დასანანია,რომ თინეიჯერობის ჟამს არ წავიკითხე. შეიძლება სუბიექტური ვარ, მაგრამ გრეტა გერვინგის ფილმმა ბევრად უფრო მეტი ემოცია მომიტანა ვიდრე თვითონ წიგდასანანია,რომ თინეიჯერობის ჟამს არ წავიკითხე. შეიძლება სუბიექტური ვარ, მაგრამ გრეტა გერვინგის ფილმმა ბევრად უფრო მეტი ემოცია მომიტანა ვიდრე თვითონ წიგნმა. რა თქმა უნდა, ამბავი არის ძალიან კეთილი, თბილი და პერსონაჟებიც საკმაოდ ბევრს შრომობენ იმისთვის, რომ საკუთარ სიღარიბითა და სირთულეებით სავსე ცხოვრებაში ყველაზე მთავარი ღირებულებები შეინარჩუნონ,თუმცა 27 წლის ასაკში ისე იკითხება, როგორც ზღაპარი, რომელიც ვეღარ გვაბრუებს ) . მიუხედავად ამისა, დიდი სიამოვნებით ვურჩევ ამ წიგნს, ყველას ვისაც კეთილი ზღაპრების ისევ სჯერა....more
სანამ განხილვას დავწერდე , მინდა ძალიან დიდი მადლობა გადავუხადო ლელა დუმბაძეს, რომელმაც ეს წიგნი ასე საოცრად თარგმნა. მეამაყება რომ მისი სტუდენტი ვიყასანამ განხილვას დავწერდე , მინდა ძალიან დიდი მადლობა გადავუხადო ლელა დუმბაძეს, რომელმაც ეს წიგნი ასე საოცრად თარგმნა. მეამაყება რომ მისი სტუდენტი ვიყავი...more
თუკი შეიძება რომელიმე მხატვრულ ნაწარმოებს პოეზია ვუწოდოთ, ეს ალბათ სწორედ "ლოლიტა" იქნება. თითოეული პასაჟი იმდენად ფაქიზად და დახვეწილად აღწერს ჰუმბე თუკი შეიძება რომელიმე მხატვრულ ნაწარმოებს პოეზია ვუწოდოთ, ეს ალბათ სწორედ "ლოლიტა" იქნება. თითოეული პასაჟი იმდენად ფაქიზად და დახვეწილად აღწერს ჰუმბერტ ჰუმბერტის შინაგან მწვავე ორთაბრძოლას, რომ ნაწარმოების პირველივე გვერდიდან გაუცნობიერებლად მისდამი თანაგრძნობით ვივსებით, მიუხედავად იმისა, რომ ეს ყველაფერი არანაირ მორალურ კანონს არ ექვემდებარება. ლოლიტას სახე პერსონაჟისთვის განასახიერებს ყველა იმ ნიმფეტის ერთობლიობას, რომელთაც ასეთი გაშმაგებით ეტრფის. შესაბამისად მას უყვარს არა კონკრეტულად 13 წლის დოლორეს ჰეიზი, არამედ მისი მდიდარი ფანტაზიის მიერ შექმნილი ნიმფის ხატება. თუკი ჰუმბერტის თხრობის მანერას დავუკვირდებით, ცხადი გახდება, რომ ეს ადამინი შეპყრობილია მანიაკალური აზრებით, რომელსაც მხატვრული ენის სარჩულში მალავს,თუმცა ამას ისეთი ოსტატობით ახერხებს, რომ არც ერთ მომენტში არ გაქვს განცდა რომ რაიმე სახის გარყვნილებას კითხულობ. მისი მეტყველება თითქოს სიზმრიდან გამოუსვლელი და დაუნაწევრებელია, შეუსაბამო ზედსართავი სახელებითა და ზმნებით, რომელთაც სრულიად მიზანმიმართულად იყენებს. ყოველივე ამის გათვალისწინებით ნაწარმოები საკმაოდ რთულად იკითხება და არ აქვს არავითარი დინამიურობა და სიუჟეტური განვითარება. როგორც ავტორი თავისივე პოსტ სკრიპტუმში განმარტავს, ლოლიტა არ არის მათთვის განკუთვნილი, ვინც ნაწარმოებში მაღალ "იდეალებს" ეძებს. ეს წიგნი არ გვასწავლის არაფერ კონკრეტულს დ არც დემაგოგიურ ხასიათს ატარებს, თუმცა კარგი ინდიკატორია იმისა თუ რამდენად გვაქვს განვითარებული ემპათიის უნარი ან ზოგადად მგრძნობელობა.
