What do you think?
Rate this book
Şiirler 5 - Memleketimden İnsan Manzaraları
Türk şiirinin çizgisini değiştirmiş, çok yönlü, evrensel boyulu bir şair ve yazarın bu basım için yeniden gözden geçirilmiş, kaynak metinler esas alınarak düzeltilmiş "külliyatı"...
540 pages, Paperback
First published January 1, 1938
About the author
Nâzım Hikmet
223 books758 followersNazim Hikmet was born on January 15, 1902 in Salonika, Ottoman Empire (now Thessaloníki, Greece), where his father served in the Foreign Service. He was exposed to poetry at an early age through his artist mother and poet grandfather, and had his first poems published when he was seventeen.
Raised in Istanbul, Hikmet left Allied-occupied Turkey after the First World War and ended up in Moscow, where he attended the university and met writers and artists from all over the world. After the Turkish Independence in 1924 he returned to Turkey, but was soon arrested for working on a leftist magazine. He managed to escape to Russia, where he continued to write plays and poems.
In 1928 a general amnesty allowed Hikmet to return to Turkey, and during the next ten years he published nine books of poetry—five collections and four long poems—while working as a proofreader, journalist, scriptwriter, and translator. He left Turkey for the last time in 1951, after serving a lengthy jail sentence for his radical acts, and lived in the Soviet Union and eastern Europe, where he continued to work for the ideals of world Communism.
After receiving early recognition for his patriotic poems in syllabic meter, he came under the influence of the Russian Futurists in Moscow, and abandoned traditional forms while attempting to “depoetize” poetry.
Many of his works have been translated into English, including Human Landscapes from My Country: An Epic Novel in Verse (2009), Things I Didn’t Know I Loved (1975), The Day Before Tomorrow (1972), The Moscow Symphony (1970), and Selected Poems (1967). In 1936 he published Seyh Bedreddin destani (“The Epic of Shaykh Bedreddin”) and Memleketimden insan manzaralari (“Portraits of People from My Land”).
Hikmet died of a heart attack in Moscow in 1963. The first modern Turkish poet, he is recognized around the world as one of the great international poets of the twentieth century.
Raised in Istanbul, Hikmet left Allied-occupied Turkey after the First World War and ended up in Moscow, where he attended the university and met writers and artists from all over the world. After the Turkish Independence in 1924 he returned to Turkey, but was soon arrested for working on a leftist magazine. He managed to escape to Russia, where he continued to write plays and poems.
In 1928 a general amnesty allowed Hikmet to return to Turkey, and during the next ten years he published nine books of poetry—five collections and four long poems—while working as a proofreader, journalist, scriptwriter, and translator. He left Turkey for the last time in 1951, after serving a lengthy jail sentence for his radical acts, and lived in the Soviet Union and eastern Europe, where he continued to work for the ideals of world Communism.
After receiving early recognition for his patriotic poems in syllabic meter, he came under the influence of the Russian Futurists in Moscow, and abandoned traditional forms while attempting to “depoetize” poetry.
Many of his works have been translated into English, including Human Landscapes from My Country: An Epic Novel in Verse (2009), Things I Didn’t Know I Loved (1975), The Day Before Tomorrow (1972), The Moscow Symphony (1970), and Selected Poems (1967). In 1936 he published Seyh Bedreddin destani (“The Epic of Shaykh Bedreddin”) and Memleketimden insan manzaralari (“Portraits of People from My Land”).
Hikmet died of a heart attack in Moscow in 1963. The first modern Turkish poet, he is recognized around the world as one of the great international poets of the twentieth century.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 102 reviews
September 15, 2021
İlyada, Aeneis, İlahi Komedya, Kantolar, Savaş ve Barış vb. ile yan yana.
Kısaltılmış bir çevirisi (daha sonra tamamı çevrildi) 1980'lerde Amerika'da çıktı.
Büyük bir Amerikan gazetesi Raymond Carver'dan o yıl çıkan en iyi kitaplar anketine katılmasını istediğinde Carver tek kitap olarak Memleketimden İnsan Manzaraları'nı seçer.
Kısaltılmış bir çevirisi (daha sonra tamamı çevrildi) 1980'lerde Amerika'da çıktı.
Büyük bir Amerikan gazetesi Raymond Carver'dan o yıl çıkan en iyi kitaplar anketine katılmasını istediğinde Carver tek kitap olarak Memleketimden İnsan Manzaraları'nı seçer.
May 23, 2019
"Baş parmak boyundaki adam, vicdanımız yani
bizimle mum ışığında konuşan,
yahut da kadehimizle baş başa kaldığımız zaman.
İşte benim de baş parmak boyundaki adamım
(tıpkı benim gibi kumral ve bodur)
Tırmanıp oturdu kadehimin kenarına.
Ayaklarını sallıyor.
Benim ellerim titremese bu kadar, çatalın ucuyla itiversem onu,
düşüp kadehe boğulabilir içinde rakının.
Dişleri olağanüstü çürük,
sesi olağanüstü kalın
ve annesini ölmüş gören uykuda bir çocuk gibi içini çekerek:
Hasan Şevket, diyor,
Hasan şevket,
sen mahvolmuş bir insansın.
Nasıl bu hale düştün?
Seni kimler bu hale soktu?
Ne zamandan beri bu haldesin?
Halbuki nasıl yol aldı bazıları.”
Muhteşem!
bizimle mum ışığında konuşan,
yahut da kadehimizle baş başa kaldığımız zaman.
İşte benim de baş parmak boyundaki adamım
(tıpkı benim gibi kumral ve bodur)
Tırmanıp oturdu kadehimin kenarına.
