8535600

[ΤΟ ΒΗΜΑ, 2004]
ΕΠΙΤΟΜΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Λεξικογραφική παρουσίαση της Ελληνικής Ιστορίας
ΠΡΟΣΩΠΑ - ΓΕΓΟΝΟΤΑ - ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ - ΧΑΡΤΕΣ - ΣΥΝΘΗΚΕΣ
Επιµέλεια: Βαγγέλης ∆ρακόπουλος - Γεωργία Ευθυµίου
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑ∆Α .................................................................................................................. 2

ΒΥΖΑΝΤΙΟ ............................................................................................................................ 57
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΕΩΣ ΤΟ 1832 .................................... 138
ΤΟ ΝΕΟΤΕΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ................................................................................ 222
[ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Absens]
ΕΠΙΤΟΜΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΠΡΟΣΩΠΑ - ΓΕΓΟΝΟΤΑ
ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑ∆Α
ΑΒ∆ΗΡΑ (ΤΑ): Αρχαία πόλη της Θράκης κοντά στον ποταµό Νέστο. Οι κάτοικοί της στην
αρχαιότητα διακρίνονταν για την ακρισία και τη µαταιοδοξία τους (αβδηριτισµός) για αυτό
και σατιρίζονταν από τους υπόλοιπους Έλληνες (από φθόνο;). Από τα Άβδηρα κατάγονταν
σηµαντικοί φιλόσοφοι της αρχαιότητας όπως ο Πρωταγόρας, ο ∆ηµόκριτος, ο Λεύκιππος κ.ά.
ΑΓΑΘΟΚΛΗΣ: Τύραννος των Συρακουσών (361-289 π.Χ.). Απέκρουσε τους Καρχηδόνιους,
αλλά κατόπιν εξορίστηκε. Όταν επέστρεψε, εξόντωσε τους πολιτικούς του αντιπάλους και
αναγορεύτηκε βασιλιάς. ∆εν κατόρθωσε να καταλάβει την Καρχηδόνα. Στη συνέχεια
αφαίρεσε την Κέρκυρα από τον Κάσσανδρο και την πρόσφερε στην κόρη του Λάνασσα,
σύζυγο του Πύρρου της Ηπείρου. Οργάνωσε µε επιτυχία τα οικονοµικά του κράτους του.
ΑΓΓΕΙΟΓΡΑΦΙΑ: Στους λεγόµενους Σκοτεινούς Αιώνες της αρχαίας ελληνικής ιστορίας
(11ος-8ος αι. π.Χ.) εµφανίστηκε ο γεωµετρικός ρυθµός, η πρώτη γνήσια µορφή ελληνικής
τέχνης. Τα γεωµετρικά σχέδια, που συναντώνται στη διακόσµηση των αγγείων, έδωσαν το
όνοµά τους σε ολόκληρη την εποχή (Γεωµετρική). Τα µοτίβα που κυριαρχούν είναι µαίανδροι,
τρίγωνα, τετράγωνα, κύκλοι, ρόµβοι σε ποικίλους συνδυασµούς. Στην Αρχαϊκή Περίοδο (7ος-
6ος αι. π.Χ.) κυριαρχούν δύο ρυθµοί στην αγγειογραφία: ο µελανόµορφος -οι παραστάσεις
ζωγραφίζονται µε µαύρο χρώµα πάνω στον πηλό- και ο ερυθρόµορφος στον οποίο οι µορφές
απεικονίζονται αφηµένες στο χρώµα του πηλού και εµπλουτισµένες µε µαύρες γραµµές για να
αποδοθούν οι λεπτοµέρειες. Στο µελανόµορφο ρυθµό οι λεπτοµέρειες αποδίδονται µε χάραγµα
ή µε λευκό και βυσσινί χρώµα. Την εποχή αυτή η αττική κεραµική έφτασε σε θαυµαστή
τελειότητα. Τα θέµατά της προέρχονταν κυρίως από τη µυθολογία.
Οι αγγειογράφοι απεικόνισαν πολλές από τις παραστάσεις των ζωγράφων του 5ου αιώνα π.Χ.
στα ερυθρόµορφα αγγεία, από όπου και αντλεί κανείς κάποιες πληροφορίες για τη ζωγραφική
δηµιουργία της Κλασικής Εποχής, κατά την οποία ο ερυθρόµορφος ρυθµός ήταν σε διαρκή
εξέλιξη. Οι καλλιτέχνες προσπαθούσαν να αποδώσουν τις σκιάσεις και τις πτυχώσεις στους
χιτώνες των µορφών που ζωγράφιζαν. Πολλοί αγγειοπλάστες και αγγειογράφοι αναδείχθηκαν
σε πραγµατικούς καλλιτέχνες, όπως ο Σωσίας, ο Ιέρων, ο Μάκρων, ο ∆ούρης κ.ά. Την ίδια
περίοδο τα λεγόµενα λευκά αττικά αγγεία ακολουθούσαν µια άλλη τεχνοτροπία: άσπρο φόντο
και παραστάσεις µε µαύρο κυρίως χρώµα. Τα χρησιµοποιούσαν ως ελαιοδοχεία ή µυροδοχεία
(λευκές λήκυθοι), και άλειφαν τους νεκρούς µε το περιεχόµενό τους. Τον 4ο αι. π.Χ. η
κεραµική έδωσε τα τελευταία δείγµατα της τέχνης των αρχαίων αγγειογράφων, επειδή η
απορρόφηση αγγείων από τις ξένες αγορές είχε σταµατήσει. Αξιόλογα όµως έργα προέρχονται
από τις αποικίες της Κάτω Ιταλίας και της Σικελίας. Σε αυτά απεικονίζονται κυρίως σκηνές
από τα δράµατα των µεγάλων τραγικών της Αθήνας αποτελώντας µέχρι σήµερα τη µόνη
µαρτυρία για κάποια χαµένα έργα τους.
ΑΓΗΣΙΛΑΟΣ Β΄: Βασιλιάς της Σπάρτης (444-369 π.Χ.) και άριστος στρατηγός.
Παρακινηµένος από τις πανελλήνιες ιδέες εκστράτευσε εναντίον των Περσών το 396 π.Χ.
επιτυγχάνοντας σηµαντικές νίκες. Πρωταγωνίστησε στη µάχη της Κορώνειας (394 π.Χ.)
εναντίον των συνασπισµένων Αθηναίων, Θηβαίων, Αργείων και Κορινθίων τους οποίους και
νίκησε. Παρά τις επιτυχίες του στη διάρκεια του Βοιωτικού ή Κορινθιακού Πολέµου
αντιλήφθηκε ότι η Σπάρτη δύσκολα θα µπορούσε να επιβληθεί στις υπόλοιπες ελληνικές
πόλεις. Απέτρεψε την κατάληψή της από τα θηβαϊκά στρατεύµατα του Επαµεινώνδα (370
π.Χ.).
ΑΓΗΣ: Το όνοµα αυτό φέρουν τέσσερις βασιλιάδες της Σπάρτης. Ο πρώτος αποτελεί µάλλον
µυθικό πρόσωπο, ο δεύτερος βασίλεψε στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέµου (427-
402 π.Χ.), ο τρίτος σκοτώθηκε στη µάχη που δόθηκε έξω από τη Μεγαλόπολη εναντίον των
στρατευµάτων του Αντίπατρου (331 π.Χ.) και ο τέταρτος, ο πιο σηµαντικός, βασίλεψε
ανάµεσα στο 245 και το 241 π.Χ. και προσπάθησε µε εκτεταµένο αναδασµό γης και τολµηρές
κοινωνικές µεταρρυθµίσεις να ξαναδώσει τη χαµένη αίγλη στην πατρίδα του. Ωστόσο, δεν τα
κατάφερε εξαιτίας της λυσσαλέας αντίδρασης των Εφόρων, οι οποίοι και τον καταδίκασαν σε
θάνατο.
-2-
ΑΓΚΥΛΗΣ ∆ΗΜΟΣ: Αρχαίος δήµος της Αττικής της Αιγηίδος φυλής. Βρισκόταν στους
πρόποδες του Υµηττού και ήταν χωρισµένος στον «υπένερθεν» (κάτω) και στον
«καθύπερθεν» (πάνω). Ο δήµος είναι γνωστός από επιγραφές. Μερικοί ερευνητές ταυτίζουν το
∆ήµο Αγκύλης µε το ∆ήµο Αγγελής της Πανδιονίδος φυλής, που βρισκόταν ανάµεσα στο
σηµερινό Μαρκόπουλο και το Πόρτο Ράφτη.
ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ (Α΄): Το 478/7 π.Χ. συγκροτήθηκε η πρώτη Αθηναϊκή
συµµαχία, η οποία ονοµάστηκε και ∆ηλιακή, επειδή είχε έδρα τη ∆ήλο. Στη συµµαχία
συµµετείχαν οι πόλεις της Χαλκιδικής, η Εύβοια, οι περισσότερες Κυκλάδες, η Σάµος, η Χίος,
η Λέσβος καθώς και πολλές πόλεις των παραλίων της Μ. Ασίας και της Προποντίδας. Όλες οι
πόλεις θεωρούνταν ίσες µεταξύ τους στη συµµαχία, αλλά τις επιχειρήσεις θα τις κατεύθυνε
µόνο η Αθήνα. Άλλες θα πρόσφεραν πλοία και άλλες χρήµατα που θα φυλάσσονταν στο
ταµείο στο Ναό του Απόλλωνα στη ∆ήλο. Οι εισφορές ήταν ετήσιες. Σύντοµα όµως η
Αθηναϊκή Συµµαχία εξελίχθηκε σε Αθηναϊκή Ηγεµονία και η εισφορά κατάντησε φόρος. Το
454 π.Χ. µεταφέρθηκε το συµµαχικό ταµείο στην Αθήνα.
ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ (Β΄): Συγκροτήθηκε το 379/8 π.Χ. µετά το τέλος της
σπαρτιατικής ηγεµονίας. Συµµετείχαν η Εύβοια, το Βυζάντιο, η Λέσβος, η Τένεδος, η Χίος, η
Ρόδος κ.λπ. και σύµφωνα µε αυτή ορίστηκαν η ισονοµία και η αυτονοµία των συµµάχων. Η
ισχυροποίηση της µακεδονικής δυναστείας σήµανε και το τέλος της συµµαχίας.
ΑΘΗΝΑΣ ΝΙΚΗΣ ΝΑΟΣ: Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό άκρο το βράχου της Ακρόπολης,
πάνω σε έναν πρόβολο. Το έργο ανατέθηκε στον αρχιτέκτονα Καλλικράτη το 449 π.Χ., αλλά
οι εργασίες δεν προχώρησαν, αφού στο µεταξύ είχε ξεκινήσει η ανέγερση του Παρθενώνα.
Οι εργασίες ξανάρχισαν αρκετά χρόνια αργότερα και ολοκληρώθηκαν µάλλον το 424 π.Χ. Ο
ναός έχει περιορισµένες διαστάσεις (5,64x8,26 µέτρα) είναι ιωνικού ρυθµού, αµφιπρόστυλος,
µε τέσσερις κίονες στην ανατολική πρόσοψη και άλλους τόσους πίσω.
Το λατρευτικό άγαλµα, το οποίο δεν σώζεται, ήταν ξύλινο και παρίστανε τη θεά να κρατά στο
ένα χέρι της ρόδι και στο άλλο κράνος. Στη ζωφόρο του ναού απεικονίζεται συνέλευση θεών
και µάχες ανάµεσα σε Έλληνες και βαρβάρους (;).
ΑΘΗΝΑΣ ΠΡΟΜΑΧΟΥ ΑΓΑΛΜΑ: Το χάλκινο άγαλµα της Αθηνάς ήταν έργο του Φειδία
και το συναντούσε κανείς αµέσως µετά τα Προπύλαια. Χρονολογείται το 460 π.Χ. περίπου.
Ήταν πολύ ψηλό και σήµερα σώζονται λείψανα του βάθρου του. Κοντά στο άγαλµα της
Προµάχου βρισκόταν και ένα άλλο έργο του Φειδία, η Ληµνία Αθηνά.
ΑΘΗΝΑΣ ΧΡΥΣΕΛΕΦΑΝΤΙΝΟ ΑΓΑΛΜΑ: Τρία αγάλµατα της Αθηνάς έστησε ο Φειδίας
στην Ακρόπολη: την Πρόµαχο, τη Ληµνία και το χρυσελεφάντινο. Τα δύο πρώτα ήταν
ορειχάλκινα, ενώ το τρίτο, που κοσµούσε το εσωτερικό του Παρθενώνα, είχε ξύλινο σκελετό,
τα γυµνά µέρη του σώµατος ήταν φτιαγµένα από ελεφαντόδοντο και τα ντυµένα είχαν
καλυφθεί από φύλλο χρυσού (το βάρος του χρυσού υπολογίζεται περίπου σε έναν τόνο). Στη
θέση των µατιών ήταν τοποθετηµένοι πολύτιµοι λίθοι. Το συνολικό ύψος του αγάλµατος
έφτανε τα 12 µέτρα.
ΑΙΓΟΣ ΠΟΤΑΜΟΙ: Μικρός ποταµός της ανατολικής Θράκης, κοντά στον Ελλήσποντο, στις
εκβολές του οποίου οι Σπαρτιάτες µε αρχηγό τον Λύσανδρο διέλυσαν τον αθηναϊκό στόλο
(405 π.Χ.). Η ήττα στους Αιγός Ποταµούς αποτέλεσε και την τελευταία πράξη στο εµφύλιο
δράµα του Πελοποννησιακού Πολέµου.
ΑΙΣΧΙΝΗΣ: Αθηναίος ρήτορας, αντίπαλος του ∆ηµοσθένη. Γεννήθηκε το 390/89 π.Χ. και
πέθανε το 314 π.Χ. Υπήρξε υπέρµαχος της πολιτικής του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου. Για
τη στάση του αυτή κατηγορήθηκε από τον ∆ηµοσθένη, ακολούθησε δικαστικός αγώνας µαζί
του που είχε ως αποτέλεσµα την αυτοεξορία του στη Ρόδο, όπου ίδρυσε ρητορική σχολή.
Έργα: «Κατά Τιµάρχου», «Περί Παραπρεσβείας, «Κατά Κτησιφώντος» κ.ά.
ΑΙΣΧΥΛΟΣ: Γεννήθηκε στην Ελευσίνα γύρω στο 525/524 π.Χ. και η παρουσία του ήταν
απόλυτα συνδεδεµένη µε την Αθήνα. Πολέµησε στο Μαραθώνα και τη Σαλαµίνα. Έκανε δύο
τουλάχιστον ταξίδια στη Σικελία όπου και τελικά πέθανε το 456 π.Χ. Εµφανίζεται για πρώτη
φορά ως δραµατικός ποιητής ανάµεσα στο 499 και το 496 π.Χ., ενώ το 484 π.Χ. πέτυχε την
πρώτη του νίκη. Συνολικά νίκησε 13 φορές και από τα έργα του σώθηκαν τελικά επτά
τραγωδίες: «Πέρσαι», «Επτά επί Θήβας», «Ικέτιδες», «Αγαµέµνων», «Χοηφόροι»,
«Ευµενίδες» και «Προµηθέας ∆εσµώτης». Οι «Πέρσαι» είναι η µόνη σωζόµενη αρχαία
τραγωδία µε ιστορικό θέµα αλλά και η τραγωδία που διάλεξε ο Περικλής για να την
-3-
υποστηρίξει ως χορηγός, επειδή µέσα από το έργο αναδεικνυόταν η συµβολή του αθηναϊκού
δήµου στη νίκη της Σαλαµίνας. Κυρίαρχη αντίληψη στα έργα του Αισχύλου είναι ότι ο
άνθρωπος φέρει την ευθύνη για τις πράξεις του. Ο ποιητής έπλαθε, τέλος, τους ήρωές του
πάνω από τα ανθρώπινα µέτρα.
ΑΙΤΩΛΙΚΗ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ: Πολιτική οργάνωση που πιθανώς σχηµατίστηκε το 314 π.Χ.
από τους Αιτωλούς και στην οποία προσχώρησαν πολλές ελληνικές πόλεις από την κεντρική
Ελλάδα, τη Θεσσαλία ακόµη και από την Πελοπόννησο. Ιδρύθηκε, όπως και η Αχαϊκή, για να
αντιµετωπίσει τα κατακτητικά σχέδια των Μακεδόνων. Οι πόλεις-µέλη διατηρούσαν την
αυτονοµία τους, ενώ είχαν κοινό στρατό, κοινό νόµισµα, κοινά µέτρα και σταθµά, και κοινή
εξωτερική πολιτική. Το πολιτικό κέντρο της Συµπολιτείας ήταν το Θέρµο της Αιτωλίας.
∆ιαλύθηκε το 146 π.Χ.
ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ: Ο βράχος της Ακρόπολης κατοικήθηκε ήδη από τους
νεολιθικούς χρόνους. Την Εποχή του Χαλκού χτίστηκε το Πελασγικό Τείχος και ανάκτορα,
ίχνη των οποίων σώζονται µέχρι σήµερα. Ναοί άρχισαν να οικοδοµούνται από τον
Πεισίστρατο (6ος αι. π.Χ.). Καταστράφηκαν όλοι από τους Πέρσες το 480 π.Χ., όταν
κατέλαβαν την Αθήνα. Ανάµεσά τους διακρινόταν ο Εκατόµπεδος Ναός της Αθηνάς
Παρθένου. Το 465 π.Χ. κατασκευάστηκε το Κιµώνειο Τείχος. Πάνω στην Ακρόπολη της
Κλασικής Εποχής διακρίνονται τα Προπύλαια (437-432 π.Χ.), ο Παρθενώνας (447-438 π.Χ.),
το άγαλµα της Προµάχου Αθηνάς, ο Ναός της Αθηνάς Νίκης (427-424 π.Χ.), το Ερεχθείο
(421-405 π.Χ.), η Χαλκοθήκη, το Ιερό της Βραυρωνίας Αρτέµιδος, το οίκηµα των Αρρηφόρων
και το ιερό του Πανδίωνος. Στη νότια κλιτύ της Ακρόπολης διακρίνονται το Ωδείο του
Περικλή, το ιερό του ∆ιονύσου και το θέατρο. Κατά τη Ρωµαϊκή Εποχή προστέθηκε ένας
κυκλοτερής ναός, αφιερωµένος στη θεά Ρώµη και το θεό Αύγουστο. Κατά τη Βυζαντινή
Περίοδο ο Παρθενώνας µετατράπηκε σε χριστιανικό ναό, στη Φραγκοκρατία σε καθολικό και
κατά την Τουρκοκρατία σε τζαµί. Μέρος του Παρθενώνα καταστράφηκε όταν ανατινάχτηκε η
πυριτιδαποθήκη από τον Φραγκίσκο Μοροζίνη το 1687. Το 1808 ο λόρδος Έλγιν αφαίρεσε
από τον Παρθενώνα αγάλµατα και γλυπτά.
ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΕΙΑ: Με το όνοµα αυτό ο Μέγας Αλέξανδρος ίδρυσε πολλές πόλεις, µε
σπουδαιότερη την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Συγκεκριµένα και σε χρονολογική σειρά
ιδρύθηκαν:
331 π.Χ. Η Αλεξάνδρεια η εν Αιγύπτω. Ο Ρόδιος αρχιτέκτονας ∆εινοκράτης σχεδίασε τη νέα
πόλη σε σχήµα µακεδονικής χλαµύδας. Τα πιο πολλά δηµόσια οικοδοµήµατα βρίσκονταν στην
ανατολική συνοικία της πόλης, το Βρύχιον. ∆ύο µεγάλες λεωφόροι πλάτους τριάντα µέτρων η
καθεµιά έτεµναν την πόλη.
Μπροστά από το λιµάνι βρίσκεται η νησίδα Φάρος. Πάνω σε αυτή την εποχή του Πτολεµαίου
του Φιλάδελφου χτίστηκε ένα ψηλό κτίσµα από τον Σώστρατο τον Κνίδιο για τη διευκόλυνση
της ναυσιπλοΐας, ο γνωστός Φάρος, ένα από τα Επτά Θαύµατα της αρχαιότητας. Οι
Πτολεµαίοι επίσης ίδρυσαν και την περίφηµη Βιβλιοθήκη της.
330 π.Χ. Η Αλεξάνδρεια η εν Αρείοις (πιθανόν κοντά στη σηµερινή πόλη του Αφγανιστάν
Χεράτ).
329 π.Χ. Η Αλεξάνδρεια η εν Αραχωσία (σηµερινό Κανταχάρ του Αφγανιστάν).
Η Αλεξάνδρεια η Εσχάτη ή η παρά τον Ιαξάρτην (πρώην Λενιναµπάτ του Τατζικιστάν).
326 π.Χ. Η Αλεξάνδρεια η επί του Καυκάσου (σηµερινό Χαρί Καρ του Αφγανιστάν).
325 π.Χ. Έξι νέες Αλεξάνδρειες: η Ωπιανή (σηµερινό Μπεγράµ 40 χλµ. νότια της Καµπούλ), η
παρά τον Ινδό (στη συµβολή του ποταµού Αρκεσίνη µε τον Ινδό), η εν Σόγδοις (δυτικά του
Ινδού), η εν Σωριανοίς (σηµερινά Πάταλα της Ινδίας), η εν Ωρείταις (στο ∆έλτα του Ινδού)
και η εν Καρµανία (κοντά στα στενά του Ορµούζ στον Περσικό Κόλπο).
324 π.Χ. Η Αλεξάνδρεια η εν Σουσιανή (ανάµεσα στις εκβολές του Τίγρη και του Ευφράτη).
ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΣ: Με το όνοµα αυτό φέρονται πολλοί ηγεµόνες της αρχαιότητας, κυρίως της
Μακεδονίας. Αλέξανδρος Α΄ ο Φιλέλλην (498-453 π.Χ.): Βασιλιάς της Μακεδονίας, γιος του
Αµύντα, ο οποίος ως υποτελής στον Ξέρξη τον ακολούθησε χωρίς τη θέλησή του στην
εκστρατεία εναντίον των Ελλήνων. Κατάφερε όµως να κάνει γνωστά τα σχέδια των Περσών
στους Αθηναίους και στους Σπαρτιάτες και γι’ αυτό ονοµάστηκε Φιλέλλην.
Αλέξανδρος Β΄: Βασιλιάς της Μακεδονίας (369-368 π.Χ.). Πολέµησε κατά του
συνονόµατού του, τυράννου των Φερών. ∆ολοφονήθηκε µε υπόδειξη της µητέρας του
-4-
Ευρυδίκης.
Αλέξανδρος Γ΄: Βλ. Αλέξανδρος ο Μέγας.
Αλέξανδρος ∆΄ ο Αλεξάνδρου: Γιος του Μ. Αλεξάνδρου και της Ρωξάνης, ο οποίος
ανακηρύχτηκε συµβασιλέας αµέσως µόλις γεννήθηκε. ∆ολοφονήθηκε µαζί µε τη µητέρα του
στην Αµφίπολη έπειτα από διαταγή του Κάσσανδρου.
Αλέξανδρος Ε΄: Βασιλιάς της Μακεδονίας (296-294 π.Χ.) γιος του Κάσσανδρου.
∆ολοφονήθηκε από τον ∆ηµήτριο τον Πολιορκητή.
ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ: Βασιλιάς της Μακεδονίας. Γιος του Φιλίππου Β΄ και της
Ολυµπιάδας, γεννήθηκε το 356 π.Χ. στην Πέλλα. Κύριος παιδαγωγός του ήταν ο Αριστοτέλης.
Το 338 π.Χ. συµµετείχε στη µάχη της Χαιρώνειας, όπου και επέδειξε τις στρατιωτικές του
ικανότητες. Έγινε βασιλιάς της Μακεδονίας το 336 π.Χ. µετά τη δολοφονία του πατέρα του.
Στο συνέδριο της Κορίνθου ανακηρύχθηκε αρχηγός της εκστρατείας των Ελλήνων εναντίον
των Περσών.
Το 334 π.Χ. πέρασε στη Μ. Ασία και το Μάιο του ίδιου έτους αντιµετώπισε τους Πέρσες
σατράπες της ∆ύσης σε µάχη στο Γρανικό ποταµό. ΣΤΟ Γόρδιο (κοντά στο Σαγγάριο ποταµό)
έλυσε τον οµώνυµο δεσµό επιβεβαιώνοντας την παράδοση που έλεγε ότι εκείνος που θα τον
έλυνε θα γινόταν κύριος της Ασίας. Το Νοέµβριο του 333 π.Χ. στην Ισσό της Συρίας νίκησε
τον υπό τον ∆αρείο περσικό στρατό και λίγο αργότερα, έπειτα από πολύµηνη πολιορκία,
κατέλαβε την Τύρο και κυριάρχησε στη Φοινίκη και την Παλαιστίνη. Πέρασε στην Αίγυπτο,
όπου και ίδρυσε την Αλεξάνδρεια (332 π.Χ.). Το 331 π.Χ. διέλυσε τον περσικό στρατό στη
µάχη των Αρβήλων ή Γαυγαµήλων διαλύοντας ταυτόχρονα και την Περσική Αυτοκρατορία.
Αυτοανακηρύχτηκε διάδοχος των Αχαιµενιδών και βασιλιάς της Περσίας. Συνέχισε την
εκστρατεία του προς ανατολάς και το 327 π.Χ. έφτασε στην Ινδική θάλασσα. Το 326 π.Χ.
νίκησε τον ηγεµόνα της περιοχής σε µάχη κοντά στον Υδάσπη ποταµό και στη συνέχεια
εξαιτίας της κόπωσης του µακεδονικού στρατού αποφάσισε να επιστρέψει στη Βαβυλώνα.
Εκεί και ενώ σχεδίαζε νέες εκστρατείες πέθανε από άγνωστη αιτία το 323 π.Χ., σε ηλικία
µόλις 33 χρόνων.
Ο ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΟΥ Μ. ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΥ: Τον πυρήνα του µακεδονικού
στρατού αποτελούσαν Μακεδόνες αγρότες και ευγενείς, οι οποίοι είχαν για πολλά χρόνια
υπηρετήσει ως επαγγελµατίες στρατιώτες στις τάξεις του. Είχαν εκπαιδευτεί ιδιαίτερα σκληρά
και διακρίνονταν για την πειθαρχία τους. Η άριστη εκπαίδευση όλων των µονάδων επέτρεπε
τη στενή συνεργασία ανάµεσα στο πεζικό και το ιππικό, κύριο σώµα της µακεδονικής
στρατιωτικής µηχανής.
Οι µονάδες: Το βασικό όπλο κρούσης ήταν το ιππικό, µε σπουδαιότερο τµήµα του το ιππικό
των εταίρων (1.800 άντρες), που αποτελούνταν από γόνους οικογενειών µε επιρροή στη
Μακεδονία. Οπλισµός: περικεφαλαία, θώρακας, περικνηµίδες, κοντό σπαθί, κοντό δόρυ,
µικρή στρογγυλή ασπίδα, πορφυρό χιτώνιο και χρυσοκίτρινη χλαµύδα. Ίππευαν χωρίς σέλα.
Χωρίζονταν σε οκτώ ίλες, καθεµία από τις οποίες έπαιρνε το όνοµά της από τον τόπο
καταγωγής των στρατιωτών της (π.χ., Ίλη Αµφιπόλεως, Ίλη Βοττιαίας, Ίλη Απολλωνίας
κ.λπ.). Κάθε ίλη αριθµούσε 200 άντρες, εκτός από τη Βασιλική, η οποία βρισκόταν υπό τη
διοίκηση του Κλείτου του Μέλανος και διέθετε 400 άντρες. Γενικός διοικητής του ιππικού
των εταίρων (ιππάρχης) ήταν ο Φιλώτας ο Παρµενίωνος. Το ιππικό των εταίρων διακρινόταν
για τη σχεδόν καταιγιστική ορµητικότητά του, ιδιαίτερα η επικεφαλής Βασιλική Ίλη (άγηµα).
Μια άλλη µονάδα ιππικού ήταν οι πρόδροµοι ή σαρισοφόροι ιππείς (600, ιππάρχης ο
Ηγέλοχος). Οι ιππείς αυτοί ήταν θρακικής αλλά και µακεδονικής καταγωγής και έφεραν ως
µοναδικό όπλο τη σάρισα. Φορούσαν βοιωτικές ορειχάλκινες περικεφαλαίες και ροζ χλαµύδα
και χιτώνιο και ηγούνταν της παράταξης των ιππέων.
Στους παραπάνω συγκαταλέγονταν και 1.800 Θεσσαλοί ιππείς (ιππάρχης Κόλας ο Αρπάλου).
Ήταν και αυτοί οργανωµένοι, όπως το ιππικό των εταίρων, σε οκτώ ίλες, µε πιο σηµαντική την
ίλη των Φαρσάλων (αντίστοιχη της Βασιλικής), η οποία και αποτελούσε την προσωπική
σωµατοφυλακή του Παρµενίωνα. Έφεραν βοιωτικού τύπου περικεφαλαία, λευκό θώρακα,
µακρύ δόρυ (το ξυστόν), ερυθρό χιτώνιο και σκούρα πορφυρή χλαµύδα. Στους ιππείς
περιλαµβάνονται και τρεις ίλες Συµµάχων (600 άτοµα, ιππάρχης ο Φίλιππος ο Μενελάου). Το
συµµαχικό ιππικό ήταν βαρέως τύπου.
Η Φάλαγξ των πεζεταίρων. Η ξακουστή µακεδονική φάλαγγα (9.000 άντρες) ήταν ιδιαίτερα
-5-
ευκίνητη και ευέλικτη. Ο φαλαγγίτης φορούσε περικεφαλαία φρυγικού µάλλον τύπου, µε δύο
φτερά στο πάνω µέρος και περικνηµίδες, ενώ κρατούσε ασπίδα ελληνικού τύπου(;) και όχι
πέλτη, όπως πίστευαν παλαιότερα. Οι ορειχάλκινες ασπίδες είχαν στο κέντρο ένα ζωγραφιστό
στρογγυλό διακοσµητικό στοιχείο. Οι θώρακες έφεραν µεταλλικά ελάσµατα που στηρίζονταν
πάνω σε λινή ή δερµάτινη βάση, ενώ τα κοντά σπαθιά ήταν τοποθετηµένα µέσα σε θήκη.
Κύριο όπλο τους ήταν η σάρισα (µακρύ δόρυ µε µήκος που κυµαινόταν ανάµεσα στα πέντε
και τα έξι µέτρα. Ήταν πολύ βαρύ και το κρατούσαν µε τα δύο χέρια κάτω από τη µασχάλη. Η
σάρισα είχε σιδερένια µικρή αιχµή, ιδιαίτερα κατάλληλη για να διαπερνά θώρακες. Είναι
βέβαιο ότι λόγω του µεγάλου της µήκους έφερε λαβή. Οι πεζέταιροι χωρίζονταν σε έξι τάξεις,
των τριών λόχων η καθεµία. Ο ταξίαρχος έδινε και το όνοµά του στην τάξη του (π.χ., η τάξη
του Περδίκκα ή του Κρατερού κ.λπ.).
Τα δόρατα των πρώτων σειρών της φάλαγγας τα κρατούσαν χαµηλωµένα ώστε να εξέχουν
αρκετά (4-5 µ.) µπροστά από τη γραµµή. Έτσι, οι πεζοί του εχθρού πριν προλάβουν να
πλησιάσουν τους φαλαγγίτες προσβάλλονταν από αυτούς. Η φάλαγγα πολεµούσε σε ανοιχτή
τάξη µε απόσταση ένα περίπου µέτρο ανάµεσα στους άντρες. Αν υπήρχε ανάγκη, οι
στρατιώτες µπορούσαν να κάνουν φράγµα ενώνοντας τις ασπίδες. Το σχήµα της φάλαγγας
ήταν ορθογώνιο µε βάθος δεκαέξι ή και λιγότερους άντρες. Μπορούσε να µετασχηµατίζεται
(τετράγωνη, µακρόστενη ακόµη και κυκλική) ανάλογα µε τις ανάγκες της µάχης. Άλλη
µονάδα του πεζικού ήταν οι υπασπιστές ή βασιλικοί υπασπιστές (3.000 άντρες χωρισµένοι σε
τρεις χιλιαρχίες µε αρχηγό τον Νικάνορα του Παρµενίωνος), οι οποίοι προέρχονταν από τα
ανώτερα κοινωνικά στρώµατα. Οι άντρες της πρώτης χιλιαρχίας (του αγήµατος) φρουρούσαν
τη σκηνή του βασιλιά στο στρατόπεδο. ∆εν έφεραν θώρακα, κρατούσαν ασπίδα ελληνικού
τύπου, φορούσαν περικεφαλαία φρυγικού τύπου και είχαν ως κύριο όπλο τη σπάθη.
Οι υπασπιστές συνήθως αναπτύσσονταν στην αριστερή πτέρυγα της παράταξης και
λειτουργούσαν ως ευέλικτος σύνδεσµος ανάµεσα στους εταίρους του ιππικού και τους
πεζεταίρους. Όταν το ιππικό προήλαυνε, οι υπασπιστές έπρεπε να προχωρούν γρήγορα για να
κρατηθούν δίπλα τους.
Οι τοξότες. Οι 1.000 περίπου τοξότες που πλαισίωναν το στράτευµα ήταν κρητικής
καταγωγής, ιδιαίτερα σκληροτράχηλοι και αποτελεσµατικοί στην κάλυψη των επιθέσεων του
πεζικού. Οι Κρήτες τοξότες έφεραν µικρή ορειχάλκινη πέλτη, η οποία τους έδινε τη
δυνατότητα να πολεµούν σε πυκνή διάταξη.
Οι ακοντιστές. Οι 1.000(;) Αγριάνες ακοντιστές (υπό τις διαταγές του Αττάλου) ήταν η πλέον
ελαφρά οπλισµένη µονάδα του πεζικού. Έφεραν πέλτη, ενώ ήταν ιδιαίτερα πολύτιµοι ως
ορεινοί καταδροµείς και ακροβολιστές.
Το συµµαχικό πεζικό. ∆ώδεκα χιλιάδες Έλληνες, από τους οποίους οι πέντε χιλιάδες
πλαισίωναν το στράτευµα ως µισθοφόροι. Αρχηγός των 7.000 συµµάχων ήταν ο Αντίγονος ο
Φιλίππου, ενώ αρχηγός των µισθοφόρων ήταν ο Μέναδρος. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν
γενειοφόροι και γι’ αυτό διακρίνονται εύκολα στις απεικονίσεις από τους Μακεδόνες του
στρατεύµατος. Έφεραν ορειχάλκινη ασπίδα και περικεφαλαία ελληνικού τύπου. Κρατούσαν
δόρυ και σπαθί και φορούσαν κόκκινες εξωµίδες.
Το ναυτικό. Ίσως ήταν το ασθενέστερο τµήµα του εκστρατευτικού σώµατος. Το στοιχείο
αυτό το γνώριζε καλά ο Αλέξανδρος, όπως γνώριζε ότι το περσικό ναυτικό ήταν κατά πολύ
ισχυρότερο από το δικό του. Γι’ αυτό και προτίµησε µε τις χερσαίες δυνάµεις να αποκόψει τον
εχθρικό στόλο από τις βάσεις ανεφοδιασµού του παρά να επιδιώξει σύγκρουση του δικού του
ναυτικού µε το περσικό. Στην αρχή της εκστρατείας ο στόλος περιλάµβανε 160 πολεµικά
πλοία -κυρίως τριήρεις, από τις οποίες 20 ήταν αθηναϊκές- και δεκάδες µεταγωγικά. Αρχηγός
του στόλου ήταν ο ναύαρχος Νικάνωρ.
Βοηθητικά σώµατα και µονάδες. Το εκστρατευτικό σώµα το υποστήριζαν:
Μηχανοποιοί
Χειροτέχνες (σκαπανείς, γεφυροποιοί κ.λπ.)
Μεταφορείς µε υποζύγια, άµαξες, σκευοφόρα
Ταχυδρόµοι
∆ιαβιβαστές µε οπτικά σήµατα
Επιµελητές σίτισης
Ταµίες
-6-
Γιατροί
Βηµατιστές (ειδικό επιτελείο για την προµελέτη και το σχεδιασµό των καθηµερινών πορειών,
τον προσδιορισµό των δροµολογίων της κάθε φάλαγγας, των στάσεων, των στρατοπέδων
κ.λπ.).
Οι πολιορκητικές µηχανές. Ο Αλέξανδρος χρησιµοποίησε πολιορκητικούς πύργους,
τοποθετηµένους πάνω σε κατρακύλια ή τροχούς, σκεπασµένους µε δέρµατα για να
προστατεύονται από τη φωτιά. Το ύψος τους ξεπερνούσε τα 50 µέτρα. ∆ιέθεταν πολλά
πατώµατα, έτσι που οι βλητικές µηχανές να φτάνουν σε οποιοδήποτε µέρος του τείχους του
εχθρού. Οι µηχανικοί του µπορούσαν να υποσκάψουν τα τείχη ανοίγοντας σήραγγες ή να τα
γκρεµίσουν µε κριούς που διέθεταν µεταλλικά κεφάλια.
Οι ίδιοι οι πολιορκητές προστατεύονταν κάτω από κινητά στέγαστρα (χελώνες). Αλλά η
µεγαλύτερη στρατιωτική εφεύρεση της αρχαιότητας, η οποία χρησιµοποιήθηκε για πρώτη
φορά στην Τύρο, ήταν ο στροφαλοκαταπέλτης, ο οποίος έριχνε µεγάλα βέλη σε απόσταση
µεγαλύτερη των 180 µέτρων. Αυτή η πολεµική µηχανή µπορούσε να εκτοξεύει πέτρες 30 έως
40 κιλών µε σχετική ακρίβεια.
Ο Αλέξανδρος δεν χρησιµοποίησε ποτέ καταπέλτες ως πεδινό βαλλιστικό σώµα. Αντίθετα
τους αξιοποιούσε στον άτακτο πόλεµο, σε πολιορκίες, πάνω σε εµπορικά πλοία για να
καθαρίσει την όχθη κάποιου ποταµού από τον εχθρό.
Οι µάχες
-Μάχη του Γρανικού (Μάιος ή Ιούνιος 334 π.Χ.). Σε αυτή ο Αλέξανδρος αντιµετώπισε τον
περσικό στρατό, του οποίου ηγούνταν οι σατράπες της Μ. Ασίας.
Η µάχη δόθηκε στις όχθες του ποταµού Γρανικού στη Β∆ Μ. Ασία και στη διάρκειά της ο
βασιλιάς της Μακεδονίας κινδύνευσε να σκοτωθεί. Σώθηκε χάρη στην έγκαιρη παρέµβαση
του Κλείτου και µε αυτή τη νίκη εξασφάλισε τα νώτα του.
-Μάχη της Ισσού (Νοέµβριος; 333 π.Χ.). Εκµεταλλευόµενος άριστα το ανάγλυφο του εδάφους
(στενά περάσµατα) και εφαρµόζοντας καλά οργανωµένο επιτελικό σχέδιο, έτρεψε σε φυγή τον
πολυάριθµο περσικό στρατό και συνέλαβε την οικογένεια του ∆αρείου, ο οποίος διέφυγε. -
Πολιορκία της Τύρου (Ιανουάριος-Ιούλιος 332 π.Χ.). Ο Αλέξανδρος κατέλαβε εύκολα τις
πόλεις της Φοινίκης εκτός από την Τύρο, την οποία πολιόρκησε για επτά µήνες περίπου. Η
Τύρος, επειδή ήταν χτισµένη πάνω σε νησί, δυσκόλεψε ιδιαίτερα τους πολιορκητές της. Ο
Αλέξανδρος κατασκεύασε µε επιχωµάτωση δρόµο προς την Τύρο, πάνω στον οποίο
τοποθέτησε µεγάλες πολιορκητικές µηχανές.
-Μάχη των Αρβήλων ή των Γαυγαµήλων (1η Οκτωβρίου 331 π.Χ.). Η τελευταία µάχη του
Αλέξανδρου εναντίον των Περσών. ∆όθηκε στην πεδιάδα των Γαυγαµήλων, κοντά στην
αρχαία Νινευή. Η ήττα του ∆αρείου σηµατοδότησε την κατάλυση της δυναστείας των
Αχαιµενιδών καθώς και τη διάλυση της Περσικής Αυτοκρατορίας. Στη συνέχεια κατέλαβε
αµαχητί τη Βαβυλώνα, τα Σούσα, την πρωτεύουσα των Περσών Περσέπολη και την αρχαία
πρωτεύουσα Πασαργάδες.
-Μάχη στον ποταµό Υδάσπη (Μάιος 326 π.Χ.). Στον παραπόταµο του Ινδού Υδάσπη ο
Αλέξανδρος αντιµετώπισε τον ηγεµόνα της περιοχής Πώρο. Αν και αρχικά αιφνιδιάστηκε
επειδή ο τελευταίος χρησιµοποιούσε τους ελέφαντες ως πολεµικές µηχανές, κατόρθωσε τελικά
να εξουδετερώσει τα ινδικά στρατεύµατα.
ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΣΟΣ: ∆ωρική αποικία στην περιοχή της Καρίας, απέναντι από την Κω. Στην
αρχαιότητα υπήρξε πρωτεύουσα της δωρικής Εξάπολης (Λίνδος, Ιαλυσός, Κάµειρος, Κως,
Κνίδος). Στους κλασικούς χρόνους η πόλη απέκτησε έντονα ιωνικό χαρακτήρα. Από τον 6ο αι.
π.Χ. αρχίζει η παρακµή της. Το 334 π.Χ. η πόλη καταλήφθηκε από τους Μακεδόνες και τον
1ο αι. π.Χ. περιήλθε στους Ρωµαίους. Το πιο αξιόλογο µνηµείο της υπήρξε ο τάφος του
ηγεµόνα Μαυσώλου (Μαυσωλείο).
ΑΛΚΑΙΟΣ: Λέσβιος λυρικός ποιητής, ο οποίος έζησε περί το 600 π.Χ. και έλαβε µέρος στις
πολιτικές ταραχές της πατρίδας του, της Μυτιλήνης. Εξορίστηκε λόγω της ενεργού πολιτικής
του συµµετοχής. Πέθανε σε µεγάλη ηλικία. Τα ποιήµατά του είναι πολιτικά, ερωτικά,
συµποτικά (προτρέπουν σε οινοποσία), ύµνοι και µυθολογικές αφηγήσεις. Ο Αλκαίος
χρησιµοποιεί την αιολική διάλεκτο της πατρίδας του µε οµηρικά στοιχεία.
ΑΛΚΙΒΙΑ∆ΗΣ Ο ΚΛΕΙΝΙΟΥ (450-404 π.Χ.): Αθηναίος πολιτικός µε χαρισµατική
προσωπικότητα αλλά και υπέρµετρες φιλοδοξίες. Το 420 π.Χ. εκλέχτηκε για πρώτη φορά
-7-
στρατηγός. Η πολιτική που ακολούθησε απέβλεπε στο να αποκτήσει και πάλι η Αθήνα την
ηγεµονική της θέση ανάµεσα στις άλλες πόλεις της Ελλάδας. Η επιπολαιότητά του τον
οδήγησε σε µια σειρά λανθασµένων ενεργειών, ανάµεσα στις οποίες συγκαταλέγεται και η
απόφαση για τη Σικελική Εκστρατεία (415 π.Χ.). Για να αποφύγει τη σχεδόν βέβαιη καταδίκη
του µετά την αποδιδόµενη σε αυτόν ιερόσυλη πράξη του ακρωτηριασµού των Ερµών
κατέφυγε στην Σπάρτη. Αργότερα συµφιλιώθηκε µε τους Αθηναίους (411 π.Χ.) και ανέλαβε
τη διεξαγωγή επιχειρήσεων κατά των Σπαρτιατών, µε σηµαντικότερη επιτυχία του τη νίκη
στην Κύζικο (410 π.Χ.). Μετά την ήττα του στο Νότιο, κοντά στην Έφεσο (407 π.Χ.)
κατέφυγε στη Φρυγία, όπου και δολοφονήθηκε από ανθρώπους του σατράπη Φαρνάβαζου.
ΑΛΚΙΜΟΣ: Ιστοριογράφος που γεννήθηκε στη Σικελία και έδρασε στα µέσα του 4ου αιώνα.
Έγραψε την ιστορία της Κάτω Ιταλίας και της Σικελίας µε τίτλο «Σικελικά» και τέσσερα
βιβλία µε τίτλο «Προς Αµύνταν», όπου προσπαθεί να αποδείξει την επίδραση που άσκησε ο
Επίχαρµος στον Πλάτωνα.
ΑΛΚΜΑΝ: Χορικός ποιητής που έζησε στη Σπάρτη -καταγόταν από τις Σάρδεις- στο δεύτερο
µισό του 7ου αι. π.Χ. Ένα µόνο ποίηµά του διασώθηκε («Παρθένειον») πλήρες, το κύριο
χαρακτηριστικό του οποίου είναι ο µύθος.
ΑΛΚΜΑΙΩΝ Ο ΚΡΟΤΩΝΙΑΤΗΣ: Γιατρός και φιλόσοφος (6ος αι. π.Χ.). Είναι ο πρώτος
γιατρός στην ιστορία της παγκόσµιας ιατρικής επιστήµης, ο οποίος επιχείρησε να δώσει
ορισµό της ουσίας της υγείας.
ΑΜΟΡΓΟΥ ΝΑΥΜΑΧΙΑ: Βλ. Λαµιακός Πόλεµος.
ΑΜΥΝΤΑΣ: Το όνοµα αυτό φέρουν τέσσερις βασιλείς της Μακεδονίας, µε πιο γνωστό τον
πατέρα του Φιλίππου Β΄, Αµύντα Γ΄, ο οποίος βασίλεψε από το 393 π.Χ.(;) µέχρι το 370 π.Χ.
ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΕΣ: Θρησκευτικές και πολιτικές ενώσεις πόλεων που βρίσκονταν σε περιοχές
γύρω από θρησκευτικά κέντρα. Σκοπός αυτών των συνενώσεων ήταν η ειρηνική επίλυση των
διαφορών τους, καθώς και η φροντίδα του ιερού. Σπουδαιότερες Αµφικτιονίες ήταν των
∆ελφών και της ∆ήλου.
ΑΜΦΙΠΟΛΗ: Πόλη της Μακεδονίας, αποικία των Αθηναίων στις εκβολές του ποταµού
Στρυµόνα, η οποία ιδρύθηκε από τον Περικλή. Στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέµου
οι Αθηναίοι δεν µπόρεσαν να εµποδίσουν την κατάληψή της από τους Σπαρτιάτες (424 π.Χ.).
Ο Αθηναίος στρατηγός και αργότερα ιστορικός Θουκυδίδης που δεν κατόρθωσε να φτάσει
έγκαιρα για να την ενισχύσει εξορίστηκε. Το 357 π.Χ. ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος
την κατέλαβε για λογαριασµό του.
ΑΝΑΚΡΕΩΝ: Λυρικός ποιητής από την Τέω της Ιωνίας (6ος αι. π.Χ.), ο οποίος το 545 π.Χ.
πήγε στην αυλή του τυράννου της Σάµου Πολυκράτη και αργότερα στην Αθήνα κοντά στον
τύραννο Ίππαρχο. Ο Ανακρέων ύµνησε τη συµποτική ζωή, τον έρωτα και τις απολαύσεις. Η
ποίησή του πρέπει να θεωρηθεί ως έκφραση της στιγµής και ως εκδήλωση µιας χαρούµενης
κατάστασης.
ΑΝΑΞΑΓΟΡΑΣ Ο ΚΛΑΖΟΜΕΝΙΟΣ: Γεννήθηκε το 499/8 π.Χ. στις Κλαζοµενές της Ιωνίας
και ήρθε στην Αθήνα το 462 π.Χ. ∆ιατηρούσε φιλικές σχέσεις µε τον Περικλή και την υψηλή
κοινωνία. Επειδή καταδικάστηκε για ασέβεια, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αθήνα και
να καταφύγει στη Λάµψακο. Ο Αναξαγόρας αρνείται, όπως και ο Εµπεδοκλής, τη γένεση και
τη φθορά των όντων. ∆ιαφέρει από τον Εµπεδοκλή στο ότι δεν δέχεται τέσσερα αλλά άπειρα
στοιχεία. Αιτία της κίνησης είναι ο νους, ο οποίος είναι το κινούν.
ΑΝΑΞΙΜΑΝ∆ΡΟΣ: Φιλόσοφος από τη Μίλητο. Γεννήθηκε το 610 π.Χ. περίπου και έζησε
64 χρόνια. Έθετε ως αρχή των όντων το Άπειρον. Το έργο του υπήρξε το πρώτο ελληνικό
βιβλίο σε πεζό λόγο.
ΑΝΑΞΙΜΕΝΗΣ Ο ΜΙΛΗΣΙΟΣ: Φιλόσοφος που γεννήθηκε στη Μίλητο το 585/4 π.Χ. και
πέθανε το 528 π.Χ.(;). Θεωρούσε ως αρχή των όντων τον αέρα και ανήγαγε τη γέννησή τους
στην αραίωση και την πύκνωσή του.
ΑΝ∆ΟΚΙ∆ΗΣ: Αθηναίος ρήτορας. Γεννήθηκε το 440 π.Χ. Του αφαιρέθηκαν τα πολιτικά του
δικαιώµατα το 415 π.Χ. για την υπόθεση των Ερµοκοπιδών. Στη συνέχεια εξορίστηκε µέχρι το
402 π.Χ. Το 400 π.Χ. του απαγγέλθηκε κατηγορία για ασέβεια και υπεράσπισε τον εαυτό του
µε το λόγο «Περί των Μυστηρίων».
ΑΝΤΑΛΚΙ∆ΕΙΟΣ ΕΙΡΗΝΗ (Ή ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΕΙΡΗΝΗ): Υπογράφτηκε το 386 π.Χ.
Ουσιαστικά την επέβαλε στις ελληνικές πόλεις ο Πέρσης βασιλιάς Αρταξέρξης - πήρε το
-8-
όνοµά της από το Σπαρτιάτη διαπραγµατευτή Ανταλκίδα. Η ειρήνη είχε για τίµηµα και πάλι
τις ελληνικές πόλεις της Ιωνίας. Οι όροι της ήταν οι εξής:
Η Κύπρος και οι µικρασιατικές πόλεις πέρασαν στην περσική κυριαρχία. Οι πόλεις της
Ελλάδας θα έµεναν ελεύθερες και ανεξάρτητες.
Στην κυριαρχία της Αθήνας παρέµεναν πλέον µόνο η Λήµνος, η Ίµβρος και η Σκύρος.
Η Σπάρτη ορίστηκε να εποπτεύει την τήρηση της συνθήκης.
ΑΝΤΙΓΟΝΟΣ Ο ΜΟΝΟΦΘΑΛΜΟΣ: Στρατηγός του Μ. Αλεξάνδρου (384-301 π.Χ.),
ιδρυτής της δυναστείας των Αντιγονιδών. Μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου έγινε
κύριος όλης σχεδόν της Ασίας. Το 306 π.Χ. αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς. Εκστράτευσε
εναντίον του κράτους του Πτολεµαίου και σκοτώθηκε στη µάχη στην Ιψό (301 π.Χ.).
ΑΝΤΙΓΟΝΟΣ Ο ΓΟΝΑΤΑΣ: Γεννήθηκε στους Γόνους της Θεσσαλίας το 319 π.Χ. και
πέθανε το 240/239 π.Χ. Εγγονός του Αντίγονου του Μεγάλου και γιος του ∆ηµήτριου του
Πολιορκητή, βασίλεψε στη Μακεδονία από το 276 π.Χ. µέχρι το θάνατό του. Έπειτα από τη
νίκη του επί του βασιλιά της Ηπείρου Πύρρου έγινε κύριος ολόκληρης της Ελλάδας (272
π.Χ.). Νίκησε τις συνασπισµένες δυνάµεις των Αθηναίων, των Σπαρτιατών και των Αιγυπτίων
στο Χρεµωνίδειο Πόλεµο (267-261 π.Χ.). ∆ιακρίθηκε για την αγάπη του στα γράµµατα.
ΑΝΤΙΓΟΝΟΣ Ο ∆ΩΣΩΝ: Βασιλιάς της Μακεδονίας (229-220 π.Χ.).
ΑΝΤΙΜΑΧΙ∆ΗΣ: Ένας από τους τέσσερις αρχιτέκτονες που έθεσαν τα θεµέλια του Ναού
του Ολυµπίου ∆ιός στην Αθήνα (6ος αι. π.Χ.). Οι άλλοι τρεις ήταν ο Αντιστάτης, ο
Κάλλαισχρος και ο Πωρίνος.
ΑΝΤΙΟΧΟΣ: Στρατηγός του Μ. Αλεξάνδρου και αρχηγός του σώµατος των τοξοτών. Με το
ίδιο όνοµα φέρεται και ένας στρατηγός του Φιλίππου και ο πατέρας του Σελεύκου Α΄.
ΑΝΤΙΟΧΟΣ: Όνοµα 14 βασιλιάδων της Συρίας. Ο πρώτος και ίσως ο πιο σηµαντικός
-Αντίοχος Α΄ ο Σωτήρ, 324-261 π.Χ-, γιος του Σελεύκου Α΄, νίκησε πολλές φορές τους
Γαλάτες και γι’ αυτό επονοµάστηκε Σωτήρ.
ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΣ Ο ΜΑΚΕ∆ΩΝ (397-319 π.Χ): Μακεδόνας στρατηγός του βασιλιά Φιλίππου
Β΄ και του Μ. Αλεξάνδρου αργότερα. Ορίστηκε αντιβασιλιάς κατά τη διάρκεια της απουσίας
του στην εκστρατεία στην Ασία (334-323 π.Χ.). Μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου διατέλεσε
διοικητής της Μακεδονίας. Συµµετείχε στο Λαµιακό Πόλεµο (322 π.Χ.) και τοποθέτησε σε
πολλές πόλεις της Ν. Ελλάδας ως άρχοντες φίλους των Μακεδόνων. Πέθανε χωρίς να ορίσει
διάδοχο το γιο του Κάσσανδρο, µε αποτέλεσµα να ξεσπάσει διαµάχη ανάµεσα στους
διαδόχους.
ΑΝΤΙΣΘΕΝΗΣ: Φιλόσοφος από την Αθήνα, ιδρυτής της Σχολής των Κυνικών (5ος-4ος
π.Χ.). Είχε δάσκαλο τον Γοργία και κατόπιν τον Σωκράτη. Μετά το θάνατο του δασκάλου του
ίδρυσε φιλοσοφική σχολή στο Κυνόσαργες. Κατά µία εκδοχή από τον τόπο όπου βρισκόταν η
σχολή του αλλά και από το λιτό και χωρίς φροντίδα τρόπο ζωής, ο ίδιος και οι µαθητές του
ονοµάστηκαν «κυνικοί». Μαθητής του υπήρξε ο ∆ιογένης ο Σινωπεύς.
ΑΝΤΙΦΩΝ: Αθηναίος ρήτορας. Γεννήθηκε το 480 π.Χ. και πέθανε το 411 π.Χ.
Ο Πλάτωνας τον µνηµονεύει ως δάσκαλο της ρητορικής. Σώθηκαν 15 από τους λόγους του.
ΑΠΕΛΛΗΣ: Ζωγράφος από την Κολοφώνα της Μ. Ασίας ο οποίος έζησε τον 4ο αιώνα π.Χ..
∆ιακρίθηκε ιδιαίτερα στο σχέδιο και το χρωµατισµό. Εργάστηκε κυρίως στην Αθήνα. Υπήρξε
ζωγράφος του Μ. Αλεξάνδρου. Πληροφορίες για τα έργα του που δεν έχουν σωθεί αντλούµε
από κείµενα.
ΑΠΟΛΛΟ∆ΩΡΟΣ: Αθηναίος ζωγράφος (5ος αι. π.Χ.). Χαρακτηρίστηκε σκιαγράφος, γιατί
πρώτος χρησιµοποίησε τη φωτοσκίαση. Παραδίδεται ότι πρώτος αυτός χρησιµοποίησε
ξύλινους πίνακες, τους οποίους επίχρισε µε λευκό κονίαµα. Τα εικονιζόµενα θέµατα ήταν
συνήθως µάχες, αλληγορίες, σκηνές καθηµερινής ζωής, πορτρέτα κ.ά.
ΑΠΟΛΛΟ∆ΩΡΟΣ: Αθηναίος γραµµατικός (180 π.Χ-109 π.Χ.), περίφηµος για τις γνώσεις
του. Υπήρξε µαθητής του στωικού φιλόσοφου ∆ιογένη του Βαβυλώνιου και αργότερα του
Αρίσταρχου στην Αλεξάνδρεια. Λίγο πριν πεθάνει επέστρεψε στην Αθήνα. Στο πιο σηµαντικό
του έργο τα «Χρονικά», αναφέρει τα πολιτικά και πολιτιστικά γεγονότα από την άλωση της
Τροίας µέχρι το 144 π.Χ. Με το όνοµα αυτό φέρεται και ζωγράφος του 5ου π.Χ. αιώνα,
περισσότερο γνωστός ως Απολλόδωρος ο σκηνογράφος αλλά και αγγειογράφος.
ΑΡΑΤΟΣ: Στραχηγός της Αχαϊκής Συµπολιτείας, ο οποίος καταγόταν από τη Σικυώνα (276-
213 π.Χ.). ∆ιεύρυνε την επιρροή της συµπολιτείας στη µισή σχεδόν Πελοπόννησο,
-9-
προσθέτοντας στις δυνάµεις της το Άργος, την Κόρινθο και τα Μέγαρα. Είχε αντιληφθεί ότι η
Ελλάδα δεν ήταν δυνατόν να αποκτήσει την ανεξαρτησία της, αν δεν ήταν ενωµένη. Στράφηκε
εναντίον της Σπάρτης -η οποία ήταν έξω από τη Συµπολιτεία- την εποχή που ήταν βασιλιάς ο
Κλεοµένης, γιατί ανησυχούσε για την ολοένα διευρυνόµενη επιρροή της. Συµµάχησε µε το
βασιλιά της Μακεδονίας Αντίγονο ∆ώσωνα και πέτυχε τη συντριβή της Σπάρτης στη µάχη της
Σελλασίας (222 π.Χ.). Στη µάχη αυτή εξουδετερώθηκε η Σπάρτη αλλά εξασθένησε και η
Αχαϊκή Συµπολιτεία.
Η Μακεδονία επέβαλε µια αδύναµη επικυριαρχία πάλι στη Ν. Ελλάδα. Ο Άρατος εκτελέστηκε
έπειτα από διαταγή του βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππου Ε΄.
ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ Ο ΣΑΜΙΟΣ: Μαθηµατικός και αστρονόµος (310-230 π.Χ.). ∆ιατύπωσε
πρώτος την ηλιοκεντρική θεωρία. ∆εν µπόρεσε όµως να το αποδείξει και κατηγορήθηκε για
αθεΐα.
ΑΡΙΣΤΕΙ∆ΗΣ Ο ΛΥΣΙΜΑΧΟΥ, ΑΛΩΠΕΚΕΥΣ: Αθηναίος στρατιωτικός και πολιτικός
(540-468 π.Χ.) -αρχηγός της συντηρητικής παράταξης-, ο οποίος εξαιτίας του τρόπου µε τον
οποίο πολιτεύτηκε επονοµάστηκε και ∆ίκαιος. Στη µάχη του Μαραθώνα ήταν ένας από τους
10 στρατηγούς. Το 484 π.Χ. εξορίστηκε στην Αίγινα από τον Θεµιστοκλή. Όταν όµως η
Αθήνα αντιµετώπιζε τον περσικό κίνδυνο (480 π.Χ.), ο Αριστείδης επέστρεψε από την εξορία
για να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Η συµβολή του στη νίκη της Σαλαµίνας υπήρξε
σηµαντική. Ως στρατηγός συµµετείχε το 479 π.Χ. στη µάχη των Πλαταιών. Οργάνωσε την
Αθηναϊκή Συµµαχία και ρύθµισε δίκαια τις συµµαχικές εισφορές. Πέθανε φτωχός το 468 π.Χ.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Ο ΣΤΑΓΕΙΡΙΤΗΣ: ΦΙλόσοφος και το καθολικότερο ίσως πνεύµα της
παγκόσµιας ιστορίας. Γεννήθηκε το 384 π.Χ. στα Στάγειρα της Χαλκιδικής. Ο πατέρας του, ο
Νικόµαχος, ήταν ο γιατρός του βασιλιά της Μακεδονίας Αµύντα Β΄. ∆εκαπέντε ετών ήρθε
στην Αθήνα και έγινε στην αρχή µαθητής και στη συνέχεια συνεργάτης του Πλάτωνα. Το 343
π.Χ. τον κάλεσε ο Φίλιππος Β΄ να γίνει δάσκαλος του νεαρού Αλέξανδρου. Το 335 π.Χ.
επέστρεψε στην Αθήνα, όπου και ίδρυσε φιλοσοφική σχολή, το Λύκειον, η οποία αργότερα
ονοµάστηκε Περίπατος και οι οπαδοί του Περιπατητικοί. Το 323 π.Χ. έφυγε από την Αθήνα,
γιατί κατηγορήθηκε για αθεΐα. Πέθανε το 322 π.Χ. στη Χαλκίδα.
Ο Αριστοτέλης θέλησε να συνθέσει ένα σύστηµα στο οποίο να αίρεται η αντίθεση µεταξύ
πραγµατικού και πνευµατικού, όπως τον εννοούσε ο Πλάτων, κόσµου. Αποδέχεται τις ιδέες ως
δυνάµεις που διαµορφώνουν τα όντα και ενυπάρχουν ως είδη σε αυτά. Η συνηµµένη µε το
είδος ύλη είναι η ουσία των όντων, τα οποία αποτελούν ένα σύνολο που διέπεται από ένα
σκοπό (εντελέχεια), και συνεχώς εξελίσσεται. Το έργο του περιλαµβάνει όλες τις
επιστηµονικές γνώσεις της αρχαιότητας και θέτει τις βάσεις για την ανάπτυξη όλων σχεδόν
των σύγχρονων επιστηµών. Είναι χαρακτηριστικό ότι η επιστήµη της Λογικής, η οποία
ιδρύθηκε από τον ίδιο, ελάχιστα αποµακρύνθηκε από τα αρχικά διδάγµατά του. Έργα: «Μετά
τα φυσικά», «Περί Ουρανού», «Λογικά», «Ιστορίαι περί Ζώων», «Περί Ζώων Γενέσεως»,
«Ηθικά Νικοµάχεια», «Πολιτικά», «Ρητορική», «Ποιητική», «Περί Γενέσεως και Φθοράς»
κ.ά.
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ: Αθηναίος κωµωδιογράφος. Γεννήθηκε το 445 π.Χ. και πέθανε ανάµεσα
στο 390 και το 380 π.Χ. Γνώριζε πολύ καλά την πολιτική και πνευµατική κατάσταση της
εποχής του και είχε σχέσεις µε πολλές προσωπικότητες. Το έργο του χωρίζεται σε τρεις
περιόδους, µε πιο σηµαντική την τρίτη, κατά την οποία υποχωρεί το φανταστικό στοιχείο και
κυριαρχούν η πικρία, ο σκεπτικισµός και η αυστηρή κριτική. Σώθηκαν 11 έργα του:
«Αχαρνείς», «Ιππής», «Νεφέλαι», «Σφήκες», «Ειρήνη», «Όρνιθες», «Θεσµοφοριάζουσαι»,
«Λυσιστράτη», «Βάτραχοι», «Εκκλησιάζουσαι» και «Πλούτος». Ο Αριστοφάνης γράφει σε
µια εποχή κατά την οποία η Αθήνα καταρρέει πολιτικά και κοινωνικά, εκφράζοντας µέσα από
τα έργα του την πικρία για την παρακµή και στιγµατίζοντας τη διαφθορά.
ΑΡΙΩΝ: Χορικός ποιητής του 7ου αι. ο οποίος καταγόταν από τη Μήθυµνα της Λέσβου. Περί
το 600 π.Χ. βρέθηκε στην αυλή του Περίανδρου στην Κόρινθο, όπου παρουσίασε πρώτος το
διθύραµβο ως µορφή καλλιτεχνικά αυτάρκη. Ταξίδεψε στην Κάτω Ιταλία και τη Σικελία. Από
την αρχαιότητα ο Αρίων συνδέθηκε µε τον ωραίο µύθο µε το δελφίνι. ∆εν σώθηκε κανένα
ποίηµά του.
ΑΡΚΕΣΙΛΑΟΣ: Φιλόσοφος (315 π.Χ.-241 π.Χ.) ο οποίος καταγόταν από την Πιτάνη της
Αιολίδας της Μ. Ασίας και αρχηγός της Μέσης Ακαδηµίας στην Αθήνα. Αρχικά ήταν µαθητής
- 10 -
του µαθηµατικού Αυτολύκου, ενώ στην Αθήνα είχε δάσκαλο τον Θεόφραστο. Στην Ακαδηµία
γνωρίστηκε µε τον Πολέµωνα και τον Κράτητα, ο οποίος ήταν τότε αρχηγός της. Μετά το
θάνατο του Κράτητα ο Αρκεσίλαος έγινε αρχηγός της Μέσης Ακαδηµίας. Θέλησε να
ανανεώσει την πλατωνική φιλοσοφία και εισήγαγε το σκεπτικισµό.
ΑΡΡΗΦΟΡΙΟΝ: Κοντά στο Ερέχθειο ήταν το Αρρηφόριον, η κατοικία δηλαδή των
Αρρηφόρων Ιερειών (οι δύο κόρες που έφεραν τον πέπλο και τα άλλα ιερά της Αθηνάς, τα
άρρητα, στη γιορτή των Σκιροφοριών).
ΑΡΤΕΜΙ∆ΟΣ ΒΡΑΥΡΩΝΕΙΑΣ ΙΕΡΟ: Βρισκόταν κοντά στο Ναό της Νίκης και είχε σχήµα
ανοιχτού Π προς την οδό των Παναθηναίων. Το κτίριο χτίστηκε ανάµεσα στο 430 και το 420
π.Χ. και ήταν θυγατρικός, κατά κάποιον τρόπο, ναός του ιερού της θεότητας στη Βραυρώνα.
ΑΡΧΕΛΑΟΣ: Βασιλιάς της Μακεδονίας και νόθος γιος του Περδίκκα Β΄. Ανέβηκε στο θρόνο
το 413 π.Χ. και βασίλεψε µέχρι το 399 π.Χ. Αµέσως µετέφερε την πρωτεύουσά του από τις
Αιγές στην Πέλλα. Ήταν ιδιαίτερα φιλοπρόοδος και εξαιρετικά φιλότεχνος ηγεµόνας.
Κατασκεύασε πυκνό οδικό δίκτυο και στόλισε την Πέλλα µε ωραία κτίρια. Κάλεσε στην αυλή
του φιλοσόφους και ποιητές, ανάµεσα στους οποίους διακρίνεται ο Ευριπίδης, ο οποίος
µάλιστα πέθανε στην Πέλλα.
ΑΡΧΙΛΟΧΟΣ: Ο πρώτος και ίσως ο σηµαντικότερος ποιητής της λυρικής ποίησης γεννήθηκε
στην Πάρο και έζησε τον 7ο αι. π.Χ. Χρησιµοποιούσε κυρίως το ελεγειακό δίστιχο και το
ιαµβικό τρίµετρο. Εισήγαγε πολλές καινοτοµίες στη µετρική, τη γλώσσα και τη θεµατική της
ιαµβικής ποίησης και άσκησε µεγάλη επίδραση στους µεταγενέστερους ποιητές.
Η ποίησή του ήταν κυρίως σκωπτική και σατιρική.
ΑΡΧΙΜΗ∆ΗΣ Ο ΣΥΡΑΚΟΥΣΙΟΣ: Μαθηµατικός και µηχανικός (287-212 π.Χ.). Υπολόγισε
την τιµή του π µε τη µέθοδο των περιµέτρων και των ισοπεριµέτρων, µελέτησε τα στερεά που
παράγονται µε την περιστροφή καµπυλών γύρω από τους άξονές τους κ.λπ. Σε αυτόν
αποδίδονται ορισµένες εφευρέσεις, όπως η κινητή τροχαλία, ο ατέρµων κοχλίας και οι
οδοντωτοί τροχοί. Ανακάλυψε τη φερώνυµο αρχή σύµφωνα µε την οποία ένα σώµα που
βυθίζεται στο νερό υφίσταται δύναµη κατευθυνόµενη από κάτω προς τα επάνω (άνωση), ίση
µε το βάρος του εκτοπιζόµενου υγρού (εύρηκα, εύρηκα). Λέγεται ότι µε κάτοπτρα που είχε
κατασκευάσει κατέκαψε αρκετά πλοία των Ρωµαίων, οι οποίοι πολιορκούσαν την πόλη του.
Σκοτώθηκε στη διάρκεια εκείνης της πολιορκίας.
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΙ ΡΥΘΜΟΙ: Ο ιωνικός ρυθµός που επικράτησε κατά την Αρχαϊκή
Περίοδο αντικατοπτρίζει την ευκινησία του ιωνικού πνεύµατος. ∆ιακρίνεται για τη χάρη, την
κοµψότητά του και τη µεγάλη του αγάπη για τον κάθε λογής διάκοσµο. Ο ιωνικός κίονας πατά
σε βάση πάνω στην κρηπίδα και οι ραβδώσεις στην επιφάνειά του καταλήγουν σε ταινία. Το
κιονόκρανο έχει τον εχίνο, ένα επίθηµα που καταλήγει σε έλικες και πάνω σε αυτό τον άβακα.
Πάνω από το επιστύλιο, που αποτελείται από τρεις παράλληλες ταινίες, υπάρχει η ζωφόρος,
µια συνεχής ζώνη µε ανάγλυφη διακόσµηση, όπου οι καλλιτέχνες είχαν τη δυνατότητα να
απεικονίσουν µια πολυπρόσωπη ιστορία.
Ο δωρικός ρυθµός διαµορφώθηκε και αυτός στην Αρχαϊκή Εποχή κυρίως στην Πελοπόννησο.
Εκφράζει τη δωρική βαρύτητα και λιτότητα. Είναι στέρεος ρυθµός σύµφωνα µε τον οποίο ο
κίονας πατά κατευθείαν πάνω στην κρηπίδα. Οι ραβδώσεις του κίονα καταλήγουν σε µυτερή
γωνία. Το κιονόκρανο αποτελείται από ένα στρογγυλεµένο µέλος, τον εχίνο, και από µια
τετράπλευρη πλάκα πάνω στην οποία στηρίζεται ο άβακας. Χαρακτηριστικό στο δωρικό
ρυθµό είναι και το διάζωµα, που αποτελείται από πλάκες µε ανάγλυφη ή ζωγραφιστή
διακόσµηση, τις µετόπες, οι οποίες εναλλάσσονται µε τα τρίγλυφα. Από το τέλος του
διαζώµατος αρχίζει η εξέχουσα στέγη του κτιρίου που σχηµατίζει µπρος και πίσω το αέτωµα,
ένα τριγωνικό χώρο µε γλυπτές συνήθως παραστάσεις.
ΑΣΠΑΣΙΑ: Γεννήθηκε στη Μίλητο το 475 π.Χ. -είχαν είκοσι χρόνια περίπου διαφορά µε τον
Περικλή- και το 455 π.Χ. ήρθε στην Αθήνα ως εταίρα. Γρήγορα κατέκτησε τους Αθηναίους µε
την ευγλωττία, την οµορφιά και τη µόρφωσή της. Από τη στιγµή που άρχισε να συγκατοικεί
µε τον Περικλή το σπίτι του µεγάλου πολιτικού µετατράπηκε σε εντευκτήριο, όπου σύχναζαν
όλοι οι µεγάλοι άντρες της εποχής. Η επιρροή που ασκούσε στον Περικλή καθώς και η
ελευθεριάζουσα συµπεριφορά της -στις πηγές αναφέρεται ότι φιλούσε τον Περικλή δηµόσια-
την έκαναν στην αρχή στόχο της σάτιρας των κωµικών ποιητών και στη συνέχεια προκάλεσαν
το φθόνο κάποιων κύκλων, οι οποίοι την κατήγγειλαν στα δικαστήρια για ασέβεια. Από τον
- 11 -
Περικλή απέκτησε ένα γιο στον οποίο έδωσε το όνοµα του πατέρα του. Ο Περικλής ο
Νεότερος ήταν ένας από τους Αθηναίους στρατηγούς που καταδικάστηκαν σε θάνατο και
εκτελέστηκαν µετά τη ναυµαχία των Αργινουσών (406 π.Χ.). Μετά το θάνατο του µεγάλου
πολιτικού η Ασπασία παντρεύτηκε έναν πλούσιο έµπορο, τον Λυσικλή. Πέθανε στην Αθήνα.
ΑΣΠΡΟΧΑΛΙΚΟ (ΣΠΗΛΑΙΟ): Θέση της Ηπείρου, κοντά στον Άγιο Γεώργιο Πρεβέζης
όπου ανακαλύφθηκαν µέσα σε ένα σπήλαιο πάρα πολλά εργαλεία. Το σπήλαιο το
χρησιµοποιούσαν βοσκοί και η ραδιοχρονολόγηση µας δίνει την αρχαιότερη χρονολογία
πολιτιστικής φάσης που γνωρίζουµε έως τώρα για την Ελλάδα (37900 π.Χ.). Το σπήλαιο
κατοικήθηκε τουλάχιστον µέχρι το 10.000 π.Χ.
Στη Νεότερη Παλαιολιθική εµφανίζεται µια ανεπτυγµένη τεχνική κατασκευής λεπίδων και
κατεργασίας πυρήνων πυριτόλιθου. Μια θέση µε πολύ µεγάλο επίσης ενδιαφέρον και σε αυτή
τη φάση είναι η (33000 π.Χ.) θέση «Κοκκινόπηλος» του ποταµού Λούρου (Ήπειρος), στην
οποία παρουσιάζεται µια πολύ πρώιµη λιθοτεχνία ειδικών λεπίδων (800 εργαλεία και
απολεπίσµατα). Η µεταβατική Μεσολιθική Εποχή αντιπροσωπεύεται από τη θέση Σιδάρι στην
Κέρκυρα.
ΑΤΤΑΛΟΣ: Με το όνοµα αυτό φέρονται τρεις βασιλιάδες της Περγάµου:
Άτταλος Α΄ ο Σωτήρ (269-197 π.Χ.), ο οποίος πολέµησε εναντίον των Γαλατών και
συµµάχησε µε τους Ρωµαίους για να αντιµετωπίσει τον Φίλιππο Ε΄ της Μακεδονίας. Ίδρυσε
τη Βιβλιοθήκη της Περγάµου.
Άτταλος Β΄ ο Φιλάδελφος (220-138 π.Χ), γιος του προηγούµενου. ∆ιαδέχτηκε τον αδερφό
του Ευµένη Β΄ το 160 π.Χ. Ίδρυσε τη φερώνυµη Στοά στην Αθήνα.
Άτταλος Γ΄ ο Φιλοµήτωρ ο Ευεργέτης (170-133 π.Χ.), ο οποίος κληροδότησε το κράτος του
στους Ρωµαίους.
ΑΧΑΪΚΗ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ: Πολιτική ένωση πόλεων-κρατών που ιδρύθηκε το 280 π.Χ. και
περιλάµβανε σχεδόν όλη την Πελοπόννησο. Είχε ανάλογη οργάνωση µε την Αιτωλική
Συµπολιτεία και το πολιτικό της κέντρο ήταν το Αίγιο. Η προσπάθεια να αποµακρύνει τους
Μακεδόνες από τη νότια Ελλάδα τελικά απέτυχε, αφού ο ηγέτης της Άρατος κάλεσε τους
Μακεδόνες να τον βοηθήσουν εναντίον της Σπάρτης (222 π.Χ.). ∆ιαλύθηκε το 146 π.Χ. από
τους Ρωµαίους.
ΒΑΚΧΥΛΙ∆ΗΣ Ο ΚΕΙΟΣ: Λυρικός ποιητής του 5ου αι. π.Χ. από την Κίο, ανιψιός του
Σιµωνίδη και αντίπαλος του Πινδάρου. Το µεγαλύτερο µέρος του έργου του που γνωρίζουµε
σήµερα προέρχεται από αιγυπτιακό πάπυρο που βρέθηκε το 1896. Η προσήλωσή του στην
παράδοση είναι παντού φανερή ακόµη και στις αφηγήσεις µυθικών γεγονότων. Ως αφηγητής ο
Βακχυλίδης είναι επιδέξιος και ευχάριστος.
ΒΕΡΓΙΝΑ: Κωµόπολη της Ηµαθίας η οποία ιδρύθηκε ουσιαστικά µετά την εγκατάσταση των
προσφύγων στην περιοχή (1922). Η ύπαρξη ερειπίων ανακτόρου είναι γνωστή ήδη από το
1861 από ανασκαφές που διενήργησε ο Γάλλος αρχαιολόγος Λέον Χεουζί. Το 1937 στην
περιοχή διενήργησε ανασκαφές ο καθηγητής Κ. Ρωµαίος, ο οποίος ανακάλυψε και ένα µεγάλο
µακεδονικό τάφο.
Τις ανασκαφές στην περιοχή συνέχισε ο Μανόλης Ανδρόνικος, αρχικά µε τη συνεργασία του
Γ. Μπακαλάκη. Το 1977 ο Ανδρόνικος ανακάλυψε τρεις βασιλικούς τάφους, από τους οποίους
οι δύο ήταν ασύλητοι. Σε αυτούς βρέθηκαν αντικείµενα µεγάλης ιστορικής και καλλιτεχνικής
αξίας. Ο ένας από τους τάφους θεωρείται ότι ανήκει στον πατέρα του Μ. Αλεξάνδρου,
Φίλιππο Β΄. Η αρχαιολογική θέση ταυτίζεται πολύ πιθανόν µε την αρχαία πρωτεύουσα τους
κράτους των Μακεδόνων Αιγές.
ΒΙΑΣ Ο ΠΡΙΗΝΕΥΣ: Ένας από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας (6ος αι. π.Χ.). Γεννήθηκε
στην Πριήνη της Ιωνίας και διακρινόταν για τη δικαιοσύνη και τη ρητορική του ικανότητα.
ΒΟΙΩΤΙΚΟΣ Ή ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ: Το 395 π.Χ. η Θήβα στράφηκε εναντίον
της Σπάρτης. Την ενέργειά της αυτή υποβοήθησε και ο περσικός χρυσός. Οι Θηβαίοι νίκησαν
τους Σπαρτιάτες στη µάχη της Αλιάρτου στην οποία µάλιστα σκοτώθηκε και ο Λύσανδρος, ο
ικανότερος ηγέτης που διέθετε εκείνη την εποχή η Σπάρτη. Οι Αθηναίοι, οι Κορίνθιοι και οι
Αργεί-οι έσπευσαν να συµµαχήσουν µε τους Θηβαίους. Οι σύµµαχοι ηττήθηκαν το 394 π.Χ.
από τον Αγησίλαο στη µάχη της Κορώνειας στη Βοιωτία. Η έκβαση του πολέµου όµως είχε
ήδη κριθεί µετά τη νίκη του περσικού στόλου υπό τον Αθηναίο ναύαρχο Κόνωνα επί των
Σπαρτιατών στην Κνίδο. Οι Σπαρτιάτες έχασαν την κυριαρχία στη θάλασσα και ο περσικός
- 12 -
στόλος έκανε πάλι την εµφάνισή του στο Αιγαίο. Οι επιχειρήσεις συνεχίστηκαν στην περιοχή
της Κορινθίας και τελικά ο πόλεµος έληξε µε την Ανταλκίδειο Ειρήνη (386 π.Χ.).
ΒΡΥΓΟΣ: Αγγειοπλάστης και αγγειογράφος του 5ου αι. π.Χ. στην Αθήνα, καθώς και
εµπνευστής του ελεύθερου τρόπου αγγειογραφίας. Ήταν θρακικής καταγωγής. Σώζονται
πολλά έργα του -ενυπόγραφα-που διακρίνονται για την κίνηση, τη ζωντάνια και την άνεση της
σύνθεσης. Τα θέµατά του τα αντλεί από τη µυθολογία, αλλά ενδιαφέρον δείχνει και για τα
βακχικά γλέντια.
ΓΟΡΓΙΑΣ Ο ΛΕΟΝΤΙΝΟΣ: Φιλόσοφος και διδάσκαλος της ρητορικής ο οποίος γεννήθηκε
στους Λεοντίνους της Κάτω Ιταλίας πιθανώς το 483/2 και πέθανε το 374/3 π.Χ. Πίστευε ότι η
µέγιστη δύναµη των ανθρώπων είναι η δύναµη της πειθούς.
ΓΟΡ∆ΙΟΝ: Παλαιά πρωτεύουσα της Φρυγίας. Βρισκόταν στη δεξιά όχθη του ποταµού
Σαγγάριου και υπήρξε έδρα των βασιλέων της Φρυγίας. Στο ιερό του ∆ία είχε αφιερωθεί η
άµαξα του µυθικού ιδρυτή της χώρας, Γόρδιου. Σύµφωνα µε αρχαίο χρησµό αυτός που θα
έλυνε το δεσµό που συνέδεε τον ζυγό µε τον ρυµό (επίµηκες ξύλο της άµαξας, κάθετο προς
τον άξονα των τροχών στον οποίο ζεύουν τα άλογα) της άµαξας θα γινόταν κύριος όλης της
Ασίας.
ΓΥΛΙΠΠΟΣ: Σπαρτιάτης στρατηγός (τέλη 5ου αι. π.Χ.) ο οποίος συµµετείχε στις
επιχειρήσεις εναντίον των Αθηναίων στη Σικελία. Κατάφερε να καταστρέψει τον αθηναϊκό
στόλο και να αποτρέψει τη διαφυγή του αθηναϊκού εκστρατευτικού σώµατος από τις
Συρακούσες (414 π.Χ.).
∆ΕΙΝΑΡΧΟΣ: Ο τελευταίος από τους δέκα αττικούς ρήτορες (360-290 π.Χ.). Μέτοικος από
την Κόρινθο και µαθητής του Θεόφραστου. Ανήκε στην παράταξη του ∆ηµητρίου του
Φαληρέως και µετά την πτώση εγκατέλειψε την Αθήνα. Σώθηκαν µόνο τρεις λόγοι: «Κατά
∆ηµοσθένους», «Κατά Αριστογείτονος» και «Κατά Φιλοκλέους».
∆ΕΙΝΟΣΤΡΑΤΟΣ: Σπουδαίος µαθηµατικός και γεωµέτρης του 4ου αι. π.Χ., αδερφός του
Μέναιχµου. Ήταν από τους διαπρεπέστερους µαθηµατικούς της εποχής του και έµεινε
γνωστός στην ιστορία των µαθηµατικών από τη φερώνυµη καµπύλη, την περίφηµη
«τετραγωνίζουσα του ∆εινοστράτου», την οποία χρησιµοποίησε για να λύσει µε γεωµετρικό
τρόπο το πρόβληµα του τετραγωνισµού του κύκλου.
∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΗΣ: Βασιλιάς της Μακεδονίας, γιος του Αντίγονου του
Μονόφθαλµου (336-282 π.Χ.). Ο πιο δυναµικός από τους επιγόνους του Μεγάλου
Αλεξάνδρου. Οι κατακτητικές του διαθέσεις τον έφεραν το 307 π.Χ. στην Αθήνα όπου έγινε
δεκτός ως ελευθερωτής από την κυριαρχία του Κασσάνδρου. Ίδρυσε στη Θεσσαλία την πόλη
∆ηµητριάδα και βασίλεψε στη Μακεδονία από το 294 π.Χ. ως το 287 π.Χ. Την επωνυµία
Πολιορκητής την οφείλει στην τόλµη του και στο γεγονός ότι επινόησε πολιορκητικές
µηχανές.
∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ: Αθηναίος πολιτικός, ρήτορας και φιλόσοφος (350-283
π.Χ.), ο οποίος διορίστηκε από το βασιλιά της Μακεδονίας Κάσσανδρο κυβερνήτης της
Αθήνας (317-307 π.Χ.). Συνέβαλε στην ακµή της πόλης την εποχή εκείνη επιβάλλοντας όµως
µια ιδιότυπη τυραννίδα. Μετά την εκδίωξή του από τον ∆ηµήτριο τον Πολιορκητή κατέφυγε
στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και συνέβαλε αποφασιστικά στην ίδρυση της Βιβλιοθήκης.
Έθεσε τις βάσεις της γραµµατικής και της κριτικής φιλολογίας.
∆ΗΜΟΚΡΙΤΟΣ Ο ΑΒ∆ΗΡΙΤΗΣ: Φιλόσοφος, νεότερος από τον Λεύκιππο και τον
Αναξαγόρα, ο οποίος έζησε ανάµεσα στο 460 και 371/0 π.Χ. Ταξίδεψε πολύ και δέχεται ως
πραγµατικά όντα «άτοµα και κενόν». Από αυτή την πραγµατικότητα, στην οποία δεν
υπάρχουν γένεση και φθορά, είναι αποµακρυσµένος ο άνθρωπος. Ο ∆ηµόκριτος ονοµάζει τη
γνώση µέσω των αισθήσεων «σκοτίην» και µέσω της διάνοιας «γνήσια».
∆ΗΜΟΣΘΕΝΗΣ: Αθηναίος στρατηγός στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέµου (τέλη
5ου αι. π.Χ.). Σηµείωσε σηµαντικές νίκες εναντίον των Λακεδαιµονίων. Απεστάλη µε
αθηναϊκές δυνάµεις στη Σικελία για να βοηθήσει τον Νικία. Παρά τις αρχικές επιτυχίες,
τελικώς ηττήθηκε και συνελήφθη αιχµάλωτος (413 π.Χ.). Εκτελέστηκε µαζί µε τον Νικία.
∆ΗΜΟΣΘΕΝΗΣ Ο ΠΑΙΑΝΙΕΥΣ: Αθηναίος ρήτορας, ο µεγαλύτερος της αρχαιότητας.
Γεννήθηκε το 384 π.Χ. και αυτοκτόνησε το 322 π.Χ. Μαθητής του Ισαίου, συνέγραψε
δικανικούς λόγους και αγωνίστηκε µε τους Φιλιππικούς και τους Ολυνθιακούς του λόγους
εναντίον του βασιλιά της Μακεδονίας Φιλίππου. Έγινε ουσιαστικά ο ηγέτης της
- 13 -
αντιµακεδονικής µερίδας του αθηναϊκού δήµου. Έργα: «Υπέρ Μεγαλοπολιτών», «Υπέρ της
Ροδίων Ελευθερίας», «Περί Ειρήνης», «Περί της Παραπρεσβείας», «Υπέρ Κτησιφώντος»,
«Περί του Στεφάνου» κ.ά.
∆ΙΟΝ: Ιερή πόλη των Μακεδόνων όπου συγκεντρώνονταν για τη λατρεία των θεών του
Ολύµπου και κυρίως του ∆ία. Την εποχή του Αρχέλαου οργανώνονταν πανηγύρεις και
σκηνικοί αγώνες προς τιµήν του ∆ία και των Μουσών. Ο Μ. Αλέξανδρος στόλισε την πόλη µε
την ονοµαστή χάλκινη σύνθεση, έργο του Λύσιππου, µε τους 25 εταίρους που έπεσαν στη
µάχη του Γρανικού. Η πόλη άκµασε στη Ρωµαϊκή Εποχή. Παρήκµασε τον 5ο αι. µ.Χ. Οι
ανασκαφές έφεραν στο φως πλουσιότατα ευρήµατα που φωτίζουν όχι µόνο την ιστορία των
Μακεδόνων αλλά και άγνωστες πτυχές της καθηµερινής ζωής των αρχαίων Μακεδόνων.
∆ΙΟΝΥΣΙΑ: Μεγάλα ή εν άστει. Γιορτή της Αθήνας προς τιµήν του θεού ∆ιονύσου, κατά τη
διάρκεια της οποίας διεξάγονταν δραµατικοί αγώνες και δινόταν η ευκαιρία στους Αθηναίους
να παρακολουθήσουν θεατρικές παραστάσεις στο θέατρο του ∆ιονύσου. Γιορτάζονταν το
µήνα Ελαφηβολιώνα (Μάρτιος-Απρίλιος).
∆ΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΛΛΙΚΑΡΝΑΣΕΥΣ: Τύραννος των Συρακουσών (έζησε ανάµεσα στο 430 και
το 367 π.Χ.). Υπήρξε σύµµαχος της Σπάρτης. Νίκησε πολλές φορές τους Καρχηδόνιους και
διεύρυνε την κυριαρχία του σε ελληνικές πόλεις της Σικελίας, της Κ. Ιταλίας και στη
θαλάσσια περιοχή γύρω από την Ιταλία, δηµιουργώντας ένα κράτος µε τεράστια ακτινοβολία
στην εποχή του.
∆ΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο ΝΕΟΤΕΡΟΣ: Τύραννος των Συρακουσών, γιος και διάδοχος του ∆ιονυσίου
του Πρεσβύτερου, καλλιεργηµένος αλλά άπειρος στα πολιτικά ζητήµατα, εκδιώχθηκε δύο
φορές. Οι προσπάθειες του φιλόσοφου ∆ίωνα να τον µεταβάλει σε υποδειγµατικό µονάρχη
απέτυχαν.
∆ΙΟΝΥΣΟΥ ΘΕΑΤΡΟ: Στη νότια πλευρά του ιερού βράχου της Ακρόπολης βρισκόταν το
ιερό του θεού ∆ιονύσου (β΄ µισό 6ου αι. π.Χ.). Πάνω στο ιερό αυτό χτίστηκε τον 4ο αι. π.Χ.
ένας άλλος ναός µεγαλύτερων διατάσεων από τον προηγούµενο.
Το θέατρο του ∆ιονύσου αποτελεί τµήµα του τεµένους του θεού και η ιστορία του ξεκινάει
µετά το 500 π.Χ., όταν µεταφέρθηκαν εδώ οι δραµατικοί αγώνες, οι οποίοι αρχικά γίνονταν
στο χώρο της Αρχαίας Αγοράς. Στην αρχή το θέατρο είχε ορθογώνια µάλλον παρά κυκλική
ορχήστρα και τα καθίσµατα στο κοίλο ήταν πρόχειρες ξύλινες κατασκευές, όπως ξύλινη ήταν
και η σκηνή. Στο Θέατρο του ∆ιονύσου οι τρεις µεγάλοι τραγικοί, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής
και ο Ευριπίδης, δοξάστηκαν, ενώ στο ίδιο θέατρο ο Αριστοφάνης σατίρισε τα κακώς κείµενα
της αθηναϊκής πολιτείας. Ο Περικλής, ο οποίος θεωρούσε το θέατρο όχι µόνο ψυχαγωγία αλλά
και σηµαντική έκφραση της δηµοκρατίας, φρόντισε να το στηρίξει µε τα θεωρικά, δηλαδή την
επιδότηση του εισιτηρίου για τις οικονοµικά ασθενέστερες τάξεις, και µε την κατασκευή του
Ωδείου, ενός ιδιαίτερα σηµαντικού κτιρίου για την προετοιµασία των παραστάσεων. Τα λίθινα
καθίσµατα, ένα µέρος των οποίων βλέπουµε και σήµερα, κατασκευάστηκαν στα χρόνια του
ρήτορα και πολιτικού Λυκούργου (330 π.Χ.) και έφταναν µέχρι τη βάση του βράχου της
Ακρόπολης. Η χωρητικότητα του θεάτρου ξεπέρασε τους 15.000 θεατές. Στα ρωµαϊκά χρόνια
η σκηνή κατέλαβε µέρος από την ορχήστρα, έγινε λίθινη και το χαµηλότερο προσκήνιο
διακοσµήθηκε µε γλυπτές παραστάσεις. Η πρώτη σειρά καθισµάτων, που ανάγονται στον
πρώτο αιώνα π.Χ., αποτελείται από µαρµάρινους θρόνους που προορίζονταν για τους ιερείς
και τους άρχοντες της πόλης, οι οποίοι παρακολουθούσαν τις παραστάσεις.
∆ΙΩΝ: Πολιτικός και φιλόσοφος των Συρακουσών (409-354 π.Χ.), φίλος και µαθητής του
Πλάτωνα. Αφαίρεσε την εξουσία από τον ∆ιονύσιο το Νεότερο και έγινε ο ίδιος τύραννος της
πόλης. ∆ολοφονήθηκε από τους δηµοκρατικούς.
∆ΡΑΚΩΝ: Ο πρώτος γνωστός νοµοθέτης της Αθήνας (7ος αι. π.Χ.). Ρύθµισε θέµατα που
σχετίζονταν µε την απονοµή της δικαιοσύνης, όµως οι ποινές που ορίστηκαν ήταν πολύ
αυστηρές (δρακόντεια µέτρα) και γι’ αυτό δεν ικανοποίησαν τους Αθηναίους.
ΕΚΑΤΑΙΟΣ Ο ΜΙΛΗΣΙΟΣ: Ιστοριογράφος (549/545-486/475 π.Χ.) ο οποίος θεωρείται πιο
σηµαντικός από τους πριν από τον Ηρόδοτο λογογράφους. Περιηγήθηκε πολλές χώρες και
έζησε πολύ καιρό στην Αίγυπτο. Αναµείχθηκε στα δηµόσια πράγµατα της Μιλήτου και
αντιτάχθηκε στην Ιωνική Επανάσταση κατά των Περσών γιατί πίστευε ότι οι Έλληνες της Μ.
Ασίας ήταν απροετοίµαστοι για ένα τέτοιο εγχείρηµα. Μετά την καταστολή της επανάστασης
στάλθηκε ως πρεσβευτής στο σατράπη Αρταφέρνη και πέτυχε να δοθεί και πάλι σχετική
- 14 -
αυτονοµία στις πόλεις της Ιωνίας. Σηµαντικά έργα του θεωρούνται τα ακόλουθα: «Περίοδος
Γης», «Περσικά» και «Γενεαλογίες».
ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ: Γιορτή που είχε καθιερωθεί προς τιµήν της θεάς ∆ήµητρας και
της κόρης της Περσεφόνης. Άρχιζε από την Αθήνα, από το Ελευσίνιον Ιερό της Ακρόπολης,
µεταφερόταν διά της Ιεράς Οδού στην Ελευσίνα όπου και τελείωνε την έκτη ηµέρα στο ιερό
της ∆ήµητρας και της Περσεφόνης. Για τις µυστικές αυτές τελετές δεν υπάρχουν πληροφορίες,
γιατί αυτοί που συµµετείχαν στα µυστήρια (µύστες) δεσµεύονταν από βαρείς όρκους για να
µην αποκαλύψουν τα µυστικά τους.
ΕΜΒΟΛΙΜΑ: Τον Αύγουστο του 327 π.Χ. δόθηκε µάχη κοντά στη θέση Εµβόλιµα, στον
Ινδικό Καύκασο, ανάµεσα στους Μακεδόνες του Αλεξάνδρου και σε πολυάριθµες φυλές
Ινδών οι οποίες υπεράσπιζαν το φρούριο του Αόρνου. Αφού µε επιχωµάτωση καλύφθηκε η
µεταξύ του µακεδονικού στρατοπέδου και του φρουρίου χαράδρα διευκολύνοντας έτσι τις
επιθετικές κινήσεις των πολιορκητών, τελικά το φρούριο παραδόθηκε.
ΕΜΠΕ∆ΟΚΛΗΣ Ο ΑΚΡΑΓΑΝΤΙΝΟΣ: Γεννήθηκε το 483 π.Χ. περίπου και πέθανε το
424/23 π.Χ. εξόριστος στην Πελοπόννησο. Έγραψε δύο φιλοσοφικά έργα: «Περί φύσεως» και
«Καθαρµοί». Σύµφωνα µε τον Εµπεδοκλή δεν υπάρχουν γέννηση και φθορά αλλά µόνο µείξη.
Αρχή των όντων θεωρεί τέσσερα στοιχεία: πυρ, ύδωρ, γη και αέρα.
ΕΠΑΜΕΙΝΩΝ∆ΑΣ: Θηβαίος στρατιωτικός και διπλωµάτης µε εξαιρετική µόρφωση (420-
362 π.Χ.). Στη µάχη των Λεύκτρων (371 π.Χ.) κατέλυσε τη Σπαρτιατική Ηγεµονία. Τον
επόµενο χρόνο ίδρυσε τη Μεγαλόπολη και επιτέθηκε εναντίον της ίδιας της Σπάρτης που
υπερασπίστηκε µε επιτυχία ο γηραιός Αγησίλαος. Μαζί µε τον Πελοπίδα υπήρξε ο θεµελιωτής
της Θηβαϊκής Ηγεµονίας. Επινόησε τη λοξή φάλαγγα. Σκοτώθηκε στη µάχη της Μαντινείας
(362 π.Χ.) και µαζί του έσβησε η Θηβαϊκή Ηγεµονία.
ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ: Φιλόσοφος από τη Σάµο και ιδρυτής φιλοσοφικής σχολής στην Αθήνα.
Υπήρξε ένας από τους διακεκριµένους υλιστές φιλοσόφους. Σύµφωνα µε τις απόψεις του,
σκοπός της ζωής είναι η ευδαιµονία µε την έννοια της πνευµατικής καλλιέργειας και της
πρακτικής της αρετής. Η αταραξία, η γαλήνη και η ηρεµία της ψυχής είναι το ιδανικό του
ανθρώπου. Η απόλαυση των εξωτερικών αγαθών πρέπει να γίνεται µε µέτρο. Από τα έργα του
σώζονται λίγα αποσπάσµατα.
ΕΠΙΧΑΡΜΟΣ: Ο κύριος εκπρόσωπος της δωρικής κωµωδίας, στον οποίο ο Αριστοτέλης
αποδίδει την εισαγωγή ενός ενιαίου µύθου ως θεµατικού πυρήνα της κωµωδίας. Έζησε το α΄
µισό του 5ου αι. π.Χ. στην Κάτω Ιταλία και τη Σικελία. Στα έργα του υπήρχαν στοιχεία της
επικαιρότητας, αλλά απουσίαζαν εντελώς το πολιτικό σκώµµα και η προσωπική
διακωµώδηση.
ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΧΑΛΚΟΥ: 3000/2800-1900 π.Χ. Η Πρώιµη Χαλκοκρατία χαρακτηρίζεται
από την εµφάνιση τριών αυτόνοµων πολιτισµών, του Πρωτοελλαδικού µε κέντρο την
ηπειρωτική Ελλάδα (κυρίως την ανατολική Στερεά και την Πελοπόννησο), του
Πρωτοκυκλαδικού µε κέντρο τις Κυκλάδες και του Πρωτοµινωικού στην Κρήτη. Ο
πολιτισµός που εµφανίζεται στην κυρίως Ελλάδα έχει κυρίως αγροτικό χαρακτήρα και τα
πλέον σηµαντικά κέντρα του εντοπίζονται στη Θράκη, τη Φωκίδα, τη Βοιωτία, την Αργολίδα
και την Κόρινθο. Στην περίοδο αυτή τοποθετούνται και τα αρχαιότερα γλωσσικά ευρήµατα,
κυρίως τοπωνύµια σε -νθος και -σσος, που διασώθηκαν στην ελληνική γλώσσα χωρίς να είναι
ινδοευρωπαϊκά. Οι Προέλληνες, οι οποίοι αποτελούν ένα µεσογειακό φύλο, αποκαλούνται από
τους αρχαίους Έλληνες Πελασγοί, Τυρρηνοί, Λέλεγες, ακόµη και Κάρες.
Την Κρήτη κατά τη διάρκεια της Πρωτοµινωικής Περιόδου την κατακλύζουν κύµατα εποίκων
κυρίως από τις Κυκλάδες και τη Μικρά Ασία και ίσως και από τη Λιβύη. Ο µινωικός όµως
πολιτισµός που θα αναπτυχθεί στη συνέχεια είναι κάτι εντελώς ξεχωριστό και σε καµιά
περίπτωση δεν πρέπει να ερµηνευτεί ως άθροισµα επιδράσεων. Στη διάρκεια αυτής της
περιόδου εµφανίζονται στη θέση των απλών αγροτικών χωριών πρωτοαστικοί οικισµοί.
Αναπτύσσεται το εµπόριο όχι µόνο µε το νότιο Αιγαίο αλλά και µε πιο αποµακρυσµένες
περιοχές, και γενικεύεται η χρήση χαραγµένων σε λίθο σφραγίδων. Οι ειδικευµένοι τεχνίτες
δηµιουργούν χρυσά κοσµήµατα και εξαίρετα λίθινα αγγεία. Ο ταύρος αποκτά σηµαντικό ρόλο
στη θρησκεία.
Λίγο µετά το 2100 π.Χ. τα πρώτα ελληνικά φύλα, οι Πρωτοέλληνες, που προέρχονται από τις
πεδιάδες της Σερβίας(;) και της Ουγγαρίας(;), φτάνουν στο νότιο άκρο της χερσονήσου του
- 15 -
Αίµου, φέρνοντας µαζί τους ένα µικρόσωµο µάλλον άλογο και µια ιδιόµορφη αγγειοπλαστική
τεχνική.
1900-1600 π.Χ. Στη Μέση Χαλκοκρατία διακρίνουµε την εξέλιξη των πολιτισµών που
εµφανίστηκαν στην Πρώιµη Χαλκοκρατία (Μεσοελλαδικός, Μεσοκυκλαδικός και
Μεσοµινωικός Πολιτισµός).
Στην Κρήτη ο Μινωικός πολιτισµός ακµάζει στη Φαιστό, την Κνωσό, τα Μάλια και τη Ζάκρο
(Παλαιοανακτορική Περίοδος), ενώ εµφανίζονται η Γραµµική γραφή Α∆ και µια
περιορισµένης χρήσης ιερογλυφική γραφή. Η κατασκευή των εντυπωσιακών ανακτόρων στις
προαναφερόµενες θέσεις καταδεικνύει ότι είχε διαµορφωθεί µια νέα πολιτική και κοινωνική
κατάσταση. Η πολιτική εξουσία ήταν συγκεντρωµένη σε λίγα κέντρα του νησιού, ενώ η
απουσία οχύρωσης µας οδηγεί στο συµπέρασµα πως δεν υπήρχε φόβος ούτε για εξωτερικές
επιθέσεις ούτε για εσωτερικές αναταραχές. Η έντονη εµπορική δραστηριότητα που
χαρακτηρίζει αυτή την περίοδο φαίνεται κυρίως από τα πολλά αρχαιολογικά ευρήµατα
µινωικής προέλευσης που έχουν εντοπιστεί σε πολλές περιοχές του Αιγαίου, της Μικράς
Ασίας, της Αιγύπτου, ακόµη και της Ιταλίας, αλλά και από αιγυπτιακής προέλευσης
αντικείµενα που βρέθηκαν στην Κρήτη. Ωστόσο, λίγο πριν από το τέλος του 17ου αιώνα π.Χ.
-1640 π.Χ.;- µια φοβερή έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας, η οποία συνοδεύεται από έντονη
σεισµική δραστηριότητα, καταστρέφει τα µινωικά ανάκτορα, τα οποία θα ανοικοδοµηθούν
λίγο αργότερα.
Την περίοδο αυτή στην ηπειρωτική Ελλάδα οι Πρωτοέλληνες αποτελούν ένα ανώτερο
στρώµα, το οποίο κυριάρχησε πάνω στους Προέλληνες. Έχουν επισηµανθεί τουλάχιστον 120
οικισµοί που καλύπτουν κυρίως την ανατολική Ελλάδα (Ακρόπολη, Ελευσίνα, Κοράκου,
Μυκήνες, Μάλθη, Λέρνα κ.ά.). Κύριο χαρακτηριστικό αυτών των οικισµών είναι η
αποµάκρυνση από τις ακτές, καθώς και η έλλειψη στις περισσότερες περιπτώσεις
οχυρωµατικού περιβόλου και κάποιου επιφανούς κτίσµατος, στοιχείο το οποίο µας κάνει να
υποθέσουµε ότι δεν υπάρχει ακόµη ισχυρή κεντρική εξουσία.
1600-1100 π.Χ. Στην Ύστερη Χαλκοκρατία ή Υστεροελλαδική Εποχή έχουµε την απόλυτη
κυριαρχία του Μυκηναϊκού Πολιτισµού, αρχικά στην ηπειρωτική Ελλάδα και στη συνέχεια σε
όλο το χώρο του Αιγαίου, ιδιαίτερα µετά το 1450 π.Χ., όταν εγκαθίσταται και µια µυκηναϊκή
δυναστεία στην περιοχή της Κνωσού. Λίγο µετά το 1.600 π.Χ. τα µινωικά ανάκτορα
ανοικοδοµούνται (η παρακµή του Μινωικού Πολιτισµού σε καµιά περίπτωση δεν συνδέεται
πλέον µε την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας, η οποία τοποθετείται από την επιστηµονική
έρευνα γύρω στο 1510 π.Χ.), γρήγορα όµως η Κρήτη θα βρεθεί κάτω από την κυριαρχία των
Ελλήνων Μυκηναίων, οι οποίοι εκµεταλλεύτηκαν τις καταστροφές που επέφερε κάποιος
ισχυρός σεισµός και που ίσως να συνοδεύτηκαν από κοινωνική αναταραχή, και κατέλαβαν το
νησί. Κατά την Ύστερη Εποχή του Χαλκού στην ηπειρωτική Ελλάδα έχουµε τη µετάβαση από
µια µάλλον γεωργική κοινωνία σε µια κοινωνία µε κύρια χαρακτηριστικά της τον οικονοµικό
οργασµό και τις οικονοµικές δραστηριότητες σε όλη την ανατολική Μεσόγειο. Σε αυτή την
περίοδο εµφανίζεται ένα µάλλον τελειοποιηµένο σύστηµα συλλαβογραµµατικής γραφής, η
Γραµµική Β΄ η οποία καταγράφει µια πρώιµη µορφή της ελληνικής (Μάικλ Βέντρις, 1952),
ενώ παράδοξο αποτελεί η εµφάνιση χρυσού στους τάφους των Μυκηνών και της Περιστεριάς,
η προέλευση του οποίου δεν έχει ακόµη επαρκώς εξηγηθεί (αιγυπτιακός).
ΕΠΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: Έτσι ονοµάστηκαν στην αρχαιότητα τα
σπουδαία για το µέγεθος και την καλλιτεχνική αξία τους οικοδοµήµατα. Αυτά ήταν η
Πυραµίδα του Χέοπος στην Αίγυπτο, οι Κρεµαστοί Κήποι της Βαβυλώνας, ο Ναός της θεάς
Άρτεµης στην Έφεσο, το άγαλµα του ∆ία, έργο του Φειδία, στην Ολυµπία, ο Τάφος του
Μαυσώλου (Μαυσωλείο) της Αλικαρνασσού, ο Φάρος της Αλεξανδρείας και το τεράστιο
χάλκινο άγαλµα στην είσοδο του λιµανιού της Ρόδου, ο περίφηµος Κολοσσός.
ΕΠΤΑ ΣΟΦΟΙ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ: Έζησαν στα τέλη του 7ου και στις αρχές του 6ου αι.
π.Χ., διακρίθηκαν για τη σοφία και την πολιτική τους σύνεση και ήταν οι εξής: Θαλής ο
Μιλήσιος, Σόλων ο Αθηναίος, Περίανδρος ο Κορίνθιος, Χίλων ο Λακεδαιµόνιος, Βίας ο
Πριηνεύς, Πιττακός ο Μυτιληναίος και ο Κλεόβουλος ο Ρόδιος.
ΕΡΑΤΟΣΘΕΝΗΣ: Αλεξανδρινός µαθηµατικός, αστρονόµος και φιλόσοφος (275-194 π.Χ.).
Γεννήθηκε στην Κυρήνη. Υπήρξε ένας από τους πιο πολύπλευρους σοφούς της εποχής του.
Στο βασικό του έργο, τα «Γεωγραφικά» υπολόγισε πρώτος την περιφέρεια της Γης. Έγραψε
- 16 -
επίσης ποιητικά έργα.

ΕΡΕΤΡΙΑ: Πόλη της Εύβοιας, η δεύτερη σε σπουδαιότητα µετά τη Χαλκίδα. Μυθικός
οικιστής της, σύµφωνα µε την παράδοση, ήταν ο Μάκιστος από την Ήλιδα. Την ίδρυσή της
όµως τη διεκδικούσαν και οι Αθηναίοι. Το τέλος του 8ου αιώνα π.Χ. ενεπλάκη σε πόλεµο µε
τη Χαλκίδα για την κατοχή και τη νοµή του Λιλάντιου πεδίου που βρισκόταν ανάµεσά τους.
Αν και νίκησε η Χαλκίδα, η Ερέτρια ήταν η πόλη που άνθησε στη συνέχεια. Υπήρξε µεγάλο
βιοτεχνικό κέντρο και ανέπτυξε το εξαγωγικό εµπόριο, όπως µαρτυρούν πολλά αγγεία που
ανακαλύφθηκαν στην Κύπρο, στην Παλαιστίνη, στη Σαρδηνία και αλλού.
Η θαλάσσια ισχύς της καταδεικνύεται και από την κατοχή νησιών του Αιγαίου. Ίδρυσε µια
σειρά από αποικίες στη Θράκη, αποίκησε πρώτη την Κέρκυρα και ίδρυσε στη ∆ύση τις
Πιθηκούσες (την πρωιµότερη γνωστή αποικία στη ∆ύση), καθώς και άλλες αποικίες στην
Ιταλία. Στη διάρκεια του 6ου αιώνα π.Χ. η Ερέτρια είχε στενούς δεσµούς µε την Αθήνα. Ο
Πεισίστρατος κατέφυγε εκεί εξόριστος (556 π.Χ.). Όταν ξέσπασε η Ιωνική Επανάσταση,
έστειλε πέντε τριήρεις µαζί µε αθηναϊκές για βοήθεια και γι’ αυτό καταστράφηκε από τον
∆άτη στην περσική εκστρατεία του 490 π.Χ. εναντίον της Ελλάδας. Στις ναυµαχίες του
Αρτεµισίου και της Σαλαµίνας συµµετείχε στο πλευρό των Αθηναίων. Ήταν µέλος της Α΄ και
αργότερα της Β΄ Αθηναϊκής Συµµαχίας. Το 198 π.Χ. υποτάχθηκε στους Ρωµαίους.
ΕΡΕΧΘΕΙΟ: Χτίστηκε ανάµεσα στο 421 και το 405 π.Χ. και είναι χωρίς αµφιβολία ένα από
τα πιο ιδιόµορφα οικοδοµήµατα της κλασικής αρχαιότητας. Ανεγέρθηκε στη θέση όπου
παλαιότερα λατρεύονταν πρωταρχικές αθηναϊκές θεότητες, όπως ο Κέκρωψ, ο Ερεχθεύς, ο
Ποσειδών, ο Ήφαιστος, η Θάλασσα και η ιερή ελιά της Αθηνάς. Ο αρχιτέκτονας αντιµετώπισε
το ζήτηµα της λατρείας τόσο πολλών θεοτήτων και το πολυεπίπεδο του εδάφους µε το
χωρισµό του κυρίως οικοδοµήµατος σε δύο µέρη: το ανατολικό που ήταν αφιερωµένο στην
Αθηνά Πολιάδα, και το δυτικό που ήταν αφιερωµένο στον Ποσειδώνα-Ερεχθέα. Στην κάθε
πλευρά του κτιρίου ενσωµάτωσε µια πρόσταση, στη βόρεια και την ανατολική ιωνικού
ρυθµού, ενώ τη νότια την κόσµησε µε τις Καρυάτιδες. Στη δυτική πλευρά δηµιούργησε τον
υπαίθριο χώρο του ιερού µε το ιερό της Πανδρόσου και την ιερή ελιά.
ΕΥΑΓΟΡΑΣ: Βασιλιάς της Σαλαµίνας της Κύπρου (435-374 π.Χ.). Στην αρχή ήταν
σύµµαχος των Περσών, αλλά είχε ιδιαίτερα φιλικές σχέσεις µε τους Αθηναίους. Κοντά του
κατέφυγε ο Κόνων µετά την καταστροφή στους Αιγός ποταµούς (405 π.Χ.). Προσπάθησε στη
συνέχεια να απαλλαγεί από την περσική κηδεµονία, αλλά δεν τα κατάφερε, αφού οι Αθηναίοι,
δεσµευµένοι από την Ανταλκίδειο ειρήνη (386 π.Χ.), δεν µπορούσαν να τον βοηθήσουν.
ΕΥΒΟΥΛΟΣ: Αθηναίος πολιτικός (405-330 π.Χ.) που διαχειρίστηκε για χρόνια τα
οικονοµικά της πόλης. Είναι γνωστός γιατί κατοχύρωσε µε έναν ιδιαίτερα αυστηρό νόµο τα
«θεωρικά». Ο Περικλής ήταν αυτός που είχε θεσπίσει τα «θεωρικά», την καταβολή δηλαδή
από το δηµόσιο ταµείο ενός χρηµατικού ποσού στους άπορους πολίτες για να µπορούν να
παρακολουθούν τις παραστάσεις στο Θέατρο του ∆ιονύσου. Στη διάρκεια του
Πελοποννησιακού Πολέµου, και λίγο µετά, το µέτρο ατόνησε. Επανήλθε µετά το 400 π.Χ. Ο
Εύβουλος για να κατοχυρώσει το θεσµό προκάλεσε ψήφισµα της Εκκλησίας του ∆ήµου, το
οποίο όριζε ότι τα περισσεύµατα του συµµαχικού ταµείου θα µοιράζονταν στο λαό ως
«θεωρικά», ενώ απέκλειε οποιαδήποτε άλλη χρήση τους, ακόµη και για την άµυνα της πόλης.
Ο άρχοντας που δεν θα συµµορφωνόταν µε το ψήφισµα θα τιµωρούνταν µε θάνατο.
ΕΥ∆ΟΞΟΣ: Γεννήθηκε στην Κνίδο της Μ. Ασίας το 408 π.Χ. και πέθανε στη γενέθλια πόλη
του γύρω στο 350 π.Χ. Θεωρείται ένας από τους πιο σηµαντικούς µαθηµατικούς της
αρχαιότητας. Ασχολήθηκε επίσης µε την αστρονοµία, τη γεωγραφία, την ιατρική και τη
φιλοσοφία. Έζησε για αρκετά χρόνια στην Αθήνα, όπου και συνεργάστηκε µε τον Πλάτωνα.
Προώθησε σηµαντικά τη θεωρία των αριθµών πέρα από την πυθαγόρεια παράδοση,
αποδεικνύοντας την ύπαρξη ασύµµετρων µεγεθών και επινοώντας διάφορες τεχνικές για τη
µέτρηση καµπύλων επιφανειών. Εισήγαγε τη γεωµετρία στην επιστήµη της αστρονοµίας.
Επιπλέον µε το σύστηµα των οµόκεντρων σφαιρών που επινόησε έδωσε την πρώτη
συστηµατική εξήγηση των κινήσεων του Ήλιου, της Σελήνης και των πλανητών.
ΕΥΚΛΕΙ∆ΗΣ: Έλληνας µαθηµατικός, πατέρας και θεµελιωτής της γεωµετρίας. Άκµασε επί
Πτολεµαίου Α΄ (323-285 π.Χ.) και ίδρυσε σχολή στην Αλεξάνδρεια.
ΕΥΜΕΝΗΣ Ο ΚΑΡ∆ΙΑΝΟΣ (360-316 π.Χ.): Ο µόνος µη Μακεδόνας από τους επιτελείς
του Αλεξάνδρου, ο οποίος καταγόταν από την Καρδία της Θράκης. ∆ιοικητής µετά το θάνατο
- 17 -
του Αλεξάνδρου της Παφλαγονίας, της Καππαδοκίας και του Πόντου. Αγωνίστηκε εναντίον
του Αντίγονου, από τον οποίο συνελήφθη και εκτελέστηκε.
ΕΥΜΕΝΗΣ Ο ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ: Βασιλιάς της Περγάµου (263-241 π.Χ.).
ΕΥΠΟΛΙΣ: Εξαίρετος εκπρόσωπος της αρχαίας κωµωδίας (446-; π.Χ.). Το έργο του έχει τα
τυπικά χαρακτηριστικά της, αλλά, όπως φαίνεται από τα σωζόµενα αποσπάσµατα, το σκώµµα
εναντίον προσώπων έχει ατονήσει και υπερέχει πλέον το ηθικολογικό στοιχείο. Από το έργο
του σώθηκαν µόνο αποσπάσµατα.
ΕΥΡΙΠΙ∆ΗΣ: Γεννήθηκε το 485 π.Χ. στη Σαλαµίνα. Για πρώτη φορά εµφανίστηκε ως
τραγικός ποιητής το 455 π.Χ. και κέρδισε την πρώτη νίκη του το 441 π.Χ. Νίκησε συνολικά
τέσσερις φορές. Μεγάλο µέρος της ζωής του το έζησε στην αυλή του βασιλιά της Μακεδονίας
Αρχέλαου, όπου και πέθανε το 406 π.Χ. Από τα έργα του σώθηκαν 17 τραγωδίες: «Άλκηστις»,
«Μήδεια», «Ιππόλυτος», «Εκάβη», «Ανδροµάχη», «Ηρακλείδαι», «Ικέτιδες», «Ηρακλής»,
«Τρωάδες», «Ηλέκτρα», «Ελένη», «Ιφιγένεια η εν Ταύροις», «Ίων», «Φοίνισσαι», «Ορέστης»,
«Ιφιγένεια η εν Αυλίδι», «Βάκχαι», και το σατυρικό δράµα «Κύκλωψ».
Στο έργο του ο Ευριπίδης ενδιαφέρθηκε περισσότερο από τους άλλους δύο τραγικούς ποιητές
για τη γυναίκα. Οι ήρωές του είναι απλοί, καθηµερινοί άνθρωποι, τους οποίους πολλές φορές
αφήνει να βγαίνουν από τα πλαίσια του ρόλου τους και να εκφράζουν φιλοσοφικές ιδέες
διαφορετικές από αυτές που ίσχυαν την εποχή του, γι’ αυτό και ονοµάστηκε ο «από σκηνής
φιλόσοφος».
ΕΥΡΥΒΙΑ∆ΗΣ: Σπαρτιάτης αρχιναύαρχος του ελληνικού στόλου στις ναυµαχίες του
Αρτεµισίου και της Σαλαµίνας (480 π.Χ.), όπου εκδηλώθηκε, σύµφωνα µε τον Πλούταρχο, η
διαφωνία του µε τον Θεµιστοκλή. Στο συµβούλιο που προηγήθηκε της ναυµαχίας της
Σαλαµίνας ο Ευρυβιάδης υποστήριξε ότι οι Έλληνες έπρεπε να επιδιώξουν να ναυµαχήσουν
µε τους Πέρσες κοντά στον ισθµό, γιατί έτσι µόνο θα είχαν κάλυψη από την ξηρά. Σε αντίθετη
περίπτωση πίστευε ότι οι Έλληνες θα περικυκλώνονταν. Ο Θεµιστοκλής, ο οποίος είχε άλλη
άποψη, πάντα σύµφωνα µε τον Πλούταρχο, λέγεται ότι πάνω στην ένταση της διαµάχης είπε
το περίφηµο «άκουσον µεν πάταξον δε». Ο Ηρόδοτος όµως, ο οποίος είναι πολύ πιο κοντά
στα γεγονότα, δεν αναφέρει ότι υπήρχε τόση οξύτητα στη συζήτηση εκείνη.
ΕΦΕΣΟΣ: Μία από τις µεγαλύτερες πόλεις της Μ. Ασίας απέναντι από τη Σάµο, κοντά στις
εκβολές του ποταµού Καΐστρου. Στο τέλος της δεύτερης προχριστιανικής χιλιετίας
αποικήθηκε από τους Ίωνες. Τον 6ο αι. π.Χ. εξελίχτηκε σε µεγάλο οικονοµικό και εµπορικό
κέντρο. Το 387 π.Χ. κατακτήθηκε από τους Πέρσες και το 334 π.Χ. ελευθερώθηκε από τον
Μέγα Αλέξανδρο. Περιήλθε στους Ρωµαίους το 85 π.Χ. Από τα µνηµεία της πόλης πιο
ξακουστό υπήρξε ο ναός της Αρτέµιδος, ένα από τα επτά θαύµατα του αρχαίου κόσµου.
ΕΦΙΑΛΤΗΣ Ο ΣΟΦΩΝΙ∆ΟΥ ([;]-461 π.Χ.): ∆ιαπρεπής Αθηναίος πολιτικός,
µεταρρυθµιστής, αρχηγός της προοδευτικής δηµοκρατικής παράταξης. Ανέλαβε την αρχηγία
της µετά τον εξοστρακισµό του Θεµιστοκλή (471 π.Χ.) µε πολιτικό αντίπαλο του τον Κίµωνα.
Ο Εφιάλτης προέβη σε µεταρρυθµίσεις που ολοκλήρωσαν τους θεσµούς της αθηναϊκής
δηµοκρατίας, εκµηδενίζοντας τις πολιτικές και περιορίζοντας τις δικαστικές εξουσίες του
Αρείου Πάγου. Οι εξουσίες αυτές µεταφέρθηκαν στην Εκκλησία του ∆ήµου. Υπήρξε σκληρός
αντίπαλος των αριστοκρατικών, δίκαιος και αδιάφθορος, αν και ήταν φτωχός. ∆ολοφονήθηκε
από όργανα των αριστοκρατικών. Ο θάνατός του άνοιξε το δρόµο για την πολιτική
σταδιοδροµία του Περικλή.
ΖΑΛΕΥΚΟΣ: Φιλόσοφος και νοµοθέτης που έζησε και έδρασε στους Λοκρούς της Κάτω
Ιταλίας. Σύµφω-να µε τη νοµοθεσία του (663[;] π.Χ.) οι ποινές δεν καθορίζονται από τους
δικαστές αλλά από τους νόµους, αναγνωρίζεται η δυνατότητα σύναψης συµβολαίου, ιδέα
αντίθετη µε το δίκαιο του ισχυρότερου κ.λπ.
ΖΕΥΞΙΣ: Υπήρξε ένας από τους πιο σηµαντικούς ζωγράφους της αρχαιότητας. Γεννήθηκε
στην Ηράκλεια του Πόντου γύρω στο 455 π.Χ. Πολλοί ήταν οι τόποι της δραστηριότητας του
ζωγράφου, όπως η Σικελία, η Κάτω Ιταλία, η Έφεσος, η Μακεδονία, η Σάµος και βέβαια η
Αθήνα, στην οποία βρισκόταν ο µεγαλύτερος αριθµός των έργων του. Φηµιζόταν για την
πιστή αναπαράσταση της φύσης, την πιστότητα των µορφών και τα επιτυχηµένα χρώµατα.
Κυριότερα έργα του, από τα οποία όµως δεν σώζεται κανένα ήταν: «ο Έρωτας στεφανωµένος
µε ρόδα», «Αµφιτρύων και Αλκµήνη», «Παιδί µε σταφύλια», «ο Παν» και άλλα.
ΖΗΝΩΝ Ο ΕΛΕΑΤΗΣ: Φιλόσοφος από την Ελέα της Κάτω Ιταλίας, µαθητής του Παρµενίδη
- 18 -
(γεννήθηκε το 500 π.Χ.). Ο Ζήνων αποδεικνύει µε λογική επιχειρηµατολογία ότι ούτε

«πολλότης» ούτε κίνηση υπάρχει. Περίφηµα είναι τα «παράδοξα» του Ζήνωνα. Πιο γνωστό
είναι το επιχείρηµά του κατά της κινήσεως: Ο ταχύς Αχιλλέας δεν µπορεί να ξεπεράσει τη
χελώνα, όταν αυτή έχει ήδη ένα προβάδισµα, γιατί το προβάδισµα θα παραµείνει. Ο
Αριστοτέλης πάντως σηµειώνει «Ζήνων δε παραλογίζεται».
ΖΗΝΩΝ Ο ΣΤΩΙΚΟΣ: Φιλόσοφος, καταγόµενος από το Κίτιο της Κύπρου (336-264 π.Χ.).
Υπόδειγµα λιτότητας και εγκράτειας. ∆ίδασκε στην Αθήνα στην Ποικίλη Στοά -εξ ου και η
ονοµασία στωικοί. Πρωταρχική θέση στη θεωρία του κατέχει η ηθική. ∆ίδασκε ότι η ζωή για
τον άνθρωπο έχει αξία µόνο αν απολαµβάνει ψυχική αταραξία και γαλήνη.
ΗΡΑΙΑ: Ανεξάρτητα από τους Ολυµπιακούς Αγώνες διεξάγονταν κάθε τέσσερα χρόνια µέσα
στο στάδιο της Ολυµπίας τα Ηραία. Ήταν αγώνες δρόµου παρθένων προς τιµήν της Ήρας. Οι
νέες αγωνίζονταν χωρισµένες σε τρεις κατηγορίες, µε βάση την ηλικία τους -παιδική, εφηβική
και νεανική- σε διαδροµή µήκους 500 ποδιών (160 µ.). Έτρεχαν µε λυτά µαλλιά και ντυµένες
µε κοντό χιτώνα που άφηνε γυµνό το δεξιό ώµο ως το στήθος. Το έπαθλο για τις νικήτριες
ήταν ένα στεφάνι ελιάς και ένα µερίδιο από την αγελάδα που θυσιαζόταν στην Ήρα.
ΗΡΑΚΛΕΙ∆ΗΣ Ο ΠΟΝΤΙΚΟΣ: Έλληνας αστρονόµος από τον Πόντο (390-322 π.Χ.), ο
οποίος υποστήριξε ότι ο Ερµής και η Αφροδίτη περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο και όλο
µαζί το σύστηµα περιστρέφεται γύρω από τη Γη. Ήταν ο πρώτος που υποστήριξε ότι υπάρχει
κάποια µορφή ηλιοκεντρισµού στο σύµπαν, δηλαδή ότι µερικά ουράνια σώµατα
περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο και µόνο δευτερευόντως γύρω από τη Γη.
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ Ο ΕΦΕΣΙΟΣ: Φιλόσοφος από την Έφεσο που έδρασε γύρω στο 500 π.Χ.
Επονοµάστηκε «Σκοτεινός». Η αρχή των όντων, σύµφωνα µε τον Ηράκλειτο, είναι το πυρ.
Βασικός νόµος των όντων είναι ο «λόγος», σταθερός µέσα στην αιώνια ροή των πάντων,
σύµφωνα προς τον οποίο συµβαίνουν όλα. Πίστευε ότι ο πόλεµος ήταν η κυρίαρχη και
δηµιουργική δύναµη στον κόσµο.
ΗΡΟ∆ΟΤΟΣ: Ο πατέρας της ιστορίας. Γεννήθηκε το 484 π.Χ. στην Αλικαρνασσό.
Εγκατέλειψε νωρίς την πατρίδα του και άρχισε να ταξιδεύει σε όλο σχεδόν τον τότε γνωστό
κόσµο. Κύριο κίνητρό του ήταν προφανώς η επιθυµία του να γνωρίσει πολλούς νέους λαούς
και χώρες και να διηγηθεί άγνωστα πράγµατα. Στην Αθήνα συνδέθηκε µε φιλία µε τον
Περικλή. Μετέβη στην Κάτω Ιταλία και έγινε πολίτης της αποικίας που ίδρυσε ο Περικλής,
των Θουρίων (444 π.Χ.). Πέθανε λίγο µετά το 430 π.Χ. Το έργο του ο ίδιος το ονοµάζει
«ιστορίης απόδεξιν». Το έγραψε για να διαφυλάξει από τη λήθη τις µεγάλες πράξεις των
Ελλήνων και των βαρβάρων, κυρίως όµως για να αποκαλύψει τις αιτίες των πολέµων που
έγιναν ανάµεσά τους. Το έργο του εµπεριέχει πολλές πληροφορίες από διάφορες πηγές, επί
των οποίων ενίοτε ασκεί κριτική. Με τον Ηρόδοτο τίθενται οι βάσεις της επιστήµης της
ιστορίας.
ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ: Το 356 π.Χ. πυρπόλησε τον περίφηµο Ναό της Άρτεµης στην Έφεσο. Στην
ανάκριση που ακολούθησε οµολόγησε ότι το έκανε για να γίνει γνωστό το όνοµά του. Οι
Εφέσιοι τον καταδίκασαν σε θάνατο και αποφάσισαν να µην τον µνηµονεύουν πλέον. Ο
ιστορικός Θεόποµπος όµως τον αναφέρει και έτσι διασώθηκε το όνοµα του Ηρόστρατου.
Σύµφωνα µε την παράδοση, ο ναός πυρπολήθηκε την ηµέρα που γεννήθηκε ο Μέγας
Αλέξανδρος.
ΗΡΩΝ∆ΑΣ: Σπουδαίος ποιητής του 3ου αιώνα π.Χ., ίσως από την Κω. Μέχρι το 1891
γνωρίζαµε µόνο το όνοµά του, το οποίο ανέφεραν αρχαίοι συγγραφείς, όπως ο Αθηναίος και ο
Στοβαίος. Εκείνη τη χρονιά βρέθηκε στην Αίγυπτο ένας πάπυρος που περιείχε οκτώ «µίµους»
ή «µιµίαµβους». Οι µίµοι ήταν ένα ποιητικό είδος, συχνά διαλογικής µορφής, µε το οποίο
περιέγραφαν µε πολύ «χιούµορ» τα ήθη των απλών ανθρώπων, αλλά δεν προσπαθούσαν να
καλύψουν τις αρνητικές πλευρές τους.
ΗΣΙΟ∆ΟΣ: Είναι ο πρώτος ποιητής της ∆ύσης που αναφέρει το όνοµά του, ενώ η ποίησή του
έχει απόλυτα βιωµατικό χαρακτήρα. Το έτος γέννησης και θανάτου του είναι άγνωστο. Είναι
οπωσδήποτε µεταγενέστερος του Οµήρου και προγενέστερος του Αρχίλοχου (τέλη 8ου ή
αρχές 7ου αι. π.Χ.). Γεννήθηκε και πέθανε στην Άσκρα της Βοιωτίας και θεωρείται ο
κατεξοχήν εκπρόσωπος του διδακτικού έπους. Έργα του: «Έργα και Ηµέραι» (όπου
συµβουλεύει χάριν της ευδαιµονίας του ανθρώπου δικαιοσύνη και εργασία, και δίνει
συµβουλές για τη γεωργία, το εµπόριο και τη ναυτιλία), «Θεογονία» (όπου εκθέτει τα σχετικά
- 19 -
µε τα γένη, τα αξιώµατα και τις περιπέτειες των θεών του ελληνικού πανθέου), «Ασπίς» κ.ά.
ΗΦΑΙΣΤΙΩΝ: Μακεδόνας στρατηγός και στενός φίλος του Μ. Αλεξάνδρου. Ήταν ένας από
τους οκτώ σωµατοφύλακές του.
ΘΑΛΗΣ Ο ΜΙΛΗΣΙΟΣ: Ένας από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας. Φιλόσοφος που
γεννήθηκε το 624/3 π.Χ. στη Μίλητο της Ιωνίας και πέθανε το 547/6 π.Χ. Πληροφορίες για τη
ζωή του και τα ταξίδια του, και γενικότερα για τις σχέσεις του, µας δίνει ο Ηρόδοτος. Κατά
τον Αριστοτέλη, η ιστορία της φιλοσοφίας αρχίζει µε τον Θαλή τον Μιλήσιο, γιατί φιλοσοφία
είναι «το ερωτάν περί των πρώτων αρχών και αιτίων», και ο Θαλής ήταν ο πρώτος που το
έπραξε. ∆έχεται ως αρχή των πάντων το ύδωρ.
ΘΑΡΥΠΟΣ: Ήταν ο πρώτος βασιλιάς των Μολοσσών της Ηπείρου και πατέρας του Αλκέτου.
Έδρασε ανάµεσα στο 430 και το 390 π.Χ. Λέγεται ότι µεγάλωσε στην Αθήνα, όπου κατά την
παράδοση απέκτησε την ελληνική παιδεία, την οποία και εισήγαγε στη χώρα του.
ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ Ο ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ (528-461 π.Χ.): Αναδείχθηκε ο κορυφαίος πολιτικός
και στρατιωτικός της Αθήνας στο πρώτο µισό του 5ου αιώνα π.Χ. Στο πολιτικό προσκήνιο
επικράτησε µετά το θάνατο του Μιλτιάδη (489 π.Χ.). Το πολιτικό του πρόγραµµα
αποσκοπούσε στην ηγεµονία της Αθήνας.
Η σταδιοδροµία του ξεκίνησε µε µια σειρά έργων που στόχευαν στην αµυντική θωράκιση της
Αθήνας (οχύρωση του Πειραιά-ναυπήγηση πολεµικών πλοίων νέου τύπου [τριήρης]). Με τις
αποφασιστικές ενέργειές του αντιµετωπίστηκε µε επιτυχία η περσική επίθεση εναντίον της
Ελλάδας (480 π.Χ.). Μετά την ήττα των Περσών, παρά την αντίδραση των Σπαρτιατών,
τείχισε την Αθήνα κατασκευάζοντας το βόρειο Μακρό Τείχος και ολοκλήρωσε το ναυτικό του
πρόγραµµα. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι πέτυχαν το 471 π.Χ. τον εξοστρακισµό του. Κατέφυγε
στην αυλή του βασιλιά της Περσίας Αρταξέρξη, όπου και πέθανε.
ΘΕΟΓΝΗΣ Ο ΜΕΓΑΡΕΥΣ: Ποιητής από τα Μέγαρα, που έζησε γύρω στα τέλη του 6ου
αιώνα π.Χ. Ένας από τους λίγους ∆ωριείς ποιητές που γνωρίζουµε, ήταν αριστοκρατικής
καταγωγής µε έντονη συνείδηση της αριστοκρατικής τοποθέτησής του. Τα ποιήµατά του
απευθύνονται προς ένα νέο, τον Κέρνο, και είναι κυρίως προτροπές και «γνώµαι».
Χαρακτηριστικό είναι ότι οι στίχοι του Θέογνη είναι οι µόνοι µαζί µε αυτούς του Πινδάρου
που παραδόθηκαν µέσω της χειρόγραφης παράδοσης.
ΘΕΟ∆ΩΡΟΣ Ο ΓΕΩΜΕΤΡΗΣ: Μαθηµατικός και πυθαγόρειος φιλόσοφος από την Κυρήνη
της βόρειας Αφρικής, σύγχρονος του Σωκράτη και του Πλάτωνα (5ος-4ος αι. π.Χ.). Έµεινε για
ένα χρονικό διάστηµα στην Αθήνα και ίσως να υπήρξε δάσκαλος του Πλάτωνα στα
µαθηµατικά. Αναφέρεται σε πολλούς πλατωνικούς διαλόγους και ιδιαίτερα στον «Θεαίτητο».
Για το έργο του δεν είναι γνωστά πολλά πράγµατα, εκτός του ότι ασχολήθηκε µε τη θεωρία
των ασύµµετρων αριθµών.
ΘΕΟΚΡΙΤΟΣ: Ο πιο σπουδαίος βουκολικός ποιητής της αρχαιότητας, ο οποίος έζησε
ανάµεσα στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. και το πρώτο µισό του 3ου. Καταγόταν από τις
Συρακούσες και ήταν πιθανόν γιος του περίφηµου ιατρού Πραξαγόρα. Έζησε στην Κω, στη
Σικελία, στην Αλεξάνδρεια και πέθανε στις Συρακούσες. Από το έργο του σώζονται σήµερα
τριάντα ειδύλλια και 24 επιγράµµατα.
ΘΕΟΠΕΤΡΑ: Σπήλαιο στην περιοχή της Καλαµπάκας Τρικάλων, όπου εντοπίστηκαν
τέσσερα αποτυπώµατα ανθρώπινων πελµάτων -το ένα καλυµµένο και τα υπόλοιπα γυµνά-
διαφορετικών ατόµων και µάλιστα παιδιών (homo sapiens neaderthalensis ή homo sapiens
sapiens). Με τη ραδιοχρονολόγηση προέκυψε ότι ανάγονται χρονικά στο 44.330 π.Χ. (1.590
χρόνια και άνω). Το συγκεκριµένο σπήλαιο διαστάσεων 24x30 µέτρων αποτελεί τη µόνη
προϊστορική θέση του ελλαδικού χώρου όπου υπάρχει αλληλουχία των επιχώσεων από τη
Μέση και την Ανώτερη Παλαιολιθική Εποχή, στη Μεσολιθική και τη Νεολιθική. Ανάµεσα
στα ευρήµατα ξεχωρίζουν εργαλεία, κεραµικά, αγγεία, ειδώλια, τράπεζες προσφορών και
κυρίως ένα χρυσό δακτυλιόσχηµο περίαπτο της Νεολιθικής Εποχής.
ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ: Μαθητής του Αριστοτέλη (372-287 π.Χ.) και διευθυντής του Λυκείου µετά
την αποχώρηση του δασκάλου του. Έτρεφε πολύ µεγάλο ενδιαφέρον για το φυτικό κόσµο και
το 320 π.Χ. έγραψε ένα έργο µε περιγραφές 550 φυτών. Ήταν το πρώτο συστηµατικό έργο
βοτανικής.
ΘΕΣΠΗΣ: Αθηναίος δραµατικός ποιητής και εισηγητής του τραγικού τρόπου (6ος αι. π.Χ.).
Εισήγαγε στην τραγωδία τον πρώτο υποκριτή, τη χρήση του προσωπείου και των ψιµυθίων,
- 20 -
και επινόησε τον πρόλογο και τη ρήσιν (απαγγελία).

ΘΕΩΝ: Μαθηµατικός που έζησε στο β΄ µισό του 4ου αι. µ.Χ στην Αλεξάνδρεια. Πατέρας της
περίφηµης φιλοσόφου Υπατείας. Σώζονται υποµνήµατά του στον Άρατο, τον Ευκλείδη και
τον Πτολεµαίο.
ΘΕΩΡΙΚΑ: Καθιερώθηκαν από τον Περικλή, ο οποίος πρόσφερε έτσι σε όλους τους
Αθηναίους τη δυνατότητα να παρακολουθούν τις παραστάσεις δράµατος. Ήταν δηλαδή ένα
είδος δωρεάν εισιτηρίου για τους οικονοµικά ασθενέστερους πολίτες, επειδή ο Περικλής
πίστευε στη µεγάλη µορφωτική αξία του θεάτρου.
ΘΗΒΑ: Σηµαντική πόλη της Βοιωτίας, από τις πιο σπουδαίες της Ελλάδας. Πρόδροµος πόλη
της Θήβας θεωρείται η Καδµεία, την οποία, σύµφωνα µε την παράδοση, έχτισε ο Κάδµος.
Υπάρχουν πολλοί µύθοι γι’ αυτή, αφού η παράδοση τη συνδέει µε την οικογένεια των
Λαβδακιδών. Το πολίτευµα στην αρχή ήταν βασιλεία και στα αρχαϊκά χρόνια τιµοκρατικό.
Κατείχε ηγετικό ρόλο στο Κοινό των Βοιωτών (520 π.Χ.), µια αµυντική συµµαχία εναντίον
των Αθηναίων και των Θεσσαλών. Η αντιπαλότητα µε την Αθήνα, που υποστήριζε τους
Πλαταιείς, ήταν έντονη στη διάρκεια του 5ου αιώνα π.Χ. ∆εν πήρε µέρος στους Περσικούς
Πολέµους και πολλοί Θηβαίοι µήδισαν, και γι’ αυτό το λόγο τιµωρήθηκαν µετά το τέλος των
πολέµων.
Στον Πελοποννησιακό Πόλεµο οι Θηβαίοι απέτυχαν να αποσπάσουν τις Πλαταιές από την
Αθήνα, ενώ στη Σικελική Εκστρατεία βοήθησαν τους Συρακούσιους εναντίον των Αθηναίων.
Στα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ. οι σχέσεις ανάµεσα στους Σπαρτιάτες και στους Θηβαίους
ψυχράθηκαν. Έγιναν εχθρικές όταν ο Σπαρτιάτης Φοιβίδας κατέλαβε το 383 π.Χ. χωρίς αιτία
την Καδµεία και εγκατέστησε σπαρτιατική φρουρά. Λίγο αργότερα ο Πελοπίδας εκδίωξε τους
Σπαρτιάτες και µε τον Επαµεινώνδα θεµελίωσαν τη Θηβαϊκή Ηγεµονία (371 π.Χ.). Ο θάνατος
των δύο αυτών σηµαντικών Θηβαίων είχε ως αποτέλεσµα την κατάρρευση της Θηβαϊκής
Ηγεµονίας. Το 338 π.Χ. στη µάχη της Χαιρώνειας ηττήθηκαν από τους Μακεδόνες και το 335
π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος την κατέστρεψε. Καταλήφθηκε οριστικά από τους Ρωµαίους το 87
π.Χ. (Σύλλας).
ΘΗΡΑΜΕΝΗΣ: Αθηναίος πολιτικός. Εργάστηκε για την ανατροπή του δηµοκρατικού
πολιτεύµατος το 411 π.Χ., οπότε οι ολιγαρχικοί, µε επικεφαλής τον Πείσανδρο, µεταβίβασαν
τις εξουσίες της Εκκλησίας του ∆ήµου σε 5.000 εύπορους πολίτες, ενώ τη Βουλή την
αντικατέστησαν µε 400, επίσης δικούς τους ανθρώπους. Θεωρητικός αυτής της
«µεταστάσεως», όπως ονοµάζεται η συγκεκριµένη πολιτειακή αλλαγή, ήταν ο Αντιφώντας.
Αργότερα ο Θηραµένης, όταν κατάλαβε ότι το καθεστώς ήταν ετοιµόρροπο, άρχισε να
προσεγγίζει τους δηµοκρατικούς. Στη συνέχεια όµως επέβαλε µαζί µε άλλους το καθεστώς
των τριάκοντα (οι Αθηναίοι τον αποκαλούσαν κόθορνο [υπόδηµα των ηθοποιών που ταιριάζει
το ίδιο καλά στο αριστερό και στο δεξί πόδι] γι’ αυτές τις οβιδιακές µεταµορφώσεις του).
Επειδή ήταν µάλλον µετριοπαθής, κατηγορήθηκε από τον Κριτία και καταδικάστηκε σε
θάνατο. Ήπιε κώνειο το 403 π.Χ.
ΘΟΥΚΥ∆Ι∆ΗΣ Ο ΑΛΙΜΟΥΣΙΟΣ: Ο µεγαλύτερος ιστορικός της αρχαιότητας. Γεννήθηκε
το 460 π.Χ. στο δήµο Αλιµούντος της Αττικής και πέθανε το 396 π.Χ.(;).
Εκλέχτηκε στρατηγός το 424 π.Χ. και, επειδή δεν κατόρθωσε να αποτρέψει την κατάληψη της
Αµφίπολης από το Σπαρτιάτη στρατηγό Βρασίδα, εξορίστηκε στη Σκαπτή Ύλη της Θράκης,
όπου και παρέµεινε µέχρι το 404 π.Χ. Εκεί συνέγραψε την ιστορία του Πελοποννησιακού
Πολέµου από το 431 µέχρι το 411 π.Χ., οπότε και διακόπτεται απότοµα η συγγραφή του. Στο
έργο του επιδιώκει την ανεύρεση της αλήθειας και γι’ αυτό χρησιµοποιεί αυστηρά
επιστηµονική µέθοδο. Το έργο του χωρίζεται σε οκτώ βιβλία, κατά την εξιστόρηση ακολουθεί
τη χρονολογική διαίρεση σε θέρη και χειµώνες και διακρίνεται για την καταπληκτική
πρωτοτυπία του. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι δηµηγορίες, δηλαδή λόγοι πολιτικών
και στρατιωτικών αντρών οι οποίοι εκφωνήθηκαν στη διάρκεια του πολέµου. Την περιγραφή
του Πελοποννησιακού Πολέµου µετά το 411 π.Χ. εξιστορούν ο Κράτιππος, ο Θεόποµπος και
ο Ξενοφώντας.
ΘΟΥΚΥ∆Ι∆ΗΣ Ο ΜΕΛΗΣΙΟΥ ΑΛΩΠΕΚΕΥΣ: Αθηναίος πολιτικός (480-410 π.Χ.),
αρχηγός των ολιγαρχικών µετά το θάνατο του Κίµωνα (449 π.Χ.). Καταγόταν από το γένος
των Φιλαϊδών, στο οποίο ανήκαν επίσης ο Κίµωνας και ο ιστορικός Θουκυδίδης. Ο
Θουκυδίδης ήταν προικισµένος πολιτικός, µε οξύ και οργανωτικό πνεύµα. Κατόρθωσε να
- 21 -
οργανώσει τους ολιγαρχικούς της Αθήνας σε µια συγκροτηµένη αντιπολίτευση απέναντι στον
Περικλή, η οποία ήταν αρκετά αποτελεσµατική, περιορίζοντας έτσι την ικανότητα του
Περικλή να πείθει τους Αθηναίους. Κατάφερε µάλιστα κάποια στιγµή να τον απογυµνώσει
από άξιους συνεργάτες µε τις συνεχείς κατηγορίες που εκτόξευε εναντίον τους. Εξορίστηκε
όµως το 443 π.Χ. και η παράταξη του σχεδόν διαλύθηκε. Όταν επανήλθε έπειτα από δέκα
χρόνια ανασύνταξε τους οπαδούς του και ακολουθώντας την παλιά τακτική του αποµόνωσε
τον Περικλή από όλους σχεδόν τους συνεργάτες και φίλους του (Φειδία, Αναξαγόρα,
Ασπασία). Παρά τη φιλολακωνική του στάση, υπήρξε αδιάλλακτος απέναντι στα Μέγαρα και
την Κόρινθο, πόλεις συµµαχικές µε τη Σπάρτη, επιταχύνοντας έτσι την έκρηξη του
Πελοποννησιακού Πολέµου.
ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΣ: Αθηναίος πολιτικός και στρατιωτικός (τέλος 5ου και αρχές 4ου αι. π.Χ.).
Αρχηγός των δηµοκρατικών, εξορίστηκε από τους Τριάκοντα Τυράννους και κατέφυγε στη
Θήβα, από όπου µαζί µε άλλους εξόριστους Αθηναίους αποκατέστησε τη δηµοκρατία στην
Αθήνα (403 π.Χ.).
ΘΡΗΣΚΕΙΑ: Σύµφωνα µε την επικρατούσα άποψη, η ελληνική θρησκεία προήλθε από την
ανάµειξη θρησκευτικών πεποιθήσεων και πρακτικών των νεοαφικνούµενων ελληνόφωνων
λαών και των αυτοχθόνων κατοίκων, οι οποίοι συχνά αναφέρονται ως «Πελασγοί». Κεφαλή
του πανθέου των ελληνόφωνων λαών ήταν ο ινδοευρωπαϊκός θεός του ουρανού, ο οποίος
είναι γνωστός µε πολλά ονόµατα, όπως Ζευς (Ελλάδα), Dyaus (Ινδία) και Jupiter (Ρώµη). Ο
Ησίοδος και ο Όµηρος τοποθέτησαν την κατοικία των πιο σηµαντικών θεοτήτων στον
Όλυµπο, αλλά δεν ήταν αυτοί που διατύπωσαν για πρώτη φορά τη συγκεκριµένη άποψη. Ο
Ησίοδος προχώρησε στην καταγραφή των οικογενειακών δεσµών µεταξύ των θεοτήτων,
ωστόσο δεν αποκλείεται µερικές από αυτές να τις επινόησε. Στην αρχαϊκή περίοδο
εµφανίστηκαν τα διάφορα µυστήρια, τα οποία εξασφάλιζαν µια περισσότερο προσωπική
σχέση µε το θείο και λιγότερο απόµακρη από ό,τι η λατρεία των περισσότερων θεών του
Ολύµπου. Στην ίδια εποχή ανάγονται και οι διάφορες θρησκευτικού χαρακτήρα εορτές που
εξέφραζαν την κοινωνική διάσταση της θρησκείας. Παράλληλα µε την επίσηµη θρησκεία της
πόλης άνθησε και η λαϊκή θρησκεία. Οι χωρικοί λάτρευαν τις πανταχού παρούσες θεότητες
της φύσης, όπως ο αρκαδικός τραγόµορφος θεός Πάνας και οι νύµφες, είτε αυτές κατοικούσαν
σε πηγές (Ναϊάδες) είτε σε δέντρα (∆ρυάδες) είτε ακόµη και στη θάλασσα (Νηρηίδες).
Το δωδεκάθεο σε σύντοµο διάστηµα έγινε σύµφυτο µε την απόλυτη τάξη, συνενώνοντας µε
έναν πολύ εµπνευσµένο τρόπο την κοσµική αρµονία µε ένα καθορισµένο λατρευτικό πρότυπο.
Συγκεκριµένα οι δώδεκα θεοί είναι:
- Ο Ζευς, ο αφέντης και πατέρας των θεών. Βασίλεψε στον ουρανό και σε όλα τα
ατµοσφαιρικά φαινόµενα. Η δύναµή του ξεπερνούσε τη δύναµη όλων των άλλων θεών µαζί.
Σύµβολά του ήταν η αιγίδα, ο κεραυνός, ο αετός, η βελανιδιά [Ζευς <*dieu-s (ινδοευρωπαϊκός
τύπος) «ο λαµπερός, ο φωτεινός»].
- Η Ήρα, σύζυγος του ∆ία, θεά προστάτιδα των γάµων και των γεννήσεων. Σύµβολά της ήταν
ο κρίνος, η αγελάδα και το παγόνι [αβέβαιη ετυµολογία].
- Ο Απόλλωνας, γιος του ∆ία και της Λητώς, θεός του φωτός, της προφητείας, της ποίησης και
της µουσικής. Έσπερνε αλλά και θεράπευε επιδηµίες. Σύµβολά του ήταν η δάφνη, το τόξο, η
λύρα και το δελφίνι [αβέβαιη ετυµολογία].
- Ο Ερµής, γιος του ∆ία και της Μαίας, θεός των ρητόρων και των εµπόρων. Αγγελιοφόρος
των θεών και ψυχοποµπός. Σύµβολό του το κηρύκειο [Ερµής<έρµαξ, έρµαιον «σωρός από
λίθους» σηµάδια δρόµων ή τάφων].
- Η Αθηνά, κόρη του ∆ία, θεά της σοφίας, των τεχνών και της ειρήνης. Σύµβολά της ήταν η
ασπίδα, το δόρυ, η ελιά και η κουκουβάγια [πιθανόν προελληνική λέξη].
- Η Άρτεµη, κόρη του ∆ία και της Λητώς, θεά των ζώων, των φυτών και του κυνηγιού.
Σύµβολά της ήταν φυτά και ζώα [Άρτεµις <άρταµις, «φονεύς»(;)].
- Η Αφροδίτη, που γεννήθηκε από τα γεννητικά όργανα του Ουρανού τα οποία είχε πετάξει
στη θάλασσα ο Κρόνος, θεά του έρωτα και της οµορφιάς. Σύµβολά της ήταν ο κύκνος και το
περιστέρι [σχετίζεται µε τη σηµιτική θεά της γονιµότητας και του έρωτα Αστέρτη].
- Ο Ποσειδώνας, αδερφός του ∆ία, θεός της θάλασσας και των υδάτων. Έκανε να ξεπηδούν οι
πηγές, δάµαζε άλογα και ταύρους. Σύµβολά του ήταν η τρίαινα και το άλογο
[Ποσειδών<πόσις (=σύζυγος)+∆α (-γα, γαία, γη)].
- 22 -
- Ο Ήφαιστος, γιος της Ήρας και του ∆ία, κύριος της φωτιάς και των ηφαιστείων.
Σιδηρουργός και µάγος. Σύµβολό του ήταν το αµόνι [Ήφαιστος < ανερµήνευτο].
- Ο Άρης, γιος του ∆ία και της Ήρας, θεός του πολέµου. Σύµβολό του ήταν ο γύπας
[Άρης<άρη, αρός «εκδικητής, τιµωρός»].
- Η Εστία, θεά της οικίας και της οικογενειακής ζωής [Εστία<Vesta(;)].
- Η ∆ήµητρα, αδερφή του ∆ία, θεά της γεωργίας και της γονιµότητας. Σύµβολά της ήταν το
στάχυ και η παπαρούνα [∆ήµητηρ<∆α(=γη)+µήτηρ].
ΙΒΙΚΟΣ: Λυρικός-χορικός ποιητής από το Ρήγιο της Κάτω Ιταλίας. Έζησε γύρω στο 600 π.Χ.
στην αυλή των τυράννων της Σάµου. Αν και έγραψε χορικά ποιήµατα, από τους
µεταγενέστερους θεωρείται ερωτικός ποιητής.
ΙΕΡΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ: Το 600 π.Χ. άρχισε στους ∆ελφούς ο πρώτος Ιερός Πόλεµος (σύµφωνα
µε άλλους ιστορικούς ο πόλεµος αρχίζει το 590 π.Χ.). Η προσπάθεια της γειτονικής πόλης
Κρίσας να επέµβει στις υποθέσεις του ιερού αποτελεί και την αιτία της σύγκρουσης ανάµεσα
στην Κρίσα και τις δυνάµεις της Αµφικτιονίας. Τελικά, έπειτα από σχεδόν δεκαετή αγώνα, η
πόλη καταστράφηκε, οι κάτοικοί της εξοντώθηκαν και το Κρισαίον Πεδίον περιήλθε στη
δικαιοδοσία του ιερού. Το 448 π.Χ. έγινε ο δεύτερος Ιερός Πόλεµος για τον έλεγχο του
Μαντείου των ∆ελφών.
Το 356 π.Χ. άρχισε ο τρίτος Ιερός Πόλεµος εξαιτίας της άρνησης των Φωκέων να καταβάλουν
το πρόστιµο που τους είχαν επιβάλει οι Αµφικτίονες. Οι Φωκείς κατέλαβαν τους ∆ελφούς και
η Ελλάδα χωρίστηκε σε δύο στρατόπεδα. Αυτή την εµφύλια διαµάχη εκµεταλλεύτηκε ο
Φίλιππος της Μακεδονίας για να γίνει ρυθµιστής των πολιτικών πραγµάτων στην κεντρική
Ελλάδα.
ΙΚΤΙΝΟΣ: Ίσως ο πλέον φηµισµένος αρχιτέκτονας του 5ου αι. π.Χ. υπήρξε ο πιο στενός
συνεργάτης του Φειδία. Η δράση του είναι απόλυτα ενταγµένη στη σπουδαία άνθηση της
αρχιτεκτονικής, όπως και όλων των τεχνών, που σηµειώνεται στους κλασικούς χρόνους. Έργα
του συναντώνται και σε περιοχές µακριά από την Αθήνα, όπως στο Ναό του Επικούριου
Απόλλωνος στις Βάσσες της Φιγάλιας και το Τελεστήριο στην Ελευσίνα. Το πιο γνωστό του
έργο είναι ασφαλώς ο Παρθενώνας, τον οποίο κατασκεύασε σε συνεργασία µε τον
Καλλικράτη. Σπάνια η πνευµατικότητα και η ιδεολογία µιας εποχής αποτυπώθηκε µε τέτοιον
ανεξίτηλο τρόπο όπως στην περίπτωση του Παρθενώνα.
ΙΛΙΑΣ (ΙΛΙΑ∆Α): Ένα από τα οµηρικά έπη (το άλλο η Οδύσσεια). Αποτελείται από 16.000
περίπου στίχους και χωρίζεται σε 24 ραψωδίες. Ο τίτλος, ο οποίος εµφανίζεται για πρώτη
φορά στον Ηρόδοτο, δηλώνει ότι είναι το έπος του Ιλίου (=Τροίας). Θέµα της αποτελεί η
εξιστόρηση των γεγονότων του τελευταίου έτους του Τρωικού Πολέµου. Η δράση καλύπτει
51 µέρες, από τις οποίες οι δύο είναι µέρες µάχης. Το τµήµα αυτό του πολέµου καθορίζεται
από τη «µήνιν του Αχιλλέως». Ο ήρωας προσβλήθηκε από την ενέργεια του Αγαµέµνονα να
του αρπάξει τη Βρισηίδα, η οποία του είχε δοθεί ως γέρας. Αποχωρεί µαζί µε τους
Μυρµιδόνες από τη µάχη, ενώ η µητέρα του, η Θέτις, αποσπά την υπόσχεση του ∆ία ότι οι
Αχαιοί θα ηττώνται µέχρι να λάβει ικανοποίηση ο γιος της. Ένα προσωπικό κίνητρο θα τον
επαναφέρει αργότερα στη µάχη, ο φόνος του αγαπηµένου του φίλου Πατρόκλου από τον
Έκτορα -γιος του βασιλιά της Τροίας Πριάµου-, ο οποίος τον οδηγεί σε συµφιλίωση µε τον
Αγαµέµνονα. Με νέο οπλισµό, τον οποίο κατασκευάζει ο Ήφαιστος, ο Αχιλλέας ορµά στη
µάχη και σκοτώνει τον Έκτορα σε µονοµαχία. Το έπος τελειώνει µε επιτάφιους αγώνες προς
τιµή του Πατρόκλου και µε τη συνάντηση Αχιλλέα και Πριάµου, στον οποίο παραδίδεται το
πτώµα του Έκτορα για να ταφεί (βλ. επίσης Όµηρος, Οµηρικό Ζήτηµα, Οδύσσεια).
ΙΝ∆ΙΚΗ ΘΑΛΑΣΣΑ (ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ Μ. ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΥ, 326 π.Χ.): Το φθινόπωρο του
326 π.Χ. ξεκίνησε µία από τις ναυτικές περιπέτειες του Μ. Αλεξάνδρου, ο περίπλους της
Ινδικής Θάλασσας.
Στη θαλάσσια αυτή επιχείρηση χρησιµοποιήθηκε καινούργιος στόλος, ο οποίος ναυπηγήθηκε
στις όχθες του Υδάσπη όταν ο Αλέξανδρος διαπίστωσε ότι δεν µπορούσε να συνεχίσει την
εκστρατεία του ανατολικότερα µετά τις αντιδράσεις των στρατιωτών του. Μακεδόνες τεχνίτες
κατασκεύασαν 30 τριακόντορους και 50 ηµιολίες. Τα πλοία αυτά θα χρησίµευαν για τη
συνοδεία και την προστασία του κύριου σώµατος της νηοποµπής που µετέφερε τα
στρατεύµατα, και αριθµούσαν, σύµφωνα µε τον Αρριανό, 1.800 περίπου. Σκοπός του
περίπλου της Ινδικής Θάλασσας όπως τον προσδιορίζει ο Αρριανός (Ινδική 32,10), ήταν να
- 23 -
επισκεφθούν κατά τον παράπλου παραλίες, λιµάνια, νησίδες, αν σχηµατίζεται κάποιος κόλπος
να τον διαπλεύσουν, καθώς και τις παραθαλάσσιες πόλεις, και να περιπλεύσουν ολόκληρη τη
χώρα, είτε εύφορη είτε έρηµη.
Ο Νέαρχος, που ορίστηκε αρχηγός του στόλου ήταν γιος του Ανδροτίµου και είχε γεννηθεί
στην Κρήτη. Ωστόσο, πολύ νωρίς πήγε στην Αµφίπολη, σηµαντική πόλη της Μακεδονίας. Το
Νοέµβριο του 326 π.Χ. απέπλευσε η τεράστια αυτή αρµάδα. Πλοηγός και κυβερνήτης στη
βασιλική τριακόντορο ορίστηκε ο Ονησίκριτος από την Αστυπάλαια. Τον εφοδιασµό
ανθρώπων και πλοίων ανέλαβε ο Κορίνθιος Ευαγόρας, ο γραµµατέας του στόλου, όπως
ονοµάστηκε.
Οι δυσκολίες στο ταξίδι ήταν αρκετές. Μία από αυτές αντιµετώπισαν οι κυβερνήτες των
πλοίων στη συµβολή των ποταµών Υδάσπη και Ακεσίνη, όπου διέταξαν τα ερετικά να
κωπηλατούν µε µεγάλη δύναµη και να βγάλουν τα πλοία από τα στενά µέρη για να µην
ανατραπούν από τη δίνη των κυµάτων. Παρ’ όλα αυτά, οι ζηµιές ήταν µεγάλες στο στόλο. Στη
συνέχεια ακολούθησαν το ρεύµα του Ινδού και έφτασαν στα Πάταλα. Από αυτό το σηµείο ο
Αλέξανδρος µε τα πιο ταχύπλοα, ακολουθώντας το δεξιό βραχίονα του ποταµού, ταξίδεψε
προς τη θάλασσα. Γυρίζοντας στα Πάταλα, ο Αλέξανδρος µε µεγάλο τµήµα του στρατού του
πήρε το δρόµο του γυρισµού, που υπήρξε το δυσκολότερο µέρος της εκστρατείας του. Με
τους στρατηγούς Ηφαιστίωνα και Λεοννάτο επικεφαλής του στρατού προχώρησε προς τη
∆ύση µε κατεύθυνση τα Σούσα. Ο Νέαρχος, επικεφαλής του στόλου, ξεκίνησε τον περίπλου
της Ινδικής τον Οκτώβριο του 325 π.Χ., αφού προηγουµένως πρόσφερε θυσίες στο Σωτήρα
∆ία.
Ο στόλος του περιέπλευσε τις ακτές της χώρας των Αραβιτών, των Ωρειτών, της Γεδρωσίας,
της Καρµανίας και της Περσίας. Ταξίδευε περισσότερο τη νύχτα για ν’ αποφεύγει τον
καύσωνα της µέρας. Σταµατούσε για ανεφοδιασµό σε νερό ή τρόφιµα, για ανάπαυση,
επισκευή ή ανανέωση πληρωµάτων. Στη χώρα των Ωρειτών αντιµετώπισε τους ντόπιους
κατοίκους στις εκβολές του Τοµήρου ποταµού, τους αιφνιδίασε µε το σχέδιό του και τους
νίκησε. Σε ένα λιµάνι της Γεδρωσίας, τα Κώφαντα, βρήκε αλιείς που χρησιµοποιούσαν
πλοιάρια σε κακή κατάσταση και κωπηλατούσαν µε πρωτόγονο τρόπο, ενώ στην περιοχή των
Κοίζων στη Γεδρωσία ήρθε αντιµέτωπος µε φάλαινες. Στις εκβολές του ποταµού Άναµη, στα
Νεόκαµα της Καρµανίας όπου προσορµίστηκε ο στόλος, ο Νέαρχος και κάποιοι άντρες του
προχώρησαν στα µεσόγεια και συνάντησαν τον Αλέξανδρο, ο οποίος δυσκολεύτηκε να τους
αναγνωρίσει από τα µακριά µαλλιά και γένια. Ύστερα ο στόλος συνέχισε το ταξίδι του
περνώντας από σειρά λιµανιών που κατέγραψε ο Νέαρχος στο ηµερολόγιό του. Από τις
εκβολές του Ευφράτη κατευθύνθηκε στον Πασιτίγρητα (σηµ. Καρούν) και από εκεί στο
Συλαίο, µε σκοπό να συναντήσει τον Αλέξανδρο στα Σούσα. Εκεί ο ναύαρχος παρέδωσε σώο
το στόλο στο βασιλιά και τιµήθηκε από αυτόν µε χρυσό στεφάνι.
ΙΠΠΙΑΣ: Ο µεγαλύτερος γιος του Πεισίστρατου. Τον διαδέχτηκε στην εξουσία το 527 π.Χ.
Έπειτα από τη δολοφονία του αδερφού του Ιππάρχου από τους τυραννοκτόνους Αρµόδιο και
Αριστογείτονα το 514 π.Χ., έδειξε ιδιαίτερη σκληρότητα και γι’ αυτό εξορίστηκε το 510 π.Χ.
Βρήκε καταφύγιο στους Πέρσες, τους οποίους συνόδευσε στην πρώτη τους εκστρατεία
εναντίον της Ελλάδας το 490 π.Χ. Λέγεται ότι αυτός υπέδειξε την παραλία του Σχοινιά ως την
πλέον κατάλληλη για µάχη στην περιοχή της Αττικής. Ενώ επέστρεφε στην Περσία πέθανε
στη Λήµνο.
ΙΠΠΑΡΧΟΣ: Περίφηµος αστρονόµος που γεννήθηκε στη Νίκαια της Βιθυνίας (190 π.Χ.). Τις
αστρονοµικές του παρατηρήσεις τις πραγµατοποίησε στη Ρόδο, όπου και πέθανε το 120 π.Χ.
Συνέταξε τον πρώτο κατάλογο από 1.080 αστέρες, που αποτέλεσε τη βάση της αστρονοµίας
των Αράβων και του Μεσαίωνα. Ανακάλυψε επίσης και τελειοποίησε πολλά αστρονοµικά
όργανα, όπως τον αστρολάβο.
ΙΠΠΟ∆ΑΜΟΣ: Αρχιτέκτονας από τη Μίλητο (5ος αιώνας π.Χ.). Θεωρείται ο πατέρας της
πολεοδοµίας, γιατί πρώτος αυτός άρχισε να χτίζει µια πόλη σύµφωνα µε προχαραγµένο
σχέδιο. Εφάρµοσε τις ιδέες του στη Μίλητο, στους Θουρίους αλλά και στον Πειραιά, όπου τον
κάλεσε ο Περικλής. Ο Αριστοτέλης γράφει γι’ αυτόν: «Εύρε την των πόλεων διαίρεσιν και τον
Πειραιά κατέτεµε».
ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ Ο ΚΩΟΣ ή ΜΕΓΑΣ: Ο µεγαλύτερος και επιφανέστερος ιατρός της
αρχαιότητας. Γεννήθηκε το 460 π.Χ. και πέθανε σε µεγάλη ηλικία (90 ετών;) στη Λάρισα της
- 24 -
Θεσσαλίας. Θεωρείται ο δηµιουργός της επιστηµονικής ιατρικής. Συστηµατοποίησε την

έρευνα για τον ανθρώπινο οργανισµό και πέτυχε την απαλλαγή της ιατρικής από τον εµπειρικό
και ιερατικό της χαρακτήρα. Ό «Νόµος» και ο «Όρκος» του Ιπποκράτη είναι δικά του έργα.
ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ Ο ΧΙΟΣ: Σπουδαίος Έλληνας µαθηµατικός, σύγχρονος του Σωκράτη.
Θεωρούνταν πρόδροµος του Ευκλείδη και δηµιουργός της γεωµετρίας του κύκλου.
Ασχολήθηκε κυρίως µε τα προβλήµατα του τετραγωνισµού του κύκλου και του διπλασιασµού
του κύβου.
ΙΠΠΟΝΙΚΟΣ: Γιος του Καλλείου και της Ελπινίκης, αδερφής του Κίµωνα, ήταν πολιτικός
στην Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ. Θεωρούνταν ο πιο πλούσιος από τους Αθηναίους της εποχής
του, αλλά φηµιζόταν για τη µεγάλη του φιλαργυρία. ∆ιετέλεσε στρατηγός.
ΙΠΠΩΝΑΞ: Λυρικός και σατυρικός ποιητής του 6ου αιώνα π.Χ.. Γεννήθηκε στην Έφεσο και
έζησε στις Κλαζοµενές. Θεωρείται ο δηµιουργός της παρωδίας, ενώ έγραψε και ηθογραφικά
ποιήµατα µε θέµατα από τον καθηµερινό βίο των πιο λαϊκών στρωµάτων. ∆ιασώθηκαν εκατό
περίπου αποσπάσµατα ποιηµάτων του.
ΙΣΑΙΟΣ: Αθηναίος λογογράφος (τέλη 5ου αι. π.Χ. έως αρχές 4ου αι. π.Χ.). ∆άσκαλος του
∆ηµοσθένη. Έγραψε πολλούς λόγους, από τους οποίους σώθηκαν 11 που αναφέρονται σε
υποθέσεις κληρονοµικού δικαίου.
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Αθηναίος ρήτορας. Γεννήθηκε το 436/5 π.Χ. και πέθανε το 338 π.Χ.
Σπουδαίος ρήτορας και λογογράφος. Ίδρυσε σχολή ρητορικής. Οι λόγοι του είναι πολιτικοί,
επιδεικτικοί και δικανικοί. Στον «Πανηγυρικόν» εκφράζει την ιδέα µιας πανελλήνιας ένωσης
κατά των βαρβάρων. Έργα: «Ευαγόρας», «Αρχίδαµος», «Περί Ειρήνης», «Παναθηναϊκός»
κ.ά.
ΙΦΙΚΡΑΤΗΣ: Αθηναίος στρατηγός του 4ου αιώνα π.Χ. Εισήγαγε µεταρρυθµίσεις στον
αθηναϊκό στρατό και οργάνωσε τα ελαφρά σώµατα των πελταστών. Οι πελταστές ήταν
οπλίτες που κρατούσαν την «πέλτη», µικρή στρογγυλή ασπίδα. Ο ελαφρός οπλισµός τούς
έδινε µεγάλη ευελιξία στις εκ του «συστάδην» µάχες».
ΙΨΟΥ ΜΑΧΗ: Στην Ιψό της Φρυγίας δόθηκε το 301 π.Χ. η κρισιµότερη µάχη ανάµεσα στους
διαδόχους του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι νικητές µοιράστηκαν το απέραντο κράτος του και
ίδρυσαν ανεξάρτητα βασίλεια, που τα κυβέρνησαν αυτοί και οι διάδοχοί τους, οι οποίοι
ονοµάστηκαν Επίγονοι.
ΙΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (500-494 π.Χ.): Οι ιωνικές πόλεις πλήρωναν φόρο υποτέλειας στο
Μεγάλο Βασιλέα, ο οποίος τις τελευταίες δεκαετίες είχε διαδεχτεί το βασιλιά Κροίσο της
Λυδίας στο ρόλο του επικυρίαρχου της περιοχής. Ο τύραννος της Μιλήτου Αρισταγόρας
επαναστάτησε κατά της περσικής κυριαρχίας. Οι πρώτες επιτυχίες έφεραν τους επαναστάτες
µπροστά στις Σάρδεις. Η περιορισµένη όµως βοήθεια από τη µητροπολιτική Ελλάδα γρήγορα
τους οδήγησε στην πρώτη τους ήττα από τους Πέρσες στην Έφεσο. Το τέλος της επανάστασης
ήρθε µε τη συντριβή του στόλου τους στη ναυµαχία της Λάδης (495 π.Χ.) και στην
καταστροφή της Μιλήτου (494 π.Χ.).
ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ: Στενός συνεργάτης του Ικτίνου στην ανέγερση του Παρθενώνα, θεωρείται
ο αρχιτέκτονας του µεγαλύτερου αµυντικού έργου που κατασκευάστηκε στην Αθήνα του
Περικλή, του Νοτίου Μακρού Τείχους. Με αυτό συµπληρώθηκε η οχύρωση της πόλης των
Αθηνών, αλλά και του επινείου της, του Πειραιά, το οποίο αναπτύχθηκε ιδιαίτερα εκείνη την
περίοδο. Ο Καλλικράτης επίσης σχεδίασε και επέβλεψε τις εργασίες ανέγερσης του Ναού της
Αθηνάς Νίκης (Απτέρου).
ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΙ∆ΑΣ: Ναύαρχος των Λακεδαιµονίων στον Πελοποννησιακό Πόλεµο. Ήταν
γνωστός για την πίστη του στην ειρήνη και διακήρυσσε ότι, όταν θα επέστρεφε στη Σπάρτη,
θα προσπαθούσε να συµφιλιώσει τις δύο µεγάλες πόλεις της Ελλάδας. ∆εν πρόφτασε να
γυρίσει διότι σκοτώθηκε στη ναυµαχία των Αργινουσών, στην οποία νίκησαν οι Αθηναίοι.
ΚΑΛΛΙΝΟΣ Ο ΕΦΕΣΙΟΣ: Ο παλαιότερος ελεγειακός ποιητής που γνωρίζουµε. Έζησε τον
7ο αι. π.Χ. και ήταν πιθανώς σύγχρονος του Αρχίλοχου. Έγραψε πολεµικές ελεγείες.
ΚΑΛΛΙΞΕΝΟΣ: Αθηναίος δηµαγωγός που έδρασε στη διάρκεια του Πελοποννησιακού
Πολέµου. Εισηγήθηκε την τιµωρία των στρατηγών που είχαν νικήσει στις Αργινούσες, γιατί
δεν είχαν περισυλλέξει τους νεκρούς ναύτες και οπλίτες λόγω της θαλασσοταραχής. Αργότερα
οι Αθηναίοι τον καταδίκασαν, αλλά δραπέτευσε. Του δόθηκε αµνηστία και γι’ αυτό γύρισε
στην Αθήνα. Πέθανε µέσα στη γενική καταφρόνια, όπως µας πληροφορεί ο Ξενοφώντας.
- 25 -
ΚΑΛΛΙΡΡΟΗ: Η Καλλιρρόη ήταν η πιο αξιόλογη πηγή της αρχαίας Αθήνας. Από την εποχή
του Πεισίστρατου και των επιγόνων του είχε διαµορφωθεί σε οικοδόµηµα µε εννιά κρουνούς
(εννεάκρουνος). Από αυτή την πηγή έπαιρναν οι κοπέλες νερό για να κάνουν το γαµήλιο
λουτρό τους, ενώ οι νέοι πάγωναν το κρασί τους. Είναι πολύ πιθανόν και άλλες κρήνες σε
διαφορετικές περιοχές των Αθηνών να πήραν την ονοµασία «εννεάκρουνος». Μία από αυτές
ήταν και η Καλλιρρόη. Η ακριβής θέση της δεν είναι γνωστή. Κατά την Τουρκοκρατία οι
κοπέλες της Αθήνας έπαιρναν νερό για τη γιορτή του Αϊ-Γιάννη του Κλύδωνα από µια πηγή
που βρισκόταν κοντά στην κοίτη του Ιλισού, µπροστά από την εκκλησία της Αγίας Φωτεινής.
Οι Αθηναίοι εκείνης της εποχής την ονόµαζαν Καλλιρρόη. Είναι βέβαιο λοιπόν ότι η σηµερινή
οδός Καλλιρρόης πήρε την ονοµασία της από αυτή την πηγή.
ΚΑΛΛΙΣΘΕΝΗΣ: Μαθητής και ανιψιός του Αριστοτέλη, ο οποίος συνόδευσε το θείο του
στην Πέλλα όταν κλήθηκε από τον Φίλιππο να διδάξει τον Αλέξανδρο. Καταγόταν από την
Όλυνθο της Χαλκιδικής. Ακολούθησε τον Αλέξανδρο στην εκστρατεία του κατά των Περσών
ως επίσηµος ιστοριογράφος. ∆εν δίστασε να ψέξει τον Αλέξανδρο όταν εκείνος αξίωσε να τον
προσκυνούν σαν θεό οι Μακεδόνες. Για τη στάση του αυτή κατηγορήθηκε για συνωµοσία και
θανατώθηκε(;) το 327 π.Χ.
ΚΑΡΥΑΤΙ∆ΕΣ: Οι έξι περήφανες κόρες µε τις έξοχες εσθήτες που υποβαστάζουν µε το
κεφάλι τους τη νοτιοδυτική παράσταση του Ερεχθείου είναι σύγχρονες της κατασκευής του
ναού. Το Ερέχθειο δεν είναι το µοναδικό κτίριο όπου ο αρχιτέκτονας χρησιµοποίησε ως
αρχιτεκτονικό µέλος ένα άγαλµα κόρης. Στους ∆ελφούς (θησαυροί Κνιδίων και Σιφνίων), στα
∆ίδυµα της Μικράς Ασίας, στην Κωνσταντινούπολη διασώζονται και σήµερα ωραία δείγµατα
αυτού του είδους. Από τις Καρυάτιδες του Ερεχθείου µία µεταφέρθηκε στο Βρετανικό
Μουσείο µαζί µε τα υπόλοιπα γλυπτά που απέσπασε από τον Παρθενώνα ο Έλγιν.
ΚΑΣΣΑΝ∆ΡΟΣ Ο ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ Γιος του Μακεδόνα στρατηγού Αντίπατρου, µετά το
θάνατο του οποίου βρέθηκε σε διαµάχη για το θρόνο µε τον Πολυσπέρχοντα, ο οποίος είχε
διοριστεί επίτροπος του κράτους το 319 π.Χ. από τον πατέρα του. Το 317 π.Χ. κυριάρχησε
στην Αθήνα και το 308 π.Χ. επέβαλε την κυριαρχία του σε όλη την Ελλάδα. Από το 307-304
π.Χ. διεξήγαγε πόλεµο εναντίον του Αντίγονου και του γιου ∆ηµήτριου. Το 298 π.Χ.
προσπάθησε ανεπιτυχώς να καταλάβει την Κέρκυρα.
ΚΙΜΩΝ Ο ΜΙΛΤΙΑ∆ΟΥ (506-450 π.Χ.): Αθηναίος στρατιωτικός και πολιτικός, αρχηγός
µετά το 476 π.Χ. των αριστοκρατικών. Εκλεγόταν ως στρατηγός από το 476 έως το 461 π.Χ.
Στο πολιτικό του πρόγραµµα επιδίωξε τη φιλία µε τη Σπάρτη και τη συνέχιση του επιθετικού
πολέµου εναντίον των Περσών. Πέτυχε σηµαντικές νίκες εναντίον των Περσών, µε
σπουδαιότερη αυτή στον Ευρυµέδοντα ποταµό (467 π.Χ.), ενώ ενίσχυσε το γόητρο της
Αθήνας πείθοντας πολλές πόλεις να µπουν στην Αθηναϊκή Συµµαχία. Το 461 π.Χ. εξορίστηκε.
Ανακλήθηκε το 453 π.Χ., ασχολήθηκε κυρίως µε την εξωτερική πολιτική και πέτυχε πενταετή
ανακωχή µε τη Σπάρτη. Η τελευταία σπουδαία πράξη της ζωής του ήταν η αντιπερσική
εκστρατεία στην Κύπρο (450 π.Χ.). Στην πολιορκία του Κιτίου τραυµατίστηκε θανάσιµα.
ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ (570-500 Π.Χ.): Ο θεµελιωτής της Αθηναϊκής ∆ηµοκρατίας. Καταγόταν από
την οικογένεια των Αλκµεωνιδών. Έζησε εξόριστος για πολύ µεγάλο διάστηµα εξαιτίας της
αντίθεσής του προς το τυραννικό καθεστώς του Πεισίστρατου και των Πεισιστρατιδών. Οι
πολιτειακές µεταρρυθµίσεις που πρότεινε το 508 π.Χ. τον έκαναν αγαπητό στην πλειονότητα
των κατοίκων της Αττικής και το 507 π.Χ. ανέλαβε την εξουσία. Οι µεταρρυθµίσεις του
ολοκληρώθηκαν το 504 π.Χ.(;). Αντικαθιστώντας το παλιό σύστηµα των τεσσάρων φυλών
οργάνωσε τους Αθηναίους σε δέκα φυλές: Ερεχθηίς, Αιγηίς, Πανδιονίς, Λεοντίς, Ακαµαντίς,
Οινηίς, Κεκροπίς, Ιπποοθοωντίς, Αιαντίς, Αντιοχίς.
Ο Κλεισθένης ίδρυσε τη Βουλή των Πεντακοσίων, µε 50 βουλευτές από κάθε φυλή. Επειδή
δεν πληρώνονταν και ήταν πολύ δύσκολο να αφήσουν τις δουλειές τους, η Βουλή διαιρέθηκε
σε δέκα τµήµατα εργασίας. Οι πενήντα βουλευτές του κάθε τµήµατος αντιπροσώπευαν για το
1/10 του έτους -36 ηµέρες-τους υπόλοιπους συναδέλφους τους (το έτος υπολογιζόταν στις 360
ηµέρες). Στη διάρκεια αυτών των ηµερών οι βουλευτές διέµεναν και τρέφονταν στο
πρυτανείο, ονοµάζονταν πρυτάνεις, η φυλή πρυτανεύουσα, η περίοδος των 36 ηµερών
πρυτανεία και ο επικεφαλής τους επιστάτης των πρυτάνεων.
Η εξουσία της Βουλής ήταν νοµοθετική (προβουλευτική), εκτελεστική και δικαστική. Πάνω
από όλα όµως η Βουλή ήταν η εποπτεύουσα αρχή των λειτουργιών του κράτους. Ωστόσο,
- 26 -
κυρίαρχο σώµα ήταν η Εκκλησία του ∆ήµου, στην οποία συµµετείχαν όλοι οι Αθηναίοι
πολίτες. Ψήφιζε νόµους και αποφάσιζε για τον πόλεµο, για ζητήµατα εξωτερικής πολιτικής
κ.λπ.
Μεγάλο µέρος της δικαστικής εξουσίας µεταβιβάστηκε στο λαό µέσω του δικαστηρίου της
Ηλιαίας, όπου µπορούσε να καταφύγει οποιοσδήποτε πολίτης αµφισβητούσε τις αποφάσεις
των αρχόντων. Κατά τα άλλα, εξακολούθησαν να υπάρχουν οι Εννέα Άρχοντες και ο Άρειος
Πάγος µε περιορισµένες εξουσίες.
Σπουδαίο ρόλο άρχισαν να διαδραµατίζουν οι ∆έκα Στρατηγοί, οι οποίοι ήταν οι µοναδικοί
άρχοντες που δεν κληρώνονταν, αλλά κάθε χρόνο εκλεγόταν ένας από κάθε φυλή. Ο
Κλεισθένης για να προστατέψει την πολιτεία από τυχόν προσπάθειες επιβολής τυραννικού
πολιτεύµατος θεσµοθέτησε τον οστρακισµό. Οι Αθηναίοι πολίτες είχαν το δικαίωµα να
εξορίζουν για δέκα χρόνια, ύστερα από ψηφοφορία η οποία διεξαγόταν µε όστρακα, όποιον
θεωρούσαν επικίνδυνο για τη δηµοκρατία.
ΚΛΕΙΤΟΣ: Μακεδόνας αξιωµατικός του Μ. Αλεξάνδρου. Στη µάχη στο Γρανικό ποταµό
έσωσε τη ζωή του Μακεδόνα βασιλιά, από τον οποίο στη συνέχεια δολοφονήθηκε στη
διάρκεια συµποσίου στη Μαρακάνδα (Σαµαρκάνδη), επειδή αντέδρασε στην αξίωση του
Αλεξάνδρου να τον προσκυνούν.
ΚΛΕΟΒΟΥΛΟΣ: Ένας από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας. Γεννήθηκε στη Λίνδο της
Ρόδου και έδρασε ανάµεσα στον 7ο και τον 6ο αιώνα π.Χ.
Ήταν τύραννος στη Λίνδο και ανακαίνισε το ναό της Αθηνάς. Σύγχρονος και φίλος του
Σόλωνα, έγραψε έπη και επιγράµµατα. Τα πιο γνωστά αποφθέγµατά του είναι τα παρακάτω:
«Παν µέτρον άριστον», «ηδονής κράτει», «νουν ηγεµόνα ποιού».
ΚΛΕΟΜΒΡΟΤΟΣ Α΄: Βασιλιάς της Σπάρτης (380-371 π.Χ.). Σκοτώθηκε στη µάχη των
Λεύκτρων εναντίον των Θηβαίων (371 π.Χ.).
ΚΛΕΟΜΕΝΗΣ Α΄: Βασιλιάς της Σπάρτης (525-488 π.Χ.). Σπουδαίος πολιτικός και
στρατιωτικός άντρας, ο οποίος βοήθησε τους Αθηναίους να απαλλαγούν από τον τύραννο
Ιππία, εκθρόνισε το συµβασιλέα του ∆ηµάρατο και περιήλθε σε ρήξη µε τους Εφόρους.
Φυλακίστηκε γι’ αυτό και πιθανώς δολοφονήθηκε στη φυλακή από τους αντιπάλους του.
ΚΛΕΟΜΕΝΗΣ Β΄: Ο µακροβιότερος βασιλιάς της Σπάρτης. Βασίλεψε από το 369 µέχρι το
309 π.Χ.
ΚΛΕΟΜΕΝΗΣ Γ΄: Βασιλιάς της Σπάρτης, γιος του Λεωνίδα, συµβασιλέα του Άγη ∆΄. Στην
εποχή του η Σπάρτη γνώρισε την παλιά της δόξα. Αναµόρφωσε τα συσσίτια και το στρατό,
µοίρασε γη στους ακτήµονες Σπαρτιάτες και επανέφερε τον αυστηρό τρόπο ζωής των νέων.
Έκανε πολλούς πολέµους, αλλά ηττήθηκε στη µάχη της Σελλασίας (περιοχή της Λακωνίας) το
222 π.Χ. από τους Μακεδόνες (Αντίγονος ∆ώσων). Κατέφυγε στην Αλεξάνδρεια, όπου και
αυτοκτόνησε.
ΚΛΕΩΝ Ο ΚΛΕΑΙΝΕΤΟΥ: ∆ιάσηµος Αθηναίος δηµαγωγός, βυρσοδέψης, αρχηγός της
φιλοπόλεµης δηµοκρατικής µερίδας, αντίπαλος του Περικλή µέσα στην παράταξη. Μετά το
θάνατο του Περικλή ανέλαβε την αρχηγία της δηµοκρατικής παράταξης και προσπάθησε να
εξοντώσει δικαστικά τους αντιπάλους του. Η πολιτική του δυσαρέστησε ιδιαίτερα τους
συµµάχους της Αθήνας και οδήγησε σε αποστασίες (αποστασία της Μυτιλήνης). Η επιτυχία
του στη Σφακτηρία εναντίον των Σπαρτιατών ισχυροποίησε τη θέση του στην πολιτική σκηνή
της Αθήνας. Απέρριψε κάθε προσπάθεια συνδιαλλαγής µε τη Σπάρτη. Σκοτώθηκε το 422 π.Χ.
στην Αµφίπολη πολεµώντας τους Σπαρτιάτες µε αρχηγό τον Βρασίδα, ο οποίος επίσης
σκοτώθηκε στην ίδια µάχη.
ΚΟ∆ΡΟΣ: Μυθικός βασιλιάς της Αθήνας. Στη διάρκεια της βασιλείας του η πόλη κινδύνεψε
από τους ∆ωριείς. Ο χρησµός του Μαντείου των ∆ελφών έλεγε ότι η Αθήνα θα κυριευτεί,
εκτός αν σκοτωθεί ο βασιλιάς της. Τότε ο Κόδρος µεταµφιέστηκε σε φτωχό αγρότη, πήγε στο
στρατόπεδο των ∆ωριέων, τους προκάλεσε και εκείνοι τον σκότωσαν. Οι ∆ωριείς
αποχώρησαν από το φόβο µήπως νικηθούν και η Αθήνα σώθηκε. Ύστερα από αυτή τη θυσία
οι Αθηναίοι κατήργησαν τη βασιλεία, γιατί έκριναν ότι κανείς δεν θα ήταν άξιος να διαδεχτεί
τον Κόδρο.
ΚΟΝΩΝ: Αθηναίος στρατηγός που η δράση του εντοπίζεται στα χρόνια του
Πελοποννησιακού Πολέµου. Αρχηγός του στόλου στη ναυµαχία στους Αιγός Ποταµούς (405
π.Χ.), όπου και αιχµαλωτίστηκε ο αθηναϊκός στόλος. Κατέστρεψε το ναυτικό των Σπαρτιατών
- 27 -
στην Κνίδο το 394 π.Χ. συµµαχώντας µε τους Πέρσες. Στη συνέχεια λεηλάτησε τα παράλια
της Λακωνικής και της Μεσσηνίας και ύψωσε ξανά τα τείχη της Αθήνας.
ΚΟΡΑΞ Ο ΣΥΡΑΚΟΣΙΟΣ: Πολιτικός και ρήτορας, ο οποίος θεωρείται θεµελιωτής της
έντεχνης ρητορείας (5ος αι. π.Χ.). Έργα: «Τέχνη».
ΚΟΡΙΝΘΟΣ: Σπουδαία πόλη της αρχαιότητας, που στην αρχή ονοµαζόταν Εφύρα. Την
ίδρυσαν οι Αιολείς. Σύµφωνα µε την παράδοση, ιδρυτής της ήταν ο Σίσυφος. Στη συνέχεια
πέρασε στα χέρια των ∆ωριέων. Η σπουδαία γεωγραφική θέση της καθόρισε και την ιστορική
της πορεία. Η ευµάρειά της συνδέθηκε µε το εµπόριο, στην ανάπτυξη του οποίου συνέβαλε ο
αποικισµός. Στη διάρκεια του Β΄ αποικισµού ίδρυσε αποικίες στη Σικελία, την Κέρκυρα, τη
Λευκάδα, την Αµβρακία, την Επίδαµνο και την Απολλωνία στις ακτές της Αδριατικής και την
Ποτίδαια στη Χαλκιδική. ∆ιέθετε δύο σπουδαία λιµάνια, τις Κεχρεές στα ανατολικά και το
Λέχαιο στα δυτικά και κατόρθωσε να επιβάλει την κυριαρχία της στο εµπόριο προϊόντων από
τις πόλεις της Μικράς Ασίας προς το Ιόνιο και την Ιταλία. Για να διευκολύνει τη γρήγορη
µεταφορά των προϊόντων, ο Περίανδρος κατασκεύασε το ∆ίολκο, λιθόστρωτο δρόµο, που
ένωνε τα δύο λιµάνια, πάνω στον οποίο έσυραν τα πλοία από το ένα λιµάνι στο άλλο. Από τον
9ο αιώνα π.Χ. και µέχρι το 748 π.Χ. στην Κόρινθο κυβέρνησαν βασιλείς της οικογένειας των
Βακχιαδών, ενώ στη συνέχεια επιβλήθηκε ολιγαρχία από τα µέλη της ίδιας οικογένειας. Το
657 π.Χ. ο Κύψελος ανέτρεψε τους Βακχιάδες και εγκαθίδρυσε τυραννίδα δηµιουργώντας µια
ιδιότυπη δυναστεία τυράννων, τους Κυψελίδες, οι οποίοι κυβέρνησαν µέχρι το 584 π.Χ. Την
εποχή των Κυψελιδών η πόλη γνώρισε σηµαντική ανάπτυξη, που στηρίχτηκε κυρίως στην
αποικιακή τους πολιτική και στις εσωτερικές µεταρρυθµίσεις. ∆ηµιούργησαν πολλά και
σηµαντικά εργαστήρια κεραµικής, καθιέρωσαν τα Ίσθµια και έχτισαν ναούς και σπουδαία
δηµόσια κτίρια στην πόλη. Στην Κόρινθο κατασκευάστηκαν οι πρώτες τριήρεις. Από τα µέσα
του 6ου αιώνα π.Χ. η ανάπτυξη της Αθήνας έπληξε το κορινθιακό εµπόριο, εκτοπίζοντας τα
προϊόντα των κορινθιακών εργαστηρίων από τις αγορές. Το γεγονός αυτό υπήρξε η αιτία της
αντιπαλότητας ανάµεσα στις δύο πόλεις, τουλάχιστον µέχρι τον 4ο αιώνα π.Χ., και βέβαια µία
από τις αιτίες του Πελοποννησιακού Πολέµου. Η Κόρινθος διαδραµάτισε σηµαντικό ρόλο
µέχρι το 146 π.Χ., οπότε καταστράφηκε ολοκληρωτικά από τους Ρωµαίους στρατιώτες του
στρατηγού Μόµµιου. Στο έδαφός της έγινε η τελευταία µάχη που σφράγισε την τύχη της
αρχαίας Ελλάδας (µάχη της Λευκόπετρας).
ΚΟΡΟΙΒΟΣ Ο ΗΛΕΙΟΣ: Νικητής στο «στάδιον δρόµον» στους πρώτους καταγραµµένους
Ολυµπιακούς Αγώνες της αρχαιότητας (776 π.Χ.).
ΚΡΑΤΕΡΟΣ: Στρατηγός και φίλος του Μ. Αλεξάνδρου, που τον συνόδευσε στις εκστρατείες
του. Μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου διορίστηκε πολιτικός διοικητής της Μακεδονίας.
Σκοτώθηκε στην Καππαδοκία πολεµώντας κατά του Ευµένη (321 π.Χ.).
ΚΡΑΤΙΝΟΣ: Σηµαντικός εκπρόσωπος της αρχαίας κωµωδίας, ο οποίος γεννήθηκε λίγο πριν
από το 484 π.Χ. και πέθανε µετά από 421 π.Χ. Από τους 28 τίτλους κωµωδιών που
γνωρίζουµε διαπιστώνεται ευρύτατο και πλούσιο θεµατολόγιο. Στα έργα του σατίριζε πολιτικά
πρόσωπα, όπως τον Περικλή και την Ασπασία, αλλά και τους σοφιστές και τους οµοτέχνους
του. Αν και σε όλο τον 5ο αι. π.Χ. ήταν καθιερωµένος κλασικός, φαίνεται ότι µετά τον 4ο αι.
π.Χ. διαβαζόταν πολύ λίγο.
ΚΡΙΤΙΑΣ: Αθηναίος ολιγαρχικός πολιτικός, ο πιο σκληρός από τους τριάντα τυράννους που
κυβέρνησαν την Αθήνα µετά την υποταγή της στους Σπαρτιάτες το 404 π.Χ. Ήταν ικανός
ρήτορας και συγγραφέας. Σκοτώθηκε από τους άντρες του Θρασύβουλου.
ΚΤΗΣΙΒΙΟΣ: Φυσικός, µηχανικός και εφευρέτης (3ος αιώνας π.Χ.) από την Αλεξάνδρεια.
Πρώτος αυτός διαπίστωσε την ιδιότητα του αέρα να συµπιέζεται, την οποία χρησιµοποίησε σε
διάφορες µηχανές, κυρίως αντλίες και γερανούς, που ο ίδιος εφηύρε. Επινόησε ένα υδατικό
ρολόι ιδιαίτερα ακριβές, περισσότερο γνωστό ως «κλεψύδρα», και ένα υδραυλικό µουσικό
όργανο, την «ύδραυλο».
ΚΥΚΛΑ∆ΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ: Στη διάρκεια της Εποχής του Χαλκού στον ελλαδικό
χώρο, εκτός από το µινωικό και το µυκηναϊκό πολιτισµό, αναπτύχθηκε -στις Κυκλάδες- ένας
πολύ ενδιαφέρων πολιτισµός, ο κυκλαδικός. Ένα από τα σπουδαιότερα δηµιουργήµατά του
είναι η τέχνη. Μαρµάρινα ειδώλια και αγγεία αποτελούν τη σηµαντικότερη έκφρασή της.
Αυτά τα ευρήµατα διακρίνονται για την προσπάθεια φυσιοκρατικής απόδοσης των µορφών
και συγχρόνως για την αφαίρεση πολλών λεπτοµερειών, µε αποτέλεσµα να αποδίδονται τα πιο
- 28 -
στοιχειώδη χαρακτηριστικά γνωρίσµατά τους. Τα ειδώλια είναι µικρά συνήθως µαρµάρινα

αγάλµατα, που σπάνια ξεπερνούν το ένα µέτρο. Τα περισσότερα βρέθηκαν στην Αµοργό και
είναι στεατοπυγικά (κολληµένοι οι µηροί) τα παλαιότερα και βιολόσχηµα τα επόµενα. Πολλές
απόψεις έχουν διατυπωθεί για τη σηµασία τους - απεικονίζουν θεότητες, ήρωες, νύµφες,
παιγνίδια κ.ά. Χρησιµοποιούνταν ως κτερίσµατα σε τάφους. Από τα χαρακτηριστικότερα
δείγµατα είναι ο αρπιστής και ο αυλητής της Κέρου.
Οι τοιχογραφίες της Θήρας αποτελούν µια ακόµη έκφραση της κυκλαδικής τέχνης. Μετά τις
ανασκαφές στη θέση Ακρωτήρι ανακαλύφθηκε µια ολόκληρη πολιτεία. Στους τοίχους των
οικιών σώθηκαν θαυµάσιες τοιχογραφίες µε θέµατα από τη φύση και την καθηµερινή ζωή,
χωρίς να αποκλείονται και κάποιες αναφορές σε τελετουργίες. Οι τοιχογραφίες διακρίνονται
για τα πλούσια χρώµατα, την ελευθερία του σχήµατος, την απεικόνιση των προσώπων σε
πλάγια θέση και την απόδοση των σωµάτων µε γαιώδες (κόκκινο) χρώµα. ∆είγµατα αυτής της
τέχνης είναι η τοιχογραφία της «νηοποµπής» (µικρογραφία), η πυγµαχία, ο ψαράς, η
τοιχογραφία που απεικονίζει πουλιά να πετούν ανάµεσα σε κόκκινα κρίνα που φυτρώνουν σε
βράχους κ.ά. Από τις τοιχογραφίες αναδύεται η χαρά των Κυκλαδιτών για τη ζωή, καθώς και
η αγάπη τους για τη φύση.
ΚΥΚΛΩΠΕΙΑ ΤΕΙΧΗ: Ονοµάστηκαν έτσι τα τείχη που προστάτευαν τις µυκηναϊκές
ακροπόλεις. Ήταν ψηλά και γερά, µε µεγάλο πάχος και πύλη που την προστάτευαν πύργοι.
Οφείλουν το όνοµά τους στους τεράστιους ογκόλιθους µε τους οποίους ήταν
κατασκευασµένα. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι µόνο υπερφυσικά όντα, όπως οι Κύκλωπες,
µπορούσαν να τα µεταφέρουν και να τα αποθέσουν.
ΚΥΛΩΝ - ΚΥΛΩΝΕΙΟΝ ΑΓΟΣ: Ο ολυµπιονίκης Κύλων προσπάθησε να εγκαθιδρύσει
τυραννίδα, αλλά απέτυχε (632/1 π.Χ.). Οι οπαδοί του, αν και είχαν καταφύγει ως ικέτες σε
βωµό, σφαγιάστηκαν ύστερα από διαταγή του Αλκµαιωνίδη άρχοντα Μεγακλή (Κυλώνειο
Άγος). Λίγο αργότερα ο Μεγακλής εξορίστηκε µε όλο του το γένος. Τελικά, οι Αλκµαιωνίδες
επέστρεψαν στην Αθήνα µετά την παραχώρηση αµνηστίας από τον Σόλωνα.
ΚΥΝΑΙΓΕΙΡΟΣ: Αθηναίος ήρωας και µαραθωνοµάχος, αδερφός του ποιητή Αισχύλου.
Μετά τη νίκη στο Μαραθώνα και ενώ οι Πέρσες προσπαθούσαν να ξεφύγουν µε τα πλοία
τους, ο Κυναίγειρος µαζί µε άλλους Αθηναίους προσπάθησε να εµποδίσει τον απόπλου ενός
περσικού πλοίου. Μόνο όταν ένας Πέρσης στρατιώτης κατάφερε να του κόψει το χέρι το
πλοίο απέπλευσε. Η γενναία του πράξη έγινε αφορµή να τιµηθεί µετά θάνατον από τους
Αθηναίους και να απαθανατιστεί από τον Πολύγνωτο στην Ποικίλη Στοά.
ΚΥΝΟΣΑΡΓΕΣ: Ένα από τα τρία γυµνάσια της αρχαίας Αθήνας. Τα γυµνάσια έπαιζαν
σηµαντικό ρόλο στη ζωή των αρχαίων Αθηναίων, αφού ήταν οι χώροι στους οποίους
συγκεντρώνονταν και περνούσαν το µεγαλύτερο µέρος της ηµέρας τους όχι µόνο οι νέοι που
σπούδαζαν και αθλούνταν αλλά και πολλοί µεγάλοι και σπουδαίοι άντρες που σύχναζαν εκεί
και δίδασκαν. ∆εν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στα τρία µεγάλα γυµνάσια της αρχαίας Αθήνας
ιδρύθηκαν φιλοσοφικές σχολές που άνθησαν µέχρι το τέλος της αρχαιότητας προσφέροντας
σπουδαίο φιλοσοφικό και επιστηµονικό έργο. Τα γυµνάσια αυτά βρίσκονταν έξω αλλά όχι
µακριά από το τείχος, ώστε να έχουν εύκολη πρόσβαση σε αυτά οι Αθηναίοι. Είναι γνωστή η
θέση του γυµνασίου της Ακαδηµίας και του Κυνοσάργους. Το γυµνάσιο του Κυνοσάργους
ήταν µέσα σε εκτεταµένο άλσος, νοτιοανατολικά της αρχαίας πόλης, στα νότια του
Ολυµπείου, έξω από τις ∆ιόµειες πύλες και όχι µακριά από την αριστερή όχθη του Ιλισσού.
Ιδρύθηκε από την αθηναϊκή πολιτεία τον 6ο αιώνα π.Χ.
Την ύπαρξη του γυµνασίου στη θέση αυτή µαρτυρούν και δύο πολύ σπουδαίες για τις
τοπογραφικές τους πληροφορίες επιγραφές που αναφέρονται στο «δρόµο» του Κυνοσάργους:
[ ...ανέθηκε ∆ιό]ς κορh [ει τόδ» άγαλµα νικέσας]εν hο[ρο]:Άγρα[ς το στάδιον], του δεύτερου
τετάρτου του 6ου αιώνα π.Χ., και «οίδε ενίκησαν τους αγώνας των εφήβων τον προς Άγρας
δρόµον άπαντες οι έφηβοι» του τέλους του 2ου αιώνα π.Χ.
Πράγµατι απαραίτητο στοιχείο των γυµνασίων ήταν ο δρόµος. Πιθανολογείται ότι όπως στην
Ακαδηµία και στο Λύκειο αναφέρεται από τους αρχαίους συγγραφείς η ύπαρξη δρόµου,
ανάλογος στίβος-δρόµος για την άσκηση των νέων πρέπει να υπήρχε και στο Κυνόσαργες. Στο
γυµνάσιο του Κυνοσάργους ήταν υποχρεωµένοι να φοιτούν οι νέοι των οποίων δεν ήταν και οι
δύο γονείς γνήσιοι Αθηναίοι. Ξέρουµε ότι εδώ γυµναζόταν ο Θεµιστοκλής που η µητέρα του
καταγόταν από την Καρία. Στην περιοχή του γυµνασίου του Κυνοσάργους δίδασκε κατά τον
- 29 -
πρώιµο 4ο αιώνα π. Χ. και ο φιλόσοφος Αντισθένης του οποίου η σχολή ονοµάστηκε

«κυνική» από το όνοµα του γυµνασίου.
Στον ίδιο χώρο υπήρχε και το ιερό του Ηρακλή. Το Ηράκλειο του Κυνοσάργους
δηµιουργήθηκε από Αθηναίους της συνοικίας Μελίτης, που εγκαταστάθηκαν πριν από τα
Μηδικά στη ∆ιόµεια, παριλίσια συνοικία, νότια ή νοτιοανατολικά του Ολυµπιείου. Στη
∆ιόµεια οφείλεται και το όνοµα ∆ιοµηίς ή πύλη των ∆ιοµέων. Σχετικός µε αυτό τον ήρωα
είναι και ο µύθος που αφορά στο όνοµα Κυνόσαργες. Σύµφωνα µε αυτόν, όταν ο Ηρακλής
συµπεριλήφθηκε µεταξύ των θεών, ο ∆ίοµος, ο φίλος του ο οποίος έδωσε το όνοµά του στην
περιοχή της ∆ιοµείας, ετοίµασε θυσία θέλοντας να τον τιµήσει. Την ώρα όµως που επρόκειτο
να κάνει τη θυσία, µια άσπρη σκύλα άρπαξε το σφάγιο από το βωµό και το µετέφερε στο
Κυνόσαργες, που πήρε το όνοµα αυτό από το ουσιαστικό κύων (=σκύλος) και το επίθετο
αργός (=λευκός). Σύµφωνα µε το χρησµό που υπαινίσσεται ο Παυσανίας, έπρεπε ο ∆ίοµος να
ιδρύσει νέο ιερό και βωµό του Ηρακλή στο σηµείο όπου η άσπρη σκύλα απέθεσε το σφάγιο.
ΚΥΜΗ: Οι Χαλκιδαίοι ίδρυσαν στη νότια Ιταλία-Καµπανία την Κύµη (750 π.Χ.). Λίγα
χρόνια αργότερα οι κάτοικοι της νέας αποικίας µαζί µε λιγοστούς Αθηναίους ίδρυσαν τη
Νεάπολη. Η Κύµη ήταν το πρώτο ελληνικό πολιτιστικό κέντρο µε το οποίο ήρθαν σε επαφή οι
Ρωµαίοι.
ΚΥΨΕΛΟΣ: Τύραννος της Κορίνθου, πατέρας του Περίανδρου. Γεννήθηκε γύρω στο 695
π.Χ. και πέθανε µάλλον το 627 π.Χ. Ο Κύψελος µεθόδευσε την άνοδό του στην εξουσία, αφού
πρώτα κατάφερε να προσεταιριστεί όλους τους δυσαρεστηµένους µε την πολιτική του
βασιλικού γένους των Βακχιάδων, από όποια κοινωνική τάξη και αν προέρχονταν. Στη
συνέχεια εξόντωσε τον αρχηγό τους Πατροκλείδη και κατέλαβε την εξουσία. Μοίρασε τα
βασιλικά κτήµατα, επέβαλε βαρύτερη φορολογία στους µεγαλογαιοκτήµονες και εκδίωξε τους
αντιφρονούντες από την πόλη. Ο Κύψελος έγινε γνωστός στο πανελλήνιο προσφέροντας
εντυπωσιακά αναθήµατα στα ιερά της Ολυµπίας και των ∆ελφών. Προσπάθησε να
δηµιουργήσει τις προϋποθέσεις για πιο ευρεία συµµετοχή του λαού στα κοινά. Ενίσχυσε
επίσης το εµπόριο και τη βιοτεχνία. Λέγεται ότι αυτός καθιέρωσε τα Ίσθµια.
ΚΩΛΑΙΟΣ: Σάµιος θαλασσοπόρος (7ος αιώνας π.Χ.).Το 628 π.Χ. ο Κωλαίος παρέκκλινε από
την πορεία του ενώ ταξίδευε για την Αίγυπτο και έφτασε στο νησί Πλαταία έξω από τις ακτές
της Λιβύης. Από εκεί προσπάθησε να πάει στην Αίγυπτο άλλα οι ισχυροί ανατολικοί άνεµοι
τον έσπρωξαν µέχρι τις Ηράκλειες Στήλες. Ο χώρος ήταν ήδη γνωστός στους Φοίνικες, αλλά
µε τον Κωλαίο ο Ατλαντικός Ωκεανός µπήκε και στο ελληνικό λεξιλόγιο. Στη συνέχεια ο
Κωλαίος και οι σύντροφοί του έφτασαν µέχρι την Ταρτησσό (σηµ. Κάδιξ), εµπορικό κέντρο
στις εκβολές του ποταµού Γκουαδαλκιβίρ όπου συγκεντρώνονταν µεταλλεύµατα χαλκού και
αργύρου. Όταν επέστρεψε στη Σάµο, πούλησε ένα φορτίο αργύρου και µε τα χρήµατα που
πήρε ανέθεσε στο διάσηµο καλλιτέχνη Θεόδωρο να του φτιάξει ένα χάλκινο κρατήρα τον
οποίο στη συνέχεια αφιέρωσε στο Ηραίο.
ΛΑΜΑΧΟΣ: Αθηναίος στρατηγός του 5ου αι. π.Χ. Ένας από τους ηγέτες της εκστρατείας
στη Σικελία (415 π.Χ.) µαζί µε τον Αλκιβιάδη και τον Νικία. Σκοτώθηκε στις επιχειρήσεις των
Αθηναίων στη Σικελία.
ΛΑΜΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ: Πόλεµος που ξέσπασε το 323 π.Χ. µετά το θάνατο του Μεγάλου
Αλεξάνδρου, η αναγγελία του οποίου ξεσήκωσε τη φιλοπόλεµη και αντιµακεδονική µερίδα
του αθηναϊκού δήµου. Οι Αθηναίοι ανέθεσαν τη διεξαγωγή των επιχειρήσεων στον Λεωσθένη.
Αυτός κατέλαβε τις Θερµοπύλες και άρχισε την πολιορκία του Αντίπατρου στη Λαµία
(Λαµιακός Πόλεµος). Ο Λεωσθένης σκοτώθηκε έξω από τη Λαµία. Ο Λεοννάτος, ο οποίος
είχε σπεύσει από τη Μικρά Ασία σε βοήθεια του Αντίπατρου, ηττήθηκε από τους συµµάχους
στη Θεσσαλία και σκοτώθηκε στη µάχη. Την άνοιξη του 322 π.Χ. ηττήθηκαν αλλεπάλληλες
φορές οι Αθηναίοι σε ναυµαχίες, πρώτα στην Άβυδο και στη συνέχεια κοντά στην Αµοργό. Η
τελευταία υπήρξε η µεγαλύτερη ναυµαχία µετά τη Σαλαµίνα, η οποία έγινε σε ελληνικά
ύδατα, µέχρι εκείνη τουλάχιστον την εποχή. Με το χτύπηµα αυτό «έσβησε για πάντα η
ναυτική υπεροχή και µαζί µε αυτό το πολιτικό µεγαλείο των Αθηνών» (Μπέλοχ).
Το Σεπτέµβριο τα µακεδονικά στρατεύµατα υπό την ηγεσία του Κράτερου και του
Αντίπατρου συνέτριψαν κοντά στην Κραννώνα της Θεσσαλίας τα ενωµένα στρατεύµατα
Αθηναίων, Αιτωλών και Πελοποννησίων βάζοντας τέρµα στο Λαµιακό Πόλεµο. Ο
Αντίπατρος στη συνέχεια εγκατέστησε στην Αθήνα µακεδονική φρουρά και εκτέλεσε το
- 30 -
ρήτορα Υπερείδη, ενώ ο ρήτορας ∆ηµοσθένης εξωθήθηκε από «φυγαδοθήρες» σε αυτοκτονία

πίνοντας δηλητήριο στο Ναό του Ποσειδώνα στον Πόρο.
ΛΕΑΓΡΟΣ: Αθηναίος στρατηγός (520-465 π.Χ.). Ο Λέαγρος όταν ήταν νέος ήταν τόσο
ωραίος ώστε οι µεγαλύτεροι αγγειογράφοι της εποχής του τον απεικόνισαν σε έργα τους
σηµειώνοντας σε αυτά το επίθετο «καλός». Το 465 π.Χ. εκλέχθηκε στρατηγός και τον
έστειλαν µε περίπου 10.000 Αθηναίους αποίκους στις Εννέα Οδούς της Θράκης (αργότερα
Αµφίπολη). Αν και στην αρχή είχε επιτυχίες εναντίον του θρακικού φύλου των Ηδωνών, στη
συνέχεια, και ενώ προσπάθησαν να εγκατασταθούν κοντά στα µεταλλεία χρυσού,
απωθήθηκαν από τα συνασπισµένα θρακικά φύλα στα περίχωρα της πόλης ∆ραβήσκο της
Ηδωνικής (σηµ. ∆ράµα) και µετά αρκετοί από τους αποίκους, ανάµεσα στους οποίους και ο
Λέαγρος, σκοτώθηκαν.
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ: Θεσµός µε τον οποίο αναλάµβαναν οι πιο πλούσιοι πολίτες της Αθήνας να
δίνουν χρήµατα στο κράτος. Χρηµατοδοτούσαν την κατασκευή µεγάλων έργων, την
κατασκευή καραβιών (τριηραρχία), το ανέβασµα θεατρικών παραστάσεων (χορηγία), την
οργάνωση γυµναστικών αγώνων κ.ά. Ακόµη σε περιπτώσεις ανάγκης έδιναν έκτακτες
εισφορές.
ΛΕΟΝΝΑΤΟΣ: Στρατηγός του Μεγάλου Αλεξάνδρου (356-322 π.Χ.). Ανατράφηκε µαζί µε
τον Αλέξανδρο στη Μιέζα όπου παρακολούθησε µαθήµατα του Αριστοτέλη. Ακολούθησε τον
Αλέξανδρο στην εκστρατεία ως προσωπικός σωµατοφύλακάς του. Το 328 π.Χ. απέτρεψε την
αυτοκτονία του Αλεξάνδρου όταν ο τελευταίος καταλήφθηκε από αµόκ µετά τη δολοφονία
του Κλείτου, ενώ το 326 π.Χ. υπερασπίστηκε µε ξεχωριστή γενναιότητα τον τραυµατισµένο
αρχηγό του µέσα στην ακρόπολη των Μαλλών της Ινδικής. Στη χώρα των Ορειτών, κοντά στη
Γεδρωσία, αντιµετώπισε µε ξεχωριστή επιτυχία την επίθεση συνασπισµένων φυλών της
περιοχής - γι' αυτή του µάλιστα την επιτυχία τιµήθηκε µε χρυσό στεφάνι στα Σούσα από τον
Αλέξανδρο (324 π.Χ.). Μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου πήρε µέρος στο Λαµιακό Πόλεµο. Σε
µια ιπποµαχία εναντίον των Θεσσαλών κοντά στην Κρανώνα ο Λεοννάτος σκοτώθηκε (322
π.Χ).
ΛΕΥΚΙΠΠΟΣ Ο ΜΙΛΗΣΙΟΣ: Υπήρξε ο ιδρυτής της ατοµικής φιλοσοφίας. Για τη ζωή του
λίγα πράγµατα είναι γνωστά, µε αποτέλεσµα ο Επίκουρος να ισχυρίζεται ότι δεν υπήρξε.
Έζησε τον 5ο αι. π.Χ., έµεινε όµως στη σκιά του µαθητή του ∆ηµόκριτου.
ΛΕΩΝΙ∆ΑΣ Α΄: Βασιλιάς της Σπάρτης (490-480 π.Χ.). Πρωταγωνιστής στη µάχη των
Θερµοπυλών (480 π.Χ.) στην οποία και σκοτώθηκε.
ΛΕΩΝΙ∆ΑΣ: Ο Λεωνίδας από την Ήπειρο, συγγενής της Ολυµπιάδας, ανέλαβε την ευθύνη
της ανατροφής του Αλεξάνδρου (349 π.Χ.). Κάτω από την επίβλεψή του ο Αλέξανδρος
διδάχτηκε αριθµητική, γεωµετρία, µουσική και ασχολήθηκε ιδιαίτερα µε την ιππασία. Αυτή
την περίοδο, όπως παραδίδεται, ο Αλέξανδρος δάµασε τον Βουκεφάλα, ο οποίος έγινε από
τότε το αγαπηµένο του άλογο (µέχρι το 344 π.Χ.).
ΛΕΩΤΥΧΙ∆ΑΣ: Βασιλιάς της Σπάρτης (491-469 π.Χ.), από τους πιο σηµαντικούς
στρατιωτικούς αρχηγούς των Περσικών Πολέµων. Μετά τη νικηφόρα ναυµαχία της
Σαλαµίνας και τη λήξη της θητείας του Ευρυβιάδη ως ναυάρχου του ελληνικού στόλου το 479
π.Χ., ο Λεωτυχίδας τέθηκε επικεφαλής του ελληνικού στόλου. Αποφάσισε να στηρίξει τους
Ίωνες στην προσπάθειά τους να αποτινάξουν τον περσικό ζυγό, γι' αυτό και έπλευσε στη Σάµο
όπου ήταν συγκεντρωµένος ο περσικός στόλος. Οι Πέρσες απέφυγαν να συγκρουστούν µαζί
του και αποσύρθηκαν στην περιοχή της Μυκάλης κοντά στη Μίλητο. Εκεί οι ελληνικές
δυνάµεις συνέτριψαν σε µια επική πεζοναυµαχία τις περσικές δυνάµεις. Επειδή το πολιτικό
του κύρος ενισχύθηκε, οι Έφοροι ανησύχησαν και στην πρώτη αποτυχία σε µια εκστρατεία
στη Θεσσαλία τον κατηγόρησαν για προδοσία και τον καταδίκασαν σε θάνατο. ∆ιέφυγε για να
σωθεί στην Τεγέα όπου πέθανε το 469 π.Χ.
ΛΗΛΑΝΤΙΟΝ ΠΕ∆ΙΟΝ: Τον 8ο αι. π.Χ. άρχισε ο πόλεµος ανάµεσα στη Χαλκίδα και την
Ερέτρια, πόλεις µε σηµαντική βιοτεχνία και ανεπτυγµένο εξαγωγικό εµπόριο, µε κύρια αιτία
τη διεκδίκηση του Ληλάντιου Πεδίου που χώριζε τις δύο πόλεις. Τον πόλεµο αυτό ο
Θουκυδίδης τον θεωρεί απαρχή της διαίρεσης των αρχαίων Ελλήνων («Μάλιστα δε ες τον
πάλαι ποτέ γενόµενον πόλεµον Χαλκιδέων και Ερετριών και το άλλο Ελληνικόν ες ξυµµαχίαν
εκατέρων διέστη». Θουκυδίδου, Α΄ 15).
ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ: Νοµοθέτης και βασιλιάς της Σπάρτης, η ύπαρξη του οποίου αµφισβητείται.
- 31 -
Θεωρείται ότι έζησε τον 8ο αι. π.Χ. Αφού νοµοθέτησε έφυγε από τη Σπάρτη για να µην τον
εξαναγκάσουν να αλλάξει τους νόµους.
ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ: Αθηναίος πολιτικός και ρήτορας (390-324 π.Χ.). Ανέλαβε διάφορα δηµόσια
αξιώµατα και πήρε µέρος σε δικαστικούς αγώνες µε πολιτικό περιεχόµενο. Στόλισε την πόλη
µε µεγαλοπρεπή οικοδοµήµατα (Παναθηναϊκό Στάδιο και Γυµνάσιο) και ολοκλήρωσε το
Θέατρο του ∆ιονύσου. Ενίσχυσε την άµυνα της Αθήνας για να αντιµετωπίσει τις µελλοντικές
επιθέσεις των Μακεδόνων. Από τους λόγους που έγραψε ως ρήτορας διασώθηκε µόνο ο
«Κατά Λεωκράτους».
ΛΥΣΑΝ∆ΡΟΣ: Σπαρτιάτης πολιτικός και ναύαρχος στον Πελοποννησιακό Πόλεµο.
Αιχµαλώτισε τον αθηναϊκό στόλο στους Αιγός Ποταµούς (405 π.Χ.) και κυρίευσε τον Πειραιά
και την Αθήνα, τα τείχη της οποίας κατέστρεψε (404 π.Χ.). Νικήθηκε και σκοτώθηκε από τους
Βοιωτούς στην Αλίαρτο στη διάρκεια του Βοιωτικού Πολέµου (395 π.Χ.).
ΛΥΣΙΑΣ: Ρήτορας. Γεννήθηκε στις Συρακούσες το 445 π.Χ και µετοίκησε στην Αθήνα. ∆εν
έγινε ποτέ Αθηναίος πολίτης. ∆ίδασκε τη ρητορική τέχνη και άσκησε το επάγγελµα του
λογογράφου. Από τους λόγους του σώζονται 34 δικανικοί, συµβουλευτικοί και επιδεικτικοί.
Έργα: «Επιτάφιος», «Ολυµπικός», «Υπέρ Αδυνάτου» κ.ά.
ΛΥΣΙΜΑΧΟΣ: Στρατηγός του Μ. Αλεξάνδρου (360-281 π.Χ.) και ένας από τους
σωµατοφύλακές του. Μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου ανέλαβε διοικητής της Θράκης και το
306 π.Χ. ανακηρύχθηκε βασιλιάς της. Επέκτεινε το κράτος του και το 285 π.Χ. κατέλαβε τη
Μακεδονία. Συγκρούστηκε µε τον Σέλευκο και σε µια µάχη κοντά στη Μαγνησία της Μικράς
Ασίας σκοτώθηκε (281 π.Χ.). Τον διαδέχτηκε στο θρόνο ο Πτολεµαίος Κεραυνός.
ΜΑΝ∆ΡΟΚΛΗΣ: ∆ιάσηµος µηχανικός και αρχιτέκτονας του 6ου αιώνα π.Χ. Γεννήθηκε στη
Σάµο και γρήγορα βρέθηκε στην υπηρεσία του βασιλιά της Περσίας ∆αρείου Α΄. Το πιο
γνωστό του έργο ήταν η γέφυρα που κατασκεύασε στο Βόσπορο το 513 π.Χ., επιτρέποντας
στα στρατεύµατα του Πέρση βασιλιά να περάσουν γρήγορα στην ευρωπαϊκή ακτή και να
κατευθυνθούν εναντίον των Σκυθών.
ΜΑΝΤΕΙΑ: Στους λεγόµενους Σκοτεινούς Αιώνες της ελληνικής ιστορίας είναι βέβαιο ότι
υπήρχαν ήδη µαντεία τα οποία δηµοσιοποιούσαν κατά κάποιον τρόπο τη µαντική δύναµη των
θεών στους θνητούς. Από αυτά αναδείχθηκε το Μαντείο του Απόλλωνα στους ∆ελφούς. Η
κληροµαντεία (επαγωγική µαντική) που γινόταν εκεί παλαιότερα αντικαταστάθηκε κατόπιν
από τη µαντική που βασιζόταν στη θεία έµπνευση (διαισθητική µαντική). Η φήµη του
µαντείου και του Απόλλωνα, ο οποίος έγινε τότε θεός της κάθαρσης, εξάγνιζε δηλαδή τα
αµαρτήµατα και φανέρωνε στους ανθρώπους τον τρόπο της σωτηρίας τους, πέρασε πολύ
γρήγορα τα σύνορα του ελληνικού κόσµου - ήδη τον 7ο αιώνα π.Χ. ζήτησε τη συµβουλή του ο
βασιλιάς της Λυδίας Γύγης. Με τα αφιερώµατα που έκαναν σε ένδειξη ευγνωµοσύνης πολλοί
από εκείνους που ζητούσαν τη συµβουλή του αυξήθηκε ο πλούτος του µαντείου. Γενικά, το
αποτέλεσµα αυτής της εξέλιξης ήταν να αποκτήσουν οι ιερείς των ∆ελφών ισχυρή θέση, όπως
και το ιερατείο των λαών της Ανατολής, γεγονός που κάθε άλλο παρά ευχάριστες συνέπειες
είχε, αφού σηµαντικές πολιτικές αποφάσεις αφήνονταν στην κρίση τους.
Η αποτυχία όµως του µαντείου να προβλέψει την ήττα του Κροίσου, ο οποίος για να πάρει
χρησµό εν όψει του πολέµου του µε τους Πέρσες έδωσε µεγάλη ποσότητα χρυσού, και κυρίως
το γεγονός ότι όταν οι Πέρσες απείλησαν να εισβάλουν στην Ελλάδα έσπευσε να
χρησµοδοτήσει πτώση των Αθηνών -µόλις και µετά βίας πείστηκαν οι ιερείς να δηλώσουν µε
διφορούµενο τρόπο ότι οι Αθηναίοι θα σώζονταν από τα ξύλινα τείχη-, είχαν ως συνέπεια να
καταρρεύσει το γόητρο των ιερέων.
Στην εποχή του ορθολογισµού σπάνια πλέον συµβουλεύονταν για πολιτικά ζητήµατα το
µαντείο το οποίο καταργήθηκε τελικά το 381 από τον Θεοδόσιο το Μέγα. Άλλα γνωστά στην
αρχαιότητα µαντεία ήταν του ∆ία στη ∆ωδώνη, του Αµφιάραου στον Ωρωπό, του Ασκληπιού
στην Επίδαυρο, του Τροφωνίου κοντά στη Λιβαδιά, το νεκυοµαντείο στην Εφύρα της
Θεσπρωτίας, του Απόλλωνα στα ∆ίδυµα της Μικρός Ασίας κ.ά.
ΜΕΓΑΡΑ: Ιδρύθηκαν από Κάρες ή Λέλεγες µετανάστες και γύρω στο 1000 π.Χ.
κατακτήθηκαν από τους ∆ωριείς. Ο 7ος αιώνας π.Χ. ήταν µια από τις σπουδαιότερες
περιόδους για την πόλη. Συµµετείχε στο Β΄ αποικισµό και ίδρυσε τα Υβλαία Μέγαρα στη
Σικελία, τη Χαλκηδόνα στην Προποντίδα, τη Σηλυβρία και το Βυζάντιο στη Θράκη. Η πόλη
αναπτύχθηκε ιδιαίτερα όταν ήταν τύραννος ο Θεαγένης (650 π.Χ.). Η ανάπτυξη όµως λίγο
- 32 -
αργότερα της Αθήνας και της Κορίνθου δηµιούργησε σηµαντικά προβλήµατα στα Μέγαρα τα
οποία απώλεσαν τη Σαλαµίνα. Στη διάρκεια των Περσικών Πολέµων συµµετείχαν στη
ναυµαχία της Σαλαµίνας και στη µάχη των Πλαταιών. Το 460 π.Χ. αποσπάστηκαν από την
Πελοποννησιακή Συµµαχία και προσχώρησαν στην Αθηναϊκή. Το 446 π.Χ. αποστάτησαν και
συµµάχησαν µε την Κόρινθο. Αποτέλεσµα της αποστασίας ήταν να ψηφιστεί από τον Περικλή
το 432 π.Χ. το µεγαρικό ψήφισµα, το οποίο απέκλειε τα Μέγαρα από λιµάνια και αγορές των
Αθηναίων. Αυτό το γεγονός έπληξε την οικονοµία της πόλης και αποτέλεσε µία από τις
αφορµές του Πελοποννησιακού Πολέµου, στη διάρκεια του οποίου η πόλη καταστράφηκε από
τους Αθηναίους. Στη µάχη της Χαιρώνειας οι Μεγαρείς πολέµησαν εναντίον του Φιλίππου.
Αργότερα εντάχθηκαν στην Αχαϊκή Συµπολιτεία. Κυριεύτηκαν από τους Ρωµαίους το 146
π.Χ.
ΜΕΜΝΩΝ Ο ΡΟ∆ΙΟΣ: Μισθοφόρος του περσικού στρατού και στρατιωτικός σύµβουλος
του ∆αρείου Γ΄. Πριν από τη µάχη στο Γρανικό είχε προτείνει στον ∆αρείο τη λεγόµενη
«παρθική τακτική» (συνεχής υποχώρηση) και την τακτική της «καµένης γης» αποφεύγοντας
τις αποφασιστικές συγκρούσεις, παρενοχλώντας τις γραµµές επικοινωνίας του Αλεξάνδρου µε
το περσικό ιππικό και υποκινώντας διάφορες αναταραχές στην Ελλάδα.
ΜΕΝΑΙΧΜΟΣ: Γεννήθηκε το 375 π.Χ. στην Προκόννησο της Προποντίδας και υπήρξε ένας
σηµαντικός γεωµέτρης. Μαθητής του Εύδοξου και του Πλάτωνα, ήταν αδερφός του
∆εινόστρατου, επίσης µαθηµατικού και γεωµέτρη. Υπήρξε δάσκαλος του Μ. Αλεξάνδρου στα
µαθηµατικά. Ξεχώρισε τα τρία είδη των τοµών του κώνου και ασχολήθηκε µε το διπλασιασµό
του κύβου (∆ήλιον πρόβληµα). Ασχολήθηκε επίσης µε την αστρονοµία και θεωρείται
πρόδροµος του Ερατοσθένους.
ΜΕΝΑΝ∆ΡΟΣ Ο ΚΗΦΙΣΙΕΥΣ: Ο σηµαντικότερος µετά τον Αριστοφάνη κωµωδιογράφος
της αρχαιότητας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 342/1 π.Χ. και πέθανε το 291/0 π.Χ. Η γεµάτη
από λεπτές παρατηρήσεις ανθρωπογνωσία του τον ανέδειξε γνήσιο εκπρόσωπο του ελληνικού
ανθρωπισµού. Είναι ο µόνος ποιητής της Νέας Κωµωδίας ο οποίος µας κληροδότησε δύο
σχεδόν ολόκληρες κωµωδίες του, που σώθηκαν σε παπύρους («Επιτρέποντες» και
«∆ύσκολος»). Η τέχνη του Μενάνδρου έκανε το ήδη γνωστό θέµα του δύστροπου ανθρώπου
υποδειγµατικό πρότυπο κωµωδίας «τύπων», το οποίο επηρέασε στον Μολιέρο και τον
Σαίξπηρ.
ΜΕΣΟΛΙΘΙΚΗ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑ∆Α: Βλ. Φράχθι.
ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ: Μαρτυρούνται συνολικά τρεις Μεσσηνιακοί Πόλεµοι:
Α΄ Μεσσηνιακός Πόλεµος (736-720 π.Χ.;): Οι Σπαρτιάτες υπό την αρχηγία του βασιλιά
Θεόποµπου κατατρόπωσαν τους Μεσσήνιους -οι οποίοι έγιναν είλωτες- και κατέλαβαν την
Ιθώµη.
Β΄ Μεσσηνιακός Πόλεµος (640-610 π.Χ.;): Επανάσταση των Μεσσηνίων εναντίον των
Σπαρτιατών. Παρά τις αρχικές τους επιτυχίες οι επαναστάτες ηττήθηκαν τελικά από τους
Σπαρτιάτες τους οποίους εµψύχωνε ο ποιητής Τυρταίος.
Γ΄ Μεσσηνιακός Πόλεµος (464-459 π.Χ.): Οι Μεσσήνιοι επαναστάτησαν εκµεταλλευόµενοι
ένα σεισµό. Οι επαναστάτες κλείστηκαν στην Ιθώµη και σε βοήθεια των Σπαρτιατών έσπευσε
ο Κίµωνας µε 4.000 χιλιάδες Αθηναίους οπλίτες. Επειδή οι Λακεδαιµόνιοι αρνήθηκαν τη
βοήθεια, οι Αθηναίοι συµµάχησαν µε τους εχθρούς της Σπάρτης. Τελικά οι Μεσσήνιοι
υπέκυψαν και οι Αθηναίοι φρόντισαν να τους εγκαταστήσουν στη Ναύπακτο.
ΜΙΚΩΝ: Αθηναίος ζωγράφος του 5ου αι. π.Χ. ειδικευµένος στην απεικόνιση των ίππων.
Αναφέρεται και ως χαλκουργός.
ΜΙΛΗΤΟΣ: Μία από τις παλαιότερες και σπουδαιότερες πόλεις της Ιωνίας, χτισµένη στις
εκβολές του ποταµού Μαιάνδρου. Τον 11ο αι. π.Χ. αποικίστηκε από Ίωνες. Στους αρχαϊκούς
χρόνους η πόλη επεκτάθηκε ακόµη περισσότερο και γνώρισε περίοδο πνευµατικής και
οικονοµικής άνθησης. Το 546 π.Χ. κατακτήθηκε από τους Πέρσες. Πρωτοστάτησε στην
Ιωνική Επανάσταση (499 π.Χ.) και ισοπεδώθηκε το 494 π.Χ. από τους Πέρσες. Το 479 π.Χ.
απελευθερώθηκε. Το 133 π.Χ. κατακτήθηκε από τους Ρωµαίους.
ΜΙΛΤΙΑ∆ΗΣ: Αθηναίος στρατηγός (6ος-5ος αι. π.Χ.). Ως ηγέτης της Θρακικής Χερσονήσου
καθυπέταξε τα νησιά Ίµβρο και Τένεδο. Στη στρατηγική του ικανότητα οφείλεται η νίκη των
Ελλήνων στο Μαραθώνα εναντίον των Περσών (490 π.Χ.). Επειδή απέτυχε στην εκστρατεία
της Πάρου, του επιβλήθηκε πρόστιµο το οποίο δεν µπόρεσε να πληρώσει, µε αποτέλεσµα να
- 33 -
πεθάνει στη φυλακή.

