωνίζονται, και εκείνοι που εργάζονται. Ο δούλος και ο αγρότης υποστήριζαν με εργασία και φόρους τους κληρικούς που προσευχόταν και τους ευγενείς άρχοντες, ιππότες και πολεμιστές που πολέμησαν. Σε αντάλλαγμα, ο αγρότης έλαβε τα οφέλη (ή το βάρος) της θρησκείας και της προστασίας από τους πυροβολημένους στρατιώτες. Η εκκλησία πήρε την δεκάτη της και οι στρατιώτες χρειάστηκαν μια μεγάλη οικονομική επένδυση. Δημιουργήθηκε ένα κοινωνικό και νομικό χάσμα μεταξύ του ιερέα, του ιππότη και του αγρότη. Επιπλέον, με το τέλος της Αυτοκρατορίας της Καρολίνγκ (800-888), η δύναμη των βασιλιάδων μειώθηκε και η κεντρική αρχή δεν αισθανόταν. Έτσι, η ευρωπαϊκή υπαίθρου έγινε ένα συνονθύλευμα μικρών, ημι-αυτόνομων φλερτ των άρχοντων και κληρικών που κυβερνούσαν ένα πληθυσμό κυρίως αγροτών, μερικοί σχετικά ευημερούντες, μερικοί κάτοχοι γης και ορισμένοι αγρότες.

Ένας σημαντικός παράγοντας που συνέβαλε στον θάνατο της φεουδαρχίας στην πλειονότητα της Ευρώπης ήταν ο Μαύρος Θάνατος του 1347-1351 και οι επακόλουθες επιδημίες που σκότωσαν το ένα τρίτο ή περισσότερο του λαού της Ευρώπης. Μετά το Μαύρο Θάνατο, η γη ήταν άφθονη και η εργασία ήταν σπάνια και οι άκαμπτες σχέσεις μεταξύ των αγροτών. η εκκλησία και η ευγένεια άλλαξαν. Η φεουδαρχία γενικά θεωρείται ότι έχει τελειώσει στη δυτική Ευρώπη γύρω στο 1500, αν και οι δούλοι δεν απελευθερώθηκαν τελικά στη Ρωσία μέχρι το 1861.

Το κάστρο. Η γεωργική γη κατά τον Μεσαίωνα υπό φεουδαρχία