Ayaklarını sallıyor.
Benim ellerim titremese bu kadar, çatalın ucuyla itiversem onu,
düşüp kadehe boğulabilir içinde rakının.
Dişleri olağanüstü çürük,
sesi olağanüstü kalın
ve annesini ölmüş gören uykuda bir çocuk gibi içini çekerek:
Hasan Şevket, diyor,
Hasan şevket,
sen mahvolmuş bir insansın.
Nasıl bu hale düştün?
Seni kimler bu hale soktu?
Ne zamandan beri bu haldesin?
Halbuki nasıl yol aldı bazıları.”
Muhteşem!
August 27, 2019
The Turkish poet Nazim Hikmet (1902-1963) frankly was completely unknown to me. The reason is obvious: for years he was silenced in his own country; he was in prison because of his communist sympathies, and after his release he lived and worked in the Soviet Union. "Human landscapes" is his most important work: it’s kind of a patchwork with material that he wrote in prison in the 1940s, but a selection of it was only published in 1967, giving it an unfinished impression.
In fact, the title says perfectly what this book stands for: human landscapes. Hikmet jumps from one figure to the next, resulting in a kaleidoscope of characters, human stories, conversations and musings. The first chapters are mainly about people in a station buffet, on the trains themselves and even in the farms where the trains pass. After a while the storyline focuses on a group of political prisoners, with the poet Halil as a bridge figure; I suspect that this Halil has strong autobiographical features.
In the conversations the recent Turkish past is regularly evoked: the fall of the sultanate, the first world war and the establishment of the (Kemalistic) republic. And since the book is clearly situated in the period 1941-1942, there are also quite a few discussions about Hitler, about the German advance in the Soviet Union and about which side Turkey should take. Hikmet regularly provides a downright Marxist analysis of events through the figure of Halil. But to be clear: this is not a political book. Hikmet sketches the big and small things of life, with a lot of attention for the tragedy of human existence, which is reinforced by the corruption and the opportunism of both big and small people. Many passages are endearing, some purely poetic-sweet, others downright epic-dramatic.
In short, this very long work of poetry is mainly characterized by its variation: in figures, perspectives, themes. So much so that you sometimes lose your way, because Hikmet requires quite a bit of prior knowledge of the Turkish past and the local geography. And for a non-Turkish reader that sometimes makes this book difficult to understand and appreciate. But the style is very refreshingly modernist: Hikmet introduced the free verse form that was so typical of early 20th-century Western European poetry. I have no doubt that the translators have definitely done their best to convey the poetic expressiveness of the original, but in Turkish itself this work certainly cannot but make even more of an impression. (2.5 stars)
In fact, the title says perfectly what this book stands for: human landscapes. Hikmet jumps from one figure to the next, resulting in a kaleidoscope of characters, human stories, conversations and musings. The first chapters are mainly about people in a station buffet, on the trains themselves and even in the farms where the trains pass. After a while the storyline focuses on a group of political prisoners, with the poet Halil as a bridge figure; I suspect that this Halil has strong autobiographical features.
In the conversations the recent Turkish past is regularly evoked: the fall of the sultanate, the first world war and the establishment of the (Kemalistic) republic. And since the book is clearly situated in the period 1941-1942, there are also quite a few discussions about Hitler, about the German advance in the Soviet Union and about which side Turkey should take. Hikmet regularly provides a downright Marxist analysis of events through the figure of Halil. But to be clear: this is not a political book. Hikmet sketches the big and small things of life, with a lot of attention for the tragedy of human existence, which is reinforced by the corruption and the opportunism of both big and small people. Many passages are endearing, some purely poetic-sweet, others downright epic-dramatic.
In short, this very long work of poetry is mainly characterized by its variation: in figures, perspectives, themes. So much so that you sometimes lose your way, because Hikmet requires quite a bit of prior knowledge of the Turkish past and the local geography. And for a non-Turkish reader that sometimes makes this book difficult to understand and appreciate. But the style is very refreshingly modernist: Hikmet introduced the free verse form that was so typical of early 20th-century Western European poetry. I have no doubt that the translators have definitely done their best to convey the poetic expressiveness of the original, but in Turkish itself this work certainly cannot but make even more of an impression. (2.5 stars)
June 27, 2015
Ignore that it took me a year to read this novel. The fact that it went so long is no reflection on how good or bad this book is. Life and procrastination got in the way.
In my opinion, Human Landscapes from My Country is a very good novel in verse. This was the first time in many years that I took time to read an epic poem. The last epic I recall reading was John Milton's Paradise Lost and Paradise Regained when I was an English major.
This is the second time I've read poetry by Nazim Hikmet who remains one of my favorite poets and one who has had an influence on the poetry I write. Unlike the collection of his poems that I read a few years ago (The Poems of Nazim Hikmet), this novel is more raw, realistic, and pessimistic than the individual short poems I read in the previous collection of his works. However on occasion, there were elements in it of the his softer more optimistic tone this similar to what is found in The Poems.
Human Landscapes from My Country is an epic novel in verse that is about the early history of the Turkish Republic into World War II. It presents the various classes of the society, the Turkish peasant, outcasts, blue collar workers, prisoners of petty, passion, and political crimes, military men, artists, writers, and millionaires. Nazim Hikmet wrote this poetic novel during WWII when he was serving a thirteen year sentence as a political prisoner. I would describe this novel as disjointed and complex with a wide array of characters, some who are described in detail and others in passing, but at the same time everyone and ever event is connected in some way. In the last quarter of the novel the scene is shifted to a prison and to Russia fighting against the Nazi onslaught. Hikmet was imprisoned in Turkey because he was a Communist, so that he would shift suddenly outside of Turkish society to a prison and to Russia was rather surprising to me at first, but considering the ideology that he followed and what was occurring in his life as he penned this novel, it began to make sense.