ΜΙΜΝΕΡΜΟΣ Ο ΚΟΛΟΦΩΝΙΟΣ: Θεωρείται ο δηµιουργός της ερωτικής ελεγείας. Έζησε
περί το 600 π.Χ. και εκφράζει το πνεύµα της Ιωνίας. ∆ύο βασικά θέµατα κυριαρχούν στην
ποίησή του: ο έρωτας και ο θάνατος. Στο πολύ γνωστό απόσπασµα 1D διατυπώνεται µε σαφή
τρόπο ότι η ζωή χωρίς τον έρωτα δεν έχει καµιά αξία: «Τις δε βίος, τι δε τερπνόν άτερ χρυσής
Αφροδίτης;». Η επίδραση του Μίµνερµου στους µεταγενέστερους, ιδιαίτερα στους
Αλεξανδρινούς και στους Ρωµαίους ποιητές, υπήρξε τεράστια.
ΜΝΗΣΙΚΛΗΣ: Ένας από τους τρεις πιο σηµαντικούς αρχιτέκτονες του 5ου αιώνα π.Χ. Οι
άλλοι δύο είναι ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης. Στον Μνησικλή ανατέθηκε η κατασκευή των
Προπυλαίων µε προσανατολισµό ανάλογο του Παρθενώνα. Σε µια επιγραφή που βρέθηκε
κάτω από τα Προπύλαια µνηµονεύεται ο Μνησικλής, ο γιος του Επικράτη, Οιναίος. Από
κάποιο τµήµα ψηφίσµατος που σώζεται ο Ντέρπεφελντ συµπέρανε ότι ο Μνησικλής είναι ο
δηµιουργός του Ερέχθειου.
ΜΟΛΟΣΣΟΙ: Πρωτοελληνικό φύλο που µετακινήθηκε στις αρχές του 13ου αι. π.Χ. από τη
δυτική Μακεδονία στην κεντρική Ήπειρο. Ίδρυσαν ένα ισχυρό βασίλειο και διαδραµάτισαν
σηµαντικό ρόλο κατά τους ιστορικούς χρόνους. Η ακµή τους τοποθετείται γύρω στο 430 µε
350 π.Χ. Θρησκευτικό τους κέντρο υπήρξε η ∆ωδώνη και ο πιο σηµαντικός βασιλιάς τους
ήταν ο Πύρρος. Το 168 π.Χ. κατακτήθηκαν από τους Ρωµαίους.
ΜΥΚΗΝΑΪΚΟΙ ΤΑΦΟΙ: ∆ιακρίνουµε τρία είδη τάφων στη διάρκεια της ακµής των
Μυκηνών: τους λακκοειδείς (απλοί τετράγωνοι λάκκοι µε χτιστά από πέτρες τοιχώµατα), τους
λαξευτούς ή θαλαµωτούς (είναι σκαµµένοι στο µαλακό βράχο της πλαγιάς και στο νεκρικό
θάλαµο οδηγούσε ένας στενόµακρος διάδροµος) και, τέλος, οι θολωτοί (ο νεκρικός θάλαµος
είναι χτισµένος µε κανονικά λαξεµένες πέτρες· σε αυτόν οδηγούσε ένας µακρύς χτιστός και
ανοιχτός από πάνω διάδροµος, ενώ µετά την ταφή σχηµατιζόταν πάνω στον τάφο ένας µικρός
τεχνητός λόφος). Οι θολωτοί τάφοι ονοµάστηκαν και «θησαυροί».
ΜΥΡΩΝ: Γλύπτης από τις Ελευθερές της Αττικής (β΄ τέταρτο 5ου αι. π.Χ.), κατεξοχήν
χαλκοπλάστης. Αναπαριστά στα έργα του ακαριαίες πράξεις. Τα έργα του -όλα γνωστά από
αντίγραφα- χαρακτηρίζονταν από ζωντάνια, κίνηση και φυσικότητα. Ο «∆ισκοβόλος», ένα
από τα πιο γνωστά έργα του, απεικονίζει τον αθλητή πριν από τη βολή µε ανέκφραστο από την
αυτοσυγκέντρωση πρόσωπο και τους µυς όλου του σώµατος σε κίνηση. Άλλα έργα του ήταν ο
«∆ροµέας Λαδάς» που σωριάζεται νεκρός µετά τη νίκη του, και η «Αγελάδα», η οποία
φαινόταν τόσο αληθινή ώστε ξεγελούσε ανθρώπους και ζώα.
ΜΥΣΩΝ Θ. ΧΗΝΕΥΣ: Σύγχρονος του Σόλωνα, γεννήθηκε στις Χηνές της Οίτης. Ο
Πλάτωνας τον θεωρεί έναν από τους επτά σοφούς αντί του Περίανδρου. Ο Ιππώναξ τον
θεωρεί «σωφρονέστατον πάντων των ανδρών». Πέθανε σε ηλικία 97 ετών.
ΝΑΥΚΡΑΤΗ: Πόλη της Αιγύπτου. Οι πρώτοι Έλληνες έµποροι οι οποίοι είχαν ακολουθήσει
τους οµοεθνείς τους µισθοφόρους στην Αίγυπτο ίδρυσαν στον κανωβικό βραχίονα του Νείλου
εµπορικό σταθµό (7ος αι. π.Χ.), ο οποίος την εποχή του φαραώ Άµαση εξελίχθηκε στην πόλη
Ναύκρατη (560 π.Χ.).
ΝΕΑΡΧΟΣ: Ναύαρχος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το 326-325 π.Χ. ανάλαβε εξερευνητική
αποστολή στον Ινδικό Ωκεανό, από τις εκβολές του Ινδού ποταµού ως τον Περσικό Κόλπο.
Περιέπλευσε τις ακτές της Γεδρωσίας, της Καρµανίας και της Περσίας. Αναπλέοντας τον
Τίγρη έφτασε στα Σούσα. Καρπός αυτού του ταξιδιού του ήταν το σύγγραµµα του
«Περίπλους» το οποίο χρησιµοποίησαν ο Αρριανός στο έργο του «Ινδική» και ο Στράβων.
ΝΕΟΛΙΘΙΚΗ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑ∆Α: Η ανάγκη για επάρκεια τροφής και δηµιουργία
αποθεµάτων έγινε ιδιαίτερα έντονη στο τέλος του Πλειστόκαινου. Η κλιµατολογική µεταβολή
που συνέβη τότε είχε ως αποτέλεσµα την εξαφάνιση πολλών µεγάλων θηραµάτων. Παρά το
γεγονός όµως ότι η κλιµατολογική αυτή αλλαγή ήταν γενική, τα πρώτα ευρήµατα από τη
Νεολιθική Εποχή προέρχονται από την Ανατολή. Τα αποδιδόµενα αίτια γι' αυτό το
προβάδισµα ήταν: α. Η ύπαρξη σε άγρια κατάσταση του δίκοκκου σταριού και κριθαριού. β.
Η ύπαρξη ζώων τα οποία εύκολα θα µπορούσαν να εξηµερωθούν, όπως ήταν το πρόβατο, ο
χοίρος και το βόδι. Τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου ήταν η καλλιέργεια της
γης, η εξηµέρωση των ζώων και η µόνιµη εγκατάσταση. Στην Ελλάδα αυτή η πολιτιστική
φάση διαδόθηκε µάλλον µέσω της συνήθους επικοινωνίας παρά µέσω εποικισµών.
Προκεραµεική Νεολιθική (6900-6600/6400 π.Χ.). Η περίοδος αυτή δεν είναι ακόµα αρκετά
- 34 -
γνωστή στην Ελλάδα. Λείψανα νεολιθικών οικισµών αυτής της εποχής εντοπίστηκαν στην
Άργισσα και το Σέσκλο της Θεσσαλίας. Οι κατοικίες είναι ξύλινες, µε ορύγµατα και σκαµµένα
δάπεδα. Τα εργαλεία είναι ξύλινα µε λεπίδες πυρίτη ή οψιανού. Οι άνθρωποι ασχολούνταν µε
τη γεωργία, την κτηνοτροφία και το ψάρεµα. Αυτή την περίοδο αναπτύχθηκε η ναυτιλία, όπως
φαίνεται από τους οψιανούς της Μήλου που βρέθηκαν σε αρκετές περιοχές της ηπειρωτικής
Ελλάδος και του Αιγαίου. Εξηµέρωση του σκύλου.
Η Αρχαιότερη Νεολιθική (6600/ 6400-5900/5800 π.Χ.) είναι µια δηµιουργική περίοδος,
γνωστή από πολλούς οικισµούς, όπως η Νέα Νικοµήδεια στη δυτική Μακεδονία, το Σέσκλο, η
Άργισσα, η Οτζάκι Μαγούλα, το Αχίλλειο κ.ά. στη Θεσσαλία, η Νέα Μάκρη στην Αττική και
η Κόρινθος, η Λέρνα και το Φράγχθι στην Πελοπόννησο. Οι οικισµοί µοιάζουν µε µικρά
χωριά, ενώ η γεωργία και η κτηνοτροφία αποτελούν τις κύριες δραστηριότητες. Το πιο έκδηλο
διαγνωστικό στοιχείο της εποχής είναι η κεραµική που εµφανίζεται για πρώτη φορά.
Η Μέση Νεολιθική (5900/5800-4800 π.Χ.) θεωρείται περίοδος ακµής και ανάπτυξης. Το
µεγαλύτερο κέντρο που αναπτύχθηκε στη Θεσσαλία ήταν το Σέσκλο, ο «πολιτισµός» του
οποίου επεκτάθηκε µέχρι τον Σπερχειό στο νότο και τον Αλιάκµονα στο βορρά. Στο Σέσκλο
βρέθηκαν τα λείψανα ενός οικισµού έκτασης περίπου 100 στρεµµάτων, ο οποίος βασίζεται σε
ένα ενιαίο σχέδιο διάταξης, που χαρακτηρίζεται από στενούς δρόµους µε παράλληλη
κατεύθυνση. Τα οικήµατα είναι τετράπλευρα και ορθογώνια, ενός ή δύο δωµατίων. Στο
ακραίο τµήµα του οικισµού βρίσκονται η οχυρωµένη ακρόπολη και ένα µεγαροειδές οίκηµα,
πιθανόν η κατοικία του ηγεµόνα. Η κεραµική του Σέσκλου είναι γραπτή µε φλογόσχηµη ή
γραµµική διακόσµηση. Στη Πελοπόννησο, στη Λέρνα και στο Φράγχθι αφθονεί η κεραµική µε
στιλπνό βερνίκι (Urfirnis). Στη Νέα Νικοµήδεια τα οικήµατα είναι ευρύχωρα µε τοίχους από
πηλό και τετράγωνη κάτοψη. Το τέλος της Μέσης Νεολιθικής σηµατοδοτείται από ερήµωση
και εγκατάλειψη. Η παλαιότερη χρονολογία που δίνεται για νεολιθικό οικισµό της κεντρικής
και νότιας Ελλάδας είναι αυτή για τον οικισµό στο ∆ραχµάνι (Ελάτεια) 5520-+70 π.Χ. Την
ίδια περίπου εποχή χρονολογούνται και οι πρώτες καύσεις νεκρών στην Ελλάδα που
εντοπίστηκαν στην περιοχή Σουφλί Μαγούλα. Οι καύσεις έγιναν σε αποτεφρωτήρια νεκρών
και στη συνέχεια τα υπολείµµατα µεταφέρθηκαν σε λάκκους και όχι σε τεφροδόχα αγγεία. Τα
κτερίσµατα που βρέθηκαν µαρτυρούν ιεροτελεστία.
Η Νεότερη Νεολιθική ή Χαλκολιθική Περίοδος (4800-3200 π.Χ.): Ήδη από τις πρώτες
φάσεις της δεν έχει καµία σχέση µε τον πολιτισµό του Σέσκλου. Το νέο διαγνωστικό στοιχείο
είναι η εισαγωγή του µελανού ή γενικά σκοτεινού χρώµατος στη διακόσµηση των αγγείων.
Στη Μακεδονία, στην περιοχή της ∆ράµας (Σιταγροί, Ντικιλί Τας), στη Θεσσαλία, στη θέση
∆ιµήνι και στη θέση Ραχµάνι, αλλά και στις Κυκλάδες, στη θέση Σάλιαγγος, συναντώνται τα
πιο σηµαντικά κέντρα του πολιτισµού αυτής της φάσης. ΣΤΟ ∆ιµήνι ο σχετικά µικρής έκτασης
οικισµός -30 στρέµµατα- διαθέτει έξι αλλεπάλληλους περίβολους και ευρύχωρη κεντρική
αυλή. Στην κεραµική εµφανίζονται σπειροειδή και µαιανδροειδή µοτίβα. Στο Σέσκλο
παρουσιάζεται για πρώτη φορά η γυναικεία µορφή µε βρέφος.
ΝΙΚΙΑΣ Ο ΝΙΚΗΡΑΤΟΥ ΚΥ∆ΑΝΤΙ∆ΕΥΣ (469-413 π.Χ.): Αθηναίος πολιτικός και
στρατιωτικός. Μετριοπαθής συντηρητικός πολιτικός, προικισµένος µε εντιµότητα, σύνεση και
γενναιότητα. Χαρακτηριζόταν όµως από αναβλητικότητα και διστακτικότητα στη λήψη
αποφάσεων. Εκλεγόταν συνεχώς στρατηγός από το 427 π.Χ. ως το θάνατό του. Στην πρώτη
φάση του Πελοποννησιακού Πολέµου πέτυχε σηµαντικές νίκες και ήταν ο εµπνευστής της
συνθήκης ειρήνης µε τη Σπάρτη (Νικίειος Ειρήνη, 421 π.Χ.) µε την οποία ολοκληρώθηκε η
πρώτη φάση του πολέµου. Η φιλειρηνική πολιτική του Νικία κλονίστηκε όταν στην πολιτική
σκηνή της Αθήνας εµφανίστηκε ο Αλκιβιάδης. Η αντίθεση ανάµεσα στον Νικία και τον
Αλκιβιάδη κορυφώθηκε το 415 π.Χ. µε την εκστρατεία στη Σικελία, στην οποία, αν και
αντίθετος, στάλθηκε ως στρατηγός µαζί µε τον Λάµαχο. Στην αρχή σηµείωσε αρκετές
επιτυχίες, λόγω όµως της αναποφασιστικότητάς του περιέπεσε σε σωρεία σφαλµάτων που
οδήγησαν στην καταστροφή του αθηναϊκού εκστρατευτικού σώµατος, στη σύλληψή του από
τους Συρακούσιους και στην εκτέλεσή του.
ΞΕΝΗΛΑΣΙΑ: Η αποµάκρυνση από τη Σπάρτη των ξένων επισκεπτών έπειτα από σύντοµη
διαµονή και η απαγόρευση στους πολίτες της να επισκέπτονται άλλα µέρη. Η κατάσταση αυτή
ήταν αποτέλεσµα του λιτού και δύσκολου τρόπου ζωής των Λακεδαιµονίων, τον οποίο είχαν
επιβάλει οι νόµοι του κράτους. Ο φόβος µήπως συγκρίνουν τη δική τους ζωή µε τη ζωή των
- 35 -
άλλων Ελλήνων και υιοθετήσουν καινούργιες συνήθειες, καθώς και ο κίνδυνος να

επαναστατήσουν οι είλωτες επέβαλαν αυτή την τακτική.
ΞΕΝΟΦΩΝ: Αθηναίος ιστορικός και στρατιωτικός. Γεννήθηκε γύρω στο 426 π.Χ. στην
Αθήνα και ήταν γόνος συντηρητικής και εύπορης οικογένειας. Υπήρξε µαθητής του Σωκράτη.
Κατατάχθηκε στο µισθοφορικό στρατό του Κύρου, ο οποίος διεκδικούσε τον περσικό θρόνο
από τον αδερφό του Αρταξέρξη, και µετά την ήττα στα Κούναξα ηγήθηκε µαζί µε άλλους της
προσπάθειας των Μυρίων να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Συνδέθηκε µε στενή φιλία µε το
βασιλιά της Σπάρτης Αγησίλαο και γι' αυτό το λόγο έµεινε µακριά από την πατρίδα του
περισσότερα από 20 χρόνια. Μετά τη συµφιλίωση Αθήνας-Σπάρτης επέστρεψε στην Αθήνα
ως Αθηναίος πολίτης όπου και πέθανε (οπωσδήποτε µετά το 360 π.Χ. [;]). Έργα: «Κύρου
Ανάβασις», «Ελληνικά» (η ιστορία της Ελλάδος από το 411 π.Χ. µέχρι το 362 π.Χ.),
«Αγησίλαος», «Απολογία Σωκράτους», «Αποµνηµονεύµατα» κ.ά.
Ο∆ΥΣΣΕΙΑ: Ένα από οµηρικά έπη (το άλλο η «Ιλιάς»). Η «Οδύσσεια» αποτελείται από
12.000 περίπου στίχους και χωρίζεται και αυτή σε 24 ραψωδίες. Η δράση καλύπτει 40 ηµέρες
και τοποθετείται στο δέκατο έτος από την άλωση του Ιλίου. Το έπος αρχίζει µε την απόφαση
των θεών να επιτρέψουν στον Οδυσσέα, που βρίσκεται στο νησί της Καλυψώς, να γυρίσει
στην Ιθάκη, ενώ ο γιος του Οδυσσέα, ο Τηλέµαχος, συνεχίζει τις προσπάθειές του να τον βρει
(ραψ. α-δ, Τηλεµάχεια). Στην επόµενη ραψωδία, την ε, ο Οδυσσέας φεύγει από το νησί της
Καλυψώς και φτάνει µε µεγάλη δυσκολία στο νησί των Φαιάκων. Στις ραψωδίες που
ακολουθούν καταγράφεται η παρουσία του Οδυσσέα στο νησί των Φαιάκων. Ο ίδιος διηγείται
τις περιπέτειες του µετά την αναχώρησή του από την Τροία: Μετά την Άλωση της Τροίας ο
Οδυσσέας µε τα δώδεκα καράβια του και τους πιστούς του συντρόφους ξεκίνησε για το ταξίδι
της επιστροφής, που φαινόταν αρκετά σύντοµο αλλά τελικά διήρκεσε δέκα ολόκληρα χρόνια.
Από την Τροία έφτασε σε σύντοµο χρονικό διάστηµα στην Τένεδο και από εκεί στην πόλη της
Θράκης Ίσµαρο, όπου κατοικούσαν οι Κίκονες. Με τους συντρόφους του την κούρσεψαν,
αλλά δεν χάρηκαν πολύ, γιατί στη µάχη που ακολούθησε, χάθηκαν 72 σύντροφοί του.
Τράπηκαν σε φυγή προς το νότο, και έπειτα από λίγο συνάντησαν µεγάλη τρικυµία που τους
έριξε στη χώρα των Λωτοφάγων. Οι φιλικοί Λωτοφάγοι δεν δηµιούργησαν κάποιο πρόβληµα
στον Οδυσσέα. Ο αγαπηµένος τους όµως καρπός, ο λωτός, γνωστός και ως το φρούτο της
λησµονιάς, έθετε σε κίνδυνο την προοπτική της επιστροφής του Οδυσσέα στην Ιθάκη. Από
αυτή την περιπέτεια ο Οδυσσέας βγήκε χωρίς απώλειες.
Το νησί των Κυκλώπων ήταν ο επόµενος σταθµός στο εξερευνητικό του ταξίδι. Ο ίδιος ο
Οδυσσέας µε 12 συντρόφους του µπαίνουν µέσα στη σπηλιά του Κύκλωπα Πολύφηµου για να
κλέψουν γαλακτοκοµικά προϊόντα. Ο Πολύφηµος επιστρέφει και τους εγκλωβίζει. Ο
Οδυσσέας, αφού κατέστρωσε ένα σχέδιο διαφυγής, µέθυσε τον Κύκλωπα και τελικά τον
τύφλωσε. Παρ' όλα αυτά ο φοβερός Πολύφηµος είχε κατασπαράξει έξι από τους συντρόφους
του. Ο Οδυσσέας και οι υπόλοιποι σύντροφοί του µπήκαν στα καράβια και αποµακρύνθηκαν
από το νησί. Είχε κατορθώσει όµως να αποκτήσει ένα καινούργιο εχθρό, τον Ποσειδώνα,
αφού ο Κύκλωπας ήταν γιος του θεού της θάλασσας.
Ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του συνεχίζουν το ταξίδι και φτάνουν στο νησί του Αίολου.
Φιλοξενούνται στο νησί ένα µήνα και όταν φεύγουν ο Αίολος τους δίνει ένα ασκί µε όλους
τους ανέµους κλεισµένους µέσα και µε την εντολή να µην το ανοίξουν. Η περιέργεια ώθησε
τους συντρόφους του να ανοίξουν το ασκί ενώ ταξίδευαν, και οι άνεµοι που ξεχύθηκαν, τους
γύρισαν πίσω στο νησί του Αιόλου. Αυτή τη φορά ο θεός των ανέµων τους έδιωξε κακήν
κακώς και µετά από ταξίδι έξι ηµερών φτάνουν στο νησί των Λαιστρυγόνων.
Εδώ τα πλοία του Οδυσσέα µπήκαν σε ένα λιµανάκι «που βράχοι το τειχίζουν τετράψηλοι και
από τη µια πλευρά και από την άλλη». Ήταν µια θανάσιµη παγίδα. Οι κάτοικοι από ψηλά
πετούσαν τεράστιες κοτρώνες που τσάκιζαν τα πλεούµενα. Γλίτωσε µόνο το καράβι του
Οδυσσέα και αυτό γιατί το είχε δέσει σε ένα βράχο έξω από το λιµάνι.
«Και πλέαµε βαριόψυχοι» λέει ο Οδυσσέας µετά τη σφαγή των Λαιστρυγόνων, ώσπου το
καράβι έφτασε στο νησί Αιαία, όπου κατοικούσε η µάγισσα Κίρκη. Εκείνη έκανε τα µάγια της
στην πρώτη οµάδα που είχε στείλει ο Οδυσσέας µεταµορφώνοντάς τους σε γουρούνια. Ο
Οδυσσέας, όµως, αφού απέφυγε τις µαγγανίες, την ανάγκασε να τους κάνει πάλι ανθρώπους,
ενώ η Κίρκη έγινε ερωµένη του.
Όταν τελικά ο Οδυσσέας εγκατέλειψε το νησί της και αφού έφτασε στα πέρατα του κόσµου
- 36 -
και επισκέφθηκε τον Κάτω Κόσµο, κατευθύνθηκε στο σηµείο όπου οι Σειρήνες σαγήνευαν µε
την οµορφιά των τραγουδιών τους τους άντρες και τους οδηγούσαν στο χαµό. Αφού βούλωσε
τα αφτιά των αντρών του µε κερί, και αφού ο ίδιος δέθηκε στο κατάρτι κατόρθωσε να
ξεφύγουν.
Αµέσως µετά βρέθηκε ανάµεσα στις Συµπληγάδες και τα στενά της Σκύλας και της Χάρυβδης.
Απέφυγε τις Συµπληγάδες και τη Χάρυβδη, πέρασε όµως κοντά στη Σκύλα, η οποία πρόλαβε
και του άρπαξε έξι συντρόφους. Όσοι γλίτωσαν έφτασαν στο νησί του Ήλιου.
Ο Οδυσσέας προσπάθησε να κρατήσει µακριά από τα βόδια του Ήλιου τους συντρόφους,
ακολουθώντας την προειδοποίηση του µάντη Τειρεσία και της Κίρκης. Όµως η άπνοια τους
κράτησε αποκλεισµένους στο νησί ένα µήνα. Την ώρα που ο Οδυσσέας αποσύρθηκε στο
εσωτερικό του νησιού να προσευχηθεί, οι σύντροφοί του, πεινασµένοι, όρµησαν στα βόδια
του Ήλιου. Η τιµωρία από το ∆ία ήρθε πολύ γρήγορα. Όταν βγήκαν στο πέλαγος,
κατακεραύνωσε το καράβι. Από το ναυάγιο σώθηκε µόνο ο Οδυσσέας και ύστερα από εννιά
ηµέρες έφτασε στο νησί της Καλυψώς, όπου θα έµενε περισσότερο από επτά χρόνια. Κατά την
παραµονή του εκεί, ο Οδυσσέας ήταν πάντα προσηλωµένος στην πατρίδα, ακόµη και όταν η
Καλυψώ του πρόσφερε την αθανασία αν έµενε µαζί της. Οι θεοί, µε προτροπή της Αθηνάς
αποφάσισαν την επιστροφή του Οδυσσέα, όµως θα αντιµετώπιζε µία ακόµη τρικυµία στη
θάλασσα, αυτή που τον οδήγησε στη Σχερία, το νησί των Φαιάκων (ραψ. ζ-µ).
Ο Αλκίνοος, ο βασιλιάς των Φαιάκων, ετοίµασε το πλοίο µε το οποίο ο Οδυσσέας επιστρέφει
στην Ιθάκη. Εκεί, µε τη βοήθεια του γιου του σκοτώνει τους µνηστήρες και ξανακερδίζει το
θρόνο. Η Αθηνά επεµβαίνει και καταπνίγει απόπειρα εξέγερσης των συγγενών των µνηστήρων
(ν-ω).
ΟΛΥΜΠΙΑ∆Α: Βασίλισσα της Μακεδονίας, µητέρα του Μ. Αλεξάνδρου και σύζυγος του
Φίλιππου Β΄. Έλαβε αναµφίβολα µέρος στη συνωµοσία η οποία κατέληξε στη δολοφονία του
συζύγου της. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Μ. Αλεξάνδρου αµφισβήτησε την
εξουσία του αντιβασιλέα Αντίπατρου. Το 319 π.Χ. έγινε αντιβασίλισσα της Μακεδονίας.
∆ολοφονήθηκε από τον Κάσσανδρο, γιο του Αντίπατρου, το 316 π.Χ.
ΟΛΥΜΠΙΑ∆Α: Οι Ολυµπιακοί Αγώνες δεν εµφανίστηκαν ξαφνικά τον 8ο αιώνα π.Χ., αλλά
ήταν το αποτέλεσµα µιας µακροχρόνιας εξελικτικής διαδικασίας, οι απαρχές της οποίας
ξεπερνούσαν πιθανόν τα χρονικά πλαίσια ακόµη και της Εποχής του Χαλκού. Στη µινωική
Κρήτη και στη µυκηναϊκή Ελλάδα είναι βέβαιο ότι τελούνταν αθλητικοί αγώνες που
εντάσσονταν σε θρησκευτικές εκδηλώσεις. Στην «Ιλιάδα» και την «Οδύσσεια» είναι φανερό
ότι ο αθλητισµός είχε διεισδύσει σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής, δηµόσιας και καθηµερινής,
και φυσικό επακόλουθο υπήρξε η καθιέρωση αγώνων πανελλήνιου χαρακτήρα. Πρώτοι σε
σηµασία ήταν οι αγώνες της Ολυµπίας και ακολούθησαν τα Πύθια, τα Ίσθµια και τα Νέµεα.
Το ιερό της Ολυµπίας στο οποίο τελούνταν οι αγώνες είχε σε όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας
ως κύρια αποστολή του την καλλιέργεια του αγωνιστικού πνεύµατος.
Οι αγώνες ήταν πεντετηρικοί, δηλαδή γίνονταν κάθε τέσσερα πλήρη χρόνια, την πρώτη
πανσέληνο µετά το θερινό ηλιοστάσιο (11-16 Ιουλίου). Στο διάστηµα που µεσολαβούσε από
τη λήξη τους ως την αρχή του πέµπτου χρόνου, οπότε άρχιζαν οι επόµενοι, ονοµαζόταν
Ολυµπιάς. Με βάση την τέλεση των Ολυµπιάδων δηµιουργήθηκε το πιο αξιόπιστο
χρονολογικό σύστηµα της ελληνικής αρχαιότητας, µε πανελλήνια εµβέλεια. Κάθε Ολυµπιάδα
έπαιρνε την ονοµασία της από το νικητή στο στάδιο δρόµο και τον αύξοντα αριθµό της µε
βάση την πρώτη Ολυµπιάδα που συµβατικά θεωρήθηκε αυτή που νίκησε ο Κόροιβος ο Ηλείος
το 776 π.Χ.
Συστατικό στοιχείο των Ολυµπιάδων υπήρξε η εκεχειρία (έχω+χειρ), δηλαδή η διακοπή των
εχθροπραξιών, η ανακωχή. Ήταν ένας θεσµός που προέβλεπε την αναστολή των
εχθροπραξιών για ένα καθορισµένο χρονικό διάστηµα, το οποίο άρχιζε µε την αναγγελία των
αγώνων (στην αρχή ήταν ένας µήνας και αργότερα έγιναν τρεις). Στη διάρκεια της εκεχειρίας
απαγορεύονταν: α. η είσοδος σε οποιονδήποτε οπλισµένο στην Ηλεία, β. η εκτέλεση
οποιασδήποτε θανατικής ποινής και γ. οι εχθροπραξίες. Αντίθετα, διευκολυνόταν η ελεύθερη
προσπέλαση αθλητών και θεατών στη χώρα της Ηλείας και εξασφαλιζόταν η απρόσκοπτη
διέλευσή τους µέσα από εχθρικές πόλεις.
Στη διάρκεια των αγώνων απαγορευόταν η είσοδος γυναικών στην Ιερά Άλτη και στο στάδιο.
Εξαιρούνταν, εάν ισχύει αυτό που σηµειώνει ο Παυσανίας, οι νεαρές κοπέλες («παρθένους
- 37 -
ουκ είργουσι θεάσθαι») και η ιέρεια του ιερού της ∆ήµητρας. Ανάµεσα στις λίγες γνωστές
περιπτώσεις κατά τις οποίες παραβιάστηκε ο νόµος ήταν και αυτή της Καλλιπάτειρας (388
π.Χ.).
Στους αγώνες µετείχαν αποκλειστικά Έλληνες, έπειτα όµως από την υποδούλωση της χώρας
από τις ρωµαϊκές λεγεώνες λάβαιναν µέρος και Ρωµαίοι. Οι διαγωνιζόµενοι δεν έπρεπε να
είχαν καταδικαστεί για φόνο ή να θεωρήθηκαν ιερόσυλοι, αλλά ούτε να προέρχονται από πόλη
που είχε παραβιάσει την εκεχειρία (το 420 π.Χ. η Σπάρτη είχε καταδικαστεί µε πρόστιµο
2.000 µνας και αποκλείστηκε από τους αγώνες γιατί στρατεύµατά της είχαν επιτεθεί στο
Λέπρεο). Οι Ελλανοδίκες οι οποίοι επόπτευαν τους αγώνες ήταν δέκα (για µερικές
Ολυµπιάδες οκτώ) από την Ηλεία και εκλέγονταν για µία Ολυµπιάδα. Οι αγώνες ήταν
στεφανίτες: το µοναδικό βραβείο για τους νικητές, το άθλον, ήταν ένα κλαδί αγριελιάς, ο
κότινος. Το έκοβε πάντα από την ίδια γέρικη αγριελιά, την καλλιστέφανο, που φύτρωνε δεξιά
από τον οπισθόδοµο του Ναού του ∆ία, ένα παιδί µε χρυσό ψαλίδι. Το παιδί έκοβε τόσα
κλαδιά όσα ήταν και τα αγωνίσµατα. Ο νικητής γινόταν δεκτός στην πόλη του ως ήρωας και
οι συµπολίτες του τον τιµούσαν σε όλη τη ζωή του.
Το πρόγραµµα των αγώνων Πρώτη µέρα
- Ορκωµοσία αθλητών και κριτών
- ∆ηλώσεις αθλητών στα αγωνίσµατα
- Θυσίες στους θεούς από τους εκπροσώπους των πόλεων
∆εύτερη µέρα
- Αγώνας σταδίου παίδων
- Αγώνισµα πάλης παίδων
- Αγώνισµα πυγµής παίδων
- Αγώνισµα παγκρατίου παίδων
Τρίτη µέρα
- Αρµατοδροµίες τεθρίππων (άρµατα µε τέσσερις ίππους)
- Ιπποδροµίες κελήτων, φορβάδων και πώλων
- Σινωρίς ηµιόνων, πώλων, ίππων (άρµα που το έσερναν δύο ζώα)
- Πένταθλον (άλµα, δίσκος, στάδιος δρόµος, ακόντιο, πάλη). Το πένταθλο ήταν το πιο
σηµαντικό από τα αγωνίσµατα.
Τέταρτη µέρα
- Αγώνας σταδίου (197,27 µέτρα)
- Αγώνας διαύλου (2 στάδια)
- Αγώνας δολίχων (7-12 στάδια)
- Αγώνισµα πάλης
- Αγώνισµα πυγµής
- Αγώνισµα παγκρατίου
- Οπλιτοδροµία (2 έως 4 στάδια)
Πέµπτη µέρα
Απονοµή βραβείων
ΟΛΥΝΘΟΣ: Οχυρή πόλη της Χαλκιδικής. Κυριεύτηκε από το βασιλιά της Μακεδονίας
Φίλιππο Β΄ το 348 π.Χ. Η προσπάθεια του Αθηναίου ρήτορα ∆ηµοσθένη να ενισχυθεί η άµυνα
της Ολύνθου δεν τελεσφόρησε. Η Όλυνθος ισοπεδώθηκε και οι κάτοικοί της πουλήθηκαν ως
δούλοι.
ΟΜΗΡΟΣ: Ο αρχαιότερος των µεγάλων Ελλήνων ποιητών στον οποίο αποδίδονται τα έπη
«Ιλιάς και Οδύσσεια». Η ύπαρξή του αµφισβητήθηκε, αν και οι περί Οµήρου παραδόσεις
φτάνουν µέχρι τον 7ο αι. π.Χ., ενώ ένα πλούσιο βιογραφικό υλικό παραδίδουν οι επτά αρχαίοι
«Βίοι» και ο «Αγών» (ανάµεσα στον Όµηρο και τον Ησίοδο). Αυτές οι πηγές, αν και
συντέθηκαν στους ρωµαϊκούς χρόνους, στηρίζονται ασφαλώς σε παλαιότερο υλικό. Η
σύγχρονη πάντως έρευνα τοποθετεί τα οµηρικά έπη -άρα και τον πιθανό ή τους πιθανούς
ποιητές (βλ. Οµηρικό Ζήτηµα)-, στο β΄ µισό του 8ου αι. π.Χ. Για το βίο του ποιητή λέγονται
πολλά ασαφή και αµφισβητήσιµα. Από όλες τις πόλεις που τον διεκδικούν -πάνω από δέκα- η
Χίος και η Σµύρνη αιτιολογούν καλύτερα τις διεκδικήσεις τους. Ως τόπος του θανάτου του
φέρεται η Ίος. Σήµερα η έρευνα αποδέχεται τη θεµελιώδη ενότητα των επών και κατ'
επέκταση την ύπαρξη ενός ποιητή.
- 38 -
ΟΜΗΡΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ: Οι εµφανείς διαφορές ανάµεσα στην «Ιλιάδα» και την «Οδύσσεια»
από την αρχαιότητα έθεσαν σε αµφισβήτηση την άποψη ότι τα δύο ποιήµατα είναι έργα του
ίδιου ποιητή (Οµηρικό Ζήτηµα). Αργότερα, το 18ο αιώνα, άρχισε να προβάλλεται ο
ισχυρισµός (F.A.Wolf) ότι η Ιλιάδα είναι δηµιούργηµα πολλών ποιητών (λαϊκή δηµιουργία).
Οι σπουδαιότερες µετά τον Wolf θεωρίες που διατυπώθηκαν για το Οµηρικό Ζήτηµα είναι οι
εξής:
Α. Η θεωρία των «µεµονωµένων ασµάτων», σύµφωνα µε την οποία στην αρχή υπήρχαν 16
περίπου µεµονωµένα άσµατα της λαϊκής παραγωγής τα οποία συνενώθηκαν την εποχή του
Πεισιστράτου. Η ανάλυση µπορεί να αποσπάσει τα άσµατα αυτά από το σύνολο
(K.Lachmann).
Β. Η θεωρία της «εξελίξεως», σύµφωνα µε την οποία υπήρξε ένας αρχικός πυρήνας µε το
θέµα της «Ιλιάδας» και ένας αρχικός πυρήνας µε το θέµα της «Οδύσσειας» (Τηλεµάχεια;). Τα
αρχικά έπη επεκτάθηκαν µε µεταγενέστερες παρεµβολές (G.Herrmann).
Γ. Η θεωρία των συµπιλητών, σύµφωνα µε την οποία µικρά αυτοτελή έπη συγχωνεύθηκαν
από ένα συµπιλητή της «Οδύσσειας», (Α. Kirchhoff).
∆. Η θεωρία των ενωτικών, σύµφωνα µε την οποία η Ιλιάδα αποτελεί ενιαίο έργο ενός ποιητή
που ελέγχει και δηµιουργεί το έπος σε µια ενότητα (Nietsch, Rohde, Drerup). Οι αναλύσεις
της δοµής και του υλικού των επών ενίσχυσαν τις απόψεις των ενωτικών (W.Schadewaldt και
K.Reinhardt).
ΟΣΤΡΑΚΙΣΜΟΣ: Η λέξη προέρχεται από το όστρακον, µικρή πήλινη πινακίδα ή θραύσµα
πήλινου αγγείου. Στην Αθήνα των κλασικών χρόνων, αλλά και σε ορισµένες άλλες ελληνικές
πόλεις, ο οστρακισµός ήταν ο θεσµός σύµφωνα µε τον οποίο εξορίζονταν επιφανείς άντρες για
δέκα χρόνια από το φόβο µήπως διαπράξουν κάποια συνωµοτική ενέργεια. Άρα ήταν µέτρο µε
προληπτικό χαρακτήρα και όχι µε ποινικό (δηλ. ποινή για κάτι που έχει ήδη συντελεστεί). Ο
θεσµός αποσκοπούσε στην προστασία του πολιτεύµατος. Την έκτη πρυτανεία του κάθε έτους
ερχόταν προς ψήφιση στην Εκκλησία του ∆ήµου το ερώτηµα αν θα έπρεπε να γίνει
οστρακισµός. Αν οι πολίτες ψήφιζαν θετικά, τότε τις αµέσως επόµενες µέρες ο οστρακισµός
γινόταν στην αγορά. Κάθε πολίτης έγραφε πάνω σε ένα όστρακο το όνοµα του πολιτικού που
θεωρούσε επικίνδυνο για την πολιτεία και έπρεπε να εξοριστεί. Για να έχει ισχύ η ψηφοφορία
έπρεπε να ψηφίσουν τουλάχιστον 6.000 πολίτες. Στη συνέχεια ο πολιτικός του οποίου το
όνοµα εµφανιζόταν τις περισσότερες φορές εξοριζόταν για δέκα χρόνια, χωρίς να χάνει την
περιουσία του ή τα πολιτικά του δικαιώµατα. Το θεσµό του οστρακισµού εισήγαγε πιθανόν ο
Κλεισθένης και εφαρµόστηκε για πρώτη φορά το 487 π.Χ. οπότε εξορίστηκε ο Ίππαρχος,
αρχηγός των τυραννόφιλων. Στην αρχή ο θεσµός λειτούργησε ικανοποιητικά, αλλά σιγά σιγά
άρχισε να εκφυλίζεται λόγω της κακής του χρήσης. Ο τελευταίος αποφασιστικής σηµασίας
οστρακισµός έγινε το 443 π.Χ., όταν εξορίστηκε ο Θουκυδίδης ο Μελησίου και έτσι ο
Περικλής εδραίωσε την εξουσία του. Είναι αµφίβολο εάν το µέτρο εφαρµόστηκε µετά το 417
π.Χ., χρονιά οστρακισµού του Υπέρβολου. Στις Συρακούσες το αντίστοιχο µέτρο ονοµαζόταν
πεταλισµός, γιατί τα ονόµατα τα έγραφαν πάνω σε φύλλα ελιάς.
ΠΑΙΩΝΙΟΣ: Γλύπτης από τη Μένδη της Χαλκιδικής. Ο Παυσανίας γράφει ότι είχε
φιλοτεχνήσει τα γλυπτά το ανατολικού αετώµατος του Ναού του Ολυµπίου ∆ιός στην
Ολυµπία (ανάµεσα στο 450 και το 440 π.Χ.). Οι νεότεροι αµφιβάλλουν γι' αυτά που
ισχυρίζεται ο Παυσανίας. Ωστόσο ο ίδιος αναφέρει και ένα άλλο έργο του στην Ολυµπία, που
είναι ένα από τα πιο γνωστά της αρχαιότητας, τη «Νίκη» πάνω σε έναν κίονα που είχε ύψος
εννέα µέτρα. Το άγαλµα σώθηκε, µε αρκετές φθορές όµως, και σήµερα βρίσκεται στο
Μουσείο της Ολυµπίας.
ΠΑΛΑΙΟΚΑΣΤΡΟ: Θέση κοντά στη Σιάτιστα Κοζάνης στην οποία εντοπίστηκε το 1963
λίθινος χειροπέλεκυς που χρονολογείται στη Μέση Παλαιολιθική Εποχή (το 100000 π.Χ.+
[πιθανή χρονολόγηση]). Είναι από πρασινωπό τραχύτη λίθο και έχει µήκος 15,3 εκ. και πλάτος
10 εκ. (µουσείο Βέροιας). Ο πέλεκυς αυτός είναι το αρχαιότερο -επιβεβαιωµένο- δηµιούργηµα
του ανθρώπου που βρέθηκε µέχρι σήµερα στον ελληνικό χώρο (µερικοί επιστήµονες
τοποθετούν το παραπάνω εύρηµα στη Αρχαιότερη Παλαιολιθική).
ΠΑΛΑΙΟΛΙΘΙΚΗ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑ∆Α: Βλ. Παλαιόκαστρο, Πετράλωνα, Θεόπετρα,
Ασπροχάλικο.
ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ: Η λαµπρότερη θρησκευτική γιορτή της αρχαίας Αθήνας. Τελούνταν προς
- 39 -
τιµήν της Αθηνάς και διαρκούσε έξι ηµέρες. Στο πλαίσιο των εορτασµών διεξάγονταν
µουσικοί και αθλητικοί αγώνες, ιπποδροµίες, λαµπαδηδροµία και άλλες εκδηλώσεις. Την έκτη
µέρα ο εορτασµός έκλεινε µε τη µεγάλη ποµπή των Παναθηναίων στην οποία συµµετείχαν και
αντιπρόσωποι από άλλες πόλεις. Η ποµπή ξεκινούσε από το Ποµπείο που βρισκόταν στο
∆ίπυλο, την επίσηµη είσοδο της πόλης. Μέσω της Οδού των Παναθηναίων κατευθυνόταν
στην Ακρόπολη, και συγκεκριµένα στον Παρθενώνα, όπου προσφερόταν από τις Αθηναίες
παρθένους, γόνους των καλύτερων οικογενειών της πόλης, ο πέπλος για το χρυσελεφάντινο
άγαλµα της θεάς τον οποίον είχαν υφάνει στη διάρκεια του χρόνου. Ο πέπλος ήταν το ιστίο
ενός πλοίου που µετακινούσαν πάνω σε ρόδες. Η γιορτή ολοκληρωνόταν µε τη θυσία εκατό
βοδιών (εκατόµβη).
ΠΑΝΑΙΝΟΣ: Αθηναίος ζωγράφος του 5ου αιώνα π.Χ., αδερφός ή ανιψιός του Φειδία.
Ζωγράφισε τους πίνακες του θρόνου του αγάλµατος του ∆ία στην Ολυµπία (Παυσανίας) και
τοιχογραφίες στην Ποικίλη Στοά.
ΠΑΝ∆ΙΩΝΟΣ ΙΕΡΟΝ: Στη νοτιοανατολική πλευρά της Ακρόπολης υπήρχε το ιερό του
µυθικού βασιλιά των Αθηνών Πανδίωνος.
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΙ ΑΓΩΝΕΣ:
Α. Ολυµπιακοί Αγώνες: Οι πιο σπουδαίοι από τους πανελλήνιους αγώνες. ∆ιεξάγονταν κάθε
τέσσερα χρόνια προς τιµήν του ∆ία στην Ολυµπία. Η πρώτη καταγραµµένη Ολυµπιάδα έγινε
το 776 π.Χ. Το έπαθλο για τους νικητές ήταν ένα στεφάνι άγριας ελιάς (κότινος). Στην
Ολυµπία συγκεντρώνονταν αθλητές και θεατές από όλες τις περιοχές όπου ζούσαν Έλληνες.
Οι ολυµπιονίκες ήταν εξαιρετικά τιµηµένα πρόσωπα. Οι αγώνες καταργήθηκαν από τον
αυτοκράτορα του Βυζαντίου Θεοδόσιο Α΄ (394 π.Χ.).
Β. Ίσθµια: Πανελλήνιοι αγώνες που γίνονταν προς τιµήν του θεού Ποσειδώνα στο ιερό της
Ισθµίας. Ήταν η µεγαλοπρεπέστερη γιορτή µετά τα Ολύµπια. ∆ιεξάγονταν το καλοκαίρι κάθε
δύο πλήρη χρόνια (το δεύτερο και το τέταρτο χρόνο της Ολυµπιάδας) και περιλάµβαναν
µουσικούς, γυµναστικούς και ιππικούς αγώνες. Το έπαθλο ήταν παλαιότερα ένα στεφάνι από
πεύκο και αργότερα από σέλινο. Στη διάρκεια των αγώνων ίσχυαν οι «Ισθµιάδες σπονδαί»,
ανάµεσα στους Κορινθίους και στους υπόλοιπους Έλληνες (κάτι σαν την εκεχειρία των
Ολυµπιάδων).
Γ. Νέµεα: Τελούνταν προς τιµήν του ∆ία στην περιοχή της Νεµέας κάθε δύο χρόνια, πιθανόν
από το 573 π.Χ. Περιλάµβαναν µουσικούς, ιππικούς και γυµνικούς αγώνες. Συνδέονται,
σύµφωνα µε την παράδοση, µε ταφικούς αγώνες και αυτό ίσως εξηγεί το γεγονός ότι οι
Ελλανοδίκες φορούσαν πένθιµο ένδυµα.
∆. Πύθια: Τελούνταν προς τιµήν του Απόλλωνα και γίνονταν στους ∆ελφούς. Οι παλαιότεροι
αγώνες πραγµατοποιούνταν κάθε οκτώ χρόνια και ήταν µουσικοί. Από το 582 π.Χ. και µετά
προστέθηκαν ο αγώνας αυλού και αγωνίσµατα µε πρότυπο τους Ολυµπιακούς. Από αυτό το
έτος οι αγώνες έγιναν πεντετηρικοί, τελούνταν κάθε τέσσερα χρόνια, τον τρίτο χρόνο της
Ολυµπιάδας (τέλος Αυγούστου αρχές Σεπτεµβρίου). Οι αγώνες διεξάγονταν στο Στάδιο των
∆ελφών και το έπαθλο ήταν ένα στεφάνι από το ιερό δέντρο του θεού, τη δάφνη.
Καταργήθηκαν το 394 από τον αυτοκράτορα Μέγα Θεοδόσιο.
ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ: Ο ναός άρχισε να χτίζεται το 447 π.Χ. και ολοκληρώθηκε το 438 π.Χ.
Οικοδοµήθηκε στο υψηλότερο µέρος του βράχου της Ακρόπολης και αφιερώθηκε στην Αθηνά
Παρθένο. Ιδρύθηκε πάνω στα θεµέλια ενός παλαιότερου ναού, τον οποίο οι Πέρσες, όταν
κατέλαβαν την Αθήνα το 480 π.Χ., τον βρήκαν ηµιτελή και τον κατέστρεψαν εκ θεµελίων.
Αρχιτέκτονες του ναού ήταν ο Καλλικράτης και ο Ικτίνος, ενώ ο γλυπτός διάκοσµος ήταν
έργο του Φειδία. Παρά τις εντυπωσιακές του διαστάσεις ο ναός δεν είχε λατρευτικό
χαρακτήρα, αλλά ήταν ένα δηµόσιο αφιέρωµα στη θεά και στην ίδια την πόλη και εξέφραζε
ιδέες και αξίες που επικρατούσαν τότε στην αθηναϊκή πολιτεία. Είναι ναός δωρικός,
περίπτερος και αµφιπρόστυλος και περιβάλλεται από 17 κίονες στις µακρές πλευρές και από 8
σε καθεµία από τις στενές. Ο σηκός χωριζόταν σε δύο µέρη: το δυτικό που ονοµαζόταν
οπισθόδοµος και χρησίµευε ως θησαυροφυλάκιο και το ανατολικό που ονοµαζόταν
εκατόµπεδος και ήταν ο κυρίως ναός µε είσοδο στα ανατολικά. Στο µέσο του ναού υψωνόταν
το χρυσελεφάντινο άγαλµα της Αθηνάς, έργο του Φειδία ύψους 39 ποδών - δικό του έργο είναι
και ο γλυπτός διάκοσµος του ναού (αετώµατα, ζωφόρος, µετόπες και τρίγλυφα).
ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ ΓΛΥΠΤΟΣ ∆ΙΑΚΟΣΜΟΣ: Στα αετώµατα του Παρθενώνα ο Φειδίας
- 40 -
σµίλεψε τη γέννηση της θεάς Αθηνάς µπροστά στους άλλους θεούς. Η Αθηνά πάνοπλη
πετάγεται µέσα από το κεφάλι του πατέρα της (ανατολικό αέτωµα). Στο δυτικό αέτωµα
παρουσιάζεται ο αγώνας της Αθηνάς και του Ποσειδώνα για το ποιος θα δώσει το όνοµά του
στην πόλη.
Στις µετόπες -92 συνολικά- αναπαρίστανται µυθικοί αγώνες στους οποίους πρωταγωνιστούν η
θεά Αθηνά και σε αρκετές περιπτώσεις οι Αθηναίοι. Επίσης, απεικονίζονται: η Αµαζονοµαχία,
η µάχη των Κενταύρων µε τους Λαπίθες, η Γιγαντοµαχία κ.ά.
Στη ζωφόρο που προστέθηκε ψηλά -ιωνικό στοιχείο που ο Φειδίας πρόσθεσε στο δωρικό
Παρθενώνα- στην εξωτερική επιφάνεια του τοίχου του έξοχου κτιρίου, µέσα από το
περιστύλιο, αποτυπώθηκε η Ποµπή των Παναθηναίων. Για πρώτη φορά σε ιερό κτίριο
αναπαρίσταται σκηνή από την καθηµερινή ζωή, και µάλιστα από την ύψιστη τελετουργία της
κλασικής Αθήνας, η οποία συνδύαζε τη θρησκευτικότητα και την εξύµνηση του µεγαλείου της
πόλης.
Ο Έλγιν και η αρπαγή των γλυπτών του Παρθενώνα
∆υστυχώς, στις αρχές του 19ου αιώνα ένας Βρετανός διπλωµάτης, ο λόρδος Έλγιν, και οι
συνεργάτες του, τους οποίους εύστοχα αποκάλεσαν «βάνδαλους και κλασικούς κλέφτες χωρίς
κανέναν ενδοιασµό», κακοποίησαν βάναυσα το περίλαµπρο µνηµείο, που είχε ήδη υποστεί
σοβαρές ζηµιές από µια έκρηξη που σηµειώθηκε µέσα στο σηκό (1687) την εποχή που
πολιορκούσε την πόλη ο Φρ. Μοροζίνι. Ο Έλγιν αφαίρεσε συνολικά 96 ακέραια και
ακρωτηριασµένα γλυπτά από τον Παρθενώνα, ανάµεσα στα οποία περιλαµβάνονται τα
περισσότερα αγάλµατα των δύο αετωµάτων.
ΠΑΡΜΕΝΙ∆ΗΣ Ο ΕΛΕΑΤΗΣ: Φιλόσοφος που γεννήθηκε στην Ελέα της Κάτω Ιταλίας το
540 π.Χ. Ο Παρµενίδης είναι, σύµφωνα µε τον Πλάτωνα, ο φιλόσοφος του «είναι», ενώ ο
Ηράκλειτος ο φιλόσοφος του «γίγνεσθαι». Εξέθεσε τις φιλοσοφικές του απόψεις στο
διδακτικό ποίηµα «Περί φύσεως» (480 π.Χ.). Αρχή κατά τον Παρµενίδη: το «είναι». Το «έν
και Παν» παραµένει αµετάβλητο µέσα στη µεταβολή των φαινοµένων.
ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ (400[;]-330 π.Χ.): Στρατηγός του Φιλίππου και στη συνέχεια του Μεγάλου
Αλεξάνδρου. Το 346 π.Χ., όταν ο Φίλιππος τον έστειλε στην Αθήνα για να συζητήσει τους
όρους της ειρήνης ανάµεσα στους Μακεδόνες και τους Αθηναίους, έδειξε τόση σύνεση, ώστε
οι τελευταίοι µετά τη µάχη της Χαιρώνειας (338 π.Χ.) τον έκαναν επίτιµο πολίτη της πόλης
τους. Ακολούθησε τον Αλέξανδρο στην εκστρατεία του. Φονεύτηκε όµως έπειτα από διαταγή
του, γιατί ο νεαρός βασιλιάς φοβήθηκε την εκδίκηση του Παρµενίωνα, αφού πριν από λίγο
καιρό ο Αλέξανδρος είχε εκτελέσει το γιο του Φιλώτα ως ύποπτο συνωµοσίας.
ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ: Σπαρτιάτης στρατηγός, αρχιστράτηγος των Ελλήνων στη νικηφόρα κατά των
Περσών µάχη των Πλαταιών (479 π.Χ.). Στη συνέχεια, και ενώ ηγούνταν εκστρατείας
εναντίον των Περσών στη Μικρά Ασία, ήρθε σε µυστικές επαφές µαζί τους. Η αλαζονεία που
επέδειξε, σε συνδυασµό µε την προδοτική του στάση, επέσυραν την καταδίκη του σε θάνατο
από την Απέλλα. Κατέφυγε ως ικέτης στο Ναό της Χαλκιοίκου Αθηνάς, όπου, αφού
αποκλείστηκε από τους Σπαρτιάτες, πέθανε (468 π.Χ.).
ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ: Βασιλιάς της Σπάρτης (408-394 π.Χ.). Ήταν αντίθετος στην ακραία πολιτική
του Λύσανδρου και υποστήριξε στην Αθήνα τον Θρασύβουλο (403 π.Χ.). Κατηγορήθηκε για
δειλία στον Κορινθιακό Πόλεµο και πέθανε αυτοεξόριστος στην Τεγέα.
ΠΕΙΣΙΣΤΡΑΤΟΣ: Μετά τον Σόλωνα στην Αθήνα κυριάρχησαν τρεις πολιτικές παρατάξεις:
οι πεδιακοί (µεγαλογαιοκτήµονες), οι παράλιοι (αστοί) και οι διάκριοι (µικροί γεωργοί). Η
αντιπαλότητα ανάµεσα σε αυτές τις τρεις οµάδες είχε ως αποτέλεσµα να κυριαρχήσει στην
πολιτική ζωή της Αθήνας ο αρχηγός των διακρίων Πεισίστρατος (600-527 π.Χ.), ο οποίος
επέβαλε την προσωπική του εξουσία-τυραννίδα από το 560 µέχρι το 528 π.Χ. (εκτός των
περιόδων 556-550 π.Χ. και 549-540 π.Χ. που είχε εξοριστεί). Η διοίκησή του υπήρξε
µετριοπαθής, καλλώπισε την πόλη (άρχισε η ανέγερση του Ναού του Ολυµπίου ∆ιός) και
συντέλεσε στην περισυλλογή και στην καταγραφή των οµηρικών επών. Μετά το θάνατό του
τον διαδέχτηκε ο γιος του Ίππαρχος και µετά τη δολοφονία του από τον Αρµόδιο και τον
Αριστογείτονα (Τυραννοκτόνοι) ο άλλος γιος του, ο Ιππίας. Μετά την κατάλυση της
τυραννίδας και µέσα από τις µεταξύ των διαφόρων πολιτικών παρατάξεων αντιπαλότητες
αναδείχθηκε η προσωπικότητα του Κλεισθένη, του δηµιουργού της Αθηναϊκής ∆ηµοκρατίας.
ΠΕΛΛΑ: Αρχαία πόλη της Μακεδονίας, πρωτεύουσα του βασιλείου των Μακεδόνων µετά τις
- 41 -
Αιγές (Βεργίνα). Στο προσκήνιο εµφανίζεται την εποχή που βασιλιάς της Μακεδονίας ήταν ο
Αρχέλαος. Άκµασε την περίοδο της βασιλείας του Φιλίππου Β΄ και του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Μετά την κατάληψή της από τους Ρωµαίους (168 π.Χ.) παρήκµασε. Στις ανασκαφές που
έγιναν στον αρχαιολογικό χώρο αποκαλύφθηκαν οικοδοµικά συγκροτήµατα, αγορά, κατοικίες
και µοναδικές ψηφιδωτές συνθέσεις.
ΠΕΛΟΠΙ∆ΑΣ: Θηβαίος στρατηγός (420-364 π.Χ.) και στενός φίλος και συνεργάτης του
Επαµεινώνδα, µαζί µε τον οποίο δηµιούργησαν τη Θηβαϊκή Ηγεµονία. Οργάνωσε τον Ιερό
Λόχο στη Θήβα. Συµµετείχε στη µάχη των Λεύκτρων (371 π.Χ.) και σκοτώθηκε στη µάχη των
Κυνός Κεφαλών (364 π.Χ.).
ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (431-404 π.Χ.):
Α΄ περίοδος: 431-421 π.Χ. (Αρχιδάµειος Πόλεµος)
Τα δύο πρώτα χρόνια του πολέµου ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Αρχίδαµος εισέβαλε στην Αττική
προκαλώντας καταστροφές, ενώ την ίδια στιγµή αθηναϊκά πλοία κατέστρεφαν ως αντίποινα τα
λακωνικά παράλια. Ο λοιµός που ενέσκηψε στην Αθήνα άφησε χιλιάδες θύµατα πίσω του,
ανάµεσά τους και τον Περικλή. Η αποστασία της Λέσβου και η παράδοση των Πλαταιών
στους Θηβαίους και τους Σπαρτιάτες πολιορκητές συνοδεύτηκαν από άγριες σφαγές των
αντιπάλων. Η επικράτηση στην Αθήνα µιας ακραίας φιλοπόλεµης µερίδας υπό το δηµαγωγό
Κλέωνα περιέπλεξε τα πράγµατα µέχρι την υπογραφή το 421 π.Χ. της Νικίειου Ειρήνης. Τα
χρόνια που ακολούθησαν µέχρι το 415 π.Χ. θα µπορούσαν να ονοµαστούν λόγω των
συνεχιζόµενων αψιµαχιών ως τα έτη της ένοπλης ειρήνης (βλ. χάρτη 6).
Β΄ περίοδος: 415-413 π.Χ. (εκστρατεία στη Σικελία)
Ο Αλκιβιάδης, ο οποίος στο µεταξύ είχε επικρατήσει στα πολιτικά πράγµατα της Αθήνας,
έπεισε τους Αθηναίους να εκστρατεύσουν στη Σικελία για αντιπερισπασµό. Το γεγονός των
Ερµοκοπιδών και η αυτοµόληση του Αλκιβιάδη στη Σπάρ-τη συνέτειναν στην πλήρη
καταστροφή του αθηναϊκού εκστρατευτικού σώµατος (βλ. χάρτη 7).
Γ΄ περίοδος: 413-404 π.Χ. (∆εκελεικός Πόλεµος)
Στη διάρκεια αυτής της περιόδου οι Σπαρτιάτες οχύρωσαν τη ∆εκέλεια και οι Αθηναίοι
φρόντισαν να µεταφέρουν τον πόλεµο στη Μικρά Ασία. Οι συνεχείς συγκρούσεις, κυρίως στη
θάλασσα, και η επιστροφή του Αλκιβιάδη έδωσαν προς στιγµή το πλεονέκτηµα στους
Αθηναίους. Τα λάθη όµως που επακολούθησαν τη νικηφόρο ναυµαχία των Αργινουσών (406
π.Χ.) οδήγησαν στην αιχµαλωσία του αθηναϊκού στόλου στους Αιγός ποταµούς και στην
παράδοση της Αθήνας στο Σπαρτιάτη στρατηγό Λύσανδρο (404 π.Χ.).
ΠΕΛΤΗ-ΠΕΛΤΑΣΤΑΙ: Η πέλτη ήταν µικρή ασπίδα µηνοειδούς σχήµατος, πλεκτή από
κλώνους ιτιάς µε επικάλυψη από δέρµα κατσίκας. Την χρησιµοποίησαν για πρώτη φορά οι
Θράκες. Το στρατιωτικό σώµα που οι οπλίτες έφεραν την πέλτη ονοµαζόταν πελτασταί.
ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΟΡΟΣ: Πλοίο της Αρχαϊκής Περιόδου (700-500 π.Χ.), πρόδροµος των
τριήρεων. ∆εν έχουµε ακριβείς πληροφορίες για τις διαστάσεις του. ∆ιάφοροι ερευνητές
δίνουν τις παρακάτω υποθετικές διαστάσεις: µήκος 33 µέτρα, πλάτος 4,80 µέτρα και βύθισµα
0,60 µέτρα. ∆ιέθετε 25 ζεύγη κουπιών. Πλήρωµα: 50 κωπηλάτες, 10 αξιωµατικοί και 20
πεζοναύτες. Το πλοίο έφερε έµβολο.
ΠΕΡ∆ΙΚΚΑΣ Α΄: Ιδρυτής του µακεδονικού κράτους (8ος αιώνας π.Χ.) και γενάρχης του
βασιλικού οίκου της Μακεδονίας.
ΠΕΡ∆ΙΚΚΑΣ Β΄: Βασιλιάς της Μακεδονίας από το 455 π.Χ., διάδοχος του πατέρα του
Αλεξάνδρου Α΄. Στον Πελοποννησιακό Πόλεµο υποστήριξε τους Σπαρτιάτες, αν και ήταν
σύµµαχος των Αθηναίων.
ΠΕΡ∆ΙΚΚΑΣ: Στρατηγός του Μεγάλου Αλεξάνδρου και ρυθµιστής της πολιτικής
κατάστασης µετά το θάνατο του. Νικήθηκε από τον Πτολεµαίο Α΄ στην Αίγυπτο και
δολοφονήθηκε το 321 π.Χ.
ΠΕΡΙΑΝ∆ΡΟΣ Ο ΚΟΡΙΝΘΙΟΣ: Ένας από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας. Ο
Περίανδρος, γιος του τυράννου της Κορίνθου Κύψελου, διαδέχτηκε τον πατέρα του στην
εξουσία. Η περίοδος της τυραννίδας του υπήρξε µια λαµπρή εποχή οικονοµικής και
πολιτιστικής ακµής για την πόλη της Κορίνθου (626/5-585 π.Χ.). Κατασκεύασε τη δίολκο, ένα
µεγάλο δρόµο µε πελεκητές πέτρες για να µεταφέρονται τα καράβια µε αµάξια από το
Σαρωνικό στον Κορινθιακό Κόλπο.
ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ Ω∆ΕΙΟΝ: Βρίσκεται στη νότια πλευρά της Ακρόπολης και είναι σύγχρονο
- 42 -
του Παρθενώνα. Σε αυτό τελούνταν µουσικοί αγώνες που ο Περικλής συµπεριέλαβε στα
Παναθήναια και πιθανόν οι δραµατικοί προαγώνες από τους οποίους αναδεικνύονταν οι τρεις
καλύτεροι δραµατικοί ποιητές που έπαιρναν µέρος στον τελικό. Το σχήµα του ήταν σχεδόν
τετράγωνο και είχε τετράκλινη στέγη. Το κτίριο διέθετε µία µόνο αίθουσα και η ξύλινη οροφή
στηριζόταν σε ένα πλήθος κιόνων. Στις τέσσερις πλευρές της αίθουσας υπήρχαν έδρανα για
τους θεατές.
ΠΕΡΙΚΛΗΣ: Αναµφίβολα η κορυφαία πολιτική προσωπικότητα της αρχαιότητας. Γεννήθηκε
το 495 π.Χ. στο δήµο του Χολαργού, πατέρας του ήταν ο Ξάνθιππος και µητέρα του η
Αγαρίστη. Συγγενής του Αλκµεωνίδη Κλεισθένη, του θεµελιωτή της Αθηναϊκής ∆ηµοκρατίας.
∆ιατέλεσε µαθητής του Ζήνωνα του Ελεάτη, και κυρίως του Αναξαγόρα. Από αυτόν το
φιλόσοφο έµαθε να αντιµετωπίζει ορθολογικά τα φυσικά φαινόµενα και έτσι απαλλάχτηκε
από τη δεισιδαιµονία. Μετά τη φυγή του Θεµιστοκλή, χαρισµατικού ηγέτη της δηµοκρατικής
µερίδας του αθηναϊκού δήµου, και τη σχεδόν µονοκρατορία του αριστοκρατικού Κίµωνα,
προσχώρησε στη δηµοκρατική παράταξη. Το 461 π.Χ., µετά το θάνατο του Εφιάλτη, του
αρχηγού της δηµοκρατικής παράταξης, ο Περικλής αναδείχθηκε στη θέση του. Η µεγάλη
εµπιστοσύνη που έδειχνε ο λαός στο πρόσωπό του είχε ως αποτέλεσµα να εκλεγεί 14 συνεχείς
φορές στρατηγός, γεγονός µοναδικό στην ιστορία των Αθηνών την αρχαιότητα. Ένα από τα
πρώτα µέτρα που εισηγήθηκε ο Περικλής ήταν η «µισθοφορά», δηλαδή η παροχή µισθού στην
αρχή στους πολίτες που ήταν µέλη δικαστηρίων και στη συνέχεια στους βουλευτές και στους
κληρωτούς άρχοντες. Η µισθοφορά έδινε τη δυνατότητα στους άπορους να συµµετέχουν στα
κοινά. Με δική του εισήγηση καθιερώθηκαν τα «θεωρικά», δηλαδή η επιχορήγηση των
απόρων για να µπορούν να παρακολουθούν τις θεατρικές παραστάσεις.
Το 457 π.Χ. παραχωρήθηκε και στους ζευγίτες το δικαίωµα να εκλέγονται άρχοντες.
Με την ολοκλήρωση της κατασκευής των Μακρών Τειχών, των οποίων η ανέγερση είχε
ξεκινήσει από τον Θεµιστοκλή, η Αθήνα συνδέθηκε µε τον Πειραιά και δηµιουργήθηκε έτσι
ένα απόρθητο σχεδόν φρούριο. Ενίσχυσε συγχρόνως την υποδοµή του λιµανιού, αλλά και την
άµυνά του, µετατρέποντάς το στην ισχυρότερη ναυτική βάση του ελληνικού κόσµου.
Ο Περικλής, ο οποίος στο µεταξύ έχει αναλάβει την αρχηγία της δηµοκρατικής παράταξης,
έστρεψε την προσοχή του προς τη ∆ύση. Οι προσπάθειες αυτές, που στρέφονταν ουσιαστικά
εναντίον της Κορίνθου, η οποία ήδη είχε απολέσει εξαιτίας της δράσης των Αθηναίων τα
ερείσµατά της στην Ανατολή, γρήγορα δηµιούργησαν ένα κλίµα οξύτατου ανταγωνισµού
ανάµεσα στις δύο πόλεις. Η καταστροφή του αθηναϊκού εκστρατευτικού σώµατος στην
Αίγυπτο ανάγκασε τους Αθηναίους να αναδιπλωθούν και να µεταφέρουν το ταµείο της
Αθηναϊκής Συµµαχίας στην Αθήνα. Ο Περικλής, διαβλέποντας τον κίνδυνο η πόλη να εκτεθεί
σε διµέτωπο αγώνα, προχώρησε στη σύναψη ανακωχής µε τη Σπάρτη. Λίγο αργότερα, το 449
π.Χ., ο απεσταλµένος των Αθηναίων στα Σούσα Καλλίας υπέγραψε την οµώνυµη συνθήκη µε
τον Πέρση Μεγάλο Βασιλέα.
Το 446 π.Χ. συνοµολόγησε µε τη Σπάρτη τις Τριακονταετείς Σπονδές, ενώ το 444 π.Χ., µε τον
αποικισµό των Θουρίων στη νότια Ιταλία, στον οποίο έδωσε πανελλήνιο χαρακτήρα, διεύρυνε
µε έξοχο τρόπο την πολιτική επιρροή των Αθηναίων στη ∆ύση.
Από αυτή χρονιά έως το θάνατό του εκλεγόταν συνεχώς στρατηγός. Στο διάστηµα αυτό ο
Περικλής ενίσχυσε την αθηναϊκή παρουσία στον Εύξεινο Πόντο µε κληρουχίες και µε την
ίδρυση της Αµφίπολης στη Μακεδονία. Το 434 π.Χ., µε το µεγαρικό ψήφισµα, µε το οποίο
αποκλείονταν οι Μεγαρείς από τα λιµάνια που βρίσκονταν κάτω από αθηναϊκό έλεγχο, και µε
τη δηµιουργία επιµαχίας µε την Κέρκυρα, ήρθε σε άµεση αντίθεση µε την Κόρινθο και κατ'
επέκταση µε τα κράτη-µέλη της Πελοποννησιακής Συµµαχίας, της οποίας η ηγέτιδα δύναµη
ήταν η Σπάρτη. Ο πόλεµος ανάµεσα στις δύο υπερδυνάµεις της εποχής ήταν πλέον
αναπόφευκτος. Τα δύο πρώτα χρόνια του πολέµου ο Περικλής υπήρξε ο εµπνευστής του
σχεδίου δράσης της Αθήνας έναντι των αντιπάλων της. Ο λοιµός όµως που είχε αποδεκατίσει
τον πληθυσµό της πόλης γρήγορα κατέβαλε και αυτόν.
Τα δηµόσια έργα της εποχής του Περικλή
∆ιπλό σκοπό εξυπηρετούσε και το µακροχρόνιο πολιτιστικό πρόγραµµά του: Αφενός να δώσει
στην πόλη µορφή αντάξια του µεγαλείου της και αφετέρου να προσφέρει εργασία, άρα και
εισόδηµα, στους κατοίκους της. Τα µεγαλοπρεπέστερα οικοδοµήµατα χτίστηκαν µετά το 447
π.Χ., µε χρήµατα τα οποία προέρχονταν από το ταµείο της συµµαχίας, στην Ακρόπολη.
- 43 -
Κορυφαίο κτίσµα ήταν ο Παρθενώνας, µέσα στον οποίο στήθηκε το χρυσελεφάντινο άγαλµα
της θεάς Αθηνάς, της προστάτιδας της Αθήνας, έργο του Φειδία.
Αυτά τα έργα, η υλοποίηση των οποίων ισχυροποιούσε τον αθηναϊκό δήµο, συνάντησαν τη
λυσσαλέα αντίδραση της αριστοκρατικής ηγεσίας που ενέπλεξε τον Περικλή και τους στενούς
συνεργάτες του, ακόµη και τη σύζυγό του Ασπασία, σε δικαστικούς αγώνες µε βασική
κατηγορία αυτή της υπεξαίρεσης δηµόσιου χρήµατος.
ΠΕΡΣΕΥΣ: Ο τελευταίος βασιλιάς της Μακεδονίας (179-168). Νόθος γιος και διάδοχος του
βασιλιά Φίλιππου Ε΄. Το 171 π.Χ. η ρωµαϊκή σύγκλητος, διαβλέποντας τον κίνδυνο από τη
δηµοτικότητα του Φιλίππου, του κήρυξε τον πόλεµο. Οι πολύ ανώτερες ρωµαϊκές
στρατιωτικές δυνάµεις, που τις διοικούσε ο ικανός στρατηγός Αιµίλιος Παύλος, κατέστρεψαν
το µακεδονικό στρατό στην Πύδνα το 168 π.Χ. Προδοµένος από όλους, ο Περσέας κατέφυγε
στη Σαµοθράκη, αλλά οι κάτοικοι του νησιού τον παρέδωσαν στο νικητή στρατηγό. Όταν ο
Αιµίλιος Παύλος µπήκε θριαµβευτής στη Ρώµη ανάµεσα στους αιχµαλώτους πρώτα
παρουσίασε τον άτυχο βασιλιά. Πέθανε λίγο αργότερα ως αιχµάλωτος των Ρωµαίων.
ΠΕΡΣΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ (οι εκστρατείες εναντίον της Ελλάδας) 492-479 π.Χ.
Α΄ εκστρατεία (492 π.Χ.)
Η πρώτη εκστρατεία των Περσών µε επικεφαλής τον Μαρδόνιο απέτυχε επειδή µια
τροµακτική θύελλα κοντά στη Χερσόνησο του Άθω κατέστρεψε τον περσικό στόλο και
επέτρεψε στους Έλληνες να απορρίψουν το τελεσίγραφο του Μαρδόνιου, µε το οποίο ο
Πέρσης στρατηγός ζητούσε «γη και ύδωρ».
Β΄ εκστρατεία (490 π.Χ.)
Μετά την αποτυχία της πρώτης εκστρατείας οι Πέρσες προτίµησαν να πλεύσουν κατευθείαν
από την Ιωνία στην αρχή εναντίον της Ερέτριας και στη συνέχεια εναντίον των Αθηνών. Οι
περσικές δυνάµεις ήταν µάλλον περιορισµένες και διοικούνταν από δύο νέους και ιδιαίτερα
φιλόδοξους στρατηγούς του ∆αρείου, τον ∆άτη και τον Αρταφέρνη. Η Ερέτρια ήταν το πρώτο
θύµα των Περσών. Στη συνέχεια τα περσικά στρατεύµατα αποβιβάστηκαν στην ακτή του
Σχοινιά, κοντά στην Αθήνα. Οι Αθηναίοι παρατάχθηκαν στο πεδίο του Μαραθώνα µαζί µε
τους Πλαταιείς απέναντι από τους Πέρσες. Επικεφαλής των ελληνικών δυνάµεων ήταν ο
Αθηναίος στρατηγός Μιλτιάδης, ο οποίος, εφαρµόζοντας µια πρώτη απλή παραλλαγή της
λοξής φάλαγγας και στηριζόµενος στη µοναδική ευκινησία των οπλιτών, συνέτριψε τους
Πέρσες (βλ. χάρτη 4).
Γ΄ εκστρατεία (480-479 π.Χ.)
Αυτή τη φορά επικεφαλής των δυνάµεων που θα έκαναν εισβολή στην Ελλάδα ήταν ο ίδιος ο
Ξέρξης. Ισχυρές πεζικές και ναυτικές δυνάµεις κατευθύνθηκαν προς τη νότια Ελλάδα. Στο
Αρτεµίσιο, στα βόρεια της Εύβοιας, ο ελληνικός στόλος πέτυχε µια µάλλον περιορισµένη νίκη
επί του περσικού. Στην ξηρά ο βασιλιάς της Σπάρτης Λεωνίδας, µαζί µε τριακόσιους
συµπατριώτες του και περίπου επτακόσιους Θεσπιείς, αποφάσισε να κλείσει το δρόµο στους
Πέρσες στα στενά των Θερµοπυλών τον Αύγουστο του 480 π.Χ. Οι γενναίοι του Λεωνίδα
«τοις εκείνων ρήµασι πειθόµενοι» έπεσαν µέχρις ενός. Ο δρόµος για την Αθήνα ήταν πλέον
ανοιχτός στους εισβολείς. Η πόλη καταστράφηκε. Ο Θεµιστοκλής µε τέχνασµα παρέσυρε τους
Πέρσες σε ναυµαχία στην κλειστή θάλασσα της Σαλαµίνας (Σεπτέµβριος 480 π.Χ.). Ο Ξέρξης
µετά την ήττα του έσπευσε να σωθεί στην Ασία αφήνοντας τις πεζικές δυνάµεις του µε
επικεφαλής τον Μαρδόνιο στις πεδιάδες της Βοιωτίας.
Έπειτα από ένα χρόνο ο Σπαρτιάτης στρατηγός Παυσανίας διέλυσε τα υπολείµµατα της
περσικής στρατιάς κοντά στις Πλαταιές. Η ήττα αυτή των Περσών, σε συνδυασµό µε τη νίκη
του ελληνικού στόλου υπό το Σπαρτιάτη ναύαρχο Λεωτυχίδα στη Μυκάλη (άνοιξη του 479
π.Χ.), σηµατοδότησε για τους Έλληνες το τέλος των αµυντικών Περσικών Πολέµων (βλ.
χάρτη 5).
ΠΕΡΣΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ (η αντεπίθεση των Ελλήνων): Το 478 π.Χ. ο βασιλιάς της Σπάρτης
Παυσανίας, επικεφαλής ισχυρής ελληνικής ναυτικής µοίρας, επιτέθηκε εναντίον των Περσών
και απελευθέρωσε πολλές πόλεις της Ιωνίας. Γρήγορα όµως, εξαιτίας της αλαζονικής
συµπεριφοράς του, ανακλήθηκε στη Σπάρτη όπου και καταδικάστηκε σε θάνατο. Την
προστασία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας ανέλαβαν πλέον οι Αθηναίοι που έσπευσαν να
δηµιουργήσουν µια συµµαχία, της οποίας η έδρα βρισκόταν στη ∆ήλο (∆ηλιακή).
Το 465 π.Χ. ο Αθηναίος στρατηγός Κίµων, επικεφαλής συµµαχικών δυνάµεων σε µια
- 44 -
πεζοναυµαχία κοντά στον ποταµό Ευρυµέδοντα, διέλυσε τις περσικές δυνάµεις, ενώ µερικά
χρόνια αργότερα οι Αθηναίοι έσπευσαν να βοηθήσουν τους Αιγυπτίους οι οποίοι στο µεταξύ
είχαν επαναστατήσει εναντίον των Περσών. Το δίχως άλλο µεγαλεπήβολο εγχείρηµα απέτυχε.
Ο Κίµων συνέχισε τις προσπάθειες του να εκδιώξει τους Πέρσες από την Κύπρο, αλλά ο
θάνατος τον βρήκε µπροστά στα τείχη του Κιτίου. Οι Αθηναίοι, και ιδιαίτερα ο Περικλής,
επειδή είχαν αντιληφθεί ότι ο κίνδυνος προερχόταν από τη Σπάρτη, έσπευσαν να συνάψουν
µια σχετικά έντιµη ειρήνη µε την Περσία, την Ειρήνη του Καλλία (449/448 π.Χ.). Έπρεπε να
περάσουν εκατό και πλέον χρόνια για ελευθερώσει ο Αλέξανδρος την Ιωνία από τους Πέρσες
και να εκδικηθεί την καταστροφή των ιερών.
ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ: Χωρίο της Χαλκιδικής κοντά στο σπήλαιο «Κόκκινες Πέτρες» στο οποίο το
1960 ανακαλύφθηκε το αρχαιότερο εύρηµα ανθρωπολογικού ενδιαφέροντος στον ελληνικό
χώρο που χρονολογείται στο 75000 π.Χ. Επρόκειτο για ένα κρανίο χωρίς κάτω σιαγόνα,
πιθανόν γυναίκας ηλικίας περίπου 25 ετών, νεαντερταλοειδούς τύπου.
ΠΙΝ∆ΑΡΟΣ: Λυρικός ποιητής. Η αρχαϊκή ποίηση των Ελλήνων βρήκε στον Πίνδαρο τον
τελευταίο και ύψιστο εκπρόσωπό της. Γεννήθηκε το 518 π.Χ. (ή 522 π.Χ.) στις Κυνός
Κεφαλές της Βοιωτίας. ∆εν γνωρίζουµε το έτος του θανάτου του. Το µεγαλύτερο µέρος της
ζωής του το πέρασε στην Αθήνα, την οποία αγάπησε πολύ. Σώθηκαν «Επίνικοι» (ύµνοι στους
νικητές των τεσσάρων πανελλήνιων αγώνων). Αίρεται πάνω από την απλή πραγµατικότητα
των αγώνων, ανάγεται στο κόσµο του µύθου και µε βαθύ θρησκευτικό συναίσθηµα δίνει σε
αυτόν ζωή. Υµνεί τη σοφία, την αρετή και το κάλλος σύµφωνα µε τα ιδεώδη της δωρικής
αριστοκρατικής αντίληψης.
ΠΙΤΤΑΚΟΣ Ο ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ: Ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας
(περίπου 650-569 π.Χ.). Ελευθέρωσε τη Μυτιλήνη από τον τύραννο Μέλεγχρο και κυβέρνησε
µε επιτυχία για δέκα χρόνια ως αισυµνήτης (αιρετός άρχοντας ο οποίος µε απόφαση του
δήµου βοηθούσε στη συνδιαλλαγή ανάµεσα στις πολιτικές παρατάξεις).
Μερικά από τα πιο γνωστά αποφθέγµατά του είναι τα ακόλουθα: «θεράπευε ευσέβειαν,
παιδείαν, σωφροσύνην, φρόνησιν, αλήθειαν, πίστιν, εµπειρίαν, επιδεξιότητα, επιµέλειαν,
οικονοµίαν και τέχνην», «τον φίλον κακώς µη λέγε µηδ’ ευ τον εχθρόν, ασυλλόγιστον γαρ το
τοιούτον», «χαλεπόν εσθλόν έµµεναι» και «πιστόν γη άπιστον θάλασσα».
ΠΛΑΤΩΝ: Αθηναίος φιλόσοφος και αγαπηµένος µαθητής του Σωκράτη (427 π.Χ.-348/7
π.Χ.). Ο Πλάτωνας δεν υπήρξε ούτε απόστολος κάποιας θρησκείας ούτε δηµιουργός κάποιου
συστήµατος ηθικής, ωστόσο τιµήθηκε από τους µεταγενέστερους µε επίθετα όπως θεϊκός
(Φρόιντ), µακάριο πνεύµα (Γκαίτε) και µε εκφράσεις όπως αυτή του Άλφρεντ Νορθ
Ουάιτχεντ: «Η φιλοσοφική παράδοση της Ευρώπης δεν είναι παρά µια σειρά υποσηµειώσεων
στον Πλάτωνα».
Κέντρο της πλατωνικής διδασκαλίας είναι η «επιστήµη του αγαθού». Η ιδέα του αγαθού είναι
η υψίστη. Βασική αντίληψη του Πλάτωνα ήταν ότι τα πράγµατα, όλες οι σχετικές και
επιµέρους αξίες, βρίσκονται προς την απόλυτη αξία σε σχέση µίµησης και «µέθεξης». Το
επιµέρους «καλόν» ή «αγαθόν» ή «δίκαιον» είναι καλό ή αγαθό ή δίκαιο λόγω της αναφοράς
του στο καθαυτό καλό ή αγαθό ή δίκαιο, στην ιδέα δηλαδή του καλού κ.λπ. Κατ’ επέκταση
όλος ο κόσµος των επιµέρους αξιών και των πεπερασµένων, φθαρτών πραγµάτων είναι η
απεικόνιση ενός κόσµου αρχετύπων, «αεί όντων», αιώνιων αξιών. Αυτό το αιώνιο καθαυτό
υπάρχον είναι η ιδέα. Έτσι φτάνουµε στη θεωρία των ιδεών, η οποία αποτελεί το κέντρο της
πλατωνικής φιλοσοφίας. Ξεκινώντας από τη θεωρία των ιδεών ο Πλάτωνας καταλήγει στη
διατύπωση ότι η ψυχή είναι αθάνατη. Η ψυχή διακρίνεται σε τρία µέρη: το λογιστικόν, το
θυµοειδές και το επιθυµητικόν. Η δοµή της πολιτείας είναι ανάλογη µε τη δοµή της ψυχής. Τα
τρία αυτά µέρη της ψυχής αντιστοιχούν στις τρεις τάξεις: τους άρχοντες, τους φύλακες και
τους δηµιουργούς. Σκοπός του πολιτικού ηγέτη, του άρχοντα, ο οποίος ταυτίζεται µε τον
αληθινό φιλόσοφο, πρέπει να είναι η ορθή αγωγή των κατάλληλων, προικισµένων φύσεων.
Στο διάλογό του «Τίµαιος», τέλος, ο Πλάτωνας εκφράζει κυρίως την κοσµολογία του, που τον
κατατάσσει στους προ Χριστόν χριστιανούς: Ο κόσµος δηµιουργήθηκε από τον «δηµιουργόν»,
ο οποίος είναι «αγαθός» και επιτρέπει και σε όλα τα άλλα να µετάσχουν της αγαθότητάς του.
ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΑΚΑ∆ΗΜΙΑ: Ιερό άλσος της Αθήνας νοτιοανατολικά του Ιππείου Κολωνού
όπου ο Πλάτωνας εγκατέστησε τη φιλοσοφική σχολή του. Το έργο της Ακαδηµίας
συνεχίστηκε µέχρι το 529 µ.Χ. οπότε σταµάτησε να λειτουργεί έπειτα από διαταγή του
- 45 -
αυτοκράτορα Ιουστινιανού Α΄.

ΠΟΛΥΒΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΤΗΣ: Έλληνας ιστορικός από τη Μεγαλόπολη της
Αρκαδίας (200-125/0 π.Χ.). Αναδείχθηκε στα ύπατα αξιώµατα της Αχαϊκής Συµπολιτείας.
Υπήρξε ένας από τους χίλιους Αχαιούς οµήρους που στάλθηκαν στη Ρώµη µετά την ήττα στην
Πύδνα (168 π.Χ.). Εκεί παρέµεινε 16 χρόνια και συνδέθηκε φιλικά µε τον Σκιπίωνα τον
Αφρικανό. Το έργο του «Ιστορίαι» χαρακτηρίζεται από τη µεθοδική ανάλυση και την
αιτιοκρατική ερµηνεία των γεγονότων. Ο Πολύβιος συνέλαβε την ιδέα της εξέλιξης των
κοινωνιών, την οποία προεξέτεινε, προφανώς επηρεασµένος από τη στωική φιλοσοφία, ως
θεωρία της «ανακυκλήσεως». Σύµφωνα µε τη θεωρία αυτή, τα πολιτικά σχήµατα της
µοναρχίας, της αριστοκρατίας και της δηµοκρατίας διαδέχονται αναπόφευκτα το ένα το άλλο,
γιατί φθείρονται από τη χρήση.
ΠΟΛΥΓΝΩΤΟΣ: Ζωγράφος του 5ου αιώνα π.Χ. από τη Θάσο. Από τα πιο γνωστά έργα του
είναι οι παραστάσεις στην Ποικίλη Στοά, όπου ιστόρησε τη µάχη του Μαραθώνα, και οι
τοιχογραφίες στη Λέσχη των Κνιδίων στους ∆ελφούς. Τις τοιχογραφίες αυτές µας τις
περιγράφουν ο Παυσανίας και ο Πλίνιος. Στον Πολύγνωτο, που επινόησε νέους τρόπους για
τη σύνθεση πολυπρόσωπων παραστάσεων, αποδίδεται η παράδοση της ιστορικής ζωγραφικής.
Χαρακτηρίζεται επίσης από τον τρόπο µε τον οποίο απέδιδε τη διαφάνεια των ενδυµάτων.
Επίδραση του έργου του, σύµφωνα µε τους ειδικούς, βρίσκουµε στα αρχαία αγγεία, και
κυρίως στο µεγάλο κρατήρα του Ορβιέτο, όπου απεικονίζεται ο όλεθρος των παιδιών της
Νιόβης. Ο Αριστοτέλης γράφει ότι έκανε τους ανθρώπους καλύτερους από ό,τι ήταν. Ο
Πλίνιος σηµειώνει ότι ο Πολύγνωτος ήταν ο πρώτος που απεικόνισε ανοιχτό το ανθρώπινο
στόµα αφήνοντας να φανούν τα δόντια.
ΠΟΛΥ∆ΑΜΑΣ: Θεσσαλός ολυµπιονίκης στο παγκράτιο το 408 π.Χ. Σύµφωνα µε τον
Παυσανία, ήταν θηριώδης στην εµφάνιση. Είχε συλλάβει δίχως όπλα ένα λιοντάρι στον
Όλυµπο, ενώ είχε ακινητοποιήσει ένα άρµα πιάνοντάς το από το πίσω µέρος του. Η παράδοση
αναφέρει ότι ο Πολυδάµας σκοτώθηκε από την κατάρρευση της οροφής ενός σπηλαίου αφού
πρώτα είχε κατορθώσει να σώσει τους φίλους του οι οποίοι βρίσκονταν εκείνη τη στιγµή
κοντά του.
ΠΟΛΥΚΛΕΙΤΟΣ: Αδριαντοποιός από το Άργος (5ος αιώνας π.Χ.). Τα έργα του διακρίνονται
για τη δωρική αυστηρότητα, τη λιτότητα, την τελειότητα των αναλογιών και την
αρρενωπότητα. Το πιο γνωστό έργο του είναι ο «∆ορυφόρος», που, εξαιτίας της τελειότητας
των αναλογιών του, ονοµάστηκε και «Κανόνας». Άλλα σηµαντικά του έργα, από τα οποία
δυστυχώς κανένα δεν σώζεται, αλλά τα γνωρίζουµε µόνο από αντίγραφα, ήταν ο
«∆ιαδούµενος», η «Αµαζόνα» κ.ά. Υπήρξε φίλος του Αισχύλου και ήταν αγαπητός σε όλους
τους πνευµατικούς ανθρώπους της εποχής του.
ΠΟΛΥΚΡΑΤΗΣ: Το 538 π.Χ. ο Πολυκράτης και τα αδέρφια του Παντάγνωστος και
Συλοσώντας κατέλαβαν την εξουσία στη Σάµο. Ο Πολυκράτης έγινε τύραννος στη Σάµο.
Ανάµεσα στα σπουδαία τεχνικά έργα που έγιναν στην εποχή του ήταν και η σήραγγα την
οποία κατασκεύασε ο Μεγαρέας µηχανικός Ευπαλίνος (Ευπαλίνειο Υδραγωγείο). Ανήγειρε το
Ηραίο της Σάµου και έφτιαξε το λιµάνι του νησιού.
ΠΟΛΥΣΠΕΡΧΩΝ : Μακεδόνας στρατηγός (380-301 π.Χ.), στην αρχή στην υπηρεσία του
Φιλίππου και στη συνέχεια του Αλεξάνδρου. Τον 319 π.Χ. ο Αντίπατρος τον όρισε διάδοχό
του στην αντιβασιλεία της Μακεδονίας. Αυτό το γεγονός προκάλεσε την αντίδραση του
Κάσσανδρου και έτσι αναγκάστηκε να καταφύγει στους Αιτωλούς. Προσπάθησε αργότερα να
κερδίσει την εύνοια του Κάσσανδρου, αλλά οι ενέργειές του τον έκαναν ανυπόληπτο. Πέθανε
εγκαταλειµµένος στη Λοκρίδα.
ΠΟΤΕΙ∆ΑΙΑ: Πόλη της Χαλκιδικής, αποικία των Κορινθίων. Υπήρξε µέλος της Αθηναϊκής
Συµµαχίας αν και ήταν κορινθιακή αποικία. Το 432 π.Χ., υποκινούµενη από την Κόρινθο,
αποστάτησε από τους Αθηναίους. Το γεγονός αυτό ήταν µία από τις αφορµές του
Πελοποννησιακού Πολέµου. Το 429 π.Χ. καταλήφθηκε από τους Αθηναίους. Το 356 π.Χ.
καταστράφηκε από τον Φίλιππο Β΄ και τα εδάφη της δόθηκαν στους Ολυνθίους.
ΠΡΑΞΙΤΕΛΗΣ: Αθηναίος γλύπτης, γιος του Κηφισόδοτου, που έζησε στα µέσα του 4ου
αιώνα π.Χ. Απέδωσε µε φυσικότητα το γυµνό γυναικείο σώµα. Χαρακτηριστική στο έργο του
είναι η κυµατιστή γραµµή την οποία απέδιδε στον άξονα του σώµατος. Οι θεοί του αποπνέουν
γλυκύτητα, αφηρηµένη συλλογή και ηδυπάθεια. Το µόνο σωζόµενο έργο του είναι ο «Ερµής»
- 46 -
που βρίσκεται στο Μουσείο της Ολυµπίας.

ΠΡΑΤΙΝΑΣ: Τραγικός ποιητής από το Φλιούντα της Νεµέας (6ος αιώνας π.Χ.). Εισήγαγε
στην Αθήνα τη διδασκαλία του σατυρικού δράµατος. Φέρεται να συνέγραψε 18 τραγωδίες και
32 σατυρικά δράµατα.
ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ: Άρχισαν να ανεγείρονται στην Ακρόπολη των Αθηνών το 437 π.Χ. µε βάση
σχέδια του Μνησικλή και εγκαινιάστηκαν εσπευσµένα το 432 π.Χ., µάλλον πριν από την
αποπεράτωσή τους, όπως µαρτυρούν οι µεγάλες µαρµάρινες επιφάνειές του που δεν έχουν
υποστεί την τελική επεξεργασία τους.
Η επίσπευση των εγκαινίων ίσως να οφειλόταν στην έκρηξη του Πελοποννησιακού Πολέµου.
Τα Προπύλαια είναι µνηµειακού χαρακτήρα και διακρίνονται για τη χρήση δωρικών και
ιωνικών κιόνων. Το κτίσµα διαθέτει πέντε εισόδους για την Ακρόπολη, µία κεντρική πολύ
µεγάλη και άλλες τέσσερις κλιµακωτά µικρότερες.
ΠΡΩΤΑΓΟΡΑΣ Ο ΛΕΟΝΤΙΝΟΣ: Φιλόσοφος ο οποίος γεννήθηκε στους Λεοντίνους της
Κάτω Ιταλίας ίσως το 480 π.Χ. και πέθανε το 411 π.Χ. ∆ίδαξε κυρίως στην Αθήνα και είχε
προσωπικές σχέσεις µε τον Περικλή και τον Ευριπίδη.
ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ Α΄ Ο ΛΑΓΟΥ: Μακεδόνας στρατιωτικός, διοικητής της Αιγύπτου (323-305
π.Χ.) και στη συνέχεια ιδρυτής της δυναστείας των Λαγιδών της Αιγύπτου (305-283 π.Χ.).
Νίκησε τον Αντίγονο τον Μονόφθαλµο στη µάχη της Ιψού και κυριάρχησε στην Αίγυπτο και
τη Συρία. Ίδρυσε τη Βιβλιοθήκη και το Μουσείο της Αλεξάνδρειας.
ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ Β΄ Ο ΦΙΛΑ∆ΕΛΦΟΣ: Βασιλιάς της Αιγύπτου (283-246 π.Χ.), γιος του
προηγούµενου. Γεννήθηκε στην Κω (309 π.Χ.). Ανήγειρε το Φάρο της Αλεξάνδρειας.
ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ Γ΄ Ο ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ: Βασιλιάς της Αιγύπτου (246-222 π.Χ.).
ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ ∆΄ Ο ΦΙΛΟΠΑΤΩΡ: Βασιλιάς της Αιγύπτου (222-205 π.Χ.).
ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ Ε΄ Ο ΕΠΙΦΑΝΗΣ: Βασιλιάς της Αιγύπτου (205-180 π.Χ.).
ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ ΣΤ΄ Ο ΦΙΛΟΜΗΤΩΡ: Βασιλιάς της Αιγύπτου (180-146 π.Χ.).
ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ: Βασιλιάς της Θράκης και της Μακεδονίας (281-279 π.Χ.).
Πρωτότοκος γιος του βασιλιά της Αιγύπτου Πτολεµαίου Α΄. Σκοτώθηκε πολεµώντας εναντίον
των Γαλατών οι οποίοι εκείνη την εποχή έκαναν επιδροµές στην Ελλάδα.
ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ Ο ΣΑΜΙΟΣ (580/572-500/490 π.Χ.): ∆ιάσηµος φιλόσοφος της αρχαιότητας.
Ίδρυσε φιλοσοφική σχολή και θέσπισε ένα ιδιαίτερο σύστηµα θρησκευτικών δοξασιών. Πήγε
στην Αίγυπτο, όπου µυήθηκε στα αιγυπτιακά µυστήρια, στη συνέχεια στην Κρήτη, τη Λέσβο
και τη Μίλητο. Μετανάστευσε στον Κρότωνα της Κάτω Ιταλίας και εκεί ίδρυσε σχολή µε
πολλούς µαθητές οι οποίοι ονοµάστηκαν Πυθαγόρειοι. Η σχολή του ήταν περισσότερο µια
θρησκευτική-κοινωνική κοινότητα µε ορισµένους κανόνες ζωής και µε διδασκαλία κατά το
πλείστον µυστική. Σε αυτή επικρατούσε αυστηρή πειθαρχία και κανένας δεν τολµούσε να
αντιταχθεί στις απόψεις του δασκάλου. Η διδασκαλία του Πυθαγόρα δεχόταν τους αριθµούς
ως αρχή όλων των όντων και παραδεχόταν τη µετενσάρκωση και την «ανακύκλωσή» τους. Ο
Πυθαγόρας και οι µαθητές του (Πυθαγόριοι) καλλιεργούσαν τη µουσική και τα µαθηµατικά
(πυθαγόρειο θεώρηµα).
ΠΥΘΕΑΣ Ο ΜΑΣΣΑΛΙΩΤΗΣ: Σπουδαίος Έλληνας θαλασσοπόρος και εξερευνητής του
4ου αιώνα π.Χ. Παρέπλευσε τις ακτές της δυτικής Ευρώπης και έφτασε µέχρι τη Θούλη
(Ισλανδία) και πιθανότατα εξερεύνησε τις ακτές της Βαλτικής. Πρώτος υπολόγισε το
γεωγραφικό πλάτος της Μασσαλίας και µελέτησε τις παλίρροιες σε σχέση µε τις φάσεις της
Σελήνης. Υπολόγισε επίσης την περίµετρο της Βρετανίας.
ΠΥΡΡΟΣ: Βασιλιάς της Ηπείρου (295-272 π.Χ.). Γεννήθηκε το 318 π.Χ. Ηγήθηκε
εκστρατείας στην Ιταλία εναντίον των Ρωµαίων έπειτα από πρόσκληση των Ταραντίνων,
ονειρευόµενος να επαναλάβει τον άθλο του Μεγάλου Αλεξάνδρου αλλά προς τη ∆ύση.
Νίκησε τους Ρωµαίους στην Ηράκλεια της Ιταλίας, µε µεγάλες όµως απώλειες (πύρρειος
νίκη). Συνέχισε τους αγώνες του στη Σικελία εναντίον των Καρχηδονίων ύστερα από
πρόσκληση των Συρακουσίων. Το 275 π.Χ. ηττήθηκε στο Βενεβέντο της Κάτω Ιταλίας από
τους Ρωµαίους και αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Βρήκε άδοξο τέλος το 272 π.Χ.
στο Άργος όταν σε οδοµαχία µια γυναίκα τον χτύπησε µε ένα κεραµίδι στο κεφάλι.
ΡΟΙΚΟΣ: Γεννήθηκε στη Σάµο και υπήρξε ένας από τους πιο σηµαντικούς χαλκοπλάστες
αλλά και αρχιτέκτονες της αρχαιότητας. Έδρασε γύρω στο 640 π.Χ. Ανοικοδόµησε το Ηραίον
της Σάµου και µαζί µε το γιο του Θεόδωρο και το γλύπτη Σµίλιδα κατασκεύασε το Λαβύρινθο
- 47 -
της Λήµνου. Εφηύρε τη χώνευση και την πήξη του χαλκού µέσα σε µήτρες για τη δηµιουργία
αγαλµάτων.
ΣΑΠΦΩ: «Η ποιήτρια» της αρχαιότητας. Γεννήθηκε γύρω στο 640 π.Χ. στη Λέσβο. Έζησε
και έδρασε στη Μυτιλήνη σε περίοδο πολιτικών ταραχών. Ίδρυσε θίασο από νεανίδες. Τα
ποιήµατά της αναφέρονται στη φιλία, τον έρωτα, το µίσος, τη ζηλοτυπία και τη νοσταλγία και
έχουν πάντα ως αφετηρία ένα πραγµατικό γεγονός.
ΣΕΛΕΥΚΟΣ Α΄ Ο ΝΙΚΑΤΩΡ: Φαλαγγάρχης του Μεγάλου Αλεξάνδρου, διοικητής της
Βαβυλώνας (321-305 π.Χ.). Βασιλιάς της Συρίας (305-280 π.Χ.). ∆ολοφονήθηκε έπειτα από
διαταγή του Πτολεµαίου του Κεραυνού. Ιδρυτής της δυναστείας των Σελευκιδών της Συρίας.
ΣΗΜΩΝΙ∆ΗΣ Ο ΑΜΟΡΓΙΝΟΣ: Γεννήθηκε στη Σάµο, ήταν λίγο νεότερος από τον
Αρχίλοχο (7ος αιώνας π.Χ.) και έγινε αρχηγός αποικίας στην Αµοργό. Η σκωπτική του ποίηση
είναι επηρεασµένη από την ποίηση του Αρχίλοχου. Στους στίχους του εµφανίζεται
απαισιόδοξος και απελπισµένος. Όταν δεν θρηνεί µιλά για συµπόσια και οινοποσία.
ΣΘΕΝΕΛΑΪ∆ΑΣ: Σπαρτιάτης Έφορος στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέµου. Η
φιλοπόλεµη στάση του και ο εµπρηστικός λόγος που εκφώνησε το 432 π.Χ. στη Σπάρτη στο
συνέδριο που έκαναν οι σύµµαχοι των Λακεδαιµονίων για να διαµαρτυρηθούν για τη στάση
των Αθηναίων συντέλεσε στην κήρυξη του πολέµου. Το λόγο του διέσωσε ο Θουκυδίδης και
είναι χαρακτηριστικός για τη λακωνικότητά του και για τον ωµό τρόπο που έθεσε το ζήτηµα
του πολέµου.
ΣΙΜΩΝΙ∆ΗΣ Ο ΚΕΙΟΣ: Αξιόλογος ποιητής και επιγραµµατοποιός, πολυταξιδεµένος και µε
σηµαντικές γνωριµίες. Γεννήθηκε στην Κίο της Βιθυνίας το 556 π.Χ. Έζησε στην Αθήνα
κοντά στον τύραννο Ίππαρχο, στη Θεσσαλία και στην αυλή του τυράννου Ιέρωνα των
Συρακουσών. Με τον Πίνδαρο είχε αντιζηλία και ανταγωνισµό. Καλλιέργησε όλα τα είδη της
χορικής ποίησης, ιδιαίτερα «θρήνους» και «εγκώµια». Έγραφε για βασιλιάδες αλλά και για
όποιο νικητή αγώνων µπορούσε να πληρώσει. Πολλά επιγράµµατα που αποδίδονται σε αυτόν
δεν είναι έργα του, ακόµη και το περίφηµο «Ω Ξειν’ αγγέλειν...».
ΣΚΟΠΑΣ: Πάριος γλύπτης και αρχιτέκτονας που έζησε τον 4ο αιώνα π.Χ. Χαρακτηριστικά
της τεχνοτροπίας του είναι η έντονη απόδοση του πάθους και η σφοδρή κίνηση. Τα πρόσωπα
των αγαλµάτων του εκφράζουν πόνο και ανείπωτη θλίψη. Έχτισε το Ναό της Αλέας Αθηνάς
στην Τεγέα και συµµετείχε στη δηµιουργία του γλυπτού διακόσµου του Μαυσωλείου της
Αλικαρνασσού.
ΣΚΟΤΕΙΝΟΙ ΑΙΩΝΕΣ: Η εποχή µετά την καταστροφή των Μυκηνών και µέχρι τα µέσα του
8ου αιώνα π.Χ. ονοµάζεται Σκοτεινοί Αιώνες γιατί λίγα πράγµατα είναι γνωστά γι’ αυτήν, τα
οποία δηλώνουν µια οπισθοδρόµηση. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου χρησιµοποιούνταν ο
σίδηρος, το άλογο δεν χρησίµευε µόνο για να σέρνει άρµατα αλλά το ίππευαν πλέον,
σταµάτησε η χρήση της γραφής, στην κορυφή της ιεραρχίας βρίσκονταν οι βασιλείς οι οποίοι
λάµβαναν υπόψη τους σε µεγάλο βαθµό στην άσκηση της εξουσίας τους ευγενείς, µειώθηκε ο
πληθυσµός στις περισσότερες περιοχές, ενώ παρατηρήθηκε µετανάστευση προς τις ακτές της
Μικράς Ασίας (Ιωνική Μετανάστευση), γενικεύτηκε η καύση των νεκρών και
δηµιουργήθηκαν οι πρώτες πόλεις. Προς το τέλος αυτής της εποχής γενικεύθηκε η χρήση του
αλφαβήτου, το οποίο, αν και ήταν δάνειο από τους Φοίνικες, προσαρµόστηκε µε θαυµαστό
τρόπο στις ιδιαίτερες απαιτήσεις της ελληνικής γλώσσας.
ΣΚΥΛΑΞ: Θαλασσοπόρος και γεωγράφος από την Καρία (6ος αιώνας π.Χ.). Ο ∆αρείος Α΄
του ανέθεσε εξερευνητική αποστολή στον ποταµό Ινδό. Εξερεύνησε επίσης τις ακτές της
Λιβύης. Το έργο «Περίπλους», που αποδόθηκε στον Σκύλακα, φαίνεται ότι ήταν µάλλον
συλλογικό - επρόκειτο για αφηγήσεις πολλών εξερευνητών της Μεσογείου.
ΣΟΛΩΝ: Αθηναίος πολιτικός, νοµοθέτης και ποιητής, ένας από τους επτά σοφούς της
αρχαιότητας (640-560 π.Χ.). Εκλέχτηκε άρχοντας το 594 π.Χ. και θέσπισε νέα νοµοθεσία η
οποία βασιζόταν σε ανθρωπιστικές αρχές.
Ο Σόλωνας τακτοποίησε τα ζητήµατα που αφορούσαν στους αγρότες µε την κατάργηση των
πολύ µεγάλων ιδιοκτησιών, την απαγόρευση του δανεισµού µε ενέχυρο το σώµα του
δανειζόµενου και την ολοκληρωτική παραγραφή των χρεών (Σεισάχθεια). Στη συνέχεια
προχώρησε στη διαµόρφωση ενός τιµοκρατικού πολιτειακού συστήµατος το οποίο αποτέλεσε
το τελευταίο εξελικτικό στάδιο πριν από την εγκαθίδρυση της δηµοκρατίας.
Κατέταξε τους πολίτες ανάλογα µε το εισόδηµά τους σε τέσσερις τάξεις:
- 48 -
α. Πεντακοσιοµέδιµνοι: Στην τάξη αυτήν ανήκαν όσοι παρήγαν από δικά τους κτήµατα 500
µεδίµνους σιτηρών ή την αντίστοιχη ποσότητα λαδιού ή κρασιού.
β. Ιππείς: Σε αυτή την τάξη ανήκαν όσοι παρήγαν 300 µεδίµνους σιτηρών.
γ. Ζευγίται (στρατιωτικός όρος για τους οπλίτες): Σε αυτή την τάξη ανήκαν όσοι παρήγαν
150 και αργότερα 200 µεδίµνους.
δ. Θήτες (ηµεροµίσθιοι εργάτες): Σε αυτή την τάξη ανήκαν όσοι παρήγαν λιγότερους από
150 µεδίµνους.
Στις τάξεις αυτές ανήκαν επίσης και όσοι δεν ήταν γαιοκτήµονες, οι έµποροι και οι βιοτέχνες,
ανάλογα µε το εισόδηµά τους. Οι υποχρεώσεις των πολιτών αλλά και τα δικαιώµατά τους δεν
καθορίζονταν πλέον µε βάση την τάξη και την καταγωγή τους.
Το πολίτευµα του Σόλωνα
Η λαϊκή συνέλευση (η Εκκλησία) εξέλεγε τους Εννέα Άρχοντες και τον Ταµία από τα µέλη
της πρώτης τάξης. Οι άρχοντες, µετά την ολοκλήρωση της θητείας τους, λογοδοτούσαν στην
Εκκλησία του ∆ήµου. Σε αυτή συµµετείχαν όλοι οι Αθηναίοι πολίτες οι οποίοι αποφάσιζαν για
πόλεµο και ειρήνη και νοµοθετούσαν ακολουθώντας πάντα την ηµερήσια διάταξη που
καθόριζε ένα προβουλευτικό σώµα, η Βουλή των Τετρακοσίων. Τα µέλη της Βουλής
προέρχονταν από τις τέσσερις φυλές (Αργαδείς, Αιγικορείς, Γελέοντες και Όπλητες), εκατό
από κάθε φυλή, και ανήκαν στις τρεις ανώτερες τάξεις (όχι στους θήτες). Η Ηλιαία (από το
ρήµα αλίζω=συγκεντρώνω), δικαστήριο που µέλη του µπορούσαν να εκλεγούν άντρες άνω
των τριάντα ετών και από τις τέσσερις τάξεις, έβαλε πραγµατικά τα θεµέλια της δηµοκρατίας.
Καθήκοντα της Ηλιαίας ήταν εκτός από τα καθαρά δικαστικά και η συζήτηση των εφέσεων
πάνω στις δικαστικές αποφάσεις των αρχόντων. Ο λαός µπορούσε πλέον να ελέγχει την
εκτελεστική εξουσία.
Ο Σόλωνας διατήρησε τον Άρειο Πάγο, αλλά του αφαίρεσε πολλές εξουσίες, όπως αυτή της
εκλογής των αρχόντων και της διατύπωσης προβουλευµάτων. Εξακολούθησε όµως ο Άρειος
Πάγος να ευθύνεται για την τήρηση των νόµων, την προστασία του πολιτεύµατος και την
εκδίκαση υποθέσεων εγκληµάτων θρησκευτικού κυρίως χαρακτήρα αλλά και φόνους εκ
προµελέτης. Μέλη του ήταν οι πολίτες που είχαν διατελέσει άρχοντες και αφού είχαν περάσει
από τη διαδικασία της ευθύνης παρέµειναν ισόβια µέλη του.
Τα περισσότερο γνωστά του αποφθέγµατα είναι: «µηδένα άγαν», «συµβούλευε µη τα ήδιστα,
αλλά τα βέλτιστα τοις πολίταις» και «άρχεσθαι µαθών άρχειν επιστήση».
ΣΟΦΙΣΤΕΣ (ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ): Αντίθετα από τους επονοµαζόµενους από τον Αριστοτέλη
«φυσικούς»φιλοσόφους, οι σοφιστές είχαν στο κέντρο της σκέψης και της έρευνάς τους τον
άνθρωπο ως σκεπτόµενη και δρώσα προσωπικότητα. Σκοπός τους ήταν η αγωγή, η παιδεία
των ανθρώπων, δίδασκαν την αρετή και τις γνώσεις και δίκαια θεωρούνται ιδρυτές της
επιστήµης της αγωγής. Προσπάθησαν να απελευθερώσουν το πνεύµα από την κυριαρχία των
παραδεδοµένων αντιλήψεων και εθίµων και να σταθούν αυτόνοµοι και αυτάρκεις µπροστά
στην παράδοση. Η µειωτική εικόνα που υπήρχε παλαιότερα για τους σοφιστές οφειλόταν
κυρίως στα έργα του Πλάτωνα, στα οποία παρουσιάζονται να αυτοεπαινούνται και να
φλυαρούν, χωρίς ικανότητα για διάλογο. Η επίδρασή τους υπήρξε µεγάλη, ιδιαίτερα στους
Αθηναίους πολιτικούς και λόγιους. Σπουδαιότεροι εκπρόσωποι: Πρωταγόρας ο Αβδηρίτης και
Γοργίας ο Λεοντίνος.
ΣΟΦΟΚΛΗΣ: Αθηναίος δραµατικός ποιητής. Γεννήθηκε στο δήµο Κολωνού το 497/496
π.Χ. και ήταν πραγµατικός εραστής της Αθήνας -ο αττικότερος των ποιητών- αφού την
εγκατέλειψε µόνο για να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Πέθανε το 406/405
π.Χ. Ως τραγικός ποιητής εµφανίστηκε για πρώτη φορά το έτος 468 π.Χ., και κέρδισε µάλιστα
τότε και την πρώτη του νίκη. Έχουν σωθεί επτά τραγωδίες του: «Αίας», «Αντιγόνη»,
«Τραχίνιαι», «Οιδίπους Τύραννος», «Ηλέκτρα», «Φιλικτήτης», «Οιδίπους επί Κολονώ». Οι
ήρωες του Σοφοκλή εµφανίζονται προσηλωµένοι σε ένα σκοπό και προορισµό. Αποφασίζουν
να δράσουν µόνοι τους, µένουν πιστοί στις ιδέες τους και γι’ αυτό αναλαµβάνουν την ευθύνη
των πράξεών τους. Είναι πλασµένοι ιδανικοί.
ΣΠΑΡΤΗ (ΚΟΙΝΩΝΙΑ-ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ): Το πολίτευµα της Σπάρτης στη µορφή που
γνωρίζουµε ότι είχε τον 5ο αιώνα π.Χ. διαµορφώθηκε τον 6ο αιώνα π.Χ., ίσως και νωρίτερα.
Μετά τους δύο πρώτους Μεσσηνιακούς Πολέµους η ζωή στη Σπάρτη οριζόταν από αυστηρή
νοµοθεσία και το άτοµο εξαφανίστηκε µέσα στη στρατιωτική µονάδα.
- 49 -
Στη Σπάρτη συνυπήρχαν τρεις κοινωνικές τάξεις-φυλετικές οµάδες: Οι Σπαρτιάτες πολίτες,

δηλαδή οι ∆ωριείς κάτοικοι, ήταν οι µόνοι που είχαν πολιτικά δικαιώµατα. Μοναδική τους
απασχόληση ήταν ο πόλεµος και µόνιµη απειλή η εξέγερση των ειλώτων. Ζούσαν πολύ λιτά
(σπαρτιατική λιτότητα) και καλλιεργούσαν τη στενή αλληλεγγύη ανάµεσά τους. Η γυναίκα
κατείχε σηµαντική θέση στην κοινωνία τους, ενώ η πολυτέλεια και η φιλοχρηµατία
θεωρούνταν ατιµωτικά ελαττώµατα.
Οι περίοικοι ήταν παλιοί κάτοικοι της περιοχής, δωρικής καταγωγής, οι οποίοι ασχολούνταν
µε τη γεωργία. ∆εν είχαν πολιτικά δικαιώµατα αλλά ήταν υποχρεωµένοι να στρατεύονται.
Οι είλωτες, οι ∆ωριείς που κατέβηκαν στη Λακωνική, υποδούλωσαν τους παλιούς κατοίκους,
µοιράστηκαν µεταξύ τους τα κτήµατα σε ίσα µερίδια (κλήρους) και τους υποχρέωσαν να τα
καλλιεργούν. Η τάξη αυτή, οι είλωτες, ήταν πάντα πολύ µεγαλύτερη από τους Σπαρτιάτες, γι’
αυτό και ζούσαν κάτω από τη σκληρή τους επίβλεψη, χωρίς κανένα δικαίωµα, κοντά στα
κτήµατα που καλλιεργούσαν. Η ζωή των ειλώτων ήταν στη διάθεση των Σπαρτιατών.
Το πολίτευµα της Σπάρτης
∆ύο βασιλείς: Η Σπάρτη είχε δύο βασιλείς ως το τέλος της αρχαιότητας. Ήταν ανώτατοι
θρησκευτικοί και στρατιωτικοί άρχοντες και το αξίωµά τους ήταν κληρονοµικό. Είχαν κλήρο
µεγαλύτερο και διπλή µερίδα στο συσσίτιο και στα πολεµικά λάφυρα. Ο ένας βασιλιάς
οδηγούσε το στρατό στον πόλεµο και καταγόταν από την οικογένεια των Ευρυπωντιδών, ενώ
ο άλλος καταγόταν από την οικογένεια των Αγιαδών.
Πέντε Έφοροι: Οι Έφοροι είχαν την πραγµατική εξουσία στη Σπάρτη. Άλλαζαν κάθε χρόνο,
είχαν την επίβλεψη του κράτους και δικαίωµα να τιµωρούν ακόµη και τους βασιλείς.
Αποφάσιζαν για όλα τα σπουδαία ζητήµατα. Έφορος µπορούσε να εκλεγεί κάθε Σπαρτιάτης
πολίτης.
Γερουσία: Είκοσι οκτώ γέροντες, πάνω από 60 χρονών, από τις παλαιότερες οικογένειες της
Σπάρτης αποτελούσαν µαζί µε τους δύο βασιλείς τη Γερουσία. Ήταν ισόβιοι άρχοντες,
δίκαζαν τις υποθέσεις φόνου και προετοίµαζαν τα θέµατα που θα ανακοινώνονταν στη
συνέλευση του λαού, την Απέλλα.
Απέλλα: Η συνέλευση του λαού στη Σπάρτη στην οποία συµµετείχαν όλοι οι Σπαρτιάτες
πολίτες που ήταν πάνω από τριάντα ετών. ∆εν συζητούσαν τα προβλήµατα αλλά αποφάσιζαν
«διά βοής». Η Απέλλα ανακήρυσσε τα µέλη της Γερουσίας και τους πέντε Εφόρους.
ΣΠΙΝΘΑΡΟΣ: Τραγικός ποιητής του 5ου αιώνα π.Χ., που καταγόταν από την Ηράκλεια του
Πόντου. Σύγχρονος του Σοφοκλή µε τον οποίο επανειληµµένα διαγωνίστηκε σε ποιητικούς
αγώνες. Είναι γνωστές οι τραγωδίες του «Ηρακλής Περικαιόµενος», «Σεµέλη Κεραυνουµένη»
και άλλες, από τις οποίες καµία δεν σώθηκε.
ΣΤΗΣΙΧΟΡΟΣ: Χορικός ποιητής που έζησε στην Ιµέρα της Σικελίας (640-555 π.Χ.[;]).
Αρχικά ονοµαζόταν Τεισίας, αλλά µετονοµάστηκε σε Στησίχορο γιατί «έστησε» το χορό στην
επωδό του χορικού άσµατος. Η συγγένειά του µε το έπος ήταν στενή κυρίως σε ό,τι αφορά το
µύθο. Τα ποιήµατά του είναι αφηγηµατικά, µε θέµατα κυρίως ηρωικούς µύθους - τα ερωτικά
θέµατα είναι σπανιότερα.
ΣΥΜΜΑΧΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ: Το 357 π.Χ. οι Χίοι, οι Κώοι και οι Ρόδιοι, οργισµένοι από
την ολοένα πιο αυταρχική συµπεριφορά των Αθηναίων, επαναστάτησαν ύστερα από
υποκίνηση του σατράπη της Καρίας Μαυσώλου. Στη συνέχεια ξέσπασε ο Συµµαχικός
Πόλεµος ο οποίος τελείωσε έπειτα από δύο σχεδόν χρόνια µε παρέµβαση των Περσών. Οι
Αθηναίοι αποδέχτηκαν την αποχώρηση των επαναστατηµένων πόλεων από τη συµµαχία.
ΣΥΝΕ∆ΡΙΟ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ: Το 337 π.Χ. συγκεντρώθηκαν αντιπρόσωποι από όλες τις
ελληνικές πόλεις στην Κόρινθο και συνεδρίασαν υπό την προεδρία του βασιλιά Φιλίππου Β΄
της Μακεδονίας. Η Σπάρτη αρνήθηκε να πάρει µέρος στο συνέδριο. Ο Φίλιππος στη διάρκειά
του ανακοίνωσε ότι οι ελληνικές πόλεις θα διατηρούσαν την ελευθερία και την αυτονοµία
τους και πρότεινε πανελλήνια συµµαχία υπό την αρχηγία του για να ετοιµάσει εκστρατεία
εναντίον των Περσών. Η πρότασή του έγινε δεκτή από τους συνέδρους. Το επόµενο έτος
συνέδριο συγκάλεσε, πάλι στην Κόρινθο, ο Αλέξανδρος, ο οποίος στο µεταξύ είχε διαδεχτεί
τον πατέρα του Φίλιππο Β΄. Η Σπάρτη και πάλι δεν συµµετείχε στις εργασίες του συνεδρίου.
Ο Αλέξανδρος ανακηρύχτηκε «στρατηγός αυτοκράτωρ» της πανελλήνιας εκστρατείας
εναντίον των Περσών.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Αθηναίος φιλόσοφος, γιος του γλύπτη Σωφρονίσκου και της µαίας Φαιναρέτης
- 50 -
(470-399 π.Χ.). ∆εν διατύπωσε ολοκληρωµένο φιλοσοφικό σύστηµα, δεν έγραψε κανένα
σύγγραµµα και δεν ίδρυσε σχολή. Ο βίος του, η σκέψη και η µέθοδός του µας είναι γνωστά
κυρίως από τον Πλάτωνα και τον Ξενοφώντα. Ως κέντρο των φιλοσοφικών του αναζητήσεων
τοποθέτησε τον άνθρωπο. Αντέδρασε στο σκεπτικισµό των σοφιστών και χρησιµοποίησε τη
µέθοδο της µαιευτικής για να αποδείξει την ανεπάρκεια των επιµέρους γνωµών και την
ύπαρξη αναγκαίων και καθολικών αληθειών. Ταύτισε την αρετή µε τη γνώση και την ευτυχία
µε την αρετή. Πίστευε ότι όλοι πρέπει να υποτάσσονται στους νόµους της πολιτείας, και όταν
σε ηλικία 70 ετών κατηγορήθηκε ότι εισήγαγε «καινά δαιµόνια» και διέφθειρε τους νέους και
καταδικάστηκε σε θάνατο, αρνήθηκε να αποδράσει παρά τις πιέσεις των φίλων του. Η ζωή του
υπήρξε επιβεβαίωση της διδασκαλίας του.
ΣΩΣΤΡΑΤΟΣ Ο ΚΝΙ∆ΙΟΣ: Υπήρξε σπουδαίος αρχιτέκτονας ο οποίος έδρασε στα τέλη του
4ου αιώνα π.Χ. και τις πρώτες δεκαετίες του 3ου αιώνα. Πιο σηµαντικό του έργο ήταν ο
Φάρος της Αλεξάνδρειας (280 π.Χ.) ένα από τα Επτά Θαύµατα του αρχαίου κόσµου.
ΤΕΡΠΑΝ∆ΡΟΣ (8ος-7ος ΑΙΩΝΑΣ π.Χ.): Ποιητής και µουσικός από την Άντισσα της
Λέσβου, δηµιουργός της λυρικής ποίησης. Έµεινε για πολλά χρόνια στη Σπάρτη και
συντέλεσε στη συµφιλίωση των Σπαρτιατών µετά τον Α΄ Μεσσηνιακό Πόλεµο. ∆ηµιούργησε
καινούργια µέτρα στην ποίηση και τροποποίησε τη λύρα αυξάνοντας τον αριθµό των χορδών
της σε επτά. Σώθηκαν ελάχιστοι στίχοι του.
ΤΙΜΑΝΘΗΣ (5ος-4ος ΑΙΩΝΑΣ π.Χ.): Ζωγράφος της σχολής της Σικυώνος. Άκµασε γύρω
στο 400 π.Χ. Αντίγραφο του περίφηµου πίνακά του «η Θυσία της Ιφιγένειας» εντοπίστηκε σε
µια οικία της Ποµπηίας.
ΤΙΜΟΘΕΟΣ: Αθηναίος στρατηγός, γιος του Κόνωνα (4ος αιώνας π.Χ.). Μαθητής του
Πλάτωνα και του Ισοκράτη. Πολέµησε µε επιτυχία τους Σπαρτιάτες την περίοδο της δεύτερης
ναυτικής συµµαχίας των Αθηναίων (378 π.Χ.), καθώς και τους Πέρσες από τους οποίους
απέσπασε τη Σάµο (366/65 π.Χ.). Ωστόσο, οι συµπολίτες του τον κατηγόρησαν ύστερα από
λίγα χρόνια για προδοσία και τον καταδίκασαν σε µεγάλο πρόστιµο. Επειδή δεν είχε να
πληρώσει κατέφυγε στη Χαλκίδα, όπου και πέθανε. Αργότερα όµως οι Αθηναίοι έφεραν τα
οστά του στον Κεραµεικό και του έστησαν ανδριάντα στην Ακρόπολη και στην Αγορά.
ΤΙΜΟΚΡΑΤΗΣ: Καταγόταν από τη Ρόδο. Ήταν άνθρωπος του Πέρση σατράπη Τιθραύστη,
ο οποίος για να δηµιουργήσει αντιπερισπασµό στον Αγησίλαο τον έστειλε στην Ελλάδα µε
πενήντα ασηµένια τάλαντα, µε σκοπό να παρακινήσει τις ελληνικές πόλεις εναντίον των
Λακεδαιµονίων. Η αποστολή αυτή του Τιµοκράτη είχε αποτέλεσµα, διότι προετοίµασε το
Βοιωτικό ή Κορινθιακό Πόλεµο, αφού η Σπάρτη αναγκάστηκε να ανακαλέσει από τη Μικρά
Ασία τον Αγησίλαο.
ΤΙΜΟΛΕΩΝ: Κορίνθιος πολιτικός (410-336 π.Χ.). Απάλλαξε την πατρίδα του από την
τυραννία του αδερφού του Τιµοφάνη. Έµεινε στη συνέχεια µακριά από τη δηµόσια ζωή και
αργότερα στάλθηκε στη Σικελία, όπου κατόρθωσε να εκδιώξει τον τύραννο ∆ιονύσιο το
Νεότερο (344 π.Χ.). Πολέµησε εναντίον των Καρχηδονίων από τους οποίους απέσπασε πολλά
εδάφη και τα πρόσφερε στις ελληνικές αποικίες. Οργάνωσε το πολίτευµα των Συρακουσών
πάνω σε δηµοκρατικές βάσεις. Πέθανε λίγο αργότερα.
ΤΙΣΙΑΣ Ο ΣΥΡΑΚΟΥΣΙΟΣ: Ρητοροδιδάσκαλος (5ος αιώνας π.Χ.). ∆άσκαλος του Λυσία,
του Ισοκράτη, του Γοργία κ.ά.
ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΤΥΡΑΝΝΟΙ: Τριάντα ολιγαρχικοί άρχοντες στους οποίους ανατέθηκε η
διοίκηση της Αθήνας από τους Σπαρτιάτες µετά το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέµου (404
π.Χ.). Παρέµειναν στην εξουσία για οκτώ µήνες και κυβέρνησαν µε αγριότητα και βία. Πιο
γνωστοί είναι ο Κριτίας και ο Θηραµένης.
ΤΡΙΑΚΟΝΤΟΥΤΕΙΣ ΣΠΟΝ∆ΕΣ: Τα πρώτα σηµάδια της επερχόµενης εµφύλιας
σύγκρουσης είχαν φανεί ήδη από τα χρόνια που ακολούθησαν τους Περσικούς Πολέµους. Η
αντίθεση αυτή οξύνθηκε ιδιαίτερα µε την ανέγερση του βόρειου Μακρού Τείχους, που
αποκάλυπτε έµπρακτα, σε συνδυασµό µε τη ∆ηλιακή Συµµαχία, τα ηγεµονικά σχέδια των
Αθηνών. Οι Σπαρτιάτες αντέδρασαν µε τη δηµιουργία του αντιαθηναϊκού άξονα Θήβας-
Σπάρτης.
Η πρώτη σύγκρουση, ατυχής για τους Αθηναίους, έγινε στην Τανάγρα το 457 π.Χ. Την ίδια
χρονιά οι Αθηναίοι νίκησαν τους Θηβαίους και τους Σπαρτιάτες στη µάχη στα Οινόφυτα. Ο
ακήρυχτος πόλεµος συνεχίστηκε για αρκετά ακόµη χρόνια µέχρι το 445 π.Χ., οπότε ο
- 51 -
Περικλής µε µια κίνηση τακτικής συνοµολόγησε µε τη Σπάρτη τις Τριακοντούτεις Σπονδές.

Μέσα σε λιγότερο από δώδεκα χρόνια η Αθήνα και ο Περικλής µε αλλεπάλληλες ενέργειες
εξώθησαν τη Σπάρτη στον πόλεµο. Το 432/431 π.Χ. οι µάχες άρχισαν, αλλά τίποτε δεν
προδίκαζε τη µεγάλη διάρκεια της εµφύλιας σύγκρουσης που θα αποδυνάµωνε τους δύο
αντιπάλους και θα προετοίµαζε την εµφάνιση και την κυριαρχία µιας νέας, ρωµαλέας δύναµης
του ελληνισµού, της Μακεδονίας.
ΤΡΙΗΡΗΣ: Πολεµικό πλοίο µε τρεις σειρές κουπιών που αποτελεί την εξέλιξη της διήρους.
Οι πρώτες τριήρεις ναυπηγήθηκαν, σύµφωνα µε την παράδοση, τον 8ο αιώνα π.Χ. στην
Κόρινθο από τον Αµεινοκλή. Η χρήση τους γενικεύτηκε τον 5ο αιώνα, ιδιαίτερα µετά τους
Περσικούς Πολέµους. Το µήκος τους κυµαινόταν µεταξύ 35 και 45 µέτρων, το πλάτος µεταξύ
πέντε και έξι µέτρων και το βύθισµα έφτανε και ξεπερνούσε το ένα µέτρο. Οι κωπηλάτες
κάθονταν σε τρεις σειρές. Η κάτω σειρά καταλαµβανόταν από τους θαλαµίτες, η µεσαία από
τους ζυγίτες και η πάνω σειρά από τους θρανίτες (σύνολο 170 ναύτες). Το µήκος των κουπιών
των θρανιτών έφτανε τα 7,20 µέτρα. Επικεφαλής της τριήρους ήταν ο τριήραρχος και βασικό
όπλο του πλοίου το επενδυµένο µε χαλκό έµβολο της πλώρης. Το ταξίδι υποβοηθούσε ένα
τετράγωνο πανί. Η τριήρης µπορούσε να αναπτύξει µέση ταχύτητα έξι κόµβων και µέγιστη
περίπου εννέα κόµβων.
ΤΡΙΤΤΥΣ: (της τριττύος), η τριάδα. Στην αρχαία Αθήνα σήµαινε το ένα τρίτο της φυλής,
σύµφωνα µε τη διάκριση του Κλεισθένη. Συγκεκριµένα η κάθε φυλή της Αθήνας
αποτελούνταν από τις εξής τριταίες (µία από το άστυ, µία από την παραλία και µία από τα
µεσόγεια):
ΑΙΑΝΤΙΣ ΦΥΛΗ: Φάληρον (άστυ), Τετράπολις (παραλία), Άφιδνα (µεσόγειος)
ΑΙΓΗΙΣ ΦΥΛΗ: Κολλυτός (άστυ), Αλαί Αραφηνίδες (παραλία), Επακρία (µεσόγειος)
ΑΚΑΜΑΝΤΙΣ ΦΥΛΗ: Κεραµεικός (άστυ), Θορικός (παραλία), Σφηττός (µεσόγειος)
ΑΝΤΙΟΧΙΣ ΦΥΛΗ: Αλωπεκή (άστυ), Αναφλυστός (παραλία), Παλλήνη (µεσόγαια)
ΕΡΕΧΘΗΙΣ ΦΥΛΗ: Ευώνυµον (άστυ), Λαµπραί (παραλία), Κηφισιά (µεσόγειος)
ΙΠΠΟΘΩΝΤΙΣ ΦΥΛΗ: Πειραιεύς (άστυ), Ελευσίς (παραλία), ∆εκέλεια (µεσόγειος)
ΚΕΚΡΩΠΙΣ ΦΥΛΗ: Μελίτη (άστυ), Αιξωνή (παραλία), Φλύα (µεσόγειος)
ΛΕΟΝΤΙΣ ΦΥΛΗ: Σκαµβωνίδαι (άστυ), Φρεάριοι (παραλία), Ευπυρίδαι (µεσόγειος)
ΟΙΝΗΙΣ ΦΥΛΗ: Λακιάδαι (άστυ), Θρία (παραλία), Πεδιάς (µεσόγειος)
ΠΑΝ∆ΙΟΝΙΣ ΦΥΛΗ: Κυδαθηναίων (άστυ), Μυρρινούς (παραλία), Παιανία (µεσόγειος).
ΤΡΟΦΕΣ ΚΑΙ ∆ΙΑΤΡΟΦΙΚΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ:
Προϊστορική και Πρωτοϊστορική Εποχή
Οι πληροφορίες που αντλούµε από τις πινακίδες, τόσο της Πύλου όσο και της Κνωσού,
καταδεικνύουν ότι δύο ήταν τα είδη σιτηρών που κυριαρχούσαν στη διατροφή των ατόµων
εκείνης της περιόδου, το σιτάρι και το κριθάρι, τα οποία βρίσκονταν σχεδόν εξίσου σε
αφθονία. Ένα διαιτολόγιο µόνο µε δηµητριακά σίγουρα θα ήταν πολύ βαρετό, αν δεν υπήρχε η
δυνατότητα να το εµπλουτίσουν µε κάποιο καρύκευµα ή µυρωδικό. Την πρώτη θέση στα
καρυκεύµατα φαίνεται ότι κατείχε το κορίανδρον ή κορίαννον, ενώ επίσης συναντάµε το
κύµινον, το µάραθον, την σήσαµον, το σέλινον, τη µίνθην (σηµ. µέντα), το κάρδαµον, την
κνήκον (σηµ. κάρδαµος) κ.ά.
Η καλλιέργεια της ελιάς όσο πλησιάζουµε το τέλος της 2ης χιλιετίας π.Χ. αυξάνεται, και κατ’
επέκταση και η κατανάλωση ελιών και λαδιού. Τα σύκα ήταν επίσης ιδιαίτερα αγαπητά στην
Ελλάδα.
Στη λεκάνη του Αιγαίου το αµπέλι είναι αυτοφυές. Είναι δύσκολο να προσδιοριστεί πότε
ακριβώς εξηµερώθηκε, ωστόσο είναι βέβαιο ότι το κρασί (fοίνος) υπήρχε σε αρκετά µεγάλες
ποσότητες, αλλά η κατανάλωσή του ήταν περιορισµένη (πολυτέλεια;). Ενδιαφέρον
παρουσιάζει η αναφορά στις πινακίδες της Πύλου του µελίτιου οίνου, δηλαδή κρασιού µε
µέλι, στοιχείο που δείχνει ότι ήταν ανεπτυγµένη και η µελισσοκοµία.
Οι Μυκηναίοι τέλος κατανάλωναν ζωικά προϊόντα, κρέας -αρνίσιο, µοσχαρίσιο, βοδινό- και
γάλα -κατσικίσιο, πρόβειο και αγελαδινό-, ενώ έπηζαν το πιο πολύ γάλα σε τυρί.
Οµηρική Εποχή
Η κάθοδος των ∆ωριέων δεν επηρέασε πολύ τις διατροφικές συνήθειες των Ελλήνων, όπως
φαίνεται και από τα οµηρικά έπη τα οποία αναφέρονται στην Ύστερη Μυκηναϊκή Εποχή και
απεικονίζουν την πραγµατικότητα του 8ου αιώνα π.Χ. Βασικό είδος διατροφής αυτή την
- 52 -
εποχή ήταν το κρέας (κατσικίσιο, προβατίσιο, χοιρινό, βοδινό), τροφή πλούσια σε πρωτεΐνες.
Έτρωγαν επίσης κυνήγι και ψάρια. Τα γαλακτοκοµικά προϊόντα ήταν και αυτά παρόντα στο
τραπέζι της Οµηρικής Περιόδου. Σηµαντική θέση στη διατροφή τους κατείχαν ακόµη το ψωµί,
το µέλι και τα φρούτα. Απαραίτητο συµπλήρωµα όλων των παραπάνω αποτελούσε το κρασί,
το οποίο χρησιµοποιούνταν και στις προσφορές προς τους θεούς.
Κλασική Εποχή
Αντίθετα από την προηγούµενη περίοδο, για την ανασύνθεση της οποίας σηµαντική είναι η
συµβολή της αρχαιολογίας, για την Κλασική Εποχή η σπουδαιότερη πηγή, που παρέχει
πολύτιµο υλικό για τη µελέτη της διατροφής των αρχαίων Ελλήνων, είναι τα αρχαία ελληνικά
κείµενα.
Σηµερινές τροφές όπως η πατάτα, το ρύζι, η ντοµάτα, η ζάχαρη, τα ζαρζαβατικά (µελιτζάνες,
πιπεριές, µπάµιες), τα πορτοκάλια, τα λεµόνια, τα µπαχαρικά και τα ζυµαρικά ήταν άγνωστες
στον άνθρωπο των κλασικών χρόνων. Παρ’ όλα αυτά, η οργάνωση συµποσίων από τους
αρχαίους Έλληνες µαρτυρεί ότι ήταν καλοφαγάδες.
Οι κυριότερες πληροφορίες για τις διατροφικές συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων προέρχονται
από τα ειδικά ευρήµατα των αρχαιολογικών ανασκαφών και από τις γραπτές µαρτυρίες,
σηµαντικότερη από τις οποίες είναι το έργο του σοφιστή Αθήναιου από τη Ναύκρατη της
Αιγύπτου που χρονολογείται γύρω στα τέλη του 2ου αιώνα.
Τα κύρια γεωργικά προϊόντα της αρχαίας Ελλάδας ήταν το κριθάρι, το σιτάρι, το κρασί, το
λάδι και οι ελιές.
Τη βάση της διατροφής αποτελούσαν τα δηµητριακά. Το ψωµί, ιδιαίτερα τα λαϊκά στρώµατα,
το έφτιαχναν από κριθαρένιο αλεύρι. Πρόσθεταν όµως και καρυκεύµατα, π.χ. δυόσµο, για να
γίνει πιο νόστιµο. Ο σίτος καταναλωνόταν επίσης ευρέως, και µάλιστα µε την πάροδο του
χρόνου εκτόπισε το κριθάρι.
Εκτός από σιτηρά οι αρχαίοι Έλληνες κατανάλωναν πολύ και όσπρια, κυρίως οι λαϊκές τάξεις.
Προτιµούσαν τους φασιόλους (όχι όµως τους σηµερινούς που είναι αµερικανικής
προέλευσης), τις φακές, τα ρεβίθια, τα κουκιά (κύαµοι) και τους θερµούς (λούπινα).
Έτρωγαν επίσης λαχανικά, κηπευτικά ή αυτοφυή. Προτιµούσαν τα σκόρδα, τα κρεµµύδια
(κρόµµυον), τα πράσα, τους βολβούς, τα µαρούλια, τα βλίτα, τα ραδίκια, το σέλινο, τον άνηθο
κ.ά.
Ως αρτύµατα για την παρασκευή των φαγητών χρησιµοποιούσαν αλάτι, ρίγανη, βασιλικό,
µαύρο πιπέρι, ξύδι, σταφίδες, κάρδαµο και θυµάρι.
Όσο για τα φρούτα, έτρωγαν µούσµουλα, κυδώνια, σταφύλια, αχλάδια και αγαπούσαν
ιδιαίτερα τα σύκα (ξερά ή χλωρά). Η συκιά και η ελιά ήταν τα πρώτα δέντρα που παρήγε η
αττική γη.
Σε ό,τι αφορά τα ποτά, κατανάλωναν µεµονωµένα ή στη διάρκεια των γευµάτων, εκτός από
νερό, γάλα και κυκεώνα (χυλό από κριθαρένιο αλεύρι και νερό αρωµατισµένο µε διάφορα
φυτά). Απαραίτητο συµπλήρωµα στο γεύµα τους ήταν το κρασί (εξ ου και ο όρος
«συµπόσιο»), που το έπιναν νερωµένο. Η ποικιλία κρασιών ήταν µεγάλη στη Σκόπελο, τη
Νάξο, τη Λήµνο και τη Ρόδο.
Το λάδι ήταν από τα σηµαντικότερα γεωργικά προϊόντα, κυρίως λόγω της πολλαπλής του
χρήσης. Χρησιµοποιούνταν για τροφή, φωτισµό αλλά και για την παρασκευή φαρµάκων και
καλλυντικών.
Από την εκτροφή µελισσών εξασφάλιζαν το µέλι, σηµαντική γλυκαντική ουσία που
υποκαθιστούσε την άγνωστη στους αρχαίους Έλληνες ζάχαρη. Στη διατροφή τους, τέλος,
περιλαµβάνονταν οι ξηροί καρποί, κυρίως τα καρύδια, τα αµύγδαλα και τα κάστανα.
ΤΥΡΤΑΙΟΣ: Ελεγειακός ποιητής που έδρασε την εποχή του Β΄ Μεσσηνιακού Πολέµου
(µέσα 7ου αιώνα π.Χ.), πιθανότατα Λάκωνας. Σε δύσκολες στιγµές για τη Σπάρτη έγραψε
ενθουσιώδη ποιήµατα υπό την επίδραση της ιωνικής ελεγείας και των οµηρικών επών. Ο Κ.
Παπαρρηγόπουλος παραλληλίζει τα πολεµικά τραγούδια του Τυρταίου µε τις περίφηµες
προκηρύξεις του Ναπολέοντα προς τους στρατιώτες του κατά την εκστρατεία του στην Ιταλία.
ΥΠΕΡΒΟΛΟΣ: Αθηναίος δηµαγωγός, που ανήκε στη φιλοπόλεµη µερίδα των Αθηναίων στη
διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέµου. ∆ιαδέχθηκε στην αρχηγία των φιλοπόλεµων τον
Κλέωνα, ο οποίος είχε σκοτωθεί στην Αµφίπολη το 422 π.Χ.
ΥΠΕΡΕΙ∆ΗΣ: Αττικός ρήτορας. Γεννήθηκε το 390/389 π.Χ. και πέθανε το 322 π.Χ.(;).
- 53 -
Μαθητής του Ισοκράτη και συνεργάτης του ∆ηµοσθένη, ένας από τους αρχηγούς της
αντιµακεδονικής παράταξης. Εκτελέστηκε έπειτα από βασανιστήρια, κατ’ εντολή του
Αντίπατρου, στην Αίγινα. Έργα του: «Επιτάφιος» κ.ά.
ΦΕΙ∆ΙΑΣ ΧΑΡΜΙ∆ΟΥ: Αναµφισβήτητα υπήρξε ο πιο σηµαντικός γλύπτης της αρχαιότητας
και η παρουσία του συγκεφαλαιώνει µε µοναδικό τρόπο τη µεγάλη άνθηση της γλυπτικής
αλλά και όλων των εικαστικών τεχνών τον 5ο αιώνα π.Χ. Αν και οι πληροφορίες για τα έργα
του είναι πάρα πολλές, δεν έχουµε στοιχεία για τη ζωή του. Το βέβαιο είναι ότι η δηµιουργική
του περίοδος τοποθετείται ανάµεσα στο 470/460 και το 430 π.Χ. Το πρώτο µνηµειακού
χαρακτήρα έργο του ήταν η «Αθηνά Πρόµαχος» η οποία τοποθετήθηκε στην Ακρόπολη µετά
τη νίκη του Κίµωνα εναντίον των Περσών στον Ευρυµέδοντα ποταµό (467 π.Χ.). Εκτός από
το γλυπτό διάκοσµο του Παρθενώνα και το λατρευτικό άγαλµα της Αθηνάς (χρυσελεφάντινο),
ο Φειδίας ήταν περισσότερο γνωστός στην αρχαιότητα για το χρυσελεφάντινο άγαλµα του ∆ία
στην Ολυµπία, το οποίο θεωρούνταν ένα από τα Επτά Θαύµατα του αρχαίου κόσµου.
ΦΕΙ∆ΩΝ: Βασιλιάς του Άργους (8ος αιώνας π.Χ.), ο πρώτος που όρισε συγκεκριµένα µέτρα
και σταθµά (Φειδώνια) και πιθανόν ο πρώτος που έκοψε νοµίσµατα.
ΦΙΛΕΤΑΙΡΟΣ: Γιος του Αττάλου, ιδρυτής της δυναστείας των Ατταλιδών (342-263 π.Χ.).
Ήταν φύλακας στην Πέργαµο των θησαυρών του Λυσιµάχου, στρατηγού του Μεγάλου
Αλεξάνδρου και µετά το θάνατό του βασιλιά της Θράκης. Συµµάχησε µε τον Σέλευκο Α΄
κρατώντας για λογαριασµό του το θησαυρό, την ακρόπολη της Περγάµου και το στρατό. Αν
και δεν έλαβε τον τίτλο του βασιλιά, έγινε ανεξάρτητος υπό την υψηλή επικυριαρχία του
Αντίοχου Α΄. Η καλή διαχείριση των χρηµάτων του Λυσιµάχου (9.000 τάλαντα) του επέτρεψε
να οικοδοµήσει ένα ολόκληρο κράτος, αυτό της Περγάµου. Πεθαίνοντας κληροδότησε το
κράτος στον ανιψιό του Ευµένη Α΄.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Α΄: Βασιλιάς της Μακεδονίας, γιος του Αλεξάνδρου Α΄ και αδερφός του
Περδίκκα Β΄ µε τον οποίο βασίλεψε παράλληλα για λίγο.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Β΄: Γιος του Αµύντα Β΄ (386-336 π.Χ.). Βασιλιάς της Μακεδονίας από το 359
π.Χ. Μεγάλος στρατιωτικός και διπλωµάτης, ενοποίησε το βασίλειο της Μακεδονίας και
οργάνωσε ισχυρότατο στρατό (µακεδονική φάλαγγα). Στη µάχη της Χαιρώνειας (338 π.Χ.)
νίκησε τους Αθηναίους και τους Θηβαίους και κατέστησε τη Μακεδονία πρώτη δύναµη στην
Ελλάδα. ∆ολοφονήθηκε ενώ προετοίµαζε την πανελλήνια εκστρατεία κατά των Περσών.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Γ΄ Ο ΑΡΙ∆ΑΙΟΣ: Ετεροθαλής αδερφός του Μεγάλου Αλεξάνδρου, βασιλιάς
της Μακεδονίας το 323 π.Χ. µετά το θάνατο του Αλεξάνδρου. ∆ολοφονήθηκε από την
Ολυµπιάδα.
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ∆΄: Βασιλιάς της Μακεδονίας (297-296 π.Χ.).
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Ε΄: Βασιλιάς της Μακεδονίας από το 221 π.Χ. µέχρι το 179 π.Χ., γιος του
∆ηµητρίου Β΄. ∆ιεξήγαγε δύο πολέµους εναντίον των Ρωµαίων και νικήθηκε από το Ρωµαίο
Φλαµινίνο στις Κυνός Κεφαλές το 197 π.Χ.
ΦΙΛΟΚΡΑΤΕΙΟΣ ΕΙΡΗΝΗ: Το 346 π.Χ. ο Φίλιππος και οι Αθηναίοι υπέγραψαν τη
Φιλοκράτειο Ειρήνη — πήρε το όνοµά της από τον Αθηναίο διαπραγµατευτή. Η ειρήνη έγινε
µε βάση τη διατήρηση του υπάρχοντος status quo, γεγονός που σήµαινε οριστική παραίτηση
των Αθηναίων από τη διεκδίκηση της Αµφίπολης και έθετε τέρµα στην παρουσία των
Αθηναίων στη Βόρεια Ελλάδα. Ο Φίλιππος κατάφερε να ηγηθεί της ελληνικής αµφικτιονίας.
ΦΙΛΟΜΗΛΟΣ: Στρατηγός από τη Φωκίδα. Προκάλεσε τον Ιερό Πόλεµο ξεσηκώνοντας τους
συµπολίτες του εναντίον του αµφικτυονικού συνεδρίου, που είχε καταδικάσει τους Φωκείς σε
βαριά χρηµατική ποινή, επειδή είχαν σφετεριστεί χρήµατα που ανήκαν στο Μαντείο των
∆ελφών. Κατέλαβε το µαντείο και προσπάθησε να ποδηγετήσει την Πυθία. Το 355 π.Χ. ο
µισθοφορικός του στρατός ηττήθηκε και ο Φιλόµηλος σκοτώθηκε.
ΦΙΛΟΠΟΙΜΗΝ: Σηµαντικός στρατηγός της Αχαϊκής Συµπολιτείας (253-182 π.Χ.).
Γεννήθηκε στη Μεγαλόπολη. Επονοµάστηκε «ο έσχατος των Ελλήνων» γιατί προσπάθησε να
συνενώσει τους Έλληνες µπροστά στο ρωµαϊκό κίνδυνο. Κατόρθωσε να εντάξει τη Σπάρτη
στη Συµπολιτεία. Συνελήφθη από τους επαναστατηµένους Μεσσηνίους (παρακινηµένους σε
επανάσταση από τους Ρωµαίους) και εκτελέστηκε µε κώνειο.
ΦΙΛΩΤΑΣ: Μακεδόνας στρατιωτικός, γιος του Παρµενίωνα και εταίρος του Μεγάλου
Αλεξάνδρου. Καταδικάστηκε σε θάνατο από τον ίδιο γιατί δεν κατήγγειλε συνωµοσία
εναντίον του (330 π.Χ.).
- 54 -
ΦΟΙΒΙ∆ΑΣ: Σπαρτιάτης στρατηγός (4ος αιώνας π.Χ.) ο οποίος το 382 π.Χ. ενώ
κατευθυνόταν εναντίον της Ολύνθου κατέλαβε την ακρόπολη των Θηβών Καδµεία.
Φονεύτηκε από τους Θηβαίους το 375 π.Χ.
ΦΡΑΧΘΙ: Σπήλαιο της «Ερµιονίδος», κοντά στη θάλασσα, στο οποίο µεταξύ άλλων
ανακαλύφθηκε σκελετός άντρα περίπου 25 ετών και ύψους 1,58 µέτρων θαµµένος σε αβαθές
κοίλωµα, που είχε πεθάνει από χτύπηµα στο κεφάλι (απόλυτη ραδιοχρονολόγηση 7592 π.Χ.).
Το εύρηµα αποτελεί τον αρχαιότερο πλήρη ανθρώπινο σκελετό που εντοπίστηκε στην
Αιγαιίδα. Στο σπήλαιο ανακαλύφθηκαν επίσης πάρα πολλά εργαλεία και οστά ζώων, κυρίως
ελαφιών και ψαριών, καθώς και λείψανα που ανήκαν σε βραχύσωµους άντρες και γυναίκες µε
διαδεδοµένη αναιµία και αρθριτικές παραµορφώσεις.
ΦΡΥΝΙΧΟΣ: Αθηναίος τραγικός ποιητής του 5ου αιώνα π.Χ. Εισήγαγε τα γυναικεία
προσωπεία και τον τετράµετρο στίχο. Του αποδίδονται τα έργα «Φοίνισσαι» και «Μιλήτου
Άλωσις». Για το τελευταίο τού επιβλήθηκε πρόστιµο χιλίων αττικών δραχµών διότι θύµισε
στους Αθηναίους τις συµφορές της Μιλήτου.
ΦΩΚΙΩΝ: Αθηναίος στρατηγός, πολιτικός και ρήτορας (402-318 π.Χ.). Οπαδός της
φιλοµακεδονικής πολιτικής. Ονοµαστός για την αρετή του, ικανός ρήτορας, µαθητής του
Πλάτωνα και του Ξενοφώντα. Ήταν αντίπαλος του ∆ηµοσθένη, ωστόσο πολέµησε τον
Φίλιππο και τον ανάγκασε να λύσει την πολιορκία του Βυζαντίου. Μετά τη µάχη της
Χαιρώνειας (338 π.Χ.) συµµετείχε σε αντιπροσωπεία µαζί µε τον Αισχίνη και τον ∆ηµάδη που
πήγε στον Φίλιππο για να ζητήσει την απελευθέρωση των Αθηναίων αιχµαλώτων, κάτι που
έγινε. Έπειτα από το θάνατο του Φιλίππου συνέστησε στους Αθηναίους να αναγνωρίσουν τον
Αλέξανδρο, µετά το θάνατο του οποίου προσπάθησε να αποτρέψει τον ξεσηκωµό των
ελληνικών πόλεων εναντίον των Μακεδόνων, αλλά απέτυχε. Όταν αποκαταστάθηκε η
δηµοκρατία στην Αθήνα, το 305/4 π.Χ., καταδικάστηκε σε θάνατο µε κώνειο. Οι Αθηναίοι
καταδίκασαν σε θάνατο και τον κατήγορό του Αγνωνίδη.
ΧΑΒΡΙΑΣ: Αθηναίος στρατηγός που διαδέχτηκε τον Ιφικράτη στα τελευταία χρόνια του
Βοιωτικού ή Κορινθιακού Πολέµου. Υπήρξε από τους πρωτεργάτες της Β΄ Αθηναϊκής
Συµµαχίας. Αργότερα ορίστηκε αρχιστράτηγος των Αθηναίων, των Λακεδαιµονίων, των
Κορινθίων, των Μεγαρέων και των άλλων συµµάχων που εµπόδισαν στον ισθµό της Κορίνθου
την εισβολή του Επαµεινώνδα στην Πελοπόννησο. Σκοτώθηκε το 356 π.Χ. στη Χίο στη
διάρκεια του Συµµαχικού Πολέµου (358-355 π.Χ.).
ΧΑΛΚΙ∆Α: Μία από τις πρώτες πόλεις που ιδρύθηκαν στην Εύβοια. Το όνοµά της το οφείλει
πιθανόν στο χαλκό και στα εργαστήρια επεξεργασίας του που υπήρχαν στην περιοχή.
Φηµιζόταν για τα χαλκουργεία και τα σιδηρουργεία της. Στους αρχαϊκούς χρόνους
αναπτύχθηκε οικονοµικά. Μαζί µε τους Ερετριείς οργάνωσε τις πρώτες αποστολές εποικισµού
προς τα ανατολικά, τα δυτικά, ακόµη και στα βόρεια σε αναζήτηση νέων αγορών για την
προώθηση των προϊόντων τους αλλά και για την εξεύρεση νέων πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Οι πρώτες αποικίες δηµιουργήθηκαν στη Μακεδονία, στη χερσόνησο η οποία αργότερα
ονοµάστηκε Χαλκιδική. Στη συνέχεια στη ∆ύση ιδρύθηκαν η Κύµη, το Ρήγιο, η Ζάγκλη, η
Μεσσήνη, οι Λεοντίνοι και η Κατάνη. Αγγεία από τη Χαλκίδα βρέθηκαν επίσης σε περιοχές
της Παλαιστίνης και της Συρίας, γεγονός που µαρτυρεί την έκταση των εµπορικών
συναλλαγών.
Γύρω στο 720 π.Χ. η Χαλκίδα συγκρούστηκε µε την Ερέτρια για το Ληλάντιο Πεδίο, και
µολονότι βγήκε νικήτρια η δύναµή της εξασθένησε. Μετά την αποστασία του 411 π.Χ. η
Αθήνα κατέλαβε τις πόλεις της Εύβοιας. Το 338 π.Χ. η πόλη καταλήφθηκε από τους
Μακεδόνες και το 146 π.Χ. καταστράφηκε από τους Ρωµαίους.
ΧΑΛΚΟΘΗΚΗ: Χτίστηκε το 410 π.Χ. περίπου και εκεί συγκεντρώνονταν χάλκινα
αφιερώµατα. Το κτίριο εφαπτόταν µε το Ιερό της Αρτέµιδος.
ΧΑΡΗΣ: Αθηναίος στρατηγός (400-330 π.Χ.). Συµµετείχε σε πολλές επιχειρήσεις των
Αθηναίων. Στο Συµµαχικό Πόλεµο ανέκτησε τη Χερσόνησο αλλά εγκατέλειψε την πολιορκία
της Χίου µετά το θάνατο του Χαβρία. Αποβιβάστηκε στην Ασία και ανέλαβε την ηγεσία του
στρατού του σατράπη της Φρυγίας Αρτάβαζου, ο οποίος είχε ξεσηκωθεί εναντίον του Πέρση
βασιλιά. Ανακλήθηκε όµως από τους Αθηναίους µετά την έντονη αντίδραση του Μεγάλου
Βασιλέα. Το 353 π.Χ. κατέλαβε τη Σηστό. Στη µάχη της Χαιρώνειας ήταν στρατηγός των
Αθηναίων µαζί µε τον Λυσικλή, στον οποίο επέρριψε την ευθύνη της ήττας.
- 55 -
ΧΑΡΗΣ: Γλύπτης από τη Λίνδο της Ρόδου, µαθητής της σχολής του Λυσίππου. Θεωρείται ο
δηµιουργός του «Κολοσσού» της Ρόδου, ενός από τα Επτά Θαύµατα της αρχαιότητας.
Παρίστανε το θεό Ήλιο, είχε ύψος περίπου 35 µέτρα και ήταν κατασκευασµένος από χαλκό.
Το άγαλµα δηµιουργήθηκε λίγο µετά την αποτυχηµένη πολιορκία της Ρόδου από τον
∆ηµήτριο τον Πολιορκητή (305 π.Χ.) µε χρήµατα που προήλθαν από την πώληση των
πολιορκητικών µηχανών που εγκατέλειψαν οι πολιορκητές. Το έργο καταστράφηκε από το
σεισµό του 229 π.Χ. και οι Άραβες τον 7ο αιώνα πήραν τα χάλκινα αποµεινάρια του.
ΧΕΡΣΙΦΡΩΝ (6ος ΑΙΩΝΑΣ π.Χ.): Γεννήθηκε στην Κνωσό της Κρήτης. Ήταν ο
αρχιτέκτονας του µεγάλου Ναού της Αρτέµιδος στην Έφεσο που δεν πρόλαβε να τον
ολοκληρώσει γιατί πέθανε (546 π.Χ.). Το ναό, τον οποίο ολοκλήρωσε ο γιος του Μεταγένης,
πυρπόλησε ο Ηρόστρατος το 356 π.Χ. Ο Χερσίφρωνας έγραψε, µαζί µε το γιο του, σύγγραµµα
σχετικό µε την ανέγερση του προαναφερόµενου ναού.
ΧΙΛΩΝ Ο ΛΑΚΕ∆ΑΙΜΟΝΙΟΣ: Ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας ο οποίος
ολοκλήρωσε την οργάνωση της αρχαίας Σπάρτης. Μερικά από τα πιο γνωστά του
αποφθέγµατα είναι τα ακόλουθα: «νόµοις πείθου», «αδικούµενος διαλάσσου, υβριζόµενος
τιµωρού» και «η γλώσσα σου µη προτρεχέτω του νου».
ΧΟΙΡΙΛΟΣ: Αθηναίος τραγικός ποιητής (τέλη 6ου αιώνα π.Χ.). Έλαβε µέρος σε δραµατικούς
αγώνες µε τον Αισχύλο και τον Πρατίνα. Από τα έργα του γνωρίζουµε µόνο την «Αλόπην».
ΩΠΗ (στάση στην): Τον Ιούλιο του 324 π.Χ.(;) οι στρατιώτες του Αλεξάνδρου εκδήλωσαν
την αντίδρασή τους στα σχέδιά του για νέες εκστρατείες, και κυρίως για την εξίσωσή τους µε
τους ηττηµένους Πέρσες. Η στάση κατέληξε σε συµφιλίωση και σε γιορτές στη διάρκεια των
οποίων ο Αλέξανδρος φανέρωσε τις βαθύτερες σκέψεις του µε την προσευχή που έκανε στους
θεούς µπροστά στο στράτευµα.
- 56 -
ΒΥΖΑΝΤΙΟ
ΑΒΑΡΟΙ: Ασιατικός λαός, πιθανόν µογγολικής καταγωγής. Τον 6ο αιώνα, κάτω από την
πίεση των Τούρκων των Αλταΐων, εµφανίστηκαν στην περιοχή του Καυκάσου. Υπέταξαν τους
λαούς που κατοικούσαν στα βόρεια της Μαύρης Θάλασσας και έφτασαν µέχρι το ∆ούναβη.
Συνθηκολόγησαν µε τον Ιουστινιανό, ο οποίος, ως αντάλλαγµα για τις υπηρεσίες που του
προσέφεραν, τους παραχώρησε µέρος της Παννονίας. Το 567 οι Άβαροι υπό τον Βαϊανό
συνέτριψαν τους Γέπιδες και επέκτειναν την επιρροή τους µέχρι την Αδριατική. Το 581
στράφηκαν εναντίον του Βυζαντίου και κατέλαβαν τη σηµαντική πόλη της αυτοκρατορίας
Σίρµιο. Οι συνεχείς εκστρατείες του αυτοκράτορα Μαυρίκιου εναντίον τους δεν έφεραν
κάποιο µόνιµο αποτέλεσµα. Το 597 πολιόρκησαν ανεπιτυχώς τη Θεσσαλονίκη. Το 598 το
Βυζάντιο σύναψε συνθήκη ειρήνης µε τους Αβάρους. Συµφωνήθηκε µεταξύ άλλων ο ποταµός
Ίστρος να αποτελέσει το σύνορο ανάµεσα στην αυτοκρατορία και το κράτος των Αβάρων. Το
626 οι Άβαροι µε συµµάχους διάφορα σλαβικά φύλα επιτέθηκαν εναντίον της
Κωνσταντινούπολης. Τα πλοιάρια των επιτιθέµενων καταστράφηκαν από το βυζαντινό στόλο.
Έπειτα από αυτή την ήττα ο Άβαρος χαγάνος απώλεσε το κύρος του και το 678 υποτάχθηκε
οριστικά στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ∆΄, αναγνωρίζοντας το δίκαιο της υπεροχής της
αυτοκρατορίας.
ΑΒΒΑΣΙ∆ΕΣ: ∆υναστεία 37 Αράβων χαλιφών που βασίλεψε στη Βαγδάτη (762-1258) και
ήταν σπουδαίο κέντρο τεχνών και επιστηµών. Ιδρύθηκε από τον Αµπού αλ Αµπάς, ο οποίος
εκθρόνισε τους Οµµεϋάδες της ∆αµασκού. Τον Αµπού αλ Αµπάς διαδέχτηκε ο αδερφός του,
Αµπού Τζάφαρ ή Αλ Μανσούρ, ο οποίος ήταν και ο επίσηµος ιδρυτής της δυναστείας. Ο Αλ
Μανσούρ µετέφερε το 762 την πρωτεύουσα του κράτους του στη Βαγδάτη.
ΑΓΑΘΑΡΧΙ∆ΗΣ: Ιστορικός και γεωγράφος από την Κνίδο που έζησε το 2ο αιώνα π.Χ. Τα
µεγάλα ιστορικά του έργα είναι τα «Ασιατικά» και τα «Ευρωπαϊκά», από τα οποία σώζονται
αποσπάσµατα. Από το έργο του «Περί της Ερυθράς Θαλάσσης» διασώθηκαν αποσπάσµατα
στη «Μυριόβιβλο». Πολλές πληροφορίες άντλησαν από το έργο του οι νεότεροι ιστορικοί και
γεωγράφοι.
ΑΓΑΛΛΙΑΝΟΣ: Βυζαντινός στρατιωτικός «τουρµάρχης των Ελλαδικών» (δηλαδή διοικητής
τούρµας, υποδιαίρεσης του θέµατος), ο οποίος µαζί µε τον επίσης τουρµάρχη Κοσµά ηγήθηκε
της εξέγερσης των εικονολατρών της Ελλάδας εναντίον του εικονοµάχου αυτοκράτορα
Λέοντα Γ΄. Οι δύο στασιαστές, επικεφαλής ισχυρού στόλου, έφτασαν µπροστά στην
Κωνσταντινούπολη, την οποία άρχισαν να πολιορκούν. Ο στόλος τους τελικά κατακάηκε από
το υγρό πυρ. Ο Αγαλλιανός, σύµφωνα µε τις πηγές, αυτοκτόνησε πέφτοντας στη θάλασσα µε
την πανοπλία του.
ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ: Ο πιο σηµαντικός ναός της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Χτίστηκε από τον
Ιουστινιανό στη θέση παλαιότερου ναού που ήταν αφιερωµένος στη Θεού Σοφία και
καταστράφηκε στη διάρκεια της Στάσης του Νίκα (532). Ο Ιουστινιανός αποφάσισε να φτιάξει
ένα µεγαλοπρεπέστερο ναό. Ανέθεσε την κατασκευή του στον Ανθέµιο από τη Μίλητο και
στον Ισίδωρο από τις Τράλλεις. Το µεγάλο πρόβληµα που τους απασχόλησε ήταν ο
συνδυασµός της δροµικής διάταξης κτιρίου (τύπος βασιλικής), όπου κυριαρχεί ο κατά µήκος
άξονας, και της περίκεντρης, όπου κυριαρχεί ο κατακόρυφος άξονας. Τα δύο αυτά
µορφολογικά αντίθετα και κατασκευαστικά ασυµβίβαστα στοιχεία συνδύασαν επιτυχώς οι δύο
αρχιτέκτονες στην Αγία Σοφία, η οποία θεωρείται το τελειότερο δείγµα βασιλικής µε τρούλο.
Ο τεράστιος τρούλος (διαµ. 31 µ.), µε τα σαράντα παράθυρα που ανοίγονται στη βάση του,
δίνει την εντύπωση ότι κρατιέται ανάλαφρα σε ύψος 54 µ. από το δάπεδο. Στηρίχτηκε πάνω σε
τέσσερις µεγάλους πεσσούς που συνδέονταν µεταξύ τους µε αψίδες. Ανατολικά και δυτικά
του κεντρικού τρούλου κατασκευάστηκαν δύο ηµιτρούλια µε δύο κόγχες το καθένα, ώστε να
δηµιουργείται η εντύπωση ότι ο κυρίως θόλος αιωρείται. Το ανατολικό µέρος του ναού
επιµηκύνθηκε ακόµη περισσότερο µε την κόγχη του ιερού. Έτσι διατηρήθηκε το ορθογώνιο
σχήµα του ναού, το οποίο συνδυάστηκε αρµονικά µε τον τρούλο και τα ηµιτρούλια που
δηµιουργούν στον επισκέπτη δέος και θαυµασµό.
- 57 -
Ο διάκοσµος του ναού υπήρξε πλούσιος. Χρησιµοποιήθηκαν έγχρωµα µάρµαρα, µωσαϊκά σε

χρυσό ή βαθύ γαλάζιο έδαφος, χρυσός, άργυρος και πολύτιµοι λίθοι.
Γλυπτός είναι ο διάκοσµος και στα κιονόκρανα, τα επιστύλια, το τέµπλο κ.ά. Ο ψηφιδωτός
διάκοσµος του ναού ήρθε στο φως τις τελευταίες δεκαετίες, αφού µετά την άλωση είχε
καλυφθεί από τους Τούρκους µε ασβέστη, καθώς ο ναός είχε µετατραπεί σε τζαµί. Σήµερα ο
ναός χρησιµοποιείται ως µουσείο.
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ: Οι πρώτοι ασκητές έφτασαν στον Άθω στις αρχές του 8ου αιώνα· µάλιστα, το
885, µε ένα χρυσόβουλο του Βασιλείου Α΄ η χερσόνησος ορίστηκε για πρώτη φορά ως τόπος
ησυχασµού. Θεµελιωτής του κοινοβιακού µοναχικού βίου θεωρείται ο Τραπεζούντιος άγιος
Αθανάσιος, ο οποίος, µε τη συµπαράσταση του φίλου του αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά
(963-969), ίδρυσε την πρώτη µονή, τη Μεγίστη Λαύρα (962/3). Λίγα χρόνια αργότερα, το 971,
µε πρωτοβουλία του αυτοκράτορα Ιωάννη Τζιµισκή, ο ηγούµενος της µονής του Στουδίου
στην Κωνσταντινούπολη, ο Ευθύµιος, συνέταξε το πρώτον Τυπικόν της αθωνικής πολιτείας,
το γνωστό «Τράγον». Υποστηρίχτηκε ότι η κρατική παρέµβαση στη δηµιουργία µιας
µοναστικής πολιτείας υπαγορεύτηκε κυρίως από την ανάγκη πνευµατικής επιστράτευσης της
αυτοκρατορίας στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων µε σκοπό την ενδυνάµωση της
ορθοδοξίας.
Οι µονές του Αγίου Όρους µε τη σειρά ιεραρχίας είναι οι εξής:
Α. Μονή Μεγίστης Λαύρας. Η παλαιότερη µονή του Όρους. Ιδρυτής είναι ο άγιος Αθανάσιος ο
Αθωνίτης.
Β. Μονή Βατοπεδίου. Ιδρύθηκε λίγο µετά το 972 από τους Αδριανουπολίτες Αθανάσιο,
Νικόλαο και Αντώνιο.
Γ. Μονή Ιβήρων. Ιδρύθηκε στο τέλος του 10ου αιώνα από τον Ιωάννη Τορνίκιο και τους
Ίβηρες (Γεωργιανούς) Γεώργιο και Ευθύµιο.
∆. Μονή Χελανδαρίου. Σερβική µονή που ιδρύθηκε µε επικυρωτικό χρυσόβουλο του Αλεξίου
Γ΄ Κοµνηνού (1198). Κτήτορας ήταν ο άγιος Σάββας Ράστκο, γιος του κράλη της Σερβίας
Στέφανου Νεµάνια. Πρόκειται για µια πλούσια µονή, το καθολικό της οποίας φέρει περίτεχνες
τοιχογραφίες. Το 2004 ένα µεγάλο τµήµα της καταστράφηκε από πυρκαγιά.
Ε. Μονή ∆ιονυσίου. Ιδρύθηκε από τον άγιο ∆ιονύσιο από την Κορησό της Καστοριάς (1370-
74). Χρηµατοδότης της υπήρξε ο Αλέξιος Γ΄ ο Μέγας Κοµνηνός.
ΣΤ. Μονή Κουτλουµουσίου. Ιδρύθηκε το πρώτο µισό του 12ου αιώνα πιθανόν από κάποιο
µοναχό από την Αιθιοπία (κουτλουµούς = ο άγιος από την Αιθιοπία).
Ζ. Μονή Παντοκράτορος. Ιδρύθηκε από τους αδερφούς Ιωάννη και Αλέξιο Στρατηγόπουλο
ανάµεσα στο 1260 και το 1270. Ο Αλέξιος υπήρξε ο στρατηγός του Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου
ο οποίος ανακατέλαβε την Κωνσταντινούπολη από τους Λατίνους.
Η. Μονή Ξηροποτάµου. Ιδρύθηκε από τον όσιο Παύλο τον Ξηροποταµηνό, αντίπαλο του αγίου
Αθανασίου του Αθωνίτη, λίγο µετά την εγκατάσταση µοναχών στη Μεγίστη Λαύρα.
Θ. Μονή Ζωγράφου. Ιδρύθηκε από τους αδερφούς Ιωάννη, Μωυσή και Ααρών από την Αχρίδα
την εποχή του Λέοντα του Σοφού (880-912).
Ι. Μονή ∆οχειαρίου. Ιδρύθηκε από τον άγιο Ευθύµιο, µαθητή του αγίου Αθανασίου του
Αθωνίτη (10ος αιώνας).
ΙΑ. Μονή Καρακάλου. Ιδρύθηκε από κάποιο µοναχό, ονόµατι Καρακάλα, στις αρχές του 11ου
αιώνα.
ΙΒ. Μονή Φιλοθέου. Ιδρύθηκε από τον όσιο Φιλόθεο, σύγχρονο του αγίου Αθανασίου του
Αθωνίτη (10ος αιώνας). Στο µοναστήρι αυτό ασκήτευσε ο Κοσµάς ο Αιτωλός.
ΙΓ. Μονή Σίµωνος Πέτρα. Ιδρύθηκε στα µέσα του 14ου αιώνα από τον όσιο Σίµωνα, ασκητή
στο Άγιο Όρος.
Ι∆. Μονή Αγίου Παύλου. Ιδρύθηκε και αυτή από τον Παύλο τον Ξηροποταµηνό το 10ο αιώνα.
ΙΕ. Μονή Σταυρονικήτα. Ιδρύθηκε το 10ο αιώνα και πήρε το όνοµά της από τους µοναχούς
Σταύρο και Νικήτα. Στη µονή εργάστηκε ο Κρητικός ζωγράφος Θεοφάνης (1546).
ΙΣΤ. Μονή Ξενοφώντος. Ιδρύθηκε από τον όσιο Ξενοφώντα το 10ο αιώνα.
ΙΖ. Μονή Γρηγορίου. Ιδρύθηκε το 14ο αιώνα από τον άγιο Γρηγόριο το Νεότερο, ή κατ’
άλλους από τον άγιο Γρηγόριο τον Σιναΐτη.
ΙΗ. Μονή Εσφιγµένου. Ιδρύθηκε πριν από το 1016.
ΙΘ. Μονή Αγίου Παντελεήµονος. Στη σηµερινή της θέση βρίσκεται από το 1765. Κατοικείται
- 58 -
κυρίως από Ρώσους µοναχούς.

Κ. Μονή Κασταµονίτου. Ιδρύθηκε τον 11ο αιώνα από κάποιο µοναχό από την Κασταµονή της
Μικράς Ασίας. Την ενίσχυσε οικονοµικά και η κυρά Βασιλική, σύζυγος του Αλή Πασά των
Ιωαννίνων.
∆ιοικητική πρωτεύουσα του Αγίου Όρους είναι οι Καρυές. Στο Πρωτάτο, ναό του 10ου αιώνα
που είναι αφιερωµένος στην Κοίµηση της Θεοτόκου, υπάρχουν τοιχογραφίες του Μανουήλ
Πανσέληνου (αρχές 14ου αιώνα).
Α∆ΡΙΑΝΟΣ: Ρωµαίος αυτοκράτορας (117-138) που ανήκε στη δυναστεία των Αντωνίνων.
Ήταν ιδιαίτερα µορφωµένος και διακρινόταν για τα φιλελληνικά του αισθήµατα, τα οποία
εκδήλωσε µε κάθε τρόπο κοσµώντας την Αθήνα µε πολλά και χρήσιµα έργα. Φρόντισε για την
ασφάλεια των συνόρων του κράτους του και προέβη σε σειρά από εσωτερικές µεταρρυθµίσεις.
Μεγάλο µέρος της βασιλείας του το πέρασε περιοδεύοντας στην αυτοκρατορία και ίδρυσε
πολλές πόλεις µε το όνοµά του. Κατασκεύασε σε πολλά µέρη έργα κοινής ωφέλειας. Η
Ελλάδα τον συγκινούσε, και ιδιαίτερα η Αθήνα, στην οποία έχτισε ολόκληρη συνοικία, τη Νέα
Πόλη του Αδριανού κοντά στην Παλαιά του Θησέα. Έλυσε το πρόβληµα της ύδρευσης της
πόλης κατασκευάζοντας το φερώνυµο υδραγωγείο , στις υπώρειες του Λυκαβηττού
(χρησιµοποιούνταν µέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα). Επίσης κατασκεύασε την Αδριάνειο
Βιβλιοθήκη, ολοκλήρωσε το Ναό του Ολυµπίου ∆ιός που είχε µείνει ηµιτελής από τον
Πεισίστρατο και δίπλα ακριβώς ανέγειρε την Πύλη του Αδριανού.
ΑΕΤΙΟΣ Ο ΕΥΝΟΥΧΟΣ: Σύµβουλος της αυτοκράτειρας του Βυζαντίου Ειρήνης της
Αθηναίας. Ενήργησε µαζί µε την Ειρήνη για τον παραγκωνισµό του νόµιµου διαδόχου του
θρόνου και του γιου της, Κωνσταντίνου ΣΤ΄, µε απώτερο στόχο να ελέγχει ο ίδιος από τα
παρασκήνια την αυτοκράτειρα. Τα συνωµοτικά σχέδια τον έφεραν πολλές φορές σε διαµάχη
µε τον άλλο σύµβουλο της Ειρήνης, τον Σταυράκιο.
ΑΕΤΙΟΣ ΦΛΑΒΙΟΣ: Ρωµαίος στρατιωτικός και πολιτικός, η πιο σηµαντική ίσως
φυσιογνωµία του ∆υτικού Ρωµαϊκού Κράτους (390-454). Οι αλλεπάλληλες νίκες του εναντίον
των Βησιγότθων και των Φράγκων έκαναν τον αυτοκράτορα Βαλεντινιανό Γ΄ να του δώσει το
βαθµό του αρχιστράτηγου. Τρεις φορές ύπατος και κατόπιν πατρίκιος, ήταν ο ουσιαστικός
κυβερνήτης της αυτοκρατορίας. Το 440 νίκησε τους Βησιγότθους και τους Βουργουνδούς.
Όταν ο Ούννος βασιλιάς Αττίλας εισέβαλε στη Γαλατία, ο Αέτιος εξεστράτευσε εναντίον του
επικεφαλής συµµαχικού στρατού (Ρωµαίων, Βησιγότθων, Φράγκων και Αλανών) και τον
νίκησε στα Καταλαυνικά Πεδία πλησίον της πόλης Τρουά (20 Ιουνίου 451). Η νίκη του στη
µάχη αυτή, που είναι γνωστή και ως «µάχη των Εθνών», ενίσχυσε το κύρος και την επιρροή
του, µε αποτέλεσµα ο αυτοκράτορας Βαλεντινιανός να διατάξει τη δολοφονία του στη
διάρκεια ενός συµποσίου (454), στερώντας έτσι την αυτοκρατορία από έναν ιδιαίτερα ικανό
στρατιωτικό και πολιτικό. Έπειτα από ένα χρόνο η Ρώµη καταλήφθηκε από τους Βανδάλους.
ΑΕΤΙΟΣ: Ευνούχος πατρίκιος και σύµβουλος της αυτοκράτειρας Ειρήνης. «Πρωθυπουργός»
το 800, προσπάθησε να επιβάλει στο θρόνο τον αδερφό του Λέοντα αλλά απέτυχε διότι
ανατράπηκε η Ειρήνη (802) από το σφετεριστή του θρόνου Νικηφόρο Α΄.
ΑΕΤΙΟΣ: Στρατηγός του θέµατος των Ανατολικών την εποχή της βασιλείας του
αυτοκράτορα Θεόφιλου (829-842). Υπερασπίστηκε µε γενναιότητα το Αµόριο της Φρυγίας
που το πολιορκούσε ο χαλίφης Αλ Μουτάσιµ (Αύγουστος 838), αλλά τελικά η πόλη
καταλήφθηκε. Ο Αέτιος και 41 ακόµη αιχµάλωτοι οι οποίοι αρνήθηκαν να ασπαστούν τον
ισλαµισµό θανατώθηκαν (η εκκλησία τιµά τη µνήµη των 42 «Μαρτύρων του Αµορίου» στις 6
Μαρτίου). Ο ηρωικός αγώνας τους απαθανατίστηκε στα λαϊκά έπη το «Άσµα του Αρµούρη»
και το «Κάστρο της Ωριάς».
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ (293-373): Αρχιεπίσκοπος Αλεξάνδρειας που διώχθηκε
επανειληµµένως για τους αγώνες του εναντίον του αρειανισµού. Συνέγραψε αξιόλογα
δογµατικά και απολογητικά έργα. Ο ρόλος του στην Α΄ Οικουµενική Σύνοδο της Νίκαιας το
325, αν και ήταν απλά διάκονος -δεν ήταν µέλος της συνόδου-, υπήρξε καθοριστικός. Η
θεολογία του συνέβαλε στην καταδίκη του αρειανισµού και στη διατύπωση του «Συµβόλου
της Πίστεως» µε το οποίο καθιερώθηκε ο όρος «οµοούσιος».
ΑΘΙΓΓΑΝΟΙ: Νοµαδικός λαός που προερχόταν από την Ινδία, ο οποίος διαµέσου της
Περσίας εµφανίστηκε στη βόρεια Συρία και στην Κιλικία στις αρχές του 9ου αιώνα. Στη
συνέχεια άρχισαν να εξαπλώνονται προς τα δυτικά και έφτασαν µέχρι τη Βλαχία και την
- 59 -
Πελοπόννησο (14ος αιώνας).

ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ: Συνδέθηκε µε την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους
Αβάρους (626). Τον έψαλαν οι κάτοικοι της Βασιλεύουσας για τη σωτηρία της και από τότε
καθιερώθηκε να ψάλλεται σε ειδική ακολουθία µία φορά το χρόνο µε τους πιστούς όρθιους
(Ακάθιστος). Πρόβληµα αποτελούν µέχρι και σήµερα η πατρότητα και η χρονολόγηση του
ύµνου. Ορισµένοι ερευνητές τον αποδίδουν στον Ρωµανό το Μελωδό (6ος αιώνας), ενώ
κάποιοι άλλοι, στηριζόµενοι σε αναφορές που υπάρχουν µέσα στο ίδιο το κείµενο, τον
αποδίδουν στον πατριάρχη Σέργιο, ο οποίος πρωτοστάτησε στην απόκρουση των Αβάρων, και
τον χρονολογούν µετά το 624.
ΑΚΑΚΙΟΣ: Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης (472-489). Ιδιαίτερα συνετός ιεράρχης,
θεωρείται εµπνευστής του «Ενωτικού» διατάγµατος του Ζήνωνα (482), µε το οποίο ο
αυτοκράτορας επιδίωξε να προσεταιριστεί τους µονοφυσίτες των ανατολικών επαρχιών. Το
διάταγµα απέφευγε να πάρει θέση για τις δογµατικές διατυπώσεις της ∆΄ Οικουµενικής
Συνόδου της Χαλκηδόνας (καταδίκαζε το µονοφυσιτισµό). Η επαµφοτερίζουσα αυτή στάση
του Ακάκιου απέναντι στους αιρετικούς προκάλεσε και το πρώτο σχίσµα ανάµεσα στην
Ανατολική και τη ∆υτική Εκκλησία, αφού ο πάπας Φήλιξ Γ΄, ως υπέρµαχος της ορθοδοξίας,
αναθεµάτισε τον Ακάκιο (Ακακιανό Σχίσµα, 485).
ΑΛΑΜΑΝΟΙ: Οµάδα γερµανικών φύλων που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Άνω Ρήνου
και του Κάτω ∆ούναβη στις αρχές του 3ου αιώνα και έδιωξαν τους Ρωµαίους. Ο πρώτος
Ρωµαίος αυτοκράτορας που έκανε εκστρατεία εναντίον τους ήταν ο Καρακάλας (213). ∆εν
σταµάτησαν όµως τις επιδροµές τους στα εδάφη της αυτοκρατορίας, οι οποίες έγιναν
συχνότερες το δεύτερο µισό του 3ου αιώνα, όταν η αυτοκρατορία αντιµετώπιζε εσωτερικά
προβλήµατα. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, µε συστηµατικό αγώνα εναντίον τους, κατόρθωσε να
περιορίσει τη δραστηριότητά τους στα τέλη του 3ου και στις αρχές του 4ου αιώνα. Σηµαντική
νίκη εναντίον τους πέτυχε και ο αυτοκράτορας Ιουλιανός σε µάχη κοντά στο Στρασβούργο
(357), και λίγο αργότερα ο αυτοκράτορας Βαλεντινιανός (368), ενώ τη συντριπτική νίκη
εναντίον τους κατάφερε ο Γρατιανός, ο οποίος απάλλαξε το κράτος από την παρουσία τους
(τέλη 4ου αιώνα). Η παρουσία τους ατόνησε ακόµη περισσότερο µε την εµφάνιση των
Βησιγότθων στα εδάφη τους (5ος αιώνας) και την απώθηση τους βορειότερα, για να
ενταχθούν στο τέλος του 5ου αιώνα στο φραγκικό κράτος, όπου και παρέµειναν διατηρώντας
την αυτοτέλειά τους.
ΑΛΑΡΙΧΟΣ Α΄: Ηγεµόνας των Βησιγότθων (396-410). Γεννήθηκε το 370 και πέθανε το 410.
Το 398 ο Αλάριχος, αφού λεηλάτησε τη Θράκη, επιχείρησε επιδροµή κατά της
Κωνσταντινούπολης. Πέρασε τις Θερµοπύλες και λεηλάτησε την Ελλάδα µέχρι τη Σπάρτη.
∆ιορίστηκε από τον αυτοκράτορα Αρκάδιο magister militum per Illyricum. Αργότερα άρχισε
να πραγµατοποιεί επιδροµές στην Ιταλία και απείλησε τρεις φορές τη Ρώµη. Τελικά την
κατέλαβε και τη λεηλάτησε το 410.
ΑΛΒΑΝΟΙ: Ινδοευρωπαϊκός λαός που κατοικεί στα δυτικά της Βαλκανικής Χερσονήσου. Η
ακριβής προέλευσή του δεν είναι σήµερα επαρκώς γνωστή, όπως δεν είναι γνωστό και το
µέρος της πρώτης του εγκατάστασης (∆υρράχιο;). Παλαιότερα οι Αλβανοί θεωρούνταν άµεσοι
απόγονοι των αρχαίων Ιλλυριών. Γλωσσικές µελέτες έδειξαν ότι η αλβανική γλώσσα δεν
συνδέεται µε την µόνο µε την ιλλυρική, αλλά παρουσιάζει στοιχεία που συναντώνται στις
βαλτοσλαβικές γλώσσες και ίσως στην αρχαία δακική, ενώ έχει εντάξει στο λεξιλόγιό της
πολλές λέξεις που προέρχονται από τις γλώσσες που µιλιούνται από τους γειτονικούς λαούς.
Στη βυζαντινή ιστορία εµφανίζονται τον 11ο αιώνα. Η παλαιότερη γνωστή µνεία στις
βυζαντινές πηγές για τους «Αρβανίτες» είναι του Ατταλειάτη και χρονολογείται γύρω στο
1080. Το 1318, λίγο µετά το θάνατο του σεβαστοκράτορα Ιωάννη Β΄ Αγγέλου, Αλβανοί,
στους οποίους συµπεριλαµβάνονταν και αλβανόφωνοι αλλά µη αλβανικοί πληθυσµοί
(ελληνικοί), εισέβαλαν στη Θεσσαλία και εγκαταστάθηκαν εκεί. Αρκετοί από αυτούς στα τέλη
του 14ου και στις αρχές του 15ου αιώνα κινήθηκαν νοτιότερα και εγκαταστάθηκαν σε
περιοχές της Εύβοιας, της Βοιωτίας, της Αττικής, των νησιών κυρίως του Αργοσαρωνικού και
της Πελοποννήσου, βαθµηδόν εξελληνίστηκαν (Αρβανίτες) και ενίσχυσαν τους
εξασθενηµένους ντόπιους ελληνικούς πληθυσµούς.
Το 15ο αιώνα οι Αλβανοί αντιστάθηκαν και αγωνίστηκαν εναντίον των Οθωµανών Τούρκων
µε ηγέτη τον Γεώργιο Σκεντέρµπεη ή Καστριώτη για τουλάχιστον 25 χρόνια. Παρά τον
- 60 -
ηρωικό αγώνα τους, υποτάχθηκαν στους Τούρκους. Από τότε άρχισε ο εξισλαµισµός ενός
µεγάλου τµήµατος του αλβανικού λαού, ενώ οι υπόλοιποι παρέµειναν χριστιανοί, είτε
ορθόδοξοι, κυρίως στο νότο, είτε καθολικοί, κυρίως στο βορρά.
ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (912-913). Τρίτος γιος του αυτοκράτορα
Βασιλείου Α΄, συναυτοκράτορας στην αρχή του πατέρα του και στη συνέχεια του αδερφού
του, Λέοντα ΣΤ΄. Το 912, µετά το θάνατο του αδερφού του, βασίλεψε µαζί µε τον ανιψιό του,
Κωνσταντίνο Ζ΄. ∆εν ενδιαφερόταν για τα δηµόσια πράγµατα και προτιµούσε τις
διασκεδάσεις· έτσι η σύντοµη βασιλεία του χαρακτηρίστηκε από συνεχή λάθη σε όλους τους
τοµείς.
ΑΛΕΞΙΟΣ Α΄ ΚΟΜΝΗΝΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1081-1118), θεµελιωτής της
δυναστείας των Κοµνηνών. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1057. Πριν γίνει
αυτοκράτορας διακρίθηκε ως στρατιωτικός. Ως αυτοκράτορας αντιµετώπισε τους εχθρούς της
αυτοκρατορίας άλλοτε στα πεδία των µαχών και άλλοτε στρέφοντας τον έναν εναντίον του
άλλου. Κατόρθωσε να ανακόψει την προέλαση των Νορµανδών µέσα στα εδάφη της
αυτοκρατορίας (1081-1085 και 1107-1108). Προκειµένου να ηττηθούν οι Νορµανδοί, και
καθώς το Βυζάντιο εκείνη την εποχή δεν διέθετε στόλο, προχώρησε στη σύναψη συµµαχίας µε
τη Βενετία, στο πλαίσιο της οποίας παραχώρησε σε αντάλλαγµα για τις ναυτικές υπηρεσίες
της ευρύτατα εµπορικά προνόµια στην Ανατολή (συνθήκη του 1082). Με επιδέξιο τρόπο
κατάφερε να εκµεταλλευτεί προς όφελος της αυτοκρατορίας τις νίκες των πρώτων
σταυροφόρων, ανακτώντας πολλά εδάφη στη Μικρά Ασία και στον Πόντο (1097). Ενίσχυσε
το στρατό, έστω και µε ξένους µισθοφόρους, και το στόλο, αλλά συγχρόνως µε τις ενέργειές
του συνέβαλε στη µεγέθυνση της µεγάλης ιδιοκτησίας. Βασική πηγή για τη βασιλεία του
αποτελεί η «Αλεξιάς», ιστορικό σύγγραµµα της κόρης του, Άννας Κοµνηνής.
ΑΛΕΞΙΟΣ Β΄ ΚΟΜΝΗΝΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1180-1183). Γιος και διάδοχος
του Μανουήλ Α΄ Κοµνηνού. Γεννήθηκε το 1168 στην Κωνσταντινούπολη και σε ηλικία 12
ετών ανέβηκε στο θρόνο επιτροπευόµενος από τη Γαλλίδα µητέρα του, Μαρία της Αντιόχειας.
Ο θείος του Ανδρόνικος Κοµνηνός, εκµεταλλευόµενος τα αντιλατινικά αισθήµατα του λαού,
ανέλαβε ο ίδιος της επιτροπεία του Αλεξίου και ένα χρόνο αργότερα έγινε συναυτοκράτορας
(1183). Ο Ανδρόνικος διέταξε το στραγγαλισµό του ανιψιού του και σφετερίστηκε το θρόνο.
ΑΛΕΞΙΟΣ Γ΄ ΑΓΓΕΛΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1195-1203). ∆ευτερότοκος γιος
του Βυζαντινού αξιωµατούχου Ανδρόνικου Αγγέλου. Ανέβηκε στο θρόνο αφού εκθρόνισε τον
αδερφό του Ισαάκιο Β΄ Άγγελο µε την υποστήριξη της αριστοκρατίας και του στρατού.
Αντιµετώπισε πολλές εσωτερικές εξεγέρσεις -απόρροια της ισχυροποίησης των ∆υνατών-,
αλλά και τη λαϊκή δυσαρέσκεια λόγω της βαριάς φορολογίας. Οι καλές σχέσεις που είχε µε τη
∆ύση ανατράπηκαν µε την εµφάνιση των σταυροφόρων συµµάχων του ανιψιού του Αλεξίου
∆΄ Αγγέλου στα πρόθυρα της Κωνσταντινούπολης. Εγκατέλειψε το θρόνο και διέφυγε στη
Θράκη. ∆ιεκδικώντας πάντα τα δικαιώµατά του στο βυζαντινό θρόνο, κατέφυγε στην Αυλή
του σουλτάνου του Ικονίου Καυχοσρόη Α΄, τον οποίο προσπάθησε να χρησιµοποιήσει
ανεπιτυχώς εναντίον του αυτοκράτορα της Νίκαιας Θεόδωρου Α΄ Λάσκαρη. Στη µάχη που
ακολούθησε στην Αντιόχεια του Μαιάνδρου αιχµαλωτίστηκε και κλείστηκε σε µοναστήρι
όπου και πέθανε.
ΑΛΕΞΙΟΣ ∆΄ ΑΓΓΕΛΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1203-1204), γιος του Ισαάκιου Β΄.
Μετά την ανατροπή του πατέρα του από τον Αλέξιο Γ΄ φυλακίστηκε, αλλά κατόρθωσε να
διαφύγει στη ∆ύση. Εκεί, µε τη βοήθεια του γαµπρού του, του Γερµανού βασιλιά Φιλίππου
Σουηβού, ήρθε σε συνεννόηση µε τους Βενετούς και τους σταυροφόρους της ∆΄
Σταυροφορίας, οι οποίοι πολιορκούσαν τη δαλµατική πόλη Ζάρα, και τους έπεισε -τους
υποσχέθηκε σπουδαία οικονοµικά και στρατιωτικά ανταλλάγµατα- να κατευθυνθούν στην
Κωνσταντινούπολη για να επαναφέρουν τον πατέρα του Ισαάκιο στο θρόνο. Το 1203 οι
σταυροφόροι ανέτρεψαν τον Αλέξιο Γ΄ και επανέφεραν στο θρόνο τον Ισαάκιο Β΄ και τον
Αλέξιο ∆΄ ως συναυτοκράτορα. Η έντονα όµως φιλολατινική πολιτική τους και οι βαρείς
φόροι που επέβαλαν προκάλεσαν την ανατροπή τους από τον Αλέξιο Ε΄ τον Μούρτζουφλο. Ο
Αλέξιος ∆΄ στραγγαλίστηκε.
ΑΛΕΞΙΟΣ Ε΄ ΜΟΥΡΤΖΟΥΦΛΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1204). Ο τελευταίος
αυτοκράτορας πριν από την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους. Ήταν ο
βασικός αρχηγός της αντιλατινικής µερίδας που ανέτρεψε τον αυτοκράτορα Αλέξιο ∆΄.
- 61 -
Υπεράσπισε την Πόλη από τις επιθέσεις των σταυροφόρων, αλλά, όταν στις 12 Απριλίου
αυτοί κατόρθωσαν να εισχωρήσουν και να την καταλάβουν, κατέφυγε στη Θράκη. Εκεί
τυφλώθηκε από τον επίσης έκπτωτο αυτοκράτορα Αλέξιο Γ΄ Άγγελο και αναγκάστηκε να
ζητήσει καταφύγιο στην Αυλή του αυτοκράτορα της Νίκαιας Θεόδωρου Α΄ Λάσκαρη.
Συνελήφθη στη διάρκεια µιας εκστρατείας των Λατίνων εναντίον της Νίκαιας και
εκτελέστηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου µεταφέρθηκε (1205).
ΑΜΜΙΑΝΟΣ ΜΑΡΚΕΛΛΙΝΟΣ: Ο σπουδαιότερος ιστοριογράφος του 4ου αιώνα. Ήταν
Ελληνοσύρος στην καταγωγή και µαθητής του Λιβανίου. Το έργο του «RES GESTAE» είναι
γραµµένο στα λατινικά. Ήταν αυτόπτης µάρτυρας των γεγονότων που αφηγείται, δηλαδή των
εκστρατειών του Ιουλιανού στη Γαλατία (355-7) και εναντίον των Περσών (363).
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: Με αυτό το όνοµα είναι γνωστοί τέσσερις πάπες: ο Αναστάσιος Α΄ (-401;),
ο οποίος επικύρωσε τη διάταξη για την αγαµία του κλήρου και ανακηρύχτηκε άγιος της
∆υτικής Εκκλησίας, ο Αναστάσιος Β΄ (-498;), ο οποίος απέτυχε να αποκαταστήσει τις σχέσεις
ανάµεσα στην Ανατολική και τη ∆υτική Εκκλησία µετά το Ακακιανό Σχίσµα, ο Αναστάσιος
Γ΄ (-913;) και ο Αναστάσιος ∆΄ (1153-1154).
Επίσης αυτό το όνοµα φέρουν ένας πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης (730-754), ο οποίος
στήριξε τα εικονοµαχικά διατάγµατα του Λέοντα Γ΄, και ένας πατριάρχης της Αντιόχειας
(559-570, 593-599).
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Α΄ Ο ∆ΙΚΟΡΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (491-518). Γεννήθηκε το
430 στο ∆υρράχιο. Ήταν ιδιαίτερα ικανός και πολύ καλλιεργηµένος και διαδέχτηκε τον
προκάτοχό του Ζήνωνα στο θρόνο, αφού πρώτα, επειδή ήταν µονοφυσίτης, ορκίστηκε να
προασπίσει την ορθοδοξία. Αντιµετώπισε µε επιτυχία την εξέγερση των Ισαύρων, οι οποίοι
αντιδρούσαν στην εκλογή του, και τους µετέφερε στη Θράκη για να τους τιµωρήσει αλλά και
για να ενισχύσει την άµυνα της περιοχής. Ενίσχυσε την άµυνα της Βασιλεύουσας µε την
κατασκευή του Αναστασιανού Τείχους. Υπέγραψε µια συµβιβαστική συνθήκη µε τους Πέρσες
έπειτα από έναν τριετή εξαντλητικό πόλεµο (502-505). Αναδιοργάνωσε µε επιτυχία τη
δηµοσιονοµική πολιτική του κράτους, αυξάνοντας τα αποθέµατά του σε χρήµατα. Προς το
τέλος της βασιλείας του άρχισε να ευνοεί το µονοφυσιτισµό σε βάρος της ορθοδοξίας. Η
πολιτική του αυτή οφειλόταν περισσότερο στο δικαιολογηµένο φόβο του µήπως απολέσει η
αυτοκρατορία τις ανατολικές της, κυρίως µονοφυσιτικές, επαρχίες παρά στην πίστη του στο
µονοφυσιτισµό.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Β΄ ΑΡΤΕΜΙΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (713-715). Μετά την
ανατροπή του προκατόχου του Φιλιππικού εκλέχτηκε από το στρατό αυτοκράτορας. Τότε
άλλαξε και το όνοµά του από Τιβέριος σε Αναστάσιος. Ο Αναστάσιος αξιοποίησε τη µεγάλη
του εµπειρία για την αναδιοργάνωση της διοίκησης του κράτους και προσπάθησε να ενισχύσει
την άµυνα της αυτοκρατορίας. ∆ιείδε τον αραβικό κίνδυνο, γι’ αυτό σχεδίασε και διέταξε την
εκτέλεση µιας «προληπτικής» επίθεσης εναντίον της αραβικής ναυτικής βάσης-ναυπηγείου
στο Φοίνικα της Λυκίας (714). Η εξέγερση του στρατού του θέµατος του Οψικίου τον
ανάγκασε σε παραίτηση υπέρ του Θεοδοσίου Γ΄. Αποσύρθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου έγινε
µοναχός. Εκτελέστηκε το 719 έπειτα από διαταγή του αυτοκράτορα Λέοντα Γ΄, ο οποίος τον
θεώρησε ύποπτο συνωµοσίας.
ΑΝ∆ΡΟΝΙΚΟΣ Α΄ ΚΟΜΝΗΝΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1183-1185). Γεννήθηκε
το 1122 και υπήρξε ο τελευταίος αυτοκράτορας της δυναστείας των Κοµνηνών.
Ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, δυναµική, αλλά µε ακραίες πολλές φορές αντιδράσεις.
∆ιοικητής επαρχιών, απεσταλµένος σε διάφορες ξένες Αυλές, πέρασε πολλά χρόνια στη
φυλακή εξαιτίας της αντίθεσής του µε τον παντοδύναµο εξάδελφό του, αυτοκράτορα
Μανουήλ Α΄, έτσι έµεινε µακριά από τα πράγµατα της Κωνσταντινούπολης. Το 1183 µια
εξέγερση στην πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας εναντίον της φιλολατινικής πολιτικής του
ανήλικου Αλεξίου Β΄ -που επιτροπευόταν από τη Γαλλίδα µητέρα του Μαρία-, στην οποία
συµµετείχε και ο πατριάρχης Θεοδόσιος, του έδωσε την ευκαιρία να επέµβει και να καταλάβει
το θρόνο. Αφού εξόντωσε τον Αλέξιο και την οικογένειά του, αλλά και όλους σχεδόν τους
Λατίνους της Κωνσταντινούπολης, προσπάθησε να εξυγιάνει τον κρατικό µηχανισµό.
Επιχείρησε να περιορίσει τη δράση των ∆υνατών, να σταµατήσει τις αυθαιρεσίες των
φοροεισπρακτόρων και να βελτιώσει την ποιότητα των παρεχόµενων υπηρεσιών από τους
δηµόσιους λειτουργούς. Η νέα επιδροµή των Νορµανδών και η κατάληψη της Θεσσαλονίκης
- 62 -
το 1185 από τα στρατεύµατά τους, καθώς και η σφαγή των κατοίκων της, αποτέλεσαν την
αφορµή για λαϊκή εξέγερση στην Κωνσταντινούπολη µε επικεφαλής τον Ισαάκιο Β΄ Άγγελο, η
οποία οδήγησε τελικά στην ανατροπή του Ανδρόνικου και στην εκτέλεσή του µε µαρτυρικό
τρόπο (Σεπτ. 1185).
ΑΝ∆ΡΟΝΙΚΟΣ Β΄ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1282-1328), γιος του
Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου, συµβασιλέας του για δέκα χρόνια (1272-1282). Υπήρξε ένας ικανός
ηγεµόνας ο οποίος διακρίθηκε για τη βαθιά του θρησκευτικότητα και ευλάβεια, στοιχεία που
επηρέασαν και την πολιτική του δράση. Η πολιτική του απέναντι στη ∆ύση θα µπορούσε να
χαρακτηριστεί επιγραµµατικά αµυντική. Προσπάθησε µέσα από επιγαµίες και συνοικέσια να
ανακτήσει από τους ∆υτικούς παλιά εδάφη της αυτοκρατορίας (ο ίδιος παντρεύτηκε σε
δεύτερο γάµο την κόρη του Γουλιέλµου Ζ΄ Μοµφερατικού Ιολάνδη και πήρε ως προίκα τα
εδάφη του βασιλείου της Θεσσαλονίκης), ενώ διέλυσε για οικονοµικούς λόγους το στόλο του,
αναθέτοντας τη θαλάσσια άµυνα της αυτοκρατορίας στους Γενουάτες. Στην Ανατολή
προσπάθησε να προσαρτήσει το ∆εσποτάτο της Ηπείρου και εξασφάλισε ειρήνη µε το Σέρβο
κράλη Στέφανο Ούρεση Β΄. Στη Μικρά Ασία αποπειράθηκε µε συνεχείς εκστρατείες να
εκδιώξει τους Τούρκους.
Σε µία από αυτές ο γιος του και συµβασιλέας Μιχαήλ Θ΄ ηττήθηκε από τους Οθωµανούς
Τούρκους του εµίρη Ορχάν στη µάχη του Βαφέα κοντά στη Νικοµήδεια (27 Ιουνίου του
1302). Η µάχη αυτή σηµατοδότησε την απαρχή της ταχείας κατάρρευσης της βυζαντινής
Μικράς Ασίας. Ενίσχυσε το στρατό του µε Αλανούς και Καταλανούς µισθοφόρους, η
συµπεριφορά των οποίων δηµιούργησε περισσότερα προβλήµατα από αυτά που έπρεπε να
λυθούν. Στο εσωτερικό η πολιτική του ήταν επιτυχής, ιδιαίτερα στα θέµατα που αφορούσαν
την απονοµή δικαιοσύνης. Τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του σηµαδεύτηκαν από έναν
πολυετή εµφύλιο πόλεµο µε τον εγγονό του και συµβασιλέα Ανδρόνικο Γ΄. Αναγκάστηκε
τελικά να παραιτηθεί και µέχρι το τέλος της ζωής του (1332) έζησε ως µοναχός Αντώνιος στη
Μονή του Λιβός.
ΑΝ∆ΡΟΝΙΚΟΣ Γ΄ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1328-1341).
Γεννήθηκε το 1296, ήταν πρωτότοκος γιος του Μιχαήλ Θ΄ Παλαιολόγου και συµβασιλέας και
συναυτοκράτορας του παππού του Ανδρόνικου Β΄. Οι σχέσεις του Ανδρόνικου Γ΄ µε τον
παππού του διαταράχτηκαν όταν ο εγγονός προσπάθησε να εισαγάγει φεουδαρχικά πρότυπα
στη διοίκηση του κράτους µε τη δηµιουργία αυτόνοµων περιοχών. Οι αντιλήψεις του αυτές,
σε συνδυασµό µε τις κεντρόφυγες τάσεις που τότε επικρατούσαν, οδήγησαν σε εµφύλιο
πόλεµο (1321-1328). Οι δύο αντίπαλοι ενέπλεξαν στη µεταξύ τους διαµάχη τους Σέρβους
(Ανδρόνικος Β΄) και τους Βουλγάρους (Ανδρόνικος Γ΄). Ο εµφύλιος, που τελείωσε µε
επικράτηση του Ανδρόνικου Γ΄ (στις 24 Μαΐου του 1328), εξασθένισε ακόµη περισσότερο το
κράτος, µε αποτέλεσµα, παρά τις επιτυχίες του Ανδρόνικου Γ΄ κυρίως στα Βαλκάνια, οι οποίες
συνοδεύτηκαν από την ανάκτηση εδαφών, να αποτύχει στο βασικό του στόχο, στην απώθηση
δηλαδή των Οθωµανών Τούρκων (ήττα των Βυζαντινών στη µάχη του Πελεκάνου το 1329).
Σε ό,τι αφορά την εσωτερική του πολιτική, αξίζει να αναφερθούν η προσπάθειά του να
αναδιοργανώσει την απονοµή της δικαιοσύνης και η εισαγωγή δυτικών ιπποτικών εθίµων.
ΑΝ∆ΡΟΝΙΚΟΣ ∆΄ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1376-1379), γιος του
Ιωάννη Ε΄. Όταν ο πατέρας του κρατήθηκε από τους Βενετούς, καθώς επέστρεφε από το
ταξίδι του στη ∆ύση όπου είχε πάει για να ζητήσει βοήθεια εναντίον των Τούρκων, αυτός
αρνήθηκε να τους παραδώσει την Τένεδο την οποία ζητούσαν ως λύτρα για να τον
απελευθερώσουν (1370) γιατί προτιµούσε να την παραδώσει στους Γενουάτες. Το 1373 ο
Ανδρόνικος και ο Σαβτζή Τσελεµπή, γιος του σουλτάνου Μουράτ Α΄, επαναστάτησαν
εναντίον των πατεράδων τους. Ο Ιωάννης Ε΄ και ο Μουράτ Α΄ κατέπνιξαν την εξέγερση και
συνέλαβαν τους στασιαστές, οι οποίοι τιµωρήθηκαν µε τύφλωση. Ο Ανδρόνικος, µε
παρέµβαση του πατέρα του, δεν τυφλώθηκε εντελώς. Το 1376 κατάφερε να δραπετεύσει και
µε τη βοήθεια των Γενουατών και των Τούρκων κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη και
ανακηρύχτηκε αυτοκράτορας, αφού στο µεταξύ φυλάκισε τον πατέρα και τα αδέρφια του. Ο
πόλεµος που ξέσπασε ανάµεσα στη Βενετία και τη Γένουα για την Τένεδο οδήγησε στην
ανατροπή του και στην επαναφορά στο θρόνο του πατέρα του Ιωάννη (1379). Παρά τον
ευνοϊκό γι’ αυτόν συµβιβασµό µε τον πατέρα του, ο Ανδρόνικος στασίασε και πάλι το 1385.
Σκοτώθηκε σε µια µάχη. Η πολιτική του δράση είχε τραγικές συνέπειες για την ήδη
- 63 -
παραπαίουσα αυτοκρατορία.
ΑΝΘΕΜΙΟΣ: Βυζαντινός αξιωµατούχος (β΄ µισό 4ου-αρχές 5ου αιώνα) ο οποίος ουσιαστικά
κυβέρνησε την αυτοκρατορία τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Αρκαδίου (405-408) και
την περίοδο που ο διάδοχος του τελευταίου, ο Θεοδόσιος Β΄, ήταν ανήλικος. Ο Ανθέµιος
ανήκε στο λεγόµενο αντιγερµανικό κόµµα και προσπάθησε να µειώσει την επιρροή των
Γότθων στο Ανατολικό Ρωµαϊκό Κράτος και να εδραιώσει τον ελληνισµό. Ο Ανθέµιος
βοήθησε τον αυτοκράτορα του ∆υτικού Ρωµαϊκού Κράτους Ονώριο στον αγώνα του εναντίον
των Βησιγότθων, ενώ φρόντισε να διατηρήσει καλές σχέσεις µε την Περσία. Προσπάθησε να
προστατέψει τις ασθενέστερες τάξεις απέναντι στους ισχυρούς, ενίσχυσε την άµυνα του
συνόρου του ∆ούναβη απέναντι στους Ούννους και οχύρωσε την Κωνσταντινούπολη (408-
413) µε ένα ισχυρότατο τείχος, το «Θεοδοσιανόν».
ΑΝΘΕΜΙΟΣ Ο ΑΠΟ ΤΑΣ ΤΡΑΛΛΕΙΣ: Βυζαντινός αρχιτέκτονας, µηχανικός και
µαθηµατικός, ένας από τους δύο δηµιουργούς του Ναού της Αγίας Σοφίας. Καταγόταν από
οικογένεια επιστηµόνων και το 532 ο Ιουστινιανός Α΄ του ανάθεσε να κατασκευάσει µαζί µε
το µηχανικό Ισίδωρο το Ναό της Θεού Σοφίας. Το πιο σηµαντικό επίτευγµα των δηµιουργών
της ήταν ότι κατόρθωσαν να στηρίξουν τρούλο πάνω σε κτίριο πολύ µεγάλων διαστάσεων.
Πέθανε πριν ολοκληρωθεί το έργο (537).
ΑΝΝΑ: Αυτό το όνοµα φέρουν διάφορα πρόσωπα της Βυζαντινής Περιόδου. Οι περισσότερο
γνωστές είναι η Άννα ∆αλασσηνή και η εγγονή της Άννα Κοµνηνή. Επίσης το όνοµα αυτό
φέρουν και τρεις δέσποινες του ∆εσποτάτου της Ηπείρου. Πιο σηµαντική από τις τελευταίες
υπήρξε η Άννα Παλαιολογίνα Καντακουζηνή Αγγελίνα (τέλη του 13ου-αρχές 14ου αιώνα).
Ήταν ανιψιά του αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου και παντρεύτηκε το δεσπότη της
Ηπείρου Νικηφόρο Α΄. Ήταν έξυπνη και ιδιαίτερα δραστήρια και προσπάθησε να πετύχει την
προσέγγιση της αυτοκρατορίας µε το δεσποτάτο. Μετά το θάνατο του συζύγου της ανέλαβε
αντιβασίλισσα του ανήλικου γιου της Θωµά και αναγνώρισε συγχρόνως την επικυριαρχία των
Παλαιολόγων. Ήρθε σε σύγκρουση µε τους Ανζού της Νεάπολης, τις επιθέσεις των οποίων
αντιµετώπισε µε επιδεξιότητα.
ΑΝΝΑ ∆ΑΛΑΣΗΝΗ (;-1105): Η µητέρα του αυτοκράτορα Αλεξίου Α΄ Κοµνηνού.
Καταγόταν από την αριστοκρατική οικογένεια των ∆αλασσηνών και παντρεύτηκε τον Ιωάννη
Κοµνηνό, αδερφό του αυτοκράτορα Ισαάκιου Α΄ Κοµνηνού. Τα σπουδαία ψυχικά και
πνευµατικά της προσόντα συνέβαλαν στη σωστή διαπαιδαγώγηση του γιου της Αλεξίου, ο
οποίος της εµπιστεύτηκε τη διοίκηση του κράτους όταν εκστράτευσε εναντίον των
Νορµανδών. Την Άννα ∆αλασσηνή και τα σπουδαία της προσόντα περιγράφει η εγγονή της
Άννα Κοµνηνή στο έργο της «Αλεξιάς».
ΑΝΝΑ ΚΟΜΝΗΝΗ: Βυζαντινή πριγκίπισσα και ιστορικός του Βυζαντίου (1083-1148). Η
Άννα ήταν πρωτότοκη κόρη του αυτοκράτορα Αλεξίου Κοµνηνού. Παντρεύτηκε το στρατηγό
Νικηφόρο Βρυέννιο, τον οποίο µετά το θάνατο του πατέρα της το 1118, συνωµοτώντας µε τη
µητέρα της, προσπάθησε να αναβιβάσει στο θρόνο σε βάρος του αδερφού της και νόµιµου
διαδόχου Ιωάννη Β΄. Η προσπάθειά της απέτυχε, κυρίως λόγω της απροθυµίας του
νοµιµόφρονα Βρυέννιου. Η Άννα µετά την αποτυχία της κατέφυγε σε µοναστήρι. Εκεί έγραψε
το ιστορικό σύγγραµµα «Αλεξιάς», που καταγράφει την περίοδο δράσης του πατέρα της, τον
οποίο θαύµαζε πολύ. Η Άννα είχε ως πρότυπό της τον Θουκυδίδη και τον Πολύβιο,
διακρινόταν για την αρχαιοµάθεια, τη σαφήνεια και ιδιαίτερα για την αντικειµενικότητά της.
ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ: Ρωµαίος στρατηγός, φίλος και στενός συνεργάτης του Καίσαρα. Αν
και δεν διέθετε πολιτικές αρετές, ανήλθε στα ανώτερα αξιώµατα. Μετά τη δολοφονία του
Καίσαρα έγινε κύριος της κατάστασης. Συγκρότησε µαζί µε τον Οκταβιανό και τον Λέπιδο τη
δεύτερη τριανδρία (43 π.Χ.) και µε τα στρατεύµατά τους κατευθύνθηκαν προς την Ελλάδα
όπου είχαν καταφύγει οι δολοφόνοι του Καίσαρα Βρούτος και Κάσσιος. Η σύγκρουση έγινε
στους Φιλίππους της Μακεδονίας (42 π.Χ.), οι δολοφόνοι νικήθηκαν και αυτοκτόνησαν.
Μοίρασαν στη συνέχεια µε τον Οκταβιανό, αφού παραγκωνίστηκε ο Λέπιδος, το ρωµαϊκό
κράτος και ανέλαβε τη διοίκηση της Ανατολής. Παντρεύτηκε την αδερφή του Οκταβιανού,
την Οκταβία, την οποία όµως εγκατέλειψε αργότερα όταν γνώρισε την Κλεοπάτρα, βασίλισσα
της Αιγύπτου. Η πολιτική του Αντώνιου στην Ανατολή και ο γάµος του µε την Κλεοπάτρα τον
έφεραν σε σύγκρουση µε τον Οκταβιανό. Σε ναυµαχία, στο Άκτιο (31 π.Χ.) ο Οκταβιανός
συνέτριψε τις στρατιωτικές δυνάµεις του Αντώνιου, ο οποίος κατέφυγε στην Αίγυπτο, όπου
- 64 -
τον επόµενο χρόνο αυτοκτόνησε.

ΑΞΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΤΛΟΙ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ:
Agentes in rebus: Αυλικοί, οι οποίοι συγχρόνως αποτελούσαν τη µυστική υπηρεσία ασφαλείας
του Ιερού Παλατίου. Βρίσκονταν υπό τη δικαιοδοσία του µαγίστρου των οφφικίων.
Ανθύπατοι πατρίκιοι: ∆εύτερος τίτλος στη σειρά µετά τον τίτλο του µαγίστρου. Τίτλος
ευγενείας που απονεµόταν κυρίως σε αυλικούς.
Αρχιιµατιοφύλαξ: Ήταν υπεύθυνος για τα αυτοκρατορικά ενδύµατα και διαχειριστής των
χρηµάτων που υπήρχαν γι’ αυτόν το σκοπό. Από αυτό το αυτοκρατορικό θησαυροφυλάκιο
δίνονταν φιλοδωρήµατα σε εορταστικές εκδηλώσεις.
Αρχιτελετάρχης: Ο προϊστάµενος του ιερού κοιτώνα του αυτοκράτορα.
Βικάριοι: Εκπρόσωποι του πραιφέκτου, του ανώτατου διοικητή ενός διαµερίσµατος (υπήρχαν
δύο διαµερίσµατα, το Ανατολικό, µε πέντε διοικήσεις, και το Ιλλυρικό, µε δύο διοικήσεις) στις
διοικήσεις. Οι βικάριοι είχαν το δικαίωµα να απευθύνονται κατευθείαν στον αυτοκράτορα.
∆οµέστικος: Στρατιωτικό αξίωµα που το συναντάµε στα στρατεύµατα που στάθµευαν στην
Κωνσταντινούπολη ή κοντά σε αυτή. Ο δοµέστικος ήταν διοικητής µεγάλης µονάδας,
ισοδύναµης µε το σηµερινό σύνταγµα. Έτσι ο διοικητής του ιππικού συντάγµατος των
Σχολαρίων ονοµαζόταν δοµέστικος των Σχολαρίων (είχε τη µεγαλύτερη θέση µετά το
στρατηγό του θέµατος των Ανατολικών και το 10ο αιώνα έγινε ο αρχιστράτηγος του στρατού),
των Εξκουβιτόρων δοµέστικος των Εξκουβιτόρων κ.λπ.
∆οµέστικος των τειχών: ∆ιοικητής του τείχους του Αναστασίου Α΄.
∆ούκας: Τίτλος των διοικητών των θεµάτων µετά την εισβολή των Σελτζούκων στη Μικρά
Ασία και την αναδιοργάνωση των θεµάτων.
∆ρουγγάριος: Αρχηγός του δρούγγου.
∆ρουγγάριος του πλωίµου: Αρχηγός του στόλου την εποχή των Κοµνηνών.
Εταιρειάρχες: Τα µέλη της εταιρείας, της προσωπικής φρουράς του αυτοκράτορα.
Κατεπάνω: ∆ιοικητής της Κάτω Ιταλίας την εποχή του Βασιλείου Β΄.
Κλεισουράρχης: ∆ιοικητής κλεισούρας, δηλαδή ορεινής διάβασης στρατηγικής σηµασίας για
την άµυνα της αυτοκρατορίας.
Κοιέστωρ του Ιερού Παλατίου: Ο πρόεδρος του αυτοκρατορικού κρατικού συµβουλίου και
υπουργός δικαιοσύνης.
Κόµης των ιερών δωρεών: Αξίωµα ανάλογο του σηµερινού υφυπουργού των οικονοµικών.
∆ιαχειριζόταν το θησαυροφυλάκιο στο οποίο εισέρεαν οι εισφορές που πληρώνονταν σε
χρήµατα, οι φόροι που πληρώνονταν κατά διαταγή του αυτοκρατορικού συµβουλίου κ.λπ.
Κόµης των ιδιοκτησιών: ∆ιοικούσε τη µεγάλη κρατική ακίνητη περιουσία, ενώ ο ίδιος
διαχειριζόταν το αυτοκρατορικό βαλάντιο.
Κριταί: ∆ικαστικοί αξιωµατούχοι. Λογοθέτης του γενικού: Οιονεί υπουργός των οικονοµικών.
Ήταν υπεύθυνος για τη διαχείριση του έγγειου φόρου, του φόρου για τη διατήρηση των
υδραγωγείων, των προσόδων από τα µεταλλεία. Στην υπηρεσία του ήταν επίσης ειδικά
γραφεία για την εκτίµηση και τη συλλογή των φόρων.
Λογοθέτης του δρόµου: ∆ιευθυντής του ταχυδροµείου στην αρχή, µετά ασχολούνταν µε τις
εξωτερικές υποθέσεις.
Λογοθέτης του ειδικού: Ήλεγχε τις στρατιωτικές προµήθειες και είχε υπό τον έλεγχό του τα
κρατικά εργοστάσια.
Λογοθέτης του πραιτωρίου: Βοηθούσε τον έπαρχο της Κωνσταντινούπολης στην άσκηση του
δικαστικού του έργου.
Λογοθέτης του στρατιωτικού: Ήλεγχε την πληρωµή και την επιµελητεία του στρατού.
Λογοθέτης των αγελών. Επέβλεπε τις εγκαταστάσεις για την εκτροφή των ίππων του στρατού.
Μάγιστρος. Ο υψηλότερος τίτλος που µπορούσε να δοθεί σε υπάλληλο του κράτους.
Μέγας δοµέστικος: Αρχηγός του στρατού.
Μέγας δρουγγάριος: Αρχηγός του στόλου.
Ορφανοτρόφος: Ο διευθυντής των ορφανοτροφείων της Κωνσταντινούπολης.
Παλατινοί: Κατώτεροι αξιωµατούχοι των κεντρικών οικονοµικών υπηρεσιών.
Παπίας: Ο φύλακας των ανακτόρων.
Παρακοιµώµενος: Εκείνος που κοιµόταν στο διπλανό από τον αυτοκράτορα δωµάτιο, ο οποίος
συνήθως ασκούσε σηµαντική επίδραση.
- 65 -
Πεντηκόνταρχος: Κατώτερος στρατιωτικός βαθµός.