" A woman must have money and a room her own if she is to write a fiction" - ბრძანა ქალბატონმა ვირჯინიამ თავის ესსეში და ამ ერთი წინადადებით შეიძლება " A woman must have money and a room her own if she is to write a fiction" - ბრძანა ქალბატონმა ვირჯინიამ თავის ესსეში და ამ ერთი წინადადებით შეიძლება ითქვას გადატრიალებაც კი მოახდინა მოდერნისტულ ლიტერატურაში.თუმცა, ჩემი ბლოგი უფრო მეტად სუბიექტურია და ვეცდები ის გამოცდილება გაგიზიაროთ თუ რამდენად საჭიროა საკუთარი ოთახის, საუთარის სივრცის ქონა, არა მხოლოდ იმისთვის რომ მხატვრული ლიტერატურა შექმნა, არამედ იმისთვისაც რომ გაერკვე საერთოდ ვინ ხარ, რას წარმოადგენ სინამდვილეში ,შენი სახელის, სტატუსის და ეროვნების მიღმა,რა არის შენი ცხოვრების წარმმართველი მთავარი მოტივი, უბრალოდ არსებობ,დღეებს მიათრევ თუ ამ შენს ყოფას კიდევ აქვს რაიმე დამატებითი შრე... დამატებითი განზომილება და ა.შ
მოკლედ, ძველით ახალი წელი იდგა, თუ იმის წინა დღე, ვიტერბოსათვის დამახასიათებელი მზიანი ამინდითა და სიმშვიდით, 2 საათი მქონდა დროის გასაყვანად და საბოდიალოდ, სანამ ჩემი ქართველი მეგობარი რომიდან მატარებლით ჩამოვიდოდა, ჰოდა მეც დავიწყე უაზრო და უმიზნო ხეტიალი დახლართულ ქუჩებში, ფეხებმა თავისით მიმიყვანა "ლიბრერია სრაფი"-სან ,სადაც შესვლას ყოველთვის თავს ვარიდებ ხოლმე, რადგან ვიცი რომ იქიდან ხელცარიელი და იმედგაცრუებული გამოვალ , ან ხელდამშვენებული და ჯიბეგამოფხეკილი ( რომელია უკეთესი ჯერ ვერ გამირკვევია) ამჯერად ჩემმა მაზოხიზმმა გადასძლია ჩემი რაციონალური მხარე და მაინც შევედი... დაუფიქრებლად გავემართე ინგლისურენოვანი წიგნების სექციისკენ და კიდევ ერთხელ გადავავლე თვალი, რამე ახალი ხომ არ მიუღიათ უკანასკნელი ვიზიტის შემდეგ.. თითქს ყველაფერი ძველებურად გამოიყურებოდა, კონსულტანტიც დაუზარლად და ღიმილით ემსახურებოდა ახალგაზრდა ქალს, რომელისაც "ბავშვის ალბომის" შეძენა სურდა, ერთი წამით შევხედე ამ გამოწკეპილ, სიმპათიურ , საშუალო ასაკის მამაკაცს, მვირცხლი მოძრაობებით და უეცარი რეაცქიებით და ვინ გამახსენდებოდა თუ არა ჩემი თანამშრომელი საშა :) რომელთან ერთადაც სამი წელი თუ უფრო მეტი არა, ადამიანებს მეც ვეხმარებოდი მათი წილი ლიტერატურული რეალობის "ამოშენებაში". გამახსენდა და უცებ ისე ძალიან მომენატრა ის გარემო, ის ადამიანები რომ თავი ძლივს შევიკავე ტირილისგან ... ისევ ავცდი თემას.. კიდევ ერთხელ გადავხედე "Collins classics"-ს და სწორედ ამ დროს "შემომეფეთა" ვირჯიკო ( რიგორც თამუნა უწოდებს) თავისი საკუთარი ოთახით ,რაც მთავარია ძალიან მიმზიდველი ფასდაკლებით, ჰოდა მეც დავტაცე ხელი, მოპარული ტკბილეულივით და და სალაროსთან ბედნიერი და ამაყი მივქანდი. ის მკვირცხლი მამაკაციც იქვე დამხვდა, იტალიურად მომიბოდიშა "პროგრამა ზედმეტად ნელიაო" გულში გავიფიქრე ( ეჰ..შენ არ იცი როგორ ჭედავდა ჩემი "ფინა" და როგორ მაგლეჯდა ნერვებს მეთქი).. Va bene...