If you are interested in Turkish history, culture, literature, or if you are just a poetry lover I highly recommend this book. Please note: if you know little about Turkish history at the end of Ottoman times through the World Wars, there is a glossary at the back clarifying various historical events and figures.
In my opinion, Human Landscapes from My Country is a very good novel in verse. This was the first time in many years that I took time to read an epic poem. The last epic I recall reading was John Milton's Paradise Lost and Paradise Regained when I was an English major.
This is the second time I've read poetry by Nazim Hikmet who remains one of my favorite poets and one who has had an influence on the poetry I write. Unlike the collection of his poems that I read a few years ago (The Poems of Nazim Hikmet), this novel is more raw, realistic, and pessimistic than the individual short poems I read in the previous collection of his works. However on occasion, there were elements in it of the his softer more optimistic tone this similar to what is found in The Poems.
Human Landscapes from My Country is an epic novel in verse that is about the early history of the Turkish Republic into World War II. It presents the various classes of the society, the Turkish peasant, outcasts, blue collar workers, prisoners of petty, passion, and political crimes, military men, artists, writers, and millionaires. Nazim Hikmet wrote this poetic novel during WWII when he was serving a thirteen year sentence as a political prisoner. I would describe this novel as disjointed and complex with a wide array of characters, some who are described in detail and others in passing, but at the same time everyone and ever event is connected in some way. In the last quarter of the novel the scene is shifted to a prison and to Russia fighting against the Nazi onslaught. Hikmet was imprisoned in Turkey because he was a Communist, so that he would shift suddenly outside of Turkish society to a prison and to Russia was rather surprising to me at first, but considering the ideology that he followed and what was occurring in his life as he penned this novel, it began to make sense.
If you are interested in Turkish history, culture, literature, or if you are just a poetry lover I highly recommend this book. Please note: if you know little about Turkish history at the end of Ottoman times through the World Wars, there is a glossary at the back clarifying various historical events and figures.
September 9, 2018
Muazzam...
February 25, 2013
لقد عاشت حياة قصيرة
ثمانية عشر عاماً فقط
لم تشبع حتى من دفء الشمس !
____
ما بين اسطنبول و جبال اللاذقية و سهول إدلب و أحياء حلب , رافقني هذا الكتاب
ثمانية عشر عاماً فقط
لم تشبع حتى من دفء الشمس !
____
ما بين اسطنبول و جبال اللاذقية و سهول إدلب و أحياء حلب , رافقني هذا الكتاب
September 28, 2016
"Onlar ki toprakta karınca,
suda balık,
havada kuş kadar
çokturlar;
korkak,
cesur,
cahil,
hakîm
ve çocukturlar
ve kahreden
yaratan ki onlardır,
destanımızda yalnız onların maceraları vardır.
Onlar ki uyup hainin iğvasına
sancaklarını elden yere düşürürler
ve düşmanı meydanda koyup
kaçarlar evlerine
ve onlar ki bir nice murtada hançer üşürürler
ve yeşil bir ağaç gibi gülen
ve merasimsiz ağlayan
ve ana avrat küfreden ki onlardır,
destanımızda yalnız onların maceraları vardır."
suda balık,
havada kuş kadar
çokturlar;
korkak,
cesur,
cahil,
hakîm
ve çocukturlar
ve kahreden
yaratan ki onlardır,
destanımızda yalnız onların maceraları vardır.
Onlar ki uyup hainin iğvasına
sancaklarını elden yere düşürürler
ve düşmanı meydanda koyup
kaçarlar evlerine
ve onlar ki bir nice murtada hançer üşürürler
ve yeşil bir ağaç gibi gülen
ve merasimsiz ağlayan
ve ana avrat küfreden ki onlardır,
destanımızda yalnız onların maceraları vardır."
July 3, 2020
Kitaptan geriye kalan en kuvvetli his
bunca zaman okumamış olmaya duyulan
pişmanlık
bunca zaman okumamış olmaya duyulan
pişmanlık
October 9, 2019
..Gözler var:
annedir.
Gözler var:
bebeklerinde yanan iki damla ışıkla
nefret ve kinden ibaret.
Gözler var:
muhabbet.
Gözler var:
buğdayları güneşli bir harman manzarası gibi bakıyorlar.
Ve sonra ikide bir
ve sonra yine o göz:
inatla ve ısrarla bakan
ve yarılmış kaşı
ve pınarından sızmakta kan...
annedir.
Gözler var:
bebeklerinde yanan iki damla ışıkla
nefret ve kinden ibaret.
Gözler var:
muhabbet.
Gözler var:
buğdayları güneşli bir harman manzarası gibi bakıyorlar.
Ve sonra ikide bir
ve sonra yine o göz:
inatla ve ısrarla bakan
ve yarılmış kaşı
ve pınarından sızmakta kan...
September 12, 2014
Okuduğumda lisedeydim.Beni derinden sarstı.Hikayelerinden öte ,şiirselliğiyle de beni büyüledi.Koca bir yürekle, ince ince dokunan bir destan ve hiçbir zaman hafızalardan silinmeyecek ; 'Memleketimden İnsan Manzaraları'
July 18, 2015
Pretty fucking amazing to make a novel of a poem. It's hard to follow, but as you glimps each moment, the reward is ever present. Beautiful. Beautiful.
August 15, 2019
Okuduğum en iyi kitap, adeta vaha. Kocaman bir memleket albümü resmen. Çevirdikçe ne portreler.