Πραίφεκτος: Ανώτατος διοικητικός αξιωµατούχος ευρύτερης διοικητικής περιφέρειας.
Πραίφεκτος πόλεως (έπαρχος): Ήταν ο ανώτατος στο βαθµό µεταξύ των πολιτικών
υπαλλήλων, ο «δήµαρχος» της πόλης και προσαγορευόταν «πατήρ της πόλεως».
Σακελλάριος: Ο διαχειριστής του αυτοκρατορικού βαλαντίου, ο οποίος αντικατέστησε τον
κόµητα των ιδιοκτησιών.
Σεκρετικοί: Οικονοµικοί υπάλληλοι.
Σκρινιάριοι: Οικονοµικοί υπάλληλοι.
Στρατηγοί: ∆ιοικητές των θεµάτων.
Στρατηγός των καραβισιάνων: Κάποια περίοδο έτσι ονοµαζόταν ο αρχηγός του στόλου.
Σύµπονος: Βοηθός του έπαρχου της πόλης σε διοικητικά θέµατα.
Τουρµάρχαι: Ο διοικητής της τούρµας, µιας διοικητικής και στρατιωτικής υποδιαίρεσης του
θέµατος.
Ύπατος: Τιµητικός τίτλος.
Χαρτουλάριος του βεστιαρίου: Επέβλεπε τις κρατικές αποθήκες ιµατισµού.
Χαρτουλάριος του θέµατος: Επέβλεπε τις πληρωµές των στρατιωτών στα θέµατα.
Χαρτουλάριος του σακελλίου: ∆ιοικητής του κρατικού θησαυροφυλακίου.
ΑΡΑΒΕΣ: Οι κάτοικοι της Αραβίας. Η Αραβία είναι µεγάλη χερσόνησος της νοτιοδυτικής
Ασίας, στο µεγαλύτερο µέρος της αµµώδης και άνυδρη και γι’ αυτό το λόγο φτωχή χώρα. Οι
κάτοικοί της ήταν νοµάδες. Ένα µόνο τµήµα της ήταν εύφορο, η δυτική Αραβία (Ευδαίµων
και Πετραία Αραβία), στην οποία άκµασαν δύο πόλεις, η Μέκκα και η Μεδίνα. Οι Άραβες
ανήκουν στη λευκή φυλή και είναι συγγενείς των Εβραίων. Τον 6ο αιώνα δεν αποτελούσαν
ενιαίο κράτος, αλλά ήταν χωρισµένοι σε φυλές, καθεµία από τις οποίες πίστευε σε
διαφορετικούς θεούς, και κυρίως σε λίθους που είχαν πέσει από τον ουρανό (µετεωρόλιθους).
Η λιθολατρεία ήταν µάλλον διαδεδοµένη θρησκεία στην Αραβία. Το πιο σηµαντικό
προσκύνηµα ήταν ο λίθος Καάµπα στη Μέκκα, που αποτελούσε αντικείµενο λατρείας ακόµη
και µετά την επικράτηση του ισλαµισµού. Ο Μωάµεθ κατόρθωσε να συνενώσει τις δεκάδες
φυλές της αραβικής χερσονήσου σε ένα ενιαίο κράτος.
Οι Άραβες εξήλθαν από τα σύνορα της χώρας τους το 632 υπό τον Αµπού Μπακρ για να
υποτάξουν όλο τον κόσµο στο όνοµα της νέας θρησκείας. Στην αρχή στράφηκαν εναντίον της
Περσίας και του Βυζαντίου, κρατών που ήταν εξαντληµένα από το µεταξύ τους πόλεµο. Ο
χαλίφης Όµαρ κατέλαβε τη ∆αµασκό (635), την Ιερουσαλήµ (638) και την πρωτεύουσα των
Περσών Κτησιφώντα (636). Οι Πέρσες οπαδοί του Ζωροάστρη αποδέχτηκαν -στην
πλειονότητά τους- τη νέα θρησκεία. Το 640 οι Άραβες στράφηκαν και πάλι εναντίον των
Βυζαντινών και κατόρθωσαν να καταλάβουν την Αίγυπτο (Αλεξάνδρεια 642). Ο νέος χαλίφης,
ο Οθµάν, συνέχισε την κατακτητική πολιτική των προκατόχων του και κατέλαβε τη Λιβύη
(645). Η νέα δυναστεία των Οµµεϋαδών µετέφερε την έδρα του κράτους στη ∆αµασκό (661).
Η πρώτη οργανωµένη επιδροµή των Αράβων εναντίον της Κωνσταντινούπολης απέτυχε (667),
όπως και η ανάλογη προσπάθεια που έκαναν το 717/8. Στη ∆ύση κατέλαβαν ολόκληρη τη
βόρεια Αφρική και το 711 µε τον Αλ Τάρεκ (Γιβραλτάρ < Τζέµπελ αλ Τάρεκ = το βουνό του
αλ Τάρεκ) πέρασαν στην Ιβηρική όπου σύντοµα κατέλυσαν το κράτος των Βησιγότθων. Η
προσπάθειά τους να κυριαρχήσουν στη δυτική Ευρώπη σταµάτησε στο Πουατιέ το 732. Εκεί
οι Άραβες ηττήθηκαν από τα στρατεύµατα του Κάρολου Μαρτέλου και περιορίστηκαν στις
κατακτήσεις τους στην Ισπανία. Το 750 εµφανίστηκε µια νέα δυναστεία, οι Αββασίδες, οι
οποίοι µετέφεραν το 762 την πρωτεύουσά τους στη Βαγδάτη. Το κέντρο του κράτους
µεταφέρθηκε ανατολικότερα και στις κρατικές υποθέσεις οι Πέρσες άρχισαν να
διαδραµατίζουν σπουδαίο ρόλο, παραµερίζοντας σιγά σιγά τους Άραβες. Τον 9ο αιώνα
δηµιουργήθηκαν νέα κράτη, κυρίως στη βόρεια Αφρική και την Ισπανία (Χαλιφάτο της
Κόρδοβας, Χαλιφάτο των Φατιµιδών στην Αίγυπτο κ.λπ.). Με την κατάληψη το 1258 της
Βαγδάτης από τους Μογγόλους και µε την κατάλυση της δυναστείας των Αββασιδών, καθώς
και µε την έντονη παρουσία πλέον των Σελτζούκων και των Οθωµανών Τούρκων τελείωσε
αυτή η πρώτη φάση της ιστορίας των Αράβων µετά την εµφάνιση του ισλαµισµού.
ΑΡΕΘΑΣ: Γεννήθηκε στην Πάτρα γύρω στο 850 και διετέλεσε µητροπολίτης Καισαρείας από
το 902. Ήταν µαθητής του Φωτίου και υπήρξε ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της
αναγέννησης των κλασικών γραµµάτων στο Βυζάντιο. ∆ιακρίθηκε ως υποµνηµατιστής
- 66 -
αρχαίων κειµένων. Από τη βιβλιοθήκη του προέρχονται οι παλαιότεροι κώδικες του Πλάτωνα,
του Λουκιανού, του Παυσανία και του Κλήµεντος του Αλεξανδρέα.
ΑΡΕΙΟΣ - ΑΡΕΙΑΝΙΣΜΟΣ: Ο Άρειος, ένας ιερέας από την Αλεξάνδρεια, διακήρυξε στο
πρώτο τέταρτο του 4ου αιώνα ότι δεν είναι δυνατόν να αποδίδει κανείς στον Πατέρα και τον
Υιό την ίδια ουσία, τον ίδιο βαθµό θεότητας. Ουσιαστικά, κατά τον Άρειο, ο Χριστός κατείχε
τη «δεύτερη θέση» στην Αγία Τριάδα. Η άποψη αυτή διατυπώθηκε µετά τη «συµµαχία» του
χριστιανισµού µε την ελληνική φιλοσοφία. Ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Αλέξανδρος αφόρισε
τον Άρειο, αλλά η διαµάχη αναζωπυρώθηκε, µε αποτέλεσµα η ρωµαϊκή οικουµένη να
διαιρεθεί σε δύο στρατόπεδα για ένα θέµα καθαρά θρησκευτικής µεταφυσικής. Στην
Οικουµενική Σύνοδο της Νίκαιας (325) ο Κωνσταντίνος επέβαλε, σαν να ήταν επίσκοπος, τη
συναινετική φόρµουλα του «οµοούσιου», µια άποψη απαράδεκτη για τη φιλοσοφική
συνείδηση της Ανατολής. Η διαµάχη συνεχίστηκε µε διαρκείς διακυµάνσεις όλο σχεδόν τον
4ο αιώνα. Εκείνη την εποχή µε την εµφάνιση δύο σπουδαίων θεολόγων από την Καππαδοκία,
του Γρηγορίου Ναζιανζηνού και του Βασιλείου από την Καισάρεια, ανθρώπων µε κλασική
µόρφωση, καθιερώθηκε µια νέα ορθοδοξία. ∆έχονταν ότι η θεότητα συνίσταται από µία
ουσία, αλλά διέκριναν σε αυτήν τρεις υποστάσεις. Με αυτή τη διατύπωση έδωσαν τη
δυνατότητα στους µετριοπαθείς αρειανούς να επιστρέψουν στους κόλπους της εκκλησίας,
αλλά και µε τα συγγράµµατά τους να συµβιβάσουν τον ελληνισµό και το χριστιανισµό. Με τη
Σύνοδο του 381, η οποία συγκλήθηκε µε πρωτοβουλία του Μεγάλου Θεοδοσίου, ο
αρειανισµός, αποδιωγµένος από την ελληνορωµαϊκή κοινωνία, ήταν ο χριστιανισµός που
γνώρισαν κάποια γερµανικά φύλα.
ΑΡΚΑ∆ΙΟΣ ΦΛΑΒΙΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (395-408), γιος του Θεοδοσίου Α΄
και αδερφός του αυτοκράτορα του ∆υτικού Ρωµαϊκού Κράτους Ονώριου.
Γεννήθηκε το 377 και πέθανε το 408. Ο Αρκάδιος στη διάρκεια της βασιλείας του στηρίχτηκε
στους σπουδαίους συµβούλους του και στη δυναµική σύζυγό του Ευδοξία. Οι σχέσεις της
αυτοκρατορίας µε την Περσία παρέµειναν καλές, αλλά το προβλήµατα που δηµιουργούσαν οι
Ούννοι και οι Βησιγότθοι στα βόρεια σύνορα του κράτους ήταν σοβαρά. Οι Γότθοι,
εκµεταλλευόµενοι τη στάση του «πραιπόσιτου» (πρωθυπουργού) Ευτροπίου, διείσδυσαν στην
Κωνσταντινούπολη και άρχισαν µε τον αρχηγό τους Γαϊνά να επηρεάζουν το στρατό και τη
διοίκηση (396-399). Η εξέγερση των Γότθων χωρικών της Φρυγίας, οι οποίοι απαιτούσαν
απόλυτο έλεγχο της διοίκησης, ώθησε τον Αρκάδιο, κάτω από την πίεση µάλιστα της συζύγου
του Ευδοξίας, να διώξει τον Ευτρόπιο και να τον αντικαταστήσει µε τον Αυρηλιανό. Ο
τελευταίος προσπάθησε να περιορίσει τη δράση των Γότθων, αλλά αντιµετώπισε την έχθρα
τους και εκδιώχθηκε. Η δυσφορία όµως του λαού της πρωτεύουσας για τη µεγάλη δύναµή
τους οδήγησε σε σφαγή των Γότθων της πόλης και στην εκδίωξη του Γαϊνά. Ο Αυρηλιανός
επανήλθε στη διακυβέρνηση (401) και µετά το θάνατο της Ευδοξίας τον διαδέχτηκε ο
οµοϊδεάτης του Ανθέµιος (404). Στον εκκλησιαστικό τοµέα ο Αρκάδιος συγκρούστηκε µε τον
πατριάρχη Ιωάννη Α΄ Χρυσόστοµο, ο οποίος στηλίτευε στα κηρύγµατά του τη χλιδή της
αυτοκρατορικής Αυλής.
ΑΡΡΙΑΝΟΣ: Ιστορικός και φιλόσοφος του 2ου αιώνα µ.Χ. Γεννήθηκε στη Νικοµήδεια της
Βιθυνίας το 90 µ.Χ. και έζησε ως το 175 µ.Χ. περίπου. Σπούδασε φιλοσοφία κοντά στον
Επίκτητο στη Νικόπολη της Ηπείρου, τη διδασκαλία του οποίου κατέγραψε. Την εποχή του
Αδριανού ανέλαβε πολλά αξιώµατα σε διάφορες περιοχές της αυτοκρατορίας, απ’ όπου
συγκέντρωσε υλικό για τη συγγραφή των έργων του. Μετά το θάνατο του Αδριανού
εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Στο έργο του µιµήθηκε τον ιστορικό Ξενοφώντα. Στα έργα του
«Επικτήτου ∆ιατριβαί» και «Εγχειρίδιον του Επικτήτου» κατέγραψε την ηθική διδασκαλία
του φιλοσόφου. Το πιο σηµαντικό έργο του Αρριανού είναι η «Αλεξάνδρου Ανάβασις», κατά
το πρότυπο του έργου «Κύρου Ανάβασις», όπου ιστορεί την εκστρατεία του Μεγάλου
Αλεξάνδρου σε επτά βιβλία και είναι γραµµένο σε αττική διάλεκτο. Στηρίχτηκε στα
αποµνηµονεύµατα του Πτολεµαίου και του Αριστόβουλου, συµπολεµιστών του Αλεξάνδρου,
χωρίς όµως να στέκεται άκριτα στην προσωπικότητα του Αλεξάνδρου, παρά το θαυµασµό του
γι’ αυτόν. Τονίζει τις ηγετικές του ικανότητες και τη γενναιότητά του, αλλά επικρίνει την
άµετρη φιλοδοξία του και την έλλειψη αυτοελέγχου. Παρά τις όποιες αδυναµίες, η
«Αλεξάνδρου Ανάβασις» είναι έργο γραµµένο µε ακρίβεια και ευθυκρισία, χωρίς τις
υπερβολές, το ρητορισµό και την ηθικολογία των συγχρόνων του Αλεξάνδρου συγγραφέων.
- 67 -
Όγδοο βιβλίο θεωρείται η «Ινδική». Είναι γραµµένο σε ιωνική διάλεκτο και σε αυτό
εξιστορείται το ταξίδι του ναυάρχου Νεάρχου από τον Ινδό ποταµό ως την Ερυθρά Θάλασσα.
ΑΡΜΕΝΙΟΙ: Τον 7ο αιώνα π.Χ. ένας ινδοευρωπαϊκός λαός, οι Αρµένιοι, που ανήκαν στη
θρακο-φρύγια οικογένεια, εγκαταστάθηκαν στην περιοχή Ουραρτού της λίµνης Βαν. Τον 1ο
αιώνα π.Χ. ο Τιγράνης ο Μέγας πραγµατοποίησε την πολιτική ένωση των αρµενικών φύλων
και δηµιούργησε την πρώτη αυτοκρατορία µε σαφή προσανατολισµό προς τη ∆ύση,
αντιδρώντας έτσι στην περσική επικυριαρχία.
Τον 3ο αιώνα, την εποχή της βασιλείας του Τιριδάτη Γ΄ (298-330), η Αρµενία ασπάστηκε το
χριστιανισµό (από τον 5ο αιώνα µονοφυσιτικός). Ανάµεσα στο 392 και το 405 ο µοναχός
Μεσρώπ Μασδότζ δηµιούργησε το αρµενικό αλφάβητο και µετέφρασε τη Βίβλο στην
αρµενική γλώσσα. Το 428 η Αρµενία διαιρέθηκε σε δύο «προτεκτοράτα», ένα βυζαντινό και
ένα περσικό, και έγινε το κύριο πεδίο των µαχών ανάµεσα στους Πέρσες και τους
Βυζαντινούς. Το 591 ο Χοσρόης Β΄ παραχώρησε ένα µεγάλο τµήµα της Αρµενίας στον
αυτοκράτορα Μαυρίκιο, αλλά λίγα χρόνια αργότερα το τµήµα αυτό επανήλθε στους Πέρσες.
Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος εκστράτευσε εναντίον των Περσών και οι αποφασιστικές µάχες
δόθηκαν στην περιοχή της Αρµενίας. Σύντοµα οι Βυζαντινοί απώλεσαν την Αρµενία η οποία
καταλήφθηκε το 650 από τους Άραβες. Ο τοπάρχης Ασώτ Α΄, το 885, κατόρθωσε να
αποσπάσει από Βυζαντινούς και Άραβες τον εικονικό τίτλο του «βασιλιά της Αρµενίας». Οι
διάδοχοί του διατήρησαν αυτό το καθεστώς περιορισµένης αυτονοµίας µέχρι το 1064, οπότε η
Αρµενία καταλήφθηκε από τους Σελτζούκους. Η κατάληψη της Αρµενίας από τους
Σελτζούκους έβαλε τέλος στις φιλοδοξίες του Βυζαντίου σχετικά µε αυτή τη χώρα. Κάποιοι
Αρµένιοι φυγάδες υπό τον Ρούµπεν κατέφυγαν στην Κιλικία και ίδρυσαν ένα κράτος, τη
Μικρή Αρµενία της Κιλικίας, που συνεργάστηκε στενά µε τους σταυροφόρους εναντίον του
Βυζαντίου (διαλύθηκε το 1375).
ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ: Την παραµονή της άλωσης της Κωνσταντινούπολης
από τους σταυροφόρους (11 προς 12 Απριλίου 1204) ο Αλέξιος Ε΄ Μούρτζουφλος
εγκατέλειψε το θρόνο και έσπευσε να σωθεί. Τις δύσκολες εκείνες στιγµές αυτοκράτορας
αναγορεύτηκε ο Θεόδωρος Α΄ Λάσκαρης. Ο νέος αυτοκράτορας κατέφυγε στη Νίκαια της
Βιθυνίας όπου ίδρυσε την Αυτοκρατορία της Νίκαιας, ως συνέχεια του βυζαντινού κράτους. Ο
Θεόδωρος νίκησε τους Σελτζούκους και διεύρυνε τα σύνορα του κράτους του προς τα δυτικά
και τα νότια. Γρήγορα η αυτοκρατορία αποδείχτηκε ισχυρότερη από τα λατινικά κράτη της
περιοχής και τους Σελτζούκους. Το 1222 ο γαµπρός του Ιωάννης Βατάτζης τον διαδέχτηκε
στο θρόνο. Ήταν άριστος στρατηγός και διοικητής και µετέφερε την πρωτεύουσα του στο
Νυµφαίο κοντά στη Σµύρνη. Με τον Βατάτζη η ελληνική Μικρά Ασία γνώρισε την τελευταία
περίοδο της ακµής της. Έδιωξε τους Λατίνους από τις κτήσεις τους στην περιοχή, υπέταξε το
βασίλειο της Θεσσαλονίκης (1245/6) και επέβαλε την επικυριαρχία του στο νεοσύστατο
∆εσποτάτο της Ηπείρου (1252). Λίγο πριν είχε εκδιώξει τους Βουλγάρους από τη Μακεδονία
και είχε ανακτήσει το Μελένοικο και τις Σέρρες και το 1247 είχε αφαιρέσει από τους
Λατίνους τις τελευταίες τους κτήσεις στη Θράκη, την Τυρολόη και τη Βιζύη. Το 1254 τον
διαδέχτηκε στο θρόνο ο γιος του Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρης, ο οποίος το 1257 εκδίωξε και πάλι
τους Βουλγάρους από τα µακεδονικά εδάφη. Τον Θεόδωρο Β΄ διαδέχτηκε ο ανήλικος γιος του
Ιωάννης ∆΄ Λάσκαρης, τον οποίο επιτρόπευσε ο γιος του διοικητή της Θεσσαλονίκης
Ανδρόνικου Παλαιολόγου, Μιχαήλ. Το 1259 ο Μιχαήλ παραµέρισε τον Ιωάννη ∆΄ και
αναγορεύτηκε αυτοκράτορας, ως Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος. Ο Μιχαήλ σιγά σιγά περιόρισε
τους Λατίνους στην Κωνσταντινούπολη. Το 1261 ο στρατηγός του Μιχαήλ, Αλέξιος
Στρατηγόπουλος, κατέλαβε αιφνιδιαστικά την Κωνσταντινούπολη. Στις 15 Αυγούστου του
1261 ο Μιχαήλ Η΄ εισήλθε θριαµβευτής στη Βασιλεύουσα. Η Αυτοκρατορία της Νίκαιας
έπαυε πλέον να υπάρχει.
ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑΣ: Λίγο πριν καταληφθεί η Κωνσταντινούπολη
από τους Λατίνους, ο εγγονός του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Α΄, Αλέξιος Κοµνηνός, µε τη
βοήθεια της θείας του, της Θαµάρ, βασίλισσας της Ιβηρίας, κατέλαβε το βορειοανατολικότερο
τµήµα του βυζαντινού κράτους και στην Τραπεζούντα τον Απρίλιο του 1204 αναγορεύτηκε
βασιλιάς των Ρωµαίων. Ο Αλέξιος πήρε την προσωνυµία Μέγας Κοµνηνός για να διακρίνεται
από τους Αγγέλους Κοµνηνούς. Ο Αλέξιος και ο αδερφός του, ∆αυίδ, επέκτειναν τα όρια του
κράτους τους και προς την Ανατολή µέχρι την Ιβηρία και προς τη ∆ύση µέχρι τη Σινώπη και
- 68 -
τον ποταµό Σαγγάριο. Επίσης, στο κράτος της Τραπεζούντας περιήλθαν και περιοχές των
βόρειων ακτών του Εύξεινου Πόντου, µε κέντρο την Ταυρική Χερσόνησο (Περατεία). Από το
1206 µέχρι το 1212 η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας συγκρούστηκε πολλές φορές µε την
Αυτοκρατορία της Νίκαιας, µε αποτέλεσµα την απώλεια σηµαντικών εδαφών στα δυτικά του
κράτους. Το 1214 ο ∆αυίδ Μέγας Κοµνηνός φονεύτηκε σε µάχη εναντίον των Σελτζούκων,
ενώ το 1222 πέθανε ο αδερφός του και ιδρυτής του κράτους Αλέξιος. Τον τελευταίο
διαδέχτηκε ο γαµπρός του Ανδρόνικος Α΄ Κοµνηνός Γίδος (1222-1235) και αυτόν ο γιος του
Αλεξίου Ιωάννης Α΄ Αξούχος ή Μαυροζώµης (1235-1238). Το 1238 ανέβηκε στο θρόνο ο
Μανουήλ Α΄ Μέγας Κοµνηνός (1238-1263), ο οποίος στην αρχή ήταν υποτελής των
Σελτζούκων και στη συνέχεια των Μογγόλων. Αυτόν τον διαδέχτηκε ο γιος του Ανδρόνικος
Β΄ (1263-1266), µετά το θάνατο του οποίου ανακηρύχτηκε αυτοκράτορας ο αδερφός του
Γεώργιος (1266-1280). Ο Γεώργιος κατόρθωσε να παραµείνει ανεξάρτητος από τους
Μογγόλους της Περσίας και τους Σελτζούκους. Σε µια επιχείρηση όµως εναντίον των πρώτων
πιάστηκε αιχµάλωτος. Ο αδερφός του Ιωάννης Β΄ ανακηρύχτηκε αυτοκράτορας (1280-1298)
και αναγκάστηκε να αναγνωρίσει τα πρωτεία του κράτους της Κωνσταντινούπολης (είχε
απελευθερωθεί το 1261 από τους Λατίνους). Παραιτήθηκε από τον τίτλο «βασιλεύς των
Ρωµαίων» και πήρε τον τίτλο «βασιλεύς πάσης Ανατολής, Ιβήρων και Περατείας», ενώ
αποδέχτηκε ως σύµβολο του κράτους του το µονοκέφαλο αετό αντί του δικέφαλου. Στη
συνέχεια ανέβηκαν κατά σειρά στο θρόνο οι: Αλέξιος Β΄, Ανδρόνικος Γ΄, Μανουήλ Β΄,
Βασίλειος, Άννα η Μεγάλη Κοµνηνή, Μιχαήλ, Ιωάννης Γ΄, Αλέξιος Γ΄ (1349-1390), ο οποίος
νίκησε τους Βενετούς και τους Γενουάτες, Μανουήλ Γ΄ (1390-1417), ο οποίος αναγνώρισε την
επικυριαρχία του Ταµερλάνου, Αλέξιος ∆΄ (1417-1446), Ιωάννης ∆΄ (1446-1458), ο οποίος
αναγκάστηκε να πληρώνει φόρο υποτέλειας στον Μωάµεθ Β΄, και τέλος ο ∆αυίδ Β΄ Μέγας
Κοµνηνός (1458-1461), ο οποίος µετά την κατάληψη της Τραπεζούντας από τα οθωµανικά
στρατεύµατα εξορίστηκε στις Σέρρες, επειδή όµως αρνήθηκε να ασπαστεί τον ισλαµισµό
εκτελέστηκε. Η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας υπήρξε το τελευταίο κράτος υπό Έλληνα
ηγεµόνα που περιήλθε στα χέρια των Τούρκων.
ΒΑΡΒΑΡΙΚΕΣ ΕΠΙ∆ΡΟΜΕΣ - ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ: Μεγάλες µετακινήσεις
φύλων και λαών, που τον 4ο και τον 5ο αιώνα κατευθύνθηκαν εναντίον του ρωµαϊκού
κράτους (Ανατολικού και ∆υτικού), επειδή εκδιώχτηκαν από τις περιοχές που ζούσαν από
λαούς που µετακινήθηκαν από την Ασία στην Ευρώπη. ∆ιακρίνουµε τρεις µεγάλες οµάδες
λαών που µετακινήθηκαν:
Α. Ιρανικά φύλα της λευκής φυλής. Από τα οροπέδια του Τουρκεστάν και του Χορασάν
εγκαταστάθηκαν στις βόρειες και στις δυτικές ακτές της Κασπίας Θάλασσας. Οι λαοί αυτοί
είναι περισσότερο γνωστοί ως Σκύθες, Σαρµάτες και κυρίως Αλανοί. Ίδρυσαν ένα µεγάλο
κρατικό µόρφωµα ανάµεσα στα Ουράλια, την Κασπία και τη λίµνη Αράλη.
Β. Ασιατικά φύλα της κίτρινης φυλής (Άβαροι, Τούρκοι, Ούννοι). Ήταν εγκαταστηµένοι στη
κεντρική Ασία και στις πέρα από τη βόρεια Κίνα περιοχές.
Γ. Γερµανικά φύλα εγκαταστηµένα στις περιοχές της βόρειας και δυτικής Βαλτικής και
σλαβικά φύλα µε κοιτίδα την περιοχή των ελών Pripei.
Περίγραµµα των µετακινήσεων
Η επιστηµονική έρευνα και τα συµπεράσµατα που εξάγονται από αυτή συγκλίνουν στην
άποψη ότι η µετακίνηση προς τα δυτικά των Ούννων υπήρξε το κινούν αίτιον των µεγάλων
µεταναστεύσεων. Οι Ούννοι, λαός τουρκικής καταγωγής, εξήλθαν τον 3ο αιώνα από τα
σύνορα της Μογγολίας, διέσπασαν το Μεγάλο Σινικό Τείχος και κατέλαβαν τη βόρεια Κίνα.
Στη συνέχεια στράφηκαν προς τα δυτικά. Στην πορεία τους υπέταξαν τους Αλανούς και τους
ανάγκασαν να τους ακολουθήσουν. Το ίδιο συνέβη και µε ένα µέρος των Οστρογότθων. Ένα
άλλο τµήµα των τελευταίων, προσπαθώντας να αποφύγει τους Ούννους, επιτέθηκε στους
Βησιγότθους που ήταν εγκατεστηµένοι στην περιοχή της Μολδοβλαχίας. Οι Βησιγότθοι
(ηγεµόνας τους ήταν ο Φριτιγέρνης) για να αποφύγουν τους Οστρογότθους ζήτησαν την άδεια
από το Βυζαντινό αυτοκράτορα Ουάλη να περάσουν το σύνορο του ∆ούναβη και να
εγκατασταθούν στις περιοχές της Μοισίας (375). Το πέρασµά τους διαµέσου των βυζαντινών
εδαφών δεν ήταν καθόλου ειρηνικό. Συνεχείς επιθέσεις στο νότο της Χερσονήσου του Αίµου,
λεηλασίες, µάχες, σε µια από τις οποίες σκοτώθηκε ο αυτοκράτορας Ουάλης (Αδριανούπολη,
378), οδήγησαν τελικά τους Βησιγότθους στη ∆ύση και στην κατάληψη το 410 της Ρώµης.
- 69 -
Στη συνέχεια η κατακτητική εµµονή τούς οδήγησε στην Ισπανία, όπου είχαν ήδη
εγκατασταθεί Αλανοί, Σουηβοί και Βάνδαλοι.
Στα µέσα του 5ου αιώνα ο Αττίλας, αρχηγός κράτους που ιδρύθηκε στις αρχές περίπου του
αιώνα στην περιοχή της σηµερινής Ουγγαρίας (Παννονία), στράφηκε προς τη ∆ύση, όπου
συνάντησε τη συνασπισµένη δύναµη Βαρβάρων και Ρωµαίων, νικήθηκε (µάχη στα
Καταλαυνικά Πεδία, 451) και αναγκάστηκε να αποχωρήσει. Λίγο µετά το θάνατο του (453) το
κράτος του διαλύθηκε.
Οι Βουργουνδοί, ένα άλλο ανατολικογερµανικό φύλο, αφού πολέµησαν σκληρά εναντίον των
Ούννων (ανάµνηση αυτών των αγώνων υπάρχει στο Nibelungenlied), στο δεύτερο µισό του
5ου αιώνα κατέλαβαν το Λούγδουνο (Λυών) και λίγο αργότερα ολόκληρη την περιοχή της
κοιλάδας του Σον και του Ροδανού, όπου ίδρυσαν κράτος. Αφοσιωµένοι στο Βυζάντιο και
αρειανοί, ανάµεσα σε ορθόδοξους Φράγκους, το 532 υποτάχθηκαν στους Φράγκους.
Οι Φράγκοι, το µεγαλύτερο ίσως γερµανικό φύλο, διασπάστηκαν σε δύο οµάδες. Οι Σάλιοι
Φράγκοι -Παραθαλάσσιοι- εγκαταστάθηκαν στις σηµερινές ολλανδικές ακτές και οι
Ριπουάριοι Φράγκοι -Παρόχθιοι- κατά µήκος του βόρειου Ρήνου. Ο ρόλος των Φράγκων στις
εξελίξεις στη δυτική Ευρώπη ήταν καθοριστικός.
Στην Αλσατία και στην Ελβετία εγκαταστάθηκαν εκείνη την περίοδο οι Αλαµανοί, ενώ
Γερµανοί µισθοφόροι Σκίροι, Ερούλοι και άλλοι έφτασαν στην Ιταλία και υπό την αρχηγία
του Οδόακρου ανέτρεψαν τον τελευταίο Ρωµαίο αυτοκράτορα της ∆ύσης, τον Ρωµύλο
Αυγουστύλο (476). Λίγο αργότερα βορειογερµανικά φύλα, οι Άγγλοι και οι Σάξωνες,
αποβιβάστηκαν στη Βρετανία και επέβαλαν τη γλώσσα και τα έθιµά τους.
Τα σλαβικά φύλα τα διακρίνουµε σε:
∆υτικούς Σλάβους. Εγκαταστάθηκαν κοντά στις γερµανικές περιοχές και εµφανίστηκαν
αργότερα ως Τσέχοι, Σλοβάκοι, Ποµερανοί, Πολωνοί κ.λπ.
Ανατολικούς Σλάβους. Αποτελούσαν τη ρωσική οµάδα (αργότερα κατακτήθηκαν από το
σκανδιναβικό λαό των Ρως από τον οποίο πήραν το όνοµά τους).
Νότιους Σλάβους. Κατευθύνθηκαν προς το νότο και από αυτούς οι µεν Σλοβένοι
εγκαταστάθηκαν στην Ιστρία και τη βόρεια Ιταλία και οι Σερβοκροάτες στο χώρο που
καταλαµβάνουν και σήµερα. Τέλος, κάποια άλλα σλαβικά φύλα, όταν έφτασαν στην περιοχή
ανάµεσα στο ∆ούναβη και τον Αίµο, συνάντησαν τους Πρωτοβουλγάρους (είχαν φτάσει λίγο
νωρίτερα και ήταν τουρκοµογγολικής καταγωγής) και από την επιµειξία τους προήλθε το
βουλγαρικό έθνος. Τους Ούννους ακολούθησαν και άλλα τουρκικά φύλα που εµφανίστηκαν
στην κεντρική και νοτιοανατολική Ευρώπη την ίδια εποχή ή λίγο αργότερα, όπως οι Χάζαροι
(5ος αιώνας), οι Άβαροι (7ος-8ος αιώνας), οι Σελτζούκοι (11ος αιώνας) και τέλος οι
Οθωµανοί (14ος αιώνας), η επίδραση των οποίων ήταν ιδιαίτερα σηµαντική στην εξέλιξη της
ευρωπαϊκής ιστορίας.
Στις µετακινήσεις λαών θα πρέπει να εντάξουµε και τους Άραβες που προήλασαν (7ος και 8ος
αιώνας) από την Αραβική Χερσόνησο προς την Εγγύς και τη Μέση Ανατολή, τη βόρεια
Αφρική και την Ευρώπη. Μόνο η αντίδραση των Βυζαντινών (673-678 και 717-718) και η
νίκη του Κάρολου Μαρτέλου στο Πουατιέ (732) προφύλαξαν την Ευρώπη από την αραβική
κατάκτηση (µε εξαίρεση ένα τµήµα της Ισπανίας).
ΒΑΡ∆ΑΣ Ο ΚΑΙΣΑΡ: Σπουδαίος Βυζαντινός αξιωµατούχος ο οποίος διαδραµάτισε
σηµαντικό ρόλο τον 9ο αιώνα. Επίτροπος του ανήλικου αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄ (842). Με
την πάροδο του χρόνου ο ρόλος του γινόταν όλο και πιο σπουδαίος και η γνώµη του είχε
βαρύνουσα σηµασία για θέµατα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Το 857 µε δική του
εισήγηση προωθήθηκε στον πατριαρχικό θρόνο µε ασυνήθιστες διαδικασίες ο Φώτιος.
Σηµαντικό επίτευγµα θεωρείται ο εκχριστιανισµός του ηγεµόνα των Βουλγάρων Βόγορη Α΄
το 859, ενώ την ίδια χρονιά εκστράτευσε µε επιτυχία εναντίον των Αράβων. Στον Βάρδα
αποδίδεται η ίδρυση της Σχολής της Μαγναύρας, όπου δίδαξαν σηµαντικοί επιστήµονες της
εποχής. ∆ολοφονήθηκε (866) από τον Βασίλειο (Α΄) τον Μακεδόνα, γιατί αποτελούσε εµπόδιο
στα σχέδιά του να καταλάβει το θρόνο.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Α΄ Ο ΜΑΚΕ∆ΩΝ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (867-886) και ιδρυτής της
δυναστείας των Μακεδόνων. Γεννήθηκε σε χωριό της Αδριανούπολης από γονείς αρµενικής
καταγωγής(;) το 836. Αποφασιστικός, µε εξαιρετικές σωµατικές και πνευµατικές ικανότητες,
διακρίθηκε γρήγορα και αφού πρώτα απέκτησε την εύνοια του αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄, στη
- 70 -
συνέχεια κατόρθωσε να γίνει συναυτοκράτορας (866) και έπειτα από ένα χρόνο, αφού
δολοφόνησε τον Μιχαήλ, αυτοκράτορας. Ανακήρυξε το γιο του Κωνσταντίνο
συναυτοκράτορα και έθεσε τις βάσεις για µια γενική αναδιοργάνωση του κράτους. Βασικός
στόχος της πολιτικής του ήταν η ανάκτηση των χαµένων εδαφών. Ο αγώνας εναντίον των
Αράβων στη Μικρά Ασία συνεχίστηκε µε συνεχείς εναλλαγές ανάµεσα σε ήττες και νίκες.
Στράφηκε εναντίον των αιρετικών Παυλικιανών και το 872 τα βυζαντινά στρατεύµατα
κατέλαβαν και κατέστρεψαν την πρωτεύουσά τους Τεφρική. Αποκατέστησε τις σχέσεις της
αυτοκρατορίας µε τους Αρµένιους και τους Γεωργιανούς. Αντιµετώπισε µε επιτυχία τους
Άραβες πειρατές που λυµαίνονταν την ανατολική Μεσόγειο. Το 881 ο ναύαρχος Νικήτας
Ωορύφας εξόντωσε τα πειρατικά πλοία στον Κορινθιακό Κόλπο και στο Ιόνιο Πέλαγος. Ο
Βασίλειος όµως έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ανασύσταση της βυζαντινής κυριαρχίας
στη νότια Ιταλία και τη Σικελία. Το 876 οι Βυζαντινοί κατέλαβαν το Μπάρι και το 885 την
Καλαβρία.
Στον εσωτερικό τοµέα επιδίωξε τη δυναστική σταθερότητα, κατάργησε τα κατάλοιπα της
εξουσίας της Συγκλήτου και τέλος εξέδωσε τις σηµαντικές συλλογές νόµων «Πρόχειρος
Νόµος» και «Επαγωγή», ενώ έθεσε τις βάσεις για µια πιο συστηµατική κωδικοποίηση η οποία
ολοκληρώθηκε από το γιο του, Λέοντα ΣΤ΄ (Βασιλικά). Στην αρχή αποµάκρυνε τον Φώτιο
από τον πατριαρχικό θρόνο (867), και µάλιστα τον αναθεµάτισε (869) µε µια οικουµενική
σύνοδο που συγκλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Το 877 τον επανέφερε στο θρόνο και τον
αποκατέστησε πλήρως. Σκοτώθηκε στη διάρκεια ενός κυνηγιού.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Β΄ Ο ΒΟΥΛΓΑΡΟΚΤΟΝΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (976-1025). Γιος
του Ρωµανού Β΄ Λεκαπηνού και της Θεοφανώς. Γεννήθηκε το 958. Απαλλάχτηκε από τον
πανίσχυρο ευνούχο Βασίλειο (985) και κατέστειλε τις στάσεις του Βάρδα Σκληρού και του
Βάρδα Φωκά. Οι Βούλγαροι αδερφοί Κοµητόπουλοι κατόρθωσαν να δηµιουργήσουν ένα
µεγάλο κράτος, το οποίο εξουσίαζε ένας από αυτούς, ο Σαµουήλ. Ο Βασίλειος Β΄ ήρθε
αντιµέτωπος µε τον Σαµουήλ από το 986 µέχρι το 1014. Στην αρχή ο Σαµουήλ είχε την
πρωτοβουλία των κινήσεων. Μάλιστα στην πρώτη τους πολεµική σύγκρουση τα βυζαντινά
στρατεύµατα υπέστησαν δεινή ήττα στην ορεινή διάβαση Πύλη του Τραϊανού (986). Το 991 οι
Βυζαντινοί ανέκτησαν την πρωτοβουλία των κινήσεων και οι στρατηγοί Γρηγόριος Ταρωνίτης
και Νικηφόρος Ουρανός είχαν αλλεπάλληλες επιτυχίες εναντίον των Βουλγάρων. Το 997 ο
Σαµουήλ ηττήθηκε κοντά στον Σπερχειό.
Από το 1001 οι πόλεις της Μακεδονίας που είχαν καταληφθεί από τους Βουλγάρους
απελευθερώθηκαν η µία µετά την άλλη. Το 1014, τέλος, δόθηκε στην κοιλάδα του Στρυµόνα
κοντά στο Μελένικο, στη θέση Κλειδί, η αποφασιστική µάχη. Οι Βούλγαροι ηττήθηκαν κατά
κράτος και ο Σαµουήλ µόλις που διέφυγε. Ο Βασίλειος προχώρησε τότε σε µια πρωτοφανή
πράξη: Τύφλωσε 14.000 Βούλγαρους αιχµαλώτους -η τύφλωση προβλεπόταν για τους
στασιαστές, αφού οι Βούλγαροι ήταν τυπικά Βυζαντινοί υπήκοοι- και στη συνέχεια τους
απελευθέρωσε. Μετά τη συντριβή των Βουλγάρων οι λαοί της Βαλκανικής αποδέχτηκαν τη
βυζαντινή κυριαρχία.
Στην Ανατολή ο Βασίλειος πολέµησε µε επιτυχία τους Φατιµίδες της Αιγύπτου, κατέλαβε
περιοχές της Αρµενίας και της Ιβηρίας, αλλά η πιο σηµαντική πολιτική -και όχι µόνο- πράξη
της βασιλείας του ήταν ο εκχριστιανισµός του ηγεµόνα των Ρως Βλαδίµηρου Α΄ και
εκατοντάδων Ρώσων ευγενών (989). Σε ό,τι αφορά την κοινωνική πολιτική, το 996
απαγόρευσε στους πλούσιους να αποκτούν κτήµατα φτωχών µέσω χρησικτησίας και επέκτεινε
το «αλληλέγγυον» και στους µεγάλους γαιοκτήµονες.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΛΑΚΑΠΗΝΟΣ Ο ΠΑΡΑΚΟΙΜΩΜΕΝΟΣ: Βυζαντινός αξιωµατούχος του
10ου αιώνα που κυβέρνησε την αυτοκρατορία από τα παρασκήνια. Ήταν νόθος γιος του
αυτοκράτορα Ρωµανού Α΄ Λεκαπηνού και πιθανόν να ευνουχίστηκε σε πολύ µικρή ηλικία.
Παρακοιµώµενος του Κωνσταντίνου Ζ΄ Πορφυρογέννητου (944), διαδραµάτισε σηµαντικό
ρόλο στην προετοιµασία της νικηφόρας εκστρατείας εναντίον των Σαρακηνών το 958. Έπεσε
σε δυσµένεια την εποχή του Ρωµανού Β΄ και διευκόλυνε στη συνέχεια τη στάση που οδήγησε
τον Νικηφόρο Β΄ Φωκά στο θρόνο. Ο Νικηφόρος τον διόρισε και πάλι παρακοιµώµενο. Η
εύνοια του αυτοκράτορα στο πρόσωπό του δεν τον εµπόδισε να διευκολύνει τα συνωµοτικά
σχέδια της συζύγου του Νικηφόρου, Θεοφανώς (ετεροθαλής αδερφή του Βασιλείου). Οι
συνωµότες δολοφόνησαν τον αυτοκράτορα και ανέβασαν στο θρόνο τον Ιωάννη Α΄ Τζιµισκή
- 71 -
(963). Ο νέος αυτοκράτορας για να τον ανταµείψει τον έκανε πάλι παρακοιµώµενο και η
επιρροή του αυξήθηκε περισσότερο.
Μετά το θάνατο του Τζιµισκή εξακολούθησε να είναι παντοδύναµος ως επίτροπος των
ανήλικων αυτοκρατόρων Βασιλείου Β΄ και Κωνσταντίνου Η΄, παιδιών του Ρωµανού Β΄. Το
985 τελικά ο Βασίλειος Β΄ τον αποµάκρυνε. Πέθανε στην εξορία.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ: Γεννήθηκε στην Καισαρεία της Καππαδοκίας και έλαβε πολύ
σηµαντική µόρφωση. Συµπλήρωσε τις σπουδές του στην Κωνσταντινούπολη και στην Αθήνα.
Το 356 επέστρεψε στην πατρίδα του και άρχισε να ασκεί το επάγγελµα του δασκάλου της
ρητορικής. Ταξίδεψε στη Συρία, την Παλαιστίνη, τη Μεσοποταµία, την Αίγυπτο και κατόπιν
αποσύρθηκε στην περιοχή της Νεοκαισάρειας του Πόντου, όπου µαζί µε τον Γρηγόριο
Ναζιανζηνό συνέταξε τη «Φιλοκαλίαν του Ωριγένους». Το 364 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος
και το 370 επίσκοπος Καισαρείας. ∆ιακρίθηκε για τη φιλανθρωπική του δράση και για τους
αγώνες του κατά του αρειανισµού. Έγραψε έργα ποικίλου περιεχοµένου: δογµατικά,
παιδαγωγικά, οµιλίες και επιστολές.
ΒΑΣΙΛΙΚΑ: Η ανάγκη συστηµατοποίησης του ιουστινιάνειου δικαίου και της διατύπωσής
του στην ελληνική γλώσσα οδήγησε στην έκδοση των «Βασιλικών». Τα «Βασιλικά»
αποτελούν τη συστηµατοποίηση του Corpus Juris Civilis και την απόδοσή του στα ελληνικά.
Συντάχτηκαν επί Λέοντα ΣΤ΄ του Σοφού (886-912) σε 60 βιβλία. Παρά την προσπάθεια των
συντακτών του, ιδίως από την άποψη του ισχύοντος δικαίου, η έκδοσή τους δεν υπήρξε
ιδιαίτερα επιτυχής.
ΒΑΣΙΛΙΣΚΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (475-476). Πριν ανέβει στο θρόνο είχε
διαπρέψει στους πολέµους εναντίον των Γότθων, απέτυχε όµως να αντιµετωπίσει τους
Βανδάλους εναντίον των οποίων εκστράτευσε το 468. Η αποτυχία του ήταν τόσο κραυγαλέα,
που θεωρήθηκε ύποπτος προδοσίας, πήρε όµως αµνηστία χάρη στην παρέµβαση της αδερφής
του Βηρίνας, συζύγου του αυτοκράτορα Λέοντα Α΄. Τον Ιανουάριο του 475 ο Βασιλίσκος
ανέβηκε στο θρόνο, αφού ο νόµιµος αυτοκράτορας Ζήνων, διάδοχος του Λέοντα Α΄, ύστερα
από συνωµοσία των µονοφυσιτών αναγκάστηκε να καταφύγει στην Ισαυρία. Είκοσι µήνες
αργότερα ο Ζήνων επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη και εκδίωξε τον Βασιλίσκο από το
θρόνο, ο οποίος πέθανε εξόριστος στην Καππαδοκία.
ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ: Γεννήθηκε στην Τραπεζούντα το 1395 και υπήρξε µαθητής του Γεωργίου
Γεµιστού. Το 1437 χειροτονήθηκε επίσκοπος Νίκαιας και το διάστηµα 1438-1439 πήρε µέρος
στη Σύνοδο της Φλωρεντίας, που οδήγησε στην ένωση των δύο εκκλησιών. Η ένωση αυτή
θεωρείται προσωπική επιτυχία του Βησσαρίωνα, ο οποίος µετά την υπογραφή του Ενωτικού
επέστρεψε στο Βυζάντιο. Το ίδιο έτος κλήθηκε στη Ρώµη και τιµήθηκε µε το αξίωµα του
καρδινάλιου της Καθολικής Εκκλησίας. Το 1463 ο πάπας Πίος Β΄ τον αναγόρευσε Λατίνο
πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης. Πέθανε το 1472 στη Ραβέννα.
ΒΟΓΟΜΙΛΟΙ: Τον 9ο αιώνα σηµαντικοί πληθυσµοί Παυλικιανών από τη Μικρά Ασία
µετακινήθηκαν στα βυζαντινοβουλγαρικά σύνορα, µετά τη διάλυση της αίρεσης από τον
Βασίλειο Α΄ τον Μακεδόνα. Εκεί οι Παυλικιανοί άρχισαν να διαδίδουν τις δοξασίες τους
στους ντόπιους πληθυσµούς. Οι έντονες κοινωνικές αντιθέσεις, που δηµιουργούσαν κάποιες
αντιεκκλησιαστικές ροπές, γρήγορα µπόλιασαν τις δοξασίες αυτές, οι οποίες πλέον το 10ο
αιώνα εµφανίστηκαν συγκροτηµένες και κάτω από το όνοµα του βογοµιλισµού. Το κίνηµα του
ιερέα Βογοµίλ (Bog = Θεός) επεκτάθηκε στην αρχή σε όλη σχεδόν τη νότια Βουλγαρία.
Σύµφωνα µε τη βογοµιλική διδασκαλία, το σύµπαν, όπως και την ανθρώπινη ύπαρξη, κινούν
δύο αέναα αντιµαχόµενες δυνάµεις, από τις οποίες η µια -ο Bog- εκπροσωπεί το καλό και
κυβερνά τον ουράνιο κόσµο, και η άλλη -ο Σαταναήλ- εκπροσωπεί το κακό και ηγείται του
ορατού κόσµου. Η θρησκεία αυτή χαρακτηριζόταν από απόλυτη πνευµατικότητα και ο τρόπος
ζωής που ακολουθούσαν οι οπαδοί της από αυστηρό ασκητισµό. Οι Βογόµιλοι δεν
αναγνώριζαν ούτε την εκκλησία ούτε τη λατρεία, τα σύµβολα και τα µυστήρια, και
απέρριπταν συλλήβδην τα χριστιανικά δόγµατα και κυρίως τη θεϊκή προέλευση του Χριστού.
Αυτά που µας εντυπωσιάζουν στο βογοµιλισµό είναι η ευθεία αντίθεσή του µε τον πλούτο, τον
πόλεµο και τις σφαγές, τα κηρύγµατά του υπέρ της ειρήνης και της κοινωνικής δικαιοσύνης,
και γενικά τα ορθολογιστικά και ανθρωπιστικά στοιχεία που η ύπαρξή τους σε τόσο πρώιµη
εποχή (10ος αιώνας) µας ξαφνιάζει.
Η αντίθεση του βογοµιλισµού απέναντι στην Ορθόδοξη Εκκλησία εκφράζει µε απόλυτο τρόπο
- 72 -
την απορριπτική στάση αυτής της θρησκείας απέναντι στην άρχουσα τάξη, η οποία στήριζε
την εκκλησία, και εξηγεί την ταχύτητα µε την οποία διαδόθηκε ανάµεσα στους εξαθλιωµένους
αγροτικούς πληθυσµούς. Από τον 11ο αιώνα ο βογοµιλισµός άρχισε να βρίσκει απήχηση στα
βόρεια σύνορα της αυτοκρατορίας, µε αποτέλεσµα να προκαλέσει την αντίδραση του Αλέξιου
Α΄, ο οποίος θανάτωσε µερικούς από τους τοπικούς αρχηγούς του. Η διάδοση του στη Σερβία
και τη Βοσνία στην αρχή και αργότερα στη βόρεια Ιταλία και τη νότια Γαλλία (Βαβούνοι,
Πάταροι, Καθαροί κ.λπ.) στα µέσα του 12ου αιώνα οδήγησε στη βίαιη αντίδραση της παπικής
εκκλησίας στις περιοχές που βρίσκονταν στη δικαιοδοσία της.
ΒΟΝΙΦΑΤΙΟΣ Ο ΜΟΜΦΕΡΑΤΙΚΟΣ: Ένας από τους αρχηγούς της ∆΄ Σταυροφορίας.
Γεννήθηκε το 1154 στη Λοµβαρδία και σκοτώθηκε σε µάχη εναντίον των Βουλγάρων το
1207. Μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους, ο Βονιφάτιος
προσδοκούσε να γίνει βασιλιάς, αφού είχε παντρευτεί τη Μαρία, χήρα του Ισαάκιου
Κοµνηνού, αδερφού του αυτοκράτορα Μανουήλ Α΄. Ο θρόνος όµως καταλήφθηκε από τον
Βαλδουίνο Γ΄ της Φλάνδρας. Αν και του προσφέρθηκαν η Κρήτη και εδάφη της Μικράς
Ασίας, ο Βονιφάτιος επιθυµούσε τη δεύτερη σε µέγεθος πόλη της αυτοκρατορίας, την
Κωνσταντινούπολη. Τελικά ο Βαλδουίνος υποχώρησε και ο Βονιφάτιος ανακηρύχτηκε
βασιλιάς της Θεσσαλονίκης (Σεπτέµβριος 1204). Σχεδόν αµέσως κατευθύνθηκε προς τη νότια
Ελλάδα, επεκτείνοντας τα όρια του κράτους του. Έφτασε µέχρι το Ναύπλιο και ενώ
ετοιµαζόταν να το καταλάβει επέστρεψε εσπευσµένα στη Θεσσαλονίκη, γιατί την απειλούσαν
οι Βούλγαροι. Αν και κατόρθωσε προσωρινά να τους απωθήσει, σκοτώθηκε σε µια µάχη
εναντίον τους κοντά στη Μοσυνόπολη (1207).
ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ: Οι Βούλγαροι ήταν ένας λαός ασιατικός, ουννικός ή τουρκικός. Στα τέλη του
5ου αιώνα εγκαταστάθηκαν µε άλλους συγγενικούς λαούς (Ογούροι, Κοτράγοι) στην περιοχή
βόρεια από τη λίµνη Μαιώτιδα (βόρεια παράλια Ευξείνου Πόντου). Ο αυτοκράτορας του
Βυζαντίου Ζήνων ζήτησε τη βοήθειά τους εναντίον της συµµαχίας των Οστρογότθων αρχηγών
Θεοδώριχου Στράβωνα και Θεοδώριχου του Αµαλού. Λίγο αργότερα ξεκίνησαν σποραδικές
επιδροµές µέχρι τα σύνορα του Βυζαντίου. Ο Ιουστινιανός εγκατέστησε Βούλγαρους
αιχµαλώτους στη Λαζική και την Αρµενία, οι οποίοι κατατάχθηκαν στο βυζαντινό στρατό.
Επειδή ήταν υποτελείς στους Αβάρους, πολλές φορές πήραν µέρος στις στρατιωτικές
επιχειρήσεις τους στα τέλη του 6ου και στις αρχές του 7ου αιώνα. Ο κλονισµός της αβαρικής
ισχύος τούς χάρισε την ανεξαρτησία τους. Τότε ο ηγεµόνας τους Κοβράτ ίδρυσε εκεί ένα
ονογουρικό-βουλγαρικό κράτος, τη Μεγάλη Βουλγαρία. Ο Κοβράτ είχε ανατραφεί στη
βυζαντινή Αυλή και ήταν σύµµαχος του Ηρακλείου Α΄. Επί Κώνσταντος Β΄ το κράτος
διασπάστηκε κάτω από την πίεση των Χαζάρων Τούρκων. Μετά το θάνατο του Κοβράτ ένας
από τους γιους του, ο Ασπαρούχ, γύρω στο 670 πέρασε τους ποταµούς ∆νείπερο και
∆νείστερο και εγκαταστάθηκε σε µια περιοχή κοντά στις εκβολές του ∆ούναβη (Όγλος).
Έχοντας ως ορµητήριο αυτή την περιοχή, οι Βούλγαροι άρχισαν να κάνουν επιδροµές προς το
νότο, επί Κωνσταντίνου ∆΄, εναντίον του Βυζαντίου, ενώ συγχρόνως ήρθαν σε επαφή µε το
σλαβικό στοιχείο της περιοχής. Από αυτή την επιµειξία προήλθαν οι σηµερινοί Βούλγαροι.
Στη συνέχεια η παρουσία των Βουλγάρων στη βυζαντινή ιστορία ήταν πολλές φορές έντονη.
ΒΡΟΥΤΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΙΟΥΝΙΟΣ: Ρωµαίος πολιτικός. Γεννήθηκε το 85 π.Χ. και ήταν ο
επικεφαλής των συνωµοτών που οργάνωσαν τη δολοφονία του Καίσαρα. Έδειξε ιδιαίτερη
αγάπη για τη φιλοσοφία και τα γράµµατα, γι’ αυτό και επισκέφθηκε δύο φορές την Αθήνα (το
65 π.Χ. και το διάστηµα 58-51 π.Χ.) για να διδαχτεί φιλοσοφία, δείχνοντας ιδιαίτερη
προτίµηση στους πλατωνικούς φιλοσόφους. Στη ρήξη ανάµεσα στον Καίσαρα και τον
Ποµπήιο (49 π.Χ.) πήρε το µέρος του τελευταίου και στη µάχη των Φαρσάλων (48 π.Χ.)
πολέµησε στο πλευρό του. Ο Καίσαρας όµως µετά την επικράτησή του τον συγχώρεσε και τον
διόρισε διοικητή της εντεύθεν των Άλπεων Γαλατίας. Το 45 π.Χ. εκλέχτηκε πραίτορας από
τον Καίσαρα, αξίωµα που διεκδικούσε και ο Κάσσιος. Παρά τη διαµάχη που ξέσπασε
ανάµεσα τους, οι κοινές πολιτικές τους ιδέες για τη στήριξη του δηµοκρατικού πολιτεύµατος,
το οποίο έβλεπαν να απειλείται από τον Καίσαρα, άµβλυναν τις µεταξύ τους διαφορές και
τους έκαναν συνεργάτες στη δολοφονία του Καίσαρα µέσα στη Σύγκλητο (44 π.Χ.). Μετά τη
δολοφονία του Καίσαρα η Σύγκλητος τον τίµησε και του ανέθεσε τη διοίκηση της Κρήτης και
της Μακεδονίας. Ο λαός της Ρώµης όµως αντέδρασε µε υποκίνηση του Αντωνίου και
στράφηκε εναντίον των δολοφόνων του Καίσαρα, οι οποίοι κατέφυγαν στην Ελλάδα. Η
- 73 -
αποφασιστική µάχη δόθηκε στους Φιλίππους της Μακεδονίας (42 π.Χ.), όπου, µετά την ήττα
του από τον Οκταβιανό, αυτοκτόνησε.
ΒΡΥΕΝΝΙΟΙ: Όνοµα µεγάλης αριστοκρατικής οικογένειας του Βυζαντίου από την
Αδριανούπολη της Θράκης. Οι σηµαντικότεροι είναι:
Θεόκτιστος Βρυέννιος. ∆ιετέλεσε στρατηγός του θέµατος της Πελοποννήσου το 849.
Αντιµετώπισε µε επιτυχία εξεγέρσεις σλαβικών φύλων στην Πελοπόννησο.
Ιωσήφ Βρυέννιος. Λόγιος µοναχός και από τους πιο σηµαντικούς θεολόγους των τελευταίων
χρόνων της αυτοκρατορίας (1350-1432). Ήταν οπαδός των ησυχαστών και διακρίθηκε για την
ιεραποστολική του δράση. Το 1381 πήγε στην Κρήτη για να διδάξει τους ορθόδοξους
κατοίκους του νησιού, αφού απαγορευόταν η τοποθέτηση ορθόδοξου επισκόπου από τους
Βενετούς. Το 1405 ηγήθηκε αντιπροσωπείας που πήγε στην Κύπρο. Παρά το κύρος του, δεν
δέχτηκε να γίνει επίσκοπος. Στο µεγάλο θέµα των σχέσεων των δύο εκκλησιών κράτησε
µετριοπαθή στάση και ευνοούσε την ισότιµη ένωση χωρίς παρέκκλιση από την ορθόδοξη
παράδοση. Πλούσιο υπήρξε το συγγραφικό του έργο µε θεολογικό κυρίως περιεχόµενο, το
οποίο εκδόθηκε από τον Ευγένιο Βούλγαρη στη Λειψία.
Νικηφόρος Βρυέννιος (πατέρας). Στρατηγός που καταγόταν από την Αδριανούπολη. Όταν ο
αυτοκράτορας Μιχαήλ Ζ΄ ∆ούκας τον καθαίρεσε, στασίασε και κατευθύνθηκε προς την
Κωνσταντινούπολη µε σκοπό να την καταλάβει και να αυτοανακηρυχτεί αυτοκράτορας. Οι
κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης δεν δέχτηκαν τον Βρυέννιο, αλλά υποστήριξαν έναν άλλο
στασιαστή, τον Νικηφόρο Βοτανειάτη. Ο Νικηφόρος συνελήφθη και τυφλώθηκε έπειτα από
διαταγή του νέου αυτοκράτορα. Αποκαταστάθηκε από τον Αλέξιο Α΄ Κοµνηνό, ο οποίος
ανέτρεψε τον Βοτανειάτη.
Νικηφόρος Βρυέννιος (γιος). Στρατηγός που γεννήθηκε στην Αδριανούπολη (1062-1137).
Ήταν προικισµένος µε πλούσια φυσικά και πνευµατικά προσόντα. Πήρε µέρος σε πολλές
εκστρατείες εναντίον των σταυροφόρων και του σουλτάνου του Ικονίου Μασούντ.
Παντρεύτηκε την Άννα Κοµνηνή. Έγινε κυρίως γνωστός από το ιστορικό έργο του. Έγραψε
ένα χρονικό της οικογένειας των Κοµνηνών, το οποίο περιέχει πολλές πληροφορίες, ιδιαίτερα
για τον Ρωµανό ∆΄ ∆ιογένη. Το έργο του συνέχισε η σύζυγός του Άννα Κοµνηνή.
ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΤΕΧΝΗ: Τη βυζαντινή τέχνη τη χωρίζουµε σε τέσσερις µεγάλες περιόδους:
Πρώτη περίοδος (324-630)
Αρχιτεκτονική. Σε αυτό τον τοµέα παρατηρείται αληθινή αναγέννηση, διότι οι χριστιανοί δεν
µπορούσαν να τελούν τις λειτουργίες τους σε κτίσµατα που θύµιζαν τους ναούς των
ειδωλολατρών. Στην αρχή οι χριστιανοί χρησιµοποιούσαν ως ναούς ιδιωτικές οικίες όπου
συγκεντρώνονταν και εκτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Από την εποχή όµως του
Μεγάλου Κωνσταντίνου που κατοχυρώθηκε η ελευθερία της λατρείας έχτισαν ναούς σύµφωνα
µε το σχέδιο των ιδιωτικών κατοικιών, δηλαδή στενόµακρα ορθογώνια οικοδοµήµατα µε
ξύλινη στέγη. Αργότερα, όταν άρχισαν να οικοδοµούν µεγαλύτερους ναούς, χρησιµοποίησαν
το σχέδιο των δηµόσιων ελληνορωµαϊκών οικοδοµηµάτων που λέγονταν βασιλικές. (Οι
βασιλικές βρίσκονταν κυρίως στις αγορές των ελληνιστικών και ρωµαϊκών πόλεων και
χρησίµευαν ως δικαστήρια και τόποι συναλλαγών. Προσαρµόστηκαν εύκολα στη χριστιανική
λατρεία διότι δεν είχαν σχέση µε τον ειδωλολατρικό ναό και επειδή η ονοµασία τους
συνδέθηκε µε την έννοια του «βασιλέως Χριστού».) Πρόκειται για επιµήκη ορθογώνια
οικοδοµήµατα µε την είσοδο τους στη µια στενή πλευρά. Στην απέναντι από την είσοδο
πλευρά κατασκευαζόταν µια ηµικυκλική κόγχη, το ιερό.
Πολλές φορές το εσωτερικό του ναού χωριζόταν από δύο σειρές κιόνων κατά το διαµήκη
άξονα, σε τρία άνισα κλίτη (τρίκλιτη). Σπανιότερα, σε πολύ µεγάλες βασιλικές, χωριζόταν από
τέσσερις σειρές κιόνων σε πέντε κλίτη (πεντάκλιτη). Το ιερό τους ήταν προσανατολισµένο -
όπως και σήµερα- προς την Ανατολή, ενώ στο ναό υπήρχαν τρία µέρη: ένας στενός πρόδοµος
(ο νάρθηκας), ο κυρίως ναός και το ιερό. Πολλοί ναοί µε τέτοιο σχέδιο χτίστηκαν στη ∆ύση,
τη Βαλκανική και την Ανατολή. Από τις πιο γνωστές βασιλικές, οι οποίες µάλιστα σώζονται
σήµερα, είναι ο Ναός του Αγίου ∆ηµητρίου στη Θεσσαλονίκη και ο Ναός της Αχειροποιήτου,
στην ίδια πόλη (και οι δύο χρονολογούνται τον 5ο αιώνα). Την ίδια περίοδο, εκτός από τις
βασιλικές, εµφανίστηκε και ένας άλλος τύπος κτιρίου, το µαρτύριο ή βαπτιστήριο. Τα κτίρια
αυτά είναι πολυγωνικά ή περίκεντρα και χαρακτηριστικό παράδειγµα του συγκεκριµένου
τύπου στον ελλαδικό χώρο αποτελεί ο Άγιος Γεώργιος Θεσσαλονίκης, γνωστός και ως
- 74 -
Ροτόντα.
Από το συνδυασµό της βασιλικής και του περίκεντρου οικοδοµήµατος προέκυψε η τρουλαία
βασιλική, καθαρά βυζαντινού ρυθµού. Χαρακτηριστικά κτίσµατα αυτού του τύπου είναι η
Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη και ο Ναός των Αγίων Σεργίου και Βάκχου.
Ζωγραφική. Στην ανάπτυξη της ζωγραφικής από τον 4ο αιώνα βασικό ρόλο έπαιξε το γεγονός
ότι ο βυζαντινός ναός διακοσµούνταν στο εσωτερικό, µε εικόνες που αναπαριστούσαν τις
µεγαλύτερες µορφές της θρησκείας και επεισόδια από τη ζωή του Χριστού. Οι εικόνες του
Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων ανάγονται χρονικά στον 5ο αιώνα. Ο ζωγραφικός
διάκοσµος των εκκλησιών όµως διαµορφώθηκε οριστικά τον 6ο αιώνα. Οι ναοί
διακοσµούνταν κυρίως µε ψηφιδωτά και τοιχογραφίες. Οι µορφές αποδίδονται σε µετωπική
στάση, µε θρησκευτική αυστηρότητα. ∆εν χρησιµοποιείται το βάθος, αλλά παρατάσσονται οι
µορφές σε επίπεδη επιφάνεια και απλοποιείται το σχέδιο. Με άλλα λόγια, δίνεται ιδιαίτερη
βαρύτητα στην έκφραση του προσώπου, όπου δεσπόζουν τα µεγάλα, ορθάνοιχτα µάτια. Ο
τρόπος διακόσµησης του ναού ήταν οµοιόµορφος και αυστηρά καθορισµένος. Τον τρούλο
καταλάµβανε η εικόνα του Παντοκράτορα Χριστού και στην κόγχη του ιερού απεικονιζόταν η
Παναγία Βρεφοκρατούσα. Εκείνη την περίοδο αναπτύχθηκε ιδιαίτερα η τέχνη των ψηφιδωτών
ή µωσαϊκών, µε πιο χαρακτηριστικά παραδείγµατα τα ψηφιδωτά της Αγίας Σοφίας και του
Αγίου ∆ηµητρίου στη Θεσσαλονίκη, τη διακόσµηση του τρούλου του Αγίου Γεωργίου
Θεσσαλονίκης και τα σπουδαία ψηφιδωτά του Αγίου Βιταλίου και του Αγίου Απολλινάριου
στη Ραβέννα, που φέρουν παραστάσεις του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας.
Η ζωγραφική θρησκευτικών µορφών πάνω σε ξύλο -για τη δηµιουργία φορητών εικόνων-
γνώρισε ακµή ήδη από τον 4ο αιώνα. Ελάχιστες όµως φορητές εικόνες έχουν σωθεί. Τα
µοναστήρια διέθεταν αξιόλογα εργαστήρια ζωγραφικής. Οι τεχνικές που χρησιµοποιήθηκαν
ήταν η εγκαυστική µέθοδος (µε πυρίκαυστα εργαλεία στερέωναν πάνω στο ξύλο τα
αναµειγµένα µε κερί χρώµατα) και η τεχνική της ξηρογραφίας (τέµπερα).
Γλυπτική. Ο µαρασµός της γλυπτικής συνεχίστηκε και στην Παλαιοχριστιανική Περίοδο.
Αιτία ήταν η αντίδραση των χριστιανών σε µια τέχνη που αναπτύχθηκε την εποχή της
ειδωλολατρίας και ήταν αντίθετη µε το ιδεαλιστικό πνεύµα που επικράτησε στη θρησκευτική
βυζαντινή τέχνη. Η γλυπτική είχε διακοσµητικό κυρίως χαρακτήρα - διακοσµούνταν
κιονόκρανα, επιστύλια, τέµπλα και γείσα. Παράλληλα, ιδιαίτερα σηµαντικές ήταν οι
ανάγλυφες παραστάσεις, κυρίως σε µάρµαρο, και τα έργα µικρογλυτττικής σε ελεφαντόδοντο
και πολύτιµα µέταλλα.
∆εύτερη περίοδος (630-864)
Θεωρείται η πιο σκοτεινή περίοδος στον τοµέα των τεχνών, λόγω των πολιτικών συνθηκών
και της κρίσης που προέκυψε από την Εικονοµαχία. Παράλληλα όµως αποτελεί και την πλέον
δυναµική περίοδο, διότι δόθηκαν νέες κατευθύνσεις στη βυζαντινή τέχνη. Εισήχθησαν
στοιχεία από την τέχνη των Αράβων και οι ανθρώπινες µορφές ήταν περισσότερο ρεαλιστικές
και ενταγµένες στην καθηµερινότητα, αφού οι εικονοµάχοι απαγόρευσαν την απεικόνιση του
Χριστού, της Παναγίας και των αγίων.
Αρχιτεκτονική. Η οικοδοµική δραστηριότητα είναι µάλλον περιορισµένη. Οι ναοί
ακολουθούσαν το τυπολόγιο της προηγούµενης περιόδου (περίκεντρες βασιλικές µε τρούλο),
µε συνεχείς αναζητήσεις στον τρόπο στήριξης του τρούλου και στη διαµόρφωση ενός νέου
τύπου που αργότερα οδήγησε στο σταυροειδή µε τρούλο. Τα πιο σηµαντικά από τα µνηµεία
που σώζονται είναι ο Ναός της Αγίας Ειρήνης στην Κωνσταντινούπολη και ο Ναός της Αγίας
Σοφίας στη Θεσσαλονίκη.
Ζωγραφική. Η πρόοδος της θρησκευτικής ζωγραφικής ανακόπηκε λόγω της Εικονοµαχίας,
ενώ την ίδια στιγµή καταστράφηκαν από τους εικονοµάχους σηµαντικά έργα της
προηγούµενης περιόδου. Τα εκκλησιαστικά κτίρια διακοσµούνταν στη διάρκεια αυτής της
περιόδου µε φυτικά και ζωικά µοτίβα, καθώς και µε εικόνες των αυτοκρατόρων ή µε άλλες
που απεικόνιζαν σηµαντικά γεγονότα (Αγία Ειρήνη Κωνσταντινούπολης και Αγία Σοφία
Θεσσαλονίκης).
Γλυπτική. Η ίδια στασιµότητα παρατηρείται και στη γλυπτική. Ιδιαίτερη µνεία αξίζουν µόνο
τα αρχιτεκτονικά γλυπτά (κιονόκρανα, υπέρθυρα, θωράκια).
Τρίτη περίοδος (864-1204)
Αρχιτεκτονική. Γνώρισε µεγάλη ακµή στη διάρκεια αυτής της περιόδου. Κατασκευάστηκαν
- 75 -
πολλά κτίρια, ανάκτορα, µεγαλοπρεπείς εκκλησίες και άλλα δηµόσια κτίσµατα.

Εξακολουθούσαν να χτίζονται τρουλαίες βασιλικές, ενώ από τη δυναστεία των Μακεδόνων
και µετά αποκρυσταλλώθηκε ως νέος ρυθµός ναοδοµίας ο σταυροειδής µε τρούλο. Ο ρυθµός
αυτός, µε µικρές παραλλαγές, επικράτησε σε ολόκληρη τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία µέχρι την
πτώση της. Οι ογκώδεις πεσσοί που παλαιότερα στήριζαν τον τρούλο ήταν πλέον ελαφρύτεροι
ή τους αντικαθιστούσαν από απλούς κίονες. Οι ωθήσεις του κεντρικού τρούλου µεταφέρονταν
στους γύρω τοίχους µε τέσσερις καµάρες που µεσολαβούσαν. Συχνά ο ναός είχε πεντάτρουλο
σχήµα, αφού γύρω από τον κεντρικό τρούλο αναπτύσσονταν τέσσερις χαµηλότεροι θόλοι
(τρουλίσκοι). Από τον 11ο αιώνα δόθηκε ιδιαίτερη έµφαση στην εξωτερική µορφή των ναών
και ο αρχιτεκτονικός διάκοσµος έγινε πλουσιότερος. Χαρακτηριστικά δείγµατα αυτού του
ρυθµού αποτελούν η νέα εκκλησία του Παλατιού στην Κωνσταντινούπολη, οι Άγιοι
Θεόδωροι, το καθολικό της Μονής της Καισαριανής και η Καπνικαρέα. Παράλληλα µε τους
σταυροειδείς στην Ελλάδα κατασκευάστηκαν και ναοί οκταγωνικού τύπου. Οι ναοί αυτοί είναι
τετράγωνοι στην κάτοψη και ο µεγάλων διαστάσεων τρούλος καλύπτει ολόκληρο τον κυρίως
ναό. Αξιόλογο δείγµα αυτού του ρυθµού αποτελούν ο Ναός του Οσίου Λουκά στη Λιβαδειά
(10ος αιώνας) και ο Ναός της Μονής ∆αφνιού στην Αθήνα (11ος αιώνας). Στη Θεσσαλονίκη
αναπτύχθηκε µια ιδιαίτερη σχολή, η οποία συνδύαζε αρχιτεκτονικές παραδόσεις της
Κωνσταντινούπολης και της Ελλάδας. Χαρακτηριστικό δείγµα αποτελεί η Παναγία των
Χαλκέων (11ος αιώνας).
Ζωγραφική-Ψηφιδωτά. Στη ζωγραφική παρατηρείται άνθηση από την εποχή των Μακεδόνων.
Στις ζωγραφικές παραστάσεις συνδυάζονται η πλαστικότητα και η φυσικότητα της στάσης και
των χειρονοµιών µε τη θρησκευτική αυστηρότητα. Στη διακόσµηση του εσωτερικού της
εκκλησίας καθιερώνονται αυστηροί κανόνες στην εκλογή και τη διάταξη των θεµάτων. Η
τέχνη των ψηφιδωτών γνώρισε σηµαντική ανάπτυξη αυτή την περίοδο. Χαρακτηριστικός είναι
ο ψηφιδωτός διάκοσµος της Αγίας Σοφίας στη Κωνσταντινούπολη (χρονολογείται το 12ο
αιώνα), της Μητρόπολης των Σερρών, του Οσίου Λουκά στη Λιβαδειά και της Μονής
∆αφνιού.
Τέταρτη περίοδος (1204-1453 ή Παλαιολόγεια Περίοδος):
Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους δηµιουργήθηκαν περιφερειακά
κέντρα (Θεσσαλονίκη, Άρτα, Μυστράς), τα οποία αναδείχθηκαν ταυτόχρονα και σε
καλλιτεχνικά κέντρα. Έτσι αναπτύχθηκε µια πολύµορφη καλλιτεχνική δραστηριότητα.
Αρχιτεκτονική. Αυτή την περίοδο αναβιώνουν παλαιότεροι αρχιτεκτονικοί τύποι, όπως ο
οκταγωνικός τύπος (Παντάνασσα του Μυστρά, Παρηγορήτισσα της Άρτας). Από το 13ο
αιώνα απαντάται και ο σταυρεπίστεγος τύπος. Είναι µονόκλιτη ή τρίκλιτη βασιλική που
σκεπάζεται κατά µήκος από µια καµάρα, την οποία λίγο πριν από το ιερό διακόπτει µια άλλη,
εγκάρσια, πιο στενή και τοποθετηµένη ψηλότερα. Έτσι οι στέγες από τις δύο καµάρες µε τα
σκέλη τους σχηµατίζουν σταυρό διαφορετικού όµως ύψους. Η εξωτερική όψη των ναών έχει
νέα στοιχεία. Οι τρούλοι λεπταίνουν και ψηλώνουν, ενώ η τοιχοδοµία φέρει περίτεχνο
διάκοσµο.
Ζωγραφική. Αποτελεί την κύρια µορφή τέχνης αυτής της περιόδου. Προτιµούνται οι µεγάλες
µνηµειακές συνθέσεις, οι πολυάνθρωπες, µε την ήρεµη ρυθµική κίνηση των οµάδων και των
χειρονοµιών, και την ισορροπηµένη παράθεση φωτεινών χρωµάτων. Η ζωγραφική έφτασε σε
πληρότητα εκφράζοντας ένα νέο πνεύµα, πιο επαναστατικό, χάρη στον τονισµό των
δραµατικών στοιχείων, τις βίαιες κινήσεις και την ταραχή όλης της σύνθεσης. Τη νέα αυτή
ανανεωτική έκφραση εκπροσωπούσαν οι Ευτύχιος και Μανουήλ Αστραπάς, καθώς και ο
Μανουήλ Πανσέληνος, καλλιτέχνες από τη Θεσσαλονίκη, που εργάστηκαν στην Αχρίδα, σε
άλλες σερβικές εκκλησίες και στο Άγιο Όρος.
Στην Κωνσταντινούπολη παρουσιάστηκε παράλληλα µια αντίθετη τάση, που στόχευε
περισσότερο σε µια ιδεαλιστική απεικόνιση και λιγότερο σε µια ρεαλιστική απόδοση. Οι
µορφές αποδίδονται ψηλές, λεπτές και ανάλαφρες -τους λείπουν το βάρος και ο όγκος-, είναι
ωραίες και κινούνται µε χάρη (Μονή της Χώρας - Καχριέ τζαµί). Το 14ο αιώνα η Μακεδονική
Σχολή -που χαρακτηρίζεται από τη ρεαλιστική απεικόνιση- δίνει τη θέση της στην ιδεαλιστική
τεχνοτροπία της Κωνσταντινούπολης. Την τάση αυτή θα συνεχίσει µετά την άλωση η Κρητική
Σχολή.
Η τέχνη των ψηφιδωτών παρουσιάζει και αυτή πολυµορφία, γεγονός που οδηγεί στο
- 76 -
συµπέρασµα ότι υπήρχαν περισσότερα καλλιτεχνικά κέντρα µέσα και έξω από το Βυζάντιο.
Το σηµαντικότερο ήταν ο Μυστράς (Μητρόπολη, Άγιοι Θεόδωροι).
ΒΩΝΟΣ: Ανώτατος αξιωµατούχος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας την εποχή του Ηρακλείου.
Στον Βώνο είχε απόλυτη εµπιστοσύνη ο αυτοκράτορας Ηράκλειος, οποίος, όταν εκστράτευσε
εναντίον των Περσών, του εµπιστεύθηκε την επιτροπεία του ανήλικου διαδόχου και
συµβασιλέα Κωνσταντίνου Γ΄. Όταν οι Άβαροι και οι σύµµαχοί τους Σλάβοι επιτέθηκαν και
πολιόρκησαν την Βασιλεύουσα (626), ο Βώνος, σε συνεργασία µε τον πατριάρχη Σέργιο, ήταν
επικεφαλής της άµυνας της πόλης.
ΓΑΪΝΑΣ: Αρχηγός των µισθοφόρων Γότθων που εγκαταστάθηκαν στη Θράκη τις τελευταίες
δεκαετίες του 4ου αιώνα. Ασκούσε µεγάλη επιρροή στο βυζαντινό κράτος την εποχή του
αυτοκράτορα Αρκαδίου (395-408). Βοήθησε τον Θεοδόσιο Α΄ στις επιχειρήσεις που διεξήγαγε
στην Ιταλία εναντίον του σφετεριστή Ευγένιου (394). Το επόµενο έτος εκστράτευσε εναντίον
του βασιλιά των Βησιγότθων Αλάριχου στο Ιλλυρικόν. Ως διοικητής των στρατευµάτων της
Ανατολής επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη έπειτα από διαταγή του Αρκαδίου. Έγινε
διοικητής του πεζικού και του ιππικού και εδραίωσε τη θέση του στην πολιτική σκηνή του
Βυζαντίου (399). Η εγκατάσταση στην Κωνσταντινούπολη Γότθων στρατιωτών µαζί µε τις
οικογένειές τους προκάλεσε την έντονη αντίδραση των κατοίκων της πρωτεύουσας, οι οποίοι
ταλαιπωρούνταν από τις λεηλασίες και τις αυθαιρεσίες τους. Ο Γαϊνάς τότε προσπάθησε να
τους απωθήσει προς τη Μικρά Ασία, οι κάτοικοι όµως της πρωτεύουσας τους εγκλώβισαν
µέσα στα τείχη µε αποτέλεσµα να σκοτωθούν πολλοί Γότθοι (400). Ο Γαϊνάς απωθήθηκε προς
τον ∆ούναβη, τον έπιασαν όµως οι Ούννοι και τον εκτέλεσαν.
ΓΑΛΕΡΙΟΣ: Αυτοκράτορας του Ανατολικού Ρωµαϊκού Κράτους (305-311). Γεννήθηκε στη
Σαρδική και αναδείχθηκε καίσαρας µε την υποστήριξη του ∆ιοκλητιανού (293-305)
αναλαµβάνοντας τη διοίκηση της Χερσονήσου του Αίµου µε έδρα το Σίρµιο. Υποκίνησε τους
διωγµούς κατά των χριστιανών επί ∆ιοκλητιανού και τήρησε αδιάλλακτη στάση απέναντί
τους. Έπειτα όµως από βαριά ασθένεια, σε αναζήτηση θείας συνδροµής για την ίασή του
στράφηκε προς τον Χριστό. Το 311 εξέδωσε µαζί µε τον Κωνσταντίνο και τον Λικίνιο
διάταγµα µε το οποίο αναστέλλονταν οι διώξεις των χριστιανών και τους επέτρεπαν την
άσκηση της λατρείας τους µε τον όρο να µη διαταράσσεται η δηµόσια τάξη. Στη Θεσσαλονίκη
σώζεται θριαµβευτική αψίδα που κατασκεύασε ο ίδιος σε ανάµνηση της νίκης του εναντίον
των Περσών (297).
ΓΑΛΗΝΟΣ Ο ΕΝ∆ΟΞΟΣ Ή ΚΛΑΥ∆ΙΟΣ: ∆ιάσηµος Έλληνας γιατρός του 2ου αιώνα µ.Χ.
Γεννήθηκε στην Πέργαµο (128) και ασπάστηκε το χριστιανισµό. Έδωσε σηµαντική ώθηση
στην ιατρική, και κυρίως στην ανατοµία. Σπούδασε ιατρική στο Ασκληπιείο της Περγάµου και
συνέχισε την εκπαίδευσή του στη Σµύρνη, την Κόρινθο και την Αλεξάνδρεια, το κατεξοχήν
κέντρο ανατοµικών σπουδών. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Ρώµη, όπου πρόσφερε
υψηλού επιπέδου υπηρεσίες ως γιατρός σε ασθενείς όλης της Αυτοκρατορίας, ακόµη και διά
αλληλογραφίας. Υπήρξε ο προσωπικός γιατρός του Ρωµαίου αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου
και των επόµενων αυτοκρατόρων. Τέλος, επέστρεψε στην Πέργαµο όπου έµεινε ως το τέλος
της ζωής του (200). Λόγω της µεγάλης του επιτυχίας ως γιατρού, έγινε υπερβολικά εγωιστής
και ασκούσε αυστηρή κριτική σε όποιον δεν συµφωνούσε µε τις απόψεις του. Από τους
γιατρούς πριν από αυτόν αναγνώριζε µόνο τον Ιπποκράτη. Παρά τα ελαττώµατά του η
προσφορά του στους µετέπειτα γιατρούς υπήρξε σηµαντική. Συνέγραψε ιατρικές µελέτες αλλά
και φιλοσοφικά έργα. Στην ιατρική του έρευνα έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στο σκοπό της
ύπαρξης και της λειτουργίας των οργάνων και θεωρούσε έργο του γιατρού να επεµβαίνει για
να αποκαθιστά τη διαταραγµένη λειτουργία τους. Πίστευε ότι κατά την άσκηση του έργου του
ο γιατρός πρέπει να καθοδηγείται από τις αρχές της ηθικής, για να υποφέρει όσο το δυνατόν
λιγότερο ο ασθενής. Με τις µελέτες του προήγαγε την ανατοµία, τη φυσιολογία, την
παθολογία τη χειρουργική και τη φαρµακολογία. Οι γνώσεις του για την κυκλοφορία του
αίµατος, την κληρονοµικότητα και τη µεταδοτικότητα κάποιων νόσων, για την αναπνοή και
τις παθήσεις του πνεύµονα, καθώς και για τη θεραπεία της πνευµονικής φυµατίωσης
επιβεβαιώνονται σήµερα.
ΓΕΠΙ∆ΕΣ: Γερµανικό φύλο, τµήµα των Γότθων, που τον 1ο αιώνα µ.Χ. κατοικούσε στις
νότιες ακτές της Βαλτικής. Το 2ο αιώνα αυτονοµήθηκαν και τον 3ο µετακινήθηκαν νοτιότερα
προς τη ∆ακία. Αργότερα έγιναν υποτελείς στους Ούννους και συµµετείχαν στην εκστρατεία
- 77 -
του Αττίλα στη Γαλατία. Μετά τη διάλυση του ουννικού κράτους κυριάρχησαν στο
µεγαλύτερο µέρος της βόρειας Βαλκανικής δηµιουργώντας προβλήµατα στη Βυζαντινή
Αυτοκρατορία. Η εµφάνιση των Λογγοβάρδων έδωσε τη λύση που επιζητούσε το Βυζάντιο.
Οι Γέπιδες νικήθηκαν, διαλύθηκε το κράτος τους και αφοµοιώθηκαν από τους Αβάρους.
ΓΈΩΡΓΙΑ: Οι σχέσεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας µε τους κατοίκους της Γεωργίας
αναπτύχθηκαν από τον 4ο αιώνα, όταν οι Γεωργιανοί έγιναν χριστιανοί. Αν και υποτάχθηκαν
στους Πέρσες το 499, οι χριστιανοί Γεωργιανοί θεωρούσαν τον αυτοκράτορα προστάτη τους -
αυτό φάνηκε όταν ο Ιουστινιανός τους χρησιµοποίησε εναντίον του Χοσρόη Α΄ (6ος αιώνας).
Ο αυτοκράτορας Μαυρίκιος µεσολάβησε στον Χοσρόη Β΄ ως προστάτης των χριστιανών της
Γεωργίας για χάρη τους. Έτσι, η χώρα τήρησε ουδέτερη στάση ανάµεσα στην Περσία και το
Βυζάντιο. Οι Γεωργιανοί προσέγγισαν ακόµη περισσότερο τους Βυζαντινούς, όταν ήρθαν σε
ρήξη µε την Αρµενική Εκκλησία (7ο αιώνας) Την εποχή του Ηρακλείου ο βασιλιάς της
Γεωργίας Στέφανος Α΄ βρέθηκε στο πλευρό των Περσών, αλλά σκοτώθηκε στη διάρκεια της
νικηφόρας εκστρατείας του Ηρακλείου. Γεωργιανοί συµµετείχαν στο στρατό του Θωµά
Σλάβου, όταν στασίασε εναντίον του αυτοκράτορα Μιχαήλ Β΄ (9ος αιώνας). Ένα µέρος της
Γεωργίας προσαρτήθηκε στην αυτοκρατορία, την εποχή των κατακτήσεων του Βασιλείου Β΄
Βουλγαροκτόνου στη Μικρά Ασία, και µόνο στα µέσα του 11ου αιώνα η Γεωργία περιήλθε
στον έλεγχο του Βυζαντίου. Το 1386 η Τιφλίδα, πρωτεύουσα της Γεωργίας, κατακτήθηκε από
τους Μογγόλους.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΚΡΟΠΟΛΙΤΗΣ: Ιστορικός, συγγραφέας και θεολόγος. Γεννήθηκε στην
Κωνσταντινούπολη το 1217. Νέος εισήλθε στους αυλικούς κύκλους της Νίκαιας. Υπήρξε
µαθητής του Νικηφόρου Βλεµµύδου, συµµαθητής και αργότερα δάσκαλος του Θεοδώρου Β΄
Λάσκαρη. Αναδείχθηκε ικανός κρατικός υπάλληλος, διπλωµάτης και πολιτικός. Συµµετείχε
στη Σύνοδο της Λυών το 1274, όπου αποφασίστηκε η ένωση των εκκλησιών. Εκτός από τα
ποιήµατα, τα ρητορικά και θεολογικά έργα έγραψε και τη «Χρονική Συγγραφή», που αποτελεί
την ιστορία της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΕΜΙΣΤΟΣ Ή ΠΛΗΘΩΝ: Φιλόσοφος και ανθρωπιστής (1360-1452). ∆ίδαξε
στην αυλή των δεσποτών της Πελοποννήσου στο Μυστρά. Έλαβε µέρος στη Σύνοδο της
Φεράρας-Φλωρεντίας (1438/ 1439) και κατά την εκεί παραµονή του ενέπνευσε τον Cosimo
Medici, µε αποτέλεσµα ο τελευταίος να ιδρύσει τη λεγόµενη Πλατωνική Ακαδηµία. Αφού
επέστρεψε στην Πελοπόννησο οραµατίστηκε την αναβίωση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας
και τη δηµιουργία ιδανικής πολιτείας κατά το πλατωνικό πρότυπο.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΝΙΑΚΗΣ: Βυζαντινός στρατιωτικός και στρατηγός του θέµατος της
Λογγοµβαρδίας την εποχή της βασιλείας του αυτοκράτορα Λέοντα ∆΄ Παφλαγώνα (1034-
1041). Εκµεταλλευόµενος τις έριδες των Αράβων αρχηγών της Σικελίας, κατόρθωσε το 1038
να ανακαταλάβει τη Σικελία. Οι επιτυχίες του τον κατέστησαν ύποπτο στην κυβέρνηση της
Κωνσταντινούπολης, που έσπευσε να τον ανακαλέσει. Την αντικατάσταση του Μανιάκη
εκµεταλλεύτηκαν οι Άραβες, οι οποίοι ανακατέλαβαν τη Σικελία (1041).
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΧΥΜΕΡΗΣ: Γεννήθηκε στη Νίκαια το 1242. Το 1261 µετέβη στην
Κωνσταντινούπολη. Χάρη στην εξαίρετη κλασική του µόρφωση ανήλθε σύντοµα σε υψηλά
πολιτικά και εκκλησιαστικά αξιώµατα. Ανήκε σε εκείνους που αντιτάχθηκαν στην ένωση των
εκκλησιών. Ασχολήθηκε µε τη ρητορική και τη φιλοσοφία αλλά και µε την ιστορία. Το πιο
σηµαντικό ιστορικό έργο του είναι οι «Συγγραφικαί Ιστορίαι», που αποτελεί τη σπουδαιότερη
και λεπτοµερέστερη πηγή του 13ου αιώνα.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΙΣΙ∆ΗΣ: Ιαµβογράφος και συγγραφέας. Καταγόταν από την Πισιδία και κατά
τους χρόνους της βασιλείας του αυτοκράτορα Ηρακλείου (610-641) διετέλεσε διάκονος και
χαρτοφύλακας της Αγίας Σοφίας. Ανέπτυξε ποικίλη συγγραφική δραστηριότητα και θεωρείται
ο σπουδαιότερος Βυζαντινός ιαµβογράφος. Ορισµένα από τα ποιήµατά του παρουσιάζουν και
ιστορικό ενδιαφέρον («Ηρακλειάς» κ.ά.).
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΦΡΑΝΤΖΗΣ: Ο σηµαντικότερος ιστορικός του Βυζαντίου του 14ου και του
15ου αιώνα. Γεννήθηκε το 1401 στην Κωνσταντινούπολη. Το 1424 έλαβε µέρος στις
διπλωµατικές αποστολές προς το σουλτάνο Μουράτ Β΄. Το 1431 διορίστηκε έπαρχος Πατρών,
το 1443 έπαρχος Σηλυβρίας και το 1447 έπαρχος Σπάρτης. Το 1451 ανήλθε στο αξίωµα του
µεγάλου λογοθέτη. Ανέλαβε πολυάριθµες διπλωµατικές αποστολές. Μετά την άλωση της
Κωνσταντινούπολης µετέβη στην Πελοπόννησο στην υπηρεσία του Θωµά Παλαιολόγου και,
- 78 -
όταν και η Πελοπόννησος έπεσε στα χέρια των Τούρκων, κατέφυγε στην Κέρκυρα, όπου
πέθανε το 1478. Έργο του: το «Χρονικόν» όπου περιγράφει τα γεγονότα της περιόδου 1413-
1477.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΧΟΛΑΡΙΟΣ: Λόγιος και κληρικός (1405-1468), πρώτος πατριάρχης της
Κωνσταντινούπολης µετά την άλωση (1454-1456), γνωστός µε το όνοµα Γεννάδιος. Είχε
λάβει µέρος στη Σύνοδο της Φλωρεντίας (1439) και αντιτάχθηκε στην ένωση των εκκλησιών.
Έγραψε απολογητικά έργα και επιστολές.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΝΑΖΙΑΝΖΗΝΟΣ: Γεννήθηκε το 330 κοντά στη Ναζιανζό της
Καππαδοκίας. Σπούδασε στην Καισαρεία, την Αλεξάνδρεια και την Αθήνα. Μόνασε για
κάποιο χρονικό διάστηµα στον Πόντο. Το 379 ήρθε στην Κωνσταντινούπολη, όπου µε τους
περίφηµους λόγους του υπεράσπισε την ορθοδοξία εναντίον των αρειανών. Από το 379 και
για δύο χρόνια διετέλεσε πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη. Πέθανε στην πατρίδα του το
390. Σώζονται λόγοι του (δογµατικοί, επίκαιροι, εορταστικοί κ.ά.), επιστολές, ποιήµατα και
επιγράµµατα.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ: Ο σηµαντικότερος θεολόγος του 14ου αιώνα. Ο τόπος της
καταγωγής του δεν µας είναι γνωστός. Γεννήθηκε το 1296. Πήγε στο Άγιο όρος και γνώρισε
τη µυστική θεολογία των ησυχαστών. Με τα θεολογικά του συγγράµµατα έθεσε τις βάσεις του
ησυχασµού και έγινε ο κύριος απολογητής του. Το 1349, µε την υποστήριξη του αυτοκράτορα
Ιωάννη ΣΤ΄ Καντακουζηνού, έγινε µητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Ο λαός όµως της πόλης
αντέδρασε στην εκλογή του και δεν επέτρεψε στον Παλαµά να εγκατασταθεί στη
Θεσσαλονίκη παρά µόνο αφού πέρασαν αρκετά χρόνια. Ο Παλαµάς τιµήθηκε από τους
οπαδούς του και αργότερα ανακηρύχθηκε άγιος.
∆ΕΚΙΟΣ: Ρωµαίος αυτοκράτορας (249-251). Γεννήθηκε στη Παννονία και ήταν ο πρώτος
αυτοκράτορας από την Ιλλυρία. Ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας από τα στρατεύµατα έπειτα
από µια επιτυχηµένη αποστολή στο ∆ούναβη, και αφού εξόντωσε τον αντίπαλο, τον
αυτοκράτορα Φίλιππο. Ακολούθησε δηµοκρατική πολιτική γιατί ήθελε να εξυγιάνει τη
δηµόσια ζωή της αυτοκρατορίας και υποστήριξε τη ρωµαϊκή θρησκεία εξαπολύοντας τον
πρώτο µεγάλο διωγµό (250-251) εναντίον των χριστιανών, διότι τους θεωρούσε υπεύθυνους
για τη διαφθορά και εχθρούς της πολιτείας. Ο ∆έκιος εξέδωσε γενικό νόµο µε τον οποίο
αξίωνε από τους υπηκόους της αυτοκρατορίας την εκδήλωση έµπρακτου σεβασµού στην
επίσηµη θρησκεία και απειλούσε µε βαρύτατες ποινές όσους δεν συµµορφώνονταν. Πολλοί
επίσκοποι µαρτύρησαν (Φαβιανός, Βαβύλας, Αλέξανδρος) και πολλοί χριστιανοί στην περιοχή
της Αλεξάνδρειας σφαγιάστηκαν. Ο Ωριγένης υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια. Παρ’ όλα
αυτά, οι χριστιανοί αντιστάθηκαν. Η εµφάνιση των Γότθων στο ∆ούναβη έβαλε τέλος στο
διωγµό αυτό. Ο ∆έκιος σκοτώθηκε σε µάχη εναντίον των Γότθων στη ∆οβρουτσά (251).
∆ΕΞΙΠΠΟΣ ΕΡΕΝΝΙΟΣ: Αθηναίος ιστορικός του 3ου αιώνα. Είχε διατελέσει βασιλιάς
στους θεσµοθέτες, ιερέας, άρχοντας επώνυµος και αγωνοθέτης στα µεγάλα Παναθήναια.
Απέκρουσε µε τη βοήθεια του ρωµαϊκού στόλου τις επιδροµές των Ερούλων εναντίον των
Αθηνών (267). Του αποδίδονται τα έργα: «Τα µετ’ Αλέξανδρον», «Χρονικά», «Σκυθικά»,
αποσπάσµατα των οποίων σώθηκαν στο έργο του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του
Πορφυρογέννητου. Για τη χρονολόγηση των γεγονότων χρησιµοποίησε για τους
προελληνικούς χρόνους τους καταλόγους των Αιγυπτίων βασιλέων και στην ιστορική
αφήγηση τις Ολυµπιάδες και τους καταλόγους των αρχόντων. Η εξιστόρηση έφτανε µέχρι το
269/270.
∆ΕΡΒΙΣΗΣ: Από την περσική λέξη dervis η οποία σηµαίνει ολιγαρκής, φτωχός και κατ’
επέκταση µουσουλµάνος µοναχός που ανήκει στα διάφορα µοναχικά τάγµατα, άλλοτε
πλανόδιος και άλλοτε µόνιµα εγκατεστηµένος στους τεκέδες, στα κοινόβια µοναστήρια. Τα
µοναχικά τάγµατα των δερβίσηδων ιδρύθηκαν αρχικά ως µυστικές οργανώσεις οι οποίες
προήλθαν από τον ισλαµικό µυστικισµό που ονοµάζεται σουφισµός, και όχι από το Κοράνιο,
µε τις διατάξεις του οποίου πολλές φορές βρίσκονται σε αντίθεση. Τις απώτερες πηγές του το
κίνηµα αυτό τις έχει στο χριστιανικό ασκητισµό, στην αρχαιοελληνική φιλοσοφία και στις
θρησκείες των Ινδών, της Περσίας και των Ιουδαίων.
Οι δερβίσηδες φορούν µακρύ µανδύα, τον χιρκά, λευκό ή κυανό, και πρεσβεύουν τη φτώχεια
σύµφωνα µε το ρητό του Κορανίου «στη φτώχεια βρίσκεται η σωτηρία». Προσεύχονται
συχνά, µέρα και νύχτα.
- 79 -
Τα πρώτα µοναχικά τάγµατα των Μελαµήδων και των Καλενδέρηδων εµφανίστηκαν στο
Χορασάν του Τουρκεστάν τον 8ο αιώνα. Συνολικά καταγράφονται 150 τάγµατα δερβίσηδων.
Το πιο σπουδαίο από αυτά είναι το τάγµα των Μπεκτασήδων που προέρχεται από την αίρεση
των Αλεβήδων. Έχουν ως σύµβολο το «δώσε το κεφάλι σου αλλά όχι και το µυστικό σου» και
είναι διασπαρµένοι σε ολόκληρο τον µουσουλµανικό κόσµο. Παλαιότερα γίνονταν δεκτοί στο
τάγµα και µη µουσουλµάνοι, όπως ο Αντώνιος Βαρσάµης, ο οποίος το 1850 αναδείχθηκε
πατέρας του τεκέ της Προύσας. Μπεκτασής ήταν και ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων. Άλλα
σηµαντικά τάγµατα είναι των Χαλβετήδων (αναχωρητές) και των Ρουφαήδων (ωρυόµενοι).
Ο Μεβλάνα Τζελαλεντίν αλ Ρούµι ίδρυσε το 1207 το τάγµα των Μεβλεβήδων. Ο µεγαλύτερος
τεκές του τάγµατος βρισκόταν στο Ικόνιο και ο αρχηγός τους, ο τζελέµπ, είχε το προνόµιο να
περιζώνει κάθε νέο σουλτάνο µε το ξίφος σε τελετή που γινόταν στο τέµενος του Εγιούµπ αλ
Ενσαρή στην Κωνσταντινούπολη.
∆ΕΣΠΟΤΑΤΟ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ: Ο Μιχαήλ Α΄ (Άγγελος) ∆ούκας Κοµνηνός, νόθος
εξάδελφος των Αγγέλων, παλαιότερα θεωρούνταν ιδρυτής του ∆εσποτάτου της Ηπείρου
(1204) του οποίου διετέλεσε και ηγεµόνας µέχρι το θάνατό του, το 1215. Σήµερα η έρευνα
έχει καταλήξει στο συµπέρασµα ότι ο Μιχαήλ ήταν ένας τοπικός ηγεµόνας που εµφανίστηκε
στους Βενετούς, -στους οποίους είχαν επιδικαστεί η Ήπειρος και τα Ιόνια Νησιά, µετά την
κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους -, ως εκπρόσωπός τους στην
Ήπειρο. Κατόρθωσε να επεκτείνει την επικράτειά του από τη Ναύπακτο µέχρι το ∆υρράχιο,
ενώ συγχρόνως κατείχε ένα µεγάλο τµήµα της Θεσσαλίας. Η Άρτα ήταν η πρωτεύουσά του,
αλλά κατέστησε την πόλη των Ιωαννίνων ένα δεύτερο διοικητικό και αµυντικό κέντρο της
Ηπείρου. Τον Μιχαήλ διαδέχτηκε ο ετεροθαλής αδερφός του Θεόδωρος Κοµνηνός ∆ούκας, ο
σπουδαιότερος ηγεµόνας της Ηπείρου (1215-1230), τον οποίο παλαιότερα οι ιστορικοί
αναγνώριζαν ως δεσπότη. Επέκτεινε το κράτος του σε βάρος της Λατινικής Αυτοκρατορίας
της Θεσσαλονίκης και των Βουλγάρων. Συνέλαβε σε ενέδρα το 1217 το νεοδιορισµένο Λατίνο
αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης Πέτρο του Κουρτεναί. ∆ιακήρυξε την ανεξαρτησία του
από τον αυτοκράτορα της Νίκαιας και το 1224 κατέλαβε τη Θεσσαλονίκη. Το 1227 στέφθηκε
αυτοκράτορας των Ρωµαίων από τον επίσκοπο της αυτοκέφαλης αρχιεπισκοπής Οχρίδας. Το
1230 όµως έκανε το µοιραίο λάθος: Ενώ κατευθυνόταν προς την Κωνσταντινούπολη
αποφάσισε να εισβάλει στη Βουλγαρία. Ηττήθηκε όµως στη µάχη της Κλοκότνιτσας το 1230
από τον τσάρο Ιωάννη Ασέν και λίγο αργότερα τυφλώθηκε. Τον διαδέχτηκε στην Ήπειρο ο
ανιψιός του Μιχαήλ Β΄ (1230-1265). Μετά την ήττα και τη σύλληψη του θείου του Θεόδωρου
στην Κλοκότνιτσα (1230) από το Βούλγαρο τσάρο Ιωάννη Ασέν, ο Μιχαήλ επέστρεψε στην
Άρτα µαζί µε τη σύζυγό του Θεοδώρα (η αγία Θεοδώρα της Άρτας) και κατέλαβε την εξουσία.
Για τους σύγχρονους ιστορικούς αυτός περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο έχει το δικαίωµα
να ονοµάζεται ιδρυτής του ∆εσποτάτου της Ηπείρου. Επέκτεινε το κράτος του σε ολόκληρη
τη Θεσσαλία και την ανατολική Ελλάδα µέχρι τον Παρνασσό. Το 1251 όµως ο Μιχαήλ Β΄
αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει µε τον αυτοκράτορα της Νίκαιας Ιωάννη Βατατζή και να
αποδεχτεί την πρωτοκαθεδρία του, ενώ τιµήθηκε από τον αυτοκράτορα µε τον τίτλο του
δεσπότη. Παρ’ όλα αυτά προσπάθησε και πάλι να επιτεθεί εναντίον της Νίκαιας, αλλά
ηττήθηκε από τα στρατεύµατα του νέου αυτοκράτορα της Νίκαιας Μιχαήλ Η΄ στη µάχη της
Πελαγονίας (1259). Τελικά αναγκάστηκε να αποδεχτεί τους όρους του Μιχαήλ Η΄. Ο γιος του
Νικηφόρος παντρεύτηκε την ανιψιά του αυτοκράτορα Άννα Παλαιολογίνα (1265). Ο
αυτοκράτορας συγχρόνως επιβεβαίωσε το δικαίωµα και του γαµπρού στον τίτλο του δεσπότη.
Ο Μιχαήλ παρέδωσε την εξουσία στο γιο του και στη συνέχεια αποσύρθηκε. Πέθανε έπειτα
από δύο χρόνια (1267).
Ο Νικηφόρος προσπάθησε, ανεπιτυχώς, µέχρι το θάνατό του το 1296, να λύσει µε
διπλωµατικές κυρίως ενέργειες τα προβλήµατα που απασχολούσαν το κράτος του. Μετά το
θάνατό του τον διαδέχτηκε ο ανήλικος γιος του Θωµάς τον οποίο επιτρόπευε η µητέρα του
Άννα. Η αποκατάσταση των καλών σχέσεων του δεσποτάτου µε την Κωνσταντινούπολη τον
έφερε σε ρήξη µε τους Ανδεγαυούς της ∆ύσης. Λίγο αργότερα ο Θωµάς δολοφονήθηκε από
τον ανιψιό του, Ιταλό κόµη της Κεφαλλονιάς Νικόλαο Ορσίνι, ο οποίος πήρε και το θρόνο
(1318). Στη συνέχεια την εξουσία του δεσποτάτου ανέλαβαν Λατίνοι, Σέρβοι και Αλβανοί. Το
1358 ο θάνατος του δεσπότη Νικηφόρου Β΄, γιου του Νικόλαου Ορσίνι -ο οποίος µετά το
θάνατο του Στέφανου ∆ουσάν είχε καταλάβει και πάλι το δεσποτάτο, από όπου είχε εκδιωχθεί
- 80 -
το 1349-σήµανε το οριστικό τέλος του. Τότε και πάλι οι Σέρβοι επέβαλαν την επικυριαρχία
τους και κυβέρνησαν ό,τι είχε αποµείνει από το δεσποτάτο µε Αλβανούς φύλαρχους µέχρι το
1416. Τότε η περιοχή πέρασε στα χέρια της οικογένειας Τόκκο που εκείνη την εποχή
εξουσίαζε τη Λευκάδα. Τελικά η Άρτα, η άλλοτε πρωτεύουσα του δεσποτάτου, καταλήφθηκε
από τους Τούρκους στις 24 Μαρτίου του 1449.
∆ΕΣΠΟΤΑΤΟ ΤΟΥ ΜΟΡΕΩΣ Ή ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ: Μπροστά από τον Ταΰγετο,
σε µικρή απόσταση από τη Σπάρτη, βρίσκεται ο λόφος του Μυστρά. Πάνω σε αυτόν το 1249 ο
Φράγκος ηγεµόνας του πριγκιπάτου της Αχαΐας Γουλιέλµος Β΄ Βιλλεαρδουίνος έχτισε ένα
κάστρο για να ελέγχει την περιοχή.
Το κάστρο αυτό δεν έµεινε για πολύ καιρό στα χέρια των Φράγκων, αλλά το 1259, µετά τη
µάχη της Πελαγονίας και την ήττα του Γουλιέλµου, πέρασε στα χέρια των Βυζαντινών µαζί µε
τα κάστρα της Μονεµβασιάς και της Μεγάλης Μαΐνης, σε αντάλλαγµα για την απελευθέρωσή
του (1262). Η σηµασία του κάστρου του Μυστρά µεγάλωνε συνεχώς και το 1308 οι στρατηγοί
που το διοικούσαν, ο καθένας για ένα χρόνο, αντικαταστάθηκαν από µόνιµους διοικητές, µε
πρώτο τον Καντακουζηνό (1308-1316), που τον διαδέχτηκε ο Ανδρόνικος Παλαιολόγος Ασάν
(1316-1321). Από τις εσωτερικές διαµάχες και τις επιδροµές των εχθρών η περιοχή περιήλθε
σε δύσκολη κατάσταση, την οποία αναγκάστηκε να αντιµετωπίσει ο αυτοκράτορας Ιωάννης
ΣΤ΄ Καντακουζηνός, στέλνοντας το γιο του Μανουήλ. Έτσι ιδρύθηκε το ∆εσποτάτο του
Μορέως, που διοικήθηκε από τους Καντακουζηνούς (1348-1384), τους οποίους διαδέχτηκαν
οι Παλαιολόγοι (1383-1460).
Στην εποχή τους επεκτάθηκε η επιρροή του δεσποτάτου σε όλη σχεδόν την Πελοπόννησο. Και
πάλι όµως οι διαµάχες µεταξύ των Παλαιολόγων, οι συνεχείς αγώνες µε τους Βενετούς και
τους Φράγκους, καθώς και ο τουρκικός κίνδυνος είχαν ως αποτέλεσµα την εξασθένηση του
δεσποτάτου. Η εµφύλια διαµάχη ανάµεσα στους αδερφούς Κωνσταντίνο, Θωµά και ∆ηµήτριο
Παλαιολόγο προκάλεσε την επέµβαση των Τούρκων, στους οποίους τελικά ο ∆ηµήτριος
παρέδωσε το Μυστρά στις 30 Μαΐου του 1460 και ο ίδιος κατέφυγε στην Αυλή του
σουλτάνου.
∆ΙΑΙΟΣ: Στρατηγός της Αχαϊκής Συµπολιτείας (150 π.Χ.) που καταγόταν από τη
Μεγαλόπολη της Αρκαδίας. Ήταν επί 17 χρόνια όµηρος στη Ρώµη πριν εκλεγεί στρατηγός.
Υποκίνησε τη σύγκρουση της Συµπολίτείας µε τη Σπάρτη θέλοντας να παραπλανήσει τη
Συµπολιτεία, όταν αποκαλύφθηκε η συµµετοχή του στην αθώωση του Σπαρτιάτη στρατηγού
Μεναλκίδα που υπέπεσε σε βαρύτατο αδίκηµα. Μετά τη λέξη της θητείας του ανέλαβε
στρατηγός ο Κριτόλαος, ο οποίος ήρθε σε ανοιχτή αντιπαράθεση µε τους Ρωµαίους και
αντικαταστάθηκε πάλι από τον ∆ίαιο. Οργάνωσε στρατό για να ανακόψει την προέλαση των
Ρωµαίων στην Πελοπόννησο. Η τελική σύγκρουση του στρατού της Αχαϊκής Συµπολιτείας
και του ρωµαϊκού στρατού έγινε στη Λευκόπετρα της Κορίνθου (146 π.Χ.). Ο ∆ίαιος τράπηκε
σε φυγή, κατέφυγε στη Μεγαλόπολη, όπου και αυτοκτόνησε, ενώ οι Ρωµαίοι µε το στρατηγό
Μόµµιο κατέστρεψαν την Κόρινθο και υποδούλωσαν οριστικά την Ελλάδα.
∆ΙΟ∆ΩΡΟΣ Ο ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ: Έλληνας ιστορικός του 1ου αιώνα π.Χ. Καταγόταν από τη
Σικελία. Ταξίδεψε στην Ευρώπη και την Ασία για να γνωρίσει πολλούς τόπους αψηφώντας
κινδύνους και ταλαιπωρίες. Έµεινε για ένα διάστηµα στην Αίγυπτο (60-56 Π.Χ.). και στη
Ρώµη. Το ιστορικό του έργο µε τον τίτλο «Βιβλιοθήκη Ιστορική» αποτελούνταν από σαράντα
βιβλία. Τα πρώτα έξι έχουν µυθολογικό περιεχόµενο, τα επόµενα έντεκα εξιστορούν γεγονότα
από τον Τρωικό Πόλεµο µέχρι το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τα υπόλοιπα είκοσι
τρία αναφέρουν τα γεγονότα µέχρι την κατάληψη της Βρετανίας από τον Ιούλιο Καίσαρα (54
π.Χ.). Από το έργο του σώθηκαν είκοσι πέντε βιβλία και ορισµένα αποσπάσµατα από τα
υπόλοιπα. Μέρος του έργου του διέσωσαν ο πατριάρχης Φώτιος και άλλοι εκκλησιαστικοί
συγγραφείς. Στο έργο του συγκέντρωσε το περιεχόµενο πολλών άλλων ιστορικών
συγγραµµάτων της προηγούµενης εποχής, µε σκοπό να αντικαταστήσει τα ιστορικά
συγγράµµατα που γράφτηκαν πριν από αυτόν. Ήταν δηλαδή ένα είδος παγκόσµιας ιστορίας
της εποχής. Κατέγραψε τα γεγονότα µε χρονολογική σειρά µε βάση τις Ολυµπιάδες, τους
καταλόγους των Αθηναίων αρχόντων και των Ρωµαίων υπάτων. Η χρονολόγηση ξεκινά από
την άλωση της Τροίας, την οποία τοποθετεί το 1184 π.Χ., και φτάνει ως το 54 π.Χ. Το έργο
του χαρακτηρίζεται από σαφήνεια. Η προσφορά του ∆ιόδωρου του Σικελιώτη ήταν µεγάλη,
γιατί µε το έργο του διέσωσε πάρα πολλές ιστορικές πληροφορίες.
- 81 -
∆ΙΟΚΛΗΤΙΑΝΟΣ: Ρωµαίος αυτοκράτορας (284-305) που ανήκε στη δυναστεία των

Ιλλυριών αυτοκρατόρων. Καταγόταν από τη ∆αλµατία και ανήλθε σε υψηλά αξιώµατα, χάρη
στις διοικητικές και οργανωτικές του ικανότητες. Μετά την άνοδό του στο θρόνο προέβη σε
ριζικές αλλαγές στη διοίκηση, στο στρατό και στον οικονοµικό τοµέα. Το πολίτευµα
εξακολουθούσε να είναι η απόλυτη µοναρχία, αλλά για να διατηρηθεί έπρεπε ο αυτοκράτορας
να αποκτήσει αίγλη. Γι’ αυτό ο ∆ιοκλητιανός εισήγαγε στο παλάτι στοιχεία του ανατολικού
πρωτοκόλλου (προσκύνηση, µεγαλόπρεπη αυλή).
Θέλοντας να αντιµετωπίσει τις συχνές επαναστάσεις στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας και τις
επιδροµές των βαρβάρων στο σύνορα, υιοθέτησε ένα νέο διοικητικό σύστηµα, την Τετραρχία,
που ήταν περισσότερο αποτελεσµατικό όσον αφορά στην προστασία της αυτοκρατορίας.
∆ιαίρεσε την αυτοκρατορία σε τέσσερα τµήµατα τα οποία κυβερνούσαν τέσσερις άρχοντες.
Από αυτούς οι δύο είχαν τον τίτλο του Αυγούστου και οι δύο τον τίτλο του καίσαρα.
Προσέλαβε ως συνάρχοντα (αύγουστο) τον Μαξιµιανό, που ανέλαβε τη διοίκηση της ∆ύσης,
ενώ ο ίδιος κράτησε την Ανατολή. ∆ιόρισαν ως καίσαρες τον Κωνστάντιο τον Χλωρό για τη
διοίκηση της Γαλατίας, της Ισπανίας και της Βρετανίας, και τον Γαλέριο για τη διοίκηση της
Βαλκανικής. Αλλαγές επέφερε και στη διοίκηση των επαρχιών καθώς και στο στρατό. Επί
∆ιοκλητιανού εξαπολύθηκε ο µεγαλύτερος διωγµός κατά των χριστιανών (303-305). Το 305
παραιτήθηκε αυτοβούλως και τον διαδέχτηκε ο Γαλέριος. Έπεισε και τον Μαξιµιανό στη
∆ύση να κάνει το ίδιο. Αποσύρθηκε στο ανάκτορό του στα Σάλωνα (σηµ. Σπαλάτο) της
∆αλµατίας όπου και πέθανε το 313.
∆ΟΝΑΤΙΣΜΟΣ: Αίρεση µε κύριο εκφραστή της τον επίσκοπο της Βόρειας Αφρικής ∆ονάτο.
Οι δονατιστές, οι οποίοι ήταν σχισµατικοί, θεωρούσαν ότι είναι οι µόνοι πραγµατικοί
κληρονόµοι της γνήσιας αποστολικής πίστης, ενώ αποκαλούσαν τους αντιπάλους τους µη
καθαρούς χριστιανούς. ∆εν αναγνώριζαν τα µυστήρια των ορθοδόξων, αλλά ούτε και το
δικαίωµα του κράτους να επεµβαίνει στα θρησκευτικά ζητήµατα. Ζητούσαν από τους οπαδούς
τους την απόλυτη προσήλωση στη θρησκεία, αδιαφορώντας για κάθε δίωξη και µαρτύριο.
Υπέστησαν διωγµούς από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο και από τον Ονώριο. Τα τελευταία
υπολείµµατα της αίρεσης εξαλείφθηκαν από τους Άραβες στη βόρεια Αφρική.
∆ΟΥΚΑΣ: Βυζαντινός ιστορικός και συγγραφέας (1400-1470). ∆εν είναι γνωστό το
βαφτιστικό του όνοµα. Έγραψε «Παγκόσµια Ιστορία» σε 45 κεφάλαια, στην οποία περιγράφει
εκτεταµένα την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωµανούς Τούρκους (1453). Ηταν
φιλενωτικός όχι από θρησκευτική πεποίθηση, αλλά διότι εκτιµούσε πως µόνο έτσι µπορούσε
να σωθεί το Βυζάντιο.
ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΒΥΖΑΝΤΙΟ: Ο Ιουλιανός χορήγησε σηµαντικά προνόµια στους Εβραίους
της αυτοκρατορίας, αλλά τον 5ο αιώνα ο Θεοδόσιος Β΄ έλαβε σκληρά µέτρα εναντίον τους -
έφτασε µέχρι τον αποκλεισµό τους από τις δηµόσιες λειτουργίες. Παρ’ όλα αυτά όµως στο
Βυζάντιο γενικά υπήρχε κάποια ανεκτικότητα απέναντι στους Εβραίους, µε αποτέλεσµα να
δηµιουργηθούν πολυάριθµες κοινότητες σε ολόκληρη τη λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου.
Το 10ο αιώνα ζούσαν πάρα πολλοί Εβραίοι σε πόλεις µε ανεπτυγµένη βιοµηχανία υφασµάτων,
και ιδιαίτερα βαφής του µεταξιού - σε αρκετές περιπτώσεις µάλιστα είχαν το µονοπώλιο σε
αυτό τον τοµέα. Η παραδοσιακά δύσπιστη στάση της εκκλησίας απέναντι στους Εβραίους
φαίνεται ότι στο βυζαντινό κράτος ήταν κυρίως θεωρητική.
Είναι γνωστό ότι σπάνια δηµοσιεύθηκαν διατάγµατα µε τα οποία διατασσόταν η βίαιη
βάφτισή τους, και αυτά µάλλον είχαν περιορισµένη ισχύ. Το βυζαντινό κράτος ήταν
πραγµατικά πολυεθνικό και αντιµετώπιζε τις αστικές κοινότητες των Εβραίων όπως όλες τις
άλλες, αφού αυτές εκπλήρωναν τις φορολογικές και τις άλλες υποχρεώσεις τους απέναντι στην
αυτοκρατορία. Ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τις εβραϊκές κοινότητες του βυζαντινού
κράτους µάς δίνει ο Βενιαµίν ο εκ Τουδέλης, περιηγητής του 12ου αιώνα, ο οποίος είχε
επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη.
ΕΙΡΗΝΗ: Το όνοµα αυτό φέρουν πολλές αυτοκράτειρες του Βυζαντίου, ανάµεσα στις οποίες
διακρίνονται η Ειρήνη η Αθηναία και η Ειρήνη ∆ούκαινα.
ΕΙΡΗΝΗ ∆ΟΥΚΑΙΝΑ: Αυτοκράτειρα του Βυζαντίου, σύζυγος του Αλέξιου Α΄ Κοµνηνού -
γεννήθηκε το 1066 και πέθανε το 1133- και µητέρα της Άννας Κοµνηνής. Στήριξε το σύζυγό
της, τον οποίο ακολουθούσε ακόµη και στις εκστρατείες. Αγαπούσε και προστάτευε τους
συγγραφείς της εποχής της.
- 82 -
ΕΙΡΗΝΗ Η ΑΘΗΝΑΙΑ: Αυτοκράτειρα του Βυζαντίου, σύζυγος του Λέοντα ∆΄. Γεννήθηκε
στην Αθήνα και ήταν γόνος εύπορης οικογένειας (750). Σε ηλικία 18 ετών παντρεύτηκε τον
Λέοντα ∆΄, συµβασιλέα του πατέρα του Κωνσταντίνου Ε΄. Όταν πέθανε ο εικονοµάχος
Κωνσταντίνος, το 775, η επιρροή που ασκούσε πάνω στο σύζυγό της είχε ως αποτέλεσµα να
περιοριστούν οι διώξεις κατά των εικονόφιλων. Μετά το µάλλον περίεργο θάνατο του
συζύγου της, ως συµβασιλέας του γιου της Κωνσταντίνου ΣΤ΄ κατάφερε να αντιµετωπίσει µε
επιτυχία τους ανταπαιτητές του θρόνου. Αφού εξασφάλισε το θρόνο, αντιµετώπισε µε το
στρατηγό Μιχαήλ Λαχανοδράκοντα τις αραβικές επιδροµές στην αρχή µε επιτυχία. Ωστόσο το
782 κινδύνεψε η ίδια η Κωνσταντινούπολη όταν οι Άραβες έφτασαν µέχρι τη Χριστούπολη
και η Ειρήνη αναγκάστηκε να συνάψει συµφωνία µε δυσµενείς όρους. Προσπάθησε µε το
συνοικέσιο του γιου της µε την κόρη του Καρόλου του Μεγάλου, βασιλιά των Φράγκων, να
εξοµαλύνει τις σχέσεις της αυτοκρατορίας µε τη ∆ύση, αλλά απεµπόλησε τα βυζαντινά
κυριαρχικά δικαιώµατα στη Ραβέννα και στο εξαρχάτο (781). Το 787 συγκάλεσε τη Ζ΄
Οικουµενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας, η οποία αποφάσισε την αναστήλωση των
εικόνων. Το 790 ο Κωνσταντίνος ΣΤ΄, έχοντας τη στήριξη του στρατού, την αποµάκρυνε από
την εξουσία. Επανήλθε ως συµβασιλέας το 792 και κατόρθωσε µε διπλωµατικό τρόπο να
εκθέσει στα µάπα του λαού το γιο της, τον οποίο τελικά τύφλωσε το 797. Παρουσιάστηκε ως
βασιλιάς, όρος που για πρώτη φορά χρησιµοποιήθηκε από γυναίκα, µε αποτέλεσµα ο
Καρλοµάγνος να εµφανιστεί ως συνεχιστής της ρωµαϊκής παράδοσης και ως διάδοχος του
Κωνσταντίνου ΣΤ΄. Οι συνεχείς επιδροµές των Αράβων και η κακοδιαχείριση των
οικονοµικών της αυτοκρατορίας (η κατάργηση φόρων και η σηµαντική µείωση των δασµών,
µέτρα µε τα οποία ήθελε να κερδίσει τη λαϊκή συναίνεση, δηµιούργησαν σοβαρά προβλήµατα
στο κράτος) συντέλεσαν στην ανατροπή της το 802. Εξορίστηκε στη Λέσβο όπου και πέθανε
το 803.
ΕΚΛΟΓΗ ΝΟΜΩΝ: Νοµοθετικό έργο του αυτοκράτορα Λέοντα Γ΄ (717-741). Στηρίζεται
στη νοµοθεσία του Ιουστινιανού και διέπεται από πνεύµα φιλανθρωπίας. Συγχρόνως έχει
επηρεαστεί από το εθιµικό δίκαιο. Εκδόθηκε το 726 στο όνοµα των συναυτοκρατόρων Λέοντα
Γ΄ και του γιου του, Κωνσταντίνου Ε΄.
ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ: Έλληνας φιλόσοφος του 1ου αιώνα µ.Χ., από τους κυριότερους εκπροσώπους
της στωικής φιλοσοφίας στη Ρώµη. Καταγόταν από την Ιεράπολη της Φρυγίας και πέθανε στη
Νικόπολη της Ηπείρου (περίπου το 120 µ.Χ.). Ήταν δούλος και στη συνέχεια απελεύθερος.
∆ίδαξε φιλοσοφία στη Ρώµη και ανέπτυξε ένα φιλοσοφικό σύστηµα οι ηθικές αρχές του
οποίου έµοιαζαν µε εκείνες του χριστιανισµού. Γι’ αυτό εκδιώχθηκε από τη Ρώµη και
κατέφυγε στη Νικόπολη. Σύµφωνα µε τις φιλοσοφικές του απόψεις, η ευδαιµονία εδράζεται
στις προσωπικές µας πράξεις και όχι στον πλούτο, τη δόξα και τα άλλα υλικά αγαθά. Η αγάπη
προς το συνάνθρωπο αποτελεί καθήκον και δείχνει τον αληθινό προορισµό του ανθρώπου. Τη
διδασκαλία του κατέγραψε κάποιος έπαρχος της Καππαδοκίας, ο Αρριανός. Ο τίτλος του
έργου του είναι «∆ιατριβαί» και σώθηκε µόνο ένα µέρος του.
ΕΠΑΡΧΙΚΟΝ ΒΙΒΛΙΟΝ: Συλλογή των διατάξεων που εκδόθηκαν από τον έπαρχο της
Κωνσταντινούπολης και αφορούσαν στο εµπόριο και στα επαγγέλµατα. Στο «Επαρχικόν
Βιβλίον» γίνεται λόγος για τις συντεχνίες των βιοτεχνών και των εµπόρων, και για την
οργάνωσή τους.
Οι ερευνητές υποθέτουν ότι το κύριο µέρος της συλλογής ανάγεται στην εποχή του Λέοντα
ΣΤ΄ (886-912), ωστόσο περιέχει και µεταγενέστερες προσθήκες, που χρονολογούνται µέχρι
την εποχή του Νικηφόρου Β΄ Φωκά (963-969).
ΕΠΟΣ ΤΟΥ ∆ΙΓΕΝΗ ΑΚΡΙΤΑ: Πολύ γνωστό έπος της Βυζαντινής Περιόδου που ανάγεται
στο 10ο αιώνα. Σήµερα σώζεται σε έξι παραλλαγές. Είναι εµπνευσµένο από τους αγώνες των
ακριτών των ανατολικών συνόρων του βυζαντινού κράτους εναντίον των Αράβων.
ΕΡΟΥΛΟΙ: Γερµανικός λαός που εµφανίστηκε το 2ο αιώνα µ.Χ. στα παράλια και στις
εκβολές του Ευξείνου Πόντου. Ορισµένες οµάδες επιδόθηκαν σε λεηλασίες των ακτών της
δυτικής Ευρώπης τον 3ο αιώνα, ενώ άλλες νικήθηκαν από το Ρωµαίο αυτοκράτορα Κλαύδιο
(269 µ.Χ.) και συµµάχησαν µε το ρωµαϊκό κράτος. Υποτάχθηκαν στη συνέχεια στους
Οστρογότθους και αργότερα στους Ούννους. Μετά τη διάλυση του κράτους των Ούννων
ίδρυσαν δικό τους στην πεδιάδα του ∆ούναβη. Με αρχηγό τον Οδόακρο κατέλυσαν το ∆υτικό
Ρωµαϊκό Κράτος (476). Στις αρχές του 6ου αιώνα εγκαταστάθηκαν στη Βουλγαρία,
- 83 -
εκχριστιανίστηκαν και υπηρέτησαν το Βυζάντιο ως µισθοφόροι. Οι στρατηγοί του

Ιουστινιανού, Ναρσής και Βελισσάριος, τους χρησιµοποίησαν στην ανάκτηση της Ιταλίας.
Εξαφανίστηκαν λίγο αργότερα αφού νικήθηκαν από τους Λογγοβάρδους.
ΕΥ∆ΟΚΙΑ: ∆εύτερη σύζυγος του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Γ΄ ∆ούκα (1059-1067) και του
διαδόχου του, Ρωµανού ∆΄ ∆ιογένη (1068-1071). Ήταν ανιψιά του πατριάρχη της
Κωνσταντινούπολης Μιχαήλ Κηρουλαρίου, ο οποίος ασκούσε επιρροή στα πολιτικά
πράγµατα της εποχής του. Ο Κωνσταντίνος ∆ούκας, όταν ήταν εξήντα περίπου ετών,
γοητεύθηκε από τα νιάτα και την οµορφιά της Ευδοκίας και την όρισε συναυτοκράτειρα και
δύο από τους γιους απλώς συµβασιλείς -γεγονός πρωτοφανές για την πολιτειακή ιστορία του
Βυζαντίου-, αξιώνοντας συγχρόνως να µη συνάψει νέο γάµο. Μετά το θάνατο του
Κωνσταντίνου το 1067 ανέλαβε µόνη της την εξουσία και ένα χρόνο αργότερα παντρεύτηκε
τον Ρωµανό ∆ιογένη, ο οποίος µε αυτό τον τρόπο αναγορεύτηκε αυτοκράτορας. Μετά την
ήττα στο Μάντζικερτ και τη σύλληψη του Ρωµανού από τους Σελτζούκους (1071) οι
αντίπαλοί του ανέβασαν στο θρόνο τον Μιχαήλ και εξόρισαν την Ευδοκία σε µονή στο
Βόσπορο, όπου παρέµεινε µέχρι το θάνατό της (1096;).
ΕΥΣΕΒΙΟΣ: Φιλόσοφος του 4ου αιώνα µ.Χ. από τη Μύνδο της Καρίας (Μικρά Ασία). Ήταν
οπαδός της νεοπλατωνικής φιλοσοφίας και µαθητής του Αιδέσιου. Ήταν αντίθετος µε τις
νεοπλατωνικές αντιλήψεις που σχετίζονταν µε τη µαγεία και ασχολήθηκε κυρίως µε τη
λογική.
ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ: Καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη (1125-1194). Το
1175 χειροτονήθηκε µητροπολίτης Θεσσαλονίκης και το 1185 έζησε την άλωση της πόλης
από τους Νορµανδούς. Κατέβαλε προσπάθειες για την πνευµατική και ηθική ανύψωση του
κλήρου, παρά την αντίδραση και την εχθρότητα που είχε αντιµετωπίσει, κυρίως εκ µέρους των
µοναχών. Ανέπτυξε πολύπλευρη φιλολογική δραστηριότητα, κυρίως όσον αφορά, τον
υποµνηµατισµό της «Ιλιάδας». Το πιο σηµαντικό ιστορικό έργο του είναι «η Ιστορία της
Αλώσεως της Θεσσαλονίκης υπό των Νορµανδών».
ΖΗΛΩΤΕΣ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΕΣ: Στη Θεσσαλονίκη το 14ο αιώνα υπήρχαν έντονες
κοινωνικές αντιθέσεις, που συνεχώς οξύνονταν εξαιτίας των αλλεπάλληλων εχθρικών
επιδροµών οι οποίες είχαν ως αποτέλεσµα τη σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή της τάξης
των γεωργών. Μέσα στην πόλη δηµιουργήθηκε ένα προλεταριάτο, ενώ η µεσαία τάξη, οι
αστοί θα λέγαµε, ενισχύθηκε οικονοµικά σε βάρος των ∆υνατών που είχαν την εξουσία. Κάτω
από αυτές τις συνθήκες ξέσπασαν θρησκευτικές έριδες, που αργότερα έγιναν κοινωνικές. Οι
έριδες ανάµεσα στους ησυχαστές, επικεφαλής των οποίων ήταν ο Γρηγόριος Παλαµάς και
αντίπαλός του ο µοναχός Βαρλαάµ από την Καλαβρία, δηµιούργησαν κλίµα διχασµού στην
αυτοκρατορία. Οι ιδέες των ησυχαστών, κατεξοχήν µυστικιστικές, σχετίζονταν άµεσα µε την
κοινωνική και πολιτική κατάσταση του βυζαντινού κράτους εκείνη την εποχή, ιδιαίτερα µε
την εξάπλωση των Οθωµανών Τούρκων.
Σύµφωνα µε τη διδασκαλία του Γρηγορίου Παλαµά, ο αληθινός µυστικιστής µπορεί να δει στο
τέλος της ενδοσκόπησης του το Θεό, όχι κατά την ουσία Του αλλά κατά τις ενέργειές Του,
δηλαδή θα δει το άκτιστο φως Του. Ο Βαρλαάµ, µε συνεχείς αναφορές στους αρχαίους
Έλληνες φιλοσόφους, αντιτάχθηκε µε σφοδρότητα στις απόψεις του Παλαµά και των
ησυχαστών, τις οποίες θεωρούσε αιρετικές. ∆υστυχώς στην έριδα αναµείχθηκαν και πολιτικοί
άντρες, κυρίως ο Ιωάννης Καντακουζηνός, επικεφαλής της στρατιωτικής ολιγαρχίας και
µνηστήρας του βυζαντινού θρόνου, ο οποίος πήρε το µέρος του Παλαµά. Η Θεσσαλονίκη
διαιρέθηκε τότε σε δύο στρατόπεδα. Οι λάτρεις του αρχαίου ελληνικού πνεύµατος πήραν το
µέρος του Βαρλαάµ, ενώ οι µοναχοί και οι άλλοι κληρικοί το µέρος του Παλαµά. Τότε συνέβη
το αναπάντεχο: άντρες παρακινηµένοι από τον πατριωτισµό τους ανέλαβαν την υπεράσπιση
των φτωχών και των καταδυναστευοµένων και αντιστρατεύτηκαν τον ησυχασµό, τον οποίο
θεωρούσαν υπηρέτη των συµφερόντων των πλουσίων. Σχηµάτισαν ένα δυνατό πολιτικό
κόµµα, που στηριζόταν κυρίως στις κατώτερες τάξεις του λαού της Θεσσαλονίκης.
∆ιακήρυτταν ότι αγωνίζονται για τη µεταρρύθµιση των διοικητικών θεσµών και για το
θρίαµβο της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Ήταν οι ζηλωτές, η µερίδα που εχθρευόταν τους
άπληστους πλούσιους, τους ∆υνατούς, αλλά και τους ιερείς που πλούτιζαν. Για επτά σχεδόν
χρόνια (1342-1349) κυριάρχησαν στη Θεσσαλονίκη, δείχνοντας µια φαινοµενική
νοµιµοφροσύνη προς το νόµιµο αυτοκράτορα Ιωάννη Ε΄. ∆εν απέφυγαν τις ακρότητες σε
- 84 -
βάρος των πλουσίων και δήµευσαν τις περιουσίες των µοναστηριών. Θεωρούσαν τον
Καντακουζηνό τον κύριο εχθρό τους και δεν επέτρεψαν στον Παλαµά να µπει στην πόλη όταν
εκλέχθηκε µητροπολίτης της. Συγχρόνως έδειξαν εύνοια προς το φτωχό κλήρο και τους
µοναχούς, οι οποίοι παλαιότερα είχαν εµφανιστεί ως υποστηρικτές του Παλαµά. Οι
κοινωνικοί εκείνοι αγώνες έληξαν µε την ήττα των επαναστατών, αλλά στη βυζαντινή
κοινωνία ήταν διάχυτο το πνεύµα της ανάγκης για κοινωνικές µεταρρυθµίσεις.
ΖΗΝΩΝ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (474-475 και 476-491). Καταγόταν από την Ισαυρία
και από το 466 εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Παντρεύτηκε την Αριάδνη,
πρωτότοκη κόρη του αυτοκράτορα Λέοντα Α΄. Στήριξε µαζί µε τους στρατιώτες του τον
αυτοκράτορα στη διαµάχη του µε τον Αλανό πατρίκιο Άσπαρ. Το 474 ο Ζήνωνας
αναγορεύτηκε συναυτοκράτορας του ανήλικου γιου του Λέοντα Β΄, νόµιµου διαδόχου του
Λέοντα Α΄, και στη συνέχεια αυτοκράτορας. Ανατράπηκε το 475 από τον Βασιλίσκο και
επανήλθε στο θρόνο ένα χρόνο αργότερα. Η πολιτική του απέναντι στα βαρβαρικά κράτη της
∆ύσης ήταν συµβιβαστική, αλλά αντιµετώπισε σοβαρά προβλήµατα µε τους Οστρογότθους
που ήταν εγκατεστηµένοι στην αυτοκρατορία, τα οποία κατόρθωσε τελικά να διευθετήσει.
Επιχείρησε να πετύχει συµβιβασµό των ορθοδόξων µε τους µονοφυσίτες και γι’ αυτό, σε
συνεργασία µε τον πατριάρχη Ακάκιο, εξέδωσε το «Ενωτικόν». Το συγκεκριµένο διάταγµα
αντί να λύσει τα προβλήµατα τα επιδείνωσε, µε αποτέλεσµα να δηµιουργηθεί το πρώτο σχίσµα
ανάµεσα στις εκκλησίες της Ανατολής και της ∆ύσης (Ακακιανόν Σχίσµα). ∆εν είχε
διαδόχους.
ΖΩΗ Η ΖΑΟΥΤΣΑ: ∆εύτερη σύζυγος του αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ΄ του Σοφού (886-912).
Ο Λέων, για να παντρευτεί τη Ζωή, ανάγκασε την πρώτη του σύζυγο Θεοφανώ να καταφύγει
σε µοναστήρι, παρά τις αντιδράσεις του πατέρα του, Βασιλείου Α΄. Ο πατριάρχης Νικόλαος
Μυστικός αντέδρασε στην τέλεση του γάµου, ο οποίος τελικά έγινε µετά το θάνατο της
Θεοφανώς (897). ∆ύο χρόνια όµως αργότερα η Ζωή πέθανε χωρίς να αποκτήσει παιδιά µε τον
Λέοντα.
ΖΩΗ Η ΚΑΡΒΟΥΝΟΨΙΝΑ: Τέταρτη σύζυγος του αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ΄ του Σοφού.
Μετά το θάνατο της τρίτης του συζύγου, της Ευδοκίας, ο Λέων είχε σχέσεις µε τη Ζωή, µε την
οποία απέκτησε γιο το 901, τον µετέπειτα αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ζ΄ τον Πορφυρογέννητο
(912-959). Η εκκλησία αρνήθηκε να νοµιµοποιήσει το δεσµό του αυτοκράτορα, γιατί ο
τέταρτος γάµος απαγορευόταν από την Κανονική Παράδοση της Εκκλησίας. Αρνήθηκε
µάλιστα ο πατριάρχης να βαφτίσει και το γιο του Λέοντα. Τελικά, και για να µη µείνει ο
θρόνος χωρίς διάδοχο, τον βάφτισε µε τον όρο να αποµακρυνθεί η Ζωή από το παλάτι (906).
Στην αρχή ο αυτοκράτορας τήρησε τη συµφωνία, αλλά σε σύντοµο χρονικό διάστηµα
επανέφερε τη Ζωή την οποία παντρεύτηκε µέσα στο παλάτι. Το γάµο τέλεσε ο ιερέας Θωµάς,
αφού όµως τον εξανάγκασε ο Λέων. Ο πατριάρχης Νικόλαος επέβαλε σοβαρά επιτίµια στον
αυτοκράτορα, µε πιο σηµαντικό την ακοινωνησία. Ο Λέων, αφού προσεταιρίστηκε τον πάπα
για να παρακάµψει την άρνηση του πατριάρχη, κατάφερε τελικά να τον εξορίσει και να τον
αντικαταστήσει µε τον Ευθύµιο (907), που ήταν πιο πρόθυµος να αναγνωρίσει το γάµο.
Ωστόσο, ο Λέων λίγο πριν από το θάνατό του αποκατέστησε τον Νικόλαο στον πατριαρχικό
θρόνο και µάλιστα του ανέθεσε την επιτροπεία του ανήλικου Κωνσταντίνου. Όταν πέθανε ο
αυτοκράτορας (912) ο αδερφός του Αλέξανδρος αποµάκρυνε τη Ζωή από το παλάτι, αλλά τον
επόµενο χρόνο πέθανε και αυτός. Έτσι, η αυτοκράτειρα, έπειτα από απαίτηση του ανήλικου
γιου της, επέστρεψε. Ο πανίσχυρος όµως Ρωµανός Λεκαπηνός, ο οποίος ανακηρύχθηκε
συµβασιλέας, εξόρισε τη Ζωή (919) σε µοναστήρι, όπου τελικά πέθανε.
ΖΩΗ Η ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΗ: Η µικρότερη κόρη του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Η΄
(1025-1028). Γεννήθηκε το 980 και δεν την ενδιέφερε η µόρφωση. Λίγο πριν από το θάνατο
του πατέρα της παντρεύτηκε, ύστερα από απαίτηση του ίδιου, τον Ρωµανό (Γ΄) Αργυρό, ο
οποίος το 1028 αναγορεύτηκε αυτοκράτορας. Η Ζωή όµως ερωτεύτηκε τον αδερφό του
πανίσχυρου ευνούχου Ιωάννη του Ορφανοτρόφου, τον Μιχαήλ (∆΄) Παφλαγόνα. Είναι βέβαιο
ότι η αυτοκράτειρα βοήθησε τον εραστή της στη δολοφονία του συζύγου της µέσα στο λουτρό
του (1034). Επειδή ο νέος αυτοκράτορας, που στο µεταξύ παντρεύτηκε τη Ζωή, έπασχε από
επιληψία, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει σύντοµα το θρόνο και να ασπαστεί το µοναχισµό
(1041). Η Ζωή προώθησε στο θρόνο το θετό γιο της Μιχαήλ (Ε΄) Καλαφάτη, αλλά εκείνος
έσπευσε να την αποµακρύνει µαζί µε τη µεγαλύτερη αδερφή της Θεοδώρα από το παλάτι. Ο
- 85 -
λαός της Κωνσταντινούπολης επαναστάτησε και αξίωσε την άµεση επιστροφή των δύο
αδερφών. Ο Μιχαήλ κατέφυγε στην Αγία Σοφία, αλλά µε διαταγή των δύο αδερφών
αποσπάστηκε από την εκκλησία και τυφλώθηκε (1042). Η Ζωή και η Θεοδώρα συµβασίλεψαν
για µερικούς µήνες. Μετά η Ζωή αποφάσισε να παντρευτεί για τρίτη φορά. Νέος της σύζυγος
ήταν ο Κωνσταντίνος (Θ΄) ο Μονοµάχος, ο οποίος ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας (1042-1055).
Ο Κωνσταντίνος εγκαταστάθηκε στο παλάτι µαζί µε την παλλακίδα του Σεβαστή Σκλήραινα,
χωρίς καµία αντίδραση από τη πλευρά της Ζωής, η οποία πέθανε το 1050 σε ηλικία 70 ετών.
ΖΩΣΙΜΟΣ: Σηµαντικός ιστοριογράφος του 5ου αιώνα. Έζησε την εποχή του Θεοδοσίου Β΄
και των διαδόχων του και ήταν ειδωλολάτρης. Έγραψε τη «Νέα Ιστορία», στην οποία
καταγράφει τα γεγονότα κυρίως από την εποχή του ∆ιοκλητιανού µέχρι το 410. Το έργο του
είναι εξαιρετική πηγή για την ιστορία των Ούννων.
ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (610-641), γιος του εξάρχου της Αφρικής
Ηράκλειου. Σπουδαίος στρατηγός και σηµαντικός αυτοκράτορας, του οποίου η βασιλεία
συνδέεται µε την εµφάνιση στο ιστορικό προσκήνιο του ισλάµ. Στέφθηκε αυτοκράτορας το
610, αφού πρώτα ανέτρεψε τον Φωκά. Παντρεύτηκε τη Φαβία-Ευδοκία και απέκτησε µία
κόρη και ένα γιο, τον Ηράκλειο-Κωνσταντίνο Γ΄, ενώ αργότερα από το γάµο του µε την
ανιψιά του Μαρτίνα απέκτησε εννέα γιους(;). Πρώτος του στόχος ήταν να αντιµετωπίσει τους
Πέρσες. Ο πόλεµος µε τους Πέρσες πήρε χαρακτήρα ιερού πολέµου. Οι Πέρσες το 614
κατέλαβαν τα Ιεροσόλυµα και µετέφεραν τον Τίµιο Σταυρό στην πρωτεύουσά τους
Κτησιφώντα, ενώ το 619 κατέλαβαν την Αίγυπτο και διέκοψαν την τροφοδοσία της
Βασιλεύουσας µε σιτηρά. Στο µεταξύ σλαβικά φύλα εξωθούµενα από τους Αβάρους
εισέβαλαν στην αυτοκρατορία και έφτασαν µέχρι τη Θεσσαλονίκη την οποία πολιόρκησαν
αλλά τελικά αποκρούστηκαν. Ο Ηράκλειος προς στιγµή σκέφτηκε να µεταφέρει την
πρωτεύουσά του στην Καρχηδόνα και από εκεί να ξεκινήσει τον αγώνα του εναντίον των
Περσών, τον µετέπεισαν όµως ο πατριάρχης Σέργιος και η Σύγκλητος. Το 622, µέσα σε
ατµόσφαιρα θρησκευτικού φανατισµού, έπειτα από τελετή που έµοιαζε µε αληθινή
σταυροφορία, ο Ηράκλειος πέρασε στη Μικρά Ασία. Μετά από επταετή σχεδόν αγώνα, µε πιο
σηµαντική στιγµή τη νίκη του στη Νινευί, ο Ηράκλειος υπέταξε τους Πέρσες µε τους οποίους
υπέγραψε ειρήνη και επέστρεψε µε τον Τίµιο Σταυρό θριαµβευτής στην Κωνσταντινούπολη
(629). Στη διάρκεια της εκστρατείας του οι Πέρσες προσπάθησαν, σε συνεργασία µε τους
Αβαροσλάβους, να δηµιουργήσουν αντιπερισπασµό πολιορκώντας τη Βασιλεύουσα (626). Το
εγχείρηµα απέτυχε χάρη στην άµυνα που αντέταξαν οι Βυζαντινοί υπό την εµπνευσµένη
ηγεσία του µαγίστρου Βώνου και του πατριάρχη Σέργιου. Την ίδια εποχή σηµειώθηκαν και οι
πρώτες συγκρούσεις Βυζαντινών και Αράβων. Σύντοµα οι Άραβες κατευθύνθηκαν προς τη
Συρία και την Παλαιστίνη και κατέλαβαν µετά την πρώτη σηµαντική µάχη µε τους
Βυζαντινούς (636, µάχη του ποταµού Ιεροµίακα [Γιαρµούκ]) την Ιερουσαλήµ (638) και τελικά
την Αίγυπτο (641). Η Αλεξάνδρεια εκκενώθηκε από τα βυζαντινά στρατεύµατα το 642.
Ο Ηράκλειος υιοθέτησε τον τίτλο βασιλεύς αντί του ιµπεράτορ (στοιχείο εξελληνισµού της
αυτοκρατορίας), ενώ στην εποχή του άρχισε να εφαρµόζεται ο θεσµός των θεµάτων, ο οποίος
απέβλεπε στην καλύτερη οργάνωση και άµυνα του κράτους. Πέθανε το 641.
ΗΡΑΚΛΕΩΝΑΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (641-642), γιος του Ηρακλείου και της
δεύτερης συζύγου του Μαρτίνας. Συµβασιλέας του πατέρα του µαζί µε τον ετεροθαλή αδερφό
του Κωνσταντίνο Γ΄ από το 638. Μετά το θάνατο του φιλάσθενου Κωνσταντίνου ο ανήλικος
Ηρακλέωνας είχε ως επίτροπο τη µητέρα του Μαρτίνα και ως συµβασιλείς τους επίσης
ανήλικους Ηράκλειο-Κώνσταντα Β΄ (γιος του Κωνσταντίνου Γ΄ και τον αδερφό του ∆αβίδ-
Τιβέριο. Η πολυαρχία ανάγκασε το 642 τη Σύγκλητο να καθαιρέσει τον Ηρακλέωνα και τον
αδερφό του και να αφήσει µόνο αυτοκράτορα το γιο του Κωνσταντίνου Γ΄.
ΗΣΥΧΙΟΣ Ο ΙΛΛΟΥΣΤΡΙΟΣ: Ιστορικός και φιλόλογος από τη Μίλητο (6ος αιώνας). Συνέταξε
φιλολογικό λεξικό γνωστό ως «Ονοµατολόγος» ή ως «Πίναξ των εν Παιδεία Ονοµαστών» και
το ιστορικό έργο «∆ιαστήµατα», το οποίο ήταν παγκόσµια ιστορία που πραγµατευόταν τα
γεγονότα µέχρι τη βασιλεία του Αναστάσιου Α΄ (491-518).
ΘΕΜΑ: Στην αρχή στρατιωτικό σώµα και στη συνέχεια, από τον 7ο αιώνα, διοικητική
περιφέρεια, της οποίας ο διοικητής που διοριζόταν από τον αυτοκράτορα ήταν υπεύθυνος για
την πολιτική διοίκηση και την άµυνα. Ο στρατηγός του θέµατος στρατολογούσε τους άντρες
των µονάδων που υπεράσπιζαν τη συγκεκριµένη περιοχή και φρόντιζε για τη συντήρησή του.
- 86 -
Κάθε θέµα χωριζόταν σε δύο ή τρεις τούρµες -ανάλογα µε το µέγεθός του-, ο διοικητής των
οποίων ονοµαζόταν τουρµάρχης, και κάθε τούρµα σε τρεις µοίρες ή δρούγγες - ο διοικητής
της δρούγγας ονοµαζόταν δρουγγάριος. Ο αριθµός των θεµάτων δεν ήταν σταθερός σε όλη τη
διάρκεια ισχύος του θεσµού. Τον 11ο αιώνα ο στρατός των εφέδρων που καλούνταν να
υπερασπίσουν τη γη τους και τις οικογένειές τους αντικαταστάθηκε από τα τάγµατα, που
αποτελούνταν κυρίως από επαγγελµατίες στρατιώτες. Τότε ακριβώς διαχωρίστηκε η πολιτική
διοίκηση των θεµάτων από τη στρατιωτική.
Το πιο σηµαντικό θέµα ήταν των Ανατολικών, ο στρατηγός του οποίου ήταν ο ανώτατος
στρατιωτικός διοικητής της αυτοκρατορίας. Τα υπόλοιπα θέµατα ήταν των Αρµενιάκων, των
Θρακησίων, του Χαρσιανού, του Οψικίου, το ναυτικό θέµα των Κιβυρραιωτών, της
Νικόπολης, της Ελλάδος, της Θράκης, της Σικελίας, της Κεφαλληνίας, του ∆υρραχίου, της
Θεσσαλονίκης, της Μακεδονίας, της Καππαδοκίας, της Χαλδίας, της Χερσώνος, του
Λυκάνδου, των Βουκελλαρίων, του Οπτιµάτου, της Σελεύκειας, της Μεσοποταµίας, της
Σεβάστειας και της Παφλαγονίας.
ΘΕΟ∆ΟΣΙΑΝΟΣ ΚΩ∆ΙΚΑΣ (CODEX THEODOSIANUS): Η πιο σπουδαία
κωδικοποίηση νόµων πριν από τον Ιουστινιάνειο Κώδικα. Πρόκειται για συλλογή των
αυτοκρατορικών νόµων από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου µέχρι το 438 που
δηµοσιεύθηκε ο κώδικας. Ίσχυσε τόσο για το ανατολικό όσο και για το δυτικό τµήµα της
αυτοκρατορίας, αφού δηµοσιεύθηκε µε το όνοµα και των δύο αυτοκρατόρων, δηλαδή του
Θεοδόσιου Β΄ για το Ανατολικό Ρωµαϊκό Κρότος και του Βαλεντινιανού Γ΄ για το ∆υτικό. Ο
Θεοδοσιανός Κώδικας αποτέλεσε σταθερή βάση απονοµής δικαίου.
ΘΕΟ∆ΟΣΙΟΣ Α΄ Ο ΜΕΓΑΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (379-395). Γεννήθηκε το 347
στη Γαλικία της Ισπανίας και πέθανε το 395 στο Μεδιόλανο (Μιλάνο). Αναγορεύτηκε
αυτοκράτορας το 379 και ανέλαβε τη διακυβέρνηση του ανατολικού τµήµατος της
αυτοκρατορίας και του Ιλλυρικού. Το 382 δέχτηκε υπό όρους την εγκατάσταση των Γότθων
στο Βυζάντιο. Αποκατέστησε τον ανατραπέντα Βαλεντινιανό, αυτοκράτορα του δυτικού
τµήµατος της αυτοκρατορίας, µετά το θάνατο του οποίου παρέµεινε ο µόνος αυτοκράτορας.
Επιδίωξε την ενότητα του κράτους και αναγνώρισε το χριστιανισµό ως επίσηµη θρησκεία.
Έλαβε µέτρα εναντίον των ειδωλολατρών, απαγόρευσε τις θυσίες και κατάργησε τους
Ολυµπιακούς Αγώνες (392). Το 381 συγκάλεσε τη Β΄ Οικουµενική Σύνοδο, η οποία
επικύρωσε τις αποφάσεις της Συνόδου της Νίκαιας (325) και συµπλήρωσε το Σύµβολο της
Πίστεως. Χρησιµοποίησε σε ανώτατα αξιώµατα του κράτους βαρβάρους. Πριν πεθάνει
µοίρασε την αυτοκρατορία στους δύο γιους του, τον Αρκάδιο (Ανατολικό Ρωµαϊκό Κράτος)
και τον Ονώριο (∆υτικό Ρωµαϊκό Κράτος).
ΘΕΟ∆ΟΣΙΟΣ Β΄ Ο ΜΙΚΡΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (408-450), γιος του Αρκαδίου
και της Ευδοξίας. Γεννήθηκε το 401. Το 402 αναγορεύτηκε αύγουστος και διαδέχτηκε τον
πατέρα του σε ηλικία επτά ετών. Ο Αρκάδιος µάλιστα είχε ορίσει επίτροπο του ανήλικου
αυτοκράτορα το βασιλιά της Περσίας Ιασδεγκέρδη για να προστατέψει τη ζωή και το θρόνο
του. Άβουλος και αδύναµος, επέτρεψε στην αδερφή του Πουλχερία και στη σύζυγό του
Αθηναΐδα-Ευδοκία να επεµβαίνουν στα πολιτικά πράγµατα. Αναδιοργάνωσε το ανώτατο
εκπαιδευτήριο της Κωνσταντινούπολης (425). Επιτάχυνε τις διαδικασίες εξελληνισµού της
αυτοκρατορίας, επιτρέποντας την έκδοση στα ελληνικά των αποφάσεων των επαρχιακών
δικαστηρίων. Το 429 συντάχτηκε ο Θεοδοσιανός Κώδικας, συλλογή νόµων από την εποχή του
Μεγάλου Κωνσταντίνου µέχρι το 438. Απέφυγε να κάνει πολέµους και οι συνεργάτες του
αντιµετώπισαν µέσω της διπλωµατίας τους εχθρούς της αυτοκρατορίας. Συγκεκριµένα, το 422
υπέγραψε ειρήνη εκατό χρόνων µε τους Πέρσες και το ίδιο συνέβη µε τους Βανδάλους και
τους Ούννους (433).
ΘΕΟ∆ΟΣΙΟΣ Γ΄: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (716-717). Καταγόταν από το Αδραµύτιο
της Μικράς Ασίας. Αναγορεύτηκε αυτοκράτορας έπειτα από εξέγερση του στρατού του
θέµατος του Οψικίου εναντίον του αυτοκράτορα Αναστάσιου Β΄. Στην εµφύλια διαµάχη
ανάµεσα στο στρατό του θέµατος του Οψικίου που τον υποστήριζε και στο στρατό του
θέµατος των Ανατολικών και του θέµατος των Αρµενιάκων που υποστήριζε τον Λέοντα Γ΄
Ίσαυρο (717) υποχώρησε και κατέφυγε στην Έφεσο όπου έγινε µοναχός.
ΘΕΟ∆ΩΡΑ: Αυτοκράτειρα του Βυζαντίου, σύζυγος του Ιουστινιανού. Ήταν ταπεινής
καταγωγής, κόρη του Κύπριου «αρκτοτρόφου» (αρκουδιάρης) Ακάκιου. Έµεινε ορφανή σε
- 87 -
µικρή ηλικία. Η µεγάλη της φτώχεια την ανάγκασε να εγκαταλείψει την Αλεξάνδρεια και να
επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη. Το παρελθόν της υπήρξε, σύµφωνα µε τον ιστορικό
Προκόπιο, σκανδαλώδες και καθόλου σύµφωνο µε τις επιταγές της ηθικής της βυζαντινής
κοινωνίας. Παρ’ όλα αυτά, η γνωριµία της µε τον Ιουστινιανό, ο οποίος γοητεύτηκε από την
οµορφιά και την ευφυΐα της, την οδήγησε στο βυζαντινό θρόνο. Αν και απαγορευόταν µε νόµο
ο γάµος συγκλητικού µε ηθοποιό, ο Ιουστινιανός παντρεύτηκε τη Θεοδώρα, αφού ο θείος και
θετός πατέρας του, Ιουστίνος Α΄, τον κατήργησε. Η συµπεριφορά της Θεοδώρας µετά το γάµο
της υπήρξε άµεµπτη. Επέδειξε θάρρος και αποφασιστικότητα, σταθερότητα στις αποφάσεις
της και γι’ αυτό ο ρόλος της σε σηµαντικά θέµατα της αυτοκρατορίας ήταν καθοριστικός.
Συγκράτησε τον Ιουστινιανό όταν αυτός ήταν έτοιµος να εγκαταλείψει το θρόνο στις
δύσκολες ώρες της Στάσης του Νίκα (532) και άσκησε επιρροή στη νοµοθεσία του για
ευνοϊκές, υπέρ των γυναικών ρυθµίσεις (απαγόρευση εκποίησης προικώων ακινήτων,
φροντίδα για τις φτωχές χήρες κ.λπ.). ∆ιέθετε πολιτικό αισθητήριο, διείδε ορθά ότι το µέλλον
της αυτοκρατορίας βρισκόταν στην Ανατολή και υποστήριξε πολιτικές λύσεις που
ανταποκρίνονταν στα συµφέροντα του κράτους. Συµβούλεψε να ακολουθήσουν ανεκτικότερη
πολιτική απέναντι στους µονοφυσιτικούς πληθυσµούς της Αιγύπτου και της Συρίας, γιατί είχε
αντιληφθεί ότι κάτω από τις θρησκευτικές διαφορές υπέβοσκαν και εθνικές. Πέθανε το 548.
ΘΕΟ∆ΩΡΑ: Σύζυγος του αυτοκράτορα Θεόφιλου (829-842), την οποία προτίµησε αντί της
Κασσιανής. Μετά το θάνατο του εικονοµάχου συζύγου της συγκάλεσε σύνοδο (843), που
διακήρυξε την αναστήλωση των εικόνων.
ΘΕΟ∆ΩΡΟΣ Α΄ ΚΟΜΝΗΝΟΣ ΛΑΣΚΑΡΗΣ: Αυτοκράτορας του βυζαντινού κράτους της
Νίκαιας (1206-1222). Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1175. Παντρεύτηκε την Άννα,
κόρη του Αλεξίου Γ΄ Αγγέλου, από τον οποίο ονοµάστηκε δεσπότης. Η άλωση της
Κωνσταντινούπολης το 1204 από τους σταυροφόρους τού στέρησε τη δυνατότητα να γίνει
αυτοκράτορας. Στη συνέχεια κατόρθωσε µε τη βοήθεια των Σελτζούκων να επιβάλει την
εξουσία του στη Νίκαια. Παρά τη συνεχή επέκταση του κράτους του στη δυτική Μικρά Ασία
µε απώτερο στόχο την απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους, οι
προσπάθειές του απέτυχαν. Το κράτος του αντιµετώπιζε κίνδυνο τόσο από τους Λατίνους της
Κωνσταντινούπολης όσο και από τους Σελτζούκους Τούρκους, οι οποίοι άρχισαν να
ανησυχούν για την επέκταση του κράτους της Νίκαιας. Την ανακατάληψη της
Κωνσταντινούπολης προσπάθησε να επιτύχει µε επιγαµίες και µε παραχώρηση εµπορικών
δικαιωµάτων στους Βενετούς. Ωστόσο δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τις προσπάθειες του. Στο
θρόνο τον διαδέχτηκε το 1222 ο γαµπρός του Ιωάννης Γ΄ Βατάτζης - σύζυγος της κόρης του.
ΘΕΟ∆ΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ∆ΟΥΚΑΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ: Κυρίαρχος ηγεµόνας της Ηπείρου
(1215-1230), τον οποίο παλαιότερα οι ιστορικοί αναγνώριζαν ως δεσπότη. Επέκτεινε το
κράτος του σε βάρος της Λατινικής Αυτοκρατορίας της Θεσσαλονίκης και των Βουλγάρων.
Συνέλαβε σε ενέδρα το 1217 το νεοδιορισµένο Λατίνο αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης
Πέτρο του Κουρτεναί. ∆ιακήρυξε την ανεξαρτησία του από τον αυτοκράτορα της Νίκαιας και
το 1224 κατέλαβε τη Θεσσαλονίκη. Το 1227 στέφθηκε αυτοκράτορας των Ρωµαίων από τον
επίσκοπο της αυτοκέφαλης αρχιεπισκοπής Οχρίδας. Το 1230 όµως έκανε το µοιραίο λάθος.
Ενώ κατευθυνόταν προς την Κωνσταντινούπολη αποφάσισε να εισβάλει στη Βουλγαρία.
Ηττήθηκε όµως στη µάχη της Κλοκότνιτσας το 1230 από τον τσάρο Ιωάννη Ασέν και λίγο
αργότερα τυφλώθηκε. Τον διαδέχτηκε ο ανιψιός του Μιχαήλ Β΄.
ΘΕΟ∆ΩΡΟΣ Β΄ ΛΑΣΚΑΡΗΣ: Αυτοκράτορας του βυζαντινού κράτους της Νίκαιας (1254-
1258). Γεννήθηκε το 1223 στη Νίκαια. Εγγονός του Θεόδωρου Α΄ Λάσκαρη και γιος του
Ιωάννη Γ΄ Βατατζή. Φίλος και προστάτης των γραµµάτων και των τεχνών. Με το γάµο του µε
την κόρη του Βούλγαρου ηγεµόνα Ιβάν Ασάν, Ελένη, επικύρωσε τη συµµαχία του κράτους
της Νίκαιας µε τους Βουλγάρους. Η συµµαχία αυτή δεν εµπόδισε τους Βουλγάρους να
καταλάβουν κάποιες περιοχές της αυτοκρατορίας. Ο Θεόδωρος όταν το 1254 στέφθηκε
αυτοκράτορας κατόρθωσε να απελευθερώσει αυτές τις περιοχές και να υπογράψει συνθήκη
ειρήνης µε τους Βουλγάρους. Αντιµετώπισε µάλλον χλιαρά την επιθετική πολιτική του
δεσπότη της Ηπείρου Μιχαήλ Β΄. Στο εσωτερικό του κράτους προσπάθησε να αµβλύνει τις
κοινωνικές αντιθέσεις και να αναδιοργανώσει τον κρατικό µηχανισµό.
ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ: Ο σηµαντικότερος Βυζαντινός χρονογράφος. Καταγόταν
από επιφανή οικογένεια του Βυζαντίου. Γεννήθηκε γύρω στο 752 και πέθανε το 818. Έγινε
- 88 -
µοναχός και αντιτάχθηκε στην εικονοµαχική πολιτική του Λέοντα Ε΄ και γι’ αυτό το λόγο
φυλακίστηκε. Αργότερα εξορίστηκε στη Σαµοθράκη όπου και πέθανε. Η «Χρονογραφία» του
είναι σπουδαία πηγή για τον 7ο και τον 8ο αιώνα, διότι διασώζει πολλές πηγές της εποχής που
χάθηκαν. Η εκκλησία, εξαιτίας των αγώνων του για την ορθοδοξία, τον τιµά ως έναν από τους
οµολογητές αγίους της.
ΘΕΟΦΑΝΩ: Αυτοκράτειρα του Βυζαντίου (959-969), σύζυγος του Ρωµανού Β΄ (959-963)
και αργότερα του Νικηφόρου Φωκά (963-969). Ήταν ταπεινής καταγωγής, πολύ όµορφη και
πολύ φιλόδοξη. Παντρεύτηκε τον Ρωµανό Β΄, γιο και διάδοχο του Κωνσταντίνου Ζ΄
Πορφυρογέννητου το 956. Μαζί του απέκτησε τρία παιδιά, τον Βασίλειο (Β΄), τον
Κωνσταντίνο (Η΄) και την Άννα. Με τον πρόωρο θάνατο του Ρωµανού Β΄ (963) αναδείχθηκε
η κακή πλευρά της προσωπικότητάς της. Έξι µήνες µετά το θάνατό του παντρεύτηκε το
στρατηγό Νικηφόρο Φωκά. Το 969 βοήθησε τον Ιωάννη Τζιµισκή να δολοφονήσει τον
Νικηφόρο. ∆εν κατάφερε να παντρευτεί τον Τζιµισκή, γιατί ο τελευταίος, υπακούοντας στις
παροτρύνσεις του πατριάρχη Πολύευκτου, την αποµάκρυνε από το παλάτι και την εξόρισε.
Την ανακάλεσε από την εξορία ο γιος της Βασίλειος Βουλγαροκτόνος και παρέµεινε στο
παλάτι χωρίς να εµπλέκεται στα δηµόσια πράγµατα.
ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (829-842), γιος του Μιχαήλ Β΄ του Τραυλού.
Μέτριος στρατηγός και κυβερνήτης, ο Θεόφιλος ως αυτοκράτορας έδειξε µεγάλη ευαισθησία
στην πιστή εφαρµογή των νόµων και στην απονοµή της δικαιοσύνης. Στο πρόσωπό του η
τέχνη βρήκε ένα µεγάλο προστάτη. Επί της βασιλείας του κατασκευάστηκαν περίτεχνα
οικοδοµήµατα, στα οποία ήταν εµφανής η επίδραση της αραβικής αρχιτεκτονικής, οι στολές
έφεραν πλούσια διακόσµηση κ.λπ. Συνέχισε την εικονοµαχική πολιτική των προκατόχων του,
αλλά ήταν πλέον φανερή η αποτυχία της. Ενίσχυσε την άµυνα της Κωνσταντινούπολης µε την
κατασκευή ισχυρών τειχών προς τη θάλασσα. Στον τοµέα της εξωτερικής πολιτικής στην
περίοδο της βασιλείας του οι σχέσεις χαλιφάτου και αυτοκρατορίας κλιµακώθηκαν από τις πιο
εγκάρδιες (πρώτη περίοδος της βασιλείας του) µέχρι τις πιο εχθρικές. Το 837 ο Θεόφιλος
κατέλαβε και κατέστρεψε τη Ζάπετρα ή Σωζόπετρα, γενέθλια πόλη του χαλίφη Αλ Μουτάσιµ.
Την αναίτια αυτή καταστροφή οι Άραβες προσπάθησαν και πέτυχαν να εκδικηθούν. Τον
επόµενο χρόνο, αφού συνέτριψαν το βυζαντινό στρατό στη ∆αζηµόνα, κατέστρεψαν τη
γενέθλια πόλη του αυτοκράτορα, Αµόριον. Μετά την αρνητική για το Βυζάντιο εξέλιξη των
σχέσεων µε το χαλιφάτο, ο Θεόφιλος στράφηκε προς τη ∆ύση αναζητώντας συµµάχους.
Πέθανε το 842.
ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΣ ΣΙΜΟΚΑΤΗΣ: Ιστοριογράφος από την Αίγυπτο. Στην
Κωνσταντινούπολη κατέλαβε δηµόσια αξιώµατα και επί Ηρακλείου (610-641) συνέγραψε την
ιστορία του («Οικουµενική Ιστορία»). Αν και αναµειγνύει στη διήγησή του πολλά µυθολογικά
στοιχεία, εντούτοις παραµένει η κύρια πηγή για την εποχή του Μαυρικίου.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Η δεύτερη σε µέγεθος αλλά και σε σηµασία πόλη της αυτοκρατορίας µετά
την Κωνσταντινούπολη. Η Θεσσαλονίκη την εποχή της κατάληψης της Μακεδονίας από τους
Ρωµαίους, το 168 π.Χ., ήταν µια πόλη ιδιαίτερα ανεπτυγµένη οικονοµικά και πολιτιστικά. Οι
Ρωµαίοι την έκαναν διοικητικό κέντρο της περιοχής που βρισκόταν ανάµεσα στους ποταµούς
Αξιό και Στρυµόνα και άφησαν τους κατοίκους της να έχουν τους δικούς τους νόµους και
άρχοντες. Το 146 π.Χ. η πόλη έγινε πρωτεύουσα της Ρωµαϊκής Επαρχίας της Μακεδονίας, η
οποία περιλάµβανε µια πολύ µεγάλη περιοχή που ξεκινούσε από την Αδριατική στα δυτικά
και έφτανε µέχρι το Νέστο στα ανατολικά και από τα Σκόπια στα βόρεια έως το Μαλιακό
Κόλπο στα νότια. Μέχρι το 27 π.Χ. στην Επαρχία της Μακεδονίας υπαγόταν και η
κατακτηµένη νότια Ελλάδα. Την εποχή αυτή η Θεσσαλονίκη ήταν σπουδαίος σταθµός,
στρατιωτικός και εµπορικός, του µεγάλου αυτοκρατορικού δρόµου, της Εγνατίας οδού -
κατασκευάστηκε µεταξύ 146 και 120 π.Χ. από τον ανθύπατο Γναίο Εγνάτιο-, που ξεκινούσε
από την Απολλωνία στην Αδριατική και κατέληγε στον Έβρο. Νέοι κάτοικοι έρχονταν
συνεχώς στην ακµάζουσα πόλη, ανάµεσά τους και πολλοί Εβραίοι, που συγκρότησαν τη
µεγάλη και γνωστή στα χρόνια του Χριστού κοινότητά τους. Η Θεσσαλονίκη µετά το τέλος
των εµφύλιων πολέµων της Ρώµης (Καίσαρα και Ποµπήιου [49-48 π.Χ.], Οκταβιανού και
δολοφόνων του Καίσαρα [42 π.Χ.]) απολάµβανε τα αγαθά της Pax Romana. Το 50 µ.Χ. ο
απόστολος Παύλος κήρυξε το χριστιανισµό µέσα στην παλαιότερη εβραϊκή συναγωγή της
πόλης, την Ets-ha-Haim. Οι πρώτοι πιστοί της νέας θρησκείας ήταν µερικοί Εβραίοι και
- 89 -
πολλοί Έλληνες. Οι κάτοικοι της πόλης ανταποκρίθηκαν µε θέρµη στα καλέσµατα του
αποστόλου Παύλου και σύντοµα η πόλη κατείχε εξέχουσα θέση στο χριστιανικό κόσµο. Στα
µέσα του 3ου αιώνα µ.Χ. η Θεσσαλονίκη θεωρήθηκε το ασφαλέστερο καταφύγιο σε όλο
σχεδόν το βαλκανικό χώρο από τις επιδροµές των Γότθων. Γύρω στο 300 ο καίσαρας της
Ανατολής Γαλέριος Βαλέριος Μαξιµιανός, επωφελούµενος από µια περίοδο σχετικής ηρεµίας,
κατασκεύασε σπουδαία έργα στη πόλη. Ανάµεσα σε αυτά συγκαταλέγεται ένα λαµπρό
συγκρότηµα στο οποίο περιλαµβάνονται το γνωστό θριαµβικό τόξο (Καµάρα) και το κυκλικό
κτίριο (Rotonda) που προοριζόταν για λατρευτικούς σκοπούς και αργότερα µετατράπηκε σε
χριστιανικό ναό. Στα χρόνια του Γαλέριου ένα µεγάλο θρησκευτικό γεγονός σφράγισε την
ιστορία της πόλης: η διδασκαλία και το µαρτύριο του αγίου ∆ηµητρίου (26 Οκτωβρίου του
305). Ο ∆ηµήτριος, νέος αξιωµατικός του ρωµαϊκού στρατού, συνελήφθη και φυλακίστηκε
επειδή δίδασκε τη νέα θρησκεία. Αρνήθηκε να προδώσει την πίστη του και µαρτύρησε. Οι
χριστιανοί έθαψαν το σώµα του στο υπόγειο της φυλακής του. Στο ίδιο σηµείο το 463 ο
έπαρχος του Ιλλυρικού Λεόντιος, ο οποίος είχε γιατρευτεί από µια ανίατη ασθένεια,
οικοδόµησε τη λαµπρή βασιλική στη σηµερινή της ακριβώς θέση. Στη συνέχεια
καθιερώθηκαν προς τιµήν του αγίου ∆ηµητρίου γιορτές και µεταξύ 20 και 27 Οκτωβρίου κάθε
χρόνο οι Θεσσαλονικείς διοργάνωναν έξω από τα δυτικά τείχη εµποροπανήγυρη (∆ηµήτρια).
Το 380 ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος από τη Θεσσαλονίκη διακήρυξε ότι το δόγµα της Νίκαιας
είναι το µόνο αληθινό. Αυτό δεν τον εµπόδισε δέκα χρόνια αργότερα να διατάξει τη σφαγή
10.000 κατοίκων της Θεσσαλονίκης στον Ιππόδροµο της πόλης, γιατί σε µια εκδήλωση είχαν
σκοτωθεί µερικοί Γότθοι αξιωµατικοί της φρουράς του (390). Ο Θεοδόσιος υπό την πίεση του
Αµβρόσιου, του φωτισµένου ιεράρχη των Μεδιολάνων, ζήτησε δηµόσια συγγνώµη. Ο
Ιππόδροµος, στοιχειωµένος από το αίµα των αθώων, εγκαταλείφθηκε και σύντοµα
ερειπώθηκε. Λίγα χρόνια µετά την κατασκευή του Ναού του Αγίου ∆ηµητρίου άρχισε να
χτίζεται µια άλλη σπουδαία βασιλική, η Αχειροποίητος. Ύστερα από µια περίοδο ηρεµίας, την
εποχή του Ιουστινιανού Α΄ άρχισαν νέες επιδροµές Αβάρων, Ούννων και Σλάβων, οι οποίοι
αρκετές φορές έφτασαν έξω από τα ισχυρά τείχη της πόλης - έγιναν επί Θεοδοσίου Α΄ από το
στρατηγό Ορµίσδα. Η πόλη όµως δεν διέτρεχε µεγάλο κίνδυνο. Πριν από το τέλος του 7ου
αιώνα ανεγέρθηκε ο Ναός «της του Θεού Σοφίας», µια έξοχη τρουλαία βασιλική, αφιέρωµα
για κάποια νίκη του αυτοκράτορα Ιουστινιανού Β΄ (695). Αξιοσηµείωτη ήταν η οικονοµική,
πνευµατική και γενικά η πολιτιστική της ακτινοβολία στα σλαβικά φύλα της Βαλκανικής. Από
τη Θεσσαλονίκη ξεκίνησαν τον 9ο αιώνα οι αδερφοί Κύριλλος και Μεθόδιος για να
διαδώσουν το χριστιανισµό αλλά και τον ελληνικό πολιτισµό στους Σλάβους της Μοραβίας. Η
Θεσσαλονίκη δέχτηκε µεγάλο πλήγµα τον Αύγουστο του 904 όταν την κατέλαβαν Σαρακηνοί
πειρατές. Πολλές χιλιάδες αιχµάλωτοι προωθήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Κρήτης και της
βόρειας Αφρικής. Επίσης, οι τσάροι της Βουλγαρίας Συµεών (893-927) και Σαµουήλ (976-
1014) έκαναν επιδροµές στην περιοχή, αλλά τελικά τους συνέτριψε ο Βασίλειος Β΄. Εκείνη
την εποχή χτίστηκε η Παναγία των Χαλκέων (1028), µε την οποία εµφανίστηκε ένας νέος
αρχιτεκτονικός τύπος, αυτός της σταυροειδούς τετρακιόνιας τρουλωτής εκκλησίας. Η
Θεσσαλονίκη καταλήφθηκε για µικρό χρονικό διάστηµα από τους Νορµανδούς της Κάτω
Ιταλίας (1185) που τη λεηλάτησαν. Το 1204 την κατέλαβαν οι Φράγκοι οι οποίοι ίδρυσαν το
βραχύβιο Λατινικό Βασίλειο της Θεσσαλονίκης - βασιλιάς ήταν ο Βονιφάτιος Μοµφερατικός.
Στη συνέχεια την πόλη απελευθέρωσε ο ηγεµόνας της Ηπείρου Θεόδωρος ∆ούκας Κοµνηνός
(1224) και µετά πέρασε στην εξουσία του αυτοκράτορα της Νίκαιας Ιωάννη Γ΄ Βατάτζη
(1246). Μετά την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τον Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο η
Θεσσαλονίκη επανήλθε στην αυτοκρατορία. Η περίοδος που ακολούθησε χαρακτηριζόταν από
τις δυναστικές έριδες των Παλαιολόγων και των Καντακουζηνών, τις προσπάθειες του Σέρβου
κράλη Στέφανου ∆ουσάν για επέκταση του κράτους του, τις ληστρικές επιδροµές των
Καταλανών και το κίνηµα των ζηλωτών και των ησυχαστών. Όλα αυτά προκάλεσαν
αναταραχή και αναστάτωση στο εσωτερικό του κράτους, και κυρίως στη Θεσσαλονίκη, και
προετοίµασαν την αναπόφευκτη εξασθένηση απέναντι στην απειλή των Οθωµανών Τούρκων.
Στα τέλη του 14ου αιώνα ο διοικητής της Θεσσαλονίκης και µετέπειτα αυτοκράτορας
Μανουήλ (Β΄) Παλαιολόγος, που περιστοιχιζόταν από νέους και µορφωµένους συµβούλους,
έγινε φορέας ενός αδιάλλακτου πνεύµατος και µιας πολεµικής εναντίον των εχθρών στην
προσπάθειά του να σχηµατίσει ένα κοινό µέτωπο αντίστασης. Έτσι η Θεσσαλονίκη έγινε
- 90 -
σύµβολο της αντίστασης. Ο αγώνας όµως ήταν άνισος και έπειτα από πολύχρονη πολιορκία
καταλήφθηκε από τους Τούρκους το 1387. Το 1391 ο σουλτάνος Βαγιαζήτ Α΄ την
ενσωµάτωσε στην αυτοκρατορία του µέχρι το 1402, οπότε αιχµαλωτίστηκε από τους
Μογγόλους του Ταµερλάνου (µαχητής Αγκύρας). Στο τέλος, ύστερα από ολιγόχρονη
παραχώρηση στους Βενετούς, η Θεσσαλονίκη παραδόθηκε στο σουλτάνο Μουράτ Α΄ (1430).
Οι καταστροφές και οι σφαγές που ακολούθησαν την κατάληψη της πόλης προανήγγειλαν το
τέλος της αυτοκρατορίας.
ΘΕΩΝ: Ο Θέων ήταν µαθηµατικός και έζησε στο δεύτερο µισό του 4ου αιώνα µ.Χ. στην
Αλεξάνδρεια. Ήταν ο πατέρας της φιλοσόφου Υπατείας. Σώζονται υποµνήµατά του στον
Άρατο, τον Ευκλείδη και τον Πτολεµαίο.
ΘΩΜΑΣ Ο ΣΛΑΒΟΣ Η΄ Ο ΣΛΑΒΟΓΕΝΗΣ: Γεννήθηκε στο θέµα των Αρµενιάκων κοντά
στη λίµνη Γαζουρού. Ο Συνεχιστής του Θεοφάνη αναφέρει ότι οι γονείς του ήταν Σλάβοι, ενώ
ο Γενέσιος λέει ότι ήταν Αρµένιοι. Ήταν αξιωµατικός µαζί µε τον Λέοντα (Ε΄) και τον Μιχαήλ
(Β΄) του στρατηγού του θέµατος των Ανατολικών, Βαρδάνη. Όταν επαναστάτησε ο
τελευταίος, ο Θωµάς τον ακολούθησε. Όταν ο Λέων έγινε αυτοκράτορας, τον έκανε
τουρµάρχη. Όταν δολοφονήθηκε ο Λέων, ο Θωµάς, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα φιλόδοξος,
επαναστάτησε. Γρήγορα συγκέντρωσε ισχυρές στρατιωτικές δυνάµεις από τις ανατολικές
επαρχίες. Μόνο τα θέµατα του Οψικίου και των Αρµενιάκων έµειναν πιοτά στον Μιχαήλ Β΄.
Τον Θωµά ενίσχυσε και ο θεµατικός στόλος. Το επαναστατικό αυτό εγχείρηµα ενίσχυσε
οικονοµικά ο Άραβας χαλίφης. Παρουσιάζει µάλιστα ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο
πατριάρχης Αντιόχειας Ιώβ, υπήκοος του χαλίφη, έστεψε τον Θωµά αυτοκράτορα. Οι
επιχειρήσεις έλαβαν χώρα κυρίως στην περιοχή της Κωνσταντινούπολης και γενικότερα της
Θράκης. Ο αυτοκράτορας κατόρθωσε µε τη βοήθεια των συµµάχων του Βουλγάρων και τη
συνδροµή του υγρού πυρός να καταστρέψει το στόλο των επαναστατών και να λύσει την
πολιορκία (822). Η αποφασιστική µάχη ανάµεσα στα αυτοκρατορικά στρατεύµατα και τους
επαναστάτες δόθηκε στη ∆ιάβαση, 40 χιλιόµετρα από την Κωνσταντινούπολη. Εκεί οι
επαναστάτες υπέστησαν δεινή ήττα και ο Θωµάς διέφυγε στην Αρκαδιούπολη όπου και
συνελήφθη. Τον Οκτώβριο του 823 εκτελέστηκε έπειτα από διαταγή του αυτοκράτορα.
Μερικοί ιστορικοί, κυρίως Ρώσοι, έδωσαν κοινωνικές διαστάσεις στην επανάσταση του
Θωµά. Είναι βέβαιο ότι ο Θωµάς στρατολογούσε αγρότες γιατί δεν είχε άλλες διασυνδέσεις
και όχι επειδή ευαγγελιζόταν κάποια κοινωνική µεταβολή. Είναι µάλιστα ενδιαφέρον το
γεγονός ότι ο Θωµάς δεν είχε καµιά εµπλοκή στην εικονοµαχική κρίση και δεν υποστήριξε
στους σλαβικούς πληθυσµούς της αυτοκρατορίας.
ΙΕΡΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ: Άγιος της Ρωµαιοκαθολικής Εκκλησίας. Γεννήθηκε στην
Ταγάστη (σηµ. Σουκ Αράς) το 354 και πέθανε στην Ιππώνα της Νουµιδίας (βόρεια Αφρική) το
430. Προσηλυτίστηκε στο χριστιανισµό το 387 από τον άγιο Αµβρόσιο. Το 396 έγινε
επίσκοπος Ιππώνος και αγωνίστηκε εναντίον του µανιχαϊσµού, του δονατισµού και του
πελαγιανισµού (χριστιανική αίρεση του µοναχού Πελάγιου, ο οποίος ελαχιστοποιούσε το ρόλο
της Θείας Χάριτος και πρόβαλλε την προσωπική βούληση στην άσκηση της αρετής). Εκτός
από τις «Επιστολές», έγραψε την «Πολιτεία του Θεού» και τις «Εξοµολογήσεις». Ως θεολόγος
και φιλόσοφος άσκησε καθοριστική επιρροή στη δυτική θεολογία, ενώ ως συγγραφέας έδωσε
ένα ιδιαίτερο ύφος στη λατινική ως γλώσσα του χριστιανισµού.
ΙΟΒΙΑΝΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (363-364). Όταν ο Ιουλιανός πέθανε στη διάρκεια
εκστρατείας εναντίον των Περσών (363), το βυζαντινό στράτευµα το οποίο βρισκόταν στα
βάθη της Ανατολής εκτέθηκε σε πολύ µεγάλο κίνδυνο. Οι διοικητές των διαφόρων µονάδων
αποφάσισαν να εκλέξουν τον τριαντάχρονο στρατηγό Ιοβιανό, πριµικήριο των δοµέστικων, ως
νέο αυτοκράτορα, διότι τον θεώρησαν ικανό και κατάλληλο να ηγηθεί του στρατού κατά την
επιστροφή του από την Περσία. Ο Ιοβιανός έσπευσε να συνάψει ειρήνη διάρκειας τριάντα
ετών µε τους Πέρσες, µε βαρείς όµως όρους για το Βυζάντιο, που υποχρεώθηκε να επιστρέψει
παλιές περσικές επαρχίες, να παραχωρήσει σχεδόν το µισό της Αρµενίας και τη Νίσιβιν και να
ενισχύσει οικονοµικά την ανέγερση οχυρών στην περιοχή του Καυκάσου εναντίον των
νοµάδων. Ο Ιοβιανός στους λίγους µήνες της βασιλείας του ήταν ανεκτικός απέναντι στους
εθνικούς, αν και ο ίδιος ήταν χριστιανός, και επανέφερε την ελευθερία του διδάσκειν. Πέθανε
ξαφνικά λίγο πριν φτάσει στην Κωνσταντινούπολη. Τον διαδέχτηκε στο θρόνο ο
Ουαλεντινιανός Α΄.
- 91 -
ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (361-363). Γεννήθηκε το 331 στην

Κωνσταντινούπολη. Ο Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός έτυχε πολύ καλής µόρφωσης, κλασικής
και χριστιανικής, αλλά τελικά στράφηκε στον αρχαίο ελληνικό κόσµο και την ειδωλολατρία.
Ως καίσαρας της Γαλατίας γνώρισε πολλές στρατιωτικές επιτυχίες. Το 361 στασίασε εναντίον
του εξαδέλφου του Κωνστάντιου, τον οποίο και διαδέχτηκε. Κύριο µέληµά του ήταν η
επαναφορά της αρχαίας θρησκείας. Σκοτώθηκε το 363 στη διάρκεια εκστρατείας εναντίον των
Περσών.
ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ (CORPUS JURIS CIVILIS): Έτσι καλείται ήδη από το
16ο αιώνα η νοµοθεσία του Ιουστινιανού Α΄, που αποτελείται από τις παρακάτω συλλογές:
Codex Justinianus (Ιουστινιάνειος Κώδικας). Συλλογή όλων των αυτοκρατορικών νόµων που
ίσχυαν από την εποχή του Αδριανού µέχρι την εποχή του Ιουστινιανού. ∆ηµοσιεύθηκε για
πρώτη φορά το 529 και επανεκδόθηκε σε νέα βελτιωµένη έκδοση το 534.
Digesta (Πανδέκτης). Συλλογή από αποσπάσµατα έργων κλασικών Ρωµαίων
νοµοδιδασκάλων. ∆ηµοσιεύθηκε το 533.
Institutiones (Εισηγήσεις). Σύντοµη επιτοµή του δικαίου που ίσχυε τότε. Χρησίµευε ως
εγχειρίδιο στους σπουδαστές του δικαίου. ∆ηµοσιεύθηκε το 533.
Novellae (Νεαρές). Οι νόµοι του Ιουστινιανού που εκδόθηκαν από το 534 µέχρι το 565.
ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ Α΄: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (527-565). Γεννήθηκε στο Ταυρήσιο της
∆αρδανίας το 482 και το πραγµατικό του όνοµα ήταν Φλάβιος του Σαββατίου, αλλά µετά την
υιοθεσία του από το θείο του, αυτοκράτορα Ιουστίνο Α΄, ονοµάστηκε Ιουστινιανός και έτσι
έµεινε γνωστός στην ιστορία. ∆ιακρινόταν για την οξυδέρκειά του, τις οργανωτικές του
ικανότητες και τις φιλοδοξίες του. Υπήρξε ο πιο στενός και ο πιο έµπιστος συνεργάτης του
θείου του, στη διάρκεια της βασιλείας του οποίου ανήλθε στα ανώτερα πολιτικά και
στρατιωτικά αξιώµατα. Το 527 αναγορεύτηκε από τον Ιουστίνο συναυτοκράτορας και
αύγουστος και όταν πέθανε ο θείος του παρέµεινε ο µόνος αυτοκράτορας. Το 525
παντρεύτηκε τη χορεύτρια του ιπποδρόµου Θεοδώρα, ταπεινής καταγωγής, δυναµική όµως
και αποφασιστική, η οποία αναδείχθηκε η πλέον πιστή συνεργάτιδά του και επηρέασε τις
αποφάσεις του για σηµαντικά ζητήµατα του κράτους. Η επιλογή των συνεργατών του, όπως οι
στρατηγοί Ναρσής και Βελισάριος και ο νοµοµαθής Τριβωνιανός, αποδείχθηκε άριστη.
Εξωτερική πολιτική
Βασικός άξονας της πολιτικής του ήταν η ιδέα της ανασύστασης της Ρωµαϊκής
Αυτοκρατορίας (reconquista). Ωστόσο υπέπεσε στο αιώνιο και µοιραίο λάθος των
µεγαλόπνοων πολιτικών: Λησµόνησε ότι η επέκταση και το µεγάλωµα των κρατικών
µορφωµάτων δεν είναι αυτοσκοπός και ότι, εποµένως, δεν έπρεπε να επιδιωχθούν σε βάρος
της ευτυχίας των αντρών και των γυναικών που αποτελούσαν το κοινωνικό σύνολο.
Πρώτα προσπάθησε να εξασφαλίσει τα ανατολικά του σύνορα από τους Πέρσες, και αφού
απέτυχε να επιβληθεί µε τα όπλα, υπέγραψε µια απέραντη ειρήνη µε τους Πέρσες, µε όρους
όχι ιδιαίτερα ευνοϊκούς για το Βυζάντιο (532). Το 533 ένα µάλλον µικρό εκστρατευτικό σώµα
υπό τον Βελισάριο σύντριψε τους Βανδάλους και διέλυσε το κράτος τους.
Στη συνέχεια εκστράτευσε εναντίον των Οστρογότθων της Ιταλίας (534), πάλι µε τον
Βελισάριο, ο οποίος κατάφερε µέσα σε έξι χρόνια να καταλάβει τη χώρα µέχρι τη Ραβέννα και
να συλλάβει το βασιλιά των Γότθων Ουττίγι (540). Οι Γότθοι µετά την αποχώρηση του
Βελισάριου εξεγέρθηκαν και υποτάχθηκαν το 552, έπειτα από πολυετείς αγώνες ενός άλλου
στρατηγού, του Ναρσή. Οι κατακτήσεις ολοκληρώθηκαν µε τον πόλεµο εναντίον των
Βησιγότθων και την κατάκτηση του νοτιοανατολικού τµήµατος της Ιβηρικής Χερσονήσου
(554). Στην Ανατολή αντιµετώπισε νέα επίθεση των Περσών και το 557 υπέγραψε νέα ειρήνη
µε τον Πέρση βασιλιά, αλλά υποχρεώθηκε να του καταβάλει υψηλό φόρο. Οι αγώνες αυτοί
αποδυνάµωσαν την αυτοκρατορία στα σύνορα του ∆ούναβη, όπου εµφανίστηκαν νέα
βαρβαρικά φύλα, Σλάβοι, Ούννοι, Πρωτοβούλγαροι, οι οποίοι επιδίδονταν σε επιδροµές στα
εδάφη της αυτοκρατορίας.
Εσωτερική πολιτική
Στο εσωτερικό του κράτους αντιµετώπισε το 532 τη «Στάση του Νίκα», µια λαϊκή εξέγερση, η
επιτυχής καταστολή της οποίας ενίσχυσε ακόµη περισσότερο τη συγκεντρωτική µοναρχία.
Το σηµαντικότερο όµως επίτευγµα της βασιλείας του υπήρξε η κωδικοποίηση των νόµων,
έργο κυρίως του Τριβωνιανού. Η Ιουστινιάνειος Νοµοθεσία αποτελείται από τον
- 92 -
«Ιουστινιάνειο Κώδικα», τις «Εισηγήσεις», τον «Πανδέκτη» και τις «Νεαρές», οι

περισσότερες από τις οποίες δηµοσιεύθηκαν στην ελληνική γλώσσα. Άξια λόγου είναι το
διοικητικό του έργο καθώς και οι οικονοµικές µεταρρυθµίσεις, ενώ στα εκκλησιαστικά
ζητήµατα πήρε αρκετά µέτρα για τη θρησκευτική ενότητα του κράτους. Εξαπέλυσε διώξεις
εναντίον των ειδωλολατρών και ανέστειλε τη λειτουργία της Φιλοσοφικής Σχολής των
Αθηνών (529). Κατασκεύασε, τέλος, αξιόλογα κτίσµατα και ενίσχυσε την άµυνα της
αυτοκρατορίας µε σηµαντικά οχυρωµατικά έργα. Το πιο σπουδαίο από αυτά ήταν ο Ναός της
του Θεού Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, έργο των µηχανικών Ανθέµιου και Ισίδωρου.
ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ Β΄ Ο ΡΙΝΟΤΜΗΤΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (688-695, 705-711),
γιος και διάδοχος του Κωνσταντίνου ∆΄ Πωγωνάτου. Ακολούθησε σκληρή αντιαριστοκρατική
πολιτική, ενώ στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του προχώρησε σε συνδιαλλαγή µε τον Άραβα
χαλίφη, η οποία µάλιστα στην περίπτωση της Κύπρου έφτασε µέχρι τη συγκυριαρχία.
Εκµεταλλευόµενος τις εµφύλιες διαµάχες στο χαλιφάτο, απέσυρε στρατεύµατα από τα
ανατολικά σύνορα και επιτέθηκε εναντίον των Βουλγάρων και των Σλάβων, πολλούς από τους
οποίους µετέφερε και εγκατέστησε στη Μικρά Ασία. Το 692 όµως υπέστη βαριά ήττα από
τους Άραβες στη Σεβαστούπολη της Αρµενίας. Στην εσωτερική πολιτική διαδραµάτισε
σηµαντικό ρόλο στη σύγκληση της «Πενθέκτης ή εν Τρούλλω» Συνόδου, η οποία
συµπλήρωσε τις δύο προηγούµενες µε την έκδοση 102 συνολικά κανόνων. Το 695 ο
Ιουστινιανός ανατράπηκε από τον πατρίκιο Λεόντιο και εξορίστηκε στη Χερσώνα, αφού
πρώτα ταπεινώθηκε µε την αποκοπή της µύτης του. Επανήλθε στο θρόνο το 705 και µε
πρωτοφανή σκληρότητα τιµώρησε εκείνους που τον είχαν ανατρέψει. Παραµέλησε τα
ζητήµατα εξωτερικής πολιτικής, µε αποτέλεσµα η αυτοκρατορία να απολέσει σηµαντικά
εδάφη από τους Άραβες. Τα πολλά προβλήµατα έφεραν αντίδραση. Ο αυτοκρατορικός
στρατός τον ανέτρεψε και ο νέος αυτοκράτορας Φιλιππικός Βαρδάνης διέταξε την εκτέλεσή
του (711).
ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ Α΄: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (518-527). Γεννήθηκε στη ∆αρδανία το 451.
Καταγόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια. Ανέβηκε στο θρόνο µετά το θάνατο του
αυτοκράτορα Αναστάσιου Α΄ µε µηχανορραφίες και δωροδοκίες. Από την αρχή σχεδόν της
βασιλείας του όρισε ως οιονεί συγκυβερνήτη τον ανιψιό του Ιουστινιανό. Η εκκλησιαστική
του πολιτική υπαγορεύτηκε από την πίστη του στα δόγµατα της εκκλησίας, γι’ αυτό και
στράφηκε εναντίον των µονοφυσιτών. Βοήθησε στην άρση του Ακακιανού Σχίσµατος (519).
Λίγο πριν πεθάνει αναγόρευσε συναυτοκράτορα τον ανιψιό του Ιουστινιανό Α΄ (527).
ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ Β΄: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (565-578), ανιψιός και διάδοχος του
Ιουστινιανού Α΄. Η επιλογή του ως διαδόχου προκάλεσε την εχθρότητα των µελών της
οικογένειάς του µε αποτέλεσµα να εκδηλωθούν συνωµοσίες. Κέρδισε την εύνοια του λαού µε
µεγάλες οικονοµικές παροχές και τα οικονοµικά του κράτους διέρχονταν σοβαρή κρίση. Η
βασιλεία του συνδέθηκε µε την εγκατάσταση των Λογγοβάρδων στη βόρεια Ιταλία και την
απόσπαση κτήσεων από το βυζαντινό κράτος. Ένας άλλος εχθρός, οι Άβαροι, εισέβαλαν στην
αυτοκρατορία και πολιόρκησαν το Σίρµιο. Ο Ιουστίνος αναγκάστηκε να υπογράψει συνθήκη
µε τους Αβάρους και να καταβάλει ετήσιο φόρο. Την ίδια περίοδο το Βυζάντιο απώλεσε
κτήσεις στην Αφρική και την Ισπανία. Στα ανατολικά σύνορα της αυτοκρατορίας ξέσπασαν
συγκρούσεις µε τους Πέρσες και το Βυζάντιο απώλεσε τη σηµαντική πόλη ∆άρας (574). Την
ίδια χρονιά ανακήρυξε καίσαρα το θετό γιο του Τιβέριο Β΄. Στο θρησκευτικό τοµέα στην αρχή
ακολούθησε πολιτική συµφιλίωσης ανάµεσα στους ορθόδοξους και τους µονοφυσίτες, αλλά
προς το τέλος της βασιλείας του, εξαιτίας της αρνητικής στάσης των µονοφυσιτών απέναντι
στην πολιτική του, στράφηκε ανοιχτά εναντίον τους.
ΙΠΠΑΡΧΟΣ: Έλληνας αστρονόµος που έζησε το 2ο αιώνα π.Χ. Θεωρείται ο µεγαλύτερος
αστρονόµος της αρχαιότητας και µετά τον Νεύτονα όλων των εποχών. Γεννήθηκε στη Νίκαια
της Βιθυνίας (περίπου το 190 π.Χ.) και πέθανε το 120 π.Χ. Έκανε τις παρατηρήσεις του
ανάµεσα στο 161 και το 126 π.Χ. κυρίως από τη Ρόδο. Πληροφορίες για τον ίδιο αντλούµε
από µεταγενέστερους αστρονόµους και συγγραφείς (Στράβωνα, Πτολεµαίο, Πλούταρχο,
Πλίνιο), οι οποίοι τον θεωρούν δάσκαλό τους. Από τα έργα του σώθηκαν µόνο δύο: «Των
Αράτου και Ευδόξου Φαινοµένων Εξηγήσεων Βιβλία Τρία» και «Εις Αστερισµούς». Εφεύρε
τον αστρολάβο (άστρο+λαµβάνω), όργανο που χρησιµοποιήθηκε έκτοτε πολύ. Συνέταξε τον
πρώτο αστρονοµικό κατάλογο, που περιλάµβανε 1.080 αστέρια και αποτέλεσε τη βάση για την
- 93 -
εξέλιξη της αστρονοµίας. Θεωρείται ο θεµελιωτής της τριγωνοµετρίας, αφού υπολόγισε τη

διάρκεια της µέρας σε κάθε τόπο από το πλάτος του τόπου και την απόκλιση του ήλιου - αυτός
ο υπολογισµός απαιτεί γνώσεις τριγωνοµετρίας. Ανακάλυψε τη µετάπτωση των ισηµεριών και
καθόρισε τη διάρκεια του έτους σε 365 και 1/4 ηµέρες. Παρατηρήσεις έκανε και για τις
κινήσεις των πλανητών.
ΙΠΠΟΤΙΚΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΤΑΓΜΑΤΑ:
1. Ναΐτες (γαλλιστί Templiers). Ονοµάστηκαν έτσι επειδή το κέντρο τους στην Ιερουσαλήµ
βρισκόταν κοντά στα ερείπια του Ναού του Σολόµωντα. Προήλθαν από την ένωση οκτώ
Γάλλων ιπποτών (1118). Εκτός από τους τρεις κανόνες του µοναχισµού (φτώχεια, αγνότητα,
υπακοή) πρόσθεσαν και την υποχρέωση να πολεµούν τους άπιστους. ∆ιακριτικά τους: λευκός
µανδύας και ερυθρός σταυρός. Το τάγµα µεταφέρθηκε το 1291 στην Κύπρο, ενώ το 1312
καταργήθηκε µε απόφαση συνόδου της παπικής εκκλησίας, κάτω από την πίεση του βασιλιά
της Γαλλίας Φιλίππου του Ωραίου, ο οποίος εποφθαλµιούσε την περιουσία τους. Η ακίνητη
περιουσία τους παραχωρήθηκε στους Ιωαννίτες.
2. Ιωαννίτες. Προήλθαν από την αδελφότητα του Νοσοκοµείου του Αγίου Ιωάννη στην
Ιερουσαλήµ, που ιδρύθηκε το 1048 από εµπόρους από την ιταλική πόλη Αµάλφι. Μετά την Α΄
Σταυροφορία η αδελφότητα διευρύνθηκε και µετασχηµατίστηκε σε ιπποτικό τάγµα κατά το
πρότυπο των Ναϊτών. ∆ιακριτικά τους: µαύρος µανδύας και λευκός σταυρός. Το τάγµα
µεταφέρθηκε το 1291 στην Κύπρο, το 1310 στη Ρόδο και το 1526 στη Μάλτα, όπου είχε την
έδρα του µέχρι το 1798 (τάγµα της Μάλτας). Το 1834 εγκαταστάθηκε στη Ρώµη, ενώ το 1961
απέκτησε καινούργιο καταστατικό.
3. Τεύτονες. Στρατιωτικό και θρησκευτικό τάγµα που ιδρύθηκε στην Άκρα το 1190 από
Γερµανούς εµπόρους σταυροφόρους στη διάρκεια της Γ΄ Σταυροφορίας για την περίθαλψη
των τραυµατιών. Το 1198 µετατράπηκε σε ιπποτικό τάγµα. ∆ιακριτικά τους: λευκός µανδύας
και µαύρος σταυρός, από τα οποία προήλθε αργότερα η πρωσική σηµαία. Οι Τεύτονες ιππότες
επιχείρησαν το 1229 σταυροφορία κατά της Πρωσίας, την οποία κυβέρνησαν το 14ο και το
15ο αιώνα. Το 1525 το τάγµα απέβαλε το θρησκευτικό του χαρακτήρα και το 1809 διαλύθηκε
από τον Ναπολέοντα. Ανασυγκροτήθηκε το 1840 στην Αυστρία και το 1929 µεταβλήθηκε σε
τάγµα επαιτών.
ΙΣΑΑΚΙΟΣ Α΄ ΚΟΜΝΗΝΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1057-1059), γιος του
αξιωµατούχου Μιχαήλ Κοµνηνού. Την ανατροφή του Ισαάκιου µετά το θάνατο του πατέρα
του ανέλαβε ο Βασίλειος Β΄. Μορφώθηκε στη Μονή Στουδίου, όπου διδάχτηκε την πολεµική
τέχνη. Κατέλαβε αργότερα το αξίωµα του δοµέστικου των σχολών. Το 1057 µαζί µε τα άλλα
µέλη της στρατιωτικής αριστοκρατίας απαίτησε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ ΣΤ΄ τη
στρατιωτική ανασυγκρότηση της αυτοκρατορίας, χωρίς όµως αποτέλεσµα. Η αρνητική στάση
του Μιχαήλ εξώθησε τη στρατιωτική ελίτ σε συνεργασία µε τον πατριάρχη Μιχαήλ
Κηρουλάριο για την ανατροπή του και την αντικατάστασή του από τον Ισαάκιο. Η βαριά
φορολογία που επέβαλε σε όλες τις κοινωνικές οµάδες και η δήµευση της περιουσίας πολλών
µοναστηριών -ενέργειες αναγκαίες για την εξεύρεση των πόρων για τη στρατιωτική
αναδιοργάνωση- δυσαρέστησαν και την εκκλησία και το λαό. Όταν επέστρεψε στην
Κωνσταντινούπολη έπειτα από µια εκστρατεία στη Βαλκανική βρέθηκε σε ένα εχθρικό
περιβάλλον που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει το θρόνο (1059). Πέθανε το 1061.
ΙΣΑΑΚΙΟΣ Β΄ ΚΟΜΝΗΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1185-1195,
1203-1204), γιος του στρατηγού Ανδρόνικου Κοµνηνού Αγγέλου. Γεννήθηκε το 1160. Το
1185 ο Ανδρόνικος τον θεώρησε επικίνδυνο για στάση και προσπάθησε να τον συλλάβει. Ο
λαός πήρε το µέρος του Ισαάκιου και τον αναγόρευσε αυτοκράτορα, ενώ ο Ανδρόνικος
εκτελέστηκε. Προσπάθησε να αποµακρύνει τους Νορµανδούς από τα εδάφη της
αυτοκρατορίας, ενώ µετά το γάµο του µε την κόρη του βασιλιά της Ουγγαρίας έλαβαν τέλος οι
επιδροµές των Ούγγρων. Εκστράτευσε χωρίς επιτυχία εναντίον των επαναστατηµένων
Βουλγάρων. Κατόρθωσε µε παραχωρήσεις να αποµακρύνει τους σταυροφόρους της Γ΄
Σταυροφορίας (1188) από τη Βασιλεύουσα. Το 1095 ανατράπηκε από τον Αλέξιο Γ΄ και
οδηγήθηκε στη φυλακή. Το 1203 µπροστά στον κίνδυνο των σταυροφόρων οι κάτοικοι της
Κωνσταντινούπολης επανέφεραν τον Ισαάκιο Β΄ στο θρόνο. Η αδυναµία του όµως να
αντιµετωπίσει τους σταυροφόρους οι οποίοι ήδη έσφιγγαν τον κλοιό γύρω από την πόλη είχε
ως αποτέλεσµα την αντικατάστασή του από τον Αλέξιο Ε΄. Πέθανε λίγο αργότερα.
- 94 -
ΙΩΑΝΝΗΣ Α΄ ΤΖΙΜΙΣΚΗΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (969-976). Γεννήθηκε στον

Πόντο της Μικράς Ασίας το 925 και πέθανε στην Κωνσταντινούπολη το 976. Ήταν γόνος
στρατιωτικής αριστοκρατίας αρµενικής καταγωγής. Το όνοµα Τζιµισκής το οφείλει στο ύψος
του (ήταν µάλλον κοντός). Σε µικρή ηλικία ακολούθησε σε εκστρατείες το θείο του Νικηφόρο
Φωκά και έµαθε την τέχνη του πολέµου. Όταν ο θείος του έγινε αυτοκράτορας τον ονόµασε
«δοµέστικο των σχολών», λίγο αργότερα όµως τον αποµάκρυνε από την Κωνσταντινούπολη
εξαιτίας της ερωτικής σχέσης του µε την αυτοκράτειρα Θεοφανώ. Με υποκίνηση της
αυτοκράτειρας οργανώθηκε συνωµοσία εναντίον του Νικηφόρου που τελικά οδήγησε στη
δολοφονία του και στην αναγόρευση του Τζιµισκή ως αυτοκράτορα (969). Στη διάρκεια της
βασιλείας του οργανώθηκαν πολλές συνωµοσίες εναντίον του από τον Βάρδα Φωκά και τον
Λέοντα Φωκά χωρίς επιτυχία. Η εσωτερική του πολιτική υπήρξε ευνοϊκή για τους ∆υνατούς
της γης σε βάρος των µικροκαλλιεργητών. Στη διάρκεια της βασιλείας του το εµιράτο του
Χαλεπίου έγινε φόρου υποτελές στο Βυζάντιο. Το 974/975 εκστράτευσε µε επιτυχία στο
Λίβανο και τη Συρία και προσάρτησε σηµαντικές πόλεις. Αντιµετώπισε τους Βουλγάρους µε
τη βοήθεια των Ρως, εναντίον των οποίων στράφηκε αργότερα, όταν αρνήθηκαν να
εγκαταλείψουν την ανατολική Βουλγαρία. Οργάνωσε τις κατακτηµένες περιοχές σε θέµατα.
Πέθανε κάτω από ανεξιχνίαστες συνθήκες το 976. Οι διαδόσεις που αναφέρει ο Λέων ο
∆ιάκονος ότι δηλητηριάστηκε από τον Βασίλειο Λακαπηνό ελέγχονται ως ανακριβείς.
ΙΩΑΝΝΗΣ Β΄ ΚΟΜΝΗΝΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1118-1143). Γεννήθηκε το
1087 και πέθανε το 1143. Γιος και διάδοχος του Αλεξίου Α΄, ανέβηκε στο θρόνο µετά το
θάνατο του πατέρα του και του συµβασιλέα του Κωνσταντίνου ∆ούκα (1118), παρά την
αντίδραση της αδερφής του Άννας, η οποία διεκδικούσε το θρόνο για το σύζυγό της. Συνέχισε
µε σωφροσύνη την εξωτερική πολιτική του πατέρα του, ενώ διεξήγαγε τις πολεµικές
επιχειρήσεις µε άριστο τρόπο.
Νίκησε διαδοχικά τους Πετσενέγκους (1122), τους Σέρβους (1123) και τους Ούγγρους (1128).
Από το 1125 άρχισε τις εκστρατείες του εναντίον των Τούρκων της Μικράς Ασίας, τις οποίες
διέκοψε προσωρινά το 1127 και συνέχισε το 1135, οπότε συνέτριψε τον εµίρη της Μελιτηνής
και το 1137 τον Λέοντα, τον ηγεµόνα της Μικρής Αρµενίας. Την ίδια χρονιά επιτέθηκε
εναντίον των Νορµανδών της Αντιόχειας, οι οποίοι αναγνώρισαν τη βυζαντινή επικυριαρχία.
Το 1138 εξουδετέρωσε τους εµίρηδες της Συρίας και της Παλαιστίνης. Πέθανε σε κυνηγετικό
ατύχηµα οτη διάρκεια εκστρατείας στα ανατολικά σύνορα το 1143. Συγκαταλέγεται ανάµεσα
στους πιο σηµαντικούς αυτοκράτορες του Βυζαντίου.
ΙΩΑΝΝΗΣ Γ΄ ∆ΟΥΚΑΣ ΒΑΤΑΤΖΗΣ: Αυτοκράτορας της Νίκαιας (1222-1254). Γεννήθηκε
στο ∆ιδυµότειχο το 1193 και ανέβηκε στο θρόνο έπειτα από το γάµο του µε την Ειρήνη, κόρη
του αυτοκράτορα της Νίκαιας Θεόδωρου Α΄ Λάσκαρη. Ξεκίνησε τη βασιλεία του µε
εκστρατείες εναντίον των λατινοκρατούµενων περιοχών της Ευρώπης και των νησιών στα
παράλια της Μικράς Ασίας. Μια συνωµοσία εναντίον του όµως ανέκοψε αυτή την επιθετική
του πολιτική. Βασικό πρόβληµα την περίοδο της βασιλείας του ήταν οι σχέσεις µε το κράτος
της Ηπείρου, του οποίου οι ηγέτες διεκδικούσαν τον τίτλο του αυτοκράτορα. Βρέθηκε
αντιµέτωπος µε τον Θεόδωρο ∆ούκα Άγγελο, αυτοκράτορα της Θεσσαλονίκης (1228), αλλά
απέτυχε να τον πείσει να εγκαταλείψει τον τίτλο. Η ήττα όµως του Θεόδωρου από τον Ιωάννη
Ασάν Β΄ στη µάχη της Κολοκοτινίτζας (1230) ανάγκασε το διάδοχό του, Μανουήλ, να
περιοριστεί στον τίτλο του δεσπότη της Ηπείρου. Έτσι ο αυτοκράτορας της Νίκαιας
κατέκτησε την πρώτη θέση στον αγώνα για ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Το 1246 ο
Ιωάννης πολιόρκησε τη Θεσσαλονίκη και την προσάρτησε στο κράτος του, ενώ το 1252
εκστράτευσε εναντίον του ∆εσποτάτου της Ηπείρου από το οποίο αφαίρεσε πολλά εδάφη.
Ο Βατάτζης όµως έδειξε και στην εσωτερική πολιτική του δραστηριότητα ικανότητα και
αποτελεσµατικότητα. Φρόντισε για µια καλή και αδιάφθορη διοίκηση, για την καλή απονοµή
της δικαιοσύνης και έλαβε ιδιαίτερα αποτελεσµατικά µέτρα κοινωνικής πρόνοιας. Πέθανε το
1254.
ΙΩΑΝΝΗΣ ∆΄ ΛΑΣΚΑΡΗΣ: Αυτοκράτορας της Νίκαιας (1258-1261), γιος και διάδοχος του
πατέρα του Θεόδωρου Β΄. Ανέβηκε ανήλικος στο θρόνο και επιτροπευόταν από τον Γεώργιο
Μουζάλωνα, ο οποίος όµως δολοφονήθηκε από τους ∆υνατούς που διεκδικούσαν την
επιτροπεία και στη θέση του διόρισαν επίτροπο και λίγο αργότερα συµβασιλέα τον Μιχαήλ Η΄
Παλαιολόγο. Πολύ γρήγορα ο Ιωάννης παραµερίστηκε, κυρίως µετά την ανακατάληψη της
- 95 -
Κωνσταντινούπολης το 1261.
ΙΩΑΝΝΗΣ ∆ΑΜΑΣΚΗΝΟΣ: Γεννήθηκε στην αραβοκρατούµενη ∆αµασκό γύρω στο 645.
Ο πατέρας του κατείχε σηµαντικό αξίωµα στο αραβικό κράτος και ο Ιωάννης τον διαδέχτηκε
σε αυτό. Το 720 εγκατέλειψε τη ∆αµασκό και αποσύρθηκε στη Μονή του Αγίου Σάβα στην
Παλαιστίνη, όπου παρέµεινε µέχρι το τέλος της ζωής του (749;). Θεωρείται ο τελευταίος
µεγάλος θεολόγος της Ανατολικής Εκκλησίας. Αντιπολιτεύτηκε µε σφοδρότητα την
εικονοµαχική στάση των Ισαύρων και στηλίτευσε τον καισαροπαπισµό του Λέοντα Γ΄.
ΙΩΑΝΝΗΣ Ε΄ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ; Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1341-1376, 1379-1391),
γιος του Ανδρόνικου Γ΄. Γεννήθηκε στο ∆ιδυµότειχο το 1332. Η µακρόχρονη βασιλεία του
σφραγίστηκε από πολλές δυναστικές κρίσεις. Ανέβηκε ανήλικος στο θρόνο και επιτροπευόταν
από τη µητέρα του Άννα της Σαβοΐας, το δοµέστικο Ιωάννη Καντακουζηνό του οποίου την
κόρη παντρεύτηκε και τον πατριάρχη Ιωάννη Καλέκα. Οι ραδιουργίες όµως του πατριάρχη
αποµάκρυναν τον Καντακουζηνό, ο οποίος αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας το 1341 στο
∆ιδυµότειχο, χωρίς να πάψει να αναγνωρίζει τον ανήλικο Ιωάννη Ε΄. Οι αντιθέσεις ανάµεσα
στις δύο παρατάξεις εξελίχθηκαν σε µακροχρόνιες, οξύτατες εµφύλιες συγκρούσεις, στις
οποίες δυστυχώς ενεπλάκησαν παίρνοντας το µέρος πότε του ενός και πότε του άλλου τα
σλαβικά κράτη της Βαλκανικής και οι Τούρκοι -τότε εγκαταστάθηκαν στην Ευρώπη-, ενώ
αναδύθηκαν και σφοδρές κοινωνικές αντιθέσεις όπως φαίνεται από το κίνηµα των ζηλωτών
στη Θεσσαλονίκη. Το 1347 ο Καντακουζηνός επανήλθε στην Κωνσταντινούπολη, πάντα ως
συµβασιλέας του Ιωάννη Ε΄. Ο Ιωάννης Ε΄ αποσύρθηκε στην Τένεδο µέχρι το 1354, οπότε
επανήλθε στην Κωνσταντινούπολη και εκδίωξε τον Καντακουζηνό. Ο Ιωάννης αντιλήφθηκε
ότι δύσκολα θα µπορούσε να απαλλαγεί από τους Τούρκους, που ήδη κατείχαν την
Αδριανούπολη και έκαναν επιδροµές. Αποφάσισε λοιπόν να ζητήσει βοήθεια και γι’ αυτό
µετέβη στην Ουγγαρία (1366) και στη συνέχεια στη Ρώµη (1369). Εκεί αποδέχτηκε την ένωση
των δύο εκκλησιών, πάγιο αίτηµα του πάπα ως αντάλλαγµα για οποιαδήποτε βοήθεια.
Γρήγορα κατάλαβε ότι δεν µπορούσε να περιµένει καµιά βοήθεια από το εξωτερικό,
συµβιβάστηκε µε την πραγµατικότητα και αναγνώρισε την επικυριαρχία του Οθωµανού
σουλτάνου. Το 1376 φυλακίστηκε από το γιο του Ανδρόνικο ∆΄ Παλαιολόγο. Επανήλθε στο
θρόνο το 1379. Το 1390 ο εγγονός του Ιωάννης Ζ΄ διεκδίκησε το θρόνο και
αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας. Πέθανε το 1391 έχοντας επανακτήσει το θρόνο.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΤ΄ ΚΑΝΤΑΚΟΥΖΗΝΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1347-1354) και
συγγραφέας. Ως επίτροπος του ανήλικου Ιωάννη Ε΄ Παλαιολόγου ανέλαβε τη διαχείριση των
υποθέσεων της αυτοκρατορίας. Κατηγορήθηκε όµως ότι συνωµοτούσε και αυτό τον οδήγησε
σε ρήξη µε τον Ιωάννη Ε΄. Κατέφυγε στο ∆ιδυµότειχο, όπου αυτοανακηρύχθηκε
αυτοκράτορας (1341), σεβάστηκε όµως τα δικαιώµατα του ανήλικου Ιωάννη Ε΄ στο θρόνο. Η
εµφύλια διαµάχη κράτησε ως το 1347, όποτε ο Καντακουζηνός κατέλαβε την
Κωνσταντινούπολη και στέφθηκε επίσηµα συναυτοκράτορας του Ιωάννη. Ήταν αντίθετος στο
κίνηµα των ζηλωτών που ξέσπασε στη Θεσσαλονίκη και συγκάλεσε σύνοδο στην
Κωνσταντινούπολη η οποία το καταδίκασε, δικαιώνοντας τον Γρηγόριο Παλαµά και τους
ησυχαστές (1353). Παραιτήθηκε το 1354 και έγινε µοναχός. Πλούσιο υπήρξε το συγγραφικό
του έργο, τόσο το ιστορικό όσο και το θεολογικό. Πέθανε το 1383 σε ηλικία 88 ετών.
ΙΩΑΝΝΗΣ Ζ΄ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1390, 1399-1402), γιος του
Ανδρόνικου ∆΄ Παλαιολόγου και της Μαρίας, κόρης του τσάρου των Βουλγάρων. Γεννήθηκε
στην Κωνσταντινούπολη το 1370 και η ζωή του υπήρξε περιπετειώδης. Το 1373 φυλακίστηκε
διότι επαναστάτησε ο πατέρας του εναντίον του παππού του αυτοκράτορα Ιωάννη Ε΄. Όταν ο
πατέρας του κατέλαβε την εξουσία επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη (1376) και λίγο
αργότερα όταν ο πατέρας του αποσύρθηκε (1379) έζησε στη Σηλυβρία. Το 1390 πολιόρκησε
την Κωνσταντινούπολη και αφού ανέτρεψε τον Ιωάννη Ε΄ κατέλαβε για µερικούς µήνες το
θρόνο. Με την αποκατάσταση στο θρόνο του Ιωάννη Ε΄, ο Ιωάννης Ζ΄ αποµακρύνθηκε και
πάλι. Το 1393 ο αυτοκράτορας Μανουήλ Β΄ προσπάθησε να προσεγγίσει τον Ιωάννη, χωρίς
αποτέλεσµα όµως. Το 1399 ο Ιωάννης Ζ΄ επανήλθε στην Κωνσταντινούπολη και ορίστηκε
αντικαταστάτης του Μανουήλ στο θρόνο -ο Μανουήλ είχε πάει στη ∆ύση για να βρει βοήθεια-
σε µια δύσκολη εποχή, κατά την οποία οι πιέσεις των Τούρκων είχαν γίνει ασφυκτικές. Ο
Ιωάννης δεν δίστασε να διαπραγµατευτεί την παράδοση της πόλης στον Βαγιαζήτ Α΄, αλλά τα
σχέδιά του ναυάγησαν µετά την ήττα των Τούρκων στη µάχη της Άγκυρας (1402) από τον
- 96 -
Μογγόλο Ταµερλάνο. Ο Μανουήλ µετά την επιστροφή του από τη ∆ύση αποµάκρυνε τον
Ιωάννη (1402), ο οποίος ανέλαβε τη διοίκηση της Θεσσαλονίκης διατηρώντας τον τίτλο του
βασιλιά ως το θάνατό του (1408).
ΙΩΑΝΝΗΣ Η΄ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1421 και 1425-1448), γιος
του Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου. Έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στην Πελοπόννησο όσο
ο πατέρας του βρισκόταν στη ∆ύση. Το 1414 αντικατέστησε τον πατέρα του στην εξουσία
όταν εκείνος διευθετούσε ζητήµατα στην Πελοπόννησο. Στη συνέχεια έστειλε τον ίδιο εκεί
(1416) όπου παρέµεινε δύο χρόνια (1418) και ακολούθησε επεκτατική πολιτική σε βάρος των
Λατίνων ηγεµόνων. Το 1421 αναγορεύτηκε συναυτοκράτορας και αντιµετώπισε τον επόµενο
χρόνο την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους µε επιτυχία. Το 1422
ανέλαβε τη διακυβέρνηση του κράτους και αποδήµησε στη ∆ύση (1423) σε αναζήτηση
στρατιωτικής βοήθειας. Επέστρεψε άπρακτος πίσω το 1424. Όσο όµως απουσίαζε, ο αδερφός
του Κωνσταντίνος που τον αντικαθιστούσε σύναψε ειρήνη µε το σουλτάνο Μουράτ Β΄·
παραχώρησε εδάφη στους Τούρκους και υποχρεώθηκε να καταβάλει βαρύτατο ετήσιο φόρο.
Το 1425 ο Ιωάννης επανέφερε όλη σχεδόν την Πελοπόννησο στη βυζαντινή κυριαρχία.
Εντούτοις, δεν κατάφερε να αντιµετωπίσει αποτελεσµατικά την προέλαση των Τούρκων οι
οποίοι το 1430 κατέλαβαν τη Θεσσαλονίκη και τα Ιωάννινα. Η προσπάθειά του να αποτρέψει
την τουρκική επέκταση τον οδήγησε και πάλι στη ∆ύση και στην ένωση των δύο εκκλησιών.
Οι διαβουλεύσεις τελικά οδήγησαν στη σύνοδο της Φεράρας-Φλωρεντίας (1439) και στην
ένωση των εκκλησιών. Η προσπάθεια του Ιωάννη όµως είχε πενιχρά αποτελέσµατα στο
στρατιωτικό τοµέα, ενώ στον πολιτικό και θρησκευτικό είχε µάλλον αρνητικές επιπτώσεις,
αφού ο λαός χωρίστηκε σε ενωτικούς και ανθενωτικούς. Ο Ιωάννης Η΄ πέθανε το 1448.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΩΝΑΡΑΣ: Έζησε το πρώτο µισό του 12ου αιώνα. Κατέλαβε τα αξιώµατα του
δρουγγάριου της βίγλας, της αυτοκρατορικής σωµατοφυλακής, και του προϊστάµενου της
αυτοκρατορικής γραµµατείας (πρωτοασηκρήτης). Αργότερα αποσύρθηκε στα
Πριγκηποννήσια, όπου, έπειτα από παρακίνηση των φίλων του, συνέγραψε την ιστορία του.
Το έργο του: «Επιτοµή Ιστοριών», χρονογραφία των παγκόσµιων γεγονότων από κτίσεως
κόσµου µέχρι το 1118.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΜΕΝΙΑΤΗΣ: Γεννήθηκε στα τέλη του 9ου αιώνα στη Θεσσαλονίκη. Ήταν
κληρικός χωρίς µεγάλη παιδεία. Υπήρξε αυτόπτης µάρτυρας της άλωσης της Θεσσαλονίκης
από τους Σαρακηνούς το 904, την οποία αφηγείται στο έργο του, που θεωρείται απόλυτα
αξιόπιστη πηγή και περιέχει πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για λαούς που ήταν
εγκατεστηµένοι κοντά στη Θεσσαλονίκη.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΙΝΑΜΟΣ: Ιστορικός του 12ου αιώνα (1143-1203), το έργο του οποίου είναι η
πιο σηµαντική πηγή για την εποχή του Ιωάννη και του Μανουήλ Κοµνηνού και για την
ιστορία των Σελτζούκων. Καταγόταν από επιφανή οικογένεια. Πολύ νωρίς µπήκε στην
υπηρεσία του αυτοκράτορα Μανουήλ Α΄ Κοµνηνού (1143-1180). Από πληροφορίες που µας
δίνει ο ίδιος µαθαίνουµε ότι ήταν βασιλικός γραµµατικός, ανήκε στο στενό περιβάλλον του
αυτοκράτορα και διατηρούσε µαζί του προσωπικές σχέσεις. Η ιστορία του έχει τίτλο
«Επιτοµή».
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΛΑΛΑΣ: Είναι ο παλαιότερος γνωστός χρονογράφος του Βυζαντίου. Ήταν
εξελληνισµένος Σύρος και γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 491 και πέθανε στην ίδια πόλη το
578. Η «Χρονογραφία» του αρχίζει από τη δηµιουργία του κόσµου και φτάνει µέχρι τα
τελευταία χρόνια της βασιλείας του Ιουστινιανού.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΚΥΛΙΤΖΗΣ: Ιστορικός του 11ου αιώνα, σύγχρονος του Μιχαήλ Ψελλού.
Καταγόταν από το θέµα των Θρακησίων της Μικράς Ασίας. Στα χειρόγραφα του έργου του
αναφέρει ότι κατείχε τα αξιώµατα του κουροπαλάτη και του δρουγγάριου της βίγλας. Στο έργο
του «Σύνοψις Ιστοριών» συνεχίζει τον Θεοφάνη και καλύπτει τα γεγονότα της περιόδου 811-
1057.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: Ένας από τους πιο ένδοξους πατέρες της Ανατολικής
Εκκλησίας. Γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 344 όπου σπούδασε και αναδείχθηκε σε πολύ
σπουδαίο ρήτορα. Το 381 χειροτονήθηκε κληρικός και το 397 πατριάρχης
Κωνσταντινούπολης. Ήρθε σε σύγκρουση µε την αυτοκρατορική Αυλή και εξορίστηκε στο
εσωτερικό της Μικράς Ασίας, όπου πέθανε το 407. Οι οµιλίες του αποτελούν πολύτιµη
µαρτυρία για τα ήθη της εποχής του.
- 97 -
ΙΩΣΗΠΟΣ: Ιουδαίος ιστορικός που γεννήθηκε στην Ιερουσαλήµ το 37 µ.Χ. Σπούδασε τον
Ιουδαϊκό Νόµο και γνώρισε τις µεγάλες αιρέσεις του ιουδαϊσµού, των Σαδδουκαίων, των
Φαρισαίων και των Εσσαίων. Αν και ανήκε στη φιλορωµαϊκή µερίδα, αυτό δεν τον εµπόδισε
να έχει ηγετικό ρόλο στην επανάσταση εναντίον των Ρωµαίων (66). Βρέθηκε λίγο µετά στην
Αυλή των Ρωµαίων αυτοκρατόρων Βεσπασιανού και Τίτου. Έζησε το υπόλοιπο της ζωής του
στη Ρώµη και ασχολήθηκε µε τη συγγραφή. Τα έργα του «Περί του Ιουδαϊκού Πολέµου»,
«Ιουδαϊκή Αρχαιολογία και Ιωσήπου Βίος» παρέχουν πολλές πληροφορίες στο µελετητή της
ιστορίας του ιουδαϊσµού του 1ου αιώνα µ.Χ.
ΚΑΙΣΑΡ ΓΑΪΟΣ ΙΟΥΛΙΟΣ: Ρωµαίος πολιτικός και στρατιωτικός, από τις σπουδαιότερες
προσωπικότητες της Ρώµης. Καταγόταν από τη σπουδαία Ιουλία γενεά, είχε δηµοκρατικές
απόψεις και απέκτησε την εύνοια του λαού. Μαζί µε τον Ποµπήιο και τον Κράσο
συγκρότησαν την Πρώτη Τριανδρία (60 π.Χ.), ένα νέο πολιτειακό σχήµα, και µοιράστηκαν τα
ανώτατα πολιτικά και στρατιωτικά αξιώµατα. Εκλέχτηκε ύπατος το 59 π.Χ. και το 56 π.Χ.
Κατέκτησε τη Γαλατία (την Εντεύθεν των Άλπεων και την Εκείθεν των Άλπεων) το 58-50
π.Χ. και οι περιοχές που κατέλαβε υιοθέτησαν τον ελληνορωµαϊκό πολιτισµό. Απέκτησε δόξα
και είχε κοντά του έναν απόλυτα αφοσιωµένο στρατό µε τον οποίο αντιµετώπισε τον Ποµπήιο,
απεσταλµένο της ρωµαϊκής Συγκλήτου. Η αποφασιστική µάχη δόθηκε στα Φάρσαλα το 48
π.Χ. Σε αυτή ο Ποµπήιος νικήθηκε και κατέφυγε στην Αίγυπτο, όπου και πέθανε. Ο Καίσαρ
το 44 π.Χ. ανακηρύχθηκε δικτάτορας και ισόβιος ύπατος. Με όλες τις εξουσίες
συγκεντρωµένες στα χέρια του αποκατέστησε την τάξη στην Ιταλία και άλλαξε τους
πολιτειακούς θεσµούς του κράτους. Από τα έργα του αξίζει να επισηµάνουµε τη βελτίωση του
ηµερολογίου, µε βάση τους υπολογισµούς του Αλεξανδρινού Σωσιγένη. Το έργο του
διακόπηκε µε τη δολοφονία του από τους συνωµότες Κάσιο και Βρούτο (44 π.Χ.). Εκτός από
σπουδαίος πολιτικός και στρατιωτικός, ο Καίσαρ υπήρξε και αξιόλογος ιστορικός
συγγραφέας. Έργα του: «Commentarii de Bello Gallico» («Αποµνηµονεύµατα περί του
Γαλατικού Πολέµου») και «Commentarii de Bello Civili» («Αποµνηµονεύµατα περί του
Εµφύλιου Πολέµου»).
ΚΑΡΑΚΑΛΛΑΣ: Ρωµαίος αυτοκράτορας (211-217) που διαδέχτηκε στο θρόνο τον πατέρα
του Σεπτήµιο Σεβήρο. Υπήρξε άγριος και σκληρός ηγεµόνας. Κύρια επιτεύγµατά του ήταν οι
κολοσσιαίες θέρµες που έχτισε στη Ρώµη (σώζονται σε µεγάλη έκταση και φέρουν το όνοµά
του) και η παραχώρηση του δικαιώµατος του Ρωµαίου πολίτη σε όλους τους κατοίκους της
αυτοκρατορίας (212). Είχε λάβει σπουδαία µόρφωση. Μελέτησε Έλληνες ρήτορες και
τραγικούς και µπορούσε να απαγγείλει ολόκληρα αποσπάσµατα από τον τραγικό ποιητή
Ευριπίδη. Το πάθος του όµως ήταν η στρατιωτική ζωή. Προσπάθησε να ταυτιστεί µε τον
Μέγα Αλέξανδρο, όπως συνήθιζαν πολλοί Ρωµαίοι αυτοκράτορες. Υιοθέτησε ένα σχέδιο
εκστρατείας του για να κατακτήσει την αυτοκρατορία των Πάρθων και οργάνωσε µια
µακεδονική φάλαγγα. Μιµήθηκε όµως και την αψυχολόγητη πολλές φορές συµπεριφορά του
Μεγάλου Αλεξάνδρου, γεγονός που όπλισε το χέρι του διοικητή της αυτοκρατορικής φρουράς,
ο οποίος τον δολοφόνησε (217).
ΚΑΡΝΕΑ∆ΗΣ: Έλληνας φιλόσοφος που γεννήθηκε στην Κυρήνη της Αφρικής (214 π.Χ.) και
πέθανε το 129 π.Χ. στην Αθήνα. Θεωρείται ο θεµελιωτής της Νέας ή Τρίτης Ακαδηµίας, της
οποίας διατέλεσε σχολάρχης ως το 137 π,Χ. Με τη φιλοσοφική του διδασκαλία την οδήγησε
σε νέα περίοδο ακµής. ∆εν έγραψε κάποιο έργο, τη διδασκαλία του όµως διέσωσαν οι µαθητές
του και ο Κλειτόµαχος, µετέπειτα σχολάρχης της Ακαδηµίας. Η συµµετοχή του µαζί µε το
στωικό ∆ιογένη και τον περιπατητικό Κριτόλαο σε µια αποστολή στη Ρώµη για τη διευθέτηση
ενός χρηµατικού προστίµου είχε ως αποτέλεσµα να εισαχθεί η σκεπτική φιλοσοφία στη Ρώµη,
όπου οι διαλέξεις του περί δικαιοσύνης προκάλεσαν ενθουσιασµό στους Ρωµαίους. Με τη
διδασκαλία του άσκησε κριτική στις αντιφατικές δοξασίες των στωικών περί θεού, διατύπωσε
την άποψη ότι δεν υπάρχουν κριτήρια της αλήθειας και υπήρξε εισηγητής της γνωσιολογικής
θεωρίας περί του πιθανού.
ΚΑΡΟΛΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ (ΚΑΡΛΟΜΑΓΝΟΣ): Βασιλιάς των Φράγκων (742-814) και
αυτοκράτορας της ∆ύσης (800-814). Πατέρας του ήταν ο Πιπίνος (Πεπίνος) ο Βραχύς.
Υπέταξε τους Λοµβαρδούς (774), κατέκτησε τη Σαξονία και δηµιούργησε αχανή
αυτοκρατορία, µε πρωτεύουσα το Ακυΐσγρανον (Άαχεν) η οποία οριζόταν από τη Βόρεια
θάλασσα, τον Έλβα, την περιοχή της Βαυαρίας, την περιοχή της Κορινθίας, τη Μεσόγειο, τα
- 98 -
Πυρηναία και τον Ατλαντικό. Στη διάρκεια της βασιλείας του ολοκληρώθηκε ο
εκχριστιανισµός των Γερµανών.
Το 799 επενέβη υπέρ του πάπα Λέοντα Γ΄, ο οποίος κινδύνευε να καθαιρεθεί και
ανταµείφθηκε γι’ αυτή του την πράξη µε τον τίτλο του αυτοκράτορα των Ρωµαίων, τον οποίο
το Βυζάντιο αρνήθηκε να αναγνωρίσει. Ο Κάρολος προέβη σε ευρείες διοικητικές,
νοµοθετικές και εκκλησιαστικές µεταρρυθµίσεις, εργάστηκε για την ανάπτυξη του εξωτερικού
εµπορίου και προστάτεψε τα γράµµατα µε την ίδρυση σχολών. Το κράτος του διαλύθηκε µετά
το θάνατό του. Με τη συνθήκη του Βερντέν (843) οι τρεις εγγονοί του µοίρασαν µεταξύ τους
τις κτήσεις του ως εξής: ο Κάρολος ο Φαλακρός πήρε τη Γαλλία, ο Λοθάριος την Ιταλία και ο
Λουδοβίκος τη Γερµανία.
ΚΑΣΣΙΟΣ ΛΟΓΓΙΝΟΣ ΓΑΪΟΣ: Αρχηγός των δολοφόνων του Ιουλίου Καίσαρα (44 π.Χ.).
Κατέλαβε ανώτερα αξιώµατα και κατά τη µάχη των Φαρσάλων(48 π.Χ.) διοικούσε τµήµα του
στόλου του Ποµπήιου. Μετά την ήττα του Ποµπήιου από τον Καίσαρα πήρε άφεση και
διορίστηκε λεγάτος. Το 44 π.Χ. έγινε πραίτορας και από τη θέση αυτή, σε συνεννόηση µε τον
Βρούτο, οργάνωσε τη δολοφονία του Καίσαρα. Αναγκάστηκε στη συνέχεια εξαιτίας της
λαϊκής οργής να καταφύγει στη Συρία, όπου συγκρότησε ισχυρό στρατό για να αντιµετωπίσει
τους εκδικητές του Καίσαρα, Μάρκο Αντώνιο και Οκταβιανό. Η τελική σύγκρουση έγινε
στους Φιλίππους της Μακεδονίας (42 π.Χ.)· νικήθηκε από το στρατό του Αντώνιου και
αυτοκτόνησε.
ΚΕΚΑΥΜΕΝΟΣ: Οι ερευνητές τον ταυτίζουν, ίσως όχι ορθά, µε τον αρµενικής καταγωγής
στρατηγό Κατακαλών Κεκαυµένο, που έζησε τον 11ο αιώνα και τιµήθηκε µε τα αξιώµατα του
πρωτοσπαθάριου και του κουροπαλάτη. Έργα που του αποδίδονται: «Στρατηγικόν» που
γράφτηκε το 1071 και είχε συµβουλευτικό χαρακτήρα και «Ανωνύµου Λόγος Νουθετικός
προς Βασιλέα» που γράφτηκε το 1071.
ΚΙΚΕΡΩΝΑΣ ΜΑΡΚΟΣ ΤΟΥΛΙΟΣ: Ρωµαίος πολιτικός και ρήτορας (106-43 π.Χ.).
Έτρεφε συµπάθεια για τους δηµοκρατικούς, αν και δεν ήταν σταθερός στις πολιτικές του
προτιµήσεις. Επιδίωξή του ήταν η κοινωνική γαλήνη και ενεργούσε για τη συµφιλίωση των
συγκλητικών µε την τάξη των ιππέων. Ανέπτυξε αξιόλογη δράση όταν ως ύπατος αποκάλυψε
τη συνωµοσία του Κατιλίνα (63 π.Χ.) και την κατέπνιξε πριν εκδηλωθεί. Ονοµάστηκε γι’ αυτό
«πατέρας της πατρίδας». Αν και ήταν οπαδός του Ποµπήιου, µετά τη µάχη στα Φάρσαλα (48
π.Χ.) τάχθηκε στο πλευρό του Καίσαρα και στη συνέχεια στο πλευρό του Οκταβιανού
εναντίον του Αντώνιου, µε εντολή του οποίου δολοφονήθηκε (43 π.Χ.). Θεωρείται ο
µεγαλύτερος συγγραφέας των χρόνων της ∆ηµοκρατίας. Σώζονται πολλοί ρητορικοί λόγοι,
φιλοσοφικές πραγµατείες και επιστολές που θεωρούνται πρότυπο του λατινικού λόγου.
ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ Ζ΄: Βασίλισσα της Αιγύπτου (51-30 π.Χ.). Γεννήθηκε στην Αίγυπτο και ήταν
γνωστή για την οµορφιά της. Γοήτευσε πρώτα τον Ιούλιο Καίσαρα και στη συνέχεια τον
Αντώνιο, ο οποίος έζησε µαζί της στην Αίγυπτο. Μετά την ήττα του Αντώνιου στο Άκτιο από
τον Οκταβιανό (31 π.Χ.) προσπάθησε να σαγηνεύσει και τον ίδιο, αλλά απέτυχε. Αυτοκτόνησε
το 30 π.Χ. και µε το θάνατό της έσβησε η δυναστεία των Λαγιδών και η ελληνιστική Αίγυπτος
έχασε την ανεξαρτησία της.
ΚΛΗΜΗΣ Ο ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΕΥΣ: Θεολόγος και εκκλησιαστικός συγγραφέας. Καταγόταν από
την Αθήνα. Έζησε ανάµεσα στα τέλη του 2ου και τις αρχές του 3ου αιώνα. Σπούδασε
φιλοσοφία στην Αθήνα. Στη
συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αλεξάνδρεια, όπου συνέχισε τις σπουδές του και αργότερα
διηύθυνε την χριστιανική κατηχητική σχολή της. ∆ίδαξε το νεοπλατωνισµό, που ήταν
απαραίτητος για την αντίκρουση της αιρετικής διδασκαλίας του γνωστικισµού (ο
γνωστικισµός πρέσβευε ένα ριζοσπαστικό δυϊσµό και βάσιζε τη σωτηρία του ανθρώπου στην
απόρριψη της ύλης, η οποία υπόκειται στις δυνάµεις του κακού, καθώς και στη γνώση των
θεϊκών πραγµάτων). Ασπάστηκε το χριστιανισµό σε νεαρή ηλικία. Εγκατέλειψε την
Αλεξάνδρεια την εποχή των διωγµών του Σεπτίµιου Σεβήρου (201-202) και κατέφυγε στην
Παλαιστίνη, όπου συνέχισε το διδακτικό και συγγραφικό του έργο µέχρι το θάνατό του. Από
τα έργα του σώζονται τα εξής: «Τις ο Σωζόµενος Πλούσιος;», «Προτρεπτικός προς Έλληνας,
Παιδαγωγός» κ.ά.
ΚΟΣΜΑΣ ΙΝ∆ΙΚΟΠΛΕΥΣΤΗΣ: Έµπορος από την Αλεξάνδρεια (6ος αιώνας). Ταξίδεψε
στον Εύξεινο Πόντο, την Αραβία, την ανατολική Αφρική και την Κεϊλάνη. Κατόπιν
- 99 -
αποσύρθηκε στη Μονή του Σινά, όπου ασχολήθηκε µε την καταγραφή των εντυπώσεών του.
Έργο του: «Χριστιανική Τοπογραφία»· σε αυτή προσπαθεί να εξηγήσει τον κόσµο σύµφωνα
µε τις χριστιανικές αντιλήψεις.
ΚΡΙΤΟΛΑΟΣ: Στρατηγός της Αχαϊκής Συµπολιτείας (2ος αιώνας π.Χ.). Νικήθηκε από το
Ρωµαίο στρατηγό Μέτελλο στη Σκάρφεια της Λοκρίδας και αντικαταστάθηκε από τον ∆ίαιο.
ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΚΑΙ ΜΕΘΟ∆ΙΟΣ: Οι «απόστολοι των Σλάβων». Ήταν αδέρφια και
γεννήθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Ο Κύριλλος-Κωνσταντίνος, ο οποίος ονοµάζεται και
Φιλόσοφος, γεννήθηκε το 827, ενώ ο Μεθόδιος ήταν κατά δύο χρόνια µεγαλύτερός του. Ο
Κύριλλος υπήρξε µαθητής του Φώτιου. Το 863 ανέλαβαν την αποστολή του εκχριστιανισµού
των Σλάβων της Μοραβίας. Από τα σπουδαιότερα επιτεύγµατά τους ήταν η µετάφραση των
Γραφών και άλλων λειτουργικών βιβλίων στη σλαβονική γλώσσα, καθώς και η διαµόρφωση
της κυριλλικής γραφής. Το έργο τους είχε µεγάλη επίδραση στον πολιτισµό των Σλάβων.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Α΄ Ο ΜΕΓΑΣ: Ρωµαίος αυτοκράτορας (306-337). Γεννήθηκε στη
Ναϊσσό το 288. Γιος του Κωνστάντιου του Χλωρού. Νοµιµοποίησε το χριστιανισµό και
µετέφερε την πρωτεύουσα του από τη Ρώµη στο Βυζάντιο.
Εξελίχτηκε σε εξαίρετο στρατηγό και µέσα από το διοικητικό σύστηµα της Τετραρχίας και
έπειτα από αναµέτρηση µε τους συναυγούστους (Μαξέντιο, Μαξιµίνο, Γαλέριο και Λικίνιο)
παρέµεινε µόνος αυτοκράτορας (324). Σηµαντική πολιτική επιλογή του υπήρξε η απόφασή
του να στηρίξει και να συµβάλει στη διάδοση του χριστιανισµού, αν και ο ίδιος βαφτίστηκε
χριστιανός λίγο πριν πεθάνει. Με το έδικτο του Μεδιολάνου που συνυπέγραψε µε τον Λικίνιο
διακήρυξε την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης. Το 325 συγκάλεσε στη Νίκαια την Α΄
Οικουµενική Σύνοδο, στην οποία καταδικάστηκε η αίρεση του Αρείου και συντάχθηκαν τα
επτά πρώτα άρθρα του Συµβόλου της Πίστεως. Η µεταφορά της πρωτεύουσας από τη ∆ύση
στην Ανατολή αποτέλεσε σηµαντικό παράγοντα για τη µετέπειτα εξέλιξη του µεσαιωνικού
κόσµου. Σπουδαίες υπήρξαν και οι µεταρρυθµίσεις του στον οικονοµικό, διοικητικό και
στρατιωτικό τοµέα. Πέθανε στη Νικοµήδεια το 337, ενώ προετοίµαζε πόλεµο εναντίον των
Περσών. Η εκκλησία τον θεωρεί ισαπόστολο.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΑΡΜΕΝΟΠΟΥΛΟΣ: Γεννήθηκε το 1320 και πέθανε το 1383.
Νοµοφύλακας και καθολικός κριτής Θεσσαλονίκης. Συνέγραψε την περίφηµη «Εξάβιβλον»,
εγχειρίδιο αστικού και ποινικού δικαίου που χωρίζεται σε έξι βιβλία, το οποίο στηρίζεται σε
παλαιότερα νοµοθετικά έργα. Η έκδοση του 1345 έγινε ευρύτερα γνωστή. Χρησιµοποιήθηκε
στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας για την απονοµή του δικαιοσύνης.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Β΄: Αυτοκράτορας του ∆υτικού Ρωµαϊκού Κράτους (337-340), γιος του
Μεγάλου Κωνσταντίνου και της Φαύστας. Γεννήθηκε το 316 και σκοτώθηκε στην Ακυλία
πολεµώντας εναντίον του αδερφού του, Κώνσταντα.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γ΄ Ή ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ Β΄: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, συµβασιλέας του
πατέρα του Ηρακλείου από το 613 -ήταν τότε ενός έτους µόλις- µετά το θάνατο του οποίου
κυβέρνησε µόνο για τρεις µήνες. Ο θάνατός του αποδίδεται σε δηλητηρίαση από τη µητριά
του και τον αδελφό του, τον Ηρακλέωνα (641).
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ∆΄: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (668-685), γιος του Κώνσταντα Β΄.
Γεννήθηκε το 650 και ανακηρύχθηκε συµβασιλέας το 654. Μετά τη δολοφονία του πατέρα
του το 668 ανέβηκε στο θρόνο. Συµβασίλεψε µε τα αδέρφια του Ηράκλειο και Τιβέριο µέχρι
το 681. Στη διάρκεια της βασιλείας του αντιµετώπισε µε επιτυχία την πρώτη προσπάθεια των
Αράβων το 677 να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη. Άλλα σηµαντικά προβλήµατα την
περίοδο της βασιλείας του ήταν η διείσδυση και η εγκατάσταση σλαβικών φύλων στα εδάφη
της αυτοκρατορίας, καθώς και η εµφάνιση των Βουλγάρων, οι οποίοι αφού πέρασαν το
∆ούναβη ίδρυσαν κράτος που αναγνωρίστηκε από τον Κωνσταντίνο. Στο εσωτερικό του
κράτους ασχολήθηκε µε τα θρησκευτικά θέµατα, συγκαλώντας την ΣΤ΄ Οικουµενική Σύνοδο,
καθώς και µε τα οικονοµικά, κόβοντας ελαφρύτερα χρυσά νοµίσµατα. Πέθανε το 685.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ε΄ ΚΟΠΡΩΝΥΜΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (741-775), γιος του
Λέοντα Γ΄ Ισαύρου. Ένα µόλις χρόνο µετά την άνοδο του στο θρόνο αντιµετώπισε µε επιτυχία
το σφετεριστή του θρόνου Αρτάβασδο. Ήταν ικανότατος στρατηγός, εδραίωσε την κυριαρχία
του βυζαντινού στόλου στην ανατολική Μεσόγειο και είχε σηµαντικές επιτυχίες εναντίον των
Αράβων. Κατόρθωσε να επιβληθεί στους Βουλγάρους ύστερα από δύο σπουδαίες νίκες που
πέτυχε εναντίον τους στην Αγχίαλο (763) καθώς και στα Λιθοσώρια της Θράκης (772). Στην
- 100 -
εποχή του εµφανίστηκε στο προσκήνιο και το κράτος των Φράγκων στη ∆ύση. Ακολούθησε
σκληρή εικονοµαχική πολιτική και το 754 συγκάλεσε τη Σύνοδο της Ιέρειας, στην οποία
αποφασίστηκε η απαγόρευση της λατρείας των εικόνων. Με διατάγµατά του όρισε την
καταστροφή των εικόνων, εξαπέλυσε διωγµό εναντίον των µοναχών και έκλεισε πολλά
µοναστήρια (γι’ αυτό απέκτησε το προσωνύµιο Κοπρώνυµος). Πέθανε το 775 στη διάρκεια
εκστρατείας εναντίον των Βουλγάρων.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤ΄: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (780-797), γιος του Λέοντα ∆΄ και
της Ειρήνης της Αθηναίας. Γεννήθηκε το 770. Ανέβηκε στο θρόνο σε ηλικία δέκα χρονών µε
αντιβασιλέα τη µητέρα του µε την οποία συµβασίλεψε τις περιόδους 780-790 και 792-797.
Στη διάρκεια της βασιλείας του, και συγκεκριµένα το 787, η µητέρα του, που ήταν
εικονολάτρισσα, συγκάλεσε τη Ζ΄ Οικουµενική Σύνοδο (787) η οποία αποφάσισε την
αναστήλωση των εικόνων. Το 790 ο Κωνσταντίνος παραµέρισε τη µητέρα του που επανήλθε
ως συµβασιλέας το 792. Τον ίδιο χρόνο ηττήθηκε από τους Βουλγάρους στις Μαρκέλλες, η
οποίοι συνέχισαν τις επιδροµές τους στα βυζαντινά εδάφη. Το 797, ανήµερα του
∆εκαπενταύγουστου, ο Κωνσταντίνος ΣΤ΄ τυφλώθηκε έπειτα από διαταγή της µητέρας του,
Ειρήνης.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ζ΄ ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (913-959).
Γεννήθηκε το 905. Από το 908 ήταν συναυτοκράτορας του πατέρα του, Λέοντα ΣΤ΄ του
Σοφού. Ανέβηκε στο θρόνο το 913, ενώ την αντιβασιλεία ασκούσε επιτροπή που
αποτελούνταν από τη µητέρα του Ζωή, τον πατριάρχη Νικόλαο Α΄, τους µάγιστρους Στέφανο
και Ιωάννη. Λόγιος και σηµαντικός συγγραφέας, ο Κωνσταντίνος απέκτησε συµβασιλέα το
920, τον πεθερό του Ρωµανό Λεκαπηνό. Κυβέρνησε µόνος του µετά το 944 ως το θάνατό του
το 959. Υπήρξε εισηγητής της συγγραφικής αντίληψης του εγκυκλοπαιδισµού και κύριος
εκφραστής του πρώτου βυζαντινού ανθρωπισµού. Χάρη στις προσπάθειές του διασώθηκε
µεγάλος αριθµός κειµένων. Αξιόλογο είναι επίσης και το συγγραφικό του έργο: «Περί
Βασιλείου Τάξεως», «Περί Θεµάτων», «Εκλογαί», «Γεωπονικά» κ.ά.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Η΄: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (976-1028), γιος του Ρωµανού Β΄ και
της Θεοφανώς. Στέφθηκε συµβασιλέας του πατέρα του το 961, µε κηδεµόνες στην αρχή τη
µητέρα του και στη συνέχεια τους συζύγους της Νικηφόρο Φωκά και Ιωάννη Τζιµισκή µέχρι
την περίοδο 976-1025 που συµβασίλεψε µε τον αδερφό του, Βασίλειο Β΄. Παρέµεινε µόνος
αυτοκράτορας την περίοδο 1025-1028. Αν και επιδιδόταν στην τρυφηλή ζωή, υπήρξε
αξιόλογος πολεµιστής και αντιµετώπισε µε επιτυχία την ανταρσία του Βάρδα Φωκά το 989.
Την περίοδο της συµβασιλείας παραµερίστηκε διακριτικά από τον αδερφό του Βασίλειο. Στα
τρία χρόνια που κυβέρνησε µόνος του δηµιούργησε αρκετά προβλήµατα στο κράτος,
σπαταλώντας τα χρήµατα του δηµόσιου ταµείου, επιβάλλοντας φόρους και αχρηστεύοντας
ικανούς στρατηγούς. Ασχολήθηκε µε το πρόβληµα της διαδοχής πριν πεθάνει, ορίζοντας ως
διάδοχό του τον Ρωµανό Γ΄ Αργυρό, άντρα της κόρης του Ζωής.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Θ΄ ΜΟΝΟΜΑΧΟΣ: Βυζαντινός αυτοκράτορας(1042-1055), τρίτος
σύζυγος της Ζωής µε την οποία συµβασίλεψε µέχρι το θάνατό της (1050). Ως αυτοκράτορας
δεν διακρινόταν για τις πολιτικές και στρατιωτικές του ικανότητες. Κακή διαχείριση του
δηµόσιου χρήµατος, εγκατάλειψη των θεµάτων και συρρίκνωση του στρατού είναι τα
χαρακτηριστικά της διακυβέρνησής του, σε µια εποχή µάλιστα που έκαναν την εµφάνισή τους
νέοι και ιδιαίτερα επικίνδυνοι εχθροί για το κράτος (Σελτζούκοι Τούρκοι, Νορµανδοί,
Πετσενέγκοι). Στα χρόνια του Κωνσταντίνου καθιερώθηκε ο θεσµός της «πρόνοιας» και της
χαριστικής δωρεάς, µε τον οποίο ενισχύθηκαν ακόµη περισσότερο οι ∆υνατοί και ευνοήθηκε η
ίδρυση µοναστηριών που απαλλάσσονταν από φόρους. Το 1054 στα προβλήµατα που
αντιµετώπιζε η αυτοκρατορία προστέθηκε και το Σχίσµα των Εκκλησιών. Επιτυχηµένη ήταν η
πολιτική του όσον αφορούσε στα γράµµατα και στις τέχνες. Ίδρυσε τη Νοµική Σχολή των
Μαγγάνων, φιλανθρωπικά ιδρύµατα και φιλοσοφική σχολή. Πέθανε το 1055 και τάφηκε στη
Μονή του Αγίου Γεωργίου, την οποία ο ίδιος είχε ιδρύσει.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ι΄ ∆ΟΥΚΑΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1059-1067) που καταγόταν
από την αριστοκρατική οικογένεια των ∆ουκών. Στη διάρκεια της βασιλείας του
συρρικνώθηκαν τα εδάφη της αυτοκρατορίας. Οι Νορµανδοί κατέλαβαν τις βυζαντινές
κτήσεις της νότιας Ιταλίας, οι Ούγγροι εισέβαλαν στη Βαλκανική, ενώ στην Ανατολή οι
Σελτζούκοι Τούρκοι κατέλαβαν την Αρµενία (1065). Αντίθετα στο εσωτερικό κατόρθωσε να
- 101 -
βελτιώσει τα οικονοµικά του κράτους, αφαιρώντας πολλά κτήµατα από τους ∆υνατούς. Πριν
πεθάνει έστεψε συµβασιλείς τους γιους του Μιχαήλ Ζ΄ και Κωνστάντιο ∆ούκα.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΙΑ΄ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ: Ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου
(1448-1453), γιος του Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου και της Σέρβας πριγκίπισσας Ελένης
∆ραγάτση. Σε νεαρή ηλικία ο πατέρας του του ανέθεσε τη διοίκηση βυζαντινών κτήσεων στον
Εύξεινο Πόντο. Στη συνέχεια, αν και ορίστηκε δεσπότης του Μυστρά από τον αδερφό του
Ιωάννη Η΄, προτίµησε να ασχοληθεί µαζί µε τους άλλους αδερφούς του µε την ανάκτηση
χαµένων εδαφών στην Πελοπόννησο. Καθήκοντα αυτοκράτορα ανέλαβε το 1437 όταν ο
Ιωάννης βρισκόταν στη Σύνοδο της Φεράρας. Το 1443 έγινε δεσπότης του Μυστρά και
επιδόθηκε στην αναδιοργάνωση του δεσποτάτου. Κατόπιν επέκτεινε την κυριαρχία του µέχρι
την Πίνδο. Το 1446 αναγκάστηκε να υποταχθεί στους Τούρκους. Όταν ο Κωνσταντίνος
Παλαιολόγος έγινε αυτοκράτορας, το 1448, το Βυζάντιο είχε επικίνδυνα συρρικνωθεί. Το
1451 ήταν πλέον φανερό ότι οι Τούρκοι σκόπευαν να επιτεθούν στην Κωνσταντινούπολη. Η
τελική έφοδος πραγµατοποιήθηκε το Μάιο του 1453 και τελικά στις 29 του ίδιου µήνα, ηµέρα
Τρίτη, η Βασιλεύουσα έπεσε στα χέρια των Τούρκων. Στη διάρκεια της εφόδου ο
Κωνσταντίνος ΙΑ΄ σκοτώθηκε.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΑΣΚΑΡΗΣ: Σπουδαίος ουµανιστής και ιστορικός (1434-1501). Μετά
την άλωση κατέφυγε στην Ιταλία. ∆ίδαξε στο Μιλάνο, τη Ρώµη, τη Νεάπολη και τη Μεσσήνη.
Ο δούκας του Μιλάνου Φραγκίσκος Φόρτσας τον προσέλαβε ως δάσκαλο της κόρης του, για
χάρη της οποίας εξέδωσε «Γραµµατική» («Επιτοµή των Οκτώ του Λόγου Μερών», 1476), το
πρώτο βιβλίο που τυπώθηκε στα ελληνικά. Υπήρξε φίλος του Βησσαρίωνα. Ανάµεσα στα
έργα του περιλαµβάνεται και η «Σύνοψις Ιστοριών», στην οποία πραγµατεύεται τα γεγονότα
µέχρι το τέλος του 15ου αιώνα.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ: Η πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Χτίστηκε πάνω
στην πόλη Βυζάντιο, την οποία είχαν ιδρύσει Μεγαρείς άποικοι το 658 π.Χ. Το όνοµά της η
περιοχή το πήρε, σύµφωνα µε την παράδοση, από τον οικιστή της Βύζαντα. Σήµερα ο
Βύζαντας θεωρείται µυθικό πρόσωπο, γιος µιας αυτόχθονης νύµφης, της Σεµέστρης, και
πιστεύεται ότι το όνοµα Βυζάντιον έχει θρακική προέλευση. Το Βυζάντιο επέλεξε ο
Κωνσταντίνος Α΄ για να χτίσει τη νέα πρωτεύουσα του ρωµαϊκού κράτους. Η καινούργια
πόλη άρχισε να κατασκευάζεται το 324 και εγκαινιάστηκε πριν ολοκληρωθεί (το 336), στις 11
Μαΐου του 330. Στα εγκαίνια πραγµατοποιήθηκαν δηµόσιες τελετές που διήρκεσαν σαράντα
µέρες και είχαν διπλό χαρακτήρα: ειδωλολατρικό και χριστιανικό. Το Τείχος του
Κωνσταντίνου περιέκλειε µια πόλη µε συνολικό εµβαδόν έξι τετραγωνικά χιλιόµετρα, ενώ
αυτό που έχτισε το 413 ο Ανθέµιος, επί Θεοδοσίου Β΄, είχε εµβαδόν 12 τετραγωνικά
χιλιόµετρα, στοιχείο που δείχνει την ταχύτητα µε την οποία επεκτεινόταν η πόλη. Η πόλη
διέθετε αρκετά λιµάνια, πολλά από τα οποία ήταν οχυρωµένα. Το πιο σηµαντικό ίσως από
αυτά ήταν ο Λιµήν Ελευθερίου, όπου ξεφόρτωναν κυρίως τα δηµητριακά. Άλλα σηµαντικά
λιµάνια ήταν ο Λιµήν Κοντοσκαλίου, ο Σοφιανός Λιµήν και ο Λιµήν του Βουκολέοντος στην
Προποντίδα και το Προσφοριανόν και το Νεώριον στον Κεράτιο. Από τα λιµάνια της
Προποντίδας ξεκινούσαν εγκάρσιες αρτηρίες που τα ένωναν µε τον Κεράτιο Κόλπο. Οι
κόµβοι που δηµιουργούνταν από τη συνάντηση αυτών των αρτηριών µε τη Μέση Οδό
(λεωφόρο) -το εντός των τειχών τµήµα της Εγνατίας οδού- ήταν τα σηµεία όπου έγιναν νέες
πλατείες. Η πιο σπουδαία πλατεία ήταν βέβαια η παλιά Τετράστωος, η οποία µετονοµάστηκε
σε Αυγουσταίον. Εκεί είναι χτισµένη η Αγία Σοφία. ∆ίπλα βρίσκονταν το Μίλιον, ένα θολωτό
περίπτερο από το οποίο άρχιζαν οι καταµετρήσεις των αποστάσεων των οδών, ο Ιππόδροµος,
το Παλάτι, το Πατριαρχείο και άλλα σηµαντικά δηµόσια κτίρια. Εκεί κοντά υπήρχαν και
πολλά καταστήµατα και εργαστήρια µε είδη πολυτελείας. Αν ο επισκέπτης ακολουθούσε τη
Μέση Οδό, και κινούνταν προς την έξοδο της πόλης, θα συναντούσε τον Φόρο (πλατεία
<forum) του Κωνσταντίνου, µια στρογγυλή πλατεία µε µια πορφυρή στήλη στη µέση και µε
πολλά διοικητικά κτίρια, χρυσοχοεία κ.ά. Στη συνέχεια θα έβρισκε το Φόρο του Θεοδοσίου ή
του Ταύρου. Σε αυτή την πλατεία υψωνόταν η επιβλητική. Στήλη του Θεοδοσίου που έφερε
ανάγλυφες παραστάσεις. Γύρω από το Φόρο του Ταύρου υπήρχαν αρτοπωλεία, αγορά µε
βοοειδή και πρόβατα και λίγο βορειότερα ανάκτορα ευγενών, µέσα σε πλούσιους κήπους.
Επόµενη στάση του θα ήταν ο Φόρος του Βοός, ο οποίος πήρε το όνοµά του από ένα αρχαίο
κεφάλι βοδιού που µεταφέρθηκε εκεί πιθανόν από την Πέργαµο. Η πλατεία αυτή είχε
- 102 -
τετράγωνο σχήµα και πολλές φορές εκεί θανατώνονταν κατάδικοι. Ο επόµενος Φόρος ήταν
του Αρκαδίου, ο οποίος βρισκόταν στις νότιες υπώρειες του έβδοµου λόφου (Επτάλοφος). Και
εδώ υπήρχε µια στήλη µε ανάγλυφα του Αρκαδίου. Ανάµεσα στις µεγάλες και δυτικές
λεωφόρους και στις εγκάρσιες υπήρχαν δευτερεύοντες δρόµοι που τέµνονταν κάθετα, κατά το
ιπποδάµειο σύστηµα, και στα µικρότερα τετράγωνα που δηµιουργούνταν ήταν χτισµένες
ιδιωτικές κατοικίες. Βέβαια η σωστή εφαρµογή αυτού του πολεοδοµικού συστήµατος
προϋπέθετε επίπεδες εκτάσεις - η Κωνσταντινούπολη όµως δεν διέθετε πολλές λόγω της
λοφώδους διαµόρφωσης του εδάφους της. Γι’ αυτό το λόγο πολλοί δρόµοι κατέληγαν σε
κλίµακες. Οι σπουδαιότεροι δρόµοι είχαν στοές (εµβόλους) δεξιά και αριστερά, όπου υπήρχαν
κυρίως καταστήµατα. Με την πάροδο του χρόνου οι διάφορες περιοχές απέκτησαν ονοµασίες
από το χώρο στον οποίο κατέληγαν, από τα ονόµατα σηµαντικών προσώπων που κατοικούσαν
εκεί ή από τα µνηµεία τους. Έτσι η παλιά Ακρόπολη του αρχαίου Βυζαντίου διατήρησε το
όνοµά της - το ίδιο συνέβη µε τα λιµάνια Προσφοριανόν και Νεώριον αλλά και µε την περιοχή
των Χαλκοπρατείων. Η παραλία κάτω από την Ακρόπολη ονοµάστηκε Μάγγανα, από το
Ναύσταθµο που υπήρχε εκεί. Η περιοχή που ήταν κοντά στο Φόρο του Ταύρου ονοµαζόταν
Μεσόµφαλος, επειδή πραγµατικά βρισκόταν στο µέσο της πόλης, όταν βέβαια τα όριά της
έφταναν µέχρι το Τείχος του Κωνσταντίνου κ.λπ. Η περιοχή τέλος ανάµεσα στα τείχη του
Κωνσταντίνου και του Θεοδοσίου ονοµαζόταν Εξωκιόνιον, γιατί βρισκόταν έξω από τη
«Χρυσή Πύλη» του Τείχους του Κωνσταντίνου, όπου υπήρχε κίονας µε το άγαλµα του
αυτοκράτορα. ∆ιοικητικά η πόλη ήταν χωρισµένη σε δεκατέσσερις Ρεγεώνες, η µία από τις
οποίες βρισκόταν στην αντίπερα όχθη του Κερατίου Κόλπου και ονοµαζόταν Συκαί. Η
περιοχή πίσω από τα υψώµατα του Γαλατά µετονοµάστηκε αργότερα σε Πέραν.
Τα µνηµεία της Κωνσταντινούπολης
Τείχη, υδραγωγεία, στέρνες, δηµόσια κτίρια, φιλανθρωπικά καταστήµατα, στήλες κ.ά., µαζί µε
εκκλησίες και µοναστήρια, κάλυψαν την επιφάνεια της πόλης του Κωνσταντίνου στη
χιλιόχρονη ζωή της.
ΝΑΟΙ
Οι πιο σηµαντικοί ναοί της πόλης που διασώζονται σήµερα, έστω και µερικώς
παραµορφωµένοι, είναι:
Ι. Ο Ναός της Αγίας του Θεού Σοφίας. Ο καθεδρικός ναός της Κωνσταντινούπολης. Το
καλύτερο δείγµα τρουλαίας βασιλικής. Ιδρυτής του ήταν ο Κωνσταντίνος Α΄.
Ανακατασκευάστηκε εκ θεµελίων επί Ιουστινιανού Α΄ (537) - ύψος 55 µ., µήκος 77 µ., πλάτος
71 µ., διάµετρος τρούλου 32 µ. ∆ιέθετε σπουδαία ορθοµαρµάρωση, ψηφιδωτά στις καµπύλες
επιφάνειες και πλούσιο γλυπτό διάκοσµο.
II. Ναός του Ακαταλύπτου ή της Παναγίας της Κυριώτισσας. Καθολικό της Μονής του Χριστού.
Εγγεγραµµένος σταυροειδής, ο οποίος άρχισε να κατασκευάζεται τον 7ο και ολοκληρώθηκε
τον 11ο αιώνα.
III. Ναός της Αγίας Ειρήνης. Τρουλαία βασιλική. Άρχισε να χτίζεται πριν από τον 4ο αιώνα
και ολοκληρώθηκε επί Κωνσταντίνου Ε΄. Πριν από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο ήταν
επισκοπικός ναός του αρχαίου Βυζαντίου και µετά πατριαρχικός ναός µαζί µε την Αγία Σοφία
(διάµετρος τρούλου 16 µ.).
IV. Ναός των εν τη Κρίσει. Καθολικό της Μονής του Αγίου Ανδρέα. Περίστωος ναός. Άρχισε
να χτίζεται τον 5ο αιώνα. Υπέστη πολλές ανακαινίσεις µέχρι το 14ο αιώνα. ∆ιέθετε σπουδαία
ιωνικού ρυθµού κιονόκρανα.
V. Ναός του Μαρτυρίου της Αγίας Ευφηµίας. Αποτελεί µετατροπή αίθουσας του παλατιού του
Αντίοχου σε µαρτύριο. Το λείψανο της αγίας Ευφηµίας σώζεται σήµερα στον πατριαρχικό
Ναό του Αγίου Γεωργίου.
VI. Ναός της Αγίας Θεοδοσίας ή του Ευεργέτη Χριστού. Περίστωος ναός του 12ου αιώνα.
Σώζεται κεραµοπλαστικός διάκοσµος.
VII. Ναός του Αγίου Θεοδώρου. Εγγεγραµµένος σταυροειδής της εποχής των Κοµνηνών µε
παλαιολόγειες προσθήκες. Έχει ιδιαίτερα επιτυχηµένες αναλογίες και σηµαντικό
κεραµοπλαστικό διάκοσµο.
VIII. Ναός της Θεοτόκου της Μονής του Λιβός. Εγγεγραµµένος σταυροειδής του 907. Αν και
τρίκλιτος ναός, έχει προς τα ανατολικά πέντε αψίδες.
IX. Καθολικό της Μονής των Μουγουλίων ή Παναγία η Μουχλιώτισσα. Τετράκογχος ναός του
- 103 -
13ου αιώνα. Σώζεται ένα ανάγλυφο του Χριστού. Το ναό, σύµφωνα µε την παράδοση, δώρισε
ο Μωάµεθ ο Πορθητής στον αρχιτέκτονα Χριστόδουλο, γι’ αυτό και δεν µετατράπηκε σε
τζαµί.
Χ. Καθολικό της Μονής του Μυρελαίου. Εγγεγραµµένος σταυροειδής. Οικοδοµήθηκε το 10ο
αιώνα από τον Ρωµανό τον Λεκαπηνό για να αποτελέσει τόπο ταφής της οικογένειάς του.
Είναι χτισµένο πάνω σε υπόγειο τετράστυλο χώρο που δεν είχε θρησκευτική χρήση.
ΧΙ-ΧΙΙ. Καθολικό της Μονής Θεοτόκου της Παµµακαρίστου. Περίστωος ναός του 11ου αιώνα.
Πλησίον του υπάρχει το παρεκκλήσι της µονής, το οποίο κατασκεύασε το 1315 η Μαρία
∆ούκαινα σε ρυθµό εγγεγραµµένου σταυροειδή και φέρει αξιόλογο γραπτό διάκοσµο και
ψηφιδωτά. Οι δύο αυτοί ναοί χρησιµοποιήθηκαν από το 1455 µέχρι το 1587 ως πατριαρχικοί.
XIII. Καθολικό της Μονής του Σωτήρος Παντεπόπτου. Εγγεγραµµένος σταυροειδής. Χτίστηκε
από την Άννα ∆αλασηνή, µητέρα του Αλεξίου Α΄ Κοµνηνού. Ο ναός αυτός είναι ο πλέον
χαρακτηριστικός του συγκεκριµένου τύπου και έχει ενδιαφέροντα κεραµοπλαστικό διάκοσµο.
XIV-XVI. Ναός της Μονής του Σωτήρος Παντοκράτορος. Τη µονή ίδρυσε η Ειρήνη Πιρόσκα,
κόρη του βασιλιά της Ουγγαρίας Λαδισλάου και σύζυγος του Ιωάννη Β΄ Κοµνηνού (1118-
1143). Το µοναστήρι είχε ιδιαίτερη αυτονοµία και διέθετε σπουδαία λείψανα τα οποία δεν
σώθηκαν από τη λεηλασία των Λατίνων. Εδώ µόναζε ο Γεώργιος Σχολάριος. Στην ίδια µονή
υπάρχουν δύο ακόµη ναοί: ένας αφιερωµένος στον αρχάγγελο Μιχαήλ, νεκρικό παρεκκλήσι
της οικογένειας των Κοµνηνών και των Παλαιολόγων, και ένας αφιερωµένος στη Θεοτόκο
την Ελεούσα. Σύµφωνα µε το τυπικό της µονής, αυτή διέθετε κατοικίες µοναχών, ένα
ξενοδοχείο, ένα φαρµακείο, γηροκοµείο και όλες τις απαιτούµενες υπηρεσίες, πλυντήρια και
λουτρά.
XVII. Καθολικό της Μονής Σεργίου και Βάκχου. Πρόκειται για έναν περίκεντρο ναό που
ανάγεται στην εποχή του Ιουστινιανού Α΄. ∆ιέθετε σπουδαίο γλυπτό διάκοσµο και
κιονόκρανα.
XVIII. Ναός της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων. Ελληνιστική βασιλική του 5ου αιώνα.
Ιδρύθηκε ίσως από τον Θεοδόσιο Β΄ και ανακαινίστηκε από τον Βασίλειο Α΄. Μία από τις
σπουδαιότερες εκκλησίες. ∆ιέθετε την «Αγία Ζώνη» της Παναγίας και κρύπτη στο Ιερό Βήµα.
XIX. Καθολικό της Μονής του Χριστού της Χώρας (Kariye cami). Περίστωος ναός τον οποίο
ίδρυσε η Μαρία ∆ούκαινα, η πεθερά του Αλεξίου Α΄ Κοµνηνού. Τη µονή ανακαίνισε ο
λογοθέτης του γενικού Θεόδωρος Μετοχίτης. Έχει πλούσιο κεραµοπλαστικό διάκοσµο σε
όλες τις όψεις και εξαιρετικά ψηφιδωτά στο εσωτερικό.
ΚΙΣΤΕΡΝΕΣ
Οι κιστέρνες ή σιστέρνες (αποθηκευτικοί χώροι νερού) ήταν πολύ σηµαντικές για την
Κωνσταντινούπολη, η οποία δεν διέθετε πολλές και πλούσιες πηγές ή πηγάδια. Σήµερα
σώζονται πέντε συνολικά κιστέρνες, τρεις υπαίθριες (Αετίου, Άσπαρος και Μωκίου) και δύο
σκεπαστές (Βασιλική του Ιουστινιανού A΄ [Yerebatan sarayi] και του Φιλόξενου
[Binbirdirek]).
Υ∆ΡΑΓΩΓΕΙΟ
Ο Μέγας Αγωγός του Ουάλεντος (364-378) ήταν το βασικό υδραγωγείο της
Κωνσταντινούπολης σε όλη τη Βυζαντινή Περίοδο. Το υδραγωγείο µετέφερε νερό από τον
τέταρτο και τον τρίτο λόφο και είχε µήκος 1.000 µέτρα.
ΣΤΗΛΕΣ ΚΑΙ ΟΒΕΛΙΣΚΟΙ
Στην Κωνσταντινούπολη υπήρχαν τουλάχιστον δύο οβελίσκοι (Τούθµωση-Θεοδοσίου και
Κολοσσός) και έξι στήλες (Αρκαδίου, Γότθων, Κωνσταντίνου Α΄, Μαρκιανού, Θεοδοσίου Α΄
και Όφεων). Από όλα αυτά τα έργα, που σκοπό είχαν να απαθανατίσουν κάποια µεγάλη
επιτυχία του τιµώµενου προσώπου, εξαίρεση αποτελεί η Στήλη των Όφεων, που σχηµατίζεται
από τρία περιτυλιγµένα φίδια πάνω στα κεφάλια των οποίων υπήρχε τρίποδας µε χρυσό βάζο.
Η συγκεκριµένη στήλη τοποθετήθηκε µπροστά στο Ναό του Απόλλωνα στους ∆ελφούς από
31 ελληνικές πόλεις ως αναµνηστική της νίκης των Πλαταιών και µεταφέρθηκε έπειτα από
διαταγή του Κωνσταντίνου Α΄.
ΤΕΙΧΗ
Τα τείχη της Κωνσταντινούπολης διακρίνονται σε θαλάσσια και χερσαία.
Τα θαλάσσια χωρίζονται σε αυτά που ακολουθούν την παραλία του Κεράτιου Κόλπου και σε
εκείνα που ακολουθούν την παραλία της Θάλασσας του Μαρµαρά. Και τα δύο αποτελούνται
- 104 -
από µονή σειρά τειχών, µε πάνω από εκατόν δέκα πύργους το καθένα.
Τα χερσαία τείχη, τα οποία κατασκεύασε ο Θεοδόσιος Β΄ τον 5ο αιώνα, εκτείνονται από την
Προποντίδα µέχρι το παλάτι των Βλαχερνών. Σε όλο το µήκος τους ανοίγονται δέκα πύλες, η
πρώτη από τις οποίες, αρχίζοντας από την Προποντίδα, ήταν η επίσηµη είσοδος της
Βασιλεύουσας, µε επιχρυσωµένα θυρόφυλλα, η Χρυσή Πύλη. Τα χερσαία ήταν σύνθετα.
Απέξω υπήρχε µια τάφρος µε νερό, µετά ένας εξωτερικός περίβολος, το εξωτερικό τείχος µε
92 πύργους, έναν εσωτερικό περίβολο και τέλος το εσωτερικό τείχος µε 96 πύργους. Τα
Θεοδοσιανά Τείχη ήταν ένα εξαίρετο αµυντικό σύστηµα µέχρι την εφεύρεση της πυρίτιδας.
ΙΠΠΟ∆ΡΟΜΟΣ
Τον Ιππόδροµο της Κωνσταντινούπολης κατασκεύασε ο Σεπτίµιος Σεβήρος και ολοκλήρωσε ο
Μέγας Κωνσταντίνος. Ο Ιππόδροµος είχε δύο µεγάλες ευθείες τις οποίες ένωνε µία σφενδόνη.
Σε αυτόν διεξάγονταν κυρίως αρµατοδροµίες, αλλά και επιδείξεις µε άγρια ζώα. Ήταν
διακοσµηµένος µε πολλές στήλες και άλλα έργα τέχνης. Σε µικρή απόσταση από αυτόν
υπήρχε και χώρος για εκδηλώσεις, όπου οι δήµοι προέβαιναν σε επευφηµίες ή αποδοκιµασίες
που µερικές φορές κατέληγαν ακόµη και σε πραγµατική επανάσταση.
ΠΑΛΑΤΙΑ
Το όνοµα Ιερόν Παλάτιον αποδιδόταν σε ένα τεράστιο συγκρότηµα που αποτελούνταν από
κτίρια µε πλούσια διακοσµηµένες αίθουσες (Χρυσοτρίκλινο), πολυτελέστατα ιδιωτικά
διαµερίσµατα, µαρµαρόστρωτες στοές, στρατώνες της αυτοκρατορικής φρουράς, αυλές µε
στοές τριγύρω, κήποι, περιώνυµες εκκλησιές κ.ά. Μια µεγαλοπρεπής είσοδος, η Χαλκή,
οδηγούσε στα παλάτια, τα οποία καταλάµβαναν µεγάλη έκταση. Μετά τον 11ο αιώνα
παραµελήθηκαν σταδιακά και το 15ο οι αυτοκράτορες µεταφέρθηκαν πλέον στα νέα παλάτια
τους, στις Βλαχέρνες.
ΑΛΛΑ ΚΤΙΡΙΑ
Τίποτε σχεδόν δεν σώζεται από τα δηµόσια κτίρια της Κωνσταντινούπολης. Από τις γραπτές
πηγές αντλούµε πληροφορίες γι’ αυτά. Τα σηµαντικότερα ήταν οι δύο Γερουσίες, η µία στο
Αυγουσταίο και µία άλλη στο Φόρο του Κωνσταντίνου, δύο Πραιτώρια, το Κυαιστώριον
(είδος αστυνοµίας για τους ξένους) κοντά στην Αγία Σοφία, το Γενικόν (θησαυροφυλάκιο του
κράτους), το Ειδικόν (θησαυροφυλάκιο του αυτοκράτορα) και το Καπιτώλιον.
Αξιόλογα επίσης οικοδοµήµατα ήταν εκείνα που συγκροτούσαν το Πανεπιστήµιο. Το
πατριαρχείο κάλυπτε το χώρο µεταξύ Αγίας Σοφίας και Αγίας Ειρήνης. Τα φιλανθρωπικά
ιδρύµατα βρίσκονταν σε άµεση σχέση µε τα µοναστήρια. Στη Μονή του Παντοκράτορα
υπήρχε αξιόλογο νοσοκοµείο, ενώ στο χώρο του πατριαρχείου λειτουργούσε ο Ξενώνας του
Σαµψών, το σπουδαιότερο φιλανθρωπικό ίδρυµα της πρωτεύουσας.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ Α΄ ΧΛΩΡΟΣ: Ρωµαίος αύγουστος (305-306), πατέρας του Μεγάλου
Κωνσταντίνου. Γεννήθηκε στο Ιλλυρικό. Το 293 αναγορεύτηκε καίσαρας, όταν εφαρµόστηκε
το σύστηµα της Τετραρχίας, και ανέλαβε τη διοίκηση των επαρχιών της Γαλατίας και της
Βρετανίας. Το 280 παντρεύτηκε την Ελένη. Απέναντι στους χριστιανούς τήρησε ανεκτική
στάση. Το 305 ανακηρύχθηκε αύγουστος στη ∆ύση. Πέθανε το 306 στο Εβόρακο (Υόρκη
Αγγλίας).
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ Β΄: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (337-361), γιος του Μεγάλου
Κωνσταντίνου και της Φαύστας. Πολέµησε κατά των Περσών, και το 353 µετά την
εξουδετέρωση του αδερφού του, Κωνσταντίνου, και του Μαγνεντίου έµεινε µονοκράτορας.
Υποστήριξε τον αρειανισµό και αντιµετώπισε εχθρικά τους ειδωλολάτρες και τους οπαδούς
της Συνόδου της Νικαίας. Πέθανε το 361 στην Ταρσό της Κιλικίας υποδεικνύοντας ως
διάδοχό του τον Ιουλιανό.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ Γ΄ ΦΛΑΒΙΟΣ: Ρωµαίος αύγουστος που υπηρέτησε ως στρατηγός του
Ρωµαίου αυτοκράτορα Ονώριου πριν ανέβει στο θρόνο. Μετακίνησε τους Βησιγότθους στην
Ισπανία και στη συνέχεια στη Ν∆ Γαλατία. Το 421 ανακηρύχθηκε συναυτοκράτορας του
Ονώριου. Πέθανε λίγους µήνες αργότερα.
ΚΩΝΣΤΑΣ Α΄: Τριτότοκος γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου και αυτοκράτορας του ∆υτικού
Ρωµαϊκού Κράτους (337-350). Το 333 αναγορεύτηκε καίσαρας και ανέλαβε τη διοίκηση της
Ιταλίας, της Παννονίας και της Αφρικής. Το 337 ανακηρύχθηκε αύγουστος και ανέλαβε και τη
διοίκηση του Ιλλυρικού. Το 340, µετά το θάνατο του αδερφού του, Κωνσταντίνου Β΄, έµεινε ο
µόνος κυρίαρχος όλου του ∆υτικού Ρωµαϊκού Κράτους. Έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την
- 105 -
επίλυση των αµυντικών προβληµάτων του κράτους του. Υπήρξε φανατικός χριστιανός, και
στο θρησκευτικό τοµέα η πολιτική του πυροδότησε εντάσεις µε τον αδερφό του, τον
Κωνστάντιο Β΄, ο οποίος ήταν φιλοαρειανός. Από το 342 ακολούθησε µια σκανδαλώδη
ιδιωτική ζωή, παραµέλησε τα καθήκοντά του και τελικά δολοφονήθηκε σε ηλικία 30 µόλις
ετών.
ΚΩΝΣΤΑΣ Β΄: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (641-668), γιος του Κωνσταντίνου Γ΄ και
εγγονός του Ηρακλείου. Τα πιο σηµαντικά προβλήµατα που αντιµετώπισε στη διάρκεια της
βασιλείας του ήταν η αραβική εξάπλωση και ο µονοθελητισµός. Οι Άραβες µε αρχηγό τον
Μωαβιά κατέλαβαν µέρος της Κύπρου το 649 και της Ρόδου το 654. Απέναντι στο
θρησκευτικό πρόβληµα του µονοθελητισµού ακολούθησε συµβιβαστική και ειρηνευτική
πολιτική. Μέσα στα σχέδιά του συµπεριέλαβε και το δυτικό τµήµα της αυτοκρατορίας, µε
στόχο τη διατήρηση των κτήσεων στη ∆ύση. Επισκέφθηκε τη ∆ύση και παρέµεινε εκεί σχεδόν
πέντε χρόνια, οπότε και δολοφονήθηκε.
ΛΑΚΤΑΝΤΙΟΣ: Λατίνος εκκλησιαστικός συγγραφέας (3ος-4ος αι.). Καταγόταν από τη
βόρεια Αφρική και σπούδασε ρητορική τέχνη. Ο ∆ιοκλητιανός τον προσκάλεσε να διδάξει τη
ρητορική τέχνη στη Νικοµήδεια. Η προσχώρησή του όµως στο χριστιανισµό τον ανάγκασε να
εγκαταλείψει τη Νικοµήδεια την εποχή του διωγµού που εξαπέλυσε ο ∆ιοκλητιανός εναντίον
των χριστιανών (305). Στη συνέχεια έγραψε κάποια έργα, τα περισσότερα από τα οποία έχουν
απολογητικό χαρακτήρα («Περί του Θανάτου των ∆ιωκτών», «Θείες Θεσµοθεσίες» κ.ά.) Το
έργο του άσκησε µεγάλη επίδραση στη ∆ύση.
ΛΑΟΝΙΚΟΣ ΧΑΛΚΟΚΟΝ∆ΥΛΗΣ: Σηµαντικός ιστορικός του 15ου αιώνα (1423-1490).
Καταγόταν από επιφανή οικογένεια των Αθηνών. Ο πατέρας του, Γεώργιος Χαλκοκονδύλης,
σηµαντικός παράγοντας του τόπου, ήρθε σε ρήξη µε τους Φράγκους δυνάστες και κατέφυγε
στην Πελοπόννησο. Σύµφωνα µε τις πληροφορίες του Κυριάκου του εξ Αγκώνος, ο νεαρός
Λαόνικος Χαλκοκονδύλης βρισκόταν το 1447 στην Αυλή των δεσποτών του Μυστρά και ήταν
µαθητής του Πλήθωνα. Το 1449 συνόδευσε τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΙΑ΄ Παλαιολόγο
στην Κωνσταντινούπολη. Πάντως, κατά την άλωση δεν βρισκόταν εκεί. Είναι άγνωστος ο
τόπος όπου πέθανε. Υποστηρίχτηκε ότι επέστρεψε στην Αθήνα ή ότι κατέφυγε στην Ιταλία ή
την Κρήτη. Στο έργο του, «Αποδείξεις Ιστοριών», περιγράφονται αναλυτικά τα γεγονότα της
περιόδου 1298-1463.
ΛΕΟΝΤΙΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (695-698). Ανήκε στη συγκλητική αριστοκρατία.
Κατέλαβε τη σηµαντική θέση του στρατηγού του θέµατος των Ανατολικών. Με τη βοήθεια
µερικών αυλικών και του δήµου των Βενετών ανέτρεψε τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό Β΄, τον
οποίο και ρινοτόµησε. Στη διάρκεια της βασιλείας του οι Άραβες κατέλαβαν την Καρχηδόνα,
την οποία όµως ανακατέλαβε οργανώνοντας µεγάλη εκστρατεία. Ο στρατός επιστρέφοντας
από την εκστρατεία επαναστάτησε στην Κρήτη και τον ανέτρεψε. Νέος αυτοκράτορας
αναγορεύτηκε ο Τιβέριος Β΄ Αψίµαρος. Ο Λεόντιος αποσύρθηκε και έγινε µοναχός. Όταν το
705 ο Ιουστινιανός Β΄ επανήλθε στο θρόνο, τον παρέδωσε στο λαό στον Ιππόδροµο, όπου και
θανατώθηκε µε άγριο τρόπο.
ΛΕΩΝ Α΄: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (457-474). Γεννήθηκε στη Θράκη το 400. Πριν
γίνει αυτοκράτορας είχε αναλάβει διάφορες ανώτερες και ανώτατες θέσεις στο στράτευµα.
Όταν πέθανε ο αυτοκράτορας Μαρκιανός, ο Άσπαρ, ο οποίος αν και είχε βαρβαρική καταγωγή
ήταν ο ρυθµιστής της πολιτικής κατάστασης, προώθησε στο θρόνο τον Λέοντα αποσκοπώντας
στη συνέχιση της επιρροής του. Ο Λέων όµως δεν ήταν διατεθειµένος να παραµείνει υποχείριο
του Άσπαρος, γι’ αυτό προώθησε το γαµπρό του, Ζήνωνα, αρχηγό των Ισαύρων, σε υψηλά
αξιώµατα, δηµιουργώντας έτσι έναν αντιβαρβαρικό πόλο ισχύος. Η διαµάχη ανάµεσα στον
Άσπαρα και τον Λέοντα έληξε µε τη δολοφονία του πρώτου έπειτα από διαταγή του δεύτερου
(471). Επιχείρησε µε την αντιβαρβαρική πολιτική του και στο εσωτερικό του κράτους και στη
∆ύση να αποκαταστήσει τη ρωµαϊκή κυριαρχία αλλά απέτυχε. Η εκστρατεία, µάλιστα,
εναντίον των Βανδάλων (468) δηµιούργησε σοβαρό οικονοµικό πρόβληµα, το οποίο
προσπάθησε να αντιµετωπίσει µε σφιχτή οικονοµική πολιτική και καταπιεστική φορολογία.
Πέθανε το 474 αφήνοντας διάδοχο τον εγγονό του, Λέοντα Β΄.
ΛΕΩΝ Β΄: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (467-474), γιος του Ζήνωνα, εγγονός του Λέοντα
Α΄. Το 474, µετά το θάνατο του παππού του, έγινε αυτοκράτορας σε ηλικία επτά ετών. Έστεψε
συναυτοκράτορα τον πατέρα του, Ζήνωνα. Πέθανε λίγους µήνες µετά.
- 106 -
ΛΕΩΝ Γ΄ Ο ΙΣΑΥΡΟΣ: Ένας από τους πλέον σηµαντικούς αυτοκράτορες του Βυζαντίου
(717-741). Γεννήθηκε το 680 στη Γερµανικεία (σηµ. τουρκικό Μαράς).
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιουστινιανού Β΄ έγινε σπαθάριος, ενώ την εποχή του
Αναστάσιου Β΄ διορίστηκε στρατηγός του σηµαντικού θέµατος των Ανατολικών. Το 716
επαναστάτησε εναντίον του αυτοκράτορα Θεοδόσιου Γ΄ και το 717 µε τη βοήθεια του
στρατηγού του θέµατος των Αρµενιάκων κατέλαβε το θρόνο. Το διάστηµα 717-
718 αντιµετώπισε µε επιτυχία την επίθεση των Αράβων εναντίον της Κωνσταντινούπολης,
κάνοντας εκτεταµένη χρήση του υγρού πυρός. Στο µέτωπο της Μικράς Ασίας όµως το
Βυζάντιο έχασε σηµαντικά εδάφη από τις συνεχείς επιδροµές των Αράβων, µε αποκορύφωµα
την πολιορκία της Νίκαιας (727). Η αποφασιστική µάχη δόθηκε στα υψίπεδα της Ανατολίας
το 740 κοντά στο Ακροηνό (σηµ. Αφιόν Καραχισάρ). Εκεί τα βυζαντινά στρατεύµατα υπό την
αρχηγία του γιου του Λέοντα, Κωνσταντίνου, πέτυχαν σπουδαία νίκη.
Στον εσωτερικό τοµέα ο Λέων ασχολήθηκε µε την αναδιοργάνωση του βυζαντινού στρατού,
αποσκοπώντας στην παγίωση του θεσµού των θεµάτων.
Όσον αφορά στη νοµοθεσία, εξέδωσε το 726 ένα σύντοµο νοµικό εγχειρίδιο, την «Εκλογή των
Νόµων». Στο θρησκευτικό τοµέα η βασιλεία του σφραγίστηκε από τη µεγάλη κρίση που
ξέσπασε στο εσωτερικό του κράτους, την Εικονοµαχία. Από το 726 άρχισε µε συγκαλυµµένο
τρόπο να στρέφεται εναντίον των εικόνων. Οι πρώτες αυτές ενέργειές του προκάλεσαν την
αντίδραση των εικονόφιλων της Ελλάδας, ο στόλος τους όµως υπό τον Αγαλλιανό
καταστράφηκε µπροστά στην Κωνσταντινούπολη. Αφού κατόρθωσε να ελέγξει τις
αντιδράσεις, προχώρησε το 730 στην έκδοση διατάγµατος, το οποίο όριζε την καταστροφή
των εικόνων και το διωγµό των εικονόφιλων. Η αρνητική στάση του πάπα Γρηγόριου Β΄
απέναντι στις αποφάσεις του αυτοκράτορα εξώθησε τον τελευταίο στην απόσπαση των
περιοχών της νότιας Ιταλίας και της Σικελίας από τη δικαιοδοσία της Ρώµης, στερώντας έτσι
από τον πάπα πολύτιµα έσοδα. Ο Λέων Γ πέθανε το 741.
ΛΕΩΝ ∆΄ Ο ΧΑΖΑΡΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (775-780), γιος του Κωνσταντίνου
Ε΄ και της Ειρήνης, πριγκίπισσας των Χαζάρων. Γεννήθηκε το 750. Στην αρχή της βασιλείας
του ο Λέων άσκησε πιο ελαστική εικονοµαχική πολιτική σε σχέση µε τον πατέρα του και
επέτρεψε την επαναλειτουργία πολλών µονών. Παντρεύτηκε την Ειρήνη την Αθηναία από την
οποία απέκτησε τον Κωνσταντίνο ΣΤ΄, µετέπειτα αυτοκράτορα. Υπό την πίεση του στρατού
αναγκάστηκε να υιοθετήσει την εικονοµαχική πολιτική του πατέρα του. Πέθανε κάτω από
µυστηριώδεις συνθήκες το 780.
ΛΕΩΝ Ε΄ Ο ΑΡΜΕΝΙΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (813-820). Ως στρατηγός του
θέµατος των Ανατολικών ανέτρεψε τον Μιχαήλ Α΄. Ανακατέλαβε από τους Βουλγάρους τη
Μεσηµβρία (813), ενώ το 815 έκλεισε συνθήκη ειρήνης µαζί τους. Αναγνώρισε τον
Καρλοµάγνο ως βασιλιά, ο οποίος επέστρεψε στο Βυζάντιο τη Βενετία. Την ίδια χρονιά
συγκάλεσε σύνοδο, αλλά ποτέ δεν αναγνωρίστηκε επειδή ήταν εικονοκλαστική.
∆ολοφονήθηκε µέσα στο Ναό της Αγίας Σοφίας το 820 από οµάδα συνωµοτών µε επικεφαλής
το µετέπειτα αυτοκράτορα Μιχαήλ Β΄ τον Τραυλό.
ΛΕΩΝ ΣΤ΄ Ο ΣΟΦΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (886-912), γιος του Βασίλειου Α΄.
Γεννήθηκε το 866 και ήταν µαθητής του Φώτιου, τον οποίο, όταν έγινε αυτοκράτορας, δεν
δίστασε να αποµακρύνει από τον πατριαρχικό θρόνο. Είχε εξαιρετική µόρφωση και
διακρίθηκε ως δόκιµος συγγραφέας και ενθουσιώδης ρήτορας. Στον εξωτερικό τοµέα υπέστη
πολλές και οδυνηρές για το κράτος ήττες, αλλά είχε και µερικές επιτυχίες στη Μικρά Ασία
απέναντι στους Άραβες. Πρώτα ηττήθηκε από τους Βουλγάρους του Συµεών στο
Βουλγαρόφυγο (896), ενώ στη συνέχεια οι Άραβες ολοκλήρωσαν την κατάληψη της Σικελίας.
Οι Άραβες έκαναν επιδροµές στο χώρο της Βαλκανικής, κατέστρεψαν τη ∆ηµητριάδα (902),
ενώ το 904 ο Λέων Τριπολίτης αιµατοκύλησε και λεηλάτησε τη Θεσσαλονίκη. Προσπάθεια
του βυζαντινού στόλου να ανακαταλάβει την Κρήτη απέτυχε το 911. Στη Μικρά Ασία όµως το
Βυζάντιο πέτυχε να σταθεροποιήσει την κατάσταση µε τη νίκη του εναντίον των Αράβων στα
Άδανα (900).
Η εσωτερική του πολιτική διακρίνεται για τις αντιφάσεις της. Από τη µια πλευρά, για να
µπορέσει να αποκτήσει διάδοχο, έφτασε µέχρι τον τέταρτο γάµο µε τη Ζωή την Καρβονοψίνα
(αφού οι τρεις πρώτες γυναίκες του πέθαναν), προκαλώντας έτσι προβλήµατα µε την
εκκλησία. Από την άλλη, προχώρησε στον εκσυγχρονισµό και στην κωδικοποίηση της
- 107 -
νοµοθεσίας («Βασιλικά», «Επαρχικόν Βιβλίον», «Νεαρές»). Πέθανε το 912.