მხიარული და გრძელი შაბათ-კვირის შემდეგ როგორც იქნა გემრიელად მოვკალადი, პატარა ქალაქ ვალენტანოს ერთ პატარა კაფეში და პირველი გვერდც გადავფურცლე, ცოტა არ იყოს გამიჭირდა ვირჯინიას ახლართულ ნაწერში ბოლომდე შესვლა და გაშინაურება, მაგრამ როგორღაც მოვახერხე...
"Give her a room of her own and five hundred a year, let her speak her mind and leave out half that she now puts in, and she will write a better book one of these days."
წიგნში ვულფი საუბრობს ყველა იმ ქალზე, რომელთაც გაბედეს და კალამს ხელი მოკიდეს, მაშინ როდესაც მათი მთავარი ფუნქცია სამზარეულოში ფუსფუსი, პერანგების დაუთოვება, ყვავილების მორწყვა და სახლის სხვა წვრილმანი საქმეების კეთება იყო. რაც მთავარია, არც ერთ ამ ქალს , შარლოტა ბრონტე იქნბა თუ ლედი ვინჩენსა, არც ერთს არ ქონია საკუთარი პირადი სივრცე... მისაღები ოთახის მაგიდასთან მსხდრები, ჩუმად იპარავდნენ წუთებს , რომ გადამალულ ფურცლებზე დაეწერათ ის, რაც მათ ცოტა ხნით ავიწყებდათ რომ ამ სამყაროსთვის მხოლოდ ქალი დედები, ქალი შეყვარებულები, ქალი- მშვენიერებები იყვნენ...მიუხედავად იმისა, რომ მამაკაცების მიერ დაწერილი წიგნებიც კი უკლებლივ ყველა მათ კვლევასა და შესწავლას ემსახურებოდა, ისინი მაინც დაჩაგრულ სქესს მიეკუთვნებოდნენ,არა იმდენად იმიტომ რომ რეალურად იყვნენ სურსტები,არამედ იმიტომ რომ მამაკაცები მათი სისუსტის ფონზე უფრო ძლევამოსილნი გამოჩენილიყვნენ...
სიმართლე რომ ითქვას, არასოდეს ვყოფილვარ თავგადაკლული ფემინისტი, ჩემში პროტესტსაც კი იწვევს ხანდახან მთელი ეს აგიტაცია, რომ როცა საქმე ლიტერატურას და ზოგადად ხელოვნებას ეხება აქ სქესი მეორეხარისხოვანი ხდება, მთავარია რას ქმნი და როგორ ქმნი.. არ არსებობს "ქალური" და "კაცური" ლიტერატურა.. თუკი "ომი და მშვიდობა" ტოლსტოიმ დაწერა, ეს იმას არ ნიშნავს რომ მას " ანა კარენინა" არ დაუწერია... ან თუნდაც შტეფან ცვაიგი ავიღით, გახსენდებათ ვინმე ვინც მასზე კარგად იცნობდა ქალის ფსიქოლოგიას? მე არა :)
შორს რომ არ გავიჭრა ამ რიტორიკულ კითხვა-პასუხებში , ჩემს პირად გამოცდილებასაც გაგიზიარებთ, აგერ უკვე 7 თვეა ოთახში ორ სხვა ადამინთან ერთად ვცხოვრობ , მიუხედავად იმისა , რომ ჩემი პატარა სივრცე მაქვს, მაინც მუდმივად ის შეგრძნება დამყვება თან რომ ვიღაც მითვალთვალებს, გამუდმებით წნეხის ქვეშ ვარ და ჩემი პერსონალური თავისუფლება შეზღუდულია.ახლაც როცა ამას ვწერ, ფრთხილად ვარ, რომ ჩემი ხმამაღალი ბეჭდვით ვინმე არ შევაწუხო, ჰოდა სწორედ ამის თქმა უნდოდა ვირჯინიასაც, იმისათვის რომ ვწეროთ,იმისათვის რომ ვიარსებოთ, იმისათვის გადავლახოთ ისევ ვირჯინიას ტერმინს თუ მოვიშველიებთ- difficulty of being oneself -გარდაუვალი აუცილებლობით გვჭირდება საკუთარი ოთახი, რაც , რაღა თქმა უნდა საკუთარ თავთან მარტო დარჩენას, პიროვნულ თავისუფლებას და საკუთარ აზრებთან პირირპირ შეყრას გულისხმობს...