"Anlamak:
en büyük rahatlık.
Karşı konulmaz zoru sosyal zaruretlerin
ve kavga:
akıl,
yürek,
yumruk,
alabildiğine nefret,
kin,
alabildiğine merhamet,
sevgi,
insan insanı sömürmesin diye
ve daha adil bir dünya
daha güzel bir memleket için..."
"Dünya ve yurt
ev ve ağaç,
insan ve çakal ve kurt,
ve bütün akarsular :
Ganj, Amazon, Nil, Volga, Menderes,
sözlerin ve hareketlerin hepsi :
hızla yükseldi, yakınlaştı ses,
ulu bir besteyle doldu Akdeniz bahçesi.
Yumdu gözlerini Cevdey Bey
ve elini bırakır gibi içine denizin
bıraktı ihtiyar yüreğini çalınan senfoniye.
Sekiz lambalı ve 39 modeliydi turunç bahçesindeki radyo,
Ve pırıl pırıldı isimleri istasyonların,
peri padişahının gizli memleketi gibiydi.
İçerde yalnız üç kişi uyanık :
ve radyo başında Halil, Ressam Ali ve Bethoven Hasan.
Sesi kısmışlar.
Ve beş yüz kilometre güneylerinde turunç bahçesini dolduran senfoniyi dinliyorlar binlerce kilometre kuzeydoğularındaki Moskova'dan."
"Anlamak:
en büyük rahatlık.
Karşı konulmaz zoru sosyal zaruretlerin
ve kavga:
akıl,
yürek,
yumruk,
alabildiğine nefret,
kin,
alabildiğine merhamet,
sevgi,
insan insanı sömürmesin diye
ve daha adil bir dünya
daha güzel bir memleket için..."
"Dünya ve yurt
ev ve ağaç,
insan ve çakal ve kurt,
ve bütün akarsular :
Ganj, Amazon, Nil, Volga, Menderes,
sözlerin ve hareketlerin hepsi :
hızla yükseldi, yakınlaştı ses,
ulu bir besteyle doldu Akdeniz bahçesi.
Yumdu gözlerini Cevdey Bey
ve elini bırakır gibi içine denizin
bıraktı ihtiyar yüreğini çalınan senfoniye.
Sekiz lambalı ve 39 modeliydi turunç bahçesindeki radyo,
Ve pırıl pırıldı isimleri istasyonların,
peri padişahının gizli memleketi gibiydi.
İçerde yalnız üç kişi uyanık :
ve radyo başında Halil, Ressam Ali ve Bethoven Hasan.
Sesi kısmışlar.
Ve beş yüz kilometre güneylerinde turunç bahçesini dolduran senfoniyi dinliyorlar binlerce kilometre kuzeydoğularındaki Moskova'dan."
August 9, 2008
I read this wonderful book some fourteen years ago. Nazım Hikmet is one of the best Turkish poets. He wrote it when he was in jail for his political views in 1940s. It gives a magnificent panorama of the Turkey of 1930s and 40s. His lines especially on the Turkish peasant, the Independence war among many others are still fresh in my memory. I want to read it again as soon as possible.
June 30, 2018
"Kitaba düştüm,
sabahtan akşama kadar okuyorum.
Kitaplar akıllı
kitaplar aptal.
Kitaplar büyük
kitaplar çocuk.
Kitaplar en uzak, en güzel yolculuk
fakat kısır
fakat sensiz..."
sabahtan akşama kadar okuyorum.
Kitaplar akıllı
kitaplar aptal.
Kitaplar büyük
kitaplar çocuk.
Kitaplar en uzak, en güzel yolculuk
fakat kısır
fakat sensiz..."
March 13, 2017
The first page pulls you in immediately. Nazim Hikmet shows with clarity how extraordinarily empathetic he is to the stories of his countrymen. He captures their ideas and thoughts and showcases them in poetic, riveting language. What makes his book unusual, is that most books focusing on this time period are obsessed with the 'great man of Turkey,' Atatürk. Hikmet turns that hierarchy upside down, showing what common people experienced.
Because each profile may be but a page or two, not many characters stay with you throughout the book. A pungent sense of what life was like at the beginning of the Republic can be had. Turkish friends have often said to me that the Republic of Turkey was created for Turkish men by Turkish men. Women just happen to be living in it. Hikmet's writing actually shows that. Almost all of the characters in this book are men, women serve as mere props to be acted on. The largest female roles are given to a Turkish woman pining for her imprisoned husband and a Russian partisan fighting the Nazis on behalf of communism. This is a superb read for a clear-eyed, unsentimental, eye-opening view of Turkish patriarchy.
Another significant feature of the book is what is left out of the story. During the time chronicled and remembered in this 17,000-line epic poem, so many fascinating things happened in Anatolia. Things of horror for example, like the Armenian genocide. Yet the single reference to Armenians and what happened to them is on page 432. It hardly seemed mentioned, yet it had to be a trauma for the Turks as well as the Armenians. But what about the hat law, and the alphabet and measurement systems changing? The timekeeping and calendars changing, etc. I wondered if Nazim Hikmet was creating a selective memory for his Turkish readers of the future, leaving some of the homemade terror out.
It seems odd to stick a great man of letters in prison, who then spends his time chronicling prison stories told to him. Right now in 2017, for example, 81 different journalists are imprisoned in Turkey. A boatload of academics are as well. Is Turkey going to be known in literature circles for all of the prison memoirs it creates by constantly tossing the writers in prison? What an odd sector of society to showcase due to their close proximity to journalists, writers, or academics who think differently than the State.
