Χρύσα Βασιλείου's Reviews > Το κρεσέντο της βασίλισσας

3 αστεράκια - επειδή είμαι μεγάλη καρδιά.

Η Julia Quinn έχει ένα ιδιαίτερο ύφος γραφής, το οποίο όσοι έχουμε διαβάσει τα βιβλία της νομίζω πως μπορούμε πλέον εύκολα να αναγνωρίσουμε και να ξεχωρίσουμε ανάμεσα σε άλλα. Προσωπικά τη συμπαθώ πάρα πολύ ως άνθρωπο (από τις λίγες συνεντεύξεις της που έχω δει/διαβάσει, τουλάχιστον, μου φαίνεται συμπαθέστατη), αλλά ως συγγραφέα σίγουρα δεν την κατατάσσω ανάμεσα στις πολυαγαπημένες μου. Εκτός από τα έξι πρώτα βιβλία της σειράς των Μπρίτζερτον, δεν μπορώ να πω πως τα υπόλοιπα βιβλία της που έχω διαβάσει με έχουν ενθουσιάσει.
Το ύφος της, λοιπόν, έχει γενικά κάτι το ανάλαφρο, απλό και χιουμοριστικό και -ενίοτε- επικεντρώνεται υπερβολικά στη σχέση των δύο πρωταγωνιστών. Οι χαρακτήρες της είναι έξυπνοι, καλόκαρδοι, ευγενικοί, διαθέτουν αίσθηση του χιούμορ και πάντα μπλέκουν σε απίστευτες περιπέτειες χωρίς να το επιδιώξουν. Το αντικείμενο του πόθου τους διαθέτει τα ίδια χαρακτηριστικά πάνω-κάτω και έτσι τα ζευγάρια που σχηματίζονται μοιάζουν φρέσκα, πιο σύγχρονα από την εποχή που διαδραματίζονται τα στόρυ της και με χημεία που προκαλεί και διατηρεί το αναγνωστικό ενδιαφέρον. Όμως... Όμως... Τόσο τις ίδιες τις ιστορίες της, όσο και τους χαρακτήρες της, τους βρίσκω λίγο απλοϊκούς. Τουλάχιστον, για τα δικά μου γούστα.

Σε αντίθεση με το πρώτο, στο βιβλίο αυτό υπάρχουν οι "κακοί" της ιστορίας - που όμως ακόμα κι αυτοί είναι τόσο flat που καταλήγουν τελικά περισσότερο αξιολύπητα ανθρωπάκια παρά κακοί, χάνοντας έτσι την όποια σοβαρότητα και το κύρος τους. Ειδικά ο άνθρωπος που κυνηγάει την Ανν για ένα παλιό της σφάλμα, δεν καταφέρνει ούτε για μια στιγμή να πείσει πως είναι ένας αδίστακτος χαρακτήρας, αποφασισμένος να φτάσει στα άκρα. Η συμπεριφορά και τα λόγια του, ειδικά στο τέλος, αναιρούν όλα τα προηγούμενα.
Όσο για το ζευγάρι, σχεδόν ολόκληρο το βιβλίο στηρίζεται πάνω στη σχέση του. Όλοι οι υπόλοιποι ήρωες βρίσκονται απλώς στο background, με μοναδικό ρόλο να διακόπτουν πού και πού τα πύρινα βλέμματα που ανταλλάζουν οι πρωταγωνιστές, τα παθιασμένα φιλιά που ανταλλάζουν οι πρωταγωνιστές, τις ατάκες που πετάνε ο ένας στον άλλον οι πρωταγωνιστές, τις στιγμές που ξεκλέβουν για να πασπατευτούν οι πρωταγωνιστές... Κι όλα αυτά, σε αριστοκρατικά σπίτια και εξοχικά κτήματα όπου σουλατσάρουν άτακτα και πανέξυπνα ανήλικα κορίτσια και αξιοσέβαστες μητέρες και θείες. Κι όλα αυτά, ανάμεσα σε έναν λόρδο και μια γκουβερνάντα. Κι όλα αυτά, από την πρώτη κιόλας φορά που συναντούν ο ένας τον άλλον, χωρίς καν να γνωρίζονται. Κι όλα αυτά, χωρίς κανείς να τους πάρει χαμπάρι / να τους φέρει αντίρρηση / να τους διακόψει ποτέ.



Ε, φταίω εγώ αν έρθω ξανά στα λόγια που είπα για το πρώτο βιβλίο, ότι όλα κυλούν υπερβολικά εύκολα;! Είπαμε, ναι αγαπάμε και τις μοντέρνες οικογένειες (ούτε 'κιχ' δεν έβγαλε η αριστοκράτισσα μητέρα του γαμπρού για την καταγωγή και το παρελθόν της μέλλουσας νύφης) και τα μοντέρνα ζευγάρια, αλλά κάπου καταντά υπερβολικό αυτό το ύφος "I burn for you" - που έλεγε και μια άλλη ψυχή.



Η αλήθεια είναι πως συμπόνεσα την Ανν, αλλά δεν κατάφερα να την πολυσυμπαθήσω. Αντίθετα, κατασυμπάθησα τον Ντάνιελ. Αυτές που λάτρεψα, όμως, ήταν οι κόρες των Πλέινσγουορθ, οι ξαδέλφες του Ντάνιελ, των οποίων η Ανν υπήρξε γκουβερνάντα (όταν δεν απομονωνόταν μαζί του σε κανένα δωμάτιο/λίμνη/δάσος για να χαμουρευτούν). Φρέσκιες, δροσερές, με απίστευτες σκηνές γεμάτες χιούμορ και παιδική αθωότητα, ώρες-ώρες καταφέρνουν κυριολεκτικά να κλέψουν την παράσταση.

Γενικά, είναι ένα βιβλίο που αξίζει να το διαβάσετε οι φανατικοί αναγνώστες του είδους. Θα σας κρατήσει καλή παρέα, θα σας κάνει να γελάσετε πολύ και να ονειρευτείτε κι εσείς τον πρίγκιπά σας ή τον λόρδο σας. Μάλλον δεν θα καταλάβετε πώς πέρασε η ώρα μέχρι να το τελειώσετε. Μάλλον, όμως, δεν θα το κατατάξετε ανάμεσα στα βιβλία που σας παρέσυραν, σας συγκλόνισαν και θα τα θυμάστε για καιρό.