Έρση Λάβαρη's Reviews > Θανάσιμα Περάσματα

Πριν από αρκετά χρόνια είχα διαβάσει το δεύτερο βιβλίο της σειράς με πρωταγωνίστρια την οστεοαρχαιολόγο Ρουθ Γκάλογουεϊ, και δεν ξέρω τι λέει αυτό για ‘μένα ή για την συγγραφέα, αλλά μέχρι την μέση περίπου των «Θανάσιμων Περασμάτων» νόμιζα πως επρόκειτο για το ίδιο μυθιστόρημα… Κάτι που μάλλον σημαίνει πως η Elly Griffiths κόβει και ράβει τα βιβλία της βάσει ενός πολύ συγκεκριμένου πατρόν, που αν σου αρέσει, τότε σίγουρα περνάς καλά.

Πάντως, αν και μου άρεσαν το μυστήριο, η εμπλοκή της αρχαιολογίας της Εποχής του Σιδήρου, οι χαρακτήρες και οι σχέσεις μεταξύ τους, βρήκα το τέλος κάπως χλιαρό. Η κλιμάκωση υπήρξε μεν, αλλά ήταν πολύ βιαστική και κάπως μπερδεμένη, και το τέλος της ίδιας της Ρουθ μου φάνηκε διαμετρικά αντίθετο προς τον χαρακτήρα της σ’ ολόκληρο το προηγούμενο βιβλίο. Δεν θυμάμαι πού ακριβώς την βρίσκει η επόμενη ιστορία και κατά πόσο θα ένιωθα την προσωπικότητά της συμβατή μ’ αυτήν που γνωρίσαμε στα «Θανάσιμα Περάσματα», όμως το άλμα που έγινε στον επίλογο ήταν τεράστιο, και μου φάνηκε πως χάθηκε κάθε σύνδεση με την Ρουθ μέχρι και δυο κεφάλαια πριν το τέλος. Ο επίλογος, εν ολίγοις, αφαίρεσε για ‘μένα αρκετή από την μαγεία του βιβλίου.

(Υ.Γ. Δεν ξέρω πώς γίνεται η αρχαιολογία στην Αγγλία, αλλά είμαι βέβαιη πως κι εκεί θεωρείται τουλάχιστον παράνομο να κρατάς στο σπίτι σου ανασκαφικά ευρήματα, κι ας τα ανέσκαψες εσύ ο ίδιος).