Because each profile may be but a page or two, not many characters stay with you throughout the book. A pungent sense of what life was like at the beginning of the Republic can be had. Turkish friends have often said to me that the Republic of Turkey was created for Turkish men by Turkish men. Women just happen to be living in it. Hikmet's writing actually shows that. Almost all of the characters in this book are men, women serve as mere props to be acted on. The largest female roles are given to a Turkish woman pining for her imprisoned husband and a Russian partisan fighting the Nazis on behalf of communism. This is a superb read for a clear-eyed, unsentimental, eye-opening view of Turkish patriarchy.
Another significant feature of the book is what is left out of the story. During the time chronicled and remembered in this 17,000-line epic poem, so many fascinating things happened in Anatolia. Things of horror for example, like the Armenian genocide. Yet the single reference to Armenians and what happened to them is on page 432. It hardly seemed mentioned, yet it had to be a trauma for the Turks as well as the Armenians. But what about the hat law, and the alphabet and measurement systems changing? The timekeeping and calendars changing, etc. I wondered if Nazim Hikmet was creating a selective memory for his Turkish readers of the future, leaving some of the homemade terror out.
It seems odd to stick a great man of letters in prison, who then spends his time chronicling prison stories told to him. Right now in 2017, for example, 81 different journalists are imprisoned in Turkey. A boatload of academics are as well. Is Turkey going to be known in literature circles for all of the prison memoirs it creates by constantly tossing the writers in prison? What an odd sector of society to showcase due to their close proximity to journalists, writers, or academics who think differently than the State.
August 23, 2020
"Hem anlatsana bana :
Nasıl oluyor da çıldırmıyoruz öleceğimizi bildiğimiz halde?
Yoksa, ben ölmem gibi mi geliyor insana.
Dayım söylüyor :
Cephede herkes böyle düşünürmüş, doğru mu?
Yoksa ölmeye de mi alışıyoruz ihtiyarlamaya alıştığımız gibi.
Bence bunun sebebi şu :
Herbirimizdeki kısalığına rağmen,
Yaşamak daha kuvvetli ölümden."
Nasıl oluyor da çıldırmıyoruz öleceğimizi bildiğimiz halde?
Yoksa, ben ölmem gibi mi geliyor insana.
Dayım söylüyor :
Cephede herkes böyle düşünürmüş, doğru mu?
Yoksa ölmeye de mi alışıyoruz ihtiyarlamaya alıştığımız gibi.
Bence bunun sebebi şu :
Herbirimizdeki kısalığına rağmen,
Yaşamak daha kuvvetli ölümden."
July 25, 2022
"—Ateşi ve ihaneti gördük
ve yanan gözlerimizle durduk
bu dünyanın üzerinde."
ve yanan gözlerimizle durduk
bu dünyanın üzerinde."
November 29, 2018
Memleketimden İnsan Manzaraları onlarca portreden meydana geliyor. Bunlar sınıfsal bir duyarlılıkla yazılmış yoksul insan portreleri. Nâzım Türk insanını harika anlatmış. Okurken şunu düşündüm, bir yabancı bu kitabı okusa kesinlikle Türk insanını tanır. Olumlu taraflarıyla da olumsuz taraflarıyla da Türk insanının karakteristiği ancak bu kadar bir kitaba sığabilirdi sanırım.
Kitap bizi Haydarpaşa garına 1941 baharına götürüyor. İkinci dünya savaşının ilk yıllarının yarattığı tedirginlik ve endişe mısralara oldukça sirayet etmiş. Dünya savaşı fonda çalan bir şarkı gibi kitabın tamamına yayılmış. Ülke gündemini oluşturan "işgale uğrayacak mıyız", "savaşa katılacak mıyız" soruları memleket insanının dilinden düşmüyor..
Kitap bizi Haydarpaşa garına 1941 baharına götürüyor. İkinci dünya savaşının ilk yıllarının yarattığı tedirginlik ve endişe mısralara oldukça sirayet etmiş. Dünya savaşı fonda çalan bir şarkı gibi kitabın tamamına yayılmış. Ülke gündemini oluşturan "işgale uğrayacak mıyız", "savaşa katılacak mıyız" soruları memleket insanının dilinden düşmüyor..
January 4, 2018
Dürüst olmak gerekirse Nazım Hikmet’in şiiri de nesiri de bana hitap etmiyor. Bu tarzda yazan kimsenin ki hitap
et-
mi-
yor.
Kitapta birçok şey var kalınlığına bakmamak lazım çünkü sayfaların çoğunu kaplayan yukarda örnek verdiğim gibi. Farklı insanların hayatlarına dokunmuş yazar ben en çok Sakarya Muharebesi’nden bahsettiği kısmı beğendim. Daha önce Nazım Hikmet’in Kuvay-ı Milliye’sini okumuştum o tadı aldım yine. Ama kitabı okurken koşuyormuş gibi bir hisse kapıldım. Her şey çok çabuk tükendi, her olay kendi içinde söndü. Hele de hızlı okumaya alışkın biriyseniz sayfaları geçerken müthiş bir baş dönmesi yaşamanız mümkün.
et-
mi-
yor.
Kitapta birçok şey var kalınlığına bakmamak lazım çünkü sayfaların çoğunu kaplayan yukarda örnek verdiğim gibi. Farklı insanların hayatlarına dokunmuş yazar ben en çok Sakarya Muharebesi’nden bahsettiği kısmı beğendim. Daha önce Nazım Hikmet’in Kuvay-ı Milliye’sini okumuştum o tadı aldım yine. Ama kitabı okurken koşuyormuş gibi bir hisse kapıldım. Her şey çok çabuk tükendi, her olay kendi içinde söndü. Hele de hızlı okumaya alışkın biriyseniz sayfaları geçerken müthiş bir baş dönmesi yaşamanız mümkün.