ΛΕΩΝ Ο ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ: Βυζαντινός σοφός (790-870) και αρχιεπίσκοπος
Θεσσαλονίκης (840-843). Γεννήθηκε και σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη. Στη συνέχεια
έµεινε για κάποιο χρονικό διάστηµα στην Άνδρο, όπου διδάχτηκε φιλοσοφία, ρητορική και
αριθµητική από κάποιο σοφό άντρα. Επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη κι εκεί άρχισε να
παραδίδει ιδιωτικά µαθήµατα. Η φήµη του έφτασε µέχρι την Αυλή του χαλίφη της Βαγδάτης
Αλ Μαµούν, ο οποίος µάλιστα ζήτησε από τον αυτοκράτορα Θεόφιλο να του στείλει τον
Λέοντα στην Αυλή του έναντι ενός πολύ µεγάλου χρηµατικού ποσού. Το 855 ο Λέων
διορίστηκε σχολάρχης των µαθηµατικών στην Ανώτερη Σχολή της Μαγναύρας. Ο Λέων
αποκαλούσε τον εαυτό του «Έλληνα» και γι’ αυτό κατηγορήθηκε ως ειδωλολάτρης.
Σηµαντική υπήρξε η προσφορά του στη διάσωση και τη διάδοση των έργων των αρχαίων
Ελλήνων µαθηµατικών και αστρονόµων. ∆ιόρθωσε ένα λάθος του Πορφύριου στον
υπολογισµό της κίνησης των πλανητών, ενώ εισήγαγε τα γράµµατα του ελληνικού αλφαβήτου
στη δήλωση των γενικών αριθµών.
ΛΕΩΝ ΤΡΙΠΟΛΙΤΗΣ: Χριστιανός αρνησίθρησκος (τέλη 9ου-αρχές 10ου αι.), που
εµφανίστηκε ως ναύαρχος των Αράβων. Υπό την αρχηγία του ο αραβικός στόλος κυριάρχησε
στο χώρο του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου γενικότερα. Προσπάθησε να επιτεθεί
εναντίον της ίδιας της Κωνσταντινούπολης, αλλά όταν απέτυχε στράφηκε εναντίον της
Θεσσαλονίκης (Ιούλιος 904), την οποία κατέλαβε και αιµατοκύλησε. Μετέφερε χιλιάδες
κατοίκους της στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής, ενώ από την ενέργειά του αυτή
επωφελήθηκαν οι Βούλγαροι και επέκτειναν τα σύνορά τους προς το νότο. Το 912 κατέστρεψε
το βυζαντινό στόλο υπό το ναύαρχο Ιµέριο πλησίον της Χίου. Μόλις το 923 οι Βυζαντινοί
κατάφεραν να συντρίψουν το στόλο του Τριπολίτη κοντά στη Λήµνο (ναύαρχος Ιωάννης
Ραδηνός).
ΛΙΒΑΝΙΟΣ: Σηµαντικός φιλόσοφος και ρήτορας του 4ου αιώνα. Γεννήθηκε το 314 στην
Αντιόχεια. Σπούδασε κυρίως στη σχολή των Αθηνών και είχε δάσκαλο τον ∆ιόφαντο. Το 340
ίδρυσε στην Κωνσταντινούπολη δική του σχολή, την οποία αργότερα, και για πέντε χρόνια,
µετέφερε στη Νικοµήδεια. Το 354 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αντιόχεια, όπου δίδαξε
µέχρι το θάνατό του και αναδείχθηκε ως πλέον σηµαντικός δάσκαλος ρητορικής της εποχής
του. Έγραψε λόγους και επιστολές που παρουσιάζουν σηµαντικό ιστορικό ενδιαφέρον, επειδή
αναφέρουν επίκαιρα συµβάντα της εποχής του.
ΛΙΚΙΝΙΟΣ: Ρωµαίος αυτοκράτορας (307-324) που καταγόταν από την Ιλλυρία. Ήταν
έµπιστος αξιωµατικός του Γαλέριου και ανακηρύχθηκε αύγουστος το 307. ∆ιαδέχτηκε τον
Γαλέριο µετά το θάνατό του (311) και ανέλαβε τη διοίκηση της Ανατολής µε συνάρχοντα τον
Μαξιµίνο που ανέλαβε τη διοίκηση της Παννονίας. Το 313 συγκρούστηκε µε τον Μαξιµίνο,
τον νίκησε και παρέµεινε µόνος κύριος του κράτους της Ανατολής. Την ίδια περίοδο στη
∆ύση είχε επικρατήσει ο Κωνσταντίνος, του οποίου την αδερφή, την Κωνσταντία,
παντρεύτηκε ο Λικίνιος. Οι δύο αύγουστοι συναντήθηκαν στο Μεδιόλανο (σηµ. Μιλάνο) το
313 και συµφώνησαν στην πολιτική που θα ακολουθούσαν για την αποκατάσταση της
θρησκευτικής γαλήνης. ∆εν εκδόθηκε διάταγµα, αλλά αποφασίστηκε η ελευθερία της
θρησκευτικής συνείδησης και να αποδοθούν στους χριστιανούς οι περιουσίες τους που είχαν
δηµευτεί. Παρά τη συγγένεια οι δύο συνάρχοντες γρήγορα ήρθαν σε σύγκρουση. Ο Λικίνιος
το 320 παραβίασε τη συµφωνία του Μεδιόλανου στην Ανατολή. Στη µάχη της Χρυσούπολης
στη Βιθυνία (324) ο Κωνσταντίνος νίκησε τον Λικίνιο και έγινε µονοκράτορας.
ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ Ο ΣΑΜΟΣΑΤΕΥΣ: Σοφιστής και σατιρικός συγγραφέας από τη Συρία, ο
οποίος γεννήθηκε το 120 στα Σαµόσατα, κοντά στον Ευφράτη (εξελληνισµένος Σύρος). Σε
νεαρή ηλικία ασχολήθηκε µε τη µαρµαρογλυπτική, επάγγελµα που ασκούσαν και µέλη της
οικογένειάς του. Η αγάπη του για τα γράµµατα τον ώθησε σε άλλους δρόµους. Τελειοποίησε
τα ελληνικά του και διδάχτηκε τη ρητορική τέχνη. Περιηγήθηκε την Ελλάδα, την Ιταλία και τη
Γαλατία, όπου δίδαξε και απέκτησε πολλούς φίλους. ∆εν συγκαταλέγεται όµως στους
κορυφαίους σοφιστές της εποχής του. Μετά τα µέσα του 2ου αιώνα εγκαταστάθηκε στην
Αθήνα, µελέτησε κωµωδία και φιλοσοφία και στράφηκε στη συγγραφή έργων. Πέθανε µετά
το 180 στην Αθήνα. Του αποδίδονται 82 έργα: επιδεικτικοί λόγοι («Τυραννοκτόνος»,
«Φάλαρις», «∆ίκη Φωνηέντων» κ.ά.), διάλογοι, οι οποίοι είναι και τα πιο αντιπροσωπευτικά
του έργα («Θεών ∆ιάλογοι», «Νεκρικοί ∆ιάλογοι», «Μένιππος» κ.ά.), επιστολές («Πώς ∆ει
- 108 -
την Ιστορίαν Συγγράφειν», «Προς τον Απαίδευτον και Πολλά Βιβλία Ωνούµενον» κ.ά.) και
µυθιστορίες («Αληθής Ιστορία», «Λούκιος ή Όνος» κ.ά.). Στα έργα του σατιρίζει τις
δεισιδαιµονίες των συγχρόνων του, την προσποίηση και τις παρεξηγήσεις των φιλοσόφων, τον
παρασιτισµό και τις ανθρώπινες αδυναµίες. Επισηµαίνει τις λογικές και ηθικές εκτροπές της
µυθολογίας, κατεβάζει τους θεούς στο επίπεδο των θνητών και αποκαλύπτει την παρακµή της
θρησκευτικής πίστης στην εποχή του.
ΛΟΥΚΟΥΛΟΣ ΛΕΥΚΙΟΣ ΛΙΚΙΝΙΟΣ: Ρωµαίος στρατηγός ο οποίος γεννήθηκε το 117
π.Χ. Κατέλαβε πολλά αξιώµατα και το 74 π.Χ. εκλέχτηκε ύπατος και διορίστηκε διοικητής της
Κιλικίας και αργότερα ολόκληρης της Μικράς Ασίας, όταν ο βασιλιάς του Πόντου,
Μιθριδάτης ΣΤ΄ ο Ευπάτωρ, εισέβαλε στη Βιθυνία. Ο Λούκουλος οδήγησε τα στρατεύµατά
του εναντίον του και πέτυχε σηµαντικές νίκες (74-66 π.Χ.). Στασιαστικά κινήµατα στο
στράτευµα τον ανάγκασαν να παραδώσει την αρχηγία και να αποσυρθεί. Έζησε µια ζωή µέσα
στη χλιδή και την πολυτέλεια, όπως µαρτυρεί και το επίθετο «λουκούλειος» (=πολυτελής) που
παράγεται από το όνοµά του.
ΜΑΝΟΥΗΛ Α΄ ΚΟΜΝΗΝΟΣ: Βυζαντινός αυτοκράτορας (1143-1180), γιος και διάδοχος
του Ιωάννη Β΄ Κοµνηνού. Γεννήθηκε το 1122. Ανέβηκε στο θρόνο µε υπόδειξη του πατέρα
του, ο οποίος παραµέρισε τον πρωτότοκο γιο του Αλέξιο. Παρέλαβε ένα κράτος ισχυρό και
ακµαίο, γεγονός που οφειλόταν στην πολιτική του Ιωάννη Β΄. Στη διάρκεια της βασιλείας του
κλήθηκε να αντιµετωπίσει τις επεκτατικές βλέψεις των Σελτζούκων εµίρηδων της Μοσούλης,
τους σταυροφόρους της Β΄ Σταυροφορίας, καθώς και τους Νορµανδούς της Σικελίας, που
παραβίασαν τα σύνορα της αυτοκρατορίας. Οι Σελτζούκοι εµίρηδες της Μοσούλης,
εκµεταλλευόµενοι τις αντιθέσεις Συρίας και Παλαιστίνης, κατέλαβαν την πόλη της Έδεσσας,
γεγονός που συγκίνησε το δυτικό χριστιανικό κόσµο και έδειξε το µέγεθος του τουρκικού
κινδύνου. Για να τον αντιµετωπίσουν, οι ηγεµόνες της ∆ύσης αποφάσισαν να οργανώσουν τη
Β΄ Σταυροφορία, στην οποία συµµετείχαν ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος Ζ΄, που
ηγήθηκε της σταυροφορίας, και ο Γερµανός αυτοκράτορας Κορράδος Γ΄. Το 1147 οι
σταυροφόροι έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη και ο Μανουήλ για να τους αποµακρύνει
διευκόλυνε τη διέλευσή τους στη Μικρά Ασία. Οι διαφωνίες ανάµεσα σε Γερµανούς και
Γάλλους, ο κακός προγραµµατισµός και οι δυσχέρειες που αντιµετώπισαν οι σταυροφόροι
συντέλεσαν τελικά στην αποτυχία αυτής της εξόρµησης. Την αποτυχία εκµεταλλεύτηκαν οι
Νορµανδοί της Σικελίας και µε αρχηγό τον Ρογήρο παραβίασαν τα σύνορα της Βυζαντινής
Αυτοκρατορίας, κάνοντας επιδροµές στον ελλαδικό χώρο. Κατέλαβαν την Κέρκυρα (1147)
και λεηλάτησαν τη Θήβα και την Κόρινθο, όπου ανθούσε η µεταξοτεχνία, και µετέφεραν
εργάτες ειδικευµένους στη Σικελία. ∆ύο χρόνια αργότερα οι Βυζαντινοί ανακατέλαβαν την
Κέρκυρα (1149) µε τη βοήθεια των Βενετών, στους οποίους ανανεώθηκαν τα εµπορικά
προνόµια. Μεταξύ 1150-1153 ο Μανουήλ ενεπλάκη σε πολέµους µε τους Ούγγρους. Το 1154
πέθανε ο Ρογήρος και ο Μανουήλ πίστεψε πως του δινόταν η ευκαιρία να αποκαταστήσει τη
βυζαντινή κυριαρχία στη νότια Ιταλία. Με βυζαντινά στρατεύµατα κατέλαβε τις περιοχές από
την Αγκόνα µέχρι τον Τάραντα (1155). Οι Βενετοί όµως, επειδή φοβήθηκαν τα επεκτατικά
σχέδια των Βυζαντινών, συµµάχησαν µε το νέο αυτοκράτορα της Γερµανίας Φρειδερίκο Α΄
Βαρβαρόσα, τάχθηκαν µε το µέρος των Νορµανδών και κατόρθωσαν να αποµακρύνουν τους
Βυζαντινούς, ανακτώντας τα περισσότερα εδάφη τους.
Η πολιτική του Μανουήλ στη ∆ύση είχε αποτύχει και το 1158 έκλεισε ειρήνη
εγκαταλείποντας οριστικά τις φιλοδοξίες των Βυζαντινών. Στη συνέχεια το ενδιαφέρον του
στράφηκε στην Ανατολή, όπου αποκατέστησε την κυριαρχία των Βυζαντινών στην περιοχή
της Κιλικίας. Η εµπλοκή του στα δυναστικά ζητήµατα της Ουγγαρίας τον οδήγησε σε νέους
µακροχρόνιους πολέµους µε τους Ούγγρους (1161-1167), από τους οποίους εξήλθε νικητής,
χωρίς όµως σηµαντικά εδαφικά κέρδη (∆αλµατία, Κροατία, Βοσνία, περιοχή Σιρµίου). Στη
συνέχεια αντιµετώπισε µε επιτυχία τους επαναστατηµένους Σέρβους και ανάγκασε τον αρχηγό
τους Στέφανο Νεµάνια να συνθηκολογήσει (1172). Βρέθηκε σε νέα διένεξη µε τους Βενετούς,
εξαιτίας της ∆αλµατίας που περιήλθε στους Βυζαντινούς, και αναγκάστηκε να παραχωρήσει
προνόµια στους Γενουάτες (1169) και τους Πισάτες (1170). Συνέλαβε ακόµη Βενετούς
εµπόρους που βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη και κατάσχεσε τις περιουσίες και τα πλοία
τους. Ξέσπασε έτσι νέος πόλεµος µε τη Βενετία, που έληξε το 1179, ενώ οι Βενετοί
διατήρησαν τα προνόµιά τους. Η αποτυχία της πολιτικής του Μανουήλ στο πρόβληµα που είχε
- 109 -
δηµιουργηθεί µε τους Νορµανδούς και τους Βενετούς έθεσε τις βάσεις για την επιθετική
πολιτική της ∆ύσης. Η τελευταία εκστρατεία του Μανουήλ ήταν εναντίον των Σελτζούκων
του Ικονίου (1176). Στη θέση Μυριοκέφαλο ο βυζαντινός στρατός υπέστη πανωλεθρία, µε
αποτέλεσµα να γίνει µόνιµη πια η παρουσία των Σελτζούκων στη Μικρά Ασία.
Οι αποτυχίες του Μανουήλ στον εξωτερικό τοµέα είχαν τον αντίκτυπό τους και στο εσωτερικό
της αυτοκρατορίας. Οι ∆υνατοί ενίσχυσαν ακόµη περισσότερο τις θέσεις τους, χωρίς η
κεντρική εξουσία να µπορεί να θέσει φραγµό στις επιδιώξεις τους.
Ο Μανουήλ Α΄ Κοµνηνός πέθανε το 1180, συντριµµένος από την αποτυχία της πολιτικής του
και κυρίως από την καταστροφή στο Μυριοκέφαλο.
ΜΑΝΟΥΗΛ Β΄ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1391-1425). Γεννήθηκε
το 1350 και ήταν δευτερότοκος γιος του Ιωάννη Ε΄ Παλαιολόγου. Υπήρξε ικανός και
δραστήριος ηγεµόνας, µε φιλολογικές και θεολογικές αναζητήσεις. Η βασιλεία του συµπίπτει
µε µια περίοδο παρακµής της αυτοκρατορίας, την οποία παρά τις ικανότητές του δεν µπόρεσε
να ανακόψει. Το 1373 ο πατέρας του τον ανακήρυξε συµβασιλέα, αλλά η τελετή στέψης του
έγινε µετά το θάνατο του Ιωάννη Ε΄, το 1391. Μέχρι να αναλάβει επίσηµα την εξουσία
αντιµετώπισε έντονα δυναστικά προβλήµατα, ιδίως από τον αδερφό του Ανδρόνικο ∆΄
Παλαιολόγο και τον ανιψιό του Ιωάννη Ζ΄, αλλά τελικά επιβλήθηκε. Τη δυναστική κρίση
εκµεταλλεύτηκαν οι Τούρκοι για να τους καταστήσουν όργανα της πολιτικής τους. Λίγο µετά
την άνοδό του στο θρόνο, ο σουλτάνος Βαγιαζήτ Α΄ κατέλαβε τη Θεσσαλονίκη (1393) και,
εκµεταλλευόµενος τις διαµάχες ηγεµονίσκων των Αθηνών και της Πελοποννήσου,
κατευθύνθηκε προς τα εκεί, νίκησε τους αντιπάλους και κατέλαβε πολλά φρούρια. Το 1394
άρχισε να πιέζει ασφυκτικά την Κωνσταντινούπολη. Η επιθετική πολιτική των Τούρκων
ανησύχησε τους χριστιανούς γείτονες και τη ∆ύση, επειδή όµως δεν µπορούσαν να
συνεννοηθούν και να αναλάβουν πρωτοβουλία, κάθε προσπάθειά τους έπεφτε στο κενό ή
παρέµενε στα λόγια. Το µόνο σοβαρό εγχείρηµα απόκρουσης του τουρκικού κινδύνου
προήλθε από το βασιλιά της Ουγγαρίας Σιγισµούνδο, που οργάνωσε αντιτουρκική
σταυροφορία, στην οποία συµµετείχαν Ούγγροι, Γάλλοι, Βενετοί, Γερµανοί, Γενουάτες και
µικροί σχηµατισµοί Πολωνών, Βοηµών, Άγγλων και Ισπανών. Η σταυροφορία αυτή οδήγησε
στη µάχη της Νικόπολης (1396), όπου οι Τούρκοι επικράτησαν των σταυροφόρων. Αυτή η
νίκη ενίσχυσε τους Τούρκους, οι οποίοι ξανάρχισαν την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης
και τις επιδροµές στον ελλαδικό χώρο. Ο Μανουήλ µπροστά στον κίνδυνο ζήτησε βοήθεια
από τη ∆ύση. Η βοήθεια σε χρήµατα και άντρες που έστειλαν οι ∆υτικοί ήταν περιορισµένη
και εποµένως αναποτελεσµατική. Ο ίδιος ο Μανουήλ από το 1399 µέχρι το 1403 βρέθηκε
στην Αυλή των Ευρωπαίων ηγεµόνων, προκειµένου να αποσπάσει µεγαλύτερη και πιο
ουσιαστική βοήθεια. Τελικά, η ήττα των Οθωµανών Τούρκων από τα µογγολικά στρατεύµατα
του Ταµερλάνου στην Άγκυρα (1402), ο θάνατος του σουλτάνου Βαγιαζήτ και οξύτατα
δυναστικά προβλήµατα και ταραχές που ξέσπασαν στο τουρκικό κράτος έσωσαν προσωρινά
την αυτοκρατορία και ανέβαλαν την πτώση της Κωνσταντινούπολης για µισό αιώνα.
Οι Βυζαντινοί ανακατέλαβαν τη Θεσσαλονίκη, περιοχές του Εύξεινου Πόντου και τα νησιά
Σκόπελο, Σκιάθο και Σκύρο. Τα επόµενα χρόνια ο Μανουήλ διατήρησε καλές σχέσεις µε τους
Οθωµανούς, λόγω της ανάµειξής του στις ενδοτουρκικές διαφορές και της υποστήριξης που
πρόσφερε στον Μωάµεθ Α΄ (1413-1421). Σε αυτό το διάστηµα ασχολήθηκε µε την οργάνωση
της Πελοποννήσου και την ενίσχυση του δεσποτάτου. Οχύρωσε τον Ισθµό (τείχος Εξαµιλίου)
και προετοίµασε την υποταγή των Φράγκων της Πελοποννήσου (13415-1416). Με την άνοδο
στο σουλτανικό θρόνο του Μουράτ Β΄ (1421-1451) έληξε και η περίοδος των φιλικών
βυζαντινοτουρκικών σχέσεων. Ο Μουράτ πολιόρκησε τη Θεσσαλονίκη και την
Κωνσταντινούπολη (1422) χωρίς επιτυχία. Η κρίσιµη κατάσταση έστρεψε και πάλι τους
Βυζαντινούς στη ∆ύση προς αναζήτηση βοήθειας. Οι ενέργειες αυτές του Μανουήλ
συνδέθηκαν µε το ζήτηµα της ένωσης των δύο Εκκλησιών, ως αντάλλαγµα της όποιας
σταυροφορικής κίνησης (1424). Οι υποσχέσεις που πήρε ο Μανουήλ από τους ∆υτικούς δεν
τηρήθηκαν και το Βυζάντιο έπειτα από διαπραγµατεύσεις µε τους Τούρκους έκλεισε νέα
συµφωνία µαζί τους µε βαρύτατους όρους (1424). Ο Μανουήλ ήδη από το 1422, λόγω
εγκεφαλικού επεισοδίου, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση και τις υποθέσεις του κράτους
διαχειριζόταν ο συµβασιλέας του Ιωάννης Η΄. Παραιτήθηκε από το θρόνο το 1425 και πέρασε
τους τελευταίους µήνες της ζωής του ως µοναχός.
- 110 -
ΜΑΞΕΝΤΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ ΟΥΑΛΕΡΙΟΣ: Ρωµαίος αυτοκράτορας (306-312),

γιος του Μαξιµιανού και συνάρχοντας του Κωνσταντίνου στη ∆ύση µετά την παραίτηση του
∆ιοκλητιανού. Ανέλαβε τη διοίκηση της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Αφρικής. Στη
σύγκρουση µε τον Κωνσταντίνο στη Μουλβία, γέφυρα του Τίβερη (312), νικήθηκε και
πνίγηκε.
ΜΑΞΙΜΙΑΝΟΣ: Ρωµαίος αυτοκράτορας (286-305 και 306-310) ο οποίος καταγόταν από την
Ιλλυρία. Αν και ήταν αµόρφωτος, εξελίχθηκε σε σπουδαίο στρατηγό, γι’ αυτό ο ∆ιοκλητιανός
τον διόρισε συνάρχοντα, αύγουστο (286) και του ανέθεσε τη διοίκηση της ∆ύσης µε έδρα το
Μιλάνο. Παραιτήθηκε το 305 µαζί µε τον ∆ιοκλητιανό και πήρε ξανά το θρόνο το 306. Το 310
ήρθε σε σύγκρουση µε τον Κωνσταντίνο, ο οποίος διαδέχτηκε τον πατέρα του Κωνστάντιο
Χλωρό, νικήθηκε και αιχµαλωτίστηκε (310).
ΜΑΞΙΜΙΝΟΣ ∆ΑΪΑ: Ρωµαίος αυτοκράτορας (309-313), ανιψιός του Γαλέριου.
Αναδείχθηκε καίσαρας µετά την προαγωγή του θείου του σε αύγουστο (305). Ήταν
δεισιδαίµων και βίαιος. Ανέλαβε τη διοίκηση της Ανατολής (περιοχή Ευφράτη,
Μεσοποταµίας) και της Αιγύπτου. Το 310 ανακηρύχθηκε αύγουστος από τους στρατιώτες του.
Εξαπέλυσε σφοδρούς διωγµούς εναντίον των χριστιανών και το διάταγµα που εκδόθηκε από
τον Γαλέριο, τον Κωνσταντίνο και τον Λικίνιο το 311 (ελευθερία άσκησης της λατρείας στους
χριστιανούς) δεν εφαρµόστηκε στην περιοχή της δικαιοδοσίας του. Το 313 συγκρούστηκε µε
τον Λικίνιο κοντά στην Αδριανούπολη, συντρίφτηκε και αυτοκτόνησε.
ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ: Ο πιο σηµαντικός θεολόγος του 7ου αιώνα. Γεννήθηκε
στην Κωνσταντινούπολη το 580 και χρηµάτισε µέχρι το 613 γραµµατεύς εξ απορρήτων του
αυτοκράτορα Ηρακλείου. Καταπολέµησε το µονοφυσιτισµό και το µονοθελητισµό.
ΜΑΡ∆ΑΪΤΕΣ: Χριστιανικός λαός απροσδιόριστης φυλετικής προέλευσης. Ίσως ταυτίζονται
µε τους al-Jarajima των αραβικών πηγών. Τον 7ο αιώνα ήταν εγκαταστηµένοι στην περιοχή
του Λιβάνου. Με τη συνθήκη του 688 ο Ιουστινιανός Β΄ µετακίνησε 12.000 Μαρδαΐτες και
τους εγκατέστησε στην Αρµενία, τη Μικρά Ασία και την Ελλάδα. Το 10ο αιώνα µαρτυρούνται
αυτοτελείς οµάδες στα θέµατα Νικόπολης, Πελοποννήσου και Κεφαλληνίας, οι οποίες
χρησιµοποιούνται στο ναυτικό. Ο Θεοφάνης κατηγορεί τον Ιουστινιανό γι’ αυτή τη
µετοικεσία, γιατί αποδυναµώθηκε η άµυνα της αυτοκρατορίας στα ανατολικά, σπεύδει όµως
να σηµειώσει την ύπαρξη πολλών κοινωνικά ύποπτων ατόµων που κατέφευγαν στους
Μαρδαΐτες. Πάντως, οι Μαρδαΐτες ήταν εµπειρότατοι ναυτικοί και χρησιµοποιήθηκαν και το
911 για την ανάκτηση της Κρήτης (5.000 άτοµα). Κατοικούσαν επίσης στην περιοχή του
ναυτικού θέµατος των Κιββυραιωτών, όπου υπήρχε και ο κατεπάνω των Μαρδαϊτών µε έδρα
την Αττάλεια.
ΜΑΡΚΙΑΝΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (450-457). Ήταν διακεκριµένος στρατιωτικός,
πολύ δραστήριος και συνετός. Οι αρετές του έγιναν αµέσως εµφανείς µόλις ανέλαβε την
εξουσία. Παντρεύτηκε την Πουλχερία, αδερφή του προκατόχου του, Θεοδοσίου Β΄, και έτσι
πέτυχε τη γενική αναγνώριση της ανάρρησης του στο θρόνο. Πρώτο του µέληµα ήταν η
αντιµετώπιση των Ούννων. Ο Μαρκιανός απέρριψε τις υπερφίαλες προτάσεις τους και η
σταθερή αυτή στάση του έκανε τους βαρβάρους διστακτικούς. Έτσι, προτίµησαν να στραφούν
εναντίον της ∆ύσης. Η ήττα τους το 451 στα Καταλαυνικά Πεδία και ο ξαφνικός θάνατος του
Αττίλα δύο χρόνια αργότερα απάλλαξαν οριστικά την αυτοκρατορία από την απειλή τους. Το
451 ο Μαρκιανός συγκάλεσε στη Χαλκηδόνα την ∆΄ Οικουµενική Σύνοδο, η οποία
καταδίκασε το νεστοριανισµό και τη διδασκαλία του Ευτυχούς και θέσπισε το δόγµα των δύο
τέλειων, αχώριστων αλλά και αυθύπαρκτων φύσεων του Χριστού. Με τον 28ο κανόνα της
συνόδου αναγνωριζόταν πλήρης ισοτιµία ανάµεσα στην Εκκλησία της Ρώµης και την
Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης. Μετά τη Σύνοδο της Χαλκηδόνας η αντίθεση των
µονοφυσιτικών περιοχών της Συρίας, της Αιγύπτου και της Παλαιστίνης άρχισε να παίρνει
εθνικό χαρακτήρα, οδηγώντας στην ψυχική αποξένωση από την αυτοκρατορία και τελικά στην
αποκοπή τους από αυτή. Στην εσωτερική του πολιτική ο Μαρκιανός έδειξε την ίδια προσοχή
και σωφροσύνη. Ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός στη διαχείριση των οικονοµικών του κράτους,
χωρίς να επιβαρύνει τους φορολογούµενους µε νέους φόρους. Προσπάθησε, τέλος, να
οργανώσει τον τοµέα της διοίκησης και έλαβε µέτρα εναντίον της αγοροπωλησίας των
δηµόσιων αξιωµάτων. Στο τέλος της βασιλείας του τα κρατικά ταµεία ήταν γεµάτα και για
πολλά χρόνια µετά ο συνετός αυτοκράτορας έµεινε στη µνήµη των Βυζαντινών. Έτσι η
- 111 -
Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο, όπως και τη σύζυγό του Πουλχερία. Ο ξαφνικός του θάνατος
το 457 δεν επέτρεψε στον Μαρκιανό να ρυθµίσει το ζήτηµα της διαδοχής του, µε αποτέλεσµα
ο παντοδύναµος στρατηγός του πραισέντου, ο Αλανός Άσπαρ, να επιβάλει τον
προστατευόµενό του, Λέοντα Α΄.
ΜΑΥΡΙΚΙΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (582-602). Καταγόταν από την Αραβισσό της
Καππαδοκίας και ανήλθε στο θρόνο σε ηλικία 43 ετών. Πριν ανέβει στο θρόνο είχε διατελέσει
κόµης των φοιδεράτων και είχε µεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες στο ενεργητικό του (η πιο
σηµαντική ήταν η νίκη κατά των Περσών στην Κωνσταντίνη το 582 λίγο πριν γίνει
αυτοκράτορας). Θαρραλέος, προνοητικός, µετριοπαθής αλλά και µετριόφρων, γνώριζε άριστα
τη στρατιωτική τέχνη και τις ανάγκες της διοίκησης, όπως αποδεικνύει η δηµιουργία του
θεσµού των εξαρχάτων, πρόδροµου θεσµού των θεµάτων. Πρώτη ενέργεια ήταν η
αντιµετώπιση του περσικού κινδύνου. Ανέθεσε σε άξιους στρατηγούς τη διεξαγωγή των
επιχειρήσεων (Φιλιππικός, Ηράκλειος ο πρεσβύτερος, Πρίσκος, Ναρσής και Γερµανός). Η
ανάµειξη του Μαυρίκιου στα προβλήµατα των Περσών και η υποστήριξη που πρόσφερε στον
Χοσρόη Β΄ εναντίον του στασιαστή Βαράµ οδήγησαν σε σηµαντική νίκη των Βυζαντινών σε
βάρος των στρατευµάτων του στασιαστή στη θέση Γκαντζάκ της Περσαρµενίας (σηµ.
Αζερµπαϊτζάν) το 591. Η νίκη αυτή έδωσε τη δυνατότητα στον Χοσρόη να επανέλθει στο
θρόνο και να συνάψει µε το Βυζάντιο συνθήκη ειρήνης, µε την οποία συµφώνησε να
επιστρέψει το ∆άρας, τη Μαρτυρόπολη και µεγάλο τµήµα της Αρµενίας. Στη συνέχεια ο
Μαυρίκιος στράφηκε στο βαλκανικό µέτωπο. Εκεί η αυτοκρατορία είχε να αντιµετωπίσει τις
επιδροµές των Αβάρων και των συµµάχων τους Γέπιδων και Σκλαβηνών (Σλάβων). Τις
επιχειρήσεις διεξήγαγε ο στρατηγός Πρίσκος. Το 595 οι Άβαροι και οι σύµµαχοί τους
πολιόρκησαν τη Θεσσαλονίκη, χωρίς όµως -ευτυχώς για την αυτοκρατορία- επιτυχία. Το 600
(598 κατ’ άλλους) το Βυζάντιο και οι Άβαροι συµφώνησαν να σταµατήσουν τις εχθροπραξίες
και να αποτελέσει ο ∆ούναβης το βόρειο σύνορο της αυτοκρατορίας. Λίγο µετά το 602 ο
Μαυρίκιος, αποβλέποντας στη συντριβή των Αβάρων και παρά τις συνθήκες που είχαν
υπογράψει, επιτέθηκε εναντίον τους. Ο Πρίσκος εκκαθάρισε γρήγορα το σύνορο του
∆ούναβη, αλλά απροσδόκητα ανακλήθηκε από τον Μαυρίκιο και αντικαταστάθηκε από τον
αδερφό του αυτοκράτορα Πέτρο. Η αδυναµία του νέου στρατηγού να ελέγξει το στράτευµα
οδήγησε σε στάση, την οποία επωφελήθηκε ο κατώτερος αξιωµατικός Φωκάς για να
ανατρέψει τον Μαυρίκιο και να ανέβει ο ίδιος στο θρόνο. Ο νέος αυτοκράτορας έδειξε αµέσως
τον κακό χαρακτήρα του, αφού διέταξε την εκτέλεση του Μαυρίκιου (Νοέµβριος 602) και των
γιων του και λίγο αργότερα της συζύγου του Κωνσταντίνας και των θυγατέρων του. Αποτελεί
πάντως πρόβληµα η αιτιολόγηση της στάσης των δήµων της Κωνσταντινούπολης υπέρ ενός
τυχοδιώκτη (Φωκάς) και εναντίον ενός πετυχηµένου και µετριοπαθούς αυτοκράτορα.
ΜΙΘΡΙ∆ΑΤΗΣ ΣΤ΄ Ο ΕΥΠΑΤΩΡ: Βασιλιάς του Πόντου (111-63 π.Χ.) µε ελληνική
καταγωγή από τη µητέρα του. Φιλοδοξούσε να ιδρύσει µεγάλο κράτος και βρήκε την
ευκαιρία, όταν η Ρώµη ήταν απασχοληµένη µε το Συµµαχικό Πόλεµο, να καταλάβει τη
Γαλατία και την Καππαδοκία και να προσεταιριστεί τους συµµάχους της Ρώµης στη Μικρά
Ασία. Μετέφερε και την πρωτεύουσα του κράτους του στην Πέργαµο. Για να εδραιώσει την
κυριαρχία του σε αυτές τις περιοχές διέταξε τη σφαγή των Ρωµαίων πολιτών της Μικράς
Ασίας. Ο αριθµός αυτών που σφαγιάστηκαν ανήλθε, σύµφωνα µε τον Πλούταρχο, σε 150.000
άτοµα, ενώ κάποιοι άλλοι αναφέρουν 80.000. Οι αριθµοί των νεκρών που παραδίδονται είναι
οπωσδήποτε υπερβολικοί, αφού θεωρείται απίθανο να ήταν σε θέση να πραγµατοποιήσει τόσο
εκτεταµένες σφαγές αµάχων. Κηρύττοντας την απελευθέρωση των ελληνικών πόλεων ο
Μιθριδάτης επιχείρησε να αποσπάσει και την κυρίως Ελλάδα από τους Ρωµαίους. Πολλές
πόλεις, µεταξύ αυτών η Αθήνα και ο Πειραιάς, τον υποδέχτηκαν ως ελευθερωτή. Ο Ρωµαίος
στρατηγός Σύλλας κατόρθωσε να τον νικήσει (Α΄ Μιθριδατικός Πόλεµος, 88-84 π.Χ.).
Νικήθηκε τελικά από τον Ποµπήιο στο Β΄ Μιθριδατικό Πόλεµο (66-64 π.Χ.). Εκτελέστηκε
ένα χρόνο αργότερα από τους Ρωµαίους.
ΜΙΝΑΡΕΣ: Από τις αραβικές λέξεις min nour, που σηµαίνουν «από εκεί εκπέµπεται το φως»
(παράβαλλε την εβραϊκή menora = επτάφωτη λυχνία). Στενός και ψηλός πύργος των
µουσουλµανικών τζαµιών, από τον οποίο ο µουεζίνης καλεί τους πιστούς στην προσευχή. Ο
µιναρές έχει συνήθως κυλινδρικό ή πολυγωνικό σχήµα και καταλήγει απαραίτητα σε κωνική
κορυφή µε την ηµισέληνο πάνω της (hilal). Ο µουεζίνης ανεβαίνει στον εξώστη από µια στενή
- 112 -
σκάλα και στρεφόµενος προς τα τέσσερα σηµεία του ορίζοντα, πέντε φορές την ηµέρα,
απαγγέλλει: «Allahu al akbar» (ο Θεός είναι ο µέγιστος) και «la ilaha ila allah muhamandu
rasul alllah» (δεν υπάρχει άλλος Θεός εκτός από τον Αλλάχ και προφήτης του Αλλάχ είναι ο
Μωάµεθ). Στα µεγάλα τεµένη υπάρχουν τέσσερις µιναρέδες, µε εξαίρεση το τέµενος Σουλτάν
Αχµέτ στην Κωνσταντινούπολη που έχει έξι.
ΜΙΧΑΗΛ Α΄ (ΑΓΓΕΛΟΣ) ∆ΟΥΚΑΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ: Παλαιότερα θεωρούνταν ιδρυτής του
∆εσποτάτου της Ηπείρου (1204), του οποίου διατέλεσε και ηγεµόνας µέχρι το θάνατό του το
1215. Σήµερα η έρευνα έχει καταλήξει στο συµπέρασµα ότι ο Μιχαήλ ήταν ένας τοπικός
ηγεµόνας που εµφανίστηκε στους Βενετούς, στους οποίους είχαν επιδικαστεί η Ήπειρος και τα
Ιόνια Νησιά, µετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους, ως
εκπρόσωπός τους στην Ήπειρο. Κατόρθωσε να επεκτείνει την επικράτειά του από τη
Ναύπακτο µέχρι το ∆υρράχιο, ενώ συγχρόνως κατείχε ένα µεγάλο µέρος της Θεσσαλίας. Η
Άρτα ήταν η πρωτεύουσά του, αλλά κατέστησε την πόλη των Ιωαννίνων ένα δεύτερο
διοικητικό και αµυντικό κέντρο της Ηπείρου. Τον Μιχαήλ διαδέχτηκε ο ετεροθαλής αδερφός
του Θεόδωρος Κοµνηνός ∆ούκας.
ΜΙΧΑΗΛ Α΄ ΡΑΓΚΑΒΕΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (811-813), γαµπρός του
αυτοκράτορα Νικηφόρου Α΄ (είχε παντρευτεί την κόρη του Προκοπία). Ο θάνατος του
Νικηφόρου Α΄ και ο σοβαρός τραυµατισµός του διαδόχου του, Σταυράκιου, στη διάρκεια
µάχης εναντίον των Βουλγάρων στην περιοχή της Πλίσκας είχαν ως αποτέλεσµα να
δηµιουργηθεί κενό εξουσίας το οποίο εκµεταλλεύτηκε ο κουροπαλάτης Μιχαήλ και µε την
υποστήριξη του στρατού και του πατριάρχη Νικηφόρου ανέβηκε στο θρόνο. Ο νέος
αυτοκράτορας υποστηρίχτηκε από τους εικονόφιλους µε επικεφαλής το φανατικό ηγούµενο
της µονής Στουδίου Θεόδωρο. Οι οικονοµικές σπατάλες, η διαλλακτική του στάση απέναντι
στο Φράγκο βασιλιά Κάρολο, τον οποίο αναγνώρισε ως αυτοκράτορα, αλλά και η ήττα του
στη Βερζινικία της Αδριανούπολης (22 Ιουνίου του 813) από τα βουλγαρικά στρατεύµατα του
Κρούµου -στην ήττα του συνέβαλε και η προδοτική στάση του Λέοντα, στρατηγού του
θέµατος των Ανατολικών- οδήγησαν στην ανατροπή του. Ο Λέων ο Αρµένιος έγινε κύριος της
κατάστασης, ενώ ο Μιχαήλ έγινε µοναχός σε µονή των Πριγκιποννήσων. Πέθανε το 843.
ΜΙΧΑΗΛ Β΄ ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ ∆ΟΥΚΑΣ: ∆εσπότης της Ηπείρου (1230-1265).
Μετά την ήττα και τη σύλληψη του θείου του, Θεόδωρου, στην Κλοκότνιτσα (1230) από το
Βούλγαρο τσάρο Ιωάννη Ασέν, ο Μιχαήλ επέστρεψε στην Άρτα µαζί µε τη σύζυγό του
Θεοδώρα (η αγία Θεοδώρα της Άρτας) και κατέλαβε την εξουσία. Για τους σύγχρονους
ιστορικούς εκείνος περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο έχει το δικαίωµα να ονοµάζεται
ιδρυτής του ∆εσποτάτου της Ηπείρου. Επέκτεινε το κράτος του σε όλη τη Θεσσαλία και την
ανατολική Ελλάδα µέχρι τον Παρνασσό. Το 1251 όµως ο Μιχαήλ Β΄ αναγκάστηκε να
συνθηκολογήσει µε τον αυτοκράτορα της Νίκαιας Ιωάννη Βατάτζη και να αποδεχτεί την
πρωτοκαθεδρία του, ενώ τιµήθηκε από τον αυτοκράτορα µε τον τίτλο του δεσπότη. Παρ’ όλα
αυτά, προσπάθησε και πάλι να επιτεθεί εναντίον της Νίκαιας, αλλά ηττήθηκε από τα
στρατεύµατα του νέου αυτοκράτορα της Νίκαιας Μιχαήλ Η΄ στη µάχη της Πελαγονίας (1259).
Τελικά, αναγκάστηκε να αποδεχτεί τους όρους του Μιχαήλ Η΄. Ο γιος του Νικηφόρος
παντρεύτηκε την ανιψιά του αυτοκράτορα Άννα Παλαιολογίνα (1265), ο οποίος συγχρόνως
επιβεβαίωσε το δικαίωµα του γαµπρού στον τίτλο του δεσπότη. Ο Μιχαήλ παρέδωσε την
εξουσία στο γιο του και αποσύρθηκε. Πέθανε δύο χρόνια αργότερα (1267).
ΜΙΧΑΗΛ Β΄ Ο ΑΠΟ ΑΜΟΡΙΟΥ Ή ΤΡΑΥΛΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (820-829).
Ανώτερος αξιωµατούχος που ασκούσε µεγάλη επιρροή στο στρατό, ο οποίος διακρίθηκε την
περίοδο της βασιλείας των προκατόχων του παρ’ ότι δεν ήταν ιδιαίτερα µορφωµένος. Αν και
υποστήριξε την άνοδο στο θρόνο του Λέοντα Ε΄, στη συνέχεια κατηγορήθηκε από αυτόν και
καταδικάστηκε σε θάνατο. Λίγο πριν εκτελεστεί συνωµότες δολοφόνησαν τον Λέοντα µέσα
στην εκκλησία και στη συνέχεια απελευθέρωσαν τον Μιχαήλ και τον αναγόρευσαν
αυτοκράτορα (820). Ακολούθησε µετριοπαθή πολιτική απέναντι στους εικονόφιλους, αντίθετα
από τον προκάτοχό του. Στην αρχή της βασιλείας του αντιµετώπισε τη στάση του Θωµά του
Σλάβου (821-823). Η σύγκρουση αυτή αποδιοργάνωσε το βυζαντινό στρατό και επέτρεψε
στους Άραβες υπό τον Αµπού Χαφς να ολοκληρώσουν την κατάληψη της Κρήτης το 827.
Προσπάθησε να ανακαταλάβει το νησί αλλά απέτυχε λόγω της επιπολαιότητας των
Βυζαντινών αρχηγών του στόλου. Η βασιλεία του δεν θεωρείται επιτυχηµένη από τους
- 113 -
ιστορικούς εξαιτίας της αδυναµίας του να προστατέψει αποτελεσµατικά τα βυζαντινά

συµφέροντα και της προσπάθειάς του να µη δυσαρεστήσει κανέναν στο εσωτερικό. Τον
διαδέχτηκε µετά το θάνατό του (829) ο γιος του Θεόφιλος.
ΜΙΧΑΗΛ Γ΄ Ο ΜΕΘΥΣΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (842-867). Η προσωνυµία
Μέθυσος είναι προφανές ότι σχετίζεται µε την προσπάθεια των Βυζαντινών ιστοριογράφων
της περιόδου (Γενέσιος, Συνεχιστές Θεοφάνη) να εξυµνήσουν τη Μακεδονική ∆υναστεία και
να αµνηστεύσουν το δολοφόνο του, Βασίλειο Α΄. Ανέβηκε στο θρόνο σε ηλικία µόλις τριών
ετών και επιτροπευόταν από τη µητέρα του Θεοδώρα και την αδερφή του Θέκλα. ∆ύο ισχυρές
προσωπικότητες, ο πρωθυπουργός Θεόκτιστος και ο Βάρδας, συγκρούστηκαν για να
επιβάλουν ο καθένας την εξουσία του. Νικητής από αυτή τη διαµάχη αναδείχθηκε ο Βάρδας, ο
οποίος, αφού εξόντωσε τον Θεόκτιστο, παραµέρισε τη Θεοδώρα (855). Το 843 η Θεοδώρα
κατάφερε να βάλει τέλος στην Εικονοµαχία (Μάρτιος 843, Κυριακή της Ορθοδοξίας). Το 853
ο βυζαντινός στόλος κατέλαβε τη ∆αµιέτη, στις εκβολές του Νείλου, και επέβαλε την
κυριαρχία του στο Αιγαίο. Από το 858 την εξουσία ανέλαβε ο Μιχαήλ Γ΄ - ήταν τότε
δεκαοκτώ ετών. Τις κρατικές υποθέσεις εξακολουθούσε να διαχειρίζεται ο αδερφός της
µητέρας του, ο κουροπαλάτης Βάρδας. Άνθρωπος χωρίς ηθικές αρχές, αλλά δραστήριος και
ενεργητικός, προστάτεψε τα γράµµατα (Σχολή της Μαγναύρας) και βοήθησε στον
εκχριστιανισµό των Σλάβων της Μεγάλης Μοραβίας (ιεραπόστολοι Κύριλλος και Μεθόδιος)
και των Βουλγάρων (ο ηγεµόνας τους Βόρις βαφτίστηκε Μιχαήλ). Σηµαντική ήταν σε αυτόν
τον τοµέα η συνδροµή του πατριάρχη Φώτιου. Το 860 οι Ρως πολιόρκησαν για πρώτη φορά
την Κωνσταντινούπολη, αλλά γρήγορα αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Το Σεπτέµβριο του
863 ο στρατηγός Πετρωνάς, αδερφός του Βάρδα, συνέτριψε στην περιοχή του ποταµού
Λαλακάοντα τους Άραβες του εµίρη της Μελιτηνής Άµερ. Το 866 ο Μιχαήλ διέταξε τη
θανάτωση του Βάρδα, παρασυρµένος από τη συκοφαντική εκστρατεία του παρακοιµώµενου
Βασίλειου, ο οποίος αναδείχθηκε συµβασιλέας. Το 867 ο Βασίλειος θανάτωσε τον Μιχαήλ και
έγινε αυτοκράτορας.
ΜΙΧΑΗΛ ∆΄ Ο ΠΑΦΛΑΓΩΝ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1034-1041). Ανέβηκε στο
θρόνο επειδή παντρεύτηκε τη Ζωή την Πορφυρογέννητη, σύζυγο του προηγούµενου
αυτοκράτορα, Ρωµανού Γ΄ Αργυρού (1028-1034). Η Ζωή κατόρθωσε να εξοντώσει όλους
τους επικίνδυνους αντιπάλους της (όλοι πέθαναν ξαφνικά, όπως, π.χ., η αδερφή του Ρωµανού,
Πουλχερία, προφανώς από δηλητηρίαση) και τελικά και το σύζυγό της, Ρωµανό. Ο Μιχαήλ,
κατά πολύ νεότερος της Ζωής, όταν ανέβηκε στο θρόνο φρόντισε να περιορίσει τις κινήσεις
της και να τη θέσει υπό συνεχή παρακολούθηση, επειδή φοβόταν µήπως πάθει τα ίδια µε τους
προκατόχους του. Ο Μιχαήλ ∆΄, παρά τον αισχρό τρόπο µε τον οποίο ανέβηκε στο θρόνο,
φάνηκε ότι ήθελε να κυβερνήσει καλά. Περιορίστηκε όµως από την αρχή στα στρατιωτικά του
καθήκοντα, ενώ τα εσωτερικά ζητήµατα διαχειριζόταν ο αδερφός του, Ιωάννης ο
Ορφανοτρόφος (ευνούχος). Ο Ιωάννης ήταν ικανότατος άνθρωπος, αλλά συγχρόνως τροµερά
ιδιοτελής. Η φορολογική του πολιτική έπληξε κυρίως τα µεσαία και τα κατώτερα στρώµατα
της βυζαντινής κοινωνίας, ενώ η απαίτησή του να του δίνουν οι Βούλγαροι ως φόρο
υποτέλειας χρήµατα αντί για προϊόντα και άλλα είδη -όπως είχε επιβάλει ο Βασίλειος Β΄-
δηµιούργησε στη Βουλγαρία κλίµα αγανάκτησης το οποίο προµήνυε µεγάλο κίνδυνο για το
Βυζάντιο. Τελικά οι Βούλγαροι επαναστάτησαν (1040) υπό την αρχηγία του άρχοντα Πέτρου
Ντελιάν. Ο Μιχαήλ ∆΄ κατόρθωσε το επόµενο έτος να καταστείλει την επανάσταση, είχε
προσβληθεί όµως από κάποια ανίατη ασθένεια και πέθανε το ∆εκέµβριο του 1041, ορίζοντας
ως διάδοχό του τον ανιψιό του Μιχαήλ Ε΄, τον οποίο στο µεταξύ υιοθέτησε η σύζυγος του
Ζωή.
ΜΙΧΑΗΛ Ε΄ ΚΑΛΑΦΑΤΗΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου για πέντε µήνες (10
∆εκεµβρίου του 1041 - Απρίλιος του 1042). Η βασιλεία του, λόγω της µικρής διάρκειάς της,
υπήρξε από κάθε άποψη ασήµαντη. Εξαιρετική όµως σηµασία έχει ο λόγος της πτώσης του,
γιατί διαφωτίζει την εξέλιξη των αντιλήψεων των Βυζαντινών στον τοµέα της αυτοκρατορικής
θεωρίας. Η πρώτη του ενέργεια µόλις ανέβηκε στο θρόνο ήταν να αποµακρύνει το θείο του
Ιωάννη Ορφανοτρόφο. Στη συνέχεια, τον Απρίλιο του 1042, διέταξε τη σύλληψη της Ζωής µε
την κατηγορία της συνωµοσίας. Ενώ όµως η Σύγκλητος δεν αντέδρασε σε αυτή του την
ενέργεια, δεν συνέβη το ίδιο µε το λαό της Κωνσταντινούπολης που αντέδρασε µε ιδιαίτερα
βίαιο τρόπο· απελευθέρωσαν τη Ζωή, την οποία επευφήµησαν µαζί µε την αδερφή της
- 114 -
Θεοδώρα, που την ανακήρυξαν επίσης αυτοκράτειρα. Ο Μιχαήλ, αν και είχε καταφύγει στη
Μονή Στουδίου, σύρθηκε έξω από αυτή και τυφλώθηκε. Οι λόγοι που οδήγησαν στο τραγικό
τέλος του έχουν µεγάλη ιστορική σηµασία. Καταδεικνύουν ότι µε το πέρασµα των αιώνων το
δυναστικό αίσθηµα του βυζαντινού λαού ήταν τόσο ισχυρό, που παραβλεπόταν ένα σπουδαίο
γεγονός, ότι ο Μιχαήλ Ε΄ ήταν νόµιµος αυτοκράτορας. Αναγνώριζε δηλαδή ο λαός ότι ο
πραγµατικός ηγεµόνας ήταν ο φυσικός απόγονος της Μακεδονικής ∆υναστείας και ότι ο
Μιχαήλ ήταν κατά συναίνεση αυτοκράτορας και µπορούσε να παραµείνει στο θρόνο µόνο
εφόσον οι ενέργειές του δεν έθιγαν τα δικαιώµατα των γόνων της νόµιµης δυναστείας.
ΜΙΧΑΗΛ ΕΦΕΣΙΟΣ: Βυζαντινός σχολιαστής του Αριστοτέλη (τέλη 11ου - αρχές 12ου
αιώνα). Ο Μιχαήλ υπήρξε θαυµαστής του Αριστοτέλη και γνώστης του έργου του. Ήταν
απόλυτα προσηλωµένος στη διδασκαλία του, την οποία για να κατανοήσει συµβουλευόταν
τους νεοπλατωνικούς σχολιαστές, χωρίς να παρασύρεται από την εµµονή των τελευταίων να
συµφιλιώσουν τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Ο Μιχαήλ ήταν ο πρώτος Βυζαντινός που
ασχολήθηκε µε τα «Πολιτικά» του Αριστοτέλη.
ΜΙΧΑΗΛ ΣΤ΄ Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1056-1057). Λίγο πριν
πεθάνει η Θεοδώρα όρισε διάδοχό της τον ηλικιωµένο στρατιωτικό Μιχαήλ ΣΤ΄. Η
διακυβέρνηση του Μιχαήλ, ο οποίος µε υποσχέσεις επηρέαζε τις λαϊκές τάξεις, ενίσχυσε την
παρουσία της µεσαίας τάξης στη Σύγκλητο και σε άλλες επιτελικές θέσεις, αλλά αύξησε και
τη δυσαρέσκεια της παλιάς στρατιωτικής αριστοκρατίας η οποία τάχθηκε αµέσως στο πλευρό
του επαναστάτη Ισαάκιου Κοµνηνού. Τα πιστά στον αυτοκράτορα στρατεύµατα
συγκρούστηκαν µε τους επαναστάτες κοντά στη Νίκαια (Αύγουστος 1057). Τη µάχη κέρδισε ο
Ισαάκιος, ο οποίος, έχοντας τη συναίνεση του πατριάρχη Μιχαήλ Α΄ Κηρουλάριου και την
αποδοχή των συγκλητικών, αναγορεύτηκε αυτοκράτορας την 1η Σεπτεµβρίου του 1057, ενώ
λίγο πριν ο Μιχαήλ είχε εγκαταλείψει τα ανάκτορα.
ΜΙΧΑΗΛ Ζ΄ ∆ΟΥΚΑΣ Ο ΠΑΡΑΠΙΝΑΚΗΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1071-1078),
γιος του Κωνσταντίνου Γ΄ και της Ευδοκίας της Μακρεµβολίτισσας. Αµέσως µετά τη
σύλληψη του Ρωµανού ∆΄ από τους Σελτζούκους, έπειτα από τη µάχη του Μαντζικέρτ,
συµβασίλεψε µε τη µητέρα του για κάποιο χρονικό διάστηµα και στη συνέχεια υπό την πίεση
του Ιωάννη ∆ούκα, του γιου του Ανδρόνικου και του Μιχαήλ Ψελλού αναγορεύτηκε
αυτοκράτορας. Ηγεµόνας άβουλος και ανίκανος, ο Μιχαήλ εύκολα υπέκυψε στην επιρροή του
πανούργου λογοθέτη του δρόµου Νικηφορίτζη. Οι απόψεις των ιστορικών για τον
Νικηφορίτζη διίστανται. Ο Πολ Λεµέρλ τον αποκαλεί τελευταίο µεταρρυθµιστή για τις
προσπάθειες που κατέβαλε για την εξυγίανση των οικονοµικών του κράτους. Είναι όµως
βέβαιο ότι οι συγκεκριµένες προσπάθειες απέβλεπαν και στην αύξηση της προσωπικής του
περιουσίας. Η υπαναχώρηση του Βυζαντίου από τις συνθήκες µε τους Σελτζούκους, του 1071,
είχε ως αποτέλεσµα να αρχίσουν και πάλι επιδροµές εναντίον του Βυζαντίου, µε πιο µόνιµα
αποτελέσµατα αυτή τη φορά, αφού αντιµετώπισαν τις αντιδράσεις των Βυζαντινών και
κατέλαβαν την κεντρική Μικρά Ασία. Στη ∆ύση οι Νορµανδοί κυριάρχησαν στην Κάτω
Ιταλία και στη Σικελία και ετοιµάστηκαν να µεταφέρουν τον πόλεµο στις βυζαντινές ακτές της
Βαλκανικής. Βουλγαρική επανάσταση κατεστάλη µε δυσκολία από τους Βυζαντινούς, ενώ οι
Ούγγροι και οι Πετσενέγκοι λεηλατούσαν ανενόχλητοι τα βυζαντινά εδάφη. Η κακή διοίκηση
του Μιχαήλ καθώς και οι καταστροφές στα συνοριακά θέµατα δηµιούργησαν οικονοµικό χάος
και αντιδράσεις. Οι τιµές των ειδών πρώτης ανάγκης ανέβηκαν σε δυσθεώρητα ύψη και ο
λαός οργισµένος έκαψε τις αποθήκες στη Ραιδεστό, που τις είχε κατασκευάσει ο Μιχαήλ µε
τον Νικηφορίτζη για ίδιον όφελος - γι’ αυτές τις ενέργειές του ο λαός τον αποκάλεσε
Παραπινάκη. Ξέσπασαν αλλεπάλληλα πραξικοπήµατα τα οποία οδήγησαν στην ανατροπή του
Μιχαήλ. Ο αρχηγός του τελευταίου από αυτά, ο Νικηφόρος Βοτανειάτης, ανέβηκε στο θρόνο
το 1081.
ΜΙΧΑΗΛ Η΄ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ: Αυτοκράτορας της Νίκαιας (1258-1261) αλλά και του
Βυζαντίου (1261-1282). Ο Μιχαήλ υπήρξε ιδρυτής της δυναστείας των Παλαιολόγων.
Γεννήθηκε στη Νίκαια της Βιθυνίας το 1224 και ήταν γιος του µεγάλου δοµέστικου
Ανδρόνικου Παλαιολόγου. Το 1246 ανέλαβε τη διοίκηση της περιοχής Σερρών και λίγο
αργότερα της Μεσοβιθυνίας στη Μικρά Ασία. Κατηγορήθηκε το 1253 ότι συνωµότησε
εναντίον του Ιωάννη Γ΄ Βατάτζη, αλλά τελικά, εξαιτίας της πίεσης της αριστοκρατίας,
απαλλάχτηκε από την κατηγορία και απελευθερώθηκε. Μετά την άνοδο στο θρόνο της
- 115 -
Νίκαιας του Θεόδωρου Β΄ (1254) ο Μιχαήλ φυλακίστηκε γιατί αντέδρασε σε κάποιες

αποφάσεις του αυτοκράτορα. Απελευθερώθηκε µετά το θάνατο του Θεόδωρου (1258) και
κατόρθωσε να παραγκωνίσει το νόµιµο διάδοχο Ιωάννη ∆΄. Την 1η Ιανουαρίου του 1259
ανάγκασε τον πατριάρχη Αρσένιο να τον στέψει αυτοκράτορα. Αν και στο εσωτερικό του
κράτους αντιµετώπιζε την αντίδραση των οπαδών των Λασκαριδών, στο εξωτερικό
κατόρθωσε να νικήσει στην Πελαγονία (1259) τα συνασπισµένα στρατεύµατα του δεσπότη
της Ηπείρου Μιχαήλ Β΄ Αγγέλου, του Φράγκου πρίγκιπα του Μοριά Γουλιέλµου
Βιλεαρδουίνου και του βασιλιά της Σικελίας Μαµφρέδου. Προσπάθησε να καταλάβει την
Κωνσταντινούπολη αλλά απέτυχε. ∆ύο χρόνια αργότερα ο στρατηγός του Αλέξιος
Στρατηγόπουλος, ενώ κατευθυνόταν µε µικρό στρατιωτικό σώµα προς τη Θεσσαλονίκη,
πληροφορήθηκε ότι η Βασιλεύουσα ήταν αφύλακτη. Χωρίς να χρονοτριβήσει εισήλθε στην
πόλη ως ελευθερωτής στις 25 Ιουλίου του 1261. Ο Βαλδουίνος Β΄, ο Βενετός πατριάρχης και
οι Λατίνοι κάτοικοι της πόλης έφυγαν και έτσι καταλύθηκε η λατινική κυριαρχία. Στις 15
Αυγούστου ο Μιχαήλ µπήκε στην πόλη και στέφθηκε για δεύτερη φορά αυτοκράτορας µε
συναυτοκράτορα το νεογέννητο γιο του, Ανδρόνικο (Β΄). Η απόφασή του όµως να τυφλωθεί ο
τέως συναυτοκράτοράς του, Ιωάννης ∆΄, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, και µάλιστα ο
πατριάρχης Αρσένιος λίγο πριν εκδιωχθεί από το θρόνο πρόλαβε και τον αφόρισε. Ο Μιχαήλ
εκτίµησε ορθώς ότι οι ∆υτικοί θα αντιδρούσαν στην ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης
και θα προσπαθούσαν να επανέλθουν. Γι’ αυτό έκρινε ότι µόνο η ένωση των Εκκλησιών και η
αποδοχή των πρωτείων του πάπα θα αποµάκρυναν το συγκεκριµένο κίνδυνο. Εν τω µεταξύ,
στην αρχή ο πάπας Ουρβανός ∆΄ και στη συνέχεια ο πάπας Κλήµης ∆΄ υποστήριξαν ανοιχτά
τα κατακτητικά σχέδια του αδερφού του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου Θ΄, Καρόλου Ντ’
Ανζού, εναντίον του Βυζαντίου. Το 1267 ο Κάρολος συµφώνησε (Συµφωνία του Βιντέρµπο)
µε τον Βαλδουίνο, τελευταίο Λατίνο αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης, για την κατάλυση
και τη διανοµή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Οι σύµµαχοι ξεκίνησαν τις προετοιµασίες
τους για να επιτεθούν εναντίον του Μιχαήλ. Αυτός προσπάθησε να κερδίσει χρόνο πείθοντας
τον Λουδοβίκο Θ΄ τον Άγιο να στραφεί εναντίον των µουσουλµάνων της Τύνιδας (1270) και
όχι εναντίον του Βυζαντίου. Ο θάνατος του Λουδοβίκου ένα χρόνο αργότερα έδωσε την
ευκαιρία στον Κάρολο να επανέλθει στα παλιά του σχέδια. Αντιδρώντας ο Μιχαήλ
συµφώνησε µε τον πάπα και έτσι στις 6 Ιουλίου του 1274 υπογράφηκε στη Λυών η πράξη
σύµφωνα µε την οποία ο αυτοκράτορας ορκίστηκε πίστη στον πάπα και αποδοχή του
ρωµαϊκού Πιστεύω.
Η φιλενωτική πολιτική του Μιχαήλ συνάντησε τη σφοδρή αντίδραση του βυζαντινού λαού, µε
αποτέλεσµα ο αυτοκράτορας να προχωρήσει στη λήψη αυστηρότατων µέτρων εναντίον όσων
αντιδρούσαν στις αποφάσεις του. Η έντονη µάλιστα διαµάχη για την ένωση των Εκκλησιών
έκανε τον πάπα δύσπιστο απέναντι στην πολιτική του Βυζαντινού αυτοκράτορα. Το 1280 ο
Κάρολος προσπάθησε να καταλάβει το Βεράτι, αλλά απέτυχε και αποσύρθηκε στη Σικελία.
Στο µεταξύ ο νέος πάπας Μαρτίνος ∆΄ αφόρισε τον Μιχαήλ, ανατρέποντας έτσι τις αποφάσεις
της Λυών και την πολιτική του Μιχαήλ (Νοέµβριος του 1281) που αφορούσε στη ∆ύση. Ο
δρόµος για την υλοποίηση των σχεδίων του Καρόλου ήταν πλέον ανοιχτός. Ο Μιχαήλ
αντιλήφθηκε ότι πολύ δύσκολα θα µπορούσε να αντιταχθεί στα συνασπισµένα στρατεύµατα
των εχθρών του, γι’ αυτό µε αριστοτεχνικό πραγµατικά τρόπο εκµεταλλεύτηκε τη
δυσαρέσκεια του λαού της Σικελίας για τα φορολογικά βάρη που ήταν απόρροια της
ιµπεριαλιστικής πολιτικής του Καρόλου και την επιθυµία του βασιλιά της Αραγωνίας Πέτρου
Γ΄ να εκδικηθεί τον Κάρολο για την εκθρόνιση του γαµπρού του από το βασίλειο της Σικελίας.
Έτσι ο Μιχαήλ µε χρήµατα, εφόδια και µε την κατάλληλη προπαγάνδα κατάφερε να εξεγερθεί
ο λαός στην αρχή του Παλέρµο (30 Μαρτίου του 1282) και στη συνέχεια όλου του νησιού
εναντίον των Γάλλων του Καρόλου τους οποίους και κατέσφαξε. Επειδή η εξέγερση ξεκίνησε
την ώρα του εσπερινού έµεινε στην ιστορία ως Σικελικός Εσπερινός. Όλος ο αντιβυζαντινός
συνασπισµός κατέρρευσε. Το Βυζάντιο είχε οριστικά απαλλαγεί από τους Ανζού. Η
εσωτερική όµως πολιτική του Μιχαήλ ήταν καταστροφική για την κοινωνική ισορροπία. Οι
µακροχρόνιες περιπέτειες στη ∆ύση κόστισαν τεράστια ποσά στα κρατικά ταµεία, ενώ η
χορηγία φορολογικών απαλλαγών στις ανώτατες τάξεις για να εξασφαλίσει τη συναίνεσή τους
στέρησαν το κράτος από πολύτιµα για την άµυνα έσοδα (δεν είχαν τη δυνατότητα πλέον να
πληρώνουν τους µισθοφόρους). Τα µέτρα που έλαβε ο Μιχαήλ ενίσχυσαν τη µεγάλη
- 116 -
ιδιοκτησία σε βάρος των φτωχών λαϊκών µαζών που καλούνταν να υπερασπίσουν και να
κρατήσουν στη ζωή, µε το υστέρηµα και το αίµα τους, την αυτοκρατορία που παρήκµαζε. Η
εµµονή του εξάλλου στην ένωση των Εκκλησιών και το γεγονός ότι θεωρούσε «προδότες»
όσους είχαν διαφορετική γνώµη, διεύρυνε το χάσµα µεταξύ Ανατολής και ∆ύσης, σε µια
περίοδο που ο κίνδυνος από τα διάφορα τουρκικά φύλα ήταν πλέον ορατός. Ο Μιχαήλ πέθανε
στις 11 ∆εκεµβρίου του 1282, ενώ ετοιµαζόταν να εκστρατεύσει εναντίον του Ιωάννη ∆ούκα
Αγγέλου, σεβαστοκράτορα της Θεσσαλίας. Ετάφη κάπου στη Θράκη, χωρίς να ψαλεί
νεκρώσιµη ακολουθία εξαιτίας της φιλενωτικής του πολιτικής.
ΜΙΧΑΗΛ Θ΄ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ: Συναυτοκράτορας του πατέρα του, Ανδρόνικου Β΄ (1295-
1320). Γεννήθηκε το 1283 και µητέρα του ήταν η Άννα της Ουγγαρίας. Το 1304 ηγήθηκε µιας
εκστρατείας βυζαντινών και καταλανικών στρατευµάτων εναντίον τουρκικών, χωρίς όµως
ιδιαίτερη επιτυχία. Η αποχώρησή του µάλιστα για λόγους υγείας έσπειρε τον πανικό στους
πληθυσµούς της περιοχής που έσπευσαν να ζητήσουν καταφύγιο στα νησιά και στην
Καλλίπολη. Το 1307 απέτυχε να σταµατήσει τους Καταλανούς οι οποίοι λεηλατούσαν τη
Θράκη. Πέθανε το 1320 και ο θάνατός του άνοιξε το πεδίο για «τον πόλεµο των δύο
Ανδρόνικων», δηλαδή του πατέρα του και του γιου του, Ανδρόνικου Γ΄.
ΜΙΧΑΗΛ ΚΡΙΤΟΒΟΥΛΟΣ: Γεννήθηκε στις αρχές του 15ου αιώνα στην Ίµβρο και ήταν
γόνος πλούσιας οικογένειας. Ίσως χρηµάτισε γραµµατέας του σουλτάνου Μωάµεθ Β΄. Το
1456 ανέλαβε τη διοίκηση της Ίµβρου και µαταίωσε τις προσπάθειες του πάπα να κυριαρχήσει
στο νησί. Όταν τελικά το 1466 η Ίµβρος πέρασε στα χέρια των Βενετών, ο Κριτόβουλος
έφυγε, κατ’ αρχάς για την Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια για το Άγιο Όρος, όπου και
πέθανε. Έγραψε το σύγγραµµα «Ιστορίαι» σε πέντε βιβλία, το οποίο περιλαµβάνει τα
γεγονότα της περιόδου 1451-1467.
ΜΙΧΑΗΛ Α΄ Ο ΚΗΡΟΥΛΑΡΙΟΣ: Ένας από τους σηµαντικότερους πατριάρχες του
Οικουµενικού θρόνου (1043-1059). Έλαβε αξιόλογη µόρφωση. Τελικά λόγω της εµπλοκής
του σε συνωµοσία εναντίον του αυτοκράτορα Μιχαήλ ∆΄ αναγκάστηκε να γίνει µοναχός.
Μετά την πτώση της δυναστείας των Παφλαγόνων και την άνοδο στο θρόνο του
Κωνσταντίνου Θ΄ του Μονοµάχου έγινε σύµβουλός του και λίγο αργότερα πατριάρχης
Κωνσταντινούπολης. Υπερασπίστηκε µε ζήλο την ανεξαρτησία της εκκλησίας από τον
αυτοκράτορα και µέσα από τη σύγκρουσή του µε τον Μιχαήλ Ψελλό προσπάθησε να
καταδείξει την αυτοδυναµία της εκκλησιαστικής παράδοσης απέναντι στην κλασική ελληνική
φιλοσοφία. Ωστόσο ο Κηρουλάριος είναι πιο πολύ γνωστός από το Σχίσµα των Εκκλησιών
του 1054. Η προσπάθειά του να περιορίσει τη επέκταση της επιρροής της παπικής εκκλησίας
στη νότια Ιταλία οδήγησε στο κλείσιµο των λατινικών ναών στην Κωνσταντινούπολη. Οι
εκπρόσωποι του πάπα στις 16 Ιουλίου του 1054 άφησαν, παρουσία του αυτοκράτορα, πάνω
στην Αγία Τράπεζα του Ναού της Αγίας Σοφίας ανάθεµα εναντίον του πατριάρχη. Ο
Κηρουλάριος, παρά την αντίθετη άποψη του αυτοκράτορα, συγκάλεσε ενδηµούσα σύνοδο η
οποία αναθεµάτισε τον πάπα (24 Ιουλίου του 1054). Τα αναθέµατα του 1054 άρθηκαν το
1965, αλλά το σχίσµα εξακολουθεί να ισχύει. Η έντονη ανάµειξή του στις διαµάχες για το
θρόνο µετά το θάνατο του Κωνσταντίνου Θ΄ είχε ως αποτέλεσµα την αποµάκρυνσή του από
το θρόνο και την εξορία του από την Κωνσταντινούπολη (1059). Πέθανε λίγο αργότερα.
ΜΙΧΑΗΛ ΨΕΛΛΟΣ (1018-1078): Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και σπούδασε
νοµικά. ∆ιατέλεσε δικηγόρος, δικαστής και αυτοκρατορικός γραµµατέας. Επί Κωνσταντίνου
Θ΄ Μονοµάχου (1042-1055) διορίστηκε καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήµιο της
Κωνσταντινούπολης και δίδαξε κυρίως πλατωνική φιλοσοφία. Αργότερα µόνασε για µικρό
διάστηµα στη Μονή του Ολύµπου στη Βιθυνία και επέστρεψε πάλι στη δηµόσια ζωή όταν
ανέβηκε στο θρόνο ο Μιχαήλ Ζ΄ (1071-1078). Έργο του είναι η «Χρονογραφία» που
χωρίζεται σε δύο µέρη: το πρώτο περιλαµβάνει ιστορικά γεγονότα των ετών 976-1059 και το
δεύτερο γεγονότα της περιόδου 1059-1077.
ΜΟΝΟΘΕΛΗΤΙΣΜΟΣ: Στο πλαίσιο της προσπάθειας του πατριάρχη Σέργιου να ενώσει τον
ορθόδοξο κόσµο µετά το διχασµό που προκάλεσε ο µονοφυσιτισµός διατυπώθηκε η άποψη ότι
ο Χριστός έχει δύο φύσεις αλλά µία θέληση και ενέργεια. Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος
απαγόρευσε τις συζητήσεις για τις φύσεις του Χριστού και επέβαλε µε διάταγµά του την
άποψη για τη µία θέληση (638). Ο πατριάρχης Ιεροσολύµων Σωφρόνιος και ο πάπας
αντέδρασαν και καταδίκασαν την αίρεση. Η θεολογική έριδα που δηµιουργήθηκε θα
- 117 -
σταµατήσει το 680/681 µε την απόφαση της συνόδου που αναθεµάτισε τους οπαδούς του
µονοθελητισµού.
ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΣΜΟΣ: Αίρεση που δηµιουργήθηκε τον 5ο αιώνα από τον ηγούµενο
Ευτύχιο, ο οποίος διακήρυσσε ότι ο Λόγος έχει µία µόνο φύση, τη θεϊκή. Η αίρεση
καταδικάστηκε από τη Σύνοδο της Χαλκηδόνας το 451. Η υιοθέτηση των αιρετικών απόψεων
του Ευτυχούς από τους πληθυσµούς της Συρίας και της Αιγύπτου (Κόπτες) οδήγησε σε
εξεγέρσεις εναντίον της εξουσίας, οι οποίες προετοίµασαν την αραβική κατάκτηση.
ΜΩΑΜΕΘ (570-632): Γεννήθηκε στη Μέκκα και ήταν γόνος φτωχής οικογένειας που
προερχόταν από το γένος των Χάσιµ, της φυλής των Κουραϊσιτών. Σε µικρή ηλικία έµεινε
ορφανός και την ανατροφή του ανέλαβε ένας συγγενής του, ο Αµπντ-αλ-Μουτάλιµπ. Αν και
δεν ήταν ιδιαίτερα µορφωµένος, απέκτησε πολλές εµπειρίες και γνώσεις από την επαφή του µε
τους Εβραίους και τους χριστιανούς εµπόρους τόσο στη Μέκκα όσο και στη διάρκεια των
ταξιδιών του ως καµηλιέρης. Παντρεύτηκε την πλούσια χήρα Χαντίτζα από την οποία
απέκτησε τέσσερις κόρες. Στη συνέχεια αναζητήτησε τρόπο να καταστρέψει τα είδωλα. Από
την ηλικία των 40 ετών, όταν σύµφωνα µε την παράδοση ο Μωάµεθ βίωσε µια συγκλονιστική
εµπειρία στο σπήλαιο του όρους Χίρα µε έναν άγγελο που του αποκάλυψε την αποστολή του
ως προφήτη, άρχισε να µιλά, στην αρχή αποκλειστικά στους φίλους του, για την υψηλή
αποστολή του. Η δράση του ξεκίνησε το 613 στο κέντρο της Μέκκας, αλλά αντιµετώπισε την
κοροϊδία της ανώτερης τάξης, η οποία γνώριζε το παρελθόν του. Στη Μέκκα φαινόταν ότι δεν
υπήρχε πεδίο δράσης για τον Μωάµεθ. Αντίθετα απέκτησε οπαδούς σε µια πόλη που απείχε
320 χιλιόµετρα από τη Μέκκα, τη Γιαθρίµπ, η οποία αργότερα µετονοµάστηκε σε Μεδίνα. Το
622 οι πιστοί στη Μεδίνα έφτασαν στους 75 και αµέσως κάλεσαν τον Προφήτη να
µετακοµίσει στην πόλη τους. Οι πηγές δεν συµφωνούν στην ηµεροµηνία της µετοικεσίας
(Εγείρα). Συνήθως την τοποθετούν στις 8 ή στις 12 του µήνα Ράµπι αλ Αούαλ. Για πρακτικούς
µάλλον λόγους ως πρώτη ηµέρα της έναρξης της µουσουλµανικής χρονολόγησης ορίστηκε η
1η του µήνα Μουχαρέµ, που συµπίπτει µε τη 16η Ιουλίου του 622. Εκεί σύντοµα ο Μωάµεθ
κατόρθωσε να επιβληθεί και να οργανώσει τη νέα θρησκεία. Υιοθέτησε πολλά στοιχεία από το
χριστιανισµό (νεστοριανισµό) και τον ιουδαϊσµό, τα οποία συνδύασε µε απόψεις που ήταν
διαδεδοµένες ανάµεσα στις αραβικές φυλές. Τα πιο σπουδαία δόγµατα της νέας θρησκείας
είναι:
Ένας είναι ο Θεός και προφήτης του ο Μωάµεθ.
Οι άγγελοι, όντα που δηµιουργήθηκαν από το φως, εκτελούν τα παραγγέλµατα του Θεού.
Οι ανθρώπινες πράξεις είναι απόλυτα καθορισµένες από το Θεό (πεπρωµένο = κισµέτ).
Στη διαδροµή της ιστορίας του ανθρώπου ο Θεός έστειλε προφήτες και αποστόλους για να
εξαγγείλει τις βουλές Του και να οδηγήσει τους ανθρώπους στην οδό της αλήθειας (Μωυσής,
Χριστός, Μέγας Αλέξανδρος και πολλοί άλλοι). Η κορωνίδα των προφητών είναι ο Μωάµεθ.
Ο µουσουλµάνος πρέπει να πιστεύει στα βιβλία των προφητών (Πεντάτευχος, Ψαλµοί και
Ευαγγέλιο), αλλά πάνω από όλα στο Κοράνιο.
Από τα βασικότερα µηνύµατα του Κορανίου και γενικότερα του ισλάµ είναι ότι οι αµαρτωλοί
τιµωρούνται στην κόλαση, ενώ οι δίκαιοι ανταµείβονται στον παράδεισο.
Τη διδασκαλία του ο Μωάµεθ την ονόµασε ισλάµ (αφοσίωση στο Θεό) και τους οπαδούς του
µούσλιµ (αφοσιωµένους στο Θεό < µουσουλµάνοι).
Η ηθική διδασκαλία του ισλαµισµού περιλαµβάνει την προσευχή (πέντε φορές την ηµέρα), τη
νηστεία τις ηµέρες του Ραµαζανίου, την προσκύνηση της Καάµπα στη Μέκκα, την
ελεηµοσύνη και την εξάπλωση του ισλαµισµού.
Ο Μωάµεθ πέθανε στις 8 Ιουνίου του 632 ή τη 13η ηµέρα του µήνα Ραµπί αλ Αούαλ του 11ου
έτους της Εγείρας.
ΝΕΡΩΝΑΣ: Ρωµαίος αυτοκράτορας (54-68) ο οποίος ανήκε στην Ιουλιοκλαυδιανή
∆υναστεία. Ήταν γιος του ∆οµιτίου και της Αγριππίνας. Υιοθετήθηκε από τον αυτοκράτορα
Κλαύδιο, τον οποίο διαδέχτηκε στο θρόνο. Κυβέρνησε στην αρχή ήπια, ακολουθώντας τις
συµβουλές του δασκάλου του, φιλοσόφου Σενέκα. Γρήγορα όµως αποκάλυψε τη µοχθηρή και
θηριώδη φύση του. Σκότωσε τον αδερφό του Βρεττανικό, τη µητέρα του, τη σύζυγό του
Οκταβία, καθώς και το δάσκαλό του Σενέκα. Πίστευε ότι ήταν µεγάλος καλλιτέχνης,
µουσικός, ποιητής και ζωγράφος. Με αυτή την ιδιότητα ήρθε και στην Ελλάδα για να δείξει το
καλλιτεχνικό του ταλέντο. Κατηγορήθηκε ότι πυρπόλησε τη Ρώµη (64), αλλά επέρριψε την
- 118 -
ευθύνη στους χριστιανούς και διέταξε άγριο διωγµό εναντίον τους. Μια επανάσταση του
στρατού τον οδήγησε στην αυτοκτονία (68).
ΝΕΣΤΟΡΙΑΝΙΣΜΟΣ: Έτσι ονοµάστηκε η αίρεση του 5ου αιώνα από το όνοµα του εισηγητή
της, πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Νεστόριου του Αντιοχέως. Ο Νεστόριος αµφισβητούσε
τη θεία φύση του Χριστού, αφού, όπως έλεγε, ο Λόγος δεν µπορούσε να έχει υποφέρει πάνω
στο σταυρό και γι’ αυτό αποκαλούσε την Παναγία Χριστοτόκο και όχι Θεοτόκο. Ο Νεστόριος
σε αυτές του τις θεολογικές απόψεις συνάντησε τη σφοδρή αντίθεση του πάπα Κελεστίνου Α΄
και του πατριάρχη Αλεξάνδρειας Κύριλλου, µε αποτέλεσµα να καταδικαστούν αυτός και το
δόγµα του από τη Γ΄ εν Εφέσω Οικουµενική Σύνοδο (431). Ο νεστοριανισµός εκριζώθηκε από
τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και µεταφυτεύτηκε στην Περσική Αυτοκρατορία.
∆ηµιουργήθηκε µάλιστα σχολή στη Νισιβί.
ΝΙΚΗΤΑΣ ΧΩΝΙΑΤΗΣ: Ιστορικός. Γεννήθηκε στις Χώνες της Μικράς Ασίας γύρω στο
1150. Σε νεαρή ηλικία πήγε στην Κωνσταντινούπολη και εισήλθε στην αυτοκρατορική
υπηρεσία. Χρηµάτισε αυτοκρατορικός γραµµατέας του Ισαάκιου Β΄ Αγγέλου και από το 1189
διοικητής της Φιλιππούπολης. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους
το 1204 κατέφυγε στην Αυλή του Θεόδωρου Λάσκαρη στη Νίκαια. Ανέπτυξε ποικίλη
συγγραφική δραστηριότητα. Εκτός από το ιστορικό του έργο έγραψε θεολογικά και ρητορικά
συγγράµµατα, λόγους και ποιήµατα. Το πιο σηµαντικό του έργο είναι η «Χρονική ∆ιήγησις»
στο οποίο καταγράφεται η ιστορία της περιόδου 1118-1206.
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Α΄: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (802-811). Καταγόταν από τη Σελεύκεια
της Πισιδίας. Υπηρέτησε ως λογοθέτης του γενικού στη διάρκεια της βασιλείας της Ειρήνης
της Αθηναίας. Το 802 οργανώθηκε επανάσταση εναντίον της Ειρήνης µε επικεφαλής τον
Νικηφόρο, ο οποίος κατέλαβε το θρόνο. Οι πρώτες προσπάθειες του στράφηκαν στην
αποκατάσταση των οικονοµικών του κράτους και στην ανασυγκρότηση του στρατού.
Προστάτεψε τους φτωχούς στρατευόµενους και έκανε µετοικεσίες σε πληθυσµιακά
εξασθενηµένες περιοχές του κράτους. Τα µέτρα που έλαβε ήταν επαναστατικά για την εποχή
και οι αντίπαλοί του τα αποκάλεσαν «κακώσεις». Στα εκκλησιαστικά ζητήµατα ακολούθησε
µετριοπαθή εικονόφιλη πολιτική και απέναντι στους αιρετικούς Παυλικιανούς επέδειξε ανοχή.
Όλα αυτά τα µέτρα δηµιούργησαν αντιδράσεις και οδήγησαν στην οργάνωση στάσης εναντίον
του µε αρχηγό το στρατηγό Βαρδάνη, ο οποίος την αντιµετώπισε µε επιτυχία. Στον εξωτερικό
τοµέα υπήρχαν σηµαντικά προβλήµατα, µε τους Βουλγάρους, τους Άραβες και µε τους
Φράγκους, διότι ο Καρλοµάγνος (800) αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας των Ρωµαίων. Ο
Νικηφόρος µε την εξωτερική του πολιτική κατόρθωσε να αποκαταστήσει τις σχέσεις µε τη
∆ύση, µε αποτέλεσµα να επιστραφούν στο Βυζάντιο οι ιταλικές κτήσεις, απέτυχε όµως να
αντιµετωπίσει αποτελεσµατικά τους Άραβες στους οποίους αρνήθηκε να πληρώνει ετήσιους
φόρους, όπως είχε συµφωνηθεί παλαιότερα. Οι Άραβες άρχισαν να πραγµατοποιούν επιδροµές
στα εδάφη της αυτοκρατορίας και σε εκστρατεία εναντίον τους στην οποία συµµετείχε και ο
ίδιος νικήθηκε και υποχρεώθηκε να συνάψει ειρήνη πληρώνοντας µεγαλύτερο από πριν ετήσιο
φόρο. Απέναντι στους Σλάβους της επικράτειάς του ακολούθησε πολιτική εξελληνισµού και
εκχριστιανισµού. Ενίσχυσε µε χριστιανικούς πληθυσµούς την Πελοπόννησο, προσπαθώντας
να πετύχει την αφοµοίωση των σλαβικών οµάδων. Επιχείρησε να περιορίσει τις επεκτατικές
κινήσεις των Βουλγάρων οι οποίοι είχαν ηγέτη τον Κρούµµο και οργάνωσε από το 807
εκστρατείες εναντίον τους. Σε µία από αυτές, το 811, κατέλαβε τη Σαρδική (σηµ. Σόφια), αλλά
οι Βούλγαροι εκµεταλλεύτηκαν την αδράνεια των Βυζαντινών και τους νίκησαν. Στη µάχη
αυτή σκοτώθηκε και ο ίδιος ο Νικηφόρος.
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Β΄ ΦΩΚΑΣ: Βυζαντινός αυτοκράτορας (963-969). Γεννήθηκε το 912 και
υπήρξε ικανότατος στρατηγός. Το Βυζάντιο οφείλει στον Νικηφόρο την επέκτασή του προς τα
ανατολικά το 10ο αιώνα. Ήταν γιος του Βάρδα Φωκά και καταγόταν από τη στρατιωτική
αριστοκρατία της Καππαδοκίας. Η στρατιωτική του δράση ξεκίνησε πολύ πριν γίνει
αυτοκράτορας, όταν κατέλαβε το αξίωµα του δοµέστικου των σχολών της Ανατολής. Από τη
θέση αυτή ξεκίνησε την αντεπίθεση του Βυζαντίου κατά των Αράβων σε όλα τα µέτωπα, αφού
προηγουµένως φρόντισε για την αναδιοργάνωση του στρατού εφαρµόζοντας αυστηρή
πειθαρχία. Στο µέτωπο του Ευφράτη κατέλαβε µαζί µε τον Ιωάννη Τζιµισκή τα Άδατα και τα
Σαµόσατα (957-958).
Ως στρατηγός του αυτοκράτορα Ρωµανού Β΄ ανέλαβε την εκστρατεία για την ανακατάληψη
- 119 -
της Κρήτης από τους Άραβες (960). Έπειτα από σκληρή πολιορκία κατέλαβαν το Χάνδακα
(σηµ. Ηράκλειο, 961) και έθεσαν την Κρήτη υπό βυζαντινή κυριαρχία. Στη συνέχεια
στράφηκε εναντίον των Αράβων της Ανατολής. Εξόρµησε στην Κιλικία, κατέλαβε τη ∆ολίχη
και τη Γερµανικεία και πέρασε στη Συρία όπου κατέλαβε το Χαλέπι (962) και έπειτα από µια
σειρά νίκες ο βυζαντινός στρατός προήλασε στα εδάφη των Αράβων.
Το 963 ο Νικηφόρος, µετά το θάνατο του Ρωµανού Β΄, αναγορεύτηκε από το στρατό του
αυτοκράτορας σε συνεννόηση µε τη χήρα του Ρωµανού, Θεοφανώ, την οποία παντρεύτηκε,
και νοµιµοποίησε την εξουσία του. ∆εν παραµέρισε τους γιους του Ρωµανού, αλλά
δηµιούργησε µια δική του Αυλή µε πρόσωπα του στενού οικογενειακού του περιβάλλοντος.
Έδωσε στον πατέρα του, Βάρδα Φωκά, τον τίτλο του καίσαρα, διόρισε τον ανιψιό του, Ιωάννη
Τζιµισκή, δοµέστικο των σχολών της Ανατολής και στον αδερφό του, Λέοντα, απένειµε τα
αξιώµατα του κουροπαλάτη και του µαγίστρου.
Σε ό,τι αφορά την εσωτερική πολιτική, στράφηκε εναντίον της αύξησης της έγγειας
ιδιοκτησίας των µοναχών, απαγόρευσε την ίδρυση νέων µοναστηριών και την παραχώρηση
γης σε µονές, επισκοπές και µητροπόλεις. Αν και ήταν υποστηρικτής των φτωχών και των
αδυνάτων, προσπάθησε να εφαρµόσει την αρχή της ισοπολιτείας σε όλες τις τάξεις της
βυζαντινής κοινωνίας, πολιτική που αποδείχθηκε αντιφατική και ανεδαφική. Με µέτρα
ενίσχυσε και την τάξη των στρατιωτών. Όσο για την εξωτερική πολιτική, συνέχισε µε επιτυχία
τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον των Αράβων και κατόρθωσε να περάσει τα στενά του
Ταύρου στην Κιλικία, να ανακτήσει την Κύπρο (965) και να εδραιώσει τη θαλασσοκρατορία
των Βυζαντινών στην ανατολική Μεσόγειο, να καταλάβει την Αντιόχεια (969) και πολλές
αραβικές πόλεις και φρούρια. Η πολιτική του όµως στη ∆ύση δεν στέφθηκε µε επιτυχία.
Αρνήθηκε στο Γερµανό ηγεµόνα Όθωνα Α΄ το δικαίωµα να φέρει τον τίτλο του βασιλιά των
Ρωµαίων. Η αντίθεση αυτή δεν άφησε περιθώρια για την από κοινού αντιµετώπιση της
αραβικής απειλής στη ∆ύση. Το ίδιο αρνητική υπήρξε και η αντιµετώπιση του βουλγαρικού
κινδύνου. Απασχοληµένος µε τον αγώνα στα ανατολικά, απέρριψε απαιτήσεις των Βουλγάρων
και για να τους αντιµετωπίσει κάλεσε το Ρώσο ηγεµόνα Σβιατοσλάβο. Με τις ενέργειές του
κατάφερε να αποµακρύνει το βουλγαρικό κίνδυνο, η παρουσία του όµως στα Βαλκάνια
δηµιούργησε νέα προβλήµατα στο Βυζάντιο.
Το τέλος του Νικηφόρου υπήρξε τραγικό, αφού έπεσε θύµα συνωµοσίας που οργάνωσαν
δυσαρεστηµένοι στρατηγοί και η Θεοφανώ. Ο ανιψιός του Ιωάννης Τζιµισκής ήταν αρχηγός
της συνωµοσίας και το 969 ο Νικηφόρος δολοφονήθηκε.
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΥΕΝΝΙΟΣ: Ανώτερος κρατικός υπάλληλος του Βυζαντίου που καταγόταν
από παλιά στρατιωτική οικογένεια. Γεννήθηκε το 1062. Παντρεύτηκε την Άννα Κοµνηνή,
κόρη του Αλεξίου Α΄, και του απονεµήθηκε το αξίωµα του καίσαρα. Η προσπάθεια της Άννας
Κοµνηνής να τον ανεβάσει στο θρόνο µετά το θάνατο του πατέρα της απέτυχε και ο
Νικηφόρος εξακολούθησε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον Ιωάννη Β΄ Κοµνηνό (1118-
1143). Το έργο του «Ύλη Ιστορίας» χωρίζεται σε τέσσερα βιβλία και διαπραγµατεύεται τα
γεγονότα της περιόδου 1070-1079. Πέθανε το 1137. Το έργο του συνέχισε η Άννα Κοµνηνή.
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Γ΄ ΒΟΤΑΝΕΙΑΤΗΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1078-1081). Καταγόταν
από οικογένεια στρατιωτικών. Ο παππούς του Νικηφόρος Ουρανός υπήρξε στρατηγός του
Βασίλειου Β΄ Βουλγαροκτόνου και ο πατέρας του Μιχαήλ διατέλεσε στρατηγός του
Κωνσταντίνου Θ΄ Μονοµάχου. Ο ίδιος είχε λαµπρή στρατιωτική σταδιοδροµία. Ήταν δούκας
της Αντιόχειας, της Ελλάδας, της Πελοποννήσου, της Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια
κατέλαβε το αξίωµα του δοµέστικου των σχολών. Ανέβηκε στο θρόνο έπειτα από
πραξικόπηµα το 1078. Ανταπαιτητές του θρόνου παρουσιάστηκαν στη διάρκεια της βασιλείας
του, αλλά τους αντιµετώπισε µε επιτυχία ο ικανότατος στρατηγός Αλέξιος Κοµνηνός. Ο
τελευταίος που στράφηκε εναντίον του ήταν ο στρατηγός Νικηφόρος Μελισσηνός. Ο
Βοτανειάτης τον αντιµετώπισε µε τη βοήθεια των Σελτζούκων, οι οποίοι εδραίωσαν έτσι την
παρουσία τους στη Μικρά Ασία, από την Κιλικία, τη Φρυγία και τη Γαλατία µέχρι τον
Ελλήσποντο. Το 1080 ο Σελτζούκος ηγεµόνας Σουλεϊµάν κατέλαβε τη Νίκαια και ίδρυσε το
Σουλτανάτο του Ρουµ. Οι εδαφικές απώλειες της αυτοκρατορίας, οι επιδροµές στα Βαλκάνια
και οι σπατάλες του Βοτανειάτη εξάντλησαν οικονοµικά το κράτος και ο αυτοκράτορας
µείωσε την περιεκτικότητα σε χρυσό του νοµίσµατος, µε αποτέλεσµα να αντικατασταθεί στις
διεθνείς αγορές από το βενετικό δουκάτο και το φλωρεντινό φιορίνι. Τελικά ο Αλέξιος
- 120 -
Κοµνηνός επαναστάτησε, ανάγκασε τον Βοτανειάτη να παραιτηθεί από το θρόνο και να γίνει
µοναχός (1081) και στέφθηκε ο ίδιος αυτοκράτορας.
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΑΣ: Γεννήθηκε στην Ηράκλεια του Πόντου (1290-1360). Νέος
πήγε στην Κωνσταντινούπολη όπου έκανε σταδιοδροµία. Το 1326 ταξίδεψε στη Σερβία ως
πρεσβευτής του Ανδρόνικου Β΄ Παλαιολόγου (1282-1328), αλλά σύντοµα περιέπεσε στη
δυσµένεια του αυτοκράτορα και αποσύρθηκε από τη δηµόσια ζωή. Το κύρος του ενισχύθηκε
αργότερα έπειτα από δηµόσια συζήτηση µε τον Βαρλαάµ τον Καλαβρό για φιλοσοφικά
θέµατα, αλλά τελικά ο Ιωάννης ΣΤ΄ Καντακουζηνός τον ανάγκασε να αποσυρθεί στη Μονή
της Χώρας, επειδή κατά την ησυχαστική έριδα τάχθηκε µε τους αντιπάλους του Γρηγορίου
Παλαµά. Έγραψε ποιήµατα, ρητορικά και φιλοσοφικά έργα και ιστορία («Ρωµαϊκή Ιστορία»,
η οποία πραγµατεύεται τα γεγονότα της περιόδου 1204-1359).
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ: Ανώτατος Βυζαντινός αξιωµατούχος. Βέστης το 980, µάγιστρος
από το 996 και αρχιστράτηγος του βυζαντινού στρατού στη ∆ύση. Το 997 συνέτριψε τους
Βουλγάρους του Σαµουήλ στο Σπερχειό ποταµό. Από το 999 µέχρι το 1006 διατέλεσε
διοικητής της Αντιόχειας. Το συγγραφικό του έργο αποτελείται από πολλές επιστολές, το
«Αλφάβητον» και ένα εγκώµιο του Συµεών του Μεταφραστή.
ΝΙΚΟΠΟΛΗ: Πόλη της Ηπείρου, τα ερείπια της οποίας βρέθηκαν κοντά στην Πρέβεζα.
Ιδρύθηκε από τον Οκταβιανό σε ανάµνηση της νίκης του εναντίον του Μάρκου Αντώνιου στη
ναυµαχία του Ακτίου (31 π.Χ.). Η γεωγραφική της θέση και τα τρία λιµάνια που διέθετε (στον
Αµβρακικό και στο Ιόνιο) εξασφάλισαν τη ραγδαία ανάπτυξή της. Ο Οκταβιανός παραχώρησε
πολλά προνόµια και φορολογικές ατέλειες στους κατοίκους και κατασκεύασε µεγαλοπρεπή
κτίρια, ερείπια των οποίων σώζονται και σήµερα (Βουλευτήριο, Ωδείο, Νυµφαίο, Υδραγωγείο
κ.ά.). Στην πόλη εγκαταστάθηκαν και Εβραίοι, όπως µαρτυρεί η ύπαρξη Συναγωγής. Τον 3ο
αιώνα παρήκµασε και αναπτύχθηκε πάλι επί ∆ιοκλητιανού. Το 397 έκανε επιδροµές ο
Αλάριχος, αρχηγός των Βησιγότθων. Το 474 η Νικόπολη αλώθηκε από τους Βανδάλους και το
551 από τους Οστρογότθους του Τοτίλα. Η χριστιανική διδασκαλία πιθανότατα κηρύχθηκε
στη Νικόπολη από τον ίδιο τον απόστολο Παύλο.
Έχουν εντοπιστεί έξι βασιλικές στην πόλη και σώζονται πολλά ψηφιδωτά. Μετά τον 6ο αιώνα
η Νικόπολη παρήκµασε.
ΝΟΒΑΤΙΑΝΟΣ: Υπήρξε σχισµατικός επίσκοπος Ρώµης και ιδρυτής του Νοβατιανού
Σχίσµατος που επέζησε µέχρι τον 6ο αιώνα. Γεννήθηκε το 200 περίπου. Είχε µεγάλη µόρφωση
και ήταν άριστος ρήτορας. Στο θαυµάσιο θεολογικό του έργο «De Trinitate» αποδεικνύεται
φορέας της εκκλησιαστικής παράδοσης, αλλά τονίζεται ιδιαίτερα η subordinatio (υποταγή του
Υιού στον Πατέρα και του Αγίου Πνεύµατος στον Υιό).
Όταν χήρεψε ο θρόνος της Ρώµης, αν και διέθετε τα ουσιαστικά προσόντα, υποσκελίστηκε
από κάποιον ονόµατι Κορνήλιο. Παρ’ όλα αυτά ο Νοβατιανός έγινε επίσκοπος προκαλώντας
έτσι σχίσµα. Τήρησε µάλιστα απόλυτα σκληρή γραµµή στο θέµα των Lapsi (των
πεπτωκότων). Όσοι δείλιασαν στους διωγµούς και όσοι βαριά αµάρτησαν δεν είχαν ελπίδα να
γίνουν δεκτοί στην εκκλησία, η οποία έτσι γινόταν οµάδα εκλεκτών ή Καθαρών όπως
χαρακτηρίστηκαν οι οπαδοί του στην Ανατολή. Το 251 καταδικάστηκε από σύνοδο 60
∆υτικών επισκόπων.
ΞΕΝΟΦΩΝ Ο ΕΦΕΣΙΟΣ: Συγγραφέας από την Έφεσο ο οποίος άκµασε τον 3ο αιώνα.
Έγραψε µια ερωτική ροµαντική µυθιστορία µε τίτλο «Τα κατά Αγαθίαν και Αβροκόµην
Εφεσιακά», από την οποία σώζεται µία επιτοµή πέντε βιβλίων.
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟ∆ΟΣ Α΄: Συνήλθε το 325 στη Νίκαια της Βιθυνίας. Ασχολήθηκε µε
το χριστολογικό θέµα και καταδίκασε τη διδασκαλία του Αρείου. Τέλος συνέταξε τα επτά
πρώτα άρθρα του Συµβόλου της Πίστεως.
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟ∆ΟΣ Β΄: Συνήλθε το 381 και καταδίκασε τους οπαδούς του
Μακεδόνιου. Επισφράγισε τη νίκη της ορθοδοξίας κατά του αρειανισµού και συµπλήρωσε τα
άρθρα του Συµβόλου της Πίστεως.
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟ∆ΟΣ Γ΄: Συνήλθε στην Έφεσο το 431 και καταδίκασε το
νεστοριανισµό.
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟ∆ΟΣ ∆΄: Συνήλθε το 451 στη Χαλκηδόνα. Αποφάνθηκε ότι οι δύο
φύσεις του Χριστού, η θεία και η ανθρώπινη, είναι τέλειες και αχώριστες, συγχρόνως όµως
διακρίνονται, και καταδίκασε τόσο τους µονοφυσίτες όσο και τους νεστοριανούς.
- 121 -
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟ∆ΟΣ Ε΄: Συνήλθε το 553 στην Κωνσταντινούπολη και καταδίκασε

το µονοφυσιτισµό. Η σύγκλησή της οφειλόταν στις προσπάθειες του αυτοκράτορα
Ιουστινιανού Α΄ για επικράτηση ενιαίου δόγµατος σε ολόκληρη την αυτοκρατορία.
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟ∆ΟΣ ΣΤ΄: Συνήλθε στην Κωνσταντινούπολη το 680/681.
Καταδίκασε το µονοθελητισµό και αναγνώρισε τις δύο φύσεις, τις θελήσεις και τις δύο
ενέργειες του Ιησού Χριστού.
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟ∆ΟΣ Ζ΄: Συνήλθε το 787 στη Νίκαια. Καταδίκασε και ακύρωσε τις
αποφάσεις της εικονοκλαστικής συνόδου του 754, θεώρησε την εχθρότητα προς τις άγιες
εικόνες ως αίρεση, διάταξε να καταστραφούν όλα τα εικονοµαχικά έργα και τα πρακτικά της
συνόδου του 754 και αναστήλωσε τις εικόνες.
ΟΚΤΑΒΙΑΝΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΓΑΪΟΣ ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡ: Ρωµαίος αυτοκράτορας,
ανιψιός και θετός γιος του Καίσαρα (63 π.Χ.-14 µ.Χ.).Ήταν δραστήριο και φιλόδοξο άτοµο,
µε πολιτικές ικανότητες, και σε ηλικία είκοσι ετών συγκρότησε µε τον Αντώνιο και τον
Λέπιδο τη Β΄ Τριανδρία (43 π.Χ.). Μετά την τιµωρία των δολοφόνων του Καίσαρα µοίρασαν
µε τον Αντώνιο το κράτος και ανέλαβε τη διοίκηση της ∆ύσης. Το 31 π.Χ. έµεινε µόνος
κύριος, µετά τη νίκη του στο Άκτιο επί του Αντώνιου. Συγκέντρωσε στα χέρια του όλα τα
αξιώµατα χωρίς να θίξει το δηµοκρατικό αίσθηµα των Ρωµαίων. Ο λαός και η Σύγκλητος του
παραχώρησαν αξιώµατα όπως: ιµπεράτωρ, ύπατος, ανθύπατος, µέγιστος ποντίφηξ, πρώτος
πολίτης (princeps), αύγουστος (σεβαστός) κ.ά. Με τη δύναµη αυτή προχώρησε σε µια σειρά
από µεταρρυθµίσεις που απέβλεπαν στην εσωτερική τάξη. Με τις αλλαγές στις διοίκηση, τα
κοινωνικά και δηµοσιονοµικά µέτρα και την αναδιοργάνωση του στρατού ήθελε να
αναµορφώσει το κράτος. Ο Οκταβιανός δεν επεδίωξε κατακτητικούς πολέµους, αν και τελικά
έκανε, γιατί προείχε γι’ αυτόν η ασφάλεια των συνόρων. Έκανε επαρχία του ρωµαϊκού
κράτους την Αίγυπτο, ολοκλήρωσε την κατάκτηση της Ισπανίας και πρόσθεσε νέα εδάφη στην
περιοχή των Άλπεων και στο σύνορο του ∆ούναβη. Την ίδια φροντίδα έδειξε και για τα
γράµµατα.
ΟΥΑΛΕΝΤΙΝΙΑΝΟΣ Α΄: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (364-375) στην αρχή και στη
συνέχεια µόνο του ∆υτικού Ρωµαϊκού Κράτους. Στρατηγός της φρουράς που καταγόταν από
την περιοχή της Παννονίας (σηµ. Αυστρία). Υπό την έντονη πίεση του στρατού ανακήρυξε
συναυτοκράτορα τον αδερφό του, Ουάλη (364-378). Τον Ιούνιο του 364 τα δύο αδέρφια
συµφώνησαν στη Ναϊσσό για να χωρίσουν το κράτος στα δύο για την καλύτερη άσκηση της
εξουσίας. Ο πρεσβύτερος Ουαλεντινιανός κράτησε τη ∆ύση, ενώ ο Ουάλης την Ανατολή.
Έτσι για πρώτη φορά διακρίθηκαν απόλυτα τα δύο τµήµατα της αυτοκρατορίας, αλλά οι νόµοι
εξακολούθησαν να εκδίδονται στο όνοµα και των δύο αυτοκρατόρων και να ισχύουν σε όλη
την επικράτεια. Ο Ουαλεντινιανός εγκαταστάθηκε στο Μεδιόλανο και στη διάρκεια της
θητείας του κατόρθωσε να κρατήσει µακριά τα διάφορα βαρβαρικά φύλα. Πέθανε το 375.
ΟΥΑΛΗΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (364-378). Στην αρχή ήταν συναυτοκράτορας µαζί
µε τον αδερφό του Ουαλεντινιανό και λίγους µήνες αργότερα (Ιούνιος 364) -όταν χώρισαν την
αυτοκρατορία-µόνος αυτοκράτορας του ανατολικού τµήµατος. Ο Ουάλης, αν και δεν ήταν
προετοιµασµένος να βασιλέψει και δεν διέθετε τις αρετές ενός πολιτικού άντρα, είχε ορθές
αντιλήψεις για δύο πράγµατα: για την ανάγκη επιβολής πειθαρχίας στο στρατό και για τη
µείωση της δυσβάσταχτης φορολογίας των αγροτικών πληθυσµών. Ο νέος αυτοκράτορας µε
τη βοήθεια του αδερφού του, Ουαλεντινιανού, κατόρθωσε να συντρίψει την επανάσταση του
Προκόπιου, παλιού κρατικού υπαλλήλου και συγγενή του Ιουλιανού. Ο Προκόπιος είχε
µάλιστα αναγορευτεί αυτοκράτορας από στρατεύµατα που στάθµευαν στην
Κωνσταντινούπολη (Σεπτέµβριος του 365). Στη διάρκεια της βασιλείας του ο Ουάλης
αντιµετώπισε τις επιδροµές των Περσών, των Γότθων, των Αλανών και των Ούννων. Πρώτα
στράφηκε εναντίον των Γότθων οι οποίοι είχαν συνεργαστεί µε το στασιαστή Προκόπιο.
Κατόρθωσε να σηµειώσει εναντίον τους µεγάλη επιτυχία, αφού υπερέβη το ∆ούναβη στην
περιοχή του Νοβιόδονου (369). Οι βάρβαροι, πιεζόµενοι και από την έλλειψη τροφίµων,
ζήτησαν ειρήνη. Η πρότασή τους έγινε δεκτή από τον Ουάλη, µε τον όρο να µη διαβούν πλέον
το ∆ούναβη (370). Στη συνέχεια οχύρωσε την περιοχή του ∆ούναβη και στράφηκε προς την
Ανατολή. Η σύγκρουση Βυζαντινών και Περσών άρχισε το 371 και ο αυτοκράτορας πριν
προλάβει να πετύχει κάτι ουσιαστικό επέστρεψε και πάλι στα σύνορα του ∆ούναβη, όπου οι
Βησιγότθοι υπό την πίεση των Ούννων εισέβαλαν στα εδάφη της αυτοκρατορίας, και έπειτα
- 122 -
από συµφωνία µε το Βυζάντιο εγκαταστάθηκαν στην Κάτω Μοισία (σηµ. βόρεια Βουλγαρία,
376). Θα παρείχαν στρατιώτες στην αυτοκρατορία και έτσι οι γεωργοί θα µπορούσαν να
ασχοληθούν µε την καλλιέργεια της γης. Η αποτυχηµένη απόπειρα δολοφονίας των Γότθων
αρχηγών από τη βυζαντινή κυβέρνηση οδήγησε τους Γότθους σε επανάσταση και σε
επιδροµές στη Μακεδονία και την Αχαΐα. Ο Ουάλης, επικεφαλής των βυζαντινών
στρατευµάτων, τους αντιµετώπισε κοντά στην Αδριανούπολη (378), αλλά νικήθηκε και
σκοτώθηκε. Η µάχη αυτή είχε ιδιαίτερη στρατιωτική και πολιτική σηµασία. Στο στρατιωτικό
τοµέα η επιτυχία των Γότθων οφειλόταν στην αποφασιστική συµβολή του ιππικού και
προανήγγειλε τις µάχες του Μεσαίωνα. Στον πολιτικό, η µόνιµη παρουσία των Γότθων στο
χώρο της Βαλκανικής δηµιούργησε σοβαρό πολιτικό και κοινωνικό πρόβληµα στο Βυζάντιο.
Η εσωτερική πολιτική του Ουάλη υπήρξε εξίσου σηµαντική. Πήρε µέτρα για την πάταξη των
αυθαιρεσιών των κρατικών υπαλλήλων, την κακοδιοίκηση και τη διαφθορά. Μερίµνησε για
την αποκατάσταση της τάξης στο στράτευµα και προστάτεψε τον αγροτικό πληθυσµό από
τους µεγάλους γαιοκτήµονες. Στον τοµέα των γραµµάτων, αν και ο ίδιος ήταν απαίδευτος,
ενδιαφέρθηκε για τη Βιβλιοθήκη της Κωνσταντινούπολης και φρόντισε για την αντιγραφή
ελληνικών και λατινικών χειρογράφων.
ΠΑΝΑΙΤΙΟΣ Ο ΡΟ∆ΙΟΣ: Στωικός φιλόσοφος του 2ου αιώνα π.Χ. Θεµελιωτής της
λεγόµενης Μέσης Στοάς. Καταγόταν από τη Ρόδο και σπούδασε φιλοσοφία στην Αθήνα.
Εγκαταστάθηκε στη συνέχεια στη Ρώµη, όπου γνώρισε σηµαντικούς άντρες, όπως ο
Σκιπίωνας ο Αφρικανός, ο ιστορικός Πολύβιος κ.ά., τους οποίους επηρέασε µε τον τρόπο
σκέψης του. ∆ιατέλεσε σύµβουλος του Σκιπίωνα, όταν εκείνος στάλθηκε στην Αίγυπτο και
στην Ασία ως πρεσβευτής. Στη Ρώµη δίδαξε στωική φιλοσοφία και πρόσφερε στους Ρωµαίους
ένα σύστηµα ικανό να τους καθοδηγεί στη ζωή και στην πολιτική τους δράση. Γύρισε έπειτα
στην Αθήνα και διαδέχτηκε τον Αντίπατρο στη σχολαρχία της Στοάς. Το συγγραφικό του έργο
υπήρξε πλούσιο, σώθηκαν όµως λίγα αποσπάσµατα.
ΠΑΡΘΟΙ: Σκυθικός λαός που εξιρανίστηκε και εγκαταστάθηκε στα νότια της Υρκανίας. Το
250 π.Χ. συγκρότησαν ισχυρότατο κράτος που διατηρήθηκε ως το 224 µ.Χ. και δεν
κατακτήθηκε από τους Ρωµαίους, παρά τις προσπάθειες του αυτοκράτορα Τραϊανού. Μετά τη
διάλυσή τους ενσωµατώθηκαν στο κράτος των Σασσανιδών. Οι Πάρθοι ήταν άριστοι
ιπποτοξότες.
ΠΑΥΛΙΚΙΑΝΟΙ: Οπαδοί ενός κοσµολογικού δυϊστικού δόγµατος (ένας κακός Θεός
δηµιουργός του γήινου κόσµου και ένας Θεός αγαθός βασιλέας του µέλλοντος αιώνος), το
οποίο επιδίωκε να επιστρέψουν οι πιστοί στις πηγές του ευαγγελικού χριστιανισµού. Το δόγµα
αυτό εµφανίστηκε τον 7ο αιώνα και αναπτύχθηκε κυρίως στα σύνορα του Βυζαντίου µε την
Αρµενία και τη Συρία. Οι Παυλικιανοί ήταν εναντίον της ιεραρχίας, του κλήρου και του
µοναχισµού. Οι Βυζαντινοί τούς πολέµησαν συστηµατικά και τους εκδίωξαν από τα βυζαντινά
εδάφη. Ο εµίρης της Μελιτηνής τούς εγκατέστησε στα εδάφη του και αυτοί του πρόσφεραν
στρατιώτες για να πολεµήσει το Βυζάντιο. ∆ηµιούργησαν ένα αυτόνοµο κράτος µε
πρωτεύουσα την Τεφρική. Ο Βασίλειος Α΄, αφού απέτυχε να τους πάρει µε το µέρος του,
στράφηκε εναντίον τους. Το 870 κατέστρεψε την πρωτεύουσά τους Τεφρική, αλλά οι
Παυλικιανοί αποσύρθηκαν στη Μελιτηνή, όπου οι Βυζαντινοί δύσκολα µπορούσαν πλέον να
τους ενοχλούν. Ο Βασίλειος όµως πρόλαβε και µετέφερε πληθυσµούς Παυλικιανών στα
σύνορα του Βυζαντίου µε τη Βουλγαρία, ενώ το 872 ο δοµέστικος των σχολών Χριστόφορος,
επικεφαλής καλά προετοιµασµένων στρατιωτικών δυνάµεων, συνέτριψε ισχυρές δυνάµεις
Παυλικιανών στο Βαθυρρύακα, εξουδετερώνοντας τον κίνδυνο που προερχόταν από αυτή την
αίρεση. Ανάµεσα στους νεκρούς ήταν και ο αρχηγός των Παυλικιανών Χρυσόχειρ. Ο Γάλλος
βυζαντινολόγος P. Lemerle υποστήριξε ότι ο παυλικιανισµός ήταν ένα θρησκευτικό ελληνικό
φαινόµενο «χωρίς ευδιάκριτες σχέσεις µε ιδιαίτερες οικονοµικές ή κοινωνικές καταστάσεις».
Η άποψη αυτή αντιβαίνει στη θεωρία ότι ο παυλικιανισµός ήταν ένα µαζικό επαναστατικό
κίνηµα.
ΠΑΥΛΟΣ: Ο Απόστολος των Εθνών γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας µεταξύ του 5 και
του 15. Οι γονείς του ήταν Ιουδαίοι και το εβραϊκό του όνοµα ήταν Σαούλ. ∆ιδάχτηκε την
ελληνική γλώσσα και γνώρισε την ελληνική σκέψη. Είναι όµως βέβαιο ότι ανατράφηκε µέσα
σε αυστηρό θρησκευτικό περιβάλλον. Οι λόγοι της µεταστροφής του στο χριστιανισµό δεν
είναι επαρκώς γνωστοί. Το βέβαιο είναι ότι από αρνητής και διώκτης του χριστιανισµού έγινε
- 123 -
ο πιο θερµός οπαδός του και ο κορυφαίος κήρυκάς του. Όταν βαφτίστηκε πήρε το όνοµα
Παύλος. Η αποστολική του δραστηριότητα υπήρξε πλούσια. Για αρκετά χρόνια κήρυξε στην
Κιλικία (38-44). Στην Α΄ Αποστολική του Περιοδεία µαζί µε τον απόστολο Βαρνάβα
επισκέφθηκε την Κύπρο, την Παµφυλία και τη Γαλατία όπου ίδρυσε και εκκλησίες (44-47).
Στη Β΄ Αποστολική Περιοδεία, συνοδευόµενος από τον Σίλα και τον Τιµόθεο, πήγε στη
Συρία, την Κιλικία, τη Φρυγία, τη Γαλατία, έφτασε στην Τρωάδα και κατέληξε στη
Μακεδονία. Στη συνοδεία του προστέθηκε και ο ευαγγελιστής Λουκάς. Κήρυξε στους
Φιλίππους, στη Θεσσαλονίκη, στη Βέροια, στην Αθήνα (στον Άρειο Πάγο) και τέλος στην
Κόρινθο, όπου και οργάνωσε αξιόλογη χριστιανική κοινότητα.
Στη Γ΄ Αποστολική Περιοδεία (53-57) επισκέφθηκε µε τον ευαγγελιστή Λουκά τις πόλεις στις
οποίες είχε ιδρύσει εκκλησίες για να ενισχύσει τους πιστούς και τελικά έφτασε στην
Ιερουσαλήµ. Εκεί συνάντησε τις έντονες αντιδράσεις των Ιουδαίων και συνελήφθη. Επειδή
ήταν όµως Ρωµαίος πολίτης µεταφέρθηκε στη Ρώµη για να δικαστεί. Εκεί παρέµεινε σε κατ’
οίκον περιορισµό για δύο τουλάχιστον χρόνια, του δόθηκε όµως η ευκαιρία να διδάξει το
χριστιανισµό. Πέθανε το 67 στη διάρκεια των διωγµών του Νέρωνα (σύµφωνα µε µια άλλη
άποψη πέθανε το 64).
ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ: Περιηγητής και πεζογράφος του 2ου αιώνα µ.Χ. Καταγόταν από τη Μαγνησία
της Μικράς Ασίας. Το έργο του «Ελλάδος Περιήγησις» σώζεται ακέραιο και θεωρείται πολύ
σηµαντικό για την ιστορία και την τοπιογραφία της αρχαίας Ελλάδας. Στο οδοιπορικό του
στην Πελοπόννησο, την Αττική, τη Βοιωτία και τη Φωκίδα, στο οποίο υπάρχουν αναφορές και
σε κάποια γειτονικά νησιά και σπουδαίες πόλεις των παραλίων της Μικράς Ασίας, προσφέρει
πολύτιµες πληροφορίες για τα αξιοθέατα (µνηµεία, ιερά, τάφους κ.ά.), τη µυθολογία, τον
τρόπο ζωής και τις παραδόσεις των κατοίκων των περιοχών αυτών. Παράλληλα περιέχει
πληροφορίες τοπιογραφικού χαρακτήρα, καθώς και αναφορές στην οικονοµική ζωή των
κατοίκων, αν και αυτό δεν αποτελούσε πρώτιστο µέληµά του. Το έργο του στηρίζεται κυρίως
στις προσωπικές του εµπειρίες, την επιτόπια αυτοψία και είναι γενικά αξιόπιστο.
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ Ο ΧΑΙΡΩΝΕΥΣ: Ο τελευταίος από τους µεγάλους Έλληνες πεζογράφους
της αρχαιότητας, βιογράφος και φιλόσοφος. Γεννήθηκε στη Χαιρώνεια της Βοιωτίας και
έζησε ανάµεσα στο 45/50 και το 120. Μορφώθηκε στην Αθήνα και για να ικανοποιήσει τη
φιλοµάθειά του ταξίδεψε στην Αίγυπτο, την Ιταλία, όπου για µικρό χρονικό διάστηµα έζησε
στη Ρώµη, και επέστρεψε στη Χαιρώνεια όπου πέρασε το µεγαλύτερο µέρος της ζωής του.
Είχε ιδιαίτερους δεσµούς µε την περιοχή των ∆ελφών, διότι κατείχε ισόβια από το 95 το
αξίωµα του ανώτατου ιερέα και επόπτη του µαντείου. Συµµετείχε έντονα στην πολιτική ζωή
της πατρίδας του. Από τα έργα του σώζονται τα «Ηθικά», συλλογή κειµένων που αναφέρονται
σε ηθικά προβλήµατα. Τα είδη των κειµένων του είναι: ρητορικές και επιδεικτικές διαλέξεις,
σύντοµες συγγραφές µε θέµατα εκλαϊκευµένης ηθικής φιλοσοφίας, διάλογοι µε φιλοσοφικές
και θρησκευτικές αναζητήσεις, κριτικά φιλοσοφικά πονήµατα (στην πλατωνική θεωρία και
εναντίον στωικών και επικούρειων), αρχαιοδιφικά έργα και τα θεωρούµενα ως νόθα. Το άλλο
σηµαντικό έργο του είναι οι «Βίοι Παράλληλοι». Πρόκειται για έργο ωριµότητας που
αναφέρεται στη ζωή και στη δράση πενήντα διάσηµων αντρών της αρχαιότητας, τους οποίους
παρουσιάζει κατά ζεύγη, έναν Έλληνα και ένα Ρωµαίο.
ΠΛΩΤΙΝΟΣ: Φιλόσοφος, θεµελιωτής της νεοπλατωνικής φιλοσοφίας. Γεννήθηκε στη
Λυκόπολη της Αιγύπτου (204) και πέθανε στην Ιταλία (270). Η ενασχόλησή του µε τη
φιλοσοφία ξεκίνησε, από τη νεαρή του ηλικία, στην Αίγυπτο και συνεχίστηκε αργότερα στη
Ρώµη (244), όπου εγκαταστάθηκε µόνιµα και ίδρυσε δική του σχολή. Το έργο του άρχισε να
το γράφει σε µεγάλη ηλικία και το επιµελήθηκε ο µαθητής του Πορφύριος. Έγραψε τις
«Εννεάδας», που εκδόθηκαν µετά το θάνατό του. Το περιεχόµενο του έργου του είναι
πραγµατείες για ζητήµατα ηθικής και αισθητικής, φυσικής και κοσµολογίας, θεωρία της
ψυχής, θεωρία του νου και οντολογία. Η φιλοσοφία για τον Πλωτίνο δεν ήταν µόνο
αφηρηµένη θεωρία αλλά και πράξη ζωής. Συνδύασε τις πλατωνικές θεωρίες µε το
χριστιανισµό και η σκέψη του πέρασε στη δυτική φιλοσοφία µέσω του Αυγουστίνου.
ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ: Ο πιο σηµαντικός ιστορικός της εποχής του Ιουστινιανού. Γεννήθηκε στην
Καισάρεια ανάµεσα στο 490 και το 507 και πέθανε στην Κωνσταντινούπολη µετά το 562.
Άσκησε το επάγγελµα του ρήτορα και του σχολαστικού. Συνόδευσε το στρατηγό Βελισάριο
ως σύµβουλός του στην πρώτη εναντίον των Περσών εκστρατεία (527-531), στον πόλεµο
- 124 -
εναντίον των Βανδάλων της Αφρικής (533-534) και εναντίον των Γότθων στην Ιταλία (536-
540). Το 542 εκλέχτηκε στην Κωνσταντινούπολη µέλος της Συγκλήτου. Έγραψε τα εξής έργα:
«Υπέρ των Πολέµων Λόγοι» (αναφέρεται στις εκστρατείες στις οποίες συµµετείχε),
«Ανέκδοτα» (όψιµο κατηγορητήριο του Ιουστινιανού και του περιβάλλοντός του) και το
«Περί Κτισµάτων».
ΠΡΟΧΕΙΡΟΣ ΝΟΜΟΣ: Νοµοθετικό εγχειρίδιο το οποίο ρυθµίζει ζητήµατα αστικού κυρίως
δικαίου και διαιρείται σε 40 τίτλους. Από τις διάφορες χρονολογίες που προτάθηκαν για το
χρόνο έκδοσής του, επικρατέστερο θεωρείται το διάστηµα λίγο µετά την αναγόρευση του
Λέοντα ΣΤ΄ ως συναυτοκράτορα του πατέρα του Βασίλειου Α΄.
ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ ΚΛΑΥ∆ΙΟΣ: Έλληνας αστρονόµος και γεωγράφος. Γεννήθηκε στην
Αίγυπτο το 108 µ.Χ. περίπου. Η ακµή του τοποθετείται ανάµεσα στο 127 και το 145.
∆ιατύπωσε τη γεωκεντρική θεωρία, ότι η Γη δηλαδή είναι το κέντρο του σύµπαντος. Στο έργο
του «Μαθηµατική Σύνταξις» ή «Αλµαγέστη» περιλαµβάνονται τα πορίσµατα των
αστρονοµικών µελετών του και γίνεται αναφορά σε θέµατα σχετικά µε τους αστέρες και τα
σώµατα του ηλιακού συστήµατος. Επίσης περιέλαβε στο έργο του τα συµπεράσµατα που
προέρχονταν από προγενέστερες αστρονοµικές παρατηρήσεις, γνωστοποιώντας µε αυτό τον
τρόπο στους µεταγενέστερους αστρονόµους τις απόψεις του µεγαλύτερου αστρονόµου της
αρχαιότητας, του Ίππαρχου. Ο Πτολεµαίος ουσιαστικά διεύρυνε τα συµπεράσµατα και τις
παρατηρήσεις του Ίππαρχου. Τη φήµη του ως γεωγράφου την οφείλει στο έργο του
«Γεωγραφίας Υφήγησις», στο οποίο δίνονται οδηγίες για την κατασκευή χαρτών και
υπάρχουν κατάλογοι τοποθεσιών στην Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική. Αν και περιείχε
πολλά λάθη, η συµβολή του ήταν σηµαντική κατά το Μεσαίωνα και την Αναγέννηση στην
οργάνωση των υπερπόντιων ταξιδιών. Ενδιαφέρουσες υπήρξαν και οι εργασίες του πάνω στα
µαθηµατικά.
ΡΩΜΑΙΟΚΡΑΤΙΑ: Οι Ρωµαίοι µε την κατακτητική ορµή τους και επιδιώκοντας
ακατάπαυστα τη διεύρυνση των ορίων του κράτους τους, υποδούλωσαν σταδιακά τον
ελληνικό και ελληνιστικό κόσµο. Τα σχέδιά τους σηµατοδοτούνται από την κατάκτηση της
Μακεδονίας το 168 π.Χ. µετά τη µάχη της Πύδνας και ολοκληρώνονται µε την κατάκτηση της
Αιγύπτου από τον Οκταβιανό µετά το θάνατο της Κλεοπάτρας Ζ΄, το 30 π.Χ. Το τέλος αυτής
της περιόδου είναι δυνατόν να θεωρηθεί συµβατικά το 395, όταν πέθανε ο Μέγας Θεοδόσιος
και διαιρέθηκε η αυτοκρατορία σε Ανατολικό και ∆υτικό Ρωµαϊκό Κράτος. Ωστόσο αρκετοί
ιστορικοί αποδέχονται το 323 (έτος κατά το οποίο ο Κωνσταντίνος ήταν ο µόνος
αυτοκράτορας µετά το θάνατο του Λικίνιου) και ορισµένοι άλλοι το 330 (έτος εγκαινίων της
Κωνσταντινούπολης). Κατά τη Ρωµαιοκρατία ο ελληνισµός έγινε παιδαγωγός της Ρώµης και
από αυτή τη συνύπαρξη προέκυψαν ο ελληνορωµαϊκός πολιτισµός και η µετεξέλιξή του, ο
χριστιανικός.
Αµέσως µετά την καταστροφή της Κορίνθου (148 π.Χ.) οι Ρωµαίοι ρύθµισαν τα πράγµατα στη
νότια Ελλάδα µε γνώµονα τη στάση που κράτησαν οι διάφορες πόλεις στη διάρκεια του
πολέµου. Στις εχθρικές πόλεις επιβλήθηκε ο έλεγχος του διοικητή της Μακεδονίας, ενώ τα
δηµοκρατικά καθεστώτα αντικαταστάθηκαν από ολιγαρχικά. Το καθεστώς της ελευθερίας
ίσχυσε µόνο για κράτη που στη διάρκεια του πολέµου ήταν φιλικά προς τη Ρώµη. Από το 27
π.Χ. η Πελοπόννησος, η νότια Ήπειρος, οι Κυκλάδες και η Στερεά Ελλάδα αποτέλεσαν τη
συγκλητική επαρχία της Αχαΐας µε επικεφαλής έναν ανθύπατο που έδρευε στην Κόρινθο.
Μετά την κατάληψή της από τους Ρωµαίους η Ελλάδα ακολούθησε φθίνουσα πορεία. Η
κοινωνική εξαθλίωση συνεχώς διευρυνόταν εξαιτίας της εκµετάλλευσης των λαϊκών
στρωµάτων από τους κατακτητές και από τους ντόπιους εύπορους πολίτες.
Μέσα στη γενική ανέχεια η Αθήνα, µε τα δύο σπουδαία λιµάνια της, τον Πειραιά και τη ∆ήλο,
εξακολουθούσε να έχει ενδιαφέρουσα οικονοµική δραστηριότητα. Στη διάρκεια του 2ου
αιώνα π.Χ. εκδηλώθηκαν δύο εξεγέρσεις δούλων -134-133 π.Χ. και 104-103 π.Χ.-, ενώ οι
λαϊκές αντιδράσεις σε όλη την Πελοπόννησο, µε κορυφαία αυτή στη ∆ύµη το 116 π.Χ.,
µαρτυρούν την αντίθεση του πληθυσµού στην καταπίεση που επέβαλαν οι κατακτητές. Η
εκστρατεία του Σύλλα εναντίον των Αθηνών στη διάρκεια του Μιθριδατικού Πολέµου (88-84
π.Χ.) δηµιούργησε πολλά προβλήµατα, εκτός από τις καταστροφές που προκάλεσε, τα οποία
στη συνέχεια έγιναν µεγαλύτερα εξαιτίας του εµφύλιου πόλεµου ανάµεσα στον Καίσαρα και
τον Ποµπήιο και των εµφύλιων πολέµων εναντίον των δολοφόνων του Καίσαρα και ανάµεσα
- 125 -
στον Αντώνιο και τον Οκταβιανό. Ωστόσο στα τέλη του 1ου αιώνα π.Χ. εµφανίστηκαν νέα
αναπτυσσόµενα κέντρα (η Νικόπολη, η Ακτία, η Πάτρα και η Κόρινθος, η οποία
επανιδρύθηκε ως αποικία παλαιµάχων). Αντίθετα, η Αθήνα βρισκόταν σε παρακµή, αλλά η
Σπάρτη µε τον τύραννο Ευρυκλή γνώρισε εκείνη την εποχή κάποια άνθηση.
Το 67 ο αυτοκράτορας Νέρων ξεσήκωσε θύελλα ενθουσιασµού, όταν απάλλαξε την Ελλάδα
από την καταβολή φόρων, µέτρο που αµέσως µετά οι αυτοκράτορες της δυναστείας των
Φλαβίων κατάργησαν. Η ευηµερία επανήλθε στην Ελλάδα την εποχή του Τραϊανού (98-117),
και κυρίως την περίοδο που αυτοκράτορας ήταν ο Αδριανός. Η Ελλάδα επωφελήθηκε από τις
εκστρατείες του πρώτου εναντίον των ∆ακών και των Πάρθων και από την άδολη αγάπη και
τον ενθουσιασµό του δεύτερου για την Ελλάδα και ιδιαίτερα για την Αθήνα. Στο δεύτερο µισό
όµως του 2ου αιώνα η κατάσταση άρχισε πάλι να αλλάζει προς το χειρότερο. Ένας λοιµός που
µεταδόθηκε από τα στρατεύµατα του Λεύκιου Βέρου αποδεκάτισε µεγάλο µέρος του
πληθυσµού.
Προς τα τέλη του 2ου αιώνα και στις αρχές του 3ου οι κοινωνικές αντιθέσεις οξύνθηκαν και η
εξαθλίωση των ανώτερων τάξεων εξανέµισε τις ελπίδες για θεσµούς ελεύθερων πόλεων. Το
251, αµέσως µετά το θάνατο του αυτοκράτορα ∆έκιου, άρχισαν οι βαρβαρικές επιδροµές. Το
267 οι Ερούλοι εισέβαλαν στην Πελοπόννησο και έσπειραν τον όλεθρο στην Κόρινθο, τη
Σπάρτη και το Άργος. Αµέσως µετά συνέχισαν το καταστροφικό τους έργο στην Αθήνα, µέχρι
που ο ιστορικός ∆έξιππος τους νίκησε και τους εκδίωξε από την περιοχή. Η Αθήνα όµως
σύντοµα ανέκαµψε. Γνώρισε κάποια µικρή αναγέννηση που συνέπεσε µε τη διδασκαλία του
Πλωτίνου (205-269) και τη βασιλεία του Γαλλιηνού (260-268). Η βασιλεία του ∆ιοκλητιανού
(284-305) ενίσχυσε τη γραφειοκρατία µε αποτέλεσµα να περιθωριοποιηθούν οι ελληνικές
επαρχίες. Η Αχαΐα και η Μακεδονία έπαψαν να αποτελούν επαρχίες που υπάγονταν απευθείας
στην κεντρική διοίκηση, αφού υπάγονταν πλέον στη διοίκηση της Μοισίας. Η κατάργηση των
Ολυµπιακών Αγώνων από τον Μεγάλο Θεοδόσιο το 393 σηµατοδοτεί το τέλος της ελληνικής
ή έστω της ελληνορωµαϊκής αρχαιότητας και την απαρχή µιας νέας εποχής, της Βυζαντινής.
ΡΩΜΑΝΟΣ Α΄ ΛΕΚΑΠΗΝΟΣ (ΛΑΚΑΠΗΝΟΣ): Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (920-944).
Γεννήθηκε το 870 από Αρµένιους γονείς ταπεινής καταγωγής και την προσωνυµία Λεκαπηνός
ή Λακαπηνός την πήρε πιθανότατα από τον τόπο καταγωγής του, τη Λακάπη ή Λεκάπη της
Μελιτηνής. ∆ιατέλεσε σύµβουλος του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ζ΄ του Πορφυρογέννητου,
ο οποίος παντρεύτηκε την κόρη του Ρωµανού µε αποτέλεσµα να του απονεµηθεί ο τίτλος του
βασιλεοπάτερα. Το 920 στέφθηκε συναυτοκράτορας του Κωνσταντίνου Ζ΄ και λίγο αργότερα
έστεψε συναυτοκράτορα το µεγαλύτερο γιο του Χριστόφορο (921) και συµβασιλείς τους
άλλους δύο γιους του. Επειδή διέθετε στρατιωτικές και πολιτικές ικανότητες, αλλά και
υπέρµετρη φιλοδοξία, κατόρθωσε µέσα σε µικρό χρονικό διάστηµα να συγκεντρώσει όλη την
εξουσία και παραµέρισε το νεαρό αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ο οποίος περιορίστηκε στις
πνευµατικές του ενασχολήσεις. Αυτή η τακτική του υπήρξε η αιτία για πολλές συνωµοσίες
εναντίον του, τις οποίες ωστόσο κατάφερε να εξουδετερώσει. Ο σηµαντικότερος κίνδυνος που
κλήθηκε να αντιµετωπίσει στον εξωτερικό τοµέα ο Ρωµανός ήταν ο ισχυρός Βούλγαρος
ηγεµόνας Συµεών που είχε επεκτατικές βλέψεις. Ο Συµεών από το 913 έκανε επιδροµές σε
ολόκληρη τη Βαλκανική. Ο Ρωµανός έστρεψε εναντίον του άλλους λαούς, τους Ούγγρους,
τους Πετσενέγκους, τους Ρως και τους Αλανούς, για να τον αντιµετωπίσει. Ο Συµεών
κατέλαβε την Αδριανούπολη το 923 και το 924 πέρασε έξω από την Κωνσταντινούπολη. Το
927 ο θάνατος του Συµεών απάλλαξε το Βυζάντιο από το βουλγαρικό κίνδυνο, αφού ο
διάδοχός του Πέτρος ακολούθησε πολιτική προσέγγισης µε αυτό. Το 934 ο στρατηγός
Ιωάννης Κουρκούας κατέλαβε τη Μελιτηνή και το 943 την Έδεσσα. Από το 941 ένας νέος
κίνδυνος εµφανίστηκε για το Βυζάντιο, οι Ρως, οι οποίοι επιχείρησαν να καταλάβουν την
Κωνσταντινούπολη. Ο Ρωµανός τούς αντιµετώπισε µε επιτυχία και τους έτρεψε σε φυγή.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η φιλολαϊκή πολιτική του στον εσωτερικό τοµέα. Με τη νεαρά «Περί
Προτιµήσεως» (922) επιδίωξε να αµβλύνει το χάσµα που υπήρχε ανάµεσα στους ∆υνατούς
και τις κατώτερες τάξεις. Συγκεκριµένα, στην περίπτωση πώλησης ενός κτήµατος
καθοριζόταν ότι τον πρώτο λόγο είχαν οι γείτονες και οι συγγενείς του πωλητή. Μόνο αν
αυτοί δεν ήταν σε θέση να προβούν σε αγορά, µπορούσε κάποιος πλούσιος να το αγοράσει.
Στα βυζαντινοβουλγαρικά σύνορα εµφανίστηκε το θρησκευτικοκοινωνικό κίνηµα των
Βογοµίλων, την εξάπλωση του οποίου περιόρισε µε επιτυχία ο Ρωµανός. Παρά την
- 126 -
επιτυχηµένη πολιτική του, το 944 συνωµότησαν εναντίον του οι δύο γιοι του και τον εξόρισαν
στο νησί Πρώτη. Πέθανε στην εξορία το 948, ενώ ήδη από το 945 οι δύο συνωµότες
εκδιώχθηκαν από τον Κωνσταντίνο Ζ΄, ο οποίος ανέλαβε µόνος του την εξουσία.
ΡΩΜΑΝΟΣ Β΄: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (959-963), γιος και διάδοχος του
Κωνσταντίνου Ζ΄ του Πορφυρογέννητου. Γεννήθηκε το 938 και συµβασίλεψε µε τον πατέρα
του από το 948 µέχρι το 959. Η βασιλεία του, αν και πολύ σύντοµη, χαρακτηρίζεται από
επιτυχίες και µεγάλα κατορθώµατα. Ο Ρωµανός ήταν ικανότατος στην επιλογή συνεργατών,
στους οποίους ανέθεσε τη διοίκηση της αυτοκρατορίας. Οι πιο σηµαντικοί ήταν ο ευνούχος
Ιωσήφ Βρίγγας καθώς και τα αδέρφια Λέων και Νικηφόρος (Β΄) Φωκάς. Ο αυτοκράτορας
κατάστρωσε µαζί µε τον Βρίγγα σχέδιο για να την ανακατάληψη της Κρήτης από τους
Άραβες, το οποίο εκτέλεσε µε επιτυχία ο Νικηφόρος Φωκάς το 961. Συγκεκριµένα οι
Βυζαντινοί κατέλαβαν το Χάνδακα (σηµ. Ηράκλειο), ενώ γρήγορα απελευθέρωσαν και το
υπόλοιπο νησί, το οποίο επανήλθε στη βυζαντινή κυριαρχία έπειτα από 130 χρόνια. Τις
επιχειρήσεις εναντίον των Αράβων συνέχισε ο Φωκάς στην περιοχή της Συρίας µε µεγάλη
επιτυχία. Στην εσωτερική του πολιτική ο Ρωµανός συνέχισε το έργο του παππού του, Ρωµανού
Α΄, και εµπνεύστηκε από το ενδιαφέρον του και τη φροντίδα που είχε επιδείξει για τους
αδυνάτους. Επιθυµώντας να αντιµετωπίσει τα µεγάλα κοινωνικά προβλήµατα της εποχής του
εξέδωσε διατάγµατα µε τα οποία υποστήριζε τους µικρούς γαιοκτήµονες, ενώ διέταξε τους
∆υνατούς να επιστρέψουν τα κτήµατα που είχαν αγοράσει µεταξύ του 927 και του 945. Η
πολιτική αυτή δυσαρέστησε τους τελευταίους και προκάλεσε αντιδράσεις που οδήγησαν σε
µια αποτυχηµένη εναντίον του στάση. Ο Ρωµανός Β΄ πέθανε πρόωρα σε ηλικία 26 χρονών και
άφησε το θρόνο στους ανήλικους γιους του Βασίλειο (Β΄) και Κωνσταντίνο (Η΄) µε επίτροπο
τη µητέρα του Θεοφανώ (963).
ΡΩΜΑΝΟΣ Γ΄ ΑΡΓΥΡΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1028-1034). Γεννήθηκε το 968
και ήταν γόνος παλιάς αρχοντικής οικογένειας. Ανέβηκε στο θρόνο ως γαµπρός του
Κωνσταντίνου Η΄ αφού είχε παντρευτεί τη κόρη του Ζωή. ∆εν διέθετε ιδιαίτερες πολιτικές και
στρατιωτικές ικανότητες γι’ αυτό και πολλές επιλογές του ήταν ατυχείς. Στην πρώτη
εκστρατεία στην οποία συµµετείχε εναντίον των Αράβων της Συρίας (1030), αφού απέκρουσε
τις έντιµες προτάσεις τους για ανακωχή, κινδύνεψε να αιχµαλωτιστεί. Σώθηκε ύστερα από
επέµβαση του ικανότατου στρατηγού Γεώργιου Μανιάκη. Την ίδια άστοχη πολιτική
ακολούθησε και στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας: Θέλησε να επισκευάσει την Αγία Σοφία,
την εκκλησία των Βλαχερνών, και να χτίσει το Ναό της Περιβλέπτου αδιαφορώντας για τα
οικονοµικά του κράτους. Η κοινωνική του πολιτική, σχεδόν ανύπαρκτη, µεγάλωσε ουσιαστικά
το χάσµα ανάµεσα σε ∆υνατούς και φτωχούς: Κατάργησε το «αλληλέγγυον», µέτρο που είχε
υιοθετήσει ο Βασίλειος Β΄ για να περιορίσει την ισχύ των ∆υνατών. Μακροπρόθεσµα αυτά τα
µέτρα έβλαψαν την αυτοκρατορία, αφού έπληξαν τις κατώτερες τάξεις, απ’ όπου προερχόταν
ο στρατός του Βυζαντίου. Περιορίστηκε το ντόπιο στοιχείο, το οποίο αποτελούσε τη
σπονδυλική στήλη των βυζαντινών στρατιωτικών µονάδων και ήταν πάντα έτοιµο να
υπερασπιστεί µε αυτοθυσία τα πάτρια εδάφη, και παρουσιάστηκε πλέον η ανάγκη για
στρατολογία µισθοφόρων. Αποτέλεσµα αυτής της εξέλιξης ήταν η αύξηση των κρατικών
δαπανών για την άµυνα και η κάµψη της µαχητικότητας του στρατού.
Ο Ρωµανός δεν απέκτησε διάδοχο. Η γυναίκα του Ζωή, που είχε εραστή τον αδερφό του
πανίσχυρου ευνούχου Ιωάννη Ορφανοτρόφου, τον Μιχαήλ (∆΄), τον δολοφόνησε µέσα στο
λουτρό του (1034) και παντρεύτηκε αµέσως τον Μιχαήλ (∆΄) τον Παφλαγόνα, ο οποίος
αναγορεύτηκε αυτοκράτορας.
ΡΩΜΑΝΟΣ ∆΄ ∆ΙΟΓΕΝΗΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (1068-1071). Γεννήθηκε το 1025
και καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Καππαδοκίας. Υπήρξε ικανότατος
στρατηγός και ανέβηκε στο θρόνο επειδή παντρεύτηκε την Ευδοκία, χήρα του Κωνσταντίνου
Γ΄. Πρώτο µέληµα του νέου αυτοκράτορα ήταν η ανασύνταξη των στρατιωτικών δυνάµεων
του κράτους. Γρήγορα επανέφερε την πειθαρχία και λίγο αργότερα επιχείρησε την πρώτη
εκστρατεία εναντίον των Σελτζούκων Τούρκων, οι οποίοι αποτελούσαν εκείνη την εποχή τη
µεγαλύτερη απειλή για το Βυζάντιο. Η επιχείρηση αυτή (1069) στέφθηκε µε επιτυχία, αλλά
δεν µπόρεσε να αποµακρύνει τον τουρκικό κίνδυνο. Το 1071 ο Ρωµανός αποφάσισε να
καταφέρει αποφασιστικό χτύπηµα εναντίον των Σελτζούκων. Προχώρησε βαθιά στην
Ανατολή και κατέλαβε το Μαντζικέρτ. Στην ίδια περιοχή κατέφθασαν ισχυρές στρατιωτικές
- 127 -
δυνάµεις των Τούρκων µε διοικητή το σουλτάνο Αλπ-Ασλάν. Η σύγκρουση ανάµεσα στις δύο
στρατιές κατέληξε στην επικράτηση των Σελτζούκων και στη σύλληψη του αυτοκράτορα
(Αύγουστος 1071). Ο Ρωµανός σύναψε µε το νικητή σουλτάνο µια έντιµη για το Βυζάντιο
ειρήνη, που προέβλεπε τη διατήρηση του εδαφικού καθεστώτος που ίσχυε πριν από τη µάχη
και την απελευθέρωση των αιχµαλώτων. Επίσης δίνονταν υποσχέσεις αµοιβαίου σεβασµού
και φιλίας. Ο σουλτάνος φέρθηκε άψογα στον ηττηµένο αυτοκράτορα, τον οποίο
απελευθέρωσε έπειτα από λίγες µέρες για να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη. ∆υστυχώς
για τον ηρωικό Ρωµανό αλλά και για την ίδια την αυτοκρατορία η είδηση της αιχµαλωσίας
του έδωσε την ευκαιρία στον Ιωάννη ∆ούκα, στον Μιχαήλ Ψελλό, σε οµάδα συγκλητικών και
στη φρουρά των Βαράγγων να στασιάσουν και λίγο αργότερα να ανακηρύξουν τον ανήλικο
Μιχαήλ (Ζ΄) αυτοκράτορα. Στον πολύµηνο εµφύλιο που ακολούθησε ανάµεσα στα πιστά στον
αυτοκράτορα Ρωµανό στρατεύµατα και σε αυτά των στασιαστών οι τελευταίοι κατόρθωσαν
να επιβληθούν. Οι νικητές εξευτέλισαν τον αυτοκράτορα και στη συνέχεια τον τύφλωσαν.
Πέθανε το 1072 εξόριστος στο νησί Πρώτη. Η ασύνετη πολιτική των στασιαστών έδωσε την
ευκαιρία στους Σελτζούκους να µη σεβαστούν τις συνθήκες µε ολέθρια για το Βυζάντιο
αποτελέσµατα.
ΣΑΡΜΑΤΕΣ: Ιρανικός λαός από την κεντρική Ασία, ο οποίος εγκαταστάθηκε στα Ουράλια
και στο µεγαλύτερο µέρος της νότιας Ρωσίας και των ανατολικών Βαλκανίων (6ος-4ος αιώνας
π.Χ.). Ήταν άριστοι ιππείς και πολεµιστές. Τον 4ο αιώνα π.Χ. υπέταξαν τους Σκύθες και επί
Νέρωνα εισχώρησαν στη ρωµαϊκή επαρχία της Κάτω Μοισίας απειλώντας το ρωµαϊκό
κράτος. Κατόπιν εισέβαλαν στη ∆ακία, αλλά τον 3ο αιώνα τους συνέτριψαν οι Γότθοι. Η
Σαρµατία εξαφανίστηκε όταν εµφανίστηκαν οι Ούννοι στη νότια Ρωσία (370) και
αφοµοίωσαν τους Σαρµάτες. Χάθηκαν από το ιστορικό προσκήνιο τον 6ο αιώνα.
ΣΕΞΤΟΣ Ο ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ: Έλληνας φιλόσοφος, εκπρόσωπος του σκεπτικισµού (2ος-3ος
αι.). Αντλούµε πληροφορίες για τη ζωή του από τα συγγράµµατά του. Έζησε στην
Αλεξάνδρεια και την Αθήνα. Οι φιλοσοφικές του απόψεις µαρτυρούν επίδραση από τον
Πύρρωνα τον Ηλείο. Στα έργα του («Πυρρώνειοι Υποθέσεις», «Προς ∆ογµατικούς», «Προς
Μαθηµατικούς») ασκεί κριτική στις δοξασίες των φιλοσόφων. Με τη σκεπτική µέθοδο
εξετάζει κριτικά τα φιλοσοφικά προβλήµατα, όµως σε πολλές περιπτώσεις αλλοιώνει την υφή
των προβληµάτων της ελληνικής φιλοσοφίας προσδίδοντας εντελώς νέα εικόνα στο
φιλοσοφικό υλικό.
ΣΕΡΒΟΙ ΚΑΙ ΚΡΟΑΤΕΣ: Σλαβικοί λαοί που κατοικούσαν τον 6ο αιώνα στην πέρα από τα
Καρπάθια Όρη περιοχή, όπου τους είχαν απωθήσει οι Ούννοι. Εκεί βρέθηκαν κάτω από την
επικυριαρχία των Αβάρων.
Οι Βυζαντινοί, αναζητώντας τρόπο να υπονοµεύσουν τους Αβάρους, οι οποίοι προετοίµαζαν
επίθεση εναντίον τους, ήρθαν σε συνεννόηση µε αυτούς τους δύο λαούς. Με παρότρυνση του
Ηράκλειου οι Κροάτες πέρασαν το ∆ούναβη και µετά το 623 εγκαταστάθηκαν ανατολικά των
∆ειναρικών Άλπεων µεταξύ των ποταµών ∆ραύου και Σαύου. Ο Ηράκλειος ανέθεσε τότε στον
πάπα να εκχριστιανίσει τους Κροάτες.
Οι Σέρβοι εγκαταστάθηκαν µε τη συγκατάθεση του ίδιου του αυτοκράτορα µακριά από τις
ακτές της ∆αλµατίας, σε περιοχή νότια και δυτικά του ποταµού ∆ρίνα µέχρι σχεδόν τα Σκόπια.
Οι νεοεγκατεστηµένοι αυτοί λαοί υποχρεώθηκαν να αναγνωρίσουν τα κυριαρχικά δικαιώµατα
του Βυζαντινού αυτοκράτορα.
ΣΚΟΡ∆ΙΣΚΟΙ: Λαός κελτικής καταγωγής, ο οποίος κατοικούσε ανάµεσα στους ποταµούς
∆ούναβη και Μοράβα. Στη συνέχεια ήρθε σε επιµειξία µε τους Ιλλυριούς και εγκαταστάθηκε
στο βόρειο τµήµα της Μακεδονίας. Το 114 π.Χ. έκανε επιδροµές στον ελληνικό χώρο,
φτάνοντας µέχρι του ∆ελφούς. Τελικά νικήθηκε από τους Ρωµαίους και αναγκάστηκε να
αποσυρθεί πέρα από το ∆ούναβη.
ΣΛΑΒΙΚΕΣ ∆ΙΕΙΣ∆ΥΣΕΙΣ: Στα τέλη του 6ου και στις αρχές του 7ου αιώνα σλαβικά φύλα
που συνεπικουρούσαν τους Αβάρους οτις επιδροµές τους εισχώρησαν στη νότια Βαλκανική.
Στα τέλη του 7ου και τις αρχές του 8ου αιώνα πολλές, αλλά µικρές σε µέγεθος οµάδες τους,
έφτασαν µέχρι την Πελοπόννησο και εγκαταστάθηκαν σε ορεινές ή ηµιορεινές κυρίως
περιοχές. Οι εγκαταστάσεις αυτές, γνωστές µε τον όρο σκλαβηνίες, ήταν αραιές και
σποραδικές εποικιστικές νησίδες µέσα στον ακµαίο ελληνικό πληθυσµό. Οι οµάδες αυτές
απορροφήθηκαν από τους ελληνικούς πληθυσµούς. Η αρχή έγινε από τους πληθυσµούς που
- 128 -
είχαν εγκατασταθεί σε παραθαλάσσια µέρη και σε αστικά κέντρα. Οι σλαβικοί πληθυσµοί

άφησαν πίσω τους αρκετά τοπωνύµια, τα περισσότερα από τα οποία αφορούν τον
αγροτοποιµενικό βίο. Το 19ο αιώνα ο Γερµανός ιστορικός Ph. Fallmerayer υποστήριξε ότι ήδη
από τα τέλη του 6ου αιώνα οι Σλάβοι είχαν κατακλύσει την Ελλάδα. (Ο Γ. Βελουδής µελέτησε
σε βάθος τις πολιτικές και ιδεολογικές απόψεις του Γερµανού ιστορικού και κατέδειξε ότι
αυτός φοβόταν τις πανσλαβιστικές κινήσεις, αντίθετα από ό,τι νόµιζε ο Παπαρρηγόπουλος.
Πίστευε µάλιστα ότι σηµαντικό εµπόδιο σε αυτές ήταν η Οθωµανική Αυτοκρατορία και η
ενδεχόµενη διάλυσή της θα διευκόλυνε τη διάδοση των συγκεκριµένων ιδεών. Έτσι το κίνηµα
του φιλελληνισµού έπρεπε να εµποδιστεί και γι’ αυτό προσπάθησε να αποδείξει ότι οι
σύγχρονοί του Έλληνες δεν είχαν καµιά σχέση µε τους αρχαίους που τόσο θαύµαζαν οι
φιλέλληνες, γιατί οι σύγχρονοι του Έλληνες ήταν απόγονοι Σλάβων.) Καθόρισε µάλιστα µε
εκπληκτική ακρίβεια την απαρχή αυτής της διείσδυσης στο έτος 578. Τον 20ό αιώνα νεότεροι
ιστορικοί, όπως ο R. Jenkins, προσπάθησαν στηριζόµενοι σε ξένους προς τον ελλαδικό χώρο
συγγραφείς (Ισίδωρος, επίσκοπος Σεβίλλης, αββάς Ιωάννης Biclarensis, επίσκοπος Eichstatt
Willibaldus) ή στο «Χρονικό της Μονεµβασίας», να αποδείξουν ότι στη διάρκεια του 7ου
αιώνα όλη σχεδόν η Ελλάδα είχε εκσλαβιστεί. Ο P. Charanis όµως κατέδειξε σε σύντοµο αλλά
ιδιαίτερα περιεκτικό άρθρο του ότι όλοι οι προαναφερόµενοι συγγραφείς έχουν πολύ
συγκεχυµένες γεωγραφικές γνώσεις για την Ελλάδα και το Ιλλυρικό, ενώ ο P. Lemerle
επισήµανε τις υπερβολές του «Χρονικού της Μονεµβασίας».
ΣΟΥ∆Α: Αποτελεί λεξικό λέξεων και πραγµάτων που γράφτηκε το δεύτερο µισό του 10ου
αιώνα από άγνωστους συγγραφείς µε το όνοµα Σουίδα. Σύµφωνα µε τη νεότερη έρευνα, το
ορθό όνοµα του λεξικού πρέπει να είναι η «Σούδα», δηλαδή η τάφρος που περιέχει κάθε
είδους γνώση. Τα άρθρα δεν είναι διατεταγµένα αλφαβητικά αλλά µε το σύστηµα της
αντιστοιχίας. ∆ιακόπτεται δηλαδή η αλφαβητική σειρά και παρατίθενται τα οµοιόφθογγα
στοιχεία (π.χ., δ, ε, αι, η, ι, υ, ει, οι...). ∆ιασώζει αποσπάσµατα ιστορικών και άλλων έργων
που χάθηκαν.
ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΑ: Οι δήµοι ήταν οργανωµένες οµάδες του λαού, οι οποίες έπαιρναν
µέρος στους αγώνες υποστηρίζοντας συγκεκριµένους αρµατοδρόµους. Το έθιµο των
ιπποδροµιών υιοθέτησαν οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης από τους Ρωµαίους.
Στις αρµατοδροµίες οι δήµοι παρουσίαζαν πολλές φορές τα παράπονά τους και αρκετές φορές
τις επιθυµίες τους. Έτσι αναδείχθηκαν σε πολιτειακό παράγοντα και η γνώµη τους στερέωνε
το θρόνο του νέου αυτοκράτορα, τον οποίο επευφηµούσαν στον Ιππόδροµο. Οι δήµοι από το
χρώµα της ενδυµασίας των ηνίοχων έφεραν διάφορα ονόµατα, όπως Πράσινοι, Βένετοι
(γαλάζιοι), Ρουσίοι (ερυθροί) και Λευκοί. Το κράτος σε πολλές περιστάσεις ζητούσε τη
βοήθεια των δήµων, όπως στην απόκρουση εχθρών, στη γρήγορη ανοικοδόµηση των τειχών,
στην κατάσβεση πυρκαγιών κ.λπ. Τον Ιανουάριο του 532 τιµωρήθηκαν δύο δηµότες, ένας των
Πρασίνων και ένας των Βένετων, οι οποίοι διέφυγαν σαν από θαύµα το θάνατο. Οι δύο δήµοι
στη διάρκεια µιας συγκέντρωσης στον Ιππόδροµο ζήτησαν τη σωτηρία των δύο δηµοτών. Ο
αυτοκράτορας αρνήθηκε, µε αποτέλεσµα να συνενωθούν οι δήµοι εναντίον του. Έσπευσαν
µάλιστα να αναγορεύσουν αυτοκράτορα κάποιον Υπάτιο. Περιχαρείς οι επαναστάτες άρχισαν
να προξενούν καταστροφές στην πόλη (κατακάηκαν πολλοί ναοί και το περίφηµο Ξενοδοχείο
του Σαµψών στο οποίο διέµεναν οι άποροι ξένοι), ενώ το κυρίαρχο σύνθηµα ήταν «Νίκα». Ο
Ιουστινιανός αιφνιδιάστηκε και για µια στιγµή σκέφτηκε να εγκαταλείψει την πόλη. Με
µεγάλη δυσκολία τον συγκράτησε η Θεοδώρα. Ο Ιουστινιανός ανέθεσε στους στρατηγούς του
Βελισάριο, Ναρσή και Μούνδο να καταστείλουν τη στάση. Αυτοί, αφού µε δωροδοκίες
διέσπασαν το µέχρι εκείνη τη στιγµή αρραγές µέτωπο των επαναστατών, επιτέθηκαν στο
συγκεντρωµένο στον Ιππόδροµο πλήθος και το κατέσφαξαν. Χιλιάδες άνθρωποι, ίσως πάνω
από 25.000, έχασαν εκείνη την ηµέρα τη ζωή τους. Μετά τη Στάση του Νίκα οι δήµοι
αποδυναµώθηκαν πολιτικά, ενώ η εξουσία του αυτοκράτορα έγινε σχεδόν απεριόριστη.
ΣΤΑΥΡΑΚΙΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (811), γιος του Νικηφόρου Α΄ και
συµβασιλέας του. Τον συνόδευσε στην εκστρατεία εναντίον των Βουλγάρων το καλοκαίρι του
811. Ο βυζαντινός στρατός υπέστη δεινή ήττα κοντά στο φρούριο των Μαρκελλών και ο
Νικηφόρος σκοτώθηκε, ενώ ο Σταυράκιος τραυµατίστηκε στη σπονδυλική στήλη.
Μεταφέρθηκε πάνω σε φορείο στην Αδριανούπολη, όπου και αναγορεύτηκε αυτοκράτορας
(27 Αυγούστου 811). Όµως ο µάγιστρος Θεόκτιστος εκδηλώθηκε υπέρ του κουροπαλάτη
- 129 -
Μιχαήλ. Στην επιλογή αυτή αντέδρασαν ο πατριάρχης Νικηφόρος και ο δοµέστικος Στέφανος,
οι οποίοι όµως µπροστά στο κίνδυνο να αναλάβει την εξουσία η σύζυγος του Σταυράκιου
Θεοφανώ -κατά το πρότυπο της Ειρήνης της Αθηναίας- συναίνεσαν στο πρόσωπο του Μιχαήλ
(2 Οκτωβρίου 811). Ο Σταυράκιος αποδέχτηκε τη µοίρα του, εγκατέλειψε την
Κωνσταντινούπολη και έγινε µοναχός. Πέθανε στις αρχές του επόµενου έτους (812).
ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΝΑΥΤΙΚΟ: Οι στρατιωτικές δυνάµεις της αυτοκρατορίας ήταν χωρισµένες
στον ταγµατικό και το θεµατικό στρατό, δύο κατηγορίες που διέφεραν και στον τρόπο
στρατολόγησης και στην οικονοµική βάση. Ο ταγµατικός στρατός αποτελούνταν από τα
βασιλικά τάγµατα, στα οποία µπορούσαν να καταταγούν και να υπηρετήσουν πολίτες της
αυτοκρατορίας αρχικά και αλλοδαποί στη συνέχεια. Τα βασιλικά τάγµατα επανδρώνονταν από
επαγγελµατίες στρατιώτες, εξοπλίζονταν και µισθοδοτούνταν από το κράτος και ήταν αρχικά
τρία: οι σχολές, οι εξκουβίτορες και οι αριθµοί ή βίγλα. Αργότερα έγιναν τέσσερα, αφού
προστέθηκε το τάγµα των ικανάτων και µετά την παρακµή του θεµατικού στρατού (10ος
αιώνας) περισσότερα. Το µεγαλύτερο µέρος των ταγµάτων στάθµευε στην
Κωνσταντινούπολη. Μέχρι το 10ο αιώνα το ιππικό αποτελούσε το πιο βασικό τµήµα του
βυζαντινού στρατού. Τα κέντρα συγκέντρωσης και στρατοπέδευσης του ιππικού ονοµάζονταν
άπληκτα. Η συγκρότηση του θεµατικού στρατού συνδέθηκε µε τη δηµιουργία στρατιωτικών
κτηµάτων. Αντίθετα από τον τρόπο συγκρότησης του ταγµατικού στρατού, ο θεµατικός
στρατός επανδρωνόταν από χωρικούς που κατείχαν κάποιο στρατιωτικό κτήµα και οι οποίοι
στρατολογούνταν µε ευθύνη του στρατηγού του θέµατος. Οι περισσότεροι εύποροι
συντηρούσαν µε δικές τους δαπάνες ένα άλογο. Οι στρατευόµενοι έπαιρναν µέρος των
λαφύρων και ρόγαν, δηλαδή µισθό. Ο Νικηφόρος Α΄ επέκτεινε τη στρατολογία και στους
άπορους χωρικούς, τα έξοδα των οποίων πλήρωναν οι συγχωριανοί τους.
Μετά τη διάλυση των Βανδάλων και µέχρι τον 8ο περίπου αιώνα το βυζαντινό ναυτικό
κυριαρχούσε στη Μεσόγειο, αλλά η κυριαρχία του ανατράπηκε από τους Άραβες. Έτσι έγινε
αναδιάταξη των ναυτικών δυνάµεων της αυτοκρατορίας που στόχευε στην προάσπιση της
Κωνσταντινούπολης.
Γι’ αυτό το σκοπό οργανώθηκε στις νότιες ακτές της Μικράς Ασίας ιδιαίτερη ναυτική
διοίκηση µε επικεφαλής το στρατηγό των Καράβων ή Καραβησιάνων. Η διοίκηση αυτή
αντικαταστάθηκε από το ναυτικό θέµα των Κιβυρραιωτών. Αργότερα εµφανίστηκαν και άλλα
ναυτικά θέµατα όπως αυτά της Κεφαλληνίας, του Αιγαίου Πελάγους και της Σάµου. Η
στρατολόγηση των πληρωµάτων εξασφαλίστηκε και µε παραχώρηση κτηµάτων στους
ναυτικούς.
Στην Κωνσταντινούπολη ναυλοχούσε το βασιλικόν πλώιµον, ο αυτοκρατορικός δηλαδή
στόλος, µε επικεφαλής τον δρουγγάριο των πλωίµων. Τα πλοία ήταν ταχύπλοα, όπως τα
χελάνδια, οι δρόµωνες και οι γαλέαι ή ανοιχτής θάλασσας και τα περισσότερα ήταν
εξοπλισµένα µε σίφωνες για το υγρό πυρ.
Τον 11ο αιώνα η στρατιωτική ισχύς της αυτοκρατορίας άρχισε να εξασθενεί. Ο θεµατικός
στρατός µειωνόταν, ενώ ο ταγµατικός ενισχυόταν µε αλλοδαπούς µισθοφόρους. Οι στρατιώτες
δεν υπερασπίζονταν πλέον τη γη και την οικογένεια τους, αλλά µόνο το µισθό τους.
ΣΥΓΚΛΗΤΟΣ: Η Σύγκλητος της Κωνσταντινούπολης συγκροτήθηκε από τον Μεγάλο
Κωνσταντίνο και εξισώθηκε µε αυτή της Ρώµης στα χρόνια του Κωνστάντιου (337-361). Οι
συγκλητικοί ήταν στην πλειονότητά τους µεγαλογαιοκτήµονες και στα τέλη του 4ου αιώνα
έφταναν τους δύο χιλιάδες. Οι πιο πολλοί έµεναν στην επαρχία, στα κτήµατά τους. Από τον 6ο
αιώνα η διαρκώς συχνότερη απονοµή τίτλων υποβάθµισε τους τίτλους των συγκλητικών και
δηµιούργησε την ανάγκη για ένα νέο, ανώτερο από όλους, τίτλο, αυτόν των gloriosi.
Οι αρµοδιότητες των συγκλητικών είχαν καθαρά συµβουλευτικό χαρακτήρα, ιδιαίτερα πάνω
σε θέµατα εξωτερικής πολιτικής. Ωστόσο, διατηρήθηκαν από την παλιά ρωµαϊκή Σύγκλητο
και µερικές νοµοθετικές αρµοδιότητες, οι οποίες όµως σιγά σιγά έγιναν έκτακτες και
συµπτωµατικές. Μια άλλη αποστολή της Συγκλήτου, έπειτα βέβαια από εντολή του
αυτοκράτορα, ήταν η απονοµή της δικαιοσύνης σε περιπτώσεις µεγάλων εγκληµάτων όπως η
συνωµοσία.
Πάντως η Σύγκλητος, ως σώµα, διατηρήθηκε ως το τέλος της αυτοκρατορίας. Υπήρξαν
στιγµές µάλιστα που υπαγόρευσε τη βούλησή της σε αυτοκράτορες, και άλλες που
δηµιούργησε αυτοκράτορες, όµως καθορισµένη και θεσµοθετηµένη αρµοδιότητα δεν είχε
- 130 -
πλέον.
ΣΥΛΛΑΣ: Ο Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας καταγόταν από τη µεγάλη οικογένεια των
Κορνηλίων. Είχε διακριθεί ως υποστράτηγος του Μάριου στην Αφρική και αργότερα επέδειξε
τις πολιτικές και διπλωµατικές του ικανότητες. Υπήρξε φανατικός εχθρός της δηµοκρατίας.
Ιδιαίτερα φιλόδοξος, µπορούσε να χρησιµοποιήσει όλα τα µέσα για να πετύχει τους σκοπούς
του. Ως στρατηγός ήταν πολύ αγαπητός στους στρατιώτες γιατί τους επέτρεπε να
λαφυραγωγούν τις χώρες που κατακτούσαν και τους έδινε µεγάλη ελευθερία κινήσεων. Ο
Σύλλας αναδείχθηκε µέσα από το συµµαχικό πόλεµο (πόλεµος των Ρωµαίων µε τους
κατοίκους της Ιταλίας) και µέσα από τους πόλεµο µε τον Μιθριδάτη ΣΤ΄ τον Ευπάτορα. Ο
πόλεµος αυτός έφερε τον Σύλλα το 87 π.Χ. στην Ελλάδα όπου αποβιβάστηκε µε 30 χιλιάδες
άντρες και άρχισε την πολιορκία της Αθήνας και του Πειραιά, πόλεων που είχαν δεχτεί τον
Μιθριδάτη ως ελευθερωτή. Οι Αθηναίοι πολέµησαν µε πείσµα εναντίον του Σύλλα που
κατέλαβε την πόλη τους ένα χρόνο µετά (86 π.Χ.), η οποία ήταν µόνο ερείπια, και κατέσφαξε
τους κατοίκους της. Στη συνέχεια παραδόθηκε και ο Πειραιάς. ∆ύο ακόµη νίκες του στη
Χαιρώνεια και τον Ορχοµενό το 86 π.Χ. έκριναν τον αγώνα εναντίον του Μιθριδάτη, ο οποίος
υποχρεώθηκε να υπογράψει την ειρήνη της ∆αρδάνου (85 π.Χ.). Κατόπιν ο Σύλλας γύρισε µε
το στρατό του στη Ρώµη, όπου αγωνίστηκε να εδραιώσει την εξουσία του εξοντώνοντας τους
αντιπάλους του, οπαδούς του Μάριου, και σφαγιάζοντας κατοίκους της Ρώµης και των
ιταλικών πόλεων. Κάθε πρωί στην αγορά ήταν αναρτηµένοι κατάλογοι µε εκείνους που ήθελε
να θανατώσει και µάλιστα µε αµοιβή (πρόγραφές). Έχοντας πια απόλυτη εξουσία στη Ρώµη
προχώρησε σε πολιτικές µεταρρυθµίσεις. Αυτοανακηρύχθηκε δικτάτορας χωρίς χρονικό
περιορισµό, συγκέντρωσε όλη την εξουσία στη Σύγκλητο και περιόρισε τα δικαιώµατα του
λαού. Στους νόµους που θέσπισε έδωσε το όνοµα «Κορνήλιοι». Η δικτατορία του κράτησε
τέσσερα χρόνια (82-79 π.Χ.). Πέθανε το 78 π.Χ.
ΣΥΝΟ∆ΟΣ ΠΕΝΘΕΚΤΗ: Συνήλθε στην Κωνσταντινούπολη το 691-692 και είναι επίσης
γνωστή ως η εν Τρούλλω Σύνοδος. Ονοµάστηκε Πενθέκτη, γιατί οι αποφάσεις της αποτελούν
συµπλήρωση των αποφάσεων της Ε΄ και της ΣΤ΄ Οικουµενικής Συνόδου. Στα πρακτικά της
αναφέρονται και καταδικάζονται διάφορα έθιµα ειδωλολατρικά ή αντίθετα προς τις ηθικές
αντιλήψεις της εποχής.
ΣΥΝΟ∆ΟΣ ΤΟΥ 754 Ή ΤΗΣ ΙΕΡΕΙΑΣ: Γνωστή και ως «Ακέφαλος Σύνοδος», συνήλθε
στην Κωνσταντινούπολη. Απαγόρευσε τη λατρεία των εικόνων. Η Ζ΄ Οικουµενική Σύνοδος
του 787 ακύρωσε τις αποφάσεις της και διατάχθηκε να καούν τα πρακτικά της. Πληροφορίες
για τις αποφάσεις της Συνόδου του 754 µας δίνουν τα πρακτικά της Ζ΄ Οικουµενικής Συνόδου.
ΣΥΝΟ∆ΟΣ ΤΟΥ 815: Συνήλθε στην Κωνσταντινούπολη. Ακύρωσε τις αποφάσεις της Ζ΄
Οικουµενικής Συνόδου και απαγόρευσε και πάλι τη λατρεία των εικόνων. Τα πρακτικά της
δεν σώζονται.
ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ: Κύρια αιτία των σταυροφοριών υπήρξε η παρεµπόδιση, από τους
Φατιµίδες της Αιγύπτου και από τους Σελτζούκους, των χριστιανών να µεταβαίνουν στα ιερά
προσκυνήµατα των Αγίων Τόπων. Η προαναφερόµενη αιτία υπήρξε και επιφαινόµενη αφορµή
συγχρόνως για τα τυχοδιωκτικά σχέδια των ∆υτικών ηγετών σε βάρος των λαών της Εγγύς και
της Μέσης Ανατολής. Η Α΄ Σταυροφορία χρονολογείται στα τέλη του 11ου αιώνα και η
τελευταία το διάστηµα 1290-1291. Συνολικά έγιναν οκτώ σταυροφορίες, από τις οποίες µόνο
οι τέσσερις πρώτες έχουν άµεση σχέση µε το Βυζάντιο. Το 1095 ο πάπας Ουρβανός Β΄ κάλεσε
τους πιστούς σε σταυροφορία σε εκκλησιαστικές συγκεντρώσεις στο Κλερµόν της Ωβέρνης.
Τα πλήθη αλάλαζαν Deus Ιο volt (ο Θεός το θέλει). Ο Πέτρος ο Ερηµίτης από την Αµιένη
γύρισε όλη τη Γαλλία εξεγείροντας τα πλήθη. Τα στίφη που σχηµατίστηκαν έφτασαν στη
Μικρά Ασία και εκεί διαλύθηκαν µε τις πρώτες συγκρούσεις.
Α΄ Σταυροφορία: Το 1096 χιλιάδες σταυροφόροι, κυρίως Γάλλοι και Νορµανδοί µε αρχηγούς
τον Γοδεφρείδο ντε Μπουγιόν, δούκα της Κάτω Λορένης, τον Ροβέρτο της Νορµανδίας, τον
Ροβέρτο της Φλάνδρας και πολλούς άλλους έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, µε
εξαίρεση τον Ραϋµόνδο της Τουλούζης, έδωσαν φεουδαρχικό όρκο στον αυτοκράτορα Αλέξιο
Κοµνηνό για τις χώρες που θα κατακτούσαν και στη συνέχεια µεταφέρθηκαν στη Μικρά Ασία
µε βυζαντινά πλοία.
Το 1097 οι σταυροφόροι κατέλαβαν τη Νίκαια και την παρέδωσαν στο Βυζαντινό
αυτοκράτορα και λίγο αργότερα παρέδωσαν την Αντιόχεια στον Ορόντη. Το 1098 οι
- 131 -
Σελτζούκοι πολιόρκησαν την πόλη, αλλά οι σταυροφόροι µε νικηφόρα έξοδο νίκησαν τους
Σελτζούκους. Το 1099 οι σταυροφόροι πραγµατοποίησαν την τελική έφοδο εναντίον της
Ιερουσαλήµ την οποία και κατέλαβαν ύστερα από πενθήµερη πολιορκία στις 15 Ιουλίου (την
ιερή πόλη είχαν αποσπάσει οι Φατιµίδες από τους Σελτζούκους). Ακολούθησε φοβερή,
απολύτως αναίτια, αιµατοχυσία (µουσουλµάνων αλλά και Εβραίων), η οποία για πολλούς
αιώνες παρέµεινε χαραγµένη βαθιά στη µνήµη των πληθυσµών της περιοχής. Οι κατακτητές
ίδρυσαν το χριστιανικό βασίλειο της Ιερουσαλήµ το οποίο οργανώθηκε κατά τα φεουδαρχικά
γαλλικά πρότυπα (πρώτος βασιλιάς ήταν ο Γοδεφρείδος ντε Μπουγιόν) και µικρά κράτη που
εξαρτώνταν από αυτό (η ηγεµονία της Αντιόχειας, οι κοµητείες της Έδεσσας και της
Τριπόλεως του Λιβάνου).
Β΄ Σταυροφορία: Αφορµή γι’ αυτή ήταν η κατάληψη της ηγεµονίας της Έδεσσας από τους
Σελτζούκους. Το 1147 ο ηγούµενος Βερνάρδος του Κλερβό κήρυξε σταυροφορία. Αρχηγοί
της ήταν ο Κονράδος Γ΄ της Γερµανίας και ο Λουδοβίκος Ζ΄ της Γαλλίας. Τα στρατεύµατα
έφταναν το ένα µετά το άλλο στη Μικρά Ασία. Ο υπό τον Κονράδο στρατός είχε σοβαρές
απώλειες στο ∆ορύλαιο από τα στρατεύµατα του σουλτάνου του Ικονίου. Όσοι απέµειναν από
το στρατό του βασιλιά της Γερµανίας ενώθηκαν µε τα στρατεύµατα του Γάλλου βασιλιά, αλλά
η από κοινού επίθεσή τους εναντίον της πόλης της ∆αµασκού απέτυχε (1148).
Γ΄ Σταυροφορία: Η κατάληψη της Ιερουσαλήµ από το σουλτάνο της Αιγύπτου Σαλάχ εντ-ντιν
(ο περίφηµος Σαλαδίν των πηγών) έδωσε το έναυσµα το 1187. Στο σηµείο αυτό πρέπει να
τονιστεί ότι ο Σαλαδίν, σε αντίθεση µε τους σταυροφόρους, φέρθηκε µε µεγαθυµία στους
χριστιανούς κατοίκους της πόλης. Τη νέα σταυροφορία την οργάνωσαν, παρακινηµένοι από
τον πάπα της Ρώµης Κλήµη Γ΄, οι βασιλείς της Αγγλίας Ριχάρδος Α΄ ο Λεοντόκαρδος (1189-
1199), της Γαλλίας Φίλιππος Β΄ (1180-1223) και ο Γερµανός αυτοκράτορας Φρειδερίκος Α΄
Βαρβαρόσσα (1152-1190). Ο Φρειδερίκος Α΄ έφτασε διά ξηράς στη Μικρά Ασία όπου, αφού
σηµείωσε κάποιες επιτυχίες και πριν προλάβει να κινηθεί προς την Ιερουσαλήµ, πέθανε, ενώ
προσπαθούσε να διασχίσει τον ποταµό Σέλεκ της Κιλικίας (1190). Ο στρατός του σχεδόν
διαλύθηκε και όσοι κατάφεραν να σωθούν επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Οι άλλοι δύο
βασιλείς προτίµησαν να µεταβούν στην Παλαιστίνη µε πλοία. Ο Ριχάρδος µάλιστα, πριν
φτάσει στον αρχικό προορισµό του, κατέλαβε την Κύπρο -την εξουσίαζε τότε ο Ισαάκιος
∆ούκας Κοµνηνός- και την παρέδωσε ως φέουδο στον έκπτωτο βασιλιά της Ιερουσαλήµ και
υποτελή του, Γκι ντε Λουζινιάν. Οι δύο ηγεµόνες συναντήθηκαν στη Φοινίκη, αλλά οι µεταξύ
τους διαφορές παρέµειναν αγεφύρωτες. Έτσι, το 1191 ο Γάλλος βασιλιάς επέστρεψε στην
πατρίδα του, ενώ ένα χρόνο αργότερα αναγκάστηκε και ο Ριχάρδος να κάνει το ίδιο, αφού
πρώτα έκλεισε πενταετή ειρήνη µε τον Σαλαδίν (1192).
Η Γ΄ Σταυροφορία αποδείχθηκε, όπως και η δεύτερη, µια κραυγαλέα αποτυχία.
∆΄ Σταυροφορία: Ο πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ (1198-1216) υποκίνησε τους ηγεµόνες της ∆ύσης σε
σταυροφορία, η οποία αρχικά στρεφόταν εναντίον της Αιγύπτου (1202). Της εκστρατείας
ηγήθηκαν ο Βαλδουίνος της Φλάνδρας, ο Βονιφάτιος ο Μοµφερατικός ο οποίος
αναγνωρίστηκε ως αρχηγός της σταυροφορίας και ο Γοδεφρείδος Βιλεαρδουίνος. Πριν ακόµη
ξεκινήσουν οι σταυροφόροι, οι σχέσεις ανάµεσα στην Αγία Έδρα και στους αρχηγούς τους
διαταράχτηκαν. Η διαδροµή που αποφάσισαν να ακολουθήσουν ήταν µέσω θαλάσσης και γι’
αυτό ήρθαν σε συµφωνία µε τους Βενετούς, οι οποίοι ανέλαβαν τη µεταφορά τους µε
αντάλλαγµα το ποσό των 85.000 µάρκων. Η πρώτη παρέκκλιση από τον αρχικό σκοπό της
εκστρατείας σηµειώθηκε όταν οι σταυροφόροι πολιόρκησαν και κατέλαβαν για λογαριασµό
της Βενετίας τη δαλµατική πόλη Ζάρα (Νοέµβριος 1202). Εκεί δέχτηκαν τους απεσταλµένους
του Αλέξιου Αγγέλου, ο οποίος τους υποσχέθηκε, ανάµεσα στα άλλα, το ποσό των 200.000
αργυρών µάρκων ως αντάλλαγµα για την επιστροφή του ίδιου και του πατέρα του, Ισαάκιου,
στο θρόνο του Βυζαντίου. Παρά την αντίδραση του πάπα Ιννοκέντιου Γ΄ και εκκλησιαστικών
παραγόντων σε ένα τέτοιο ενδεχόµενο, οι σταυροφόροι, εξωθούµενοι από τη Βενετία, η οποία
απέβλεπε στην εδραίωση της οικονοµικής κυριαρχίας της στην ανατολική Μεσόγειο,
κατευθύνθηκαν τελικά στην Κωνσταντινούπολη. Στις 17 Ιουλίου του 1203 οι σταυροφόροι
έγιναν κύριοι της Βασιλεύουσας και αποκατέστησαν στο θρόνο τον Ισαάκιο και το γιο του
Αλέξιο, αφού ανέτρεψαν τον Αλέξιο Γ΄. Οι σταυροφόροι µετά την επιτυχία τους παρέµειναν
κοντά στην Κωνσταντινούπολη εκβιάζοντας συνεχώς τους νέους συναυτοκράτορες γι’ αυτά
που είχαν υποσχεθεί. Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Τον Ιανουάριο του 1204 ο λαός της
- 132 -
Πόλης επαναστάτησε και ο Αλέξιος ∆ούκας, εκµεταλλευόµενος την κατάσταση, ανέτρεψε και
θανάτωσε τον Αλέξιο ∆΄ και ανήλθε στο θρόνο ως Αλέξιος Ε΄ ο Μούρτζουφλος. Οι
σταυροφόροι άρχισαν να πολιορκούν την Κωνσταντινούπολη την οποία τελικά κατόρθωσαν
να καταλάβουν στις 12 Απριλίου του 1204. Ακολούθησαν φοβερές σφαγές που συγκλόνισαν
όλο τον τότε γνωστό κόσµο. Ο αποτροπιασµός που ένιωσε ο Ιννοκέντιος Γ΄ για τις σφαγές
εκφράζεται στα ακόλουθα λόγια του: «Οι υπερασπιστές του Χριστού, οι οποίοι όφειλαν να
κατευθύνουν τις λόγχες τους µόνο εναντίον των απίστων, βάφτηκαν µε αίµα χριστιανικό. ∆εν
σεβάστηκαν ούτε τη θρησκεία ούτε την ηλικία ούτε το φύλο». Οι σταυροφόροι όµως
επιδόθηκαν και σε λεηλασίες και καταστροφές έργων τέχνης, τα πιο πολλά από τα οποία ήταν
ανυπολόγιστης αξίας. Αποτέλεσµα της κατάληψης της Κωνσταντινούπολης ήταν η δηµιουργία
πολλών λατινικών κρατών (Λατινική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης, Λατινικό
Βασίλειο της Θεσσαλονίκης, Φραγκική Ηγεµονία της Αχαΐας κ.λπ.) αλλά και ελληνικών
(Αυτοκρατορία της Νίκαιας, Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, ∆εσποτάτο της Ηπείρου κ.λπ.).
ΤΕΡΤΥΛΛΙΑΝΟΣ: Απολογητής της πίστης. Λατίνος εκκλησιαστικός συγγραφέας του 2ου
αιώνα. Γεννήθηκε στην Καρχηδόνα από γονείς εθνικούς και σπούδασε νοµικά, ελληνική και
λατινική φιλολογία. Στη Ρώµη άσκησε το επάγγελµα του συνηγόρου. Μέχρι εκείνη την
περίοδο περιφρονούσε τους χριστιανούς. Όταν όµως είδε την καρτερικότητα µε την οποία
υπέµεναν τα µαρτύρια στη διάρκεια των διωγµών άλλαξε γνώµη και το 192 ασπάστηκε το
χριστιανισµό. Εγκαταστάθηκε στην Καρχηδόνα και προσχώρησε στην αίρεση των
µοντανιστών (213). Θεωρείται µετά τον Ιερό Αυγουστίνο ο πιο σπουδαίος Λατίνος
συγγραφέας. Πρώτος έγραψε θεολογικά έργα στα λατινικά. Το έργο του άσκησε σηµαντική
επίδραση στη µεταγενέστερη θεολογική σκέψη παρά το γεγονός ότι υπήρξε µετριοπαθής
µοντανιστής. Τα έργα του διακρίνονται σε απολογητικά, αντιρρητικά και ηθικά ή πρακτικά
και σε αυτά υπερασπίζονται το χριστιανισµό και τους χριστιανούς απέναντι στην εχθρική
ρωµαϊκή πολιτεία. Επίσης είναι βαθιά επηρεασµένα από την προσωπική του ηθική
αυστηρότητα και από τις αυστηρές ηθικές αρχές του µοντανισµού.
ΤΖΑΜΙ Ή ΤΕΜΕΝΟΣ: Από την αραβική λέξη τζάµα'α (τόπος συνάθροισης). Συνήθως
τετράγωνη κεντρική αίθουσα µε το µιχράµπ -είδος ιερού- στραµµένο προς τη Μέκκα. ∆ίπλα
σε αυτό βρίσκεται το µιµπάρ πάνω στο οποίο ίσταται ο ιµάµης. Στο τζαµί δεν υπάρχουν
εικόνες παρά µόνο ρητά από το Κοράνι. Τα πιο σπουδαία τζαµιά είναι: του Αµρού στο Κάιρο
(642), του Οµάρ (643) και το Αλ Ακσά (685) στην Ιερουσαλήµ, της ∆αµασκού και της
Μεδίνας (707), του Ιµπν Τολούν (878) στο Κάιρο και το Σουλτάν Αχµέτ στην
Κωνσταντινούπολη (17ος αιώνας).
ΤΙΒΕΡΙΟΣ: Ρωµαίος αυτοκράτορας (14-37). Γιος της Λιβίας από τον πρώτο της γάµο,
υιοθετήθηκε από τον Οκταβιανό Αύγουστο, τον οποίο και διαδέχτηκε. Σταθεροποίησε το
θεσµό του ανακτοβούλιου και στα χρόνια της βασιλείας του πραγµατοποιήθηκαν σηµαντικές
πολεµικές επιχειρήσεις στη Γερµανία και στην Ανατολή. Ιδιαίτερα αντιπαθής στο λαό,
αποσύρθηκε το 27 στο Κάπρι από όπου κυβέρνησε δικτατορικά µέχρι το θάνατό του.
ΤΙΒΕΡΙΟΣ Α΄: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (578-582). Όταν το Νοέµβριο του 573 ο
Ιουστίνος Β΄ πληροφορήθηκε την άλωση της συνοριακής πόλης ∆άρας από τους Πέρσες
έπαθε σοβαρό νευρικό κλονισµό. Μπροστά στον κίνδυνο να µείνει η αυτοκρατορία
ακυβέρνητη, η αυτοκράτειρα Σοφία έπεισε τον Ιουστίνο να ορίσει καίσαρα τον Τιβέριο που
καταγόταν από τη Θράκη, ήταν κόµης εξκουβιτόρων και πιστός συνεργάτης του αυτοκράτορα
(574). Με αυτή την ιδιότητα ο Τιβέριος άσκησε την εξουσία µέχρι το θάνατο του Ιουστίνου,
οπότε και αναγορεύτηκε αυτοκράτορας (578). Πρώτη του κίνηση ήταν να αποκλείσει τη
Σοφία από οποιαδήποτε άλλη ανάµειξη στα δηµόσια ζητήµατα. Αν και ήταν ένας
αυτοκράτορας µε ορθή κρίση, φρόνηση και ενδιαφέρον για τους υπηκόους του, απέτυχε στη
διαχείριση των οικονοµικών, όχι όµως στις εξωτερικές υποθέσεις όπου είχε αρκετές επιτυχίες.
Εναντίον των Περσών ο στρατηγός Ιουστινιανός σηµείωσε νίκες, µε κυριότερη αυτή εναντίον
του Χοσρόη Β΄ στη Μελιτηνή (575). Ανάλογες επιτυχίες εναντίον των Περσών είχε και ο
αντικαταστάτης του Μαυρίκιος, φίλος του αυτοκράτορα, µε αποκορύφωµα τη νίκη του κοντά
στην Κωνσταντίνη (582). Στο βαλκανικό µέτωπο κατόρθωσε να περιορίσει τη δράση των
Σκλαβηνών επιδροµέων, αλλά απέτυχε να λύσει την πολιορκία του Σιρµίου από τους
Αβαροσλάβους, το οποίο καταλήφθηκε το 582. Ο Τιβέριος, όταν αισθάνθηκε ότι πλησίαζε το
τέλος του, ανέδειξε τον Μαυρίκιο καίσαρα και τον πάντρεψε µε την κόρη του Κωνσταντίνα
- 133 -
(582). Λίγους µήνες µετά πέθανε.