სხვა შემთხვევაში აუცილებლად დავემსგავსებით იმ მისის დოლოვეის, რომელიც გაუთავებელი წვეულებებით ცდილობდა რომ თავისი ოთახის კარი საგულდაგულოდ ჩაერაზა და მთელი თავისი ცნობიერი თუ ქვეცნობიერი ცხოვრება შიგნით გამოემწყვდია.ის ცხოვრება, რომელიც ადრე თუ გვიან ნიაღვარივით მოვარდებოდა და წალეკავდა მის საგულდაგულოდ ნაშენებ ფასადურ ბედნიერებას.
"No need to hurry. No Need to sparkle. No need to be anybody but oneself."...more
ერთერთი ყველაზე ძლიერი წიგნია რაც ბოლო პერიოდში წავიკითხე.უცნაურია, მაგრამ სრულებით არ მქონია ის განცდა რომ რაიმე გამოგონილი იყო, პირიქით ზოგიერთი მო ერთერთი ყველაზე ძლიერი წიგნია რაც ბოლო პერიოდში წავიკითხე.უცნაურია, მაგრამ სრულებით არ მქონია ის განცდა რომ რაიმე გამოგონილი იყო, პირიქით ზოგიერთი მონაკვეთი იმდენად ზუსტად ასახავდა ჩვენს რეალობას რომ ცოტა შემეშინდა. არსებითად ბევრი არაფერი განგვასხვავებს "ონგსოცისგან".. დიდი ძმა შეიძლება არ გვიყურებს , მაგრამ იმდენად ციფრული და ავტომატური გახდა ჩვენი ყოველდღიურობა რომ მუდმივად დაუცველობის განცდა გვაქვს.. დანამდვილებით ვერ ვიტყვით სინამდვილეს ასახავენ თუ არა ისტორიის სახელმძღვანელოები რომლითაც მთელი ბავშვობა ( და მერეც) ტვინს გვიჭედავდნენ..ჩვენ ვართ თაობა რომელიც ყოველდღიურად რწმუნდება იმაში რომ ომი–ეს მუდმივი პროცესია. (არ აქვს მნიშვნელობა ვინ ეომება ერთმანეთს ოკეანია და ევრაზია თუ მუსლიმური სამყარო და მთელი დანარჩენი კაცობრიობა). და მაინც... ყველაზე მტკივნეული ლოზუნგი ჩემთვის ბოლო იყო:
"უმეცრება ძალაა.." მგონი ცოდნაა ერთადერთი ნამდვილი იარაღი რაც ამ წყალწაღებულ ეპოქაში ადამინმა შეიძლება ამ ქაოსს დაუპირისპიროს. მერე რა რომ ცოდნა მეორეს მხრივ როგორც პიროვნებას მუდმივად უკმაყოფილოს და იმედგაცრუებულს გტოვებს.. მიუხედავად იმისა რომ უინსტონ სმიტი "გადააკეთეს" მაინც დამრჩა სადღაც იმის იმედი რომ ამ ადამინის გონების რომელიღაც თუნდაც უმცირეს ნაწილში არსებობდა ჭეშმარიტების სხივი და სიცოცხლის ბოლომდე მასთან დარჩა. ეს სხივია ის რაზეც მომავალი თაობების ნამდვილი ისტორია უნდა დაიწეროს,ეს ის სხივია რომელიც ჯერ ალექსმა მექანიკურიდან და მერე ჩარლი გორდონმა საკუთარ თავში გადაირჩინეს.