Read
April 14, 2024This novel took me ages to finish and everything ended up being a big blur.🫠 I think because I read a translation it lost a lot of its poetic aspects, which is unfortunate
Read
October 23, 2020Dünya bu,
insan yürür, yükselir, çıkar yokuşu,
gayrı öyle olur ki
ilk hareket noktasına bir daha dönüp bakmaz.
Bizi yedi kat yerin dibinden alıp sırtında götürürken zümrüdü anka kuşu
budumuzdan et kesip veririz.
Sonra Kafdağı'na ulaştık mıydı
kuş unutulur
biz buraya say-i zatimizle çıktık, deriz.
insan yürür, yükselir, çıkar yokuşu,
gayrı öyle olur ki
ilk hareket noktasına bir daha dönüp bakmaz.
Bizi yedi kat yerin dibinden alıp sırtında götürürken zümrüdü anka kuşu
budumuzdan et kesip veririz.
Sonra Kafdağı'na ulaştık mıydı
kuş unutulur
biz buraya say-i zatimizle çıktık, deriz.
May 2, 2018
"Absoluut meesterwerk van dicht- en vertelkunst. Indrukwekkend op erg veel vlakken."
Dat schreef ik nadat ik Mensenlandschappen voor de eerste maal gelezen had. Ik heb het nu voor de tweede maal gelezen en kan enkel beamen wat ik toen dacht. Meer zelfs, het was deze maal mooier en krachtiger, realistischer en zachter. Hikmet beschrijft zijn wereld aan de hand van talloze mensen. We zien ze als landschappen die aan ons zicht passeren, als vanuit een trein. Hikmet beschrijft zonder verbloemen doch altijd met mededogen. Die warmte, liefde, dat begrip voor de medemens maakt Mensenlandschappen zoveel meer dan een poëtische beschrijving van de mensheid. Het is een deugddoend boek, ondanks alles. Hikmet verbergt het negatieve en lelijke namelijk niet. Hij toont het evengoed als het goede en mooie. Hij doet dat echter op zo'n manier dat je geen wrok, bitterheid, wanhoop, haat... voelt, enkel droefnis, medelijden, hoop...
Zijn stijl en taal zijn dan ook zó mooi. Je kan niet anders dan houden van de beschrijvingen, de symboliek, het ritme, de structuur. De vele, kort beschreven Mensenlandschappen vormen samen een oneindige en universele wereld. Op magische manier lijkt het ganse leven op wondermooie wijze gevat in dit boek.
Ik ben ervan overtuigd dat dit een van die zeldzame boeken is die je kan blijven herlezen zonder ze ooit helemaal gelezen te hebben. Zoals je landschappen kan blijven ontdekken, naargelang het moment, je eigen plaats erin, de richting van je blik, je focus (op het specifieke of algemene, het kleine of grote, het tijdelijke of blijvende), je beweging, je snelheid, je afstand tot het landschap etc. Mensenlandschappen is niet één prachtig boek, het is er vele.
Dat schreef ik nadat ik Mensenlandschappen voor de eerste maal gelezen had. Ik heb het nu voor de tweede maal gelezen en kan enkel beamen wat ik toen dacht. Meer zelfs, het was deze maal mooier en krachtiger, realistischer en zachter. Hikmet beschrijft zijn wereld aan de hand van talloze mensen. We zien ze als landschappen die aan ons zicht passeren, als vanuit een trein. Hikmet beschrijft zonder verbloemen doch altijd met mededogen. Die warmte, liefde, dat begrip voor de medemens maakt Mensenlandschappen zoveel meer dan een poëtische beschrijving van de mensheid. Het is een deugddoend boek, ondanks alles. Hikmet verbergt het negatieve en lelijke namelijk niet. Hij toont het evengoed als het goede en mooie. Hij doet dat echter op zo'n manier dat je geen wrok, bitterheid, wanhoop, haat... voelt, enkel droefnis, medelijden, hoop...
Zijn stijl en taal zijn dan ook zó mooi. Je kan niet anders dan houden van de beschrijvingen, de symboliek, het ritme, de structuur. De vele, kort beschreven Mensenlandschappen vormen samen een oneindige en universele wereld. Op magische manier lijkt het ganse leven op wondermooie wijze gevat in dit boek.
Ik ben ervan overtuigd dat dit een van die zeldzame boeken is die je kan blijven herlezen zonder ze ooit helemaal gelezen te hebben. Zoals je landschappen kan blijven ontdekken, naargelang het moment, je eigen plaats erin, de richting van je blik, je focus (op het specifieke of algemene, het kleine of grote, het tijdelijke of blijvende), je beweging, je snelheid, je afstand tot het landschap etc. Mensenlandschappen is niet één prachtig boek, het is er vele.
November 5, 2020
Nazim Hikmet efsane yazmis. Yani iyi olacagini bekliyordum ama cok iyiymis. Yerelde evrenseli bu kadar güzel yakalayan yetenekler cok nadir olsa gerek. Ayrica zamansiz. 1940li yillarda yazilmasina ragmen bu yil yayimlandi deseler ben itiraz etmezdim. Buyuk ihtimalle yillarca da boyle kalacak. Bu arada benim okudugum versiyonda eski türkce kelimeler yenileriyle degistirilmisti ama sadece kelimelerin cagdasligini kastetmiyorum. Inanilmaz güncel kalmis bir eser. Yazim tarzi da tam siir degil, tam düzyazi degil cok degisik ama cok güzel bir form. Gerek anlatim tarzi, gerek anlattigi hikayeler tam bir edebiyat efsanesi. Nedense son kisimlarda tempo biraz düsüyor gibi hissettim. Bir de sovyet rusyaya baglaninca Nazim Hikmetin memleket kavrami daha genismis diye düsündüm ama benim de Nazim kadar evrensel olacak halim yok :) Okudugum en iyi türkce edebiyat olabilir.