ΤΙΒΕΡΙΟΣ Β΄ ΑΨΙΜΑΡΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (698-705). Ο βυζαντινός στόλος
που ναυλοχούσε στην Κρήτη αναγόρευσε τον δρουγγάριο των Κιβυρραιωτών Αψίµαρο
αυτοκράτορα µε το όνοµα Τιβέριος (698). Ο Τιβέριος µε µεγάλη ευκολία κατέλαβε την
Κωνσταντινούπολη και συνέλαβε τον αυτοκράτορα Λεόντιο, τον οποίο και ρινοκόπησε. Ο
νέος αυτοκράτορας προσπάθησε να περιφρουρήσει το µικρασιατικό σύνορο της
αυτοκρατορίας και γι’ αυτό όρισε ενιαία διοίκηση για τις µονάδες του ιππικού. Κατ’
επανάληψη, στη διάρκεια της βασιλείας του, τα βυζαντινά στρατεύµατα εισέβαλαν πολλές
φορές στα αραβικά εδάφη παίρνοντας λάφυρα και αιχµαλώτους. Το 702 όµως οι Άραβες
κατέλαβαν µέρος της Αρµενίας. Το 705 ο Ιουστινιανός Β΄ ο οποίος είχε εξοριστεί από τον
Λεόντιο κατάφερε µε τη βοήθεια του Βούλγαρου ηγεµόνα Τέρβελ να επανακτήσει το θρόνο.
Η πρώτη ενέργεια του νέου αυτοκράτορα ήταν να εκτελέσει τους δύο προκατόχους του
Λεόντιο και Τιβέριο.
ΤΟΥΡΚΟΙ: Με το όνοµα αυτό παρουσιάζονται πολλοί λαοί στη διάρκεια της ιστορίας της
Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ορισµένοι από αυτούς είναι τουρκικοί, κατάγονται δηλαδή από
την περιοχή του Αλτάι της κεντρικής Ασίας και άλλοι όχι. Κοινό στοιχείο των τουρκικών
λαών είναι η τουρκική γλώσσα, ή οποία εµφανίζεται µε τη µορφή πολλών διαλέκτων. Η
Βυζαντινή Αυτοκρατορία πολλές φορές χρησιµοποίησε ως µισθοφόρους άτοµα τουρκικής
καταγωγής.
Οι Βυζαντινοί συγγραφείς του 6ου και του 7ου αιώνα θεωρούν Τούρκους τους Σκύθες, τους
Μασσαγέτες, τους Σάκες, τους Ούννους και τους Χαζάρους, ενώ τον 9ο αιώνα αποκαλούσαν
Τούρκους τους Ούγγρους. Το 10ο αιώνα το Βυζάντιο συγκρούστηκε µε το φύλο των
Πετσενέγκων. Αυτή τη σύγκρουση εκµεταλλεύτηκε ένα άλλο τουρκικό φύλο, οι Σελτζούκοι,
οι οποίοι εγκαταστάθηκαν µόνιµα στη Μικρά Ασία (ιδιαίτερα µετά τη νίκη τους στο
Μαντζικέρτ) εγκαθιδρύοντας το Σουλτανάτο του Ικονίου. ∆ύο αιώνες αργότερα, σύµφωνα µε
την οθωµανική παράδοση, ένα µικρό τµήµα ενός άλλου τουρκικού φύλου, των Ούζων ή
Ογούζων υπό το φύλαρχο Ερτογρούλ εγκαταστάθηκε κοντά στον ποταµό Σαγγάριο, στην
περιφέρεια του ∆ορυλαίου. Το 1259 γεννήθηκε ο γιος και διάδοχος του Ερτογρούλ, Οθµάν ή
Οσµάν, ο οποίος αναγνωρίζεται ως ο γενάρχης των Οθωµανών Τούρκων ή Οσµανλήδων. (Ο
Paul Wittek απορρίπτει την άποψη ότι οι Οθωµανοί κατάγονται από τους Ογούζους. Πιστεύει
ότι η φιλολογική κριτική της προαναφερόµενης παράδοσης καταλήγει στο συµπέρασµα ότι
αυτή, η παράδοση δηλαδή, «είναι επίπλαστη και δηµιούργηµα της κατοπινής ιστοριογραφικής
θεωρίας». Ο Αυστριακός ιστορικός, ο οποίος πέρασε ένα µεγάλο µέρος της ζωής του στην
Αγγλία, στηριζόµενος κυρίως στην παλαιότερη οθωµανική ιστορική πηγή, το «Ισκάντερ-
νάµε» του Αχµεντί, υποστηρίζει ότι οι Οθωµανοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους κοινότητα
Γαζήδων, πολεµιστών δηλαδή της µουσουλµανικής θρησκείας, φρουρών των συνόρων,
αφοσιωµένων στους αγώνες εναντίον των απίστων. Αναφέρει µάλιστα την κτητορική
επιγραφή του τζαµιού του Ορχάν στην Προύσα (1337) η οποία λέει τα εξής: «Σουλτάνος
Ορχάν, γιος του σουλτάνου των Γαζήδων Οθµάν, Γαζής, γιος Γαζή, άρχοντας των οριζόντων,
ήρωας της Οικουµένης».) Ο Οθµάν συγκρούστηκε για πρώτη φορά µε το βυζαντινό στρατό το
1301 στη µάχη του Βαφέα, κοντά στη Νικοµήδεια. Ο Βυζαντινός στρατηγός Μουζάλων
ηττήθηκε γιατί ο στρατός του δεν ξεπερνούσε τους 2.000 άντρες. Το 1326 ο Οσµάν κατέλαβε
την Προύσα, ενώ το 1329 ο διάδοχός του, Ορχάν, συγκρούστηκε µε το βυζαντινό στρατό στη
µάλλον αµφίρροπη µάχη του Πελεκάνου. Το 1331 κατέλαβε τη Νίκαια και το 1337 τη
Νικοµήδεια. Το 1354 οι Οθωµανοί πέρασαν στην Ευρώπη (κατάληψη της Καλλίπολης) και το
1430 κατέλαβαν τη Θεσσαλονίκη και τα Ιωάννινα.
Το 1453 µε την άλωση της Κωνσταντινούπολης καταλύθηκε και τυπικά το βυζαντινό κράτος,
ενώ στη συνέχεια όλες οι ελληνικές περιοχές -µε εξαίρεση τα Επτάνησα τα οποία
καταλήφθηκαν από τους Τούρκους για πολύ µικρό χρονικό διάστηµα- περιήλθαν στα χέρια
των Οθωµανών, µε τελευταία την Κρήτη το 1669.
ΥΓΡΟΝ ΠΥΡ: Το «µυστικό όπλο» των Βυζαντινών χρησιµοποιήθηκε για πρώτη φορά στην
πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Άραβες (673-678). Είναι γνωστή από τον
Προκόπιο η χρήση πυρποληµένης νάφθας, η οποία ριχνόταν εναντίον του εχθρού µέσα σε
ειδικά αγγεία - ήταν αρκετά διαδεδοµένη τον 5ο και τον 6ο αιώνα. Η συµβολή του Έλληνα
µηχανικού Καλλίνικου (από την Ηλιούπολη της Συρίας) δεν προσδιορίζεται από τις πηγές σε
- 134 -
τι ακριβώς συνίσταται. Οι ειδικοί συγκλίνουν στην άποψη ότι ο Καλλίνικος τελειοποίησε το

µηχανισµό εκτόξευσης του υγρού πυρός. Στη σύνθεσή του χρησιµοποιούσαν νίτρο, ρητίνη,
κολοφώνιο, πετρέλαιο και θείο. Αργότερα κατασκευάστηκαν ειδικά σιφωνοφόρα πλοία,
εφοδιασµένα µε σωληνώσεις εκτόξευσης του υγρού πυρός στην πλώρη. Το υγρόν πυρ και ο
απαραίτητος εξοπλισµός ήταν αποθηκευµένα στην Κωνσταντινούπολη και σε άλλες
στρατηγικής σηµασίας ναυτικές βάσεις.
ΦΙΛΙΠΠΙΚΟΣ ΒΑΡ∆ΑΝΗΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (711-713). Ο Βαρδάνης ήταν
αρµενικής καταγωγής. Είχε µονοφυσιτικές αντιλήψεις, τις οποίες όµως δεν τόλµησε να
διακηρύξει δηµόσια. Προτίµησε να προβάλει µονοθελητικές απόψεις προσπαθώντας να τις
νοµιµοποιήσει µε τη σύγκληση συνόδου από οµόφρονες επισκόπους (712). Η ευκολία µε την
οποία προήλασε ο βουλγαρικός στρατός µέχρι το Βόσπορο θορύβησε τη στρατιωτική ηγεσία,
η οποία µε τη βοήθεια συνωµοτών µέσα στην ίδια την Κωνσταντινούπολη ανέτρεψε και
τύφλωσε τον Φιλιππικό. Νέος αυτοκράτορας αναγορεύτηκε ο Αρτέµιος-Αναστάσιος Β΄ (4
Ιουνίου του 713).
ΦΙΛΟΠΑΠΠΟΣ ΓΑΪΟΣ ΑΝΤΙΟΧΟΣ Ο ΕΠΙΦΑΝΗΣ: Άρχοντας της Αθήνας στα τέλη του
1ου αιώνα µ.Χ., εγγονός του βασιλιά της Κοµµαγηνής Αντιόχου του Επιφανή. Ανέπτυξε
σπουδαία δραστηριότητα στην Αθήνα και συνέβαλε στην κατασκευή αρκετών δηµόσιων
έργων ήσσονος σηµασίας. Κατασκεύασε επιτάφιο µνηµείο πάνω στο λόφο των Μουσών (σηµ.
λόφος του Φιλοπάππου).
ΦΡΑΓΚΟΚΡΑΤΙΑ: Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης (1204) οι σταυροφόροι
συµφώνησαν να µοιράσουν τα εδάφη του κράτους και από αυτούς άλλοι αποφάσισαν να
εκλέγουν τον αυτοκράτορα και άλλοι τον πατριάρχη. Ίδρυσαν στην Κωνσταντινούπολη τη
Λατινική Αυτοκρατορία µε αυτοκράτορα τον Βαλδουίνο στον οποίο παραχωρήθηκαν ως
ιδιαίτερες κτήσεις η Θράκη, οι περιοχές της Μικράς Ασίας στο Βόσπορο και την Προποντίδα
καθώς και τα νησιά Λέσβος, Χίος και Σάµος. Οι άλλες χώρες της αυτοκρατορίας µοιράστηκαν
στους σταυροφόρους και τους Βενετούς, και δηµιουργήθηκαν κράτη υποτελή στον
αυτοκράτορα. Ο Βονιφάτιος Μοµφερατικός έγινε βασιλιάς της Θεσσαλονίκης και οι Βενετοί
ίδρυσαν ένα σπουδαίο κράτος παίρνοντας τις ακτές της Μικράς Ασίας, την Κρήτη, την
Εύβοια, τα νησιά του Αιγαίου και όλες σχεδόν τις παράλιες πόλεις (τη Μεθώνη και την
Κορώνη στην Πελοπόννησο, το ∆υρράχιο στην Ήπειρο, την Καλλίπολη, την Ηράκλεια και τη
Ραιδεστό στη Θράκη). Κατέστησαν επίσης µια συνοικία στην πρωτεύουσα ανεξάρτητη
περιοχή και τους δόθηκε το προνόµιο να εκλέγεται πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Βενετός.
Πρώτος πατριάρχης εκλέχτηκε ο Θωµάς Μοροζίνης.
Στη συνέχεια οι σταυροφόροι επιδόθηκαν σε εκστρατείες για να ολοκληρώσουν τις
κατακτήσεις τους. Ο Βονιφάτιος αποφάσισε να κατακτήσει ελληνικές χώρες. Η αντίσταση του
ισχυρού δυνάστη της Πελοποννήσου Λέοντα Σγουρού δεν έφερε αποτέλεσµα. Ο Βονιφάτιος
κυρίεψε τις περιοχές µέχρι τον Ισθµό και ίδρυσε τρία κράτη, τη Μαρκιωνία της Βοδονίτσης,
νότια των Θερµοπυλών, τη Βαρωνία των Σαλώνων (Άµφισσα) και το ∆ουκάτο των Αθηνών.
Οι Γάλλοι Γοδεφρείδος Βιλεαρδουίνος και Γουλιέλµος Σαµπλίτης κατέλαβαν το µεγαλύτερο
τµήµα της Πελοποννήσου και ίδρυσαν το Πριγκιπάτο της Αχαΐας. Ο Σανούτος ίδρυσε το
∆ουκάτο του Αιγαίου, στο οποίο περιλήφθηκαν τα περισσότερα από τα νησιά του Αιγαίου µε
πρωτεύουσα τη Νάξο. Το 1206 οι Βενετοί κατέλαβαν την Κέρκυρα και το 1210 την Κρήτη.
Το ∆ουκάτο των Αθηνών είχε δοθεί στον Όθωνα ∆ελαρό, ο οποίος υποσχέθηκε στους
κατοίκους θρησκευτικές και άλλες ελευθερίες τις οποίες όµως δεν τήρησε. Τότε ο
αρχιεπίσκοπος Αθηνών Μιχαήλ Χωνιάτης αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πόλη. Παρ’ όλα
αυτά το δουκάτο φαίνεται ότι ήταν καλά οργανωµένο, καθώς διέθετε ισχυρό στρατό και
ιππικό. Το 1311 όµως Καταλανοί και Ισπανοί τυχοδιώκτες το κατέστρεψαν, αφού νίκησαν το
στρατό του στη λίµνη Κωπαΐδα και ίδρυσαν το Καταλανικό Κράτος των Αθηνών, το οποίο
διατηρήθηκε µέχρι το 1387. Στη συνέχεια πέρασε στα χέρια της φλωρεντινής οικογένειας
Ατζαγιόλι όπου και παρέµεινε µέχρι την κατάληψή του το 1460 από τους Τούρκους.
Το πιο σηµαντικό από τα φραγκικά κράτη ήταν το Πριγκιπάτο της Αχαΐας ή του Μορέως, το
οποίο διατηρήθηκε µέχρι το τέλος του 14ου αιώνα, οπότε καταλήφθηκε από τους Οθωµανούς
Τούρκους. Πρωτεύουσά του ήταν η Ανδραβίδα. Οργανώθηκε και κυβερνήθηκε σωστά από
τον Γοδεφρείδο Βιλεαρδουίνο και το γιο του Γοδεφρείδο Β΄. Αντίθετα, ο αδερφός του
Γουλιέλµος ακολούθησε επιθετική πολιτική και απέσπασε τις περιοχές της Τσακωνιάς και
- 135 -
εκείνες που βρίσκονταν γύρω από τον Ταΰγετο, οι οποίες τον αναγνώρισαν ως άρχοντα. Την
περίοδο που κυβέρνησε ο Γουλιέλµος η Πελοπόννησος γνώρισε µεγάλη ανάπτυξη, όπως
αποδεικνύουν τα πολλά οχυρωµατικά έργα της.
Η Λατινική Αυτοκρατορία δεν είχε ούτε έκταση ούτε σταθερή οργάνωση. Οι φεουδάρχες δεν
παρείχαν στον αυτοκράτορα την καθορισµένη στρατιωτική βοήθεια. Ο ηγεµόνας κάθε
κρατιδίου φρόντιζε για το δικό του συµφέρον, οι Βενετοί ενδιαφέρονταν για τα κέρδη τους, οι
Έλληνες µισούσαν τους Φράγκους, που τους θεωρούσαν προσωρινούς κατακτητές, και η
Λατινική Αυτοκρατορία έπρεπε να αντιπαλέψει µε το ∆εσποτάτο της Ηπείρου και την
Αυτοκρατορία της Νίκαιας. Παράλληλα είχε να αντιµετωπίσει και τις επεκτατικές βλέψεις των
Βουλγάρων. Ο Βαλδουίνος σκοτώθηκε σε µάχη εναντίον τους (1205), ενώ ο διάδοχός του, ο
Ερρίκος της Φλάνδρας, αντιµετώπισε τις λεηλασίες και τις καταστροφές των ελληνικών
περιοχών από τους Βουλγάρους, από τις οποίες απαλλάχτηκε όταν πέθανε ο αρχηγός τους
Ιωαννίτσης (1207). Επί των διαδόχων του Ερρίκου η κατάσταση χειροτέρεψε και η Λατινική
Αυτοκρατορία περιορίστηκε στην Κωνσταντινούπολη, η οποία το 1261 περιήλθε και πάλι
στους Βυζαντινούς.
ΦΩΚΑΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (602-610). Κατώτερος αξιωµατικός του στρατού,
ανέβηκε στο θρόνο, αφού ανέτρεψε και δολοφόνησε τον αυτοκράτορα Μαυρίκιο.
Χαρακτηριστικά της οκτάχρονης βασιλείας του ήταν η τυραννική διακυβέρνηση και η
συσσώρευση προβληµάτων στο κράτος. Η άνοδός του στο θρόνο είχε άµεσο αντίκτυπο στις
βυζαντινοπερσικές σχέσεις. Ο Χοσρόης Β΄ παρουσιάστηκε ως τιµωρός και εκδικητής του
ευεργέτη του, αυτοκράτορα Μαυρίκιου, και εισέβαλε στα βυζαντινά εδάφη. Κατέλαβε τη
Μεσοποταµία, την Αρµενία, την Καππαδοκία και έκανε επιδροµές στη Συρία, φτάνοντας
µέχρι τη Χαλκηδόνα (609). Οι χορηγίες στους βαρβάρους δεν µπόρεσαν να τους
συγκρατήσουν πέρα από το ∆ούναβη. Οι αποτυχίες στην εξωτερική πολιτική, η γενική
κατακραυγή εναντίον του για την τυραννική συµπεριφορά του, θύµατα της οποίας υπήρξαν
επιφανείς συγκλητικοί και στρατιωτικοί, έθεσαν σε κίνδυνο την αυτοκρατορία. Οι
συγκλητικοί ζήτησαν τη βοήθεια του έξαρχου της Αφρικής Ηράκλειου, ο οποίος απέστειλε το
γιο του Ηράκλειο στην Κωνσταντινούπολη µε στόλο. Ο Ηράκλειος έχοντας τη συµπαράσταση
όλων συνέτριψε την αντίσταση του Φωκά, ο οποίος εκτελέστηκε και ο Ηράκλειος
αναγορεύτηκε αυτοκράτορας.
ΦΩΤΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ: Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης δύο φορές (858-867 και 877-
896). Υπήρξε ένας από τους σηµαντικότερους συντελεστές της πνευµατικής ακτινοβολίας του
Βυζαντίου. Καθαιρέθηκε από σύνοδο που συγκλήθηκε στη Ρώµη από τον πάπα Νικόλαο Α΄.
Ο Φώτιος συγκάλεσε σύνοδο η οποία καθήρεσε τον Νικόλαο. Το προσωρινό σχίσµα που
προκλήθηκε ανάµεσα στη Ρώµη και την Κωνσταντινούπολη αποτέλεσε προοίµιο του
Σχίσµατος του 1054. Εκτός από τις επιστολές και τις οµιλίες ο Φώτιος συνέγραψε και τη
«Μυριόβιβλο» ή «Βιβλιοθήκη». Η «Μυριόβιβλος» αποτελεί περιληπτική απόδοση παντοειδών
συγγραµµάτων από τα οποία παραθέτει µερικές φορές και αποσπάσµατα.
ΩΡΙΓΕΝΗΣ: Σπουδαίος θεολόγος και µελετητής των πρώτων χριστιανικών αιώνων.
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια (185;) και πέθανε στην Τύρο της Φοινίκης το 254. Σύµφωνα µε
τον ιστορικό της Εκκλησίας Ευσέβιο, οι γονείς του προσχώρησαν στο χριστιανισµό. ∆άσκαλοί
του υπήρξαν ο Πάναινος και ο Κλήµης ο Αλεξανδρεύς, τον οποίο διαδέχτηκε στη διεύθυνση
της χριστιανικής Κατηχητικής Σχολής της Αλεξάνδρειας. Η ζωή του ήταν ασκητική και µετά
το θάνατο του πατέρα του στη διάρκεια των διωγµών του Σεπτιµίου Σεβήρου (210-202) ζούσε
διδάσκοντας γραµµατική. Ανέδειξε την Κατηχητική Σχολή της Αλεξάνδρειας σε σπουδαίο
θεολογικό και φιλοσοφικό κέντρο. Προσκλήθηκε στην Αντιόχεια, την Αθήνα, τη Ρώµη, την
Καισαρεία και σε άλλες πόλεις για να διδάξει. Απέκτησε πολλούς µαθητές. Η χειροτονία του
όµως ως πρεσβυτέρου στην Καισαρεία τον οδήγησε σε ρήξη µε τον επίσκοπο Αλεξάνδρειας
∆ηµήτριο, µε αποτέλεσµα να εγκατασταθεί µόνιµα στην Καισαρεία. Στη διάρκεια του
διωγµού του ∆έκιου (250) φυλακίστηκε και βασανίστηκε.
Μολονότι το συγγραφικό του έργο υπήρξε πλούσιο, διασώθηκαν λίγα κείµενα. Τα εξηγητικά
του κείµενα διακρίνονται σε υποµνήµατα, σχόλια και οµιλίες. Το 231 έγραψε το «Περί
Αρχών», µια τολµηρή ανάλυση του χριστιανικού δόγµατος, και το 233 το «Περί Ευχής» στο
οποίο ερµηνεύει την Κυριακή Προσευχή. Οι ιδέες του έπαιξαν σηµαντικό ρόλο στην ανάπτυξη
του µοναχισµού. Επειδή ορισµένες αιρετικές απόψεις στηρίχτηκαν στις ιδέες του ασκήθηκε
- 136 -
πολεµική εναντίον τους και µάλιστα καταδικάστηκε γι’ αυτό αργότερα. Γενικά η θεολογική
σκέψη του Ωριγένη άσκησε βαθιά επίδραση στην εξέλιξη της θεολογίας ακόµη µέχρι και τους
χρόνους της Αναγέννησης.
- 137 -
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΕΩΣ ΤΟ 1832
ΑΛΑΜΑΝΑ: Έτσι ονοµάζεται ο κάτω ρους του ποταµού Σπερχειού στην Ανατολική Στερεά
Ελλάδα, κοντά στην πόλη της Λαµίας (Ζητούνι). Εκεί έγινε η οµώνυµη µάχη τον πρώτο χρόνο
της Επανάστασης. Συγκεκριµένα, όταν ο Χουρσίτ πασάς, ο οποίος βρισκόταν στα Γιάννενα,
πληροφορήθηκε την εξέλιξη της Επανάστασης στην Πελοπόννησο, έστειλε εναντίον των
επαναστατών δύναµη 8.000 πεζών και 800 ιππέων µε διοικητές τον Κιοσέ Μεχµέτ και τον
Αλβανό Οµέρ Βρυώνη. Σκοπός αυτής της εκστρατείας ήταν η καταστολή της Επανάστασης
στη Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο. Οι οπλαρχηγοί της Ρούµελης διέπραξαν τότε ένα
σηµαντικό λάθος τακτικής: ∆ιέσπασαν τις δυνάµεις τους και τις διασκόρπισαν, µε αποτέλεσµα
να αποδυναµωθεί η ελληνική παράταξη. Ο Πανουργιάς και ο Αθανάσιος ∆ιάκος ήταν οι δύο
πιο γνωστοί αγωνιστές υπό τις διαταγές των οποίων τέθηκε το σύνολο των ελληνικών
δυνάµεων.
Ο ∆ιάκος οχυρώθηκε στη γέφυρα της Αλαµάνας που οδηγεί προς την Άµφισσα. Είχε µαζί του
500 παλικάρια. Οι Τούρκοι, αφού διέλυσαν τη δύναµη του Πανουργιά και εξουδετέρωσαν τον
∆υοβουνιώτη, στράφηκαν εναντίον του. Η µάχη κράτησε δύο µέρες (23 και 24 Απριλίου του
1821). Ο ∆ιάκος τη δεύτερη ηµέρα τραυµατίστηκε σοβαρά στο δεξιό ώµο. Οι Τούρκοι
κατόρθωσαν να τον πιάσουν ζωντανό. Έπειτα από πολλά βασανιστήρια ο ηρωικός
οπλαρχηγός ανασκολοπίστηκε. Ήταν 35 ετών. Οι απώλειες για τους Τούρκους ήταν µικρές,
αλλά για τους Έλληνες µεγάλες. Παρ’ όλα αυτά, η θυσία του ∆ιάκου και των αντρών του δεν
πήγε χαµένη. Η αντίστασή του καθυστέρησε τους Τούρκους και έδωσε την ευκαιρία στους
υπόλοιπους Έλληνες να προετοιµάσουν καλύτερα την άµυνά τους.
ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΣ Α΄, ΤΣΑΡΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ: Εγγονός της Αικατερίνης της Μεγάλης.
Γεννήθηκε στην Πετρούπολη το 1777 και ήταν γιος του τσάρου Παύλου Α΄. ∆ιεξήγαγε
πολέµους εναντίον του Ναπολέοντα και της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας και κατόρθωσε να
επεκτείνει τα όρια της αυτοκρατορίας του. Η στάση του απέναντι στους Έλληνες µε την
έναρξη της Επανάστασης ήταν στην αρχή αντιφατική -υπό την επήρεια ίσως του Ιωάννη
Καποδίστρια-, αλλά στη συνέχεια, ακολουθώντας τα κελεύσµατα της Ιερής Συµµαχίας, της
οποίας υπήρξε και κύριος εµπνευστής (1815), άλλαξε. Μετά πρότεινε το Σχέδιο των Τριών
Τµηµάτων, σύµφωνα µε το οποίο η Πελοπόννησος, η Στερεά και τα νησιά θα χωρίζονταν σε
τρεις αυτόνοµες και φόρου υποτελείς στο σουλτάνο ηγεµονίες. Πέθανε στο Ταγκαρόκ το
1825.
ΑΛΗ ΠΑΣΑΣ ΤΕΠΕΛΕΝΛΗΣ: Ισχυρός τοπάρχης και πασάς της Ηπείρου, του οποίου το
όνοµα συνδέθηκε µε τους αγώνες του εναντίον των Σουλιωτών και µε την έναρξη της
ελληνικής Επανάστασης. Καταγόταν από το Τεπελένι της Βόρειας Ηπείρου (1750) και
καθοριστικό ρόλο στη διαµόρφωση της προσωπικότητάς του έπαιξε η µητέρα του Χάµκω,
γυναίκα δυναµική και φιλόδοξη. Ανήλθε σε σηµαντικά αξιώµατα στο οθωµανικό κράτος, πριν
διοριστεί πασάς των Ιωαννίνων (1787). Στην προσπάθειά του να επιβάλει την τάξη στην
περιοχή του, αντιµετώπισε την αντίσταση των κατοίκων του Σουλίου, τους οποίους θεωρούσε
επικίνδυνη εστία εξεγέρσεων, και άρχισε ένα µακροχρόνιο αγώνα για να τους υποτάξει, που
κράτησε από το 1790 ως τις αρχές του 19ου αιώνα. Κατόρθωσε να επεκτείνει την κυριαρχία
του σε όλο το δυτικό τµήµα της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας και θέλησε να οργανώσει το
κράτος του σύµφωνα µε τα ευρωπαϊκά πρότυπα, εκδηλώνοντας ταυτόχρονα τάσεις
ανεξαρτητοποίησης από την Υψηλή Πύλη. Στην αυλή του συγκέντρωσε πολλούς λόγιους,
Έλληνες αλλά και αρµατολούς. Οι αυτονοµιστικές του τάσεις τον έκαναν επικίνδυνο για την
ενότητα της αυτοκρατορίας και γι’ αυτό ο σουλτάνος Μαχµούτ Β΄ διέταξε την εξόντωσή του.
Σκοτώθηκε το 1822 στο νησί της λίµνης των Ιωαννίνων από τα στρατεύµατα του Χουρσίτ
πασά.
ΑΜΙΡΟΥΤΣΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Ιατροφιλόσοφος από την Τραπεζούντα. Έλαβε µέρος στη
Σύνοδο της Φεράρας-Φλωρεντίας (1438-1439) και ήταν από εκείνους που απέρριψαν την
ένωση των Εκκλησιών. Κατά την παραµονή του στην Ιταλία απέκτησε µεγάλη φήµη για τις
- 138 -
επιστηµονικές αλλά και τις φιλολογικές του γνώσεις. Επέστρεψε στην Τραπεζούντα όπου
διορίστηκε από τον τελευταίο αυτοκράτορά της, ∆αβίδ Κοµνηνό, πρωτοβεστιάριος. Σύµφωνα
µε τη µαρτυρία του Χαλκοκονδύλη αλλά και του ∆ωρόθεου της Μονεµβασίας, διευκόλυνε την
κατάληψη της πόλης της Τραπεζούντας. Αργότερα µάλιστα ασπάστηκε το µουσουλµανισµό
και ονοµάστηκε Σκεντέρµπεης. Σε µια επιστολή του όµως προς τον Βησσαρίωνα αναφέρεται
µε ενθουσιασµό στην άµυνα της Τραπεζούντας καθώς και στη δική του συµµετοχή. Ίσως
τελικά ο Αµιρούτσης να µην εξισλαµίστηκε αλλά να πήρε απλώς τον τίτλο του µπέη. Πέθανε
στην Κωνσταντινούπολη το 1475.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΡΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ Ή ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ: Φιλικός και
αγωνιστής, γιος κληρικού. Πήρε το προσωνύµιο Αναγνώστης, ως βοηθός του πατέρα του, και
κατόπιν ονοµάστηκε Αναγνωσταράς για την ανδρεία και τη σωµατική του διάπλαση.
Γεννήθηκε το 1760 στο χωριό Αγρίλος.
Το 1785 ήταν αρχηγός κλεφτών, αφού αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το χωριό του γιατί
σκότωσε έναν προεστό, στην επαρχία Λεονταρίου. Αργότερα κατέφυγε στη Ζάκυνθο και
υπηρέτησε µε το βαθµό του ταγµατάρχη, στην αρχή στο ρωσικό, στη συνέχεια, µετά το 1807,
στο γαλλικό στρατό (οι Γάλλοι είχαν καταλάβει τα Επτάνησα), και τέλος, µετά το 1810, στο
στρατό της Μεγάλης Βρετανίας (οι Άγγλοι είχαν στο µεταξύ καταλάβει τα Επτάνησα). Το
1816 αποστρατεύτηκε και πήγε στην Οδησσό της Ρωσίας. Εκεί το 1817 κατηχήθηκε στη
Φιλική Εταιρεία. Ήταν ίσως ο πρώτος άνθρωπος των αρµάτων που έγινε µέλος της Φιλικής.
Μετέβη στη Μόσχα όπου κατήχησε πολλούς και µετά πήγε στην Κωνσταντινούπολη (1818)
όπου έκανε µέλος της Εταιρείας τον Παπαφλέσσα. Στο τέλος της ίδιας χρονιάς µύησε και τον
Κολοκοτρώνη. Μαζί µε τον Πετρόµπεη Μαυροµιχάλη, τον Κολοκοτρώνη και τους
Κουµουνδουράκηδες απελευθέρωσε στις 23 Μαρτίου του 1821 την Καλαµάτα. Συµµετείχε
στην πολιορκία της Τρίπολης και στη µάχη στο Βαλτέτσι.
Στον εµφύλιο πήρε το µέρος των προεστών και έγινε υπουργός πολέµου. Πέθανε στη
Σφακτηρία (26 Απριλίου του 1825) στη µάχη εναντίον των Τουρκοαιγυπτίων.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΑΡΓΎΡΗΣ: Οπλαρχηγός από την Αθήνα που έλαβε µέρος στην
Επανάσταση του 1821. Το 1822 βοήθησε τον Νικηταρά εναντίον του Οµέρ Βρυώνη. Το 1826,
ως λοχαγός του τακτικού πλέον στρατού µε αρχηγό τον Φαβιέρο, µπήκε στην Ακρόπολη, όπου
λίγο αργότερα σκοτώθηκε.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Από τους πρωτεργάτες και ένθερµους
οργανωτές της Φιλικής Εταιρείας. Γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα γύρω στα 1790 και πέθανε
στην Αθήνα το 1854. Το 1808 πήγε µαζί µε την οικογένειά του στη Σµύρνη και λίγο αργότερα
στην Οδησσό της Ρωσίας.
Το 1815 µυήθηκε από τον Σκουφά οτη Φιλική Εταιρεία και αποτέλεσε το τέταρτο µέλος της.
Ήδη από το 1818 συγκαταλεγόταν στα σηµαντικά στελέχη της, αφού µετά το θάνατο του
Σκουφά και τη φυγή του Τσακάλωφ έµειναν αυτός και ο Ξάνθος, µε πολύτιµο ενισχυτή και
συναρχηγό τον Παναγιώτη Σέκερη.
Το 1819 ανέλαβε τη συγκέντρωση χρηµάτων για τον αγώνα, στο Ιάσιο και το Βουκουρέστι,
και εφοδιασµένος µε συστατική επιστολή του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄ προσπάθησε να
εξοµαλύνει τις προσωπικές αντεγκλήσεις και δυσχέρειες στις Παραδουνάβιες Ηγεµονίες·
συνεργάστηκε µε τον ∆ηµήτριο Υψηλάντη και µαζί ήρθαν στην Ελλάδα µε πλαστά
διαβατήρια τον Ιούνιο του 1821. Πολέµησε στην Τριπολιτσά, το Ναύπλιο, τον Ακροκόρινθο
και τη Στερεά σε συνεργασία µε τον Υψηλάντη και τον Νικηταρά. Στη Γ΄ Εθνοσυνέλευση
αντιτάχθηκε -όπως και ο ∆ηµήτριος Υψηλάντης- στο ψήφισµα για αγγλική προστασία (Πράξη
Υποτέλειας). Ανέλαβε διοικητικές θέσεις -νοµάρχης- επί Καποδίστρια και Όθωνα. Είχε
µεγάλη και µακροχρόνια διαµάχη µέσα από τις στήλες εφηµερίδων µε τον Ξάνθο για το
προβάδισµα στην αρχή της Φιλικής Εταιρείας.
Πέθανε το 1854 από χολέρα, νόσο που είχε µεταδοθεί στην Αθήνα από τα αγγλογαλλικά
στρατεύµατα στη διάρκεια του αποκλεισµού της πρωτεύουσας και του Πειραιά.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΟΣ: Αγωνιστής και δηµογέροντας από τη Νεµνίτσα της
Αρκαδίας, συγγενής του επισκόπου Βρεσθένης Θεοδώρητου, τον οποίο βοήθησε στη σύσταση
του στρατοπέδου Βερβαίνων. ∆ιακρίθηκε στη µάχη στα ∆ερβενάκια. Αντίπαλος του
Κολοκοτρώνη στον εµφύλιο πόλεµο. Αργότερα, όταν πληροφορήθηκε ότι ο Ιµπραήµ
αιχµαλώτισε την κόρη του Χριστίνα, σκλήρυνε τη στάση απέναντι στους Τουρκοαιγυπτίους.
- 139 -
Μετά την Επανάσταση πήρε το βαθµό του λοχαγού της φάλαγγας, ενώ τιµήθηκε από την
Αντιβασιλεία επειδή πρόδωσε το σχέδιο για την απαγωγή του Κολοκοτρώνη από τις φυλακές
της Ύδρας.
ΑΝΑΛΑΤΟΣ: Τοποθεσία νοτιοδυτικά του Ναού του Αγίου Σώστη, προς την περιοχή του
Νέου Φαλήρου. Σε αυτή τη θέση έγινε µάχη στις 24 Απριλίου του 1827 ανάµεσα στους
Έλληνες -υπό την καθοδήγηση του στόλαρχου Κόχραν- που προσπαθούσαν να διασπάσουν
την πολιορκία της Ακρόπολης και τους Τουρκοαιγυπτίους του Ρεσίτ πασά Κιουταχή. Η µάχη
είχε ως αποτέλεσµα τη συντριβή των Ελλήνων και το θάνατο πολλών αγωνιστών (Λάµπρος
Βέικος, Θανάσης Μπότσαρης, Φώτος Φωτοµάρας κ.ά.).
ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΜΗΤΡΟΣ: Αγωνιστής από την Τριφυλία, αρχηγός των περίφηµων
«Ντρέδων», για τους οποίους ο Φωτάκος γράφει ότι ήταν οι πλέον δυνατοί στρατιώτες της
Πελοποννήσου. Πολέµησε µε παλικαριά και ζήλο κοντά στον Κολοκοτρώνη, µαζί µε τον
οποίο µάλιστα φυλακίστηκε στη διάρκεια του εµφύλιου πολέµου. Όταν δόθηκε αµνηστία
συνέχισε τον πόλεµο εναντίον του Ιµπραήµ.
ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΗΣ: Αγωνιστής από τη Νεµνίτσα της Γορτυνίας. Ήταν
γιος της αδερφής του Κολοκοτρώνη και από τα πρώτα παλικάρια του Γέρου του Μοριά.
Αργότερα έγινε καπετάνιος και είχε δικό του σώµα αγωνιστών. Πρωταγωνίστησε σε µάχη
κοντά στην Πιάνα της Μαντινείας στην οποία οι Έλληνες διέλυσαν δύο λόχους
Τουρκοαιγυπτίων.
ΑΝ∆ΡΟΥΤΣΟΣ ΑΝ∆ΡΕΑΣ Ή ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Γνωστός κλεφταρµατολός της Ρούµελης,
πατέρας του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Γεννήθηκε στην περιοχή της Αταλάντης (Λιβανάτες)
γύρω στα 1750 και στα δεκαοκτώ του χρόνια έγινε πρωτοπαλίκαρο του Μήτρου
Βλαχοθανάση. Το προσωνύµιο Ανδρούτσος το πήρε λόγω του παραστήµατός του (το
πραγµατικό του όνοµα ήταν Βερούσης ή Μουτσανάς). Μετά το θάνατο του Βλαχοθανάση οι
καπεταναίοι της Στερεάς τον αναγνώρισαν ως αρχηγό τους. Το 1786 παντρεύτηκε την Ακριβή
Τσαρλαµπά και εγκαταστάθηκε στην Πρέβεζα. Τον επόµενο χρόνο η σουλτανική κυβέρνηση
τον όρισε δερβέναγα Στερεάς, ενώ τον αδελφοποιτό του, Αλή πασά, δερβέναγα Ηπείρου και
δυτικής Μακεδονίας. Το 1791 µε οκτακόσια παλικάρια βοήθησε τον κουµπάρο του Λάµπρο
Κατσώνη (είχε βαφτίσει το γιο του Οδυσσέα) στις επιχειρήσεις του εναντίον των Τούρκων στο
Αιγαίο και τη νότια Πελοπόννησο. Το 1792 οι Τούρκοι µε απειλές εξανάγκασαν τον µπέη της
Μάνης Τζανέτο Γρηγοράκη να διώξει τον Κατσώνη και τον Ανδρούτσο. Ο τελευταίος
κατάφερε µε τη βοήθεια του Κολοκοτρώνη και του Ζαχαριά να γυρίσει στην Πρέβεζα. Από
εκεί προσπάθησε να πάει στη Ρωσία, τον συνέλαβαν όµως οι Βενετοί που έσπευσαν να τον
παραδώσουν στους Τούρκους, οι οποίοι τον εκτέλεσαν στην Κωνσταντινούπολη ως πειρατή
(1797).
ΑΝ∆ΡΟΥΤΣΟΣ Ο∆ΥΣΣΕΑΣ: Επιφανής αγωνιστής της Επανάστασης του 1821, γιος του
οπλαρχηγού Ανδρέα Ανδρούτσου. Γεννήθηκε στην Πρέβεζα ή, σύµφωνα µε άλλους
ιστορικούς, στην Ιθάκη το 1788 ή το 1789. Τον βάφτισε ο Λάµπρος Κατσώνης. Το 1798 ο
Αλή πασάς κατέλαβε και κατέστρεψε την Πρέβεζα, αλλά δεν πείραξε την οικογένεια του
Ανδρούτσου. Μετέφερε µάλιστα το µικρό Οδυσσέα στην Αυλή του στα Γιάννενα. Φοίτησε
στη στρατιωτική σχολή του Αλή πασά και διορίστηκε δερβέναγας στην Ανατολική Στερεά
(1816), µε την εντολή να περιορίσει µε τη δράση του τη δικαιοδοσία του πασά της Εύβοιας.
Το 1818 µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Συγκαταλέγεται στους πιο ανδρείους στρατιωτικούς
ηγέτες της Επανάστασης· ο θάνατος του πατέρα του από τους Τούρκους, για τη δράση του µε
τον Κατσώνη, καθώς και η παραµονή του στην Αυλή του Αλή πασά, επηρέασαν καθοριστικά
το χαρακτήρα του - έγινε καχύποπτος, ευερέθιστος, σκληρός αλλά και αποφασιστικός και
µεγαλόψυχος. Ανέλαβε το αρµατολίκι της Ρούµελης και συνδέθηκε µε ονοµαστούς
κλεφταρµατολούς· από την Πάτρα έστειλε επιστολή στους Γαλαξιδιώτες για τον ξεσηκωµό µε
την οποία τους καλούσε «ή να ξεσκλαβωθούν ή να πεθάνουν».
Μετά τον ηρωικό θάνατο του ∆ιάκου ανέλαβε να αναχαιτίσει τους Τούρκους στο Χάνι της
Γραβιάς (1821), ώστε να µη φτάσει τουρκική βοήθεια στην Τριπολιτσά. Γι’ αυτή τη νίκη του
ανακηρύχθηκε αρχιστράτηγος της Ανατολικής Στερεάς. Μαζί µε τον Γιάννη Γκούρα
πολέµησε το 1821 στα Βασιλικά, ενώ το 1823 ανέκοψε την προέλαση των Τούρκων στην
Καµπούρνα της Βοιωτίας.
Οι αντίπαλοί του τον κατηγόρησαν ως «ανάξιον της αρχηγίας», τον υποβίβασαν σε χιλίαρχο
- 140 -
και τέλος τον καθαίρεσαν. Στη συνέχεια κατηγορήθηκε ως ύποπτος συνεννόησης µε τους
Τούρκους, ενώ κατά τον Σπηλιάδη «ηπάτα τους Τούρκους». Παραδόθηκε στον παλιό
συνεργάτη και πρωτοπαλίκαρό του, Γιάννη Γκούρα, πιστεύοντας ότι δεν θα τιµωρηθεί, και
φυλακίστηκε στην Ακρόπολη, όπου θανατώθηκε, αφού σκηνοθετήθηκε προσπάθεια
απόδρασής του (1825).
ΑΝΘΡΑΚΙΤΗΣ ΜΕΘΟ∆ΙΟΣ: Γεννήθηκε στην Καµνιά της Ηπείρου το δεύτερο µισό του
17ου αιώνα. Έγινε µοναχός και στη συνέχεια παρακολούθησε τα µαθήµατα του Γεώργιου
Σουγδουρή στα Γιάννενα. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιταλία, όπου µελέτησε κυρίως
φιλοσοφία. Το 1715 δίδαξε στα Γιάννενα στη σχολή του Εµµανουήλ Γκιούνµα και µετά στην
Καστοριά και τη Σιάτιστα. Το 1723 επανήλθε στα Ιωάννινα και ανέλαβε τη σχολαρχία της
σχολής. Προσπάθησε να διδάξει νεότερη φιλοσοφία, γι’ αυτό µελέτησε και µετέφρασε
Καρτέσιο και Μαλµπράνς. Όταν δίδασκε στην Καστοριά κατηγορήθηκε ότι ήταν οπαδός της
αίρεσης του Ισπανού Μιχαήλ Μολίνο, ο οποίος αρνιόταν την αξία των αγαθών έργων και γι’
αυτό το λόγο κλήθηκε σε απολογία από τον πατριάρχη. ∆εν παρουσιάστηκε για να απολογηθεί
και καταδικάστηκε (1721). ∆ιατάχθηκε η καύση των συγγραµµάτων του. Το 1723 αρνήθηκε
παρουσία της συνόδου του πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης τις δοξασίες που του
αποδίδονταν και αθωώθηκε.
Προσπάθησε στα έργα του, «Θεωρίαι Χριστιανικαί» (1699), «Επίσκεψις Πνευµατική» (1707),
«Βοσκός Λογικών Προβάτων» (1708), να εκλαϊκεύσει τα χριστιανικά διδάγµατα. Συνέγραψε
και ένα µαθηµατικό έργο, την «Οδόν Μαθηµατικής» (1749), το οποίο εκδόθηκε µετά το
θάνατό του.
Η προσπάθεια του Μεθόδιου ήταν υποκειµενική και ανεδαφική γι’ αυτό και δεν συνεχίστηκε.
Ο κορυδαλισµός και η προσήλωση στον Αριστοτέλη που εκφράζει αποτέλεσαν για αρκετά
χρόνια την κυρίαρχη ιδεολογία.
ΑΝΤΩΝΙΑ∆ΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ: Αγωνιστής, πολιτικός στη διάρκεια του Αγώνα και
αργότερα εκδότης εφηµερίδας και δηµοσιογράφος. Γεννήθηκε στη Χαλέπα της Κρήτης το
1791. Το 1814 πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου έµαθε πολλές ξένες γλώσσες και µελέτησε
αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Το 1821 ήταν παρών στην άλωση της Τριπολιτσάς, ενώ όταν ο
Μιχαήλ Αφεντούλιεφ διορίστηκε διοικητής στην Κρήτη τον ακολούθησε ως γραµµατέας του.
Στις συνελεύσεις της Επανάστασης συµµετείχε ενεργά ως πληρεξούσιος της Κρήτης, ενώ ήταν
στην οµάδα που ασχολήθηκε µε τη σύνταξη του Συντάγµατος της Τροιζήνας. Αντιπολιτεύτηκε
τον Καποδίστρια µε την εφηµερίδα «Ηώ» που εξέδιδε. Πέθανε το 1863.
ΑΝΤΩΝΙΟΥ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: Αγωνιστής που καταγόταν από την Κύπρο. Όταν κηρύχτηκε η
Επανάσταση βρέθηκε στο Ναύπλιο. Υπηρέτησε στα σώµατα του Στάικου Σταϊκόπουλου και
αργότερα σε αυτά του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Κατόπιν πήγε µε τον Κριεζώτη και τον
Χρήστο Χατζή. Στη µάχη του Χαϊδαρίου πιάστηκε αιχµάλωτος, κατάφερε όµως να
δραπετεύσει. Συνέχισε να συµµετέχει σε όλες τις εκστρατείες µέχρι το τέλος του Αγώνα.
ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛ: Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Μετά την Άλωση κατέφυγε
στην Ιταλία, όπου µε τη βοήθεια του Βησσαρίωνα ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Οπαδός των
φιλοσοφικών απόψεων του Πλήθωνα και θαυµαστής του Πλάτωνα, ήρθε τελικά σε
σύγκρουση µε τον Βησσαρίωνα και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ιταλία και να
καταλήξει µέσω Κωνσταντινούπολης στη βενετοκρατούµενη Κρήτη. Εκεί, ζώντας σε µεγάλη
ανέχεια, ίδρυσε ένα σχολείο και άρχισε να αντιγράφει χειρόγραφα για να ζήσει. Στην Κρήτη
αντιµετώπισε την εχθρότητα των κατοίκων, επειδή είχε ταχθεί µε το µέρος των ενωτικών, γι’
αυτό προσπάθησε, χωρίς επιτυχία, να επιστρέψει στην Ιταλία για να διδάξει αρχαία ελληνικά.
Υπερήφανος για την αρχαία ελληνική κληρονοµιά, µε απόλυτη προσήλωση στις δοξασίες του
Γεµιστού, άρχισε να λατρεύει τα αγάλµατα και να επικαλείται τους θεούς του Ολύµπου. ∆εν
είναι γνωστή η χρονολογία του θανάτου του. Ο γιος του Αριστόβουλος, περισσότερο γνωστός
ως Αρσένιος, αρχιεπίσκοπος Μονεµβασίας, τον ξεπέρασε στην ελληνοµάθεια.
ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΝΙΚΟΛΗΣ: Ναυµάχος ο οποίος γεννήθηκε το 1770 στα Ψαρά, όπου η
οικογένειά του είχε µετακοµίσει από τη Μάνη µετά το 1715. Αγωνίστηκε µε τον Λάµπρο
Κατσώνη. Στη συνέχεια ασχολήθηκε µε το εµπόριο και έγινε εµπορικός αντιπρόσωπος στη
δυτική Ευρώπη. Γρήγορα απέκτησε µεγάλη περιουσία. Το 1818 µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία
από τον Χρυσοσπάθη και το 1820 διορίστηκε «έφορος» της στα Ψαρά.
Τον Απρίλιο του 1821 είκοσι ψαριανά πλοία ήταν έτοιµα για τον Αγώνα. Στον εξοπλισµό και
- 141 -
την προετοιµασία τους είχε συµβάλει ιδιαίτερα ο Αποστόλης, ενώ ο καπετάν Νικολής, ως
διοικητής της συγκεκριµένης ναυτικής µοίρας, συνέβαλε αποφασιστικά τόσο στον αποκλεισµό
των ∆αρδανελίων όσο και στην παρεµπόδιση του τουρκικού στόλου να στείλει δυνάµεις στην
Πελοπόννησο.
Το 1824, µετά την καταστροφή των Ψαρών, συνέχισε τον αγώνα στο Αιγαίο. Βοήθησε το
Μεσολόγγι στη διάρκεια του αποκλεισµού του και διέθεσε όλη του την περιουσία στον
Αγώνα. Υπήρξε ένας από τους πιο ανιδιοτελείς αγωνιστές. Πέθανε πάµφτωχος στην Αίγινα το
1827.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ (ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ): Το 1818 ο Σκουφάς αποφάσισε να ορίσει δώδεκα
αποστόλους της Εταιρείας, έναν για κάθε περιοχή ή ξένο κράτος, όπου κατοικούσαν Έλληνες.
Οι απόστολοι που διόρισε ήταν οι εξής: 1. Γεωργάκης Ολύµπιος για τη Σερβία, 2. Βατικιώτης
για τη Βουλγαρία, 3. Πεντεδέκας για τη ∆ακία, 4. Χριστ. Λουριώτης για την Ιταλία, 5.
Αναγνωσταράς για τα νησιά του Σαρωνικού, 6. Ηλίας Χρυσοσπάθης για τη Μάνη και τη
Μεσσηνία, 7.Ι. Φαρµάκης για τη Θράκη και τη Μακεδονία, 8. Ασηµάκης Κροκίδας για την
Ήπειρο, 9. Αντώνης Πελοπίδας για την Πελοπόννησο, 10. ∆ηµήτριος Ύπατρος για την
Αίγυπτο, 11. Γαβριήλ Κατακάζης για τη νότια Ρωσία και 12. Κυριάκος Καµαρινός για να
κατηχήσει τον Πετρόµπεη Μαυροµιχάλη.
ΑΡΓΕΝΤΗΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ: Απόγονος χιώτικης οικογένειας, ιταλικής καταγωγής.
Γεννήθηκε το 1687. Έκανε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Σχολή της Χίου και τις ολοκλήρωσε
στην Πατριαρχική Σχολή της Κωνσταντινούπολης. Συνέχισε τις θεολογικές του σπουδές στην
Πάντοβα της Ιταλίας, όπου σπούδασε και ιατρική, και στο Χόλε (Halle) της Σαξονίας.
Επέστρεψε γύρω στα 1720 στη Χίο, όπου άσκησε το ιατρικό επάγγελµα, ενώ ταυτόχρονα
δίδαξε στη Σχολή της Χίου και κήρυξε σε διάφορες εκκλησίες. Το 1748 πήγε στην Αίγυπτο,
καλεσµένος του πατριάρχη Ματθαίου, όπου οργάνωσε σχολεία και διαφώτισε το λαό.
Αντιµετώπισε µε επιτυχία την προπαγάνδα της Καθολικής Εκκλησίας υπέρ της χρήσης
άζυµου άρτου στη Θεία Ευχαριστία· συνέγραψε µάλιστα γι’ αυτό το θέµα το «Σύνταγµα κατά
Αζύµων». Επέστρεψε στη Χίο, όπου ενεπλάκη και σε µια άλλη θεολογική διαµάχη αναφορικά
µε την εγκυρότητα ή µη του βαπτίσµατος των καθολικών. Κατοχύρωσε µάλιστα τις απόψεις
του µε το σύγγραµµα «Εγχειρίδιον περί του Βαπτίσµατος». Μέχρι το θάνατό του (1757)
παρέµεινε, αν και λαϊκός, θερµός υποστηρικτής της ορθοδοξίας.
ΑΡΓΕΝΤΗΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ Ο ΝΕΟΤΕΡΟΣ: Έµπορος από τη Χίο (γέννηση 1767) ο οποίος
εγκαταστάθηκε στη Βιέννη. Η οικογένειά του καταγόταν από το Αριέντο της Λιγουρίας
(Ιταλία) από όπου προήλθε το επώνυµό της. Συνεργάστηκε µε τον Ρήγα Φεραίο στην έκδοση
των βιβλίων του. Σε αυτόν ανέθεσε ο Ρήγας τη µεταφορά επαναστατικών προκηρύξεων,
χαρτών και βιβλίων από τη Βιέννη στην Τεργέστη, όπου και συνελήφθη από τους
Αυστριακούς. Στραγγαλίστηκε µαζί µε τον Ρήγα στον Πύργο Νεµπόισα του Βελιγραδίου
(1798).
ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ: Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από ευπατρίδες
γονείς. Το 1443 πήγε στην Ιταλία όπου σπούδασε µε την οικονοµική υποστήριξη του
καρδινάλιου Βησσαρίωνα. Επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά µετά την Άλωση
κατέφυγε στην Αυλή των Μεδίκων στη Φλωρεντία. Ο Λαυρέντιος Μέδικος ο Μεγαλοπρεπής
ίδρυσε τότε την Πλατωνική Ακαδηµία, της οποίας πρώτος καθηγητής υπήρξε ο
Αργυρόπουλος. Το 1471 η επιδηµία πανώλης τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τη Φλωρεντία
και να πάει στη Ρώµη. Εκεί συνέχισε τα µαθήµατά του µέχρι το θάνατό του το 1480. Ανάµεσα
στους µαθητές του συγκαταλεγόταν και ο Γερµανός επίσκοπος Ιωάννης Ρεϋλίνος που πρώτος
δίδαξε στη Γερµανία ελληνικά και εβραϊκά. Έγραψε πολλές µελέτες για τον Αριστοτέλη και
µετέφρασε στα λατινικά πολλά έργα του µεγάλου Έλληνα φιλοσόφου.
«ΑΡΗΣ» Ή «ΑΘΗΝΑ»: Το µπρίκι -ή πάρων- «Άρης» του Αναστάσιου Τσαµαδού
ναυπηγήθηκε το 1818 στη Βενετία από ξύλο δρυός. Είχε µήκος στην τρόπιδα 31,5 µέτρα,
µέγιστο πλάτος 8,85 µέτρα και βύθισµα 4,90 µέτρα. Εκτόπιζε 350 τόνους και έφερε στην αρχή
18 κανόνια των 12 λίτρων και αργότερα 2 κανόνια των 12 λίτρων και 10 καρονάδες των 18.
Στοίχισε 167.340 γρόσια, ενώ το 1831 εκτιµήθηκε στο ποσό των 71.691 χρυσών δραχµών.
Μετά τη λήξη της Επανάστασης άλλαξε το όνοµά του σε «Αθηνά» και αργότερα πάλι σε
«Άρης». Χρησιµοποιήθηκε ως εκπαιδευτικό πλοίο του Πολεµικού Ναυτικού. ∆υστυχώς το
ιστορικό αυτό πλοίο, επειδή δεν υπήρχαν διαθέσιµα χρήµατα για τη συντήρησή του,
- 142 -
καταποντίστηκε κοντά στη νησίδα Κυρά της Σαλαµίνας το 1921.

Η δράση του «Άρη»
Η πιο σηµαντική στιγµή στην ιστορία αυτού του πλοίου υπήρξε η συµµετοχή του στα
γεγονότα της Σφακτηρίας το 1825. Στις 25 Απριλίου µια µοίρα του αιγυπτιακού στόλου (46
πλοία, από τα οποία τρεις φρεγάτες και τέσσερις κορβέτες) αποβίβασε 3.000 στρατιώτες στη
νησίδα Σφακτηρία της Πύλου. Οι υπέρτερες αιγυπτιακές δυνάµεις ανάγκασαν τους Έλληνες
και τους φιλέλληνες που βρίσκονταν στο νησί (Αναγνωσταράς, Αλ. Μαυροκορδάτος, Αν.
Τσαµαδός, κόµης Σανταρόζα κ.ά.) να δώσουν µάχη στην οποία σκοτώθηκαν 350 τουλάχιστον
υπερασπιστές του νησιού, ενώ όσοι ξέφυγαν από την αιχµαλωσία επιβιβάστηκαν στον «Άρη»
για να διαφύγουν. Μετά το θάνατο του κυβερνήτη του, Τσαµαδού, τη διακυβέρνηση του
πλοίου ανέλαβε ο Ν. Βότσης, ο οποίος έδωσε διαταγή να αποκοπούν οι άγκυρες και να
απλωθεί όλη η ιστιοφορία του πλοίου. Το πλοίο άρχισε να κινείται προς την έξοδο βάλλοντας
προς όλες τις πλευρές, ενώ δεχόταν καταιγισµό πυρών από τριάντα τουλάχιστον εχθρικά
πλοία. Πέντε αιγυπτιακά µπρίκια τού επιτέθηκαν για να κάνουν εµβολή, αλλά το δραστικό πυρ
του «Άρη» είχε ως αποτέλεσµα να βυθιστεί το ένα και τα άλλα τέσσερα να υποχωρήσουν µε
πολλές ζηµιές. Αρκετή ώρα µετά ο «Άρης» πλησίασε στην έξοδο, αλλά τότε βρέθηκε
αντιµέτωπος µε µια αιγυπτιακή φρεγάτα η οποία προσπάθησε να µπλέξει τον πρόβολό της στα
ξάρτια του. Ο Βότσης τότε άρχισε να φωνάζει στα τουρκικά «φωτιά στην πυριτιδαποθήκη». Ο
Αιγύπτιος κυβερνήτης πίστεψε την παραπλανητική διαταγή και έσπευσε να αναστρέψει και να
αποµακρυνθεί. Ο «Άρης» ήταν πλέον εκτός κινδύνου.
Η διαφυγή του «Άρη» µέσα από τον κλοιό των εχθρικών πλοίων κάτω από τόσο δυσµενείς
συνθήκες αποτελεί ένα κατόρθωµα, από αυτά που σπάνια συναντώνται στην παγκόσµια
ναυτική ιστορία.
ΑΡΜΑΤΟΛΟΙ: Οι αρµατολοί ήταν σώµατα άτακτων τα οποία χρησιµοποίησε ο κατακτητής
για την καταδίωξη των ληστών, την τοπική ασφάλεια και τη φύλαξη των στενών. Μερικοί
παράγουν τη λέξη «αρµατολός» από το υποκοριστικό της λέξης «armato», το «armatulo», ενώ
κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι η λέξη προήλθε από συµφυρµό των λέξεων άρµατα του
αµαρτωλός. Οι Βυζαντινοί όταν ήθελαν να δηλώσουν τον οπλοφόρο χρησιµοποιούσαν τη λέξη
«αρµάτος». Στην τουρκική ο αρµατολός αποκαλείται martoloz και ο αρχηγός τους martoloz-
basi, ενώ στις βενετικές πηγές εµφανίζεται ως martolosi (ο Φον Χάµερ θεωρεί τους τύπους
ουγγρικής προέλευσης). Ίσως τελικά η λέξη να προέρχεται από το αρµατολό(γ)ος. Οι πρώτοι
αρµατολοί µνηµονεύονται στις ακτές της ∆αλµατίας· πολλά µάλιστα βενετικά έγγραφα ήδη
από το 1503 µιλούν για τολµηρούς ληστές που φέρονταν ως ανεξάρτητοι ηγεµονίσκοι. Στα
χρόνια του Σουλεϊµάν του Μεγαλοπρεπή (1520-1566) οι αρµατολοί χρησιµοποιήθηκαν για τη
φύλαξη των στενωπών. Σύµφωνα µε τουρκικά έγγραφα του β΄ µισού του 16ου αιώνα,
αρµατολοί υπήρχαν στο ∆έλβινο, την Κορυτσά, την Αυλώνα, τα Ιωάννινα, τα Σκόπια, τα
Άγραφα, τη Σέρβια, τα Γρεβενά, την Ελασσόνα, τα Τρίκαλα κ.λπ. Οι φρουροί των στενωπών
ή δερβενιών ασχολούνταν κυρίως µε την κτηνοτροφία, απαλλάσσονταν από τους φόρους,
εκτός από τη δεκάτη, αλλά δεν µπορούσαν να εγκαταλείψουν τους τόπους τους. Επίσης
απαλλάσσονταν από την υποχρέωση να παρέχουν ατζέµ-ογλάν (νεοσύλλεκτους γενίτσαρους).
Πολλά από αυτά τα προνόµια διατηρήθηκαν µέχρι την Ελληνική Επανάσταση. Ο επικεφαλής
των αρµατολών σε µια περιοχή είχε την ευθύνη για τις ενέργειες της οµάδας του και
διοριζόταν µε βεράτιο έπειτα από αναφορά του διοικητή της περιοχής. Το 1722 αποφασίστηκε
η κατάργηση των χριστιανών αρµατολών, αλλά η απαγόρευση αυτή δεν ίσχυσε σε όλες τις
περιοχές, καθώς Έλληνες αρµατολοί διατηρήθηκαν µέχρι σχεδόν την έναρξη της
Επανάστασης. Ο αριθµός των αρµατολικιών στην Ελλάδα δεν είναι γνωστός µε ακρίβεια.
Πολύ πιθανόν να βρίσκεται ανάµεσα στον αριθµό 14 που παραδίδει ο Πουκενβίλ και τον
αριθµό 17 που παραδίδει ο Φοριέλ. Ενδιαφέρον πάντως παρουσιάζει το γεγονός ότι δεν
αναφέρονται αρµατολίκια στην Πελοπόννησο. Κατά την Επανάσταση, οι αρµατολοί
αποτέλεσαν µαζί µε τους κλέφτες τους σπουδαιότερους αγωνιστές της ελευθερίας.
ΑΦΕΝΤΟΥΛΙΕΦ Ή ΑΦΕΝΤΟΥΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛ: Γεννήθηκε στη Νίτνα της Ρωσίας από
Έλληνες γονείς. Το 1821 ήρθε στην Ελλάδα. Στάλθηκε µε διαταγή του Υψηλάντη στην Κρήτη
για να αναλάβει την αρχηγία της Επανάστασης στο νησί. Οι διαφωνίες του όµως µε τους
οπλαρχηγούς του νησιού οδήγησαν τελικά στην αντικατάστασή του από το µέχρι τότε
γραµµατέα του ∆ιοικητικού Συµβουλίου της Κρήτης (λίγο αργότερα ονοµάστηκε «Προσωρινή
- 143 -
∆ιοίκησις της Κρήτης») Νεόφυτο Οικονόµου. Αυτό το σώµα καθαίρεσε τον Αφεντούλιεφ.
Αναχώρησε για το εξωτερικό και πιθανόν να επέστρεψε στη Ρωσία.
ΒΑΛΤΕΤΣΙ: Περιοχή και χωριό της Αρκαδίας όπου διεξήχθη η οµώνυµη µάχη το Μάιο του
1821, που προετοίµασε την κατάληψη της Τριπολιτσάς.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πίστευε πως η παραµονή των Τούρκων στην καρδιά της
Πελοποννήσου, την Τριπολιτσά, εγκυµονούσε σοβαρούς κινδύνους για την Επανάσταση.
Έπρεπε λοιπόν µε κάθε θυσία να καταληφθεί η πόλη. Επειδή όµως ήταν πάρα πολύ δύσκολο
να την κυριέψουν µε κατά µέτωπο επίθεση, ο Γέρος του Μοριά συνέλαβε το σχέδιο να
αποκόψει την επικοινωνία της πόλης µε τα γύρω χωριά και αφού την αποκλείσει εντελώς να
αναγκάσει τους Τούρκους να παραδοθούν. Ο Χουρσίτ πασάς, Μόρα Βαλεσί (γενικός
διοικητής του Μοριά), ο οποίος βρισκόταν στα Ιωάννινα για να συλλάβει τον Αλή πασά,
έστειλε τον Μουσταφάµπεη µε 3.500 Τουρκαλβανούς για να λύσει την πολιορκία. Ο
Μουσταφάµπεης έφτασε χωρίς να συναντήσει σοβαρή αντίσταση στις 30 Απριλίου στην
Τριπολιτσά. Στη συνέχεια επιτέθηκε εναντίον του ελληνικού στρατοπέδου στο Βαλτέτσι, το
οποίο υπεράσπιζαν 1.000 περίπου Μανιάτες µε αρχηγούς τους Ηλία και Κυριακούλη
Μαυροµιχάλη. Οι Μανιάτες κράτησαν τις θέσεις τους πίσω από τέσσερα λιθόκτιστα
ηµικυκλικά ταµπούρια, µέχρι που στη διάρκεια της νύχτας ενισχύθηκαν από τον Πλαπούτα
και τον Κολοκοτρώνη. Την επόµενη µέρα οι Έλληνες έτρεψαν σε φυγή τις δυνάµεις των
Τούρκων, οι οποίοι εγκατέλειψαν στο πεδίο της µάχης όλο σχεδόν τον εξοπλισµό τους και
πολλούς νεκρούς (12-13 Μαΐου 1821). Η µάχη του Βαλτετσίου έκρινε ουσιαστικά την τύχη
της Τριπολιτσάς.
ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ: Ο Αντώνιος Βασιλάκης ή Αλιένσε γεννήθηκε στη Μήλο το
1556. Σε ηλικία 15 ετών πήγε µαζί µε τον πατέρα του στη Βενετία. Επειδή είχε µεγάλη κλίση
στη ζωγραφική οι αδερφοί του, µετά το θάνατο του πατέρα τους, αποφάσισαν να τον πάνε στο
εργαστήριο του Πάολο Βερονέζε. Άρχισε να µιµείται το δάσκαλό του τόσο καλά, ώστε ο
Βερονέζε του ανέθεσε την ολοκλήρωση ορισµένων έργων του. Ασχολήθηκε µαζί µε τον
αδερφό του Βερονέζε µε τη διακόσµηση της αρχιεπισκοπής του Τρεβίζο. Στη συνέχεια όµως
αντιµετώπισε την αντιπάθεια του Π. Βερονέζε ο οποίος µάλιστα τον συµβούλεψε να πάψει να
ασχολείται µε µεγάλες συνθέσεις. Κατέφυγε στο εργαστήριο του Τιντορέτο, όπου βρήκε µια
ιδιαίτερα θερµή ατµόσφαιρα. Σιγά σιγά ανακάλυψε το δρόµο του, απέκτησε δικούς του
µαθητές και ανέλαβε µεγάλες συνθέσεις σε πολλές εκκλησίες της Βενετίας, όπως ο Άγιος
Γεώργιος των Ελλήνων (Ανάσταση του Λαζάρου). Έχοντας µια θέση ανάµεσα στους πιο
επιφανείς ζωγράφους της εποχής του, ο Αλιένσε συµµετείχε στη διακόσµηση του Ανακτόρου
των ∆όγηδων της Βενετίας, όπου στην Αίθουσα του Μεγάλου Συµβουλίου ζωγράφισε τη
«Στέψη του Βαλδουίνου ως αυτοκράτορος του Βυζαντίου από τον δούκα Ερρίκο ∆άνδολο»,
και στην Αίθουσα του Συµβουλίου των ∆έκα την «Προσκύνηση των Μάγων» και την «Αγία
Ιουστινιανή ενισχύουσα τους Βενετούς».
Ο Αλιένσε ζωγράφιζε πάντα µε ελαιοχρώµατα και ποτέ δεν χρησιµοποίησε χρώµατα µε
κολλητική ουσία το αβγό. Πίστευε πως η µεγαλύτερη αρετή του ζωγράφου ήταν η σύλληψη
της ιδέας και αποστρεφόταν τις λεπτοµέρειες, στοιχείο που επέτρεπε στους αντιπάλους του να
τον κατηγορήσουν ότι άφηνε τους πίνακές του ηµιτελείς.
ΒΑΣΙΛΙΚΑ: Τοποθεσία στην περιοχή της Λοκρίδας (Φθιώτιδα), όπου τον Αύγουστο του
1821 έγινε η οµώνυµη µάχη.
Μετά τις αποτυχίες τους στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα και ιδιαίτερα στη Γραβιά, οι
Τούρκοι αποφάσισαν να στείλουν στη νότια Ελλάδα 8.000 άντρες από περιοχές της
Μακεδονίας, για να χτυπήσουν αποφασιστικά τους επαναστάτες. Αρχηγός τους ορίστηκε ο
Μπεϊράν πασάς. Όταν η δύναµη αυτή έφτασε στη Λαµία, οι οπλαρχηγοί ∆υοβουνιώτης,
Πανουργιάς και Γκούρας αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάµεις τους -διορθώνοντας το λάθος
που είχαν διαπράξει στην Αλαµάνα-, για να εµποδίσουν τον τουρκικό στρατό να κινηθεί νότια.
Σε συµβούλιο που έγινε επικράτησε τελικά η άποψη του ∆υοβουνιώτη: Έπρεπε να προβάλουν
αντίσταση στα Βασιλικά της Λοκρίδας, µια αρκετά ευρύχωρη κοιλάδα από την οποία ήταν
σχεδόν βέβαιο ότι θα περνούσαν οι Τούρκοι. Ο ∆υοβουνιώτης γρήγορα επαληθεύτηκε µε
τρόπο πανηγυρικό για τους Έλληνες. Έπειτα από σκληρή µάχη δύο ηµερών (25-26 Αυγούστου
1821), οι 2.000 Έλληνες αγωνιστές αποδεκάτισαν τον τουρκικό στρατό, εξαναγκάζοντας τον
Μπεϊράν πασά να επιστρέψει στη Λαµία.
- 144 -
ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Υδραίος ναυτικός και αγωνιστής της Επανάστασης. Ξεκίνησε

από απλός ναύτης στα πυρπολικά και µέχρι το 1824 είχε εξελιχθεί σε πλοίαρχο.
Τολµηρός και επιδέξιος όπως ήταν σηµείωσε µεγάλες επιτυχίες. Κατέστρεψε συνολικά τρία
εχθρικά πλοία, όλα το 1824.
ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: Καταγόταν από τα Βάτικα της Λακωνίας και το 1815
τοποθετήθηκε αρχηγός βουλγαρικών ταγµάτων που πολέµησαν στο πλευρό των Ρώσων
εναντίον των Τούρκων. Κατηχήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1817 και το 1818 ορίστηκε
απόστολος της στη Βουλγαρία. Ήρθε σε συνεννόηση µε τους Βούλγαρους αρχηγούς για να
συνδράµουν µε δυνάµεις τους στην Επανάσταση που προετοιµαζόταν. Πέθανε ξαφνικά το
1819 καθ’ οδόν προς τη Μόσχα, σε ηλικία 27 ετών.
ΒΕΪΚΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ: Σουλιώτης αγωνιστής και καπετάνιος. Μετά την παράδοση του
Σουλίου στον Αλή πασά το 1803 πέρασε στα Επτάνησα όπου υπηρέτησε στο γαλλικό και
αγγλικό στρατό. Μετά την πτώση και το θάνατο του Αλή πασά (1822) ο Βέικος έλαβε µέρος
στην Επανάσταση. Στη διάρκεια του εµφύλιου πολέµου, το ∆εκέµβριο του 1824, ο Βέικος και
άλλοι Ρουµελιώτες µε 3.000 άντρες έφτασαν στη Βοστίτσα (Αίγιο) για να βοηθήσουν την
κυβέρνηση Κουντουριώτη. Ενίσχυσε την άµυνα του Μεσολογγίου (1825) και αρνήθηκε τις
προτάσεις του Κιουταχή να µεσολαβήσει για σύναψη συµφωνίας µε τους πολιορκηµένους.
Ακολούθησε τον Καραϊσκάκη στην Αθήνα, έλαβε µέρος σε όλες γενικώς τις επιχειρήσεις της
Αττικής και σκοτώθηκε στη µάχη του Ανάλατου (Απρίλιος 1827).
ΒΙΣΒΙΖΗ ∆ΟΜΝΑ ΧΑΤΖΗ: «Καπετάνισσα» στην Επανάσταση και σύζυγος, από το 1808,
του Χατζή Αντώνη Βισβίζη. Γεννήθηκε στον Αίνο της Θράκης το 1783. Μαζί µε τα πέντε
ανήλικα παιδιά της ακολούθησε το σύζυγό της στις ναυτικές επιχειρήσεις εναντίον των
Τούρκων. Μετά το θάνατό του (Ιούλιος 1822) ανέλαβε τη διακυβέρνηση του µπρικιού
«Καλοµοίρα» και τη σίτιση των 140 αντρών του πληρώµατος.
Έδρασε στην περιοχή του Ευβοϊκού Κόλπου µε περιπολίες, ανεφοδιασµό και υποστηρίζοντας
διάφορες περιοχές µε τα πυροβόλα του πλοίου της, το οποίο αργότερα µετατράπηκε σε
πυρπολικό.
Πέθανε πάµφτωχη στον Πειραιά (1850). Η προσφορά της εκτιµήθηκε από τον ∆ηµήτριο
Υψηλάντη και τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, και το όνοµά της έγινε γνωστό στους φιλελληνικούς
κύκλους της Ευρώπης.
ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ: Κληρικός και δάσκαλος του Γένους, από τους θεµελιωτές του
Νεοελληνικού ∆ιαφωτισµού. Γεννήθηκε το 1716 στην Κέρκυρα -καταγόταν από τη Ζάκυνθο-
και το όνοµά του ήταν Ελευθέριος. Σπούδασε στα Επτάνησα και συµπλήρωσε τις σπουδές του
στην Πάντοβα. Επέστρεψε στην Κέρκυρα και χειροτονήθηκε διάκονος οπότε πήρε το όνοµα
Ευγένιος. Το 1742 διορίστηκε σχολάρχης στη Σχολή των Ιωαννίνων, όπου παρέδιδε µαθήµατα
νεότερης φιλοσοφίας, µε ιδιαίτερη έµφαση στα φιλοσοφικά συστήµατα του Λοκ, του
Λάιµπνιτς και του Βολφ. Το 1753 προσκλήθηκε να διδάξει στην Αθωνιάδα Σχολή, που µόλις
είχε δηµιουργηθεί, και το 1761 βρέθηκε να διδάσκει στη Μεγάλη του Γένους Σχολή στην
Κωνσταντινούπολη. Εκεί ήρθε σε σύγκρουση µε τον ιδιαίτερα συντηρητικό πατριάρχη
Κωνσταντινούπολης και γι’ αυτό πήγε στο Χάλε και τέλος στη Λειψία της Γερµανίας, όπου
ολοκλήρωσε τις σπουδές του στα µαθηµατικά και τύπωσε τη «Λογική» του (1766).
Πρόκειται για ένα σπουδαίο σύγγραµµα στο οποίο ο Βούλγαρης µνηµονεύει τους µεγάλους
∆υτικούς φιλοσόφους του 18ου αιώνα και ιδιαίτερα τον Βολφ και τον Λάιµπνιτς. Η γλώσσα
του είναι σχεδόν αρχαία ελληνική και υποστηρίζει ότι η φιλοσοφία δεν µπορεί να διδαχτεί σε
άλλη γλώσσα. Στο συγκεκριµένο έργο του µνηµονεύεται για πρώτη φορά ο Βολταίρος, σε µια
εποχή που ο Γάλλος φιλόσοφος είχε ευρύτατα κατηγορηθεί για το φιλελευθερισµό του.
Μετέφρασε στα ελληνικά για πρώτη φορά έργα του Βολταίρου («Μέµνων», «∆οκίµιον
Ιστορικόν και Κριτικόν περί των ∆ιχονοιών των εν ταις Εκκλησίαις της Πολωνίας»). Το 1772
διορίστηκε βιβλιοθηκάριος της Αικατερίνης Β΄ και στη συνέχεια χειροτονήθηκε επίσκοπος
Σλαβινίου και Χερσώνος. Το 1779 έγινε µέλος της Αυτοκρατορικής Ακαδηµίας. Το 1802
αποσύρθηκε στη Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκυ. Πέθανε το 1806.
ΒΟΥΡΒΑΧΗΣ ΖΑΝΝΗΣ: Ελληνογάλλος στρατιωτικός, γιος του Σωτήρη Βούρβαχη από το
Αργοστόλι. Αξιωµατικός του γαλλικού στρατού, παραιτήθηκε µετά την ήττα του Ναπολέοντα
- 145 -
στο Βατερλό. Το 1826 ήρθε στην επαναστατηµένη Ελλάδα και σχηµάτισε εθελοντικό
στρατιωτικό σώµα µε το οποίο συµµετείχε στον Αγώνα. Σε µάχη κοντά στο Καµατερό της
Αττικής εναντίον των δυνάµεων του Κιουταχή ηττήθηκε, το εθελοντικό σώµα διαλύθηκε και ο
ίδιος σκοτώθηκε (1827).
ΒΡΑΤΣΑΝΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ: Ψαριανός αγωνιστής και ήρωας της Επανάστασης, γιος του
προκρίτου του νησιού, ∆ηµητρίου. Οι τελευταίοι υπερασπιστές του Παλαιόκαστρου των
Ψαρών τού ανέθεσαν το φοβερό καθήκον να ανατινάξει την πυριτιδαποθήκη του φρουρίου,
µόλις οι Τούρκοι -οι οποίοι είχαν αποβιβαστεί και κατέστρεφαν το νησί (Ιούνιος 1824)- θα
έµπαιναν µέσα. Στις 18.30 της 22ης Ιουνίου 1824, όταν οι Τούρκοι έφτασαν στο προτείχισµα,
ο Βρατσάνος έβαλε φωτιά στην πυρίτιδα. Το κάστρο ανατινάχτηκε συµπαρασύροντας στο
θάνατο πολιορκητές και πολιορκηµένους.
ΒΩΚΟΥ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Σπουδαία οικογένεια ναυτικών από την Ύδρα, η οποία έδωσε στη
διάρκεια της Επανάστασης πολλούς αγωνιστές. Οι πιο γνωστοί από αυτούς είναι οι εξής:
Αντώνιος Βώκος του Θεοφάνη. Πυρπολητής και κυβερνήτης πλοίων στη διάρκεια της
Επανάστασης. Τον Ιούνιο του 1825 κατέκαψε εχθρική κορβέτα στη Σούδα της Κρήτης. ∆ύο
µήνες αργότερα συµµετείχε µαζί µε τον Κανάρη στην παράτολµη επιδροµική επιχείρηση στην
Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, η οποία δεν πέτυχε κυρίως εξαιτίας των καιρικών συνθηκών που
επικρατούσαν. Το Νοέµβριο του 1825 και ενώ έπλεε µε το στόλο προς το Μεσολόγγι
χτυπήθηκε το πυρπολικό του από εχθρική οβίδα και βυθίστηκε. Ο Αντώνιος Βώκος σώθηκε
και συνέχισε τον αγώνα.
∆ηµήτριος Βώκος του Ανδρέα ή ∆ηµήτριος Μιαούλης. Γιος του ναυάρχου Μιαούλη, ο οποίος
υπηρέτησε στη διάρκεια του Αγώνα ως κυβερνήτης πλοίου και πήρε µέρος µαζί µε τον πατέρα
του σε πολλές ναυτικές επιχειρήσεις.
∆ηµήτριος Βώκος του Αντωνίου. Πλοίαρχος ο οποίος πήρε µέρος σε πολλές ναυµαχίες.
∆ηµήτριος Βώκος του Γεωργάκη. Υπηρετούσε στο µπρίκι «Άρης» και σκοτώθηκε κατά την
έξοδο του πλοίου από τον Κόλπο της Σφακτηρίας.
Θεόδωρος Βώκος. Πυρπολητής ο οποίος στις 25 Νοεµβρίου 1825 προσπάθησε µε το
πυρπολικό του να καταστρέψει έξω από τη Γλαρέντζα τουρκικό πλοίο, µια εχθρική όµως
οβίδα του έκοψε και τα δύο χέρια. Έπεσε στη θάλασσα και µην µπορώντας να κολυµπήσει
πνίγηκε.
ΓΑΖΗΣ ΑΝΘΙΜΟΣ: Λόγιος, κληρικός και δάσκαλος του Γένους, ο οποίος καταγόταν από
τις Μηλιές Πηλίου. Τα πρώτα γράµµατα τα έµαθε στην πατρίδα του και σε νεαρή ηλικία
ανήλθε σε αξιώµατα της εκκλησίας. Το Μάιο του 1796 η ελληνική κοινότητα της Βιέννης τον
εξέλεξε εφηµέριο του Ναού του Αγίου Γεωργίου και έµεινε εκεί ως το 1815. Στη Βιέννη
συµπλήρωσε τη µόρφωσή του και ασχολήθηκε µε µεταφράσεις και εκδόσεις θρησκευτικών,
γεωγραφικών, ιστορικών και επιστηµονικών έργων, καθώς και µε τη σύνταξη γεωγραφικών
χαρτών. Οι σχέσεις που ανέπτυξε µε ξένους ελληνιστές ενίσχυσε το φιλελληνικό ρεύµα στην
Ευρώπη. Στις αρχές του 19ου αιώνα συνέταξε αρχαιογνωστικά βοηθήµατα, εξέδωσε το πρώτο
φιλολογικό περιοδικό στη Βιέννη, «Ερµής ο Λόγιος» (1811), και ίδρυσε ανώτερο σχολείο στις
Μηλιές. Από το 1809 έως 1816 συνέγραψε το «Λεξικόν Ελληνικόν», το οποίο εκδόθηκε στη
Βενετία. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1817 και δίδαξε για λίγο στο σχολείο που ίδρυσε. Την
ίδια χρονιά µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και ανέλαβε δράση για τους σκοπούς της στη
Φωκίδα, τη Θεσσαλία και τη Μακεδονία. Την 1η Μαΐου 1821 κήρυξε την επανάσταση στην
περιοχή του Πηλίου. Η εξέγερση καταπνίγηκε και ο Άνθιµος συνέχισε τη δράση του στη νότια
Ελλάδα µε συµµετοχή στις πρώτες εθνοσυνελεύσεις. Αργότερα επέστρεψε στην εκπαίδευση
και έγινε σχολάρχης στην Τήνο και την Ερµούπολη όπου και πέθανε (1828). Η προσφορά του
στην ελληνική παιδεία και την εθνική υπόθεση υπήρξε σηµαντική.
ΓΑΛΑΞΙ∆Ι Ή ΓΑΛΑΞΕΙ∆Ι: Παραλιακή πόλη της Φωκίδας και ανθηρό ναυτικό κέντρο πριν
από την Επανάσταση. Εβδοµήντα περίπου µεγάλα και µικρά πλοία διέθεσαν οι Γαλαξιδιώτες
στον Αγώνα, τα περισσότερα από τα οποία καταστράφηκαν στη διάρκειά του. Το Σεπτέµβριο
του 1821 το Γαλαξίδι καταστράφηκε από τον Ισµαήλ Γιβραλτάρ, όπως επίσης και πολλά
πλοία που βρέθηκαν στο λιµάνι του. Από τότε το Γαλαξίδι δεν µπόρεσε να ανακτήσει την
προηγούµενη ναυτική του ισχύ.
ΓΕΝΝΑ∆ΙΟΣ ΣΧΟΛΑΡΙΟΣ: Ο πρώτος µετά την άλωση πατριάρχης Κωνσταντινούπολης,
κατά κόσµον Γεώργιος Κουρτέσης. Γεννήθηκε το 1405(;) στην Κωνσταντινούπολη από
- 146 -
πλούσιους γονείς. ∆άσκαλός του υπήρξε ο Μάρκος ο Ευγενικός ο Εφέσιος. Έµαθε αρχαία
ελληνικά, λατινικά και ασχολήθηκε µε τη θεολογία, τη φιλοσοφία και τα νοµικά, ενώ ίδρυσε
και σχολείο φιλοσοφίας. ∆ιορίστηκε «καθολικός κριτής των Ρωµαίων» και σεκρετάριος του
αυτοκράτορα Ιωάννη Η΄. Αν και αντιλαµβανόταν ότι το συµφέρον της πατρίδας του επέβαλε
την ένωση των Εκκλησιών, εντούτοις γρήγορα αναδείχθηκε σε ηγετική φυσιογνωµία των
ανθενωτικών. Το 1450 έγινε µοναχός και µετονοµάστηκε σε Γεννάδιο. Στην άλωση της
Κωνσταντινούπολης αιχµαλωτίστηκε από τους Τούρκους και µεταφέρθηκε στην
Αδριανούπολη. Ο Μωάµεθ Β΄, επειδή ο πατριάρχης Αθανάσιος Β΄ είχε σκοτωθεί στην άλωση
και ο ίδιος επιθυµούσε να εκλεγεί νέος πατριάρχης, τον έφερε πίσω στην Κωνσταντινούπολη
και µέσα σε µία µέρα τον έκανε από διάκονο, πατριάρχη (6 Ιανουαρίου 1454). Ο Γεννάδιος
είχε την πεποίθηση πως ο ελληνισµός βρισκόταν στην πιο κρίσιµη στιγµή του και γι’ αυτό
συµβούλευε υποταγή και συµπόνια. Ο Μωάµεθ τού έδειξε, ανεξήγητη για πολλούς, εύνοια.
∆ιέταξε µάλιστα να µεταφραστεί στα τουρκικά και η πρώτη µετά την άλωση οµολογία πίστης
της Ορθόδοξης Εκκλησίας, την οποία είχε συντάξει ο ίδιος ο Γεννάδιος («Περί της Μόνης
Οδού προς την Σωτηρίαν των Ανθρώπων»).
Είναι βέβαιο ότι ο Πορθητής, πέρα από την εκτίµηση που έτρεφε στο πρόσωπο του Γεννάδιου,
προσπάθησε να προσεταιριστεί τον ορθόδοξο κλήρο προκειµένου να εµποδίσει επαναστατικές
κινήσεις εναντίον της οθωµανικής διοίκησης από τους νέους του υπηκόους αλλά και να
αποτρέψει µελλοντικές σταυροφορίες από τη ∆ύση. Η ενίσχυση των ανθενωτικών και
γενικότερα του ορθόδοξου κλήρου ήταν περισσότερο µια σπουδαία πολιτική πράξη από την
πλευρά του Μωάµεθ παρά αποτέλεσµα προσήλωσης στις επιταγές του Κορανίου για σεβασµό
των λαών της Βίβλου (χριστιανών και εβραίων).
Ο Γεννάδιος έπειτα από πέντε χρόνια πατριαρχίας (1454-1456, 1458, 1462-1463) αποσύρθηκε
στο Άγιον Όρος και στη συνέχεια στη Μονή Τιµίου Προδρόµου στις Σέρρες. Εκεί
ασχολήθηκε µε την ανασκευή των απόψεων του Γεµιστού, συνέγραψε ελληνική γραµµατική
και ασχολήθηκε µε αριστοτελικές µελέτες. Πέθανε το 1472.
ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΠΑΛΑΙΩΝ ΠΑΤΡΩΝ: Ιεράρχης, φιλικός και εξέχουσα φυσιογνωµία του
Αγώνα µε δράση κοινωνική και πνευµατική. Γεννήθηκε στη ∆ηµητσάνα της Αρκαδίας το
1771 ή το 1774. Φοίτησε αρχικά στην περίφηµη Σχολή της γενέτειράς του ∆ηµητσάνας και
µετά στο Άργος και στη Σχολή της Σµύρνης. Το 1806 εκλέχτηκε µητροπολίτης Παλαιών
Πατρών και την 1η Νοεµβρίου µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και ενστερνίστηκε τους στόχους
της. Στη µυστική συνέλευση της Βοστίτσας (26 έως 30 Ιανουαρίου) τάχθηκε υπέρ της
αναβολής του Αγώνα και ήρθε σε σύγκρουση µε τον Παπαφλέσσα του οποίου το πάθος και
τον επαναστατικό ενθουσιασµό θεωρούσε επικίνδυνα. Ίσως η στάση του να υποκινήθηκε και
από την αντιζηλία, αφού ο Παπαφλέσσας ήρθε ως αντιπρόσωπος του Υψηλάντη και είχε τον
πρώτο λόγο στην οργάνωση των κινήσεων των Ελλήνων, αν και είχε κατώτερο βαθµό από τον
ίδιο. Στις 23 Μαρτίου, στην Πλατεία του Αγίου Γεωργίου της Πάτρας ευλόγησε τη σηµαία και
τα όπλα των αγωνιστών και είχε ρόλο διαπραγµατευτικό µεταξύ Τούρκων και Ελλήνων κατά
την παράδοση της Τριπολιτσάς. Το 1822, µε εντολή της Α΄ Εθνοσυνέλευσης, ανέλαβε
διπλωµατική αποστολή στην Ιταλία για να εξασφαλίσει την οικονοµική βοήθεια του πάπα
προς το αγωνιζόµενο έθνος, η οποία όµως απέτυχε. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1824, όταν
ήδη είχε αρχίσει ο εµφύλιος πόλεµος.
Τις περιόδους των εµφύλιων συγκρούσεων προσπάθησε να συνδιαλλάξει τους αντιπάλους και
συµµετείχε ενεργά στις εργασίες της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης (1826) ως «πρόεδρος της επιτροπής
της Συνελεύσεως». Η δράση του διακόπηκε από το θάνατό του στο Ναύπλιο, στις 30 Μαΐου
1826.
Τα «Αποµνηµονεύµατά» του, αν και επηρεασµένα από την τοποθέτησή του στον Αγώνα και
τις συντηρητικές του θέσεις, θεωρούνται µία από τις καλύτερες πηγές της Επανάστασης.
ΓΕΡΟΝΤΑ ΝΑΥΜΑΧΙΑ: Το 1824 υπήρξε ίσως το πιο κρίσιµο έτος για την Επανάσταση. Οι
εµφύλιοι πόλεµοι και η διαφαινόµενη συνεργασία ανάµεσα στον Μωχάµετ Άλη της Αιγύπτου
και το σουλτάνο είχαν δηµιουργήσει ένα κλίµα ηττοπάθειας και απογοήτευσης στις τάξεις των
αγωνιστών. Η επέµβαση των Αιγυπτίων είχε αποτέλεσµα την καταστολή της Επανάστασης
στην Κρήτη, την καταστροφή της Κάσου (30 Μαΐου 1824) και, λίγο αργότερα, των Ψαρών
(21 Ιουνίου 1824). Στη συνέχεια, οι προσπάθειές τους στράφηκαν εναντίον της Σάµου, η
οποία εξακολουθούσε να αντιστέκεται, αν και βρισκόταν πολύ κοντά στις µικρασιατικές
- 147 -
ακτές. Ο ελληνικός στόλος µε συνεχείς προκλητικές ενέργειες είχε κατορθώσει να κρατήσει

µακριά τον εχθρικό στόλο, ο οποίος είχε καταφύγει στην Κω αναµένοντας ενισχύσεις. Τότε, ο
ενωµένος ελληνικός στόλος µε επικεφαλής τον Ανδρέα Μιαούλη κατέπλευσε στο στενό
ανάµεσα στην Κω και την Αλικαρνασσό.
Στις 29 Αυγούστου του 1824, στον Κόλπο του Γέροντα, η αντιπαράθεση των δύο στόλων
εξελίχθηκε σε µια ιδιαίτερα πεισµατική ναυµαχία. Αργά το απόγευµα της ίδιας ηµέρας ο
εχθρός κατέφυγε στο λιµάνι της Κω. Οι απώλειές του από τη δράση του ελληνικού στόλου
ήταν σηµαντικές. Η ναυµαχία στον Κόλπο του Γέροντα ήταν η µεγαλύτερη σύγκρουση στη
θάλασσα κατά τη διάρκεια της Επανάστασης ανάµεσα στους Έλληνες και τους
Τουρκοαιγύπτιους και η έκβασή της δηµιούργησε κλίµα αισιοδοξίας σε µια δύσκολη στιγµή.
Η αποφασιστικότητα του ναυάρχου Μιαούλη και η σύµπραξη των µεγάλων πυρπολητών
Παπανικολή, Σαχτούρη, Πιπίνου, Ματρόζου κ.ά. έφεραν το ποθητό αποτέλεσµα και
περιόρισαν για µεγάλο χρονικό διάστηµα τον αιγυπτιακό στόλο στην Κρήτη και τον τουρκικό
στα ∆αρδανέλια.
ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ Ή ΑΙΤΩΛΟΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ: Κληρικός και δάσκαλος του Γένους.
Γεννήθηκε το 1593 στο Μέγα ∆ένδρο του Αποκούρου της Αιτωλίας από γονείς γεωργούς.
Συµπλήρωσε τις σπουδές του στην Κωνσταντινούπολη κοντά στον Θεόφιλο Κορυδαλλέα και
τον Μελέτιο Συρίγο. Απογοητευµένος από την ηθική κατάπτωση των ανώτερων κληρικών,
έφυγε από την Πόλη µετά το θάνατο του Λούκαρη και επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του.
Εκεί άρχισε το εκπαιδευτικό του έργο: ∆ίδαξε στην Άρτα, στο Αιτωλικό, στο Μεσολόγγι και
ύστερα στα ορεινά χωριά των Αγράφων, στο Καρπενήσι και τα Βραγγιανά. Μέχρι το θάνατό
του (1682) ίδρυσε πολλά σχολεία και εκκλησίες. Στις επιστολές του η γλώσσα που
χρησιµοποιεί είναι στις πιο πολλές περιπτώσεις λαϊκή. Ο Ευγένιος µπορεί να θεωρηθεί ο
παιδαγωγός της ∆υτικής Στερεάς Ελλάδας. Την αποστολή του την εκπλήρωσε όχι µόνο µε
αγάπη, ταπεινοφροσύνη και υποµονή, αλλά και µε το θάρρος της γνώµης του µπροστά στους
κατακτητές ή τους ανώτερους κληρικούς ή προκρίτους. Ο Ευγένιος µετέδωσε την αγάπη για
την πνευµατική διαφώτιση σε πάρα πολλούς µαθητές του, ανάµεσα στους οποίους ήταν ο
Αναστάσιος Γόρδιος. Η αλυσίδα των µαθητών του κατέληξε στον Κοσµά τον Αιτωλό, ο
οποίος ξεκίνησε από την ίδια περιοχή.
ΓΙΑΤΡΑΚΑΙΟΙ Ή ΓΙΑΤΡΑΚΟΙ: Οικογένεια αγωνιστών από την επαρχία Μυστρά. Στον
Αγώνα συµµετείχαν πέντε αδέρφια, γιοι του Ιωάννη Γιατράκου και της Κανέλλας Καλοειδή.
Συγκεκριµένα:
Γεώργιος Γιατράκος. Ο µεγαλύτερος από τα πέντε αδέλφια. Ενεπλάκη το όνοµά του, όπως και
του αδερφού του, Παναγιώτη, στη σχεδίαση της δολοφονίας του Παναγιώτη Κρεββατά,
προεστού του Μυστρά, ο οποίος είχε πάρει το µέρος του Κολοκοτρώνη. Οι ηθικοί αυτουργοί
της δολοφονίας του ίσως ανήκαν στην τάξη των προκρίτων ή ήταν µέλη της τότε κυβέρνησης.
Στη διάρκεια των εµφυλίων υποστήριξε την κυβέρνηση Κουντουριώτη, αλλά, όταν κατάλαβε
πού οδηγούσαν τα πράγµατα κάποιοι πολιτικοί, άλλαξε στάση. Μετά την απελευθέρωση του
Κολοκοτρώνη συνέχισε να πολεµά τους Τουρκοαιγυπτίους και σε µια µάχη µάλιστα
τραυµατίστηκε. Πέθανε στο Άργος το 1841.
Ηλίας Γιατράκος. Ο µικρότερος από τους πέντε αδερφούς. Πήρε µέρος στον Αγώνα ως
καπετάνιος. Πέθανε το 1875.
Μιχαήλ Γιατράκος. Υπηρέτησε και αυτός στον Αγώνα ως καπετάνιος. Έφτασε µέχρι το βαθµό
του συνταγµατάρχη. Πέθανε στο Άργος.
Νικόλαος Γιατράκος. Καπετάνιος και αυτός στη διάρκεια του Αγώνα µε δικό του ένοπλο
σώµα. Μαζί µε τους πολεµιστές του και τον αδερφό του Γεώργιο αποτέλεσαν τη φρουρά της
Β΄ Εθνοσυνέλευσης. Πολέµησε εναντίον του Ιµπραήµ. Μετά τον Αγώνα παρέµεινε
αξιωµατικός. Πέθανε το 1846.
Παναγιώτης Γιατράκος. Γεννήθηκε στην Άρνα της Λακωνίας το 1780. Αν και τρίτος στη σειρά
ανάµεσα στα πέντε αδέρφια, υπήρξε ο αρχηγός της οικογένειας. Ήταν σπουδαίος πρακτικός
γιατρός, όπως και ορισµένα από τα αδέρφια του. Στην αρχή της Επανάστασης ήταν ο αρχηγός
του στρατοπέδου των Ελλήνων στα Βέρβενα. Ήρθε σε σύγκρουση µε τον Κολοκοτρώνη και
αργότερα πήρε το µέρος της κυβέρνησης Κουντουριώτη. Προσπάθησε να αντιµετωπίσει τον
Ιµπραήµ αλλά χωρίς επιτυχία. Πιάστηκε µάλιστα αιχµάλωτος. Απελευθερώθηκε το
Σεπτέµβριο του 1825 και συνέχισε τον αγώνα εναντίον των Τουρκοαιγυπτίων. Πέθανε το
- 148 -
1851.
ΓΚΟΥΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ: Αγωνιστής του 1821 που διακρίθηκε για τη στρατηγική του
ικανότητα και την ανδρεία του. Γεννήθηκε στο χωριό Γκουρίτσα της περιοχής Παρνασσίδας
το 1791. Τρία χρόνια πριν από την Επανάσταση εντάχθηκε στα σώµατα του Οδυσσέα
Ανδρούτσου, ο οποίος τότε ήταν στην υπηρεσία του Αλή πασά.
Με την έκρηξη της Επανάστασης και έπειτα από διαταγή του Ανδρούτσου στρατολόγησε 300
περίπου άντρες από την περιοχή της Παρνασσίδας και στις 10 Απριλίου κατέλαβε τα Σάλωνα
(Άµφισσα) µαζί µε τον Πανουργιά και Γαλαξιδιώτες οπλαρχηγούς. Στις 8 Μαΐου πολέµησε µε
τον Οδυσσέα Ανδρούτσο στο Χάνι της Γραβιάς και τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς επέδειξε
ξεχωριστή παλικαριά στα Βασιλικά. Το Νοέµβριο του 1821 πήρε µέρος στις εργασίες της
συνέλευσης των Σαλώνων, καρπός της οποίας ήταν η «Νοµική ∆ιάταξις της Ανατολικής
Χέρσου Ελλάδας».
Την περίοδο του εµφύλιου πολέµου τάχθηκε µε το µέρος του Κωλέττη και του Κουντουριώτη
και στράφηκε εναντίον των πολιών συναγωνιστών του. Εισέβαλε µε στρατεύµατα στην
Πελοπόννησο, όπου διέπραξε σωρεία βίαιων πράξεων. Με εντολή της Κυβέρνησης
Κουντουριώτη ως αρχηγός «των στρατοπέδων της Ανατολικής Ελλάδος» συνέλαβε τον
Οδυσσέα Ανδρούτσο και πρωτοστάτησε στα γεγονότα που οδήγησαν στην εκτέλεσή του.
Υπεύθυνος για την άµυνα ολόκληρης της Αττικής, σκοτώθηκε το Σεπτέµβριο του 1826 κατά
την πολιορκία της Ακρόπολης από τον Κιουταχή.
ΓΟΒΓΙΝΑΣ Ή ΓΟΒΙΟΣ ΑΓΓΕΛΗΣ: Οπλαρχηγός του 1821, φίλος του Οδυσσέα
Ανδρούτσου µε τον οποίο συνδέθηκε στενά όταν ήταν στην υπηρεσία του Αλή πασά. Με την
έκρηξη της Επανάστασης ακολούθησε τον Ανδρούτσο και πολέµησε µαζί του στο Χάνι της
Γραβιάς (8 Μαΐου 1821). Έδρασε στην Εύβοια ως αρχηγός των επαναστατικών σωµάτων της
περιοχής και αντιµετώπισε στα Βρυσάκια τον Οµέρ Βρυώνη (15 Ιουνίου 1821) τον οποίο και
ανάγκασε να υποχωρήσει. Σκοτώθηκε σε ενέδρα των Τούρκων στις 28 Μαρτίου του 1822
στην περιοχή Βρυσάκια Ευβοίας µαζί µε τον αδερφό του, Αναγνώστη.
ΓΟΡ∆ΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: Ιεροµόναχος και λόγιος, διδάσκαλος του Γένους, ο οποίος
γεννήθηκε στα Βραγγιανά των Αγράφων το 1654.
Υπήρξε µαθητής του Ευγένιου του Αιτωλού, που τον έστειλε στην Αθήνα να παρακολουθήσει
µαθήµατα του Νικόδηµου του Φερραίου. Στη συνέχεια, και αφού πέρασε ένα διάστηµα από τα
Γιάννενα, πήγε στην Ιταλία όπου σπούδασε ιατρική. Επέστρεψε και εγκαταστάθηκε στο
Αιτωλικό, όπου για αρκετά χρόνια δίδαξε σε ένα µεγάλο κύκλο µαθητών. Το 1711 έγινε
µοναχός και άρχισε να ταξιδεύει στη Στερεά Ελλάδα, να κηρύττει και να συµβουλεύει για
οµόνοια και αγάπη, ενώ συγχρόνως ίδρυε σχολεία. Αν και προσκλήθηκε από τον Νικόλαο
Μαυροκορδάτο στη Βλαχία, ο Γόρδιος προτίµησε να παραµείνει στο χωριό του. Πέθανε το
1729 άπορος, αφήνοντας πίσω του µια πλούσια αλληλογραφία 750 επιστολών και αρκετά
εγχειρίδια γραµµατικής («Περί των Τελικών Ονοµάτων και των Μέσων Ορθογραφίας»,
«Ποιηµάτιον Περί Ορθογραφίας εκ των του Θεοδώρου του Γαζή» κ.ά.).
ΓΟΥΝΑΡΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ: Καταγόταν από τα Ιωάννινα και ακολουθούσε τον Οµέρ Βρυώνη
ως κυνηγός. Όταν στα µέσα ∆εκεµβρίου του 1822 ο Οµέρ Βρυώνης αποφάσισε να επιτεθεί το
βράδυ των Χριστουγέννων, ο Γούναρης κατόρθωσε να ενηµερώσει τους πολιορκούµενους, οι
οποίοι όταν εκδηλώθηκε η επίθεση την αντιµετώπισαν µε επιτυχία. Ο Βρυώνης εκτέλεσε την
οικογένεια του Γούναρη στην Άρτα, ενώ ο ίδιος που είχε διαφύγει στο Μεσολόγγι έγινε
µοναχός στη Μονή της Θεοτόκου στην Κλεισούρα Αγρινίου.
ΓΡΑΒΙΑΣ ΧΑΝΙ: Χωριό της Παρνασσίδας αλλά και τοποθεσία και οµώνυµο χάνι, ανάµεσα
στην Γκιώνα και τον Παρνασσό. Στο χάνι έγινε µάχη ανάµεσα στους Τούρκους και τους
Έλληνες το Μάιο του 1821. Μετά τη νίκη του στην Αλαµάνα, ο Οµέρ Βρυώνης κατευθύνθηκε
προς την Άµφισσα, για να περάσει από εκεί στην Πελοπόννησο. Εκείνη την κρίσιµη στιγµή
έφτασε στην περιοχή ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, αρµατολός της Λιβαδειάς και γνωστός του
Οµέρ Βρυώνη από την εποχή που ήταν στην υπηρεσία του Αλή πασά των Ιωαννίνων. Με τα
1.500 παλικάρια του στρατοπέδευσε στο Χάνι της Γραβιάς, στην είσοδο στενής διάβασης του
δρόµου που οδηγεί στην Άµφισσα.
Οι προσπάθειες του Βρυώνη να τον δελεάσει προσφέροντάς του αξιώµατα έπεσαν στο κενό.
Στο µεταξύ, ο ∆υοβουνιώτης και ο Πανουργιάς έσπευσαν να τον βοηθήσουν. Στις 8 Μαΐου
1821 ο Ανδρούτσος και τα παλικάρια του κλείστηκαν µέσα στο χάνι, ενώ οι άλλοι δύο
- 149 -
οπλαρχηγοί έπιασαν θέσεις δεξιά και αριστερά. Οι Τουρκαλβανοί, αφού διασκόρπισαν αυτούς
που βρίσκονταν έξω από το χάνι, επιτέθηκαν εναντίον των έγκλειστων δυνάµεων. Οι επιθέσεις
του Οµέρ Βρυώνη αποκρούστηκαν από τους αµυνόµενους µε βαριές απώλειες για τους
επιτιθέµενους. Ο Βρυώνης διέταξε να του φέρουν κανόνια από τη Λαµία. Το βράδυ εκείνης
της ηµέρας ο Ανδρούτσος και τα παλικάρια του επιχείρησαν έξοδο και κατόρθωσαν να
διαφύγουν, αφού πρώτα προξένησαν µεγάλες απώλειες στον εχθρό. Η νίκη στη Γραβιά
αναπτέρωσε το ηθικό των Ελλήνων µετά την καταστροφή στην Αλαµάνα και καθυστέρησε
τους Τούρκους αρκετό χρόνο, εξαναγκάζοντάς τους να αλλάξουν τα σχέδια τους για την
καταστολή της Επανάστασης στην Πελοπόννησο.
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε΄, ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ: Γεννήθηκε στη ∆ηµητσάνα
το 1745, από φτωχούς γονείς. Το κοσµικό του όνοµα ήταν Γεώργιος Αγγελόπουλος. Σπούδασε
αρχικά στη γενέτειρά του και αφού παρέµεινε για δύο χρόνια στην Αθήνα (1765-1767) πήγε
στη Σµύρνη, στο γυµνάσιο της οποίας φοίτησε πέντε χρόνια. Εκεί χειροτονήθηκε καλόγερος
και πήρε το όνοµα Γρηγόριος. Από τη στιγµή που ανέβηκε στον πατριαρχικό θρόνο (1797-
1798, 1806-1808, 1818-1821) ενδιαφέρθηκε για την παιδεία του Γένους ιδρύοντας σχολεία και
τυπογραφεία και εκδίδοντας βιβλία. ∆ύο φορές θεωρήθηκε ύποπτος από τους Τούρκους για
ανατρεπτική δράση, καθαιρέθηκε από το πατριαρχικό αξίωµα και εξορίστηκε στο Άγιον Όρος.
Το 1818 µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Στις 23 Μαρτίου 1821 αναγκάστηκε να αφορίσει τον
Αλέξανδρο Υψηλάντη και τον Μιχαήλ Σούτσο, επειδή οργάνωσαν την Επανάσταση στις
Παραδουνάβιες Ηγεµονίες. Υπήρξε ένα από τα πρώτα θύµατα της Επανάστασης.
Απαγχονίστηκε στις 10 Απριλίου του 1821, ανήµερα του Πάσχα. Ανακηρύχθηκε
εθνοµάρτυρας και άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
ΓΡΙΒΑΣ ΘΕΟ∆ΩΡΑΚΗΣ: Αγωνιστής, στρατηγός και πολιτικός. Γεννήθηκε το 1797 στην
Πρέβεζα. Πήγε στα Ιωάννινα όπου εντάχθηκε στα στρατιωτικά σώµατα του Αλή πασά.
Πολέµησε στην Πάτρα, το Μεσολόγγι, το Ξηρόµερο, το Ναύπλιο και αλλού, αλλά όλη του η
δράση και η συµπεριφορά χαρακτηρίζονταν από σοβαρές αντιφάσεις και συχνά από
ιδιοτέλεια. Μετά το τέλος του Αγώνα εξακολούθησε να είναι στρατιωτικός φτάνοντας µέχρι
το βαθµό του στρατηγού. Το 1854 προσπάθησε να απελευθερώσει την Ήπειρο, αλλά απέτυχε.
∆ΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΜΙΧΑΗΛ: Ζωγράφος από την Κρήτη, στο πρόσωπο του οποίου η κρητική
ζωγραφική γνώρισε την κορύφωσή της. Η δράση του τοποθετείται ανάµεσα στο 1570 και το
1591. Σε νεαρή ηλικία έµαθε καλλιγραφία στη Ζάκυνθο και αργότερα βρέθηκε στην Ιταλία,
όπου ήρθε σε επαφή µε την τέχνη διάσηµων Ιταλών ζωγράφων. Στις ζωγραφικές του
συνθέσεις συνδύασε τη βυζαντινή τεχνοτροπία µε όλα τα αναγεννησιακά ρεύµατα. Ο
∆αµασκηνός ασχολήθηκε αποκλειστικά µε τη ζωγραφική φορητών εικόνων. Το 1577
ζωγράφισε εικόνες στο Ναό του Αγίου Γεωργίου της Βενετίας. Άλλα έργα του βρίσκονται στη
Ζάκυνθο, στην Κέρκυρα, στην Κρήτη και στη Μονή του Οσίου Λουκά στη Βοιωτία.
∆ΑΠΟΝΤΕΣ ΚΑΙΣΑΡΙΟΣ: Μοναχός, ποιητής και λόγιος, ο οποίος γεννήθηκε στη Σκόπελο
το 1714 (το κοσµικό του όνοµα ήταν Κωνσταντίνος). Σπούδασε στην πατρίδα του, σε σχολείο
που είχε ιδρύσει ο πατέρας του. Πήγε στη Βλαχία ως υπότροφος στην Ηγεµονική Σχολή του
Βουκουρεστίου. Εκεί διορίστηκε πρόξενος της Αγγλίας, αλλά δεν έπαψε να ονειρεύεται την
ανάσταση του Γένους. Ο ηγεµόνας της Βλαχίας τον έστειλε στον χάνο της Κριµαίας, τον
οποίο ο ∆απόντες ακολούθησε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί κάποιοι τον διέβαλαν στο
Μεγάλο Βεζύρη µε αποτέλεσµα να φυλακιστεί (1747). Στη φυλακή έγραψε ένα έµµετρο έργο,
τον «Καθρέπτη των Γυναικών», το οποίο εκδόθηκε το 1766 στη Λειψία. Όταν ελευθερώθηκε
αποσύρθηκε στη Μονή Ξηροποτάµου του Αγίου Όρους όπου πήρε το όνοµα Καισάριος.
Πέθανε το 1784. Ο Καισάριος ∆απόντες υπήρξε ο πιο σηµαντικός ποιητής της εποχής του.
Έγραψε, παρά το θαυµασµό του για τους αρχαίους, στη σύγχρονή του γλώσσα. Στα έργα του
αναµειγνύει το σπουδαίο µε το ασήµαντο, την Αγία Γραφή µε τη µυθολογία. Οι στίχοι του
χαρακτηρίζονται από την αγάπη του για τη γνώση και από την επιγραµµατική τους διατύπωση
(«Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνην»).
∆ΕΛΗΓΙΑΝΝΑΙΟΙ: Μεγάλη οικογένεια της Γορτυνίας, η οποία το 18ο, και ιδιαίτερα το 19ο
αιώνα, διαδραµάτισε σηµαντικό ρόλο στα πολιτικά και στρατιωτικά πράγµατα της νεότερης
Ελλάδας. Όταν άρχισε η Επανάσταση πήραν µέρος σε αυτή οκτώ αδέρφια. Πιο σπουδαίοι
ήταν ο Αναγνώστης και ο Κανέλλος.
- 150 -
∆ΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Πολιτικός της Ελληνικής Επανάστασης από τα

Λαγκάδια της Γορτυνίας. Γεννήθηκε το 1771 και ήταν ο πρώτος από τους οκτώ γιους του
Ιωάννη ∆εληγιάννη, προκρίτου µε σηµαντική επιρροή σε όλη την Πελοπόννησο.
Υπήρξε µέλος της Γερουσίας που προήλθε από την Πράξη των Καλτετζών και αντέδρασε,
µαζί µε τους υπόλοιπους πρόκριτους, στο σχέδιο του ∆ηµήτριου Υψηλάντη να θέσει την
Επανάσταση υπό ενιαία στρατιωτική και πολιτική ηγεσία, γεγονός που προκάλεσε την αρχή
των εµφύλιων συγκρούσεων. Κατά την Α΄ Εθνοσυνέλευση διορίστηκε µέλος του
Εκτελεστικού Σώµατος και αργότερα ενεπλάκη στις εµφύλιες διαµάχες.
Με την επικράτηση της κυβερνητικής παράταξης υπέστη διώξεις και περιορίστηκε µε τους
αδερφούς του στο Άργος και το Ναύπλιο. Επανήλθε στην πολιτική ζωή µετά το τέλος του
εµφυλίου και εκλέχτηκε µέλος της «∆ιοικητικής Επιτροπής της Ελλάδος» από τη Γ΄
Εθνοσυνέλευση.
Την περίοδο του Καποδίστρια εντάχθηκε στην αντικαποδιστριακή παράταξη και έκλεισε την
πολιτική του ζωή ως µέλος της Γερουσίας, η οποία είχε ιδρυθεί µε την ψήφιση του
Συντάγµατος του 1844. Πέθανε το 1856.
∆ΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΣ: Αγωνιστής του 1821, φιλικός, πολιτικός και συγγραφέας
«Αποµνηµονευµάτων». Γεννήθηκε στα Λαγκάδια της Γορτυνίας το 1780. Μυήθηκε στη
Φιλική Εταιρεία το 1819. Στις 23 Μαρτίου µαζί µε τους αδερφούς του και τους Πλαπουταίους
κήρυξε την Επανάσταση στη Γορτυνία και πήρε µέρος στις πολιορκίες της Καρύταινας, της
Τριπολιτσάς και της Πάτρας.
Αποσύρθηκε από την ενεργό πολεµική δράση µετά την ήττα των κυβερνητικών, µε τους
οποίους συµπαρατάχθηκε και φυλακίστηκε µαζί µε τον Κολοκοτρώνη. Επανήλθε όταν ο
Ιµπραήµ απείλησε την Πελοπόννησο, ενώ διακρίθηκε σε πολλές µάχες εναντίον των
Τουρκοαιγυπτίων. Μετά την απελευθέρωση εντάχθηκε στο «γαλλικό κόµµα» και αναµείχθηκε
στην πολιτική ζωή. Εκλέχθηκε πρώτος πρόεδρος της Ελληνικής Βουλής µετά την ψήφιση του
Συντάγµατος του 1844 και τη διενέργεια εκλογών.
Τα «Αποµνηµονεύµατά» του, παρά το πάθος και την υπερβολή που τα διακρίνουν και την
άκριτη υπεράσπιση του ρόλου των προκρίτων, είναι χρήσιµη πηγή για την κατανόηση του
εσωτερικού αγώνα της Ελληνικής Επανάστασης. Πέθανε στην Αθήνα το 1862.
∆ΕΡΒΕΝΑΚΙΑ: Η συντριβή της περήφανης στρατιάς του Μαχµούτ ∆ράµαλη στα
∆ερβενάκια, στις 26 Ιουλίου του 1822, απαθανατίστηκε από τη λαϊκή µούσα µε τον πιο
γλαφυρό τρόπο:
Της Ρούµελης οι µπέηδες και του Μωριά οι λεβέντες,
Στο Ντερβενάκι κείτονται κορµιά δίχως κεφάλια.
Στρώµα έχουνε τη µαύρη γη, προσκέφαλο µια πέτρα
και τ’ από πάνω σκέπασµα του φεγγαριού τη λάµψη.
Κι ένα πουλάκι επέρασε και το ξαναρωτούνε
«Πουλί, πώς πάει ο πόλεµος, το κλέφτικο τουφέκι;»
«Μπροστά πάει ο Νικηταράς, πίσω ο Κολοκοτρώνης
και παραπίσω οι Έλληνες µε τα σπαθιά τα χέρια».
Ο ∆ράµαλης, µε περισσότερους από 10.000 άντρες, αποφάσισε να επιστρέψει στα τέλη
Ιουλίου του 1822 στην Κόρινθο, αφού ο ανεφοδιασµός της στρατιάς του ήταν πλέον αδύνατος
στην πεδιάδα του Άργους. ∆ιέδιδε όµως ότι σκόπευε να ανακαταλάβει την Τριπολιτσά. Ο
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης δεν πίστεψε στις διαδόσεις και ήταν βέβαιος ότι ο Τούρκος
στρατιωτικός θα επέλεγε το δρόµο που περνούσε από τα στενά των ∆ερβενακίων µε
κατεύθυνση την Κόρινθο. Οι προβλέψεις του σύντοµα επαληθεύτηκαν. Στις 26 Ιουλίου η
εµπροσθοφυλακή της εχθρικής στρατιάς φάνηκε να µπαίνει στα στενά. Οι Έλληνες έµειναν
ακίνητοι στα ταµπούρια τους, όπως είχε δώσει εντολή ο Κολοκοτρώνης. Έπρεπε να µπουν όσο
το δυνατόν περισσότεροι Τούρκοι. Ξαφνικά, ακούστηκε η βροντερή φωνή του Κολοκοτρώνη:
«Επάνω τους, Έλληνες». Την ίδια στιγµή µια κόλαση φωτιάς ξεχύθηκε µέσα στο στενό
ντερβένι και στο διάβα της κατέκαιε τα πάντα. Οι Τούρκοι, σαστισµένοι, στράφηκαν προς τον
Αγιο Σώστη για να σωθούν. Πολλοί κατάφεραν να ξεφύγουν. Τότε, ο Νικήτας
Σταµατελόπουλος µε πολλούς συµπολεµιστές του απέκοψε την οδό διαφυγής. Η σφαγή
συνεχίστηκε τις δύο επόµενες ηµέρες σε άλλες τοποθεσίες της περιοχής.
Τεράστιες ποσότητες λαφύρων, ιδιαίτερα πολεµοφοδίων, έπεσαν στα χέρια των επαναστατών.
- 151 -
Η προσπάθεια του ∆ράµαλη όχι µόνο απέτυχε, αλλά εξόπλισε τελικά τους Έλληνες αγωνιστές,
ανεβάζοντας συγχρόνως το ηθικό τους και ενισχύοντας την πίστη τους στην επιτυχία του
αγώνα τους.
∆ΕΡΙΓΝΥ ΕΡΡΙΚΟΣ: Γάλλος ναύαρχος, διοικητής του στόλου του Αιγαίου κατά την
Επανάσταση. Λίγο πριν από τη µάχη των Μύλων προσπάθησε να αποτρέψει την αντίσταση
του ∆ηµήτριου Υψηλάντη και του Μακρυγιάννη κατά του Ιµπραήµ. Τελικά διαψεύστηκε από
το νικηφόρο αποτέλεσµα της µάχης και άρχισε να βλέπει µε συµπάθεια τον ελληνικό αγώνα.
Συµµετείχε στη ναυµαχία του Ναβαρίνου ως αρχηγός της γαλλικής µοίρας. Όταν επέστρεψε
στην πατρίδα του έγινε υπουργός των Ναυτικών.
∆ΙΑΚΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: Αγωνιστής του 1821, του οποίου η ηρωική αντίσταση στην
Αλαµάνα και ο µαρτυρικός θάνατος στη Λαµία έγιναν θρύλος στη συνείδηση του λαού µας.
Γιος του Νίκου Μασαβέτα, γεννήθηκε το 1786 στη Μουσουνίτσα της Παρνασσίδας και σε
νεαρή ηλικία µόνασε ως δόκιµος και µετά διάκος στη Μονή του Αγίου Ιωάννου του
Προδρόµου της Αρτοτίνας.
Μερικά χρόνια πριν από την Επανάσταση υπηρέτησε στο σώµα των «Τσοχανταρέων»
(σωµατοφυλάκων) του Αλή πασά. Μετά το 1820 εκλέχθηκε αρχηγός στο αρµατολίκι της
Ρούµελης, στη θέση του Ανδρούτσου, µε τον οποίο συνδεόταν στενά. Εκείνη την εποχή
µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Το 1821 ύψωσε τη σηµαία της Επανάστασης στη Λιβαδειά (30
Μαρτίου-1 Απριλίου) και απάλλαξε µαζί µε τους ∆ουβουνιώτη και Πανουργιά την Ανατολική
Στερεά από τους Τούρκους. Στη γέφυρα της Αλαµάνας, στις 22 Απριλίου 1821, προσπάθησε
να ανακόψει την πορεία του Οµέρ Βρυώνη και του Κιοσέ Μεχµέτ προς την Πελοπόννησο. Το
βάρος της σύγκρουσης έπεσε στον Αθανάσιο ∆ιάκο που έλεγχε το δρόµο από τη ∆αµάστα.
Έπειτα από πολύωρη µάχη και τραυµατισµένος στο δεξί χέρι αιχµαλωτίστηκε από τους
Τούρκους και µεταφέρθηκε στη Λαµία όπου θανατώθηκε µε ανασκολοπισµό. Η θυσία του
ενίσχυσε το φρόνηµα των αγωνιζοµένων και η δράση του ενέπνευσε πολλούς.
∆ΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΣ: Πνευµατικό και κοινωνικό κίνηµα που αναπτύχθηκε
τόσο στον ελληνικό χώρο όσο και στα κέντρα της Ελληνικής ∆ιασποράς ανάµεσα στο 1740
και το 1821. Έχει στενή σχέση µε τον Ευρωπαϊκό ∆ιαφωτισµό, παρουσιάζει όµως και κάποιες
ιδιαιτερότητες άµεσα συνδεδεµένες µε τις συνθήκες ζωής και ανάπτυξης του Έθνους στη
διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Το κύριο αίτηµα του Νεοελληνικού ∆ιαφωτισµού υπήρξε η
«µετεκένωση» των ιδεών του Ευρωπαϊκού ∆ιαφωτισµού στους υπόδουλους Έλληνες και η
πνευµατική αλλά και κοινωνική προετοιµασία τους για την εθνική τους χειραφέτηση. Κύρια
χαρακτηριστικά του Νεοελληνικού ∆ιαφωτισµού:
Α. Η στροφή στις φυσικές επιστήµες.
Β. Το ενδιαφέρον για τη ζωντανή ή φυσική γλώσσα που µιλούσε ο ελληνικός λαός.
Γ. Η επανασύνδεση µε την αρχαία ελληνική κληρονοµιά.
∆. Οι µεταφράσεις και οι εκδόσεις διδακτικών βιβλίων και µεγάλου αριθµού φιλοσοφικών
έργων.
Κυριότεροι εκπρόσωποί του υπήρξαν: ο Μεθόδιος Ανθρακίτης, ο ∆ανιήλ Φιλιππίδης, ο
Αδαµάντιος Κοραής, ο Ιώσηπος Μοισιόδαξ, ο Βενιαµίν ο Λέσβιος, ο Κωνσταντίνος Κούµας,
ο Ευγένιος Βούλγαρης, ο ∆ηµήτριος Καταρτζής κ.ά.
∆ΙΟΝΥΣΙΟΣ Β΄ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ: Μητροπολίτης Τρίκκης και πρωταγωνιστής επαναστατικού
κινήµατος στις αρχές του 17ου αιώνα. Καταγόταν από ευγενή και πλούσια οικογένεια. Σε
νεαρή ηλικία έγινε µοναχός και σπούδασε φιλοσοφία και φιλολογία στην Ιταλία, ίσως και
ιατρική και φυσική. Το 1591 εκλέχτηκε µητροπολίτης Λαρίσης, παρέµενε όµως στα Τρίκαλα
και επιδόθηκε στην οργάνωση επαναστατικού κινήµατος. Το 1598 ήρθε σε συνεννόηση µε
τους Έλληνες της Βενετίας και ζήτησε τη βοήθεια του βασιλιά της Ισπανίας, Φίλιππου Γ΄, του
αυτοκράτορα της Γερµανίας Ροδόλφου Β΄, καθώς και του πάπα Κλήµη Η΄. Το κίνηµα
εκδηλώθηκε το 1600, αλλά απέτυχε. Ο ∆ιονύσιος καθαιρέθηκε από τον επισκοπικό θρόνο και
το 1602 µετέβη ο ίδιος στην Ιταλία αναζητώντας βοήθεια για νέο κίνηµα. Έλαβε υποσχέσεις
για παροχή βοήθειας από τον πάπα και το βασιλιά της Ισπανίας και επέστρεψε το 1609 στην
Ελλάδα για να οργανώσει καλύτερα το κίνηµα. Το 1611 µε 1.000 περίπου χωρικούς βάδισε
προς τα Ιωάννινα και εισήλθε στην πόλη. Η αντεπίθεση των Τούρκων διέλυσε τους
επαναστάτες και ο ∆ιονύσιος συνελήφθη και γδάρθηκε ζωντανός. Ακολούθησαν αντίποινα
των Τούρκων και καταργήθηκαν τα προνόµια που είχαν παραχωρηθεί από το 1430 στην πόλη
- 152 -
των Ιωαννίνων. Τότε πιθανότατα ο ∆ιονύσιος επονοµάστηκε «σκυλόσοφος» από τους

αντιπάλους του.
∆ΟΝΤΑΣ ΣΠΥΡΟΣ: Καταγόταν από την Ύδρα. Στη διάρκεια της Επανάστασης πολέµησε
στην Αθήνα υπό τις διαταγές του Κτενά και του Σαρρή.
Επικεφαλής 50 αντρών, έκανε συνεχείς επιδροµές εναντίον των Τούρκων που ήταν
αποκλεισµένοι στην Ακρόπολη. Εµπόδισε µαζί µε άλλους οπλαρχηγούς τον Κιουταχή πασά να
κατευθυνθεί προς την Καστέλα (Φεβρουάριος 1827).
∆ΡΑΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Σουλιώτης αγωνιστής, από τους πιο σηµαντικούς καπεταναίους και
ήρωες του Σουλίου. Κατέβηκε στον επαναστατηµένο Μοριά το 1823. Στη διάρκεια του
εµφυλίου τάχτηκε µε το µέρος των κυβερνητικών, αρνήθηκε όµως να πολεµήσει εναντίον του
Ζαΐµη και άλλων υποστηρικτών του Κολοκοτρώνη στη διάρκεια του εµφύλιου πολέµου.
Ακολούθησε τον Καραϊσκάκη στην Αθήνα και πιάστηκε αιχµάλωτος στη µάχη του Ανάλατου
(Απρίλιος 1827). Εκτελέστηκε κατά τη µεταφορά του στη Χαλκίδα.
∆ΥΟΒΟΥΝΙΩΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ: Το πραγµατικό του όνοµα ήταν Ξήκης Ιωάννης και το
επώνυµο ∆υοβουνιώτης προέρχεται από τον τόπο καταγωγής του (∆ύο Βουνά Οίτης).
Γεννήθηκε το 1757. Προεπαναστατικά ήταν αρµατολός στη Λοκρίδα και το 1820 µυήθηκε
στη Φιλική Εταιρεία.
Με την έκρηξη της Επανάστασης απελευθέρωσε την Μπουδονίτσα (13 Απριλίου 1821) και
συνεργάστηκε µε τον ∆ιάκο σε κοινές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Στον ∆υοβουνιώτη
οφείλεται το σχέδιο άµυνας στη µάχη των Βασιλικών (26 Αυγούστου 1821) που οδήγησε σε
λαµπρή νίκη των Ελλήνων. Λόγω ηλικίας (ήταν πια 65 χρονών) αναγκάστηκε να εγκαταλείψει
τη στρατιωτική δράση τα επόµενα χρόνια της Επανάστασης. Πέθανε στα Σάλωνα το 1831.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ: Έργο που εκδόθηκε το 1806
στην Ιταλία από άγνωστο συγγραφέα. Πηγή έµπνευσης ήταν οι ιδέες του Ρήγα, στον οποίο
εξάλλου είναι αφιερωµένο. Στο έργο διατυπώνεται η πεποίθηση ότι οι Έλληνες µπορούν και
οφείλουν µόνοι τους να ξεσηκωθούν και να διεκδικήσουν την ελευθερία τους. Επίσης
εκφράζονται η δυσπιστία για τις προθέσεις και η βεβαιότητα για την ιδιοτέλεια των Μεγάλων
∆υνάµεων, καθώς ο συγγραφέας θεωρεί εθνική συµφορά την απελευθέρωση των Ελλήνων
από τους ξένους. Καταδικάζει τη διστακτικότητα, τη δειλία και την εθελοδουλία και προτρέπει
τους Έλληνες να πάρουν τη µεγάλη απόφαση. Οι µελετητές πιστεύουν ότι συγγραφέας του
έργου πιθανόν να είναι ο Σπυρίδων Σπάχος από τα Γιάννενα ή ο Ιωάννης Κωλέττης ή ο
Γεώργιος Καλαράς από την Κόρινθο, οπωσδήποτε όµως κάποιος από τον κύκλο των
διαφωτιστών.
ΕΛΛΗΝΟΓΛΩΣΣΟΝ ΞΕΝΟ∆ΟΧΕΙΟΝ: Μυστική οργάνωση που ιδρύθηκε στο Παρίσι το
1809. Φέρει όλα τα χαρακτηριστικά των µυστικών οργανώσεων της εποχής, χωρίς να έχει
καθαρά επαναστατικούς σκοπούς. Συντέλεσε στη σύσφιξη των σχέσεων των Ελλήνων που
ζούσαν στη Γαλλία. Έµβληµα των µυηµένων στην οργάνωση ήταν δύο ενωµένα χέρια µε τα
αρχικά ΦΕ∆Α (Φιλίας Ελληνικής ∆εσµός Άλυτος). Μέλη του Ελληνόγλωσσου Ξενοδοχείου
υπήρξαν ο Αθανάσιος Τσακάλωφ, ο Πέτρος Οµηρίδης Σκυλίτσης και φιλέλληνες του
Παρισιού.
ΕΜΦΥΛΙΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ: Μόλις ξεκίνησε η Επανάσταση διαµορφώθηκαν διάφοροι
πόλοι, οι οποίοι µε τον έναν ή τον άλλο τρόπο διεκδικούσαν το µεγαλύτερο µέρος της
εξουσίας που ήρθε να καλύψει το κενό που δηµιουργήθηκε µετά την κατάλυση των
οθωµανικών αρχών. Συγκεκριµένα οι πόλοι αυτοί ήταν οι εξής:
Α. Οι πρόκριτοι της Πελοποννήσου, µε πιο γνωστούς τους Πετρόµπεη Μαυροµιχάλη,
Κανέλλο ∆εληγιάννη, Ανδρέα Ζαΐµη και άλλους. Πρόκειται για τους φορείς της
προηγούµενης κοινοτικής εξουσίας που ταύτιζαν την ηγετική τους παρουσία µε τα
συµφέροντα της πατρίδας, τα οποία προέκυψαν από τη νέα τάξη πραγµάτων που εκείνη την
περίοδο διαµορφωνόταν. Ήταν προσηλωµένοι στο παραδοσιακό σύστηµα εξουσίας και
επικαλούνταν ως βασικό επιχείρηµα έναντι των «ετεροχθόνων» πολιτικών τον αυτοχθονισµό
τους, την εντοπιότητα δηλαδή και το κύρος της κοινωνικής τους οµάδας.
Β. Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ο Ιωάννης Κωλέττης και οι Υδραίοι (κυρίως η οικογένεια
Κουντουριώτη). Πρόκειται για έναν πόλο εξουσίας που διαµορφώθηκε από την πολιτική
συµµαχία και τα κοινά συµφέροντα των πολιτικών και των φορέων της εγχώριας -οπωσδήποτε
περιορισµένης σε µέγεθος- αστικής τάξης. Όσοι εντάχθηκαν σε αυτή την οµάδα επιδίωκαν τη
- 153 -
δηµιουργία κεντρικού διοικητικού µηχανισµού και την εισαγωγή φιλελεύθερων πολιτικών

θεσµών. Στρέφονταν κυρίως εναντίον των προκρίτων και των οπλαρχηγών της
Πελοποννήσου, θέλοντας να δηµιουργήσουν ένα νέο τύπο πολιτικής κυριαρχίας.
Γ. Οι Πελοποννήσιοι οπλαρχηγοί οι οποίοι αναδείχθηκαν µέσα από τις φλόγες του Αγώνα. Η
ηγετική φυσιογνωµία αυτού του πόλου εξουσίας ήταν αναµφισβήτητα ο Θεόδωρος
Κολοκοτρώνης. Αν και τοποθετούνταν στο πλευρό των Πελοποννήσιων προκρίτων λόγω των
κοινών συµφερόντων τους και της παραδοσιακής τους εξάρτησης από αυτούς, σε ορισµένες
περιπτώσεις (π.χ., παράδοση Ναυπλίου) έδωσαν την εντύπωση ότι υπακούν στις εντολές των
οργάνων της πολιτείας, τα οποία προέκυψαν από τις δύο πρώτες Εθνοσυνελεύσεις, της
Επιδαύρου (1822) και του Άστρους (1823).
∆. Οι Φιλικοί. Πρόκειται για έναν περιορισµένο πόλο εξουσίας µε ηγετική φυσιογνωµία τον
∆ηµήτριο Υψηλάντη. Αυτοί επιδίωκαν να αποκτήσει πιο ριζοσπαστικό χαρακτήρα η
Επανάσταση, καθώς και την πλήρη ρήξη µε το παραδοσιακό σύστηµα εξουσίας, που
εξέφραζαν οι πρόκριτοι. Αρκετές φορές οι Φιλικοί συνεργάστηκαν µε τους οπλαρχηγούς,
στους οποίους βρίσκονταν πιο κοντά ιδεολογικά.
Αξίζει να επισηµανθεί ότι οι τέσσερις αυτοί πόλοι εξουσίας την περίοδο 1828-1832
µετεξελίχθηκαν και πήραν σταδιακά τη µορφή κοµµάτων (αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό).
ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Στις πρώτες φάσεις της Επανάστασης ο Κολοκοτρώνης και οι Πελοποννήσιοι προύχοντες
συσπειρώθηκαν γύρω από την Πελοποννησιακή Γερουσία και αντιµάχονταν την ιδέα να
δηµιουργηθούν κεντρικές κρατικές δοµές δυτικού τύπου, την οποία είχαν εισηγηθεί ο
Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος και ο ∆ηµήτριος Υψηλάντης.
Μετά την Εθνοσυνέλευση του Άστρους (1823) οι οπαδοί της ιδέας της δηµιουργίας κρατικού
µηχανισµού ενίσχυσαν τη θέση τους, περιορίζοντας ταυτόχρονα τη δύναµη όσων επέµεναν να
διατηρηθούν τα τοπικά κέντρα εξουσίας.
Ωστόσο, µετά την ένταξη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στο νέο κυβερνητικό σχηµατισµό στη
θέση του αντιπροέδρου του Εκτελεστικού, η πολιτική σύγκρουση ανάµεσα σε κεντρική
διοίκηση και τοπικούς φορείς εξουσίας µετατράπηκε σε αντιπαράθεση µεταξύ των φορέων της
εκτελεστικής και αυτών της νοµοθετικής εξουσίας. Γύρω από τους φορείς της εκτελεστικής
εξουσίας, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και τον Πετρόµπεη Μαυροµιχάλη, συσπειρώθηκαν οι
προύχοντες της Πελοποννήσου και οι τοπικοί στρατιωτικοί ηγέτες.
Αντίθετα, γύρω από τους φορείς της νοµοθετικής εξουσίας, του Βουλευτικού δηλαδή,
συσπειρώθηκαν οι «ετερόχθονες» πολιτικοί, οι εκπρόσωποι των νησιών, οι οπλαρχηγοί της
Στερεάς (π.χ., Γκούρας, Καραϊσκάκης, Μακρυγιάννης), καθώς και οι Σουλιώτες οπλαρχηγοί
(Κίτσος Τζαβέλλας).
Η πρώτη σύγκρουση ανάµεσά τους σηµειώθηκε το Νοέµβριο του 1823, όποτε ο
Κολοκοτρώνης προσπάθησε να διαλύσει βίαια το Βουλευτικό, δηµιουργώντας συγχρόνως µια
δεύτερη κυβέρνηση στην Τριπολιτσά. Οι κυβερνητικοί κατόρθωσαν να καταλάβουν την
Τριπολιτσά και το Μάιο του 1824 το Ναύπλιο, εξαναγκάζοντας τον Κολοκοτρώνη να
συνθηκολογήσει.
Η ρήξη των σχέσεων Εκτελεστικού και Βουλευτικού είχε ως αποτέλεσµα τη συνέχιση του
εµφύλιου πολέµου το 1824. Το Νοέµβριο του ίδιου χρόνου Ρουµελιώτες και Σουλιώτες
οπλαρχηγοί (µε προεξάρχοντα τον Γκούρα) εισέβαλαν στην Πελοπόννησο για να
καταστείλουν την εξέγερση των ντόπιων προκρίτων και οπλαρχηγών, µε τους οποίους είχαν
συµπαραταχθεί πλέον και οι Ζαΐµης και Λόντος, και να εδραιώσουν µε τη βία την κεντρική
εξουσία που αµφισβητούνταν. Η στρατιωτική σύγκρουση κατέληξε στην ήττα των προκρίτων
και των οπλαρχηγών της Πελοποννήσου και στη φυλάκιση των ηγετών τους, οι οποίοι,
ωστόσο, στη συνέχεια αµνηστεύτηκαν µπροστά στον κίνδυνο να κατασταλεί εντελώς η
Επανάσταση από τον Ιµπραήµ. Ανάµεσα στα θύµατα της εµφύλιας σύγκρουσης
συγκαταλέγονται ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και ο γιος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Πάνος.
ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΜΟΙ: Πολιτική που ακολούθησαν οι Τούρκοι στις κατακτηµένες περιοχές, όχι
µόνο για λόγους θρησκευτικού φανατισµού, αλλά και για να εδραιώσουν την κυριαρχία τους.
Ο εξισλαµισµός των ελληνικών πληθυσµών, ο οποίος τις περισσότερες φορές ήταν ακούσιος,
αλλά -όχι σπάνια- και εκούσιος, είχε ξεκινήσει στην περιοχή της Μικράς Ασίας πολύ πριν από
την Άλωση της Κωνσταντινούπολης και αποτέλεσε πλήγµα για τον ελληνισµό. Στη συνέχεια
- 154 -
οι εξισλαµισµοί επεκτάθηκαν και στο χώρο της Βαλκανικής, σε περιορισµένη όµως έκταση.
Με αυτούς συνδέεται ένα µοναδικό φαινόµενο στην ιστορία των θρησκειών, αυτό του
«κρυπτοχριστιανισµού». Πολλοί χριστιανοί ασπάστηκαν τους τύπους της µουσουλµανικής
θρησκείας, διατήρησαν όµως κρυφά τη χριστιανική τους πίστη την οποία µετέδωσαν και στα
παιδιά τους. Το φαινόµενο αυτό εντοπίζεται έντονα στην περιοχή της Μικράς Ασίας, ιδιαίτερα
στον Πόντο, στην Κύπρο και στην Κρήτη, αλλά και σε περιοχές του ελλαδικού χώρου. Οι
κρυπτοχριστιανοί αποκάλυψαν την πραγµατική τους πίστη στα µέσα του 19ου αιώνα, όταν
µετά την έκδοση του Χάττι Χουµαγιούµ (αυτοκρατορικού διατάγµατος) επιτράπηκε η
ελεύθερη άσκηση της λατρείας στους οπαδούς όλων των θρησκειών (1856). Το σίγουρο
πάντως είναι ότι ο εξισλαµισµός, όπου εφαρµόστηκε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, µετέβαλε
τη σύνθεση του πληθυσµού.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (∆ΑΝΕΙΑ): Η αλλαγή της στάσης της Αγγλίας απέναντι στο Ελληνικό
Ζήτηµα επέστρεψε στην ελληνική κυβέρνηση να αναζητήσει για τη χρηµατοδότηση του
Αγώνα δανειοδότες. Για το σκοπό αυτό ο Ιωάννης Ορλάνδος, ο Ανδρέας Ζαΐµης και ο
Ανδρέας Λουριώτης αναχώρησαν στις 30 Νοεµβρίου του 1823 µε προορισµό την Αγγλία. Στις
21 Φεβρουαρίου του 1824 υπέγραψαν στο Λονδίνο συµφωνητικό µε ιδιώτες τραπεζίτες για τη
λήψη δανείου ύψους 800.000 λιρών. Αν και µικρό µέρος των χρηµάτων έφτασαν τελικά στην
Ελλάδα, εντούτοις η πολιτική σηµασία αυτού του γεγονότος είναι τεράστια αφού η Ελλάδα
απέκτησε προστάτες, οι οποίοι ενδιαφέρονταν για την ασφάλεια της επένδυσής τους. Έπειτα
από έναν περίπου χρόνο -7 Φεβρουαρίου του 1825- εκπρόσωποι της ελληνικής κυβέρνησης
και όµιλος Άγγλων κεφαλαιούχων υπέγραψαν στο Λονδίνο συµφωνητικό για το δεύτερο
δάνειο του Αγώνα, ύψους 2.000.000 λιρών Αγγλίας.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821:
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ
«Ανάστησε, Θεέ µου, ένα Μακεδόνα Αλέξανδρο»
Ιωάννης Πρίγκος εκ Πηλίου, έµπορος στο Άµστερνταµ
Το ξύπνηµα...
Ήδη, από τις τελευταίες δεκαετίες του 18ου αιώνα, οι φωνές που διατύπωναν µε απόλυτο
τρόπο την πίστη τους στις δυνάµεις του Γένους και τη βεβαιότητα για την επιτυχία της
επερχόµενης Επανάστασης πλήθαιναν συνεχώς. Όλο και λιγότεροι πλέον έστρεφαν τα
βλέµµατά τους στο «ξανθό οµόδοξο έθνος» αναζητώντας επικουρία. Τα γεγονότα του 1770,
γνωστά ως Ορλοφικά, ξεκαθάρισαν στη συνείδηση των περισσότερων ότι, όπως
χαρακτηριστικά σηµειώνει ο Ιωάννης Καποδίστριας το 1811, «ως Έλληνες όφειλαν µόνον
εκείνην την ελευθερίαν να επιθυµούν, την οποίαν οι Έλληνες ήθελον αποκτήσουν διά των
ιδίων των δυνάµεων». Και οι δυνάµεις αυτές ήταν πλέον έτοιµες, ύστερα από µια µακρά και
επώδυνη περίοδο προετοιµασίας: στα βουνά οι αρµατολοί και οι κλέφτες, στη θάλασσα οι
ατρόµητοι ναύτες του Αιγαίου, στις πόλεις και στα χωριά οι πρόκριτοι, στις παροικίες του
εξωτερικού οι πλούσιοι έµποροι και οι διανοούµενοι. «Ο καλός καιρός» είχε φτάσει. Το
µαρτυρούσαν και τα δεκάδες σχολεία που ιδρύονταν το ένα µετά το άλλο για να φωτιστούν τα
παιδιά του αναγεννηµένου έθνους και να διακηρυχθεί µε την ύπαρξή τους η αµετακίνητη
απόφαση ενός ολόκληρου λαού να ζήσει ελεύθερος µε τίµηµα ακόµη και την ίδια του τη ζωή.
Ποιος ή ποιοι όµως ήταν εκείνοι που συντόνισαν αυτές τις δυνάµεις για την έκρηξη της
Επανάστασης που θα οδηγούσε στο επιθυµητό αποτέλεσµα;
Η Φιλική Εταιρεία
Ο Ρήγας Βελεστινλής είναι αναµφισβήτητα η προσωπικότητα της ελληνικής διανόησης της
διασποράς που συνέλαβε το σχέδιο που θα οδηγούσε στην παλιγγενεσία. Η δολοφονία του,
αποτέλεσµα των συντονισµένων ενεργειών των Αυστριακών και των Οθωµανών Τούρκων,
ανέστειλε προσωρινά την προετοιµασία. Το δύσκολο αυτό έργο ανέλαβαν να συνεχίσουν
µερικά χρόνια αργότερα τρεις πατριώτες µε την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας. Ο Αθανάσιος
Τσακάλωφ, ο Εµµανουήλ Ξάνθος και ο Νικόλαος Σκουφάς ένα αποµεσήµερο του
Σεπτεµβρίου του 1814 στη µακρινή αλλά φιλόξενη Οδησσό, αγγίζοντας µε τα ακροδάχτυλά
τους ένα Ευαγγέλιο, ορκίστηκαν στο όνοµα της Αγίας και Οµουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος
να βοηθήσουν µε την οργάνωση της Φιλικής Εταιρείας στην προετοιµασία του Μεγάλου
Ξεσηκωµού. Ο αριθµός των µελών της διαρκώς µεγάλωνε, δηµιουργώντας έτσι ένα
συνωµοτικό ιστό που κάλυπτε πλέον την Οθωµανική Αυτοκρατορία. Μετά την άρνηση του Ι.
- 155 -
Καποδίστρια να αναλάβει ο ίδιος την αρχηγία της οργάνωσης, οι τρεις ιδρυτές της
απευθύνθηκαν στον Αλέξανδρο Υψηλάντη, στρατηγό του τσαρικού στρατού, ο οποίος
ενστερνίστηκε τις ιδέες της Εταιρείας µε µεγάλο ενθουσιασµό. Οι πληροφορίες ότι οι σκοποί
της είχαν αποκαλυφθεί στους Οθωµανούς Τούρκους επέσπευσαν την εφαρµογή του
επαναστατικού σχεδίου του Υψηλάντη, το οποίο προέβλεπε τη δηµιουργία στη Βαλκανική
πολλών επαναστατικών εστιών (Σερβία, Μαυροβούνιο, Μολδοβλαχία, Ήπειρος και
Πελοπόννησος).
Η Επανάσταση στις Παραδουνάβιες Ηγεµονίες
Η Επανάσταση στις Παραδουνάβιες Ηγεµονίες, σύµφωνα µε το σχέδιο του Υψηλάντη, θα είχε
κυρίως χαρακτήρα αντιπερισπασµού, ώστε η Επανάσταση στη νότια Ελλάδα και ιδιαίτερα
στην Πελοπόννησο να εξελιχθεί χωρίς την πίεση ισχυρών τουρκικών στρατευµάτων, τα οποία
θα καθηλώνονταν στην περιοχή νότια του ∆ούναβη για να αποτρέψουν περαιτέρω επέκταση
της αναταραχής. Στις 22 Φεβρουαρίου του 1822 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης πέρασε τον
ποταµό Προύθο, το φυσικό σύνορο ανάµεσα στη Ρωσία και τις αυτόνοµες Παραδουνάβιες
Ηγεµονίες, και στις 24 του ιδίου µήνα απηύθυνε από το Ιάσιο την περίφηµη επαναστατική
προκήρυξη «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος», ενώ συγχρόνως άρχισε να στρατολογεί
νέους. Στις 10 Μαρτίου στο Φωξάνι συγκροτήθηκε ο Ιερός Λόχος, που τον πυρήνα του
αποτελούσαν µαθητές του ελληνικού σχολείου της Οδησσού. Παρά την παρασπονδία του
ηγέτη των Βλάχων Θεόδωρου Βλαδιµηρέσκου, την αντίθεση του ηγεµόνα της Βλαχίας
Σκαρλάτου Καλλιµάχη και τον αφορισµό του πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄, ο Υψηλάντης
συνέχισε, καταλαµβάνοντας το Βουκουρέστι (27 Μαρτίου του 1821). Ο Ρώσος αυτοκράτορας
Αλέξανδρος Α΄ επέτρεψε τον Απρίλιο του 1821 την είσοδο τουρκικών στρατευµάτων στην
αποστρατιωτικοποιηµένη ζώνη της περιοχής του ∆ούναβη. Στις 30 Απριλίου ταχυκίνητες
τουρκικές δυνάµεις σπαχήδων υπό τον πασά της Βραΐλας Γιουσούφ Περκόφτσαλη κινήθηκαν
εναντίον των επαναστατών. Έπειτα από µια σειρά αψιµαχιών η αποφασιστική µάχη δόθηκε
στις 6-7 Ιουνίου του 1821 στο ∆ραγατσάνι, όπου, παρά τον ηρωικό αγώνα των Ιερολοχιτών -
από τριακόσιους έπεσαν µαχόµενοι παραπάνω από διακόσιοι-, τα επαναστατικά στρατεύµατα
ηττήθηκαν και ο Υψηλάντης κατέφυγε στην Αυστρία όπου και συνελήφθη. Η Επανάσταση
όµως στις Ηγεµονίες είχε πετύχει το στρατηγικό της στόχο, να απασχολήσει δηλαδή ισχυρές
τουρκικές δυνάµεις µακριά από την Ελλάδα. Ήταν η ώρα για το Μεγάλο Ξεσηκωµό.
Ο Μεγάλος Ξεσηκωµός
Η 25η Μαρτίου του 1821 είχε οριστεί ως η ηµεροµηνία έναρξης του απελευθερωτικού αγώνα
στην Πελοπόννησο. Τελικά, από τα µέσα Μαρτίου ήταν φανερό ακόµη και στους Τούρκους
ότι η ώρα είχε φτάσει. Στις 23 Μαρτίου ο Ανδρέας Λόντος ύψωσε τη σηµαία της
Επανάστασης στη Βοστίτσα (Αίγιο). Την ίδια µέρα ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο
Πετρόµπεης Μαυροµιχάλης, επικεφαλής πολλών άλλων αγωνιστών, απελευθέρωσαν την
Καλαµάτα. Στις 25 Μαρτίου ο µητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερµανός όρκισε τους
επαναστάτες στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου της Πάτρας.
Λίγες µέρες αργότερα ξέσπασε η Επανάσταση στη Στερεά Ελλάδα, και συγκεκριµένα στα
Σάλωνα, το Γαλαξίδι, το Λιδορίκι, τη Θήβα, τη Λιβαδειά και την Αθήνα. Τους επόµενους
µήνες η επαναστατική φλόγα απλώθηκε στην Κρήτη, στα νησιά του Αιγαίου, στη Θεσσαλία,
στην Ήπειρο και στη Μακεδονία. Παντού οι κατακτητές είχαν µεταβληθεί σε
πολιορκούµενους. Κλεισµένοι µέσα στα κάστρα, περιτριγυρισµένοι από τους αποφασισµένους
πολιορκητές τους, προσπαθούσαν να κερδίσουν χρόνο µέχρι να φτάσει βοήθεια. Πράγµατι, ο
Χουρσίτ πασάς, ο οποίος βρισκόταν τότε στην Ήπειρο όπου διεξήγαγε στρατιωτικές
επιχειρήσεις εναντίον του Αλή πασά, έστειλε στην Πελοπόννησο τον Μουσταφά µπέη µε
4.000 άντρες για να χτυπήσει τους επαναστάτες.
Προς την Τριπολιτσά
Ο Κολοκοτρώνης στο µεταξύ πολιορκούσε την Τριπολιτσά, πολιτικό, οικονοµικό και
στρατιωτικό κέντρο του Μοριά. Η πόλη είχε µεγάλη στρατηγική σηµασία, διότι όποιος την
είχε στην κατοχή του µπορούσε να ελέγχει όλες τις οδούς για τις άλλες πόλεις της
Πελοποννήσου. Επίσης, ήταν και η έδρα του Μόρα Βαλεσί Χουρσίτ πασά. Η πολιορκία
γινόταν συνεχώς και στενότερη. Ο Μουσταφά κατά την κάθοδό του προς την Τρίπολη σάρωσε
όποια επαναστατική εστία βρήκε στο δρόµο του, πυρπόλησε τη Βοστίτσα, έλυσε την
πολιορκία του Άργους και του Ακροκόρινθου και τελικά µπήκε στην πολιορκηµένη πόλη στις
- 156 -
6 Μαΐου του 1821.

Ο Κολοκοτρώνης προτίµησε να έχει τους Τούρκους συγκεντρωµένους µέσα στην πόλη, γι’
αυτό επέτρεψε στον Μουσταφά να περάσει δίχως µάχη. Συνεχείς προσπάθειες των
πολιορκούµενων να διασπάσουν τον κλοιό -µε κυριότερη αυτή στο Βαλτέτσι (12-13 Μαΐου)-
απέτυχαν. Στις 23 Σεπτεµβρίου του 1821 η πόλη έπεσε. Η πιο σηµαντική εστία τουρκικής
αντίστασης στη νότια Ελλάδα είχε εκλείψει, ενώ µε τα χιλιάδες όπλα και τις µεγάλες
ποσότητες πολεµοφοδίων που έπεσαν στα χέρια των Ελλήνων ενισχύθηκαν οι επαναστάτες
στις επιχειρήσεις που διεξήγαγαν στη Μεθώνη, την Πάτρα και το Ναύπλιο.
Η Επανάσταση στη Στερεά Ελλάδα
Στη Ρούµελη η πολεµική δράση των επαναστατών ήταν ιδιαίτερα σηµαντική. Τουρκικά
στρατεύµατα υπό τον Κιοσέ Μεχµέτ πασά και τον Οµέρ Βρυώνη, τα οποία είχαν αποσπαστεί
από το µέτωπο εναντίον του Αλή πασά της Ηπείρου, κατευθύνονταν προς την Ανατολική
Στερεά και από εκεί προς την Πελοπόννησο για να ενισχύσουν τον Μουσταφά. Στη γέφυρα
της Αλαµάνας ο Αθανάσιος ∆ιάκος προσπάθησε να τους εµποδίσει (23 Απριλίου 1821) χωρίς
όµως αποτέλεσµα. Ο µαρτυρικός του θάνατος ενίσχυσε το αγωνιστικό φρόνηµα των
επαναστατών της Ρούµελης και οδήγησε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο σε µια δριµεία επίθεση
εναντίον των Τούρκων στο Χάνι της Γραβιάς (8 Μαΐου 1821). Η επιτυχία αυτή των Ελλήνων
ανάγκασε τους Τούρκους να ασχοληθούν πιο σοβαρά µε την εκκαθάριση των εστιών
αντίστασης στη Στερεά.
Παρά τη νέα επιτυχία των Ελλήνων στα Βρυσάκια της Εύβοιας (15 Ιουλίου 1821), ο Οµέρ
Βρυώνης κατάφερε να λύσει την πολιορκία της Ακρόπολης των Αθηνών. Η συντριβή ωστόσο
του ισχυρού στρατιωτικού σώµατος του Μπεϊράν πασά στα Βασιλικά της Λοκρίδας από τις
δυνάµεις του Γκούρα και του ∆ιοβουνιώτη (26 Αυγούστου 1821) έκανε αδύνατη πλέον την
προσφορά οποιασδήποτε βοήθειας στους πολιορκούµενους της Πελοποννήσου.
Η Επανάσταση στην Ήπειρο, τη Θεσσαλία και τη Μακεδονία
Αντίθετα από ό,τι συνέβη στη νότια Ελλάδα, η επιτυχία οποιασδήποτε επαναστατικής
ενέργειας στις υπόλοιπες περιοχές της ηπειρωτικής χώρας ήταν µια πολύ δύσκολη υπόθεση,
αφού κοντά σε αυτές έδρευαν ισχυρότατες στρατιωτικές µονάδες των Τούρκων, έτοιµες να
επέµβουν και να καταπνίξουν στο αίµα κάθε επαναστατική κίνηση. Έτσι στην Ήπειρο η
εξέγερση στο Συράκο και τους Καλαρίτες κατεστάλη γρήγορα (Ιούνιος 1821), ενώ καλύτερη
ήταν η κατάσταση στην Άρτα, την οποία άρχισαν να πολιορκούν οι επαναστάτες (Νοέµβριος
1821). Στη Θεσσαλία ο Ανθιµος Γαζής κήρυξε την Επανάσταση στο Πήλιο (7 Μαΐου 1821),
αλλά η επίθεση των επαναστατών εναντίον του φρουρίου του Βόλου αποκρούστηκε. Λίγο
αργότερα η επέµβαση του Μαχµούτ πασά από τη Λάρισα εξάλειψε όσες εστίες αντίστασης
είχαν αποµείνει στη Θεσσαλία.
Στη Μακεδονία ο Εµµανουήλ Παππάς κήρυξε την Επανάσταση στις Καρυές του Αγίου Όρους
(17 Μαΐου 1821) και γρήγορα απελευθέρωσε το µεγαλύτερο µέρος της Χαλκιδικής.
Ισχυρότατες όµως τουρκικές δυνάµεις υπό το γενικό διοικητή της Θεσσαλονίκης Μεχµέτ Εµίν
πασά, πιο γνωστό ως Εµπού Λουµπούτ, συνέτριψαν τους επαναστάτες, αρκετοί από τους
οποίους αναζήτησαν µαζί µε τις οικογένειες τους σωτηρία στη Σκιάθο και τη Σκύρο. Όσοι
έµειναν πίσω υπέστησαν τις διώξεις των Τούρκων.
Το Αιγαίο στις φλόγες...
Λίγο µετά την έναρξη της Επανάστασης στη νότια ηπειρωτική Ελλάδα, το ένα µετά το άλλο
τα νησιά του Αρχιπελάγους άρχισαν να υψώνουν τη σηµαία της εξέγερσης. Πρωταγωνιστικό
ρόλο στο Μεγάλο Ξεσηκωµό διαδραµάτισαν η Ύδρα, οι Σπέτσες και τα Ψαρά, νησιά που
διέθεταν ισχυρό και εµπειροπόλεµο στόλο. Ακολούθησαν οι Κυκλάδες, η Κάσος, η Κάλυµνος,
η Πάτµος και τα υπόλοιπα µικρότερα νησιά. Μόνο η Ρόδος έµεινε απέξω, αφού στο λιµάνι της
ναυλοχούσε η πιο ισχυρή µοίρα του ενωµένου τουρκοαιγυπτιακού στόλου.
Η Κρήτη δεν µπορούσε να µείνει µακριά από την επαναστατική φλόγα και, παρά την
εντυπωσιακή παρουσία του ντόπιου µουσουλµανικού στοιχείου (Τουρκοκρητικοί), οι
Σφακιανοί τόλµησαν να κινηθούν εναντίον των Τούρκων. Παρά τις σφαγές και τους
απαγχονισµούς, οι επιτυχίες των επαναστατών συνεχίστηκαν. Στις 8 Μαΐου ο Λυκούργος
Λογοθέτης κήρυξε την Επανάσταση στη Σάµο, ενώ στην Κύπρο οι Τούρκοι έστειλαν ισχυρές
δυνάµεις προκειµένου να αποτρέψουν οποιαδήποτε ενέργεια.
Στη θάλασσα ήδη από τους πρώτους µήνες του Αγώνα οι ατρόµητοι µπουρλοτιέρηδες είχαν
- 157 -
πολλές και σηµαντικές επιτυχίες. Στις 27 Μαΐου του 1821 ο Ψαριανός ∆ηµήτριος
Παπανικολής κατέκαψε στο λιµάνι της Ερεσού τουρκικό δίκροτο 74 πυροβόλων, ενώ λίγο
αργότερα ο στόλος των Τριών Νήσων εµπόδισε τον Καπουδάν πασά Καρά Αλή να αποβιβάσει
ενισχύσεις στη Σάµο.
Η αντίδραση των Τούρκων: οι διωγµοί αρχίζουν
Ήδη από την αρχή της Επανάστασης ο σουλτάνος κινήθηκε εναντίον του ελληνικού στοιχείου
της Κωνσταντινούπολης. Έπειτα µάλιστα από τη διαβεβαίωση του Ρώσου πρεσβευτή
Στρόγκανοφ ότι ο τσάρος αποδοκίµαζε µετά βδελυγµίας τη στασιαστική κίνηση, σε
συνδυασµό µε τη στάση ανοχής που επέδειξαν οι διπλωµατικοί εκπρόσωποι των άλλων
ευρωπαϊκών δυνάµεων, ο σουλτάνος αποθρασύνθηκε. Ο µουσουλµανικός όχλος της Πόλης
προχώρησε µε την καθοδήγηση των επίσηµων αρχών σε πογκρόµ εναντίον του ελληνικού
στοιχείου, ενώ ο σουλτάνος προσπάθησε να εκβιάσει γνωµοδότηση του σεϊχουλισλάµη Χατζή
Χαλήλ Εφένδη, η οποία θα του επέτρεπε τη σφαγή όλων των Ελλήνων στο όνοµα της
συλλογικής ευθύνης του Γένους. Επειδή η γνωµοδότηση δεν ήταν ευνοϊκή για τις επιδιώξεις
του, αντικατέστησε τον σεϊχουλισλάµη και µόνο ο αφορισµός των επαναστατών από τον
πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ έσωσε το ελληνικό στοιχείο της Πόλης από τον αφανισµό. Εντούτοις,
δεκάδες σπουδαίοι εκπρόσωποι του Γένους κρεµάστηκαν ή αποκεφαλίστηκαν και ανάµεσά
τους ο ίδιος ο πατριάρχης ο οποίος απαγχονίστηκε στη µεσαία εξωτερική θύρα του
πατριαρχείου. Την εκδικητική µανία των Τούρκων δοκίµασαν οι ελληνικοί πληθυσµοί της
Θεσσαλονίκης, της Αδριανούπολης, της Σµύρνης, των Κυδωνιών και της Κύπρου, όπου
ολόκληρη η εκκλησιαστική ηγεσία του νησιού, µε επικεφαλής τον αρχιεπίσκοπο Κυπριανό,
θανατώθηκε. Η ατελείωτη σειρά µαρτύρων αποδεικνύει ότι η Επανάσταση είχε
εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα. Επρόκειτο µάλιστα για την εξέγερση ενός έθνους
συνειδητοποιηµένου για τις επιδιώξεις και την υπόστασή του και ως τέτοια αντιµετωπίστηκε
από τους Τούρκους.
Ο δεύτερος χρόνος αρχίζει
Η δεύτερη χρονιά της Επανάστασης άρχισε µε την ψήφιση από την Α΄ Εθνοσυνέλευση των
Ελλήνων του πρώτου από τα συνταγµατικά κείµενα που συντάχτηκαν στη διάρκεια του
Αγώνα.
Παρά τα λάθη και τις παλινωδίες, οι πρόγονοί µας διακήρυτταν µε την ενέργειά τους αυτή την
απόφασή τους να δηµιουργήσουν ένα ευνοµούµενο κράτος, αντάξιο των προσδοκιών και των
θυσιών αιώνων. Εν τω µεταξύ, ο θάνατος του «αντάρτη» πασά των Ιωαννίνων Αλή Τεπενελή
(25 Ιανουαρίου 1822) επέτρεψε στην ανώτατη τουρκική στρατιωτική διοίκηση την
απαγκίστρωση του Χουρσίτ πασά και των δυνάµεων του από την Ήπειρο και τη διάθεσή τους
για την καταστολή της Επανάστασης στη νότια Ελλάδα. Κατά την κάθοδό του προς νότο ο
Χουρσίτ έστειλε τον Οµέρ Βρυώνη να χτυπήσει το Σούλι, το οποίο είχαν σπεύσει να
βοηθήσουν στρατιωτικά σώµατα φιλελλήνων και αγωνιστών υπό τον Αλέξανδρο
Μαυροκορδάτο. Παρά την αρχική επιτυχία (µάχη στο Κοµπότι της Άρτας), το εκστρατευτικό
σώµα διαλύθηκε στις 4 Ιουλίου του 1822 στη µάχη κοντά στο Πέτα της Άρτας, ενώ οι
Σουλιώτες λίγους µήνες αργότερα αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές εστίες
τους και να καταφύγουν στα αγγλοκρατούµενα Επτάνησα (Σεπτέµβριος 1822).
Παράλληλα, η Επανάσταση αναζωπυρώθηκε στη Μακεδονία, αρχικά στην περιοχή του
Ολύµπου και κατόπιν στη Νάουσα, όπου ο πρόκριτος της πόλης Ζαφειράκης είχε εκδιώξει τις
τουρκικές αρχές. Ο Εµπού Λουµπούτ επενέβη και στις 13 Απριλίου του 1822 κατέλαβε την
πόλη. Στη συνέχεια θανάτωσε 2.000 τουλάχιστον άτοµα. Η Επανάσταση στη Μακεδονία είχε
οριστικά εκπνεύσει.
Η Επανάσταση σταθεροποιείται στη νότια Ελλάδα
Αντίθετα, το 1822 η Επανάσταση σταθεροποιήθηκε στη νότια Ελλάδα, ιδιαίτερα µετά την
καταστροφή της στρατιάς του Μαχµούτ ∆ράµαλη πασά από τον Κολοκοτρώνη στα
∆ερβενάκια.
Πριν από αυτό το σηµαντικό γεγονός και ενώ στις 20 Φεβρουαρίου του 1822 ο ενωµένος
στόλος των Τριών Νήσων είχε καταναυµαχήσει τουρκική µοίρα έξω από την Πάτρα, οι
Τούρκοι διέπραξαν ένα από τα φοβερότερα εγκλήµατά τους στη διάρκεια της ελληνικής
Επανάστασης, αλλά συγχρόνως και το πιο σηµαντικό λάθος τακτικής, τις σφαγές της Χίου.
Στις 30 Μαρτίου του 1822 ο τουρκικός στόλος υπό τον Καρά Αλή αποβίβασε χιλιάδες
- 158 -
στρατιώτες στη Χίο. Έπειτα από δύο ηµέρες όλο το νησί µετατράπηκε σε ερείπια και
περισσότεροι από 20.000 κάτοικοί του που δεν είχαν προλάβει να καταφύγουν σε γειτονικά
νησιά θανατώθηκαν ή εξανδραποδίστηκαν. Η καταστροφή αυτή γρήγορα µαθεύτηκε στην
Ευρώπη και ο αποτροπιασµός της κοινής γνώµης για το γεγονός ενίσχυσε το κίνηµα του
φιλελληνισµού και ανάγκασε τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να επαναπροσδιορίσουν τη στάση
τους απέναντι στο ελληνικό ζήτηµα. Η εκδίκηση των Ελλήνων για τις σφαγές ήταν ιδιαίτερα
εντυπωσιακή. Τη νύχτα της 6ης προς την 7η Ιουνίου του 1822, και ενώ οι Τούρκοι γιόρταζαν
το Μπαϊράµι πάνω στη ναυαρχίδα του Καρά Αλή «Μανσουρίγιε», ο Ψαριανός Κωνσταντίνος
Κανάρης κόλλησε το πυρπολικό του στο τρίκροτο, το οποίο σε λίγο µετατράπηκε σε
πυροτέχνηµα, συµπαρασύροντας στον όλεθρο το σφαγέα ναύαρχο και περισσότερους από
χίλιους ναύτες.
Το 1822 συνεχίστηκε µε µια άλλη σηµαντική επιτυχία των Ελλήνων. Ο Μαχµούτ πασάς
∆ράµαλης µε µια δύναµη 25.000 περίπου αντρών κατευθύνθηκε από τη Θεσσαλία προς την
ανατολική Πελοπόννησο µε τελικό στόχο την Τριπολιτσά. Με µεγάλη ευκολία έλυσε την
πολιορκία του Ακροκόρινθου και του Ναυπλίου, κατέλαβε το Άργος, ενώ οι ελληνικές αρχές
εγκατέλειπαν πανικόβλητες την περιοχή. Τη δύσκολη εκείνη στιγµή ο Κολοκοτρώνης,
αρχιστράτηγος πλέον, εφάρµοσε το σχέδιό του για την αντιµετώπιση του κινδύνου ο οποίος
προερχόταν από τη δράση του ∆ράµαλη. Κατέστρεψε όλες τις αποθήκες µε σιτηρά και άλλα
τρόφιµα, καθιστώντας έτσι προβληµατικό τον ανεφοδιασµό της µεγάλης στρατιάς.
Συγχρόνως, ενίσχυσε τις θέσεις που κάλυπταν τις προσβάσεις προς την Τριπολιτσά και
οχύρωσε την περιοχή των στενών στα ∆ερβενάκια για να εµποδίσει την υποχώρηση των
Τούρκων προς την Κόρινθο.
Ο ∆ράµαλης, πιεζόµενος από την έλλειψη εφοδίων, αποφάσισε να επιστρέψει στην Κόρινθο.
Ενώ οι δυνάµεις του είχαν εισέλθει στα στενά των ∆ερβενακίων (26 Ιουλίου 1822) δέχτηκαν
τη σφοδρή επίθεση των Ελλήνων και αποδεκατίστηκαν. Η πλέον σοβαρή µέχρι εκείνη τη
στιγµή προσπάθεια των Τούρκων να καταστείλουν την Επανάσταση είχε αποτύχει.
Ανάλογη ήταν και η τύχη της προσπάθειας των Τούρκων υπό τον Κιουταχή και τον Οµέρ
Βρυώνη να καταλάβουν τη στρατηγικής σηµασίας πόλη του Μεσολογγίου. Οι αµυνόµενοι
αντιστάθηκαν µε επιτυχία σε όλες τις επιθέσεις των πολιορκητών τους και το βράδυ των
Χριστουγέννων του 1822, όταν διέλυσαν τις τουρκικές δυνάµεις που έκαναν έφοδο, τους
έπεισαν να εγκαταλείψουν για την ώρα την προσπάθεια.
Η διχόνοια η δολερή κάνει την εµφάνισή της
Όταν το Μάρτιο του 1823 ξεκίνησε τις εργασίες της στο Άστρος η Β΄ Εθνοσυνέλευση, ο
αγώνας αντιµετώπιζε ήδη σοβαρή κρίση, γιατί οι αντιθέσεις ανάµεσα στους πολιτικούς και
τους στρατιωτικούς είχαν οξυνθεί ιδιαίτερα και τα οικονοµικά µέσα για τον εφοδιασµό των
αγωνιστών είχαν εξαντληθεί. Η Ευρώπη στο Συνέδριο της Βερόνας, στο τέλος του 1822, είχε
αποδοκιµάσει την ελληνική Επανάσταση, ενώ οι Τούρκοι, παρά τα έντονα εσωτερικά
προβλήµατα που είχε ο σουλτάνος µε τους γενίτσαρους, φαίνονταν αποφασισµένοι να
χτυπήσουν τους επαναστάτες και να καταστείλουν την εξέγερση. Επιχείρησαν στη διάρκεια
του 1823 αρκετές µικρής µάλλον κλίµακας εκστρατείες, µε εξαίρεση ίσως αυτήν του
Μουσταή πασά της Σκόδρας και του Οµέρ Βρυώνη το καλοκαίρι που ήταν αρκετά φιλόδοξη
και κατέληξε σε ήττα των Τούρκων στο Κεφαλόβρυσο (8 και 9 Αυγούστου 1823) κοντά στο
Καρπενήσι. Σε αυτή τη φονική µάχη οι Τούρκοι είχαν µεγάλες απώλειες, ενώ στη διάρκειά της
τραυµατίστηκε θανάσιµα ο Μάρκος Μπότσαρης, σε στρατηγικό σχέδιο του οποίου στηρίχτηκε
η διεξαγωγή της νικηφόρας µάχης. Η µάχη στο Κεφαλόβρυσο ήταν η πιο σηµαντική στιγµή
του 1823.
Η εµφύλια διαµάχη φουντώνει
Οι πρώτες αντιθέσεις ανάµεσα στους πολιτικούς και τους στρατιωτικούς εµφανίστηκαν στη
διάρκεια των εργασιών της Β΄ Εθνοσυνέλευσης το διάστηµα Μαρτίου-Απριλίου του 1823.
Τότε µεταξύ άλλων αποφασίστηκε κατάργηση των τοπικών πολιτικών οργανισµών και του
βαθµού του αρχιστράτηγου. Η κατάργηση της Πελοποννησιακής Γερουσίας, ψυχή της οποίας
ήταν ο Κολοκοτρώνης, αλλά και του βαθµού του αρχιστράτηγου τον οποίο έφερε ο Γέρος του
Μοριά, θεωρήθηκε, όχι άδικα, αποδυνάµωση του φυσικού αρχηγού των στρατιωτικών
σωµάτων.
Το χάσµα ανάµεσα στον Μαυροκορδάτο, πρόεδρο του Εκτελεστικού, και τον Κολοκοτρώνη,
- 159 -
αντιπρόεδρο, συνεχώς µεγάλωνε. Στις 16 Νοεµβρίου του 1823 οπαδοί του Κολοκοτρώνη, ο
οποίος εν τω µεταξύ είχε παραιτηθεί από αντιπρόεδρος, διέλυσαν το Βουλευτικό. Πολλά µέλη
του που δεν συµφωνούσαν µε τον Κολοκοτρώνη κατέφυγαν στο Κρανίδι και όρισαν νέα
κυβέρνηση µε πρόεδρο τον Υδραίο Γεώργιο Κουντουριώτη.
Ξεσπά ο εµφύλιος πόλεµος
Στις αρχές του 1824 υπήρχαν δύο κυβερνήσεις, η µία στην Τριπολιτσά υπό τον Πετρόµπεη
Μαυροµιχάλη και η άλλη στο Κρανίδι υπό τον Γεώργιο Κουντουριώτη. Το Μάρτιο του 1824
οι κυβερνητικοί στράφηκαν εναντίον των στρατιωτικών, κατέλαβαν τον Ακροκόρινθο και την
Τριπολιτσά και άρχισαν να πολιορκούν το Ναύπλιο το οποίο υπερασπιζόταν ο Πάνος
Κολοκοτρώνης. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης αντιλήφθηκε ότι οι εξελίξεις απέβαιναν σε
βάρος του και γι’ αυτόν το λόγο προχώρησε σε συνδιαλλαγή µε τον Κουντουριώτη και
παρέδωσε το Ναύπλιο µε αντάλλαγµα τη χορήγηση αµνηστίας. Έτσι τελείωσε η πρώτη φάση
του εµφύλιου πολέµου. Η επιδίωξη όµως του Κουντουριώτη, από το ένα µέρος, και του
Ανδρέα Λόντου και του Ανδρέα Ζαΐµη, από το άλλο, να εξασφαλίσουν ηγετικό ρόλο στα
στρατιωτικά και τα πολιτικά πράγµατα δηµιούργησε νέους συσχετισµούς δυνάµεων, που
διαµορφώθηκαν αυτήν τη φορά και µε τοπικά κριτήρια. Τον Κουντουριώτη τον υποστήριζαν
Υδραίοι, Σπετσιώτες και Ρουµελιώτες οπλαρχηγοί, ενώ οι Πελοποννήσιοι στρατιωτικοί και
πολιτικοί ηγέτες είχαν συνασπιστεί γύρω από τον Κολοκοτρώνη, τον Λόντο και τον Ζαΐµη. Η
άρνηση ορισµένων περιοχών της Πελοποννήσου να πληρώσουν στην κυβέρνηση φόρο
αποτέλεσε την αφορµή για την έκρηξη της δεύτερης φάσης του εµφυλίου. Σφοδρές
συγκρούσεις σηµειώθηκαν σε πολλές περιοχές της Πελοποννήσου, τις οποίες συνήθως
ακολούθησαν καταστροφές χωριών και λεηλασίες. Ανάµεσα στους νεκρούς ήταν και ο γιος
του Κολοκοτρώνη, Πάνος. Το γεγονός αυτό κλόνισε σοβαρά τον Γέρο του Μοριά, ο οποίος
στις αρχές του ∆εκεµβρίου του 1824 αποφάσισε να παραδοθεί.
Στις 6 Φεβρουαρίου του 1825 ο Κολοκοτρώνης, οι ∆εληγιανναίοι και ο Νοταράς
φυλακίστηκαν στη Μονή του Προφήτη Ηλία της Ύδρας. Τον Απρίλιο παραδόθηκε και ο
Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο οποίος φυλακίστηκε στην Ακρόπολη των Αθηνών. Στις 5 Ιουνίου
του 1825 δολοφονήθηκε από ανθρώπους του Γκούρα. Αυτό ήταν το αιµατηρό τέλος ενός
επώδυνου πολέµου, τη στιγµή που είχε κάνει την εµφάνισή του ο Ιµπραήµ πασάς και η
Επανάσταση βρισκόταν σε µεγάλο κίνδυνο.
Οι Τούρκοι είναι ακόµη εδώ...
Το σχέδιο των Τούρκων προέβλεπε την καταστολή όλων των επαναστατικών εστιών, όπου και
αν βρίσκονταν, σε συνεργασία µε τους Αιγυπτίους του Μωχάµετ Άλι. Η Κρήτη είχε
προσφερθεί ως αντάλλαγµα στον αντιβασιλέα της Αιγύπτου για τη βοήθειά του στην
αντιµετώπιση της εξέγερσης στη νότια Ελλάδα. Ο Αιγύπτιος Χουσεΐν, γενικός διοικητής της
Κρήτης, κατάφερε, έπειτα από πολλές προσπάθειες, να διαλύσει στα µέσα του Μαΐου του
1824 όλα τα ένοπλα επαναστατικά σώµατα του νησιού. Στη συνέχεια οι Αιγύπτιοι στράφηκαν
εναντίον της Κάσου. Οι γενναίοι κάτοικοι του νησιού στήριξαν µε τον ισχυρό τους στόλο την
Επανάσταση στην Κρήτη. Παρά τις απεγνωσµένες εκκλήσεις των Κάσιων για βοήθεια, κυρίως
προς την Ύδρα, τη νύχτα της 28ης προς την 29η Μαΐου του 1824 τα τουρκοαιγυπτιακά
στρατεύµατα αποβιβάστηκαν, ύστερα από σφοδρό κανονιοβολισµό, σε µια απόκρηµνη ακτή
του νησιού. Μέσα σε λίγες ώρες το µικρό νησί είχε µετατραπεί σε σωρούς φλεγόµενων
ερειπίων, ενώ εκατοντάδες κάτοικοί του σφαγιάστηκαν ή σύρθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της
Αιγύπτου. Μετά το ολοκαύτωµα της Κάσου, σειρά είχαν τα Ψαρά. Στις 21 Ιουνίου 10.000
Τούρκοι στρατιώτες αποβιβάστηκαν στο νησί και αµέσως άρχισαν τις σφαγές και τις
πυρπολήσεις. Οι περισσότεροι από τους 7.000 υπερασπιστές έπεσαν µαχόµενοι, ενώ αρκετοί
από εκείνους που διέφυγαν την αιχµαλωσία κατέφυγαν στις Κυκλάδες.
Ο ελληνικός στόλος προσπάθησε πολλές φορές να πλήξει τον τουρκικό µε επιθέσεις
πυρπολικών. Στις 5 Αυγούστου του 1824 ο Κανάρης, ο Ματρόζος και ο Βατικιώτης
κατέκαψαν µια τουρκική φρεγάτα και δύο άλλα µικρότερα πλοία στο Στενό της Μυκάλης. Οι
συγκρούσεις συνεχίστηκαν όλο τον Αύγουστο, µε αποκορύφωµα τη ναυµαχία του Γέροντα
(29 Αυγούστου 1824) στη διάρκεια της οποίας ο τουρκικός στόλος είχε αρκετές απώλειες.
Αυτές οι ναυτικές επιτυχίες ενίσχυσαν το ηθικό των αγωνιστών σε µια δύσκολη στιγµή, όταν
φούντωνε και πάλι ο εµφύλιος σπαραγµός.
Η εκστρατεία του Ιµπραήµ
- 160 -
Οι Τούρκοι είχαν επιτύχει να εξουδετερώσουν δύο νησιά µε ισχυρό στόλο, τα Ψαρά και την
Κάσο, και όλες τις επαναστατικές εστίες στην Κρήτη. Από την άλλη, λόγω της εµφύλιας
σύγκρουσης, η θέση των Ελλήνων απέναντι στους Τούρκους και τις Μεγάλες ∆υνάµεις
µαρτυρούσε αδυναµία. Ευτυχής συγκυρία για τις ελληνικές επιδιώξεις ήταν η αλλαγή της
πολιτικής της Αγγλίας απέναντι στην Οθωµανική Αυτοκρατορία και ο επαναπροσδιορισµός
αναγκαστικά από τις υπόλοιπες δυνάµεις της στάσης τους σχετικά µε το περίφηµο ∆όγµα της
Ακεραιότητας του Μεγάλου Ασθενούς. Το Ανατολικό Ζήτηµα έµπαινε σε µια νέα φάση, που
σύντοµα µέσα από παλινωδίες θα οδηγούσε στην αναγνώριση της ελληνικής ανεξαρτησίας.
Πριν από όλα αυτά όµως ο νότος της ελληνικής χερσονήσου θα γνώριζε την ισχύ των όπλων
και µια σηµαντική στρατιωτική φυσιογνωµία, τον Ιµπραήµ πασά, γιο του αντιβασιλέα της
Αιγύπτου Μωχάµετ Άλι. Ο Ιµπραήµ, επικεφαλής ενός ισχυρότατου εκστρατευτικού σώµατος
Τουρκοαιγυπτίων, αποβιβάστηκε το Φεβρουάριο του 1825 στη Μεθώνη. Με αυτό τον τρόπο
εφαρµόστηκε η συµφωνία ανάµεσα στην Οθωµανική Αυτοκρατορία και την Αίγυπτο, η οποία
προέβλεπε καταστολή της ελληνικής Επανάστασης από τους Αιγυπτίους µε αντάλλαγµα την
παραχώρηση από την Πύλη στον Μωχάµετ Άλι της Κρήτης. Η κυβέρνηση Κουντουριώτη
αιφνιδιάστηκε και προσπάθησε να αντιδράσει µε σπασµωδικές µάλλον κινήσεις.
Ο Ιµπραήµ όµως δεν ήταν εύκολος αντίπαλος. Ο στρατός του ήταν οργανωµένος από Γάλλους
στρατιωτικούς συµβούλους κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα και δεν είχε κανένα πρόβληµα
απέναντι σε επαναστάτες που είχαν χάσει όχι µόνο την αρχική τους ορµή αλλά και το ηθικό
τους από τις µακροχρόνιες εµφύλιες διαµάχες.
Ο Ιµπραήµ εν δράσει...
Η πρώτη µάχη ανάµεσα στους Έλληνες και τα στρατεύµατα του Ιµπραήµ δόθηκε στο
Κρεµµύδι κοντά στο Νεόκαστρο, στις 7 Απριλίου του 1825, όπου τα ελληνικά σώµατα
διαλύθηκαν αφήνοντας πίσω εκατοντάδες νεκρούς.
Ο επόµενος στόχος του Ιµπραήµ ήταν η Σφακτηρία, η οποία καταλήφθηκε στις 26 Απριλίου
του 1825. Στη διάρκεια της µάχης, ανάµεσα στους πολλούς που έπεσαν ήταν ο Αναγνωσταράς
και ο φιλέλληνας Σανταρόζα. Τα ελληνικά πλοία που ναυλοχούσαν στον κόλπο κατόρθωσαν
να διαφύγουν διασώζοντας εκατοντάδες µαχητές. Τελευταίος διέσπασε τον κλοιό των
πολιορκητών ο «Άρης» του Τσαµαδού, µε πλοίαρχο τον Σαχτούρη. Το «περήφανο» πλοίο
ξέφυγε βαλλόµενο από τα πλοία των Αιγυπτίων, διασώζοντας µεταξύ άλλων και τον
Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Το πλοίο-θρύλος «έζησε» εκατό περίπου χρόνια, µέχρι που
άδοξοι φωστήρες αποφάσισαν να το βυθίσουν «εν χορδαίς και οργάνω» έξω από το
ναύσταθµο της Σαλαµίνας, διότι «δεν συνέφερε η συντήρησή του» (1921).
Η αδυναµία των Ελλήνων να τον σταµατήσουν επέτρεψε στον Ιµπραήµ να εισχωρήσει στη
Μεσσηνιακή Μάνη. Εκεί προσπάθησε µάταια να τον αναχαιτίσει στην περιοχή Μανιάκι ο
Γρηγόριος ∆ικαίος ή Παπαφλέσσας. Στην άνιση µάχη έπεσε µαχόµενος ο Παπαφλέσσας (20
Μαΐου του 1825). Ο δρόµος για την Τριπολιτσά ήταν πλέον ανοιχτός. Η κυβέρνηση έσπευσε
να αµνηστεύσει τον Κολοκοτρώνη, αλλά η πρωτεύουσα του Μοριά έπεσε στα χέρια των
Αιγυπτίων στις 11 Ιουνίου. Την εποµένη εισέβαλαν στην Αργολίδα µε σκοπό να χτυπήσουν το
Ναύπλιο. Ο Μακρυγιάννης όµως, ο ∆ηµήτριος Υψηλάντης και ο Κωνσταντίνος
Μαυροµιχάλης είχαν διαφορετική γνώµη. Στους Μύλους κοντά στο Άργος µε τριακόσιους
µόνο άντρες ανάγκασαν τον Ιµπραήµ να οπισθοχωρήσει στην Τριπολιτσά (13 Ιουνίου).
Το φθινόπωρο του 1825 εκτός από το Ναύπλιο, τη Μάνη και τα βουνά η Επανάσταση στην
Πελοπόννησο είχε εκπνεύσει. Το Νοέµβριο του ίδιου έτους ο Ιµπραήµ κινήθηκε προς το
Μεσολόγγι για να ενισχύσει τον Κιουταχή.
Πάλι το Μεσολόγγι...
Η πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου από τους Τούρκους απέτυχε. Η κατοχή όµως από τους
επαναστάτες αυτού του τόσο σηµαντικού συγκοινωνιακού κέντρου της δυτικής Ελλάδας
ανάγκασε τον Κιουταχή πασά να επανέλθει µπροστά από το χαµηλό τείχος της ηρωικής πόλης
τον Απρίλιο του 1825 (20 Απριλίου), αποφασισµένος αυτή τη φορά να την καταλάβει. Οι
5.000 υπερασπιστές της πόλης κατόρθωσαν να κρατήσουν µακριά τους Τούρκους για ένα
ιδιαίτερα µεγάλο χρονικό διάστηµα. Σε αυτή τους την επιτυχία συνέβαλαν ο αντιπερισπασµός
του Καραϊσκάκη, ο οποίος συνεχώς παρενοχλούσε τους Τούρκους, αλλά και ο ανεφοδιασµός
της πόλης από µοίρα του ελληνικού στόλου. Τον Οκτώβριο η πολιορκία έχει ουσιαστικά λυθεί
και ο Κιουταχής αποσύρθηκε στο όρος Ζυγός, ενώ ο Καραϊσκάκης εισήλθε στην πόλη. Η
- 161 -
κατάσταση αυτή γρήγορα ανατράπηκε, το ∆εκέµβριο της ίδιας χρονιάς, µε την άφιξη στην
περιοχή του Ιµπραήµ. Ξεκινούσε πλέον η δεύτερη και πιο δύσκολη φάση της πολιορκίας του
Μεσολογγίου. Περισσότεροι από 25.000 Τούρκοι και Αιγύπτιοι άρχιζαν να πιέζουν ασφυκτικά
την πόλη. Στις 25 Φεβρουαρίου του 1826 οι πολιορκητές επιτέθηκαν στα δύο ζωτικής
σηµασίας για την άµυνα της πόλης νησάκια της λιµνοθάλασσας, Βασιλάδι και Κλείσοβα. Το
Βασιλάδι έπεσε έπειτα από φοβερές µάχες σώµα µε σώµα, ενώ η Κλείσοβα κατάφερε να
απωθήσει τους επιτιθέµενους, οι οποίοι υποχώρησαν αφήνοντας πίσω τους δεκάδες νεκρούς.
Ο ανεφοδιασµός όµως πλέον του Μεσολογγίου γινόταν µέρα µε τη µέρα πιο δύσκολος. Στις
αρχές Απριλίου ο Μιαούλης προσπάθησε να ανεφοδιάσει την πόλη, αλλά απέτυχε. Οι θάνατοι
από την πείνα αυξάνονταν συνεχώς. Τελικά, στο συµβούλιο των οπλαρχηγών και των
προκρίτων αποφασίστηκε η Έξοδος.
«Βλέποντες τον εαυτόν µας, το στράτευµα και τους πολίτας εν γένει, µικρούς και µεγάλους,
παρ’ ελπίδα υστερηµένους από όλα τα κατεπείγοντα της ζωής προ σαράντα ηµέρας και ότι
εκπληρώσαµεν τα χρέη µας ως πιστοί στρατιώται της πατρίδος εις την στενή πολιορκίαν
ταύτην και ότι, εάν µιαν ηµέραν υποµείνωµεν περισσότερον, θέλοµεν αποθάνει όρθιοι εις τους
δρόµους όλοι. Θεωρούντες εκ του άλλου ότι µας εξέλιπεν κάθε ελπίς βοηθείας και
προµηθείας, τόσον από τη θάλασσαν, καθώς και από την ξηράν ώστε να δυνηθώµεν να
βαστάζωµεν, ενώ ευρισκόµεθα νικηταί του εχθρού, αποφασίσαµεν οµοφώνως: η έξοδός µας
να γίνει βράδυ, εις τας δύο ώρας της νυκτός 10 Απριλίου, ηµέρα Σάββατο και ξηµερώνοντας
των Βαΐων».
Τρεις φάλαγγες των χιλίων αντρών η καθεµία όρµησαν εναντίον των πολιορκητών, οι οποίοι
υποδέχτηκαν τους γενναίους αγωνιστές µε καταιγισµό πυρών, αφού το σχέδιό τους είχε
προδοθεί.
Η επέµβαση του Μουστάµπεη µε 3.000 έµπειρους Αλβανούς πεζούς και ιππείς υπήρξε
καταλυτική στην εξέλιξη του εγχειρήµατος. Λίγοι κατάφεραν να ξεφύγουν. Το Μεσολόγγι
έπεσε και οι σφαγές που ακολούθησαν κράτησαν δύο ηµέρες. Ο απόηχος των γεγονότων που
διαδραµατίστηκαν µπροστά στο «φράχτη» αναζωπύρωσαν το πνεύµα του φιλελληνισµού στην
Ευρώπη το οποίο είχε αρχίσει να φθίνει.
Το τέλος της Επανάστασης;
Μετά την κατάληψη του Μεσολογγίου ο Ιµπραήµ επέστρεψε στην Πελοπόννησο, ενώ ο
Κιουταχής κατευθύνθηκε προς την Αθήνα. Όταν έφτασε µε πολυάριθµο στρατό έξω από την
πόλη, οι υπερασπιστές της υπό τον Γιάννη Γκούρα αποσύρθηκαν στο φρούριο της Ακρόπολης,
την οποία οι Τούρκοι άρχισαν να πολιορκούν. Ο Καραϊσκάκης προσπάθησε να δηµιουργήσει
αντιπερισπασµό παρασύροντας τους Τούρκους σε µάχη. Τα κατάφερε µε την επίθεση εναντίον
τµήµατος των πολιορκητών στην περιοχή του Χαϊδαρίου (6 Αυγούστου του 1826). Τα θετικά
για τους Έλληνες αποτελέσµατα της µάχης στο Χαϊδάρι ανατράπηκαν δύο ηµέρες αργότερα,
όταν ο Κιουταχής µε ολοµέτωπη επίθεση ανέτρεψε τις ελληνικές δυνάµεις. Στη συνέχεια, ο
Τούρκος στρατηγός στράφηκε εναντίον της Ακρόπολης την οποία άρχισε να πολιορκεί. Παρά
το θανάσιµο τραυµατισµό του Γκούρα (1 Οκτωβρίου του 1826), οι υπερασπιστές του κάστρου
αντέδρασαν µε επιτυχία στις τουρκικές επιθέσεις. Ύστερα από κάποιες εκκαθαριστικές
επιχειρήσεις στη Βοιωτία, ο Καραϊσκάκης επέστρεψε στην Αττική -στρατοπέδευσε στο
Κερατσίνι- το Μάρτιο του 1827. Ήταν αποφασισµένος να λύσει την πολιορκία. Μέχρι τις 23
Απριλίου έγιναν πολλές αψιµαχίες, οι περισσότερες από τις οποίες υπήρξαν νικηφόρες για τα
ελληνικά όπλα. Ανήµερα της γιορτής του ο αρχιστράτηγος, αν και άρρωστος, πήρε µέρος σε
µια συµπλοκή κοντά στο Φάληρο, στη διάρκεια της οποίας τραυµατίστηκε. Λίγες ώρες
αργότερα ο «γιος της καλόγριας» πέρασε στο πάνθεον των ηρώων του Αγώνα της
Ανεξαρτησίας. Ένα µήνα αργότερα, στις 25 Μαΐου, η Ακρόπολη παραδόθηκε.
Θάνατος στους προσκυνηµένους
Ο Ιµπραήµ µετά την επιστροφή του στην Πελοπόννησο προσπάθησε να εξαφανίσει όλες τις
επαναστατικές εστίες που υπήρχαν ακόµη στο Μοριά. Κινήθηκε δύο φορές εναντίον του
άπαρτου κάστρου της Μάνης. Απέτυχε όµως και στις δύο (Ιούνιος και Αύγουστος του 1826).
Ο Κολοκοτρώνης εφαρµόζοντας την τακτική του ανταρτοπόλεµου κατόρθωσε να φέρει σε
δύσκολη θέση τον Αιγύπτιο πασά. Την άνοιξη όµως, και ιδιαίτερα το καλοκαίρι του 1827, η
κατάσταση άρχισε να γίνεται επικίνδυνη για την έκβαση της Επανάστασης. Ο Ιµπραήµ άρχισε
να καταστρέφει την αγροτική παραγωγή και οι αγρότες της Πελοποννήσου µπροστά στον
- 162 -
κίνδυνο του λιµού δήλωσαν υποταγή, «προσκύνησαν». Ο Κολοκοτρώνης στα

«Αποµνηµονεύµατά» του σηµειώνει χαρακτηριστικά: «Μόνον εις τον καιρόν του
προσκυνήµατος εφοβήθηκα διά την πατρίδα µου». Ο Γέρος του Μοριά εξαπέλυσε τα
παλικάρια του στα χωριά που δήλωσαν υποταγή και πότε µε το καλό πότε µε το άγριο
κατάφερε να κρατήσει αναµµένη τη φλόγα της Επανάστασης που τρεµόσβηνε. Ωστόσο, οι
Μεγάλες ∆υνάµεις είχαν κατανοήσει ότι στην Ελλάδα είχε δηµιουργηθεί µια κατάσταση που
αργά ή γρήγορα θα οδηγούσε σε ανεξέλεγκτες εξελίξεις, σε διαµελισµό ή ακόµη και σε
αφανισµό της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας. Είχε φτάσει η ώρα για δράση.
Από το Ναβαρίνο στον Καποδίστρια
Η ναυµαχία στο Ναβαρίνο, στις 20 Οκτωβρίου του 1827, ένα απροσδόκητο γεγονός για την
αγγλική διπλωµατία, αποτελεί τον καταλύτη που επιτάχυνε δραµατικά τις εξελίξεις για τη
δηµιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους και κατ’ επέκταση για τη δυναµική έκφραση
όλων τα λαών της περιοχής στη βάση της αρχής των εθνοτήτων που κυριαρχούσε εκείνη την
εποχή στην Ευρώπη. Η καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου από τον ενωµένο
συµµαχικό έκανε επιτακτική την απαγκίστρωση των δυνάµεων του Ιµπραήµ από την
Πελοπόννησο, οι οποίες είχαν αποµείνει αποκοµµένες από τη βάση εφοδιασµού τους, την
Αίγυπτο. Αυτό τελικά έγινε µε τη Σύµβαση της Αλεξάνδρειας (9 Αυγούστου του 1828) που
υπογράφηκε ανάµεσα στην Αγγλία και τον Μωχάµετ Άλι.
Εν τω µεταξύ, στις αρχές του 1828 έφτασε στην Ελλάδα ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος
είχε εκλεγεί κυβερνήτης µε επταετή θητεία από τα µέλη της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης στην
Τροιζήνα.
Ο παλιός διπλωµάτης του τσάρου κατόρθωσε, εκµεταλλευόµενος µε αριστοτεχνικό τρόπο τη
ρωσοφοβία της Αγγλίας και της Γαλλίας, η οποία είχε φτάσει στην υπερβολή εξαιτίας του
Ρωσοτουρκικού Πολέµου του 1828-1829, να συµβάλει στη θετική εξέλιξη του Ελληνικού
Ζητήµατος. Στις 3 Φεβρουαρίου του 1830 υπογράφηκε το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, που
αποτελεί και τη γενέθλια πράξη του νέου ελληνικού κράτους.
Το γένος των Ελλήνων δηµιούργησε µε τους αγώνες του µια κρατική οντότητα πολύ
εύθραυστη, µε ιδιαίτερα περιορισµένα σύνορα, η οποία σε λιγότερο από έναν αιώνα σχεδόν θα
τριπλασιαζόταν.
ΖΑΪΜΗΣ ΑΝ∆ΡΕΑΣ: Προεστός των Καλαβρύτων, όπου και γεννήθηκε -στην Κερπινή- το
1791. Φιλικός, οπλαρχηγός και πολιτικός. Γιος του Ασηµάκη Ζαΐµη, ίσως ο σηµαντικότερος
εκπρόσωπος της επιφανούς οικογένειάς του. Μυήθηκε από τον Ανδρέα Λόντο στη Φιλική
Εταιρεία το 1819 και συµµετείχε ενεργά στην προετοιµασία του Αγώνα. Μαζί µε τον Παλαιών
Πατρών Γερµανό ύψωσε τη σηµαία της Επανάστασης στην Πάτρα και πήρε µέρος στην
πολιορκία του κάστρου της πόλης.
Ανέπτυξε πολιτική δράση ως µέλος του Αχαϊκού ∆ιευθυντηρίου και συµµετείχε µε δικό του
στρατιωτικό σώµα στην απόκρουση του ∆ράµαλη και στη λύση της πρώτης πολιορκίας του
Μεσολογγίου (∆εκέµβριος του 1822).
Την περίοδο του εµφυλίου, παρά τη διαλλακτική του στάση, αναγκάστηκε να αποσυρθεί,
προσωρινά, µετά την επικράτηση των κυβερνητικών και να εγκαταλείψει την Πελοπόννησο.
Επανήλθε στο προσκήνιο των στρατιωτικών επιχειρήσεων όταν ο Ιµπραήµ απειλούσε την
Πελοπόννησο. Υπήρξε µέλος της Α΄ και της Β΄ Εθνοσυνέλευσης, του Εκτελεστικού Σώµατος,
αλλά και πρόεδρος της ∆ιοικητικής Επιτροπής της Ελλάδας µέχρι την άφιξη του Καποδίστρια
στην αρχή και αργότερα, µετά τη δολοφονία του κυβερνήτη, µέχρι την άφιξη του Όθωνα. Στα
χρόνια του Καποδίστρια συµµετείχε στο Πανελλήνιο, συµβουλευτικό όργανο του κυβερνήτη
Καποδίστρια. Τελείωσε την πολιτική του σταδιοδροµία την περίοδο του Όθωνα ως
αντιπρόεδρος του Συµβουλίου Επικρατείας και πρόεδρος του Υπουργικού Συµβουλίου.
Η ικανότητα και η συνέπεια του Ανδρέα Ζαΐµη αναγνωρίστηκαν από τους φίλους, αλλά και
τους πολιτικούς του αντιπάλους. Πέθανε στην Αθήνα το 1840.
ΖΑΪΜΗΣ ΑΣΗΜΑΚΗΣ: Προεστός των Καλαβρύτων (Κερπινή, 1745). Έφορος της Φιλικής
Εταιρείας στην Πελοπόννησο, µέλος της Πελοποννησιακής Γερουσίας, υπέστη διώξεις στη
διάρκεια του εµφυλίου ως αντίπαλος του Κουντουριώτη. Πέθανε στο Ναύπλιο το 1826.
ΖΑΦΕΙΡΑΚΗΣ ΘΕΟ∆ΟΣΙΟΥ: Πλούσιος πρόκριτος της Νάουσας, ο οποίος έπειτα από µια
µάλλον αµφίσηµη στάση πριν από την Ελληνική Επανάσταση κατηχήθηκε το 1820 στη
Φιλική Εταιρεία και συµµετείχε µε ενθουσιασµό στην προετοιµασία του Μεγάλου
- 163 -
Ξεσηκωµού. Μετά την αποτυχία της Επανάστασης στη Χαλκιδική, οι Τούρκοι επιτέθηκαν
εναντίον της Νάουσας, την οποία και πολιόρκησαν. Στις 10 Απριλίου του 1822 η πόλη
καταλήφθηκε και ο Ζαφειράκης, αν και στην αρχή κατόρθωσε να διαφύγει, τελικά σκοτώθηκε
σε µάχη µε τους Τούρκους κοντά στη Βέροια.
ΖΥΓΟΜΑΛΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ: Λόγιος και δάσκαλος από το Ναύπλιο. Γεννήθηκε το 1498. Τα
πρώτα γράµµατα τα έµαθε στην πατρίδα του και συµπλήρωσε τη µόρφωσή του στη
Μονεµβασιά. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πανεπιστήµιο της Πάντοβα. Επέστρεψε στην
πατρίδα του και λίγο αργότερα πήγε στην Αδριανούπολη για να εργαστεί ως δάσκαλος, έπειτα
από πρόσκληση του µητροπολίτη της περιοχής Ιωάσαφ, τον οποίο ακολούθησε το 1556 στην
Κωνσταντινούπολη, όταν έγινε πατριάρχης. Ίδρυσαν µαζί το πρώτο (επιβεβαιωµένο)
πατριαρχικό σχολείο όπου δίδαξε για αρκετά χρόνια. Συµµετείχε στο διάλογο ανάµεσα στο
πατριαρχείο και τους προτεστάντες. Το συγγραφικό του έργο υπήρξε µικρό («Επίτοµη
Γραµµατική», βιογραφία του δασκάλου του, Σταυράκιου Μαλαξού κ.λπ.). Πέθανε το 1567.
ΗΣΑΪΑΣ: Φιλικός και αγωνιστής, ιεράρχης, επίσκοπος Σαλώνων. Γεννήθηκε στη ∆εσφίνα
της Παρνασσίδας το 1778.
Ακολούθησε νωρίς το µοναχικό βίο και χειροτονήθηκε επίσκοπος Σαλώνων από τον
πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ το 1818 στην Κωνσταντινούπολη. Πιθανότατα τότε µυήθηκε και στη
Φιλική Εταιρεία.
Από την επισκοπική του έδρα αγωνίστηκε για την προετοιµασία της Επανάστασης στη
Φωκίδα και αναδείχθηκε σε έναν από τους πρωτεργάτες της εξέγερσης στην Ανατολική
Στερεά.
Στις 27 Μαρτίου του 1821 χοροστάτησε στην επίσηµη δοξολογία που έγινε στον Όσιο Λουκά
για την έναρξη του Αγώνα. Όταν οι οπλαρχηγοί της Στερεάς αποφάσισαν να ανακόψουν τα
στρατεύµατα του Κιοσέ Μεχµέτ και του Οµέρ Βρυώνη στην πεδιάδα του Σπερχειού
(Αλαµάνα), πολέµησε ως απλός στρατιώτης στο σώµα του Πανουργιά που οχυρώθηκε στη
Χαλκοµάτα. Στη µάχη που έγινε ο επίσκοπος έπεσε στα χέρια των Τούρκων και
αποκεφαλίστηκε.
ΘΕΟ∆ΩΡΗΤΟΣ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ: Γεννήθηκε στη Στεµνίτσα της Γορτυνίας το 1787.
Εκλέχτηκε επίσκοπος Βρεσθένης Λακεδαίµονος το 1813. Το 1819 µυήθηκε στη Φιλική
Εταιρεία και ανέπτυξε σπουδαία δράση. Μετά την έναρξη της Επανάστασης πήρε µέρος σε
πολλές µάχες (Βαλτέτσι, ∆ολιανά και άλλες). Το 1822 δέχτηκε να παραδοθεί στους Τούρκους
ως όµηρος στο Ναύπλιο. ∆εινοπάθησε αλλά τελικά απελευθερώθηκε από τον Κολοκοτρώνη.
Ασχολήθηκε παράλληλα µε την πολιτική και διατέλεσε πρώτος πρόεδρος της
Πελοποννησιακής Γερουσίας. Πέθανε το 1834 και τάφηκε µε δηµόσια δαπάνη στη Μονή
Πετράκη.
ΘΕΟΤΟΚΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ: Λόγιος κληρικός, σηµαντικός εκπρόσωπος του Νεοελληνικού
∆ιαφωτισµού. Το κοσµικό του όνοµα ήταν Νικόλαος και γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1731.
Πατέρας του ήταν ο ευπατρίδης Στέφανος Θεοτόκης. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στην
Κέρκυρα, πήγε στην Ιταλία. Εκεί παρακολούθησε µαθήµατα φιλοσοφίας και µαθηµατικών
στα πανεπιστήµια της Μπολόνια και της Πάντοβα. Το 1756 επέστρεψε στην πατρίδα του και
το 1762 έγινε ιεροµόναχος. ∆ιορίστηκε δάσκαλος στην Κέρκυρα, ενώ συγχρόνως έγινε
γνωστός για τους λόγους του ως ιεροκήρυκα.
Λίγο αργότερα µετέβη στο Ιάσιο όπου δίδαξε στην τοπική σχολή φυσική. Μαζί µε τον
Βούλγαρη υποστήριξε την εισαγωγή της διδασκαλίας της φυσικής στα σχολεία. Αναγκάστηκε
να φύγει από το Ιάσιο λόγω της αντίδρασης των συντηρητικών κύκλων. Το 1765 πήγε στη
Λειψία όπου εξέδωσε διάφορα συγγράµµατα. Το 1779 αναγορεύτηκε αρχιεπίσκοπος
Σλαβινίου και Χερσώνος - διαδέχτηκε τον Ευγένιο Βούλγαρη. Λίγο αργότερα µετατέθηκε
στην αρχιεπισκοπή Αστραχανίου και Σταυρουπόλεως. Πέθανε στη Μόσχα το 1800 ή το 1805.
Ο Θεοτόκης ήταν υπέρµαχος της ορθοδοξίας και θερµός υποστηρικτής της παιδείας, αν και
σαφώς πιο συντηρητικός από τον Βούλγαρη. Το 1794 δηµοσίευσε ανώνυµα ένα σύγγραµµα
εναντίον του Βολταίρου. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το έργο του «Κυριακοδρόµιον», το οποίο
αποτελεί ερµηνεία των Ευαγγελίων, των Πράξεων των Αποστόλων και των Επιστολών που
διαβάζονται τις Κυριακές στις εκκλησίες. Το έργο αυτό, ιδιαίτερα χρήσιµο όταν
πρωτοεµφανίστηκε, αργότερα αποτέλεσε εµπόδιο στην περαιτέρω εξέλιξη της εκκλησιαστικής
ρητορείας.
- 164 -
ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟΣ ∆ΟΜΗΝΙΚΟΣ Ή ΕΛ ΓΚΡΕΚΟ: Σπουδαίος ζωγράφος της

Αναγέννησης. Γεννήθηκε το 1541 στο Χάνδακα της βενετοκρατούµενης Κρήτης. ∆ιδάχτηκε
βυζαντινή αγιογραφία και ανάµεσα στο 1560 και το 1567 πήγε στη Βενετία, όπου δέχτηκε την
επίδραση του Μπασάνο και του Τιντορέτο και εργάστηκε στο εργαστήριο του Τιτσιάνο. Το
1577 εγκαταστάθηκε οριστικά στο Τολέδο της Ισπανίας, όπου δηµιούργησε το πιο µεγάλο
µέρος του έργου του. Τα έργα του υπέγραψε στη µητρική του γλώσσα: «∆οµήνικος
Θεοτοκόπουλος Κρης εποίει». Εγκατέλειψε στη ζωγραφική του τους ζεστούς τόνους που
επικρατούσαν στα έργα καλλιτεχνών στη Βενετία και τη Ρώµη και προτίµησε τα ωχρά και
ψυχρά χρώµατα, τον εξωπραγµατικό φωτισµό, εκφράζοντας µια µυστικιστική διάθεση και µια
σχεδόν εξπρεσιονιστική ένταση. Ζωγράφιζε τα πρόσωπα µακρόστενα. Με την εικονογράφηση
του Εικονοστασίου του Αγίου ∆οµήνικου του Παλαιού άρχισε η δεύτερη περίοδος του έργου
του, η περίοδος της ωριµότητας. Έπειτα από µια σειρά έργων θρησκευτικού περιεχοµένου
(«Ανάληψη της Θεοτόκου», «Αγία Τριάδα», «Προσκύνηση των Ποιµένων» κ.ά.), φιλοτέχνησε
το 1584 τον «Ενταφιασµό του Κόµητα Όργκαθ» για το Ναό του Αγίου Θωµά στο Τολέδο. Η
τρίτη περίοδος του έργου του επισφραγίστηκε µε το έργο «Το Όνειρο του Βασιλιά Φιλίππου
Β΄». Παράλληλα µε τη ζωγραφική ασχολήθηκε και µε την αρχιτεκτονική (Λύκειο Ντόνα
Μαρία ντε Αραγκόν) αλλά και µε τη γλυπτική (τα αγάλµατα του νοσοκοµείου Ταβέρα).
Πέθανε το 1614 στο Τολέδο.
ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΚΡΗΣ: Αγιογράφος και µοναχός που θεωρείται ο σηµαντικότερος
εκπρόσωπος της Κρητικής Σχολής. Γεννήθηκε στο Χάνδακα (σηµερινό Ηράκλειο) και έζησε
στο α΄ µισό του 16ου αιώνα. Η πρώτη καλλιτεχνική του δραστηριότητα τοποθετείται το 1527,
όταν ζωγράφισε τις τοιχογραφίες στη Μονή του Αγίου Νικολάου στα Μετέωρα. Αυτές οι
παραστάσεις έχουν µικρές διαστάσεις. Το 1535 εγκαταστάθηκε στο Άγιον Όρος, στη Μονή
Μεγίστης Λαύρας της οποίας ζωγράφισε το Καθολικό. Η τοιχογράφηση µεγάλων επιφανειών
αποδεικνύει ότι η τέχνη έφτασε στην ύψιστη µορφή της και θεωρήθηκε υποδειγµατική για
τους µεταγενέστερους ζωγράφους της Ανατολικής Εκκλησίας. Αµέσως µετά αγιογράφησε
τµήµα της Μονής Σταυρονικήτα. Το 1538 εγκατέλειψε το Άγιον Όρος και επέστρεψε στην
πατρίδα του όπου και πέθανε το 1559. Η τέχνη του συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά της
Κρητικής Σχολής (προτίµηση στις ραδινές µορφές σε αρχοντικές στάσεις, µε σεµνές
χειρονοµίες, συνθέσεις οργανωµένες σε αυστηρό πνεύµα).
ΙΓΓΛΕΣΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Το επώνυµο αυτό φέρουν τουλάχιστον τέσσερις αγωνιστές του
1821. Ο πιο γνωστός είναι ο Χαράλαµπος Ιγγλέσης, γιος του Αντώνιου Ιγγλέση, αξιωµατικού
του ρωσικού ναυτικού. Ο Χαράλαµπος γεννήθηκε το 1799 στην Κεφαλλονιά. Στη διάρκεια
της Επανάστασης διακρίθηκε σε διάφορες αποστολές. Υπηρέτησε στο Τακτικό του Φαβιέρου
ως ταγµατάρχης και στα άτακτα σώµατα ως οπλαρχηγός του Μακρυγιάννη στη µάχη του
Αναλάτου (24 Απριλίου 1827). Σύµφωνα µε τον Σουρµελή, πέθανε την ίδια χρονιά στην
Κεφαλλονιά.
ΙΕΡΕΜΙΑΣ Β΄ Ο ΤΡΑΝΟΣ: Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης, ο οποίος καταγόταν από την
Αγχίαλο της Ανατολικής Ρωµυλίας (γεννήθηκε το 1536). Ανέβηκε στον πατριαρχικό θρόνο τις
περιόδους 1572-1579, 1580-1584 και 1587-1595. Βρήκε το πατριαρχείο χρεωµένο και ζήτησε
τη βοήθεια του τσάρου Θεόδωρου Α΄. Σε αντάλλαγµα της βοήθειας αναβίβασε τον έως τότε
µητροπολίτης Μόσχας στη θέση του πατριάρχη, δηµιουργώντας έτσι πέµπτο ορθόδοξο
πατριαρχείο (1588). Ακολούθησε πολιτική προσέγγισης µε τους καθολικούς και τους
προτεστάντες, αυξάνοντας την αίγλη του οικουµενικού θρόνου. Σηµαντικός υπήρξε ο ρόλος
του στην ενίσχυση της παιδείας. Με συνοδική απόφαση συνέστησε την ίδρυση σχολείων, ενώ
η εκκλησία ανέλαβε ενεργό ρόλο στη επίλυση του προβλήµατος της παιδείας των υπόδουλων
Ελλήνων και της πνευµατικής τους αφύπνισης. Πέθανε το 1595.
ΙΕΡΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ: Μετά την πτώση του Ναπολέοντα επιβλήθηκαν στην Ευρώπη
απολυταρχικά, συντηρητικά και αντιδραστικά καθεστώτα. Για να διατηρήσουν την κοινωνική
γαλήνη οι ισχυροί Ευρωπαίοι ηγεµόνες δηµιούργησαν το 1815 στη Βιέννη την Ιερή Συµµαχία,
βασική επιδίωξη της οποίας ήταν η κατάπνιξη οποιουδήποτε φιλελεύθερου κινήµατος ακόµη
και µε τα όπλα, οπουδήποτε και αν εκδηλωνόταν. Σκοπός της ήταν η εξασφάλιση, για το
µέλλον, της κοινωνικής γαλήνης, για την οποία θεωρούσαν απειλή τις φιλελεύθερες ιδέες που
κυκλοφορούσαν στον ευρωπαϊκό χώρο, ακόµη και αν εκδηλώνονταν ως αίτηµα εθνικής
απελευθέρωσης. Ψυχή όλης αυτής της αντιδραστικής ιδεολογίας και οργανωτής της Ιερής
- 165 -
Συµµαχίας υπήρξε ο καγκελάριος της Αυστρίας Μέτερνιχ. Ιδρυτικά µέλη-κράτη ήταν η

Αυστρία, η Ρωσία και η Πρωσία, ενώ αργότερα προσχώρησαν η Γαλλία και η Αγγλία.
Συµφώνησαν επίσης να συναντιούνται ανά διαστήµατα και να συζητούν για την κατάσταση
που επικρατούσε στην Ευρώπη. Η Ιερή Συµµαχία διατήρησε για αρκετά χρόνια την
παντοδυναµία της στα πράγµατα της Ευρώπης και αποδυναµώθηκε στα µέσα του 19ου αιώνα,
µετά την επιτυχία πολλών επαναστατικών κινηµάτων.
ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ: Στρατιωτικό σώµα που συγκρότησε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης από
εθελοντές σπουδαστές των ελληνικών παροικιών της Μολδαβίας, της Βλαχίας και της
Οδησσού, στη Φωξάνη της Μολδαβίας στις 10 Μαρτίου του 1821. Οι 450 περίπου νέοι
αποτέλεσαν σηµαντικό τµήµα του στρατού του Υψηλάντη στην Επανάσταση στις
Παραδουνάβιες Ηγεµονίες, η οποία κρίθηκε στη µάχη στο ∆ραγατσάνι (7 Ιουνίου του 1821),
όπου σκοτώθηκαν περισσότεροι από 200 Ιερολοχίτες και 47 αιχµαλωτίστηκαν. Ανάµεσα σε
αυτούς που σώθηκαν ήταν ο συνιδρυτής της Φιλικής Εταιρείας Αθανάσιος Τσακάλωφ. Όσοι
σώθηκαν συνέχισαν τον αγώνα τους στην Ελλάδα.
ΙΜΠΡΑΗΜ ΠΑΣΑΣ: Θετός γιος του Μωχάµετ Άλι, αντιβασιλέα της Αιγύπτου. Γεννήθηκε
στην Καβάλα το 1789 και µορφώθηκε από Ευρωπαίους παιδαγωγούς. Συνέβαλε στη
διοργάνωση του αιγυπτιακού στρατού σύµφωνα µε τα ευρωπαϊκά πρότυπα και τελικά
στάλθηκε έπειτα από συµφωνία του πατέρα του µε το σουλτάνο Μαχµούτ στην Κρήτη και την
Πελοπόννησο, για να καταστείλει την Επανάσταση.
Εκµεταλλευόµενος άριστα την κατάσταση που επικρατούσε στο Μοριά εξαιτίας της εµφύλιας
διαµάχης που είχε ξεσπάσει, κατόρθωσε µε τις αλλεπάλληλες επιτυχίες να φέρει σε δύσκολη
θέση τους Έλληνες. Η ήττα όµως στο Ναβαρίνο ήταν καθοριστική για την παρουσία του στην
Ελλάδα. Αναγκάστηκε να εκκενώσει την Πελοπόννησο το 1828. Επέστρεψε στην Αίγυπτο και
το 1833 κατέλαβε για λογαριασµό του πατέρα του τη Συρία. Πέθανε το 1848 από φυµατίωση.
ΙΩΑΣΣΑΦ Β΄ Ο ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ: Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης (1556-1565) και
πρωταγωνιστής στην προσπάθεια αναβίωσης κάποιας πνευµατικής κίνησης στην
τουρκοκρατούµενη Ανατολή. Καταγόταν από την Κράψη της Ηπείρου. Σπούδασε στη Μονή
Φιλανθρωπινών στα Γιάννενα και υπήρξε µαθητής του Ιωάννη Ζυγοµαλά στο Ναύπλιο.
Επιδόθηκε ακόµη στην εκµάθηση ανατολικών γλωσσών. Το 1535 εκλέχτηκε µητροπολίτης
Αδριανούπολης, όπου ίδρυσε σχολή ελληνικών γραµµάτων µε διευθυντή το δάσκαλό του,
Ιωάννη Ζυγοµαλά.
Το 1556 ανέβηκε στον οικουµενικό θρόνο. Ασχολήθηκε µε τη βελτίωση των οικονοµικών του
πατριαρχείου, µε την οργάνωσή του γενικότερα, και ενδιαφέρθηκε για την παιδεία, ιδρύοντας
το πρώτο πατριαρχικό σχολείο, όπου δίδαξε ο Ζυγοµαλάς. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έδειξε και για
τα εκκλησιαστικά ζητήµατα και για το σχίσµα της ∆υτικής Εκκλησίας. Η αντίθεση πολλών
αρχιερέων στις ενέργειές του και ο πόλεµος που του κήρυξαν οδήγησαν στην καθαίρεσή του
και στην εξορία του στο Άγιον Όρος. Η τιµωρία του ανακλήθηκε λίγο αργότερα και επανήλθε
στη µητρόπολη Αδριανούπολης, όπου και πέθανε.
ΙΩΣΗΦ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΩΝ ΡΩΓΩΝ: Ο Ιωσήφ (1776-1826), επίσκοπος των Ρωγών και
Κοζύλης Άρτας, γεννήθηκε στα Αµπελάκια της Θεσσαλίας. Αγωνιστής στη διάρκεια της
Επανάστασης, έδρασε κυρίως στο Μεσολόγγι, όπου µάλιστα ήταν προεξάρχων της εξόδιου
ακολουθίας του λόρδου Βύρωνα. ∆ιακρίθηκε ιδιαίτερα στη δεύτερη πολιορκία του
Μεσολογγίου. Ενώ προσπαθούσε να διασώσει ασθενείς και υπέργηρους, αντιλήφθηκε την
είσοδο των Τούρκων στην πόλη. Η προσπάθειά του να ανατινάξει ένα πιθάρι µε πυρίτιδα
απέτυχε και συνελήφθη από τους Τούρκους οι οποίοι τον εκτέλεσαν.
ΚΑΖΑΝΤΖΗΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 ο οποίος γεννήθηκε
στην Αθήνα. Έπεσε µαχόµενος σε νεαρή ηλικία στη δεύτερη πολιορκία της Ακρόπολης
(Αύγουστος 1826). Τουλάχιστον τρία αδέρφια του σκοτώθηκαν σε διάφορες φάσεις της
πολιορκίας της Ακρόπολης.
ΚΑΪΡΗΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Θεολόγος, φιλόσοφος και αγωνιστής της Επανάστασης. Γεννήθηκε
στην Άνδρο το 1784 και φοίτησε στις Κυδωνιές και τη Χίο. Συνέχισε τις σπουδές του στην
Ευρώπη, στην Πίζα αρχικά (φυσικοµαθηµατικά και φιλοσοφία) και στο Παρίσι στη συνέχεια,
δίπλα στον Κοραή, του οποίου και δέχτηκε την επίδραση. Επέστρεψε στην Άνδρο το 1810 και
λίγο αργότερα (1812) ανέλαβε τη διεύθυνση της Ακαδηµίας των Κυδωνιών. Το 1819 µυήθηκε
στη Φιλική Εταιρεία και το 1821, µε την έναρξη της Επανάστασης, σχηµάτισε ένα
- 166 -
στρατιωτικό σώµα µε εκατό µαθητές, και ύψωσε τη σηµαία της Επανάστασης. Στην Α΄
Εθνοσυνέλευση εκλέχτηκε πληρεξούσιος Άνδρου (1822). Το 1828 εκφώνησε ένα σηµαντικό
λόγο στην τελετή υποδοχής του Καποδίστρια, ο οποίος διαπνεόταν από έντονα φιλελεύθερο
πνεύµα. Την ίδια φιλελεύθερη στάση κράτησε και απέναντι στον Όθωνα. Αρνήθηκε αξιώµατα
που του προσφέρθηκαν, ακόµη και έδρα στο νεοσύστατο Πανεπιστήµιο των Αθηνών.
Το 1835 ίδρυσε ορφανοτροφείο στην Άνδρο, που λειτούργησε και ως σχολείο, όχι µόνο για τα
ορφανά αλλά και για άλλους µαθητές που έρχονταν από διάφορα µέρη της Ελλάδας. Στο
σχολείο δίδαξε φιλοσοφία, φιλολογία και µαθηµατικά. Στο διάστηµα αυτό δηµιούργησε ένα
φιλοσοφικό σύστηµα και διακήρυξε τις δικές του θρησκευτικές απόψεις που τις ονόµασε
«Θεοσέβεια» (φιλελεύθερος χριστιανισµός, µε δική του λατρεία, προσευχές, ύµνους και
γιορτές). Γι’ αυτές κατηγορήθηκε το 1839 ως ηγέτης άλλης θρησκείας και διώχτηκε.
Εγκατέλειψε την Ελλάδα το 1842 και πήγε στο Λονδίνο από όπου επέστρεψε το 1844, µετά
την Επανάσταση της 3ης Σεπτεµβρίου και τη θέσπιση της ελευθερίας της συνείδησης.
Κατηγορήθηκε όµως και πάλι, µε αποτέλεσµα να καταδικαστεί σε φυλάκιση δύο ετών.
Πέθανε το 1853 στη φυλακή της Σύρου. Το έργο του αποτελείται από φιλοσοφικά και
θρησκευτικά συγγράµµατα.
ΚΑΛΚΟΥ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Η αθηναϊκή οικογένεια Κάλκου έδωσε πολλούς αγωνιστές στον
Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Ο Μιχαήλ σκοτώθηκε στον πρώτο χρόνο της Επανάστασης στην
πολιορκία της Ακρόπολης. Ο Γεώργιος διέπρεψε στις µάχες του Χαλανδρίου και της
Αταλάντης. Το 1826 µπήκε µαζί µε άλλους αγωνιστές στην Ακρόπολη. Ο Σπύρος αγωνίστηκε
στην Αθήνα και στον Πειραιά.
ΚΑΝΑΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (Ψαρά[;] περ. 1790-Αθήνα 1877): Αγωνιστής, πολιτικός,
από τις ηρωικότερες µορφές της Επανάστασης. Η καταγωγή του και ο τόπος γέννησής του δεν
είναι απόλυτα εξακριβωµένα από τους ιστορικούς, το βέβαιο είναι όµως ότι η οικογένειά του
κατοικούσε στα Ψαρά γύρω στο 1770.
Με την κήρυξη της Επανάστασης εγκατέλειψε τα εµπορικά πλοία, εντάχθηκε στον ψαριανό
στόλο και ειδικεύτηκε στα πυρπολικά. Τη νύχτα της 6ης προς την 7η Ιουνίου 1822 έκανε το
πρώτο του κατόρθωµα πυρπολώντας την τουρκική ναυαρχίδα στη Χίο. Ο Άγγλος ιστορικός
της Επανάστασης Τόµας Γκόρντον γράφει ότι η πράξη αυτή ήταν ένα «από τα πιο
καταπληκτικά στρατιωτικά κατορθώµατα που αναφέρει η ιστορία».
Τον Οκτώβριο του 1822, στην Τένεδο αυτή τη φορά, πυρπόλησε ένα τεράστιο τουρκικό
δίκροτο προκαλώντας το θαυµασµό όλων. Ακολούθησαν και άλλες ηρωικές επιχειρήσεις στη
Σάµο και τη Μυτιλήνη, µε αποκορύφωµα τη δράση του Κανάρη κατά του αιγυπτιακού στόλου
στο λιµάνι της Αλεξάνδρειας. Όταν ήρθε ο Καποδίστριας, του ανέθεσε την αρχηγία του
στολίσκου των πυρπολικών τιµώντας τη δράση και τον ηρωισµό του. Μετά τη δολοφονία του
κυβερνήτη ο Κανάρης αποσύρθηκε στη Σύρο και επανήλθε στο δηµόσιο βίο την περίοδο του
Όθωνα µε το βαθµό του ναυάρχου που του απένειµε ο βασιλιάς.
Μετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεµβρίου του 1843 ανέλαβε δύο φορές το υπουργείο
Ναυτικών και στην Εθνοσυνέλευση που ψήφισε το Σύνταγµα του 1864 υπήρξε ηγέτης των
Ορεινών. Έγινε τρεις φορές πρωθυπουργός σε κρίσιµες για τη χώρα στιγµές και πέθανε ως
πρωθυπουργός στις 2 Σεπτεµβρίου του 1877.
ΚΑΠΟ∆ΙΣΤΡΙΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ (1776-1831): Γεννήθηκε στην Κέρκυρα, ήταν γόνος ευγενούς
οικογένειας και αναδείχθηκε ανάµεσα στους κορυφαίους πολιτικούς της Ευρώπης το α΄
τέταρτο του 19ου αιώνα. Υπηρέτησε ως υπουργός των Εξωτερικών της Ρωσίας και από το
αξίωµα αυτό παραιτήθηκε -σύµφωνα µε άλλους αποµακρύνθηκε λόγω της µεροληπτικής του
στάσης απέναντι στην Ελληνική Επανάσταση- το 1822. Το 1818 του είχε προταθεί η αρχηγία
της Φιλικής Εταιρείας, την οποία όµως αρνήθηκε. Μετά την παραίτησή του από το αξίωµα
του υπουργού των Εξωτερικών ιδιώτευσε στην Ελβετία. Το 1827 εκλέχθηκε από τη Γ΄
Εθνοσυνέλευση κυβερνήτης για επτά χρόνια. Από τη θέση αυτή εργάστηκε ακατάπαυστα για
την οργάνωση του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, δίνοντας ταυτόχρονα σκληρό αγώνα για
να επιτύχει πλήρη ανεξαρτησία και διευρυµένα σύνορα. Στο πλαίσιο των προσπαθειών του για
την αναδιοργάνωση του κράτους, ασχολήθηκε µε τη διοίκηση, την οικονοµία, τη δικαιοσύνη,
την παιδεία και το στρατό, τοµείς στους οποίους στηρίζεται ένα κράτος, τους οποίους όµως
όταν ήρθε στην Ελλάδα βρήκε διαλυµένους ή ανύπαρκτους.
Στη διοίκηση εφάρµοσε ένα νέο πολιτειακό σύστηµα, την Προσωρινήν ∆ιοίκησιν της
- 167 -
Επικρατείας, και η κυριότερη αλλαγή ήταν η συγκέντρωση της νοµοθετικής εξουσίας στο
πρόσωπο του κυβερνήτη. Οργάνωσε τη διοίκηση της Πελοποννήσου και των νησιών, αλλά όχι
της Στερεάς Ελλάδας, διότι συνεχίζονταν ακόµη οι πολεµικές επιχειρήσεις. Η οικονοµία της
χώρας βρισκόταν σε κατάσταση αποσύνθεσης και η δηµοσιονοµική του πολιτική στηρίχτηκε
στον περιορισµό των εξόδων της διοίκησης και στην αύξηση των εσόδων από τη συστηµατική
είσπραξη των φόρων και των δασµών, αφού δεν κατάφερε να εξασφαλίσει δάνειο από τις
Μεγάλες ∆υνάµεις. Ίδρυσε πιστωτικό ίδρυµα, την Εθνική Χρηµατιστηριακή Τράπεζα, και
έκοψε νόµισµα, το φοίνικα, για να αντικαταστήσει τα ξένα νοµίσµατα που κυκλοφορούσαν.
Ιδιαίτερη µέριµνα έδειξε για τη µέση εκπαίδευση, την οργάνωση της οποίας ανέθεσε στο
φιλόλογο Ανδρέα Μουστοξύδη. Ίδρυσε το Ορφανοτροφείο της Αίγινας, όπου λειτούργησαν
τρία αλληλοδιδακτικά σχολεία, τρία ελληνικά σχολεία και πολλά χειροτεχνεία. Το Πρότυπον
Σχολείο λειτούργησε το 1829 για προχωρηµένους µαθητές και τον ίδιο χρόνο ιδρύθηκε το
Κεντρικόν Σχολείο, για όσους ακολουθούσαν ανώτερες σπουδές. Σε οµάδα νοµοµαθών
ανέθεσε την αναδιοργάνωση της δικαιοσύνης· συνέταξαν το ψήφισµα «Περί διοργανισµού
των δικαστηρίων», µε βάση το οποίο συγκροτήθηκαν ειρηνοδικεία, πρωτοδικεία,
εµποροδικείο στη Σύρο και ανέκκλητα κριτήρια (εφετεία). ∆ηµοσιεύθηκε ακόµη ο πρώτος
Κώδικας Πολιτικής ∆ικονοµίας.
Ο τοµέας όµως που απασχόλησε περισσότερο τον Καποδίστρια ήταν ο στρατιωτικός.
Κατέβαλε προσπάθειες να συγκροτηθεί τακτικός στρατός, ο οποίος θα εκκαθάριζε τη Στερεά
Ελλάδα από τα υπολείµµατα των Τούρκων, για να του δοθεί έτσι η δυνατότητα να
διαπραγµατευτεί ευρύτερα σύνορα για το κράτος. Οργάνωσε το στρατό σε χιλιαρχίες, ίδρυσε
το Λόχο των Ευελπίδων και ανέθεσε στον Μιαούλη την εξάλειψη της πειρατείας από τις
ελληνικές θάλασσες. Ο αγώνας στη Στερεά τερµατίστηκε µε τη µάχη στην Πέτρα της
Βοιωτίας (Σεπτέµβριος του 1829). Στον τοµέα της εξωτερικής πολιτικής, την οποία χειριζόταν
ο ίδιος, τον απασχόλησαν δύο θέµατα: η ανεξαρτησία της χώρας και η επίτευξη των
ευρύτερων δυνατών συνόρων. Ανέπτυξε έντονη διπλωµατική δραστηριότητα προς αυτή την
κατεύθυνση, µε διαβήµατα προς τους εκπροσώπους των Μεγάλων ∆υνάµεων και
διπλωµατικούς ελιγµούς, και πέτυχε κατ’ αρχάς τη δηµιουργία ανεξάρτητου ελληνικού
κράτους µε συνοριακή γραµµή Μαλιακού - Αµβρακικού (3 Φεβρουαρίου του 1830) και στη
συνέχεια τη διεύρυνση των συνόρων στη γραµµή Παγασητικού - Αµβρακικού (1831).
Ο Καποδίστριας επιχείρησε να δηµιουργήσει κεντρική εξουσία και ένα κράτος ελληνικό. Ο
συγκεντρωτικός τρόπος της διακυβέρνησης του όµως προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις των
προκρίτων, αλλά και των διανοουµένων, οι οποίες υποδαυλίζονταν από τη Γαλλία και την
Αγγλία που τον θεωρούσαν όργανο της Ρωσίας. Τα πολιτικά πάθη όµως είχαν ως αποτέλεσµα
τη δολοφονία του στο Ναύπλιο (27 Σεπτεµβρίου του 1831).
ΚΑΡΑ ΑΛΗΣ: Καπουδάν πασάς (αρχιναύαρχος) του τουρκικού στόλου. Το 1821 κατέστρεψε
το Γαλαξίδι. Το 1822 νικήθηκε από τον Μιαούλη στο Μεσολόγγι.
Στις 30 Μαρτίου του 1822 κατέπνιξε την προσπάθεια της Χίου να επαναστατήσει
καταστρέφοντας το νησί, πυρπολώντας και σφάζοντας τους κατοίκους του. Εκδίκηση για τη
φοβερή καταστροφή πήρε για λογαριασµό των Ελλήνων ο Κωνσταντίνος Κανάρης µε την
πυρπόληση της ναυαρχίδας του στο λιµάνι της Χίου, στη διάρκεια της οποίας τραυµατίστηκε
θανάσιµα ο Τούρκος αρχιναύαρχος (6 Ιουνίου του 1822).
ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Σπουδαίος στρατιωτικός ηγέτης της Επανάστασης.
Γεννήθηκε στη Μονή του Αγίου Γεωργίου στο χωριό Μαυροµάτι (κατ’ άλλους στο Μουζάκι)
Καρδίτσας (1780) και ήταν γιος της καλόγριας Ζωής ∆ιµισκή και του αρµατολού ∆ηµήτρη
Καραΐσκου. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών ακολούθησε το δρόµο της κλεφτουριάς και αργότερα
υπηρέτησε στα στρατιωτικά σώµατα του Αλή πασά, ο οποίος κατάλαβε τις εξαιρετικές
στρατιωτικές του ικανότητες.
Με την έκρηξη της Επανάστασης, τον Ιανουάριο του 1821 πήρε µέρος στη σύσκεψη της
Λευκάδας µαζί µε άλλους οπλαρχηγούς που ήθελαν να προετοιµάσουν την εξέγερση στη
Στερεά Ελλάδα και ύψωσε τη σηµαία της Επανάστασης στα χωριά των Τζουµέρκων.
Αν και συγκρούστηκε µε τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο για την ηγεσία των στρατιωτικών
επιχειρήσεων στη Στερεά, συνεργάστηκε µαζί του στην πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου
στέλνοντας τµήµα του στρατιωτικού του σώµατος για να ενισχύσει την άµυνα της πόλης. Στη
διάρκεια του εµφύλιου πολέµου κατηγορήθηκε από τον Μαυροκορδάτο για συνεργασία µε
- 168 -
τους Τούρκους και αποσύρθηκε για ένα διάστηµα από την ενεργό δράση. Το Μάιο του 1825
επανήλθε και συνέδραµε τους Μεσολογγίτες κατά τη δεύτερη πολιορκία της πόλης,
παρενοχλώντας τους Τούρκους στην περιοχή. Χάρη στη στρατηγική του ιδιοφυΐα πέτυχε
σηµαντικές νίκες κατά των Τούρκων (∆όµβραινα, ∆ίστοµο, Αράχοβα) και κράτησε τον
τουρκικό στρατό καθηλωµένο στην περιοχή για µεγάλο διάστηµα. ∆ιαφώνησε όµως µε τους
Κόχραν και Τσορτς για την τακτική που θα ακολουθούσαν κατά του Κιουταχή.
Τραυµατίστηκε σε αψιµαχία µε τους Τούρκους στο Νέο Φάληρο και πέθανε στις 23 Απριλίου
του 1827, ανήµερα της γιορτής του.
ΚΑΡΑΤΑΣΟΣ ΤΣΑΜΗΣ (∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ): Αγωνιστής του 1821, γιος του Αναστάσιου
Καρατάσου, αρµατολού της Μακεδονίας. Γεννήθηκε στο ∆ιχαλεύρι της Νάουσας το 1798.
Την περίοδο της Επανάστασης έδρασε στις Βόρειες Σποράδες και στην Εύβοια.
Τον Αύγουστο του 1828 αγωνίστηκε για την αποκατάσταση της ελληνικής κυριαρχίας στην
Ανατολική Στερεά.
Φανατικός αντικαποδιστριακός, πρωτοστάτησε σε αποτυχηµένες εξεγέρσεις κατά του
κυβερνήτη και µε την εγκαθίδρυση της βασιλείας έγινε υπασπιστής του Όθωνα. Συµµετείχε
ενεργά «ως αρχιστράτηγος της Μακεδονίας» στο απελευθερωτικό κίνηµα της Χαλκιδικής τον
Απρίλιο του 1854. Πέθανε στο Βελιγράδι το 1861.
ΚΑΡΠΕΝΗΣΙΩΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: Φιλικός που συµµετείχε στην Επανάσταση στη
Μολδοβλαχία και αντιστάθηκε ηρωικά στο Σκουλένι (19 Ιουνίου του 1821), όπου και
σκοτώθηκε.
ΚΑΣΟΜΟΥΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: Γεννήθηκε στη Σιάτιστα της Μακεδονίας το 1797. Το
1819/20, ενώ βρισκόταν για εµπορικές υποθέσεις στη Σµύρνη, µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.
Πήρε µέρος στην Επανάσταση που ξέσπασε στη δυτική Μακεδονία. Μετά την αποτυχία της
πήγε στη Στερεά Ελλάδα. Συµµετείχε στη δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου και στην
Έξοδο που ακολούθησε. Επίσης έλαβε µέρος στη µάχη του Ανάλατου (1827). Μετά την άφιξη
του Καποδίστρια παρασηµοφορήθηκε. ∆ιατέλεσε φρούραρχος των Αθηνών, του Πειραιά, του
Μπουρτζίου και της Λαµίας. Έγραψε τα «Στρατιωτικά Ενθυµήµατα» στα οποία
περιγράφονται τα γεγονότα µέχρι το 1833. Πέθανε το 1872.
ΚΑΤΑΡΤΖΗΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ Ή ΦΩΤΙΑ∆ΗΣ: Φαναριώτης, από τους πρωτοπόρους του
Νεοελληνικού ∆ιαφωτισµού, νοµικός, παιδαγωγός και θεωρητικός υπέρµαχος του
δηµοτικισµού. Γεννήθηκε το 1730. Έµαθε τα πρώτα γράµµατα στην Κωνσταντινούπολη και
αργότερα πήγε στο Βουκουρέστι, όπου διακρίθηκε ως δικαστής και ανέλαβε σηµαντικά
αξιώµατα (π.χ., µεγάλος λογοθέτης της Βλαχίας). Το πραγµατικό του επώνυµο ήταν
Φωτιάδης, αλλά πήρε το επώνυµο της γυναίκας του η οποία προερχόταν από ισχυρή
οικογένεια της Βλαχίας. Υπήρξε οπαδός του Γαλλικού ∆ιαφωτισµού και ιδιαίτερα των
Εγκυκλοπαιδιστών. Το συγγραφικό του έργο αρχίζει το 1783 και αυτό που έχει εκδοθεί
αποτελείται από δοκίµια και µελέτες, στα οποία εκθέτει τις απόψεις του για την εκπαιδευτική
αγωγή, που, σύµφωνα µε τον Καταρτζή, θα πρέπει να βασίζεται στη δηµοτική γλώσσα
(«φυσική γλώσσα»). Πίστευε ότι η αρχαία ελληνική γλώσσα πρέπει να διδάσκεται για να
προσλαµβάνουν τα παιδιά την πνευµατική τροφή που µεταδίδεται µέσω αυτής. Τις απόψεις
του για τη γλώσσα τις παρουσιάζει στο έργο του «Σχέδιο για τη Ρωµαίικια Γλώσσα», ενώ τις
παιδαγωγικές του αντιλήψεις στο έργο του «Γνώθι σαυτόν». Τη θετική στάση απέναντι στη
δηµοτική γλώσσα εγκατέλειψε αργότερα λόγω των αντιδράσεων που προκάλεσε. Πέθανε στο
Βουκουρέστι το 1807.
ΚΑΤΕΛΑΝΟΣ ΦΡΑΓΚΟΣ: Έλληνας ζωγράφος από τη Θήβα ο οποίος έζησε το πρώτο µισό
του 16ου αιώνα. Λίγες πληροφορίες υπάρχουν για τη ζωή του. Από µια κτητορική επιγραφή
στο παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου στη Μονή της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους
µαθαίνουµε για τον τόπο καταγωγής του. Η τέχνη του παρουσιάζει έντονα προσωπικά
στοιχεία: πλήθος ατόµων που κινούνται, τα οποία αποδίδουν µια ταραγµένη ατµόσφαιρα, και
πολυάριθµα αρχιτεκτονικά πλαίσια που περιβάλλουν τις σκηνές. Με τη δραµατικότητα των
µορφών του και τους έντονους χρωµατισµούς τείνει προς στο µπαρόκ. Ο Κατελάνος
εντάσσεται σε µια οµάδα καλλιτεχνών που δραστηριοποιήθηκαν στη βορειοδυτική Ελλάδα,
διαµορφώνοντας ένα κίνηµα ζωγραφικής στον ηπειρωτικό χώρο που διέφερε από την Κρητική
Σχολή. Έργα που του αποδίδονται είναι οι τοιχογραφίες της Μονής Βαρλαάµ των Μετεώρων
και της Μονής φιλανθρωπινών στα Ιωάννινα.
- 169 -
ΚΑΤΣΩΝΗΣ ΛΑΜΠΡΟΣ: Έλληνας αξιωµατικός του ρωσικού στρατού, ο οποίος γεννήθηκε