გოლიადკინის გაორება და ფსიქიური აშლილობა მეც გადმომედო დღეს.. :3 ყველა ადამინი დაიჭერს ნაცნობ განცდებს. მაგრამ მე ვიტყოდი ადამიანი 2 კი არა მილიონობით ნაგოლიადკინის გაორება და ფსიქიური აშლილობა მეც გადმომედო დღეს.. :3 ყველა ადამინი დაიჭერს ნაცნობ განცდებს. მაგრამ მე ვიტყოდი ადამიანი 2 კი არა მილიონობით ნაწილად არის გახლეჩილი და ყველა თავის "ხუშტურებზე" სიარული უნდა. პ.ს პეტერ ბურგის ქუჩაზე რომ ზიხარ და წიგნშიც და გარეთაც შემზარავი მისტიური სურათია,არის ამაში რაღაც ადრენალინის მომგვრელი. და ამ წიგნის წაკითხვაც ღირს....more
-როცა მოკვდები, შეეცდებიან, რომ შენი ცხედარი გააპატიოსნონ. ვოცნებობ, რომ ჩემი სიკვდილის შემდეგ, ვინმეს იმდენი ჭკუა ეყოს, რომ ჩემი ცხედარი მდინარეში გა-როცა მოკვდები, შეეცდებიან, რომ შენი ცხედარი გააპატიოსნონ. ვოცნებობ, რომ ჩემი სიკვდილის შემდეგ, ვინმეს იმდენი ჭკუა ეყოს, რომ ჩემი ცხედარი მდინარეში გადააგდოს ან რამე ეგეთი. ყველაფერი ჯობია ჩემი ცხედრის იმ დაწყევლილ სასაფლაოზე წაღებას. იქ ხომ სულელი ხალხი მოვა, ვინც კვირაობით შენს საფლავზე ყვავილების თაიგულს დააწყობს! ვის სჭირდება ყვავილები, როცა მკვდარია? არც არავის.
ჰოლდი..უბრალოდ კარგი ტიპი. უხეში,პირდაპირი,ბომჟი,უცნაურად დაბნეულ არეულ–დარეული,სიკვდილ სიცოცხლეს შორის გაჩხერილი.ვითომ რო ყველა ფეხებზე კიდია და ამ დროს ყველას წილს რო ნერვიულობს. ოცნება დასავლეთზე,ხის სახლზე წერილები ფიბის... ისევ into the wild–თან მივედი, მაგრამ კრისი ჰოლდის პარალელური რეალობაა.. რომელი სჯობს წასვლა თუ დარჩენა? რთული ამოცანაა "ღმერთმანი" .. ალბათ მთავარია დააფასო ის რაც გეძვირფასება და როგორ მოიპოვებ ამას, უკვე ნაკლებ მნიშვნელოვანია.. ჰოდა ასე. სასიამოვნო ემოციები და ბევრი სიცილი მომიტანა ამ წიგნმა ....more
კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი რომ ამ კაცის სიღრმეს საზღვარი არ აქვს.. დოსტოევსკი არაა მწერალი,რომელიც საღამოს დროს სასიამოვნოდ გაგატარებინებს და ტკბილად დაგაკიდევ ერთხელ დავრწმუნდი რომ ამ კაცის სიღრმეს საზღვარი არ აქვს.. დოსტოევსკი არაა მწერალი,რომელიც საღამოს დროს სასიამოვნოდ გაგატარებინებს და ტკბილად დაგაძინებს, იგი ადამინის ისეთ მხარეებს ააშკარავებს ,რომ შეიძლება თმის ყველა ღერი ყალყზე დაგიდგეს და ბევრი რამ შენი დაინახო. როგორც თავადვე ამბობს ადამიანები ყველაზე უკეთ და ხშირად საკუთარ თავს ატყუებენ..სწორედ ეს დამალული სიმართლე მოაქვს ჩვენთან და ცინიკურ-ზიზღნარევი ტონით ცხვირწინ გვიფრიალებს. არ ანაღვლებს მოუსმენენ თუ არა..არაფერს ამტკიცებს და უმეტეს შემთხვევაში საკუთარ თავს ეწინააღმდებება. უბრალოდ არ შეუძლია დუმილი გააგრძელოს. იატაკქვეშეთელი თუ ალაპარაკდა..ისე ალაბარაკდება რომ ვეღარ შეაჩერებთ..
მისი ცხოვრება წინააღმდეგობრივი ვნებებით არის სავსე. იცის რომ ბუნების კანონებს და "ორჯერ ორი ოთხია'-ს ვერასოდეს დაამარცხებს,თუმცა ეს იმას არ ნიშნავს რომ შეეგუება. გენერლების,პორუჩიკების და წვერცანცარა მეშჩანების საზოგადოებაში თავს ვერ დაიმკვიდრებს,მაგრამ სრულიად ალოგიკურად და სურვილის საწინააღმდეგოდ მათთან სავახშმოდ მიდის.. ვერასოდეს შეიყვარებს (მასსავით)დამცირებულ,შეურაცხყოფილ და განდევნილ ლიზას და ეს ხელს სრულიადაც არ უშლის იმაში რომ ოცნებებით სხვა პლანეტაზე გავიდეს...
ამ წიგნით აღძრული ფიქრები ვიცი რომ დიდხანს გამყვება..! ...more
Loading...