June 3, 2015
Bir insan ancak bu kadar iyi tanɪr ve sever vatanɪnɪ ve insanlarɪnɪ. Bu eser bir sevdanɪn destanı. Her geҫen gün daha güzel, daha anlamlɪ..
Bindim ay ɪşɪğında Anadolu Sürat Katarı’na, Nazim’dan Kuvayi Milliye’yi dinledim yemekli vagonda, duygulandım, göğsüm minnetle kabardı. Cok sey söylenebilir, fakat fazlasına hacet yok. Teşekkürler Nazım..
Bindim ay ɪşɪğında Anadolu Sürat Katarı’na, Nazim’dan Kuvayi Milliye’yi dinledim yemekli vagonda, duygulandım, göğsüm minnetle kabardı. Cok sey söylenebilir, fakat fazlasına hacet yok. Teşekkürler Nazım..
December 7, 2014
Inanılmaz güzel bir kitap daha okudum.Nazım Hikmet'i okumaya pek fırsatım olmamıştı.Piraye'ye Mektuplar adlı kitabı çok beğenmiştim.Gerçi büyük ustaların kitapları hakkında konuşurken çekiniyorum.Çünkü beğenmediğimiz kitapları genelde anlamadıklarımız oluyor.Oda benim eksikliğim.
August 15, 2016
Nâzım Hikmet, Haydarpaşa tren garından roman tadında şiirleriyle Anadolu'ya yolculuğa çıkarıyor.
Anadolu Sürat Katarı'nda başlayan hikâye karakterlerin birinci ağzından anlatıldığı için okurken işçisiyle işçi, mahkûmuyla mahkûm, çocuğuyla çocuk oluyorsunuz.
Anadolu Sürat Katarı'nda başlayan hikâye karakterlerin birinci ağzından anlatıldığı için okurken işçisiyle işçi, mahkûmuyla mahkûm, çocuğuyla çocuk oluyorsunuz.
April 7, 2012
Extremely important poet and writer and very profound poem written in prison.
Read it!
Read it!
November 24, 2018
Anlatılamaz, hissedilerek okunur yalnızca. Olağanüstü
January 17, 2024
Haydarpaşa garında
1941 baharında
saat on beş.
Merdivenlerin üstünde güneş
yorgunluk ve telâş
Bir adam
merdivenlerde duruyor
bir şeyler düşünerek.
Zayıf.
Korkak.
Burnu sivri ve uzun
yanaklarının üstü çopur.
Merdivenlerdeki adam
-Galip Usta-
tuhaf şeyler düşünmekle
meşhurdur:
“Kâat helvası yesem her gün” diye düşündü
5 yaşında.
“Mektebe gitsem” diye düşündü
10 yaşında.
“Babamın bıçakçı dükkânından
Akşam ezanından önce çıksam” diye düşündü
11 yaşında.
“Sarı iskarpinlerim olsa
kızlar bana baksalar” diye düşündü
15 yaşında.
“Babam neden kapattı dükkânını?
Ve fabrika benzemiyor babamın dükkânına”
diye düşündü
16 yaşında.
“Gündeliğim artar mı?” diye düşündü
20 yaşında.
“Babam ellisinde öldü,
ben de böyle tez mi öleceğim?”
diye düşündü
21 yaşındayken.
“İşsiz kalırsam” diye düşündü
22 yaşında.
“İşsiz kalırsam” diye düşündü
23 yaşında.
“İşsiz kalırsam” diye düşündü
24 yaşında.
Ve zaman zaman işsiz kalarak
“İşsiz kalırsam” diye düşündü
50 yaşına kadar.
51 yaşında “İhtiyarladım” dedi,
“babamdan bir yıl fazla yaşadım.”
Şimdi 52 yaşındadır.
İşsizdir.
Şimdi merdivenlerde durup
kaptırmış kafasını
düşüncelerin en tuhafına:
“Kaç yaşında öleceğim?
Ölürken üzerimde yorganım olacak mı?”
diye düşünüyor.
Burnu sivri ve uzun.
Yanaklarının üstü çopur.
Denizde balık kokusuyla
Döşemelerde tahtakurularıyla gelir
Haydarpaşa garında bahar
Sepetler ve heybeler
merdivenlerden inip
merdivenleri çıkıp
merdivenlerde duruyorlar.
1941 baharında
saat on beş.
Merdivenlerin üstünde güneş
yorgunluk ve telâş
Bir adam
merdivenlerde duruyor
bir şeyler düşünerek.
Zayıf.
Korkak.
Burnu sivri ve uzun
yanaklarının üstü çopur.
Merdivenlerdeki adam
-Galip Usta-
tuhaf şeyler düşünmekle
meşhurdur:
“Kâat helvası yesem her gün” diye düşündü
5 yaşında.
“Mektebe gitsem” diye düşündü
10 yaşında.
“Babamın bıçakçı dükkânından
Akşam ezanından önce çıksam” diye düşündü
11 yaşında.
“Sarı iskarpinlerim olsa
kızlar bana baksalar” diye düşündü
15 yaşında.
“Babam neden kapattı dükkânını?