στη Λιβαδειά το 1752. Από το 1770 υπηρετούσε ως αξιωµατικός στο ρωσικό στόλο και στη
διάρκεια του Α΄ Ρωσοτουρκικού Πολέµου (1768-1774) κατέπλευσε µαζί µε τους αδερφούς
Ορλόφ στα ελληνικά παράλια και συµµετείχε στις επιχειρήσεις. Με το τέλος του πολέµου
(1774) εγκαταστάθηκε στην Κριµαία - παρέµεινε οριστικά στο ρωσικό στρατό. Στη διάρκεια
του Β΄ Ρωσοτουρκικού Πολέµου (1787-1792) ο Κατσώνης, επικεφαλής στολίσκου, ο οποίος
εξοπλίστηκε µε συνεισφορές των Ελλήνων, κατήλθε αρχικά στο Ιόνιο και πραγµατοποίησε
εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον πειρατικών και τουρκικών πλοίων και στη συνέχεια στο
Αιγαίο, όπου έγινε ο εφιάλτης των Τούρκων µε τις επιδροµές του. Πάγωσε το τουρκικό
εµπόριο στο Αιγαίο και αιχµαλωτίστηκαν πολλά τουρκικά πλοία. Οι προσπάθειες των
Τούρκων να αναχαιτίσουν τη δράση του δεν έφεραν αποτέλεσµα και γι’ αυτό προσπάθησαν να
συνδιαλλαγούν µαζί του το 1789, χωρίς όµως επιτυχία. Το 1790 σε σύγκρουση του µε τον
τουρκικό στόλο κοντά στην Άνδρο νικήθηκε, αλλά κατόρθωσε να διαφύγει µε δύο πλοία,
ανασυγκρότησε το στόλο του και συνέχισε τη δράση του στις ελληνικές θάλασσες. Μετά την
υπογραφή της Συνθήκης του Ιασίου, µε την οποία έληξε ο Β΄ Ρωσοτουρκικός Πόλεµος,
διατάχτηκε να διακόψει τις εχθροπραξίες. Αποφάσισε να συνεχίσει µόνος του τον αγώνα µε τη
σύµπραξη των κλεφτών της Ρούµελης και του Μοριά καθώς και των Μανιατών. Νικήθηκε
όµως στο Πόρτο Κάγιο της Μάνης (5 Ιουλίου του 1792) και εγκατέλειψε οριστικά τον αγώνα.
Το 1795, έπειτα από περιπέτειες, επέστρεψε στη Ρωσία, παραιτήθηκε από το στρατό και
εγκαταστάθηκε στο Καράσοϊ της Κριµαίας όπου και πέθανε.
ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗΣ: Θρυλικός κλέφτης της Ρούµελης, σαρακατσάνικης καταγωγής, ο οποίος
γεννήθηκε στο Μάραθο Ευρυτανίας ανάµεσα στο 1773 και το 1775. Το όνοµά του πιθανόν
προήλθε από την προτροπή της µητέρας του «κάτσε Αντώνη», όταν προσπαθούσε να τον
εµποδίσει να ακολουθήσει την κλέφτικη ζωή. Η πολεµική του δράση τοποθετείται στις αρχές
του 19ου αιώνα, στην περιοχή των Αγράφων και της Αιτωλοακαρνανίας γενικότερα, καθώς
και στα νότια της Ηπείρου. Θέλοντας να εκδικηθεί τον κατατρεγµό της οικογένειάς του από
έµπιστους του Αλή πασά των Ιωαννίνων, µπήκε στην κλέφτικη οµάδα του συγγενή του ∆ίπλα.
Αργότερα έγινε επικεφαλής της οµάδας, αύξησε τον αριθµό των αντρών του και επιδόθηκε σε
συνεχείς επιθέσεις κατά των Τούρκων. Ο Αλή πασάς, επειδή δεν κατάφερε να τον εξοντώσει,
θανάτωσε τους γονείς του στα Γιάννενα για να τον πείσει να παραδοθεί (1803). Η ενέργεια
αυτή αύξησε τις επιθέσεις του εναντίον των Τούρκων σε συνεργασία και µε άλλες οµάδες
κλεφταρµατολών της περιοχής και τα κατορθώµατά του προκαλούσαν ενθουσιασµό. Το 1807
βοήθησε στην άµυνα της Λευκάδας απέναντι στις επεκτατικές βλέψεις του Αλή στα
Επτάνησα. Ωστόσο η ασθένειά του -πιθανόν ευλογιά- ανέκοψε τα σχέδιά του. Στην αρχή
κατέφυγε σε ένα µοναστήρι και στη συνέχεια σε µια σπηλιά κοντά στο χωριό Μοναστηράκι.
Τον πρόδωσαν όµως στους Τούρκους και θανατώθηκε στα Γιάννενα (1808). Το δηµοτικό
τραγούδι ύµνησε τα κατορθώµατά του.
ΚΑΨΑΛΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Πρόκριτος του Μεσολογγίου, ο οποίος γεννήθηκε το 1751. Το
βράδυ της ηρωικής Εξόδου ανατίναξε το σπίτι του, που το είχε µετατρέψει σε
πυριτιδαποθήκη, µαζί µε τους αρρώστους και τα γυναικόπαιδα - περίπου τετρακόσια άτοµα -
που είχαν καταφύγει σε αυτό (10 Απριλίου 1826). Το θρυλικό ολοκαύτωµα του Μεσολογγίου
ευαισθητοποίησε την Ευρώπη ενισχύοντας το φιλελληνικό ρεύµα.
ΚΙΟΣΕ ΜΕΧΜΕΤ: Τούρκος στρατηγός από την Τραπεζούντα (1780-1832). Υπηρέτησε υπό
τις διαταγές του Χουρσίτ πασά. Όταν ο τελευταίος ορίστηκε αρχιστράτηγος της εκστρατείας
εναντίον του Αλή πασά, τον διαδέχτηκε στο αξίωµα του βαλή του Μοριά. Από τα Γιάννενα
κατέβηκε στην Πελοπόννησο για να καταπνίξει την Επανάσταση. Αναγκάστηκε να επιστρέψει
στα Γιάννενα, όπου, όπως λέγεται, εκτέλεσε τον Αλή πασά µε αποκεφαλισµό. Ωστόσο, η
καταστροφή του ∆ράµαλη µαταίωσε τα σχέδιά του για ανακατάληψη της Τριπολιτσάς. Το
1824 µετατέθηκε στα τουρκοπερσικά σύνορα και αγωνίστηκε εναντίον των επαναστατηµένων
Κούρδων. Στο Ρωσοτουρκικό Πόλεµο του 1829 απέτυχε να αντιµετωπίσει το στρατηγό
Πάσκεβιτς. Πέθανε στη γενέτειρά του το 1832.
ΚΙΟΥΤΑΧΗΣ ΜΕΧΜΕΤ ΡΕΣΙΤ ΠΑΣΑΣ: Ικανότατος Τούρκος στρατιωτικός ο οποίος
γεννήθηκε στη Γεωργία το 1780. Βαλής της Κιουτάχειας, συµµετείχε στην κατάπνιξη της
ανταρσίας του Αλή πασά εναντίον της Πύλης. Στη συνέχεια διορίστηκε διοικητής Τρικάλων
και το 1822 κατέστρεψε το σώµα των Ελλήνων και των Φιλελλήνων στη µάχη στο Πέτα.
- 170 -
Υπέταξε τη δυτική Στερεά Ελλάδα και κατά τη δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου
ανάγκασε µε την τακτική του τους ηρωικούς υπερασπιστές της πόλης να πραγµατοποιήσουν
την Έξοδο (10 Απριλίου 1826). Το 1827 κατέλαβε την Ακρόπολη των Αθηνών. Απέτυχε ως
αρχιστράτηγος των τουρκικών δυνάµεων στο Ρωσοτουρκικό Πόλεµο του 1829. Το 1832
ηττήθηκε από τον Ιµπραήµ, ο οποίος είχε εισβάλει στη Συρία, και αιχµαλωτίστηκε στο Ικόνιο.
ΚΛΑ∆Α ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Η οικογένεια Κλαδά, η οποία καταγόταν από την Ήπειρο,
εγκαταστάθηκε στην Πελοπόννησο το 14ο αιώνα και βρέθηκε στην υπηρεσία των
Παλαιολόγων. Κατείχαν το κάστρο της Βαρδωνίας στη Μάνη µέχρι το 15ο αιώνα, οπότε και
εκδιώχθηκαν από τους Τούρκους. Κατέφυγαν στην Κεφαλλονιά και το 1700 γράφτηκαν στο
Libro d’ oro. Ο πιο γνωστός είναι ο Κορκόνδυλος (ή Κροκόδειλος) Κλαδάς ο οποίος µετά το
θάνατο του πατέρα του ανέλαβε τη διοίκηση της Μάνης. Πολέµησε αρχικά τους Τούρκους,
µετά όµως δήλωσε υποταγή για να κερδίσει τα πατρικά κτήµατα. Η συνεχής επαναστατική του
δράση απέναντι σε Βενετούς και Τούρκους οφείλεται κυρίως σε προσωπικές φιλοδοξίες και
λιγότερο σε συνειδητή εθνικοαπελευθερωτική προσπάθεια. Η ευψυχία του, όµως, η
επαναστατικότητά του και ο ηρωισµός του τον καθιστούν µία από τις προδροµικές µορφές του
Αγώνα. Στην πολιορκία του κάστρου της Βαρδωνίας συνελήφθη και εκτελέστηκε από τους
Τούρκους.
ΚΛΕΦΤΕΣ: Αποτελούσαν τα ένοπλα σώµατα και ήταν γέννηµα των καταπιεστικών
συνθηκών οι οποίες διαµορφώθηκαν τους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας στον ελλαδικό
χώρο. Το παιδοµάζωµα, η βαριά φορολογία, η έλλειψη δικαιοσύνης, η προσβολή της τιµής και
γενικότερα η καταπίεση και η στέρηση της ελευθερίας ανάγκασαν πληθυσµούς των ορεινών
κυρίως περιοχών να καταφύγουν στα βουνά, όπου ζούσαν ελεύθεροι, απαλλαγµένοι από τις
αυθαιρεσίες των Τούρκων. Οργανωµένοι σε οµάδες των 50 ή 100 αντρών επιδίδονταν σε
ληστείες κατά των Τούρκων αλλά και κατά των ευκατάστατων Ελλήνων, προκειµένου να
επιβιώσουν. Για το ληστή χρησιµοποιήθηκε από νωρίς στη νεοελληνική ο όρος «κλέφτης»,
και τους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας οι κλέφτες διέφεραν από τους κοινούς ληστές
µόνο ως προς το µίσος που έτρεφαν για τον κατακτητή. Οι κλέφτες και οι αρµατολοί έχουν τις
ρίζες τους στο Βυζάντιο, σε θεσµούς που άκµασαν κατά τη Μέση Βυζαντινή Περίοδο στη
Μικρά Ασία (ακρίτες, απελάτες). Στις οµάδες αυτές αναπτύχθηκε γρήγορα η συλλογικότητα
στη λήψη των αποφάσεων και ζώντας ανάµεσα σε κινδύνους και κακουχίες καλλιέργησαν
αρετές όπως η παλικαριά και η τόλµη. Ασκούνταν σε αγωνίσµατα κατά την παραµονή τους
στα ληµέρια τους και απέκτησαν εκπληκτική ικανότητα στο να αψηφούν τη δίψα και την
πείνα, και να υποµένουν τα βασανιστήρια. Οι κλέφτες, χωρίς και οι ίδιοι να το έχουν αρχικά
συνειδητοποιήσει, αποτέλεσαν τους πρώτους ένοπλους πυρήνες αντίστασης κατά των
Τούρκων και τα ένοπλα σώµατα στα οποία στηρίχτηκε αργότερα η Επανάσταση. Η δράση
τους τοποθετείται στη Θεσσαλία, την Ήπειρο, τη Μακεδονία και τη Στερεά Ελλάδα (περιοχές
µε δύσβατους ορεινούς όγκους) από το 17ο αιώνα κυρίως, αν και υπάρχει µνεία του όρου σε
έγγραφα προηγούµενων περιόδων. Η οθωµανική εξουσία, µην µπορώντας να εξοντώσει τους
κλέφτες, τους προσλάµβανε ως αρµατολούς για τη φύλαξη δερβενίων (περασµάτων),
εµπορικών δρόµων και πληθυσµών. Υπάρχουν και περιπτώσεις κατά τις οποίες αρµατολοί που
έπεφταν στη δυσµένεια των Τούρκων εντάσσονταν στους κλέφτες και συνεργάζονταν
εναντίον τους. Στο γεγονός αυτό οφείλεται και η ταύτιση των δύο εννοιών σε ορισµένη
χρονική στιγµή. Η δράση των αγωνιστών αυτών εξαίρεται σε πολλά κείµενα («Θούριος»,
«Ελληνική Νοµαρχία»), τα κατορθώµατά τους υµνήθηκαν µε το δηµοτικό τραγούδι, ενώ ο
λαός είχε στηρίξει σε αυτούς τις ελπίδες του για λευτεριά.
ΚΟ∆ΡΙΓΚΤΟΝ ΣΕΡ ΕΝΤΟΥΑΡΤ: Άγγλος ναύαρχος, αρχηγός του συµµαχικού στόλου που
νίκησε τον τουρκοαιγυπτιακό στη ναυµαχία του Ναβαρίνου (1827). Ο Κόδριγκτον γεννήθηκε
το 1770 και κατατάχτηκε νεότατος (13 ετών) στο πολεµικό ναυτικό της χώρας του. Πήρε
µέρος στους Ναπολεόντειους Πολέµους και στις επιχειρήσεις κατά των ΗΠΑ (1812-1815).
Μετά την απόφαση της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας (1827) για τη βίαιη διακοπή των
εχθροπραξιών ανάµεσα στην Ελλάδα και την Οθωµανική Αυτοκρατορία, ανέλαβε την αρχηγία
του συµµαχικού στόλου, κατευθύνθηκε προς την Πελοπόννησο και διαπραγµατεύθηκε µε τον
Ιµπραήµ πασά, οι παρασπονδίες του οποίου καθώς και απρόβλεπτα γεγονότα οδήγησαν στη
ναυµαχία του Ναβαρίνου (8 Οκτωβρίου 1827). Η καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου
- 171 -
συνέβαλε στην αίσια έκβαση του αγώνα των Ελλήνων. Ο Κόδριγκτον κατηγορήθηκε ότι
υπερέβη τις διαταγές του αγγλικού ναυαρχείου, κατόρθωσε όµως να δικαιολογήσει την
πρωτοβουλία του. Το 1828 έπλευσε στην Αλεξάνδρεια και πέτυχε την υπογραφή συµφωνίας
για οριστική αποχώρηση των Αιγυπτίων από τα εδάφη της Πελοποννήσου. Το 1837 προήχθη
σε αντιναύαρχο και το 1839 σε ναύαρχο. Πέθανε το 1851.
ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ: Αποτέλεσαν σύστηµα τοπικής αυτοδιοίκησης κατά την περίοδο της
Τουρκοκρατίας. Η προέλευση του θεσµού απασχόλησε νεότερους Έλληνες και ξένους
µελετητές, και διατυπώθηκαν διαφορετικές απόψεις. Επικρατέστερη φαίνεται ότι είναι η
άποψη του ∆. Α. Ζακυθηνού, ότι οι κοινότητες της Τουρκοκρατίας υπήρξαν γέννηµα της
ανάγκης και αποτέλεσµα της διοικητικής ανεπάρκειας του κατακτητή. Έχει βυζαντινή
προέλευση, όπως µαρτυρούν οι όροι «πρωτεύοντες», «πρωτόγερος» «πρώτοι του χωρίου»
κ.ά., αφού η έννοια της κοινοτικής συγκρότησης συναντάται στο Βυζάντιο, αλλά η
µεταγενέστερη µορφή του θεσµού διέπεται από καθαρά ελληνικό πνεύµα. Οι Έλληνες
έφτιαξαν µόνοι τους θεσµούς δηµοκρατικούς για να αντιµετωπίσουν τις καθηµερινές ανάγκες
που παρουσιάζονταν. Αυτοί που είχαν αναλάβει τη διοίκηση της κοινότητας ονοµάζονταν
επίτροποι, δηµογέροντες, άρχοντες, προεστώτες ή κοτζαµπάσηδες και η θητεία τους
διαρκούσε συνήθως ένα χρόνο. Ήταν άρχοντες αιρετοί και εκλέγονταν από το λαό σε γενική
συνέλευση. Οι εκλογές διεξάγονταν το Μάρτιο ή τον Απρίλιο. Είχαν δικαίωµα να εκλεγούν
όλοι οι κάτοικοι. Σε ορισµένες περιπτώσεις η συνέλευση δεν ήταν ιδιαίτερα
αντιπροσωπευτική και οι κοινοτικοί άρχοντες εκλέγονταν από άτοµα που προέρχονταν από
συγκεκριµένη επαγγελµατική ή κοινωνική τάξη (στην Ύδρα και στις Σπέτσες εκλογικό
δικαίωµα είχαν µόνο οι πλοιοκτήτες και οι πλοίαρχοι). Οι εκλεγµένοι ήταν συνήθως
εγγράµατοι και ανήκαν στην ανώτερη κοινωνική τάξη, διότι δεν ασκούσαν βιοποριστικό
επάγγελµα και έτσι είχαν χρόνο να ασχολούνται µε τα κοινά. Οι αρµοδιότητες των κοινοτικών
αρχόντων ήταν ευρύτατες. ∆ιαχειρίζονταν τα κοινά και ασχολούνταν µε την κατανοµή και τη
συγκέντρωση των φόρων και την απόδοσή τους στο τουρκικό κράτος. Ήταν υπεύθυνοι για τη
λειτουργία των σχολείων και τη δηµόσια υγεία, ενώ είχαν καθήκοντα αγορανοµικά και
περιορισµένη δικαστική εξουσία. Ο ελληνισµός µε την κοινοτική οργάνωση κατόρθωσε να
µετριάσει τα δεινά από την τουρκική κυριαρχία. ∆ηµιούργησε τις προϋποθέσεις για την
ανάπτυξη υποτυπώδους πολιτικού βίου, ενώ απέκτησε πολιτική συνείδηση, θέτοντας έτσι τις
βάσεις της πολιτικής οργάνωσης στη διάρκεια της Επανάστασης. Σηµαντική υπήρξε εξάλλου
η συµβολή των κοινοτήτων στον τοµέα της παιδείας µε την ίδρυση και τη λειτουργία
σχολείων τους δύο τελευταίους αιώνες της Τουρκοκρατίας, καθώς και µε τη στελέχωσή τους
µε δασκάλους και τη χορήγηση υποτροφιών σε µαθητές για ανώτερες σπουδές. Η λειτουργία
των κοινοτήτων συντέλεσε στην επιβίωση του έθνους.
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ (ΚΟΛΟΚΟΤΡΩ-ΝΑΙΟΙ): Το όνοµα αυτό φέρουν πάρα πολλοί
αγωνιστές και κλεφταρµατολοί του Μοριά. Γενάρχης τους θεωρείται ο Τριανταφυλλάκος
Τσεργίνης, ο οποίος το 1532 παρουσιάζεται στο Λιµποβίσι. Ο πρώτος που πήρε το
παρατσούκλι Κολοκοτρώνης πιθανόν να ήταν ο παππούς του Θεόδωρου, ο Γιάννης (η λέξη
«Κολοκοτρώνης» αποτελεί µετάφραση στα ελληνικά της αρβανίτικης «Μπιθεκούρας»). Λίγοι
Κολοκοτρωναίοι πέθαναν από φυσικά αίτια, καθώς οι περισσότεροι σκοτώθηκαν σε µάχη. Ο
παππούς του Θεόδωρου είχε πολλά αγόρια, όλα οπλαρχηγοί στην Πελοπόννησο (Αναγνώστης,
Κωνσταντής -ο πατέρας του «Γέρου του Μοριά»-, Αποστόλης, Γεώργης). Επίσης στη
διάρκεια της Επανάστασης εµφανίζονται και πολλοί άλλοι αγωνιστές Κολοκοτρωναίοι,
ξαδέλφια σχεδόν όλοι του Θεόδωρου ο οποίος είχε τρεις γιους: τον Πάνο, που εκτελέστηκε
στον εµφύλιο (1824), τον Γενναίο (Ιωάννη), ο οποίος χρηµάτισε και πρωθυπουργός την
περίοδο της βασιλείας του Όθωνα, και τον Κολλίνο (Κωνσταντίνο), που µετά την
Επανάσταση έγινε στρατιωτικός και αργότερα πολιτεύτηκε.
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΘΕΟ∆ΩΡΟΣ: Σηµαντικότατη στρατιωτική και πολιτική φυσιογνωµία
της Επανάστασης του 1821, γνωστός ως «Γέρος του Μοριά». Γεννήθηκε στο Ραµαβούνι της
Μεσσηνίας το 1770 και γρήγορα εισχώρησε στους κλέφτες της Πελοποννήσου. Υπηρέτησε
από το 1810 στον αγγλικό στρατό και υπήρξε µέλος της Φιλικής Εταιρείας. Ως απεσταλµένος
της στην Πελοπόννησο σήκωσε τη σηµαία της Επανάστασης στην Καλαµάτα στις 23 Μαρτίου
του 1821. Πρωταγωνίστησε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις του Αγώνα, όπως στη µάχη
στο Βαλτέτσι (Μάιος 1821), στην άλωση της Τριπολιτσάς (Σεπτέµβριος 1821), και στην
- 172 -
καταστροφή της στρατιάς του ∆ράµαλη στα ∆ερβενάκια (Ιούλιος 1822) όπου πρυτάνευσαν η
ευφυΐα και η τόλµη του στρατηγικού του νου. Οι επιτυχίες αυτές τον ανέδειξαν σε
αρχιστράτηγο της Πελοποννήσου. Στη διάρκεια του εµφύλιου πολέµου πολλές φορές
προσπάθησε να αµβλύνει τις αντιθέσεις ανάµεσα στους αντιπάλους, αλλά, παρ’ όλα αυτά, δεν
απέφυγε τη δίωξη και τη φυλάκιση. Αποφυλακίστηκε για να αντιµετωπίσει τον Ιµπραήµ το
1825.
Υπήρξε ένθερµος οπαδός της πολιτικής του Καποδίστρια και πρωτοστάτησε στα γεγονότα που
οδήγησαν στην επιλογή του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας. Οι διαφωνίες του όµως µε την
αντιβασιλεία είχαν ως αποτέλεσµα να οδηγηθεί και πάλι στις φυλακές του Παλαµηδίου και να
καταδικαστεί σε θάνατο. Έλαβε χάρη µετά την ενηλικίωση του Όθωνα. Στα τελευταία χρόνια
της ζωής του ο Κολοκοτρώνης υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα αποµνηµονεύµατά του
που κυκλοφόρησαν το 1851 µε τον τίτλο «∆ιήγησις συµβάντων της ελληνικής φυλής από τα
1770 έως τα 1836». Τα αποµνηµονεύµατα του Κολοκοτρώνη αποτέλεσαν και αποτελούν
έξοχο µνηµείο και πολύτιµη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση. Πέθανε στην Αθήνα το
1843.
ΚΟΡΑΗΣ Α∆ΑΜΑΝΤΙΟΣ: ∆ιδάσκαλος του Γένους, φιλόλογος µε ευρωπαϊκό κύρος και
πρωτεργάτης του Νεοελληνικού ∆ιαφωτισµού. Γεννήθηκε στη Σµύρνη το 1748 και ήταν γόνος
πλούσιας οικογένειας µε πνευµατική παράδοση. Φοίτησε στην Ευαγγελική Σχολή, την οποία
διηύθυνε ο Ιθακήσιος Ιερόθεος ∆ενδρινός, και έµαθε γαλλικά, ιταλικά, αραβικά, εβραϊκά και
λατινικά. Το 1772 ο Κοραής πήγε στο Άµστερνταµ, όπου για έξι χρόνια ασχολήθηκε χωρίς
επιτυχία µε τις εµπορικές υποθέσεις του πατέρα του και συµπλήρωσε τις σπουδές του. Το
1782 έφυγε για το Μονπελιέ όπου γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή. Παράλληλα µε τις σπουδές
του επιδόθηκε στη µελέτη Ελλήνων και Λατίνων συγγραφέων αλλά και νεότερων διανοητών,
και µυήθηκε στις ιδέες του ∆ιαφωτισµού. Το 1788 εγκαταστάθηκε οριστικά στο Παρίσι.
Έζησε από κοντά τη Γαλλική Επανάσταση η οποία τον συγκλόνισε και από τότε αποφάσισε
ότι αποστολή του ήταν να βοηθήσει στην πνευµατική ανόρθωση του Γένους και στην
αφύπνιση της εθνικής του συνείδησης, διότι θεωρούσε ότι είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για
να µπορέσουν οι Έλληνες να αποτινάξουν τον τυραννικό ζυγό. Το πρώτο κείµενο που
δηµοσίευσε, η «Αδελφική ∆ιδασκαλία» (1798), είχε πολιτικό χαρακτήρα. Το 1799 άρχισε η
φιλολογική σταδιοδροµία του µε την επιλογή για έκδοση έργων κατάλληλων για τη
διαφωτιστική και εθνεγερτική του αποστολή. Εκείνη τη χρονιά εξέδωσε τους «Χαρακτήρες
του Θεοφράστου» και το 1800 το ιπποκρατικό «Περί Ανέµων, Υδάτων και Τόπων». Το 1801
δηµοσίευσε το «Σάλπισµα Πολεµιστήριον», ενώ κυκλοφόρησαν η µετάφραση του «Περί
Αµαρτηµάτων και Ποινών του Μπεκκαρία» (1803) και «Τα Αιθιοπικάτου Ηλιοδώρου»
(1804). Από το 1805 άρχισε την έκδοση σε 17 τόµους της ελληνικής βιβλιοθήκης και µε το
έργο του «Πρόδροµος της Ελληνικής Βιβλιοθήκης» καθιέρωσε µια σειρά από προλεγόµενα τα
οποία τιτλοφόρησε «Αυτοσχέδιοι Στοχασµοί περί της Ελληνικής Παιδείας και Γλώσσης» και
τα οποία βρίθουν από πολύτιµες συµβουλές και υποθήκες για τους υπόδουλους συµπατριώτες
του. Στο θέµα της γλώσσας ο Κοραής ζήτησε τη συµβιβαστική µέση οδό ανάµεσα στον
αρχαϊσµό και το «χυδαϊσµό». Το να αποµακρύνεσαι, σηµείωνε, από την κοινή είναι
«τυραννικόν», αλλά το να «χυδαΐζεις» είναι «δηµαγωγικόν».
Οι θέσεις του προκάλεσαν τη µεγάλη γλωσσική διαµάχη των Ελλήνων λογίων στις αρχές του
19ου αιώνα. Η προσκόλληση του Κοραή στην αρχαία Ελλάδα τον εµπόδισε να δεχτεί ένα
σύγχρονο και εύχρηστο γλωσσικό όργανο για την εξάπλωση της παιδείας σε όλα τα κοινωνικά
στρώµατα.
Του καταλόγισαν τη δηµιουργία µιας τεχνητής γλώσσας, της καθαρεύουσας, ενώ θεωρείται
υπεύθυνος για την εισαγωγή στην Ελλάδα ξένων θεωριών και προτύπων που υπονόµευσαν
την ορθόδοξη πίστη. Ακόµη και σήµερα αντιµετωπίζεται από ορισµένους ως θεωρητικός
πολιτικών και κοινωνικών συµβιβασµών που φοβήθηκε την Επανάσταση του 1821.
Η Επανάσταση τον βρήκε σε προχωρηµένη ηλικία, όµως δεν έπαψε να παρακολουθεί την
εξέλιξή της και να δίνει συµβουλές ως το θάνατό του το 1833 στο Παρίσι.
ΚΟΡΑΚΑΣ ΜΙΧΑΛΗΣ: Αγωνιστής του 1821, από τους σπουδαιότερους οπλαρχηγούς των
µετέπειτα κρητικών επαναστάσεων (Πόµπιο Ηρακλείου Κρήτης, 1797-1882). Με την έναρξη
του Αγώνα στη Μεγαλόνησο (Μάιος 1821) εντάχθηκε στα ένοπλα σώµατα της Μεσαράς υπό
τον Μιχάλη Κουρµούλη. Το 1827 αγωνίστηκε εναντίον των δυνάµεων του Κιουταχή στην
- 173 -
Αττική. ∆ιορίστηκε υπασπιστής του ∆ηµήτριου Καλλέργη και αργότερα αναδείχθηκε σε έναν
από τους σπουδαιότερους ηγέτες της Μεγάλης Κρητικής Επανάστασης.
ΚΟΡΥ∆ΑΛΕΥΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ: Λόγιος και κληρικός κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας
καθώς και φιλόσοφος νεοαριστοτελικός. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1572 όπου και έµαθε τα
πρώτα γράµµατα. Συνέχισε τις σπουδές του στο Ελληνικό Γυµνάσιο της Ρώµης και στο
Πανεπιστήµιο της Πάντοβα, όπου παρακολούθησε µαθήµατα φιλοσοφίας, ιατρικής και
αστρονοµίας (από τον Γαλιλαίο). Βρέθηκε στη ∆ύση σε µια εποχή που είχαν αρχίσει να
µελετούν τον Αριστοτέλη από τα πρωτότυπα κείµενα και όχι από τις µεταφράσεις των
Αράβων. Αντίθετα από τη σχολαστική φιλοσοφία του Μεσαίωνα, η νεοαριστοτελική
φιλοσοφία διαχωρίζει τη θεολογία από τη φιλοσοφία, διάκριση που υιοθέτησε και ο
Κορυδαλεύς. Έπειτα από παραµονή αρκετών χρόνων στην Ιταλία και αφού δίδαξε στο
Ελληνικό Σχολείο της Βενετίας, επέστρεψε στην Αθήνα και συνέχισε το διδακτικό του έργο
(1609).
Το 1621 γνώρισε τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλο Λού-καρη και πρόσφερε τις
υπηρεσίες του στο Πατριαρχείο. Αντιµετώπισε και αυτός, όπως και ο πατριάρχης, την
πολεµική των ιησουιτών λόγω των φρονηµάτων του και αναγκάστηκε να καταφύγει αρχικά
στην Κεφαλλονιά και κατόπιν στη Ζάκυνθο, όπου έγινε µοναχός. Η επάνοδος στον
πατριαρχικό θρόνο του Κυρίλλου είχε ως επακόλουθο να αναλάβει ο Κορυδαλεύς το 1625 τη
διεύθυνση της Πατριαρχικής Ακαδηµίας µέχρι το 1628, οπότε και εγκατέλειψε τη θέση.
Αναδιοργάνωσε την Ακαδηµία και την έκανε σχολή πανεπιστηµιακού επιπέδου, εισάγοντας
µαθήµατα θετικών επιστηµών. Το 1635 επανήλθε στην Κωνσταντινούπολη για να συνεχίσει
τους αγώνες του κατά των ιησουιτών στο πλευρό του πατριάρχη. Όταν όµως ο Κύριλλος
εκτελέστηκε (1638), ο ίδιος έχασε την προστασία που του παρείχε και οι κατηγορίες που
εξαπολύθηκαν εναντίον του στη συνέχεια (ότι τάχα ασπάστηκε τον καλβινισµό ή ότι ήταν
άθεος) τον αποµάκρυναν οριστικά από την Κωνσταντινούπολη. Το 1640 χειροτονήθηκε
µητροπολίτης Ναυπάκτου και Άρτας, θέση από την οποία διώχθηκε το 1642 εξαιτίας των
διαβολών των εχθρών του. Επέστρεψε πάλι στην Αθήνα και συνέχισε να διδάσκει ως το
θάνατό του (1646). Το συγγραφικό του έργο υπήρξε πλούσιο: «Επιστολάριον» (1625), σχόλια
στον Αριστοφάνη, πραγµατείες λογικές, φιλοσοφικές δογµατικές, ηθικές, γραµµένα όλα σε
αρχαΐζουσα γλώσσα. Παρά τις φιλοσοφικές του αναζητήσεις και τις ακραίες θεολογικές του
θέσεις για τις οποίες κατηγορήθηκε, δεν µπορεί να µην του αναγνωριστεί το ανανεωτικό
πνεύµα στην παιδεία του υπόδουλου Γένους, ενώ εισηγήθηκε τη νεότερη φιλοσοφία και τις
επιστήµες στην Ελλάδα. Η τάση φυγής που τον χαρακτήρισε αρκετές φορές στη ζωή του
οφείλεται αφενός στον ιδιόµορφο χαρακτήρα του και αφετέρου στην πολεµική που του
ασκήθηκε. Ο «κορυδαλισµός» έγινε η βάση της φιλοσοφικής εκπαίδευσης του νέου
ελληνισµού.
ΚΟΡΩΝΑΙΟΣ ΠΑΝΟΣ: Στρατιωτικός και πολιτικός ο οποίος γεννήθηκε στην
Κωνσταντινούπολη το 1809. Σπούδασε στην Ιόνιο Ακαδηµία και σε ηλικία 17 χρονών
κατατάχτηκε εθελοντικά στον τακτικό στρατό υπό τον Φαβιέρο στο Ναύπλιο και πήρε µέρος
σε διάφορες µάχες. Αργότερα συµµετείχε στην εξέγερση της Κρήτης (1866) και κατόπιν
αναδείχθηκε σε σηµαίνουσα πολιτική φυσιογνωµία της χώρας. Πέθανε στην Αθήνα το 1899.
ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ: Μοναχός, δάσκαλος του Γένους, εθνοµάρτυρας και άγιος της
εκκλησίας. Γεννήθηκε στο Μεγάλο ∆ένδρο (ή Ταξιάρχης) Αιτωλίας (1714-1779). Έµαθε τα
πρώτα γράµµατα σε σχολεία της περιοχής και συµπλήρωσε τη µόρφωσή του στην Αθωνιάδα
Σχολή (1750). Μελέτησε την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της εκκλησίας. Πέρα από τη
βαθιά γνώση των εκκλησιαστικών πραγµάτων διέθετε και µια ευρύτερη παιδεία (γνώριζε και
ξένες γλώσσες, όπως εβραϊκά, τουρκικά κ.λπ.). Το 1759 έγινε µοναχός και στα τέλη του 1760
πήρε την πατριαρχική έγκριση για να ξεκινήσει το αποστολικό του έργο.
Περιόδευσε και κήρυξε σε πολλές περιοχές της Ελλάδας (Θράκη, Ήπειρος, Θεσσαλία,
Επτάνησα, Μακεδονία, Στερεά Ελλάδα), µε σκοπό την πνευµατική αφύπνιση του Γένους που
θα οδηγούσε και στην Επανάσταση. Ο λόγος του, ανεπιτήδευτος, έβρισκε απήχηση στα λαϊκά
στρώµατα. Ζητούσε την ίδρυση σχολείων για να µάθουν οι Έλληνες γράµµατα, γιατί πίστευε
ότι χωρίς αυτά και το Θεό θα ξεχάσουν οι Έλληνες και πάντα δούλοι θα είναι («καλύτερα
αδελφέ µου να έχεις ελληνικόν σχολείον εις την χώραν σου, παρά να έχεις βρύσες και
ποτάµια»). Τα κηρύγµατά του, όπως αυτά καταγράφηκαν από ακροατές του,
- 174 -
συµπεριλαµβάνονται στις διδαχές του. Ο λόγος του είχε απήχηση ακόµη και στους εχθρούς
του. Ιδιαίτερη εκτίµηση έτρεφε για το πρόσωπό του ο Αλή πασάς των Ιωαννίνων. Συνελήφθη
από τους Τούρκους µε την κατηγορία ότι ήταν όργανο της Ρωσίας και υποκινούσε
επανάσταση. Απαγχονίστηκε στις 24 Αυγούστου του 1779.
ΚΟΥΝΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Λόγιος, εκπρόσωπος του Νεοελληνικού ∆ιαφωτισµού ο
οποίος γεννήθηκε στη Λάρισα το 1777. Καταγόταν από εύπορη οικογένεια γουναράδων και
έµαθε τα πρώτα γράµµατα σε σχολεία της περιοχής του (Τύρναβος, Αµπελάκια). Η γνωριµία
του µε τον Άνθιµο Γαζή τον έφερε στη Βιέννη, όπου παρακολούθησε µαθήµατα στο
πανεπιστήµιο και άρχισε τη συγγραφική του δράση. Υπήρξε ένθερµος οπαδός των απόψεων
του Κοραή στο γλωσσικό ζήτηµα. Το 1809 άρχισε να διδάσκει στο Φιλολογικό Γυµνάσιο της
Σµύρνης, και στη συνέχεια µε διακοπές µέχρι το 1817, οπότε και αναχώρησε για τη Βιέννη.
Από το 1821 και µετά έζησε στην Τεργέστη µε την οικογένειά του και παρά τις
επανειληµµένες προσκλήσεις του ελληνικού κράτους να διδάξει σε σχολεία της Ελλάδας δεν
επέστρεψε. Πέθανε το 1836. Το έργο του σε µεγάλο µέρος είναι µεταφράσεις και ερανίσµατα
από σύγχρονούς του συγγραφείς. Το κυριότερο φιλοσοφικό του σύγγραµµα είναι το
«Σύνταγµα Φιλοσοφίας», µια πλήρης επισκόπηση του φιλοσοφικού χώρου της εποχής.
Υπήρξε οπαδός της καντιανής φιλοσοφίας. Άλλα έργα του είναι οι «Ιστορίαι των Ανθρωπίνων
Πράξεων» και η «Γραµµατική της Ελληνικής Γλώσσης».
ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Ένας από τους σηµαντικότερους πολιτικούς άντρες της
Επανάστασης (Ύδρα 1782-1858). Εφοπλιστής και πρόκριτος της Ύδρας, πήρε µέρος στη Β΄
Εθνοσυνέλευση του Άστρους και το ∆εκέµβριο του 1823 διορίστηκε πρόεδρος του
Εκτελεστικού Σώµατος. Στη θέση αυτή παρέµεινε σε όλη τη διάρκεια του εµφύλιου πολέµου
στον οποίο η ανάµειξή του υπήρξε καθοριστική και η σύγκρουσή του µε τον Κολοκοτρώνη
επέφερε βαρύτατο πλήγµα στον Αγώνα. Στις αρχές του 1825 ανέλαβε την ευθύνη των
επιχειρήσεων εναντίον του Ιµπραήµ, η απειρία του όµως είχε ως συνέπεια διαδοχικές
αποτυχίες και έτσι παραιτήθηκε. Ανήκε στην αντικαποδιστριακή παράταξη. Το 1837
διορίστηκε από τον Όθωνα αντιπρόεδρος του Συµβουλίου Επικρατείας και µετά το 1843
πρόεδρος της Γερουσίας. Το 1848 σχηµάτισε κυβέρνηση, η οποία όµως αποδείχθηκε ανίκανη
να αντιµετωπίσει τα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήµατα και την αντικατέστησε η
κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Κανάρη. Παρέµεινε αφοσιωµένος στον Όθωνα ως το θάνατό
του.
ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ ΛΑΖΑΡΟΣ: Εφοπλιστής και πρόκριτος της Ύδρας (Ύδρα 1769-1852),
από τους πιο πλούσιους πλοιοκτήτες. Προσχώρησε στην Επανάσταση µετά την εξέγερση του
Α. Οικονόµου. Σηµαντική πολιτική µορφή, που πρόσφερε µεγάλη οικονοµική ενίσχυση στον
Αγώνα του 1821, ιδιαίτερα κατά την πρώτη περίοδο. ∆εν κατέλαβε κανένα αξίωµα, αλλά
σίγουρα επηρέαζε τον αδερφό του Γεώργιο. Ο Όθωνας τον διόρισε γερουσιαστή.
ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: Αγωνιστής του 1821 (Μεσαρά Κρήτης -Ανάλατος
Φαλήρου 1827). Έλαβε µέρος στην εξέγερση της Κρήτης το 1824 και µετά την καταστολή της
πήγε στην Κάσο όπου αγωνίστηκε και εκεί. Μετά την καταστροφή του νησιού διέφυγε στην
Πελοπόννησο. Αργότερα πήγε στην Αττική και υπό τις διαταγές του Γκούρα αγωνίστηκε
εναντίον του Οµέρ Βρυώνη. Στη συνέχεια εντάχθηκε στο σώµα του ∆ηµήτριου Καλλέργη και
συµµετείχε σε πολλές συγκρούσεις. Σκοτώθηκε στη µάχη του Ανάλατου.
ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ: Οπλαρχηγός του 1821 (Κουιές Μεσσαράς Κρήτης 1765 -
Ύδρα πριν από το 1829). Πριν από την Επανάσταση είχε υπηρετήσει στον τουρκικό στρατό
ως µουσουλµάνος (Χουσεΐν µπέης). ∆ιέθετε µεγάλη δύναµη στη Μεσαρά και ως
«κρυπτοχριστιανός» εξυπηρετούσε τα συµφέροντα των οµογενών του. Αµέσως µετά την
έναρξη της Επανάστασης πρωτοστάτησε στον ξεσηκωµό της Κρήτης και έπεισε πολλούς
Τουρκοκρητικούς να ακολουθήσουν το παράδειγµά του. Το 1823 τοποθετήθηκε από τον
Εµµανουήλ Τοµπάζη υπαρχηγός του ελληνικού στρατού και αντιστάθηκε στις επιδροµές του
Χουσεΐν πασά. Μετά την υποταγή της Κρήτης ακολούθησε τον Τοµπάζη στην Ύδρα.
ΚΟΥΤΣΟΝΙΚΑΣ: Επώνυµο µιας από τις σηµαντικότερες σουλιώτικες φάρες. Στα τέλη του
18ου αιώνα αρχηγός της ήταν ο Νικόλαος Κουτσονίκας (; -1804) ο οποίος από το 1789 πήρε
µέρος στους αγώνες εναντίον του Αλή πασά. Πολέµησε ηρωικά στο Ζάλογγο. Κατηγορήθηκε
από τον Περραιβό ότι συνέπραξε µε τον εχθρό και συνέβαλε στην υποταγή του Σουλίου.
Εγγονός του ήταν ο Λάµπρος Κουτσονίκας που αγωνίστηκε ως µπουλουκτσής στην
- 175 -
Επανάσταση και πέθανε στην Εύβοια το 1879. Το 1831 διορίστηκε από τον Αυγουστίνο
Καποδίστρια πεντακοσίαρχος και αργότερα ονοµάστηκε συνταγµατάρχης της φάλαγγας.
Έγραψε το δίτοµο έργο «Γενική Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως».
ΚΟΧΡΑΝ ΤΟΜΑΣ: Άγγλος ναύαρχος (1775-1860), γνωστός στην Ελλάδα για την επιζήµια
συµµετοχή του στην Επανάσταση του 1821 ως αρχηγού των ναυτικών δυνάµεων. Το 1793
κατατάχθηκε στο βρετανικό ναυτικό, αναδείχθηκε κυβερνήτης καταδροµικών πλοίων και
έδρασε µε επιτυχία στους Ναπολεόντειους Πολέµους. Το 1806 εκλέχτηκε αντιπρόσωπος στη
Βουλή των Κοινοτήτων, αλλά εξαιτίας της ανάµειξής του σε χρηµατιστηριακή απάτη
διαγράφτηκε από το ναυτικό και έχασε τη βουλευτική του ιδιότητα. Το 1818 ανέλαβε τη
διοργάνωση και την αρχηγία του χιλιανού ναυτικού. Το 1820 πέρασε στην υπηρεσία του
Περού και το 1823 τέθηκε επικεφαλής του στόλου στη Βραζιλία. Η συµβολή
του στους απελευθερωτικούς αγώνες των χωρών αυτών εδραίωσε τη φήµη του ως ικανού
ναυάρχου. Το 1825 υπέγραψε συµφωνητικό µε την ελληνική επιτροπή -που τότε
διαπραγµατευόταν στο Λονδίνο τη σύναψη δανείου- για να αναλάβει την αρχηγία του
ελληνικού στόλου. Το 1827 µε κυβερνητική απόφαση ορίστηκε «πρώτος στόλαρχος πασών
των ελληνικών ναυτικών δυνάµεων» στη θέση του ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη. Ωστόσο, ο
Κόχραν ήταν ανίκανος να εκτιµήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης, µε αποτέλεσµα να
οδηγήσει στην καταστροφή τις ελληνικές δυνάµεις στον Ανάλατο, στην παράδοση των
πολιορκηµένων στην Ακρόπολη και στην καταστολή της Επανάστασης στην Ανατολική
Στερεά Ελλάδα. Το ίδιο αποτυχηµένες ήταν και οι ναυτικές του επιχειρήσεις. Έφυγε για την
Αγγλία χωρίς να ειδοποιήσει την ελληνική κυβέρνηση και αργότερα επέστρεψε στην Ελλάδα
και ζήτησε να συναντηθεί µε τον κυβερνήτη, ο οποίος του διαβίβασε να αναχωρήσει το
συντοµότερο από την Ελλάδα.
ΚΡΕΒΒΑΤΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Πρόκριτος του Μυστρά ο οποίος γεννήθηκε στο Μυστρά το
1785. Φιλικός και αγωνιστής του 1821, συµµετείχε ενεργά στα στρατιωτικά και πολιτικά
γεγονότα τα δύο πρώτα χρόνια του Αγώνα. Μυήθηκε το 1819 στη Φιλική Εταιρεία, πήρε
µέρος στον ξεσηκωµό της Πελοποννήσου και στη Συνέλευση των Καλτετζών, ενώ ήταν µέλος
της Πελοποννησιακής Γερουσίας. Μετά την εισβολή του ∆ράµαλη στην Κορινθία τάχθηκε
στο πλευρό του Κολοκοτρώνη, επιλογή που του στοίχισε τη ζωή του. ∆ολοφονήθηκε στη θέση
Κακιά Σκάλα το 1822 από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Πρόσφερε όλη του την περιουσία
για τις ανάγκες του Αγώνα, γιατί «εν µόνον είχε µέληµα και µιαν φιλοδοξίαν, την
απελευθέρωσιν της πατρίδος».
ΚΡΗΤΗ (ΠΟΙΗΣΗ-ΘΕΑΤΡΟ): Οι Βενετοί κυριάρχησαν στο νησί αµέσως µετά την ∆΄
Σταυροφορία (1204) και µέχρι το 1669 οπότε οι Οθωµανοί Τούρκοι κατέλαβαν τον Χάνδακα
βάζοντας τέλος στην παρουσία της Γαληνοτάτης εκεί. Αν και στους δύο πρώτους αιώνες της
κατοχής οι Βενετοί αντιµετώπισαν την αντίδραση των Κρητικών, µετά το 1453 οι δύο λαοί
κατάφεραν να συνυπάρξουν ειρηνικά µε αποτέλεσµα την ουσιαστικότερη διείσδυση του
πολιτισµού της Αναγέννησης στο νησί. Την ίδια περίπου περίοδο πολλοί Βυζαντινοί λόγιοι
κατέφυγαν στην Κρήτη και καλλιέργησαν τα ελληνικά γράµµατα.
Ενδιαφέρουσα προσωπικότητα ήταν ο Στέφανος Σαχλίκης (Χάνδακας, τέλη 14ου αιώνα), τα
ποιήµατα του οποίου έχουν κυρίως αυτοβιογραφικό («Αφήγησις Παράξενος») ή παραινετικό
χαρακτήρα. Μέσα από αυτά παίρνουµε µια εικόνα από την πολύβουη ζωή του κόσµου αλλά
και του υπόκοσµου µιας µεγαλούπολης (Χάνδακας). Ο στίχος του έχει νεύρο και είναι
χαριτωµένος. Η καλύτερη ίσως στιγµή του είναι η περιγραφή των «πολιτικών» (κοινών)
γυναικών της πόλης.
Ο Μαρίνος Φαλιέρος (1396-1474) ήταν επίσης ποιητής. Από τα πέντε ποιήµατά του που µας
έχουν παραδοθεί τα δύο είναι παραινετικά, ενώ στο τρίτο δραµατοποιεί τη Σταύρωση του
Χριστού. Τα άλλα δύο έχουν ερωτικό περιεχόµενο («Ιστορία και Ονειρο» επιγράφεται το ένα).
Το έντονο και ρεαλιστικό ερωτικό στοιχείο τούς προσδίδει µια ιδιαίτερη και ευχάριστη νότα.
Ο Γεώργιος Χούµνος (Χάνδακας, β΄ µισό 15ου αιώνα) γράφει ένα πολύ µεγάλο ποίηµα (2.800
στίχους) που τιτλοφορείται «Κοσµογέννησις» και στο οποίο χρησιµοποιεί καθαρή και
ανεπιτήδευτη λαϊκή γλώσσα. Άντλησε το θέµα του από τη Γένεση και την Έξοδο της Παλαιάς
∆ιαθήκης.
Ο Μανόλης Σκλάβος (15ος-16ος αιώνας) εξιστορεί στη «Συµφορά της Κρήτης», ένα µέτριο
- 176 -
αλλά και κάπως συγκινητικό ποίηµα, τις συνέπειες του καταστροφικού σεισµού του 1508 (29-
30 Μαΐου).
Ο Μπεργαδής (τέλη 15ου-αρχές 16ου αιώνα) έγραψε το αριστούργηµα του 16ου αιώνα, τον
«Απόκοπο» (ο τίτλος οφείλεται στον πρώτο στίχο «Μιάν από κόπου νύσταξα...»). Εκδόθηκε
στη Βενετία το 1519 και είναι το πρώτο νεοελληνικό λογοτεχνικό βιβλίο που τυπώθηκε.
Ποίηµα κατά βάση παραινετικό, θυµίζει στους ανθρώπους το γεγονός του θανάτου και τις
υποχρεώσεις απέναντι στους νεκρούς. Ωστόσο χάρη στο λυρισµό του εξελίσσεται σε ένα
θερµό ύµνο για τις οµορφιές του πάνω κόσµου.
Η µεγάλη ακµή της κρητικής λογοτεχνίας αρχίζει στις αρχές του 17ου αιώνα µε τη
«Βοσκοπούλα», ένα ειδύλλιο µε θέµα την αγάπη ενός βοσκού για µια βοσκοπούλα. Αποτελεί
δίχως άλλο µια διασκευή ενός ιταλικού «ειδυλλίου» -µικρό ποιµενικό ποίηµα- της εποχής. Το
έργο εκφράζει τη νοσταλγία του αστού για τη φυσική ζωή.
Η µεγάλη όµως αλλαγή εκείνη την περίοδο σηµειώνεται µε τη σύσταση θεάτρου, για πρώτη
φορά ύστερα από την αρχαιότητα. Φορέας αυτής της σηµαντικής αλλαγής και εισηγητής του
θεατρικού είδους στην Κρήτη είναι ο Γεώργιος Χορτάτσης. Η «Ερωφίλη» (1590), το πιο
σηµαντικό του έργο, είναι η παλαιότερη και η σπουδαιότερη από τις τραγωδίες του κρητικού
θεάτρου. Αν και αποτελεί µίµηση ιταλικού έργου, τους βασικούς ήρωές της χαρακτηρίζουν η
ανώτερη ευγένεια και µια ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Επίσης το έργο διακρίνεται για την τεχνική
αρτιότητα στη γλώσσα και το στίχο, ενώ η ατµόσφαιρά του είναι απόλυτα θεατρική.
∆ύο άλλες τραγωδίες της εποχής δεν έχουν την ποιητική αξία της «Ερωφίλης».
Ο «Βασιλεύς Ροδολίνος» του Ιωάννη Ανδρέα Τρωιλλού από το Ρέθυµνο προσεγγίζει
περισσότερο την «Ερωφίλη» διατηρώντας αρκετές από τις αρετές της, ενώ ο ποιητής της
άλλης τραγωδίας, του «Ζήνωνα», φαίνεται περισσότερο εξαρτηµένος από το δυτικό του
πρότυπο. Ο Χορτάτσης επίσης έγραψε και την παλαιότερη και καλύτερη από τις τρεις
κρητικές κωµωδίες, τον «Κατζούρµπο»(1595-1600). Μολονότι και αυτό µιµείται ιταλικό έργο,
ο στίχος του έχει νεύρο και τα κωµικά ευρήµατα είναι απόλυτα εύστοχα, ενώ όλος αυτός ο
πολύχρωµος θίασος (ο γερο-ξεκουτιάρης, ο καυχηµατίας στρατιωτικός, ο σχολαστικός
δάσκαλος, ο λαίµαργος υπηρέτης κ.ά.) δηµιουργεί µια γοητευτική φαντασίωση. Οι άλλες δύο
κωµωδίες, ο «Φουρτουνάτος» του Μάρκου Αντώνιου Φώσκολου (1665-1666) και ο «Στάθης»
(πριν από το 1645, άγνωστου ποιητή) επαναλαµβάνουν το σχήµα του «Κατζούρµπου» µε
αρκετή επιτυχία και ανώτερη ποιότητα.
Το πιο ώριµο ποιητικό έργο του κρητικού θεάτρου είναι χωρίς αµφιβολία η «Θυσία του
Αβραάµ» (γύρω στα 1635), ένα νεανικό δηµιούργηµα του Βιτσέντζου Κορνάρου. Η πλοκή του
βασίζεται στο γνωστό επεισόδιο της Γραφής και είναι ένα έργο πραγµατικά θεατρικό, µε
χαρακτήρες γνήσια ανθρώπινους. Ο ποιητής καινοτόµησε καταργώντας στη «Θυσία» κάθε
θεατρική σύµβαση (τα χορικά, το χωρισµό σε πράξεις και σε σκηνές) και δίνοντας µε αυτό τον
τρόπο ένα έργο ποιητικά ανώτερο και λυρικότατο.
Ο Κορνάρος είχε το µεγάλο χάρισµα της αφήγησης και της πλατιάς διήγησης. Γι’ αυτό στα
ώριµα χρόνια του (1640-1660) συνέθεσε το αριστούργηµα όχι µόνο της κρητικής αλλά και
ολόκληρης της νεοελληνικής φιλολογίας, τον «Ερωτόκριτο». Ο ποιητής διηγείται µέσα σε
10.000 στίχους την ερωτική ιστορία του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας. Ο Κορνάρος
βρισκόταν πολύ κοντά στο λαό και ο στίχος του µοιάζει µε αυτόν του δηµοτικού τραγουδιού.
Υπήρξε ο τελευταίος ποιητής και ο «Ερωτόκριτος» το τελευταίο ποίηµα της κρητικής
ποιητικής ακµής, στη λογοτεχνία της ελληνικής Αναγέννησης. Η πνευµατική ακµή της
Κρήτης ανακόπηκε µε την κατάληψή της από τους Τούρκους (1669).
ΚΡΙΕΖΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ: Αγωνιστής του 1821 (Τροιζήνα 1796) και πρωθυπουργός της
Ελλάδας (1849-1854). Τον Ιούλιο του 1821 πήρε µέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις στη Σάµο,
στη ναυµαχία των Σπετσών, το 1825 ακολούθησε τον Κανάρη στο λιµάνι της Αλεξάνδρειας
στην απόπειρα πυρπόλησης του αιγυπτιακού στόλου και βοήθησε στον Αγώνα της Κρήτης. Το
1826 ο Καποδίστριας του ανέθεσε την αρχηγία της ναυτικής µοίρας και το 1829 συνέβαλε
στην παράδοση των Τούρκων της Βόνιτσας. Το 1836 έγινε υπουργός των Ναυτικών, θέση
στην οποία παρέµεινε έως το 1843. Το 1849 διαδέχτηκε τον Κανάρη στην πρωθυπουργία - η
περίοδος εκείνη συνέπεσε µε σοβαρές πολιτικές κρίσεις. Ωστόσο ο Κριεζής κατόρθωσε µαζί
µε επίλεκτους συνεργάτες να αντιµετωπίσει τις δυσχέρειες. Πέθανε το 1865.
ΚΡΙΕΖΙΩΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: Οπλαρχηγός του 1821. Γεννήθηκε στα Βίρα Καρυστίας 1785
- 177 -
και το όνοµά του το πήρε από το χωριό Κριεζά στο οποίο είχε εγκατασταθεί από νωρίς. Πήρε
το βάπτισµα του πυρός στα Βρυσάκια όπου διακρίθηκε για τον ηρωισµό του και λίγο
αργότερα ανέλαβε, ως οπλαρχηγός, την εκκαθάριση της περιοχής από τους Τούρκους έπειτα
από απαίτηση των κατοίκων της Καρυστίας. Συνεργάστηκε µε τον Βάσο Μαυροβουνιώτη και
µαζί µε τον Μανιάτη Ηλία Μαυροµιχάλη έδωσε ηρωική µάχη στα Στύρα. Αναγνωρισµένος ως
αρχηγός από τους αγωνιστές της Εύβοιας πήρε, µετά τη νίκη του στο Κουντουρλοµετόχι της
Χαλκίδας, και επίσηµα τον τίτλο του αρχηγού της Καρυστίας.
Κατά τον εµφύλιο ο Κριεζώτης τάχθηκε µε το µέρος των κυβερνητικών και συµµετείχε στις
επιχειρήσεις εναντίον των αντιπάλων του. Το 1825 πολέµησε στις σηµαντικότερες µάχες της
Ανατολικής Στερεάς υπό την ηγεσία του Καραϊσκάκη. Στα τέλη του 1825 µαζί µε άλλους
οπλαρχηγούς οργάνωσε εκστρατεία στο Λίβανο προκειµένου να βοηθήσει τον εµίρη Μπεσίρη,
η οποία όµως έληξε άδοξα. Μετά το θάνατο του Γκούρα και ύστερα από πρόταση του
Καραϊσκάκη, ο Κριεζώτης ανέλαβε να εισχωρήσει µαζί µε 300 άντρες στην Ακρόπολη χωρίς
να γίνει αντιληπτός. Πήρε µέρος στις διαµάχες που ξέσπασαν µετά τη δολοφονία του
κυβερνήτη και ακολούθησε τον Ιωάννη Κωλέττη και τους Ρουµελιώτες οπλαρχηγούς. Είχε
ενεργή συµµετοχή στην Επανάσταση της 3ης Σεπτεµβρίου του 1843. Το 1844 εκλέχτηκε
βουλευτής και συνέχισε την αντιδυναστική πολιτική του. Το 1847 εναντιώθηκε στην
κυβέρνηση Κωλέττη. Τραυµατίστηκε σε µια αψιµαχία και αυτοεξορίστηκε στη Σµύρνη, όπου
και πέθανε το 1853.
ΚΡΙΤΟΒΟΥΛΙ∆ΗΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ: Φιλικός και αγωνιστής (γεννήθηκε στα Χανιά το
1792) στην Κρήτη κατά την Επανάσταση του 1821, λόγιος και αποµνηµονευµατογράφος. Το
1819 µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Συµµετείχε ενεργά στην εξέγερση της Μεγαλονήσου και
ασχολήθηκε κυρίως µε διοικητικά θέµατα. Μετά την καταστολή της εξέγερσης κατέφυγε στην
Πελοπόννησο. Πήρε µέρος στην επιχείρηση της Γραµβούσας και έπειτα από την επιτυχή
έκβασή της τοποθετήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση µέλος της τριµελούς ∆ιοικητικής
Επιτροπής Κρήτης. Μετά το 1830 εγκαταστάθηκε οριστικά στο ελεύθερο ελληνικό κράτος και
ανέλαβε υπηρεσία σε διάφορες θέσεις. Έγραψε και δηµοσίευσε «Αποµνηµονεύµατα του περί
της Αυτονοµίας της Ελλάδος Πολέµου των Κρητών». Πέθανε στην Αθήνα το 1868.
ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ: Αρχιεπίσκοπος Κύπρου. Ο Κυπριανός γεννήθηκε το 1756 στη Λευκωσία. Το
1810 εξελέγη στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Κύπρου και αποδείχθηκε άξιος και φωτισµένος
κληρικός. Με ενέργειές του χτίστηκε η πρώτη ελληνική σχολή στην Κύπρο, η οποία αργότερα
µετονοµάστηκε σε Παγκύπριο Γυµνάσιο. Στις 9 Ιουλίου του 1821 οι Τούρκοι, για να
αποτρέψουν οποιαδήποτε επαναστατική ενέργεια, τον απαγχόνισαν µπροστά στο ∆ιοικητήριο
της Λευκωσίας, ενώ αποκεφάλισαν τους µητροπολίτες Πάφου, Κιτίου και Κυρήνειας.
ΚΩΛΕΤΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ: Αγωνιστής, ιατρός και πολιτικός του 1821, ο οποίος γεννήθηκε
στο Συρράκο, στην Ήπειρο το 1773. ∆ιαδραµάτισε σηµαντικό ρόλο στα πολιτικά πράγµατα
της χώρας. Υπήρξε πολιτικός αρχηγός του «γαλλικού» κόµµατος. Πρωτοστάτησε στους
πολιτικούς αγώνες ιδιαίτερα κατά την Επανάσταση και την οθωνική περίοδο και διατέλεσε
πρωθυπουργός (1844-1847). Σπούδασε ιατρική στην Πίζα και προσλήφθηκε ως γιατρός από
το γιο του Αλή, Μουχτάρ. Το 1819 µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, ενώ το 1821 οργάνωσε
εξέγερση στο Συρράκο η οποία απέτυχε και ο ίδιος κατέφυγε στην Πελοπόννησο. Ήταν από
τις ισχυρότερες προσωπικότητες της εποχής του και επηρέασε τις πολιτικές εξελίξεις της
επαναστατικής και της οθωνικής περιόδου. Πρακτικός, διορατικός, ρεαλιστής και
υπολογιστής, επιδίωξε ευκαιριακές αλλά ασφαλείς συµµαχίες, και προχωρούσε στην επίτευξη
των στόχων του αδιαφορώντας για τις µεθόδους. Συνέβαλε στη συγκρότηση του Ελληνικού
Κράτους προσπαθώντας να υιοθετήσει ένα σύστηµα διακυβέρνησης δυτικού τύπου. Ωστόσο,
ταλαντευόταν συνεχώς ανάµεσα στη γαλλική επιρροή και τους θεσµούς δυτικής προέλευσης
και στο ντόπιο στρατιωτικό στοιχείο και τις παραδοσιακές δοµές. Ήταν ο εισηγητής της
Μεγάλης Ιδέας. Πέθανε στην Αθήνα το 1847.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ: Θεσσαλός λόγιος και κληρικός (1758-1844), που ανήκει
στους Νεοέλληνες διαφωτιστές. Γεννήθηκε στις Μηλιές Πηλίου, όπου παρακολούθησε τα
πρώτα µαθήµατα, τα οποία συνέχισε στη Ζαγορά. Το 1779 χειροτονήθηκε διάκονος (τότε
µετονοµάστηκε Γρηγόριος από Γεώργιος), βαθµός τον οποίο διατήρησε µέχρι το τέλος της
ζωής του. Στη συνέχεια φοίτησε στις σχολές του Αγίου Όρους, της Χίου και της
Κωνσταντινούπολης. Το 1784 πήγε στο Βουκουρέστι για να µαθητεύσει κοντά στον Νεόφυτο
- 178 -
Καυσοκαλυβίτη, τον οποίο και διαδέχτηκε στη διεύθυνση της Ακαδηµίας του Βουκουρεστίου
(1784-1787). Στο διάστηµα αυτό υιοθέτησε τις ιδέες του ∆ιαφωτισµού, καρπός του οποίου
είναι το έργο του «Νεωτερική Γεωγραφία», που έγραψε σε συνεργασία µε τον ξάδερφό του,
∆ανιήλ Φιλιππίδη. Το σύγγραµµα τυπώθηκε στη Βιέννη το 1791, είναι γραµµένο στη
δηµοτική γλώσσα και παρέχει πληροφορίες όχι µόνο γεωγραφικές, αλλά και σχετικές µε τον
πολιτισµό, τα ήθη, την οικονοµική ζωή κ.ά. των πληθυσµών. Τις πληροφορίες άντλησε από
σύγχρονους συγγραφείς, αλλά και από παλαιότερους Έλληνες και ξένους. Ο πρώτος τόµος του
έργου που πρόλαβε να εκδοθεί αναφέρεται στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Ο
Κωνσταντάς ολοκλήρωσε την επιστηµονική του κατάρτιση στην Ευρώπη (Βιέννη, Πάντοβα),
συνδυάζοντάς τη µε τη µετάφραση και την έκδοση ιστορικών και φιλοσοφικών έργων. Το
πάθος του όµως ήταν η διδασκαλία. ∆ιδάξε στα Αµπελάκια (1796-1802), στην
Κωνσταντινούπολη (1809-1811) και στη Σχολή των Μηλιών, την οποία ανασυγκρότησε µε τη
βοήθεια του Άνθιµου Γαζή, εξοπλίζοντάς τη µε εποπτικά µέσα και βιβλιοθήκη (1815).
Τιµήθηκε µε διάφορα αξιώµατα στη διάρκεια της Επανάστασης (έφορος της εκπαίδευσης,
πληρεξούσιος στις εθνικές συνελεύσεις κ.ά.). Ο Καποδίστριας του ανέθεσε την οργάνωση και
τη διεύθυνση του Ορφανοτροφείου της Αίγινας (1829-1832). Από το 1835 επέστρεψε στην
τουρκοκρατούµενη πατρίδα του όπου έζησε µέχρι το θάνατό του διδάσκοντας. Καινοτοµίες
που εισήγαγε στην εκπαίδευση είναι η απαραίτητη εκµάθηση µιας ξένης γλώσσας και η
αλληλοδιδακτική µέθοδος.
ΛΑΖΑΙΟΙ (ΛΑΖΟΥ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ): Επώνυµο κλεφταρµατολικής οικογένειας από το
Λειβάδι του Ολύµπου. Οι Λαζαίοι ή Λαζόπουλοι συνεργάστηκαν στενά µε άλλους
αρµατολούς της περιφέρειάς τους. Κυνηγηµένοι κατέφυγαν στη Σκιάθο και τη Σκόπελο και
από εκεί επιχειρούσαν επιτυχηµένες θαλάσσιες καταδροµές εναντίον των Τούρκων στα
παράλια της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας. Εξοντώθηκαν από τον Βελή πασά και όσοι
επέζησαν συνέχισαν και πάλι τις ναυτικές καταδροµές.
ΛΑΣΚΑΡΙΣ ΙΑΝΟΣ: Λόγιος, απόγονος του αυτοκρατορικού οίκου των Λασκάρεων, ο
οποίος καταγόταν από τον Ρύδνακα (1445-1535), πόλη ανάµεσα στον Ελλήσποντο και τη
Φρυγία. Προστατευόµενος του Βησσαρίωνα, βρέθηκε µετά την Άλωση στη Βενετία και
σπούδασε στην Πάντοβα, όπου παράλληλα δίδαξε την ελληνική γλώσσα. Βρέθηκε στην Ιταλία
σε µια εποχή, την Αναγέννηση, κατά την οποία παρατηρείται έντονη στροφή προς τη µελέτη
της αρχαιότητας, ελληνικής και ρωµαϊκής. Μετά το θάνατο του Βησσαρίωνα ήρθε στη
Φλωρεντία και ανέλαβε τον εµπλουτισµό της βιβλιοθήκης του Λαυρέντιου Μέδικου µε
ελληνικά χειρόγραφα. Το 1495 πήγε στο Παρίσι όπου δίδαξε ελληνικά. Ανάµεσα στους
µαθητές του ήταν και ο Γάλλος ελληνιστής Γκ. Μπιντέ. Προσκλήθηκε στη συνέχεια από το
φιλέλληνα πάπα Λέοντα Ι΄ στη Ρώµη, όπου οργάνωσε το Ελληνικό Γυµνάσιο για τη
διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής και λατινικής γλώσσας, καθώς και την έκδοση βιβλίων µε
σχόλια πάνω στα αρχαία κείµενα. Το 1517 µαζί µε τον Μπιντέ οργάνωσε τη βιβλιοθήκη στον
πύργο του Φοντενεµπλό στη Γαλλία. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε
ταξιδεύοντας από την Ιταλία στη Γαλλία και αντίστροφα. Πέθανε στη Ρώµη σε προχωρηµένη
ηλικία (1535). Ο Ιανός κατά περιόδους έστελνε προς τους ηγεµόνες της Ευρώπης επιστολές
και απηύθυνε εκκλήσεις, για να οργανώσουν πολεµικές επιχειρήσεις κατά των Οθωµανών και
για την απελευθέρωση της Ελλάδας.
ΛΑΣΣΑΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Λόγιος, Φιλικός, ιερολοχίτης, αγωνιστής του 1821 ο οποίος
γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1793. Ήταν από τα εξέχοντα στελέχη της Φιλικής Εταιρείας και
τους πιστότερους συνεργάτες του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Σπούδασε στη Λειψία, ταξίδεψε
στη Βουδαπέστη, στη Μολδαβία και στη Μόσχα όπου µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, και
κατέληξε στην Οδησσό το 1818, όπου ανέπτυξε πολύπλευρη πνευµατική και πατριωτική
δραστηριότητα. Το 1820 συνεργάστηκε µε τους «Καλικάντζαρους» και αναγκάστηκε να
εκπατριστεί και να καταφύγει στη Μακεδονία. Εντάχθηκε στο σώµα του αρµατολού Νικηταρά
και διακρίθηκε πολεµώντας τους Τούρκους. Το 1818 µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Η έναρξη
της Επανάστασης τον βρήκε στη Σάµο και χάρη στις επιτυχηµένες προσπάθειές του,
απλώθηκε σε ολόκληρο το νησί. Πολέµησε στο πλευρό του Λυκούργου Λογοθέτη ως
χιλίαρχος παίρνοντας µέρος σε αµυντικές και επιθετικές επιχειρήσεις σε όλη τη διάρκεια του
Αγώνα. Συµµετείχε στην τελευταία µάχη του Αγώνα στην Πέτρα. Την εποχή του Όθωνα
ασχολήθηκε µε την πολιτική και τη συγγραφή εγκυκλοπαιδικών έργων. ∆ιοργάνωσε τον
- 179 -
«Λασσάνειον ∆ιαγωνισµόν» ποίησης και θεάτρου. Πέθανε στην Αθήνα το 1870.

ΛΑΤΡΙΣ ΙΚΕΣΙΟΣ: Αγωνιστής του 1821, δηµοσιογράφος και λόγιος (Σµύρνη 1799-1881).
Εγκατέλειψε τις σπουδές του στη Μασσαλία και ήρθε στην Ελλάδα για να πάρει µέρος στον
Αγώνα. Υπηρέτησε ως γραµµατέας του ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη, συνόδευσε τον Τοµπάζη
στην Κρήτη και τον Φαβιέρο στη Χίο. Επί Καποδίστρια ορίστηκε κυβερνητικός επίτροπος στο
επιτελείο του Γάλλου στρατηγού Μεζόν, αργότερα διοικητής Σίφνου, Μήλου, Θήρας και
διευθυντής της νοµαρχίας Λακωνίας. Το 1863 επέστρεψε στη Σµύρνη όπου συνεργάστηκε µε
την εφηµερίδα «Αµάλθεια» και άλλα περιοδικά.
ΛΑΧΑΝΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Φιλικός και αγωνιστής του 1821 ο οποίος γεννήθηκε στη
Σάµο το 1789 και πρωτοστάτης στην εξέγερσή της. Από νέος ασχολήθηκε µε τη ναυτιλία. Σε
κάποιο ταξίδι του στη Μασσαλία κατατάχθηκε στο γαλλικό στρατό. Πήρε µέρος στην
εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο και διακρίθηκε στη ναυµαχία του Αµπουκίρ
(1798). Όταν επέστρεψε στη γενέτειρά του συγκρούστηκε µε το αριστοκρατικό κόµµα των
προκρίτων. Πέθανε στη Χαλκίδα το 1842.
ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Φιλικός µε αξιόλογη δράση στα προεπαναστατικά χρόνια.
Γεννήθηκε στο Καρακοβούνι Κυνουρίας το 1790. Το 1805 εγκαταστάθηκε στη Μολδαβία και
το 1817 του ανατέθηκε η διεύθυνση του προξενείου της Ρωσίας. Το 1816 µυήθηκε στη Φιλική
Εταιρεία. Από τότε εργάστηκε µε ακαταπόνητο ζήλο για να προωθηθεί το έργο της Εταιρείας
και επέδειξε ιδιαίτερη µέριµνα για την άνοδο του πνευµατικού επιπέδου της ελληνικής
νεολαίας στις παροικίες του Βουκουρεστίου και του Ιασίου. Γενικότερα δαπάνησε όλη του
την περιουσία για εθνικούς σκοπούς, αλλά κυρίως βοήθησε τις προσπάθειες της Φιλικής
Εταιρείας για µια καθολικότερη κινητοποίηση των χριστιανικών λαών της Βαλκανικής
εναντίον των Τούρκων. Κατά τη διάρκεια της Βαυαροκρατίας και της βασιλείας του Όθωνα
υπηρέτησε σε διάφορες διοικητικές και διπλωµατικές θέσεις. Πέθανε στην Αθήνα το 1847.
ΛΕΒΙ∆ΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Ιερολοχίτης, λόγιος και δηµοσιογράφος, ο οποίος γεννήθηκε
στην Κωνσταντινούπολη το 1790. Σπούδασε στη Βιέννη πολιτικές επιστήµες, πολέµησε στο
∆ραγατσάνι και αργότερα κατέφυγε στην Οδησσό. Το 1829 ήρθε στην Ελλάδα. ∆ιορίστηκε
από τον Καποδίστρια σε ανώτερες δηµόσιες θέσεις. Κατά τη Βαυαροκρατία παραιτήθηκε και
εξέδωσε την εφηµερίδα «Ελπίς» και αναδείχθηκε σε έναν από τους σηµαντικότερους
πρωτοπόρους της ελληνικής πολιτικής αρθρογραφίας. Συνεργάστηκε στενά µε τον Υψηλάντη,
έγινε σύµβουλος και γραµµατέας του, και τον ακολούθησε όταν πέρασε τον Προύθο. Όταν
κηρύχθηκε επίσηµα η Επανάσταση (24 Φεβρουαρίου 1821) ονοµάστηκε χιλίαρχος του
ελληνικού στρατεύµατος. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Ιερού Λόχου. Μετά τη µάχη του
∆ραγατσανίου ο Λασσάνης κατέφυγε µε τους αδερφούς Υψηλάντη στην Αυστρία όπου
φυλακίστηκε. Στάθηκε στο πλευρό του Υψηλάντη µέχρι το θάνατό του. Ήρθε στην Ελλάδα το
1828. Πολέµησε στο Σεβένικο, στο Μαριτίνο, στη Θήβα και στην Πέτρα Βοιωτίας.
Υπηρέτησε ως γενικός επιθεωρητής του στρατού της Ανατολικής Ελλάδας, διορίστηκε πρώτος
νοµάρχης Αττικής και Βοιωτίας και διατέλεσε γραµµατέας οικονοµικών (1836-1837). Πήρε το
βαθµό του συνταγµατάρχη και το 1868 ονοµάστηκε υποστράτηγος. Έγραψε δύο θεατρικά
έργα, ένα δράµα µε τίτλο «Ο Αρνησίθρησκος του Μοριά» και ποιήµατα πατριωτικού
περιεχοµένου. Ιδιαίτερη σηµασία έχουν τα πολιτικά κείµενα και τα ιστορικά δοκίµιά του.
Πέθανε στην Αθήνα το 1868.
ΛΕΜΠΕΣΗΣ ΑΝΑΡΓΥΡΟΣ: Ο Ανάργυρος Λεµπέσης, πρόκριτος των Σπετσών, Φιλικός και
αγωνιστής ο οποίος γεννήθηκε γύρω στο 1780. ∆ιέθεσε για τον Αγώνα τα δύο πλοία του και
διακρίθηκε ιδιαίτερα στη ναυµαχία του Γέροντα (Αύγουστος 1824). Ασχολήθηκε επίσης µε τις
νηοψίες στο Αιγαίο, προσπαθώντας να εντοπίσει πλοία µε ξένη σηµαία τα οποία µετέφεραν
εφόδια στους Τούρκους. Μετά την απελευθέρωση ακολούθησε το επάγγελµα του αξιωµατικού
του πολεµικού ναυτικού.
ΛΕΟΠΟΛ∆ΟΣ ΤΟΥ ΣΑΞ ΚΟΜΠΟΥΡΓΚ: Γεννήθηκε το 1790. Βασιλιάς των Βέλγων από
το 1831 µε το όνοµα Λεοπόλδος Α΄. Το 1830 του προσφέρθηκε το στέµµα της Ελλάδας από
τις τρεις Μεγάλες ∆υνάµεις και στην αρχή το αποδέχτηκε. Ωστόσο, επειδή φοβήθηκε ότι η
κατάσταση που επικρατούσε τότε στη χώρα δύσκολα θα εξοµαλυνόταν, αποποιήθηκε τον
ελληνικό θρόνο. Πέθανε το 1865.
ΛΙ∆ΩΡΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Επώνυµο οικογενείας από τη ∆ωρίδα. Μέλη της ανέπτυξαν
σηµαντική δραστηριότητα στα προεπαναστατικά χρόνια, αγωνίστηκαν στην Επανάσταση του
- 180 -
1821 και αναδείχθηκαν στην πολιτική και στα γράµµατα στα νεότερα χρόνια. Ως γενάρχης της
αναφέρεται ο κοτζαµπάσης της περιφέρειας Λιδωρικίου, Αναγνώστης Λιδωρίκης (1767-
1827). Ο γιος του, Αναστάσιος Λιδωρίκης (1797-1845), ήταν από τους αξιολογότερους
αγωνιστές της Κεντρικής Στερεάς Ελλάδας, και αντιπροσώπευσε τη ∆ωρίδα στις
εθνοσυνελεύσεις. Ο άλλος του γιος, ο Παναγιώτης Λιδωρίκης (1800-1860), έδρασε κυρίως ως
γερουσιαστής στη διάρκεια της βασιλείας του Όθωνα. Τέλος, η κόρη του Ασήµω ήταν η
σύζυγος του Ιωάννη Γκούρα.
ΛΙ∆ΩΡΙΚΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: Αξιωµατούχος του Αλή πασά και Φιλικός ο οποίος γεννήθηκε
στο Παλαιοκάτουνο ∆ωρίδας το 1788. Το 1800, αν και στάλθηκε ως όµηρος στην Αυλή του
Αλή των Ιωαννίνων, τελικά προσλήφθηκε στην υπηρεσία του. Απέσπασε γρήγορα την
εµπιστοσύνη του Αλή και ορίστηκε ιδιαίτερος γραµµατέας του. Παρά τη θέση του και την
εµπιστοσύνη του πασά δεν έγινε όργανό του και συχνά συµπαραστάθηκε στους
δεινοπαθούντες συµπατριώτες του. ∆εν πήρε µέρος σε ένοπλες συγκρούσεις του Αγώνα, αλλά
τον υπηρέτησε ως πληρεξούσιος του Λιδωρικίου στις εθνοσυνελεύσεις. Από τον Καποδίστρια
διορίστηκε διοικητής της Λιβαδειάς και αργότερα της Καρύταινας. Έγραψε
αποµνηµονεύµατα, που αποτελούν αξιόλογη πηγή για τη βιβλιογραφία που αφορά στην
Ήπειρο και στον Αλή πασά. Πέθανε στην Αθήνα το 1868.
ΛΟΓΙΟΣ ΕΡΜΗΣ: Φιλολογικό περιοδικό, το πρώτο που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1811 από
τον Ανθιµο Γαζή. Εµπνευστής της ιδέας για τη δηµιουργία ελληνικού φιλολογικού περιοδικού
υπήρξε ο Αδαµάντιος Κοραής. Ο Λόγιος Ερµής εντάχθηκε µέσα στο πλαίσιο της
αναγεννητικής προσπάθειας του νεότερου ελληνισµού, µαζί µε την ίδρυση σχολείων,
τυπογραφείων, φιλολογικών εταιρειών κ.λπ. Το περιοδικό κυκλοφόρησε κανονικά για δέκα
χρόνια, αντιµετώπισε εκδοτικές δυσχέρειες το 1814 και 1815, ενώ από το 1816 συνέχισε να
εκδίδεται υπό νέα διεύθυνση (Κωνσταντίνος Κοκκινάκης και Θεόκλητος Φαρµακίδης, οπαδοί
και οι δύο του Κοραή) µέχρι την 1η Μαΐου του 1821 οπότε οι αυστριακές Αρχές απαγόρευσαν
την έκδοσή του λόγω της έκρηξης της Ελληνικής Επανάστασης.
ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ: Φιλικός, από τους σηµαντικότερους προκρίτους της Βοιωτίας,
που διαδραµάτισε ενεργό ρόλο στα πολιτικά πράγµατα των πρώτων χρόνων της Επανάστασης
(µέσα 18ου αιώνα έως το 1826). Έµπορος µε ευρύτατη δραστηριότητα σε ολόκληρη την
Ελλάδα αλλά και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Πήρε το οφίκιο του λογοθέτη και το κράτησε
ως επίθετο. Όλοι σχεδόν οι περιηγητές της προεπαναστατικής εικοσαετίας φιλοξενήθηκαν στο
αρχοντικό του. Το 1819 µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Εργάστηκε για τη διάδοση της
επαναστατικής ιδέας στην περιοχή του και διέθεσε σηµαντικά ποσά στην Επανάσταση. Το
1821 εκλέχτηκε πληρεξούσιος Λιβαδειάς, ενώ αργότερα ορίστηκε µέλος του Εκτελεστικού.
Το 1824 χρηµάτισε έπαρχος της Αίγινας.
ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ: Γεννήθηκε στο Καρλόβασι της Σάµου το 1772. Σπούδασε
ιατρική και διατέλεσε γραµµατέας του Πατριαρχείου και των ηγεµόνων της Βλαχίας
Κωνσταντίνου Υψηλάντη και Αλεξάνδρου Σούτσου. Το 1819 µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία
και πήρε το όνοµα Λυκούργος (το πραγµατικό του όνοµα ήταν Γεώργιος). Το Μάιο του 1821
κήρυξε την Επανάσταση στη Σάµο. Το 1822 απέτυχε να βοηθήσει ουσιαστικά τους κατοίκους
της Χίου και γι’ αυτόν το λόγο φυλακίστηκε στην Πελοπόννησο. Όταν τελικά η Σάµος δεν
πέτυχε να ενωθεί µε την ελεύθερη Ελλάδα, επέστρεψε στο νησί του για να αγωνιστεί για την
απελευθέρωση του. Αργότερα επέστρεψε στην Αθήνα και έγινε σύµβουλος Επικρατείας και
γερουσιαστής. Πέθανε το 1850.
ΛΟΝΤΟΣ ΑΝ∆ΡΕΑΣ: Αγωνιστής, ο οποίος γεννήθηκε στη Βοστίτσα Αιγίου το 1786 και
πολιτικός της Επανάστασης του 1821. Πρόκριτος της Βοστίτσας (Αίγιο) και µυηµένος στη
Φιλική Εταιρεία, ύψωσε στην πόλη του τη σηµαία του Αγώνα στις 23 Μαρτίου του 1821.
Μέλος του αγγλόφιλου κόµµατος, συµµετείχε στην Επανάσταση της 3ης Σεπτεµβρίου του
1843 και αργότερα διατέλεσε υπουργός Στρατιωτικών και Εσωτερικών. Πέθανε το 1846.
ΛΟΥΚΑΡΗΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ: Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο οποίος γεννήθηκε στον
Χάνδακα (σηµερινό Ηράκλειο) της Κρήτης (1572-1638). Παρακολούθησε τα εγκύκλια
µαθήµατα στην πατρίδα του και συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήµιο της Πάντοβα
στην Ιταλία µε δάσκαλο τον Μάξιµο Μουργούνιο. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Κρήτη
έπειτα από περιοδεία σε πόλεις της Ευρώπης και επισκέφθηκε το συγγενή του Μελέτιο Πηγά,
πατριάρχη Αλεξανδρείας. Εκεί χειροτονήθηκε µοναχός και άλλαξε το κοσµικό του όνοµα
- 181 -
Κωνσταντίνος σε Κύριλλος. Το 1602 διαδέχτηκε τον Μελέτιο Πηγά στον πατριαρχικό θρόνο
Αλεξανδρείας, όπου και παρέµεινε ως το 1620, οπότε και έγινε πατριάρχης
Κωνσταντινουπόλεως. Ήταν ο πρώτος πατριάρχης µε πανεπιστηµιακή µόρφωση. Η
πατριαρχία του διακόπηκε το 1623, το 1633, το 1634 και από το 1635 έως το 1637. Οι
σηµαντικότεροι αντίπαλοί του υπήρξαν οι ιησουίτες οι οποίοι διαρκώς τον συκοφαντούσαν
και διέδιδαν ότι ήταν φίλος των προτεσταντών. Σηµαντικό υπήρξε το έργο του στον τοµέα της
εκπαίδευσης. Κάλεσε στην Κωνσταντινούπολη Έλληνες δασκάλους για να διδάξουν στην
Πατριαρχική Σχολή, την οποία αναδιοργάνωσε προκειµένου να την καταστήσει ανώτερο
εκπαιδευτήριο. Ανέθεσε τη διεύθυνσή της στο µεγαλύτερο φιλόσοφο της εποχής του, τον
Θεόφιλο Κορυδαλέα. Το 1627 ίδρυσε το πρώτο τυπογραφείο στην ορθόδοξη Ανατολή, η
λειτουργία του οποίου διακόπηκε µέσα σε λίγους µήνες, έπειτα από συκοφαντίες των
ιησουιτών στους Τούρκους. Ενέκρινε τη µετάφραση της Αγίας Γραφής στη δηµοτική γλώσσα,
έργο που επιτέλεσε ο Μάξιµος Καλλιπολίτης, και φρόντισε για την έκδοση εκλαϊκευµένων
συγγραµµάτων στη δηµοτική γλώσσα. Η τελευταία του πατριαρχία κράτησε περίπου ένα
χρόνο (1638). Κατηγορήθηκε για επαναστατική δράση, φυλακίστηκε και στραγγαλίστηκε. Το
σώµα του ρίχτηκε στη θάλασσα, απ’ όπου το περισυνέλεξαν ψαράδες και το έθαψαν.
Ο Λούκαρης υπήρξε προοδευτικό πνεύµα και µεγάλος ανακαινιστής. Προσπάθησε να
προσεταιριστεί τους προτεστάντες (καλβινιστές), θέλοντας να πολεµήσει την προπαγάνδα της
Καθολικής Εκκλησίας. Οι ενέργειές του πέρα από καθαρά θρησκευτικό περιεχόµενο είχαν και
πολιτικές προεκτάσεις. Ενήργησε περισσότερο ως εθνάρχης µε στόχο την προστασία του
Γένους και έως ένα βαθµό πέτυχε να περιορίσει τη δράση της δυτικής προπαγάνδας τα
επόµενα χρόνια. Με τα έργα και τη δράση του συνέβαλε στη διεύρυνση της ελληνικής σκέψης
και εγκαινίασε µε την παρουσία του µια νέα εποχή θρησκευτικού ουµανισµού. Γι’ αυτό ήταν
φυσικό να υπάρξουν αντιδράσεις.
ΛΟΥΡΙΩΤΗΣ ΑΝ∆ΡΕΑΣ: Πολιτικός, στενός φίλος και συνεργάτης του Αλέξανδρου
Μαυροκορδάτου, κυρίως στη διαπραγµάτευση των δύο εξωτερικών δανείων του 1824 και του
1825 (γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1789). Κατηγορήθηκε για ιδιοτέλεια και
συµφεροντολογικού χαρακτήρα ενέργειες, χωρίς όµως να υπάρχουν απτές αποδείξεις για µια
τέτοια κατηγορία. Πέθανε στην Αθήνα το 1854.
ΜΑΓΓΙΝΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ή ΤΑΤΣΗΣ: Κατά την Επανάσταση έδρασε κυρίως ως
πολιτικό και διοικητικό στέλεχος (Αστακός Ακαρνανίας, 1792-1880). Από το 1823 ήταν από
τους πιο στενούς συνεργάτες του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου. Επί Καποδίστρια διορίστηκε
µέλος του Πανελληνίου και αργότερα έγινε Γερουσιαστής. Ορίστηκε υπουργός Οικονοµικών
στην κυβέρνηση ∆. Βούλγαρη.
ΜΑΙΖΟΝ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΙΩΣΗΦ: Γάλλος στρατάρχης στον οποίο ανατέθηκε η διοίκηση του
γαλλικού εκστρατευτικού σώµατος που εστάλη στην Πελοπόννησο για να εκκαθαρίσει την
περιοχή από τα υπολείµµατα του στρατού του Ιµπραήµ (1771-1840). Απελευθέρωσε τη δυτική
Πελοπόννησο και µετά την υπογραφή της σύµβασης της Αλεξάνδρειας ανάµεσα στους
Άγγλους και τον Μωχάµετ Άλι επέστρεψε στην πατρίδα, όπου χρηµάτισε υπουργός των
Στρατιωτικών.
ΜΑΚΡΗΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: Φιλικός και οπλαρχηγός του Αγώνα, από τους ισχυρότερους της
∆υτικής Στερεάς. Γεννήθηκε στη Γαβαλού το 1772 και αγωνίστηκε κυρίως στην περιοχή του,
ενώ αργότερα αρνήθηκε κάθε αξίωµα. Χωρίς να του λείπει η εθνική συνείδηση είχε
ανεπτυγµένη την τοπικιστική. Ανήκει στη νέα γενιά των παλιών αρµατολών που δεν µπόρεσαν
να εγκλιµατιστούν στη νέα πραγµατικότητα όπως αυτή αναδύθηκε από το νεοσύστατο
Ελληνικό Κράτος. Πέθανε στην Αθήνα το 1841.
ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ: Αγωνιστής του 1821, στρατιωτικός, δραστήριο πολιτικό
πρόσωπο µετά τη δηµιουργία του ελεύθερου Ελληνικού Κράτους και αυτοδίδακτος
συγγραφέας αποµνηµονευµάτων. Το πραγµατικό του όνοµα ήταν Ιωάννης Τριανταφύλλου του
∆ηµήτρη (Αβορίτι ∆ωρίδας, 1797). Το 1820 µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και από τότε
αφοσιώθηκε στον Αγώνα. Πήρε µέρος σε πολλές µάχες, αλλά τις πρώτες πολεµικές του
δάφνες δυστυχώς τις απέκτησε κατά τους εµφύλιους πολέµους. Τάχτηκε στο πλευρό των
κυβερνητικών -ο Κολοκοτρώνης εξοργίστηκε µε τον Μακρυγιάννη γιατί ενώ αυτός τον είχε
έµπιστό του, ο Μακρυγιάννης δούλευε για λογαριασµό άλλων- και µετά εισέβαλε στην
Πελοπόννησο µαζί µε τον Γ. Γκούρα -διακρίθηκε στη µάχη της ∆αλαµανάρας (Μάιος 1824)-
- 182 -
και παρέµεινε εκεί για να οργανώσει αργότερα την άµυνα εναντίον του Ιµπραήµ. Πολέµησε
εναντίον του τελευταίου στη µάχη των Μύλων, όπου τραυµατίστηκε σοβαρά στο χέρι.
Υπερασπίστηκε ηρωικά την Ακρόπολη, όπου τραυµατίστηκε τρεις φορές. Η επαναστατική του
δράση κλείνει µε τη συµµετοχή του στις επιχειρήσεις του Πειραιά το 1827. Με τον ερχοµό του
Καποδίστρια διορίστηκε «Γενικός αρχηγός Σπάρτης». ∆υσανασχετώντας για την απραξία της
θέσης άρχισε να γράφει τα «Αποµνηµονεύµατα» (1829). Χαιρέτισε µε θερµά λόγια την άφιξη
του Όθωνα, γρήγορα όµως απογοητεύτηκε και στράφηκε στην καλλιέργεια της γης. Ως
δηµοτικός σύµβουλος έπεισε το δηµοτικό συµβούλιο της Αθήνας το 1837 να υποβάλει στον
Όθωνα αναφορά για την παραχώρηση Συντάγµατος. Η πράξη του αυτή είχε ως αποτέλεσµα
την παύση του και τον κατ’ οίκον περιορισµό του, και τη διάλυση του δηµοτικού συµβουλίου.
Θεωρήθηκε ως ο κύριος οργανωτής της συνωµοτικής κίνησης που οδήγησε στην επανάσταση
της 3ης Σεπτεµβρίου 1843. Το Μάρτιο του 1853 δικάστηκε σε στρατοδικείο για εσχάτη
προδοσία και καταδικάστηκε σε θάνατο. Αποφυλακίστηκε αργότερα µε µεσολάβηση του
∆ηµήτρη Καλλέργη. Μετά την έξωση του Όθωνα του ξαναδόθηκε ο τίτλος του
αντιστράτηγου. Πέθανε στην Αθήνα το 1864.
ΜΑΜΟΥΡΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ: Γεννήθηκε το 1797 στη ∆ρεµίστα της Παρνασσίδας. Πέθανε
στην Αθήνα το 1867. Αγωνιστής του 1821 και στρατιωτικό στέλεχος της καποδιστριακής και
οθωνικής περιόδου. Πρωτοπαλλήκαρο του ξάδερφου του Ιωάννη Γκούρα, πήρε µέρος σε
πολλές µάχες του Αγώνα. ∆ιακρίθηκε στην πολιορκία της Ακρόπολης από τον Κιουταχή.
ΜΑΝΗ: Εκτός από το Σούλι µια άλλη εστία αντίστασης κατά των Τούρκων ήταν η Μάνη, η
οποία είχε χωριστεί σε τέσσερα τµήµατα, τις καπετανίες (η Ζαρνάτα, ο Ζυγός, τα Κακοβούλια
και το Σκούταρι). Η καθεµιά είχε έναν αρχηγό, τον καπετάνο. Οι περισσότεροι από αυτούς
υπάγονταν συνήθως άµεσα στον άρχοντα της οµοσπονδίας. Το σύνολο των καπετανέων της
Μάνης αποτελούσε το συµβούλιο στο οποίο συζητούσαν τις τοπικές υποθέσεις. Πρόεδρος του
συµβουλίου ήταν ένας καπετάνος τον οποίο εξέλεγαν µε πλειοψηφία οι υπόλοιποι. Στην
εκλογή αυτή δεν είχε καµιά συµµετοχή η οθωµανική κυβέρνηση, τουλάχιστον µέχρι το 1690,
οπότε ο βεζίρης Κιουπρουλής κατόρθωσε να επέµβει στο διορισµό του Λυµπεράκη Γερακάρη
ως µπέη. Μετά τα Ορλοφικά το 1770, οι σχέσεις Πύλης και Μάνης άλλαξαν. Αυξήθηκε ο
ετήσιος φόρος και ο αρχηγός των Μανιατών διοριζόταν πλέον από το σουλτάνο και έπαιρνε
τον τίτλο του µπέη. Ωστόσο, ο διορισµός αυτός δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η επικύρωση της
εκλογής των Μανιατών, γιατί αυτοί δεν µπορούσαν να υπακούσουν παρά µόνο σ’ έναν αρχηγό
που οι ίδιοι είχαν εκλέξει. Ο µπέης δεν είχε δικαστική εξουσία γιατί, αντίθετα απ’ ό,τι
συνέβαινε µε άλλες κοινότητες, υπήρχε το οικογενειακό συµβούλιο των αντίδικων µερών, το
οποίο έκρινε και το δίκαιο. Η Μάνη υπήρξε ένα ορµητήριο πριν από τον Αγώνα και στη
διάρκειά του, στο οποίο οι Τούρκοι ποτέ δεν µπόρεσαν να επιβληθούν.
ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗΣ ΒΑΣΣΟΣ: Μαυροβούνιος οπλαρχηγός του 1821 και στρατιωτικός
της οθωνικής περιόδου (Μαυροβούνιο, 1795). Καθιερώθηκε ως στρατιωτικό στέλεχος στην
περιοχή της Εύβοιας, όπου πήρε µέρος σε διάφορες µάχες (Στύρα, Βρυσάκια, Πολιτικά,
Βάθεια), ανέλαβε τη φύλαξη της Ύδρας και το 1825 συµµετείχε στον αγώνα κατά του
Ιµπραήµ. Στις εµφύλιες συγκρούσεις συντά
χθηκε µε την πλευρά του Κουντουριώτη, ενώ πολιτικά ήταν ενταγµένος στο γαλλικό κόµµα.
Στην οθωνική περίοδο έφτασε σε υψηλά στρατιωτικά αξιώµατα. Πέθανε το 1847.
ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ Ή ΜΑΥΡΟΓΕΝΗ ΜΑΝΤΩ: Καταγόταν από οικογένεια που µέλη της
είχαν χρηµατίσει σε υψηλά αξιώµατα στη Βλαχία, αν και στη συνέχεια απέκτησε µεγάλη
περιουσία στη Βιέννη και στην Τεργέστη, όπου γεννήθηκε και η Μαντώ το 1796. Η
επανάσταση τη βρήκε στην Τήνο απ’ όπου πήγε στη Μύκονο και τέθηκε επικεφαλής των
επαναστατηµένων συµπατριωτών της. Ξένοι ιστορικοί και περιηγητές εξαίρουν την
αυτοπρόσωπη συµµετοχή της στα πεδία των µαχών, στοιχείο που δεν προκύπτει από
ελληνικές πηγές και ίσως έχει σχέση µε το φύλο της. Ήταν πολύ δύσκολο εκείνη την εποχή
στην Ελλάδα να αναγνωριστεί η συνεισφορά στον Αγώνα µιας ωραίας, δυναµικής και
πλούσιας γυναίκας. Με επιστολές της προς τους γυναικείους κυρίως φιλελληνικούς κύκλους
της Ευρώπης, εξέθεσε την κατάσταση του ελληνισµού και συνέβαλε στην τόνωση του
φιλελληνικού ρεύµατος. Εργάστηκε ιδιαίτερα για την ηθική ενίσχυση των αγωνιστών και
διέθεσε ολόκληρη την οικογενειακή της περιουσία για τις ανάγκες του Αγώνα. Κατέληξε έτσι
να ζητάει από την Εθνοσυνέλευση του 1827 κατοικία στο Ναύπλιο που της την παραχώρησε ο
- 183 -
Ι. Καποδίστριας ως αναγνώριση της προσφοράς της. Μετά την Επανάσταση και το θάνατο του
αγαπηµένου της ∆ηµητρίου Υψηλάντη αποτραβήχτηκε αρχικά στη Μύκονο και στη συνέχεια
στην Τήνο και την Πάρο. Πέθανε ξεχασµένη και πάµφτωχη στην Πάρο το 1848, από τύφο.
Λίγο νωρίτερα είχε στείλει επιστολή στον Όθωνα µε την οποία ζητούσε οικονοµική ενίσχυση.
ΜΑΥΡΟΚΟΡ∆ΑΤΟΣ ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΣ (Ο ΕΞ ΑΠΟΡΡΗΤΩΝ): Γιος του Χιώτη
µεταξέµπορου Νικολάου Μαυροκορδάτου, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1636.
Σπούδασε πρώτα στην Πόλη και αργότερα πήγε στην Ιταλία όπου έγινε διδάκτορας της
ιατρικής και της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήµιο της Πάντοβας. Επέστρεψε στην πατρίδα του
και για επτά χρόνια (1665-1672) ήταν σχολάρχης στην Πατριαρχική Σχολή. Άρχισε τότε να
µαθαίνει ξένες γλώσσες: τουρκικά, περσικά, αραβικά, γαλλικά και σλαβονικά (η
εκκλησιαστική -λειτουργική γλώσσα των ορθόδοξων Σλάβων). Το 1674 ο µέγας βεζίρης
Αχµέτ Κιοπρουλή τον διόρισε µεγάλο διερµηνέα τη Πύλης (τουρκιστί: χουµαγιούν
τερδζουµανί ντιβάν= γραµµατέας του Αυτοκρατορικού ∆ιβανίου).Το 1683 συνόδεψε τον
Καρά Μουσταφά, διάδοχο του Κιοπρουλή, στην πολιορκία της Βιέννης, η οποία απέτυχε. Ο
Μουσταφά θανατώθηκε και ο Μαυροκορδάτος µε µεγάλη δυσκολία γλίτωσε το θάνατο.
Αποκαταστάθηκε ένα χρόνο αργότερα και το 1699 πήρε µέρος στη διάσκεψη του Κάρλοβιτς,
η οποία θα κατέληγε στην υπογραφή της οµώνυµης συνθήκης. Ο Μαυροκορδάτος έπαιξε
σηµαντικό ρόλο στην υπογραφή της συνθήκης και γι’ αυτό τιµήθηκε από τη σουλτανική
κυβέρνηση µε τον τίτλο του «εξ απορρήτων». Αν και τον περισσότερο καιρό ήταν
απασχοληµένος µε τα καθήκοντά του, η συγγραφική του δράση ήταν αξιόλογη. Έγραψε σε
αρχαϊκή γλώσσα έργα διδακτικά, τα περισσότερα όµως παρέµειναν ανέκδοτα: «Ρητορική»,
«Γραµµατική», «Ιερά Ιστορία» κ.ά. Σηµαντικό έργο του αποτελούν τα «Φροντίσµατα» στα
οποία δίνει συστάσεις και οδηγίες που εκφράζουν την πρακτική και πολιτική του ωριµότητα.
Η φιλοσοφία του διέπεται από την υποταγή του θυµικού στο νου, από έντονη προσήλωση στη
µεσότητα και από µια σύνεση. Πέθανε το 1709.
ΜΑΥΡΟΚΟΡ∆ΑΤΟΣ ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΣ: Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1791. Από
τις σηµαντικότερες πολιτικές προσωπικότητες της Επανάστασης και της διαδικασίας
συγκρότησης στην Ελλάδα δυτικού τύπου εθνικού κράτους, που θα βασιζόταν σε φιλελεύθερα
αστικά πρότυπα. Γιος του λόγιου αξιωµατούχου στις Παραδουνάβιες Ηγεµονίες Νικόλαου
Μαυροκορδάτου, απέκτησε επιµεληµένη µόρφωση κατάλληλη για να αναλάβει δηµόσια
αξιώµατα.
Έφτασε στο Μεσολόγγι τον Ιούλιο του 1821 συνοδευόµενος από οµογενείς και φιλέλληνες µε
στόχο την επέκταση της Επανάστασης, την οργάνωση, την πολιτική ενοποίηση των
εξεγερµένων τόπων και τη συγκέντρωση της πολιτικής εξουσίας στο πλαίσιο µιας «Εθνικής
∆ιοίκησης». Συνέβαλε στη συγκρότηση τοπικού πολιτεύµατος στη ∆υτική Ελλάδα και στη
σύγκληση της Α΄ Εθνοσυνέλευσης. Αναδείχθηκε πρόεδρός της και πρόεδρος της επιτροπής
που συνέταξε το «Προσωρινό Πολίτευµα» της Ελλάδας. Οι πολιτικές αρχές που
υπαγορεύονται σε αυτό φανερώνουν τους σαφείς ιδεολογικούς και πολιτικούς του
προσανατολισµούς, που ήταν διαποτισµένοι από τις αρχές του φιλελευθερισµού, και από
πολιτικές αξίες που θα χαρακτηρίζονταν από την ισχύ του νόµου και τη λειτουργία
αντιπροσωπευτικού συστήµατος διακυβέρνησης. ∆ραστηριοποιήθηκε και στρατιωτικά, όπου
βαρύνεται µεν µε την καταστροφή στο Πέτα (4 Ιουλίου 1822), αλλά είναι αυτός που
πρωτοστάτησε στην οργάνωση της άµυνας του Μεσολογγίου, κίνηση που αποδείχθηκε
σωτήρια κατά την πρώτη πολιορκία της πόλης.
Υιοθέτησε µια σταθερά αγγλόφιλη πολιτική, γιατί πίστευε ότι η Αγγλία, λόγω των
συµφερόντων της στην Ανατολή, ήταν η µόνη δύναµη που µπορούσε να αντιταχθεί στα
επεκτατικά σχέδια της Ρωσίας. Επίσης θεωρούσε ότι αντιπροσώπευε πρότυπο πολιτικής,
οικονοµικής και κοινωνικής οργάνωσης. Με την ιδιότητά του ως αρχηγού του Αγγλικού
Κόµµατος ζήτησε µε επιστολή του από τον Τζορτζ Κάνιγκ να αντισταθεί στο ρωσικό σχέδιο
για τη δηµιουργία τριών ηγεµονιών στην επαναστατηµένη Ελλάδα και υποστήριζε πως είναι
προς το συµφέρον της Αγγλίας και της Ευρώπης η ίδρυση ανεξάρτητου κράτους. Οι απόψεις
και οι ενέργειές του αυτές δηµιούργησαν αρκετές ζυµώσεις που κατέληξαν στη Συνθήκη του
Λονδίνου (6 Ιουλίου 1827).
Η πολιτική του δράση συνεχίστηκε και µετά την άφιξη του Καποδίστρια, οπότε ανέλαβε και
υπουργικά καθήκοντα. Αποσύρθηκε όµως το 1830 και έγινε ηγέτης της αντιπολίτευσης.
- 184 -
Σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της απολυταρχικής οθωνικής περιόδου παρέµεινε εκτός Ελλάδας
ως πρεσβευτής.
Ωστόσο, ο Όθωνας υποχρεώθηκε να τον χρησιµοποιήσει ως πρωθυπουργό το 1841, το 1844
και το 1854, αλλά κάθε φορά τον υπονόµευε προκαλώντας άµεσα ή έµµεσα την παραίτησή
του. Ο ίδιος έµεινε νοµιµόφρων προς το βασιλιά και µόνο προς το τέλος µεταστράφηκε και
είχε ανάµειξη στις διεργασίες που οδήγησαν στην έξωσή του το 1862.
Στο τέλος της σταδιοδροµίας του εκλέχτηκε πληρεξούσιος Ευρυτανίας στην Εθνοσυνέλευση
του 1862 και πρόεδρος της επιτροπής σύνταξης του Συντάγµατος. Αόµµατος και κατάκοιτος
δεν πήρε ενεργό µέρος στις εργασίες της, διατήρησε όµως το ενδιαφέρον του για τα κοινά και
τη σπάνια πνευµατική του διαύγεια έως το θάνατό του, το 1865 στην Αίγινα.
ΜΑΥΡΟΚΟΡ∆ΑΤΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Υστερότοκος γιος του Νικόλαου
Μαυροκορδάτου, ο οποίος έγινε έξι φορές ηγεµόνας της Βλαχίας και τέσσερις ηγεµόνας της
Μολδαβίας. Η διακυβέρνησή του αποτελεί σηµαντικό σταθµό στην κοινωνική και πολιτική
εξέλιξη των Παρίστριων Ηγεµονιών. Με τη µεταρρύθµιση του 1740 αναδιοργάνωσε τα
δικαστήρια στη Βλαχία, κατάργησε τις στρατιωτικές συνοδείες των βογιάρων (ευγενείς),
άλλαξε το φορολογικό σύστηµα και εισήγαγε λίγο αργότερα τη ρουµανική στην Εκκλησία της
Μολδαβίας. Τέλος, έδειξε µεγάλο ενδιαφέρον για τις ιδέες του Γαλλικού ∆ιαφωτισµού.
ΜΑΥΡΟΚΟΡ∆ΑΤΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: Γιος του Αλέξανδρου. Γεννήθηκε το 1670 στην
Κωνσταντινούπολη. Γνώριζε πολλές γλώσσες και διαδέχτηκε τον πατέρα του στο αξίωµα του
µεγάλου διερµηνέα το 1689, το οποίο κράτησε για είκοσι χρόνια.
Το 1709 έγινε ηγεµόνας της Μολδαβίας. Έπειτα από διάλειµµα ενός έτους επανήλθε το 1711
στη θέση του. Κατόρθωσε να επιβάλει την τάξη στη Μολδαβία, όπου αντιµετώπισε αρκετά
προβλήµατα. Ρύθµισε τα οικονοµικά της χώρας και απελευθέρωσε πολλούς Μολδαβούς που
είχαν συλληφθεί από τους Τατάρους. Το 1716 διορίστηκε ηγεµόνας της Βλαχίας. Αν και οι
Αυστριακοί τον αποµάκρυναν από τη θέση του, η Πύλη τον επανέφερε σε αυτή µετά το
θάνατο του αδερφού του, Ιωάννη, ο οποίος στο µεταξύ είχε γίνει ηγεµόνας. Ο Νικόλαος
στήριξε πολύ την ελληνική παιδεία και, όπως ο πατέρας του, έγραψε διάφορα έργα, τα
περισσότερα σε αρχαΐζουσα, διδακτικού ή φιλοσοφικού περιεχοµένου -«Περί Καθηκόντων»,
«Φιλοθέου Πάρεργα» κ.ά. Συνέταξε επίσης οδηγίες προς το γιο του Κωνσταντίνο, όπου
µεταξύ άλλων σηµειώνει: «Μην είσαι σκορπαλέος, αλλά φειδωλός. Μη πλεονέκτης, αλλ’
οικονοµικός. Κατά το πάπλωµά σου άπλωνε τα πόδια σου».
ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Σπουδαία οικογένεια που, σύµφωνα µε την παράδοση,
καταγόταν από τη Θράκη. Στα µέσα του 14ου αιώνα, πιεζόµενοι από τους Τούρκους,
κατέφυγαν στη Μάνη όπου και εγκαταστάθηκαν. Από τα µέσα του 18ου αιώνα αναδείχθηκαν
σε σηµαντικούς παράγοντες της οικονοµικής και κοινωνικής ζωής του τόπου, ενώ έπαιξαν
σπουδαίο ρόλο στα γεγονότα που προηγήθηκαν της Επανάστασης (Ορλοφικά) και στον
Αγώνα της Ανεξαρτησίας (κατάληψη Καλαµάτας, µάχη Βαλτετσίου, πολιορκία Ναυπλίου και
Ακροκόρινθου, αντιµετώπιση του Ιµπραήµ κ.ά.) και πλήρωσαν βαρύ φόρο αίµατος. Πήραν
µέρος στη διακυβέρνηση του νεοσύστατου κράτους.
ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗΣ ΗΛΙΑΣ: Αγωνιστής του 1821, γιος του Πετρόµπεη. Γεννήθηκε στη
Μάνη το 1795. ∆ιακρίθηκε για τις στρατηγικές του ικανότητες και για την απαράµιλλη
γενναιότητά του. Ανέλαβε την αρχηγία της εκστρατείας για να βοηθήσει στην απελευθέρωση
της Εύβοιας και συµµετείχε στη µάχη στα Στύρα, όπου και πέθανε το 1822.
ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥΛΗΣ: Αγωνιστής κατά την Επανάσταση, αδερφός του
Πετρόµπεη. Υπήρξε από τις πιο ηρωικές µορφές της οικογένειας. Γεννήθηκε στη Μάνη. Το
Μάιο του 1822 έλαβε µέρος στην εκστρατεία της Ηπείρου µε σκοπό να βοηθήσει τους
πολιορκηµένους στην Κιάφα Σουλιώτες, αλλά σκοτώθηκε σε σφοδρή µάχη µε 3.000
Τούρκους στη Σπλάντζα.
ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Αγωνιστής του 1821, αδερφός του Πετρόµπεη.
Γεννήθηκε στη Μάνη το 1797. Συµµετείχε σε διάφορες στρατιωτικές επιχειρήσεις, ήταν από
τους πρωτεργάτες της αντιπολιτευτικής κίνησης εναντίον του Καποδίστρια και µαζί µε τον
ανιψιό του Γεώργιο οι αυτουργοί της δολοφονίας του. Τον Κωνσταντίνο τον πυροβόλησαν οι
συνοδοί του κυβερνήτη (Ναύπλιο, 1831), ενώ ο Γεώργιος καταδικάστηκε σε θάνατο από
στρατιωτικό δικαστήριο και εκτελέστηκε το 1831.
ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗΣ ΠΕΤΡΟΜΠΕΗΣ: Υπήρξε ηγετική µορφή της Πελοποννήσου,
- 185 -
πρωταγωνιστής σε πολιτικά και στρατιωτικά γεγονότα. Γεννήθηκε στη Μάνη το 1773. Το

1815 ανέλαβε το αξίωµα του µπέη της Μάνης. Ύψωσε τη σηµαία της Επανάστασης εκεί και
στην Καλαµάτα. ∆ιακρίθηκε στις επιχειρήσεις κατά του ∆ράµαλη, στην άµυνα του
Μεσολογγίου και στην απόκρουση του Ιµπραήµ, όταν αυτός επιχείρησε δύο φορές να
καταλάβει τη Μάνη. Στη διάρκεια του εµφυλίου προσπάθησε να δηµιουργήσει κλίµα
συνδιαλλαγής µεταξύ των εµπολέµων. Κατέλαβε υψηλά αξιώµατα (πρόεδρος Β΄
Εθνοσυνέλευσης, πρόεδρος Βουλευτικού και Εκτελεστικού, µέλος του Πανελληνίου επί
Καποδίστρια, γερουσιαστής µετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεµβρίου). Φυλακίστηκε µε την
κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, αφού ο Καποδίστριας θεώρησε ότι παράκουσε διαταγή
του. Μετά τη δολοφονία του κυβερνήτη, το 1832 αποφυλακίστηκε από τον Αυγουστίνο
Καποδίστρια. Θεωρείται από τους αγνότερους και σπουδαιότερους πρωταγωνιστές της
Ελληνικής Επανάστασης. Πέθανε στην Αθήνα το 1848. Ο Πετρόµπεης είχε πολλούς γιους,
που σχεδόν όλοι τους αγωνίστηκαν στη διάρκεια της Επανάστασης. Εκτός από τον Γεώργιο, ο
οποίος είχε άδοξο τέλος, αφού µαζί µε το θείο του ήταν οι αυτουργοί της δολοφονίας του
Καποδίστρια και άλλοι γιοι του συµµετείχαν στον Αγώνα. Ο Αναστάσιος (γεννήθηκε στη
Μάνη το 1799 και πέθανε στην Αθήνα το 1870) και ο Ιωάννης (γεννήθηκε στη Μάνη το 1804
και πέθανε στην Κυπαρισσία το 1825) πήραν µέρος σε αρκετές µάχες και διακρίθηκαν σε
αυτές. Ο Ιωάννης τραυµατίστηκε θανάσιµα στο Νεόκαστρο, ενώ ο Αναστάσιος εντάχθηκε στο
στρατό και έφτασε µέχρι το βαθµό του υποστράτηγου.
ΜΑΧΜΟΥΤ Β΄: Σουλτάνος της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας κατά την Ελληνική
Επανάσταση. Γεννήθηκε το 1785 και πέθανε το 1839. Προσπάθησε να κάνει κάποιες
µεταρρυθµίσεις, οι οποίες όµως δεν είχαν ουσιαστικό αποτέλεσµα. Το 1826 ήρθε σε
σύγκρουση µε τους γενίτσαρους και τους διέλυσε, αλλά αποδυνάµωσε έτσι τη στρατιωτική
ισχύ της Αυτοκρατορίας. Πιεζόµενος από την αποτυχία του να αντιµετωπίσει τη ρωσική
προέλαση, αναγκάστηκε να αποδεχτεί την ανεξαρτησία των Ελλήνων.
ΜΑΧΜΟΥΤ ΠΑΣΑΣ Ή ∆ΡΑΜΑΛΗΣ: Οθωµανός πασάς της ∆ράµας. Γεννήθηκε στη
∆ράµα το 1780. Συµµετείχε στην εκστρατεία κατά του Αλή πασά της Ηπείρου και το 1822
εκστράτευσε εναντίον της Πελοποννήσου για να καταπνίξει την Επανάσταση. Επικεφαλής
πολυάριθµου στρατού, έφτασε µέχρι το Άργος χωρίς να συναντήσει αντίσταση.
Καθυστερήσεις όµως στην πολιορκία του Άργους έδωσαν την ευκαιρία στους Έλληνες να
προετοιµάσουν την αντίδρασή τους και, εφαρµόζοντας ένα στρατηγικό σχέδιο του
Κολοκοτρώνη, να εγκλωβίσουν τη στρατιά του στα ∆ερβενάκια και να την αποδεκατίσουν (26
Ιουλίου του 1822). Ο ∆ράµαλης πέθανε τον Οκτώβριο του ίδιου έτους.
ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: Πρόκριτος της Βοστίτσας (Αιγίου) και αγωνιστής κατά
την Επανάσταση. Γεννήθηκε στο Αίγιο το 1796. Ήταν από τους λίγους Πελοποννήσιους
προκρίτους που ενστερνίστηκαν τις απόψεις του Παπαφλέσσα για άµεση έναρξη του Αγώνα.
Ως υπαρχηγός του Ανδρέα Λόντου κινήθηκε κυρίως στην Αχαΐα και συµµετείχε στην
πολιορκία της Πάτρας και στην καταδίωξη του ∆ράµαλη στην Ακράτα. Μετά την εισβολή του
Ιµπραήµ τάχθηκε στο πλευρό του Κολοκοτρώνη και αγωνίστηκε κατά των αιγυπτιακών
στρατευµάτων. ∆ιατέλεσε δήµαρχος Αιγίου, νοµάρχης Αττικής και υπουργός Εσωτερικών.
ΜΕΞΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ: Πρόκριτος των Σπετσών, γνωστός για την προσφορά του στις
ναυτικές επιχειρήσεις κατά την Επανάσταση (γεννήθηκε και πέθανε στις Σπέτσες, 1754-1844).
Πρωτοστάτησε στην εξέγερση των Σπετσών, εργάστηκε για τη διάδοση του επαναστατικού
µηνύµατος στα άλλα νησιά και διέθεσε τα καράβια του στην υπηρεσία των αγωνιζοµένων.
Υπερασπίστηκε µε επιτυχία τις Σπέτσες στη διάρκεια της ναυµαχίας µεταξύ του ελληνικού
στόλου, υπό τον Μιαούλη, και της τουρκικής αρµάδας (8 Σεπτεµβρίου του 1822).
ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ (ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟ∆ΟΣ): Ενώ ο Ιµπραήµ ερήµωνε την Πελοπόννησο,
οι τουρκικές δυνάµεις είχαν αναλάβει τις επιχειρήσεις στη Στερεά Ελλάδα και κύριος στόχος
τους ήταν το Μεσολόγγι. Ο σουλτάνος Μαχµούτ Β΄ ανέθεσε την επιχείρηση αυτή στον
Κιουταχή, ο οποίος κινήθηκε µε στρατιά 25.000(;) αντρών και στρατοπέδευσε κοντά στην
πόλη. Μετά την πρώτη πολιορκία (1822) το τείχος της πόλης επισκευάστηκε και ενισχύθηκε.
Στην πρώτη φάση της πολιορκίας, που διήρκεσε από τον Απρίλιο µέχρι το ∆εκέµβριο του
1825, οι Μεσολογγίτες κατόρθωσαν να αποκρούσουν τις επιθέσεις των Τούρκων, έλαβαν
ενισχύσεις, δηλαδή πολεµιστές, πολεµοφόδια και τρόφιµα -όταν τα ελληνικά πλοία κατάφεραν
- 186 -
να διασπάσουν τον από θαλάσσης αποκλεισµό- και προσπάθησαν να επισκευάσουν κάτω από
δύσκολες συνθήκες τις βλάβες στα οχυρωµατικά έργα. Ωστόσο, από το ∆εκέµβριο του 1825,
όταν ξεκίνησε η δεύτερη φάση της πολιορκίας, η κατάσταση δυσκόλεψε για τους
πολιορκηµένους. Η τουρκική δύναµη ενισχύθηκε µε 10.000 Αιγυπτίους του Ιµπραήµ, η
πολιορκία έγινε περισσότερο στενή από ξηρά και θάλασσα και ο ελληνικός στόλος
αδυνατούσε να διασπάσει τον αποκλεισµό, αφού τα νησάκια της λιµνοθάλασσας έπεσαν στα
χέρια του εχθρού. Αν και οι προτάσεις των Τούρκων για παράδοση δεν έγιναν αποδεκτές, οι
συνθήκες µέσα στην πόλη από το Φεβρουάριο ήταν τραγικές. Ο µεγάλος αριθµός των αµάχων,
η έλλειψη τροφίµων και πολεµοφοδίων, η αδυναµία της κυβέρνησης να τους βοηθήσει, η
δυσαναλογία των αντίπαλων δυνάµεων και η ασφυκτική πίεση από τους εχθρούς οδήγησαν
τους Μεσολογγίτες στη µόνη αλλά τραγική λύση, την Έξοδο, η οποία επιχειρήθηκε στις 10
Απριλίου του 1826, Κυριακή των Βαΐων. Από τους 3.000 περίπου στρατιωτικούς που πήραν
µέρος σε αυτή σώθηκαν µόνο 1.300 άτοµα. Η Έξοδος του Μεσολογγίου θεωρήθηκε η πιο
τολµηρή και γενναία στρατιωτική επιχείρηση της Επανάστασης. Η θυσία όµως των
Μεσολογγιτών δεν πήγε χαµένη, διότι ευαισθητοποίησε και κινητοποίησε την ευρωπαϊκή
κοινή γνώµη και προώθησε την επίλυση του ελληνικού ζητήµατος.
ΜΕΤΑΞΑΣ ΑΝ∆ΡΕΑΣ: Πολιτικός και αγωνιστής κατά την Επανάσταση και την περίοδο της
βασιλείας του Όθωνα. Γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1790. Συµµετείχε ενεργά και
αποφασιστικά σε πολεµικές επιχειρήσεις την άνοιξη του 1821, στη διάρκεια των οποίων
τραυµατίστηκε. Μετά την άλωση της Τριπολιτσάς ξεκίνησε η πολιτική του σταδιοδροµία.
Στάλθηκε στο Συνέδριο της Βερόνας για να αναπτύξει τα ελληνικά δίκαια, αλλά επέστρεψε
άπρακτος αφού δεν του παραχωρήθηκε άδεια αποβίβασης. Στη διάρκεια του εµφυλίου
τάχθηκε µε το µέρος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και αργότερα πρωτοστάτησε στην εκλογή
του Ιωάννη Καποδίστρια ως κυβερνήτη.
Την περίοδο της Αντιβασιλείας ανέλαβε υψηλά αξιώµατα (νοµάρχης Λακωνίας, πρεσβευτής
στη Μαδρίτη), αλλά συνελήφθη για αντικυβερνητική δράση. Αποτέλεσε µαζί µε τον
Κωνσταντίνο Ζωγράφο τον πολιτικό πυρήνα της Επανάστασης της 3ης Σεπτεµβρίου του 1843
και µε πρόταση του Μακρυγιάννη διορίστηκε πρωθυπουργός στην κυβέρνηση που διεξήγαγε
εκλογές για να αποφασιστεί πότε θα γίνει Εθνοσυνέλευση.
Το 1850 διορίστηκε πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, απ’ όπου αναχώρησε το 1854 µετά
την έναρξη του Κριµαϊκού Πολέµου, στη διάρκεια του οποίου, παρά την πολιτική του θέση
υπέρ της Ρωσίας, προσπάθησε να αποτρέψει τα απελευθερωτικά κινήµατα στις βόρειες
περιοχές της χώρας διότι τα θεωρούσε πρόωρα. Ο Όθων το 1859, ελπίζοντας να ανατρέψει το
αρνητικό κλίµα που είχε δηµιουργηθεί, κάλεσε τον Μεταξά να σχηµατίσει κυβέρνηση, αλλά
εκείνος αντιµετώπιζε ανυπέρβλητα εµπόδια και εγκατέλειψε την προσπάθεια. Πέθανε στην
Αθήνα το 1860.
ΜΗΛΙΟΣ ΖΑΧΟΣ: Στρατιωτικός κατά την Επανάσταση και την περίοδο της βασιλείας του
Όθωνα. Γεννήθηκε στη Χιµάρα το 1805. Το 1824 συνόδευσε τον αδερφό του Σπυροµήλιο
στην εκστρατεία του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου εναντίον του Οµέρ Βρυώνη στη δυτική
Ελλάδα. Συµµετείχε σε µάχες κατά του Κιουταχή, πολέµησε στο Μεσολόγγι και έλαβε µέρος
στην Έξοδο. Πέθανε στη Θήβα το 1860.
ΜΗΛΙΟΣ ΣΠΥΡΟΣ Ή ΣΠΥΡΟΜΗΛΙΟΣ: Στρατιωτικός, αγωνιστής του 1821, πολιτικός
και συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Χιµάρα το 1800. Συµµετείχε στη δεύτερη πολιορκία του
Μεσολογγίου. Έλαβε µέρος στις στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Ναύπλιο και στην Ανατολική
Στερεά Ελλάδα. Έγινε αρχηγός της προσωπικής φρουράς του ∆ηµήτριου Υψηλάντη. Από το
1840 µέχρι το 1844 ήταν διοικητής της Σχολής Ευελπίδων και συµµετείχε στα γεγονότα της
3ης Σεπτεµβρίου του 1843.
Μετά την ανακήρυξη του Συντάγµατος έγινε προσωπάρχης του υπουργείου Στρατιωτικών και
αρχηγός της Χωροφυλακής.
Για την ανάµειξή του στα απελευθερωτικά κινήµατα του 1854 διώχτηκε από το «υπουργείο
Κατοχής» του Μαυροκορδάτου.
Στα «Αποµνηµονεύµατά» του κατέγραψε τη δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου. Πέθανε
στην Αθήνα το 1880.
ΜΗΤΡΟΠΕΤΡΟΒΑΣ (ΜΗΤΡΟΣ ΠΕΤΡΟΒΑΣ): Γεννήθηκε στη Γαράτζα της Μεσσηνίας
το 1745. Ανέπτυξε πολεµική δράση στα Ορλοφικά και εργάστηκε για την προετοιµασία της
- 187 -
Επανάστασης στη Μεσσηνία. Στη διάρκεια του Αγώνα τάχθηκε στο πλευρό του Κολοκοτρώνη
και πήρε µέρος στη µάχη του Βαλτετσίου και στην άλωση της Τριπολιτσάς. Φανατικός
πολέµιος της Αντιβασιλείας, πρωτοστάτησε στην ανταρσία των Μανιατών µετά την καταδίκη
του Κολοκοτρώνη και σε δεύτερη εξέγερση στη Μεσσηνία για την οποία καταδικάστηκε σε
θάνατο, αλλά δεν εκτελέστηκε λόγω της προχωρηµένης ηλικίας του, αντίθετα από το γαµπρό
του, Γιαννάκη Γκρίτζαλη, που εκτελέστηκε. Πέθανε στη Γαράτζα το 1838.
ΜΗΝΙΑΤΗΣ ΗΛΙΑΣ: Επίσκοπος Κερνίκης και Καλαβρύτων. Γεννήθηκε το 1669 στο
Ληξούρι της Κεφαλλονιάς. Φοίτησε στο Φλαγγινιανό Φροντιστήριο της Βενετίας. Η δράση
του τοποθετείται στα Επτάνησα, στη Βενετία αλλά και στην Κωνσταντινούπολη, όπου
ανακηρύχθηκε από τον πατριάρχη «ιεροκήρυξ της Μεγάλης Εκκλησίας». Με τα κηρύγµατά
του προσπαθούσε να τονώσει την πίστη των υπόδουλων Ελλήνων και τους παρότρυνε να
αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό. Προς το τέλος της ζωής του βρέθηκε στη βενετοκρατούµενη
Πελοπόννησο και χειροτονήθηκε επίσκοπος Κερνίκης και Καλαβρύτων. Τα δύο έργα του, «Η
Πέτρα του Σκανδάλου» και οι «∆ιδαχές», είχαν µεγάλη απήχηση στο κοινό. Αν και έγραψε σε
απλή γλώσσα, τα κείµενά του είναι φορτωµένα µε επίθετα και εικόνες. Σηµειώνει σε ένα από
αυτά: «Έως πότε, πανακήρατε Κόρη, το τρισάθλιον γένος των Ελλήνων έχει να ευρίσκεται εις
τα δεσµά µιας ανυποφέρτου δουλείας; Έως πότε να του πατή τον ευγενικόν λαιµόν ο
βάρβαρος Θραξ; Έως πότε έχουσι να βασιλεύωνται από ηµισόν φεγγάρι αι χώραι εκείναι εις
τας οποίας ανέτειλεν, εις ανθρώπινην µορφήν, από την ηγιασµένην σου γαστέρα, ο µυστικός
της δικαιοσύνης Ήλιος; Αχ, Παρθένε!». Πέθανε στην Πάτρα το 1714.
ΜΙΑΟΥΛΗΣ ΑΝ∆ΡΕΑΣ: Ναύαρχος κατά την Ελληνική Επανάσταση, γιος του ∆ηµήτριου
Βώκου, γνωστός µε το παρωνύµιο Μιαούλης. Γεννήθηκε το 1769 πιθανότατα στα Φύλλα της
Χαλκίδας, από όπου αναγκάστηκε να καταφύγει στην Ύδρα, πατρίδα της µητέρας του.
Ασχολήθηκε µε τη ναυτιλία από τα εφηβικά του χρόνια και συγκεκριµένα µε επιχειρήσεις που
του προσπόρισαν σηµαντικά κέρδη, µε τα οποία απέκτησε πλοία µεγάλης χωρητικότητας.
Αναγνωρίστηκε ως ναύαρχος των Υδραίων από τα τέλη του 1821. Πραγµατοποίησε το πρώτο
του ανδραγάθηµα στη ναυµαχία της Πάτρας, στις 20 Φεβρουαρίου του 1822, και στη συνέχεια
διακρίθηκε στη Χίο, στο Ναύπλιο, στα Ψαρά και στη ναυµαχία του Γέροντα (1824), τη
µεγαλύτερη ναυτική σύγκρουση στη διάρκεια της Επανάστασης. Προσπάθησε να αποτρέψει
την απόβαση του Ιµπραήµ στην Πελοπόννησο (1825) και να ενισχύσει το Μεσολόγγι κατά τη
δεύτερη πολιορκία του.
Ο Καποδίστριας, που τον εκτιµούσε ιδιαίτερα, του ανέθεσε την αρχηγία του στόλου του
Αιγαίου, αλλά εκείνος κατόπιν υπήρξε από τους πρωτεργάτες της αντικαποδιστριακής
κίνησης. Μάλιστα έφτασε στο σηµείο να διατάξει την πυρπόληση των ελληνικών πλοίων στο
λιµάνι του Πόρου, ενέργεια που τον στιγµάτισε ιδιαίτερα.
Ήταν µέλος της επιτροπής που µετέβη στο Μόναχο για να προσφέρει την αφοσίωση του
έθνους στον Όθωνα, από τον οποίο διορίστηκε αρχηγός του Ναυτικού ∆ιευθυντηρίου και
γενικός επιθεωρητής του στόλου.
Πέθανε στην Αθήνα το 1835 και τάφηκε στον Πειραιά, στην ακτή που ονοµάστηκε έκτοτε
Ακτή Μιαούλη.
ΜΙΧΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ: Αγωνιστής κατά την Επανάσταση. Γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1803.
Το 1822 πήγε στη νότια Ελλάδα και πολέµησε στο Μοριά και τη Ρούµελη. Ήταν στο
Μεσολόγγι στη διάρκεια της δεύτερης πολιορκίας και µετά την Έξοδο ακολούθησε τον
Καραϊσκάκη και έλαβε µέρος σε επιχειρήσεις στην Αττική και στην Ανατολική Στερεά υπό
τον ∆ηµήτριο Υψηλάντη. Στο ανεξάρτητο κράτος υπηρέτησε στον τακτικό στρατό και ήταν
από τους πρωταγωνιστές της αντικαθεστωτικής εξέγερσης του Ναυπλίου του 1862. Άφησε
αποµνηµονεύµατα που αναφέρονται κυρίως στην πολιορκία και στην Έξοδο του
Μεσολογγίου. Πέθανε στην Αθήνα το 1873.
ΜΟΙΣΙΟ∆ΑΞ ΙΩΣΗΠΟΣ: Λόγιος, κληρικός και διακεκριµένος εκπρόσωπος του
∆ιαφωτισµού. Γεννήθηκε στην Τσερναβόδα ∆οβρουτσάς το 1725 (σηµ. ΝΑ Ρουµανία).
Σπούδασε στη Σχολή της Θεσσαλονίκης (1752), της Σµύρνης (1753) και στην Αθωνιάδα
Σχολή του Αγίου Όρους (1754-1755). Είχε δάσκαλο τον Ευγένιο Βούλγαρη, από τον οποίο
µυήθηκε στο πνεύµα του ∆ιαφωτισµού και ήρθε σε επαφή µε τη νεότερη φιλοσοφική σκέψη.
Σύµφωνα µε µαρτυρίες, τα επόµενα χρόνια βρέθηκε στη Μύκονο (1756), στην Αθήνα (1757-
1758), στη Βενετία (1759) - όπου κήρυξε ως ιεροδιάκονος στο Ναό του Αγίου Γεωργίου -και
- 188 -
στην Πάντοβα (1760-1761), όπου σπούδασε φυσική φιλοσοφία. Το 1762 εξέδωσε στη Βενετία
την «Ηθική Φιλοσοφία» (µετάφραση), στα προλεγόµενα της οποίας εξέφρασε την άποψη ότι
θεωρεί αναγκαία την πνευµατική αναγέννηση του ελληνισµού για την ανασυγκρότησή του. Το
1765 κλήθηκε να αναδιοργανώσει την Ηγεµονική Ακαδηµία του Ιασίου, αλλά οι
νεωτεριστικές του απόψεις τον οδήγησαν σε παραίτηση (1766). Έπειτα από παραµονή δέκα
ετών στο Βουκουρέστι (1766-1776) επανήλθε στην ίδια σχολή, αλλά αναγκάστηκε και πάλι να
αποχωρήσει. Ακολούθησε µια µακρά περίοδος περιπλανήσεων στην κεντρική Ευρώπη, κατά
την οποία εξέδωσε τα σηµαντικότερα έργα του. Στην «Πραγµατεία περί Παίδων Αγωγής ή
Παιδαγωγία» (Βενετία, 1779) επηρεάστηκε από τις παιδαγωγικές απόψεις του Τζον Λοκ και
στην «Απολογία» (Βιέννη, 1780) - έργο στο οποίο φαίνεται η βαθύτατη επίδραση του
∆ιαφωτισµού - εξέθεσε τις φιλοσοφικές και κοινωνικές του απόψεις. Η «Θεωρία της
Γεωγραφίας» (1781) αποτελεί το σπουδαιότερο επιστηµονικό του σύγγραµµα. Τα τελευταία
είκοσι χρόνια της ζωής του επέστρεψε στο Βουκουρέστι, όπου συνέχισε το συγγραφικό του
έργο, δίδαξε στην Ακαδηµία του Βουκουρεστίου και πέθανε το 1800. Ο Μοισιόδαξ υπήρξε
φανατικός υποστηρικτής της λαϊκής γλώσσας και η σκέψη του άσκησε σηµαντική επίδραση
σε νεότερους Έλληνες διαφωτιστές καθώς και στον κύκλο του Ρήγα.
ΜΟΥΣΟΥΡΟΣ ΜΑΡΚΟΣ: Ουµανιστής της Αναγέννησης. Γεννήθηκε στο Ρέθυµνο το 1470.
Σπούδασε στην Ιταλία και ο Ιανός Λάσκαρις ήταν µαθητής του. Μελέτησε τους αρχαίους
Έλληνες συγγραφείς και συνέχισε τις σπουδές του στην Πάντοβα, όπου συνεργάστηκε µε τον
Άλδο Μανούτιο - ανέλαβαν την επιµέλεια της έκδοσης αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Πιο
αξιόλογη ήταν η έκδοση έργων του Πλάτωνα (1513), που αποτελεί την απαρχή της διάδοσης
της πλατωνικής φιλοσοφίας στη ∆ύση. Το 1503 διορίστηκε καθηγητής ελληνικών µαθηµάτων
στο Πανεπιστήµιο της Πάντοβα και συγκέντρωσε γύρω του πλήθος φοιτητών. Συνέχισε τη
διδασκαλία των ελληνικών στη Βενετία και φρόντισε για την ίδρυση της Μαρκιανής
Βιβλιοθήκης. Εξέδωσε έργα του Αριστοφάνη, επιστολές του Βασιλείου του Μεγάλου, έργα
του Ισοκράτη και του Αισχίνη, καθώς και τους «Θεολογικούς Λόγους» του Γρηγορίου του
Ναζιανζηνού. Πέθανε το 1517.
ΜΠΑΪΡΟΝ ΤΖΟΡΤΖ ΓΚΟΡΝΤΟΝ ΝΟΕΛ (ΛΟΡ∆ΟΣ ΒΥΡΩΝ): Άγγλος σατιρικός και
λυρικός ποιητής. Γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1788. Ήταν ο πιο γνωστός φιλέλληνας, η δράση
του οποίου είχε καταλυτική επίδραση στο φιλελληνικό κίνηµα. Επαναστάτης από τη φύση
του, θεώρησε τον Αγώνα των Ελλήνων µια ευγενική δραστηριότητα µέσω της οποίας θα
λυτρωνόταν στα µάτια των συµπατριωτών του. Αποδέχτηκε την πρόταση του Φιλελληνικού
Κοµιτάτου του Λονδίνου να γίνει εκπρόσωπός του στην Ελλάδα, φόρτωσε το µπρίκι
«Ηρακλής» µε όπλα, τρόφιµα και φαρµακευτικό υλικό, και έφτασε στο Αργοστόλι τον
Αύγουστο του 1823. Τον Ιανουάριο του 1824 πήγε στο Μεσολόγγι, όπου έγινε δεκτός µε
ενθουσιασµό από όλους τους Έλληνες.
Επιχείρησε να οχυρώσει το Μεσολόγγι και συγκρότησε σώµα Σουλιωτών µε το οποίο
σχεδίαζε την κατάληψη της Ναυπάκτου. Γρήγορα όµως η απειθαρχία που εκδηλώθηκε τον
οδήγησε στη µαταίωση της επιχείρησης. Ανακηρύχθηκε Έλληνας πολίτης και από τους
Μεσολογγίτες πολίτης και ευεργέτης της πόλης τους και το «Φιλελληνικό Κοµιτάτο» τον
εξέλεξε µέλος της επιτροπής για τη διαχείριση του πρώτου δανείου.
Τα ποικίλα καθηµερινά προβλήµατα του προξενούσαν απογοήτευση και σε συνδυασµό µε το
άσχηµο κλίµα επιδείνωσαν την ήδη κλονισµένη υγεία του. Στα µέσα Φεβρουαρίου του 1824
προσβλήθηκε από ελονοσία και κατέληξε στις 19 Απριλίου. Ολόκληρη η Ελλάδα θρήνησε το
θάνατό του.
ΜΠΕΝΙΖΕΛΟΣ ΠΡΟΚΟΠΗΣ: ∆ηµογέροντας της Αθήνας. Γεννήθηκε το 1782. Εργάστηκε
για την προετοιµασία του Αγώνα, πιάστηκε όµηρος και κλείστηκε στις φυλακές της
Ακρόπολης όπου υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια. ∆ραπέτευσε και κατέφυγε στην Ύδρα
και αργότερα συµµετείχε στην εκστρατεία του Καραϊσκάκη στην Αττική. Έζησε τα τελευταία
χρόνια της ζωής του κατάκοιτος εξαιτίας των βασανιστηρίων. Πέθανε το 1850.
ΜΠΕΝΙΖΕΛΟΣ ΡΟΥΦΟΣ: Αγωνιστής του 1821 και πολιτικός. Γεννήθηκε το 1795 στην
Πάτρα. Ήταν από τους πρωτεργάτες της έναρξης της Επανάστασης εκεί και µέλος του
Επαναστατικού και Αχαϊκού ∆ιευθυντηρίου. Εργάστηκε για την οργάνωση της πολιορκίας του
κάστρου της πόλης. Το 1828 διορίστηκε διοικητής Σύρου και επίτροπος Ηλείας. Το 1832 έγινε
µέλος της Γερουσίας και το 1835 σύµβουλος Επικρατείας. Χρηµάτισε υπουργός Εσωτερικών
- 189 -
και δήµαρχος της Πάτρας. Με την έξωση του Όθωνα ανέλαβε µαζί µε τον ∆ηµήτριο
Βούλγαρη και τον Κωνσταντίνο Κανάρη την προσωρινή διακυβέρνηση της χώρας. Χρηµάτισε
τρεις φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας: το 1863 (δύο φορές), το 1865 και το1866. Πέθανε το
1868.
ΜΠΕΡΑΝΖΕ ΠΙΕΡ-ΖΑΝ ΝΤΕ (ΒΕΡΑΝΖΕΡΟΣ): Γάλλος ποιητής, συνθέτης τραγουδιών
και στιχουργός (γεννήθηκε και πέθανε στο Παρίσι, 1780-1857). Ύµνησε σε πολλά ποιήµατά
του τον Αγώνα του 1821 και συνέβαλε στην ανάπτυξη του φιλελληνισµού στη Γαλλία,
ιδιαίτερα µε τα δηµοφιλή τραγούδια του («Φανταστικό ταξίδι», «Ψαρά»).
ΜΠΟΤΑΣΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Ιστορική οικογένεια από τις Σπέτσες ηπειρώτικης καταγωγής.
Ήταν εγκατεστηµένοι από τα µέσα του 17ου αιώνα στο Κρανίδι και µετά το 1736 πήγαν στις
Σπέτσες. Πήραν µέρος στα Ορλοφικά (1770). Ο Νικόλαος Μπότασης (γεννήθηκε στο Κρανίδι
το 1730 και πέθανε στις Σπέτσες το 1812) ασχολήθηκε µε το εµπόριο και τη ναυτιλία και
απέκτησε µεγάλη περιουσία.
Στις ναυτικές επιχειρήσεις κατά τη διάρκεια της Επανάστασης ξεχώρισαν οι Γκίκας Μπότασης
(γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1766 και πέθανε στο Ναύπλιο το 1833), Παναγιώτης Μπότασης
(γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1784 και πέθανε στο Ναύπλιο το 1824), Νικόλαος Μπότασης
(γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1792 και πέθανε στην Αθήνα το 1842) και Θεοδόσιος Μπότασης
(γεννήθηκε και πέθανε στις Σπέτσες, 1794-1836).
Προοδευτικοί και φιλελεύθεροι, διακρίθηκαν για την αγωνιστικότητα και τη γενναιοδωρία
τους στην οικονοµική ενίσχυση του Αγώνα, και ειδικότερα στην αύξηση της ναυτικής
δύναµης του νησιού τους.
ΜΠΟΤΣΑΡΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Μία από τις σηµαντικότερες οικογένειες του Σουλίου, όπου
και εγκαταστάθηκε τις πρώτες δεκαετίες του 17ου αιώνα. Ως τόπος καταγωγής αναφέρεται το
χωριό ∆ράγανη της Παραµυθιάς. Η δράση της οικογένειας είναι συνδεδεµένη µε τους
πολέµους των Σουλιωτών εναντίον του Αλή πασά των Ιωαννίνων και µε τον Αγώνα της
Ανεξαρτησίας. Ορισµένες διαπραγµατεύσεις όµως του Γιώργη και του Κίτσου Μπότσαρη µε
τον Αλή έβλαψαν τους συµπατριώτες τους και µείωσαν το γόητρο της οικογενείας στα τέλη
του 18ου και τις αρχές του 19ου αιώνα. Ηρωικές σελίδες έγραψαν και τα γυναικεία µέλη της
οικογένειας, µε πιο γνωστή τη Λένω Μπότσαρη (1785-1804), η οποία, αφού αγωνίστηκε στη
Μονή Σέλτσου, στη συνέχεια έπεσε στα νερά του Αχελώου -και πνίγηκε- για να αποφύγει την
ταπείνωση.
ΜΠΟΤΣΑΡΗΣ ΜΑΡΚΟΣ: Σπουδαίος αγωνιστής της Επανάστασης, και µία από τις ηγετικές
µορφές της. Γεννήθηκε το 1790 στο Σούλι. Στα τέλη του 1820 διαπραγµατεύτηκε µε τον Αλή
πασά την απελευθέρωση του Σουλίου, ορίστηκε αρχιστράτηγος και διακρίθηκε για τις
οργανωτικές και στρατηγικές του ικανότητες. Στις 3 Ιουλίου του 1821 αντιµετώπισε νικηφόρα
στο Κοµπότι της Άρτας ισχυρή τουρκική δύναµη και αγωνίστηκε στη µάχη του Πέτα που
κατέληξε σε καταστροφή. Βρέθηκε µεταξύ των υπερασπιστών του Μεσολογγίου στην πρώτη
του πολιορκία (1822), όπου, παρασέρνοντας τους Τούρκους σε ατέρµονες συνοµιλίες, έδωσε
χρόνο στους πολιορκηµένους να ενισχύσουν τις οχυρώσεις. Στα τέλη Ιουλίου του 1823
ξεκίνησε να αντιµετωπίσει τους Τουρκαλβανούς στο Καρπενήσι και σχεδίασε νυχτερινή
αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον τους. Οι Τούρκοι όµως αντέδρασαν αποφασιστικά και ο
Μπότσαρης ήταν από τους πρώτους νεκρούς της µάχης που έγινε στο Κεφαλόβρυσο (8-9
Αυγούστου του 1823). Κηδεύτηκε στο Μεσολόγγι και ο θάνατός του συγκλόνισε το µαχόµενο
ελληνισµό και την ευρωπαϊκή κοινή γνώµη.
ΜΠΟΥΚΟΥΒΑΛΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (ΜΠΟΥΚΟΥΒΑΛΑΙΟΙ): Οικογένεια αρµατολών από
τα Άγραφα. Οι Μπουκουβαλαίοι, πιεζόµενοι από τους Τουρκαλβανούς, µετακινήθηκαν
νοτιότερα. ∆ιακρίθηκαν για τους αγώνες τους εναντίον των προγόνων του Αλή πασά των
Ιωαννίνων και του Κουρτ πασά του Μπερατίου. Από το 1822 και ύστερα έχασαν και τυπικά
τα δικαιώµατά τους στα Άγραφα, που περιήλθαν στον Καραϊσκάκη και σε άλλους
οπλαρχηγούς.
ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ: Ηρωίδα της Ελληνικής Επανάστασης, από τις λίγες
γυναίκες που διαδραµάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας.
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1771. Πατέρας της ήταν ο Υδραίος πλοίαρχος
Σταυριανός Πινότσης, ο οποίος, όταν γεννήθηκε η Λασκαρίνα, ήταν στην Κωνσταντινούπολη.
Μητέρα της ήταν η Σκεύω, το γένος Κοκκίνη. Το 1788 η Λασκαρίνα παντρεύτηκε τον
- 190 -
∆ηµήτριο Γιάννουζα και το 1801 τον ∆ηµήτριο Μπούµπουλη (Μπουπουλίνα), πλούσιο

Σπετσιώτη πλοιοκτήτη. Μετά το θάνατό του, το 1811, αύξησε την περιουσία του και
ναυπήγησε το πλοίο «Αγαµέµνων» που είχε δεκαοκτώ πυροβόλα. Αυτό, άλλα τρία µικρότερα,
καθώς και πολλά χρήµατα τα διέθεσε στον ελληνικό Αγώνα. Συµµετείχε ενεργά σε πολλές
επιχειρήσεις, όπως η πολιορκία του Ναυπλίου, και ήταν από τους πρώτους που µπήκαν στην
Τριπολιτσά. Κατά τον εµφύλιο πόλεµο συντάχθηκε µε τους στρατιωτικούς και τον
Κολοκοτρώνη. Σκοτώθηκε στις Σπέτσες το 1825, στη διάρκεια οικογενειακής διαµάχης.
ΜΠΟΥΝΙΑΛΗΣ ΤΖΑΝΕΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ: Ζωγράφος που αντιπροσωπεύει την τελευταία
περίοδο (1630-1700) της Κρητικής Σχολής. Γεννήθηκε στο Ρέθυµνο το 1615. Ασχολήθηκε µε
την αγιογραφία αλλά και µε την ποίηση, ενώ χειροτονήθηκε και ιερέας. Πριν από την
κατάληψη της Κρήτης από τους Τούρκους (1669) βρέθηκε στη Βενετία, όπου χρηµάτισε
εφηµέριος του Ναού του Αγίου Γεωργίου και παρέµεινε εκεί έως το θάνατό του (1691). Ο
Τζάνες Μπουνιαλής υπήρξε καλλιτέχνης µε απόλυτα προσωπικό ύφος. Αρχικά η τεχνική του
ήταν αυστηρά τυπική -ακολουθούσε τη βυζαντινή παράδοση-, αργότερα όµως δέχτηκε την
επίδραση της ιταλικής τέχνης και οι εικόνες του χαρακτηρίζονταν από λιτότητα και
συγκρατηµένη αυστηρότητα. Έργα του βρίσκονται στην Κέρκυρα, στη Ζάκυνθο, σε µονές των
Μετεώρων, της Αθήνας καθώς και στη Βενετία.
ΜΠΟΥΣΓΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ: Αγωνιστής κατά την Επανάσταση και αργότερα στρατιωτικός στο
ελεύθερο ελληνικό κράτος. Γεννήθηκε στο Απόκουρο Ναυπακτίας το 1796. Υπηρέτησε την
προεπαναστατική περίοδο στην Αυλή του Αλή πασά και το 1821 µυήθηκε στη Φιλική
Εταιρεία. Κατά την έκρηξη της Επανάστασης βρέθηκε στο Γαλαξίδι, ξεσήκωσε τους
κατοίκους της Αράχοβας, πήρε µέρος στη µάχη για την κατάληψη της Λιβαδειάς και στη µάχη
της Αλαµάνας µε τον Αθανάσιο ∆ιάκο. Συνέχισε την πολεµική του δραστηριότητα σε
διάφορες περιοχές της Στερεάς Ελλάδας στο πλευρό του Ανδρούτσου, του Γκούρα και του
Καραϊσκάκη, και κατέλαβε στρατιωτικά αξιώµατα στο ανεξάρτητο Ελληνικό Κράτος. Πέθανε
στη Λιβαδειά το 1860.
ΜΙΛΕΡ ΒΙΛΧΕΜ: Γερµανός λυρικός ποιητής και ένθερµος φιλέλληνας, συνθέτης των
«τραγουδιών των Ελλήνων». Ήταν γνωστός ως ο «Έλληνας Μίλερ» (1794-1827). Στη Βιέννη
γνώρισε προσωπικότητες της ελληνικής παροικίας, όπως ο Θεόκλητος Φαρµακίδης και ο
Άνθιµος Γαζής, οι οποίοι του εξέθεσαν τα δεινά του Γένους και του ενέπνευσαν το
φιλελληνισµό. Υποστήριξε µε πάθος τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και συνέβαλε
σηµαντικά στη διαµόρφωση φιλελληνικού ρεύµατος στη Γερµανία.
ΜΥΛΟΙ ΑΡΓΟΛΙ∆ΑΣ (ΜΑΧΗ): Στις αρχές του 1825 ο Ιµπραήµ αποβιβάστηκε µε το
στρατό του στην Πελοπόννησο και, χωρίς να συναντήσει σοβαρή αντίσταση, κατόρθωσε σε
σύντοµο χρονικό διάστηµα να κυριαρχήσει σε ολόκληρη την περιοχή. Οι Έλληνες ήταν
σχεδόν αδύνατον να αντιµετωπίσουν ένα στρατό οργανωµένο µε βάση τα ευρωπαϊκά πρότυπα.
Στις 11 Ιουνίου του 1825, µετά την κατάληψη της Τριπολιτσάς, ο Ιµπραήµ κινήθηκε προς το
Ναύπλιο. Εκεί, στη θέση Μύλοι στα παράλια της Αργολίδας, αντιµετώπισε την πρώτη καλά
οργανωµένη προσπάθεια των Ελλήνων. Επικεφαλής ήταν ο Ιωάννης Μακρυγιάννης. Ο
∆ηµήτριος Υψηλάντης και ο Κωνσταντίνος Μαυροµιχάλης, καθώς και 100 Κρητικοί
έσπευσαν να βοηθήσουν. Από τη θάλασσα, µοίρα του ελληνικού στόλου προστάτευε τα
ελληνικά σώµατα. Στις 13 Ιουνίου ο Ιµπραήµ εξαπέλυσε επίθεση εναντίον της οχυρής θέσης
των Μύλων. Οι Έλληνες µε καταιγιστικό πυρ απώθησαν τους επιτιθέµενους, ενώ µικρές
ενισχύσεις που κατέφθασαν την κατάλληλη στιγµή ενίσχυσαν το φρόνηµα των αγωνιστών, οι
οποίοι πέρασαν στην αντεπίθεση. Οι Αιγύπτιοι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Το Ναύπλιο
σώθηκε σε µια κρίσιµη στιγµή για τον Αγώνα χάρη στην ηρωική προσπάθεια του
Μακρυγιάννη και των συναγωνιστών του. Εντούτοις, ο Ιµπραήµ για πολύ καιρό ακόµη
απειλούσε σοβαρά την έκβαση του Αγώνα.
ΜΩΧΑΜΕΤ ΑΛΗ Ή ΜΕΧΜΕΤ ΑΛΗ: Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1769 και υπήρξε
αντιβασιλέας της Αιγύπτου. Το 1804, επικεφαλής µόλις χιλίων Τουρκαλβανών, κατάφερε vc
εκδιώξει τους Γάλλους από την Αίγυπτο και αναγνωρίστηκε πασάς της χώρας. Οργάνωσε το
στρατό του σύµφωνα µε τα ευρωπαϊκά πρότυπα και έστειλε το γιο του, Ιµπραήµ, να βοηθήσει
το σουλτάνο στην καταστολή της Επανάστασης στην Πελοπόννησο. Το 1831 κήρυξε πόλεµο
στην Τουρκία και προήλασε µέχρι τη Μικρά Ασία. Βοήθησε στην οικονοµική ανάπτυξη και
στον εκσυγχρονισµό της Αιγύπτου. Πέθανε το 1849.
- 191 -
ΝΑΒΑΡΙΝΟΥ ΝΑΥΜΑΧΙΑ: Από το 1826 το ελληνικό ζήτηµα προωθήθηκε διπλωµατικά

και έπειτα από αλλεπάλληλες διασκέψεις υπογράφηκαν τα δύο πρώτα πρωτόκολλα της
ελληνικής ελευθερίας, στις 23 Μαρτίου/4 Απριλίου του 1826 και στις 24 Ιουνίου/6 Ιουλίου
του 1827. Το πρωτόκολλο του Ιουλίου του 1827, εκτός από την ίδρυση αυτόνοµου ελληνικού
κράτους, προέβλεπε την ειρηνική επίλυση του ελληνικού ζητήµατος, την άµεση διακοπή των
στρατιωτικών επιχειρήσεων αλλά και µέτρα καταναγκασµού της Υψηλής Πύλης, προκειµένου
να δεχτεί τις αποφάσεις. Για το σκοπό αυτό στάλθηκε στα παράλια της Πελοποννήσου
ναυτική δύναµη των τριών Μεγάλων ∆υνάµεων (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) για εκφοβισµό. Η
ελληνική κυβέρνηση αποδέχτηκε την πρόταση των Μεγάλων ∆υνάµεων για κατάπαυση των
εχθροπραξιών. Η άρνηση όµως του σουλτάνου να δεχτεί τους όρους της Ιουλιανής Σύµβασης
και η αργοπορία του Ιµπραήµ να συµµορφωθεί οδήγησαν στη ναυµαχία του Ναβαρίνου, στις 8
Οκτωβρίου του 1827. Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος ήταν συγκεντρωµένος στο Ναβαρίνο,
όπου κατέπλευσε και ο συµµαχικός στόλος, µε αρχηγούς τους ναυάρχους ∆εριγνύ και
Χέυντεν, και αγκυροβόλησε κοντά στα τουρκοαιγυπτιακά πλοία ή ανάµεσά τους. Ένα
επεισόδιο ανάµεσα σε ένα αιγυπτιακό και ένα µικρό αγγλικό πλοίο οδήγησε στη γενίκευση της
σύρραξης και στην καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου. Η ναυµαχία του Ναβαρίνου
αποτέλεσε την αφετηρία διπλωµατικών και πολιτικών εξελίξεων σχετικά µε το ελληνικό
ζήτηµα.
ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ (ΛΕΠΑΝΤΟ)ΝΑΥΜΑΧΙΑ: Από τα σπουδαιότερα γεγονότα του 16ου
αιώνα, όχι µόνο για τον ελληνισµό, αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς και µία από
τις πλέον σηµαντικές συγκρούσεις στην παγκόσµια ναυτική ιστορία. Η κυριαρχία των
Τούρκων στο Αιγαίο το 16ο αιώνα και η κατάληψη της Κύπρου (1571) συνιστούσαν απειλή
για το χριστιανικό κόσµο της ∆ύσης. Ο πάπας Πίος Ε΄ σε συνεννόηση µε τις µεγάλες ναυτικές
δυνάµεις της Μεσογείου, την Ισπανία και τη Βενετία, αποφάσισε να αποστείλει στόλο στην
ανατολική Μεσόγειο για να περιορίσει τη δράση των Τούρκων. Ο συµµαχικός στόλος
αποτελούνταν από πλοία των Βενετών, των Ισπανών, του πάπα, των Ιπποτών της Μάλτας, της
Σαβοΐας και άλλων ιταλικών κρατιδίων. Αρχηγός του χριστιανικού στόλου ορίστηκε ο ∆ον
Χουάν ο Αυστριακός (Ισπανός), στον οποίο, σύµφωνα µε τους ιστορικούς, οφείλεται η νίκη,
και ναύαρχοι ο Μαρκαντόνιο Κολόνα (παπικού στόλου), ο Ιωάννης Αντρέα Ντόρια
(γενουατικού) και οι Σεβαστιανός Βενιέρ, Μάρκος Κουιρίνι και Α.Μπαρµπαρίγκο
(βενετικού). Συµµετείχαν επίσης περίπου 15.000 Έλληνες από τα Επτάνησα και την Κρήτη ως
οπλίτες και κωπηλάτες. Στον τουρκικό στόλο υπηρετούσαν περίπου 15.000 Έλληνες που
στρατολογήθηκαν βίαια την ίδια περίοδο και αρχηγός του ήταν ο καπουδάν πασάς Μουεζίν
Ζαντέ Αλή. Η σύγκρουση ξεκίνησε την αυγή της 7ης Οκτωβρίου του 1571 µπροστά στα νησάκια
Εχινάδες, στη Ναύπακτο, και συνεχίστηκε µε αµείωτη ένταση ως το απόγευµα της ίδιας µέρας.
Οι συµµαχικές δυνάµεις µε την τακτική που ακολούθησαν και τον οπλισµό τους που ήταν
αρτιότερος πέτυχαν σηµαντική νίκη.
Ο τουρκικός στόλος υπέστη πανωλεθρία, καθώς οι απώλειες σε πλοία και ανθρώπινο
δυναµικό ήταν πολλές. Η νίκη των χριστιανικών δυνάµεων έβαλε οριστικά φραγµό στην
εξάπλωση των Τούρκων προς τη ∆ύση και διαψεύστηκε η φήµη ότι οι Τούρκοι ήταν αήττητοι.
Σε αυτή τη νίκη συντέλεσε και η σύµπραξη των Ελλήνων που είχαν µεγάλη εµπειρία στο
ναυτικό τοµέα. Σπουδαίοι ζωγράφοι απαθανάτισαν στα έργα τους φάσεις της ναυµαχίας
(Τιντορέτο, Τιτσιάνο, Βερονέζε).
ΝΑΥΤΙΚΟ: Ο ελληνικός εµπορικός στόλος µέχρι το τέλος των Ναπολεόντειων Πολέµων
(1815) αποτελούνταν από 611 πλοία συνολικής χωρητικότητας 153.000 τόνων, επανδρωµένα
µε 37.000 περίπου άντρες και εξοπλισµένα µε 6.000 πυροβόλα. Από τα πλοία αυτά 120
ανήκαν στην Ύδρα, 60 στις Σπέτσες, 60 στα Ψαρά, 50 στο Γαλαξίδι και τα υπόλοιπα σε
διάφορα άλλα νησιά. Οι αριθµοί αυτοί είναι εκτίµηση του Γάλλου περιηγητή Πουκενβίλ και
φαίνεται να ανταποκρίνονται στην πραγµατικότητα, µε εξαίρεση ίσως τον αριθµό των
πυροβόλων που θεωρείται υπερβολικός.
Ο αριθµός των πλοίων στη συνέχεια µειώθηκε σηµαντικά. Όταν ξέσπασε η Επανάσταση ο
εµπορικός στόλος µετατράπηκε σε πολεµικό και συγκροτήθηκαν τρεις κυρίως στολίσκοι: της
Ύδρας, των Σπετσών και των Ψαρών. Σε αυτούς προστέθηκαν και πλοία του Γαλαξιδίου, της
Σάµου, της Κάσου, της Μυκόνου και άλλων νησιών. Στο τέλος της Επανάστασης
- 192 -
προστέθηκαν η φρεγάτα «Ελλάς» και το ατµοκίνητο «Καρτερία». Αξίζει να σηµειώσουµε τη

χρήση των πυρπολικών στη διάρκεια του Αγώνα, τα οποία βοήθησαν τους Έλληνες να
πετύχουν σπουδαίες νίκες εναντίον του εχθρού και να προκαλέσουν το θαυµασµό και τη
συµπαράσταση ολόκληρου του κόσµου στον αγώνα για την απελευθέρωση.
Με ένα ελαφρύ στόλο, που αποτελούνταν κυρίως από πάρωνες και µπρίκια, αντιµετωπίστηκε
ο τουρκικός στόλος, ο οποίος υπερτερούσε τόσο στον αριθµό των πλοίων όσο και στο µέγεθος
(φρεγάτες, δίκροτα) και στον οπλισµό. Συγκεκριµένα στην αρχή της Επανάστασης ο
τουρκικός στόλος (ντουνανµά) είχε την εξής σύνθεση: 4 τρίκροτα ή τριπόντιδες (ουτς-
αµπαρλιά), 13 δίκροτα των 74 κανονιών (διπόντιδες), 7 φρεγάτες, 5 κορβέτες και αρκετούς
πάρωνες (µπρίκια) και πολλές γολέτες. Αργότερα προστέθηκαν 12 φρεγάτες από το Αλγέρι
και 8 φρεγάδες, 5 κορβέτες και 32 πάρωνες από την Αίγυπτο.
ΝΕΓΡΗΣ ΘΕΟ∆ΩΡΟΣ: Πολιτικός και από τις πιο ικανές αλλά και αµφιλεγόµενες
προσωπικότητες του Αγώνα. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1790. Το 1818 µυήθηκε
στη Φιλική Εταιρεία και ανέπτυξε αξιόλογη δραστηριότητα. Οι ενέργειές του όµως για ν’
ανακαλύψει την Ανώτατη Αρχή έθεσαν σε κίνδυνο τους Φιλικούς οι οποίοι σχεδίασαν και την
εκτέλεσή του. Αποβιβάστηκε τον Απρίλιο του 1821 στην Τήνο και δήλωσε την πρόθεσή του
να παραµείνει στην επαναστατηµένη Ελλάδα. Ο ∆ηµήτριος Υψηλάντης, εκτιµώντας το έργο
του ως Φιλικού, τον δέχτηκε χωρίς όµως να του αναθέσει κάποιο αξίωµα. Στην Καλαµάτα,
όπου τον αποµόνωσε, επιχείρησε να προσεταιριστεί τους στρατιωτικούς και να υπονοµεύσει
κάθε προσπάθεια οργάνωσης τακτικού στρατού. Με τη µεσολάβηση του Μαυροκορδάτου ο
∆ηµήτριος Υψηλάντης έδωσε τη συγκατάθεσή του για συµµετοχή του Νέγρη στη διοίκηση
της Ρούµελης και του ανατέθηκε η οργάνωση της ανατολικής Ελλάδας.
Συγκάλεσε συνέλευση στα Σάλωνα όπου ψηφίστηκε στις 19 Νοεµβρίου του 1821 η «Νοµική
∆ιάταξις της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος». Στο κείµενο αυτό, όπου εξέφρασε τις πολιτικές
του πεποιθήσεις, διακρίνονται ορισµένες αρχές - ατελείς βέβαια - πολιτικής αυτοδιάθεσης και
ατοµικής ελευθερίας. Ο ίδιος εκλέχτηκε πρόεδρος του Αρείου Πάγου, της ανώτατης
νοµοθετικής, διοικητικής και δικαστικής αρχής. Πήρε µέρος στην Α΄ Εθνοσυνέλευση και µαζί
µε τον Μαυροκορδάτο έγιναν από τους πιο σηµαντικούς ρυθµιστές της πολιτικής κατάστασης.
Μετά τη Β΄ Εθνοσυνέλευση αποσχίστηκε από το κόµµα του Μαυροκορδάτου και προσχώρησε
στην οµάδα του Κολοκοτρώνη και του Ανδρούτσου, διακηρύσσοντας δηµοκρατικές απόψεις.
Όταν ο Κολοκοτρώνης δέχτηκε την αντιπροεδρία του εκτελεστικού, ο Νέγρης παραµερίστηκε,
προσκολλήθηκε στον Ανδρούτσο και µε την ελπίδα ότι θα κατάφερνε να υπερφαλαγγίσει τον
Μαυροκορδάτο συγκάλεσε συνέλευση των αρχηγών της Στερεάς στα Σάλωνα όπου κλήθηκε
και ο Μπάιρον. Ξεκίνησε τις εργασίες της τον Απρίλιο του 1824, αλλά ο θάνατος του ποιητή
µαταίωσε τα σχέδια των πρωτεργατών της και ο Νέγρης απογοητευµένος επέστρεψε στο
Ναύπλιο όπου και πέθανε το Νοέµβριο από τύφο, αποµονωµένος και πάµφτωχος.
ΝΕΟΦΥΤΟΣ Ο ΚΑΡΥΣΤΟΥ: Κληρικός, Φιλικός και αγωνιστής του 1821. Γεννήθηκε στα
Φύλλα Ευβοίας το 1790. Ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα και συνέβαλε σηµαντικά στην
εξάπλωση της Επανάστασης στη νότια Εύβοια. Η ήττα στα Στύρα, ο θάνατος του
Μαυροµιχάλη και η αποτυχηµένη πολιορκία της Καρύστου εξανέµισαν τις ελπίδες του για
απελευθέρωση της νότιας Εύβοιας, όµως σε όλη τη διάρκεια του Αγώνα φρόντιζε για την
αναζωπύρωση της Επανάστασης συγκεντρώνοντας πολεµοφόδια, χρήµατα και πολεµιστές.
Πέθανε στη Χαλκίδα το 1851.
ΝΕΟΦΥΤΟΣ Ο ΤΑΛΑΝΤΙΟΥ Ή ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΕΤΑΞΑΣ: Κληρικός, αγωνιστής του
1821 και πρώτος µητροπολίτης της ελεύθερης Αθήνας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1762.
Έλαβε αξιόλογη µόρφωση, ενώ το 1792 χειροτονήθηκε διάκονος στη Μονή Πεντέλης όπου
χρηµάτισε και δάσκαλος. Το 1803 χειροτονήθηκε επίσκοπος Ταλαντίου-Αταλάντης και είχε
πλούσια και αξιόλογη εκκλησιαστική και εθνική δράση. Στη διάρκεια της Επανάστασης
διαδραµάτισε ενεργό ρόλο, πρωτοστατώντας στον απελευθερωτικό αγώνα της επαρχίας
Αταλάντης, και έσπευσε να σώσει τον Αθανάσιο ∆ιάκο στην Αλαµάνα. Συµµετείχε στην Α΄
Εθνοσυνέλευση, καθώς και στις υπόλοιπες, και ήταν παρών σε όλες τις προσπάθειες της
διοίκησης για τη ρύθµιση των εκκλησιαστικών πραγµάτων. Το 1833 εκλέχτηκε επίσκοπος
Αθηνών και το 1850, µετά την έκδοση του «Συνοδικού Τόµου» από το Οικουµενικό
Πατριαρχείο, διορίστηκε πρώτος και µόνιµος πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της
Ελλάδος. Επίσης εκλέχτηκε µητροπολίτης Αθηνών, αξίωµα που κατείχε ως το θάνατό του, το
- 193 -
1861.
ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ Ή ΝΙΚΗΤΑΣ ΣΤΑΜΑΤΕΛΟΠΟΥΛΟΣ Ή ΤΟΥΡΚΟΛΕΚΑΣ: Γεννήθηκε
στη Μεγάλη Αναστασίτσα Μεσσηνίας το 1782. Ήταν από τους σηµαντικότερους
οπλαρχηγούς του 1821, ανιψιός και στενός συνεργάτης του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Το
1805, µετά το θάνατο του αρµατολού πατέρα του, ακολούθησε τον Κολοκοτρώνη στα
Επτάνησα. Το 1818 µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και το Φεβρουάριο του 1821 βρισκόταν
στην Καλαµάτα, όπου επρόκειτο να κηρυχθεί η Επανάσταση. Μετά την απελευθέρωση της
Καλαµάτας ο Νικηταράς, ο Παπαφλέσσας και ο Κολοκοτρώνης κατευθύνθηκαν προς την
Αρκαδία µε σκοπό την άλωση της Τριπολιτσάς. Λίγες µέρες µετά τη µάχη στο Βαλτέτσι
απέκρουσε στα ∆ολιανά την επίθεση 6.000 Τούρκων που άφησαν στο πεδίο της µάχης 300
νεκρούς και το σύνολο των πυροβόλων τους. Τότε ονοµάστηκε «Τουρκοφάγος». Το
καλοκαίρι του 1822 µαζί µε άλλους οπλαρχηγούς συνέτριψε τον ∆ράµαλη. Συνέχισε τη δράση
του στην Αττική και την Πελοπόννησο. Στη διάρκεια του εµφυλίου τάχθηκε µε το µέρος του
Κολοκοτρώνη. Υπήρξε ένας από τους στενούς συνεργάτες του Καποδίστρια. Αν και ανήκε
στη ρωσόφιλη παράταξη, δεν έλαβε ενεργό µέρος στις πολιτικές διαµάχες, ήταν όµως σαφής η
αντίθεσή του προς τους Βαυαρούς. Το 1839 συνελήφθη ως µέλος της «Φιλορθόδοξης
Εταιρείας» που στρεφόταν εναντίον του Όθωνα, δικάστηκε και αθωώθηκε, αλλά ο βασιλιάς
διέταξε τον περιορισµό του στην Αίγινα. Μετά την Επανάσταση του 1843 έγινε υποστράτηγος
και το 1847 γερουσιαστής. Πέθανε στον Πειραιά τυφλός και πάµφτωχος το 1849.
ΝΙΚΟ∆ΗΜΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Ψαριανός αγωνιστής και πυρπολητής του Ναυτικού
στον Αγώνα του 1821. Γεννήθηκε το 1795. Έλαβε µέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις της
Επανάστασης, από τους πρώτους µήνες, µε δικό του πλοίο και σε όλη τη διάρκειά της
διαδραµάτισε, ως κυβερνήτης πυρπολικού, πρωταγωνιστικό ρόλο σε επικίνδυνες αποστολές
(ναυµαχία στο Τρίκερι, εκστρατεία για την ανάκτηση των Ψαρών, ενίσχυση πολιορκηµένων
στο Μεσολόγγι). Μετά την απελευθέρωση υπήρξε βασικό στέλεχος του πολεµικού ναυτικού
και κατέβαλε ιδιαίτερες προσπάθειες για την αναδιοργάνωσή του. Το 1826 δηµοσίευσε το
«Υπόµνηµα περί της Νήσου Ψαρών», το οποίο είναι πολύτιµο για τα έγγραφα που περιέχει και
διότι αποτελεί προσωπική µαρτυρία ενός πυρπολητή. Πέθανε στην Αθήνα το 1879.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ Α΄: Τσάρος της Ρωσίας από το 1825, διαδέχτηκε στο θρόνο τον αδερφό του
Αλέξανδρο (1796-1855). Επονοµάστηκε ο Σιδηρούς Τσάρος για τον απολυταρχικό τρόπο
διακυβέρνησής του. Σε πρωτοβουλία του οφείλεται η υπογραφή µαζί µε την Αγγλία του
Πρωτοκόλλου της Πετρούπολης (Απρίλιος 1826), του πρώτου διπλωµατικού κειµένου που
αναγνώριζε το δικαίωµα των Ελλήνων για αυτοδιάθεση. Στη διάρκεια της βασιλείας του έκανε
πολλούς πολέµους. Ένας από αυτούς, εναντίον της Τουρκίας (1828-1829), έληξε µε την
υπογραφή της Συνθήκης της Αδριανούπολης (Σεπτέµβριος του 1829), µε την οποία οι Τούρκοι
δέχτηκαν τη δηµιουργία ελληνικού κράτους. Πέθανε στη διάρκεια του Κριµαϊκού Πολέµου, το
1855.
ΝΙΚΟΥΣΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Πρώτος µεγάλος διερµηνέας της Υψηλής Πύλης. Καταγόταν
από τη Χίο, όπου και γεννήθηκε το 1613. ∆άσκαλός τους υπήρξε ο Μελέτιος Συρίγος,
ονοµαστός λόγιος της εποχής. Ασχολήθηκε µε την εκµάθηση της περσικής, της αραβικής και
της τουρκικής γλώσσας. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Πάντοβα της Ιταλίας, όπου έµαθε
λατινικά, ιταλικά, µαθηµατικά και αστρονοµία. Επειδή γνώριζε ξένες γλώσσες πήρε το αξίωµα
του διερµηνέα της Υψηλής Πύλης και στη συνέχεια αυτό του πρώτου διερµηνέα της Υψηλής
Πύλης (1661-1673), θέση από την οποία πρόσφερε πολλές υπηρεσίες στους υπόδουλους
Έλληνες. ∆ιακρίθηκε στις διαπραγµατεύσεις µεταξύ Βενετών και Τούρκων, µετά την
κατάληψη της Κρήτης από τους Τούρκους (1669). Πέθανε το 1673.
ΝΟΤΑΡΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Σπουδαία οικογένεια από την Πελοπόννησο, µε δράση κυρίως
στην Κορινθία. Απέκτησαν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας µεγάλη οικονοµική και πολιτική
δύναµη. Ήταν ισόβιοι δηµογέροντες στην επαρχία τους και σηµαντικοί παράγοντες της
οικονοµικής και κοινωνικής ζωής του τόπου. Η οικογένεια ανάθρεψε στους κόλπους της
αγίους της Ορθοδοξίας (άγιος Γεράσιµος και άγιος Μακάριος), λόγιους, κληρικούς και
ιεράρχες, αγωνιστές, Φιλικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς που έδρασαν στην ελληνική
εξέγερση του 1770 (Ορλοφικά), στην προεπαναστατική περίοδο, στη διάρκεια της
Επανάστασης και στα πρώτα χρόνια του ελληνικού βασιλείου.
ΝΟΤΑΡΑΣ ΠΑΝΟΥΤΣΟΣ: Αγωνιστής και πολιτικός. Γεννήθηκε στα Τρίκαλα Κορινθίας το
- 194 -
1752. Ήταν ένα από τα πιο µορφωµένα µέλη της οικογένειας και είχε µεγάλη οικονοµική
δύναµη. Συµµετείχε στα Ορλοφικά και µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1818. Είχε
επιφυλάξεις για την έναρξη του ένοπλου Αγώνα το 1821, τις οποίες απέβαλε όταν διαπίστωσε
τη ραγδαία εξάπλωσή του. Προσχώρησε στην Επανάσταση µε την άφιξη του ∆ηµήτριου
Υψηλάντη και η παρουσία του επηρέασε θετικά και άλλους Πελοποννήσιους προκρίτους.
Εκλέχτηκε πληρεξούσιος της Α΄ Εθνοσυνέλευσης και µέλος της Επιτροπής Σύνταξης του
Πρώτου Συντάγµατος. Έλαβε διάφορα αξιώµατα και υπήρξε έντιµος και αφιλοκερδής. Στη
διάρκεια του εµφυλίου ήταν διαλλακτικός και µετριοπαθής: Περιορίστηκε σε νουθεσίες και
προτροπές προς τους αντιπάλους προσπαθώντας να τους συµφιλιώσει. Παρουσιάστηκε για
τελευταία φορά στο πολιτικό προσκήνιο µετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεµβρίου και
εκλέχτηκε πρόεδρος της πρώτης Βουλής του Ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους. Πέθανε το
1849.
ΝΟΤΑΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ: Αγωνιστής από τα Τρίκαλα Κορινθίας, όπου γεννήθηκε το 1805,
γνωστός και ως «αρχοντόπουλο». ∆ιακρινόταν για τα πνευµατικά του προσόντα, την οµορφιά
και τη γενναιότητά του. Συµµετείχε στην πολιορκία του Ακροκόρινθου και στην αναχαίτιση
της στρατιάς του ∆ράµαλη. Στη διάρκεια του εµφυλίου διώχθηκε από τον Γκούρα και
φυλακίστηκε στην Ύδρα. Πολέµησε εναντίον του Ιµπραήµ, στην Καστέλα υπό τον Γκόρντον
και σκοτώθηκε στη µάχη του Ανάλατου στις 24 Απριλίου του 1827.
ΝΟΤΑΡΑΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ: Γεννήθηκε στα τέλη του 17ου αιώνα στην Κορινθία.
Συµπλήρωσε τις σπουδές του στην Πατριαρχική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στην
Πάντοβα, όπου παρέµεινε για τρία χρόνια (1697-1700). ∆άσκαλός του ήταν ο Νικόλαος
Κοµνηνός. Ο τελευταίος εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από το µαθητή του που τον προέτρεψε να
συνεχίσει τις σπουδές του στο Παρίσι. Στη γαλλική πρωτεύουσα παρακολούθησε µαθήµατα
µαθηµατικών και αστρονοµίας. Εκεί έκδωσε το έργο του «Εισαγωγή εις τα Γεωγραφικά και
Σφαιρικά» (1716). Σε αυτό ο Νοταράς παρουσιάζεται προσηλωµένος στη γεωκεντρική άποψη,
αλλά αναφέρει τις απόψεις του Κοπέρνικου, ενώ ισχυρίζεται ότι οι Έλληνες είχαν ανακαλύψει
την Αµερική πολύ πριν από τον Κολόµβο. Το 1707 έγινε πατριάρχης Ιεροσολύµων. Ο
Νοταράς, πειραµατικός ερευνητής όπως ήταν, έδειξε µεγάλο ενδιαφέρον για την κατασκευή
αστρονοµικών οργάνων, ενώ επηρέασε ιδιαίτερα τους µεταγενέστερούς του, και κυρίως τον
Αναστάσιο Γόρδιο στο έργο «Οδός Μαθηµατικής» (1749). Πέθανε το 1731.
ΞΑΝΘΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ: Ένας από τους τρεις ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας. Γεννήθηκε
στην Πάτµο το 1772. Σπούδασε στην Πατµιάδα Σχολή και έκανε σταδιοδροµία ως εµπορικός
υπάλληλος.
Το 1813 στην Οδησσό συνδέθηκε φιλικά µε τον Νικόλαο Σκουφά και τον Αθανάσιο
Τσακάλωφ. Στις 14 Σεπτεµβρίου του 1814 οι τρεις τους συνέστησαν τη Φιλική Εταιρεία. Το
∆εκέµβριο του ίδιου έτους εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου έως το 1818
εργάστηκε για την προσέλκυση νέων µελών. Με συστατικές επιστολές από τον Άνθιµο Γαζή
κατευθύνθηκε στην Πετρούπολη, όπου τον Ιανουάριο του 1820 συνάντησε τον Ιωάννη
Καποδίστρια, του φανέρωσε τους σκοπούς της Εταιρείας και του πρόσφερε την αρχηγία της.
Μετά την άρνηση του Καποδίστρια στράφηκε στον Αλέξανδρο Υψηλάντη, ο οποίος ανέλαβε
την ηγεσία της. Ο Ξανθός συνέχισε να εργάζεται στη Ρωσία και στη Μολδοβλαχία για το
συντονισµό της προετοιµασίας της Επανάστασης και για τη συγκέντρωση χρηµάτων και
εφοδίων. Με ειδικούς απεσταλµένους ενηµέρωσε τους Φιλικούς της Ελλάδας για την έναρξη
του Αγώνα και µετά την αποτυχία της Επανάστασης στις Παραδουνάβιες Ηγεµονίες πήγε στην
Πελοπόννησο. Το 1826 ανέλαβε να φυγαδεύσει από τις φυλακές της Αυστρίας τον Αλέξανδρο
Υψηλάντη έπειτα από πρόταση του αδερφού του, ∆ηµήτριου, αλλά ο ίδιος αρνήθηκε να τον
ακολουθήσει. Εγκαταστάθηκε στο Βουκουρέστι όπου έζησε ήσυχα και τόσο φτωχικά που το
1832 η σύζυγός του µε αναφορά της στη ∆΄ Εθνοσυνέλευση ζήτησε «το έλεος του έθνους».
Ο Ιωάννης Φιλήµων στο έργο του «∆οκίµιον Ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρείας» (1834),
υπό την επίδραση του Αναγνωστόπουλου, τον κατηγόρησε για κακή διαχείριση των χρηµάτων
της Εταιρείας.
Ο Ξανθός συνέταξε απολογητική απάντηση το 1837 και ο Φιλήµων σε άρθρο του στην
εφηµερίδα «Αιών» το 1839 αποκατέστησε την αλήθεια. Το 1838 ο Όθων τού απένειµε το
Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος. Φεύγοντας από τη Βουλή όπου είχε παρακολουθήσει µια
συνεδρίαση έπεσε από σκάλα και τραυµατίστηκε θανάσιµα. Κηδεύτηκε στις 30 Νοεµβρίου
- 195 -
του 1851 µε τιµές στρατηγού. Τα «Αποµνηµονεύµατα περί της Φιλικής Εταιρείας» που
έγραψε, µολονότι δεν έχουν µεγάλη έκταση, αποτελούν σπουδαία πηγή για την ιστορία της
αφού είναι το µοναδικό κείµενο που προέρχεται από κάποιον που πρωταγωνίστησε στην
ίδρυσή της.
ΞΟ∆ΙΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: Γεννήθηκε στη Βυτίνα της Αρκαδίας το 1780. Μυήθηκε στη
Φιλική Εταιρεία το 1820, πήρε τον ανώτερο βαθµό του «ιερέα» και αναδείχθηκε σε ένα από
τα σηµαντικότερα στελέχη της, µεριµνώντας για τη στρατολόγηση αγωνιστών και
προµηθεύοντας τον Αλέξανδρο Υψηλάντη πολεµοφόδια για την Επανάσταση. ∆ιέθεσε
ολόκληρη την περιουσία του στον Αγώνα, µε αποτέλεσµα να αντιµετωπίσει αργότερα
οικονοµικά προβλήµατα. Έγραψε αποµνηµονεύµατα που παρέχουν διαφωτιστικές
πληροφορίες για τη Φιλική Εταιρεία και για τα γεγονότα στη Βεσσαραβία και τη Μολδαβία
κατά το 1821, στα οποία και ο ίδιος διαδραµάτισε σπουδαίο ρόλο. Πέθανε το 1846 στη
Βεσσαραβία.
ΟΘΩΝ: Ο πρώτος βασιλιάς της Ελλάδας µετά τη δηµιουργία του ανεξάρτητου Ελληνικού
Κράτους (1832-1862). Γεννήθηκε το 1815. Ήταν δευτερότοκος γιος του βασιλιά της Βαυαρίας
Λουδοβίκου Α΄, της δυναστείας των Βίττελσµπαχ. Εκλέχτηκε από τις τρεις Μεγάλες ∆υνάµεις
ηγεµόνας της Ελλάδας. Ήρθε στο Ναύπλιο το 1833 και επειδή ήταν ανήλικος αρχικά άσκησε
την εξουσία το συµβούλιο Αντιβασιλείας. Η αυταρχικότητά του οδήγησε στην Επανάσταση
της 3ης Σεπτεµβρίου του 1843 και στην ψήφιση του Συντάγµατος το 1844. Παρά την ψήφιση
Συνταγµατικού Χάρτη, εξακολούθησε να παρεµβαίνει στην πολιτική ζωή του τόπου.
Η απολυταρχική του στάση, σε συνδυασµό µε την αποτυχία της Επανάστασης στη Θεσσαλία
το 1854, είχε ως συνέπεια την έξωσή του το 1862. Πέθανε το 1867.
ΟΙΚΟΝΟΜΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (Ο ΕΞ ΟΙΚΟΝΟΜΩΝ): Κληρικός, θεολόγος,
φιλόλογος και δάσκαλος του Γένους. Γεννήθηκε στην Τσαρίτσανη της Θεσσαλίας το 1780.
Φοίτησε στη σχολή των Αµπελακίων, χειροτονήθηκε ιερέας και αποδείχθηκε ιεροκήρυκας µε
σπάνιες ρητορικές ικανότητες.
Το 1806 θεωρήθηκε ύποπτος για συµµετοχή στην ανταρσία του παπα-Ευθύµιου Βλαχάβα και
το 1809 προσλήφθηκε από τον Κωνσταντίνο Κούµα στο Φιλολογικό Γυµνάσιο Σµύρνης, στο
οποίο το 1814 ανέλαβε καθήκοντα σχολάρχη. Επηρεασµένος από τις ιδέες του Κοραή και
ακολουθώντας τις επιλογές του Κούµα, ευθυγραµµίστηκε απόλυτα µε το κίνηµα του
∆ιαφωτισµού. Μετά το κλείσιµο του Γυµνασίου, εξαιτίας της συστηµατικής επίθεσης της
συντηρητικής παράταξης, µετακλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου το 1819 διορίστηκε
από τον Γρηγόριο Ε΄ ιεροκήρυκας και άρχισε να συµβιβάζεται µε τους αντιπάλους του
∆ιαφωτισµού. Όταν ξέσπασε η Επανάσταση και άρχισαν οι διώξεις του ελληνικού πληθυσµού
στην Κωνσταντινούπολη, κατέφυγε στην Οδησσό και αργότερα εγκαταστάθηκε στην
Πετρούπολη όπου υπηρέτησε την εθνική υπόθεση προσπαθώντας να πετύχει την παρέµβαση
του τσάρου για τα θύµατα των διωγµών.
Εγκατέλειψε τη Ρωσία το 1832 και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1837. Από τα πρώτα
χρόνια του Αγώνα είχε υποστηρίξει ότι το κίνηµα για την εθνική ανεξαρτησία έπρεπε να
διακόψει κάθε σχέση µε τις ριζοσπαστικές ιδέες που πρέσβευαν ο ∆ιαφωτισµός και η Γαλλική
Επανάσταση, γιατί τις θεωρούσαν ύποπτες οι χριστιανοί µονάρχες. Στο ανεξάρτητο κράτος
έγινε από τους µαχητικότερους σηµαιοφόρους του συντηρητισµού, υπερασπιζόµενος την
αµετακίνητη προσήλωση στους κανόνες της Ορθοδοξίας. Και στο γλωσσικό ζήτηµα, ενώ
παλαιότερα ήταν οπαδός της «µέσης οδού» του Κοραή, στη συνέχεια υπερασπίστηκε τον
αρχαϊσµό και αντιτάχθηκε κατηγορηµατικά στην πρόταση του Νεόφυτου Βάµβα να
µεταφραστεί η Αγία Γραφή στην καθοµιλουµένη.
Το πολύπλευρο έργο, η εξέλιξη και οι αντιφάσεις της διδασκαλίας του αντικατοπτρίζουν
χαρακτηριστικές στιγµές στη διαµόρφωση της παιδείας και της ιδεολογίας του νέου
ελληνισµού. Πέθανε στην Αθήνα το 1857.
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΑΝΤΩΝΗΣ: Φιλικός και πρωτεργάτης της επαναστατικής εξέγερσης στην
Ύδρα. Όταν µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία στην Κωνσταντινούπολη, εγκατέλειψε τα εµπορικά
του σχέδια και επέστρεψε στην Ύδρα, όπου περίµενε την έναρξη του Αγώνα. Τη νύχτα της
27ης Μαρτίου του 1821 κήρυξε, παρά την επιφυλακτικότητα των προκρίτων, την Επανάσταση
στην Ύδρα µέσα σε κλίµα ενθουσιασµού και στη συνέχεια ανέλαβε την πολιτική και
στρατιωτική διοίκηση του νησιού. Η αριστοκρατική ηγεσία φαινόταν να έχει καταργηθεί και
- 196 -
να έχει αντικατασταθεί από ένα λαϊκό πολίτευµα, ψυχή και νους του οποίου ήταν ο
Οικονόµου.
Η πρώτη ναυτική εκστρατεία του ενωµένου στόλου των νησιών για την απελευθέρωση της
Χίου δεν καρποφόρησε (Απρίλιος του 1821) και ο ίδιος θεωρήθηκε υπεύθυνος για την
αποτυχία της. Η προσπάθειά του να επιβάλει τους διεθνείς κανόνες δικαίου για ίση διανοµή
της λείας από την αιχµαλωσία εχθρικών πλοίων προκάλεσε αντιδράσεις: Πολλά πληρώµατα
τον εγκατέλειψαν και τρεις πλοίαρχοι επιχείρησαν να τον δολοφονήσουν. Οι αντίπαλοί του
τον συνέλαβαν και τον µετέφεραν στο Κρανίδι. Στις 16 ∆εκεµβρίου του 1821 δολοφονήθηκε
από στρατιωτική δύναµη που είχε σταλεί να τον συλλάβει. Παρ’ όλο που η εξουσία του
διήρκεσε ενάµιση περίπου µήνα, η προσφορά του στην Επανάσταση υπήρξε σηµαντική,
καθώς «µε την τόλµη του ανυψώθηκε υπεράνω της παντοδύναµης αριστοκρατίας και οδήγησε
το λαό στον αγώνα της ελευθερίας και της δόξας» όπως αναφέρει ο Σπ. Τρικούπης.
ΟΛΥΜΠΙΟΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ: Φιλικός και αγωνιστής, από τους πιο άξιους συνεργάτες του
Αλέξανδρου Υψηλάντη στον Αγώνα στις Παραδουνάβιες Ηγεµονίες. Γεννήθηκε στο Λιβάδι
του Ολύµπου το 1772. Εντάχθηκε στο αρµατολίκι του Ολύµπου, όπου διακρίθηκε ως
καπετάνιος και εξαιτίας των τουρκικών πιέσεων αναγκάστηκε να εκπατριστεί και να πάει
αρχικά στη Σερβία και κατόπιν στη Βλαχία. ∆ιακρίθηκε στο Ρωσοτουρκικό Πόλεµο (1806-
1812), του απένειµαν το βαθµό του συνταγµατάρχη και ο τσάρος Αλέξανδρος τον
συµπεριέλαβε στη στρατιωτική του ακολουθία στο Συνέδριο της Βιέννης. Εκεί γνωρίστηκε µε
τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1817 και συµπεριλήφθηκε στους
«∆ώδεκα Αποστόλους» της. Ανέλαβε και πέτυχε να µυήσει τον εξόριστο αρχηγό των Σέρβων
επαναστατών, Καραγεώργη, και τον Βλάχο εθνικιστή, Βλαδιµηρέσκου. Ο Αλέξανδρος
Υψηλάντης τον έθεσε επικεφαλής της έναρξης του Αγώνα στο Βουκουρέστι. ∆ιαδραµάτισε
πρωταγωνιστικό ρόλο και στην οργάνωση και στη διεξαγωγή των επιχειρήσεων. Όταν ο
Βλαδιµηρέσκου διαχώρισε τη θέση του, προσπάθησε να τον πείσει να συνεχίσει τον κοινό
αγώνα, η άρνησή του όµως να συµµορφωθεί είχε ως αποτέλεσµα τη σύλληψη, την καταδίκη
και την εκτέλεσή του. Μετά τη διαφυγή του Αλέξανδρου Υψηλάντη στην Αυστρία συνέχισε
τις καταδροµές εναντίον των Τούρκων και κατέφυγε µε τον Ιωάννη Φαρµάκη στη Μονή του
Σέκου. Σε µια φάση της µάχης, αποµονωµένος µε λίγους συντρόφους του, πυροβόλησε ένα
βαρέλι µε πυρίτιδα και ανατινάχθηκε µαζί µε τους εχθρούς (1821).
ΟΜΕΡ ΒΡΥΩΝΗΣ: Τουρκαλβανός στρατηγός που διαδραµάτισε σπουδαίο ρόλο κατά την
Επανάσταση του 1821. Αρχικά υπηρέτησε τον Αλή πασά των Ιωαννίνων, αλλά στη συνέχεια
τον εγκατέλειψε. Μόλις ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση εκστράτευσε στην Ανατολική
Στερεά Ελλάδα. Κατόρθωσε να διαλύσει σώµατα υπό τον ∆υοβουνιώτη και τον Πανουργιά
και να εξουδετερώσει τον Αθανάσιο ∆ιάκο στην Αλαµάνα. Νικήθηκε όµως στο Χάνι της
Γραβιάς από τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχέδιο εισβολής
στην Πελοπόννησο και να στραφεί εναντίον των Αθηνών. Το 1822 υπέταξε το Σούλι και
συµµετείχε στην αποτυχηµένη πολιορκία του Μεσολογγίου. Έγινε βαλής της Θεσσαλονίκης.
ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ: Καλούνταν γενικά άρµατα. Αυτά διακρίνονταν στα χονδρά ή βαριά
άρµατα, που αποτελούσαν κυρίως τον εξοπλισµό των πλοίων, και στα λιανά άρµατα, που
διακρίνονταν σε αγχέµαχα (η πάλα ή το σπαθί, το γιαταγάνι, ο σαλτιρµάς, το χαρµπί, το
τσικούρι και το λεµπούτι) και σε εκηβόλα (ντουφέκια και πιστόλες).
Τα χονδρά άρµατα
Καλούνταν αρτιλλερία ή αρτιλιέρα και διακρίνονταν σε κανόνια, µορτάρια, κουλουµπρίνες,
οβούζια, χαβάνια και καρονάδες.
• Κανόνι ή τόπι: Έτσι ονοµαζόταν κάθε πυροβόλο, είτε σιδερένιο είτε µπρούτζινο είτε ακόµη
και λίθινο -στο παρελθόν. Το βεληνεκές των µακρών ναυτικών κανονιών έφτανε τα 1.800
µέτρα, αλλά στην πραγµατικότητα δεν ξεπερνούσε τα 1.100 µέτρα.
• Καρονάδα: Πήρε το όνοµά της από το εργοστάσιο στη Σκοτία στο οποίο για πρώτη φορά
κατασκευάστηκαν κανόνια τέτοιου τύπου (Carron). Ήταν λείο κανόνι, χωρίς ραβδώσεις,
βραχέος τύπου, το οποίο έβαλε βλήµατα µεγάλου διαµετρήµατος, είχε όµως περιορισµένο
βεληνεκές.
• Χαβάνι ή όλµος: Βραχύτατο κανόνι, σε σχήµα γουδιού, το οποίο προοριζόταν για βολές
εναντίον χαρακωµάτων ή φρουρίων. Έβαλε υπό πολύ µεγάλες γωνίες, αλλά σε αποστάσεις
που δεν ξεπερνούσαν τα 800 µέτρα.
- 197 -
Τα λιανά άρµατα
• Γιαταγάνι (τουρκιστί Yatagan): Πλατιά και καµπυλωτή προς το µέρος της αιχµής µάχαιρα ή
σπάθη που τη φορούσαν µε τη λαβή προς τα δεξιά. Χρησιµοποιήθηκε από Άραβες και
Τούρκους. Η χρήση του γενικεύτηκε στη διάρκεια της Επανάστασης και αποτέλεσε
απαραίτητο εξάρτηµα του οπλισµού των αγωνιστών. Το γιαταγάνι το στερέωναν στο σελάχι
(ειδική ζώνη στη µέση.
• Πάλα ή σπαθί: Το έφεραν στο αριστερό πλευρό, αλλά µε το θηκάρι καλά στερεωµένο στο
σελάχι, ώστε ο πολεµιστής να µη δυσκολεύεται κατά τη χρήση του.
• Σαλτιρµάς: Μεγάλη πολεµική µάχαιρα, ιδιαίτερα αγαπητή στην Κρήτη και στα νησιά.
• Χαρµπί: Στενόµακρο στιλέτο, που χρησίµευε για να διατρυπά. Πολλές φορές το
χρησιµοποιούσαν ως βέργα γεµίσµατος της πιστόλας.
• Λαζός: Μικρό εγχειρίδιο.
• Τσικούρι και µπαλτάς: Όπλα τα οποία χρησιµοποιούσαν οι ναυτικοί όταν πραγµατοποιούσαν
ρισάλτο (εµβολή) σε εχθρικό πλοίο.
• Λεµπούτι ή λουµπούτι: Κεφαλοθραύστης, απελατίκι. Όπλο ιδιαίτερα χρήσιµο στο ρισάλτο.
• Καρυοφύλι: Το όνοµά του προέρχεται από το εργοστάσιο παραγωγής όπλων στη Βενετία,
Carlo e figlio, όπου κατασκευαζόταν, και όχι από τον εγχάρακτο διάκοσµο µε φύλλο
καρυδιάς. Μακρύκανο όπλο, εµπροσθογεµές, που είχε στολισµένο κοντάκι και
χρησιµοποιήθηκε στις χώρες της Ανατολής από τις αρχές του 18ου αιώνα. Αποτέλεσε το
τιµηµένο όπλο των κλεφτών και των αγωνιστών της Επανάστασης, γι’ αυτό και τραγουδήθηκε
από τη λαϊκή µούσα. Τα καρυοφύλια µε πολύ µακριές κάνες ονοµάζονταν νταλιάνες ή λαµνιά.
Το τίρο, το βεληνεκές του τουφεκιού, σε ορισµένες περιπτώσεις µπορούσε να φτάσει µέχρι τα
500 µέτρα, συνήθως όµως δεν ξεπερνούσε τα 350 µέτρα.
• Τροµπόνι: Ιδιαίτερα βαρύ βραχύκανο και πλατύστοµο όπλο το οποίο γέµιζαν µε πολλά
σφαιρίδια ή βλήµατα, που έκοβαν από κυλινδρικές ράβδους σιδήρου, τα µιδράλια ή
µισδράλια.
• Πιστόλα ή µπιστόλα: Κοντόκανο όπλο που χρησιµοποιήθηκε κατά την Επανάσταση από
τους αγωνιστές µαζί µε το καρυοφύλι και το γιαταγάνι. 'Ηταν µονόκανη. Υπήρχαν όµως και
δίκανες, που τις έλεγαν διµούτσουνες, αλλά και πολύκανες (µέχρι οκτώ κάνες). Το τίρο της
ήταν περίπου 50 µέτρα.
ΟΡΛΟΦ ΑΛΕΞΙΟΣ: Ρώσος στρατιωτικός ο οποίος καταγόταν από οικογένεια ευγενών.
Γεννήθηκε το 1737 και ακολούθησε στρατιωτική καριέρα. Συµµετείχε στη συνωµοσία
εναντίον του τσάρου Πέτρου Γ΄, συζύγου της αυτοκράτειρας Αικατερίνης Β΄ - µετά την άνοδό
της στο θρόνο έγινε στενός συνεργάτης της. Εισηγήθηκε το σχέδιο για την εξέγερση των
βαλκανικών λαών εναντίον των Τούρκων και οργάνωσε αυτό το κίνηµα µε τη βοήθεια του
Γεώργιου Παπάζωλη και του Εµµανουήλ Σάρρου. Οι τελευταίοι είχαν έρθει στις ελληνικές
περιοχές ήδη από το 1766, για να προετοιµάσουν την εξέγερση. Στη διάρκεια του Α΄
Ρωσοτουρκικού Πολέµου (1768-1774) ανέλαβε την αρχηγία των ρωσικών ναυτικών δυνάµεων
στη Μεσόγειο. Στις επιχειρήσεις του 1770 στην Πελοπόννησο συµµετείχε και ο αδερφός του
Θεόδωρος. Παρά τις αρχικές, περιορισµένης έκτασης, επιτυχίες εναντίον των Τούρκων, λόγω
των ανεπαρκών δυνάµεών τους, οι Ρώσοι εγκατέλειψαν τους Έλληνες στην εκδικητική µανία
των κατακτητών και στράφηκαν προς το Αιγαίο ακολουθώντας τον τουρκικό στόλο. Η µόνη
σηµαντική επιτυχία σε αυτή τη ναυτική επιχείρηση ήταν η ναυµαχία του Τσεσµέ (Ιούνιος του
1770), η οποία κατέληξε σε νίκη του ρωσικού στόλου. Ο τελευταίος παρέµεινε στο Αιγαίο
µέχρι την υπογραφή της Συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774), δίνοντας τη δυνατότητα
µε τη δράση του να εξασφαλίσει η Ρωσία ευνοϊκούς όρους για τους Έλληνες. Αποσύρθηκε
από την ενεργό δράση το 1775. Πέθανε το 1808.
ΟΡΛΟΦ ΘΕΟ∆ΩΡΟΣ: Ρώσος στρατιωτικός και πολιτικός, αδερφός του Αλέξιου Ορλόφ.
Γεννήθηκε το 1741. Συµµετείχε στις επιχειρήσεις του ρωσικού ναυτικού στον ελλαδικό χώρο
εναντίον των Τούρκων το 1770 (Ορλοφικά). Ο Θεόδωρος κατέπλευσε στην Ελλάδα ως
επικεφαλής µικρής µοίρας του ρωσικού ναυτικού το Φεβρουάριο του 1770. Αποβιβάστηκε
στο Οίτυλο της Μάνης, ήρθε σε επαφή µε τους Μαυροµιχαλαίους, τους Κολοκοτρωναίους και
τον Παναγιώτη Μπενάκη, και έδωσε το σύνθηµα της εξέγερσης. Ο πληθυσµός της περιοχής
και κυρίως οι Μανιάτες ξεσηκώθηκαν και το κίνηµα εξαπλώθηκε σε πολλές περιοχές της
νότιας Ελλάδας. Οι ολιγάριθµες όµως και όχι επαρκώς εξοπλισµένες δυνάµεις των
- 198 -
επαναστατών, παρά τις αρχικές τους επιτυχίες (κατάληψη του Μυστρά, της Καλαµάτας και
της Κυπαρισσίας), διαλύθηκαν µετά την τουρκική αντεπίθεση. Οι ενισχύσεις που ήρθαν µε
τον Αλέξιο Ορλόφ δεν άλλαξαν την κατάσταση. Συνέχισε µαζί µε τον Αλέξιο τις επιχειρήσεις
εναντίον των Τούρκων στο Αιγαίο µέχρι την υπογραφή της Συνθήκης του Κιουτσούκ
Καϊναρτζή (1774). Πέθανε στη Μόσχα το 1792.
ΠΑΙ∆ΟΜΑΖΩΜΑ: Θεσµός που εφαρµόστηκε για πρώτη φορά από την Οθωµανική
Αυτοκρατορία στο χώρο της Βαλκανικής, το πρώτο µισό του 15ου αιώνα, στα χρόνια του
σουλτάνου Μουράτ Β΄, και αποτέλεσε τη χειρότερη µορφή εξισλαµισµού. Επεκτάθηκε
αργότερα και στις ανατολικές επαρχίες της Αυτοκρατορίας και εφαρµόστηκε µέχρι το 17ο
αιώνα.
Οι Τούρκοι στρατολογούσαν νέους ηλικίας 14-18 χρονών (ατζέµ ογλάν) για να επανδρώσουν
τα επίλεκτα σώµατα των γενίτσαρων. Οι έφηβοι στέλνονταν στην Κωνσταντινούπολη και
έπειτα από θρησκευτική και στρατιωτική εκπαίδευση µεταµορφώνονταν σε φανατικούς
µουσουλµάνους. Εκτός από νέους µάζευαν και παιδιά ηλικίας 6-10 χρόνων (ιτς ογλάν)
προκειµένου να στελεχώσουν ύστερα από ειδική εκπαίδευση τις υπηρεσίες των ανακτόρων
και να καταλάβουν σηµαντικά κρατικά αξιώµατα. Το παιδοµάζωµα συντέλεσε στη διατήρηση
της µαχητικότητας στα σώµατα των γενίτσαρων, αλλά και στην ανανέωση του ανθρώπινου
δυναµικού της διοίκησης της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας. Οι συνέπειες όµως για τον
ελληνισµό ήταν οδυνηρές, διότι οι Τούρκοι έπλητταν το πιο ζωτικό τµήµα του πληθυσµού.
ΠΑΛΑΜΗ∆ΗΣ ΡΗΓΑΣ: Πολιτικός που έδρασε κατά την Επανάσταση και τις πρώτες
δεκαετίες του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους. Γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1794. Ο
πατέρας του είχε χρηµατίσει δραγουµάνος του Τούρκου διοικητή της Τρίπολης, αλλά τον
αποκεφάλισαν οι Τούρκοι. Αργότερα η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην
Κωνσταντινούπολη, όπου και ο ίδιος µορφώθηκε. Επιστρέφοντας στην Αρκαδία, έλαβε µέρος
σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Ο Παλαµήδης εκλέχτηκε πληρεξούσιος στις
εθνοσυνελεύσεις της Επιδαύρου, της Ερµιόνης, της Τροιζήνας και του Άργους. Υπηρέτησε το
έθνος από πολλές δηµόσιες θέσεις (γερουσιαστής, νοµάρχης, σύµβουλος Επικρατείας,
υπουργός, πρόεδρος της Βουλής). Συµµετείχε στην Επανάσταση της 3ης Σεπτεµβρίου του
1843 και ήταν µέλος της επιτροπής που συνέταξε το γνωστό Σύνταγµα.
Επιχειρώντας να συγγράψει την ιστορία της Επανάστασης του 1821, συγκέντρωσε πολύτιµο
υλικό για τα πρόσωπα και τα γεγονότα που έζησε ο ίδιος. Αυτό φυλάσσεται στα Γενικά
Αρχεία του Κράτους. Πέθανε το 1872 στην Αθήνα.
ΠΑΛΑΣΚΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Σουλιώτης οπλαρχηγός µε σηµαντική πολεµική δράση.
Γεννήθηκε στο Σούλι το 1780. Σε νεαρή ηλικία υπηρέτησε στην Αυλή του Αλή πασά των
Ιωαννίνων όπου ασκήθηκε στη στρατιωτική ζωή, µαζί µε άλλους Έλληνες. Μετά την άλωση
του Σουλίου από τον Αλή, ο Παλάσκας έφυγε κρυφά για τα Επτάνησα. Κατατάχθηκε στο
στρατιωτικό σώµα των Ρώσων και µετά των Άγγλων, ενώ έφτασε µέχρι το βαθµό του
λοχαγού.
Όταν επέστρεψε στα Γιάννενα κατατάχθηκε το 1820 στο στράτευµα του σουλτάνου, το οποίο
εξόντωσε τον Αλή. Τον Αύγουστο του 1821 βρέθηκε στο πλευρό των Ελλήνων µαζί µε τον
Μαυροκορδάτο και µε οπλαρχηγούς της Ρούµελης.
Όταν οι αντίπαλοι του Οδυσσέα Ανδρούτσου αποφάσισαν να περιορίσουν τη δράση του,
χρησιµοποίησαν, µεταξύ άλλων, και τον Παλάσκα. Το 1822, σε σύγκρουση που έγινε στη
∆ρακοσπηλιά της Παρνασσίδας µε τα παλικάρια του Οδυσσέα, ο Παλάσκας σκοτώθηκε µαζί
µε όλα τα µέλη της οµάδας του.
ΠΑΝΟΥΡΓΙΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ή ΝΑΚΟΣ: Γιος του οπλαρχηγού Πανουργιά Πανουργιά.
Γεννήθηκε το 1801 στην Άµφισσα. Πήρε µέρος στη µάχη - µαζί µε τα παλικάρια του Γ.
Καραϊσκάκη - των Βασιλικών, της Αράχωβας και σε πολλές άλλες, δίπλα στον ∆υοβουνιώτη
και τον ∆ηµήτριο Υψηλάντη. Ιδιαίτερη γενναιότητα έδειξε στην τελευταία µάχη του Αγώνα,
στην Πέτρα της Βοιωτίας, το 1829.
Ο Ιωάννης Πανουργιάς είχε και σηµαντική πολιτική δράση. Εκλέχτηκε πληρεξούσιος της
Άµφισσας στην Εθνοσυνέλευση του 1843 και µέχρι το θάνατό του ήταν βουλευτής
Παρνασσίδας. Το 1854, ως στρατιωτικός ηγέτης σώµατος εθελοντών µε το βαθµό του
υποστράτηγου, τάχθηκε µε το µέρος των υπόδουλων της Θεσσαλίας και πολέµησε
αποτελεσµατικά στην περιοχή του Αλµυρού. Πέθανε το 1863.
- 199 -
ΠΑΝΟΥΡΓΙΑΣ ΠΑΝΟΥΡΓΙΑΣ: Καταγόταν από σπουδαία οικογένεια κλεφταρµατολών.

Γεννήθηκε στο Σούλι το 1780. Σε ηλικία δεκαέξι ετών έγινε κλέφτης και αργότερα αρµατολός.
Μυήθηκε νωρίς στη Φιλική Εταιρεία και έδρασε κάτω από τις εντολές της µαζί µε τον
Οδυσσέα Ανδρούτσο, τον Αθανάσιο ∆ιάκο και τον Γεώργιο ∆υοβουνιώτη. Πολέµησε στην
Άµφισσα, τη Γραβιά και τα Βασιλικά.
Την περίοδο των εµφυλίων τάχθηκε µε το µέρος των στρατιωτικών, διότι πίστευε ότι ήταν
ικανοί να κρατήσουν τα ηνία όσο διαρκούσε ο Αγώνας.
Ο Πανουργιάς ήταν γενναίος, ακούραστος και αγνός πατριώτης. Έπαιξε ρόλο συµφιλιωτικό σε
περιπτώσεις που κυριαρχούσαν τα πάθη. Μετά το τέλος της Επανάστασης αποσύρθηκε στην
Άµφισσα, όπου και πέθανε το 1834.
ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ: Σπουδαίος αγιογράφος από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος
έδρασε κυρίως στο Άγιον Όρος. Έγινε ιερέας το 1559. ∆άσκαλος και αργότερα αντίπαλος του
Θεοφάνη, του επικεφαλής της Κρητικής Σχολής, αντιπροσώπευε την παλιά βυζαντινή
παράδοση των χρόνων των Παλαιολόγων. Είναι, µάλλον, ο δηµιουργός των τοιχογραφιών του
Πρωτάτου των Καρυών, ενός έργου που ξεπερνά κατά πολύ τα όρια του Άθω. Το έργο του
χαρακτηρίζεται από τη λιτότητα των χρωµάτων.
ΠΑΠΑ∆ΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ: Γιος του παπα-∆ιαµαντή. Γεννήθηκε στην
Κόρινθο το 1766. Ο πατέρας του, για να αποφύγει τους διωγµούς των Τούρκων, έφυγε από το
Αιτωλικό και εγκαταστάθηκε στην Κόρινθο.
Ο Ιωάννης Παπαδιαµαντόπουλος πήγε στην Πάτρα, όπου πολύ γρήγορα έγινε µεγαλέµπορος,
πλοιοκτήτης και τραπεζίτης.
Μυήθηκε νωρίς στη Φιλική Εταιρεία και ενίσχυσε τον Αγώνα µε τεράστια χρηµατικά ποσά.
Πήρε µέρος στη σύσκεψη της Βοστίτσας µε επικεφαλής τον Παπαφλέσσα (Ιανουάριος του
1821) και πρωτοστάτησε στην κήρυξη της Επανάστασης. Εκλέχθηκε πληρεξούσιος στις
εθνοσυνελεύσεις της Επιδαύρου και του Άστρους (1821 και 1823). Ορίστηκε πρόεδρος
επιτροπής για τη διεύθυνση των πολεµικών επιχειρήσεων στη ∆υτική Στερεά. Εγκαταστάθηκε
στο Μεσολόγγι, διέθεσε µεγάλα ποσά για τον ανεφοδιασµό και βοήθησε στην οργάνωση της
άµυνας. Σκοτώθηκε στην Έξοδο, το 1826, πολεµώντας ηρωικά.
ΠΑΠΑΖΩΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Αξιωµατικός του ρωσικού στρατού ελληνικής καταγωγής.
Γεννήθηκε στη Σιάτιστα το 1725. Ασχολήθηκε αρχικά µε το εµπόριο στην ιδιαίτερη πατρίδα
του και κατόπιν στην Οδησσό, χωρίς µεγάλη επιτυχία. Η γνωριµία του µε τον Θεόδωρο
Ορλόφ, στενό συνεργάτη της Αικατερίνης Β΄, τον ώθησε να καταταγεί στο ρωσικό στρατό.
Υπήρξε ο εµπνευστής του σχεδίου της εξέγερσης των Ελλήνων εναντίον των Τούρκων το
1770, στη διάρκεια του Α΄ Ρωσοτουρκικού Πολέµου (1768-1774), το οποίο υιοθέτησε η
Αικατερίνη Β΄ διότι εξυπηρετούσε τα ευρύτερα ρωσικά συµφέροντα στη νοτιανατολική
Ευρώπη. Ο Παπάζωλης ήρθε στην Ελλάδα το 1766, εφοδιασµένος µε χρήµατα, δώρα και
πολλές υποσχέσεις για βοήθεια από τους Ρώσους. Πήγε σε πολλές περιοχές, από τη
Μακεδονία µέχρι την Πελοπόννησο, και κατέληξε στην Καλαµάτα, όπου συνεννοήθηκε µε
προκρίτους και κληρικούς για την οργάνωση της εξέγερσης. Επέστρεψε στη Ρωσία και
επανήλθε στην Ελλάδα το 1770 µε τον Αλέξιο Ορλόφ. Μετά την αποτυχία του κινήµατος
ακολούθησε το ρωσικό στόλο στο Αιγαίο. Πέθανε το 1770 ή το 1775).
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: Θαρραλέος µπουρλοτιέρης, που διακρίθηκε σε όλη τη
διάρκεια του απελευθερωτικού Αγώνα. Γεννήθηκε στα Ψαρά το 1790. Στις 27 Μαΐου του
1821 ανατίναξε τουρκικό δίκροτο στην Ερεσό της Μυτιλήνης, που ανήκε σε εχθρικό στόλο
και κατευθυνόταν στην Πελοπόννησο. Συµµετείχε σε πολλές ναυµαχίες, όπως εκείνη του
Γέροντα, τον Αύγουστο του 1824, στη διάρκεια της οποίας καταβύθισε πολλά τουρκικά πλοία.
Επίσης έδρασε στα παράλια της Μικράς Ασίας και της Αττικής. Μετά την απελευθέρωση
εκλέχθηκε πληρεξούσιος των Ψαριανών στην Εθνοσυνέλευση της 3ης Σεπτεµβρί-ου του 1843.
Επίσης διορίστηκε πρόεδρος του Ναυτοδικείου το 1846, θέση που διατήρησε ως το θάνατό
του. Πέθανε στην Αθήνα το 1855.
ΠΑΠΑΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ: Πρωτεργάτης στην εξέγερση της Χαλκιδικής µε εντολή της
Φιλικής Εταιρείας, της οποίας ήταν επίλεκτο µέλος. Καταγόταν από τις Σέρρες (γεννήθηκε
στη ∆όβιστα το 1772), ήταν γιος παπά και δραστηριοποιήθηκε στον εµπορικό τοµέα, στη
Βιέννη και στην Κωνσταντινούπολη. Προµήθευσε τους αγωνιστές µε όπλα, εφόδια και µεγάλα
χρηµατικά ποσά. Έχοντας ως ορµητήριο το Άγιον Όρος οργάνωσε την εξέγερση σε όλη τη
- 200 -
Μακεδονία, µε αφετηρία τη Χαλκιδική.

Οι Τούρκοι κινητοποίησαν ισχυρές δυνάµεις από την Πόλη και τη Θεσσαλονίκη, µε
αποτέλεσµα να πνίξουν στο αίµα την εξέγερση σε όλες τις επαναστατηµένες περιοχές της
Χαλκιδικής. Παράλληλα, του δήµευσαν την περιουσία στις Σέρρες, του έκαψαν το σπίτι και
συνέλαβαν πολλούς συγγενείς του. Μετά την αποτυχία, µπήκε σε πλοίο µε µερικούς πιστούς
συντρόφους του και κατευθύνθηκε στην Ύδρα για να συνεχίσει από εκεί τη δράση του
εναντίον των Τούρκων. Πέθανε από συγκοπή, λίγο πριν φτάσει στον προορισµό του, και
τάφηκε στην Ύδρα το 1821.
ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ Ή ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ∆ΙΚΑΙΟΣ: Το πραγµατικό του όνοµα ήταν Γρηγόριος
∆ικαίος Φλέσσας. Γεννήθηκε το 1786 στην Πολυανή Μεσσηνίας και ήταν το τελευταίο παιδί
µιας οικογένειας µε 28 παιδιά. Μόνασε σε διάφορα µοναστήρια του Μοριά και, αφού ήρθε σε
σύγκρουση µε τους Τούρκους, πήγε στη Ζάκυνθο και από κει στην Κωνσταντινούπολη. Έγινε
αρχιµανδρίτης, µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και έφτασε ως τις Παραδουνάβιες Ηγεµονίες
εκτελώντας εντολές της.
Το 1820 πήγε στην Πελοπόννησο ως εκπρόσωπος του ∆ηµήτριου Υψηλάντη για την
προετοιµασία της Επανάστασης. Συγκάλεσε σύσκεψη προκρίτων και οπλαρχηγών στη
Βοστίτσα (26-29 Ιανουαρίου του 1821) και τους ενηµέρωσε σχετικά, αλλά αυτοί είχαν τις
επιφυλάξεις τους.
Στη συνέχεια πήγε στη Μάνη όπου συνεργάστηκε µε τους οπλαρχηγούς Κολοκοτρώνη,
Νικηταρά, Περραιβό, Αναγνωσταρά και πολλούς άλλους. Ξεσήκωνε τα πλήθη και τους
εµφυσούσε τη φλόγα της εξέγερσης. ∆ίκαια ονοµάστηκε «µπουρλοτιέρης των ψυχών». Με
την εισβολή του Ιµπραήµ έστησε ενέδρα στο Μανιάκι µε 1.500 παλικάρια. Οι υπέρτεροι
εχθροί νίκησαν και ο Παπαφλέσσας έπεσε µαχόµενος ηρωικά το 1825.
ΠΕΡΡΑΙΒΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ: Αγωνιστής και συγγραφέας από την περιοχή του Ολύµπου
(1774). Νεαρός έφτασε στο Βουκουρέστι για σπουδές. Εκεί συνδέθηκε µε τον Ρήγα
Βελεστινλή, µε τον οποίο συνεργάστηκε και ταξίδεψε στην Τεργέστη. Συνελήφθη από την
αυστριακή αστυνοµία µαζί µε τον Ρήγα και τους άλλους συντρόφους, αλλά φυγαδεύτηκε στην
Κέρκυρα µε τη βοήθεια του Γάλλου πρόξενου. Μετά πήγε στην Πάργα, συνδέθηκε µε τους
Σουλιώτες και τους βοήθησε ηθικά και υλικά στους αγώνες τους εναντίον του Αλή πασά.
Ύστερα από πολλές περιπλανήσεις, το 1817 βρέθηκε στη Μόσχα όπου µυήθηκε στη Φιλική
Εταιρεία. Εργάστηκε πρόθυµα για την υλοποίηση των σκοπών της σε διάφορα µέρη και πήγε
στη Μάνη όπου συνεργάστηκε µε τους Μαυροµιχαλαίους για την προετοιµασία της
Επανάστασης.
Έλαβε µέρος σε πολλές µάχες. Εκλέχτηκε πληρεξούσιος στη Γ΄ Εθνοσυνέλευση της
Επιδαύρου και στη ∆΄ του Άργους. Μετά την απελευθέρωση έγραψε «Αποµνηµονεύµατα»,
«Σύντοµον Βιογραφίαν του Αοιδίµου Ρήγα Φεραίου του Θετταλού» και άλλα κείµενα σχετικά
µε την πολεµική και πολιτική του δράση. Πέθανε στην Αθήνα το 1863.
ΠΕΤΜΕΖΑ (ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ) Ή ΠΕΤΜΕΖΑΙΟΙ: Οικογένεια των Καλαβρύτων,
ηπειρωτικής καταγωγής. Το επώνυµό της ήταν στην αρχή Βλάσση, επειδή όµως κάποιο µέλος
της σκότωσε έναν Τούρκο που τον έλεγαν Πετιµέζη µετονοµάστηκε σε Πετµεζά. Πολλά µέλη
της πήραν µέρος στα Ορλοφικά (1770) - και βέβαια στην Επανάσταση του 1821 - και
διέπρεψαν. Οι πιο σπουδαίοι ήταν οι Αναγνώστης, Βασίλειος, Θρασύβουλος, Κωνσταντίνος
και Νικόλαος Πετµαζάς.
- Αναγνώστης Πετµεζάς. Φιλικός και αγωνιστής του 1821. Γεννήθηκε στα Σούδενα
Καλαβρύτων. Πολέµησε µε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και άλλους οπλαρχηγούς. Σκοτώθηκε
το 1822 στα Βασιλικά Κορίνθου µαζί µε το δεκαεπτάχρονο γιο του σε τουρκική ενέδρα.
- Βασίλειος Πετµεζάς. Φιλικός, αγωνιστής, στρατιωτικός και πολιτικός. Γεννήθηκε στα
Σουδενά Καλαβρύτων το 1785. ∆ιατέλεσε πληρεξούσιος σε εθνοσυνελεύσεις, στρατηγός,
βουλευτής και γερουσιαστής. Πέθανε στο Αίγιο το 1872.
- Κωνσταντίνος Πετµεζάς. Φιλικός και αγωνιστής του 1821. Γεννήθηκε και πέθανε στα
Σουδενά Καλαβρύτων (1764-1825). Είχε µυηθεί στη Φιλική Εταιρεία. Η πολιτική του δράση
ήταν πολύ σηµαντική και είχε εκλεγεί πληρεξούσιος στις εθνοσυνελεύσεις της Επιδαύρου και
του Αστρους. Στους εµφύλιους πολέµους συντάχθηκε µε τους στρατιωτικούς, προκαλώντας
την οργή των πολιτικών.
- Νικόλαος Πετµεζάς. Φιλικός, αγωνιστής του 1821, στρατιωτικός και πολιτικός. Γεννήθηκε
- 201 -
στα Σούδενα Καλαβρύτων το 1790. Συνδέθηκε µε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και πολέµησε
µαζί µε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Είχε µυηθεί στη Φιλική Εταιρεία. Εκλέχτηκε πληρεξούσιος
στην Εθνοσυνέλευση του 1843, η οποία συνέταξε το Σύνταγµα του 1844 και επανειληµµένα
βουλευτής. Πέθανε στα Καλάβρυτα το 1865.
ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΑΚΗΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: Καταγόταν από ισχυρή οικογένεια της Μάνης.
Γεννήθηκε στη Ράχη Μάνης το 1800. Πήρε µέρος στην Επανάσταση του 1821, ως επικεφαλής
συµπατριωτών του. Πολέµησε σκληρά εναντίον του Ιµπραήµ στις κρίσιµες ώρες του Αγώνα.
Μετά την απελευθέρωση υποστήριξε τον Ιωάννη Καποδίστρια και αργότερα τον Όθωνα, ως
αξιωµατικός της Βασιλικής Φάλαγγας. Σηµαντικός ήταν ο ρόλος του στην Επανάσταση της
Θεσσαλίας του 1854, καθώς και στην κρητική εξέγερση της περιόδου 1866-1869. Το 1850
εκλέχθηκε βουλευτής Μάνης. Οι αντίπαλοί του προσπάθησαν µε ανυπόστατες διαδόσεις να
µειώσουν την προσφορά του στο στρατιωτικό και πολιτικό τοµέα. Έγραψε και κυκλοφόρησε
το έργο «Εκθέσεις ∆. Πετρουλάκη περί της ∆ευτέρας εις Κρήτην Εκστρατείας». Πέθανε στην
ΠΗΓΑΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ: Πατριάρχης Αλεξανδρείας, από τους πιο φωτισµένους ιεράρχες της
Ορθοδοξίας. Γεννήθηκε στο Χάνδακα το 1549. Σπούδασε στην Πάντοβα της Ιταλίας. Έδρασε
κυρίως στην Κρήτη και την Κωνσταντινούπολη. Το 1590 έγινε πατριάρχης Αλεξανδρείας. Αν
και τα συγγράµµατά του είναι γραµµένα σε αρχαΐζουσα, οι εκκλησιαστικοί του λόγοι είναι
στη δηµοτική. Ο Κύριλλος Λούκαρις υπήρξε µαθητής και φίλος του. Πέθανε το 1601.
ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: Φιλικός και οπλαρχηγός του 1821, στενός συνεργάτης του
Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στον πόλεµο και στην ειρήνη. Γεννήθηκε στην Παλούµπα
Γορτυνίας το 1786. Ήταν γιος του κλεφταρµατολού Κόλια Πλαπούτα. Με τους διωγµούς των
Τούρκων πήγε στη Ζάκυνθο και κατατάχθηκε στον αγγλικό στρατό ως εκατόνταρχος. Όταν
επέστρεψε στο Μοριά έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στον ξεσηκωµό της Γορτυνίας.
Μετά την απελευθέρωση υποστήριξε τον Ιωάννη Καποδίστρια και πήρε το βαθµό του
συνταγµατάρχη. Εκλέχθηκε πληρεξούσιος Γορτυνίας στη ∆΄ Εθνοσυνέλευση του Άργους, το
1824. Το 1832 ταξίδεψε στο Μόναχο µαζί µε τον Κίτσο Μπότσαρη και τον Ανδρέα Μιαούλη
για να υποβάλουν χαιρετισµό στον πρίγκιπα Όθωνα, µέλλοντα βασιλιά της Ελλάδας.
Το 1833 κατηγορήθηκε µαζί µε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ως ύποπτος συνωµοσίας εναντίον
των µελών της Αντιβασιλείας, πριν από την ενηλικίωση του Όθωνα. Τους έκλεισαν στις
φυλακές του Ναυπλίου, τους δίκασαν και τους καταδίκασαν σε θάνατο, µε την κατηγορία της
εσχάτης προδοσίας. Όταν ο Όθωνας ενηλικιώθηκε, τους δόθηκε χάρη και αποφυλακίστηκαν.
Έγινε γερουσιαστής και αποσύρθηκε στη γενέτειρά του µε το βαθµό του αντιστράτηγου.
Πέθανε ειρηνικά στον οικογενειακό πύργο του, το 1864, που σώζεται ακόµη και σήµερα και
αποτελεί σπουδαίο αξιοθέατο.
ΠΟΛΥΖΩΙ∆ΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: Γεννήθηκε στο Μελένικο της Μακεδονίας το 1802. Ήταν
γόνος εύπορης οικογένειας και έλαβε άρτια µόρφωση στην Ελλάδα και στην Αυστρία.
Σπούδασε ιατρική και θεωρητικές επιστήµες.
Φρόντισε να γνωριστεί µε εξέχουσες προσωπικότητες του ∆ιαφωτισµού, που του ενίσχυσαν
τον πόθο για ελευθερία, αφύπνιση και δηµοκρατία.
Παρά την επιθυµία του, δεν πρόλαβε να συναντηθεί µε τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και να
καταταγεί στον Ιερό Λόχο, διότι η καταστροφή είχε ήδη συντελεστεί.
Μαζί µε Γερµανούς φιλέλληνες πήγε στην Ακαρνανία και από εκεί στο Μεσολόγγι.
Χρηµάτισε γραµµατέας του Μαυροκορδάτου, επεξεργάστηκε το κείµενο του «Προσωρινού
Πολιτεύµατος» και συνέταξε τη διακήρυξη της Α΄ Εθνοσυνέλευσης. Μετά την απελευθέρωση
τα µέλη της Αντιβασιλείας τον διόρισαν πρόεδρο του Πρωτοδικείου Ναυπλίου. Στη δίκη του
Κολοκοτρώνη, µαζί µε το δικαστή Γ. Τερτσέτη, αρνήθηκε να ψηφίσει τη θανατική καταδίκη
του Γέρου του Μοριά και του ∆ηµήτριου Πλαπούτα. Απολύθηκε, φυλακίστηκε, δικάστηκε για
απείθεια, αλλά τελικά αθωώθηκε. Με την ενηλικίωση του Όθωνα έγινε αρεοπαγίτης και
αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου. Ως υπουργός Εσωτερικών θέσπισε το νόµο για την
ελευθεροτυπία. Έγραψε πολλά έργα νοµικού και ιστορικού περιεχοµένου. Πέθανε στην Αθήνα
το 1873.
ΠΡΑΪ∆ΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Πολιτικός και διοικητικός. Γεννήθηκε το 1791 στα Μουδανιά της
Προποντίδας. Την εγκύκλιο παιδεία του έλαβε στα Μουδανιά και στην Κωνσταντινούπολη.
Σπούδασε νοµικά στη Γερµανία και στη Γαλλία. Στη Βλαχία, όπου έζησε πριν από την
- 202 -
Επανάσταση, µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.

Το Μάρτιο του 1821 πήγε στο Μεσολόγγι µαζί µε άλλους Έλληνες σπουδαστές. Έγινε
γραµµατέας του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου και τον αντικαθιστούσε σε σηµαντικές
συσκέψεις, όταν εκείνος απουσίαζε. Βοήθησε πολύ στην άµυνα του Μεσολογγίου, το
διάστηµα της πρώτης πολιορκίας του.
Ο Μαυροκορδάτος τον έστειλε την Κεφαλλονιά για να συναντήσει το λόρδο Βύρωνα και να
τον προδιαθέσει φιλικά για την παράταξή του. ∆εν το κατόρθωσε, πέτυχε ωστόσο την
άµβλυνση των κακών εντυπώσεων που δηµιούργησε ο λόρδος Βύρωνας εξαιτίας των
αντιθέσεων των Ελλήνων πολιτικών και στρατιωτικών.
Ο Πραΐδης µετά την απελευθέρωση έγινε στενός συνεργάτης του Ιωάννη Καποδίστρια. Με τις
νοµικές γνώσεις, την ευθύτητα, την ειλικρίνεια και τη φιλοπατρία του πρόσφερε πολύτιµες
υπηρεσίες στην κυβέρνηση και στο έθνος. Από το 1830 όµως άρχισε να επικρίνει δριµύτατα
την πολιτική του Καποδίστρια.
Την περίοδο της Αντιβασιλείας έγινε υπουργός ∆ικαιοσύνης. Μεταπήδησε στο δικαστικό
κλάδο και µετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεµβρίου του 1843 εργάστηκε για την οργάνωση
του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Πέθανε το 1873.
ΠΡΟΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ: Από τις πρώτες κιόλας µέρες µετά την Άλωση της
Κωνσταντινούπολης και την κατάκτηση των περισσότερων ελληνικών περιοχών από τους
Τούρκους, οι Έλληνες, κυρίως οι λόγιοι που είχαν καταφύγει στη ∆ύση, άρχισαν να
εργάζονται για την απελευθέρωση του ελληνικού λαού. Στην αρχή στήριξαν τις ελπίδες τους
στους ∆υτικούς ηγεµόνες και απέβλεπαν σε µια σταυροφορία, χωρίς όµως αποτέλεσµα
(Βησσαρίων, Μάρκος Μουσούρος, Ιανός Λάσκαρις κ.ά.). Την ίδια περίοδο εκδηλώθηκαν και
στον ελλαδικό χώρο αντιτουρκικές εξεγέρσεις, οι οποίες ήταν µικρής έκτασης και είχαν
τοπικό χαρακτήρα. Στην πρώτη αυτή φάση και µέχρι το 16ο αιώνα οι Έλληνες προσπαθούσαν
να ανακτήσουν την ελευθερία τους µε τη βοήθεια των ηγεµόνων της ∆ύσης. Οι ∆υτικοί όµως
βοηθούσαν τους Έλληνες µόνο όταν εξυπηρετούνταν και τα δικά τους συµφέροντα.
Το πρώτο ένοπλο κίνηµα εκδηλώθηκε δέκα χρόνια µετά την Άλωση, στην Πελοπόννησο, στη
διάρκεια του Βενετοτουρκικού Πολέµου (1463). Το κίνηµα απέτυχε και ακολούθησαν σφαγές
και λεηλασίες σε βάρος των Ελλήνων. Πολλοί από τους κατοίκους αναγκάστηκαν να
καταφύγουν στη Ζάκυνθο και σε άλλες βενετοκρατούµενες περιοχές. Λίγα χρόνια αργότερα,
το 1479, εκδηλώθηκε νέο επαναστατικό κίνηµα υπό τον Κροκόδειλο Κλαδά στη Μάνη, το
οποίο επίσης απέτυχε. Η τελευταία αντιτουρκική εξέγερση του 15ου αιώνα στηρίχτηκε στην
πολιτική του βασιλιά της Γαλλίας Κάρολου Η΄ για κυριαρχία της Γαλλίας στο χώρο της
Ανατολής - αυτή η ιδέα ενθουσίασε τους Έλληνες της Ηπείρου και της δυτικής Ελλάδας, που
περίµεναν το σύνθηµα για να επαναστατήσουν (1494). Η εκστρατεία, εντούτοις, απέτυχε και
οι ελπίδες των Ελλήνων διαψεύστηκαν και πάλι.
Αξιόλογες αντιτουρκικές κινήσεις σηµειώθηκαν τον επόµενο αιώνα, από το 1566 µέχρι και το
1630, µετά την απώλεια σηµαντικών βενετοτουρκικών κτήσεων στην ηπειρωτική Ελλάδα και
το Αιγαίο. Επαναστατικός αναβρασµός σηµειώθηκε στην Πελοπόννησο (Μάνη) και την
Ήπειρο (Χιµάρα), όπου οι κάτοικοι περίµεναν τις χριστιανικές δυνάµεις της ∆ύσης (Ισπανία,
Βενετία, πάπας, Γερµανία, ιταλικά κρατίδια), για να συµµετάσχουν στις επιχειρήσεις. Η νίκη
των χριστιανικών δυνάµεων στη ναυµαχία της Ναυπάκτου (1571), στην οποία συµµετείχαν
Επτανήσιοι και Κρητικοί, ενίσχυσε ακόµη περισσότερο το επαναστατικό κλίµα στην
υπόδουλη Ελλάδα. Σηµαντική ήταν η εξέγερση των αδερφών Μελισσηνών στο Μοριά (1572),
που κατεστάλη λόγω ανεπαρκούς ενίσχυσης από τις χριστιανικές δυνάµεις.
Αξιοσηµείωτη ήταν την εποχή αυτή η ανάµειξη ορθόδοξων ιεραρχών σε επαναστατικά
κινήµατα, αντίθετα από τη στάση της επίσηµης Εκκλησίας. Η πιο γνωστή περίπτωση είναι
αυτή του µητροπολίτη Τρίκκης (Τρικάλων) ∆ιονυσίου του Φιλόσοφου, ο οποίος, έπειτα από
ένα αποτυχηµένο επαναστατικό κίνηµα το 1600 προετοίµασε µια νέα εξέγερση (1611) στην
Ήπειρο, αφού πρωτύτερα είχε αποσπάσει από τους ∆υτικούς ηγεµόνες υπόσχεση για βοήθεια.
Ο ∆ιονύσιος επιτέθηκε εναντίον της πόλης των Ιωαννίνων µε άοπλους και ανοργάνωτους
χωρικούς· αυτό είχε ως αποτέλεσµα την αποτυχία του κινήµατος, την κατάργηση των
προνοµίων που είχαν παραχωρηθεί στην πόλη των Ιωαννίνων και το φρικτό θάνατό του.
Άλλος µητροπολίτης που κινήθηκε δραστήρια για την απελευθέρωση της Πελοποννήσου την
ίδια περίοδο είναι ο Μάνης Νεόφυτος. Ζήτησε την αποστολή βοήθειας από το βασιλιά της
- 203 -
Ισπανίας, Φίλιππο Γ΄ και οργάνωσε τους Μανιάτες, χωρίς και αυτή τη φορά ουσιαστικό
αποτέλεσµα. Το δεύτερο µισό του 17ου αιώνα, εξαιτίας των Βενετοτουρκικών Πολέµων
(1645-1669 και 1684-1699), δεν εκδηλώθηκαν αξιόλογα επαναστατικά κινήµατα. Οι ελπίδες
που είχαν στηρίξει οι Έλληνες στη ∆ύση όλο το προηγούµενο διάστηµα διαψεύστηκαν και
από τις πρώτες δεκαετίες του 18ου αιώνα άρχισαν να προσανατολίζονται προς τη Ρωσία. Η
πολιτική της Ρωσίας για το χώρο της Ανατολής (προσάρτηση λιµανιών του Εύξεινου Πόντου
και έξοδος προς το Αιγαίο και τη Μεσόγειο), όπως είχε διαµορφωθεί από την εποχή του
Μεγάλου Πέτρου και συνεχίστηκε επί Αικατερίνης Β΄, συνέπιπτε µε τις διαθέσεις των
Ελλήνων και ενθάρρυνε επαναστατικά κινήµατα στα Βαλκάνια.
Η ευκαιρία δόθηκε µε την έναρξη των Ρωσοτουρκικών Πολέµων. Με τον Α΄ Ρωσοτουρκικό
Πόλεµο (1768-1774) συνδέονται τα Ορλοφικά (1770), ένα επαναστατικό κίνηµα που
εκδηλώθηκε στην Πελοπόννησο, µε πρωταγωνιστές τους αδερφούς Αλέξιο και Θεόδωρο
Ορλόφ. Μετά την κατάπνιξη της Επανάστασης στην Πελοπόννησο λόγω ανεπαρκών
δυνάµεων οι Ρώσοι συνέχισαν τη δράση τους στο Αιγαίο εναντίον του τουρκικού στόλου και
νίκησαν στη ναυµαχία του Τσεσµέ (1771). Η Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, µε την
οποία έληξε ο πόλεµος, εξασφάλισε κάποιες ευνοϊκές ρυθµίσεις για τους Έλληνες, αλλά δεν
ικανοποίησε την επιθυµία τους για απελευθέρωση. Επαναστατικός αναβρασµός επικράτησε
στις ελληνικές περιοχές και στη διάρκεια του Β΄ Ρωσοτουρκικού Πολέµου (1787-1792), όταν
η Αικατερίνη Β΄ κάλεσε τους Έλληνες να αγωνιστούν εναντίον των Οθωµανών. Αξιόλογη
δράση ανέλαβε στο Αιγαίο ο Λάµπρος Κατσώνης (1788 κ.εξ.), ο οποίος κατάφερε ισχυρά
πλήγµατα στο τουρκικό ναυτικό. Ο επαναστατικός αναβρασµός µεταδόθηκε στην Ήπειρο και
τη Μάνη, χωρίς όµως να ευοδωθούν οι προσπάθειες των Ελλήνων, γιατί µε τη Συνθήκη του
Ιασίου (1792), µε την οποία τερµατίστηκε ο Β΄ Ρωσοτουρκικός Πόλεµος, η Ρωσία τους
εγκατέλειψε για άλλη µια φορά. Ο Κατσώνης συνέχισε τη δράση του στις ελληνικές θάλασσες
χωρίς τη συµπαράσταση της Ρωσίας. Την πρώτη δεκαετία του 19ου αιώνα η παρουσία του
Ρώσου ναυάρχου Σενιάβιν στο Αιγαίο, στο πλαίσιο του νέου Ρωσοτουρκικού Πολέµου (1806),
αν και γέµισε ελπίδες τους Έλληνες, δεν προκάλεσε έντονο ενθουσιασµό. Αντίθετα δέχτηκαν
µε επιφυλακτικότητα τις προτάσεις του Ρώσου ναυάρχου για συµµετοχή στον Αγώνα. Αυτό
συνέβη διότι οι Έλληνες είχαν ήδη αρχίσει να συνειδητοποιούν, έπειτα από την εµπειρία του
παρελθόντος, ότι, µόνο αν στηρίζονταν στις δικές τους δυνάµεις, θα µπορούσαν να
διεκδικήσουν την ελευθερία τους, όπως µαρτυρούν και επαναστατικά κείµενα της εποχής
(«Ελληνική Νοµαρχία»). Η εξέγερση των κλεφταρµατολών Νικοτσάρα και Βλαχάβα στη
Μακεδονία και τη Θεσσαλία, που εκδηλώθηκε ταυτόχρονα µε το κίνηµα του Σενιάβιν,
αντιµετωπίστηκε άµεσα από τους Τούρκους.
ΠΥΡΠΟΛΙΚΟ: Το πυρπολικό, ή αλλιώς µπουρλότο, ήταν πολεµικό όπλο του ναυτικού,
γνωστό από παλιότερες εποχές. Χρησιµοποιήθηκε κυρίως από τους Άγγλους εναντίον της
αρµάδας του Φιλίππου Β΄ της Ισπανίας, αλλά και εναντίον του ολλανδικού και του γαλλικού
ναυτικού. Η εξέλιξη των πολεµικών πλοίων έκανε σχεδόν αδύνατη τη χρησιµοποίησή του. Στη
διάρκεια όµως της Επανάστασης αποτέλεσε τροµερό όπλο στα χέρια των Ελλήνων.
Το ελληνικό πυρπολικό ήταν συνήθως ένα µικρό πλοίο µε δύο καταστρώµατα. Στο κάτω
κατάστρωµα τοποθετούνταν βαρέλια µε εύφλεκτα υλικά (πυρίτιδα, οινόπνευµα, άφθα, πίσσα,
θειάφι, ρετσίνι κ.λπ.), τα οποία συνδέονταν µεταξύ τους µε σωλήνες. Πάνω από τα βαρέλια
άνοιγαν τρύπες προς το υπερκείµενο κατάστρωµα για να µπορέσει η φωτιά να µεταδοθεί
γρήγορα σε όλο το πυρπολικό. Στο πάνω κατάστρωµα τοποθετούσαν ασκούς µε πίσσα και
ρετσίνι και δοχεία γεµάτα µε οινόπνευµα και άφθα. Στη συνέχεια άλειφαν ολόκληρο το πλοίο
µε τις ίδιες εύφλεκτες ύλες. Το πυρπολικό έσερνε πάντα µια βάρκα διαφυγής (εφόλκιο). Οι
πλοίαρχοί τους διορίζονταν από τις κοινότητες των τριών ναυτικών νησιών (Ύδρα, Σπέτσες
και Ψαρά) και αυτοί µε τη σειρά τους συγκροτούσαν τα πληρώµατα και διόριζαν τους
αξιωµατικούς. Μετά την επιλογή του στόχου το πυρπολικό τον πλησίαζε -είτε µέσα στην
αναστάτωση της µάχης είτε κατά τη διάρκεια της νύχτας-, ο πλοίαρχός του το έδενε σε αυτόν,
έβαζε φωτιά στις εύφλεκτες ύλες και αποµακρυνόταν µε το εφόλκιο. Αν δεν προλάβαινε το
πλήρωµα του εχθρικού πλοίου να αποµακρύνει το φλεγόµενο πλέον πυρπολικό, η φωτιά
µεταδιδόταν και σε αυτό.
ΡΑΓΚΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Αγωνιστής του 1821, από τους σηµαντικότερους οπλαρχηγούς της
δυτικής Στερεάς Ελλάδας. Γεννήθηκε στην περιοχή του Βάλτου το 1790. Από το 1821 ως το
- 204 -
1825 πρωταγωνίστησε σε πολλές µάχες που διεξήχθησαν στην Αιτωλοακαρνανία και την
Ήπειρο. Σηµαντική ήταν η παρουσία του στην περιοχή Μακρυνόρους και στην Άρτα, καθώς
και στην Πελοπόννησο εναντίον του Ιµπραήµ. Ο Ράγκος ενεργούσε µε γνώµονα τα
προσωπικά του συµφέροντα και άλλαζε µε µεγάλη ευκολία και διορατικότητα τους πολιτικούς
του προστάτες. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια αποτραβήχτηκε στο Αιτωλικό και κατά
την οθωµανική περίοδο πήρε µέρος στα αντιοθωνικά κινήµατα της Στερεάς Ελλάδας. Πέθανε
στο Αιτωλικό το 1870.
ΡΗΓΑΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ Ή ΦΕΡΑΙΟΣ: Πρόδροµος της Ελληνικής Επανάστασης,
καταγόµενος από το Βελεστίνο της Μαγνησίας (1795-1894). Έµαθε τα πρώτα του γράµµατα
στη Ζαγορά και στη συνέχεια πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Από εκεί µετέβη στις
Παραδουνάβιες Ηγεµονίες και στη Βιέννη, όπου και επιδόθηκε στη µετάφραση έργων από τα
γαλλικά και τα γερµανικά, όπως το «Φυσικής Απάνθισµα» και ο «Ηθικός Τρίπους», µε σκοπό
να µεταφέρει το πνεύµα της Γαλλικής Επανάστασης και του Ευρωπαϊκού ∆ιαφωτισµού στους
Έλληνες. Επηρεασµένος από το Γαλλικό ∆ιαφωτισµό, συνέθεσε τα επαναστατικά του έργα
«Θούριος» και «Σύνταγµα», ενώ προχώρησε στην έκδοση της περίφηµης «Χάρτας» του, πάνω
στην οποία αποτυπωνόταν η ελληνική ιστορία. Οραµατιζόταν την ίδρυση µιας διαβαλκανικής
συνοµοσπονδίας µε κυρίαρχο το ελληνικό στοιχείο. Τα επαναστατικά του σχέδια
αποκαλύφθηκαν στους Αυστριακούς, οι οποίοι, αφού τον συνέλαβαν, τον παρέδωσαν στους
Τούρκους µαζί µε τους συντρόφους του. Οι Τούρκοι τον στραγγάλισαν κοντά στο Βελιγράδι
το 1798.
ΡΟΥΦΟΣ - ΚΑΝΑΚΑΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: Πρόκριτος της Πάτρας και Φιλικός, που
ανέπτυξε έντονη πολιτική δράση. Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1760. Χρηµάτισε επανειληµµένα
βεκίλης (αντιπρόσωπος) του Μοριά στην Υψηλή Πύλη. Το 1821 µυήθηκε στη Φιλική
Εταιρεία και µε την έκρηξη της Επανάστασης έσπευσε στην Πάτρα. ∆ιατέλεσε µέλος της
Πελοποννησιακής Γερουσίας, της επιτροπής σύνταξης του «Προσωρινού Πολιτεύµατος της
Επιδαύρου» και του Εκτελεστικού Σώµατος, καθώς και αντιπρόεδρος. Επέδειξε µετριοπάθεια
σε δύσκολες στιγµές του Αγώνα, για τον οποίο µάλιστα διέθεσε ολόκληρη την περιουσία του.
Πέθανε στην Ερµιόνη το 1823.
ΣΑΝΤΑΡΟΖΑ ΑΝΙΜΠΑΛΕ ΣΑΝΤΟΡΕ ΝΤΕΡΟΣΙ ΝΤΙ ΠΟΜΑΡΟΛΟ, ΚΟΜΗΣ: Ιταλός
επαναστάτης και λόγιος, από τους πρωτεργάτες του απελευθερωτικού κινήµατος του
Πεδεµοντίου (1821) και ένας από τους σηµαντικότερους φιλέλληνες (1783-1825). Μετά την
αποτυχία της εξέγερσης στο Πεδεµόντιο κατέφυγε στο Παρίσι και εν συνεχεία στο Λονδίνο. Ο
φιλελληνισµός του τον οδήγησε στην απόφαση να έρθει στην Ελλάδα, µε αποτέλεσµα το
∆εκέµβριο του 1824 να φτάσει στο Ναύπλιο.
Η ελληνική διοίκηση ήταν επιφυλακτική απέναντί του, επειδή δεν ήθελε να παρουσιάζει στην
Ευρώπη του Μέτερνιχ τον ελληνικό αγώνα συνδεδεµένο µε τα επαναστατικά κινήµατα της
Ιταλίας. Το 1825 ακολούθησε τους Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και Γεώργιο Κουντουριώτη
στη Μεσσηνία. Αµέσως µετά κλήθηκε για ενίσχυση στη Σφακτηρία, όπου κατά τη διάρκεια
µιας επίθεσης των αιγυπτιακών δυνάµεων βρήκε το θάνατο (29 Απριλίου 1825).
ΣΑΧΙΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Αγωνιστής, ένας από τους ικανότερους πλοιάρχους του ελληνικού
ναυτικού στην Επανάσταση του 1821. Γεννήθηκε στην Ύδρα το 1789.
Εκπαιδεύτηκε στην Κέρκυρα και από νεαρή ηλικία έγινε ναυτικός. Με την έκρηξη του Αγώνα
εντάχθηκε στη ναυτική υδραίικη δύναµη υπό την ηγεσία του Ανδρέα Μιαούλη. Πήρε µέρος σε
πολλές ναυτικές επιχειρήσεις και λόγω της γλωσσοµάθειάς του χρησιµοποιήθηκε πολλές
φορές από την ελληνική κυβέρνηση στις διαπραγµατεύσεις µε τον εχθρικό στόλο ή το στόλο
των ξένων δυνάµεων. Αξιοµνηµόνευτη υπήρξε η δράση του στην Αδριατική.
Το 1833 έγινε διοικητής Σύρου και Μυκόνου και το 1836 διορίστηκε αρχηγός της ναυτικής
µοίρας του Αιγαίου. ∆ιατέλεσε υπασπιστής του βασιλιά Όθωνα και διευθυντής του Ναυτικού
∆ιευθυντηρίου Πόρου. Πέθανε στην Αθήνα το 1864.
ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Εξέχουσα µορφή του 1821, αντιναύαρχος του στόλου της
Ύδρας, ένας από τους τολµηρότερους αγωνιστές στις ναυτικές επιχειρήσεις των Ελλήνων
(Ύδρα, 1783-1841).
Πήρε µέρος στην επιχείρηση για την απελευθέρωση της Χίου και το 1824, µετά την
καταστροφή των Ψαρών, στην προσπάθεια ανακατάληψης του νησιού.
Αποφασιστική υπήρξε η συµβολή του στις ναυµαχίες της Μυκάλης, του Γέροντα και του
- 205 -
Καφηρέα. Το 1826 συµµετείχε στον ανεφοδιασµό των πολιορκηµένων στο Μεσολόγγι και
στην επιχείρηση της Αλεξάνδρειας (1827) για την πυρπόληση του αιγυπτιακού στόλου. Ο
Καποδίστριας του ανέθεσε την αρχηγία της µοίρας των ακτών της Μεσσηνίας και τον
αποκλεισµό της θαλάσσιας περιοχής από τον Αµβρακικό ως την Κρήτη.
ΣΕΚΕΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Έµπορος και ηγετικό στέλεχος της Φιλικής Εταιρείας.
Γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1783. Ήταν αυτόπτης µάρτυρας της δολοφονίας του πατέρα του
από κάποιον Τούρκο, γι’ αυτό και αναγκάστηκε να φύγει από την Ελλάδα και να
εγκατασταθεί στην Κωνσταντινούπολη, όπου ασχολήθηκε µε το εµπόριο. Το 1818 εντάχθηκε
στη Φιλική Εταιρεία και βοήθησε να γίνει γνωστή στους κύκλους των µεγαλεµπόρων της
Πόλης, οι οποίοι τη στήριξαν οικονοµικά και βοήθησαν στη διεύρυνσή της. Μετά το θάνατο
του Σκουφά έµαθε όλα τα σχετικά µε την «Ανώτατη Αρχή» και ορκίστηκε ότι θα προσφέρει
για τους σκοπούς της εταιρείας την περιουσία και τη ζωή του. Με τις παροχές του συνέβαλε
στην εξόρµηση στη Μακεδονία, την Ήπειρο, την Πελοπόννησο και τα νησιά για την
προώθηση της επαναστατικής ιδέας. Με την έκρηξη της Επανάστασης κατέφυγε στην Οδησσό
οικονοµικά εξαντληµένος, αλλά συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο αγωνιζόµενο
έθνος. Το 1830 επέστρεψε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο, όπου πέθανε
πάµφτωχος το 1846.
ΣΕΧΟΥ ∆ΕΣΠΩ: Ηρωίδα Σουλιώτισσα, σύζυγος του Γεωργάκη Μπότση. Μετά την πτώση
του Σουλίου κατέφυγε µε την οικογένειά της στο Ζάλογγο, στον πύργο του ∆ηµουλά. Όταν
αντιλήφθηκε ότι οι στρατιώτες του Αλή πασά που πολιορκούσαν τον πύργο είχαν αρχίσει να
µπαίνουν στο κτίριο, ανατίναξε την πυριτιδαποθήκη και σκοτώθηκε µαζί µε έντεκα γυναίκες,
µέλη της οικογένειάς της (1803).
ΣΙΣΙΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Προεστός της Γαστούνης και Φιλικός, από τους πρωτεργάτες της
Ελληνικής Επανάστασης του 1821 στην Πελοπόννησο (Γαστούνη, 1769-1831). Συνέβαλε
σηµαντικά στην πολιορκία της Πάτρας από τους Έλληνες και σε όλη τη διάρκεια της
Επανάστασης παρέµεινε ο πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης της επαρχίας του. Χρηµάτισε
πληρεξούσιος στις εθνοσυνελεύσεις και εκλέχτηκε πρόεδρος της Γ΄ και της ∆΄
Εθνοσυνέλευσης.
∆ιορίστηκε γερουσιαστής από τον Ιωάννη Καποδίστρια (1829) και ανέλαβε την προεδρία της
γερουσίας. Μεγάλη συµµετοχή στην Επανάσταση είχαν οι δύο γιοι του, Χρύσανθος και
Μιχαήλ.
ΣΚΟΥΖΕΣ ΠΑΝΑΓΗΣ: Αρχικά ζούσε στη Χαλκίδα, αλλά αργότερα εγκαταστάθηκε στη
Σµύρνη (1777-1847). Ακολούθησε το ναυτικό επάγγελµα και απέκτησε µεγάλη περιουσία,
µέρος της οποίας διέθεσε για αγορές ακινήτων στην Αττική. Το 1810 επέστρεψε στην Αθήνα.
Το 1820 µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και µε την έκρηξη του Αγώνα εφοδίαζε τους
Αθηναίους µε όπλα.
Το 1822 εκλέχτηκε δηµογέροντας και πρόσφερε µεγάλες υπηρεσίες κατά τη διάρκεια της
πολιορκίας της Αθήνας από τον Κιουταχή και σε όλες τις µάχες για την υπεράσπισή της. Το
1834 ίδρυσε το «Γραφείο Π-Σκουζέ», ένα από τα πρώτα πιστωτικά ιδρύµατα της χώρας. Στα
αποµνηµονεύµατά του έδωσε το χρονικό της σκλαβωµένης Αθήνας από το 1772 έως και το
1796.
ΣΚΟΥΦΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: Ένας από τους τρεις ιδρυτές και οργανωτές της Φιλικής
Εταιρείας. Γεννήθηκε στο Κοµπότι της Άρτας το 1779. Εκεί άνοιξε το πρώτο του
µικροµάγαζο, όπου έφτιαχνε σκούφιες -από το οποίο προφανώς προήλθε το όνοµά του.
Γρήγορα όµως συνέχισε την εµπορική του δραστηριότητα στο χώρο του παροικιακού
ελληνισµού (Οδησσός Ρωσίας). Το 1814 µαζί µε τον Τσακάλωφ και τον Ξάνθο δηµιούργησε
στην Οδησσό τη Φιλική Εταιρεία, πιστεύοντας ότι οι Έλληνες µπορούσαν να επιτύχουν την
απελευθέρωσή τους χωρίς τη βοήθεια των ξένων. Ο Σκουφάς υπήρξε ένα από τα πιο
δραστήρια µέλη της εταιρείας. Πέθανε τον Ιούλιο του 1818, όταν η έδρα πλέον της Φιλικής
Εταιρείας είχε µεταφερθεί στην Κωνσταντινούπολη.
ΣΚΟΥΦΟΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ: Κρητικός λόγιος. Γεννήθηκε στα Χανιά το 1644, αλλά έζησε
και µεγάλωσε στην Ιταλία. Σπούδασε θεολογία και φιλοσοφία στο Ελληνικό Γυµνάσιο της
Ρώµης και δίδαξε στο Φλαγκινιανό Φροντιστήριο της Βενετίας (1669 κ.εξ.), από όπου όµως
αναγκάστηκε να φύγει έπειτα από προστριβές µε το µητροπολίτη Φιλαδελφείας Μελέτιο
Χορτάκιο και να επιστρέψει στη Ρώµη (1675). Εκεί ασπάστηκε τον καθολικισµό και
- 206 -
διορίστηκε από τον πάπα τοποτηρητής του καθολικού αρχιεπισκόπου Κερκύρας (1678).
Πέθανε στη Ζάκυνθο το 1697. Το συγγραφικό του έργο αποτελούν η «Ρητορική» (1681),
γραµµένη σε γλώσσα κοινή, το «Επιστολάριο» (επιστολές µε πολλά προσωπικά στοιχεία) και
πολλά επιγράµµατα.
ΣΟΥΛΙ: Ορεινή, δυσπρόσιτη περιοχή Ν∆ των Ιωαννίνων, η οποία στα προεπαναστατικά
χρόνια υπήρξε πραγµατικό προπύργιο ελευθερίας. Οι κάτοικοί του προέρχονταν από τη Ν.
Αλβανία. Εγκαταστάθηκαν στην περιοχή το 16ο αιώνα και σχηµάτισαν τέσσερις οικισµούς, το
Σούλι, τη Σαµονίβα, την Κιάφα και τον Αβαρίκο, στους οποίους προστέθηκαν στη συνέχεια
και άλλοι, µε αποτέλεσµα να δηµιουργηθεί ένα είδος αυτόνοµης συµπολιτείας. Οι Σουλιώτες
είναι γνωστοί από τους αγώνες τους εναντίον του Αλή πασά, ο οποίος, θέλοντας να επιβάλει
την τάξη στην περιοχή του, προσπάθησε να τους κατακτήσει.
Η πρώτη και η δεύτερη εκστρατεία, που έγιναν το 1789 και το 1792, απέτυχαν. Κατά τη
διάρκεια της τρίτης όµως κατόρθωσε µε συντονισµένες ενέργειες να τους υποτάξει, µε
αποτέλεσµα πολλοί από τους Σουλιώτες να καταφύγουν στην Κέρκυρα, τα Άγραφα και τις
γύρω περιοχές. Επέστρεψαν στην πατρίδα τους το 1820, µε άδεια του Αλή πασά, και
πολέµησαν στο πλευρό του εναντίον των σουλτανικών στρατευµάτων. Μετά το θάνατό του
(Ιανουάριος 1822) συνέχισαν τον αγώνα κατά των Τούρκων, αλλά το φθινόπωρο του ίδιου
έτους αναγκάστηκαν να φύγουν ξανά από το Σούλι, µετά την αποτυχία της εκστρατείας του
Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου στην Ήπειρο. Έκτοτε συνέχισαν τον αγώνα τους σε άλλα
σηµεία της επαναστατηµένης Ελλάδας.
ΣΟΦΙΑΝΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: Γεννήθηκε στην Κέρκυρα και σπούδασε στο Ελληνικό Γυµνάσιο
της Ρώµης. Για βιοποριστικούς λόγους ασχολήθηκε µε την αντιγραφή αρχαίων ελληνικών
χειρογράφων, ενώ παράλληλα µελέτησε µαθηµατικά και αστρονοµία. Το 1533 µετέβη στη
Βενετία και το 1540 εξέδωσε την «Ελλάδος Περιγραφήν», ένα γεωγραφικό χάρτη της
Ελλάδας, ο οποίος περιλαµβάνει τη Μικρά Ασία, την Ήπειρο, τη Θράκη, την Ιλλυρία και τη
∆αλµατία. Σε αυτόν αναφέρονται τα αρχαία ελληνικά τοπωνύµια µαζί µε τα αντίστοιχά τους
νεοελληνικά. Στη συνέχεια πήγε στον Άθω, όπου συνέλεξε περισσότερους από τριακόσιους
ελληνικούς κώδικες. Το 1544 µετέφρασε το «Περί Παίδων Αγωγής» του Πλουτάρχου, ενώ το
1550 συνέταξε τη «Γραµµατική της Κοινής Γλώσσης», την οποία εξέδωσε έπειτα από δύο
αιώνες ο Legrand. Η πίστη του Σοφιανού στη λαϊκή γλώσσα οφειλόταν στην άποψή του πως
οι Έλληνες θα µπορούσαν να ξαναπάρουν τη θέση που τους άξιζε ανάµεσα στα πολιτισµένα
έθνη µόνο αν διάβαζαν και κατανοούσαν τα αρχαία ελληνικά συγγράµµατα, κάτι που θα
πραγµατοποιούνταν µόνο µέσω µεταφράσεων.
ΣΤΟΥΡΝΑΡΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: Αρµατολός και οπλαρχηγός του 1821, µέλος µιας από τις πιο
ισχυρές οικογένειες αρµατολών της δυτικής Ελλάδας (1775; - 1826).
Τον Ιούλιο του 1821, ως επικεφαλής οπλαρχηγών και κατοίκων της επαρχίας Ασπροποτάµου,
κήρυξε την επανάσταση στην Πόρτα, στην Πρέβεντα, στην Καλαµπάκα κ.α. και σύντοµα
απέκτησε τον έλεγχο όλης της περιοχής.
Όταν ηττήθηκε στην Πόρτα και πολλοί από τους άντρες του τον εγκατέλειψαν, αναγκάστηκε
να συµβιβαστεί µε τον εχθρό, για να προφυλάξει τα χωριά και τους κατοίκους τους από
καταστροφές. Το 1823 πήγε στο Μεσολόγγι, όπου συµµετείχε στη Συνέλευση των
Οπλαρχηγών της ∆υτικής Στερεάς και εκλέχτηκε µέλος του πολεµικού συµβουλίου. Με την
προέλαση του Κιουταχή προς το Μεσολόγγι ανέλαβε την αρχηγία των ενόπλων δυνάµεων της
πόλης. Παρέµεινε στο Μεσολόγγι όλο το διάστηµα της δεύτερης πολιορκίας ως επικεφαλής
σώµατος της φρουράς και σκοτώθηκε κατά την Έξοδο.
ΣΤΡΑΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Οπλαρχηγός του 1821 και στρατιωτικός επί βασιλείας του
Όθωνα. Γεννήθηκε στο Βάλτο Ακαρνανίας το 1793. Έλαβε µέρος σε πολλές µάχες εναντίον
των Τούρκων στη δυτική Στερεά και την Ήπειρο.
Το 1826 διορίστηκε φρούραρχος στο Ιτς Καλέ του Ναυπλίου και το 1828 ως διοικητής της Γ.
Χιλιαρχίας πολέµησε για την ανακατάληψη της Στερεάς. Πήρε µέρος στις επιχειρήσεις του
Αυγουστίνου Καποδίστρια στο Αντίρριο και του ∆ηµήτριου Υψηλάντη στη Θήβα. Επί Όθωνα
εντάχτηκε στη Βασιλική Φάλαγγα. ∆ολοφονήθηκε το 1848 σε µια τοπική διαµάχη.
ΣΥΝΕ∆ΡΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ:
1. ∆ιακήρυξη του Συνεδρίου του Λάιµπαχ (30 Απριλίου 1821).
Έµµεση αναφορά στην Ελληνική Επανάσταση. «Χρήσιµοι ή αναγκαίοι µεταβολαί εν τη
- 207 -
νοµοθεσία ή εν τη διοικήσει των επικρατειών πρέπον είναι να πηγάζωσιν εκ της ελευθέρας

θελήσεως και της πλήρους πεποιθήσεως των θεόθεν την εξουσίαν εµπεπιστευµένων (οι
µεταβολές στη νοµοθεσία ή τη διοίκηση είναι αποκλειστικό δικαίωµα των µοναρχών). Παν
ό,τι παρεκτρέπεται της αρχής ταύτης (αναφέρεται στις επαναστάσεις της Νεάπολης, της
Σαρδηνίας και της Ελλάδας) φέρει εξ ανάγκης τους λαούς εις αταξίαν [...]. Ως τοιαύτης
φύσεως εθεώρησαν -τα µέλη της Ιεράς Συµµαχίας- όχι µόνον όσα συνέβησαν εν τοις
βασιλείοις της Νεαπόλεως και της Σαρδηνίας, αλλά και όσα λαβόντα αρχήν εκ µηχανορραφίας
(αναφέρεται στην Ελλάδα) επίσης εγκληµατικής, αν και υπό πολλάς διαφορετικάς
περιστάσεις, κατέστησαν εσχάτως το ανατολικόν µέρος της Ευρώπης (Βαλκανική) θέατρον
απεράντων κακών».
2. ∆ιακήρυξη της Ελληνικής Ανεξαρτησίας (1/13 Ιανουαρίου 1822).
«Το Ελληνικόν Έθνος το υπό φρικώδη Οθωµανικήν δυναστείαν, µη δυνάµενον να φέρη τον
βαρύτατον και απαραδειγµάτιστον ζυγόν της τυραννίας και αποσείσαν αυτόν µε µεγάλας
θυσίας, κηρύττει σήµερον διά των Νοµίµων Παραστατών του εις Εθνικήν συνηγµένων
Συνέλευσιν ενώπιον Θεού και ανθρώπων την Πολιτικήν αυτού Ύπαρξιν και Ανεξαρτησίαν».
3. ∆ιακήρυξη της Εθνικής Συνελεύσεως (Επίδαυρος, 15/27 Ιανουαρίου 1822).
«Απόγονοι του σοφού και φιλάνθρωπου έθνους των Ελλήνων, σύγχρονοι των νυν
πεφωτισµένων και ευνοµουµένων λαών της Ευρώπης και θεαταί των καλών, τα οποία ούτοι
υπό την αδιάρρηκτον των νόµων αιγίδα απολαµβάνουσιν, ήτον αδύνατον πλέον να
υποφέρωµεν µέχρις αναλγησίας και ευηθείας την σκληράν του οθωµανικού κράτους µάστιγαν
[...]. Μετά µακράν δουλείαν ηναγκάσθηµεν να λάβωµεν τα όπλα εις χείρας και να
εκδικήσωµεν εαυτούς και την πατρίδα ηµών από µίαν τοιαύτην φρικτήν και ως προς την
αρχήν αυτής άδικον τυραννίαν [...]. Ο κατά των Τούρκων πόλεµος ηµών, µακράν του να
στηρίζηται εις αρχάς τινάς δηµαγωγικός και στασιώδεις ή ιδεωφελείς µέρους τινός του
σύµπαντος ελληνικού έθνους σκοπούς, είναι πόλεµος εθνικός, πόλεµος ιερός, του οποίου η
µόνη αιτία είναι η ανάκτησις των δικαίων της προσωπικής ηµών ελευθερίας, της ιδιοκτησίας
και της τιµής [...]». Η ∆ιακήρυξη αυτή εξηγεί γιατί η Ελληνική Επανάσταση δεν ήταν
στασιαστική -όπως πίστευε η Ιερή Συµµαχία- αλλά εθνική.
3. ∆ιακήρυξη-παράκληση της ελληνικής κυβέρνησης (Άργος, 29 Αυγούστου 1822) προς τους
Ευρωπαίους µονάρχες, οι οποίοι επρόκειτο να συµµετάσχουν στο Συνέδριο της Βερόνας
(Σεπτέµβριος-∆εκέµβριος 1822), να δεχτούν Έλληνες εκπροσώπους.
«∆εκαοκτώ µήνες παρήλθον αφ’ η Ελλάς µάχεται κατά των εχθρών του χριστιανικού
ονόµατος. Όλαι αι δυνάµεις των Μωαµεθανών κατηυθύνθησαν εναντίον της [...]. Αλλά η
σηµαία του σταυρού νικήτρια πανταχού κυµατίζει εις την Πελοπόννησον, εις την Αττικήν [...].
Και αν η Ευρώπη συγκατατεθή να διαπραγµατευθή µε την οθωµανικήν Πόρταν επί σκοπώ να
συµπεριλάβη και το Ελληνικόν Έθνος εις το αυτό σύστηµα της γενικής ειρηνοποιήσεως, η
Ελληνική κυβέρνησις σπεύδει να δηλοποιήση επισήµως ότι δεν θέλει στέρξει καµµίαν
συνθήκην [...] ειµή αφού γείνωσιν δεκτοί αντιπρόσωποι (του Ελληνικού Έθνους), διά να
υπερασπισθώσι την υπόθεσίν του (ενώπιον των µελών του συνεδρίου της Βερόνας) [...]. Αν δε
εγκαταλειφθώσιν οι Έλληνες (αβοήθητοι από τους Ευρωπαίους) δεν θέλουσι κλίνει τον
αυχένα ενώπιον της τυραννίας (των Τούρκων) [...]. Θέλωµεν δε υπερασπίσει έως ενός την
εκκλησίαν µας, τας εστίας µας και τους τάφους µας». Το συνέδριο απέρριψε το αίτηµα της
ελληνικής κυβέρνησης για την αποστολή εκπροσώπων και καταδίκασε την Επανάσταση.
4. Πρωτόκολλο της Πετρούπολης (4 Απριλίου 1826).
Υπογράφτηκε από τον Ουέλιγκτον, εκπρόσωπο της Βρετανικής Αυτού Μεγαλειότητος και
τους Νέσερλροδ και Λιέβεν, εκπροσώπους της Αυτού Μεγαλειότητος του Αυτοκράτορος
Πασών των Ρωσιών. Καθορίζει τις προϋποθέσεις και τα µέσα για την ειρήνευση στην Ελλάδα.
«[...] Επιθυµούσης δε και πάλιν και της Α.Α.Μ. (του αυτοκράτορα των Ρώσων) να καταπαύση
ο πόλεµος, ο κατά την Ελλάδα και το Αιγαίον υφιστάµενος, διά συµβιβασµού αρµόζοντος εις
τας αρχάς της θρησκείας, της δικαιοσύνης και της φιλανθρωπίας, οι υποφαινόµενοι ώρισαν:
[...] Η Ελλάς θέλει είσθαι εξάρτηµα εκείνου του βασιλείου (της Τουρκίας) και οι Έλληνες
θέλουν πληρώνει εις την Πόρταν φόρον ετήσιον το ποσόν του οποίου να προσδιορισθή διά
κοινής συγκαταθέσεως. Θέλουν κυβερνάσθαι αποκλειστικώς από ∆ιοικητάς, παρ’ αυτών
εκλεγοµένους και διοριζοµένους, εις τον διορισµόν όµως των οποίων η Πόρτα (η Πύλη) θέλει
έχει κάποιαν επιρροήν. Εις την κατάστασιν ταύτην οι Έλληνες θέλουν απολαµβάνει τελείαν
- 208 -
ελευθερίαν συνειδήσεως, ολόκληρον ελευθερίαν εµπορίου και θέλουν κανονίζει αφοριστικώς

την εσωτερικήν αυτών κυβέρνησιν. ∆ιά να εκτελεσθή δε η πλήρης διαχώρισις µεταξύ των
ανθρώπων των δύο εθνών και να εµποδισθούν αι συγκρούσεις... οι Έλληνες θέλουν αγοράσει
τας τε εν τη Ηπείρω και τας νήσους της Ελλάδος κειµένας τουρκικάς κτήσεις [...]. Οι δυνάµεις
(Βρετανία και Ρωσία) επιφυλάττονται εις το µετά ταύτα να παραδεχθούν τα αναγκαία µέτρα,
διά να προσδιορίσουν τα καθέκαστα της περί ης ο λόγος συνδιαλλαγής, καθώς και τα όρια της
γης και τα ονόµατα των του Αιγαίου πελάγους νήσων, αίτινες θέλουν συµπεριληφθή και τα
οποία θέλουν προταθή εις την Πόρταν, να γνωρίζει υπό το όνοµα Ελλάς [...]».
5. Συνθήκη του Λονδίνου για την ειρήνευση στην Ελλάδα (Ιουλιανή Σύµβασις, 6 Ιουλίου
1827).
«[...] (Οι βασιλείς Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας, Ρωσίας και Γαλλίας) αισθανόµενοι την
ανάγκην να δώσουν τέλος εις την αιµοσταγήν πάλην, η οποία παραιτούσα τας ελληνικάς
επαρχίας και τας νήσους του Αιγαίου πελάγους εις όλας τας αταξίας της αναρχίας επιφέρει νέα
καθηµερινά εµπόδια εις το εµπόριον των Ευρωπαϊκών επικρατειών και δίδει αιτίαν εις
πειρατείας (προκαλώντας βαριές ζηµιές στα συµφέροντά τους) [...] εµψυχωµένοι από την
επιθυµία τους να εµποδίσουν την χύσιν του αίµατος και να αναχαιτίσουν τα παντοειδή κακά
[...] απεφάσισαν να ενώσουν τα δυνατά των και να κανονίσουν τας εργασίας αυτών µε µιαν
επίσηµον συνθήκην αποβλέποντες εις το να αναστερεώσουν την ειρήνην µεταξύ των
διαµαχοµένων µερών [...] (Οι πληρεξούσιοι των ∆υνάµεων) εσυµφώνησαν εις τα παρακάτω
άρθρα:
Α. Αι συµφωνούσαι ∆υνάµεις θέλουν προσφέρει εις την οθωµανικήν αυλήν την µεσιτείαν των
επί σκοπώ να πραγµατοποιήσουν µίαν µεταξύ αυτής και των Ελλήνων συνδιαλλαγήν [...] και
θέλει γίνει εις τον ίδιον καιρόν και εις τα δύο διαµαχόµενα µέρη ζήτησις µιας αµέσου εις το
µεταξύ των ανακωχής όπλων [...].
Β. Οι Έλληνες θέλουν θεωρεί τον σουλτάνον ως ανώτερον κύριον και κατά συνέπειαν αυτής
της υπεροχής θέλουν πληρώσει εις το οθωµανικόν κράτος ετήσιον φόρον [...]. Θέλουν
διοικείσθαι από εξουσίας, τας οποίας οι ίδιοι θέλουν εκλέγει και ονοµατίζει, αλλ’ εις τον
ονοµατισµόν των οποίων η Πόρτα θέλει έχει µίαν προσδιωρισµένην ψήφον [...]. Πλήρης
διαχωρισµός µεταξύ των ατόµων των δύο εθνών (οι Έλληνες υποχρεώνονται να
αποζηµιώσουν τους Τούρκους που είναι κύριοι κτηµάτων στη Στερεά ή τα νησιά και θα
αναγκαστούν να τα εγκαταλείψουν).
Γ. Αι λεπτοµέρειαι αυτού του συµβιβασµού, καθώς ακόµη και τα όρια του τόπου επί της
Στερεάς και η φανέρωσις των νήσων του Αιγαίου εις τας οποίας θέλει προσαρµοσθή
συµβιβασµός (δηλαδή ο καθορισµός των ορίων του κράτους), ταύτα θέλουν προσδιορισθή εις
µίαν µεταξύ των υψηλών ∆υνάµεων και αµφοτέρων των διαµαχοµένων µερών προσεχώς
επακόλουθον διαπραγµάτευσιν.
∆. Αι συµφωνούσαι ∆υνάµεις υπόσχονται να εξακολουθήσουν την σωτήριον πράξιν της
ειρηνεύσεως της Ελλάδος επί των εις τα προηγούµενα άρθρα στερεωθεισών βάσεων [...]».
Ακολουθούν άλλα τρία άρθρα, καθώς και ένα ακόµη συµπληρωµατικό, το οποίο παρέµεινε
µυστικό και προβλέπει τα εξής:
«Εάν η οθωµανική Πόρτα, εν διαστήµατι ενός µηνός, δεν δεχθή την προβληθησοµένην
µεσιτείαν, αι Υψηλαί συµφωνούσαι ∆υνάµεις παραδέχονται τα ακόλουθα µέτρα: [....] Εάν, εις
το ρηθέν διάστηµα του ενός µηνός, η Πόρτα δεν δεχθή την προβαλλοµένην εις το άρθρο α΄
της φανεράς συνθήκης ανακωχήν, ή εάν οι Έλληνες δεν στέρξουν να το εκτελέσουν, αι
δυνάµεις θέλουν δηλοποιήσει εις εκείνο των διαµαχοµένων µερών, το οποίον θέλει
εξακολουθήσει τας εχθροπραξίας, ή και εις τα δύο, χρείας καλούσης, ότι αι ρηθείσαι ∆υνάµεις
έχουν σκοπόν να µεταχειρισθούν όσα µέτρα οι περιστάσεις υπαγορεύσουν εις την φρόνησίν
των, διά να επιτύχουν την επιθυµητήν ανακωχήν, προλαµβάνουσαι, όσον δύνανται, κάθε
σύγκρουσιν µεταξύ των διαφεροµένων µερών [...] χωρίς να λάβουν όµως µέρος εις τας µεταξύ
των διαµαχοµένων εχθροπραξίας. Κατά συνέπειαν [...] αµέσως µετά την υπογραφήν του
παρόντος συµπληρωµατικού και µυστικού άρθρου, θέλουν πέµψει εις τους κατά θάλασσας της
Ανατολής αρχηγούς των στόλων των οδηγίας συµφώνους µε τα ανωτέρω παραδεδεγµένα
[...]».
6. Σύµβαση της Αλεξάνδρειας ανάµεσα στο Μωχάµετ Άλη της Αιγύπτου και τον αντιναύαρχο
σερ Έντουαρντ Κόδριγκτον (6 Αυγούστου 1828).
- 209 -
«[...] Ο Μωχάµετ Άλη πασάς υπόσχεται να απολύση τους αιχµαλώτους Έλληνες [...] τους
µεταφερθέντος εκ Πελοποννήσου εις Αίγυ-πτον [...]. (Επίσης) υπόσχεται να στείλη όσον
τάχιστα όλα τα υπό την εξουσίαν του πολεµικά και φορτηγά πλοία, διά να υπάγουν εις το
Νεόκαστρον (Ναβαρίνο) να λάβουν τα αιγυπτιακά στρατεύµατα, τα οποία θέλουν αναχωρήσει
ολοτελώς εκ Πελοποννήσου όσον τάχιστα [...]».
7. Πρωτόκολλο του Λονδίνου (19 Ιουλίου 1828).
Υπογράφτηκε από τους εκπροσώπους των τριών ∆υνάµεων (Μ. Βρετανία, Γαλλία και Ρωσία)
και προέβλεπε ανάµεσα στα άλλα και τα παρακάτω:
«[...] Να σταλή όσον τάχος εις την Πελοπόννησον σώµα στρατιωτικόν, διά να πολιορκήση
αυστηρώς το στράτευµα του Ιµπραήµ. Να προσκληθή η A.M. ο βασιλεύς της Γαλλίας να
αναλάβη µόνος την εκτέλεσιν του µέτρου τούτου εξ ονόµατος των τριών Αυλών (αποστολή
του στρατηγού Μεζόν µε 19.000 άντρες). Να λάβουν οδηγίας τα γαλλικά στρατεύµατα να
αναχωρήσουν από την Πελοπόννησον, άµα επιβιβασθή εις τα πλοία ο στρατός του Ιµπραήµ
πασά».
8. Πρωτόκολλο του Λονδίνου (4/16 Νοεµβρίου 1828).
Οι ∆υνάµεις δεσµεύτηκαν ότι το αυτόνοµο ελληνικό κράτος που θα δηµιουργούνταν θα είχε
περιορισµένη έκταση.
«Η Πελοπόννησος, αι παρακείµενοι νήσοι και αι κοινώς καλούµενοι Κυκλάδες, να τεθώσιν
υπό την προσωρινήν εγγύησιν των τριών Αυλών, έως ότου να αποφασισθή οριστικώς η τύχη
της Ελλάδος µε την συγκατάθεσιν της Πύλης [...]».
9. Πρωτόκολλο του Λονδίνου (22 Μαρτίου 1829).
Η συνδιάσκεψη του Λονδίνου ενσωµάτωσε σε πρωτόκολλο τις προτάσεις των εκπροσώπων
των ∆υνάµεων στην Ελλάδα (Υπόµνηµα του Πόρου, 9 ∆εκεµβρίου 1828). Έτσι, προτεινόταν
η δηµιουργία αυτόνοµου κράτους, το οποίο θα ήταν φόρου υποτελές στο σουλτάνο (1.500.000
γρόσια ετήσιος φόρος υποτέλειας), θα κυβερνιόνταν από κληρονοµικό µονάρχη και τα βόρεια
σύνορά του θα καθορίζονταν από τη γραµµή Αµβρακικού-Παγασητικού. Ωστόσο, δεν θα
περιλάµβανε στα όριά του την Κρήτη και τη Σάµο (όπως πρότεινε το Υπόµνηµα του Πόρου).
10. Συνθήκη της Αδριανούπολης ανάµεσα στην Τουρκία και τη νικήτρια του πολέµου Ρωσία
(14 Σεπτεµβρίου 1829).
«[...] Άρθρον 10. Οµολογούσα η Υψηλή Πόρτα την τελείαν Αυτής συγκατάθεσιν εις τα
ωρισµένα εν τη του Λονδίνου συνθήκη (6 Ιουλίου 1827) συναποδέχεται και την πράξιν της
22ας Μαρτίου 1829, εκ συµφώνου µεταξύ των αυτών τούτων ∆υνάµεων [...]. Ευθύς µετά την
συναλλαγήν των επικυρώσεων της παρούσης περί ειρήνης συνθήκης η Υψηλή Πόρτα θέλει
διορίσει πληρεξουσίους διά να συµφωνήσωσι µετά των ∆υνάµεων περί της εκπληρώσεως των
ειρηµένων ορισµών και συµβιβασµών».
11. Πρωτόκολλο περί ανεξαρτησίας της Ελλάδος (22 Φεβρουαρίου/3 Φεβρουαρίου 1830).
Οι πληρεξούσιοι της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, Άµπερντιν,
Μοντµορανσί-Λαβάλ, Λιέβεν συµφώνησαν τα παρακάτω:
«[...] Άρθρον 1
Η Ελλάς θέλει σχηµατίσει εν κράτος ανεξάρτητον, και θέλει χαίρει όλα τα δίκαια πολιτικά,
διοικητικά, και εµπορικά τα προσπεφυκότα εις εντελή ανεξαρτησία.
Άρθρον 2
Κατά λόγον αυτών των εις το νέον κράτος παρεχοµένων πλεονεκτηµάτων, και προς
συγκατάνευσιν εις την καθ’ ην εξέφρασεν έφεσιν η Πόρτα περί της ελαττώσεως των υπό του
Πρωτοκόλλου της 22ας Μαρτίου τεθέντων ορίων, η διοριστική γραµµή των συνόρων της
Ελλάδος, αρξαµένη από τας εκβολάς του Ασπροποτάµου (Αχελώου ποταµού), θέλει ανατρέξει
τον ποταµόν αυτόν έως κατέναντι της λίµνης του Αγγελοκάστρου, και διασχίσασα τόσον
αυτήν την λίµνην όσον και τας του Βραχωρίου (Αγρίνιο-Λυσιµαχία και Τριχωνίδα), και της
Σαυροβίτσας, θέλει καταλήξει εις το όρος Αρτοτίνα (Βαρδούσια), εξ ου θέλει ακολουθήσει
την κορυφήν του όρους Οξυά, την κοιλάδαν της Κοτούρης, και την κορυφήν του όρους Οίτης
έως τον κόλπον του Ζητουνίου (Λαµίας), εις τον οποίον θέλει καταντήσει προς τας εκβολάς
του Σπερχειού [...]. Θέλουσι ανήκει ωσαύτως εις την Ελλάδα η νήσος Εύβοια ολόκληρος, αι
∆αιµονόνησοι, η νήσος Σκύρος και αι νήσοι αι εγνωσµένοι το αρχαίον υπό το όνοµα
Κυκλάδες, συµπεριλαµβανοµένης και της νήσου Αµοργού [...].
Άρθρον 3
- 210 -
Η Ελληνική Κυβέρνησις θέλει είναι µοναρχική και κληρονοµική κατά τάξιν πρωτοτοκίας.
Θέλει εµπιστευθή εις έναν Ηγεµόνα, όστις δεν θέλει είναι δυνατόν να εκλεχθή µεταξύ των
οικογενειών των βασιλευουσών εις τας Επικρατείας τας υπογραψάσας την συνθήκην της 6ης
Ιουλίου 1827, και θέλει φέρει τον τίτλον Ηγεµών Κυριάρχης της Ελλάδος [...]. (Τον Απρίλιο
του 1830 οι ∆υνάµεις επέλεξαν για τον ελληνικό θρόνο τον πρίγκιπα Λεοπόλδο του Σαξ
Κόµπουργκ, ο οποίος ένα µήνα αργότερα αποποιήθηκε το θρόνο).
12. Πρωτόκολλο του Λονδίνου (14/26 Σεπτεµβρίου 1831).
Αναγνωριζόταν ότι η συνοριακή γραµµή του πρωτοκόλλου της 3ης Φεβρουαρίου 1830 είχε
πολλά και σηµαντικά ελαττώµατα, που δεν παρείχαν εγγύηση αµοιβαίας ασφάλειας στις δύο
χώρες. Για αυτό η συνδιάσκεψη υποδείκνυε στην Τουρκία να αποδεχτεί τα σύνορα του
πρωτοκόλλου της 22ας Μαρτίου 1829.
13. Πρωτόκολλο του Λονδίνου (13 Φεβρουαρίου 1832).
Η Συνδιάσκεψη των εκπροσώπων των ∆υνάµεων πρότεινε τον Όθωνα, δευτερότοκο γιο του
βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α΄, για τον ελληνικό θρόνο.
«[...] Ότι κατά την κοινήν Αυτών γνώµην, η άριστη εκλογή, ην δύναται να κάµωσιν, ήθελεν
είσθαι η Α.Β.Υ. του Πρίγκηπος Όθωνος της Βαυαρίας, δευτεροτόκου υιού της A.M. του
Βασιλέως της Βαυαρίας. Πρίγκηπος όστις εις τας παρούσας περιστάσεις τους φαίνεται
συγκεντρώνων τας επιθυµητάς ιδιότητας υπέρ πάντα υποψήφιον [...]».
14. Σύµβαση του Λονδίνου (7 Μαΐου 1832).
Με τη σύµβαση αυτή, την οποία υπέγραψαν οι πληρεξούσιοι των τριών ∆υνάµεων, η Ελλάδα
έγινε ανεξάρτητο και µοναρχικό κράτος µε κληρονοµικό ηγεµόνα τον Όθωνα της Βαυαρίας.
Τα σύνορά της, επίσης, θα καθορίζονταν µε νέα συνθήκη από τις ∆υνάµεις σε συνεργασία µε
τις δύο ενδιαφερόµενες χώρες.
15. Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης (9/21 Ιουλίου 1832).
«[...] Γνωστοποιήσαντες προς την Υψηλήν Οθωµανικήν Πύλην τας µεταβολάς, αίτινες
απαιτείται να γίνωσιν ως προς τα όρια της Ελλάδος, και κοινοποιήσαντες αυτή το
αντικείµενον των οδηγιών και της πληρεξουσιότητος, δι’ ων εφωδιάσθησαν διά να της
προτείνωσι την οριστικήν οροθέτησιν, υπό την αίρεσιν του να συµψηφισθή δι’ ευλόγου
αποζηµιώσεως η εντεύθεν προκύψασα ζηµία. [...] Συνεφωνήθη ότι:
Άρθρον 1
Καθόσον αφορά την προς ανατολάς οροθέτησιν, το άκρον σηµείον της διαχωρίσεως των δύο
επικρατειών θέλει προσδιορισθή εις τας εκβολάς του παρά το χωρίον Γραδίτζαν ρέοντος
µικρού ποταµού. Το όριον θέλει ανατρέχει µετά του ποταµίου τούτου µέχρι των πηγών αυτού,
και ακολουθεί έπειτα την σειράν του όρους Όθρυος, αφιεµένης εις την Ελλάδα της διόδου του
Χλωµού, χωρίς να υπερβαίνη την ράχιν της σειράς ταύτης. Εκείθεν θέλει ακολουθήσει προς
δυσµάς την ράχιν της αυτής σειράς καθ’ όλην αυτής την έκτασιν, ιδίως έως εις το Βαριµπόπι,
διά να φτάση ούτως εις την κορυφήν του Τυµφρηστού (Βελούχι), εξ ης διακλαδούνται αι τρεις
µεγάλαι σειραί των ορέων του τόπου τούτου. Εκ της κορυφής ταύτης, η γραµµή θέλει
εκτείνεται, όσον ένεστι, συµφώνως µε τας µυστικάς του τόπου εξοχάς ανάµεσον της κοιλάδας
του Αχελώου έως του κόλπου της Άρτης, και λήγει µεταξύ Κοπραίνης και Μενιδίου επί του
κόλπου τούτου, εις τρόπον ώστε εν πάση περιπτώσει η γέφυρα Τατάρνης, και η δίοδος του
πύργου της Μακρυνόρους θέλουσι περιλαµβάνεσθαι εντός των ορίων της Ελλάδος, η δε
γέφυρα του Κόρακος και αι αλικαί Κοπραίνης θέλουσι µείνει εις την Οθωµανικήν Πύλην.
Τοιουτοτρόπως η παραλία του κόλπου της Άρτης προς άρκτον και προς δυσµάς του σηµείου,
όπου το όριον βρέχεται υπό των υδάτων αυτού, θέλει µείνει εις το Οθωµανικόν Κράτος, η δε
παραλία του κόλπου τούτου προς µεσηµβρίαν και προς δυσµάς της γραµµής προσδιορίζεται
εις το Ελληνικόν Κράτος, εκτός του φρουρίου Πούντας, όπερ θέλει και εις το εξής ανήκει εις
την Πύλην, µε περιφέρειαν τόπου ούτε ελάσσονα ηµισείας, ούτε µείζονα µιας ώρας. Επειδή
δε, εκ σεβασµού διά την εξ ονόµατος της Αυτού Γαληνότητος εκφρασθείσαν ευχήν περί του
κατά τα αριστερά του Σπερχειού κειµένου µέρους της επαρχίας Ζητουνίου, οι Αντιπρόσωποι
συγκατετέθησαν να υποβάλωσι τα περί τούτου εις το εν Λονδίνω συµβούλιον, επί τω ρητώ
όρω ότι δεν θέλει προκύψει εντεύθεν ουδεµία αργοπορία εις τον προσδιορισµόν και την
εκτέλεσιν των συνεπειών του συµβιβασµού, ανάγκη πάσα να προνοήσωσιν ενταύθα περί της
τυχαίας περιπτώσεως, καθ’ ην το τµήµα τούτο της περιφερείας του Ζητουνίου ήθελε µείνει εις
το Οθωµανικόν Κράτος. Εν τη υποθέσει ταύτη, το προς Ανατολάς όριον θέλει άρχεται από
- 211 -
των εκβολών του Σπερχειού.