Ve fabrika benzemiyor babamın dükkânına”
diye düşündü
16 yaşında.
“Gündeliğim artar mı?” diye düşündü
20 yaşında.
“Babam ellisinde öldü,
ben de böyle tez mi öleceğim?”
diye düşündü
21 yaşındayken.
“İşsiz kalırsam” diye düşündü
22 yaşında.
“İşsiz kalırsam” diye düşündü
23 yaşında.
“İşsiz kalırsam” diye düşündü
24 yaşında.
Ve zaman zaman işsiz kalarak
“İşsiz kalırsam” diye düşündü
50 yaşına kadar.
51 yaşında “İhtiyarladım” dedi,
“babamdan bir yıl fazla yaşadım.”
Şimdi 52 yaşındadır.
İşsizdir.
Şimdi merdivenlerde durup
kaptırmış kafasını
düşüncelerin en tuhafına:
“Kaç yaşında öleceğim?
Ölürken üzerimde yorganım olacak mı?”
diye düşünüyor.
Burnu sivri ve uzun.
Yanaklarının üstü çopur.
Denizde balık kokusuyla
Döşemelerde tahtakurularıyla gelir
Haydarpaşa garında bahar
Sepetler ve heybeler
merdivenlerden inip
merdivenleri çıkıp
merdivenlerde duruyorlar.
June 13, 2022
“S.157- Elektrik ampulu gibidir insanın yüreği.
Cereyan alırsa ışık verir
Cereyansız ampul iyi olsun istediği kadar
ne ışıl ışıl yanar
ne kendini gösterebilir.
S.191- ölü bir deniz şeklinde gördü yalnızlığı.
ve birdenbire
öyle kahrolup duydu ki insansızlığı
S.369- Kederli bir yalnızlık doluyor içerime
ölümünü düşünen bir insanın yalnızlığı
sevgisiz ve nefretsiz.
S.370- Otuzuna kadar seneler ve hatta ölüm bir nazariye,
sonra hakikatlaşıyor
S.376- Sonsuzlukta bir yıldız yalnızlığıyla,
S.494- Kitaba düştüm,
sabahtan akşama kadar okuyorum.
Kitaplar akıllı
kitaplar aptal.
Kitaplar büyük
kitaplar çocuk
Kitaplar en uzak, en güzel yolculuk,
fakat kısır
fakat sensiz…”
*Eminim çoğu yerini anlamadım. Memleketime bakıyorum öyle ama insanları göremiyorum. Anlamak bir duvarı anlamak sanki. Anlayamamak doğrusu.
Her zaman olduğu gibi romantizm kısmını algıda geçirgenlikle alıyorum içime. Ayşe’nin Halil’e yazdığı mektuplar, Remzi efendinin Halil’e sorduğu suallerden daha çok dokunuyor kalbime. Ben de böyleyim işte. Memleketi sevmeye gelince seviyorum, insanı sevmeye gelince seviyorum, her şeyi veya herhangi bir şeyi sevme yetisi var bende ama anlamak ve bilmek istemiyorum galiba. Dümelli Memet’in karısına aldığı hiç yiyemeyeceği elmalar, Kemal bey’in onca çabasına rağmen rüşvet çarkında dönmeye başlaması, Dr Faik bey’in ölümü… Manzara o kadar da iç açıcı değilse demek. Yum gözlerini sımsıkı Sümeyra. Güneşi düşün, yağmuru hisset, rüzgara dokun. Ancak böyle varlığını idame ettirebilirsin sen bu dünyada.
Cereyan alırsa ışık verir
Cereyansız ampul iyi olsun istediği kadar
ne ışıl ışıl yanar
ne kendini gösterebilir.
S.191- ölü bir deniz şeklinde gördü yalnızlığı.
ve birdenbire
öyle kahrolup duydu ki insansızlığı
S.369- Kederli bir yalnızlık doluyor içerime
ölümünü düşünen bir insanın yalnızlığı
sevgisiz ve nefretsiz.
S.370- Otuzuna kadar seneler ve hatta ölüm bir nazariye,
sonra hakikatlaşıyor
S.376- Sonsuzlukta bir yıldız yalnızlığıyla,
S.494- Kitaba düştüm,
sabahtan akşama kadar okuyorum.
Kitaplar akıllı
kitaplar aptal.
Kitaplar büyük
kitaplar çocuk
Kitaplar en uzak, en güzel yolculuk,
fakat kısır
fakat sensiz…”
*Eminim çoğu yerini anlamadım. Memleketime bakıyorum öyle ama insanları göremiyorum. Anlamak bir duvarı anlamak sanki. Anlayamamak doğrusu.
Her zaman olduğu gibi romantizm kısmını algıda geçirgenlikle alıyorum içime. Ayşe’nin Halil’e yazdığı mektuplar, Remzi efendinin Halil’e sorduğu suallerden daha çok dokunuyor kalbime. Ben de böyleyim işte. Memleketi sevmeye gelince seviyorum, insanı sevmeye gelince seviyorum, her şeyi veya herhangi bir şeyi sevme yetisi var bende ama anlamak ve bilmek istemiyorum galiba. Dümelli Memet’in karısına aldığı hiç yiyemeyeceği elmalar, Kemal bey’in onca çabasına rağmen rüşvet çarkında dönmeye başlaması, Dr Faik bey’in ölümü… Manzara o kadar da iç açıcı değilse demek. Yum gözlerini sımsıkı Sümeyra. Güneşi düşün, yağmuru hisset, rüzgara dokun. Ancak böyle varlığını idame ettirebilirsin sen bu dünyada.
Displaying 1 - 30 of 102 reviews