Άρθρον 2
Καθ’ όσον αφορά την αποζηµίωσιν, αύτη ορίζεται εις τεσσαράκοντα εκατοµµύρια τουρκικών
γροσιών διά την περίπτωσιν, καθ’ ην τα προς αριστερά του Σπερχειού ποταµού κείµενα µέρη
της επαρχίας Ζητουνίου προσδιορισθώσι, δι’ αποφάσεως του εν Λονδίνω Συµβουλίου, υπέρ
του Ελληνικού Κράτους.
Αν τουναντίον, συνεπεία της αποφάσεως του εν Λονδίνω Συµβουλίου, τα µέρη ταύτα της
επαρχίας Ζητουνίου εξακολουθήσωσι ν’ ανήκωσιν εις το Οθωµανικόν Κράτος, η εις την
Οθωµανικήν Πύλην αποδοτέα αποζηµίωσις προσδιορίζεται εις τριάκοντα εκατοµµύρια
τουρκικών γροσίων [...]».
16. Πρωτόκολλο Συνδιάσκεψης του Λονδίνου (18/30 Αυγούστου 1832).
«[...] Θεωρούντες ότι ο από 9/21 Ιουλίου ε.έ. εν Κωνσταντινουπόλει γενόµενος συµβιβασµός
παρήχθη εκ των διαπραγµατεύσεων, δι’ ων εσκοπεύετο να προσδιορισθή µεταξύ του
Οθωµανικού Κράτους και του αρτιπαγούς Ελληνικού όριον παρέχον εις εκάτερα πλήρη, όσον
ένεστιν, ασφάλειαν, ότι η Οθωµανική Πόρτα παρεδέχθη ολοσχερώς την αρχήν ταύτην, ότι η
εν τω από 9/21 Ιουλίου ε.έ. εν Κωνσταντινουπόλει συµβιβασµώ σηµειούµενη δευτέρα
γραµµή, αντί να υπόσχεται την αµοιβαίαν ταύτην ασφάλειαν, ήθελε τουναντίον επαγάγει (καθ’
ας το εν Λονδίνω Συµβούλιον έχει πληροφορίας) τοιαύτην αµοιβαίας κατοχής κατάστασιν, εξ
ης αναγκαίως θέλουσι παραχθή συγκρούσεις και ταραχαί, ότι δι’ αυτούς, τέλος, τους λόγους η
προµνησθείσα δευτέρα γραµµή δεν ήθελεν ανταποκρίνεται εις τον σκοπόν των µετά της
Οθωµανικής Πύλης επιχειρηθεισών διαπραγµατεύσεων, ουδ’ ικανοποιήσει τα συµφέροντα της
Τουρκίας και της Ελλάδος, άτινα δι’ αυτών επρόκειτο ν’ ασφαλισθώσιν αµοιβαίως. Οι
πληρεξούσιοι των τριών Αυλών, δυνάµει της ανατεθείσης αυτοίς εξουσίας, παραδέχονται
παµψηφεί την εν τω από 9/21 Ιουλίου ε.έ. γενοµένω εν Κωνσταντινουπόλει συµβιβασµώ
πρώτην οροθετικήν γραµµήν, και κηρύττουσιν τούτο ως συνωµολογηµένον και αµετακλήτως
αποφασισθέν [...]».
ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ: Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης ψηφίστηκαν
από τις τρεις Εθνοσυνελεύσεις τρία συντάγµατα, της Επιδαύρου το 1822, του Άστρους το
1823 και της Τροιζήνας το 1827.
Η Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου συνήλθε στις 20 ∆εκεµβρίου του 1821.
Οι πληρεξούσιοι της Α΄ Εθνοσυνέλευσης δεν εξελέγησαν µε βάση κάποιον εκλογικό νόµο
ούτε µε κάποιο ενιαίο σύστηµα. Κάτι τέτοιο, όπως είναι φυσικό, δεν ήταν δυνατό να γίνει στις
συνθήκες που επικρατούσαν, γι’ αυτό και εκπροσωπούσε κυρίως τα ηγετικά στελέχη της
προεπαναστατικής ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή τους προεστούς. Παρ’ όλα αυτά, θεωρείται
ότι αντιπροσώπευε νόµιµα όλο τον ελληνικό λαό.
Στο προοίµιο του Συντάγµατος της Επιδαύρου διακηρυσσόταν η ανεξαρτησία του έθνους και
δικαιολογούνταν η Επανάσταση.
«Το Ελληνικόν Έθνος το υπό φρικώδη Οθωµανικήν δυναστείαν, µη δυνάµενον να φέρη τον
βαρύτατον και απαραδειγµάτιστον ζυγόν της τυραννίας και αποσείσαν αυτόν µε µεγάλας
θυσίας, κηρύττει σήµερον διά των Νοµίµων Παραστατών του εις Εθνικήν συνηγµένων
Συνέλευσιν ενώπιον Θεού και ανθρώπων την πολιτικήν αυτού Ύπαρξιν και Ανεξαρτησίαν».
Το σύνταγµα αυτό θεσµοθετούσε τη νέα εθνική εξουσία εγκαθιδρύοντας από την αρχή το
αντιπροσωπευτικό σύστηµα.
Το πολίτευµα που θέσπιζε το Σύνταγµα της Επιδαύρου χαρακτηρίστηκε «Προσωρινό», για να
µη δηµιουργηθεί κλίµα δυσπιστίας στα µέλη της Ιεράς Συµµαχίας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον
παρουσιάζουν τα παρακάτω άρθρα και οι διατάξεις που είναι επηρεασµένα από τα γαλλικά
συντάγµατα του 1793 και του 1795 και από τις διακηρύξεις τους, καθώς και από την
Αµερικανική ∆ιακήρυξη της Ανεξαρτησίας (1776) και το Αµερικανικό Σύνταγµα (1787):
Τµήµα Α΄
Περί θρησκείας.
Παρ. α΄. Η επικρατούσα θρησκεία εις την Ελληνικήν επικράτειαν είναι η της Ανατολικής
Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας, ανέχεται όµως η ∆ιοίκησις της Ελλάδος πάσαν άλλην
θρησκείαν, και αι τελεταί και ιεροπραγίαι εκάστης αυτών εκτελούνται ακωλύτως.
Τµήµα Β΄
Περί των Γενικών ∆ικαιωµάτων, των κατοίκων της Επικρατείας της Ελλάδος.
- 212 -
Παρ. β΄. Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν,
εισίν Έλληνες, και απολαµβάνουσι άνευ τινός διαφοράς όλων των πολιτικών δικαιωµάτων.
Παρ. γ΄. Όλοι οι Έλληνες εισίν όµοιοι ενώπιον των νόµων άνευ τινός εξαιρέσεως ή βαθµού ή
αξιώµατος.
Παρ. δ΄. Όσοι έξωθεν ελθόντες κατοικήσωσιν ή παροικήσωσιν εις την Επικράτειαν της
Ελλάδος, εισίν όµοιοι µε τους αυτόχθονας κατοίκους ενώπιον των Νόµων.
Παρ. ε΄. Η ∆ιοίκησις θέλει φροντίσει να εκδώση προσεχώς νόµον περί πολιτογραφήσεως των
ξένων, όσοι έχουσι την επιθυµίαν να γίνω-σι Έλληνες.
Παρ. στ΄. Όλοι οι Έλληνες εις όλα τα αξιώµατα και τιµάς έχουσι το αυτό δικαίωµα, δοτήρ δε
τούτων µόνη η αξιότης εκάστου.
Παρ. ζ΄. Η ιδιοκτησία, τιµή και ασφάλεια εκάστου των Ελλήνων είναι υπό την προστασίαν
των νόµων.
Παρ. η΄. Όλαι αι εισπράξεις πρέπει να διανέµωνται δικαίως εις όλας τας τάξεις και κλάσεις
των κατοίκων, καθ’ όλην την έκτασιν της Ελληνικής Επικρατείας, καµµία δε είσπραξις δεν
γίνεται άνευ προεκδοθέντος Νόµου.
Τµήµα Γ΄
Περί Σχηµατισµού ∆ιοικήσεως.
Παρ. θ΄. Η ∆ιοίκησις σύγκειται εκ δύο σωµάτων, Βουλευτικού και Εκτελεστικού.
Παρ. ια΄. Το Βουλευτικόν σύγκειται εκ πληρεξουσίων εκλελεγµένων Παραστατών των
διαφόρων µερών της Ελλάδος.
Παρ. ιδ΄. Οι Παραστάται πρέπει να ήναι Έλληνες.
Παρ. κ΄. Το Εκτελεστικόν σώµα σύγκειται εκ πέντε µελών, εκλεγοµένων εκτός των µελών του
Βουλευτικού, υπό Συνελεύσεως επίτηδες αθροιζόµενης κατά τον περί τούτου ιδιαίτερον
Νόµον.
Τµήµα Ζ΄
Περί των καθηκόντων του Εκτελεστικού Σώµατος.
Παρ. νδ΄. Το εκτελεστικόν σώµα είναι απαραβίαστον ολικώς θεωρούµενον.
Τµήµα Θ΄.
Περί του ∆ικαστικού.
Παρ. πζ΄. Το ∆ικαστικόν είναι ανεξάρτητον από τας αλλάς δύο δυνάµεις, την Εκτελεστικήν
και Βουλευτικήν.
Η Β΄ Εθνοσυνέλευση, που συνήλθε στο Άστρος της Κυνουρίας στις 29 Μαρτίου του 1823,
αποφάσισε να προβεί σε αναθεώρηση ορισµένων διατάξεων του Συντάγµατος της Επιδαύρου,
το οποίο ονοµάστηκε «Νόµος της Επιδαύρου». Όµως οι θεµελιώδεις αρχές του δεν θίχθηκαν,
ενώ οι διατάξεις οι σχετικές µε τα ατοµικά δικαιώµατα ενισχύθηκαν και διευρύνθηκαν.
Επίσης, αναθεωρήθηκαν ορισµένες διατάξεις σχετικά µε τα δικαιώµατα της εκτελεστικής
εξουσίας.
Η Γ΄ Εθνοσυνέλευση πραγµατοποιήθηκε στην Επίδαυρο από τις 6 Απριλίου έως τις 16
Απριλίου 1826. Η Γ΄ (Συντακτική) Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας ψήφισε το Μάιο του 1827
το οµώνυµο Σύνταγµα της Τροιζήνας.
Το Σύνταγµα αυτό απεικονίζει ένα πολίτευµα ιδιαίτερα δηµοκρατικό, εµπνευσµένο από τις
φιλελεύθερες και δηµοκρατικές ιδέες της εποχής. Μάλιστα, θεωρείται το πιο προοδευτικό όχι
µόνο από τα δύο προηγούµενα συντάγµατα, αλλά και από τα τότε ισχύοντα στις χώρες της
Ευρώπης.
Σύµφωνα µε αυτό, καθιερωνόταν ρητά η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, καθώς στο άρθρο 5
οριζόταν ότι «η κυριαρχία ενυπάρχει εις το Έθνος, πάσα εξουσία πηγάζει εξ αυτού και
υπάρχει υπέρ αυτού». Επίσης καθοριζόταν η πλήρης διάκριση των τριών εξουσιών και
θεσµοθετήθηκαν οι ατοµικές ελευθερίες των Ελλήνων.
Στις 3 Απριλίου του 1827 η Εθνοσυνέλευση εξέλεξε ως κυβερνήτη, δηλαδή «πρόεδρο» της
χώρας, τον Ιωάννη Καποδίστρια. Η θητεία του είχε διάρκεια επτά ετών και οι αρµοδιότητες
του ήταν σαφείς.
Η ισχύς του Συντάγµατος αυτού ανεστάλη από τη συνέλευση λίγους µήνες µετά την ψήφισή
του, έπειτα από έντονη πίεση που άσκησε ο Ιωάννης Καποδίστριας.
Όµως η επιρροή του υπήρξε εµφανής στα επόµενα συντάγµατα, αλλά και στην εξέλιξη του
πολιτικού βίου της χώρας, ιδιαίτερα µετά την Επανάσταση του 1862. Μέσα στο κλίµα
- 213 -
πολιτικής και κοινωνικής αστάθειας που επικράτησε µετά τη δολοφονία του Καποδίστρια,
συνήλθε αρχικά στο Άργος (5 ∆εκεµβρίου) και κατόπιν στο Ναύπλιο η Ε΄ Εθνοσυνέλευση, η
οποία στις 15 Μαρτίου του 1832 ψήφισε το καλούµενο «Ηγεµονικό Πολιτικό Σύνταγµα της
Ελλάδος», σύµφωνα µε το οποίο η «Ελληνική επικράτεια είναι ηγεµονία διαδοχική,
συνταγµατική και κοινοβουλευτική, ενεργουµένου του πολιτικού κράτους αντιπροσωπευτικώς
υπέρ του Έθνους υπό διαφόρων Αρχών» (αρθρ. 53). Το Σύνταγµα αυτό καθιέρωνε ως
πολίτευµα της χώρας τη συνταγµατική µοναρχία. Ειδικότερα, η µεν «νοµοθετική εξουσία
ενεργείται κοινώς υπό του ηγεµόνος, υπό της Γερουσίας και υπό της Βουλής των
αντιπροσώπων του λαού», η δε «εκτελεστική εξουσία ανήκει εις ένα µόνον διαδοχικόν
ηγεµόνα του Έθνους, την οποίαν ενεργεί διά διαφόρων υπουργών» (άρθρα 58 και 59). Το
Σύνταγµα του 1832 δεν εφαρµόστηκε ποτέ.
ΤΖΑΒΕΛΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Επώνυµο µιας από τις πιο σηµαντικές οικογένειες του Σουλίου,
από τους κόλπους της οποίας βγήκαν πολλοί αγωνιστές της ελευθερίας. ∆ιαδραµάτισαν
σπουδαίο ρόλο στις πολεµικές επιχειρήσεις στο Σούλι (πολλοί έπειτα από αυτά τα γεγονότα
κατέφυγαν στην Κέρκυρα) και στην ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου στο διάστηµα 1820-1822.
Αργότερα υπό την ηγεσία του Καραϊσκάκη συνέχισαν τη δράση τους στη νοτιότερη Ελλάδα
και στην Αττική, όπου σκοτώθηκαν πολλοί.
ΤΖΑΒΕΛΑΣ ΚΙΤΣΟΣ: Ηγετική µορφή της Ελληνικής Επανάστασης. Γεννήθηκε στο Σούλι
το 1800. Το 1822 πήρε µέρος στην πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου και σε άλλες µάχες, µε
τον Μάρκο Μπότσαρη και στη συνέχεια µε τον Καραϊσκάκη. ∆ιακρίθηκε σε µάχες εναντίον
του Ιµπραήµ (1825) και τον Αύγουστο του 1825 µπήκε στο πολιορκούµενο Μεσολόγγι.
Μετά την πτώση του Μεσολογγίου εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο. Πολέµησε στην Αττική και
µετά την άφιξη του Καποδίστρια συµµετείχε στην εκκαθάριση της Ρούµελης από τους
Τούρκους.
Το 1828, ύστερα από πολλές συγκρούσεις µε τους Τούρκους, κατόρθωσε να απελευθερώσει
ένα µεγάλο τµήµα της κεντρικής Στερεάς Ελλάδας.
Το 1829 πήρε µέρος στην εκστρατεία για την κατάληψη του Αντιρρίου, της Ναυπάκτου και
του Μεσολογγίου.
Έντονη ήταν η παρουσία του στην πολιτική την περίοδο της βασιλείας του Όθωνα. ∆ιατέλεσε
υπουργός Στρατιωτικών το 1844 και το 1849.
Μετά το θάνατο του Ιωάννη Κωλέττη ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας (1847-1848).
Εκλέχθηκε γερουσιαστής και το 1854 έλαβε µέρος στην εξέγερση των αλύτρωτων περιοχών.
Πέθανε στην Αθήνα το 1855 από τη λύπη του για την αποτυχία του εγχειρήµατος.
ΤΟΜΠΑΖΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ: Πρόκριτος της Ύδρας (Ύδρα, 1784-1831), ναυµάχος της
Ελληνικής Επανάστασης και αρµοστής της Κρήτης (1823-1824). Από µικρός ασχολήθηκε µε
το ναυτικό επάγγελµα. Αντιτάχτηκε στον ξεσηκωµό της Ύδρας, αλλά στη συνέχεια πήρε
ενεργό µέρος στις πολεµικές επιχειρήσεις.
Μια από τις σηµαντικότερες στιγµές του ήταν η συµµετοχή του στη ναυµαχία της Πάτρας. Ως
πληρεξούσιος των Υδραίων πήρε µέρος στις Εθνοσυνελεύσεις της Επιδαύρου (1822) και του
Άστρους (1823). Το 1823 διορίστηκε αρµοστής της Κρήτης έπειτα από πρόταση των
Κρητικών. Η παρουσία του αναζωογόνησε την Κρητική Επανάσταση και εξοµάλυνε τις
αντιθέσεις των Σφακιανών µε τους άλλους Κρητικούς οπλαρχηγούς. Όµως δεν µπόρεσε να
εξαλείψει τις εσωτερικές αντιθέσεις, ενώ η αποβίβαση µεγάλων τουρκοαιγυπτιακών δυνάµεων
καθιστούσε προβληµατική την εξέλιξη της Επανάστασης, αφού δεν κατάφερε να πείσει τους
οπλαρχηγούς να πειθαρχήσουν. Το 1824 επέστρεψε στην Ελλάδα. Πήρε µέρος στην
επιχείρηση των Ψαρών και στη ναυµαχία του Γέροντα (1824).
Το 1825 συµµετείχε στη ναυτική εκστρατεία της Αλεξάνδρειας. Μετά την άφιξη του
Καποδίστρια διορίστηκε «διευθυντής των ναυτικών υποθέσεων» και το 1829 εκλέχτηκε
πληρεξούσιος της ∆΄ Εθνοσυνέλευσης και γερουσιαστής.
ΤΟΜΠΑΖΗΣ ΙΑΚΩΒΟΣ (ΓΙΑΚΟΥΜΑΚΗΣ): Φιλικός, ναύαρχος της ναυτικής µοίρας της
Ύδρας (Ύδρα, 1722-1829). Από την εφηβική του ηλικία ασχολήθηκε µε τη ναυτιλία και
γρήγορα έγινε πλοιοκτήτης. Το 1818 µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και ανέπτυξε σηµαντική
δραστηριότητα για την προετοιµασία της Επανάστασης, για τις ανάγκες της οποίας διέθεσε τα
πλοία του. Έλαβε µέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις στη Χίο και στο βορειοανατολικό Αιγαίο.
Επειδή τα ισχυρά τουρκικά πλοία δεν ήταν εύκολο να αντιµετωπιστούν, αποφασίστηκε η
- 214 -
χρήση πυρπολικών. Λέγεται µάλιστα ότι είναι ο πρώτος που πρότεινε τη χρήση αυτών των
πλοίων. ∆ιηύθυνε την επιχείρηση πυρπόλησης ενός τουρκικού δίκροτου στην Ερεσό από τον
Παπανικολή - ένα από τα λαµπρότερα κατορθώµατα του ελληνικού ναυτικού το 1821.
Ανέπτυξε δράση στη θαλάσσια περιοχή της Σάµου, καθώς και στις νότιες και δυτικές
πελοποννησιακές ακτές.
ΤΟΠΙΚΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ: Οι πρώτες επιτυχίες της Επανάστασης έκαναν αισθητή την
ανάγκη να υπάρξουν κέντρα εξουσίας, στην αρχή τοπικά και στη συνέχεια περιφερειακά και
κεντρικά, που θα κατεύθυναν και θα διοργάνωναν τη διεξαγωγή του αγώνα. Τα πιο σηµαντικά
τοπικά συµβούλια που συγκροτήθηκαν ήταν τα εξής:
Μεσσηνιακή Γερουσία ή Μεσσηνιακή Σύγκλητος.
Ήταν η πρώτη πολιτική αρχή που συστάθηκε στην επαναστατηµένη Ελλάδα αµέσως µετά την
κατάληψη της Καλαµάτας, στις 23 Μαρτίου 1821. Τα µέλη της ήταν ως επί το πλείστον
πρόκριτοι - µε βεβαιότητα αναφέρεται ο Πετρόµπεης Μαυροµιχάλης ως ένα από αυτά.
Αχαϊκόν ∆ιευθυντήριον.
Αποτέλεσε την πρώτη επαναστατική αρχή της Αχαΐας. Μέλη της ήταν πρόκριτοι της περιοχής
(Ανδ. Ζαΐµης, Ανδ. Λόντος, Ιωάννης Παπαδιαµαντόπουλος κ.ά.), µε επικεφαλής το
µητροπολίτη Παλαιών Πατρών Γερµανό. Ο τοπικός αυτός οργανισµός, όπως και η
Μεσσηνιακή Γερουσία, γνωστοποίησε µε προκηρύξεις στους Ευρωπαίους την ύπαρξή του και
τις αποφάσεις του. Στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης συγκροτήθηκαν επίσης τοπικοί
οργανισµοί µε πιο διευρυµένη δικαιοδοσία, των οποίων η ισχύς έπαυσε µε την ψήφιση των
πρώτων συνταγµάτων (1822-1823). Αυτοί οι οργανισµοί ήταν οι εξής: Α. Ο Οργανισµός της
Πελοποννησιακής Γερουσίας, ο οποίος προήλθε από τη συνέλευση των Καλτετζών (Μάιος
1821). Ασχολήθηκε µε διοικητικά και οικονοµικά θέµατα και ζητήµατα απονοµής της
δικαιοσύνης. Β. Ο Οργανισµός της ∆υτικής Χέρσου Ελλάδος, ο οποίος συστάθηκε το
Νοέµβριο του 1821 στο Μεσολόγγι από τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και είχε ως ανώτατη
αρχή τη Γερουσία. Γ. Η Νοµική ∆ιάταξις της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος, η οποία
συστάθηκε στα Σάλωνα (Νοέµβριο 1821) από τον Θεόδωρο Νέγρη και είχε ως ανώτατη αρχή
τον Άρειο Πάγο. Τα πολιτεύµατα αυτά, τα οποία ψηφίστηκαν από τοπικές συνελεύσεις
προκρίτων των επαρχιών, είχαν σκοπό την προσωρινή διοικητική και στρατιωτική οργάνωση.
Προέβλεπαν τη σύσταση Βουλής του Έθνους, στην οποία θα εντασσόταν η νοµοθετική
εξουσία και από την οποία θα εξαρτιόνταν οι τοπικές διοικήσεις. Αξιοσηµείωτο είναι το
γεγονός ότι τα πολιτεύµατα αυτά έκαναν λόγο για πολιτική αυτοδιάθεση και ατοµική
ελευθερία και φανέρωναν την επιθυµία του λαού να διαχειρίζονται τις τοπικές υποθέσεις
εκλεγµένοι άρχοντες.
ΤΡΙΠΟΛΙΤΣΑ, Η ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ: Κατά την έναρξη της Επανάστασης
η Τριπολιτσά αποτελούσε το σηµαντικότερο στρατιωτικό κέντρο της Πελοποννήσου και
γενικότερα της νότιας Ελλάδας. Γύρω της, λοιπόν, στήθηκαν τα ελληνικά στρατόπεδα (στην
Καρύταινα, στο Βαλτέτσι, στη Ζαράκοβα) και ο Κολοκοτρώνης µε τους άλλους
στρατιωτικούς ηγέτες προσπαθούσε να οργανώσει τους αγωνιστές και να συντονίσει τις
πολεµικές επιχειρήσεις µπροστά από την πόλη. Αποφασιστικής σηµασίας για την πολιορκία
της Τριπολιτσάς στάθηκε η νίκη στο Βαλτέτσι (12-13 Μαΐου 1821) εναντίον ισχυρής
τουρκικής δύναµης µε αρχηγό τον Μουσταφά πασά, η οποία είχε καταφτάσει από την Ήπειρο
για ενίσχυση. Μετά το γεγονός αυτό, καθώς και τη νίκη στα ∆ολιανά (18 Μαΐου 1821), ο
κλοιός άρχισε να σφίγγει γύρω από την πόλη. Τελικά, στις 23 Σεπτεµβρίου 1821, µετά την
πολύµηνη πολιορκία, η Τριπολιτσά περιήλθε στα χέρια των Ελλήνων. Το γεγονός αυτό
υπήρξε αποφασιστικής σηµασίας για την εδραίωση και την εξέλιξη της Επανάστασης, ενώ
τόνωσε και το ηθικό των αγωνιστών, οι οποίοι στη συνέχεια στράφηκαν προς άλλα φρούρια,
αφού η κυριότερη εστία αντίστασης των Τούρκων έπαψε να υφίσταται.
ΤΣΑΚΑΛΩΦ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: Ένας από τους τρεις ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας.
Γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1788.
Αναγκάστηκε να καταφύγει στη Ρωσία πριν τελειώσει τις σπουδές του. και από εκεί στο
Παρίσι, αφού προηγουµένως άλλαξε το επώνυµό του σε Τσακάλωφ.
Το 1813 επέστρεψε στη Ρωσία και συναντήθηκε στην Οδησσό µε τον Νικόλαο Σκουφά και
τον Εµµανουήλ Ξάνθο. Λίγο αργότερα, το 1814, ίδρυσαν από κοινού τη Φιλική Εταιρεία.
Όταν το 1821 ανέλαβε την ηγεσία ο Αλέξ. Υψηλάντης, ο Τσακάλωφ έσπευσε στη
- 215 -
Μολδοβλαχία από την Πίζα, όπου βρισκόταν, για να συµµετάσχει στον Αγώνα και συνόδεψε
τον ∆ηµ. Υψηλάντη στην Ελλάδα ως υπασπιστής του.
Η συµβολή του στην προετοιµασία του Αγώνα ήταν πολύ σηµαντική, αλλά δεν αναµείχθηκε
στα πολιτικά πράγµατα και δεν ανέλαβε διοικητικές ή άλλες θέσεις.
Μόνο µετά την άφιξη του Καποδίστρια διατέλεσε υπάλληλος του Γενικού Φροντιστηρίου και
πληρεξούσιος της Ηπείρου στη ∆΄ και στην Ε΄ Εθνοσυνέλευση του Άργους (1829 και 1832).
Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια εγκαταστάθηκε στη Μόσχα, όπου και πέθανε το 1851
χωρίς να αναµειχθεί έκτοτε καθόλου στα κοινά.
ΤΣΑΜΑ∆ΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: Ναυµάχος της Ελληνικής Επανάστασης. Γεννήθηκε στην
Ύδρα το 1774. Από µικρός ακολούθησε το ναυτικό επάγγελµα και µε την κήρυξη της
Επανάστασης µετέτρεψε το πλοίο του σε πολεµικό.
Το 1821 µε την υδραίικη ναυτική µοίρα έλαβε µέρος στις επιχειρήσεις του Αιγαίου και στον
Παγασητικό. Στα επόµενα χρόνια συµµετείχε σε όλες σχεδόν τις ναυτικές επιχειρήσεις στο
Αιγαίο, τα πελοποννησιακά παράλια και τον Κορινθιακό κόλπο.
Το 1825 κατέπλευσε στο Νεόκαστρο µε τρόφιµα και πολεµικό υλικό και κατόρθωσε να
εφοδιάσει το φρούριο που πολιορκούσε ο Ιµπραήµ. Όταν ο τελευταίος διέταξε γενική έφοδο
στη Σφακτηρία, όπου είχαν αποβιβαστεί 500 Έλληνες, ο Τσαµαδός που βρισκόταν στο νησί
βρήκε το θάνατο.
ΤΣΟΚΡΗΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: Οπλαρχηγός της Επανάστασης του 1821 (Άργος, 1796-1875).
Εργαζόταν στην Κωνσταντινούπολη ως έµπορος, αλλά µε την έκρηξη της Επανάστασης
µετέβη στην Ελλάδα και τάχθηκε υπό τις διαταγές του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Πήρε µέρος
στην πολιορκία του Ναυπλίου και σε µάχες εναντίον του ∆ράµαλη. Αξιοµνηµόνευτες
ενέργειές του ήταν η πυρπόληση του αργολικού κάµπου και η καταστροφή των
αποθηκευµένων σιτηρών της Αργολίδας.
Το διάστηµα 1825-1826 αγωνίστηκε εναντίον του Ιµπραήµ. Υπέρµαχος της πολιτικής
Καποδίστρια, µετά το θάνατό του εκτέλεσε χρέη προέδρου του έκτακτου στρατοδικείου και
καταδίκασε σε θάνατο τον Γεώργιο Μαυροµιχάλη.
Κατά την περίοδο της Αντιβασιλείας διώχθηκε και φυλακίστηκε. Στράφηκε κατά του Όθωνα,
αναµείχθηκε στη Ναυπλιακή Επανάσταση του 1862 και εξορίστηκε.
Ύστερα από την έξωση του Όθωνα επέστρεψε στην Ελλάδα και το 1864 έγινε υπασπιστής του
Γεωργίου Α΄.
ΤΣΟΡΤΣ ΣΕΡ ΡΙΤΣΑΡΝΤ: Βρετανός στρατιωτικός (1784-1873) και αρχιστράτηγος των
ελληνικών στρατιωτικών δυνάµεων ξηράς (1827). Εντάχθηκε στο βρετανικό πεζικό και έλαβε
µέρος στους Ναπολεόντειους Πολέµους.
Το 1809 συµµετείχε στην κατάληψη της Ζακύνθου, της Κεφαλλονιάς, της Ιθάκης και των
Κυθήρων, που βρίσκονταν υπό γαλλική κυριαρχία. Στη Ζάκυνθο ίδρυσε σύνταγµα ελαφρού
πεζικού, τέθηκε επικεφαλής του και το 1810 πήρε µέρος σε µάχες στη Λευκάδα, όπου και
τραυµατίστηκε σοβαρά.
Πρωτοστάτησε στην καταστολή των απελευθερωτικών κινηµάτων στη νότια Ιταλία και τη
Σικελία.
Το 1827 έφτασε στην Ερµιονίδα και έγινε δεκτός µε ενθουσιασµό από τους Έλληνες. Χωρίς
ιδιαίτερες στρατηγικές ικανότητες, συµφώνησε µε την άποψη του Κόχραν για κατά µέτωπο
επίθεση εναντίον του Κιουταχή, παρά την αντίθεση του Καραϊσκάκη, γεγονός που οδήγησε
στην πανωλεθρία των Ελλήνων στον Ανάλατο, στην παράδοση της Ακρόπολης στους εχθρούς
και στην καταστολή της επανάστασης στη Στερεά Ελλάδα.
Μετά τη ναυµαχία του Ναβαρίνου εκστράτευσε στη δυτική Στερεά Ελλάδα και κατόρθωσε να
συγκροτήσει στρατόπεδο στο ∆ραγαµέστο. Με την άφιξη του Καποδίστρια οι αρµοδιότητές
του περιορίστηκαν. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στις οποίες πήρε µέρος (Μεσολόγγι,
Αιτωλικό) κατέληξαν σε αποτυχία. Ο διορισµός του Αυγουστίνου Καποδίστρια ως
πληρεξούσιου τοποτηρητή του αδελφού του στη δυτική Στερεά Ελλάδα προκάλεσε τη
δυσαρέσκειά του, µε αποτέλεσµα να παραιτηθεί. Παρέµεινε όµως στην Ελλάδα,
εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου και πέθανε.
ΥΨΗΛΑΝΤΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Επώνυµο µιας από τις επιφανέστερες φαναριώτικες
οικογένειες, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον αγώνα της ανεξαρτησίας και από τον 11ο
αιώνα είχε σχέσεις µε τη βυζαντινή Αυλή. Στο β΄ µισό του 17ου αιώνα κάποια µέλη της
- 216 -
µετοίκησαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου ασχολήθηκαν µε το εµπόριο και εισχώρησαν

στους κύκλους των Φαναριωτών και στην οθωµανική διοίκηση, αναπτύσσοντας σηµαντική
δραστηριότητα στις Παρίστριες Ηγεµονίες.
ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΣ: Στρατιωτικός και επαναστάτης, ηγέτης της Φιλικής
Εταιρείας στην τελευταία της φάση και αρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης. Γεννήθηκε
στην Κωνσταντινούπολη το 1792. 'Ηταν πρωτότοκος γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη,
ανατράφηκε σε περιβάλλον που διαπνεόταν από έντονο πατριωτισµό και έλαβε εκλεκτή
µόρφωση.
Στην Πετρούπολη, όπου ακολούθησε τον πατέρα του, φοίτησε στη Σχολή Βασιλικών
Ακολούθων και στη συνέχεια υπηρέτησε στα σώµατα της αυτοκρατορικής φρουράς µε
διακρίσεις στα πεδία των µαχών. Το Μάρτιο του 1820 ο Εµµανουήλ Ξάνθος του πρόσφερε
στην Πετρούπολη την αρχηγία της Φιλικής Εταιρείας, την οποία αποδέχθηκε, αφού πρώτα
συµβουλεύτηκε τον Ιωάννη Καποδίστρια και αφού έγιναν δεκτοί από τον Ξάνθο οι όροι που
έθεσε. Με αρχηγό τον Υψηλάντη µπόρεσαν να υπερνικηθούν οι αµφιβολίες σχετικά µε την
«Ανώτατη Αρχή» και να αναπτερωθούν το ηθικό και ο ενθουσιασµός των στελεχών της. Με
ενθάρρυνση του Καποδίστρια αποφάσισε ότι έπρεπε να επισπευσθεί η προπαρασκευή της
Επανάστασης και τον Ιούνιο του 1820 εγκαταστάθηκε στην Οδησσό. Ενέκρινε το «Σχέδιο
Γενικό» της Επανάστασης, που είχαν συντάξει ο Παπαφλέσσας και ο Λεβέντης και προέβλεπε
εξέγερση των Σέρβων και των Μαυροβουνίων, επανάσταση της Μολδοβλαχίας και εµπρησµό
του τουρκικού στόλου στο ναύσταθµο της Κωνσταντινούπολης. Στην Ελλάδα η Επανάσταση
θα άρχιζε από την Πελοπόννησο, µόλις έφτανε εκεί ο Υψηλάντης. Τελικά όµως, για
διαφόρους λόγους, αποφασίστηκε η έναρξη της επανάστασης στη Μολδοβλαχία. Με την
κυκλοφορία της προκήρυξης του «Μάχου υπέρ πίστεως και Πατρίδος» ο Υψηλάντης κήρυξε
στο Ιάσιο στις 24 Φεβρουαρίου 1821 την έναρξη του ελληνικού απελευθερωτικού αγώνα.
Με επιστολή του προς τον αυτοκράτορα Αλέξανδρο υπέβαλε την παραίτησή του από το
ρωσικό στρατό, του γνωστοποιούσε ότι οι Έλληνες θα ξεσηκώνονταν εναντίον των Τούρκων
και ζήτησε την αρωγή του. Αµέσως µετά άρχισε τις προσπάθειες για τη δηµιουργία στρατού
και συγκρότησε τον Ιερό Λόχο. Κατέλαβε το Βουκουρέστι. Τον αποκήρυξε ο τσάρος
Αλέξανδρος Α΄ και αφορίστηκε από τον πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄. Ηττήθηκε στο ∆ραγατσάνι
από υπέρτερες τουρκικές δυνάµεις. Κατέφυγε στην Αυστρία, όπου και συνελήφθη. Παρέµεινε
φυλακισµένος µέχρι το 1827. Πέθανε στη Βιέννη ένα χρόνο µετά.
ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: Αδελφός του Αλέξανδρου Υψηλάντη και ηγετική µορφή της
Επανάστασης του 1821. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1793. Σπούδασε στην
Κωνσταντινούπολη, στις Παραδουνάβιες Ηγεµονίες και στο Παρίσι. Το 1818 µυήθηκε στη
Φιλική Εταιρεία.
Τον Ιούνιο του 1821 µετέβη στην Ελλάδα (Ύδρα) για να αναλάβει την ηγεσία του Αγώνα ως
πληρεξούσιος του αδερφού του. Άρχισε την οργανωτική του προσπάθεια από την Ύδρα και
συνέταξε την πρώτη του διακήρυξη, την οποία απηύθυνε προς τους «Οµογενείς
Φιλελεύθερους Έλληνες».
Από την Ύδρα πέρασε στο Άστρος. Εκεί στη συνάντηση που είχε µε ανώτερους κληρικούς και
µέλη της Πελοποννησιακής Γερουσίας δηµιουργήθηκαν τα πρώτα νέφη στις σχέσεις µε τους
προκρίτους εξαιτίας της συµπάθειας που έτρεφε για τον Παπαφλέσσα, τον Κολοκοτρώνη και
τον Αναγνωσταρά. Μετά την άρνηση των προκρίτων να δεχτούν τις προτάσεις της
Πελοποννησιακής Γερουσίας, εγκαταστάθηκε στα Τρίκορφα, από όπου διηύθυνε την
πολιορκία της Τριπολιτσάς. Στα Τρίκορφα οργάνωσε πολιτικό επιτελείο µε τον Νεόφυτο
Βάµβα και άλλους φιλικούς, ενώ συνεχιζόταν η κρίση στα πολιτικά πράγµατα. Το κλίµα
καχυποψίας ενισχύθηκε από ενέργειες του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου και του Θεόδωρου
Νέγρη. Στις 20 ∆εκεµβρίου 1821 άρχισε τις εργασίες της η Α΄ Εθνοσυνέλευση. Στις 15
Ιανουαρίου 1822 ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος εκλέχτηκε πρόεδρος του Εκτελεστικού
Σώµατος, ενώ ο ∆ηµήτριος Υψηλάντης πρόεδρος του Βουλευτικού.
Αν και τα δύο σώµατα ήταν τυπικά ισότιµα, τελικά η εξουσία περιήλθε στον Μαυροκορδάτο
και στους προκρίτους.
Τον Ιανουάριο του 1822 ο ∆ηµήτριος Υψηλάντης έσπευσε στο Άργος για να ενισχύσει το
φρούριο από τις επιθέσεις του ∆ράµαλη, ενέργεια για την οποία επικρίθηκε από του
αντιπάλους του.
- 217 -
Στη Β΄ Εθνοσυνέλευση τήρησε αρνητική στάση στις προσπάθειες των προκρίτων να

µονοπωλήσουν την εξουσία, ενώ κατά τη διάρκεια του Εµφυλίου µε το κύρος του
προσπάθησε να κατευνάσει τους αντιµαχόµενους.
∆ιακρίθηκε για τις στρατιωτικές του ικανότητες κατά την επίθεση του Ιµπραήµ εναντίον των
Μύλων του Άργους (1825).
Κορυφαία στιγµή του θεωρείται η στάση που κράτησε µετά την απόφαση της Γ΄
Εθνοσυνέλευσης να ζητήσει τη µεσίτευση της Αγγλίας για την κατάπαυση των εχθροπραξιών.
Στην επιστολή διαµαρτυρίας του η Εθνοσυνέλευση αντέδρασε αποφασίζοντας τον αποκλεισµό
του «από κάθε πολιτικό και στρατιωτικό υπούργηµα». Ωστόσο αποκαταστάθηκε αργότερα µε
την επανάληψη των εργασιών στην Τροιζήνα (1827). Όταν γινόταν η ανασύνταξη των
ενόπλων δυνάµεων από τον Ιωάννη Καποδίστρια, του ανατέθηκε η αρχηγία του στρατού της
ανατολικής Ελλάδας.
Τον Οκτώβριο του 1828 πραγµατοποίησε νικηφόρες επιχειρήσεις εναντίον των Τούρκων στη
Βοιωτία, ενώ το Σεπτέµβριο διηύθυνε την τελευταία µάχη του Αγώνα στην Πέτρα Βοιωτίας,
που έληξε µε θριαµβευτική νίκη των Ελλήνων.
Τα χρόνια µετά το τέλος της Επανάστασης ασχολήθηκε µόνο µε την πολιτική. Ανήκε σε
αυτούς που αντιπολιτεύονταν τον Καποδίστρια. Υπήρξε ίσως η πιο αγνή µορφή του Αγώνα
της ανεξαρτησίας. Πέθανε στις 5 Αυγούστου του 1832 στο Ναύπλιο.
ΦΑΒΙΕΡΟΣ ΚΑΡΟΛΟΣ: Γάλλος στρατιωτικός και φιλέλληνας που πρόσφερε τις υπηρεσίες
του στην Ελληνική Επανάσταση (1782-1855). ∆ιακρίθηκε σε πολλές στρατιωτικές αποστολές
και πολεµικές επιχειρήσεις της πατρίδας του.
Περιόδευσε στην Ευρώπη µε σκοπό τη στρατολόγηση φιλελλήνων και στα µέσα του 1825
δέχτηκε πρόσκληση της ελληνικής κυβέρνησης για την οργάνωση τακτικού στρατού στο
Ναύπλιο. Συνεργάστηκε µε τον Καραϊσκάκη εναντίον των Τούρκων στην Αττική, όµως η
έλλειψη συνεννόησης οδήγησε σε ήττα στο Χαϊδάρι. Πέτυχε τον ανεφοδιασµό των
πολιορκουµένων στην Ακρόπολη και έµεινε εγκλωβισµένος σε αυτή µέχρι την παράδοσή της.
Για την προσφορά του στη Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας πολιτογραφήθηκε Έλληνας. Ο
Φαβιέρος ήταν άνθρωπος της δράσης και χαρακτηριζόταν από αισθήµατα αφοσίωσης,
διαύγεια πνεύµατος, γενναιοφροσύνη, ελευθερία και τόλµη στην έκφραση των απόψεών του.
∆ιακρίθηκε επίσης για την εντιµότητα και την αφιλοκέρδειά του.
ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Κίνηµα που αναπτύχθηκε στον ευρωπαϊκό κυρίως χώρο, µε το οποίο
εκφράστηκαν τα συναισθήµατα συµπάθειας των Ευρωπαίων απέναντι στους
επαναστατηµένους Έλληνες. Πιο µαζικά εκδηλώθηκε στην Αγγλία, τη Γαλλία, την Ιταλία, τη
Γερµανία, την Πολωνία, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ακόµη και στην Αµερική. Η
στάση αυτή των Ευρωπαίων υπαγορεύτηκε από το θαυµασµό τους για τον αρχαίο ελληνικό
πολιτισµό, από τον αποτροπιασµό που προκάλεσαν οι βιαιοπραγίες των Τούρκων σε βάρος
του άµαχου πληθυσµού και βέβαια από την ιδεολογία του φιλελευθερισµού που ευνοούσε
κάθε επαναστατικό κίνηµα για λευτεριά. Εκδηλώθηκε µε τη µορφή της οικονοµικής ενίσχυσης
(αποστολή χρηµάτων, όπλων και εφοδίων), µε τη δηµοσίευση άρθρων για τους µαχόµενους
και µε την προσωπική συµµετοχή στον Αγώνα, που έφτασε ως και την αυτοθυσία. Πολλοί
ποιητές και καλλιτέχνες εµπνεύστηκαν από τα κατορθώµατα των Ελλήνων (Βίκτωρ Ουγκό,
Ντελακρουά κ.ά.). Οι υπηρεσίες που πρόσφεραν οι φιλέλληνες στους αγωνιζόµενους Έλληνες
υπήρξαν σηµαντικές, παρά τις δυσκολίες προσαρµογής που αντιµετώπισαν όσοι ήρθαν στην
Ελλάδα. Πάνω από όλα όµως κινητοποίησαν την ευρωπαϊκή κοινή γνώµη υπέρ του ελληνικού
ζητήµατος.
ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Μυστική εταιρεία που ιδρύθηκε το 1814 στην Οδησσό από τον
Εµµανουήλ Ξάνθο, τον Αθανάσιο Τσακάλωφ και τον Νικόλαο Σκουφά, µε σκοπό να δράσει
για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους. Αθρόες µυήσεις άρχισαν να γίνονται
τέσσερα περίπου χρόνια µετά την ίδρυση της, όταν η έδρα της µεταφέρθηκε στην
Κωνσταντινούπολη. Έπειτα από την άρνηση, τον Ιανουάριο του 1818, του Ιωάννη
Καποδίστρια να αναλάβει την αρχηγία της, Γενικός Επίτροπος της Αρχής ανέλαβε τον
Απρίλιο του 1820 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο οποίος εκπόνησε αµέσως το «Σχέδιο Γενικό»
για την οργάνωση του Αγώνα, το οποίο προέβλεπε ταυτόχρονη εξέγερση Σέρβων,
Μαυροβουνίων, Βλάχων και Ελλήνων. Η επανάσταση άρχισε στις Παραδουνάβιες Ηγεµονίες
και λίγο µετά στην Πελοπόννησο και σε άλλα σηµεία της Ελλάδας. Τα µέλη της ονοµάζονταν
- 218 -
Φιλικοί.
ΦΙΛΙΠΠΙ∆ΗΣ ∆ΑΝΙΗΛ: Θεσσαλός πρωτεργάτης του Νεοελληνικού ∆ιαφωτισµού,
ξάδελφος του Γρηγόριου Κωνσταντά και του Άνθιµου Γαζή. Γεννήθηκε το 1755 στις Μηλιές
Πηλίου και έµαθε τα πρώτα του γράµµατα στην πατρίδα του. Το 1779 έγινε µοναχός και
συνέχισε τη µόρφωσή του στο Βουκουρέστι µε δάσκαλο τον Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη. Από
το 1784 έως το 1786 δίδαξε στην Ακαδηµία του Ιασίου. Από τον ∆ηµήτριο Καταρτζή µυήθηκε
στη γαλλική παιδεία και το 1790 βρέθηκε στο Παρίσι, όπου σπούδασε φυσικές επιστήµες. Στη
γαλλική πρωτεύουσα έζησε την πιο ταραγµένη περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης και το
1794 την εγκατέλειψε τροµαγµένος. Τα επόµενα χρόνια βρέθηκε στο Ιάσιο, όπου δίδαξε ξανά
στην Ακαδηµία (1803-1805), αλλά ξαναγύρισε στο Παρίσι το 1810 και έµεινε εκεί µέχρι το
1812. Από το 1816 έως το 1818 ασχολήθηκε µε την εκτύπωση των βιβλίων του στη Λειψία,
στα οποία διατύπωσε τις γλωσσολογικές του απόψεις, την παιδαγωγική του µέθοδο και τις
εµπειρίες του από την παραµονή του στις Παραδουνάβιες Ηγεµονίες («Το Γεωγραφικόν και το
Ιστορικόν της Ρουµουνίας», «Επιτοµή των Ρωµαϊκών», «Απόπειρα Αναλύσεως του
Νοουµένου» κ.ά.). Την ίδια περίοδο συµµετείχε µε τον Άνθιµο Γαζή και τον Γρηγόριο
Κωνσταντά στην προσπάθεια για τη δηµιουργία σχολής στις Μηλιές, στην οποία και
κληροδότησε την περιουσία του. Το 1819 µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και συµµετείχε στην
προετοιµασία του Αγώνα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του στράφηκε στη φιλοσοφία,
νιώθοντας µεγάλο θαυµασµό για την καντιανή σκέψη. Πέθανε στο Μπάλτζι της Βεσσαραβίας.
Το σηµαντικότερο έργο του είναι η «Νεωτερική Γεωγραφία», το οποίο έγραψε σε συνεργασία
µε τον Γρηγόριο Κωνσταντά και τυπώθηκε στη Βιέννη το 1791. Ασχολήθηκε επίσης µε τη
µετάφραση έργων θετικών επιστηµών (φυσική, γεωµετρία, αστρονοµία). Πέθανε το 1832.
ΦΙΛΟΜΟΥΣΟΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΑΘΗΝΩΝ: Ιδρύθηκε το 1813 από Αθηναίους προκρίτους (Αλ.
Χωµατιανό, Ιωάννη Μαρµαροτούρη, Π. Ρεβελάκη και Γ. Σοφιανό) µε παρακίνηση των
Άγγλων. Σκοπός της ήταν η εκπαίδευση των Ελλήνων, η έκδοση βιβλίων και οι ανακαλύψεις
αρχαιοτήτων, η συγκέντρωση των οποίων θα αποτελούσε τον πυρήνα ενός µουσείου. Μέλη
της µπορούσαν να γίνουν, εκτός από τους Αθηναίους, Έλληνες λόγιοι και φιλέλληνες του
εξωτερικού. Ένας από τους πρώτους Έλληνες του εξωτερικού που εντάχθηκαν στην εταιρεία
ήταν ο Ανθιµος Γαζής. Η δραστηριότητά της συνεχίστηκε ως τις παραµονές της Επανάστασης
του 1821.
ΦΙΛΟΜΟΥΣΟΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ: Το 1814 ιδρύθηκε στη Βιέννη, όπου είχαν
συγκεντρωθεί πολιτικές και διπλωµατικές προσωπικότητες για να λάβουν µέρος σε συνέδριο,
η Φιλόµουσος Εταιρεία της Βιέννης, µε πρωτοβουλία του Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος
βρισκόταν εκεί µε την ιδιότητα του υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας. Ο σκοπός της
εταιρείας ήταν µορφωτικός και ο Καποδίστριας, έχοντας και την έγκριση του τσάρου
Αλέξανδρου Α΄, έπεισε πολλούς να γίνουν µέλη και διαµόρφωσε ένα έντονο φιλελληνικό
ρεύµα. Οι κινήσεις αυτές ανησύχησαν τον Μέτερνιχ, που πίσω από τους εκπολιτιστικούς
σκοπούς, έβλεπε την προετοιµασία ενός επαναστατικού κινήµατος. Η εταιρεία συνέχισε τη
δραστηριότητά της ως τις παραµονές της Επανάστασης.
ΦΡΑΝΤΖΗΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ (ΠΡΩΤΟΣΥΓΚΕΛΟΣ): Κληρικός, αγωνιστής και ιστορικός
της Επανάστασης (Καλάβρυτα, 1778-1851). Εγκαταστάθηκε στην Κυπαρισσία ως
πρωτοσύγκελος του επισκόπου Χριστιανουπόλεως Γερµανού. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία
και συµµετείχε ενεργά στον Αγώνα. Πήρε µέρος ως πληρεξούσιος στη Γ΄ Εθνοσυνέλευση της
Τροιζήνας. Μετά τον Αγώνα έγινε επίσκοπος Ερµιονίδος και αργότερα Τριφυλίας. Συνέγραψε
συνοπτική ιστορία της Επανάστασης µε τίτλο «Ιστορία της Αναγεννηθείσης Ελλάδος».
ΦΩΤΗΛΑΣ ΑΣΗΜΑΚΗΣ: Πρόκριτος των Καλαβρύτων, Φιλικός και ένας από τους πιο
σηµαντικούς Πελοποννήσιους αρχηγούς της Ελληνικής Επανάστασης (Καλάβρυτα, 1761-
1835). Το 1819 µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Υποστήριζε την ανάγκη της άµεσης κήρυξης
του Αγώνα και στις συσκέψεις των προκρίτων επεσήµαινε τους κινδύνους από την
οποιαδήποτε αναβολή. Συµµετείχε στην πρώτη σοβαρή πολεµική επιχείρηση του Αγώνα στα
Καλάβρυτα, τα οποία ύστερα από πενθήµερη πολιορκία παραδόθηκαν. Σηµαντική ήταν η
ανάµειξή του και στα πολιτικά πράγµατα της Ελλάδας. Ήταν πληρεξούσιος στην Α΄
Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου και διατέλεσε αντιπρόεδρος της Πελοποννησιακής Γερουσίας
και µέλος του εκτελεστικού σώµατος. Στην περίοδο της εµφύλιας διαµάχης τήρησε
µετριοπαθή στάση, αρνήθηκε να συµπράξει στη δίωξη αντικυβερνητικών και προτίµησε να
- 219 -
παραιτηθεί. Μετά το 1825 σταµάτησε να µετέχει ενεργά στον Αγώνα, αλλά συνέχισε να τον
ενισχύει οικονοµικά.
ΦΩΤΟΜΑΡΑΣ ΝΑΣΟΣ: Το 1820 µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, ενώ την περίοδο 1820-
1822 αγωνίστηκε στο Σούλι εναντίον του τυράννου των Ιωαννίνων και των σουλτανικών
στρατευµάτων. Μετά την αποχώρηση των Σουλιωτών κατέφυγε στην Κέρκυρα και από εκεί
πέρασε στην Πελοπόννησο.
Το 1824 διορίστηκε φρούραρχος Παλαµιδίου. ∆ιακρίθηκε ιδιαίτερα στις µάχες στο Μεσολόγγι
και στην Αττική. Ήρθε σε σύγκρουση µε τον Θ. Γρίβα στο Ναύπλιο. Η διαµάχη αυτή έλαβε
τέλος µε την έλευση του Ιωάννη Καποδίστρια στην Ελλάδα. Το 1831 διατέλεσε πρόεδρος του
στρατοδικείου που διεξήγαγε τη δίκη του Γεώργιου Μαυροµιχάλη µετά τη δολοφονία
Καποδίστρια. Πέθανε στην Κόρινθο το 1841.
ΧΑΛΚΟΚΟΝ∆ΥΛΗΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: Γεννήθηκε το 1424 στην Αθήνα. Ήταν µαθητής του
Θεόδωρου Γαζή και προσκλήθηκε από τον Λαυρέντιο τον Μεγαλοπρεπή στη Φλωρεντία για
να διδάξει ελληνικά. Στη συνέχεια πήγε στο Μιλάνο, όπου τον είχε προσκαλέσει ο ηγεµόνας
Λουδοβίκος Σφόρτσα. Εκεί παρέµεινε µέχρι το θάνατό του το 1511. Έγραψε τα έργα του στα
αρχαία ελληνικά, αλλά τη φήµη του την οφείλει στο ότι επιµελήθηκε την πρώτη τυπογραφική
έκδοση του Οµήρου. Αργότερα εξέδωσε έργα του Ισοκράτη και το 1499 το περίφηµο λεξικό
του Σουίδα.
ΧΑΣΤΙΓΚΣ ΦΡΑΝΙ ΑΜΠΝΕΪ: Βρετανός αξιωµατικός του ναυτικού και ένας από τους πιο
ένθερµους φιλέλληνες (1794-1828). Τα τελευταία χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης
ανέπτυξε πλούσια δράση. Το 1822 ήρθε στην Ελλάδα και προσπάθησε να πείσει τους Έλληνες
να βελτιώσουν τη µαχητική ικανότητα του στόλου. Αγωνίστηκε στην Πελοπόννησο και την
Κρήτη. Το 1824 επέστρεψε στην Αγγλία, όπου επέβλεψε την κατασκευή ενός ατµοκίνητου
πολεµικού πλοίου που είχε παραγγείλει η Ελλάδα. Το Σεπτέµβριο του 1826 κατέπλευσε στο
Ναύπλιο ως κυβερνήτης του πλοίου, για την ολοκλήρωση του οποίου είχε διαθέσει σηµαντικό
ποσό. Εκείνη την περίοδο οι προσπάθειες των Ελλήνων είχαν επικεντρωθεί στον αγώνα για τη
σωτηρία της Ακρόπολης των Αθηνών, που την πολιορκούσε ο Κιουταχής. Τότε ο Χάστιγκς
έσπευσε στο Φάληρο και τον Πειραιά, προσφέροντας σηµαντική βοήθεια στους
αγωνιζόµενους. Αποδοτικές υπήρξαν οι ενέργειές του στον Παγασητικό κόλπο, στο Τρίκκερι,
στην Αλεξάνδρεια και στην επανακατάληψη του Μεσολογγίου. Το 1826 στην προσπάθεια
κατάληψης του Αιτωλικού πληγώθηκε. Πέθανε στη Ζάκυνθο και τάφηκε στον Πόρο.
ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΛΗΣ ΝΤΑΛΙΑΝΗΣ: Καταγόταν από το ∆ελβινάκι της Ηπείρου, αλλά
γεννήθηκε στην Τεργέστη (1775-1828). Σπούδασε στην Ιταλία και ασχολήθηκε µε το εµπόριο.
Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και µε την έναρξη της Επανάστασης ήλθε στην Ελλάδα, όπου
µε δικά του χρήµατα συγκρότησε ένα σώµα ιππικού και πήρε µέρος σε πολλές επιχειρήσεις.
Το 1826 εκστράτευσε στη Βηρυτό για να βοηθήσει τον τοπικό εµίρη στην επανάστασή του
εναντίον του σουλτάνου. Μετά την αποτυχία της επιχείρησης επέστρεψε στην Πελοπόννησο
και πολέµησε εναντίον του Ιµπραήµ. Το 1828 προσπάθησε να αναζωπυρώσει την επανάσταση
στην Κρήτη, αλλά σε µια µάχη στο Φραγκοκάστελλο σκοτώθηκε. Σύµφωνα µε τη λαϊκή
παράδοση, οι «∆ροσουλίτες», οι σκιές δηλαδή που κινούνται στα τείχη του Φραγκοκάστελλου
ορισµένες µέρες του Μαΐου, είναι οι ψυχές των πολεµιστών του Χατζηµιχάλη που έπεσαν εκεί
µαχόµενοι.
ΧΑΤΖΗΠΕΤΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟ∆ΟΥΛΟΣ: Γεννήθηκε στην περιοχή του Ασπροποτάµου.
Εργάστηκε ως έµπορος στη Βιέννη και το 1819 µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Με την έναρξη
της Επανάστασης ήλθε στην Ελλάδα και πήρε µέρος στις πολεµικές επιχειρήσεις. Στη δεύτερη
πολιορκία του Μεσολογγίου ήταν φρούραρχος της Κλείσοβας και κατόρθωσε να διαφύγει
στην Πελοπόννησο. Στα χέρια του άφησε την τελευταία του πνοή ο Γεώργιος Καραϊσκάκης
(1827). ∆ιετέλεσε υπασπιστής του Όθωνα και για λίγο διάστηµα του Γεωργίου Α΄.
ΧΕΪ∆ΕΝ ΛΟΓΓΙΝΟΣ: Αντιναύαρχος του ρωσικού στόλου (1772-1840), ολλανδικής
καταγωγής, διοικητής µοίρας στη Μεσόγειο. ∆ιαδραµάτισε σηµαντικό ρόλο στη διάρκεια της
ναυµαχίας του Ναβαρίνου, η οποία οδήγησε στην ελληνική ανεξαρτησία. Τιµήθηκε από τον
τσάρο και έγινε υπασπιστής του.
ΧΙΟΣ, ΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ: Τον Απρίλιο του 1822 τα στίφη των βάρβαρων
επιδροµέων υπό την καθοδήγηση του καπουδάν πασά του οθωµανικού στόλου Καρα-Αλή του
Ευτυχούς κατέκαψαν από άκρη σε άκρη το όµορφο νησί της Χίου, ενώ οι κάτοικοί του είτε
- 220 -
σφαγιάστηκαν είτε µεταφέρθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της βόρειας Αφρικής. Ο Ψαριανός

Κωνσταντίνος Κανάρης και ο Υδραίος Ανδρέας Πιπίνος αποφάσισαν να χτυπήσουν µε δύο
πυρπολικά τον τουρκικό στόλο που ναυλοχούσε στο λιµάνι της Χίου. Ήταν η ώρα της
εκδίκησης. Η νύχτα της 6ης προς την 7η Ιουνίου ήταν αφέγγαρη και οι δύο ατρόµητοι
ναυτικοί µαζί µε τους συντρόφους τους πλησίασαν, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί, τους στόχους
τους, ο Πιπίνος την υποναυαρχίδα και ο Κανάρης τη ναυαρχίδα, την περήφανη
«Μανσουρίγιε». Τα δύο πλοία ήταν κατάφωτα και τα πληρώµατα διασκέδαζαν, καθώς την
εποµένη άρχιζε το Μπαϊράµι. Ο Πιπίνος έριξε την αρπάγη, γάντζωσε το πυρπολικό του στην
υποναυαρχίδα, άναψε το φιτίλι και πήδηξε στη βάρκα διαφυγής. Ωστόσο, η φωτιά άργησε να
φουντώσει και το πλήρωµα του δίκροτου κατόρθωσε να αποµακρύνει το πυρπολικό. Ο
Κανάρης όµως δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια. Έµεινε στο πυρπολικό µέχρι που
σιγουρεύτηκε ότι η φωτιά µεταδόθηκε στην τουρκική ναυαρχίδα. Αυτή πήρε αµέσως φωτιά
και σε λιγότερο από τρία τέταρτα της ώρας, παρά τις απεγνωσµένες προσπάθειες του
πληρώµατός της να τη σβήσει, ανατινάχτηκε, συµπαρασύροντας στον υγρό τάφο 2.000 ναύτες
και αξιωµατικούς. Μία ώρα αργότερα, ο Καρα-Αλή άφηνε την τελευταία του πνοή στην ακτή
του νησιού, που είχε καταστρέψει λίγες µέρες πριν.
ΧΟΥΡΜΟΥΖΗΣ ΜΙΛΤΙΑ∆ΗΣ (Ή ΜΙΧΑΗΛ): Αγωνιστής και πολιτικός, θεατρικός
συγγραφέας και δηµοσιογράφος (πραγµατικό όνοµα Χουρµούζιος Τριανταφύλλου). Πέρασε
τα παιδικά και τα νεανικά του χρόνια στην Πόλη (Κωνσταντινούπολη, 1804-1882). Το 1821
ήρθε στην Ελλάδα και αγωνίστηκε στα νησιά, στη Ρούµελη, στην Πελοπόννησο και στην
Κρήτη.
Το 1834 δοκίµασε για πρώτη φορά τις συγγραφικές του ικανότητες στο Ναύπλιο. Το 1836
πήρε µέρος στην προσπάθεια για την καταστολή της ληστείας και το 1850 έφυγε από το
στρατό για να πολιτευτεί.
Από το 1851 ως το 1856 διατέλεσε βουλευτής και έπαιξε σηµαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή.
Το συγγραφικό του έργο, το οποίο συνέχισε στην Κωνσταντινούπολη µετά την επιστροφή του
εκεί το 1856, είναι ιδιαίτερα αξιόλογο.
- 221 -
ΤΟ ΝΕΟΤΕΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ
ΑΒΕΡΩΦ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Εθνικός ευεργέτης. Γεννήθηκε στο Μέτσοβο το 1818. Το 1840 πήγε
ως µετανάστης στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Εκεί ανέπτυξε έντονη επιχειρηµατική
δραστηριότητα και απέκτησε µεγάλη περιουσία, την οποία διέθεσε για την προώθηση
εκπαιδευτικών και εθνικών σκοπών, καθώς σε φιλανθρωπίες. Με τις πρώτες δωρεές του
δηµιουργήθηκαν παρθεναγωγείο και νοσοκοµείο στην ελληνική κοινότητα της Αλεξάνδρειας.
∆ωρεές έκανε επίσης σε επαρχιακές πόλεις της Ελλάδας (Μέτσοβο), καθώς και στην Αθήνα.
Με χρήµατά του αποπερατώθηκε το Πολυτεχνείο της Αθήνας (ονοµάστηκε Μετσόβιο γιατί οι
τρεις δωρητές του, Στουρνάρης, Τοσίτσας και Αβέρωφ, ήταν από το Μέτσοβο), χτίστηκαν η
Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και οι φυλακές Αβέρωφ (Αβερώφειον Εφηβείον) και
αναµαρµαρώθηκε το Παναθηναϊκό Στάδιο. Μεγάλο χρηµατικό ποσό διέθεσε και για τη
ναυπήγηση του θωρηκτού «Αβέρωφ». Πέθανε στην Αλεξάνδρεια το 1899.
ΑΒΕΡΩΦ ΤΟΣΙΤΣΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ: Πολιτικός και συγγραφέας που καταγόταν από το
Μέτσοβο της Ηπείρου. Γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας το 1910. Σπούδασε νοµική στη
Λοζάνη και πήρε διδακτορικό δίπλωµα στις οικονοµικές επιστήµες. Συµµετείχε στον
Ελληνοϊταλικό Πόλεµο και στη διάρκεια της Κατοχής ανέπτυξε αντιστασιακή δράση. Μετά
τον πόλεµο ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδροµία, ως βουλευτής Ιωαννίνων (1946) µε το
Κόµµα των Φιλελευθέρων, και εκλεγόταν βουλευτής από το 1956 ως το 1964 µε την ΕΡΕ και
από το 1974 ως το 1989 µε τη Νέα ∆ηµοκρατία. ∆ιατέλεσε πολλές φορές υπουργός, κυρίως
Εξωτερικών από το 1956 ως το 1963 (από τη θέση αυτή συνυπέγραψε τις συνθήκες Ζυρίχης-
Λονδίνου [1959] για τη διευθέτηση του Κυπριακού), και µετά τη Μεταπολίτευση υπουργός
Εθνικής Άµυνας στις κυβερνήσεις Κωνσταντίνου Καραµανλή και Γεώργιου Ράλλη. Στη
διάρκεια της δικτατορίας συµµετείχε στο αντιδικτατορικό κίνηµα του ναυτικού (Μάιος 1973).
Το ∆εκέµβριο του 1981 εξελέγη πρόεδρος της Νέας ∆ηµοκρατίας, θέση από την οποία
παραιτήθηκε το 1984, οπότε και εξελέγη ισόβιος επίτιµος πρόεδρος του κόµµατος. Πέθανε το
1990 στην Αθήνα. Παράλληλα µε την πολιτική ασχολήθηκε και µε τη συγγραφή ιστορικών,
κοινωνικών και λογοτεχνικών έργων, για τα οποία απέσπασε πολλές τιµητικές διακρίσεις.
Πρώτο έργο του ήταν η «Τελωνειακή Ένωσις των Βαλκανίων» (1933), ενώ ακολούθησαν τα
εξής: «Το Πρόβληµα του Πληθυσµού της Ελλάδος» (1939), «Ελευθερία ή Θάνατος» (1945),
«Η Πολιτική Πλευρά του Κουτσοβλαχικού Ζητήµατος» (1948), «Η Εξωτερική Πολιτική της
Ελλάδος» (1960), «Περιστέρια, Παιδικά Παραµύθια για Μεγάλους» (1968), «Φωτιά και
Τσεκούρι 1944-1949» (1974), «Περασµένα και Τωρινά» (1978) κ.ά. Το 1947 ίδρυσε το
Τοσίτσειο Ίδρυµα και διατέλεσε ισόβιος πρόεδρός του, µε δωρεά του βαρόνου Μιχαήλ
Τοσίτσα, του οποίου υπήρξε κληρονόµος, και έκτοτε πρόσθεσε στο επώνυµό του το επώνυµο
του ευεργέτη του. Ίδρυσε ακόµη την «Πινακοθήκη Αβέρωφ» στο Μέτσοβο. Πέθανε το 1990.
«ΑΒΕΡΩΦ ΓΕΩΡΓΙΟΣ»: Θωρηκτό καταδροµικό του ελληνικού στόλου µε σπουδαία δράση
κυρίως στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέµων. Ναυπηγήθηκε την περίοδο 1908-1910 στο
Ορλάντο, στο Λιβόρνο. Το ποσό που δαπανήθηκε για τη ναυπήγηση και τον εξοπλισµό του
πλοίου καλύφθηκε από το κληροδότηµα του Γεώργιου Αβέρωφ. Το εκτόπισµά του έφτανε
τους 10.000 τόνους και η ταχύτητά του τους 22 κόµβους. Ο οπλισµός του περιλάµβανε
τέσσερα πυροβόλα των 234 χιλιοστών σε δύο δίδυµους πύργους, οκτώ πυροβόλα των 195
χιλιοστών σε τέσσερις δίδυµους πλευρικούς πύργους, τορπιλοσωλήνες και αρκετά ταχυβόλα.
Το πλήρωµά του έφτανε τους 670 άντρες. Συµµετείχε στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεµο και
συνέβαλε στην επιβολή της ελληνικής κυριαρχίας σε όλο σχεδόν το βόρειο και το κεντρικό
Αιγαίο. Έλαβε µέρος ως ναυαρχίδα του ελληνικού στόλου (αρχηγός στόλου, ο υποναύαρχος
Παύλος Κουντουριώτης) στις ναυµαχίες της Έλλης (3 ∆εκεµβρίου του 1912) και της Λήµνου
(5 Ιανουαρίου του 1913), όπου και µόνο η παρουσία του ανάγκασε τον τουρκικό στόλο να
αναζητήσει προστασία στα Στενά των ∆αρδανελίων. Το Νοέµβριο του 1918 κατέπλευσε
επικεφαλής µοίρας του ελληνικού στόλου στην Κωνσταντινούπολη. Συµµετείχε στις
επιχειρήσεις της Μικρασιατικής Εκστρατείας παρέχοντας υποστήριξη στα στρατεύµατα που
µάχονταν στην ξηρά. Το 1925 αντικαταστάθηκαν οι λέβητές του και τοποθετήθηκαν
- 222 -
συστήµατα διεύθυνσης βολής και κατευθυντήρας. Τον Απρίλιο του 1941 διέφυγε στη Μέση
Ανατολή και µέχρι το 1942 χρησιµοποιήθηκε για συνοδείες νηοποµπών στον Ινδικό Ωκεανό.
Τον Οκτώβριο του 1944 µε αυτό µεταφέρθηκε η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση του Γεώργιου
Παπανδρέου στον Πειραιά. Παροπλίστηκε το 1946 και χρησιµοποιήθηκε ως έδρα του αρχηγού
του στόλου µέχρι το 1952. Το 1980 άρχισαν οι εργασίες συντήρησης και επισκευής του.
Σήµερα βρίσκεται σε προβλήτα στο Φλοίσβο Φαλήρου και έχει µετατραπεί σε µουσείο.
Θεωρείται ως «εν ενεργεία υπό µακροχρόνια επισκευή».
ΑΘΑΝΑΣΙΑ∆ΗΣ ΝΟΒΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Πολιτικός, δηµοσιογράφος, λογοτέχνης,
ακαδηµαϊκός (ψευδώνυµο Γ. Αθάνας) και πρωθυπουργός. Γεννήθηκε στη Ναύπακτο το 1893.
Σπούδασε νοµικά στην Αθήνα και εργάστηκε είκοσι πέντε περίπου χρόνια ως δηµοσιογράφος
σε διάφορες αθηναϊκές εφηµερίδες. Το 1926 εκλέχτηκε βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας µε το
Κόµµα των Ελευθερόφρονων του Ι. Μεταξά. Εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής από το 1932
µέχρι το 1964, στην αρχή µε το Προοδευτικό Κόµµα του Γ. Καφαντάρη, στη συνέχεια µε το
Κόµµα των Φιλελευθέρων και τέλος µε την Ένωση Κέντρου. ∆ιατέλεσε πολλές φορές
υπουργός και το 1964 εκλέχτηκε πρόεδρος της Βουλής. Μετά τη διαφωνία του βασιλιά
Κωνσταντίνου µε τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου και την παραίτηση του τελευταίου
(Ιούλιος 1965) πήρε την εντολή να σχηµατίσει κυβέρνηση (15 Ιουλίου 1965), αλλά την
κατέθεσε µερικές µέρες αργότερα διότι η Βουλή την καταψήφισε. Στη συνέχεια ορίστηκε
αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Στέφανου Στεφανόπουλου (1965-1966). Ασχολήθηκε
παράλληλα µε την πολιτική µε τη συγγραφή διηγηµάτων και τη σύνθεση ποιηµάτων, λυρικού
χαρακτήρα, που τα περισσότερα αφορούν στην αγροτική ζωή της Ρούµελης. Πέθανε στην
ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ Α΄: Οικουµενικός πατριάρχης (1948-1972), κατά κόσµον Αριστοκλής
Σπύρου. Γεννήθηκε στο Βασιλικό (Τσαραπλανά) της Ηπείρου το 1886. Σπούδασε στη
Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Το 1919 διορίστηκε αρχιδιάκονος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Το 1922 εκλέχτηκε µητροπολίτης Κερκύρας και Παξών και το 1930 αρχιεπίσκοπος Βόρειας
και Νότιας Αµερικής. Πέτυχε να συνενώσει τους διαιρεµένους από το διχασµό Έλληνες, να
αναδιοργανώσει τις ελληνικές κοινότητες και να ιδρύσει για την επιµόρφωση των κληρικών
την Ακαδηµία του Αγίου Βασιλείου στη Νέα Υόρκη και τη Θεολογική Σχολή του Τιµίου
Σταυρού στη Βοστόνη. Το 1948 εκλέχτηκε οικουµενικός πατριάρχης. Έπειτα από τις
βιαιοπραγίες εναντίον των Ελλήνων το Σεπτέµβριο του 1955 εργάστηκε για την ενίσχυση του
ρόλου του Πατριαρχείου. Αναδιοργάνωσε ιδρύµατα και θεσµούς, συγκάλεσε πανορθόδοξες
διασκέψεις και προώθησε την ενότητα των εκκλησιών σε συνεργασία µε τον πάπα Παύλο ΣΤ΄
(συναντήθηκαν το 1964). Κατάφερε τελικά να αρθούν τα αναθέµατα του 1054 (1965). Πέθανε
το 1972.
ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΣ: Βασιλιάς των Ελλήνων (1917-1920), δευτερότοκος γιος του Κωνσταντίνου
Α΄. Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε το 1893 στο ανάκτορο του Τατοΐου. Σπούδασε στη Στρατιωτική
Σχολή των Ευελπίδων και έλαβε µέρος στους Βαλκανικούς Πολέµους ως διαγγελέας του
πατέρα του. Τον Ιούνιο του 1917, σε ηλικία 24 ετών, ορκίστηκε βασιλιάς των Ελλήνων µέσα
σε συνθήκες εξαιρετικά δυσχερείς για την Ελλάδα και την οικογένειά του. Συνεργάστηκε
µάλλον αρµονικά µε τον πρωθυπουργό Βενιζέλο. Το φθινόπωρο του 1919 παντρεύτηκε µε
µοργανατικό γάµο (τα παιδιά του από αυτόν το γάµο δεν µπορούσαν να είναι διάδοχοί του)
την Ασπασία Μάνου, παρά την αντίθεση της οικογένειάς του και του Βενιζέλου, µε την οποία
απέκτησε µία κόρη, την Αλεξάνδρα που αργότερα έγινε πριγκίπισσα. Η κυβέρνηση κράτησε
µυστική την τέλεση του γάµου µέχρι τον Απρίλιο του 1920.
Ο Αλέξανδρος πέθανε από σηψαιµία, τον Οκτώβριο του 1920, η οποία προκλήθηκε από
επιµόλυνση ενός τραύµατος που προήλθε από το δάγκωµα ενός πιθήκου στο ζωολογικό κήπο
του Τατοΐου. Ο θάνατός του συνέβαλε στην αναζωπύρωση των αντιθέσεων του διχασµού και
άνοιξε το δρόµο για την επιστροφή του Κωνσταντίνου στο θρόνο.
ΑΜΑΛΙΑ ΜΑΡΙΑ ΦΡΕΙ∆ΕΡΙΚΗ: Πρώτη βασίλισσα της Ελλάδας (1836-1862), κόρη του
δούκα του Όλντεµπουργκ, Φρειδερίκου Αυγούστου, σύζυγος του Όθωνα. Γεννήθηκε το 1818.
Παντρεύτηκε τον Όθωνα το 1836 στο Μόναχο και, παρά τη δυσαρέσκεια που προκάλεσε ο
γάµος τους, έγινε δεκτή µε ενθουσιασµό από τους Έλληνες. Άτοµο ευφυές και δυναµικό,
άσκησε µεγάλη επιρροή στον άβουλο Όθωνα. Έµαθε γρήγορα ελληνικά, οργάνωσε το
πρωτόκολλο της Αυλής και στην ακολουθία της προσέλαβε Ελληνίδες, κόρες αγωνιστών του
- 223 -
1821. Αναµείχθηκε στην πολιτική ζωή της χώρας µετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεµβρίου
του 1843, αφού κατόρθωσε να πείσει το βασιλιά να παραχωρήσει Σύνταγµα, και άµβλυνε τις
αντιθέσεις ανάµεσα στους επαναστάτες και το θρόνο. Από τότε συµµετείχε στη λήψη
αποφάσεων. Άσκησε την αντιβασιλεία τέσσερις φορές κατά την απουσία του Όθωνα στο
εξωτερικό και µαζί µε το βασιλιά ασπάστηκε τη Μεγάλη Ιδέα, για την πραγµάτωση της οποίας
θεώρησε ως ευκαιρία τον Κριµαϊκό Πόλεµο (1853-1856). Η Αµαλία ενθάρρυνε την οργάνωση
αντάρτικων σωµάτων και την υποκίνηση επανάστασης στη Θεσσαλία, την Ήπειρο και τη
Μακεδονία, γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση των Άγγλων και των Γάλλων και οδήγησε
στην κατάληψη του Πειραιά (1854). Η υπερήφανη αυτή στάση αύξησε τη δηµοτικότητά της,
αλλά, µετά την αποχώρηση των ξένων στρατευµάτων (1857) ενισχύθηκε το αντιβασιλικό
ρεύµα, εξαιτίας της παραβίασης συνταγµατικών ελευθεριών, της στασιµότητας που υπήρχε
στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας και της αδυναµίας της να αποκτήσει διάδοχο. Το
1859 το αντιπολιτευτικό κλίµα εναντίον του βασιλικού ζεύγους εντάθηκε. Η Αµαλία δέχτηκε
σφοδρές επικρίσεις από τον αντιπολιτευόµενο Τύπο µετά τις διαβλητές εκλογές του 1861,
λόγω της επίδρασης που ασκούσε στον Όθωνα. Μάλιστα έγινε και δολοφονική απόπειρα
εναντίον της από το νεαρό Αριστείδη ∆όσιο. Ο αντιδυναστικός αγώνας κορυφώθηκε το 1862
µε εξεγέρσεις, που κατέληξαν στην έξωση του Όθωνα στις 12 Οκτωβρίου του 1862. Το
βασιλικό ζεύγος µετά την αποµάκρυνσή του από την Ελλάδα εγκαταστάθηκε στην πόλη
Βάµπεργκ, όπου και πέθανε η Αµαλία το 1875. Αξιόλογο υπήρξε το φιλανθρωπικό έργο της:
Μεταξύ άλλων ίδρυσε το Οφθαλµιατρείο Αθηνών (1847), το Αµαλίειο Ορφανοτροφείο (1855)
και οργάνωσε τον Εθνικό Κήπο. Επίσης ενίσχυσε οικονοµικά τη Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία
και έγιναν οι πρώτες δεντροφυτεύσεις σε πλατείες, πεζοδρόµια και λόφους της Αθήνας.
ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΡΩΜΥΛΙΑ: Περιοχή της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας που µετά τη Συνθήκη
του Βερολίνου (1878) έγινε αυτόνοµη υπό τη διοίκηση χριστιανού ηγεµόνα, ο οποίος
διοριζόταν από την Πύλη και είχε πενταετή θητεία. Εκτεινόταν νότια της οροσειράς του Αίµου
και βόρεια της Ροδόπης, ενώ στα ανατολικά οριζόταν από τη Μαύρη Θάλασσα και στα δυτικά
από τις πηγές του Νέστου. Πρωτεύουσά της ήταν η Φιλιππούπολη και στα όριά της
περιλαµβάνονταν οι πόλεις Αγχίαλος και Πύργος που βρίσκονταν κοντά στον Εύξεινο Πόντο,
αλλά και η Στενήµαχος, παλιά πόλη µε ακµαίο ελληνικό πληθυσµό. Στη Ρωµυλία ζούσαν
πολλοί Έλληνες που ήταν ανεπτυγµένοι οικονοµικά. Πρώτος ηγεµόνας της Ανατολικής
Ρωµυλίας (1879) ήταν ο βουλγαρικής καταγωγής Αλέξανδρος Βογορίδης ή Αλέκο πασά, γιος
του ηγεµόνα της Σάµου Στεφανάκη Βογορίδη. Την περίοδο που ασκούσε την εξουσία άρχισε
ο εκβουλγαρισµός της περιοχής, που εντάθηκε επί της ηγεµονίας του διαδόχου του, Γαβριήλ
Κρέστεβιτς (1884). Στις 18 Σεπτεµβρίου του 1885 µέλη της διοίκησης της ηγεµονίας,
βουλγαρικής καταγωγής, προσάρτησαν πραξικοπηµατικά την Ανατολική Ρωµυλία. Έπειτα
από τρεις µέρες εισήλθε στη Φιλιππούπολη ο Βούλγαρος ηγεµόνας Αλέξανδρος Βάτεµπεργκ
ως ηγεµόνας πλέον «∆ύο Βουλγαριών». Από εκείνη τη στιγµή το ελληνικό στοιχείο άρχισε να
φθίνει λόγω των µέτρων που έλαβε η βουλγαρική διοίκηση σε βάρος των Ελλήνων, αλλά και
εξαιτίας των διωγµών οι οποίοι εντάθηκαν µετά το 1903 ως αντίποινα για το Μακεδονικό
Αγώνα. Μέχρι το 1922 στην περιοχή απέµειναν ελάχιστοι Έλληνες.
ΑΝ∆ΡΟΝΙΚΟΣ ΜΑΝΟΛΗΣ: Αρχαιολόγος και ο ανασκαφέας των βασιλικών τάφων της
Βεργίνας. Γεννήθηκε το 1919 στην Προύσα της Μικράς Ασίας και σπούδασε στη Φιλοσοφική
Σχολή της Θεσσαλονίκης (1936-1940). Φοιτητής ακόµη πήρε µέρος οτην ανασκαφή του
ανακτόρου της Βεργίνας µαζί µε το δάσκαλό του, τον σπουδαίο αρχαιολόγο Κωνσταντίνο
Ρωµαίο. Μπήκε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία και το 1952 αναγορεύτηκε διδάκτορας του
Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης. Συνέχισε τις σπουδές του στην Οξφόρδη. Το 1964 εκλέχτηκε
τακτικός καθηγητής κλασικής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήµιο Θεσσαλονίκης. Αν και
πραγµατοποίησε την πρώτη του δοκιµαστική ανασκαφή στη Βεργίνα το 1952, µόλις το 1976
εξασφάλισε τις οικονοµικές προϋποθέσεις για τη συστηµατική ανασκαφή του τύµβου. Τα
εκπληκτικά ευρήµατα των τάφων, και ιδιαίτερα αυτού που εµφανώς ανήκει σε βασιλιά, τον
οδήγησαν οτην άποψη ότι η Βεργίνα ταυτίζεται µε την αρχαία πρωτεύουσα της Μακεδονίας
Αιγές (άποψη που είχε διατυπώσει ο Άγγλος ιστορικός Νίκολας Χάµοντ). Ο βασιλικός τάφος
ταυτίστηκε από τον Ανδρόνικο µε αυτόν του Φιλίππου Β΄, βασιλιά της Μακεδονίας. Οι
ανασκαφές στη Βεργίνα συνεχίστηκαν και τα επόµενα χρόνια, οπότε ανακαλύφθηκαν και νέα
σηµαντικά ευρήµατα, όπως το αρχαίο θέατρο, όπου δολοφονήθηκε ο Φίλιππος Β΄. Από το
- 224 -
πραγµατικά πλούσιο συγγραφικό του έργο ξεχωρίζουν οι µονογραφίες του «Το Ανάκτορο της
Βεργίνας», «Βεργίνα: Οι Βασιλικοί Τάφοι της Μεγάλης Τούµπας», «Αρχαίαι Επιγραφαί
Βεροίας» κ.ά. Τιµήθηκε µε το Μεγαλόσταυρο του Φοίνικος για τις υπηρεσίες του στον
ελληνισµό της Μακεδονίας. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 1992.
ΑΝ∆ΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΑΜΑΜΑΝΤΙΟΣ: Νοµικός ο οποίος διατέλεσε και πρωθυπουργός
(1973-1974). Γεννήθηκε στο Ψάρι Τριφυλίας το 1919. Σπούδασε νοµικά στα πανεπιστήµια
Αθηνών και Σικάγο. Από το 1947 ασχολήθηκε µε τη δικηγορία. ∆ιατέλεσε υπουργός
Οικονοµικών (1967-1971) και Εσωτερικών (1971-1973) στις δικτατορικές κυβερνήσεις του
Γεώργιου Παπαδόπουλου. Το 1973, µετά την ανατροπή του Παπαδόπουλου από τον ∆.
Ιωαννίδη, ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας, έχοντας συγχρόνως το χαρτοφυλάκιο των
υπουργείων Οικονοµικών και Συντονισµού. Επί της πρωθυπουργίας του η Τουρκία ήγειρε για
πρώτη φορά θέµα υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο. Στα γεγονότα της Κύπρου (15 Ιουλίου-24
Ιουλίου 1974) ήταν παρών-απών, αφού ουσιαστικά κυβερνούσε από τα παρασκήνια ο
ταξίαρχος Ιωαννίδης. Πέθανε το 2002.
ΑΝΤΙΒΑΣΙΛΕΙΑ: Όταν ο Όθων εκλέχτηκε από τις προστάτιδες ∆υνάµεις βασιλιάς της
Ελλάδας ήταν ανήλικος, και ο πατέρας του διόρισε ένα συµβούλιο αντιβασιλείας µε τρία
τακτικά και δύο αναπληρωµατικά µέλη, που θα ασκούσε την εξουσία µέχρι την ενηλικίωσή
του. Πρόεδρος του συµβουλίου ορίστηκε ο κόµης Άρµανσµπεργκ, τακτικά µέλη ο καθηγητής
Μάουρερ και ο υποστράτηγος Χέιντεκ και αναπληρωµατικά ο Άµπελ και ο Γκράινερ. Το
συµβούλιο αυτό άσκησε την εξουσία από το Φεβρουάριο του 1833 µέχρι τον Ιούνιο του 1835.
Τα µέλη του µοίρασαν µεταξύ τους τις αρµοδιότητες: Ο Άρµανσµπεργκ ανέλαβε την άσκηση
της εξωτερικής πολιτικής, ο Μάουρερ την οργάνωση της δικαιοσύνης, της παιδείας και της
εκκλησίας, ο Άµπελ την εσωτερική διοίκηση, ο Χέιντεκ την οργάνωση του στρατού και ο
Γκράινερ τη διαχείριση των οικονοµικών. Σε ορισµένους τοµείς το έργο του συµβουλίου ήταν
πράγµατι αξιόλογο, καθώς οργάνωσε τη δηµόσια διοίκηση, σύνταξε τον οργανισµό
λειτουργίας των δικαστηρίων, τον Ποινικό Νόµο, τους Κώδικες Ποινικής ∆ικονοµίας και
οργάνωσε το εκπαιδευτικό σύστηµα. Η πολιτική του που αφορούσε στα εκκλησιαστικά
ζητήµατα (ανακήρυξη της ελληνικής εκκλησίας σε αυτοκέφαλη, το 1833), στο στρατό
(αποµάκρυνση Ελλήνων αγωνιστών από τα στρατιωτικά σώµατα και επάνδρωσή τους µε
Βαυαρούς µισθοφόρους), για την οποία αντέδρασε ο Κολοκοτρώνης και διώχτηκε, καθώς και
στην αδυναµία του να επιλύσει τα οικονοµικά προβλήµατα, δηµιούργησαν έντονες
αντιδράσεις. Τα µέλη της αντιβασιλείας κυβέρνησαν τη χώρα συγκεντρωτικά, απέκλεισαν
τους Έλληνες από σπουδαία πολιτικά και στρατιωτικά αξιώµατα (Βαυαροκρατία) και δεν
κατόρθωσαν να επιλύσουν σηµαντικά προβλήµατα της χώρας (οικονοµικό, πρόβληµα των
εθνικών κτηµάτων), γεγονός που δυσαρέστησε όλα τα στρώµατα του ελληνικού λαού.
ΑΝΤΥΠΑΣ ΜΑΡΙΝΟΣ: Κεφαλλονίτης δηµοσιογράφος, εκφραστής δηµοκρατικών και
σοσιαλιστικών ιδεών (1872-1907). Μετά την εγκύκλιο µόρφωσή του στην Κεφαλλονιά,
σπούδασε στη Νοµική Σχολή Αθηνών. Εγκατέλειψε όµως τις σπουδές του και
πρωταγωνίστησε σε κοινωνικούς αγώνες για τη διάδοση και την επικράτηση των ιδεών του
στην Ελλάδα. Συµµετείχε ως εθελοντής στην Κρητική Επανάσταση του 1896 και κατήγγειλε
τους υπεύθυνους για τον αποτυχηµένο πόλεµο του 1897, γεγονός που οδήγησε σε δίωξη και
φυλάκισή του. Μετά την αποφυλάκισή του συνέχισε την αγωνιστική του δράση στο
Αργοστόλι, όπου εξέδιδε την εφηµερίδα «Ανάστασις» και ίδρυσε το λαϊκό αναγνωστήριο «Η
Ισότης», το οποίο υπήρξε κέντρο πνευµατικού και πολιτικού προβληµατισµού. Το 1906
ανέλαβε την επιστασία του τσιφλικιού του θείου του, Γ. Σκιαδαρέση, στη Θεσσαλία και
συνέχισε εκεί τον αγώνα του, οργανώνοντας τους ακτήµονες κολίγους εναντίον των
γαιοκτηµόνων. Προκάλεσε όµως µε τη στάση του την οργή των τσιφλικάδων, οι οποίοι τον
δολοφόνησαν στις 7 Μαρτίου του 1907 στον Πυργετό της Ραψάνης.
ΑΡΧΗ ΤΗΣ ∆Ε∆ΗΛΩΜΕΝΗΣ: Παρά την καθιέρωση από το Σύνταγµα του 1864 της
«δηµοκρατικής αρχής», ο βασιλιάς διόριζε και έπαυε τις κυβερνήσεις, αγνοώντας τις πιο
πολλές φορές τη θέληση της πλειοψηφίας της Βουλής. Οι συνεχείς παρεµβάσεις του
δηµιουργούσαν εντάσεις και προβλήµατα, που κορυφώθηκαν µετά την παύση -ουσιαστικά-
της κυβέρνησης Κουµουνδούρου το 1867, µε τους χειρισµούς της οποίας στο Κρητικό Ζήτηµα
δεν συµφωνούσε ο βασιλιάς (ο Χαρίλαος Τρικούπης ήταν υπουργός Εξωτερικών). Η
κυβέρνηση του Κουµουνδούρου είχε µάλιστα την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή. Στις 29
- 225 -
Ιουνίου του 1874 ο Χαρίλαος Τρικούπης µε ένα άρθρο του στην εφηµερίδα «Καιροί» µε τον
τίτλο «Τίς Πταίει;» κατήγγειλε τις αυθαιρεσίες του βασιλιά και τις επεµβάσεις του θρόνου
στην πολιτική ζωή του τόπου. Το υπουργικό συµβούλιο αποφάσισε τη δίωξη του Τρικούπη,
που φυλακίστηκε για µερικές µέρες. Τελικά απαλλάχτηκε µε βούλευµα του Συµβουλίου
Πληµµελειοδικών. Ο Τρικούπης, στον οποίο ο βασιλιάς είχε αναθέσει την εντολή
σχηµατισµού κυβέρνησης για τη διενέργεια εκλογών, στις 18 Ιουλίου του 1875 διεξήγαγε
πράγµατι απόλυτα ελεύθερες εκλογές. Σε αυτές νικητής αναδείχθηκε ο Α. Κουµουνδούρος. Το
κόµµα του Τρικούπη κέρδισε µόνο 20 έδρες, αλλά ο βασιλιάς τού ζήτησε να παραµείνει στη
θέση του µέχρι την εκλογή προέδρου της Βουλής. Στις 11 Αυγούστου του 1875 ο Γεώργιος Α΄
διάβασε στην πανηγυρική συνεδρίαση της νέας Βουλής το Λόγο του Θρόνου, που τον είχε
προετοιµάσει ο Τρικούπης. Με το λόγο αυτό καθιερώθηκε η Αρχή της ∆εδηλωµένης. Ο
βασιλιάς δεσµεύτηκε να διορίζει ή να διατηρεί στην εξουσία µόνο κυβερνήσεις που θα έχουν
την εµπιστοσύνη της πλειοψηφίας της Βουλής.
ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ: Ελληνοκύπριος αγωνιστής, υπαρχηγός της ΕΟΚΑ (Εθνικής
Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών). Χρησιµοποιούσε το ψευδώνυµο Ζήδρος. Γεννήθηκε στο
χωριό Λύση της επαρχίας Αµµοχώστου το 1928. Μετά τις γυµνασιακές σπουδές του στην
Ελλάδα υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό και στη συνέχεια επέστρεψε στην Κύπρο και
µυήθηκε στην ΕΟΚΑ. Πρωταγωνίστησε στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου
εναντίον των Άγγλων και σκοτώθηκε στο όρος Τρόοδος, ενώ αγωνιζόταν µόνος εναντίον 60
Άγγλων στρατιωτών (3 Μαρτίου του 1957).
ΒΑΛΒΗΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: Νοµικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας. Γεννήθηκε το 1814 στο
Μεσολόγγι. Κατά τη δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου (1826) ο µικρός ∆ηµήτριος και η
µητέρα του φυγαδεύτηκαν στα Επτάνησα. Στη συνέχεια ο Βόλβης πήγε στο Λιβόρνο της
Ιταλίας, κοντά στο θείο του. Σπούδασε νοµικά στο Πανεπιστήµιο της Πίζας και µετά
επέστρεψε στην Ελλάδα. Ακολούθησε το δικαστικό κλάδο και το 1872 έφτασε στο βαθµό του
προέδρου του Αρείου Πάγου (µέχρι το 1885). Ήταν ο πρόεδρος των ειδικών δικαστηρίων που
δίκασαν το 1875 τους υπουργούς της κυβέρνησης ∆. Βούλγαρη, Ι. Βαλασόπουλο και Β.
Νικολόπουλο, για δωροληψία (για να βοηθήσουν την εκλογή κάποιων επισκόπων -
«σιµωνιακά»), καθώς και τα υπόλοιπα µέλη της κυβέρνησης για αντιποίηση αρχής και
εκλογικές παραβάσεις.
Τον Απρίλιο του 1886 ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄ του ανέθεσε το σχηµατισµό υπηρεσιακής
κυβέρνησης, προκειµένου να αντιµετωπιστεί η κρίση που προέκυψε από την παραίτηση της
κυβέρνησης ∆ηλιγιάννη, αλλά και για να βρεθεί λύση στα προβλήµατα που προέρχονταν από
τον αποκλεισµό των ελληνικών παραλίων από τις Μεγάλες ∆υνάµεις. Παρέµεινε στην εξουσία
µόλις εννέα µέρες γιατί στο µεταξύ ο Χαρίλαος Τρικούπης, έπειτα από τη µαζική αποστασία
βουλευτών του ∆ηλιγιάννη, κατάφερε να σχηµατίσει κοινοβουλευτική κυβέρνηση. Πέθανε
ΒΑΛΒΗΣ ΖΗΝΟΒΙΟΣ Ή ΖΑΦΕΙΡΙΟΣ: Νοµικός, πολιτικός ο οποίος διατέλεσε δύο φορές
πρωθυπουργός της Ελλάδας. Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1800. Σπούδασε θεολογία στη
Θεολογική Σχολή της Χάλκης και νοµικά στο Πανεπιστήµιο της Πίζας. Το 1835 επέστρεψε
στην Ελλάδα και ακολούθησε το δικαστικό κλάδο. Παραιτήθηκε το 1842 και εκλέχτηκε
πληρεξούσιος στην Εθνοσυνέλευση του 1843. Από τότε και µέχρι το 1862 χρηµάτισε πολλές
φορές υπουργός, κυρίως ∆ικαιοσύνης και Οικονοµικών. Μετά την έξωση του Όθωνα
εκλέχτηκε πληρεξούσιος στη Β΄ Εθνοσυνέλευση των Αθηνών (1862) και για ένα µήνα ήταν
πρόεδρός της. Το Φεβρουάριο του 1863 η Γ΄ Εθνοσυνέλευση εξέλεξε τον Βόλβη
πρωθυπουργό - αντικατέστησε τον ∆. Βούλγαρη -και στις 18 Μαρτίου του 1863 ανακήρυξε
τον ∆ανό πρίγκιπα Γουλιέλµο Γεώργιο «συνταγµατικόν βασιλέα των Ελλήνων». Λίγες µέρες
αργότερα η ίδια εθνοσυνέλευση απέπεµψε τον Βάλβη από το αξίωµα του πρωθυπουργού για
να κατευνάσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια που προήλθε από την αύξηση του µισθού των µελών της
κυβέρνησης. Τον Απρίλιο του 1864 ο Βόλβης σχηµάτισε µια νέα, βραχύβια κυβέρνηση
(έµεινε στην εξουσία µέχρι τον Ιούλιο του ίδιου έτους). Το 1865 ορίστηκε πρόεδρος του Συµ
βουλίου Επικρατείας και έµεινε σε αυτή τη θέση µέχρι την κατάργησή του (Νοέµβριος του
1865). Πέθανε στο Μεσολόγγι το 1886.
ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ (1912-1913)
Α΄ Βαλκανικός Πόλεµος: Η έξαρση του εθνικισµού στα βαλκανικά κράτη, η καταπάτηση των
- 226 -
δικαιωµάτων των εθνοτήτων που ζούσαν εκεί από την Οθωµανική Αυτοκρατορία, καθώς και ο
ανταγωνισµός των Μεγάλων ∆υνάµεων για την επικράτησή τους σε µια περιοχή ζωτική για τα
συµφέροντά τους οδήγησαν σε σύγκρουση. Οι βαλκανικές χώρες Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία
και Μαυροβούνιο συνασπίστηκαν και κήρυξαν τον πόλεµο κατά της Οθωµανικής
Αυτοκρατορίας (12 Οκτωβρίου του 1912), όταν εκείνη απέρριψε το αίτηµά τους για τη
διασφάλιση των εθνοτήτων της περιοχής. Ο ελληνικός στρατός πέρασε τα σύνορα µε αρχηγό
το διάδοχο Κωνσταντίνο, απελευθέρωσε την Ελασσόνα, την Κατερίνη, τα Γρεβενά και την
Κοζάνη, ενώ οι Βούλγαροι κατέλαβαν τη ∆υτική Θράκη και την ανατολική Μακεδονία και
κατευθύνθηκαν προς τη Θεσσαλονίκη. Χάρη στην αποφασιστική στάση του πρωθυπουργού
Ελευθέριου Βενιζέλου, αποφεύχθηκε την τελευταία στιγµή η κατάληψη της πόλης από τους
Βουλγάρους, καθώς έδωσε εντολή στον αρχιστράτηγο Κωνσταντίνο να επιταχύνει την πορεία
του στρατού προς την πόλη. Η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε στις 26 Οκτωβρίου του 1912.
Παράλληλα µε τις µάχες στην ξηρά, το ελληνικό ναυτικό µε αρχηγό το ναύαρχο Παύλο
Κουντουριώτη και ναυαρχίδα του στόλου το θωρηκτό «Αβέρωφ» διεξήγαγε µε επιτυχία τον
αγώνα στο Αιγαίο και απελευθέρωσε τα νησιά Λέσβο, Χίο, Σάµο, Λήµνο, Ίµβρο, Τένεδο και
Ικαρία. Στο µέτωπο της Ηπείρου στόχος ήταν τα Ιωάννινα. Η πόλη καταλήφθηκε στις 21
Φεβρουαρίου του 1913, έπειτα από ισχυρή αντίσταση του τουρκικού στρατού, καθώς και η
υπόλοιπη Ήπειρος. Ο ελληνικός στρατός κατέλαβε και τµήµα της Βόρειας Ηπείρου
(Αργυρόκαστρο, Κορυτσά). Ο Α΄ Βαλκανικός πόλεµος έληξε µε τη Συνθήκη του Λονδίνου
(17/30 Μαΐου 1913), µε την οποία η Τουρκία έχασε όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά εδάφη.
Β΄ Βαλκανικός Πόλεµος: Η διαφωνία των νικητών για τη διανοµή των εδαφών της ευρύτερης
Μακεδονίας οδήγησε στο Β΄ Βαλκανικό Πόλεµο. Αντιµέτωπες αυτή τη φορά βρέθηκαν η
συµµαχία Ελλάδας, Σερβίας και Ρουµανίας και η Βουλγαρία. Οι εχθροπραξίες ξεκίνησαν τον
Ιούνιο του 1913 και οι ελληνικές δυνάµεις κατέλαβαν την ανατολική Μακεδονία και τη
∆υτική Θράκη από τους Βουλγάρους. Οι επιτυχίες των ελληνικών στρατευµάτων ανάγκασαν
τη Βουλγαρία να ζητήσει ανακωχή, αφού ήταν η ηττηµένη στο συγκεκριµένο πόλεµο. Οι
ανακατατάξεις στο χώρο των Βαλκανίων επικυρώθηκαν µε τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου
(28 Ιουλίου/ 10 Αυγούστου του 1913).
ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ ΜΑΡΚΟΣ: Συνθέτης ρεµπέτικων τραγουδιών, στιχουργός και δεξιοτέχνης
του µπουζουκιού. Γεννήθηκε στην Ερµούπολη της Σύρου το 1905 και ήταν γόνος φτωχής
οικογένειας καθολικών (Φραγκοσυριανών). Κληρονόµησε το καλλιτεχνικό ταλέντο του από
τον παππού και τον πατέρα του. Τα πρώτα µουσικά του ακούσµατα ήταν ύµνοι της καθολικής
εκκλησίας, χοροί µικρασιατικοί, τουρκικοί της Πόλης και της Θράκης, συριανά ζεϊµπέκικο
κ.ά. Σε ηλικία επτά ετών άρχισε να εργάζεται για να βοηθήσει οικονοµικά την οικογένειά του
και το 1917 βρέθηκε στον Πειραιά, όπου έκανε διάφορα επαγγέλµατα και ξεκίνησε την
καριέρα του στο τραγούδι. Με το µπουζούκι ασχολήθηκε το 1924 -υπήρξε αυτοδίδακτος- και
από το 1931 άρχισε να συνθέτει. Το 1934 ίδρυσε την «Πειραιώτικη κοµπανία» και
ηχογράφησε τον πρώτο δίσκο του, το «Καραντουζένι». Τα χρόνια που ακολούθησαν, το
ρεµπέτικο κατέκτησε τα ανώτερα αστικά κοινωνικά στρώµατα, ο Βαµβακάρης άρχισε να
εµφανίζεται σε κέντρα και παράλληλα έκανε πολλές ηχογραφήσεις. Κάµψη σηµείωσε η
καριέρα του τη δεκαετία 1950-1960, ενώ στη συνέχεια η πορεία του ήταν ανοδική - τα
τραγούδια του, τα οποία ερµήνευσε ο Μπιθικώτσης, κατέκτησαν τους φοιτητές και τους
διανοούµενους. Κορυφαία στιγµή στην καριέρα του ήταν η συναυλία του Χίλτον (1968), σε
µια εποχή που συνέπεσε χρονικά µε το θάνατο του ρεµπέτικου τραγουδιού. Για τον ίδιο η
ακµή του ρεµπέτικου ήταν η περίοδος 1930-1940. Από τα πιο γνωστά τραγούδια του είναι η
«Φραγκοσυριανή», «Τα µατόκλαδά σου λάµπουν», «Μαύρα µάτια, µαύρα φρύδια», «Ήµουνα
µάγκας µια φορά» κ.ά. Η «Αυτοβιογραφία» του, που εκδόθηκε το 1973, αποτελεί πολύτιµη
πηγή πληροφοριών για τη λαϊκή µουσική της Σύρου στις αρχές του 20ού αιώνα. Πέθανε το
1972 στη Νίκαια του Πειραιά. Ο ίδιος ο Μάρκος Βαµβακάρης αναφέρει για την αγάπη του για
το µπουζούκι: «Το 1925 ήµουν εκδορεύς στα σφαγεία του Πειραιά. Τότε ήρθε σπίτι µας ένας
Νίκος Αϊβαλιώτης, φίλος του πατέρα µου, που πρωτόφερε µπουζούκι στον Πειραιά.
Τρελάθηκα. [...] Μου άρεσε τόσο πολύ, ώστε ορκίστηκα να κόψω το χέρι µου αν δεν το
µάθαινα. [...]».
«ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΟΛΓΑ»: Αντιτορπιλικό του ελληνικού στόλου που έδρασε στη διάρκεια του
Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου. Ναυπηγήθηκε στο Γιάροου (1936-1938) και είχε εκτόπισµα 1.500
- 227 -
περίπου τόνων και ταχύτητα που πλησίαζε τους 35 κόµβους. Ο οπλισµός του αποτελούνταν
από τέσσερα πυροβόλα των πέντε ιντσών, τέσσερα Α/Α ταχυβόλα των 37 χιλιοστών και δύο
τετραπλούς τορπιλοσωλήνες των 21 ιντσών (αδερφό πλοίο ήταν το «Βασιλεύς Γεώργιος», ενώ
επρόκειτο να ναυπηγηθούν στα καινούργια τότε ναυπηγεία «Σκαραµαγκά» δύο ακόµη
µονάδες ίδιου τύπου, το «Βασιλεύς Κωνσταντίνος» και το «Βασίλισσα Σοφία»), Στη διάρκεια
του Ελληνοϊταλικού Πολέµου το συγκεκριµένο πλοίο συνόδευσε νηοποµπές και συµµετείχε
στις επιδροµές µονάδων του στόλου εναντίον ιταλικών µονάδων ή θέσεων στο Στενό του
Οτράντο. Μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερµανούς (Απρίλιος του 1941) η
«Βασίλισσα Ολγα» κατέφυγε στη Μέση Ανατολή. Ύστερα από κάποιες επισκευές στην Άπω
Ανατολή άρχισε από το 1942 επιθετικές περιπολίες στην ανατολική κυρίως Μεσόγειο σε
συνεργασία µε βρετανικά πλοία. Το ∆εκέµβριο της ίδιας χρονιάς συµµετείχε στη βύθιση
ιταλικού υποβρυχίου κοντά στη Βεγγάζη (κυβερνήτης ήταν ο πλωτάρχης Γ. Μπλέσσας). Στις
18 Ιανουαρίου του επόµενου έτους βύθισε µικρό ιταλικό πετρελαιοφόρο, ενώ τον Ιούνιο του
ίδιου έτους η «Βασίλισσα Όλγα» και το βρετανικό αντιτορπιλικό «Jervis» βύθισαν ένα ιταλικό
αντιτορπιλικό («Castore»), ένα τορπιλοβόλο και δύο µικρά φορτηγά πλοία. Στις 10-11 Ιουνίου
του 1943 πήρε µέρος στις επιχειρήσεις κατάληψης του νησιού Παντελερία και αργότερα στην
απόβαση στη Σικελία (Ιούλιος του 1943). Το Σεπτέµβριο βύθισε, µαζί µε δύο βρετανικά
αντιτορπιλικά, στο στενό της Καρπάθου δύο µεγάλα εµπορικά πλοία («Pluto» και «Paolo»)
και το συνοδό γερµανικό αντιτορπιλικό 2104. Η «Βασίλισσα Όλγα» βυθίστηκε στο Λακκί της
Λέρου στη διάρκεια γερµανικής αεροπορικής επιδροµής, συµπαρασύροντας στον υγρό της
τάφο τον κυβερνήτη της, πλωτάρχη Γ. Μπλέσσα, τον ύπαρχό της, υποπλοίαρχο
Γρηγορόπουλο, και τέσσερις ακόµη αξιωµατικούς και 65 υπαξιωµατικούς και ναύτες (26
Σεπτεµβρίου του 1943).
ΒΑΦΕΙΑ∆ΗΣ ΜΑΡΚΟΣ: Πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης του ∆ηµοκρατικού Στρατού
στη διάρκεια του Εµφύλιου Πολέµου (1946-1949). Γεννήθηκε στη Θεοδοσία της Μικράς
Ασίας το 1906. Οργανώθηκε στο ΚΚΕ, ενώ εργάστηκε ως καπνεργάτης στη Θεσσαλονίκη και
στην Καβάλα. Κοµµατικός καθοδηγητής, υπέστη για τη δράση του πολλούς διωγµούς. Στη
διάρκεια της κυβέρνησης Ι. Μεταξά (1936) εκτοπίστηκε στον Άγιο Ευστράτιο, αλλά απέδρασε
και κατέφυγε στη Θεσσαλονίκη και από εκεί έφτασε στην Κρήτη, όπου συµµετείχε στην
ένοπλη εξέγερση στα Χανιά (28 Ιουλίου του 1938) εναντίον του καθεστώτος Μεταξά. Η
γερµανική επίθεση τον βρήκε εκτοπισµένο στη Γαύδο. Το Μάιο του 1941 κατέφυγε στη
Μακεδονία, ενώ ήδη είχε εκλεγεί µέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ (1942). Ήταν
υπεύθυνος του ΕΛΑΣ Μακεδονίας και από τις αρχές του 1944 γενικός διοικητής (καπετάνιος)
της ΟΜΜ (Οµάδας Μεραρχιών Μακεδονίας). Το Νοέµβριο του 1944, µετά την υποχώρηση
των Γερµανών στη µεγάλη σύσκεψη των καπεταναίων στη Λαµία, ο Βαφειάδης απέρριψε την
πρόταση του Βελουχιώτη για σύγκρουση µε τις βρετανικές δυνάµεις. Έτσι στα ∆εκεµβριανά η
ΟΜΜ (Μ. Βαφειάδης, Ε. Μπακιρτζής) απέφυγε τις συγκρούσεις µε τις βρετανικές δυνάµεις.
Στη 2η Ολοµέλεια, το Φεβρουάριο του 1946, ο Βαφειάδης αντιτάχθηκε στην πρόταση του
Γενικού Γραµµατέα του ΚΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη, να αναχαιτιστεί η αντιΕΑΜική τροµοκρατία
µε ένοπλη δράση. Η απόφαση αυτή της Ολοµέλειας ουσιαστικά σηµατοδότησε την έναρξη της
νέας και τελευταίας φάσης του Εµφυλίου. Παρ’ όλα αυτά, έπειτα από λίγους µήνες βρέθηκε
επικεφαλής των αντάρτικων οµάδων που είχαν καταφύγει στο βουνό µετά τη Συµφωνία της
Βάρκιζας (η τοποθέτησή του σε αυτή τη θέση έγινε µε απόφαση του Ν. Ζαχαριάδη). Στις 28
Οκτωβρίου του 1946 τοποθετήθηκε επικεφαλής του ∆ηµοκρατικού Στρατού και το ∆εκέµβριο
του 1947 εκλέχτηκε πρωθυπουργός και υπουργός των Στρατιωτικών στην «Προσωρινή
∆ηµοκρατική Κυβέρνηση». Ανέλαβε τη διεξαγωγή των επιχειρήσεων, αν και φαίνεται ότι είχε
διαφορετικές απόψεις από τον Ζαχαριάδη ως προς την τακτική που έπρεπε να ακολουθήσει ο
∆ηµοκρατικός Στρατός. Ο Βαφειάδης πίστευε στον ανταρτοπόλεµο, ενώ ο Ζαχαριάδης ήθελε
να αποκτήσει ∆ηµοκρατικός Στρατός τη διάρθρωση και τη στρατηγική ενός τακτικού
στρατού. Οι απόψεις του Βαφειάδη δηµοσιοποιήθηκαν στο πλαίσιο της συνεδρίασης του
Πολιτικού Γραφείου το Νοέµβριο του 1948 και έγιναν η αιτία της σταδιακής αποµάκρυνσής
του από όλα τα αξιώµατα. Το 1949 η 5η Ολοµέλεια τον καθαίρεσε για «λόγους υγείας» και ο
Βαφειάδης πήγε στη Σοβιετική Ένωση. Η 6η Ολοµέλεια (1956) τον αποκατέστησε, αλλά η
αντίθεσή του προς τις πρακτικές της νέας ηγεσίας του κόµµατος (Κολιγιάννης) είχε ως
αποτέλεσµα να καθαιρεθεί ξανά από την 8η Ολοµέλεια (1958). Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ
- 228 -
το Γραφείο Εσωτερικού τον αποκατέστησε (1969). Επέστρεψε από την εξορία το 1983 και οι
πρώτες του δηλώσεις µετά την άφιξή του στην Ελλάδα αφορούσαν στην ανάγκη να υπάρξει
ενιαίο ΚΚΕ. Εκλέχτηκε βουλευτής Επικρατείας µε το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ (1989 και
1990). Πέθανε το 1992.
ΒΕΑΚΗΣ ΑΙΜΙΛΙΟΣ: Ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου, από τις σηµαντικότερες
φυσιογνωµίες του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1884. Φοίτησε στη Βασιλική
∆ραµατική Σχολή το 1900 και αµέσως σχεδόν βγήκε στη σκηνή. Έδωσε την πρώτη του
παράσταση στο Βόλο (1901, «Ποιους βάζουµε στα σπίτια µας» του Σαρντού). Τα επόµενα
δεκατρία χρόνια περιόδευσε στην Ελλάδα, ερµηνεύοντας πολλούς ρόλους και προβάλλοντας
µέσω της τέχνης του σηµαντικά γεγονότα (π.χ., Μακεδονικός Αγώνας). Συµµετείχε στους
Βαλκανικούς Πολέµους (1912-1913) και µετά συνέχισε την καριέρα του στην Αθήνα, όπου
συνεργάστηκε µε τους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Κυβέλης, µε την Κατίνα
Παξινού και τον Αλέξη Μινωτή κ.ά. Ο ρόλος που τον καθιέρωσε ήταν του Οιδίποδα τύραννου
στην οµώνυµη τραγωδία (1919, σκηνοθεσία Φώτου Πολίτη, Εταιρεία Ελληνικού θεάτρου).
Ακολούθησαν σηµαντικοί ρόλοι σε άλλα έργα («Επιθεωρητής» του Γκογκόλ, «Αδελφοί
Καραµαζόφ» του Ντοστογιέφσκι, «Φυντανάκι» του Παντελή Χορν, «Πατέρας» του
Στρίντµπεργκ, «Θείος Βάνιας» του Τσέχοφ, «Σπασµένα φτερά» του ∆ηµήτρη Μπόγρη κ.ά.). Η
κορυφαία όµως στιγµή στην καλλιτεχνική του καριέρα ήταν αναµφίβολα η συνεργασία του µε
το Εθνικό Θέατρο τη δεκαετία 1932-1942. Την περίοδο αυτή υποδύθηκε ρόλους που
ανέδειξαν το αναµφισβήτητο ταλέντο του: «Αγαµέµνων» του Αισχύλου, «Ιούλιος Καίσαρ»,
«∆ωδέκατη Νύχτα», «Ρωµαίος και Ιουλιέτα», «Βασιλιάς Ληρ» του Σαίξπηρ, «Κύκλωψ» του
Ευριπίδη, «Του φτωχού τ’ αρνί» του Τσβάιχ, «Ιβάν ο Τροµερός» του Τολστόι, «Κατά
φαντασίαν ασθενής» του Μολιέρου, «Πόθοι κάτω απ’ τις λεύκες» του Ο’Νιλ κ.ά. Αποχώρησε
από το Εθνικό Θέατρο στην Κατοχή και συνεργάστηκε µε άλλους καλλιτέχνες (Μανωλίδου,
Παππά, Κατερίνα). Συµµετείχε στην Εθνική Αντίσταση και εξαιτίας της πολιτικής του
ιδεολογίας (ήταν µέλος του ΕΑΜ) διώχθηκε µετά το τέλος του πολέµου, γεγονός που είχε ως
συνέπεια να κλονιστεί η υγεία του. Επανήλθε στο Εθνικό το 1951, όπου ερµήνευσε και τον
τελευταίο ρόλο της ζωής του («Οι τρεις δρόµοι» του ∆ιονυσίου Ρώµα). Πέθανε από
εγκεφαλικό τον Ιούνιο του 1951. Εκτός από το θέατρο έπαιξε και σε κινηµατογραφικές ταινίες
(«Αστέρω», «Το λιµάνι των δακρύων», «Η φωνή της καρδιάς»). Το 1946 κλήθηκε από τις
ανακριτικές αρχές να καθορίσει µε σαφήνεια τα πολιτικά του πιστεύω και απάντησε µε
υπόµνηµα. Ανάµεσα στα άλλα σηµειώνει:
«[...] Έµαθα να αναζητώ τους καηµούς της ανθρώπινης καρδιάς και να ξεχωρίζω το εσωτερικό
δράµα του ανθρώπου, τόσο στη σχέση του µε το κοινωνικό σύνολο όσο και µε την ατοµική
του ύπαρξη, τη συνείδησή του. Έτσι αισθάνθηκα µέσα µου ολόφωτα εκδηλωµένη την αγάπη
του ανθρώπου. Πιστεύω πως εκείνο που µπορεί να κάνει τον άνθρωπο να βρει τη γαλήνη της
ψυχής, την ευτυχία, είναι να αποκτήσει µε τη µόρφωση τη δυνατότητα να αντικρίζει θαρρετά
το φως της αλήθειας και γερά αρµατισµένος από τη γνώση του ορθού, του καλού και του
δικαίου να µπορεί µόνος του να κρατεί το τιµόνι της ζωής του στη σωστή ρότα που χάραξε,
χωρίς φόβο να τον παρασύρουν πλανεροί άνεµοι. [...] Είµαι ∆ηµοκράτης και Ανθρωπιστής».
ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ ΑΡΗΣ: Μία από τις αµφιλεγόµενες προσωπικότητες της νεότερης
ελληνικής ιστορίας. Γεννήθηκε στη Λαµία το 1905 και το πραγµατικό του όνοµα ήταν
Θανάσης Κλάρας. Σπούδασε γεωπόνος στην Αβερώφειο Γεωργική Σχολή της Λαµίας. Το
1924 εντάχθηκε στις τάξεις του ΚΚΕ και άρχισε ως στέλεχός του την πολιτική του δράση για
την οποία διώχθηκε και εξορίστηκε πολλές φορές. Το 1939, ενώ ήταν κρατούµενος στις
φυλακές της Κέρκυρας, υπέβαλε δήλωση νοµιµοφροσύνης στον τότε υφυπουργό ∆ηµόσιας
Ασφάλειας Κωνσταντίνο Μανιαδάκη. Έλαβε µέρος στον πόλεµο του 1940 ως στρατιώτης του
πυροβολικού. Από το Νοέµβριο του 1941 εργάστηκε, ως στέλεχος του ΕΑΜ, για την
προετοιµασία της ένοπλης αντίστασης κατά του κατακτητή. Τον Ιούνιο του 1942 η οµάδα του
έκανε την πρώτη της ένοπλη εµφάνιση στη ∆οµνίστα της Ευρυτανίας και το Σεπτέµβριο του
ίδιου χρόνου έδωσε την πρώτη της µάχη στη Ρίκα της Γκιώνας εναντίον των Ιταλών. Το
Νοέµβριο του 1942 τµήµατα του ΕΛΑΣ υπό τον Άρη Βελουχιώτη και του Ε∆ΕΣ υπό τον
Ναπολέοντα Ζέρβα σε συνεργασία µε Άγγλους σαµποτέρ ανατίναξαν τη γέφυρα του
Γοργοπόταµου (25-26 Νοεµβρίου του 1942). Το ∆εκέµβριο του 1942 ο Άρης και η οµάδα του
έτρεψαν σε φυγή ισχυρή δύναµη Ιταλών στην περιοχή του Μικρού Χωριού Ευρυτανίας. Την
- 229 -
ίδια περίοδο απέτυχαν οι προσπάθειες για από κοινού δράση όλων των αντιστασιακών οµάδων
(συνάντηση Βελουχιώτη-Ζέρβα στη Ροβέλιστα το ∆εκέµβριο του 1942). Το 1943 έγινε
φανερή πλέον η προσπάθεια που κατέβαλαν ο Βελουχιώτης και το ΕΛΑΣ να επιβληθούν στις
υπόλοιπες αντιστασιακές οργανώσεις, έστω και µε τη βία. Ήδη από τις αρχές του 1943 ο
ΕΛΑΣ είχε διαλύσει την αντιστασιακή οµάδα Κωστόπουλου, στους πρόποδες της Πίνδου, και
είχε επιβληθεί -δεν είναι γνωστό µε ποιον ακριβώς τρόπο- ως στρατιωτικός αρχηγός του ο
απότακτος συνταγµατάρχης του κινήµατος του 1935, Στέφανος Σαράφης (ο Σαράφης
προοριζόταν για αρχηγός της οµάδας Κωστόπουλου). Στη διάρκεια του 1943 σηµειώθηκαν
αρκετές αψιµαχίες ανάµεσα στις δυνάµεις του Άρη και του Ζέρβα. Το Φεβρουάριο του 1944
µε τη Συµφωνία της Πλάκας της Ηπείρου οι τρεις µεγαλύτερες αντιστασιακές οργανώσεις, ο
ΕΛΑΣ, ο Ε∆ΕΣ και η ΕΚΚΑ του Ψαρρού, αποφάσισαν µεταξύ άλλων να µην πολεµούν
µεταξύ τους. Η συµφωνία αυτή δεν εµπόδισε τελικά τις δυνάµεις του ΕΛΑΣ να διαλύσουν την
ΕΚΚΑ (17 Απριλίου του 1944) και να εκτελέσουν και τον ίδιο τον Ψαρρό. Ο Βελουχιώτης
θεωρήθηκε από πολλούς υπεύθυνος για την εξόντωση του Ψαρρού, αλλά δεν υπήρχαν
αποδείξεις, ή έστω ενδείξεις, που να στηρίζουν αυτή την άποψη. Στη συνέχεια ο Βελουχιώτης
πήγε στην Πελοπόννησο, όπου σηµειώθηκαν συγκρούσεις µε τους Γερµανούς και µε τα
Τάγµατα Ασφαλείας. Μετά την αποχώρηση των Γερµανών από το Μοριά στράφηκε εναντίον
των δοσιλογικών ταγµάτων. Η οµάδα του όµως γρήγορα ξέφυγε από τον αρχικό της σκοπό,
αφού συχνά χρησιµοποιούσε βία εναντίον αθώων πολιτών. Η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση
θορυβήθηκε από τα γεγονότα στο Μελιγαλά, τον Πύργο, την Πύλο και την Καλαµάτα και
έστειλε στα τέλη του Σεπτεµβρίου του 1944 τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο στην
Πελοπόννησο, ο οποίος κατόρθωσε να κατασιγάσει το µένος του Άρη. Το Νοέµβριο του 1944
ο Άρης σε µεγάλη σύσκεψη καπεταναίων του ΕΛΑΣ υποστήριξε ότι οι δυνάµεις τους έπρεπε
να είναι έτοιµες για να συγκρουστούν µε τους Βρετανούς. Παρά τη θέση του αυτή όµως, δεν
πήρε ενεργά µέρος στα ∆εκεµβριανά. Μετά τη Συµφωνία της Βάρκιζας ο ίδιος συνυπέγραψε
µε τον Σαράφη την αποστράτευση του ΕΛΑΣ (12 Φεβρουαρίου του 1945). Όταν µελέτησε τη
συµφωνία, έκρινε ότι αυτή έθετε υπό διωγµό τους αγωνιστές της Αντίστασης, ότι ο ελληνικός
λαός στερούνταν εκείνη τη στιγµή το δικαίωµα να αποφασίσει ο ίδιος για το µέλλον του και,
τέλος, ότι οι Βρετανοί ουσιαστικά αποτελούσαν στρατό κατοχής. Αποφάσισε να συνεχίσει τον
αγώνα. Η κυβέρνηση αντέδρασε στέλνοντας εναντίον του τµήµατα Εθνοφυλακής, ενώ
εναντίον του κινήθηκαν και παρακρατικές οµάδες. Το ΚΚΕ είχε φροντίσει ήδη να τον
αποκηρύξει. Στις 16 Ιουνίου του 1944 στη Μεσούντα κοντά στον Αχελώο ο αρχικαπετάνιος
του ΕΛΑΣ, περικυκλωµένος από τους διώκτες τους και προδοµένος, προτίµησε να
αυτοκτονήσει ή, σύµφωνα µε άλλους, σκοτώθηκε. Ο Άρης υπήρξε η προσωπικότητα της
νεότερης ελληνικής ιστορίας την οποία λάτρεψαν πολλοί και µίσησαν ακόµη περισσότεροι,
ωστόσο κανείς δεν µπορεί να αµφισβητήσει τη µεγάλη συµβολή του στην Εθνική Αντίσταση.
ΒΕΜΠΟ ΣΟΦΙΑ: Τραγουδίστρια και ηθοποιός, γνωστή µε την προσωνυµία «τραγουδίστρια
της νίκης» για τη συµβολή της στον πόλεµο του 1940-1941. Γεννήθηκε στην Καλλίπολη της
Θράκης το 1910 και το πραγµατικό της όνοµα ήταν Έφη Μπέµπο. Εµφανίστηκε στη σκηνή το
1933 και συµµετείχε σε διάφορες µουσικές παραστάσεις. Στη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού
Πολέµου του 1940 ερµήνευσε πατριωτικά τραγούδια και εµψύχωνε τους στρατιώτες στο
µέτωπο, τους τραυµατίες και τον άµαχο πληθυσµό. ∆ιέφυγε στη Μέση Ανατολή µετά την
είσοδο των γερµανικών στρατευµάτων στην Ελλάδα και συγκρότησε θίασο µε την αδερφή της
και τον µετέπειτα σύζυγο της Μίµη Τραϊφόρο, µε σκοπό την ψυχαγωγία των στρατιωτών
(1941-1945). Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1946, σχηµάτισε δικό της θίασο, συνεργάστηκε µε
τον Αυλωνίτη, τον Μακρή, τον Μαυρέα κ.ά., ανέβασε επιθεωρήσεις παίζοντας και η ίδια ως
ηθοποιός και περιόδευσε στις ελληνικές κοινότητες της Αµερικής και της Αφρικής. Το 1950
ίδρυσε το οµώνυµο θέατρο, όπου ανέβαζε αποκλειστικά µουσικές κωµωδίες και επιθεωρήσεις.
Συµµετείχε και σε κινηµατογραφικές ταινίες («Στέλλα» [1955], «Στουρνάρα 288» [1957]).
Ήταν, χάρη στην ιδιότυπη φωνή της και το προσωπικό ερµηνευτικό της ύφος, µια ξεχωριστή
παρουσία στην ελληνική µουσική. Τιµήθηκε µε παράσηµα για την καλλιτεχνική και εθνική
της προσφορά. Πέθανε το 1978 στην Αθήνα.
ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ: Ο πιο σηµαντικός Έλληνας πολιτικός του 20ού αιώνα.
Συµµετείχε ενεργά στην πολιτική ζωή της Μεγαλονήσου ήδη από το 1889 και υπήρξε ηγέτης
του επαναστατικού κινήµατος που είχε ως στόχο του την ένωση της Κρήτης µε την Ελλάδα.
- 230 -
Έγινε γνωστός στην Ελλάδα λόγω της διαφωνίας του µε τον πρίγκιπα Γεώργιο, ύπατο
αρµοστή τότε στην Κρήτη. Κυριάρχησε στην πολιτική ζωή της χώρας από τη στιγµή που το
1910 κλήθηκε από το Στρατιωτικό Σύνδεσµο να αναλάβει τη διακυβέρνηση της Ελλάδας
µέχρι το θάνατό του (1936). Ήταν ο ιδρυτής του Κόµµατος των Φιλελευθέρων στο οποίο
εντάχθηκαν πολλές και ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες της εποχής, όπως ο Α.
Παπαναστασίου, ο Γ. Παπανδρέου, ο Α. Μιχαλακόπουλος, ο Γ. Καφαντάρης, ο Θ. Σοφούλης
κ.ά. Στη διάρκεια της πρώτης θητείας του (1910-1914) έκανε µεταρρυθµίσεις στη διοίκηση,
στην εκπαίδευση και στην οικονοµία. ∆ηµιούργησε ένα δίκτυο συµµαχιών, αρκετά
πολύπλοκο, το οποίο όµως του επέτρεψε να διευρύνει εντυπωσιακά τα όρια του ελληνικού
κράτους κατά τους δύο Βαλκανικούς Πολέµους (1912-1913). Ήρθε σε σύγκρουση µε το
βασιλιά Κωνσταντίνο Α΄, θιασώτη της ουδετερότητας της Ελλάδας στη διάρκεια του Α΄
Παγκοσµίου Πολέµου. Ο Βενιζέλος, αντίθετα, πίστευε ότι τα εθνικά συµφέροντα απαιτούσαν
τη συµπαράταξη της Ελλάδας µε τις χώρες της Εγκάρδιας Συνεννόησης (Αντάντ). Η οξύτατη
αντίθεση των δύο πολιτειακών παραγόντων στο θέµα της συµµετοχής ή µη της Ελλάδας στον
πόλεµο οδήγησε στην παύση της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης Βενιζέλου (1915) και στον
εθνικό διχασµό. Η κατάσταση που δηµιουργήθηκε µετά την αµαχητί κατάληψη της
ανατολικής Μακεδονίας από τους Γερµανούς και τους Βουλγάρους οδήγησε τον Βενιζέλο, µε
τη συνδροµή των δυνάµεων της Αντάντ που στο µεταξύ είχαν καταλάβει τη Θεσσαλονίκη, στη
δηµιουργία της κυβέρνησης της Εθνικής Αµύνης σε συνεργασία µε τον Π. Κουντουριώτη και
τον Π. ∆αγκλή. Το 1917 ο αποκλεισµός που είχαν επιβάλει οι δυνάµεις της Αντάντ στην
κυβέρνηση των Αθηνών ανάγκασε το βασιλιά Κωνσταντίνο Α΄ να παραιτηθεί υπέρ του
δευτερότοκου γιου του, Αλεξάνδρου, και να αναχωρήσει στο εξωτερικό. Η Ελλάδα
συµµετείχε πλέον και επίσηµα στον πόλεµο και σε αντάλλαγµα οι δυνάµεις µετά το τέλος του
της παραχώρησαν τη ∆υτική Θράκη και µε τη Συνθήκη των Σεβρών (1920) µεγάλο µέρος της
Ανατολικής Θράκης και τη διοίκηση της περιοχής της Σµύρνης µε την ενδοχώρα της. Η
δολοφονική απόπειρα εναντίον του Βενιζέλου στο σταθµό της Λιόν του Παρισιού, µετά την
υπογραφή της συνθήκης, τον ανησύχησε ιδιαίτερα και προκήρυξε εκλογές τις οποίες τελικά
κέρδισε η Ηνωµένη Αντιπολίτευση. Στη συνέχεια αναχώρησε για το εξωτερικό, όπου
προσπάθησε µε τις πολλές και σπουδαίες γνωριµίες του να συµβάλει στην επίλυση του
µικρασιατικού προβλήµατος. Μετά την ήττα και την αποχώρηση των Ελλήνων από τη Μικρά
Ασία και την Ανατολική Θράκη εκπροσώπησε την ελληνική κυβέρνηση στη Συνδιάσκεψη
Ειρήνης στη Λοζάνη (1922-1923). Εκεί πέτυχε µέσα σε ένα βαρύ για τα ελληνικά συµφέροντα
κλίµα τη σύναψη µιας έντιµης ειρήνης ανάµεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, που
επικυρώθηκε µε τη Συνθήκη της Λοζάνης. Επανήλθε στην Ελλάδα, σχηµάτισε κυβέρνηση το
1924, αναγκάστηκε όµως να φύγει και πάλι στο εξωτερικό γιατί δεν συµφωνούσε µε κάποιες
αποφάσεις της Επαναστατικής Επιτροπής. Κατά την τελευταία του θητεία (1928-1933)
κατάφερε να βγάλει την Ελλάδα από την αποµόνωση, υπογράφοντας διµερείς συµφωνίες µε
την Ιταλία, τη Γιουγκοσλαβία, τη Ρουµανία και κυρίως µε την Τουρκία - η προσέγγιση των
δύο χωρών επισφραγίστηκε µε την υπογραφή το 1930 της Ελληνοτουρκικής Συνθήκης Φιλίας
και Συνεργασίας. Η εκλογική του ήττα το 1933 και η εναντίον του δολοφονική απόπειρα στην
οποία συµµετείχαν όργανα του κράτους τον ανησύχησαν, καθώς πίστευε ότι κινδύνευε η ίδια
του η ζωή. Σε συνεργασία µε πιστούς σε αυτόν αξιωµατικούς προετοίµασε ένα κίνηµα
εναντίον της νόµιµης κυβέρνησης Παναγή Τσαλδάρη (1η Μαρτίου του 1935). Η κακή
προετοιµασία όµως και η έλλειψη συντονισµού ανάµεσα στους πραξικοπηµατίες οδήγησαν
στη συντριβή του. Ο Βενιζέλος κατέφυγε στο εξωτερικό (Παρίσι), ενώ καταδικάστηκε ερήµην
από το Έκτακτο Στρατοδικείο σε θάνατο. Πέθανε το 1936 εξόριστος στο Παρίσι από
εγκεφαλικό επεισόδιο.
Παραθέτουµε στη συνέχεια τρία µικρά κείµενα που γράφτηκαν για τον Βενιζέλο. Το ένα
προέρχεται από έναν αντίπαλό του, τον Γεώργιο Βλάχο, και δηµοσιεύθηκε στην
«Καθηµερινή» την επαύριον του θανάτου του - πέθανε στο Παρίσι στις 18 Μαρτίου του 1936.
Το άλλο δηµοσιεύθηκε την ηµέρα του θανάτου του στο «Ελεύθερον Βήµα» και είναι
ανυπόγραφο και το τρίτο ανήκει στο δηµοσιογράφο και ιστορικό Γρηγόριο ∆αφνή. Όλα όµως
µαρτυρούν πόσο σηµαντικό πρόσωπο ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
«Ο Ελευθέριος Βενιζέλος απέθανεν εχθές, σχεδόν εξόριστος µακράν της Ελλάδος. Ο
άνθρωπος του οποίου η µορφή ηπλώθη άλλοτε ως παµµέγιστον φως και άλλοτε ως βαρύτατη
- 231 -
σκιά εις τον τόπον, ο οποίος έφερεν προ εικοσιπέντε ετών την χαράν διά να καταλίπη προ
έτους το πένθος, ο οποίος υψώθηκε κάποτε ως δικαία πυγµή και κατέπεσεν ύστερα ως άδικος
γρόνθος, ο οποίος ήλθεν ως ηδονική φρικίασις ολοκλήρου του έθνους και έφυγεν ως
τροµακτικός σεισµός του πανελληνίου [...] ο οποίος έκτισε και κατεδάφισε, ο οποίος
εζωογόνησεν και εµάρανεν [...] ο άνθρωπος αυτός δεν εύρε τέσσερα µέτρα γης ελληνικής διά
να στήση την επιθανάτιον κλίνη του. Απέθανεν έξω. [...] Το δράµα ετελείωσε: Ο Ελευθέριος
Βενιζέλος απέθανεν, αφού έζησε όσο ουδείς Έλλην, έζησε, αφού τον εζήσαµεν όλοι, αφού τον
έζησε άλλοτε ασθµαίνουσα διά να φθάση τας ευτυχίας της και άλλοτε ηµιθανής εκ των διά της
χειρός του τραυµάτων της ολόκληρος η Ελλάς. Ο Ύψιστος ας τον αναπαύση. Η Ελλάς µετ’
αυτόν θα προσπαθήση και θα κατορθώση ίσως ν’ αναπαυθεί». - Γεώργιος Βλάχος.
«Ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν υπάρχει πλέον. [....] Όλοι εχθροί και φίλοι επί ένα τέταρτον και
πλέον αιώνος εζήσαµεν υπό το έντονον φως της θριαµβευτικής διανοίας του. Το όνοµά του,
είτε αγάπη είτε µίσος ενέπνεεν, ήταν σάλπισµα δράσεως και αγώνων. Εις τον πολιτικόν βίον
µας εκινούµεθα αποκλειστικώς διά αυτού. Είτε υπέρ αυτού είτε εναντίον του, είτε βενιζελικοί
είτε αντιβενιζελικοί ελεγόµεθα, υπήρξαµεν όλοι τα παθητικά όργανα της απεράντου θελήσεώς
του, που ήτο µαζί µε την µεγαλοφυΐαν το κύριον γνώρισµα του υπερόχου τούτου ανδρός [..]».-
Ελεύθερον Βήµα, 18 Μαρτίου 1936.
«Οι Έλληνες εγεννώντο και απέθνησκον βενιζελικοί ή αντιβενιζελικοί. Είχον παύσει να
σκέπτωνται πολιτικά. Οι οπαδοί του επίστευον τους λόγους του ως δόγµα. Οι αντίπαλοι του
µόνον και µόνον διότι είχον ευρεθεί εις το αντιβενιζελικόν στρατόπεδον ησθάνοντο την
υποχρέωσιν να είναι αντίθετοι προς κάθε ενέργειαν του Βενιζέλου. Έτσι το ελληνικόν
πολιτικόν πρόβληµα είχε λυθεί. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος εσκέπτετο για λογαριασµόν όλων
των Ελλήνων. Μετά τον θάνατόν του οι Έλληνες έπρεπε να µάθουν να σκέπτωνται πολιτικά».
- Γρηγόριος ∆αφνής.
ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΣΟΦΟΚΛΗΣ: Πολιτικός, ένας από τους δύο γιους -ο δευτερότοκος- του
Ελευθέριου Βενιζέλου (ο άλλος ήταν ο Κυριάκος). Γεννήθηκε το 1894 στα Χανιά. Η µητέρα
του, Μαρία Κατελούζου, πέθανε αµέσως µετά τη γέννησή του. Μπήκε στη Στρατιωτική Σχολή
των Ευελπίδων και έλαβε µέρος στους πολέµους που ακολούθησαν ως αξιωµατικός. Το 1920
παραιτήθηκε από το στρατό και εκλέχτηκε βουλευτής Χανίων στις εκλογές που έγιναν εκείνη
τη χρονιά. Μετά την εκλογική ήττα του πατέρα του πήγε µαζί του στο Παρίσι. Το 1923
επανήλθε στις τάξεις του στρατού και διορίστηκε στρατιωτικός ακόλουθος στην ελληνική
πρεσβεία της γαλλικής πρωτεύουσας. Το Μάρτιο του 1936 επέστρεψε στην Ελλάδα για την
κηδεία του πατέρα του. Τότε διαφάνηκαν οι πολιτικές του απόψεις, οι οποίες ήταν σαφώς
συντηρητικότερες από αυτές των υπόλοιπων µελών του Κόµµατος των Φιλελευθέρων. Με τη
δικτατορία του Μεταξά έφυγε και πάλι στο εξωτερικό. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσµίου
Πολέµου έγινε πρωθυπουργός της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης, στις 14 Απριλίου του
1943, αλλά κατέθεσε την εντολή λίγες µέρες αργότερα, αφού πρώτα είχε καταστείλει στάση
που είχε εκδηλωθεί στο στρατό και στο στόλο. Μετά την απελευθέρωση ανέλαβε διάφορα
υπουργεία και το 1950 κλήθηκε να σχηµατίσει κυβέρνηση, αλλά αναγκάστηκε να καταθέσει
την εντολή. Το διάστηµα από τον Αύγουστο του 1950 µέχρι τον Οκτώβριο του 1951
σχηµάτισε τρεις κυβερνήσεις σε συνεργασία µε τον Γεώργιο Παπανδρέου.
Ορίστηκε αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση Νικόλαου Πλαστήρα, τον οποίο µετά την εκδήλωση
της ασθένειάς του (11 Μαρτίου του 1952) αναπλήρωσε µέχρι τη διενέργεια των εκλογών
(Οκτώβριος του 1952). Ως υπουργός Εξωτερικών υπέγραψε την απόφαση για τη συµµετοχή
της Ελλάδας στο NATO και συνέβαλε στην εξοµάλυνση των σχέσεων της Ελλάδας µε την
Ιταλία και τη Γιουγκοσλαβία. Το 1954 αποσύρθηκε, αλλά επανήλθε το 1956 και ίδρυσε τη
Φιλελεύθερη ∆ηµοκρατική Ένωση, που το 1957 συγχωνεύθηκε µε το Κόµµα των
Φιλελευθέρων του Γ. Παπανδρέου, µε τον οποίο έγινε συναρχηγός. Ήταν µια από τις κύριες
δυνάµεις που συνέβαλαν στη συγκρότηση της Ένωσης Κέντρου (Σεπτέµβριος του 1961) και
της νίκης της στις εκλογές του 1963. ∆ιορίστηκε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός
Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Πέθανε ξαφνικά στις 16 Φεβρουαρίου του
1964 µέσα στο πλοίο µε το οποίο επέστρεφε από την Κρήτη, όπου είχε πάει για να µιλήσει εν
όψει των εκλογών.
ΒΛΑΧΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: ∆ηµοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας, ιδρυτής της εφηµερίδας
«Καθηµερινή». Ήταν γιος του λογοτέχνη Άγγελου Βλάχου. Γεννήθηκε το 1886 στην Αθήνα.
- 232 -
Σπούδασε νοµικά, υπηρέτησε στο υπουργείο ∆ικαιοσύνης και στη συνέχεια εργάστηκε στην
Εθνική Τράπεζα, ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε σε αθηναϊκές εφηµερίδες και έγραφε έργα
µπουλβάρ για το θέατρο («Τα κόκκινα γάντια», «Η κόµπρα», «Η δεσποινίς Κυκλών» κ.ά.).
Την περίοδο του εθνικού διχασµού υποστήριξε την πολιτική του βασιλιά Κωνσταντίνου και
τάχθηκε υπέρ της ουδετερότητας της χώρας στον Α΄ Παγκόσµιο Πόλεµο, γεγονός για το οποίο
εξορίστηκε το 1917. Από την εξορία επέστρεψε το 1919 και ίδρυσε την εφηµερίδα
«Καθηµερινή» (15 Σεπτεµβρίου). Την αντιβενιζελική του στάση συνέχισε και τα επόµενα
χρόνια. Μάλιστα το 1920 έγινε στόχος της βενιζελικής παράταξης µετά την απόπειρα
δολοφονίας κατά του Βενιζέλου. Ωστόσο έγινε στόχος και της παράταξής του για το άρθρο
του «Οίκαδε», στο οποίο περιέγραφε τις συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Μετά
την τελευταία εκλογική ήττα του Βενιζέλου (1933) αναδείχθηκε σε σπουδαία φυσιογνωµία της
συντηρητικής παράταξης, χωρίς να αναµειχθεί ενεργά στην πολιτική. ∆ιατέλεσε πρόεδρος του
Εθνικού Θεάτρου από το 1933 µέχρι το 1936. Στήριξε τη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά και
σε δική του πρωτοβουλία οφείλεται η συµπύκνωση της απόρριψης του ιταλικού τελεσιγράφου
τη νύχτα της 27ης προς την 28η Οκτωβρίου του 1940, σε µία µόνο λέξη: ΟΧΙ. Η
σηµαντικότερη όµως στιγµή της δηµοσιογραφικής του καριέρας ήταν η «Ανοικτή Επιστολή
προς την Α.Ε. τον Α. Χίτλερ, αρχικαγκελάριον του γερµανικού κράτους», που δηµοσιεύθηκε
στις 8 Μαρτίου του 1941, καθώς είχε αντιληφθεί ότι οι Γερµανοί δεν θα αργούσαν να
εισβάλουν στην Ελλάδα. Η επιστολή είχε διεθνή απήχηση και µέσα από αυτή εξέφρασε τα
αισθήµατα ενός ολόκληρου έθνους. Την περίοδο της Κατοχής εγκατέλειψε τη διεύθυνση της
«Καθηµερινής», που συνέχισε να εκδίδεται από τον Ν. Αναστασόπουλο µέχρι το 1942 και
µετά από τον Σ. Τραυλό. Ο Γ. Βλάχος ανέλαβε και πάλι τη διεύθυνση της εφηµερίδας την 1η
Φεβρουαρίου του 1945. Η εφηµερίδα εξακολουθούσε να εκδίδεται και υπηρετούσε τη
συντηρητική παράταξη. Πέθανε στις 10 Αυγούστου του 1951 και στη διεύθυνση της
εφηµερίδας τον διαδέχτηκε η κόρη του Ελένη Βλάχου-Λούντρα (1912-1995). Υπό τη
διεύθυνσή της σταµάτησε να εκδίδεται η εφηµερίδα, αµέσως µετά την επιβολή του
δικτατορικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου -η Ε.Βλάχου λίγο αργότερα διέφυγε στο
εξωτερικό, όπου ανέπτυξε αξιόλογη αντιδικτατορική δράση- και µετά την κατάρρευσή της
(1974) άρχισε και πάλι να εκδίδεται.
ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: Πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας (οκτώ φορές).
Γεννήθηκε το 1802 στην Ύδρα. Το 1819 ανέλαβε τη θέση του πατέρα του, Γεώργιου, που είχε
πεθάνει, στη ∆ηµογεροντία της Ύδρας. Πήρε µέρος στον Αγώνα µε δύο δικά του πλοία και
εκλέχτηκε πληρεξούσιος της Ύδρας στη Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου. Ο Βούλγαρης, ο
οποίος ήταν αγγλόφιλος, αντιπολιτεύτηκε µε σφοδρότητα τον Καποδίστρια. Την περίοδο της
βασιλείας του Όθωνα (1833-1843) απέφυγε να αναλάβει κάποιο δηµόσιο αξίωµα. Το 1845
διορίστηκε γερουσιαστής και το 1847 ανέλαβε το υπουργείο Ναυτικών στην κυβέρνηση Ι.
Κωλέττη, ενώ το 1848 διορίστηκε υπουργός των Οικονοµικών στην κυβέρνηση Κ. Κανάρη. Ο
Βούλγαρης σχηµάτισε την πρώτη δική του κυβέρνηση το 1855, στη διάρκεια της
αγγλογαλλικής κατοχής. Τα πιο σηµαντικά γεγονότα της πρώτης του πρωθυπουργίας υπήρξαν
οι πρωτοφανείς για τη νοθεία τους εκλογές του 1856, αλλά και η σύσταση της πρώτης
ατµοπλοϊκής εταιρείας στην Ελλάδα, η κατασκευή διαφόρων αναπτυξιακών έργων και η άρση
του αποκλεισµού του Πειραιά (1857). Το Νοέµβριο του 1857 παραιτήθηκε γιατί διαφωνούσε
µε τη συνεχή εµπλοκή του Όθωνα στα πολιτικά πράγµατα της χώρας. Το 1862
πρωταγωνίστησε στην έξωση του Όθωνα από την Ελλάδα και στη συνέχεια έγινε πρόεδρος
της προσωρινής κυβέρνησης. Στη Β΄ Εθνοσυνέλευση ηγήθηκε της παράταξης των «Πεδινών»
και προσπάθησε να αποµακρύνει από την κυβέρνηση τον Κ. Κανάρη και να αντικαταστήσει
τους υπόλοιπους υπουργούς µε πρόσωπα της δικής του εµπιστοσύνης, αλλά απέτυχε και
αναγκάστηκε να παραιτηθεί (Φεβρουάριος του 1863). Με την άφιξη του Γεώργιου Α΄
(Οκτώβριος του 1863) του ανατέθηκε και πάλι ο σχηµατισµός κυβέρνησης. Στη διάρκειά της
έγιναν οι διαπραγµατεύσεις που κατέληξαν το 1864 στην ένωση των Ιόνιων Νησιών. Το
Μάρτιο του 1864 έχασε την πλειοψηφία στην εθνοσυνέλευση και αναγκάστηκε να παραιτηθεί.
Στις εκλογές του Μαΐου του 1865 ο Βούλγαρης εκλέχτηκε βουλευτής Ύδρας και από τότε
επανεκλεγόταν συνεχώς µέχρι το θάνατό του. Έγινε και πάλι πρωθυπουργός για τρεις µόνο
µέρες το Νοέµβριο του 1865, αλλά κάπως πιο σταθερή κυβέρνηση σχηµάτισε σε συνεργασία
µε τον ∆εληγιώργη τον Ιούνιο του 1866. Ωστόσο, καθώς πιεζόταν από το θρόνο, αναγκάστηκε
- 233 -
να παραιτηθεί (∆εκέµβριος του 1866). Επανήλθε στην εξουσία τον Ιανουάριο του 1868 και
διεξήγαγε εκλογές που στιγµατίστηκαν από τη νοθεία. Στο Κρητικό Ζήτηµα η κυβέρνησή του
ακολούθησε αντιφατική πολιτική, ενώ κατέφυγε στον εσωτερικό δανεισµό. Κυβέρνησε
αυταρχικά, αλλά αποµακρύνθηκε από την εξουσία το 1869 γιατί δεν συµφωνούσε µε όσα
είχαν προταθεί για την επίλυση του Κρητικού Ζητήµατος. Επανήλθε στην εξουσία το 1871,
αλλά η αποτυχία των διαπραγµατεύσεων για το Λαύριο και η αδυναµία του να διευθετήσει µε
τη βρετανική κυβέρνηση το θέµα που αφορούσε στα δάνεια του Αγώνα τον οδήγησαν και πάλι
στην αντιπολίτευση. Το Φεβρουάριο του 1874 επανήλθε για τελευταία φορά στην εξουσία και
παρέµεινε στο πολιτικό προσκήνιο και µετά τις νόθες εκλογές του Ιουνίου του ίδιου έτους.
Κυβέρνησε απολυταρχικά, µε την ανοχή του Γεώργιου Α΄, και έφτασε στο σηµείο να αγνοήσει
τις επιταγές του Συντάγµατος για την ψήφιση του προϋπολογισµού. Αποµακρύνθηκε τον
Απρίλιο του 1875 και, µολονότι εκλέχτηκε και πάλι βουλευτής, δεν κατέλαβε έκτοτε κάποιο
δηµόσιο αξίωµα. Κατηγορήθηκε για αντιποίηση αρχής και για άλλες παραβάσεις, αλλά η δίκη
του δεν έγινε γιατί στο µεταξύ πέθανε (Αθήνα του 1877). Αγγλόφιλος, συντηρητικός και
απολυταρχικός καθώς ήταν, απέκτησε την προσωνυµία «Τσούµπες» από τον επενδύτη που
φορούσαν οι πρόκριτοι της Ύδρας.
ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ ΠΕΤΡΟΣ: Ναύαρχος και πρωθυπουργός της Ελλάδας. Γεννήθηκε στην Ύδρα
το 1883. Σπούδασε στη Σχολή Ναυτικών ∆οκίµων, υπηρέτησε σε διάφορες µονάδες του
στόλου και µετεκπαιδεύτηκε στη Γαλλία. Πήρε µέρος στους Βαλκανικούς Πολέµους και στον
Α΄ Παγκόσµιο Πόλεµο, αποµακρύνθηκε όµως από το ναυτικό το 1920, µετά την εκλογική
ήττα του Βενιζέλου. Επανήλθε το 1922, αλλά αποστρατεύτηκε και πάλι το 1935 µετά το
κίνηµα του Βενιζέλου. Όταν καταλήφθηκε η χώρα από τους Γερµανούς, κατέφυγε στη Μέση
Ανατολή και διορίστηκε υπουργός Αεροπορίας (1943-1944). Ανακλήθηκε στην ενεργό
υπηρεσία τον Απρίλιο του 1944 και τοποθετήθηκε αρχηγός στόλου µε τη ρητή εντολή να
καταστείλει τη στάση που είχε εκδηλωθεί σε µονάδες του ελληνικού στόλου. Κατόρθωσε να
επιβάλει την τάξη και να ανασυγκροτήσει σε σύντοµο χρονικό διάστηµα το πολεµικό ναυτικό.
Τον Απρίλιο του 1945, µετά την παραίτηση της κυβέρνησης Πλαστήρα, σχηµάτισε
κυβέρνηση, και ανέλαβε µάλιστα ο ίδιος τα υπουργεία Στρατιωτικών, Ναυτικών και
Αεροπορίας και για ένα διάστηµα και των Εξωτερικών. Απέτυχε όµως να εξασφαλίσει ήπιο
κλίµα και παραιτήθηκε τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου. Πέθανε στην Αθήνα το 1957.
ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Νοµοµαθής και πολιτικός, υπηρεσιακός
πρωθυπουργός (1958). Γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1890. ∆ιατέλεσε υφυπουργός παρά τω
πρωθυπουργώ στην κυβέρνηση ∆εµερτζή (1935) και υπουργός Παιδείας (1936-1938) στην
κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά. Επίσης, από το 1948 διατέλεσε πρόεδρος του Ελληνικού
Ερυθρού Σταυρού και το 1958 διεξήγαγε τις εκλογές ως υπηρεσιακός πρωθυπουργός. Πέθανε
το 1978.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α΄ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΓΟΥΛΙΕΛΜΟΣ ΦΕΡ∆ΙΝΑΝ∆ΟΣ Α∆ΟΛΦΟΣ: Βασιλιάς
των Ελλήνων (1864-1913), δευτερότοκος γιος του βασιλιά της ∆ανίας Χριστιανού. Καταγόταν
από τον οίκο των Γλίξµπουργκ και γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη το 1845. Η εκλογή του έγινε
µε υπόδειξη της Αγγλίας, αλλά υποστηρίχτηκε και από τις άλλες ∆υνάµεις. Η άνοδός του στο
θρόνο συνοδεύτηκε από την ένωση των Επτανήσων µε την Ελλάδα -παραχώρηση της Αγγλίας
στο νέο βασιλιά (Μάιος 1864)- που αποτέλεσε την πρώτη προσάρτηση ελληνικού εδάφους
µετά την Ανεξαρτησία. Από τις πρώτες ενέργειες του Γεώργιου Α΄ ήταν η ψήφιση του νέου
Συντάγµατος (17 Νοεµβρίου 1864), που ήταν σαφώς δηµοκρατικότερο από το Σύνταγµα του
1844, αφού καθιέρωνε ως µορφή πολιτεύµατος τη βασιλευόµενη δηµοκρατία και ψηφίστηκε η
αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Παρά τη συνταγµατική ρύθµιση, η πολιτική οµαλότητα δεν
αποκαταστάθηκε και η πρώτη δεκαετία της βασιλείας του χαρακτηρίστηκε από συνεχείς
διαλύσεις της Βουλής και από εκλογές στις οποίες κυριαρχούσαν η βία και η νοθεία. Το 1867
παντρεύτηκε τη δούκισσα Όλγα, ανιψιά του τσάρου Αλέξανδρου Β΄, και απέκτησε µαζί της
επτά παιδιά (διάδοχος Κωνσταντίνος Α΄, πρίγκιπες Γεώργιος, Νικόλαος, Ανδρέας,
Χριστόφορος και πριγκίπισσες Αλεξάνδρα και Μαρία). Από τις πολιτικές προσωπικότητες της
εποχής του αντιπαθούσε τον Αλέξανδρο Κουµουνδούρο, γιατί τον θεωρούσε επικίνδυνα
δηµοκρατικό, τον Θεόδωρο ∆ηλιγιάννη ως δηµαγωγό και τον Χαρίλαο Τρικούπη για τις
έντονες τάσεις ανεξαρτητοποίησης από το στέµµα, παρ’ όλο που του αναγνώριζε τις
ειλικρινείς προθέσεις του για εκσυγχρονισµό της χώρας. Οι δύο µεγάλες σε διάρκεια
- 234 -
πρωθυπουργίες του Τρικούπη (1882-1885 και 1886-1890) υπήρξαν περίοδοι εσωτερικής

ανασυγκρότησης του κράτους και οικονοµικής ανάπτυξης. Συµπαθούσε τον Γεώργιο
Θεοτόκη, ο οποίος συνέχισε το έργο του Τρικούπη, γιατί υποχωρούσε πάντα στις επιθυµίες
του. Με τον Ελευθέριο Βενιζέλο ανέπτυξε µια σχέση αλληλοεκτίµησης τα τελευταία χρόνια
της βασιλείας του (1910-1913), καθώς τον θεωρούσε σηµαντική προσωπικότητα. Γνώρισε
πολύ καλά τους Έλληνες και κατάφερε να προσαρµοστεί στον τρόπο ζωής και στο χαρακτήρα
τους. Το ίδιο συνέβη και µε τον πολιτικό κόσµο, απέναντι στον οποίο έδειξε την ίδια
προσαρµοστικότητα, όπως αποδεικνύουν δύο περιστατικά: Η αποδοχή, το 1875, της Αρχής
της ∆εδηλωµένης, δηλαδή η εξάρτηση της κυβέρνησης από τη Βουλή και όχι από το θρόνο,
και η αποδοχή, το 1909, του προγράµµατος του Στρατιωτικού Συνδέσµου και του λαϊκού
αιτήµατος για αλλαγή. Την περίοδο της βασιλείας του συνέβησαν ορισµένα σπουδαία
γεγονότα. Αυτά ήταν: η Κρητική Επανάσταση (1866-1869), στόχος της οποίας ήταν η ένωση
της Κρήτης µε την Ελλάδα που τελικά δεν επιτεύχθηκε, η κρίση στα Βαλκάνια (1875-1878),
που η διευθέτησή της οδήγησε το 1881 στην προσάρτηση της Θεσσαλίας και της Άρτας, η
ήττα στον πόλεµο του 1897, που προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια εναντίον του θρόνου και
οδήγησε σε δολοφονική απόπειρα εναντίον του (περιοχή Αγίου Σώστη), το κίνηµα στο Γουδί
(1909), κατά το οποίο ο βασιλιάς υποχώρησε στα αιτήµατα των επαναστατών, και οι
νικηφόροι Βαλκανικοί Πόλεµοι (1912-1913), στη διάρκεια των οποίων απελευθερώθηκαν η
Ήπειρος, η Μακεδονία, τα νησιά του Αιγαίου και η Κρήτη. Στην τελευταία περίοδο της
µακρόχρονης βασιλείας του εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, για να υποστηρίξει τα δίκαια
της Ελλάδας στη συγκεκριµένη περιοχή. Εκεί δολοφονήθηκε στις 5/18 Μαρτίου του 1913 από
κάποιον Αλέξανδρο Σχινά, χωρίς ποτέ να εξακριβωθούν τα πραγµατικά κίνητρα αυτής της
ενέργειας, αφού ο δολοφόνος αυτοκτόνησε λίγο µετά τη σύλληψή του.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β΄: Βασιλιάς των Ελλήνων, πρωτότοκος γιος του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ και
της βασίλισσας Σοφίας. Γεννήθηκε το 1890. Ανέβηκε στο θρόνο δύο φορές, τη διετία 1922-
1923 και το διάστηµα 1935-1947. Φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων και
µετεκπαιδεύτηκε στη Γερµανική Στρατιωτική Ακαδηµία. Στη διάρκεια των Βαλκανικών
Πολέµων συνόδευσε τον πατέρα του, διάδοχο τότε Κωνσταντίνο, στις επιχειρήσεις της
Μακεδονίας και της Ηπείρου. Μετά τη σύγκρουση του Κωνσταντίνου µε τον Ελευθέριο
Βενιζέλο (1917), στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσµίου Πολέµου, που είχε ως αποτέλεσµα την
αποµάκρυνση του πρώτου από το θρόνο, βασιλιάς δεν ανακηρύχθηκε ο Γεώργιος αλλά ο
νεότερος αδερφός του Αλέξανδρος. Στη συνέχεια εξορίστηκε µε τους γονείς του. Ο πατέρας
του Κωνσταντίνος ανέκτησε το θρόνο το 1920 και ο ίδιος τα δικαιώµατα του διαδόχου, αφού
ο αδερφός του Αλέξανδρος είχε πεθάνει. Μετά ακολούθησε ως συνταγµατάρχης τον ελληνικό
στρατό στη Μικρασιατική Εκστρατεία και έζησε από κοντά την καταστροφή. Λόγω της ήττας
αναγκάστηκε και πάλι να παραιτηθεί και στο θρόνο ανέβηκε ο Γεώργιος (14/27 Σεπτεµβρίου
του 1922) µέσα σε ατµόσφαιρα καχυποψίας. Η προσπάθειά του να γλιτώσουν οι έξι πολιτικοί
και στρατιωτικοί, τους οποίους καταδίκασε το έκτακτο στρατοδικείο σε θάνατο ως
υπεύθυνους για τη Μικρασιατική Καταστροφή, απέβη άκαρπη. Μετά τις εκλογές του
∆εκεµβρίου του 1923 και την επικράτηση των φιλελεύθερων ο Γεώργιος υποχρεώθηκε να
φύγει στο εξωτερικό και έζησε στο Λονδίνο µία περίπου δεκαετία. Παρακολουθούσε όµως την
πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, που χαρακτηριζόταν από αστάθεια, παρά το γεγονός ότι
είχε επιβληθεί αβασίλευτη δηµοκρατία. Από το 1933 άρχισαν να εκδηλώνονται όλο και πιο
έντονα τάσεις για επαναφορά της µοναρχίας. Το κλίµα αυτό ενισχύθηκε και από τις διεθνείς
εξελίξεις, ενώ µετά το πραξικόπηµα του Γεώργιου Κονδύλη (10 Οκτωβρίου του 1935)
καταργήθηκε η αβασίλευτη δηµοκρατία και αποκαταστάθηκε η µοναρχία. Ο Γεώργιος
επέστρεψε στην Ελλάδα στις 25 Νοεµβρίου του 1935 και η πρώτη ενέργειά του ήταν να
χορηγήσει αµνηστία και να διενεργήσει εκλογές (26 Ιανουαρίου του 1936). Η αδυναµία
σχηµατισµού αυτοδύναµης κυβέρνησης λόγω του αποτελέσµατος των εκλογών -οι δύο
µεγάλες παρατάξεις, η βενιζελική και η αντιβενιζελική, βγήκαν ισοδύναµες-οδήγησε στο
σχηµατισµό υπηρεσιακής κυβέρνησης µε πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο ∆εµερτζή. Μετά το
θάνατό του (13 Απριλίου του 1936) πρωθυπουργός έγινε ο Ιωάννης Μεταξάς, γεγονός που
προκάλεσε αντιδράσεις στα λαϊκά στρώµατα και προετοίµασε το δρόµο για τη δικτατορία της
4ης Αυγούστου και την κατάργηση του Συντάγµατος µε τη σύµφωνη γνώµη του Γεώργιου. Ο
βασιλιάς είχε εκλέξει τον Μεταξά, αν και ήταν γερµανόφιλος (ο ίδιος υπήρξε αγγλόφιλος),
- 235 -
γιατί γνώριζε ότι θα τον είχε υποχείριό του και θα του ήταν αφοσιωµένος. Η στάση αυτή του
Γεώργιου εκφράστηκε µε την έκρηξη του Ελληνοϊταλικού Πολέµου και τη συστράτευσή του
χωρίς ενδοιασµούς στο πλευρό της Αγγλίας στον αγώνα εναντίον των δυνάµεων του Άξονα.
Μετά το θάνατο του Μεταξά (29 Ιανουάριος του 1941) ανέλαβε ο ίδιος τη διεξαγωγή του
πολέµου και τη διακυβέρνηση της χώρας. Όρισε όµως πρωθυπουργό τον Αλέξανδρο Κορυζή
(έχασε έτσι την ευκαιρία ο Γεώργιος σε µια κρίσιµη στιγµή να θέσει τέλος στο δικτατορικό
καθεστώς, στην εγκαθίδρυση του οποίου είχε και ο ίδιος συναινέσει) και µετά την επίθεση της
Γερµανίας (6 Απριλίου του 1941) και τη συνθηκολόγηση συνέχισε τον αγώνα στην Κρήτη
µέχρι την κατάληψη του νησιού (20 Μαΐου του 1941). Μετά µέσω Αιγύπτου πήγε στο
Λονδίνο και συνέχισε εκεί τη δράση του. Η κατάσταση που διαµορφώθηκε στη χώρα την
περίοδο της Κατοχής και οι αντιθέσεις που κυριάρχησαν στο πολιτικό προσκήνιο µετά την
απελευθέρωση κράτησαν τον Γεώργιο µακριά από την Ελλάδα µέχρι την οριστική διευθέτηση
της µορφής του πολιτεύµατος. Το δηµοψήφισµα της 1ης Σεπτεµβρίου του 1946 απέβη υπέρ
της µοναρχίας και ο Γεώργιος Β΄ επέστρεψε στην Ελλάδα, σε µια δραµατική για την ελληνική
ιστορία περίοδο. Η βασιλεία του υπήρξε σύντοµη και τον απασχόλησαν ιδιαίτερα ο Εµφύλιος
Πόλεµος και η ανασυγκρότηση της ερειπωµένης χώρας. Πέθανε την 1η Απριλίου του 1947
από καρδιακή προσβολή και τον διαδέχτηκε ο αδερφός του Παύλος.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ (ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ): Πρίγκιπας της Ελλάδας, δευτερότοκος γιος του βασιλιά
Γεώργιου Α΄ και ύπατος αρµοστής της Κρήτης (1898-1906). Γεννήθηκε το 1869. Σπούδασε
στη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων και στη Ναυτική Ακαδηµία της Κοπεγχάγης και, όταν
επέστρεψε στην Ελλάδα, κατατάχτηκε στο πολεµικό ναυτικό και τοποθετήθηκε επικεφαλής
µοίρας αντιτορπιλικών. Στον Ελληνοτουρκικό Πόλεµο του 1897 συµµετείχε στις επιχειρήσεις
του στόλου στο Αιγαίο. Μετά τη λήξη του πολέµου οι Μεγάλες ∆υνάµεις αποφάσισαν να
ανακηρύξουν την Κρήτη Αυτόνοµη Ηγεµονία µε πρώτο ηγεµόνα τον Γεώργιο, ο οποίος
έφτασε στο νησί στις 9 ∆εκεµβρίου του 1898. Η θητεία του ήταν τριετής και αρχικά η
συνεργασία του µε τους πολιτικούς του νησιού υπήρξε εποικοδοµητική. Γρήγορα όµως, ως
φορέας µοναρχικών αντιλήψεων, ήρθε σε σύγκρουση κυρίως µε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο
οποίος υποστήριζε ότι δεν έπρεπε να δεχτεί την ανανέωση της θητείας του ως αρµοστής
διορισµένος από τις Μεγάλες ∆υνάµεις, για να κηρυχτεί η Κρήτη πραγµατικά αυτόνοµη
πολιτεία, να τερµατιστούν η κηδεµονία και οι επεµβάσεις των ∆υνάµεων και να ανοίξει ο
δρόµος για την ένωση µε την Ελλάδα. Η ανανέωση της θητείας του το 1901 και το 1904
οδήγησε τον Γεώργιο στο αντίπαλο στρατόπεδο από τον Βενιζέλο και ακολούθησαν διώξεις
εναντίον των οπαδών του και προσωπική προπαγάνδα εναντίον του ίδιου του Βενιζέλου. Η
κρίση κορυφώθηκε µε τη βενιζελική Επανάσταση του Θέρισου (1905) και την παραίτηση του
Γεώργιου από το αξίωµα του αρµοστή (Ιούλιος 1906). Το 1907 παντρεύτηκε τη Γαλλίδα
πριγκίπισσα Μαρία Βοναπάρτη και µετά το κίνηµα στο Γουδί (1909) και την οριστική
αποµάκρυνση των πριγκίπων από το στρατό και το στόλο εγκατέλειψε την Ελλάδα και
εγκαταστάθηκε οριστικά στο Παρίσι. Από εκεί παρακολουθούσε τις πολιτικές εξελίξεις,
επισκέφθηκε πολλές φορές την Ελλάδα και, παρά την αντιπάθειά του για τον Βενιζέλο,
συµφώνησε µε την πολιτική του στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσµίου Πολέµου. Πέθανε στο
Παρίσι το 1957.
ΓΛΕΖΟΣ ΜΑΝΟΛΗΣ: Αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, δηµοσιογράφος και πολιτικός.
Γεννήθηκε στην Απείρανθο της Νάξου το 1922. Σπούδασε στην Ανωτάτη Εµπορική και ως
φοιτητής στη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά ανέπτυξε δράση εναντίον του καθεστώτος.
Λίγες µέρες µετά την είσοδο των γερµανικών στρατευµάτων κατοχής στην Αθήνα, τη νύχτα
της 30ής προς την 31η Μαΐου του 1941, αυτός και ο Απόστολος (Λάκης) Σάντας
αναρριχήθηκαν στο βράχο της Ακρόπολης και κατέβασαν τη χιτλερική σηµαία από τον ιστό
της. Αυτή η πράξη προκάλεσε την οργή των δυνάµεων κατοχής και αποτέλεσε την πρώτη
αυθόρµητη πράξη αντίστασης, την οποία οι ραδιοσταθµοί των συµµάχων πρόβαλαν ως το
έναυσµα της αντίστασης για ολόκληρη της Ευρώπη. Στη διάρκεια της Κατοχής εντάχθηκε στο
ΚΚΕ, το ΕΑΜ και την ΕΠΟΝ, συνελήφθη από τις αρχές και βασανίστηκε. Μετά την
Απελευθέρωση εργάστηκε ως συντάκτης στο «Ριζοσπάστη» και για κάποιο διάστηµα είχε την
ευθύνη της έκδοσής του. Στη διάρκεια του Εµφυλίου συνελήφθη και καταδικάστηκε σε
θάνατο για παράβαση του Γ΄ Ψηφίσµατος (1949). Το 1951 εκλέχτηκε βουλευτής, αν και ήταν
κρατούµενος, µε αποτέλεσµα η εκλογή του να ακυρωθεί. Απελευθερώθηκε το 1954.
- 236 -
∆ιατέλεσε µέλος της Ε∆Α και διευθυντής της εφηµερίδας «Αυγή». Στη διάρκεια της
∆ικτατορίας των Συνταγµαταρχών συνελήφθη. ∆ιαφώνησε µε την ηγεσία του ΚΚΕ, ανάµεσα
στα άλλα και για την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία (1968). Το 1974 συνέβαλε στην
ανασύσταση της Ε∆Α. Το 1981 εκλέχτηκε βουλευτής ως συνεργαζόµενος µε το ΠΑΣΟΚ και
το 1984 ευρωβουλευτής. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ασχολείται µε ζητήµατα
τοπικής αυτοδιοίκησης του τόπου καταγωγής του. Εκτός από χιλιάδες άρθρα σε εφηµερίδες
και περιοδικά ο Γλέζος έχει γράψει και βιβλία: «Η Ιστορία του Βιβλίου» (1974), «Από τη
∆ικτατορία στη ∆ηµοκρατία» (1974) και «Το Φαινόµενο της Αλλοτρίωσης της Γλώσσας»
(1977).
- Απόσπασµα από την ανακοίνωση του Γερµανού φρούραρχου των Αθηνών (31 Μαΐου 1941):
«[....] Κατά την νύχτα της 30ης προς την 31ην Μαΐου υπεξηρέθη η επί της Ακροπόλεως
κυµατίζουσα γερµανική σηµαία παρ’ αγνώστων δραστών. ∆ιενεργούνται ανακρίσεις. Οι
ένοχοι και οι συνεργοί αυτών θα τιµωρηθούν διά της ποινής του θανάτου [....]».
ΓΛΗΝΟΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: Παιδαγωγός και συγγραφέας, ηγετική φυσιογνωµία των
κινηµάτων για την εκπαιδευτική µεταρρύθµιση. Γεννήθηκε στη Σµύρνη το 1882 και σπούδασε
στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας. Συνέχισε τις σπουδές του στη Γερµανία, όπου
παρακολούθησε µαθήµατα φιλοσοφίας, παιδαγωγικής και πειραµατικής ψυχολογίας. Εκεί
γνώρισε τον Γεώργιο Σκληρό, από τον οποίο επηρεάστηκε και υιοθέτησε σοσιαλιστικές ιδέες,
ενώ στράφηκε στο µαρξισµό. Συµµετείχε στις διαδικασίες για την ίδρυση του «Εκπαιδευτικού
Οµίλου»(1910), στόχος του οποίου ήταν η ριζική αναµόρφωση των εκπαιδευτικών
συστηµάτων που εφαρµόζονταν στα ελληνικά σχολεία και ο εκσυγχρονισµός των αναλυτικών
προγραµµάτων. Εργάστηκε στη συνέχεια στην εκπαίδευση για βιοποριστικούς λόγους και το
1913 κλήθηκε από την κυβέρνηση Βενιζέλου και σύνταξε την εισηγητική έκθεση και το
κείµενο των νοµοσχεδίων για αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστηµα. Αυτά όµως δεν
ψηφίστηκαν διότι αντέδρασαν και µέλη του Κόµµατος των Φιλελευθέρων. Μαζί µε τον
Αλέξανδρο ∆ελµούζο και τον Μανόλη Τριανταφυλλίδη συνεργάστηκαν στον «Εκπαιδευτικό
Όµιλο» για την προώθηση των αλλαγών στο εκπαιδευτικό σύστηµα. Παράλληλα από
υπεύθυνες θέσεις στο υπουργείο Παιδείας των κυβερνήσεων Βενιζέλου προσπάθησαν να
κάνουν µεταρρυθµίσεις στην εκπαίδευση (εισήγαγαν τη διδασκαλία της δηµοτικής γλώσσας
και των νέων ελληνικών), αλλά συνάντησαν µεγάλη αντίδραση και τελικά δεν ολοκλήρωσαν
τα σχέδιά τους. Συµµετείχε ενεργά στην πολιτική ζωή της χώρας µε την ίδρυση της
∆ηµοκρατικής Ένωσης και συνεργάστηκε µε τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου. Πρωτοστάτησε
στην ίδρυση του Μαράσλειου ∆ιδασκαλείου (1923), διευθυντής του οποίου ήταν ο
Αλέξανδρος ∆ελµούζος, και ανέλαβε την οργάνωση και τη διεύθυνση της Παιδαγωγικής
Ακαδηµίας (1924). Το έργο του όµως διακόπηκε µε τη δικτατορία του Πάγκαλου (1926),
οπότε συνειδητοποίησε ότι µεταρρυθµιστική προσπάθεια στο πλαίσιο της νοµιµότητας είναι
αδύνατη. Στη συνέχεια ενστερνίστηκε πλήρως τη µαρξιστική ιδεολογία. ∆ιώχθηκε για τις
ιδέες του και εξορίστηκε. Το 1936 εκλέχθηκε βουλευτής Αθήνας µε το Παλλαϊκό Μέτωπο,
αλλά κατά τη δικτατορία του Μεταξά εξορίστηκε και πάλι και φυλακίστηκε (1936-1939). Το
διάστηµα αυτό ασχολήθηκε µε τη συγγραφή και τη µετάφραση αρχαίων ελληνικών κειµένων.
Στη διάρκεια της Κατοχής συµµετείχε στην Εθνική Αντίσταση, πρωτοστάτησε στην ίδρυση
του ΕΑΜ και σύνταξε το µανιφέστο του (1942). Πέθανε στην Αθήνα το 1943. Στο
συγγραφικό του έργο περιλαµβάνονται: «Έθνος και Γλώσσα» (1916 και 1922), «Η Κρίση του
∆ηµοτικισµού» (1923), «∆ιακήρυξη της ∆ιοικητικής Επιτροπής του Εκπαιδευτικού Οµίλου»
(1927) κ.ά.
ΓΟΝΑΤΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ: Στρατιωτικός και πολιτικός. Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1876.
Αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων το 1897. Έλαβε µέρος στο
Μακεδονικό Αγώνα και ήταν διαγγελέας του αρχηγού του Κινήµατος του Στρατιωτικού
Συνδέσµου στο Γουδί, συνταγµατάρχη Νικόλαου Ζορµπά. Συµµετείχε στους Βαλκανικούς
Πολέµους και στον Α΄ Παγκόσµιο Πόλεµο. Ήταν διοικητής της Βάσης Ανεφοδιασµού στην
Οδησσό του Εκστρατευτικού Σώµατος στη Μεσηµβρινή Ρωσία (1919). Στη Μικρασιατική
Εκστρατεία ανέλαβε τη διοίκηση µεγάλων µονάδων (1η Μεραρχία, 2η Μεραρχία, 1ο Σώµα
Στρατού). Μετά την κατάρρευση του µετώπου διαδραµάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην
επανάσταση που εκδηλώθηκε στις τάξεις του στρατού και µαζί µε το συνταγµατάρχη Νικόλαο
Πλαστήρα και τον αντιπλοίαρχο ∆. Φωκά αποτελούσαν την «Εκτελεστική Επιτροπή» του
- 237 -
κινήµατος. Μετά την παραίτηση της κυβέρνησης Σωτ. Κροκιδά, στις 14 Νοεµβρίου του 1922,
επειδή δεν ήθελε να αναλάβει την ευθύνη της εκτέλεσης των Έξι, ο Γονατάς σχηµάτισε
κυβέρνηση, ενώ η Εκτελεστική Επιτροπή διαλύθηκε και ο Ν. Πλαστήρας ανέλαβε την
«αρχηγία της επανάστασης». Έπειτα από πολλά χρόνια, όταν ο Γονατάς δικαζόταν στο
Έκτακτο Στρατοδικείο µε την κατηγορία ότι έλαβε µέρος στο Κίνηµα του 1935, ισχυρίστηκε
στην απολογία του ότι είχε έτοιµο σχέδιο Επαναστατικής Πράξης Απονοµής Χάριτος στους
Έξι και ότι ο Πλαστήρας αρνήθηκε να το υπογράψει. Την περίοδο της πρωθυπουργίας του,
δηλαδή µέχρι την 11η Ιανουαρίου του 1924, οπότε και παραιτήθηκε, συγκροτήθηκε η στρατιά
του Έβρου και υπογράφτηκε η Συνθήκη της Λοζάνης (24 Ιουλίου του 1923). Μετά την
παράδοση της εξουσίας στους πολιτικούς αποστρατεύτηκε µε αίτησή του, όπως έκανε και ο
Πλαστήρας. Εκλέχθηκε πληρεξούσιος στη ∆΄ Εθνοσυνέλευση, αλλά δεν συµµετείχε στις
εκλογές του 1926 και του 1928. Εκλέχτηκε γερουσιαστής το 1929, διατέλεσε υπουργός
Συγκοινωνίας (1929) και αργότερα υπουργός Γενικός ∆ιοικητής Μακεδονίας (1929-1932). Το
1932 εκλέχτηκε πρόεδρος της Γερουσίας και παρέµεινε σε αυτή τη θέση µέχρι τη διάλυσή της
(1η Απριλίου του 1935). Αν και δεν είχε αναµειχθεί, ενεργά τουλάχιστον, στο Κίνηµα του
1935, καταδικάστηκε σε φυλάκιση, αλλά πήρε αµνηστία το ∆εκέµβριο του ίδιου έτους.
Αντιτάχθηκε στη δικτατορία του Μεταξά και γι’ αυτό εκτοπίστηκε. Στη διάρκεια της Κατοχής
υποστήριξε το σχηµατισµό ελληνικής κυβέρνησης στο εσωτερικό, παράλληλα προς τη νόµιµη
του εξωτερικού, για την καλύτερη προάσπιση των ελληνικών συµφερόντων. Είχε συχνές
επαφές µε τις κατοχικές κυβερνήσεις, ωστόσο αυτό δεν τον εµπόδισε να έχει επαφές και µε
αντιστασιακές οργανώσεις. Γι’ αυτό το λόγο συνελήφθη το Μάιο του 1944 και φυλακίστηκε
στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Μετά τον πόλεµο ίδρυσε το «Κόµµα των Εθνικών
Φιλελευθέρων» και συµµετείχε ως υπουργός στις κυβερνήσεις της περιόδου 1946-1947. Το
1950 έλαβε µέρος στις εκλογές µε το «Κόµµα των Φιλελευθέρων» αλλά δεν εκλέχτηκε.
Αποσύρθηκε από την πολιτική, όµως ως πρώην πρωθυπουργός συµµετείχε στο Συµβούλιο του
Στέµµατος (1-2 Σεπτεµβρίου του 1965). Πέθανε το 1966.
ΓΟΥ∆ΑΣ ΜΙΧΑΗΛ: Υποναύαρχος, ένας από τους κατηγορούµενους στη δίκη που
ακολούθησε τη Μικρασιατική Εκστρατεία και αποκαλείται ∆ίκη των Έξι - στην
πραγµατικότητα οι κατηγορούµενοι ήταν οκτώ (∆. Γούναρης, Ν. Στράτος, Π.
Πρωτοπαπαδάκης, Ν. Θεοτόκης, Γ. Μπαλτατζής, Γ. Χατζηανέοτης, Ξ. Στρατηγός και Μ.
Γούδας). Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1868. Πήρε µέρος στον πόλεµο του 1897 ως αξιωµατικός
του ευδρόµου «Ναύαρχος Μιαούλης» και στους Βαλκανικούς Πολέµους ως κυβερνήτης του
«Κανάρης». Αποστρατεύτηκε µε αίτησή του το 1915 και εκλέχτηκε βουλευτής. Μετά το 1920
χρηµάτισε υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Γούναρη και υπουργός Εθνικής
Οικονοµίας στην κυβέρνηση Πρωτοπαπαδάκη. Παραπέµφθηκε στο Έκτακτο Στρατοδικείο
µετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και χωρίς να του απαγγελθεί κάποια κατηγορία
καταδικάστηκε σε ισόβια δεσµά ως ένοχος εσχάτης προδοσίας (δεν δέχτηκε να απολογηθεί
στη διάρκεια της δίκης). Πήρε αµνηστία το 1924 και στις εκλογές του 1926 εκλέχτηκε
βουλευτής Ιωαννίνων. Πέθανε το 1931 στο Παρίσι. Ο Μιχαήλ Γούδας υπήρξε εξαίρετος
ιστορικός ερευνητής και µεταξύ των πολλών έργων που έγραψε είναι και η «Ιστορία του
Ναυτικού 1912-1913».
ΓΟΥΝΑΡΗΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: Νοµικός, πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας (1915 και
1921-1922). Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1867, όπου πέρασε τα µαθητικά του χρόνια. Σπούδασε
στη Νοµική Σχολή της Αθήνας και συνέχισε τις σπουδές του σε πανεπιστήµια της Γερµανίας
και του Παρισιού. Εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής Πατρών το 1902. Το 1906
συµµετείχε ως µέλος στην «οµάδα των Ιαπώνων» και άσκησε σφοδρή κριτική εναντίον της
κυβέρνησης Γ. Θεοτόκη, στην οποία όµως το 1908 χρηµάτισε υπουργός Οικονοµικών. Μετά
το κίνηµα στο Γουδί έγινε αρχηγός της αντιβενιζελικής παράταξης. Όταν εκδηλώθηκε η
διαφωνία Κωνσταντίνου-Βενιζέλου και παραιτήθηκε ο Βενιζέλος, σχηµάτισε κυβέρνηση
(Φεβρουάριος-Αύγουστος 1915) και ίδρυσε το Κόµµα των Εθνικοφρόνων, το οποίο το 1920
µετονόµασε σε Λαϊκό. Μετά την εκθρόνιση του Κωνσταντίνου (1917) συνελήφθη από τους
Γάλλους και εκτοπίστηκε στην Κορσική, από όπου όµως δραπέτευσε το 1918. Επανήλθε στην
Ελλάδα και έλαβε µέρος στις εκλογές της 1ης Νοεµβρίου του 1920 ως ηγέτης της
αντιπολίτευσης, που πέτυχε την καταψήφιση του Βενιζέλου. Συµµετείχε ως υπουργός
Στρατιωτικών στην κυβέρνηση του ∆ηµήτριου Ράλλη καθώς και στην κυβέρνηση του
- 238 -
Νικόλαου Καλογερόπουλου. Στη διάρκεια της πρωθυπουργίας του (Μάρτιος 1921-Απρίλιος

1922) απέτυχαν οι ευρείας κλίµακας επιχειρήσεις στη Μικρά Ασία (στον ποταµό Σαγγάριο),
αλλά και οι προσπάθειες που κατέβαλε για ειρηνική διευθέτηση του προβλήµατος. Μετά την
κατάρρευση του µικρασιατικού µετώπου και την επικράτηση των στρατιωτικών συνελήφθη
µαζί µε άλλους πολιτικούς και στρατιωτικούς των κυβερνήσεων της περιόδου 1921-1922 και
προσήχθη σε δίκη, η οποία δεν διήρκεσε πάνω από δέκα µέρες, µε την κατηγορία της εσχάτης
προδοσίας - αυτή η κατηγορία δεν αποδείχθηκε από την ακροαµατική διαδικασία.
Καταδικάστηκε σε θάνατο, ενώ ήταν σοβαρά άρρωστος, και η οµόφωνη καταδικαστική
απόφαση ελήφθη, σύµφωνα µε ορισµένους από τους πρωταγωνιστές της διαδικασίας, υπό την
πίεση παραγόντων της επανάστασης. (Ο Θ. Πάγκαλος σε συνέντευξή του στην εφηµερίδα
«Έθνος» το Μάρτιο του 1949 επισηµαίνει: «... οφείλω να κάµω την διευκρίνησιν ότι όσα
σχετικώς ελέχθησαν περί επεµβάσεώς µου εις την δίκην των πολιτικών και στρατιωτικών
υπευθύνων της καταρρεύσεως δεν έχονται ακριβείας». Ωστόσο δεν εξηγεί γιατί τον ενέ-
πλεξαν στην έκδοση της απόφασης, αλλά και τη βιασύνη που έδειξαν οι παράγοντες της
επανάστασης για την εκτέλεση της καταδικαστικής απόφασης λίγες µόνο ώρες µετά το τέλος
της δίκης.) Ο Γούναρης εκτελέστηκε -µαζί µε τον Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη, τον Νικόλαο
Θεοτόκη, τον Γεώργιο Μπαλτατζή, τον Νικόλαο Στράτο και τον Γεώργιο Χατζηανέστη- το
µεσηµέρι της 15ης Νοεµβρίου του 1922.
ΓΡΙΒΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ή ∆ΙΓΕΝΗΣ: Στρατιωτικός, ηγέτης του απελευθερωτικού αγώνα της
Κύπρου και πολιτικός. Γεννήθηκε στο Τρίκωµο της Κύπρου το 1898. Αποφοίτησε από τη
Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων το 1919. Έλαβε µέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία και
στον Ελληνοϊταλικό Πόλεµο του 1940-1941. Στη διάρκεια της Κατοχής ίδρυσε την
αντιστασιακή οργάνωση Χ -που είχε έντονο αντικοµουνιστικό προσανατολισµό και ανάλογη
δράση-, η οποία συµµετείχε και στα ∆εκεµβριανά. Μετά το τέλος του πολέµου ίδρυσε το
«Κόµµα των Χιτών» και πολιτεύτηκε χωρίς επιτυχία. Το 1954, µε τη σύµφωνη γνώµη του
Μακάριου, ίδρυσε την Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ), που είχε ως
αντικειµενικό σκοπό την εκδίωξη των Βρετανών αποικιοκρατών. Ο αγώνας της ΕΟΚΑ έφερε
σε δύσκολη θέση τους Βρετανούς. Ενώ στην αρχή φάνηκε να αποδέχεται τις συνθήκες της
Ζυρίχης και του Λονδίνου, στη συνέχεια στράφηκε εναντίον τους, όπως λίγο αργότερα και
κατά του Μακάριου. Ο ρόλος του στα γεγονότα του 1963-1964 περιέπλεξε τις αρµοδιότητες
των υπεύθυνων για την άµυνα της Κύπρου και τον έφερε σε σύγκρουση µε τον υπουργό
Άµυνας και Εσωτερικών της Κύπρου Πολύκαρπο Γεωργακάτζη, αλλά και µε την Αθήνα. Το
1967, έπειτα από τα γεγονότα στην Κοφινού και τον Άγιο Θεόδωρο, ανακλήθηκε στην Αθήνα.
Επανήλθε στην Κύπρο το 1971 και κατηγόρησε τον Μακάριο για συνεργασία µε
κοµµουνιστές και για εγκατάλειψη της ενωτικής γραµµής. Ίδρυσε την ΕΟΚΑ Β΄ µε την οποία
προσπάθησε, σε συνεργασία µε τη δικτατορική κυβέρνηση των Αθηνών, να ανατρέψει τον
Μακάριο. Η οργάνωση αυτή µε τις βίαιες ενέργειές της δηµιούργησε πολλά προβλήµατα στην
Κυπριακή ∆ηµοκρατία και συνέβαλε στη διάσπαση του εσωτερικού µετώπου και στην
υπονόµευση της διεθνούς θέσης της Κύπρου. Πέθανε αιφνιδίως στις 27 Ιανουαρίου του 1974
στη Λεµεσό.
ΓΡΙΒΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ: Πρόεδρος του Αρείου Πάγου επί τιµή, υπηρεσιακός πρωθυπουργός της
Ελλάδας (12 Οκτωβρίου 1989-23 Νοεµβρίου 1989). Γεννήθηκε το 1923 στην Κάτω Τιθορέα
Φθιώτιδας. Σπούδασε στη Νοµική Σχολή της Αθήνας. Τον Οκτώβριο του 1989 του ανατέθηκε
ο σχηµατισµός υπηρεσιακής κυβέρνησης η οποία διενήργησε τις βουλευτικές εκλογές της 5ης
Νοεµβρίου του 1989. Παραιτήθηκε στις 23 Νοεµβρίου του 1989 και παρέδωσε την εξουσία
στην οικουµενική κυβέρνηση του Ξενοφώντα Ζολώτα.
∆ΑΓΚΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Στρατιωτικός και πολιτικός κατά την κρίσιµη περίοδο του
εθνικού διχασµού. Γεννήθηκε το 1853. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων από
όπου αποφοίτησε το 1877. Συµµετείχε στον Ελληνοτουρκικό Πόλεµο του 1897 και στη
συνέχεια ανέλαβε σηµαντικές επιτελικές θέσεις. Την περίοδο 1908-1909 ηγήθηκε της
Μακεδονικής Επιτροπής και της Πανελλήνιας Οργάνωσης, που είχαν ως στόχο την
απελευθέρωση αλύτρωτων περιοχών. Στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεµο υπηρέτησε ως αρχηγός του
Γενικού Επιτελείου. Παραιτήθηκε το 1914 και πολιτεύθηκε στα Γιάννενα µε το Κόµµα των
Φιλελευθέρων. Συντάχτηκε µε τον Βενιζέλο και το ναύαρχο Κουντουριώτη το 1916, ως µέλος
της κυβερνητικής τριανδρίας της Θεσσαλονίκης (Εθνικής Αµυνας). Μετά τη συµµετοχή της
- 239 -
Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσµιο Πόλεµο στο πλευρό της Αντάντ, τέθηκε επικεφαλής των
ελληνικών δυνάµεων στο µέτωπο των Βαλκανίων. Το 1918 επέστρεψε στο βουλευτικό του
αξίωµα και το 1920, µετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές, υπήρξε αναπληρωτής του στο
Κόµµα των Φιλελευθέρων, από όπου παραιτήθηκε το Φεβρουάριο του 1924 και λίγο αργότερα
πέθανε.
∆ΑΜΑΣΚΗΝΟΣ (ΚΑΤΑ ΚΟΣΜΟΝ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΠΑΝ∆ΡΕΟΥ): Κληρικός,
αρχιεπίσκοπος Αθηνών (1941-1949) και αντιβασιλέας της Ελλάδας (1944-1946). Γεννήθηκε
στη ∆ορβιτσά Ναυπακτίας το 1890 και σπούδασε νοµική και θεολογία στην Αθήνα.
Χειροτονήθηκε διάκονος το 1917 και το 1922, σε πολύ νεαρή ηλικία, εκλέχτηκε µητροπολίτης
Κορίνθου. Ανέπτυξε πλούσια φιλανθρωπική δράση και συνέβαλε αποφασιστικά στην
ανοικοδόµηση της πόλης µετά τον καταστροφικό σεισµό του 1928. Στη µητρόπολη Κορίνθου
παρέµεινε ως το 1938, οπότε εκλέχτηκε αρχιεπίσκοπος Αθηνών. Η εκλογή του όµως
ακυρώθηκε -µε αντικανονικό τρόπο-από τη δικτατορία του Μεταξά και ο ∆αµασκηνός
αποσύρθηκε στη Μονή της Φανερωµένης στη Σαλαµίνα. Ανέλαβε τον αρχιεπισκοπικό θρόνο
το 1941, όταν ο τότε αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος αρνήθηκε να ορκίσει την κατοχική κυβέρνηση
Τσολάκογλου. Την περίοδο της Κατοχής πρόσφερε σηµαντικό εθνικό και κοινωνικό έργο.
Πολλοί αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης αλλά και όµηροι σώθηκαν από το εκτελεστικό
απόσπασµα χάρη στην παρέµβασή του. ∆ιορίστηκε αντιβασιλέας µετά τα ∆εκεµβριανά
(1944), έπειτα από εισήγηση του Ουίνστον Τσόρτσιλ, γιατί ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ βρισκόταν
ακόµη στο εξωτερικό και δεν είχε ρυθµιστεί το πολιτειακό ζήτηµα. Κατακρίθηκε για την
πολιτική του την περίοδο της αντιβασιλείας από τα προοδευτικά και αριστερά κόµµατα, γιατί
δεν κατέστειλε τη δράση των ακροδεξιών οµάδων αλλά και επειδή προκήρυξε βουλευτικές
εκλογές πριν από τη διενέργεια δηµοψηφίσµατος που θα αποφαινόταν για τη µορφή του
πολιτεύµατος. Κατόρθωσε να αντιµετωπίσει µε επιτυχία την πολιτική κρίση της περιόδου
αυτής. Μάλιστα διατέλεσε και πρωθυπουργός για 14 µέρες (17 Οκτωβρίου-1 Νοεµβρίου του
1945). Μετά το δηµοψήφισµα της 1ης Σεπτεµβρίου του 1946, το αποτέλεσµα του οποίου ήταν
υπέρ της µοναρχίας, επέστρεψε στα αρχιερατικά του καθήκοντα. Πέθανε το 1949 έχοντας
επιτελέσει σηµαντικό έργο.
∆ΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ: Με αυτό το όνοµα είναι γνωστά τα γεγονότα που συνέβησαν στην Αθήνα
το ∆εκέµβριο του 1944. Επρόκειτο για µια σύγκρουση ανάµεσα στις δυνάµεις του ΕΛΑΣ από
τη µια πλευρά και στις βρετανικές δυνάµεις, την 3η Ορεινή Ελληνική Ταξιαρχία (Ρίµινι) και
τις δυνάµεις της Χωροφυλακής και της Αστυνοµίας Πόλεων που βρίσκονταν στην Αθήνα από
την άλλη. Το έπαθλο ήταν η πόλη της Αθήνας και κατ’ επέκταση η διακυβέρνηση της χώρας.
Η αφορµή για τα συγκεκριµένα γεγονότα ήταν η επίθεση που δέχτηκε από άγνωστης
ταυτότητας ακροβολιστές -ορισµένοι πάντως βρίσκονταν πάνω στην ταράτσα του κτιρίου της
Αστυνοµικής ∆ιεύθυνσης Αθηνών-το πλήθος που συµµετείχε σε, απαγορευµένο από την
κυβέρνηση, συλλαλητήριο στην Πλατεία Συντάγµατος στις 3 ∆εκεµβρίου του 1944. Από την
επίθεση σκοτώθηκαν 21 άτοµα και τραυµατίστηκαν πολύ περισσότερα. Την επόµενη µέρα ο
ΕΛΑΣ εξαπέλυσε µαζική επίθεση καταλαµβάνοντας πολλά αστυνοµικά τµήµατα. Συγχρόνως,
δυνάµεις που δρούσαν στους κόλπους του προχώρησαν σε συλλήψεις οµήρων και σε
εκτελέσεις αντιπάλων. Η κατάσταση διαµορφωνόταν υπέρ του ΕΛΑΣ, αφού ελάχιστες
περιοχές είχαν αποµείνει υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης Παπανδρέου (µικρή έκταση γύρω
από το κέντρο, το σύνταγµα Χωροφυλακής στου Μακρυγιάννη, το Γουδί και κάποιες άλλες
νησίδες). Τότε η βρετανική κυβέρνηση αποφάσισε να στείλει ενισχύσεις υπό τον ταξίαρχο
Χόκσγουορθ, ο οποίος µόλις έφτασε ανέλαβε και την ευθύνη της διεξαγωγής της µάχης. Στις
15 ∆εκεµβρίου ο ΕΛΑΣ εξαπέλυσε µεγάλης κλίµακας επίθεση, που αντιµετωπίστηκε µε
δυσκολία. Ο Μάντακας, ο οποίος ήταν επικεφαλής των επιχειρήσεων από την πλευρά του
ΕΛΑΣ, προσπαθούσε να καλύψει τα κενά που είχαν δηµιουργηθεί µε τις ενισχύσεις που
έφταναν εκείνο το διάστηµα. Έπειτα από λίγες µέρες (21 ∆εκεµβρίου) ο Χόκσγουορθ
εξαπέλυσε ευρείας κλίµακας αντεπίθεση. Η κατάσταση άρχισε να διαµορφώνεται υπέρ των
δυνάµεων που στήριζαν την κυβέρνηση Παπανδρέου. Το µεσηµέρι των Χριστουγέννων του
1944 κατέφθασε στην Αθήνα ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσόρτσιλ και τις δύο επόµενες
ηµέρες (26-27 ∆εκεµβρίου) στη σύσκεψη που συγκλήθηκε υπό την προεδρία του, µε τη
συµµετοχή όλων των πολιτικών δυνάµεων και του ΕΑΜ, αποφασίστηκε ο διορισµός του
αρχιεπισκόπου ∆αµασκηνού ως αντιβασιλέα. Ωστόσο δεν έλαβαν απόφαση για κανένα άλλο
- 240 -
ζήτηµα. Ο Σιάντος ζήτησε να δοθεί στο ΕΑΜ το 40-50% των υπουργείων, αλλά την πρόταση
απέρριψαν όλοι οι άλλοι πολιτικοί. Ήταν φανερό ότι οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΕΑΜ δεν
µπορούσαν να διαχειριστούν την κρίση, υποβάλλοντας κάποιες προτάσεις που θα τις
αποδέχονταν οι υπόλοιποι. Στις 30 ∆εκεµβρίου ο Γεώργιος Β΄ όρισε τον ∆αµασκηνό
αντιβασιλέα, ενώ ύστερα από τέσσερις µέρες παραιτήθηκε ο Γ. Παπανδρέου και την
πρωθυπουργία ανέλαβε ο στρατηγός Ν. Πλαστήρας (3 Ιανουαρίου του 1945). Στις 5
Ιανουαρίου του 1945 η µάχη των Αθηνών έληξε και οι δυνάµεις του ΕΛΑΣ εκκένωσαν την
Αθήνα. Στις 10 Ιανουαρίου η ηγεσία του ΚΚΕ ζήτησε ανακωχή. Η πρόταση έγινε αποδεκτή
την επόµενη µέρα και µε βάση αυτή καθορίστηκαν οι περιοχές που έπρεπε να εγκαταλείψει ο
ΕΛΑΣ (η Θεσσαλονίκη, το µεγαλύτερο µέρος της Πελοποννήσου και τα νησιά). Τα
∆εκεµβριανά έληξαν και τυπικά έπειτα ένα µήνα µε τη Συµφωνία της Βάρκιζας (12
Φεβρουαρίου του 1945). Ακριβής αποτίµηση των γεγονότων του ∆εκεµβρίου του 1944 δεν
έχει γίνει µέχρι σήµερα. Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης το γεγονός ότι πολλές φορές η
ιστορική αφήγηση στηρίζεται σε προφορικές µαρτυρίες ή και σε αναµνήσεις κάποιων που η
αξιοπιστία τους δεν είναι πάντα δυνατόν να ελεγχθεί. Κάτι ανάλογο ισχύει και µε την
προσπάθεια πολλών ιστορικών να εξηγήσουν τη στάση κυρίως του ΚΚΕ στη διάρκεια των
∆εκεµβριανών. Είναι προφανές πάντως ότι, αντίθετα από ό,τι συνέβαινε µε τα κοµουνιστικά
κόµµατα της δυτικής Ευρώπης, αυτό το κόµµα δεν διέθετε, εκείνη τη στιγµή, πολιτικούς
άντρες που θα µπορούσαν να διαχειριστούν την κρίση. ∆εν γνώριζε όµως η συγκεκριµένη
ηγεσία ότι η Σοβιετική Ένωση, σε αντίθεση µε ό,τι είχε γίνει µε τη Βουλγαρία και τη
Ρουµανία, δεν ήταν διατεθειµένη να συγκρουστεί µε τον Τσόρτσιλ -µε τον οποίο είχε λίγο
πριν συµφωνήσει να µείνει η Ελλάδα µακριά από την επιρροή των Σοβιετικών- για να τη
βοηθήσει.
∆ΕΛΗΓΙΩΡΓΗΣ ΕΠΑΜΕΙΝΩΝ∆ΑΣ: Πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1829. Σπούδασε στην Αθήνα νοµική και εκλέχτηκε το 1859
βουλευτής Μεσολογγίου. ∆ιαπνεόταν από φιλελεύθερες και αντιδυναστικές ιδέες. Ίδρυσε δικό
του κόµµα, το Εθνικόν Κοµιτάτο. ∆ιατέλεσε επανειληµµένα πρωθυπουργός βραχύβιων
κυβερνήσεων (1865, 1870, 1872-1874, 1876,1877). Ήταν εξαιρετικός ρήτορας και
πρωταγωνίστησε στην Επανάσταση του 1862, που οδήγησε στην έξωση του Όθωνα από τη
χώρα (σύνταξε µάλιστα και το ψήφισµα της έκπτωσης). Υπήρξε υπέρµαχος της
ελληνοτουρκικής συνεργασίας και φιλίας, σε αντίθεση µε τους περισσότερους πολιτικούς της
εποχής του, και αυτή του η θέση προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Πέθανε το 1879.
∆ΕΛΜΟΥΖΟΣ ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΣ: Παιδαγωγός, πρωτεργάτης της εκπαιδευτικής
µεταρρύθµισης και κύριος εκπρόσωπος του δηµοτικισµού. Γεννήθηκε στην Άµφισσα το 1880
και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας. Συνέχισε τις σπουδές του στη Γερµανία και
το 1908 ανέλαβε την ίδρυση και τη διεύθυνση του Ανώτερου Παρθεναγωγείου Βόλου, όπου
εφάρµοσε πρωτοποριακές παιδαγωγικές µεθόδους (αναγνώριση και σεβασµός της
προσωπικότητας του παιδιού, διδασκαλία και χρήση της δηµοτικής). Οι νεωτεριστικές όµως
τάσεις προκάλεσαν τις αντιδράσεις των οπαδών της καθαρεύουσας και των συντηρητικών
στοιχείων της κοινωνίας του Βόλου και ανεστάλη η λειτουργία του σχολείου (1911). Ο ίδιος
µάλιστα κατηγορήθηκε ως δηµοτικιστής και άθεος, η στάση του στο σχολείο θεωρήθηκε
ανήθικη και παραπέµφθηκε σε δίκη, στην οποία όµως αθωώθηκε (1914). Υπήρξε ιδρυτικό
µέλος του Εκπαιδευτικού Οµίλου (1910), όπου συνεργάστηκε στενά µε τον ∆ηµήτρη Γληνό
και τον Μανόλη Τριανταφυλλίδη. Μαζί µε αυτούς προώθησε το 1917, από υπεύθυνες θέσεις
του υπουργείου Παιδείας, τη διδασκαλία της δηµοτικής στο σχολείο. Το 1924 ανέλαβε τη
διεύθυνση του Μαράσλειου ∆ιδασκαλείου στην Αθήνα, αλλά και από εκεί αποµακρύνθηκε
εξαιτίας νέων, αβάσιµων κατηγοριών. Τελικά αποδείχθηκε η αθωότητά του. Σταθµός στη ζωή
του ήταν η αποχώρησή του από τον Εκπαιδευτικό Όµιλο (1927), έπειτα από διαφωνία µε τον
Γληνό. Το 1929 εκλέχτηκε καθηγητής παιδαγωγικής στο Πανεπιστήµιο της Θεσσαλονίκης,
και παραιτήθηκε από αυτή τη θέση το 1937, εξαιτίας της εκπαιδευτικής πολιτικής του
Μεταξά. Τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του παρακολουθούσε από κοντά τα εκπαιδευτικά
πράγµατα, χωρίς να αναλάβει καµία δηµόσια θέση, και ασχολήθηκε µε τη συγγραφή έργων
και άρθρων («Το Κρυφό Σχολειό», «Πρώτες Προσπάθειες στο Μαράσλειο», «∆ηµοτικισµός
και Παιδεία»). Πέθανε στην Αθήνα το 1956.
∆ΕΛΤΑ ΠΗΝΕΛΟΠΗ: Σηµαντική φυσιογνωµία των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα,
- 241 -
συγγραφέας παιδικών µυθιστορηµάτων. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1874 και ήταν κόρη
του µεγαλέµπορα βαµβακιού Εµµανουήλ Μπενάκη. Μεγάλωσε σε ένα αρχοντικό περιβάλλον
και µέσα σε αυτό διδάχτηκε, κατά την παράδοση των πλούσιων οικογενειών, ξένες γλώσσες
και ελληνικά στην καθαρεύουσα, ενώ παράλληλα απέκτησε και γενικές γνώσεις. Ασχολήθηκε
µε τη συγγραφή παιδικών βιβλίων. Το 1895 παντρεύτηκε τον Στέφανο ∆έλτα και απέκτησε
τρεις κόρες. Η γνωριµία της µε τον Ίωνα ∆ραγούµη (1905), γενικό πρόξενο της Ελλάδας στην
Αλεξάνδρεια, µε τον οποίο συνδέθηκε ερωτικά, έπαιξε σηµαντικό ρόλο στη διαµόρφωση της
προσωπικότητάς της. Την ίδια περίοδο ήρθε σε επαφή µε τον κύκλο των δηµοτικιστών -
Ψυχάρη, Παλαµά, Εφταλιώτη- και όταν έζησε στη Φρανγκφούρτη (1906-1913) µε τους
νεότερους δηµοτικιστές -Τριανταφυλλίδη, ∆ελµούζο και Γληνό-, µε τους οποίους είχε
αλληλογραφία. Από το 1906 έως το 1941 αλληλογραφούσε µε σηµαντικές προσωπικότητες
της εποχής, και αυτά τα γράµµατα, καθώς και τα ηµερολόγιά της προσφέρουν πολύτιµες
πληροφορίες για σπουδαία πρόσωπα και γεγονότα της περιόδου (Βενιζέλος, κίνηµα στο Γουδί,
Βαλκανικοί Πόλεµοι, εθνικός διχασµός). Το 1910 έγινε µέλος του Εκπαιδευτικού Οµίλου. Το
1912 γνώρισε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, συνδέθηκε όµως πολύ περισσότερο µαζί του το 1916,
όταν εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Τα Νοεµβριανά, κατά τα οποία συνελήφθη και
διαποµπεύτηκε ο πατέρας της, τότε δήµαρχος της Αθήνας και φανατικός βενιζελικός, ήταν η
αφορµή για να ενταχθεί και η ίδια στη βενιζελική παράταξη. Οι επιτυχίες του Βενιζέλου
ικανοποιούσαν την προσήλωσή της στη Μεγάλη Ιδέα, τα γεγονότα όµως που ακολούθησαν
(δολοφονία Ίωνα ∆ραγούµη, ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του 1920, Μικρασιατική
Καταστροφή) κλόνισαν την υγεία της. Από το 1925 έπασχε από εκφυλιστική παράλυση των
κάτω άκρων. Παρ’ όλα αυτά, συµµετείχε σε αποστολές για την αποκατάσταση προσφύγων και
διέθεσε µεγάλα χρηµατικά γι’ αυτό το σκοπό. Έζησε από κοντά όλα τα σηµαντικά γεγονότα
της τρίτης και της τέταρτης δεκαετίας του 20ού αιώνα. Συνδέθηκε φιλικά µε τον Νικόλαο
Πλαστήρα και αλληλογραφούσε µαζί του, διατήρησε τη φιλία της µε τον Βενιζέλο (από το
σπίτι της έφυγε το βράδυ που έγινε η δολοφονική απόπειρα εναντίον του, το 1933),
πληροφορήθηκε συγκλονισµένη το θάνατό του (1936) και στη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού
Πολέµου πρόσφερε υλική και ηθική συµπαράσταση στους στρατιώτες και τους τραυµατίες.
Όταν µπήκαν τα γερµανικά στρατεύµατα στην Αθήνα έθεσε τέρµα στη ζωή της (2 Μαΐου
1941). Έγραψε πολλά παιδικά βιβλία -«Παραµύθι χωρίς όνοµα», «Για την πατρίδα», «Στον
καιρό του Βουλγαροκτόνου», «Ο Μάγκας», «Τα µυστικά του Βάλτου», «Ο Τρελλαντώνης»
κ.ά.-, τα οποία εµπνεύστηκε από το Βυζάντιο, το Μακεδονικό Αγώνα και από προσωπικά της
βιώµατα. Σε αυτά εκφράζει την πίστη της στις δυνατότητες του νέου ελληνισµού.
∆ΕΜΕΡΤΖΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Νοµοµαθής πολιτικός που διατέλεσε και πρωθυπουργός
της Ελλάδας (1935-1936). Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1876. Σπούδασε στη Νοµική Σχολή της
Αθήνας και µετεκπαιδεύτηκε στο Μόναχο. Ακολούθησε ακαδηµαϊκή καριέρα ως υφηγητής
του ρωµαϊκού δικαίου (1904-1908) και καθηγητής του οικογενειακού δικαίου (1928-1935).
Παράλληλα αναµείχθηκε και στην πολιτική και εκλέχτηκε βουλευτής το 1910 και το 1912 µε
το Κόµµα των Φιλελευθέρων. Μάλιστα διατέλεσε και υπουργός Ναυτικών. Το 1914
αποχώρησε από το Κόµµα των Φιλελευθέρων και τήρησε µετριοπαθή αντιβενιζελική στάση.
Το 1924 ίδρυσε το Ενωτικό Προοδευτικό Κόµµα. Αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική το
1928 και αφοσιώθηκε στα πανεπιστηµιακά του καθήκοντα. Το Νοέµβριο του 1935, όταν
επανήλθε ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄, του ανατέθηκε ο σχηµατισµός υπηρεσιακής κυβέρνησης,
µετά την παραίτηση του Γεώργιου Κονδύλη, για τη διενέργεια των εκλογών του Ιανουαρίου
του 1936. Η αδυναµία όµως σχηµατισµού αυτοδύναµης κυβέρνησης οδήγησε στον
ανασχηµατισµό της κυβέρνησής του, που διατηρήθηκε µέχρι το θάνατό του (13 Απριλίου του
1936). Στην κυβέρνηση αυτή διορίστηκε αντιπρόεδρος και υπουργός Στρατιωτικών ο Ιωάννης
Μεταξάς, ο οποίος τον διαδέχτηκε στην πρωθυπουργία.
∆ΗΛΙΓΙΑΝΝΗΣ ΘΕΟ∆ΩΡΟΣ: Πολιτικός ηγέτης, πρωταγωνιστής στην πολιτική ζωή της
χώρας σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της βασιλείας του Γεώργιου Α΄ και κύριος αντίπαλος του
Χαρίλαου Τρικούπη. Γεννήθηκε στη Γορτυνία το 1824, σπούδασε νοµική στην Αθήνα και
υπηρέτησε στο δηµόσιο. Έγινε υπουργός Εξωτερικών το 1863 και πρωθυπουργός για πρώτη
φορά το 1885-1886, αφού είχε διαδεχτεί τον Αλέξανδρο Κουµουνδούρο στην ηγεσία του
κόµµατος. Επανεκλέχτηκε πρωθυπουργός τις περιόδους 1890-1892, 1895-1897, 1902 (για
λίγους µήνες) και 1903-1905. Μαζί µε τον Τρικούπη κυριάρχησαν στην πολιτική σκηνή το
- 242 -
τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα. ∆ιέφεραν όµως ριζικά οι αντιλήψεις τους, γιατί ο
∆εληγιάννης ήταν λαϊκιστής και αντιπροσώπευε την παράδοση, ενώ ο Τρικούπης τις νέες
τάσεις στην πολιτική και στην οικονοµία. Υπήρξε ιδιαίτερα δηµοφιλής, τον καθοδηγούσαν τα
λαϊκά στρώµατα αντί να τα καθοδηγεί αυτός και ήταν ένθερµος υποστηρικτής του
αλυτρωτισµού. Θεωρούσε απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη της χώρας την
απελευθέρωση των υπόδουλων ελληνικών περιοχών, γι’ αυτό και παρασύρθηκε στον πόλεµο
του 1897, για τον οποίο η Ελλάδα δεν ήταν έτοιµη. Την περίοδο της τελευταίας
πρωθυπουργίας του δολοφονήθηκε στη είσοδο της (Παλαιάς) Βουλής (31 Μαρτίου του 1905)
από ένα χαρτοπαίχτη, εξαιτίας των µέτρων που είχε λάβει κατά των χαρτοπαιχτικών λεσχών.
∆ΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΝ∆ΡΕΑΣ: Κύπριος αγωνιστής της ΕΟΚΑ. Γεννήθηκε το 1934 στον Άγιο
Μάµα της Λεµεσού. Τελείωσε µόνο το δηµοτικό γιατί η οικογένειά του ήταν πολύ φτωχή.
Ήταν µέλος και αγωνιστής της ΕΟΚΑ και κατηγορήθηκε ότι πυροβόλησε το Νοέµβριο του
1955 και τραυµάτισε, µαζί µε το συναγωνιστή του Μιχάλη Καραολή, Βρετανό πράκτορα της
Ιντέλιτζενς Σέρβις. Καταδικάστηκε από τις βρετανικές αρχές κατοχής του νησιού σε θάνατο
και απαγχονίστηκε το 1956 στη Λευκωσία µαζί µε τον Μιχάλη Καραολή. Η γενναία στάση
και των δύο την ώρα της εκτέλεσής τους προκάλεσε πανελλήνια αλλά και παγκόσµια
συγκίνηση.
∆ΙΟΜΗ∆ΗΣ ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΣ: Πολιτικός, οικονοµολόγος, ιστορικός, ακαδηµαϊκός και
πρωθυπουργός της Ελλάδας (30 Ιουνίου 1949-6 Ιανουαρίου του 1950). Γεννήθηκε στην
Αθήνα το 1874. Σπούδασε νοµική στην Αθήνα, στο Παρίσι, στο Φράιµπουργκ, στο Βερολίνο
και στη Βαϊµάρη. Υπήρξε από τους πρώτους συνεργάτες του Ελευθέριου Βενιζέλου, ιδιαίτερα
σε οικονοµικά θέµατα. ∆ιατέλεσε διοικητής της Εθνικής αλλά και της Εκδοτικής Τράπεζας
της Ελλάδας και πολλές φορές υπουργός, αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση Θεµιστοκλή
Σοφούλη το 1949 και µετά το θάνατο του πρωθυπουργού πρόεδρος συµµαχικής κυβέρνησης.
Ο ∆ιοµήδης ήταν µία από τις µεγαλύτερες φυσιογνωµίες του οικονοµικού, επιστηµονικού και
πολιτικού κόσµου. Το συγγραφικό του έργο είναι τεράστιο και µέσα από αυτό κάλυψε τη
νοµική, την οικονοµική επιστήµη, καθώς και την ιστορία, ιδιαίτερα τη βυζαντινή. Πέθανε το
1950.
∆ΟΒΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Στρατιωτικός, ο οποίος διατέλεσε υπηρεσιακός πρωθυπουργός
το 1961. Γεννήθηκε το 1898 στην Κόνιτσα. Αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή των
Ευελπίδων το 1918. Έλαβε µέρος στον Α΄ Παγκόσµιο Πόλεµο και στη Μικρασιατική
Εκστρατεία. Μετεκπαιδεύτηκε στη Γαλλία το 1935 και στη διάρκεια του Ελληνοιταλικού
Πολέµου υπηρέτησε στο 3ο Επιτελικό Γραφείο του Γενικού Στρατηγεί-ου. Τραυµατίστηκε
στη µάχη της Κόνιτσας στη διάρκεια του Εµφυλίου και µετά τέθηκε σε διαθεσιµότητα. Στη
συνέχεια επανήλθε στην ενεργό δράση και το 1954 έγινε αρχηγός ΓΕΕΘΑ (µέχρι το 1959
οπότε και αποστρατεύτηκε). Στις 20 Σεπτεµβρίου του 1961 διορίστηκε πρόεδρος της
υπηρεσιακής κυβέρνησης που ανέλαβε να διεξάγει τις εκλογές και παρέµεινε σε αυτή τη θέση
µέχρι τις 2 Νοεµβρίου του 1961. Οι εκλογές της 29ης Οκτωβρίου του 1961 θεωρήθηκαν από
το σύνολο σχεδόν της αντιπολίτευσης διαβλητές. Πάντως, είναι βέβαιο ότι ο ∆όβας είχε µικρή
επιρροή σε µηχανισµούς που δρούσαν τότε σχεδόν ανεξάρτητα από το επίσηµο κράτος.
∆ΟΓΜΑ ΤΡΟΥΜΑΝ: Από το 1946 ήταν πλέον φανερό ότι η Μεγάλη Βρετανία δεν
µπορούσε να συνεχίσει να παρέχει οικονοµική και στρατιωτική βοήθεια στην Ελλάδα. Την
αδυναµία της αυτή η βρετανική κυβέρνηση την ανακοίνωσε µέσω των διπλωµατών της στην
αµερικανική (24 Φεβρουαρίου του 1947). Οι Αµερικανοί ήδη από το 1946 επεξεργάζονταν
σχέδιο αντιµετώπισης της οικονοµικής κρίσης που µάστιζε την Ευρώπη και αναζητούσαν
τρόπους για να παρεµποδίσουν τη διεύρυνση της κοµουνιστικής επιρροής στη Γηραιά Ήπειρο,
ιδιαίτερα στο νοτιοανατολικό τµήµα της.
Στις 12 Μαρτίου του 1947 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούµαν διακήρυξε σε κοινή
συνεδρίαση της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων το νέο δόγµα της αµερικανικής
πολιτικής, περισσότερο γνωστό ως ∆όγµα Τρούµαν:
«[....] Πιστεύω ότι η πολιτική των Ηνωµένων Πολιτειών, τόνισε ο πρόεδρος, πρέπει να είναι η
υποστήριξη των ελεύθερων λαών οι οποίοι ανθίστανται στις απόπειρες υποδούλωσης των που
γίνονται είτε από ένοπλες µειοψηφίες είτε από εξωτερικές πιέσεις. [...] Για να αντιληφθούµε
ότι η επιβίωση και η ανεξαρτησία της Ελλάδας έχουν µεγάλη αξία για πολύ ευρύτερης
- 243 -
σηµασίας θέσεις αρκεί µόνο ένα βλέµµα στο χάρτη. Εάν η Ελλάδα βρισκόταν κάτω από τον
έλεγχο µιας ένοπλης µειονότητας, ο αντίκτυπος στη γειτονική Τουρκία θα ήταν άµεσος και
σοβαρός. Σύγχυση και ανωµαλία θα επεκτείνονταν σε όλη τη Μέση Ανατολή. [...] Οι ΗΠΑ
οφείλουν να ενεργήσουν άµεσα και αποφασιστικά στην περίπτωση της Ελλάδας και της
Τουρκίας». Ο Τρούµαν ζήτησε την έγκριση ποσού 300.000.000 δολαρίων για την Ελλάδα
(100.000.000 για την Τουρκία) για την περίοδο µέχρι το τέλος Ιουνίου του 1948, καθώς και
την αποστολή στρατιωτικού και πολιτικού προσωπικού για να εκπαιδεύσει Έλληνες
στρατιωτικούς αλλά και πολιτικούς υπαλλήλους (και την Τουρκία), αλλά και για να επιβλέψει
τη σωστή διαχείριση της βοήθειας. Τη στρατιωτική, κυρίως, βοήθεια που έλαβε η χώρα βάσει
του ∆όγµατος Τρούµαν διαχειρίστηκε στην Ελλάδα η AMAG (American Mission for Aid to
Greece). Από το ποσό των 300.000.000 δολαρίων που είχε αρχικά εγκριθεί η βοήθεια που
έλαβε η Ελλάδα ανήλθε τελικά στα 119.100.000 δολάρια αφού οι περαιτέρω χορηγήσεις
καλύφθηκαν από το Σχέδιο Μάρσαλ.
∆ΟΞΙΑ∆ΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Αρχιτέκτονας και πολιτικός µηχανικός. Γεννήθηκε το
1913 στο Στενήµαχο της Ανατολικής Ρωµυλίας. Σπούδασε στο ΕΜΠ και στο Βερολίνο, όπου
και υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή µε θέµα τη διάταξη του χώρου στην αρχαία
ελληνική πολεοδοµία. Έλαβε µέρος στον πόλεµο του 1940-1941 και τιµήθηκε µε τον
Πολεµικό Σταυρό. Μετά τον πόλεµο βοήθησε στην ανασυγκρότηση της χώρας τόσο ως
υφυπουργός όσο και ως διευθυντής της ∆ιεύθυνσης Χωροταξικών Μελετών. Τη δεκαετία του
1950 ασχολήθηκε ως επιστήµονας αλλά και ως επιχειρηµατίας (Εταιρεία Κατασκευών
«Τέκτων» και «Γραφείο Μελετών ∆οξιάδη») µε τη σχεδίαση πόλεων και οικιστικών κέντρων
στο διεθνή χώρο (Πακιστάν, Ιράκ, Λίβανος, Γκάνα, Βραζιλία, Περσία, Ινδία κ.ά.).
Συνεργάστηκε µε σπουδαίους πολεοδόµους και αρχιτέκτονες, όπως ο Έντουαρτ Στόουν και ο
Τζίο Πόντι, στη σχεδίαση της νέας πρωτεύουσας του Πακιστάν, Ισλαµαµπάντ. ∆ηµιούργησε
µια πόλη δύο εκατοµµυρίων κατοίκων, µε φαρδιές λεωφόρους, ικανή να αναπτύσσεται χωρίς
εµπόδια προς όλες τις κατευθύνσεις, που τα οικοδοµικά της τετράγωνα συνδέονται µε
πεζόδροµους και διευκολύνουν τη διαβίωση των κατοίκων της. Πέθανε στην Αθήνα το 1977.
∆ΡΑΓΟΥΜΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Τα µέλη της κατάγονταν από την Ήπειρο και για να
αποφύγουν, το 16ο ή το 17ο αιώνα, το βίαιο εξισλαµισµό κατέφυγαν στο Βογατσικό της
δυτικής Μακεδονίας. Μετά το τέλος της Επανάστασης του 1821 ο Φιλικός και λόγιος Μάρκος
∆ραγούµης εγκαταστάθηκε µε την οικογένειά του στην Αθήνα. Τα µέλη της οικογένειας
διαδραµάτισαν σηµαντικό ρόλο στα δηµόσια πράγµατα της χώρας το 19ο και τον 20ό αιώνα -
ο Ίων ∆ραγούµης, ο Φίλιππος ∆ραγούµης (διπλωµάτης και πολιτικός, Αθήνα 1890-1980), ο
γιος του Στέφανου ∆ραγούµη που εκλέχτηκε πολλές φορές βουλευτής και χρηµάτισε
υπουργός και υφυπουργός Εξωτερικών σε πολλές κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης, ενώ
συνέγραψε πολλές µελέτες για τα εθνικά θέµατα, ο Στέφανος ∆ραγούµης και ο Νικόλαος
∆ραγούµης (Κωνσταντινούπολη 1809-Αθήνα 1879).
∆ΡΑΓΟΥΜΗΣ ΙΩΝ (ΙΩΑΝΝΗΣ): ∆ιπλωµάτης, πολιτικός και συγγραφέας. Γεννήθηκε στην
Αθήνα το 1878 και ήταν γιος του Στέφανου ∆ραγούµη. Μιλούσε πολλές γλώσσες, σπούδασε
νοµική στην Αθήνα και ακολούθησε το διπλωµατικό κλάδο. Μεγάλωσε µέσα στο κλίµα της
απογοήτευσης που ακολούθησε την ήττα του 1897 και το 1902, µε δική του αίτηση,
διορίστηκε στο προξενείο του Μοναστηρίου όπου άρχισε την εθνική του δράση και
υπερασπίστηκε τα δίκαια των Ελλήνων στη Μακεδονία. Συµµετείχε ενεργά στην
προετοιµασία του Μακεδονικού Αγώνα. Έπειτα από δύο χρόνια, το 1904, διορίστηκε στο
προξενείο της Φιλιππούπολης όπου συνέχισε τη δράση του. Όταν πληροφορήθηκε το θάνατο
του γαµπρού του, Παύλου Μελά, ξεκίνησε τη συγγραφή του βιβλίου «Μαρτύρων και Ηρώων
Αίµα» µε το οποίο ήθελε να γίνει ευρύτερα γνωστή η θυσία του Μελά για τη σωτηρία της
Μακεδονίας (1907).
Επηρεασµένος από τις απόψεις του φίλου του µακεδονοµάχου Αθανάσιου Σουλιώτη
Νικολαΐδη, στράφηκε στη συνεργασία Ελλήνων και Τούρκων µέσα στο πλαίσιο µιας ακέραιης
Οθωµανικής Αυτοκρατορίας, προφανώς γιατί θεωρούσε τους Σλάβους επικίνδυνους για τα
ελληνικά συµφέροντα. Ίδρυσε µάλιστα το 1908 µαζί µε τον Σουλιώτη στην
Κωνσταντινούπολη την Οργάνωση Κωνσταντινουπόλεως µε σκοπό την προώθηση
συνεργασίας µε τους Τούρκους και τελικό στόχο τη δηµιουργία ενός κράτους στην Ανατολή
µε βάση τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Η επανάσταση όµως των Νεότουρκων ανέτρεψε τα σχέδιά
- 244 -
τους. Αν και αντιβενιζελικός, υπήρξε οπαδός της συµµετοχής της Ελλάδας στον πόλεµο στο
πλευρό των δυνάµεων της Αντάντ, εντούτοις εξορίστηκε το 1918 γιατί κατέκρινε την πρόθεση
της ελληνικής κυβέρνησης να αποστείλει στρατό στη Μικρά Ασία. Εκτελέστηκε στις 31
Ιουλίου του 1920 από µέλη τάγµατος ασφαλείας, την εποµένη της δολοφονικής απόπειρας
εναντίον του Βενιζέλου στο σταθµό της Λιόν στο Παρίσι. Σαφώς επηρεασµένος από τη
νιτσεϊκή ιδεολογία κατά του ορθολογικού δυτικού πολιτισµού και την αντίδραση του ατόµου
στη Βιοµηχανική Επανάσταση και την άνοδο των µαζών, αλλά και από τον αδιάλλακτο
πατριωτισµό του Μπαρές, πέρασε µέσα από µια συγκαλυµµένη αντικοινοβουλευτική διάθεση
και αφοσιώθηκε στην ιδέα του έθνους - ενός έθνους όµως που δεν ασφυκτιά µέσα στα στενά
όρια ενός κράτους, ακόµη και µεγεθυσµένου, όπως επιδίωκε ο ακαδηµαϊκός µεγαλοϊδεατισµός
της εποχής. Στα χρόνια της εξορίας στράφηκε στη µελέτη του κοινωνικού προβλήµατος. Ο
Γληνός µάλιστα διατείνεται ότι τότε είχε υιοθετήσει µετριοπαθείς σοσιαλιστικές θεωρίες.
Ήταν οπαδός της δηµοτικής γλώσσας -υποστηρικτής του Γληνού, του ∆ελµούζου και του
Τριανταφυλλίδη στην ίδρυση του Εκπαιδευτικού Οµίλου το 1910- και το συγγραφικό του
έργο χαρακτηρίζεται από ελληνοκεντρική τοποθέτηση. Έργα του: «Όσοι Ζωντανοί» (1911),
«Ελληνικός Πολιτισµός» (1914), «Ο Ελληνισµός µου και οι Έλληνες» (εκδόθηκε µετά το
θάνατό του) κ.ά.
∆ΡΑΓΟΥΜΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ: Πολιτικός, πρωθυπουργός (Ιανουάριος - Οκτώβριος του
1910), δικαστικός και συγγραφέας. ∆ιαδραµάτισε σπουδαίο ρόλο στους αλυτρωτικούς
πολέµους του έθνους. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1842. Σπούδασε νοµική στο Παρίσι και
ακολούθησε το δικαστικό κλάδο. Το 1875 διορίστηκε γενικός γραµµατέας στο υπουργείο
∆ικαιοσύνης. Ήταν φίλος του Τρικούπη και ανέλαβε στις κυβερνήσεις του διάφορα υπουργικά
αξιώµατα (υπουργός Εξωτερικών [1886-1890, 1892-1893], υπουργός Οικονοµικών και
υπουργός Εσωτερικών). Το 1906 πρωτοστάτησε στη δηµιουργία της πολιτικής «οµάδας των
Ιαπώνων» (Εµµ. Ρέπουλης, Π. Πρωτοπαπαδάκης, Χ. Βοζίκης, Α. Παναγιωτόπουλος, Απ.
Αλεξανδρής). Μετά το κίνηµα στο Γουδί, το 1909, διορίστηκε πρωθυπουργός και
προετοίµασε τη σύγκληση αναθεωρητικής εθνοσυνέλευσης, µε σκοπό την επανεξέταση µη
θεµελιωδών διατάξεων του Συντάγµατος του 1864. Στη διάρκεια της πρωθυπουργίας του
έγιναν κινητοποιήσεις Θεσσαλών αγροτών για την παραχώρηση γης σε κολίγους, που
κορυφώθηκαν µε τα γεγονότα του Κιλελέρ (6 Μαρτίου του 1910).
Η πολιτική του σταδιοδροµία τελείωσε την περίοδο του εθνικού διχασµού. Τότε, αν και
διαφωνούσε µε την πολιτική του Βενιζέλου και συµµετείχε στις µετά το 1915 βασιλικές
κυβερνήσεις, δεν δίστασε να παραιτηθεί (1916) γιατί διαφώνησε µε την πολιτική που έφερε
τους Βουλγάρους και τους Γερµανούς στην ανατολική Μακεδονία. Πέθανε στην Αθήνα το
1923.
∆ΡΑΚΟΥΛΗΣ ΠΛΑΤΩΝ: Κοινωνιολόγος, δηµοσιογράφος και πρωτοπόρος της
σοσιαλιστικής κίνησης στην Ελλάδα. Γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1857. Σπούδασε νοµική στην
Αθήνα και στην Οξφόρδη. Επέστρεψε στην Ελλάδα και ασχολήθηκε µε την επιστηµονική
διερεύνηση των κοινωνικών προβληµάτων. Το 1885 άρχισε να εκδίδει το σοσιαλιστικών
κατευθύνσεων περιοδικό «Άρδην», το οποίο έκλεισε στις αρχές του 1887, µετά τη µεγάλη
εργατική συγκέντρωση της Σύρου. Στη συνέχεια πήγε στη Γαλλία, όπου παρακολούθησε τις
εργασίες της Β΄ Σοσιαλιστικής ∆ιεθνούς και στη συνέχεια στην Αγγλία, όπου δίδαξε ελληνικά
στην Οξφόρδη (1887-1899). Όταν γύρισε στην Ελλάδα, άρχισε να εκδίδει πάλι το «Άρδην»,
αλλά και το περιοδικό «Έρευνα» (είχε αρχίσει να εκδίδεται στο Λονδίνο). Ήδη το 1891 είχε
κυκλοφορήσει το πιο σηµαντικό του ίσως βιβλίο, το «Εγχειρίδιο του Εργάτη», το οποίο
προλόγισε ο Ρόκος Χοϊδάς (επτά εκδόσεις). Ο ∆ράκουλης ήταν υπέρµαχος της ίδρυσης
αγροτοπόλεων, αγωνίστηκε για τη χειραφέτηση της γυναίκας και ήταν υπέρ της ακρεοφαγίας.
Το 1910 εκλέχτηκε ανεξάρτητος σοσιαλιστής βουλευτής Κεφαλληνίας. Άλλα σηµαντικά έργα
του: «Μελέτη περί της Γαλλικής Επαναστάσεως» (1894), «Υγιεινή και Ηθική» (1894),
«Εγκληµατικότης και Ανθρωπισµός» (1909), «Αποκατάσταση της Γυναικός» (1912),
«Αγροτική Συνεργασία» (1927) κ.ά. Πέθανε στο Λονδίνο, φτωχός και λησµονηµένος, το 1934
(πληροφορία του Γ. Κορδάτου).
ΕΒΕΡΤ ΑΓΓΕΛΟΣ: Ανώτερος αξιωµατικός της αστυνοµίας µε σηµαντική συνεισφορά στην
Εθνική Αντίσταση. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1894 και ήταν γιος του Μιλτιάδη Έβερτ -
βαυαρικής καταγωγής- και πατέρας του σύγχρονου πολιτικού Μιλτιάδη Έβερτ. Σπούδασε
- 245 -
νοµική στην Αθήνα και κατατάχθηκε στη συνέχεια στη Χωροφυλακή, όπου υπηρέτησε σε
διάφορες θέσεις, και το 1929 µετατάχτηκε στη νεοσύστατη τότε Αστυνοµία Πόλεων. Στο
σώµα αυτό ήταν επικεφαλής σε διάφορες υπηρεσίες και το 1941 διορίστηκε αστυνοµικός
διευθυντής Αθηνών - από τη συγκεκριµένη θέση ενίσχυσε την Εθνική Αντίσταση, απέκρυψε
πολλούς Εβραίους και αντιστασιακούς και τους φυγάδευσε στη Μέση Ανατολή. Το 1951
προάχθηκε σε αρχηγό της Αστυνοµίας Πόλεων και σε αυτή τη θέση έµεινε µέχρι το 1954
οπότε και αποχώρησε από την ενεργό δράση. Πέθανε το 1970.
ΕΒΡΑΙΟΙ: Μετά την απελευθέρωση της δυτικής και της ανατολικής Μακεδονίας και της
Ηπείρου (1912-1913) ενσωµατώθηκαν στο ελληνικό κράτος σηµαντικοί εβραϊκοί πληθυσµοί,
µε µεγαλύτερο βέβαια αυτόν της Θεσσαλονίκης. Εβραίοι στο θρήσκευµα Έλληνες πολίτες
κατοικούσαν ήδη στην Ελλάδα και πριν από τους Βαλκανικούς Πολέµους, κυρίως στα Ιόνια
Νησιά, την Άρτα, τη Λάρισα, τα Τρίκαλα, τη Χαλκίδα, το Βόλο αλλά και σε άλλες πόλεις. Με
την ενσωµάτωση της Θεσσαλονίκης στο ελληνικό κράτος προστέθηκαν σε αυτό πολλές
χιλιάδες, ισπανόφωνοι -για την ακρίβεια µιλούσαν ισπανοεβραϊκά- κυρίως (Σεφαραδίτες)
Εβραίοι, µε αποτέλεσµα στην απογραφή του 1928 ο συνολικός αριθµός τους να φτάνει τα
72.791 άτοµα. Από αυτά τα 62.999 δήλωσαν ότι µιλούσαν το ισπανοεβραϊκό ιδίωµα
(κατοικούσαν κυρίως στη Θεσσαλονίκη), ενώ τα 9.090 ότι είχαν ως µητρική τους γλώσσα την
ελληνική (ανήκαν στις αρχαίες εβραϊκές κοινότητες της Ελλάδας). Καθώς λοιπόν ένα µεγάλο
µέρος της εργατικής τάξης της Θεσσαλονίκης ήταν Εβραίοι, οι σοσιαλιστικές ιδέες βρήκαν
γόνιµο έδαφος ανάµεσά τους. Ο Αβραάµ Μπεναρόγια, ένας από τους ιδρυτές της Φεντερασιόν
(Σοσιαλιστική Εργατική Οµοσπονδία µε διαβαλκανικό χαρακτήρα που ιδρύθηκε στη
Θεσσαλονίκη το 1909) και του ΣΕΚΕ (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόµµα Ελλάδος το οποίο
ιδρύθηκε το 1918 και το 1920 µετονοµάστηκε σε ΚΚΕ), ήταν ισραηλίτης, ενώ προπολεµικά
πολλοί βουλευτές του ΚΚΕ ανήκαν στην κοινότητα της Θεσσαλονίκης. Από την άλλη αρκετοί
οικονοµικοί παράγοντες ανήκαν στην εβραϊκή κοινότητα και στήριξαν την ανάπτυξη της
εγχώριας βιοµηχανίας την περίοδο του Μεσοπολέµου (όπως, π.χ., ένας από τους ιδρυτές της
πρότυπης βιοµηχανίας ζυµαρικών, ο Μίνως Κωνσταντίνης). Κοντά σε αυτούς υπήρχαν και
ανώτεροι δηµόσιοι υπάλληλοι και στρατιωτικοί. Από αυτούς ιδιαίτερα σηµαντική
προσωπικότητα ήταν ο Μορδοχαίος Φριζής, ήρωας της Μικρασιατικής Εκστρατείας και του
Ελληνοϊταλικού Πολέµου. Ο αντισυνταγµατάρχης Φριζής γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1893
και ήταν ο πρώτος Έλληνας ανώτερος αξιωµατικός του πολέµου του 1940-1941 που για τις
ηρωικές του πράξεις (Πρεµετή, 5 ∆εκεµβρίου του 1940) προήχθη µετά το θάνατό του σε
συνταγµατάρχη και τιµήθηκε µε τον Πολεµικό Σταυρό Α΄ Τάξεως και µε το Χρυσό Αριστείο
Ανδρείας. Το καθεστώς Μεταξά, αν και ιδεολογικά ήταν συγγενές µε τα απολυταρχικά
καθεστώτα της εποχής, σεβάστηκε την εβραϊκή κοινότητα. Ο ίδιος µάλιστα ο δικτάτορας σε
µια επίσκεψή του σε συναγωγή είπε στους πιστούς που ήταν συγκεντρωµένοι εκεί: «Να είστε
πεπεισµένοι ότι όσο ζω οι Εβραίοι της Ελλάδος θα έχουν τα ίδια δικαιώµατα µε τα άλλα τέκνα
της πατρίδος µας». Ο αριθµός των Εβραίων σύµφωνα µε την απογραφή του 1940 έφτανε τα
67.591 άτοµα, ενώ κάποιες άλλες πηγές τούς ανεβάζουν στα 77.377 άτοµα. Το πιθανότερο
είναι ότι, µε βάση θρησκευτικά κριτήρια, ο εβραϊκός πληθυσµός της Ελλάδας το 1940 µαζί µε
τους Εβραίους της ∆ωδεκανήσου ήταν περίπου 73.000 άτοµα (ανάµεσα στο 1928 και το 1940
αρκετοί Εβραίοι, ιδιαίτερα από τη Θεσσαλονίκη, µετανάστευσαν σε άλλες χώρες). Μετά την
κατάκτηση της χώρας από τις δυνάµεις του Άξονα, οι Γερµανοί καθυστερούσαν τη λήψη
µέτρων εναντίον των Εβραίων, στην προσπάθειά τους να συντονίσουν τις ενέργειές τους µε
τους Ιταλούς και τους Βουλγάρους. Στο διάστηµα αυτό προχώρησαν σε απογραφή,
προκειµένου να προχωρήσουν «στην τελική λύση του εβραϊκού ζητήµατος». Στις 11 Ιουλίου
του 1942 συγκέντρωσαν στην Πλατεία Ελευθερίας στη Θεσσαλονίκη τους άντρες που ήταν
ικανοί να εργαστούν και κάτω από εξευτελιστικές συνθήκες επέλεξαν 3.500 τους οποίους και
επιστράτευσαν. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους οι Γερµανοί επέτρεψαν στην κοινότητα της
Θεσσαλονίκης να εξαγοράσει όσους είχαν επιζήσει. Η έλλειψη διάθεσης για συνεργασία που
έδειξαν οι Ιταλοί ανάγκασαν τον Χίµλερ στα τέλη του 1942 να στείλει στη Θεσσαλονίκη
ειδικό απόσπασµα για τη µεταφορά των Εβραίων σε «κλειστό χώρο εποικισµού». Στις αρχές
του 1943 επιβλήθηκαν αυστηρές απαγορεύσεις στους Εβραίους (απαγόρευση συµµετοχής σε
σωµατεία, υποχρεωτική µετοικεσία σε γκέτο, απαγόρευση χρησιµοποίησης τηλεφώνου κ.ά.),
ενώ τους υποχρέωσαν να φέρουν ειδικό σήµα. Η ηγεσία της κοινότητας προσπαθούσε,
- 246 -
υπακούοντας στις διαταγές των Γερµανών να τους εξευµενίσει. Στις 15 Μαρτίου όµως του
1943 το πρώτο τρένο µε 2.400 άντρες και γυναίκες ξεκίνησε για το Άουσβιτς. Μόλις έφτασαν
στον προορισµό τους 600 άντρες και γυναίκες κρίθηκαν κατάλληλοι για εργασία, ενώ οι
υπόλοιποι στάλθηκαν στους θαλάµους αερίων. Ακολούθησαν άλλες 18 αποστολές θανάτου
από τη µακεδονική πρωτεύουσα. Στην υπόλοιπη χώρα οι Γερµανοί δραστηριοποιήθηκαν µετά
τη συνθηκολόγηση των Ιταλών και ιδιαίτερα στις αρχές του 1944. Οι κοινότητες της Κρήτης,
της Ρόδου, της Κέρκυρας και της Θράκης αντιµετώπισαν το µίσος των ναζιστών. Ενδιαφέρον
παρουσιάζει το γεγονός ότι οι περισσότεροι Εβραίοι που ξέφυγαν από τη σύλληψη και δεν
στάλθηκαν στα στρατόπεδα του θανάτου προέρχονταν από τις κοινότητες της Παλιάς Ελλάδας
(Ρωµανιώτες Εβραίοι)· δεν κατοικούσαν σε ξεχωριστές συνοικίες και ήταν ενταγµένοι στο
συνολικό πληθυσµό αυτών των περιοχών. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγµα της Ζακύνθου,
όπου όλοι οι Εβραίοι του νησιού σώθηκαν λόγω της αλληλεγγύης που έδειξαν οι χριστιανοί
και της απροθυµίας του Γερµανοαυστριακού διοικητή του νησιού να συµπράξει σε ένα
έγκληµα. Αρκετοί, τέλος, κατέφυγαν στα βουνά µαζί µε τους αντάρτες, ενώ άλλοι απέκτησαν
µε τη βοήθεια της αστυνοµίας αλλά και της εκκλησίας πιστοποιητικά χριστιανών. Από τον
εβραϊκό πληθυσµό που υπήρχε στην Ελλάδα πριν από τον πόλεµο 2.000 περίπου επέστρεψαν
από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, άλλοι τόσοι διέφυγαν στη Μέση Ανατολή, ενώ 8.500
βρήκαν κρησφύγετο στην ενδοχώρα. Οι υπόλοιποι 60.000 εξοντώθηκαν µε δόλιο και βίαιο
τρόπο.
ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ: Ζωγράφος και ποιητής, από τους σηµαντικούς εκπροσώπους
του υπερρεαλισµού στην Ελλάδα. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1907. Ολοκλήρωσε τις σπουδές
του στη Γαλλία, όπου βρέθηκε το 1923. Αποφάσισε να ασχοληθεί µε τη ζωγραφική όταν
τυχαία διάβασε ένα στίχο από το ποίηµα του Τουρκαλβανού ποιητή Χατζή-Σεχρέτ: «Με
πιάνει η ζούρλα κι ο σεβντάς, µία γραφή ν’ αρχίσω». Έτσι γράφτηκε στη Σχολή Καλών
Τεχνών της Αθήνας (αν και οι δικοί του τον προόριζαν για γιατρό), όπου φοίτησε από το 1932
ως το 1938. ∆άσκαλοί του ήταν ο Κ. Παρθένης και ο Φ. Κόντογλου· ο πρώτος του έµαθε τη
σηµασία του χρώµατος και ο δεύτερος τον µύησε στη βυζαντινή ζωγραφική. Συµφοιτητές του
ήταν ο Τσαρούχης, ο Μόραλης και ο ∆ιαµαντόπουλος. Έπειτα όµως από τη γνωριµία του µε
τον Ανδρέα Εµπειρίκο και τον Βολιώτη Τζόρτζιο ντε Κίρικο αποφάσισε να στραφεί στον
υπερρεαλισµό. Ταυτόχρονα µε τη ζωγραφική έγραψε και ποίηση και εξέδωσε την πρώτη του
ποιητική συλλογή το 1938 µε τίτλο «Μην οµιλείτε εις τον οδηγόν», που προκάλεσε
χλευαστικά και κακεντρεχή σχόλια. Ο Εγγονόπουλος όµως ως ποιητής και ως ζωγράφος δεν
«χάιδευε τα αφτιά» του κοινού. ∆εν ακολούθησε τη λογική των πολλών και κανείς δεν
µπορούσε να τον αντικρούσει όταν υποστήριζε: «Κατηγορούν τον υπερρεαλισµό ότι δεν έχει
σχέση µε τη ζωή, ότι είναι ασυνάρτητος. Μα η ζωή είναι συναρτηµένη; Ασυνάρτητη δεν είναι
κι αυτή;» Η επόµενη ποιητική του συλλογή ήταν «Τα κλειδοκύµβαλα της σιωπής» (1939) και
το σπουδαιότερο ίσως ποιητικό του έργο το «Μπολιβάρ» (1944), το οποίο έγινε αποδεκτό
λόγω του επικού του χαρακτήρα (συνδύασε σε αυτό τις εµπειρίες του από τον πόλεµο στην
Αλβανία, όπου πολέµησε στην πρώτη γραµµή) αλλά και εξαιτίας του εθισµού των ανθρώπων
στη νεοτερική γραφή. Τελευταίο ποιητικό του έργο ήταν «Στην κοιλάδα µε τους ροδώνες»
(1978). ∆ίδαξε στη Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών από το 1941 έως το 1964 ως επιµελητής
και από το 1964 έως το 1975 ως τακτικός καθηγητής. Στο ζωγραφικό του έργο συνδύασε τον
ανθρωποκεντρικό και τον ελληνοκεντρικό υπερρεαλισµό, αποδίδοντας τις ανθρώπινες µορφές
µε τριγωνικό κορµό, τορνευτές γάµπες, εκλεπτυσµένα χέρια και φαρδιά πόδια, γερά ριζωµένα
στη γη. Οι µορφές του θυµίζουν απρόσωπες κούκλες µανεκέν. Τα χρώµατά του είναι βίαια·
κυριαρχούν το θαλασσί, το πράσινο και το κόκκινο. Τα έργα του τα παρουσίασε σε εκθέσεις
στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Πέθανε το 1985.
«Μπολιβάρ» (απόσπασµα)
«Μπολιβάρ! Όνοµα από µέταλλο και ξύλο, είσουνα ένα λουλούδι µεσ’ στους µπαχτσέδες της
Νότιας Αµερικής.
Είχες όλη την ευγένεια των λουλουδιών µεσ’ στην καρδιά σου, µεσ’ στα µαλλιά σου, µέσα
στο βλέµµα σου.
Η χέρα σου ήτανε µεγάλη σαν την καρδιά σου, και σκορπούσε το καλό και το κακό.
Ροβόλαγες τα βουνά κι’ έτρεµαν τ’ άστρα, κατέβαινες στους κάµπους, µε τα χρυσά, τις
επωµίδες, όλα τα διακριτικά του βαθµού σου.
- 247 -
Με το ντουφέκι στον ώµο αναρτηµένο, µε τα στήθια ξέσκεπα, µε τις λαβωµατιές γιοµάτο το

κορµί σου.
Κι’ εκαθόσουν ολόγυµνος σε πέτρα χαµηλή, στ’ ακροθαλάσσι,
Κι’ έρχονταν και σ’ έβαφαν µε τις συνήθειες των πολεµιστών Ινδιάνων,
Μ’ ασβέστη, µισόνε άσπρο, µισό γαλάζιο, για να φαντάζης
Σα ρηµοκκλήσι σε περιγιάλι της Αττικής,
Σαν εκκλησιά στις γειτονιές των Ταταούλων , ωσάν ανάχτορο σε πόλη της Μακεδονίας
ερηµική».
ΕΛΥΤΗΣ Ο∆ΥΣΣΕΑΣ: Ποιητής, ο οποίος τιµήθηκε µε το Νόµπελ Λογοτεχνίας. Το
πραγµατικό του όνοµα ήταν Οδυσσέας Αλεπουδέλης. Γεννήθηκε το 1911 στο Ηράκλειο της
Κρήτης. Ήταν γιος του Παναγιώτη Αλεπουδέλη και της Μαρίας Βρανά, που κατάγονταν από
τη Μυτιλήνη αλλά είχαν µετακοµίσει στην Αθήνα. Το 1927 ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή µε
την ποίηση του Καβάφη, ενώ δύο χρόνια αργότερα στράφηκε στην ποίηση. Αρχισε να
διαβάζει Ελιάρ και Λόρκα, ενώ ανακάλυψε τον υπερρεαλισµό. Το 1930 γράφτηκε στη Νοµική
Σχολή της Αθήνας, ενώ το 1934 έγραψε τα «Πρώτα ποιήµατα», τα οποία αργότερα
συµπεριέλαβε στη συλλογή του «Προσανατολισµοί». Το 1935 γνώρισε τον Εµπειρίκο και το
Νοέµβριο της ίδιας χρονιάς δηµοσίευσε στο περιοδικό «Νέα Γράµµατα» µια σειρά ποιηµάτων
µε το ψευδώνυµο «Ελύτης». Το 1936 γνωρίστηκε µε τον Νίκο Γκάτσο και έκτοτε έγιναν πολύ
καλοί φίλοι. Συνέχισε να παρουσιάζει ποιήµατά του στα «Νέα Γράµµατα» («Οι Κλεψύδρες
του αγνώστου», «Οι Σποράδες»). Ένα χρόνο αργότερα, το 1938, έγραψε τα ποιήµατα
«Μαρίνα των βράχων», «Ηλικία της γλαυκής θύµησης», ενώ συµπλήρωσε τις σειρές
«Αίθριες» και «Η συναυλία των υακίνθων». Το 1939 εξέδωσε τους «Προσανατολισµούς» και
έγραψε τη «Θητεία του καλοκαιριού». Το 1940 κατατάχθηκε ως ανθυπολοχαγός στο 24ο
Σύνταγµα Πεζικού και πήγε στην πρώτη γραµµή. Το 1943 κυκλοφόρησε το «Ήλιος ο
Πρώτος» και το 1945 στο περιοδικό «Τετράδια» δηµοσιεύθηκε το «Άσµα ηρωικό και πένθιµο
για τον χαµένο υπολοχαγό της Αλβανίας». Το 1948 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου ήρθε σε
επαφή µε τους κυριότερους πνευµατικούς ανθρώπους της εποχής (Πικάσο, Ματίς, Σαγκάλ,
Τζιακοµέτι, Τεριάντ κ.ά.), ενώ το 1951 επέστρεψε στην Ελλάδα µέσω Λονδίνου και Ιταλίας.
Το 1959 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ίκαρος το «Άξιον Εστί» και το 1960 του
απονεµήθηκε το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Το 1964 ο Μίκης Θεοδωράκης δηµιούργησε
µε βάση τα ποιήµατά του το λαϊκό ορατόριο «Άξιον Εστί». Το 1966 άρχισε να ασχολείται
πλέον συστηµατικά µε τη ζωγραφική, ενώ συνέχισε να εκδίδει µεταφράσεις των ποιηµάτων
του σε ευρωπαϊκές γλώσσες. Μετά το πραξικόπηµα του 1967 έµεινε µακριά από τη
δηµοσιότητα και το 1969 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Το 1971 εκδόθηκαν το «Μονόγραµµα»
και ο «Ήλιος ο Ηλιάτορας». Μετά την ανατροπή της δικτατορίας (1974) τοποθετήθηκε στη
θέση του προέδρου του ΕΙΡΤ, ενώ κυκλοφόρησαν «Τα Ετεροθαλή» και τα «Ανοιχτά Χαρτιά».
Το 1977 αρνήθηκε να γίνει µέλος της Ακαδηµίας Αθηνών και έπειτα από ένα χρόνο
κυκλοφόρησε τη «Μαρία Νεφέλη». Το 1979 του απονεµήθηκε το Νόµπελ Λογοτεχνίας. Το
1984 κυκλοφόρησαν ο τόµος «Σαπφώ», µια ανασύνθεση και απόδοση του ποιητή, η
«Αποκάλυψη του Ιωάννη» και ο «Μικρός Ναυτίλος». Ο Οδυσσέας Ελύτης πέθανε στην
Αθήνα στις 18 Μαρτίου του 1996.
«Η τρελή ροδιά» (απόσπασµα)
«Σ’ αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς
Σφυρίζοντας σε θολωτές καµάρες, πέστε µου είναι η τρελή ροδιά
Που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο της
Με ανέµου πείσµατα και ψιθυρίσµατα, πέστε µου είναι η τρελή ροδιά
Που σπαρταράει µε φυλλωσιές νεογέννητες τον όρθρο
Ανοίγοντας όλα τα χρώµατα ψηλά µε ρίγος θριάµβου;
Όταν στους κάµπους που ξυπνούν τα ολόγυµνα κορίτσια
Θερίζουνε µε τα ξανθά τους χέρια τα τριφύλλια
Γυρίζοντας τα πέρατα των ύπνων τους, πέστε µου είναι η τρελή ροδιά
Που βάζει ανύποπτη µες στα χλωρά πανέρια τους τα φώτα
Που ξεχειλίζει από κελαηδισµούς τα ονόµατά τους, πέστε µου
Είναι η τρελή ροδιά που µάχεται τη συννεφιά του κόσµου;»
«Άξιον Εστί» (απόσπασµα)
- 248 -
«Τη γλώσσα µου έδωσαν ελληνική,

το σπίτι φτωχικό στις αµµουδιές του Οµήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα µου στις αµµουδιές του Οµήρου.
Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεµόρδατα ρήµατα
ρεύµατα πράσινα µες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα µου ν’ ανάβουνε σφουγγάρια, µέδουσες µε τα πρώτα λόγια των
Σειρήνων
όστρακα ρόδινα µε τα πρώτα µαύρα ρίγη.
Μοναχή έγνοια η γλώσσα µου µε τα πρώτα µαύρα ρίγη.
Εκεί ρόδια, κυδώνια θεοί µελαχρινοί, θείοι και εξάδελφοι το λάδι αδειάζοντας µες στα
πελώρια κιούπια.
Και πνοές από τη ρεµατιά ευωδιάζοντας λυγαριά και σχίνο σπάρτο και πιπερόριζα µε τα
πρώτα πιπίσµατα των σπίνων,
Ψαλµωδίες γλυκές µε τα πρώτα-πρώτα ∆όξα σοι».
Ο ίδιος ο Ελύτης έγραψε για τον εαυτό του: «Αν υπάρχει για τον καθένα µας ένας
διαφορετικός προσωπικός παράδεισος, ανεπανόρθωτα ο δικός µου θα πρέπει να είναι
σπαρµένος µε δέντρα λέξεων, που τα ασηµώνει ο άνεµος καθώς λεύκες, από ανθρώπους που
βλέπουν να επαναστρέφει επάνω τους το δίκιο, που τους είχε αφαιρεθεί, από πουλιά που
ακόµα και µέσα στην αλήθεια του θανάτου επιµένουν να κελαηδούν ελληνικά και να λεν
"έρωτας, έρωτας"... ».
Ο Μίκης Θεοδωράκης σηµειώνει για το «Άξιον Εστί»: «Ήρθε να καταγράψει µε τον ποιητικό
λόγο του το αποκορύφωµα και το απόσταγµα ενός τιτάνιου, ψυχικού, πνευµατικού και ηθικού
αγώνα µιας φυλής, που της έλαχε κάποτε ο κλήρος του πρωτοπόρου µέσα στην παγκόσµια
εποποιία της ανθρώπινης κοινωνίας».
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 3ΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 1843: Η πρώτη φάση της διακυβέρνησης του
Όθωνα (1835-1843) διακρινόταν για το συγκεντρωτισµό και τον απολυταρχικό της
χαρακτήρα, τον παραγκωνισµό των Ελλήνων από την ενεργό πολιτική ζωή και την εύνοια του
βασιλιά προς τους Βαυαρούς - ο «αρχιγραµµατέας της Επικράτειας» (Άρµανσµπεργκ) και ο
πρωθυπουργός (Ρούντχαρτ) ήταν Βαυαροί. Αυτό είχε ως αποτέλεσµα να δηµιουργηθούν
αντιδράσεις σε όλα τα στρώµατα της ελληνικής κοινωνίας, οι οποίες εντάθηκαν όταν ο
Όθωνας, σε µια µεταρρυθµιστική προσπάθεια, αποµάκρυνε τους Βαυαρούς αλλά έγινε ο ίδιος
πρωθυπουργός καθώς δεν είχε εµπιστοσύνη στην ελληνική πολιτική ηγεσία. Η δυσαρέσκεια
εναντίον του ήταν έκδηλη µετά την απόρριψη του αιτήµατος για παραχώρηση Συντάγµατος
και την αναγνώριση πολιτικών ελευθεριών. Συγχρόνως εντείνονταν και οι παρεµβάσεις των
ξένων δυνάµεων, οι οποίες αγωνίζονταν για την αύξηση της επιρροής τους στην Ελλάδα. Η
αγανάκτηση του λαού οδήγησε στη συσπείρωση πολιτικών, στρατιωτικών και
δηµοσιογράφων. Κύριος στόχος τους ήταν να παραχωρηθεί Σύνταγµα, προκειµένου να
αντιµετωπιστούν η πολιτική και η οικονοµική κρίση, καθώς και η ξενοκρατία. Παρασκηνιακά
η κίνηση αυτή υποστηρίχτηκε από τις Μεγάλες ∆υνάµεις, καθεµία από τις οποίες ήθελε να
επωφεληθεί από την πολιτειακή µεταβολή. Επικεφαλής της συνωµοσίας ήταν ο Ανδρέας
Μεταξάς, οπαδός του ρωσικού κόµµατος, ο Ανδρέας Λόντος, οπαδός του αγγλικού κόµµατος,
οι Ρήγας Παλαµήδης και Ιωάννης Μακρυγιάννης, οπαδοί του γαλλικού κόµµατος, και ο
συνταγµατάρχης του ιππικού ∆ηµήτριος Καλλέργης, ο οποίος τους εξασφάλισε την αναγκαία
στρατιωτική υποστήριξη. Τη νύχτα της 2ας προς την 3η Σεπτεµβρίου του 1843 ο στρατός και
ο λαός συγκεντρώθηκαν έξω από τα ανάκτορα, στην πλατεία που έκτοτε ονοµάστηκε Πλατεία
Συντάγµατος, µε αίτηµα την παραχώρηση Συντάγµατος. Ο Όθωνας, παρά την αρχική του
άρνηση, αναγκάστηκε να υποχωρήσει και η εθνοσυνέλευση που αναδείχθηκε από τις εκλογές
άρχισε τις εργασίες της στις 8 Νοεµβρίου του 1843. Στις 18 Μαρτίου του 1844 ψήφισε
Σύνταγµα, το οποίο σε σχέση µε τα συντάγµατα της επανάστασης ήταν συντηρητικό. Η
νοµοθετική εξουσία ασκούνταν συλλογικά από το βασιλιά, από τη Βουλή που εκλέχθηκε από
το λαό και από τη Γερουσία (τα µέλη της διορίζονταν ισόβια από το βασιλιά). Η εκτελεστική
εξουσία ασκούνταν από το βασιλιά και τους υπουργούς που διορίζονταν ή παύονταν από
αυτόν. Φιλελεύθερα ήταν τα άρθρα του Συντάγµατος που αναφέρονταν στην ισότητα των
πολιτών απέναντι στο νόµο, στην ελευθερία του Τύπου, στην εγγύηση της ατοµικής
- 249 -
ελευθερίας και στην κατάργηση της δουλείας. Με την Επανάσταση της 3ης Σεπτεµβρίου
άνοιξε νέο κεφάλαιο στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας και καθιερώθηκαν το πολίτευµα της
συνταγµατικής µοναρχίας και ο κοινοβουλευτικός θεσµός.
ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ: Το 1945 η Ευρώπη ήταν µια ήπειρος κατεστραµµένη και
διαιρεµένη. Οι Αµερικανοί επειδή φοβόνταν ότι τα οικονοµικά προβλήµατα θα µπορούσαν να
ευνοήσουν τη διάδοση του κοµουνισµού έσπευσαν µε το Σχέδιο Μάρσαλ να προλάβουν τις
πιθανές εξελίξεις. Από τις αρχές όµως της δεκαετίας του 1950 η Ευρώπη δειλά δειλά άρχισε
να παίρνει την τύχη της στα χέρια της. Στις 9 Μαΐου του 1950 ο υπουργός Εξωτερικών της
Γαλλίας Ροµπέρ Σουµάν, προκειµένου να διαφυλάξει την ειρήνη, πρότεινε την κοινή
διαχείριση, στο πλαίσιο µιας οργάνωσης ανοιχτής προς τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, των
αποθεµάτων των δύο βασικών προϊόντων της Γαλλίας και της Γερµανίας, του άνθρακα και
του χάλυβα, που στο παρελθόν είχαν αποτελέσει αιτίες πολέµου. Ένα χρόνο αργότερα, το
1951, γεννήθηκε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), στην οποία
συµµετείχαν έξι χώρες: το Βέλγιο, η Γαλλία, η Ιταλία, οι Κάτω Χώρες, το Λουξεµβούργο και
η Οµοσπονδιακή ∆ηµοκρατία της Γερµανίας. Αυτή η ένωση τέθηκε υπό τον έλεγχο µιας
κοινοβουλευτικής συνέλευσης, που ήταν ο προάγγελος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Το
1957 τα έξι κράτη-µέλη της ΕΚΑΧ υπέγραψαν στη Ρώµη τις συνθήκες της Ρώµης που είχαν
στόχο την οικονοµική ολοκλήρωση: Ιδρύθηκαν η Ευρωπαϊκή Οικονοµική Κοινότητα (ΕΟΚ)
και η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατοµικής Ενέργειας (ΕΥΡΑΤΟΜ). Το 1961 υπογράφτηκε η
συµφωνία σύνδεσης της ΕΟΚ µε την Ελλάδα, η οποία όµως «πάγωσε» το 1967 λόγω της
επιβολής στρατιωτικής δικτατορίας. Το 1973 είχαµε την πρώτη διεύρυνση της ΕΟΚ µε την
είσοδο τριών νέων κρατών-µελών, της Βρετανίας, της ∆ανίας και της Ιρλανδίας. Το 1979 το
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για πρώτη φορά εκλέχτηκε µε καθολική ψηφοφορία, ενώ το ίδιο έτος
υπογράφτηκε στην Αθήνα η συµφωνία σύνδεσης της Ελλάδας µε την ΕΟΚ. Την 1η
Ιανουαρίου του 1981 η Ελλάδα έγινε και επίσηµα το 10ο µέλος της ΕΟΚ. Έπειτα από πέντε
χρόνια τον ίδιο δρόµο µε την Ελλάδα ακολούθησαν η Πορτογαλία και η Ισπανία. Την ίδια
χρονιά, δηλαδή το 1986, υπογράφτηκε η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη µε την οποία
δηµιουργήθηκε η µεγάλη εσωτερική αγορά που µετέτρεψε την Κοινότητα σε έναν πιο
ολοκληρωµένο οικονοµικό χώρο. Το 1992 υπογράφτηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Με αυτή
τροποποιήθηκε και συµπληρώθηκε η Συνθήκη της Ρώµης και θεσπίστηκαν η Οικονοµική και
Νοµισµατική Ένωση και η Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφαλείας (ΚΕΠΠΑ)
που αποτέλεσε προσχέδιο ενός χώρου «ασφαλείας και δικαιοσύνης».
Το σύνολο των πολιτικών, παλιών και νέων, εντάχθηκαν πλέον στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Καινοτοµία κεφαλαιώδους σηµασίας ήταν η θέσπιση της συναπόφασης. Στο Ευρωπαϊκό
Συµβούλιο της Κοπεγχάγης αποφασίστηκε το 1993 η ένταξη στην Ένωση των συνδεδεµένων
χωρών της κεντρικής και της ανατολικής Ευρώπης που το επιθυµούσαν, αρκεί να πληρούσαν
τις απαιτούµενες οικονοµικές και πολιτικές προϋποθέσεις (Κριτήρια της Κοπεγχάγης). Το
1995 εντάχθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση η Αυστρία, η Φιλανδία και η Σουηδία. Έτσι τα
κράτη-µέλη αυξήθηκαν σε 15, ενώ το 1997 υπογράφτηκε η Συνθήκη του Άµστερνταµ µε την
οποία τροποποιήθηκε άλλη µία φορά η Συνθήκη της Ρώµης, ιδιαίτερα όσον αφορά στη
δικαστική συνδροµή, στην ελεύθερη κυκλοφορία προσώπων και στην εξωτερική πολιτική
ασφάλειας. Ο σεβασµός των ανθρωπίνων δικαιωµάτων είχε κεντρική θέση στο ευρωπαϊκό
οικοδόµηµα. Ενισχύθηκε η εξουσία συναπόφασης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Το
επόµενο µεγάλο βήµα προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση ήταν η δηµιουργία το 1999 του ευρώ.
Σε δώδεκα κράτη-µέλη αντικατέστησε το εθνικό νόµισµα τον Ιανουάριο του 2002 (η ∆ανία,
όµως, το Ηνωµένο Βασίλειο και η Σουηδία διατήρησαν το εθνικό τους νόµισµα). Το
∆εκέµβριο του 2000 τα κράτη-µέλη υπέγραψαν τη Συνθήκη της Νίκαιας µε την οποία έγιναν
τροποποιήσεις στη θεσµική συγκρότηση της ΕΕ µε προοπτική τη διεύρυνσή της - το επόµενο
µεγάλο βήµα για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Τον Απρίλιο του 2003 υπογράφτηκε στην
Αθήνα η συνθήκη προσχώρησης δέκα νέων µελών από την 1η Μαΐου του 2004 -
συγκεκριµένα της Τσεχίας, της Κύπρου, της Μάλτας, της Σλοβενίας, της Πολωνίας, της
Εσθονίας, της Λετονίας, της Λιθουανίας, της Ουγγαρίας και της Σλοβακίας. Το επόµενο
εξελικτικό βήµα της Ένωσης θα είναι η υιοθέτηση από τα κράτη-µέλη κοινού συνταγµατικού
χάρτη, του Ευρωπαϊκού Συντάγµατος, το οποίο θα σηµάνει και την πολιτική ένωση της
Γηραιάς Ηπείρου. Παράλληλα αναµένεται τα δέκα προσεχή χρόνια η ΕΕ να δεχτεί στους
- 250 -
κόλπους της και τα υπόλοιπα κράτη της Ευρώπης που επιθυµούν να ενταχτούν σε αυτή.
ΕΥΤΑΞΙΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: Πολιτικός, οικονοµολόγος και πρωθυπουργός της Ελλάδας
(1926). Γεννήθηκε στην Αµφίκλεια το 1849 και σπούδασε θεολογία στο Πανεπιστήµιο της
Αθήνας και στη συνέχεια οικονοµικές και πολιτικές επιστήµες στη Γερµανία. Το ενδιαφέρον
του για τα εθνικά ζητήµατα τον έσπρωξε να εγκατασταθεί στη Μακεδονία, µετά την
επιστροφή του στην Ελλάδα, όπου αγωνίστηκε εναντίον της βουλγαρικής προπαγάνδας ως το
1883. Συνέχισε όµως τον αγώνα του και στην Αθήνα αρθρογραφώντας σε διάφορες
εφηµερίδες. Ταυτόχρονα αναµείχθηκε στην πολιτική και εκλέχτηκε αρκετές φορές βουλευτής
την περίοδο 1885-1920. ∆ιατέλεσε ακόµη πολλές φορές υπουργός, Εκκλησιαστικών και
∆ηµόσιας Εκπαίδευσης (1893, 1897, 1899-1900), Οικονοµικών (1909-1910) στην κυβέρνηση
του Κυριακούλη Μαυροµιχάλη, υπουργός Εθνικής Οικονοµίας (1915) στην κυβέρνηση του
∆ηµήτριου Γούναρη και Οικονοµικών (1922) στην κυβέρνηση του Νικόλαου
Τριανταφυλλάκου. Χρηµάτισε τέλος πρωθυπουργός στη διάρκεια της δικτατορίας του
Πάγκαλου (Ιούλιος-Αύγουστος του 1926). Αξιόλογο είναι το επιστηµονικό και συγγραφικό
του έργο («Το έργον του Ελληνισµού εν Μακεδονία», «Οικονοµικά της Ελλάδας»,
«Μεταρρύθµισης και ανόρθωσις», «Η εθνική µας µουσική», «Η αναθεώρησις του
Συντάγµατος» κ.ά.).
ΖΑΪΜΗΣ ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΣ: Πολιτικός και πρόεδρος της ελληνικής δηµοκρατίας (1929-
1935), γιος του Θρασύβουλου Ζαΐµη. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1855 όπου σπούδασε νοµική
και συνέχισε τις σπουδές του στη Γερµανία και στο Παρίσι (πολιτικές επιστήµες).
Πολιτεύτηκε για πρώτη φορά µετά το θάνατο του πατέρα του (1880) και εκλέχτηκε βουλευτής
Καλαβρύτων, καθώς όµως δεν είχε συµπληρώσει το 25ο έτος της ηλικίας του ακυρώθηκε η
εκλογή του και επανεκλέχτηκε το 1885. ∆ιατέλεσε υπουργός ∆ικαιοσύνης (1890-92) στην
κυβέρνηση ∆ηλιγιάννη και εκλέχτηκε πρόεδρος της Βουλής (1885-1897). Το πρωθυπουργικό
αξίωµα άσκησε τις περιόδους 1897-99,1901-1902, 1915, 1916, 1917, 1926-1928. Την
τελευταία µάλιστα πρωθυπουργική θητεία του επιτέλεσε σηµαντικό έργο στον οικονοµικό
τοµέα και στον τοµέα αποκατάστασης των προσφύγων, µετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Από το 1906 µέχρι το 1908 διαδέχτηκε τον πρίγκιπα Γεώργιο στην ύπατη αρµοστεία της
Κρήτης. Εκλέχτηκε πρόεδρος της ελληνικής δηµοκρατίας στις 19 ∆εκεµβρίου του 1829 και
παρέµεινε στο συγκεκριµένο αξίωµα έως την παλινόρθωση της βασιλείας, το 1935. Πέθανε
στη Βιέννη το 1936.
ΖΑΪΜΗΣ ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΣ: Πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας, γιος του πολιτικού
και αγωνιστή της Επανάστασης Ανδρέα Ζαΐµη. Γεννήθηκε στην Κερπινή Καλαβρύτων το
1822. Σπούδασε νοµική και εκλεγόταν βουλευτής από το 1850 µέχρι το θάνατό του.
Εκλέχτηκε πρόεδρος της Βουλής τη διετία 1954-1955 και συνέλαβε την ιδέα για την έκδοση
των Αρχείων της Ελληνικής Παλιγγενεσίας -το έργο αυτό υλοποιήθηκε από τους διαδόχους
του- το 1960, το 1874 και το 1876-1877. ∆ιατέλεσε επίσης υπουργός Εκκλησιαστικών και
∆ηµόσιας Εκπαίδευσης και υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Αθανάσιου Μιαούλη.
Η διαφωνία του µε τον Όθωνα σε οικονοµικά ζητήµατα τον έφερε στην αντιπολίτευση και
πρωτοστάτησε στην έξωσή του από τη χώρα (Οκτώβριος 1862). Το 1863 αποτέλεσε ένα από
τα µέλη της επιτροπής που εκλέχτηκε από την εθνοσυνέλευση για να προσφέρει το στέµµα
στον Γεώργιο Α΄. Το 1864 ανέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών στην κυβέρνηση Κων. Κανάρη
και παρέλαβε ως απεσταλµένος της κυβέρνησης από τον Άγγλο αρµοστή τα Ιόνια Νησιά.
Συµµετείχε ακόµη στην κυβέρνηση του Επαµεινώνδα ∆εληγιώργη ως υπουργός Οικονοµικών
και Εσωτερικών (1865). Από το 1869 σχηµάτισε µε το κόµµα που είχε ιδρύσει βραχύβιες
κυβερνήσεις (1869-1970, 1871). Από τα τελευταία αξιώµατα που κατέλαβε ήταν υπουργός
∆ικαιοσύνης στην οικουµενική κυβέρνηση του Κων. Κανάρη (1877) και υπουργός
Εσωτερικών και ∆ικαιοσύνης στη βραχύβια συµµαχική κυβέρνηση µε τον Χαρίλαο Τρικούπη
(1878). Γενικά η πολιτική του χαρακτηριζόταν από µετριοπάθεια. Πέθανε στην Αθήνα το
1880.
ΖΑΧΑΡΙΑ∆ΗΣ ΝΙΚΟΣ: Πολιτικός, στέλεχος και αργότερα γενικός γραµµατέας της
Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Γεννήθηκε στην Αδριανούπολη το 1903. ∆ούλεψε ως
ναυτεργάτης στην Κωνσταντινούπολη, όπου ήρθε σε επαφή µε τις θεωρίες του σοσιαλισµού
(1918). Έπειτα από ένα χρόνο πήγε στη Μόσχα, όπου φοίτησε στο Πανεπιστήµιο Πολιτικών
και Κοινωνικών Επιστηµών (Κ.ΟΥ.Τ.Β). Το 1922 επέστρεψε στην Ελλάδα και έγινε
- 251 -
γραµµατέας της κοµουνιστικής νεολαίας (ΟΚΝΕ) της Θεσσαλονίκης. Το 1925, ως

γραµµατέας της περιφερειακής οργάνωσης του ΚΚΕ Μακεδονίας-Θράκης, φυλακίστηκε, αλλά
κατάφερε να αποδράσει. Το 1928 πήγε και πάλι στη Σοβιετική Ένωση για να σπουδάσει στη
Σχολή Λενινσκικούρς. Από το ∆εκέµβριο του 1931 έγινε µέλος της Κεντρικής Επιτροπής και
ουσιαστικά αρχηγός του ΚΚΕ. Μετά την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά συνελήφθη και
φυλακίστηκε στην Κέρκυρα. Το 1940 µεταφέρθηκε στην Αθήνα και µε την έκρηξη του
Ελληνοϊταλικού Πολέµου απηύθυνε ανοιχτή επιστολή προς τους Έλληνες µε την οποία τους
καλούσε να αντισταθούν στον εισβολέα. Παρ’ όλα αυτά, παρέµεινε στη φυλακή µέχρι την
είσοδο των γερµανικών στρατευµάτων στην Αθήνα, στα οποία παραδόθηκε από τους
δεσµώτες του. Οι Γερµανοί τον µετέφεραν στο Νταχάου από όπου επέστρεψε το 1945. Τον
Οκτώβριο του ίδιου χρόνου έγινε και πάλι επικεφαλής του ΚΚΕ.
Ο Ζαχαριάδης εισηγήθηκε ότι το ΚΚΕ έπρεπε να περάσει στον ένοπλο αγώνα και
πρωταγωνίστησε στην πρόταση αποχής από τις εκλογές του 1946. Μετά την παύση του
Μάρκου Βαφειάδη από τα καθήκοντά του, στη διάρκεια του Εµφυλίου, ο Ζαχαριάδης ανέλαβε
τη διεξαγωγή των πολεµικών επιχειρήσεων (Αύγουστος του 1948). Ύστερα από την ήττα του
∆ηµοκρατικού Στρατού (1949) εγκαταστάθηκε στις ανατολικές χώρες και συνέχισε να
διαφωνεί µε πολλούς συναγωνιστές του καταγγέλλοντάς τους για συνεργασία µε τον εχθρό και
διαγράφοντάς τους από το κόµµα. Στην 6η Ολοµέλεια της Κεντρικής Επιτροπής (Μάρτιος του
1956), όµως, αντικαταστάθηκε, ενώ ένα χρόνο αργότερα διαγράφηκε από το κόµµα. Από τότε
έζησε ουσιαστικά εξόριστος και αποµονωµένος στην πόλη Σορφούτ της Σιβηρίας, όπου και
πέθανε το 1973. Ο Ζαχαριάδης προσπάθησε επανειληµµένα να γυρίσει στην Ελλάδα, αλλά δεν
του δόθηκε η άδεια. Αυτό που θα µπορούσε κάποιος αντικειµενικός παρατηρητής να πει για
τον Ζαχαριάδη, κρίνοντάς τον πάντα µε βάση τη δράση του µετά το 1945, είναι ότι υπήρξε
οργανωτικός, άριστος συνωµότης, σκληρός και πείσµων µαχητής, αλλά δεν ήταν πολιτικός.
Επιπλέον ήταν υπερβολικά προσηλωµένος σε αυτά που νόµιζε ότι αποτελούσαν βασικές
επιδιώξεις της σοβιετικής διπλωµατίας.
ΖΕΡΒΑΣ ΝΑΠΟΛΕΩΝ: Στρατιωτικός και πολιτικός, από τους σηµαντικότερους ηγέτες της
Εθνικής Αντίστασης. Γεννήθηκε στην Άρτα το 1891 και καταγόταν από το Σούλι. Μετά το
σχολείο κατατάχθηκε στο στρατό ως εθελοντής και πολέµησε στους Βαλκανικούς Πολέµους
(1912-1913). Ήταν φανατικός βενιζελικός, συµµετείχε στο κίνηµα της Εθνικής Αµύνης και
πολέµησε στο µακεδονικό µέτωπο (1917-1918). Το 1925, την εποχή της δικτατορίας του
Πάγκαλου, διατέλεσε φρούραρχος Αθηνών. Συµµετείχε στο πραξικόπηµα του Γεώργιου
Κονδύλη (1926), µε το οποίο ανατράπηκε ο Πάγκαλος, και ανέλαβε διοικητής της Ταξιαρχίας
της ∆ηµοκρατικής Φρουράς. Η διάλυση όµως του σώµατος από τον Κονδύλη είχε ως
αποτέλεσµα την ένοπλη αναµέτρηση των δύο αντρών, κατά την οποία επικράτησαν οι
κυβερνητικοί, ενώ ο Ζέρβας καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Πήρε αµνηστία το 1928 από
τον Βενιζέλο και αποστρατεύτηκε. Μετά την είσοδο των γερµανικών στρατευµάτων στην
Ελλάδα ο Ζέρβας ίδρυσε, το Σεπτέµβριο του 1941, µαζί µε άλλους βενιζελικούς τον Εθνικό
∆ηµοκρατικό Ελληνικό Στρατό (Ε∆ΕΣ), µια αντιστασιακή οργάνωση που στόχο της είχε να
απαλλάξει τη χώρα από τους κατακτητές. Με την οργάνωση πήρε µέρος στην ανατίναξη της
γέφυρας του Γοργοπόταµου (Νοέµβριος του 1942), σε συνεργασία µε τον ΕΛΑΣ, και σε
διάφορες άλλες επιχειρήσεις εναντίον των Ιταλών και των Γερµανών. Από το 1943 ήρθε σε
σύγκρουση µε τον ΕΛΑΣ. Το ∆εκέµβριο του 1944 αναγκάστηκε κάτω από την πίεση
υπέρτερων δυνάµεων του ΕΛΑΣ να εγκαταλείψει την Ήπειρο και να καταφύγει στην
Κέρκυρα. Το 1945 αποστρατεύτηκε και ίδρυσε το Εθνικό Κόµµα. Στις εκλογές του 1946 το
κόµµα εξέλεξε 20 βουλευτές και ο ίδιος εκλέχτηκε βουλευτής Ιωαννίνων. Το 1950
προσχώρησε στο Κόµµα των Φιλελευθέρων και χρηµάτισε υπουργός ∆ηµοσίων Έργων στην
κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου. Μετά την αποτυχία του στις εκλογές του 1951 αποσύρθηκε
από την πολιτική. Πέθανε στην Αθήνα το 1957.
ΖΟΛΩΤΑΣ ΞΕΝΟΦΩΝ: Οικονοµολόγος, ακαδηµαϊκός και πρωθυπουργός. Γεννήθηκε το
1904 στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νοµική Σχολή της Αθήνας, στην Εµπορική Σχολή του
Πανεπιστηµίου της Λειψίας και στο Παρίσι. Το 1928 εκλέχτηκε υφηγητής στο Πανεπιστήµιο
Αθηνών και αργότερα καθηγητής στο Πανεπιστήµιο Θεσσαλονίκης. Το 1931 έγινε καθηγητής
της πολιτικής οικονοµίας στο Πανεπιστήµιο Αθηνών (1931-1968 - µετά παραιτήθηκε
διαµαρτυρόµενος για τη δικτατορία). Χρηµάτισε υπουργός Συντονισµού στην υπηρεσιακή
- 252 -
κυβέρνηση του 1952 και στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του 1974. Υπήρξε διοικητής της
Τράπεζας της Ελλάδος (1955-1967 και 1974-1981), ενώ µε τη σύµφωνη γνώµη της Νέας
∆ηµοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισµού της Αριστεράς διορίστηκε πρωθυπουργός
στην οικουµενική κυβέρνηση του 1989 (Νοέµβριος 1989-Απρίλιος 1990). Από τη θέση του
διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος ο Ζολώτας κατηύθυνε την οικονοµική πολιτική της
Ελλάδας. Ήταν ο αρχιτέκτονας της νοµισµατικής µεταρρύθµισης του 1944 και του 1953, ενώ
σχεδίασε πολλούς εξειδικευµένους οργανισµούς που συνέβαλαν στην οικονοµική ανάπτυξη
της χώρας µετά το Β΄ Παγκόσµιο Πόλεµο. Επίσης βοήθησε όσο λίγοι στην ανάπτυξη της
οικονοµικής επιστήµης στην Ελλάδα.
ΖΟΡΜΠΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: Στρατιωτικός, αρχηγός του Στρατιωτικού Συνδέσµου και του
κινήµατος στο Γουδί (1909). Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1844 και ήταν γιος του αγωνιστή και
στρατιωτικού Κωνσταντίνου Ζορµπά. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων και
µετεκπαιδεύτηκε στο Βέλγιο και στη Γαλλία. Κατατάχτηκε στο πυροβολικό και πήρε µέρος
στα επεισόδια που έγιναν στα σύνορα το 1878 και το 1886. Συµµετείχε στον πόλεµο του 1897
ως διοικητής του πυροβολικού, επικρίθηκε όµως για τη δράση του στο µέτωπο της Θεσσαλίας
µετά την ατυχή έκβαση του πολέµου. Αυτό το γεγονός είχε ως αποτέλεσµα να έρθει σε
σύγκρουση µε το διάδοχο Κωνσταντίνο και να τεθεί σε διαθεσιµότητα. Αργότερα διορίστηκε
διοικητής στη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων (1898-1906) και διευθυντής Υλικού
Πολέµου (1906-1909). Στις αρχές Αυγούστου του 1909 δέχτηκε την πρόταση των µελών του
Στρατιωτικού Συνδέσµου να αναλάβει την αρχηγία -οι περισσότεροι ήταν παλιοί µαθητές του
στη σχολή- και πρωτοστάτησε στο κίνηµα που εκδηλώθηκε στις 15 Αυγούστου στο Γουδί.
Μετά την επιτυχία του κινήµατος χρηµάτισε υπουργός Στρατιωτικών (1910) στην κυβέρνηση
Στέφανου ∆ραγούµη και λίγο αργότερα αποστρατεύτηκε. Πέθανε το 1920.
ΗΛΙΟΥ ΗΛΙΑΣ: Νοµικός και πολιτικός, σηµαντική φυσιογνωµία του χώρου της Αριστεράς.
Γεννήθηκε το 1904 στο Κάστρο της Λήµνου. Σπούδασε νοµική στην Αθήνα και ως φοιτητής
οργανώθηκε στη ∆ηµοκρατική Νεολαία του Αλέξανδρου Παπαναστασίου. Από το 1928 ως το
1966 ασχολήθηκε µε τη δικηγορία. Πολιτεύτηκε το 1932 και το 1936 µε τον Αλέξανδρο
Παπαναστασίου χωρίς όµως επιτυχία. Την εποχή της δικτατορίας του Μεταξά συνδέθηκε µε
το χώρο της Αριστεράς, αλλά δεν εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Στην Κατοχή συµµετείχε στην Εθνική
Αντίσταση µε το ΕΑΜ. Προσχώρησε στο ΚΚΕ την περίοδο του Εµφύλιου Πολέµου, οπότε
συνελήφθη και εξορίστηκε. Απελευθερώθηκε µετά την εκλογή του ως βουλευτή το 1951 µε τη
νεοσύστατη τότε Ε∆Α. Συνέχισε την πολιτική του σταδιοδροµία µε το κόµµα της Ε∆Α,
επανεκλέχτηκε βουλευτής το 1956, το 1958, το 1961, το 1963 (στη Λέσβο) και το 1964 (στην
Αθήνα), ενώ διατέλεσε και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόµµατος ως τη δικτατορία του
1967. Παράλληλα, ως δικηγόρος υπερασπίστηκε στις πολιτικές δίκες στελέχη του ΚΚΕ
(Φλωράκης, Φιλίνης). Κατά τη δικτατορία του 1967 διώχτηκε και φυλακίστηκε για την
αντιδικτατορική του δράση. Μετά την αποκατάσταση της δηµοκρατίας, το 1974, ως πρόεδρος
πλέον της Ε∆Α (θέση που διατήρησε µέχρι το θάνατό του) εκλέχτηκε βουλευτής µε την
Ενωµένη Αριστερά. Εργάστηκε για την ενότητα της Αριστεράς και την εδραίωση του
δηµοκρατικού πολιτεύµατος. Εκλέχτηκε για τελευταία φορά βουλευτής το 1977 µε τη
«Συµµαχία», και το 1981 σταµάτησε να ασχολείται ενεργά µε την πολιτική, όχι όµως και µε τα
πολιτικά θέµατα. Από νεαρή ηλικία είχε αρχίσει να γράφει, και το 1922 συνεργάστηκε µε το
περιοδικό «Νουµάς». Επίσης, µελετούσε αρχαίους Έλληνες συγγραφείς - µετέφρασε µάλιστα
κάποια έργα τους (Αριστοτέλης, Αισχίνης) και έγραψε µελέτες: «Η αλήθεια για την Κοινή
Αγορά» (1962), «Η κρίση εξουσίας» (1966), «Το Σύνταγµα και οι παραβιάσεις του» (1975),
«Οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωµάτων» (1978), «Το µήνυµα του Θουκυδίδη» (1980),
«Η ρητορική του Αριστοτέλη» (1984) κ.ά. Πέθανε στην Αθήνα το 1985.
ΘΕΟ∆ΩΡΑΚΗΣ ΜΙΚΗΣ (ΜΙΧΑΛΗΣ): Μουσικοσυνθέτης και πολιτικός. Γεννήθηκε στη
Χίο το 1925. Οι γονείς του κατάγονταν από την Κρήτη. Τα παιδικά και νεανικά του χρόνια τα
έζησε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας (Μυτιλήνη, Γιάννενα, Αργοστόλι, Σύρο, Τρίπολη,
Πάτρα), γιατί ο πατέρας του ήταν δηµόσιος υπάλληλος, και έτσι είχε διάφορα µουσικά
ακούσµατα. Τη µουσική του παιδεία ξεκίνησε µε την εκµάθηση βιολιού στο Ωδείο της Πάτρας
(1937-1938), ενώ συνέχισε τις µουσικές σπουδές του στο Ωδείο Αθηνών το 1943 µε δάσκαλο
τον Φιλοκτήτη Οικονοµίδη. Την ίδια εποχή άρχισαν και οι πολιτικές του αναζητήσεις και
οργανώθηκε στο ΕΑΜ και στην ΕΠΟΝ. Συµµετείχε στην Εθνική Αντίσταση και στη συνέχεια,
- 253 -
την περίοδο του Εµφύλιου, βρέθηκε στην εξορία (το 1947 στην Ικαρία και το 1948-1949 στη
Μακρόνησο). Αυτό το διάστηµα υπήρξε ιδιαίτερα δηµιουργικό από µουσικής πλευράς, αφού
συνέθεσε τα κατεξοχήν συµφωνικά του έργα (στη Μακρόνησο άρχισε να γράφει την «Πρώτη
Συµφωνία», που ολοκλήρωσε αργότερα). Το 1950 πήρε το δίπλωµά του και συνέχισε µε
υποτροφία τις σπουδές του στο Κονσερβατουάρ του Παρισιού - τις ολοκλήρωσε το 1957. Το
πρώτο µισό της δεκαετίας του ’60 ξεκίνησε τη µεγάλη του πορεία και ενοποίησε τα µέχρι τότε
σκόρπια τραγούδια του σε «κύκλους τραγουδιών», συνδυάζοντας λαϊκά όργανα και γνώριµα
ακούσµατα µε στίχους ποιητών. Πρωτοπόρος στη µουσική και στην πολιτική, κατόρθωσε να
συνδυάσει αυτά τα δύο στοιχεία. Μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαµπράκη ίδρυσε τη
«Νεολαία Λαµπράκη» (1963), της οποίας διατέλεσε και πρόεδρος (1964-1967). Το 1964
εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής της Ε∆Α. Η δικτατορία του 1967 απαγόρευσε την
κυκλοφορία των έργων του και ο ίδιος πέρασε στην παρανοµία, συνελήφθη, φυλακίστηκε και
µόνο έπειτα από παρέµβαση διεθνών µουσικών προσωπικοτήτων φυγαδεύτηκε στο Παρίσι,
όπου µέσω της τέχνης του συνέχισε να αγωνίζεται κατά της Χούντας. Επέστρεψε το 1974
µετά τη Μεταπολίτευση και άρχισε να δίνει συναυλίες. Εκλέχτηκε βουλευτής του ΚΚΕ το
1981 και το 1985. Παραιτήθηκε το 1986, προσχώρησε το 1989 στο κόµµα της Νέας
∆ηµοκρατίας, εκλέχτηκε βουλευτής Επικρατείας το 1989, το 1990, και το 1991 χρηµάτισε
υπουργός Επικρατείας στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Το 1992 παραιτήθηκε
και παρέµεινε ανεξάρτητος βουλευτής ως το 1993, οπότε εγκατέλειψε το βουλευτικό αξίωµα.
Το µουσικό έργο του Θεοδωράκη είναι πλουσιότατο και µπορούµε να το διακρίνουµε σε δύο
κατηγορίες:
Α. Έργα για δυτικά «όργανα ή µέσα εκτέλεσης (συµφωνικά, µουσική δωµατίου, έργα για πιάνο ή
χορωδία). Σε αυτά εντάσσονται ανάµεσα στα άλλα:
«Το πανηγύρι της Άση-Γωνιάς» (1945-47) -πρόκειται για το πρώτο έργο που παρουσίασε το
1950 η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών-, «Ελληνική Αποκριά» (1947), «Ορφέας και Ευρυδίκη»
(1952), «Ερωφίλη» (1956), «1η Συµφωνία» (1950), «1η Σουίτα για Πιάνο και Ορχήστρα»
(1955) -κέρδισε το χρυσό µετάλλιο στο ∆ιεθνές Φεστιβάλ Νεολαίας στη Μόσχα-, «2η Σουίτα
για Χορωδία και Ορχήστρα» και «3η Σουίτα για Υψίφωνο, Χορωδία και Ορχήστρα» σε
ποίηση Σολωµού (1956), µουσική για το µπαλέτο «Αντιγόνη» (1958-1959, ανέβηκε στο
Λονδίνο σε χορογραφία Τζον Κράνκο). Παράλληλα έγραψε µουσική για πολλές
κινηµατογραφικές ταινίες, ενώ µετά το 1980 συνέθεσε και άλλα συµφωνικά έργα, µεταξύ των
οποίων είναι τα εξής: «2η Συµφωνία» (1958-1982), «3η Συµφωνία» (1981), «4η Συµφωνία», η
έξοχη καντάτα «Κατά Σαδδουκαίων Πάθη» σε ποίηση Μιχάλη Κατσαρού, η όπερα «Κώστας
Καρυωτάκης» κ.ά. Ο Γιώργος Λεωτσάκος σηµειώνει γι’ αυτή την κατηγορία των έργων -
κυρίως για όσα γράφτηκαν πριν από το 1980- του Θεοδωράκη: « [....] Εδώ µια πλούσια, συχνά
λαϊκόπνοη, µελωδική ροή και µια παροξυστική ρυθµική ζωντάνια εξωτερικεύονται µέσα από
ένα σύµµεικτο νεοκλασικό ιδίωµα στα πρότυπα των Προκόφιεφ, Στραβίνσκι, Σοστακόβιτς και
Μπάρτοκ».
Β. Έργα που γράφτηκαν λίγο πριν και µετά το 1960. Πρόκειται για λαϊκά έργα, στα οποία
δυτικά όργανα συνυπάρχουν µε το µπουζούκι και τον µπαγλαµά και τα οποία έφεραν τη λόγια
νεοελληνική ποίηση κοντά στο ευρύ κοινό. Σε αυτά συγκαταλέγονται: «Επιτάφιος» σε ποίηση
Γιάννη Ρίτσου (1958), «Λιποτάκτες» σε ποίηση Γιάννη Θεοδωράκη (1960), «Μικρές
Κυκλάδες» σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη (1962), «Πολιτεία Β΄» σε στίχους Βάρναλη, Γκάτσου,
Χριστοδούλου (1964). Οι κύκλοι τραγουδιών αποτελούν το πέρασµα σε πιο σύνθετα έργα
µουσικής, όπως τα «Άξιον Εστί» σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη (1964), «Ρωµιοσύνη» σε στίχους
Γιάννη Ρίτσου, «Μαουτχάουζεν» σε στίχους Ιάκωβου Καµπανέλλη (1965), «Επιφάνεια
Αβέρωφ» (1968), «Τα λαϊκά» σε στίχους Μάνου Ελευθερίου (1968), «Πνευµατικό
Εµβατήριο» σε ποίηση Άγγελου Σικελιανού (1969), «Κατάσταση Πολιορκίας» σε ποίηση
Ρένας Χατζηδάκι, «Τα Τραγούδια του Αντρέα» σε δικούς του στίχους (1969), «Τα 18
λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας» σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου (1972), «Canto General» σε
ποίηση Πάµπλο Νερούδα. Το 1975 κυκλοφόρησε σε ποίηση Μανόλη Αναγνωστάκη τις
«Μπαλλάντες», που σηµατοδότησαν την επιστροφή του στη λυρική ατµόσφαιρα έπειτα από
µια περίοδο επικού χαρακτήρα. Ο Θεοδωράκης συνεχίζει να γράφει µέχρι σήµερα και να
κυκλοφορεί νέα έργα, καταδεικνύοντας, άσχετα από το αποτέλεσµα της κάθε δουλειάς του, ότι
αποτελεί απαράγραπτη πολιτιστική κληρονοµιά του ελληνισµού, µε έντονη, πολύπλευρη και
- 254 -
πολυσχιδή παρουσία στα πολιτιστικά, πολιτικά και κοινωνικά δρώµενα της χώρας από τη
δεκαετία του 1950 µέχρι σήµερα. Ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης είπε για τον εαυτό του,
αποκαλύπτοντας τη δηµιουργική αγωνία που τον κατακλύζει ως προσωπικότητα: «Είµαι
γκαζάδικο στη λίµνη των Ιωαννίνων».
ΘΕΟΤΟΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας. Ήταν γόνος παλιάς
αρχοντικής οικογένειας της Κέρκυρας, όπου και γεννήθηκε το 1844. Σπούδασε νοµική στη
Γενεύη και µετεκπαιδεύτηκε στο Παρίσι. Την πολιτική του σταδιοδροµία ξεκίνησε ως
δήµαρχος της Κέρκυρας (1879 και 1883), ενώ το 1885 εκλέχτηκε βουλευτής ως υποψήφιος
του κόµµατος του Τρικούπη. Στη νέα κυβέρνηση Τρικούπη (1886) διορίστηκε υπουργός των
Ναυτικών, χάρη στη µαχητική του παρουσία στη Βουλή. Με τις ενέργειές του αναδιοργάνωσε
το ναυτικό και παρήγγειλε τα τρία θωρηκτά «Ύδρα», «Σπέτσες» και «Ψαρά», εξασφαλίζοντας
τη ναυτική υπεροχή της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας. Λίγο αργότερα ανέλαβε το υπουργείο
Εκκλησιαστικών και ∆ηµόσιας Εκπαίδευσης. Στην επόµενη κυβέρνηση του Τρικούπη (1892)
χρηµάτισε υπουργός Εσωτερικών. Από τη θέση της αντιπολίτευσης συµβούλευσε το 1897 την
κυβέρνηση, για τη νέα κρίση που διερχόταν το Κρητικό Ζήτηµα, για αποτελεσµατική δράση
χωρίς φιλοπόλεµες εξάρσεις. Μετά την ήττα στον πόλεµο που ακολούθησε, στην κυβέρνηση
∆ηµήτριου Ράλλη διορίστηκε υπουργός Εσωτερικών (1897). Ανέλαβε την αρχηγία του
κόµµατος του Τρικούπη µετά το θάνατό του και σχηµάτισε κυβέρνηση ως πρωθυπουργός µετά
τη νίκη στις εκλογές του 1899. Τα κύρια προβλήµατα της συγκεκριµένης περιόδου ήταν το
Μακεδονικό και η οικονοµική κρίση, η οποία δεν επέτρεπε την ανάκαµψη της χώρας και τη
στρατιωτική ανασύνταξη, γι’ αυτό στην εξωτερική πολιτική τήρησε «άψογη στάση». Παρ’
όλα αυτά, αποκατέστησε την εσωτερική γαλήνη της χώρας και επιτέλεσε σηµαντικό έργο σε
πολλούς τοµείς. Η κυβέρνησή του ανατράπηκε το Νοέµβριο του 1901. Η δεύτερη
πρωθυπουργία του υπήρξε συντοµότατη (14-28 Ιουνίου του 1903). Το ∆εκέµβριο του 1903
έγινε και πάλι πρωθυπουργός και παρέµεινε σε αυτή τη θέση µέχρι το ∆εκέµβριο του 1904,
εποχή κατά την οποία ο µακεδονικός αγώνας βρισκόταν στην κρισιµότερη φάση του και η
κυβέρνηση τον κάλυψε οικονοµικά κάτω από αντίξοες συνθήκες. Την τελευταία κυβέρνηση,
που υπήρξε και η πιο δηµιουργική, σχηµάτισε από το 1905 ως το 1909. Οι εξελίξεις στη
Μακεδονία προδίκαζαν το αποτέλεσµα και ήταν απαραίτητη η στρατιωτική προπαρασκευή.
Οι ενέργειες που ενίσχυσαν την υποδοµή του στρατεύµατος ήταν το πρώτο βήµα για τις νίκες
στους Βαλκανικούς Πολέµους. Η κυβέρνηση παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 1909, πριν από το
στρατιωτικό κίνηµα στο Γουδί. Ο Θεοτόκης στη συνέχεια, παρά τις αρχικές του αντιδράσεις,
συµφώνησε µε τον Βενιζέλο για αναθεώρηση του Συντάγµατος. Στην πολιτική σκηνή
εµφανίστηκε για τελευταία φορά ως υπουργός Εθνικής Οικονοµίας στις κυβερνήσεις
Αλέξανδρου Ζαΐµη και Στέφανου Σκουλούδη το 1915. Πέθανε στην Αθήνα το 1916.
ΘΕΟΤΟΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ: Πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας. Γεννήθηκε στην
Κέρκυρα το 1880 και ήταν ο δευτερότοκος γιος του πρωθυπουργού Γεώργιου Θεοτόκη.
Σπούδασε γεωπονία στη Βιέννη. Το 1914 διορίστηκε αυλάρχης της βασίλισσας Σοφίας, την
οποία το 1917 ακολούθησε στην εξορία. Μετά το 1920 αναµείχθηκε στην πολιτική και
εκλέχτηκε πολλές φορές βουλευτής Κέρκυρας µε το Λαϊκό Κόµµα (1920, 1926, 1932, 1933).
Χρηµάτισε υπουργός Γεωργίας στις κυβερνήσεις Παναγή Τσαλδάρη (1933-1935). Μολονότι
στήριξε τις πρωτοβουλίες Γ. Κονδύλη για την παλινόρθωση της βασιλείας (1935),
αντιτάχθηκε στη δικτατορία του Ι. Μεταξά και στη στήριξη που παρείχε ο βασιλιάς στο
καθεστώς, και γι’ αυτό το λόγο τέθηκε σε περιορισµό στα κτήµατά του στην Κέρκυρα. Μετά
την απελευθέρωση εντάχθηκε και πάλι στο Λαϊκό Κόµµα και εκλέχτηκε βουλευτής στις
εκλογές του 1946. ∆ιατέλεσε πρόεδρος της ∆ Αναθεωρητικής Βουλής (1946-1949). Τον
Ιανουάριο του 1950 διορίστηκε υπηρεσιακός πρωθυπουργός, κρατώντας και τα τρία
στρατιωτικά υπουργεία (Στρατιωτικών, Ναυτικών και Αεροπορίας). ∆ιεξήγαγε κατά τον πιο
υποδειγµατικό τρόπο τις εκλογές του Μαρτίου του 1950. Παραιτήθηκε στις 23 Μαρτίου του
1950 και στη συνέχεια αποσύρθηκε από την πολιτική. Πέθανε στην Κέρκυρα το 1961.
ΘΕΟΤΟΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: ∆ιπλωµάτης, πολιτικός και υπουργός. Ήταν ο πρωτότοκος γιος
του πρωθυπουργού Γεώργιου Θεοτόκη, ο οποίος γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1878. Σπούδασε
νοµική στην Αθήνα, στο Παρίσι και στο Βερολίνο. ∆ιατέλεσε πρεσβευτής της Ελλάδας στη
Σόφια, στο Παρίσι και στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσµίου Πολέµου στο Βερολίνο. Εκλέχτηκε
για πρώτη φορά βουλευτής το 1920 και χρηµάτισε υπουργός των Ναυτικών και των
- 255 -
Στρατιωτικών στις κυβερνήσεις της περιόδου 1920-1922. Μετά την κατάρρευση του
µικρασιατικού µετώπου συνελήφθη και προσήχθη σε δίκη µε την κατηγορία της εσχάτης
προδοσίας. Καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στις 15 Νοεµβρίου του 1922, µαζί µε
τους υπόλοιπους πέντε συγκατηγορούµενούς του (∆ίκη των Εξ).
ΚΑΒΑΦΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: ποιητής, µία από τις σηµαντικότερες προσωπικότητες της
ελληνικής και παγκόσµιας ποίησης. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1863, την πόλη που
σφράγισε ανεξίτηλα τη ζωή και την ποίησή του. Ήταν το ένατο παιδί του µεγαλέµπορου
Πέτρου Ιωάννη Καβάφη και της Φαναριώτισσας Χαρίκλειας Φωτιάδη. Γνώρισε από µικρός τη
φτώχεια και τον ξενιτεµό, όταν σε ηλικία επτά χρονών έχασε τον πατέρα του. Αγγλία, Γαλλία
και Κωνσταντινούπολη έγιναν περιστασιακοί τόποι διαµονής του, όµως το µεγαλύτερο
διάστηµα της ζωής του το έζησε στην Αλεξάνδρεια - αυτή την πολύβουη «κοσµοπολίτισσα».
Την περίοδο της διαµονής του στην Αγγλία φοίτησε σε αγγλικό σχολείο και καλλιέργησε
ιδιαίτερα την αγγλική γλώσσα, στην οποία αργότερα έγραψε πεζά κυρίως κείµενα. Το 1877
επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια, συνέχισε τις σπουδές του στο λύκειο Ερµής και δηµιούργησε
στενή φιλία µε τον Μικέ Ράλλη και τον Στέφανο Σκυλίτση. Την ίδια περίοδο εκδηλώθηκε η
αγάπη του για τα γράµµατα και το διάβασµα. Το 1882 η οικογένεια έφυγε ξανά από την
Αλεξάνδρεια, εξαιτίας της εθνικιστικής εξέγερσης του Αραµπί, κατά τη διάρκεια της οποίας
καταστράφηκε το σπίτι τους. Προορισµός τους αυτή τη φορά ήταν η Κωνσταντινούπολη. Εκεί
ο Καβάφης άρχισε να γράφει στίχους στην ελληνική και την αγγλική γλώσσα και να
ασχολείται µε µεταφράσεις. Τεκµήριο αυτής της πρώιµης προσπάθειάς του αποτελεί µια σειρά
αδηµοσίευτων από τον ίδιο ποιηµάτων, που εκδόθηκαν το 1968 µαζί µε άλλα ανέκδοτα έργα
του από τον Γ.Π. Σαββίδη. Η επιστροφή στην Αλεξάνδρεια (1885) σηµαδεύτηκε από το
θάνατο αγαπηµένων προσώπων, ανάµεσα στα οποία ήταν και ο φίλος του Μικές Ράλλης. Για
να κερδίζει τα προς το ζην εργαζόταν ως δηµοσιογράφος στην εφηµερίδα «Τηλέγραφος», µε
την ιδιότητα του συντάκτη χρηµατιστηρίου, και από το 1889 ως υπάλληλος στην Αγγλική
Εταιρεία Αρδεύσεων της Αιγύπτου, η οποία για τα επόµενα 30 χρόνια του εξασφάλιζε ένα
σταθερό εισόδηµα για να µπορεί να ασχολείται µε την ποίηση. Στο πρώτο του ταξίδι στην
Αθήνα (1901) γνώρισε τον Γρηγόριο Ξενόπουλο, ο οποίος δύο χρόνια αργότερα δηµοσίευσε
στο περιοδικό «Παναθήναια» το πρώτο εγκωµιαστικό άρθρο για αυτόν µε τίτλο «Ένας
ποιητής». Ακολούθησαν δύο ακόµη ταξίδια, το 1903 και το 1905, αλλά έκτοτε δεν
αποµακρύνθηκε ποτέ από την Αλεξάνδρεια, µε εξαίρεση το ταξίδι στην Αθήνα το 1932 για να
κάνει µια εγχείρηση. Αυτή ήταν η πιο ώριµη και δηµιουργική περίοδος της ζωής του. Η
ποίησή του απέκτησε πλέον προσωπικό ύφος, ενώ κέρδισε την αποδοχή πολλών
διανοούµενων (Καζαντζάκης, Ουρανής, Μυρτιώτισσα, Αντρέ Μορουά και Μαρινέτι), οι
οποίοι µάλιστα τον επισκέφθηκαν. Εκείνη την περίοδο γνωρίστηκε µε τον Άγγλο
µυθιστοριογράφο Φόρστερ (1914), ο οποίος αργότερα παρουσίασε στο αγγλικό κοινό την
ποίησή του, καθώς και µε τον Αλέκο Σεγκόπουλο (1917), τον οποίο κατέστησε γενικό
κληρονόµο του. Το 1926 η κυβέρνηση Πάγκαλου του απένειµε το παράσηµο του Φοίνικος, το
οποίο αποδέχτηκε µε ιδιαίτερη ευχαρίστηση λέγοντας χαρακτηριστικά: «Το παράσηµο µου το
απένειµε η Ελληνική Πολιτεία, την οποία σέβοµαι και αγαπώ. Η επιστροφή του παρασήµου
θα είναι προσβολή εκ µέρους µου προς την Ελληνικήν Πολιτείαν, γι’ αυτό και το κρατώ».Το
1930 εµφανίστηκαν τα πρώτα συµπτώµατα της ασθένειας από την οποία τελικά πέθανε. Ο
καρκίνος του λάρυγγα από τον οποίο έπασχε τον ανάγκασε να πάει στην Αθήνα το 1932 για
να εγχειριστεί. Μετά την εγχείρηση δεν µπορούσε πλέον να µιλήσει και επικοινωνούσε µε
σηµειώµατα. Επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια και λίγο µετά πέθανε, ανήµερα των γενεθλίων
του, στις 29 Απριλίου του 1933.
Φωνές
Ιδανικές φωνές κι αγαπηµένες
Εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων
που είναι για µας χαµένοι σαν
τους πεθαµένους.
Κάποτε µες στα όνειρά µας οµιλούνε.
Κάποτε µες στην σκέψι τες ακούει το µυαλό.
Και µε τον ήχο των για µια στιγµή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της
- 256 -
ζωής µας - σα µουσική, την νύχτα,

µακρυνή, που σβήνει. (1904)
Επέστρεφε
Επέστρεφε συχνά και παίρνε µε,
αγαπηµένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε µε,
όταν ξυπνά του σώµατος η µνήµη,
κ’ επιθυµία παληά ξαναπερνά στο αίµα,
όταν τα χείλη και το δέρµα
ενθυµούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε µε την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρµα ενθυµούνται... (1912)
Όσο µπορείς
Κι αν δεν µπορείς να κάµεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο µπορείς: µην την εξευτελίζεις
µες στην πολλή συνάφεια του κόσµου, µες στες πολλές κινήσεις κι οµιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθηµερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα µια ξένη φορτική. (1913)
«[...] Σπάζοντας (ο Καβάφης) τα καθιερωµένα σχήµατα στη γλώσσα, στο στίχο, στα θέµατα,
µας επιβάλλεται µε την λιτότητα των εκφραστικών του µέσων. Ο στίχος του είναι µονότροπος,
η γλώσσα του πολύ κοντά στον πεζό λόγο, τα ποιήµατά του µικρά σε έκταση και ολιγάριθµα.
Στοιχείο της ποιητικής του είναι περισσότερο η υποβολή και η αποσιώπηση. Η Αλεξάνδρεια
(της ακµής και της παρακµής) ανάγεται µέσα σ’ αυτά σ’ ένα σύµβολο ποιητικό, τα ιστορικά
του ποιήµατα παίρνουν απροσµέτρητες προεκτάσεις, ενώ παντού υπάρχει ένα βάθος τραγικό,
που εκφράζεται εύστοχα µε τη µορφή του δραµατικού µονολόγου που έχουν πολλά από τα
ποιήµατά του. Η ποίηση του Καβάφη, µε τα εντελώς ιδιότυπα και πρωτοποριακά αυτά
στοιχεία, στάθηκε αινιγµατική για τους συγχρόνους του και µόνο ύστερα από το 1930 αρχίζει
να βρίσκει ευρύτερη ανταπόκριση». (Λίνος Πολίτης)
ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ: Συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1883.
Σπούδασε νοµική στην Αθήνα και το 1907 πήγε στο Παρίσι για ανώτερες σπουδές. Εκεί
παρακολούθησε τα µαθήµατα του Ενρί Μπεργκσόν, η φιλοσοφία του οποίου τον επηρέασε
βαθύτατα. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1909. Τοποθετήθηκε σε διάφορες δηµόσιες θέσεις από
τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Μετά το 1920 άρχισε να ταξιδεύει στην Ελλάδα αλλά και στο
εξωτερικό. Το 1945 διορίστηκε από τον Θεµιστοκλή Σοφούλη υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου.
Στη θέση αυτή παρέµεινε για δύο µήνες. Το 1946 αναχώρησε για το εξωτερικό, όπου και
παρέµεινε µέχρι το τέλος της ζωής του (Παρίσι, Αντίπ Γαλλίας). Πέθανε το 1957 στο
Φράιµπουργκ της Γερµανίας. Παρουσιάστηκε στα ελληνικά γράµµατα στις αρχές του 20ού
αιώνα. Το έργο του είναι πολύπλευρο. Έγραψε ποιήµατα, δράµατα, τραγωδίες, φιλοσοφικά
δοκίµια, ταξιδιωτικές εντυπώσεις -ήταν πολυταξιδεµένος-, ενώ µετέφρασε πολύ σηµαντικά
έργα της παγκόσµιας λογοτεχνίας. Από την πληθωρική αυτή παραγωγή οι κριτικοί ξεχωρίζουν
δύο έργα, την «Ασκητική» και την «Οδύσσεια», τα οποία θεωρούν ότι περισσότερο από τα
υπόλοιπα εκφράζουν τη βασανισµένη και ανήσυχη προσωπικότητα του Καζαντζάκη και
παρουσιάζουν γλαφυρά την κοσµοθεωρία του, που µερικές φορές φτάνει µέχρι το µηδενισµό.
Το πρώτο είναι µάλλον ένα σύντοµο και πολύ πυκνό κείµενο, ένα µανιφέστο, που εκφράζει τη
µεταφυσική πίστη του Καζαντζάκη. Το άλλο, η «Οδύσσεια», είναι ένα ιδιαίτερα εκτεταµένο
επικό ποίηµα (33.333 δεκαεπτασύλλαβοι στίχοι), που χωρίζεται σε είκοσι τέσσερις ραψωδίες
και δεν είναι τίποτε άλλο παρά το έπος του σύγχρονου ανθρώπου. Ο συγγραφέας το δούλεψε
σχεδόν για δεκαπέντε χρόνια και το θεωρεί σηµαντικότερο έργο του. Το ποίηµα αρχίζει µετά
την επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη και αποτελεί µια εκ νέου περιπλάνηση του
ανικανοποίητου ήρωα σε νέους τόπους. Τελικά φτάνει στο Νότιο Πόλο και εκεί τον βρίσκει ο
θάνατος. Αν η «Οδύσσεια» του Οµήρου εκφράζει την ισορροπία ενός κόσµου ακέραιου, µε
σίγουρες πολιτιστικές αξίες, η «Οδύσσεια» του Καζαντζάκη είναι το ακριβώς το αντίθετο. Η
Ιθάκη του δεν είναι η λυτρωτική κατάληξη ενός αγώνα, αλλά αντιπροσωπεύει την παγίδα, την
- 257 -
αµφιβολία. Οι ηθικές πράξεις εµπεριέχουν την υστεροβουλία της ανταµοιβής, προορισµός,

λοιπόν, του ανθρώπου είναι ο ατελείωτος ανέλπιδος αγώνας. Μετά τον πόλεµο, θέλοντας να
επικοινωνήσει µε το ευρύτερο κοινό, δεδοµένου ότι τα προηγούµενα έργα του απευθύνονταν
σε µια συγκεκριµένη κατηγορία αναγνωστών, άρχισε να γράφει µυθιστορήµατα, τα οποία
κέρδισαν διεθνή αναγνώριση. Στο πιο πρώιµο από όλα, που είναι ίσως και το καλύτερο, το
«Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορµπά», διαπλάθεται µε µοναδικό τρόπο ο πρωτογονισµός του
κεντρικού ήρωα. Τα υπόλοιπα, όπως «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται», «Ο Καπετάν Μιχάλης»,
«Ο Τελευταίος Πειρασµός» κ.ά., ασχολούνται µε τα ηθικά και µεταφυσικά προβλήµατα που
απασχολούσαν το συγγραφέα σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Μερικά από τα σηµαντικότερα έργα του είναι: «Ασκητική» (1927), «Οδύσσεια» (1938), οι
τραγωδίες «Ο Πρωτοµάστορας» (1910), «Νικηφόρος Φωκάς» (1927), «Χριστός» (1928),
«Οδυσσέας» (1928), «Μέλισσα» (1939), «Ιουλιανός» (1945) «Καποδίστριας» (1946), τα
ταξιδιωτικά «Ισπανία» (1937), «Ιαπωνία-Κίνα» (1938), «Αγγλία» (1941) και «Ο Χριστός
Ξανασταυρώνεται» (1955), «Ο Τελευταίος Πειρασµός» (1955) «Ο Φτωχούλης του Θεού»
(1956) κ.ά.
Ο ίδιος είπε για τον εαυτό του: «Από τη νεότητά µου, η θεµελιακή αγωνία µου, απ’ όπου
πήγασαν όλες µου οι χαρές κι όλες µου οι πίκρες, ήταν τούτη: η ακατάπαυστη, ανήλεη, εντός
µου πάλη, ανάµεσα στη σάρκα και το πνεύµα».
ΚΑΛΒΟΣ ΑΝ∆ΡΕΑΣ: Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1792. Εξαιτίας οικογενειακών
προβληµάτων έφυγε από την Ελλάδα µαζί µε τον πατέρα του και τον αδερφό του και πήγε
στην Ιταλία, όπου έζησε κοντά στο µεγάλο Ιταλό ποιητή -γεννηµένο στη Ζάκυνθο- Ούγκο
Φώσκολο, τον οποίο αργότερα ακολούθησε πρώτα στη Ζυρίχη και µετά στην Αγγλία.
Μιµούµενος ουσιαστικά το δάσκαλό του, έγραψε ποιήµατα και τραγωδίες στα ιταλικά. Όµως
λίγο µετά την έκρηξη της Επανάστασης άρχισε να υµνεί το µεγάλο γεγονός σε είκοσι
ελληνικές ωδές (1824 και 1826). Αυτά τα ποιήµατα αποτελούν τη µοναδική του προσφορά
στην ελληνική ποίηση. Μπορεί σε πρώτη ανάγνωση να είναι φανερός ο κλασικισµός του
Φώσκολου, ωστόσο κάτω από αυτό το περίβληµα κρύβεται ένας ροµαντικός πυρήνας, που
δίνει στην ποίησή του µια ξεχωριστή γοητεία. Η γλώσσα του είναι ιδιότυπη, µοναδική, γιατί,
ενώ στηρίζεται στη δηµοτική, επικαλύπτεται από ένα αρχαϊστικό πέπλο. Κάτι ανάλογο
συµβαίνει και µε τη µετρική του. Ξεκινώντας από το δεκαπεντασύλλαβο των δηµοτικών
τραγουδιών, τον διασπά και τον µεταλλάσσει δηµιουργώντας µια κλασικότροπη στροφή από
τέσσερις επτασύλλαβους µε ένα καταληκτικό -πεντασύλλαβο- «αδώνειο» (κατά το σχήµα των
«σαπφικών» στροφών), χωρίς οµοιοκαταληξία, την οποία ο ποιητής θεωρεί βάρβαρη. Μετά
την έκδοση των «Ωδών» του ο Κάλβος σιώπησε. Έζησε για πολλά χρόνια στην Κέρκυρα
(1827-1852), δίπλα στο Σολωµό, δίχως να έρθει ποτέ σε επαφή µαζί του. Το 1852 έφυγε από
την Κέρκυρα και εγκαταστάθηκε µόνιµα στο Λίνκονσαϊρ της Αγγλίας, όπου και πέθανε το
1869. Τον Κάλβο «ανακάλυψε» έπειτα από τριάντα και πλέον χρόνια ο Κωστής Παλαµάς.
Εις ∆όξαν (αποσπάσµατα)
Έσφαλεν ο την δόξαν
Ονοµάσας µαταίαν
και τον άνδρα µαινόµενον
τον προ τοιαύτης καίοντα
θεάς την σµύρναν.
∆ίδει αυτή τα πτερά,
και εις τον τραχύν, τον δύσκολον
της Αρετής τον δρόµον,
του ανθρώπου τα γόνατα
ιδού πετάουν.
Μικράν ψυχήν, κατάπτυστον,
κατάπτυστον καρδίαν
έτυχ’ όστις ακούει
της δόξης την παράκλησιν
και δειλιάζει.
[...]
Θερµότατον τον πόθον
- 258 -
εφύτευσας της δόξης

εις την καρδίαν των τέκνων σου,
ω Ελλάς, και καλείσαι
µήτηρ ηρώων.
[...]
Νοείς; - Τρέξατε, δεύτε
οι των Ελλήνων παίδες.
Ήλθ’ ο καιρός της δόξης,
τους ευκλεείς προγόνους µας
ας µιµηθώµεν.
[...]
Ω δόξα, διά τον πόθον σου
γίνονται και πατρίδος
και τιµής και γλυκείας
ελευθερίας και ύµνων
άξια τα έθνη.
ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: Στρατιωτικός και πολιτικός, ένας από τους αρχηγούς της
Επανάστασης της 3ης Σεπτεµβρίου του 1843. Γεννήθηκε στην Κρήτη το 1803. Τις πρώτες του
σπουδές τις έκανε στη Ρωσία και αργότερα µετέβη στη Βιέννη για να σπουδάσει ιατρική. Η
έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης τον οδήγησε στην απόφαση να διακόψει τις σπουδές του
και να έρθει στην Ελλάδα για να αγωνιστεί. ∆ιακρίθηκε στη µάχη του Φαλήρου το 1827, στην
οποία µάλιστα τραυµατίστηκε και πιάστηκε αιχµάλωτος. Απελευθερώθηκε λίγο αργότερα µε
την καταβολή λύτρων. Υπηρέτησε ως υπασπιστής του Φαβιέρου και του Καποδίστρια, έγινε
γνωστός για τις στρατιωτικές του αρετές αλλά και για τον ιδιόρρυθµο χαρακτήρα του. Οπαδός
του Ρωσικού Κόµµατος, ήταν αντίθετος µε το βασιλιά Όθωνα και το γαλλόφιλο περιβάλλον
του. Συνέβαλε αποφασιστικά στην επιτυχία της αντιαπολυταρχικής επανάστασης της 3ης
Σεπτεµβρίου του 1843, έχοντας την ηγεσία του στρατού. Στην οργάνωση της επανάστασης
συνεργάστηκε µε τον Ανδρέα Μεταξά, τον Ανδρέα Λόντο και φυσικά µε τον Ιωάννη
Μακρυγιάννη. Ο Καλλέργης µετά τα γεγονότα αυτά διορίστηκε υπασπιστής του βασιλιά, ο
Όθωνας όµως, που τον αντιπαθούσε, πέτυχε το 1845 να τον αποµακρύνει. Ο Καλλέργης
µετέβη στο Λονδίνο, όπου γνωρίστηκε µε τον πρίγκιπα Ναπολέοντα Γ΄, µετέπειτα
αυτοκράτορα της Γαλλίας. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα το 1846, από εχθρός της γαλλικής
πολιτικής έγινε ένθερµος οπαδός της. Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα στην περίοδο του Κριµαϊκού
Πολέµου (1854-1856), όπου δεν δίστασε να συνεργαστεί µε τα αγγλογαλλικά στρατεύµατα
κατοχής και να έρθει σε ανοιχτή σύγκρουση µε τον Όθωνα, που εξέφραζε τότε το λαϊκό
αίσθηµα. Το 1863 µετά την έξωση του Όθωνα διορίστηκε υπασπιστής του βασιλιά Γεωργίου
Α΄. Πέθανε στην Αθήνα το 1867. Ο ∆ηµήτριος Καλλέργης υπήρξε µια χαρισµατική αλλά και
συγχρόνως αντιφατική προσωπικότητα, αφού από τη µια πλευρά εµφανιζόταν ως
υπερασπιστής των συνταγµατικών ελευθεριών και από την άλλη συνωµοτούσε για την
ανατροπή τους.
ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: Πολιτικός και πρωθυπουργός. Γεννήθηκε στη
Χαλκίδα το 1853. Σπούδασε νοµική και ασκούσε το επάγγελµα του δικηγόρου µέχρι που
αποφάσισε να αφοσιωθεί στην πολιτική (1885). Εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής µε το
κόµµα του Χαρίλαου Τρικούπη και επανεκλεγόταν µέχρι το 1915. Ανέλαβε διάφορα
υπουργεία στις κυβερνήσεις του Γεώργιου Θεοτόκη (1903, 1904, 1905-1908). Στις 29
Αυγούστου του 1916 ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Α΄ του ανέθεσε το σχηµατισµό κυβέρνησης, η
οποία ένα µήνα αργότερα αναγκάστηκε σε παραίτηση κάτω από τις πιέσεις της Αντάντ. Τον
Ιανουάριο του 1921 διορίστηκε για δεύτερη φορά πρωθυπουργός και στο λίγο χρόνο που
παρέµεινε σε αυτή τη θέση προσπάθησε να αποτρέψει την αναθεώρηση της Συνθήκης των
Σεβρών, αλλά απέτυχε, γεγονός που τον οδήγησε ξανά σε παραίτηση (26 Μαρτίου 1921).
Μετά την κατάρρευση του µετώπου, τον Αύγουστο του 1922, αρνήθηκε πρόταση του
Κωνσταντίνου Α΄ να σχηµατίσει ξανά κυβέρνηση. Αποσύρθηκε από την πολιτική και πέθανε
ΚΑΛΟΜΟΙΡΗΣ ΜΑΝΟΛΗΣ: Μουσικός, συνθέτης, ακαδηµαϊκός, η πιο σηµαντική ίσως
µορφή της Εθνικής Σχολής Μουσικής. Γεννήθηκε στη Σµύρνη το 1883. Τις πρώτες σπουδές
- 259 -
του τις έκανε στη γενέτειρά του και στην Κωνσταντινούπολη. Από το 1901 έως το 1916
σπούδαζε στη Βιέννη. Το διάστηµα 1906-1910 δίδασκε πιάνο στο Χάρκοβο της Ρωσίας. Στην
Ελλάδα έγινε γνωστός ως συνθέτης µε µια ιστορική συναυλία που έδωσε στο Ωδείο Αθηνών
(11 Ιουνίου 1908). Το πρόγραµµα της εκδήλωσης, γραµµένο σε ακραία δηµοτική γλώσσα,
µπορεί να θεωρηθεί η διακήρυξη της Εθνικής Σχολής σε αντιδιαστολή µε την Επτανησιακή
(Λαυράγκας, Λαµπελέτ κ.ά). Ήθελε να φτιάξει µια αληθινά εθνική µουσική που θα
στηριζόταν στα δηµοτικά τραγούδια και θα ήταν εµπλουτισµένη µε όλα τα εκφραστικά µέσα
που πρόσφερε η σύγχρονη δυτική µουσική. Το 1910 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα,
όπου άρχισε να εργάζεται ως καθηγητής στο Ωδείο Αθηνών. Η σύγκρουσή του µε το
διευθυντή του Ωδείου Γεώργιο Νάζο τον ανάγκασε να παραιτηθεί και να προχωρήσει στην
ίδρυση του Ελληνικού Ωδείου. Μια οικογενειακή τραγωδία, ο θάνατος του γιου του Γιάννη
από την εκπυρσοκρότηση του όπλου της φίλης του, περιόρισε την πληθωρική συνθετική του
δραστηριότητα, τουλάχιστον για τα επόµενα επτά χρόνια. Το 1926 αποχώρησε από το
Ελληνικό Ωδείο και ίδρυσε το Εθνικό Ωδείο, το οποίο διηύθυνε µέχρι το 1948. Από τους
πρωτεργάτες του συνδικαλισµού στο χώρο της µουσικής, ο Καλοµοίρης κατέλαβε διάφορες
θέσεις στα εκλεγµένα όργανα του κλάδου. Το 1946 έγινε ακαδηµαϊκός. Πέθανε στην Αθήνα
το 1962.
Η εργογραφία του περιλαµβάνει 236 συνολικά έργα, τα οποία χωρίζονται στις ακόλουθες
κατηγορίες: 1. Όπερες: «Ο Πρωτοµάστορας» (1915), «Το ∆αχτυλίδι της Μάνας» (1917),
«Ανατολή» (1945), «Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος» (1961) κ.ά. 2. Συµφωνίες, ορχηστρικά:
«Ρωµαίικη Σουίτα» (1907), «Τη Υπερµάχω» (1920), «Μηνάς ο Ρέµπελος» (1940) κ.ά. 3.
Φωνητικά ή µε απαγγελία και ορχήστρα: «Ο Πραµατευτής» (1920), «Οι Ελεύθεροι
Πολιορκηµένοι» (1926) κ.ά. 4. Κύκλοι τραγουδιών: «Μαγιοβότανα» (1913), «Βραδινοί
Θρύλοι» (1940-1941), «Από τους Πεντασύλλαβους» (1943) κ.ά. 5. Μουσική δωµατίου:
«Σονάτα για Βιολί και Πιάνο» (1948) κ.ά. 6. Έργα για πιάνο: «Μπαλλάντες» (1905),
«Νυχτιάτικο» (1906) κ.ά.
Ο Μανόλης Καλοµοίρης στο πρόγραµµα της πρώτης του συναυλίας στην Αθήνα, το 1908,
έγραφε χαρακτηριστικά: «Αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός κάθε αληθινά εθνικής µουσικής, να
χτίσει το παλάτι που θα θρονιάσει η εθνική ψυχή. Τώρα, αν για το χτίσιµο του παλατιού του
µεταχειρίστηκε ο τεχνίτης και ξένο υλικό κοντά στο ντόπιο, δε βλάπτει, φτάνει το παλάτι του
να είναι θεµελιωµένο, σε ρωµέικη γης καµωµένο, για να το πρωτοχαρούνε ρωµέικα µάτια, για
να λογαριάζεται καθαροαίµατο ρωµέικο παλάτι».
ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: ∆ιανοούµενος και πολιτικός. Γεννήθηκε στην
Πάτρα το 1902. Σπούδασε νοµική και φιλοσοφία στην Αθήνα και ολοκλήρωσε τις σπουδές
του στη Γερµανία (Χαϊδελβέργη, Μόναχο). Εισηγητής της φιλοσοφίας του Μ. Βέµπερ στην
Ελλάδα, δίδαξε κοινωνιολογία στο Πανεπιστήµιο Αθηνών ως υφηγητής (1929) και αργότερα
ως καθηγητής (1933). Το 1929 εξέδωσε το περιοδικό «Αρχείον Φιλοσοφίας και Θεωρίας των
Επιστηµών» µαζί µε τους Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, Κωνσταντίνο Τσάτσο και Μ. Τσαµαδό.
Το 1935 µε άρθρα του στην εφηµερίδα «Ακρόπολις» τάχθηκε υπέρ της αβασίλευτης
δηµοκρατίας, χάνοντας γι’ αυτό το λόγο τη θέση του στο πανεπιστήµιο. Ίδρυσε το Εθνικόν
Ενωτικόν Κόµµα, µε το οποίο συµµετείχε στις εκλογές του 1936, χωρίς όµως να καταφέρει να
εκλεγεί. Την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά εκτοπίστηκε (Κύθνο, Θάσο, Κάρυστο),
εξαιτίας της ανυποχώρητης στάσης του στο θέµα της κοινοβουλευτικής δηµοκρατίας. Στον
Ελληνοϊταλικό Πόλεµο κατατάχθηκε εθελοντής και πολέµησε στην πρώτη γραµµή. Κατά την
περίοδο της Κατοχής ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, το Μάρτιο όµως του 1942,
καταζητούµενος από τους Γερµανούς, διέφυγε στην Ερυθραία της Μ. Ασίας. Συµµετείχε ως
αντιπρόεδρος και υπουργός Εθνικής Άµυνας στην εξόριστη κυβέρνηση του Εµµανουήλ
Τσουδερού στην Αίγυπτο (1942-1943). Το Μάιο του 1944 πήρε µέρος στο Συνέδριο του
Λιβάνου και λίγο αργότερα διετέλεσε υπουργός Ανασυγκροτήσεως και Οικονοµικών στην
κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γεωργίου Παπανδρέου (Ιούνιος 1944). Το Σεπτέµβριο του
1944 κατόρθωσε να πείσει τον Βελουχιώτη να σταµατήσει τις επιθέσεις του, που δεν έπλητταν
τόσο τα τάγµατα ασφαλείας όσο τον πληθυσµό των πόλεων στις οποίες είχε στρατοπεδεύσει.
Μετά την απελευθέρωση διατέλεσε για σύντοµο χρονικό διάστηµα πρωθυπουργός (1945).
Από το 1946 ως το 1964 εκλεγόταν βουλευτής Πάτρας και Αθήνας. ∆ιετέλεσε επίσης
αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Αλ. Παπάγου και στη συνέχεια του Κ. Καραµανλή, µετά
- 260 -
την παραίτηση του οποίου ανέλαβε την ηγεσία της ΕΡΕ (1963-1967).
Τον Απρίλιο του 1967, µε τη σύµφωνη γνώµη του Γ. Παπανδρέου, ανέλαβε την πρωθυπουργία
µε σκοπό να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. ∆εν πρόλαβε όµως, γιατί ξέσπασε το πραξικόπηµα
της 21ης Απριλίου 1967. Αντιστρατεύτηκε µε σθένος τη ∆ικτατορία και τον Ιούλιο του 1974
πρωταγωνίστησε στην προσπάθεια για αποκατάσταση της δηµοκρατίας και επιστροφή του
Καραµανλή στην Ελλάδα. Στις εκλογές του 1977 και του 1981 εκλέχτηκε ανεξάρτητος
βουλευτής συνεργαζόµενος µε τη Νέα ∆ηµοκρατία, ενώ µε την παρουσία του και τις
αγορεύσεις του στη Βουλή επιβλήθηκε ως υπερκοµµατικός πολιτικός, σεβαστός από όλες τις
παρατάξεις του κοινοβουλίου. Πέθανε στην Αθήνα το 1986. Ο Κανελλόπουλος όµως υπήρξε
και σπουδαίος συγγραφέας. Κυριότερο σύγγραµµα του είναι η πολύτοµη «Ιστορία του
Ευρωπαϊκού Πνεύµατος», όπου παρουσιάζονται τα πνευµατικά επιτεύγµατα των λαών της
Ευρώπης από τον 4ο µέχρι το 19ο αιώνα. Άλλα δύο σπουδαία έργα του είναι το «Γεννήθηκα
στο 1402» (στο οποίο εξιστορούνται τα δραµατικά γεγονότα που σφράγισαν τη βυζαντινή
ιστορία του 15ου αιώνα και περιέχονται φιλοσοφικοί στοχασµοί για πολιτικά και µεταφυσικά
προβλήµατα) και το «Από τον Μαραθώνα στην Πύδνα - κι ως την καταστροφή της Κορίνθου
(490-146 π.Χ.)», όπου ερµηνεύει και αξιολογεί τα γεγονότα και τις προσωπικότητες αυτής της
περιόδου. Ο Κανελλόπουλος έγραψε επίσης δεκάδες επιστηµονικές µελέτες κοινωνιολογικού,
φιλοσοφικού και ιστορικού περιεχοµένου, έργα µε πιο προσωπικό χαρακτήρα («Η Πάτρα της
Μπελ Επόκ», «Ένας Απολογισµός» κ.ά.), καθώς και ποιήµατα.
ΚΑΡΑΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Ιεράρχης. Το κοσµικό του όνοµα ήταν Στυλιανός
Καραβαγγέλης. Γεννήθηκε στη Λέσβο το 1866. ∆ιετέλεσε µητροπολίτης Καστοριάς (1900-
1908) και αναδείχτηκε σε σηµαντική µορφή του Μακεδονικού Αγώνα. Το 1908 εκλέχτηκε
µητροπολίτης Αµασείας (1908-1922), συγκρούστηκε µε τους Νεότουρκους και για αυτό το
λόγο φυλακίστηκε. Το 1922 έγινε µητροπολίτης Ιωαννίνων και από το 1924 διετέλεσε έξαρχος
κεντρικής Ευρώπης. Πέθανε στη Βιέννη το 1935.
ΚΑΡΑΘΕΟ∆ΩΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Μαθηµατικός, ένας από τους πιο σηµαντικούς του
20ού αιώνα. Γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1873. Σπούδασε µαθηµατικά στο Βερολίνο και στο
Γκέτιγκεν. Το 1920 ο Βενιζέλος του ανέθεσε την οργάνωση του Πανεπιστηµίου της Ιωνίας
(έδρα του πανεπιστηµίου στη Σµύρνη). Μετά την κατάρρευση του µετώπου κατάφερε να
µεταφέρει τη βιβλιοθήκη του υπό ίδρυση πανεπιστηµίου στην Αθήνα. ∆ίδαξε για µερικά
χρόνια στο Πανεπιστήµιο Αθηνών και στο ΕΜΠ και το 1924 επέστρεψε στο Μόναχο. Ήρθε
στην Ελλάδα το 1930 για να βοηθήσει στην αναδιοργάνωση των πανεπιστηµίων Αθηνών και
Θεσσαλονίκης. Από το 1924 εργαζόταν ως καθηγητής στο Πανεπιστήµιο του Μονάχου.
Συνέβαλε σηµαντικά στη θεωρία των πραγµατικών συναρτήσεων, στο λογισµό των
µεταβολών και στη θεωρία του µέτρου. Πέθανε στο Μόναχο το 1950, αφήνοντας πίσω του ένα
σπουδαίο συγγραφικό έργο, µαθηµατικού κυρίως περιεχοµένου.
ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Πρωθυπουργός και πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας, ο
πολιτικός που άσκησε τη µεγαλύτερη επιρροή κατά τη διάρκεια της µεταπολεµικής περιόδου.
Γεννήθηκε το 1907 στην Πρώτη Σερρών. Σπούδασε νοµική στην Αθήνα. Εκλέχτηκε για
πρώτη φορά πληρεξούσιος Σερρών στην Ε΄ Εθνική Συνέλευση το 1935 και για πρώτη φορά
βουλευτής (Σερρών) το 1936 µε το Λαϊκό Κόµµα. Επανεκλέχτηκε βουλευτής µε το ίδιο κόµµα
στις εκλογές του 1946. Εντάχθηκε στο κόµµα του Ελληνικού Συναγερµού του στρατάρχη Α.
Παπάγου το 1951 και ανέλαβε διάφορες κυβερνητικές θέσεις, µε τελευταία, πριν γίνει
πρωθυπουργός, αυτή του υπουργού Συγκοινωνιών και συγχρόνως ∆ηµοσίων Έργων. Το 1955,
µετά το θάνατο του Παπάγου, ο βασιλιάς Παύλος του ανέθεσε το σχηµατισµό κυβέρνησης. Ο
Καραµανλής προχώρησε στην ίδρυση της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως (ΕΡΕ) και στη
διενέργεια εκλογών το Φεβρουάριο του 1956 (ψήφισαν για πρώτη φορά οι γυναίκες), στις
οποίες αναδείχτηκε νικητής (ίσχυσε το περίφηµο τριφασικό εκλογικό σύστηµα -η ΕΡΕ πήρε το
47,38% των ψήφων, αλλά το 55,00% των εδρών και η ∆ηµοκρατική Ένωση το 48,15% των
ψήφων, αλλά το 44,00% των εδρών. Στις εκλογές αυτές αντιµετώπισε τη ∆ηµοκρατική
Ένωση, έναν ευρύτατο συνασπισµό κοµµάτων που περιλάµβανε το Λαϊκό Κόµµα, τους
Φιλελεύθερους, την ΕΠΕΚ, το Αγροτικό Κόµµα, το ∆ηµοκρατικό, τη Φιλελεύθερη
∆ηµοκρατική Ένωση και την Ε∆Α. Υπό την ηγεσία του η ΕΡΕ κέρδισε τις εκλογές του 1958
και του 1961. Η νίκη του στις εκλογές του 1961 αµφισβητήθηκε από τα κόµµατα της
αντιπολίτευσης. Ο Καραµανλής υποστήριξε εκ των υστέρων ότι «η υπεροχή της ΕΡΕ ήταν
- 261 -
τόσο µεγάλη, ώστε να µην είναι λογικώς δυνατόν να αποδοθεί εις καλπονοθεύσεις» (στις
εκλογές του 1961 η ΕΡΕ κέρδισε το 50,81% των ψήφων).
Την περίοδο 1956-1963 ο Καραµανλής προσπάθησε να δηµιουργήσει δεσµούς µε τα κράτη
της δυτικής Ευρώπης, αλλά και µε άλλες χώρες, όπως η Γιουγκοσλαβία, η Αίγυπτος κ.λπ. Την
ίδια εποχή η Ελλάδα υπέγραψε συµφωνία σύνδεσης µε την ΕΟΚ (Ιούλιος 1961). Η δολοφονία
του αριστερού βουλευτή Γρηγόρη Λαµπράκη από παρακρατικούς (είναι βέβαιο πως µε τη
συγκεκριµένη πράξη η κυβέρνηση δεν είχε καµιά σχέση) και η ολοένα µεγαλύτερη
«πολιτικοποίηση» του Παλατιού ανάγκασαν τον Καραµανλή να παραιτηθεί και να φύγει
προσωρινά στο εξωτερικό. Έλαβε µέρος κανονικά στις εκλογές του 1963, αλλά µετά την
εκλογική ήττα του κόµµατός του εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Επέστρεψε θριαµβευτής το 1974
και ηγήθηκε της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, η οποία οδήγησε τη χώρα στις εκλογές του
Νοεµβρίου 1974 και στο δηµοψήφισµα για το πολιτειακό ζήτηµα το ∆εκέµβριο του ίδιου
έτους. Στο µεταξύ ο Καραµανλής είχε ιδρύσει το κόµµα της Νέας ∆ηµοκρατίας, το οποίο ήταν
και ο νικητής των εκλογών του 1974 µε το εκπληκτικό ποσοστό του 54,37%, το µεγαλύτερο
που έχει επιτύχει ελληνικό πολιτικό κόµµα σε εκλογές (σε συνθήκες οµαλότητας και µε
συµµετοχή όλων των πολιτικών δυνάµεων της χώρας). Κέρδισε ξανά τις εκλογές που
διεξήχθησαν το 1977. Από το 1974 µέχρι το 1979 ακολούθησε πολιτική προσέγγισης µε κράτη
όπως η ΕΣΣ∆, η Κίνα, καθώς και µε χώρες του Κινήµατος των Αδεσµεύτων. Προώθησε
επίσης τη διαβαλκανική συνεργασία. Το πιο σηµαντικό του έργο όµως ήταν η σύνδεση της
Ελλάδας µε την ΕΟΚ, που τελικά ολοκληρώθηκε το 1979 µε την υπογραφή στην Αθήνα της
σχετικής συνθήκης. Το 1980 εκλέχθηκε από τη Βουλή πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας. Το 1985
λίγο πριν από τη λήξη της θητείας του παραιτήθηκε, µετά την απόφαση του ΠΑΣΟΚ να µην
τον υποστηρίξει ως υποψήφιο για το προεδρικό αξίωµα (αν και είχε διαφανεί ως περίπου
βέβαιη η στήριξη της υποψηφιότητάς του). Το 1990 εκλέχτηκε ξανά από τη Βουλή των
Ελλήνων για το ύπατο αξίωµα. Πέθανε στην Αθήνα το 1997.
Ο Καραµανλής, έχοντας αφήσει το σηµάδι του ως ο πρωθυπουργός της ανασυγκρότησης στην
καταστραµµένη από τους πολέµους χώρα, έγινε στη συνέχεια ο αρχιτέκτονας της εύρυθµης
επιστροφής της στη δηµοκρατία και της εισόδου της στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα.
ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΚΩΣΤΑΣ: Πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας (2004). Γεννήθηκε
στην Αθήνα το 1956. Ο πατέρας του είναι αδερφός του πρωθυπουργού και προέδρου της
∆ηµοκρατίας Κωνσταντίνου Καραµανλή (1907-1997). Πτυχιούχος της Νοµικής Σχολής του
Πανεπιστηµίου Αθηνών, σπούδασε οικονοµικά στο Κολέγιο Deree. Παρακολούθησε
µεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήµιο Tufts της Βοστόνης µε πτυχία master στις πολιτικές
και οικονοµικές επιστήµες. Είναι κάτοχος διδακτορικού στη διπλωµατική ιστορία («Ο
Ελευθέριος Βενιζέλος και οι Εξωτερικές Σχέσεις της Ελλάδος 1928-1932»). Άσκησε τη
δικηγορία µέχρι το 1989, ενώ δίδαξε παράλληλα πολιτικές επιστήµες, διπλωµατική ιστορία
και δίκαιο των επιχειρήσεων στο Κολέγιο Deree και στο πρόγραµµα ανταλλαγής φοιτητών
Study in Greece. Υπήρξε ιδρυτικό µέλος και πρόεδρος της φιλειρηνικής κίνησης ΚΙ.Π.Α.Ε.Α.,
καθώς και του Ελληνικού Κέντρου Προώθησης της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης «Ευρώπη 92».
Το 1989 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής στην Α΄ περιφέρεια Θεσσαλονίκης, µε τη Νέα
∆ηµοκρατία. Το 1997 εκλέχθηκε πρόεδρος του κόµµατος. Στις εκλογές της 7ης Μαρτίου 2004
το κόµµα της Νέας ∆ηµοκρατίας πλειοψήφησε. Λίγες µέρες µετά ο Κώστας Καραµανλής
ορκίστηκε πρόεδρος της κυβέρνησης (πρωθυπουργός) και σχηµάτισε κυβέρνηση.
ΚΑΡΑΟΛΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ: Κύπριος αγωνιστής. Γεννήθηκε στο Παλαιοχώρι Πιτσιλιάς το
1934. Ήταν µέλος της ΕΟΚΑ, συνελήφθη από τους Βρετανούς και καταδικάστηκε σε θάνατο
(κατηγορήθηκε ότι σκότωσε έναν αστυνοµικό, αλλά το φόνο τον είχε διαπράξει τελικά άλλος).
Απαγχονίστηκε στη Λευκωσία µαζί µε τον Ανδρέα ∆ηµητρίου το 1956.
ΚΑΦΑΝΤΑΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Πολιτικός. Γεννήθηκε στη Φραγκίστα της Ευρυτανίας το
1873. Σπούδασε νοµική στην Αθήνα και άσκησε τη δικηγορία αρχικά στο Μεσολόγγι και εν
συνεχεία στην Αθήνα. Το 1905 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής Ευρυτανίας µε το
κόµµα του ∆ηµήτρη Ράλλη. Παρά την αρχική του αντίθεση µε την πολιτική του Βενιζέλου, η
εξέλιξη των πραγµάτων τον έπεισε να προσχωρήσει στο Κόµµα των Φιλελευθέρων. Το 1911
εκλέχτηκε βουλευτής και τοποθετήθηκε στη θέση του γενικού γραµµατέα του υπουργείου
Οικονοµικών. Γρήγορα απέδειξε ότι γνώριζε πολύ καλά τα οικονοµικά προβλήµατα της
χώρας, ενώ εκείνη την περίοδο ήταν ο γενικός εισηγητής του προϋπολογισµού του κράτους.
- 262 -
Μετά την εγκατάσταση του Ε. Βενιζέλου στην Αθήνα (11 Ιουνίου 1917) υποστήριξε σε
αγορεύσεις του στη Βουλή την ανάγκη εγκαθίδρυσης δηµοκρατικού πολιτεύµατος. Το 1919
ως υπουργός Γεωργίας κατάφερε να προωθήσει την ψήφιση νόµων για την αποκατάσταση των
ακτηµόνων. Το 1922 έγινε µέλος της διοικούσας επιτροπής του Κόµµατος των Φιλελευθέρων.
Αντιτάχθηκε στις παρεµβάσεις στρατιωτικών παραγόντων στην πολιτική ζωή και πρότεινε τη
διενέργεια ελεύθερου δηµοψηφίσµατος για την επίλυση του πολιτειακού ζητήµατος. Στις 12
Μαρτίου 1924 παραιτήθηκε από το αξίωµα του υπουργού ∆ικαιοσύνης, γιατί διαφώνησε µε
τον Βενιζέλο σε ζητήµατα εσωτερικής πολιτικής. Η ενέργειά του αυτή τον τοποθέτησε στην
αριστερή πτέρυγα των Φιλελευθέρων, ενώ λίγο µετά αποχώρησε και ίδρυσε δικό του κόµµα,
το Κόµµα των Προοδευτικών. Αντιτάχθηκε στη δικτατορία του Πάγκαλου, µετά την ανατροπή
της οποίας µετείχε ως υπουργός στην οικουµενική κυβέρνηση Ζαΐµη µέχρι το 1928, που ο Ε.
Βενιζέλος σχηµάτισε κυβέρνηση. Την τετραετία 1928-1932 άσκησε οξεία κριτική κατά του
Βενιζέλου. Το 1933 µετείχε στην κυβέρνηση που σχηµάτισε ο Βενιζέλος µε τη σύµπραξη
όλων των βενιζελογενών κοµµάτων. Αντιτάχθηκε στην παλινόρθωση του 1935, αλλά
συµµετείχε στις εκλογές του Ιανουαρίου 1936 συµπράττοντας µαζί µε τον Γ. Παπανδρέου και
τον Α. Παπαναστασίου (∆ηµοκρατικός Συνασπισµός). Η αντίθεσή του προς το καθεστώς
Μεταξά είχε ως συνέπεια τον εκτοπισµό του στη Ζάκυνθο. Στη διάρκεια της Κατοχής
εργάστηκε για την εγκαθίδρυση δηµοκρατικού πολιτεύµατος. Άσκησε κριτική στις βραχύβιες
κυβερνήσεις του 1944-1945 για την αδυναµία τους να επιτύχουν πραγµατική ειρήνευση στη
χώρα. Το Νοέµβριο του 1945 έγινε αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση Θ. Σοφούλη, αλλά τρεις
µήνες αργότερα, το Φεβρουάριο του 1946, παραιτήθηκε, γιατί πίστευε ότι οι εκλογές που
είχαν προκηρυχθεί ήταν εκ προοιµίου ανελεύθερες, ενώ πρότεινε επίσης την αναβολή του
δηµοψηφίσµατος για να επέλθει ηρεµία στη χώρα. Πέθανε στην Αθήνα τον Αύγουστο του
1946.
ΚΕΜΑΛ ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΑΤΑΤΟΥΡΚ (πατέρας των Τούρκων): Τούρκος στρατιωτικός και
πολιτικός, θεµελιωτής της νέας Τουρκίας. Γεννήθηκε στην τουρκοκρατούµενη Θεσσαλονίκη
το 1880. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή της Θεσσαλονίκης και του Μοναστηρίου. Από
νεαρή ηλικία ανέπτυξε εθνικιστικές απόψεις, αντιδρώντας στα εθνικιστικά κινήµατα των
βαλκανικών λαών, που αποσκοπούσαν στο διαµελισµό της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας.
Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Στρατιωτική Ακαδηµία της Κωνσταντινούπολης και στη
Σχολή Γενικών Επιτελών, όπου επηρεάστηκε από τις ιδέες των Νεότουρκων. Για την πολιτική
του δράση εκδιώχθηκε από τον Αβδούλ Χαµίτ Β΄, µετατέθηκε στη ∆αµασκό (1906) και ένα
χρόνο αργότερα βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη. Μετά την επικράτηση των Νεότουρκων (1908)
διαφώνησε µε την πολιτική τους και συνέχισε τη στρατιωτική του σταδιοδροµία. Συµµετείχε
στον Ιταλοτουρκικό Πόλεµο του 1911 στη βόρεια Λιβύη και στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεµο
(1912-1913). Τα επόµενα χρόνια, µέσα από ταξίδια σε χώρες της Ευρώπης, ήρθε σε επαφή µε
τον τρόπο ζωής των δυτικών κοινωνιών, γεγονός που επηρέασε σηµαντικά το µεταγενέστερο
έργο του. ∆ιαφώνησε µε την πολιτική της χώρας του να σταθεί στο πλευρό της Γερµανίας και
της Αυστροουγγαρίας κατά τον Α΄ Παγκόσµιο Πόλεµο, στον οποίο συµµετείχε ως διοικητής
των στρατευµάτων στην Καλλίπολη (1915) και ως υποστράτηγος στο Ανατολικό Μέτωπο
(1916) και στην Παλαιστίνη (1918). Μετά την Ανακωχή του Μούδρου (Οκτ. 1918) διορίστηκε
διοικητής όλων των δυνάµεων στο νοτιοανατολικό µέτωπο. Θεωρώντας ότι η Τουρκία πρέπει
να γίνει εθνικό κράτος, προσπάθησε να αντιδράσει στις ενέργειες των δυνάµεων της Αντάντ,
χωρίς όµως αποτέλεσµα. Το 1919 η τοποθέτησή του ως γενικού στρατιωτικού επιθεωρητή των
Ανατολικών Επαρχιών µε σκοπό την εξάρθρωση των εθνικιστικών οργανώσεων, λίγο µετά
την απόβαση των ελληνικών στρατευµάτων στη Σµύρνη (15 Μαΐου 1919), διευκόλυνε τα
σχέδιά του. Οργάνωσε τις εθνικιστικές τουρκικές οµάδες και τους στρατιωτικούς ηγέτες της
περιοχής εναντίον της Αντάντ και ξεσήκωσε τους κατοίκους. Συνέβαλε στην υπογραφή του
Πρωτοκόλλου της Αµάσειας (1919), όπου εκφραζόταν η αντίθεση στις αποφάσεις των
Συµµάχων. Αν και οι ενέργειές του αυτές οδήγησαν στη διαγραφή του από τον τουρκικό
στρατό, συνέχισε τη δράση του, και στο Εθνικό Συνέδριο του Ερζερούµ (Ιούλιος 1919)
καθόρισε τις αρχές του «Εθνικού Συµφώνου» (Η Τουρκία για τους Τούρκους). Η Πύλη έπειτα
από πιέσεις των Άγγλων καταδίκασε τον Κεµάλ σε θάνατο, ο οποίος όµως µε κέντρο δράσης
την Άγκυρα συγκάλεσε τη «Μεγάλη Εθνοσυνέλευση», εκλέχτηκε πρόεδρός της και ψήφισε
σύνταγµα (1921), µε το οποίο η Οθωµανική Αυτοκρατορία µετασχηµατιζόταν σε εθνικό
- 263 -
κράτος, την Τουρκία. Οι διαφορές που προέκυψαν ανάµεσα στους Συµµάχους ευνόησαν την
πολιτική του ακόµη περισσότερο. Μετά την κατάληψη της Σµύρνης από τον κεµαλικό στρατό
και την αποχώρηση του ελληνικού στρατού, ακολούθησε η Ανακωχή των Μουδανιών (Οκτ.
1922), µε την οποία αναγνωρίστηκε νόµιµος εκπρόσωπος της Τουρκίας. Μετά την επικράτησή
του άρχισαν οι διώξεις και οι σφαγές των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Η Συνθήκη της
Λωζάννης (24 Ιουλίου 1923) άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της Τουρκίας, η οποία
ανακηρύχθηκε δηµοκρατία µε πρόεδρο τον Κεµάλ. ∆ιατήρησε την εξουσία ως το 1938 και
φρόντισε για την αναµόρφωση της χώρας σε σύγχρονο κράτος σύµφωνα µε τα δυτικά
πρότυπα, έργο για το οποίο του απονεµήθηκε από την τουρκική εθνοσυνέλευση η προσωνυµία
«Ατατούρκ». Πέθανε το 1938.
ΚΙΛΕΛΕΡ: Χωριό του θεσσαλικού κάµπου, στο νοµό Λάρισας, στο σιδηροδροµικό σταθµό
του οποίου δυνάµεις του στρατού, µε εντολή της κυβέρνησης Στέφανου ∆ραγούµη, διέλυσαν
µε αιµατηρό τρόπο συλλαλητήριο αγροτών της περιοχής που ζητούσαν αναδασµό της γης και
αγροτική µεταρρύθµιση (6 Μαρτίου 1910) και ετοιµάζονταν να µεταβούν στη Λάρισα για να
διαµαρτυρηθούν. Υπήρξαν πολλά θύµατα από την πλευρά κυρίως των αγροτών. Οι
επιχειρήσεις του στρατού συνεχίστηκαν τις επόµενες ηµέρες στα χωριά της περιοχής. Το
Κιλελέρ θεωρείται σύµβολο των αγώνων του αγροτικού κινήµατος στη χώρα µας.
ΚΙΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: Ανώτατος δικαστικός και υπηρεσιακός πρωθυπουργός
της Ελλάδας. Γεννήθηκε το 1892 στην Ανδρίτσαινα της Ηλείας. Σπούδασε νοµικά στην
Αθήνα και στη συνέχεια ακολούθησε το δικαστικό κλάδο. Το 1945 διετέλεσε διευθυντής του
Ελληνικού Γραφείου Εγκληµατιών Πολέµου στο δικαστήριο της Νυρεµβέργης. Το 1950
προήχθη σε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου (1950-1962). Το 1952 ως υπηρεσιακός
πρωθυπουργός διεξήγαγε άµεµπτες εκλογές, στις οποίες πλειοψήφησε το κόµµα του
Ελληνικού Συναγερµού του στρατάρχη Α. Παπάγου. Πέθανε στην Αθήνα το 1977.
ΚΟΛΛΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Ανώτερος δικαστικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας
(1967). Γεννήθηκε στα Στύλια της Κορινθίας το 1901 και σπούδασε στη Νοµική Σχολή της
Αθήνας. Ακολούθησε το δικαστικό κλάδο και έφτασε ως το βαθµό του εισαγγελέα του Αρείου
Πάγου. Ήταν δεξιών πολιτικών πεποιθήσεων και διατηρούσε σχέσεις µε το περιβάλλον του
βασιλιά Κωνσταντίνου Β΄. Μετά το πραξικόπηµα της 21ης Απριλίου 1967 διορίστηκε για
λίγους µήνες πρωθυπουργός, µε απαίτηση του βασιλιά, από τους ηγέτες του πραξικοπήµατος,
χωρίς ουσιαστικά να ασκεί εξουσία. Συµµετείχε στο αποτυχηµένο πραξικόπηµα του
Κωνσταντίνου στις 13 ∆εκεµβρίου 1967, µε συνέπεια την αντικατάστασή του από τον
Γεώργιο Παπαδόπουλο. Αργότερα καθαιρέθηκε και από το δικαστικό αξίωµα. Ακολούθησε το
βασιλιά Κωνσταντίνο στη Ρώµη και από τότε δεν είχε καµιά πολιτική δράση. Επέστρεψε στην
Ελλάδα µετά την κατάρρευση της ∆ικτατορίας.
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ (ΓΕΝΝΑΙΟΣ): Αγωνιστής της Επανάστασης,
στρατιωτικός, πολιτικός, πρωθυπουργός της Ελλάδας. Γιος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη,
γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1804. Το πραγµατικό του όνοµα ήταν Ιωάννης και επονοµάστηκε
Γενναίος λόγω των ανδραγαθηµάτων του. Πολέµησε κυρίως κοντά στον πατέρα του, από τον
οποίο κληρονόµησε γενναιότητα και σωφροσύνη. Στήριξε µε φανατισµό τον Καποδίστρια,
ενώ αργότερα διορίστηκε υπασπιστής και σταβλάρχης του βασιλιά Όθωνα. Κατέστειλε
αναίµακτα τη στάση του Παπουλάκου και έγινε γερουσιαστής. ∆ιετέλεσε πρωθυπουργός, ο
τελευταίος της οθωνικής περιόδου (1862). Μάταια προσπάθησε να στηρίξει τον Όθωνα, µετά
την έξωση του οποίου αναχώρησε για την Ιταλία. Πέθανε στην Αθήνα το 1868. Τα
«Αποµνηµονεύµατά» του εκδόθηκαν πολύ αργότερα, το 1955.
ΚΟΝ∆ΥΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Στρατιωτικός και πολιτικός, αντιβασιλέας της Ελλάδας (1935).
Γεννήθηκε το 1878 στον Προυσό Ευρυτανίας και υπήρξε ένας από τους πρωταγωνιστές των
πολιτικών γεγονότων στο Μεσοπόλεµο, µια εποχή που χαρακτηρίζεται από την επέµβαση
στρατιωτικών στην πολιτική. Πήρε µέρος στην Κρητική Επανάσταση του 1896 ως εθελοντής,
ενώ το 1897 κατατάχτηκε στον ελληνικό στρατό ως εθελοντής στρατιώτης. Συµµετείχε στο
Μακεδονικό Αγώνα (1904-1908) και λίγο αργότερα διακρίθηκε σε πολλές µάχες των
Βαλκανικών Πολέµων (1912-1913). Στον Α΄ Παγκόσµιο Πόλεµο τάχθηκε υπέρ της εξόδου
της Ελλάδας στον πόλεµο στο πλευρό της Αντάντ, και στη σύγκρουση Κωνσταντίνου-
Βενιζέλου βρέθηκε δίπλα στο δεύτερο και συµµετείχε στο κίνηµα της Εθνικής Άµυνας (1916).
∆ιακρίθηκε στις µάχες του µακεδονικού µετώπου και πήρε µέρος στη Μικρασιατική
- 264 -
Εκστρατεία. Μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του 1920 κατέφυγε στην
Κωνσταντινούπολη, από όπου επέστρεψε µετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Το 1923
κατέστειλε το κίνηµα των Γαργαλίδη-Λεοναρδόπουλου εναντίον της επανάστασης του 1922
και αποστρατεύτηκε. Την ίδια χρονιά πολιτεύτηκε µε τη ∆ηµοκρατική Ένωση του
Αλέξανδρου Παπαναστασίου και διατέλεσε υπουργός στρατιωτικών. Το 1924 παραιτήθηκε
και ίδρυσε δικό του κόµµα (Εθνικό ∆ηµοκρατικό Κόµµα). Συµµετείχε στην κυβέρνηση
Ανδρέα Μιχαλακόπουλου ως υπουργός Εσωτερικών. Τον Αύγουστο του 1926 ανέτρεψε τον
Θεόδωρο Πάγκαλο µε κίνηµα, σχηµάτισε κυβέρνηση και προκήρυξε εκλογές, στις οποίες δεν
πήρε µέρος. Το 1928 µετονόµασε το κόµµα του σε Εθνικό Ριζοσπαστικό και στις εκλογές του
ίδιου χρόνου εκλέχτηκε βουλευτής Καβάλας, συνεργαζόµενος µε τους Φιλελεύθερους. ∆εν
ανέλαβε όµως κανένα αξίωµα και αυτό οδήγησε στη σταδιακή µεταστροφή του προς την
αντιβενιζελική παράταξη. Η επιρροή του αυξήθηκε ιδιαίτερα, όταν ως υπουργός Στρατιωτικών
κατέστειλε το βενιζελικό κίνηµα του 1935 εναντίον της κυβέρνησης Παναγή Τσαλδάρη.
Προέβη σε εκκαθαρίσεις του στρατεύµατος και του κρατικού µηχανισµού από τα
δηµοκρατικά στοιχεία και προετοίµασε το δρόµο για την παλινόρθωση. Στην κυβέρνηση
Τσαλδάρη που σχηµατίστηκε µετά τις εκλογές του Ιουνίου 1935 έγινε αντιπρόεδρος και
υπουργός Στρατιωτικών, αλλά λίγο αργότερα µε κίνηµα που οργάνωσε ο ίδιος ανέτρεψε τον
Τσαλδάρη (10 Οκτωβρίου 1935) και επανέφερε τη βασιλευόµενη δηµοκρατία. Μέχρι τον
ερχοµό του Γεωργίου Β΄ (25 Νοεµβρίου) ασκούσε την αντιβασιλεία. Με την άφιξη στην
Ελλάδα του βασιλιά πίστευε πως θα µπορούσε να ασκεί έλεγχο στην πολιτική κατάσταση της
χώρας, εξαναγκάστηκε όµως σε παραίτηση από τον Γεώργιο γιατί δεν συµφωνούσε µε την
αµνήστευση των κινηµατιών του Μαρτίου του 1935. Πέθανε πέντε µέρες µετά τις εκλογές της
26ης Ιανουαρίου 1936, στις οποίες συµµετείχε, σε ηλικία 58 χρονών. Ο «Κεραυνός», όπως
ήταν γνωστός στους φίλους του, ήταν ένας αυτοδηµιούργητος άνθρωπος, ο οποίος µετέφερε
τις αντιθέσεις των αξιωµατικών του στρατεύµατος στη δηµόσια ζωή. Στον Κονδύλη
αποδίδεται η περίφηµη ρήση: «Εάν είχα καταλάβει από νέος τι ακριβώς είναι οι Έλληνες, θα
τους κυβερνούσα από λοχίας».
ΚΟΡΥΖΗΣ ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΣ: Οικονοµολόγος και πολιτικός, διάδοχος του Ιωάννη Μεταξά
στην πρωθυπουργία το 1941. Γεννήθηκε στον Πόρο το 1885. Το 1903 προσλήφθηκε στην
Εθνική Τράπεζα και το 1928 προάχθηκε σε υποδιοικητή της. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση της
Αγροτικής Τράπεζας και διατέλεσε πρόεδρος του διοικητικού της συµβουλίου (1929). Στη
διάρκεια της δικτατορίας του Ι. Μεταξά διορίστηκε υπουργός Κρατικής Υγιεινής και
Αντιλήψεως (1936), ενώ το 1939 έγινε διοικητής της Εθνικής Τράπεζας. Στις 29 Ιανουαρίου
του 1941 διαδέχτηκε στην πρωθυπουργία τον Ιωάννη Μεταξά. Στις 6 Απριλίου του 1941
απέρριψε το γερµανικό τελεσίγραφο και λίγες µέρες πριν µπουν στην Αθήνα οι Γερµανοί
αυτοκτόνησε (18 Απριλίου του 1941).
ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ ΜΑΡΙΚΑ: Μεγάλη πρωταγωνίστρια της ελληνικής σκηνής, κόρη των
ηθοποιών ∆ηµήτριου και Ελένης Κοτοπούλη. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1887 και βρέθηκε
από µωρό (40 µόλις ηµερών) στο σανίδι του θεάτρου, δίπλα στους γονείς της, όπου έπαιξε και
τους πρώτους ρόλους της. Από το 1902 ως το 1906 συνεργαζόταν µε το Βασιλικό Θέατρο. Το
1908 ίδρυσε δικό της θίασο, τον οποίο διατήρησε µε λίγες διακοπές µέχρι το θάνατό της. Ως
το 1937 ο θίασος της στεγαζόταν στο θέατρο Μαρίκα Κοτοπούλη, στην Οµόνοια. Υποδύθηκε
πολύ σηµαντικούς ρόλους στα έργα «Χοηφόροι» του Αισχύλου, «Οθέλλος», «Έµπορος της
Βενετίας», «Στρίγγλα που Έγινε Αρνάκι» του Σαίξπηρ, «Αµαξάς Ένσελ» του Χάουπτµαν,
«Φαύστα» του Βερναρδάκη κ.ά. Σταθµοί στην καλλιτεχνική της πορεία αποτέλεσαν η
συµµετοχή της στην παράσταση «Εκάβη» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Φώτου Πολίτη το
1927 στο Παναθηναϊκό Στάδιο, η ίδρυση της Ελευθέρας Σκηνής το 1929 µε τον Σπύρο Μελά,
όπου ανέβασε έργα της γαλλικής πρωτοπορίας (Λένορµαν, Μπατάιγ), και η συνεργασία της µε
την αντίπαλο και επίσης µεγάλη ηθοποιό Κυβέλη το 1932 στη «Μαρία Στιούαρτ» του Σίλερ.
Το 1937 εγκαινίασε το νέο θέατρο της, το Ρεξ, µε το έργο «Ελισάβετ» του Ζοσέ, ενώ το 1939
γιόρτασε τα τριάντα χρόνια της ως θιασάρχης ανεβάζοντας την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, σε
σκηνοθεσία Κάρολου Κουν.
Στη διάρκεια της Κατοχής διέκοψε τις παραστάσεις της. Μετά την απελευθέρωση επανήλθε
στη σκηνή µε έργα καρατερίστα («Επάγγελµα της κ. Γουώρεν», «Έκτο Πάτωµα», «Μις
Μέιµπλ»). Το 1944 θριάµβευσε στο Ηρώδειο παίζοντας το ρόλο της Κλυταιµνήστρας στην
- 265 -
«Ορέστεια» του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Ροντήρη και σε συνεργασία µε το Εθνικό Θέατρο.

Έκτοτε παρέδωσε τη διεύθυνση του θεάτρου στον ∆ηµήτρη Μυράτ και εµφανιζόταν εκτάκτως
σε παραστάσεις. Το 1950 καθιέρωσε το «Βραβείο Κοτοπούλη» για τις νέες πρωταγωνίστριες.
Γεµάτη πάθος, φιλοδοξίες, χιούµορ και φαντασία, δυναµική, δραστήρια χωρίς ταµπού, σε µια
εποχή πολύ συντηρητική, η Μαρίκα Κοτοπούλη «τάραξε τα νερά». Στην τέχνη της υπηρέτησε
όλα τα είδη, παίζοντας µε άνεση από τραγωδία ως µπουλβάρ και από κοµεντί και επιθεώρηση
έως µουσικό θέατρο. Κοντά της µαθήτεψαν σηµαντικοί άνθρωποι του θεάτρου της εποχής
(Ροντήρης, Μινωτής, Παξινού, Λογοθετίδης, Γ. Παππάς, Κουν κ.ά.), ενώ βρήκαν στέγη όλοι
οι Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς (Ξενόπουλος Π. Χορν, Μπόγρης, Α. Τερζάκης, ∆. Ψαθάς
κ.ά.). Πέθανε το 1954.
ΚΟΥΜΟΥΝ∆ΟΥΡΟΣ ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΣ: Πρωθυπουργός της Ελλάδας, από τις
διαπρεπέστερες φυσιογνωµίες του πολιτικού κόσµου κατά το 19ο αιώνα. Γεννήθηκε στη
Γραµπελιά της Μεσσηνιακής Μάνης το 1815 και καταγόταν από την επιφανή οικογένεια
Κουµουνδουράκη, µέλη της οποίας συµµετείχαν στην Επανάσταση - ανάµεσά τους και ο
πατέρας του Σπυρίδων Κουµουνδουράκης. Μετά το τέλος της Επανάστασης φοίτησε στο
γυµνάσιο του Ναυπλίου και της Αθήνας και στη συνέχεια γράφτηκε στη Νοµική Σχολή. Το
1841 µετέβη στην Κρήτη, πήρε µέρος στην επανάσταση που είχε εκδηλωθεί εκεί και κατόπιν
εγκαταστάθηκε στην Καλαµάτα, όπου άσκησε τη δικηγορία και διορίστηκε αντιεισαγγελέας
το 1847. Εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής το 1851 και έπειτα από τέσσερα χρόνια
πρόεδρος της Βουλής. Το 1856 έγινε για πρώτη φορά υπουργός αναλαµβάνοντας το υπουργείο
Οικονοµικών στην κυβέρνηση του ∆. Βούλγαρη, το οποίο διατήρησε και στην επόµενη
κυβέρνηση, του Α. Μιαούλη (1857-1860). Το 1860 βρέθηκε στην αντιπολιτευόµενη τον
Όθωνα παράταξη και επανήλθε στην εξουσία µετά την εκθρόνισή του, στην επαναστατική
κυβέρνηση του ∆. Βούλγαρη (Οκτ. του 1862) ως υπουργός ∆ικαιοσύνης. Μετά την άφιξη του
Γεώργιου Α΄ συµµετείχε στις κυβερνήσεις του Κ. Κανάρη (1864) και πάλι ως υπουργός
∆ικαιοσύνης και Εσωτερικών, ενώ το 1865 ορκίστηκε για πρώτη φορά πρωθυπουργός (Μάρτ.-
Οκτ.1865). ∆ιατέλεσε συνολικά δέκα φορές πρωθυπουργός, µε βραχύβια κάθε φορά θητεία.
Για πρώτη φορά µάλιστα στην Ελλάδα ένας πολιτικός ηγέτης εµφανιζόταν στη Βουλή µε
διαµορφωµένο πρόγραµµα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής και µε σαφείς στόχους που
καθορίζονταν από τις ανάγκες του ελληνισµού. Ως πρωθυπουργός υποστήριξε την Κρητική
Επανάσταση (1866-1867). Προώθησε στη Βουλή το νόµο «περί ληστείας» µετά τη σφαγή των
Βρετανών στο ∆ήλεσι (1870), το νόµο για τη διανοµή των Εθνικών Γαιών στους
µικροκαλλιεργητές (1871), γεγονός µεγάλης οικονοµικής και κοινωνικής σηµασίας, και το
νόµο περί ευθύνης των υπουργών (1875). Συνέδεσε ακόµη το όνοµά του µε τη σηµαντική για
την εποχή επέκταση των ελληνικών συνόρων, µε την προσάρτηση της Θεσσαλίας και µέρους
της Ηπείρου (1881). Στον πολιτικό στίβο ανταγωνίστηκε µέχρι το 1875 τον ∆ηµήτριο
Βούλγαρη, τον Επαµεινώνδα ∆εληγεώργη και τον Θρασύβουλο Ζαΐµη, ενώ µέχρι το θάνατό
του ισχυρότατος αντίπαλός του υπήρξε ο Χαρίλαος Τρικούπης. Ο Κουµουνδούρος ήταν ένας
άνθρωπος απλός και γλυκός, ακόµη και όταν δεχόταν σκληρές επιθέσεις από τους αντιπάλους
του - συνήθως άδικες. Η πολιτική του συνεχίστηκε και ολοκληρώθηκε από τον Χαρίλαο
Τρικούπη. Πέθανε το 1883 έπειτα από µακρόχρονη ασθένεια.
ΚΟΥΝ ΚΑΡΟΛΟΣ: Σκηνοθέτης, διευθυντής θεάτρου και θεατρικής σχολής. Γεννήθηκε στην
Προύσα της Μικράς Ασίας το 1908. Ήταν απόφοιτος της Ροβερτείου Σχολής της
Κωνσταντινούπολης και σπούδασε αισθητική στο Παρίσι. Το 1930, ως καθηγητής του
Αµερικανικού Κολεγίου Αθηνών, έκανε την πρώτη του εµφάνιση ως ηθοποιός και σκηνοθέτης
σε ερασιτεχνική σχολική παράσταση («Το τέλος του Ταξιδιού», Σέριφ). Έκτοτε και µέχρι το
1938 που παραιτήθηκε από το κολέγιο, σκηνοθέτησε πολλές µαθητικές παραστάσεις (αρχαίο
δράµα και Σαίξπηρ). Από το 1934 είχε ιδρύσει µαζί µε τον ∆ιονύσιο ∆εβάρη τη «Λαϊκή
Σκηνή» και ως το 1938 σκηνοθέτησε την «Ερωφίλη», τον «Κατά Φαντασίαν Ασθενή» κ.ά. Το
1939 ανέβασε στο Ελληνικό Ωδείο τον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ. Την περίοδο 1939-1940
εργάστηκε µε σηµαντικούς ηθοποιούς, όπως µε την Κατερίνα στην «Έντα Γκάµπλερ» του
Ίψεν και τη Μαρίκα Κοτοπούλη στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή και στο «Γλάρο» του Τσέχοφ.
Τα πρώτα χρόνια της παραµονής του στην Ελλάδα γνώρισε τον Φώτη Κόντογλου, ο οποίος,
όπως ισχυρίζεται ο Τσαρούχης, του έδειξε «την αληθινή ρωµιοσύνη, που έδειχνε την Ελλάδα
όπως είναι, ενώ εκείνος είχε µέχρι τότε την µια ιδέα της Ελλάδας που είχε ο έξω ελληνισµός».
- 266 -
Το 1942 ίδρυσε το «Θέατρο Τέχνης» και παράλληλα τη σχολή του ίδιου θεάτρου. Στα
δύσκολα χρόνια της Κατοχής συνέχισε να σκηνοθετεί έργα του ελληνικού και του ξένου
ρεπερτορίου. Για ένα µικρό διάστηµα µετά την απελευθέρωση συνεργάστηκε ξανά µε την
Κατερίνα, αλλά το 1946 επανίδρυσε το «Θέατρο Τέχνης», το οποίο το 1950 χρεοκόπησε.
Έκτοτε ο Κουν δούλεψε ως σκηνοθέτης στο Εθνικό Θέατρο (διευθυντής Γιώργος Θεοτοκάς)
ανεβάζοντας Πιραντέλο («Ερρίκος ∆΄»), Στάινµπεκ (διασκευή του «Άνθρωποι και Ποντίκια»),
Σαίξπηρ («Όνειρο Θερινής Νύχτας») και Τσέχοφ («Θείος Βάνιας», «Τρεις Αδελφές»). Το
1954 µε τη βοήθεια των µαθητών του διαµόρφωσε σε κυκλικό θέατρο το υπόγειο του
κινηµατοθεάτρου «Ορφεύς» (µέγαρο Αρσακείου). Σε αυτή τη σκηνή, στο θερινό θέατρο
«Άτλας» (1972-1981), αλλά και στη «Λαϊκή Σκηνή» (Θέατρο Βεάκη, 1975-1983) -υπό τη
διεύθυνση του µαθητή του Γιώργου Λαζάνη- ανέβασε πάνω από 150 έργα, ελληνικά και ξένα.
Μοναδική υπήρξε η συµβολή του στην παρουσίαση του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου και
στην καθιέρωση πολλών Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων (Ι. Καµπανέλλης, Λ.
Αναγνωστάκη, Μ. Πόντικας, ∆. Κεχαΐδης κ.ά.).
Από το 1957 άρχισε να ασχολείται συστηµατικά µε τα προβλήµατα του αρχαίου ελληνικού
δράµατος και ανέβασε Αριστοφάνη («Όρνιθες», «Πλούτος», «Λυσιστράτη», «Αχαρνής»,
«Ειρήνη», «Βάτραχοι»), Αισχύλο («Πέρσες», «Προµηθέας ∆εσµώτης», «Ορέστεια», «Επτά
επί Θήβας»), Σοφοκλή («Ηλέκτρα», «Οιδίποδας Τύραννος») και Ευριπίδη («Βάκχες»,
«Τρωάδες»). Αυτή η διαρκής αναζήτηση και ο πειραµατισµός στο χώρο του αρχαίου
δράµατος τον έκαναν να συνεργαστεί µε σπουδαίους µουσικούς (Μ. Χατζιδάκης, Γ. Χρήστου,
Μ. Θεοδωράκης), µεταφραστές και εικαστικούς καλλιτέχνες της εποχής του (Τσαρούχης κ.ά.),
αναδεικνύοντας µε µοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπο τον πολύσηµο και πολύµορφο
χαρακτήρα αυτής της πραγµατικά υψηλής τέχνης. Ο Κουν όµως άφησε τη σφραγίδα του και
στη θεατρική παιδεία. Οι δεκάδες απόφοιτοι της σχολής του έπειτα από το σχεδόν
υποχρεωτικό πέρασµά τους από το «Θέατρο Τέχνης» γονιµοποίησαν δηµιουργικά το ελληνικό
θέατρο, ανατρέποντας τα µέχρι τότε δεδοµένα και ανοίγοντας νέους ορίζοντες για τις νεότερες
γενιές των ηθοποιών. ∆ίχως υπερβολή θα µπορούσε ίσως κάποιος να ισχυριστεί ότι η
παρουσία του Κουν στα θεατρικά πράγµατα της χώρας υπήρξε καθοριστική.
Ο Κουν πέθανε στην Αθήνα το 1987. Είπε: «Πρώτα φωτεινό καµαρίνι στον ηθοποιό και
ύστερα βελούδινη πολυθρόνα στο θεατή. Και πολύ σωστά, γιατί το θεατή ο καλός ηθοποιός
µπορεί να τον κάνει να ξεχάσει πού κάθεται, ενώ η βελούδινη πολυθρόνα δεν µπορεί να
βοηθήσει κανέναν ηθοποιό να µεταδώσει το µήνυµά του πέρα από τη ράµπα, όπως πρέπει».
«Επιδίωξή µου ήταν και είναι η διαµόρφωση ενός θεάτρου οργανικού, όπου µε την προβολή
της ποίησης και της αλήθειας της ζωής να δηµιουργείται η θεατρική παιδεία. Ένα θέατρο,
όπου νους, αισθήσεις, κίνηση και φωνή θα πειθαρχούν απόλυτα στη µορφή και στους στόχους
του έργου».
«Η τέχνη µας βοηθάει να συνειδητοποιήσουµε την τραγικότητα της ζωής. Κι αυτή είναι η
µόνη κάθαρση που µπορούµε να ελπίζουµε. Έπειτα δεν µπορούµε να κάνουµε και αλλιώς. ∆εν
µπορούµε να γυρίσουµε πίσω, στη µη σκέψη».
ΚΟΥΝ∆ΟΥΡΟΣ ΡΟΥΣΟΣ: ∆ικηγόρος, πολιτικός, ήρωας της Εθνικής Αντίστασης.
Γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο Λασιθίου το 1891. Σπούδασε νοµικά στο Πανεπιστήµιο
Αθηνών (1909-1914) και άρχισε να δικηγορεί από το 1916. Κατετάγη εθελοντής στο στρατό
και πολέµησε στο µακεδονικό µέτωπο (1917-1918). Εκλέχθηκε βουλευτής το 1926, ενώ το
1928 πρόεδρος του δηµοτικού συµβουλίου του Αγίου Νικολάου. Έλαβε µέρος στο βενιζελικό
κίνηµα της 1ης Μαρτίου 1935 και για αυτό το λόγο φυλακίστηκε. Αµέσως µετά την ιταλική
επίθεση κατά της Ελλάδας τον Οκτώβριο του 1940 έστρεψε την σπουδαία εθνική και
κοινωνική του δράση στην ενίσχυση των πολεµιστών των βουνών της Πίνδου. Μετά την
κατάληψη της χώρας από τα στρατεύµατα του Άξονα ενεργοποιήθηκε στο χώρο της Εθνικής
Αντίστασης και µε τη συνεργασία και άλλων πατριωτών ίδρυσε το Εθνικό Απελευθερωτικό
Μέτωπο Λασιθίου, του οποίου εξελέγη πρόεδρος. Σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής πάλεψε για
την ενότητα των αντιστασιακών οµάδων και οργανώσεων της Κρήτης. Τον Αύγουστο όµως
του 1944 η εθνική του δράση γνωστοποιήθηκε στους Γερµανούς, οι οποίοι αµέσως τον
συνέλαβαν και, αφού τον υπέβαλαν σε φριχτά βασανιστήρια, τον εκτέλεσαν µαζί µε άλλους
24 πατριώτες στα Χανιά (29 Αυγούστου 1944).
ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ: Στρατιωτικός, πολιτικός, πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας.
- 267 -
Γεννήθηκε στην Ύδρα το 1855. Ήταν εγγονός του αγωνιστή και πολιτικού Γεώργιου
Κουντουριώτη. Το 1874 κατατάχθηκε στο πολεµικό ναυτικό. Το 1897, ως κυβερνήτης του
ατµοµυοδρόµωνα «Αλφειός», έδρασε στην επαναστατηµένη Κρήτη, όπου κέρδισε το γενικό
θαυµασµό. Το 1899 ονοµάστηκε αντιπλοίαρχος και το 1901 ως κυβερνήτης του εύδροµου
«Ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης» πραγµατοποίησε το πρώτο υπερωκεάνιο ταξίδι ελληνικού
πολεµικού πλοίου (διάπλους Ατλαντικού). Το 1905 διορίστηκε υπασπιστής του βασιλιά
Γεωργίου Α΄. Το 1912 ο Βενιζέλος τον τοποθέτησε αρχηγό του ελληνικού στόλου. Στη
διάρκεια των Βαλκανικών Πολέµων µε κύρια δύναµη κρούσης το θωρηκτό «Αβέρωφ»
επέβαλε µε απόλυτο τρόπο την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο, απελευθερώνοντας το σύνολο
των νησιών του κεντρικού και βόρειου Αιγαίου και αποκλείοντας τον τουρκικό στόλο στα
Στενά. Το 1916 υποστήριξε µε θέρµη την είσοδο της Ελλάδας στο Α΄ Παγκόσµιο Πόλεµο, στο
πλευρό των δυνάµεων της Αντάντ, συµµετείχε στο κίνηµα της Θεσσαλονίκης και έγινε µέλος
της επαναστατικής τριανδρίας (Βενιζέλος-∆αγκλής-Κουντουριώτης). Τον Ιούνιο του 1917,
µετά την εγκατάσταση της κυβέρνησης Βενιζέλου στην Αθήνα, έγινε υπουργός Ναυτικών και
αποστρατεύτηκε µε το βαθµό του ναυάρχου. Από τον Οκτώβριο έως το Νοέµβριο του 1920
και από το ∆εκέµβριο του 1923 έως το Μάρτιο του 1924 εκτελούσε χρέη αντιβασιλέα. Το
1924 εκλέχτηκε προσωρινός πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας, αλλά λίγο µετά την επιβολή της
δικτατορίας Πάγκαλου αναγκάστηκε σε παραίτηση (1926). Μετά την αποκατάσταση της
∆ηµοκρατίας επανήλθε στο αξίωµα του προέδρου, ενώ το 1929 εκλέχτηκε τακτικός πρόεδρος
της ∆ηµοκρατίας. Λίγους µήνες αργότερα παραιτήθηκε για λόγους υγείας. Πέθανε το 1935
στο Παλαιό Φάληρο.
ΚΡΙΜΑΪΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (1853-1856): Αποτελεί µία νέα κρίση του Ανατολικού
Ζητήµατος, που ξέσπασε το 1853 ανάµεσα στη Ρωσία και την Τουρκία και στην οποία το
1854 εισήλθαν η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία στο πλευρό της Τουρκίας. Αιτία η αντιδικία
µεταξύ Ρωσίας και Γαλλίας για τον έλεγχο των Αγίων Τόπων και την προστασία των
ορθοδόξων και των καθολικών αντίστοιχα που ζούσαν στην Οθωµανική Αυτοκρατορία. Πίσω
όµως από τον πόλεµο αυτό κρυβόταν η αντίθετη πολιτική των Μεγάλων ∆υνάµεων όσον
αφορά την Οθωµανική Αυτοκρατορία (η Ρωσία επιθυµούσε τη διάλυσή της, ενώ η Μ.
Βρετανία και η Γαλλία επέµεναν στην ακεραιότητά της). Ο πόλεµος ξεκίνησε από την περιοχή
του ∆ούναβη και στη συνέχεια επικεντρώθηκε στη χερσόνησο της Κριµαίας, από όπου πήρε
και το όνοµά του. Τέλειωσε µε την ήττα της Ρωσίας και την υπογραφή της Συνθήκης των
Παρισίων (Μάρτιος 1856). Μετά τη συνθήκη αυτή ο σουλτάνος Αβδούλ Μετζίτ εξέδωσε το
Χάτι Χουµαγιούν (αυτοκρατορικό διάταγµα, 1856), µε το οποίο το οθωµανικό κράτος
παραχωρούσε ίσα δικαιώµατα στους µη µωαµεθανούς υπηκόους του. Κατά τη διάρκεια του
πολέµου η Ελλάδα κινήθηκε για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, της Ηπείρου και της
Μακεδονίας. Στην Αθήνα οργανώθηκαν σώµατα εθελοντών και πολλοί αξιωµατικοί
παραιτήθηκαν από το στρατό για να ενισχύσουν τις εξεγέρσεις. Τις ενέργειες µάλιστα αυτές
υποστήριζαν ο Όθωνας και η Αµαλία. Η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία αντέδρασαν
στέλνοντας αρχικά µια µοίρα γαλλικού στόλου και αργότερα αγγλικού που κατέλαβαν τον
Πειραιά (Μάιος 1854). Επιπλέον αρνήθηκαν στην Ελλάδα να πάρει µέρος στη συνδιάσκεψη
των Παρισίων για να εκθέσει τα ελληνικά δίκαια, ενώ η κατοχή του Πειραιά συνεχίστηκε και
µετά τη λήξη του Κριµαϊκού Πολέµου, ως το 1857. Η παραµονή των ξένων στρατευµάτων
στον Πειραιά και τα περίχωρα της Αθήνας ήταν επώδυνη για τους Έλληνες, εξαιτίας της
ανεπίτρεπτης πολλές φορές συµπεριφοράς των ξένων και της ανάµειξής τους στα εσωτερικά
ζητήµατα της χώρας.
Από τη νέα αυτή κρίση του Ανατολικού Ζητήµατος η Ελλάδα δεν κατόρθωσε να επωφεληθεί.
∆ιαλύθηκε όµως ο µύθος για το φιλελληνισµό των Ευρωπαίων, καθώς και η πίστη των
Ελλήνων σε κόµµατα προσανατολισµένα προς την πολιτική των Μεγάλων ∆υνάµεων
(Αγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό).
ΚΡΟΚΙ∆ΑΣ ΣΩΤΗΡΙΟΣ: Νοµοµαθής, πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Γεννήθηκε στη Σικυώνα της Κορίνθου το 1852. Σπούδασε νοµικά στην Αθήνα και στη
Γαλλία. Ήταν υφηγητής του Εµπορικού ∆ικαίου στο Πανεπιστήµιο Αθηνών και εκλέχτηκε
επανειληµµένα βουλευτής Κορινθίας (1892-1915). ∆ιατέλεσε γενικός διοικητής Κρήτης
(1917-1920), ενώ το Σεπτέµβριο του 1922 του ανατέθηκε από την Επαναστατική Επιτροπή η
πρωθυπουργία και ο σχηµατισµός κυβέρνησης. Στις 14 Νοεµβρίου 1922, επειδή ήταν
- 268 -
αντίθετος µε την καταδίκη σε θάνατο των Έξι, παραιτήθηκε. Πέθανε στο Περιγιάλι Κορινθίας
το 1924.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Α΄: Βασιλιάς των Ελλήνων (1913-1917, 1920-1922), πρωτότοκος γιος
του Γεωργίου Α΄. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1868. Σπούδασε στη Σχολή των Ευελπίδων και
στην Ακαδηµία Πολέµου του Βερολίνου. Το 1889 παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Σοφία,
αδερφή του κάιζερ της Γερµανίας Γουλιέλµου Β΄. Ήταν αρχιστράτηγος των ελληνικών
δυνάµεων στον πόλεµο του 1897 και θεωρήθηκε ο κύριος υπεύθυνος της ήττας. Η φήµη του
αποκαταστάθηκε µε τους Βαλκανικούς Πολέµους, όπου έδειξε τις στρατιωτικές και ηγετικές
του ικανότητες. Στο σηµείο αυτό πρέπει να επισηµανθεί ο ρόλος του Ελευθέριου Βενιζέλου
στην επανατοποθέτηση του Κωνσταντίνου στην αρχηγία του ελληνικού στρατού, από την
οποία είχε αποµακρυνθεί. Μετά τη δολοφονία του πατέρα του Γεωργίου Α΄ στη Θεσσαλονίκη
(1913) τον διαδέχτηκε στο θρόνο. Ως βασιλιάς έδειξε σύντοµα ότι ήθελε να παίζει ενεργό
ρόλο στη διαµόρφωση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Το γεγονός αυτό τον οδήγησε σε
οξύτατη αντιπαράθεση µε τον πρωθυπουργό Βενιζέλο, ο οποίος επιθυµούσε η Ελλάδα να
πάρει µέρος στον Α΄ Παγκόσµιο Πόλεµο στο πλευρό της Αντάντ. Αντίθετα ο Κωνσταντίνος
επιδίωκε τη διασφάλιση της ουδετερότητας της χώρας εναντίον όλων των αντιµαχόµενων. Οι
σχέσεις του µε τον Βενιζέλο οξύνθηκαν το 1915, γεγονός που ανάγκασε τον Κρητικό πολιτικό
σε παραίτηση. Η κίνηση αυτή οδήγησε την εσωτερική πολιτική κατάσταση σε περαιτέρω
όξυνση, ιδιαίτερα µετά τις σχεδόν πραξικοπηµατικές επιλογές του Κωνσταντίνου και την
εναλλαγή στην εξουσία διορισµένων από τον ίδιο κυβερνήσεων (Εθνικός ∆ιχασµός). Η
εµµονή του Κωνσταντίνου για ουδετερότητα έφτασε µέχρι το σηµείο να αποδεχτεί την σχεδόν
αµαχητί παράδοση του οχυρού Ρούπελ και κατ’ επέκταση της ανατολικής Μακεδονίας στους
Γερµανούς και τους Βούλγαρους. Η ενέργεια αυτή έδωσε την αφορµή στις δυνάµεις της
Αντάντ να σκληρύνουν τη στάση τους απέναντι στο βασιλιά και να στηρίξουν τη δηµιουργία
από τον Βενιζέλο µιας άλλης κυβέρνησης στη Θεσσαλονίκη (κυβέρνηση Εθνικής Αµύνης,
1916). Τελικά ο Κωνσταντίνος αναγκάστηκε σε παραίτηση υπέρ του γιου Αλέξανδρου. Στη
συνέχεια αναχώρησε για το εξωτερικό (1917). Μετά τις εκλογές του Νοεµβρίου 1920, τη νίκη
της Ηνωµένης Αντιπολιτεύσεως και τη διενέργεια σχετικού δηµοψηφίσµατος επανήλθε στο
θρόνο. Η παρουσία του αυτή την περίοδο στα πολιτικά πράγµατα της χώρας ήταν λιγότερο
έντονη από ό,τι πριν από το 1917. Είχε ήδη αρχίσει να τον καταβάλει η χρόνια νόσος από την
οποία έπασχε. Μετά την κατάρρευση του µετώπου, το Σεπτέµβριο του 1922, παραιτήθηκε
υπέρ του διαδόχου Γεωργίου Β΄ και αναχώρησε για το εξωτερικό (Παλέρµο), όπου και πέθανε
το ∆εκέµβριο του ίδιου χρόνου από εγκεφαλικό επεισόδιο.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Β΄: Τέως βασιλιάς των Ελλήνων, γιος του βασιλιά Παύλου και της
βασίλισσας Φρειδερίκης. Γεννήθηκε στο Τατόι το 1940. Φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων και το
1960 κέρδισε στους Ολυµπιακούς της Ρώµης το χρυσό µετάλλιο στην ιστιοπλοΐα (κατηγορία
Ντράγκον, µε πλήρωµα τους Οδυσσέα Εσκιτζόγλου και Γεώργιο Ζαΐµη). Μετά το θάνατο του
βασιλιά Παύλου, το 1964, ο Κωνσταντίνος έγινε βασιλιάς των Ελλήνων και παντρεύτηκε την
πριγκίπισσα Άννα-Μαρία της ∆ανίας. Η βασιλεία του υπήρξε βραχύβια και σηµαδεύτηκε από
την άµεση εµπλοκή του στην πολιτική ζωή της χώρας. Η σύγκρουσή του µε τον πρωθυπουργό
Γ. Παπανδρέου και η παραίτηση του τελευταίου τον Ιούλιο του 1965 αποσταθεροποίησαν το
δηµοκρατικό πολίτευµα και έπληξαν ανεπανόρθωτα την αξιοπιστία της µοναρχίας. Το 1967
απέτυχε να αντιταχθεί στο στρατιωτικό καθεστώς -το βασιλικό κίνηµα του ∆εκεµβρίου του
1967, οκτώ ολόκληρους µήνες από τότε που επιβλήθηκε η ∆ικτατορία, δεν ήταν καλά
προετοιµασµένο και γρήγορα κατεστάλη-, µε αποτέλεσµα να αναγκαστεί να αυτοεξοριστεί. Το
1973 η ∆ικτατορία κατέλυσε και τυπικά το µοναρχικό πολίτευµα µε νόθο δηµοψήφισµα. Μετά
την αποκατάσταση της δηµοκρατίας το 1974 στο δηµοψήφισµα -αυτό της δικτατορίας
θεωρήθηκε άκυρο- που έγινε το ∆εκέµβριο του ίδιου έτους ο ελληνικός λαός αποφάσισε
ελεύθερα υπέρ της αβασίλευτης δηµοκρατίας.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Πολιτικός, νοµοµαθής και δικαστικός.
Γεννήθηκε το 1832 στην Τρίπολη. Σπούδασε νοµικά στην Αθήνα. Ακολούθησε το δικαστικό
κλάδο και έφτασε µέχρι το βαθµό του εισαγγελέα εφετών Πατρών. Εκλέχθηκε βουλευτής
Μαντινείας και Αρκαδίας και διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής (15 ∆εκεµβρίου 1890-15
Νοεµβρίου 1891). Στην αρχή πολιτεύτηκε µε το κόµµα του Θ. ∆ηλιγιάννη και αργότερα
προσχώρησε στο κόµµα του ∆ηµήτριου Ράλλη. Μετά την απόλυση από το βασιλιά Γεώργιο
- 269 -
Α΄ του πρωθυπουργού Θ. ∆ηλιγιάννη, αν και ο τελευταίος είχε τη δεδηλωµένη, του ανατέθηκε

ο σχηµατισµός υπηρεσιακής κυβέρνησης (18 Φεβρουαρίου 1892-10 Ιουνίου 1892) για να
διενεργήσει εκλογές. Στις εκλογές που έγιναν πλειοψήφησε ο Χαρίλαος Τρικούπης. Πέθανε
ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ: Γιατρός, πολιτικός της Αριστεράς, δέκα φορές βαλκανιονίκης
στο άλµα εις µήκος και κάτοχος του πανελλήνιου ρεκόρ επί 23 χρόνια στο ίδιο αγώνισµα.
Γεννήθηκε στην Κερασίτσα Αρκαδίας το 1912. Τελείωσε το γυµνάσιο στην Τρίπολη,
σπούδασε ιατρική στην Αθήνα και ειδικεύτηκε στη γυναικολογία-µαιευτική. Την περίοδο της
Κατοχής συνδέθηκε µε το ΕΑΜ και παράλληλα ως γιατρός ανέπτυξε πλούσια κοινωνική και
φιλανθρωπική δράση. Μετά τον πόλεµο διακρίθηκε ως γιατρός και έγινε υφηγητής στο
Πανεπιστήµιο της Αθήνας. Πολιτεύτηκε το 1961 µε την Ε∆Α και εκλέχτηκε ανεξάρτητος
συνεργαζόµενος βουλευτής Πειραιά. Πρωτοστάτησε στο φιλειρηνικό κίνηµα και αναδείχθηκε
αντιπρόεδρος της ελληνικής επιτροπής για τη διεθνή ύφεση και ειρήνη, συµµετέχοντας σε
διεθνείς συναντήσεις και κινητοποιήσεις (1962-1963). Συµµετείχε στην απαγορευµένη πορεία
ειρήνης από το Μαραθώνα στην Αθήνα το 1963 και τερµάτισε σχεδόν µόνος. ∆έχτηκε
δολοφονική επίθεση στις 22 Μαΐου του 1963 από παρακρατικούς, έπειτα από συγκέντρωση
στη Θεσσαλονίκη, όπου ανέπτυξε τις απόψεις του για την ειρήνη. Τραυµατίστηκε βαριά και
πέθανε λίγες µέρες αργότερα, στις 27 Μαΐου. Η δολοφονία του προκάλεσε µία από τις
µεγαλύτερες πολιτικές κρίσεις, γιατί στην κυβέρνηση Κ. Καραµανλή καταλόγισε ο αρχηγός
της αντιπολίτευσης Γ. Παπανδρέου ευθύνες για ηθική αυτουργία. Ο Κωνσταντίνος
Καραµανλής απάντησε στις κατηγορίες του Παπανδρέου µε ασυνήθιστη σφοδρότητα
λέγοντας: «∆ιά την σηµερινήν του δήλωσιν ο αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου θα εντρέπεται
εις όλην του την ζωήν». Πάντως, ένα µήνα αργότερα ο Κ. Καραµανλής παραιτήθηκε εξαιτίας
της διαφωνίας του µε το βασιλιά, µε αφορµή το ταξίδι της βασίλισσας Φρειδερίκης στο
Λονδίνο. Το γεγονός της δολοφονίας Λαµπράκη ανέλαβε να διαλευκάνει ο νεαρός τότε
ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης, ο οποίος απάγγειλε κατηγορίες σε ανώτερους αξιωµατικούς
της χωροφυλακής για ηθική αυτουργία. Η υπόθεση έκλεισε δικαστικά µε την καταδίκη των
φυσικών αυτουργών το 1966. Η υπόθεση πάντως δεν έχει φωτιστεί πλήρως ως σήµερα και το
πιθανότερο είναι ότι η δολοφονία αποσκοπούσε στην αποσταθεροποίηση του
κοινοβουλευτικού πολιτεύµατος. Στη µνήµη του δολοφονηµένου βουλευτή ιδρύθηκε το 1964
η «∆ηµοκρατική Νεολαία Λαµπράκη». Συµµετείχαν σε αυτή πολλοί νέοι και πρωταγωνίστησε
στις πολιτικές κινητοποιήσεις πριν από τη δικτατορία, διεκδικώντας το 15% για την παιδεία
και προβάλλοντας ως βασικό σύνθηµα το 1-1-4 (από το τελευταίο άρθρο του τότε
συντάγµατος που όριζε ότι «η τήρηση του Συντάγµατος επαφίεται εις τον πατριωτισµόν των
Ελλήνων»). Η «Υπόθεση Λαµπράκη» ενέπνευσε το βιβλίο «Ζ» του Βασίλη Βασιλικού και
διασκευάστηκε για κινηµατογραφική ταινία από το σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά.
ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: ∆ηµοσιογράφος και ιδρυτής του Εκδοτικού Οργανισµού
Λαµπράκη (σηµερινός ∆ηµοσιογραφικός Οργανισµός Λαµπράκη). Γεννήθηκε το 1886 στο
Βάµο της Κρήτης. Το 1897, στη διάρκεια της Κρητικής Επανάστασης, άφησε τα θρανία του
«Ελληνικού Σχολείου» και έσπευσε να προσφέρει τις υπηρεσίες του ως νοσοκόµος στο
Ορεινό Στρατιωτικό Νοσοκοµείο «παρέχων υπερτέρας των δυνάµεων της ηλικίας του
υπηρεσίας». Το 1906, και αφού είχε τελειώσει το γυµνάσιο, έσπευσε να πάρει µέρος στο
Μακεδονικό Αγώνα παρουσιαζόµενος ως δάσκαλος στην περιοχή της Φλώρινας. Είχε ως έδρα
του το χωριό Φλάµπουρο, τότε Νεγκοβάνι, και ανέπτυξε δράση στη γύρω περιοχή.
Αποκαλύφθηκε η πραγµατική του αποστολή και συνελήφθη από τους Τούρκους,
παραπέµφθηκε σε δίκη και καταδικάστηκε σε θάνατο. Σώθηκε γιατί λίγο µετά την
Επανάσταση των Νεότουρκων (1908) χορηγήθηκε γενική αµνηστία. Επανήλθε στη
Μακεδονία, όπου και πάλι συνελήφθη, αλλά απελευθερώθηκε µε ενέργειες του Ελληνικού
Προξενείου Μοναστηρίου. Επέστρεψε για ένα µικρό χρονικό διάστηµα στην Κρήτη και στη
συνέχεια πήγε στο Γιοχάνεσµπουργκ της Νότιας Αφρικής, όπου εξέδωσε εβδοµαδιαία
ελληνική εφηµερίδα. Η κήρυξη του πολέµου το 1912 τον έκανε να επιστρέψει και να
καταταγεί ως εθελοντής. Από το 1914 εγκαταστάθηκε µόνιµα στην Αθήνα. Προσλήφθηκε ως
συντάκτης της εφηµερίδας «Πατρίς» του Σπ. Σίµου. Στην περίοδο του ∆ιχασµού, το 1916,
συνελήφθη και φυλακίστηκε, γιατί η εφηµερίδα δηµοσίευσε το έγγραφο της παράδοσης του
οχυρού Ρούπελ στους Γερµανούς. Μετά την αποφυλάκιση του έγινε διευθυντής της
- 270 -
«Πατρίδος», από την οποία αποχώρησε το 1921 για να ιδρύσει δική του εφηµερίδα, το
«Ελεύθερον Βήµα» (πρώτο φύλλο στις 6 Φεβρουαρίου του 1922), µε το οποίο άνοιξε νέους
ορίζοντες στον ελληνικό Τύπο. Στις δύσκολες συνθήκες που επικρατούσαν λίγο πριν και µετά
τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο Λαµπράκης προσπάθησε να αποφευχθούν οι ακρότητες. Επί
∆ικτατορίας Πάγκαλου ήρθε σε σύγκρουση µε το δικτάτορα και γι’ αυτό διώχθηκε. Το 1926
εξέδωσε τον εβδοµαδιαίο «Οικονοµικό Ταχυδρόµο» και το 1931 τα απογευµατινά «Αθηναϊκά
Νέα» (πρώτο φύλλο στις 28 Μαΐου του 1931). Στη διάρκεια της Κατοχής ο Λαµπράκης
εκχώρησε την έκδοση των εφηµερίδων του στους συντάκτες, ενώ ο ίδιος ενηµέρωνε την
εξόριστη ελληνική κυβέρνηση για τα ρεύµατα που διαµορφώνονταν στην ελληνική κοινωνία.
Το 1944 κατέφυγε στη Μέση Ανατολή. Μετά την Απελευθέρωση ανέλαβε και πάλι τη
διεύθυνση των εφηµερίδων του, των οποίων το όνοµα άλλαξε («Τα Νέα» και «Το Βήµα»).
Αµέσως µετά τη λήξη του Εµφυλίου οι εφηµερίδες του κήρυξαν την πολιτική της λήθης. Το
1954 εξέδωσε το περιοδικό «Ταχυδρόµος» και επανεξέδωσε τον «Οικονοµικό Ταχυδρόµο» µε
τη µορφή περιοδικού. Φιλελεύθερος και δηµοκρατικός, ο Λαµπράκης υπήρξε προσωπικός
φίλος του Βενιζέλου. Σε όλη τη δηµοσιογραφική του σταδιοδροµία τον χαρακτήριζε η
αγωνιστικότητά του για την επικράτηση των δηµοκρατικών ιδεών. Ήθελε οι εφηµερίδες του
να διακρίνονται για την ευπρέπειά τους, χωρίς κραυγαλέους τίτλους και φραστικές ακρότητες,
και η ειδησεογραφία να είναι απόλυτα ελεγµένη ως προς την ακρίβειά της. Επιδίωξή του ήταν
να καθοδηγεί την κοινή γνώµη προς τη σωστή επιλογή και να µην παρασύρεται από τα
επικρατούντα ρεύµατα, χωρίς να διστάζει µάλιστα να πηγαίνει αντίθετα προς αυτά. Για τα
έντυπά του επέλεγε τους καλύτερους, τους πιο ικανούς και ταλαντούχους, και εκείνος
πρόσφερε στους συντάκτες του όλα τα µέσα που τους εξασφάλιζαν την πλήρη ασφάλεια, την
προσωπική αξιοπρέπεια και την εσωτερική ελευθερία. Πέθανε στην Αθήνα το 1957. Στη
διεύθυνση του οργανισµού τον διαδέχτηκε ο γιος του, Χρήστος Λαµπράκης, ο οποίος
συνεχίζει την εκδοτική πολιτική του πατέρα του µε έµφαση στα θέµατα πολιτισµού.
ΛΟΓΟΘΕΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Καθηγητής της ιατρικής, πρωθυπουργός στην
Κατοχή. Γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1878. Σπούδασε ιατρική στο Μόναχο και από το 1910
ίδρυσε ιδιωτική µαιευτική και γυναικολογική κλινική, την οποία αµέσως µετά το τέλος των
Βαλκανικών Πολέµων την παραχώρησε στο κράτος για τις ανάγκες των τραυµατιών. Το 1922
εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής µαιευτικής και γυναικολογίας στο Πανεπιστήµιο Αθηνών,
καθώς και πρύτανης του ίδιου πανεπιστηµίου το 1932. Μετά την κατάληψη της Ελλάδας από
τα στρατεύµατα του Άξονα, µετείχε στην κυβέρνηση Τσολάκογλου. Έπειτα από την
παραίτηση του Τσολάκογλου διορίστηκε πρωθυπουργός (η σύζυγός του ήταν Γερµανίδα). Η
συνεργασία του µε τους Γερµανούς τον αποµόνωσε από την επιστηµονική κοινότητα,
συνέβαλε όµως στην ίδρυση ιατρικής σχολής στο Πανεπιστήµιο Θεσσαλονίκης. Κατέφυγε στη
Γερµανία µε τα γερµανικά στρατεύµατα που υποχωρούσαν και καταδικάστηκε ερήµην από
δικαστήριο δωσιλόγων σε θάνατο. Συνελήφθη και µεταφέρθηκε στην Ελλάδα, όπου και
φυλακίστηκε. Η ποινή του µετατράπηκε σε ισόβια και λίγο αργότερα, το 1951, αµνηστεύτηκε.
ΛΟΥΗΣ ΣΠΥΡΟΣ: Μαραθωνοδρόµος νικητής στους πρώτους σύγχρονους Ολυµπιακούς
Αγώνες του 1896. Γεννήθηκε στο Μαρούσι το 1872 και ασχολούνταν µε τη µεταφορά νερού
(νερουλάς) από το Μαρούσι στην Αθήνα. Με την προτροπή γνωστών του αποφάσισε να πάρει
µέρος στους Ολυµπιακούς Αγώνες. Όπως ο ίδιος εξοµολογήθηκε λίγα χρόνια αργότερα, ήθελε
να νικήσει στο Μαραθώνιο, για να κάµψει τις αντιρρήσεις του πεθερού του, ο οποίος, ως
ευκατάστατος Αθηναίος, δεν ήθελε να δει την κόρη του παντρεµένη µε ένα νερουλά. Το
αγώνισµα έγινε στις 28 Μαρτίου του 1896. Ξεκίνησε συντηρητικά τον αγώνα και
χρησιµοποίησε όλες του τις δυνάµεις στα τελευταία χιλιόµετρα πριν από τον τερµατισµό. Ο
Σπύρος Λούης τερµάτισε σε 2 ώρες 58' και 50" στο Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου του
επιφυλάχθηκε αποθεωτική υποδοχή. Η επιτυχία αυτή δεν επηρέασε καθόλου τον καλοσυνάτο
και απλοϊκό χαρακτήρα του. Πολλά χρόνια αργότερα, το 1936, ο Λούης ηγήθηκε της
ελληνικής αποστολής στους Ολυµπιακούς του Βερολίνου. Ήταν µάλιστα αυτός που πρόσφερε
στον Αδόλφο Χίτλερ ένα κλαδί ελιάς. Ο Λούης πέθανε στο αγαπηµένο του Μαρούσι το 1940.
Η ελληνική πολιτεία, τιµώντας τη µνήµη αυτού του σπουδαίου αθλητή, έδωσε το όνοµά του
στο Ολυµπιακό Στάδιο της Αθήνας.
ΛΥΤΡΑΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ: Από τις σηµαντικότερες φυσιογνωµίες στο χώρο της ελληνικής
- 271 -
ζωγραφικής, εκπρόσωπος της Σχολής του Μονάχου. Γεννηµένος στον Πύργο της Τήνου το
1832, έδειξε από µικρός το ταλέντο του στη ζωγραφική. Σε ηλικία δεκαοκτώ ετών γράφτηκε
στη Σχολή των Τεχνών της Αθήνας, όπου φοίτησε από το 1850 µέχρι το 1856, µε δάσκαλό του
το Βαυαρό Λούντβιχ Τιρς. Αν και ήταν ακόµα µαθητής (1853), ο Τιρς τον προσέλαβε ως
βοηθό του στην αγιογράφηση της ρωσικής εκκλησίας της Σωτήρας του Λυκοδήµου στην
Αθήνα. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ακαδηµία του Μονάχου (1860-1865), όπου
δέχτηκε την επίδραση του ιστορικού ρεαλισµού, τον οποίο εκπροσώπησε. Το 1866 επέστρεψε
στην Ελλάδα και διορίστηκε καθηγητής στο Πολυτεχνείο, θέση που κράτησε επί 38 χρόνια,
διαµορφώνοντας καταλυτικά την αισθητική παιδεία του τόπου και κατακτώντας δίκαια τον
τίτλο του «πατριάρχη» της νεοελληνικής ζωγραφικής. Μαθητές του υπήρξαν πολλοί ζωγράφοι
που έγιναν διάσηµοι αργότερα, όπως οι Ροϊλός, Αλταµούρας, Ιακωβίδης, Μπουζιάνης κ.ά. Για
το έργο του απέσπασε πολλά βραβεία και επαίνους (στην έκθεση του Παρισιού το 1900 του
απονεµήθηκε το ∆ιεθνές Βραβείο). Η πλούσια θεµατογραφία του περιλαµβάνει µυθολογικές
σκηνές και ιστορικές συνθέσεις, τις οποίες βαθµιαία εγκαταλείπει για να περάσει στην
ηθογραφική σκηνή, τις νεκρές φύσεις και τα επεισόδια της καθηµερινής ζωής. Υπήρξε
εξαίρετος προσωπογράφος. Το έργο του διακρίνεται για το έξοχο σχέδιο, την προσεγµένη
σύνθεση και την ελεύθερη χρωµατική αντίληψη. Από τα πιο γνωστά του έργα είναι: «Το
φίληµα», «Τα κάλαντα», «Το ψάθινο καπέλο», «Λ. Καυτατζόγλου», «Η πυρπόληση της
τουρκικής ναυαρχίδας από τον Κανάρη» κ.ά. Πέθανε το 1904 από λοίµωξη του
αναπνευστικού, εξαιτίας των χηµικών ουσιών των χρωµάτων.
ΜΑΚΑΡΙΟΣ Γ΄: Αρχιεπίσκοπος και πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας της Κύπρου.
Γεννήθηκε στην Πάφο το 1913 και κατά κόσµον ονοµαζόταν Μιχαήλ Μούσκος. Αφού
ολοκλήρωσε τις θεολογικές του σπουδές στο Πανεπιστήµιο Αθηνών και στη Βοστόνη,
εκλέχτηκε µητροπολίτης Κιτίου το 1948. Το 1950 πρωτοστάτησε στη διοργάνωση παγκύπριου
δηµοψηφίσµατος -πήραν µέρος µόνο οι Ελληνοκύπριοι-, που κατέληξε µε συντριπτική
πλειοψηφία υπέρ της ένωσης µε την Ελλάδα. Την ίδια χρονιά εκλέχτηκε αρχιεπίσκοπος
Κύπρου. Υπήρξε υπέρµαχος της ένωσης και έπεισε την ελληνική κυβέρνηση να θέσει το
ζήτηµα στα Ηνωµένα Έθνη, ενώ ήταν ο ιθύνων νους, σε συνεργασία µε το στρατηγό Γρίβα,
της ίδρυσης της ΕΟΚΑ. Το 1956 οι βρετανικές Αρχές τον εξόρισαν στις Σεϊχέλες. Το 1958
τάχθηκε υπέρ της ανεξαρτησίας και άνοιξε το δρόµο για τις συµφωνίες της Ζυρίχης και του
Λονδίνου το 1959. Ως πρόεδρος της Κύπρου το 1963 προσπάθησε να προχωρήσει σε
αναθεώρηση του ισχύοντος Συντάγµατος της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας, το οποίο το θεωρούσε
ετεροβαρές υπέρ των Τουρκοκυπρίων. Οι ένοπλες συγκρούσεις µεταξύ Ελληνοκυπρίων και
Τουρκοκυπρίων που ακολούθησαν ενίσχυσαν τον παρεµβατικό ρόλο της Τουρκίας, ιδιαίτερα
µετά τη δηµιουργία των τουρκοκυπριακών θυλάκων. Το 1967 άρχισαν ξανά συγκρούσεις
ανάµεσα στις δύο κοινότητες, µε αποτέλεσµα να αξιώσει η Τουρκία την αποχώρηση της
ελληνικής µεραρχίας από το νησί. Το καθεστώς της Αθήνας αναγκάστηκε να υποχωρήσει και
να αποσύρει τις ελληνικές δυνάµεις. Η σύγκρουσή του µε το δικτατορικό καθεστώς της
Αθήνας δηµιούργησε σοβαρό ρήγµα στις σχέσεις του µε το Εθνικό Κέντρο, οι οποίες
επιδεινώθηκαν λόγω της εµπλοκής Ελλαδιτών αξιωµατικών στις δολοφονικές απόπειρες
εναντίον του, αλλά και της απροκάλυπτης ενίσχυσης από την Αθήνα της δράσης της ΕΟΚΑ
Β΄. Το πραξικόπηµα εναντίον του, τον Ιούλιο του 1974, έδωσε την ευκαιρία στην Τουρκία να
επέµβει και να καταλάβει το 40% σχεδόν του νησιού. Μετά την αποκατάσταση της ηρεµίας
επανήλθε στην Κύπρο (∆εκέµβριος του 1974), η υγεία του όµως είχε κλονιστεί. Συνέχισε τις
προσπάθειες για την επίλυση του Κυπριακού µέσω διακοινοτικών συνοµιλιών, χωρίς όµως να
επιτευχθεί καµιά πρόοδος. Πέθανε το 1977 στη Λευκωσία.
ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ: Κατά τη δεκαετία του 1890 και στις αρχές του 20ού αιώνα
οξύνθηκε ο ανταγωνισµός των κρατών στο χώρο της Βαλκανικής και το πιο επίµαχο τµήµα
της ήταν η Μακεδονία, µε την ευρύτερη σηµασία του γεωγραφικού όρου. Στο τµήµα αυτό
κατοικούσαν συµπαγείς ελληνικοί πληθυσµοί στα νοτιότερα και πιο αραιοί βορειότερα, µαζί
µε Βούλγαρους και Σέρβους. Τον ανταγωνισµό των βαλκανικών κρατών για τη διανοµή των
εδαφών της Μακεδονίας ευνόησε ακόµη περισσότερο η επικείµενη διάλυση του τουρκικού
κράτους. Η αδυναµία συνεννόησης ανάµεσα στα βαλκανικά κράτη οδήγησε σε βίαιες
διεκδικήσεις. Πρώτοι οι Βούλγαροι οργάνωσαν οµάδες ανταρτών (κοµιτατζήδες) και άρχισαν
να δρουν στη Μακεδονία από το 1897. Επιχείρησαν µε την απειλή των όπλων και µε τη βία να
- 272 -
επιβάλουν την προσχώρηση των ελληνικών πληθυσµών στη βουλγαρική εξαρχία (Εκκλησία
Βουλγαρίας), αποβλέποντας αρχικά στην αυτονόµηση της Μακεδονίας και µακροπρόθεσµα σε
εδαφική προσάρτηση. Απάντηση στη βουλγαρική προπαγάνδα έδωσαν οι Έλληνες,
οργανώνοντας και αυτοί οµάδες ανταρτών (Εθνική Εταιρεία), οι οποίες εισήλθαν στα
µακεδονικά εδάφη µε σκοπό να προστατέψουν τους ελληνικούς πληθυσµούς. Αποκορύφωµα
των βουλγαρικών ενεργειών αποτέλεσε η εξέγερση του Ίλιντεν (20 Ιουλίου του 1903), που την
κατέστειλαν οι Τούρκοι και η οποία προκάλεσε την επέµβαση των Ευρωπαίων για το
Μακεδονικό Ζήτηµα. Ο κίνδυνος για αυτονόµηση της Μακεδονίας κινητοποίησε το επίσηµο
ελληνικό κράτος, που µέχρι τότε παρέµενε αδρανές. Στάλθηκαν στη Μακεδονία ένοπλα
σώµατα στελεχωµένα µε αξιωµατικούς του ελληνικού στρατού και ενισχυµένα από εθελοντές
από όλη την Ελλάδα, κυρίως από την Κρήτη, για να αναλάβουν δράση και να εξουδετερώσουν
τις ενέργειες των Βουλγάρων. Τα ελληνικά προξενεία του Μοναστηρίου και της
Θεσσαλονίκης έγιναν κέντρα του αγώνα. Την οργάνωσή του και το συντονισµό της δράσης
των οµάδων ανέλαβε ο µητροπολίτης Καστοριάς Γερµανός Καραβαγγέλης, µε τη συνεργασία
του υποπρόξενου της Ελλάδας στο Μοναστήρι, Ίωνα ∆ραγούµη, ενώ από το Σεπτέµβριο του
1904 ο αξιωµατικός του ελληνικού στρατού, Παύλος Μελάς, ανέλαβε την αρχηγία των
ελληνικών σωµάτων της δυτικής Μακεδονίας. Ο θάνατος του Παύλου Μελά στις 13
Οκτωβρίου του 1904 παρακίνησε και πολλούς άλλους αξιωµατικούς να ενισχύσουν τον
αγώνα, ο οποίος συνεχίστηκε µε αµείωτη ένταση ως το 1908, όταν µε την επικράτηση του
κινήµατος των Νεοτούρκων δηµιουργήθηκαν νέες συνθήκες στην περιοχή. Η πολιτική του
εκτουρκισµού των πληθυσµών του ευρωπαϊκού τµήµατος της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας,
την οποία ακολούθησαν οι Νεότουρκοι, οδήγησε σε συνεννόηση τα βαλκανικά κράτη.
ΜΑΞΙΜΟΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: Οικονοµολόγος και πολιτικός, πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1873. Σπούδασε νοµική στην Αθήνα και οικονοµικές επιστήµες
στην Ιταλία. Υπάλληλος της Εθνικής Τραπέζης, προάχθηκε το 1920 σε διοικητή της. Μετά
την επικράτηση του κινήµατος Πλαστήρα και Γονατά το 1922, εξαναγκάστηκε σε παραίτηση.
Αναχώρησε για το εξωτερικό και παρέµεινε µέχρι το 1928 στη Φλωρεντία. Στο διάστηµα
µεταξύ 1933 και 1935 διατέλεσε υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης του Π. Τσαλδάρη.
Παρ’ όλο που ήταν φιλοβασιλικός, δεν ενέκρινε την πραξικοπηµατική παλινόρθωση της
∆υναστείας το 1935 και αποσύρθηκε από το δηµόσιο βίο. Στις 24 Ιανουαρίου του 1947 του
ανατέθηκε η εντολή να σχηµατίσει κυβέρνηση ευρέως συνασπισµού (µε τη συµµετοχή των
αρχηγών κοµµάτων Κ. Τσαλδάρη, Σ. Βενιζέλου, Σ. Γονατά, Γ. Παπανδρέου, Ν. Ζέρβα και Π.
Κανελλόπουλου). Παρέµεινε πρωθυπουργός µέχρι τις 29 Αυγούστου του 1947, οπότε
αποσύρθηκε οριστικά από την πολιτική. Με τη διαθήκη του παραχώρησε την οικία του στο
ελληνικό κράτος, για να χρησιµοποιείται ως χώρος φιλοξενίας. Πέθανε στην Αθήνα το 1955.
ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ ΣΠΥΡΟΣ: Πολιτικός, ιστορικός συγγραφέας και πρωθυπουργός της
Ελλάδας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1909. Σπούδασε νοµική και πολιτικές επιστήµες στο
Πανεπιστήµιο Αθηνών. Το 1936 ανέλαβε καθήκοντα νοµικού συµβούλου του βασιλιά
Γεώργιου Β΄. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής συµµετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση.
Εκλέχτηκε βουλευτής Κυκλάδων στις εκλογές του 1946 ως ανεξάρτητος. Το 1947 ίδρυσε το
Νέον Κόµµα, στο οποίο προσχώρησαν 18 βουλευτές. Μετείχε στην κυβέρνηση του Θ.
Σοφούλη το 1949, ως υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου και µέλος του συνεργαζόµενου σε αυτή
συντονιστικού συµβουλίου πολιτικών αρχηγών. Προετοίµασε το έδαφος για την
αρχιστρατηγία του Α. Παπάγου και εργάστηκε για τη δηµιουργία του Κόµµατος του
Ελληνικού Συναγερµού, στο οποίο εντάχθηκε. Εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών το 1951 και το
1952. Μετείχε στην κυβέρνηση Παπάγου ως υπουργός Συντονισµού, υπεύθυνος για τη νέα
οικονοµική πολιτική της χώρας (στις 9 Απριλίου του 1953 εξαγγέλθηκε η αναπροσαρµογή του
δολαρίου από τις 15 σε 30 δραχµές). Παραιτήθηκε τον Απρίλιο του 1954 λόγω διαφωνίας µε
τον πρωθυπουργό Παπάγο και ίδρυσε το Κόµµα των Προοδευτικών. Απέτυχε να εκλεγεί
βουλευτής στις εκλογές του 1956, ενώ σε αυτές του 1958 συνεργάστηκε µε την ΠΑ∆Ε και
εκλέχτηκε βουλευτής Αθήνας. Στις εκλογές του 1961 συνεργάστηκε µε την Ένωση Κέντρου
και εκλέχτηκε πρώτος βουλευτής Αθήνας. Αποχώρησε από το συνασπισµό, γιατί δεν
συµφωνούσε µε τον Ανένδοτο του Γ. Παπανδρέου. Στήριξε µετά τα γεγονότα του 1965 τις
κυβερνήσεις Αθανασιάδη-Νόβα, Στεφανόπουλου, Παρασκευόπουλου, αλλά καταψήφισε την
κυβέρνηση Τσιριµώκου. Το 1973 συνεργάστηκε µε τη ∆ικτατορία και ανέλαβε την
- 273 -
πρωθυπουργία έχοντας την πεποίθηση ότι µπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε ελεύθερες εκλογές.
Τα γεγονότα του Νοεµβρίου του 1973 µε την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τη βίαιη
καταστολή της έδειξαν ότι οι κατέχοντες την πραγµατική εξουσία δεν είχαν ανάλογες
προθέσεις µε αυτές του Μαρκεζίνη. Ανατράπηκε στις 25 Νοεµβρίου του 1973 από τον
∆ηµήτριο Ιωαννίδη. Από τότε ο Μαρκεζίνης ασχολήθηκε µε την ολοκλήρωση του σπουδαίου
ιστορικού έργου του, δηλαδή της «Πολιτικής Ιστορίας της Νεωτέρας και της Συγχρόνου
Ελλάδος». Πέθανε στην Αθήνα το 2000.
ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥΛΗΣ: Πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας (1909-
1910). Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1850 και σπούδασε πολιτικές επιστήµες στη Γαλλία.
Εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής το 1879 στο Οίτυλο. Προσχώρησε στο κόµµα του Θ.
∆ηλιγιάννη και διατέλεσε πολλές φορές υπουργός στις κυβερνήσεις του. Μετά τη δολοφονία
του ∆ηλιγιάννη (1905) έγινε αρχηγός τµήµατος του κόµµατος του. Μετά το κίνηµα στο Γουδί
(17 Αυγούστου του 1909) διορίστηκε πρωθυπουργός και παρέµεινε σε αυτή τη θέση ως τις 10
Οκτωβρίου του 1910, οπότε παραιτήθηκε κατόπιν διαφωνίας µε το Στρατιωτικό Σύνδεσµο.
Επί της πρωθυπουργίας του αγοράστηκε το θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ». Πέθανε το 1916.
ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ: Πρόεδρος του Αρείου Πάγου και υπηρεσιακός
πρωθυπουργός (1963). Γεννήθηκε στην Αρεόπολη Λακωνίας το 1899 και σπούδασε νοµική
στην Αθήνα, το Μόναχο και τη Ζυρίχη. Εισήλθε στο δικαστικό σώµα το 1924 και έφτασε στο
ανώτερο αξίωµα του προέδρου του Αρείου Πάγου το 1963. Την ίδια χρονιά ανέλαβε πρόεδρος
της υπηρεσιακής κυβέρνησης, η οποία διενήργησε τις εκλογές της 3ης Νοεµβρίου του 1963 µε
υποδειγµατική τιµιότητα. Την περίοδο της απριλιανής ∆ικτατορίας απολύθηκε από το
δικαστικό σώµα και ονοµάστηκε επίτιµος πρόεδρος του Αρείου Πάγου µετά την
αποκατάσταση της δηµοκρατίας (1974). Εκτός από τη δικαστική του δράση συµµετείχε σε
νοµοπαρασκευαστικές επιτροπές και πρόσφερε πλούσιο συγγραφικό έργο («Η υπό αίρεσιν
καταγγελία της συµβάσεως», «Αποζηµίωσις λόγω καταγγελίας της συµβάσεως» κ.ά.) Πέθανε
ΜΕΛΑΣ ΠΑΥΛΟΣ: Αξιωµατικός του ελληνικού στρατού και Μακεδονοµάχος. Γεννήθηκε
στη Μασσαλία το 1870 και ήρθε στην Ελλάδα το 1874. Φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή των
Ευελπίδων και τοποθετήθηκε µετά την αποφοίτησή του στο 1ο Σύνταγµα Πυροβολικού στην
Αθήνα. Το 1892 παντρεύτηκε τη Ναταλία ∆ραγούµη, κόρη του πολιτικού Στέφανου
∆ραγούµη. Η ανάγκη για την προώθηση της Μεγάλης Ιδέας µε την οποία γαλουχήθηκε, το
οικογενειακό περιβάλλον της γυναίκας του, η στενή φιλία του µε τον Ίωνα ∆ραγούµη, τον
αδερφό της, καθώς και ο πεθερός του συντέλεσαν στο να εκδηλώσει έντονο ενδιαφέρον για
τους αλύτρωτους ελληνικούς πληθυσµούς, ιδιαίτερα της Μακεδονίας, και να
δραστηριοποιηθεί ως µέλος της Εθνικής Εταιρείας µαζί µε άλλους αξιωµατικούς στην
οργάνωση και την αποστολή οµάδων ανταρτών στη Μακεδονία. Συµµετείχε στον
Ελληνοτουρκικό Πόλεµο του 1897, ενώ στη συνέχεια δόθηκε µε πάθος στην προσπάθεια να
ενισχυθεί ο ελληνικός πληθυσµός της Μακεδονίας και να αποτραπεί ο κίνδυνος
εκβουλγαρισµού, παρά την παθητική στάση της τότε ελληνικής κυβέρνησης. Από το 1902
αυξήθηκε ο αριθµός των ένοπλων σωµάτων που στέλνονταν στη Μακεδονία, ενώ ο ίδιος, µε
το ψευδώνυµο Μίκης Ζέζας, ορίστηκε στις 14 Αυγούστου του 1904 από το Μακεδονικό
Κοµιτάτο αρχηγός των σωµάτων της δυτικής Μακεδονίας, αναλαµβάνοντας ένοπλη δράση.
Σκοπός του ήταν η ενίσχυση του φρονήµατος των κατοίκων, η ενίσχυση της άµυνας της
περιοχής και ο εκφοβισµός των Βουλγάρων κοµιτατζήδων. Στις 13 Οκτωβρίου του 1904
περικυκλώθηκε από τουρκικό απόσπασµα και σκοτώθηκε στο χωριό Στάτιστα (σηµ. Μελάς)
της Καστοριάς. Με το θάνατό του, που συγκίνησε ολόκληρο το έθνος, η υπόθεση της
Μακεδονίας έγινε υπόθεση όλου του ελληνισµού.
ΜΕΡΚΟΥΡΗ ΜΕΛΙΝΑ: Ηθοποιός και πολιτικός. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1922 και ήταν
κόρη του πολιτικού Σταµάτη Μερκούρη και εγγονή του δηµάρχου της Αθήνας Σπύρου
Μερκούρη. Σπούδασε στη ∆ραµατική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και από την αποφοίτησή
της (1944) ανήκε στο δυναµικό του ως το 1948. Η επιτυχία της όµως στο θέατρο ήρθε το
1949, όταν συνεργάστηκε στο Θέατρο Τέχνης µε τον Κάρολο Κουν για το έργο «Λεωφορείο ο
πόθος» του Τένεσι Ουίλιαµς. Το 1951 βρέθηκε στο Παρίσι, όπου εγκαινίασε τη διεθνή
καριέρα της. Η επιστροφή στην Αθήνα τής επιφύλαξε το έπαθλο «Μαρίκα Κοτοπούλη» και
την πρώτη εµφάνισή της στον κινηµατογράφο (1956) µε την ταινία «Στέλλα» του Μιχάλη
- 274 -
Κακογιάννη, η οποία της έδωσε το εισιτήριο για τις Κάννες. Εκεί γνώρισε τον Ζιλ Ντασέν, µε
τον οποίο συνδέθηκε στη ζωή και στην τέχνη. Πρωταγωνίστησε στις ταινίες του «Ο Χριστός
ξανασταυρώνεται» (1957), «Ο Νόµος» (1958), «Φαίδρα» (1962), «Τοπ Καπί» (1964),
«Υπόσχεση την αυγή» (1970) κ.ά. Το 1960 µε την ταινία του «Ποτέ την Κυριακή» κέρδισε το
βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ των Καννών. Πρωταγωνίστησε όµως και σε
ταινίες άλλων σκηνοθετών. Στο θέατρο επανεµφανίστηκε το 1961 στο «Γλυκό πουλί της
νιότης» του Τ. Ουίλιαµς µε το Θέατρο Τέχνης. Η επιβολή της ∆ικτατορίας του 1967 τη βρήκε
στο εξωτερικό να «χτενίζει» κυριολεκτικά Αµερική και Ευρώπη, ενηµερώνοντας τη διεθνή
κοινή γνώµη για την κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα, και να µάχεται κατά της χούντας
των συνταγµαταρχών. Της αφαιρέθηκε για τη δράση της η ελληνική ιθαγένεια. Εκείνη όµως
δεν πτοήθηκε, συνέχισε τον αγώνα της και δικαιώθηκε το 1974 µε τη Μεταπολίτευση, οπότε
και επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα. Ένα νέο κεφάλαιο άρχισε για την ίδια, η πολιτική, για
χάρη της οποίας εγκατέλειψε το θέατρο. Εκλέχτηκε βουλευτής του ΠαΣοΚ από το 1977, και
το 1981 ανέλαβε το υπουργείο Πολιτισµού και ξεκίνησε έναν αγώνα για το µεγάλο όραµά της,
την επιστροφή των Μαρµάρων του Παρθενώνα. Παρέµεινε στη θέση αυτή ως το 1989, αλλά
και µακριά από αυτή δεν έπαψε να αγωνίζεται για τα όνειρά της. Την τελευταία µάχη την
έδωσε µε την ασθένειά της στις 6 Μαρτίου του 1994 κι έκλεισε για πάντα τα µάτια. Μια
γυναίκα λαµπερή και αληθινή που φοβόταν τη µοναξιά, όπως έλεγε και η ίδια, και που δεν
έµεινε ποτέ µόνη, ακόµη και την τελευταία στιγµή που πλήθος κόσµου τη συνόδευσε στην
τελευταία της κατοικία.
ΜΕΤΑΞΑΣ ΑΝ∆ΡΕΑΣ: Αγωνιστής της Επανάστασης και πολιτικός. Γεννήθηκε στο
Αργοστόλι το 1790 και καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια. Αν και έλαβε περιορισµένη
µόρφωση, ο ίδιος επιδόθηκε στη µελέτη της ελληνικής ιστορίας και απέκτησε πολλές γνώσεις.
Επιπλέον, έµαθε την ιταλική και γαλλική γλώσσα. Το 1819 µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και
στράφηκε στην προετοιµασία της Επανάστασης. Με την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης
συγκρότησε ένοπλο σώµα Επτανησίων και ενίσχυσε τις επιχειρήσεις στην Πελοπόννησο.
Μετά την Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου ασχολήθηκε µε την πολιτική και ανέλαβε το
υπουργείο Αστυνοµίας. Τον Οκτώβριο του 1822 συµµετείχε στην επιτροπή που στάλθηκε από
την ελληνική κυβέρνηση στο Συνέδριο της Βερόνας, για να εκθέσει τα δίκαια των Ελλήνων
στους Ευρωπαίους ηγεµόνες, η οποία όµως δεν έγινε δεκτή. Μετά τη λήξη της Β΄
Εθνοσυνέλευσης (Απρίλιος του 1823) ορίστηκε µέλος του Εκτελεστικού και στις 2 Ιουνίου
του 1825 υπουργός του Πολέµου. Στη διάρκεια του Εµφύλιου Πολέµου τάχθηκε στο πλευρό
του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, µε τον οποίο συνδέθηκε στενά. Πρωταγωνίστησε στη συνέχεια
στην εκλογή του Καποδίστρια ως κυβερνήτη της Ελλάδας, µε τον οποίο συνεργάστηκε (το
1827 διορίστηκε γραµµατεύς των Πολεµικών και το 1929 µέλος του «Πανελληνίου»),
Συµµετείχε στην πενταµελή ∆ιοικητική Επιτροπή (1832), που σχηµατίστηκε µετά τη
δολοφονία του Καποδίστρια, η οποία διατηρήθηκε µέχρι την παράδοση της εξουσίας στον
Όθωνα. Τα µέλη της Αντιβασιλείας φρόντισαν, λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων
(αρχηγός του ρωσικού κόµµατος), να τον αποµακρύνουν διορίζοντάς τον νοµάρχη στη
Λακωνία την πρώτη φορά, και λίγο αργότερα, µετά την ενηλικίωση του Όθωνα, πρεσβευτή
στη Μαδρίτη (1835). Υπήρξε από τους κυριότερους οργανωτές της Επανάστασης της 3ης
Σεπτεµβρίου του 1843 σε συνεργασία µε τον Ανδρέα Λόντο του αγγλικού κόµµατος και τους
Ρήγα Παλαµήδη και Ιωάννη Μακρυγιάννη του γαλλικού. Τις πρωινές ώρες της 3ης
Σεπτεµβρίου του 1843 κλήθηκε να αναλάβει την πρωθυπουργία, και ο ίδιος επέµεινε να
σχηµατίσει οικουµενική κυβέρνηση µε τη συµµετοχή σε αυτή του Αλέξανδρου
Μαυροκορδάτου και του Ιωάννη Κωλέττη, για να προετοιµάσει το Σύνταγµα. Ο Ανδρέας
Μεταξάς ήταν ο πρώτος που ονοµάστηκε πρωθυπουργός και έκτοτε επικράτησε ο τίτλος.
Απογοητεύτηκε όµως από την εξέλιξη των πραγµάτων και παραιτήθηκε οικειοθελώς το
Φεβρουάριο του 1844. Αργότερα διατέλεσε υπουργός, γερουσιαστής, βουλευτής και, τέλος,
πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη. Με την έκρηξη του Κριµαϊκού Πολέµου παραιτήθηκε
και αποχώρησε από την ενεργό πολιτική ζωή. Λίγο πριν από το θάνατό του βολιδοσκοπήθηκε
για την πρωθυπουργία, αλλά αρνήθηκε. Πέθανε στην Αθήνα το 1860. Ο Ανδρέας Μεταξάς
διέθετε καθολικό κύρος. Εισήλθε νέος στον Αγώνα και χάρη στην ακεραιότητα του
χαρακτήρα του, τη σωφροσύνη και την ηρεµία του κατόρθωσε να διέλθει αλώβητος από την
πολυτάραχη για το έθνος περίοδο.
- 275 -
ΜΕΤΑΞΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ: Στρατιωτικός, πολιτικός και δικτάτορας. Γεννήθηκε στην Ιθάκη το

1871. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων και στη Στρατιωτική Ακαδηµία του
Βερολίνου, έπειτα από υποτροφία που του εξασφάλισε ο διάδοχος τότε Κωνσταντίνος Α΄. Το
1910 επιλέχτηκε στη θέση του υπασπιστή του Βενιζέλου. Η συµβολή του στον επιτελικό
σχεδιασµό των επιχειρήσεων των Βαλκανικών Πολέµων υπήρξε σηµαντική, µε αποτέλεσµα
στο τέλος των πολέµων ο Μεταξάς να έχει φτάσει στο βαθµό του αντισυνταγµατάρχη. Στη
διάρκεια του Εθνικού ∆ιχασµού υποστήριξε την πολιτική του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ -ίσως
µάλιστα και να τη διαµόρφωσε, αφού ήταν πεπεισµένος ότι η επίθεση των Συµµάχων εναντίον
των ∆αρδανελίων δεν διέθετε το στοιχείο του αιφνιδιασµού- και γι’ αυτό αποµακρύνθηκε από
τις τάξεις του στρατού και εκτοπίστηκε. Πριν από την παραίτηση µάλιστα του Κωνσταντίνου,
ο Μεταξάς είχε δηµιουργήσει ένα παραστρατιωτικό σώµα, τους Επιστράτους, οι οποίοι είχαν
αντιµετωπίσει µε αγριότητα τους βενιζελικούς της Αθήνας. ∆εν συµµετείχε στη Μικρασιατική
Εκστρατεία και ήταν ιδιαίτερα επικριτικός για το συγκεκριµένο εγχείρηµα. Αυτό δεν τον
εµπόδισε να συµµετάσχει στο κίνηµα του 1923 των Γαργαλίδη-Λεοναρδόπουλου εναντίον της
επαναστατικής κυβέρνησης Πλαστήρα-Γονατά. Αναγκάστηκε να φύγει στο εξωτερικό, αλλά
σύντοµα επέστρεψε, αφού υπήρξε ο πρώτος πολιτικός της φιλοβασιλικής παράταξης που
αναγνώρισε την αβασίλευτη δηµοκρατία το 1924. Μετά την επιστροφή του αναµείχθηκε
ενεργά στην πολιτική ζωή της χώρας, ιδρύοντας το κόµµα των Ελευθεροφρόνων. Συµµετείχε
µάλιστα στην οικουµενική κυβέρνηση του Α. Ζαΐµη. Το 1932 διατέλεσε µέλος της βραχύβιας
κυβέρνησης του Π. Τσαλδάρη, ενώ µετά το αποτυχηµένο κίνηµα του Πλαστήρα (το 1933)
ζήτησε τη δίωξη του Βενιζέλου και διακήρυξε δηµόσια τις αντικοινοβουλευτικές απόψεις του.
∆ιορίστηκε από το βασιλιά Γεώργιο Β΄ υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Κ. ∆εµερτζή
και, όταν πέθανε ο τελευταίος, τον διαδέχτηκε στην πρωθυπουργία µε την ανοχή µάλιστα της
Βουλής. Στις 4 Αυγούστου του 1936 -µε τη σύµφωνη γνώµη του βασιλιά Γεωργίου Β΄-
επέβαλε προσωπική δικτατορία. Επίσηµη ιδεολογία του καθεστώτος υπήρξε ο «τρίτος
ελληνικός πολιτισµός», που θα συνδύαζε την πνευµατικότητα της κλασικής Ελλάδας και το
θρησκευτικό αίσθηµα του Βυζαντίου. Ο Μεταξάς αντιµετώπισε µε ιδιαίτερη σκληρότητα όχι
µόνο τους κοµµουνιστές αλλά και τους αστούς πολιτικούς που είχαν επαφές µε την Αυλή και
επιδίωκαν την ανατροπή του. Όταν ήρθε αντιµέτωπος µε το ιταλικό τελεσίγραφο της 28ης
Οκτωβρίου του 1940, για να επιτρέψει στις δυνάµεις του Άξονα να περάσουν από την Ελλάδα,
αρνήθηκε και µε την πράξη του αυτή εξέφρασε τη βούληση ολόκληρου του έθνους. Πέθανε
ξαφνικά στις 29 Ιανουαρίου του 1941. (Είπε: «Ο νεότερος πολιτισµός, ο Ελληνικός, δεν είναι
δυνατόν να είναι πλέον επεκτατικός, δεν θα αποβλέπει δηλαδή εις την κατάκτησιν εδαφών,
αλλά εις την έντασιν του Πολιτισµού, ακριβώς όπως τον ηννόησαν τον Πολιτισµόν οι αρχαίοι
Έλληνες. Είναι τούτο ένα µέγα ιδανικόν. ∆ιότι δίδει εις τον λαόν, τον έχοντα τοιούτον
Πολιτισµόν, το συναίσθηµα της κυριαρχίας, κυριαρχίας όχι εδαφών, αλλά Πολιτισµού,
κυριαρχίας επί των άλλων διά του Πολιτισµού του. Και δύναται τούτο να αποτελέση µέγα
ιδανικόν διά τον Ελληνικόν κόσµον». «Το Κοινοβουλευτικόν πολίτευµα εις την Ελλάδα
ενεφανίσθη και διώκησε ως κοµµατικόν καθεστώς».)
ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ∆ΗΜΗΤΡΗΣ: ∆ιάσηµος διευθυντής ορχήστρας, συνθέτης και
πιανίστας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1896 και ήταν γιος του δερµατέµπορα Ιωάννη και της
Αγγελικής, οι οποίοι του έδωσαν την ευκαιρία να καλλιεργήσει το ταλέντο του. Σπούδασε στο
Ωδείο Αθηνών µε δασκάλους το φωτισµένο Λούντβιχ Βασενχόβεν και τον Αρµάνδο Μαρσίκ,
ο οποίος το 1915, αν και ο Μητρόπουλος ήταν ακόµη µαθητής, του εµπιστεύτηκε την
µπαγκέτα του. Τελείωσε το ωδείο το 1919 µε πτυχίο σολίστ πιάνου. Με υποτροφία συνέχισε
τις σπουδές του στις Βρυξέλλες, ενώ αργότερα στο Βερολίνο (1922) εργάστηκε ως µουσικός
προγυµναστής στην Κρατική Όπερα. Η γνωριµία του εκεί µε τον Ιταλό συνθέτη Φερούτσιο
Μπουζόνι έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη σταδιοδροµία του, αφού ο τελευταίος του
συνέστησε να αφήσει τη σύνθεση και να αφοσιωθεί στη διεύθυνση. Επέστρεψε στην Ελλάδα
το 1924 και διηύθυνε τη Συµφωνική Ορχήστρα του Ελληνικού Ωδείου (1924-1925), την
Ορχήστρα του Συλλόγου Συναυλιών (1925-1927) και τη Συµφωνική Ορχήστρα του Ωδείου
Αθηνών (1927-1937). Ως φιλοξενούµενος µαέστρος διηύθυνε τη Φιλαρµονική του Βερολίνου
(1930), την Ορχήστρα του Παρισιού, την Κρατική Φιλαρµονική του Λένινγκραντ, τη
Συµφωνική Ορχήστρα της Βοστόνης, της Μινεάπολης κ.ά. Από το 1938 ξεκίνησε τη διεθνή
καριέρα του αναλαµβάνοντας µόνιµος αρχιµουσικός της Ορχήστρας της Μινεάπολης ως το
- 276 -
1949, στη συνέχεια συνδιευθυντής της Φιλαρµονικής της Νέας Υόρκης και από το 1951 ως το
1957 καλλιτεχνικός διευθυντής και αρχιµουσικός, προσκεκληµένος µαέστρος της
Φιλαρµονικής Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης (1958-1959). Παράλληλα διηύθυνε και
ευρωπαϊκές ορχήστρες, καθώς και παραστάσεις όπερας στη Σκάλα του Μιλάνου. Όλες οι
µεγάλες ορχήστρες του κόσµου τον προσκαλούσαν στο δικό τους πόντιουµ και υποκλινόταν
µπροστά του το κοινό Ευρώπης και Αµερικής. ∆εν χρειαζόταν παρτιτούρα για να διευθύνει,
γιατί πίστευε ότι έπρεπε να λυτρωθεί από το κείµενο. Μπορούσε ταυτόχρονα να ξετυλίγει µε
δεξιοτεχνία δύο πτυχές της ίδιας υπόστασης, του µαέστρου και του πιανίστα. Ως συνθέτης
δηµιούργησε έργα για πιάνο («Βεατρίκη», «Κρητική γιορτή»), µία όπερα («Αδελφή
Βεατρίκη»), σκηνική µουσική για την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή και τον «Ιππόλυτο» του
Ευριπίδη κ.ά. Στα έργα του ενσωµάτωσε στοιχεία της δηµοτικής µουσικής σε τολµηρά
µουσικά ιδιώµατα, αλλά πειραµατίστηκε και µε την ατονικότητα. Πέθανε στις 2 Νοεµβρίου
του 1960 κατά τη διάρκεια µιας πρόβας στη Σκάλα του Μιλάνου.
(Είπε ο Αράµ Χατσατουριάν για τον ∆. Μητρόπουλο: «Ένας από τους πλέον προικισµένους
από τη φύση µαέστρους του καιρού µας, για τα επιτεύγµατα του οποίου δίκαια µπορεί να
υπερηφανεύεται ο ελληνικός λαός».)
ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Γεννήθηκε στα Χανιά το 1918. Σπούδασε νοµικά και πολιτικές και οικονοµικές επιστήµες στο
Πανεπιστήµιο Αθηνών και άρχισε να δικηγορεί. Πήρε µέρος στον πόλεµο ως έφεδρος
αξιωµατικός, στο µέτωπο της Μακεδονίας. Στη διάρκεια της Κατοχής συµµετείχε στην
αντίσταση στην Κρήτη, φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά του δόθηκε χάρη
ύστερα από συµφωνία ανταλλαγής κρατουµένων. Εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής από το 1946
µέχρι το 1964 (το 1961, το 1963, το 1964 υπό τη σηµαία της Ένωσης Κέντρου). Υπηρέτησε
ως υπουργός σε διάφορες κυβερνήσεις Φιλελευθέρων. Ο Κ. Μητσοτάκης φαινόταν να είναι ο
κύριος υποψήφιος για την ηγεσία της Ένωσης Κέντρου στα µέσα της δεκαετίας του 1960,
αλλά η σύγκρουσή του µε τον ηγέτη του κόµµατος, Γεώργιο Παπανδρέου, κατά τη
συνταγµατική κρίση του 1965, ανέδειξε τον Ανδρέα Παπανδρέου ως το µεγάλο του πολιτικό
αντίπαλο. Συµµετείχε ως υπουργός Συντονισµού στις κυβερνήσεις της περιόδου 1965-1966.
Κατά τη διάρκεια της ∆ικτατορίας των Συνταγµαταρχών τέθηκε στην αρχή σε κατ’ οίκον
περιορισµό, αλλά στη συνέχεια απέδρασε στο εξωτερικό. Ύστερα από την πτώση του
καθεστώτος συµµετείχε ως ανεξάρτητος υποψήφιος στις εκλογές του 1974, αλλά παρά το
υψηλό ποσοστό που έλαβε στην εκλογική του περιφέρεια, τα Χανιά, δεν εκλέχτηκε. Το 1977
ψηφίστηκε βουλευτής του κόµµατος που είχε ιδρύσει, των Νεοφιλελεύθερων, και λίγο
αργότερα προσχώρησε στο κόµµα της Νέας ∆ηµοκρατίας. Το 1984 έγινε αρχηγός του
κόµµατος, ενώ στις εκλογές του 1985, παρά την αξιόλογη άνοδο του εκλογικού ποσοστού της
Ν∆, ηττήθηκε τελικά από το ΠαΣοΚ, το οποίο σχηµάτισε κυβέρνηση. Μετά τις αλλεπάλληλες
εκλογικές αναµετρήσεις του 1989, οι οποίες δεν είχαν ως αποτέλεσµα την ανάδειξη
κυβέρνησης που να διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή, οδήγησε το κόµµα του στις
εκλογές του 1990. Ύστερα από αυτές σχηµάτισε κυβέρνηση µε την υποστήριξη του κόµµατος
της ∆ΗΑΝΑ, το οποίο είχε εκλέξει ένα βουλευτή. Το 1993, µετά την αποχώρηση ενός
βουλευτή από το κόµµα της Νέας ∆ηµοκρατίας, ο Κ. Μητσοτάκης ζήτησε από τον πρόεδρο
της ∆ηµοκρατίας τη διάλυση της Βουλής και τη διενέργεια εκλογών. Σε αυτές τις εκλογές (το
1993) η Ν∆ ηττήθηκε και ο Κ.Μητσοτάκης παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόµµατος.
Εκλέχτηκε βουλευτής στις εκλογές του 1996 και του 2000, ενώ αποφάσισε να µην είναι
υποψήφιος σε αυτές του 2004. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι ο πολιτικός που έχει
εκλεγεί τις πιο πολλές φορές βουλευτής (18 τουλάχιστον φορές).
ΜΙΑΟΥΛΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: Αξιωµατικός του πολεµικού ναυτικού και πρωθυπουργός της
Ελλάδας (1857-1862). Γιος του αγωνιστή της Επανάστασης Ανδρέα Μιαούλη, γεννήθηκε
στην Ύδρα το 1815, όπου έµαθε και τα πρώτα γράµµατα. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή
του Μονάχου και µετεκπαιδεύτηκε στην Αγγλία υπηρετώντας στο βρετανικό ναυτικό.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα κατατάχθηκε στο πολεµικό ναυτικό. Παράλληλα διατέλεσε
υπασπιστής του Όθωνα και υπουργός των Ναυτικών στην κυβέρνηση ∆ηµητρίου Βούλγαρη
(1855-1857), µετά την παραίτηση του οποίου του ανατέθηκε από τον Όθωνα ο σχηµατισµός
κυβέρνησης. Κυβέρνησε τη χώρα µέχρι το 1962 µε διαλείµµατα, µένοντας πιστός στον
Όθωνα, γι’ αυτό και δέχτηκε τα βέλη της αντιπολίτευσης, η οποία έγινε ενεργότερη από το
- 277 -
1959 και εξής. Μετά την έξωση του Όθωνα έφυγε από την Ελλάδα και επέστρεψε ύστερα από
την ενθρόνιση του Γεωργίου Α΄, χωρίς όµως να αναµειχθεί στην πολιτική ζωή. Πέθανε στο
Παρίσι το 1867.
ΜΙΝΩΤΗΣ ΑΛΕΞΗΣ: Μεγάλος ηθοποιός και σκηνοθέτης του θεάτρου. Γεννήθηκε στα
Χανιά το 1900 και το όνειρό του ήταν να γίνει ποιητής. Πραγµατοποίησε τελικά την επιθυµία
του µέσα από µια διαφορετική προσέγγιση της ποιητικής τέχνης. Το 1921 βρέθηκε στο δρόµο
του ο Βεάκης σε µια περιοδεία του στην Κρήτη, ο οποίος τον χρησιµοποίησε ως κορυφαίο
αρχικά και ως εξάγγελο στη συνέχεια στον «Οιδίποδα τύραννο». Με το ρόλο αυτό ξεκίνησε τη
θεατρική του πορεία και µε Οιδίποδα την τελείωσε. Από το 1925 ως το 1930 συνεργάστηκε µε
τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Στο καµαρίνι της είχε την τύχη να συναντήσει την Κατίνα Παξινού,
µε την οποία πορεύτηκε µαζί στη ζωή και στο σανίδι. Το 1931 οργάνωσε δικό του θίασο µε
την Παξινού και τον Βεάκη («Πόθοι κάτω από τις λεύκες» του Ο’ Νιλ - ήταν η πρώτη του
σκηνοθεσία), ενώ από το 1932 αποτέλεσε στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου. Στην περίοδο της
Κατοχής αρνήθηκε να παίξει για τους Γερµανούς και διέφυγε στην Αµερική. Επέστρεψε το
1951 και ανέλαβε τη διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου ως το 1967, θέση την οποία
εγκατέλειψε στην περίοδο της ∆ικτατορίας, για να επανέλθει και πάλι στη µεταπολίτευση
(1974), στην οποία και παρέµεινε ως το 1981. Από τότε και µέχρι το θάνατό του συνέχισε τη
θεατρική του προσφορά µέσα από διάφορα σχήµατα. Στη µακρόχρονη θεατρική του πορεία
ερµήνευσε ρόλους και σκηνοθέτησε έργα µεγάλων θεατρικών συγγραφέων (Ίψεν,
Στρίνµπεργκ, Λόρκα, Ο’ Νιλ, Σαίξπηρ, Μπρεχτ). Ωστόσο, πεδίο των θεατρικών του
εξερευνήσεων, όπου διακρίθηκε ως ηθοποιός και σκηνοθέτης, ήταν η αρχαία ελληνική
τραγωδία («Οιδίπους τύραννος», «Οιδίπους επί Κολωνώ», «Προµηθεύς ∆εσµώτης»,
«Μήδεια», «Αντιγόνη», «Εκάβη», «Φοίνισσες», «Πέρσες» κ.ά). Η συµβολή του στην
ερµηνεία της υπήρξε θεµελιώδης. Πολλές από τις παραστάσεις αυτές τις παρουσίασε και στο
εξωτερικό. Το 1960 και το 1961 σκηνοθέτησε τις όπερες «Νόρµα» του Μπελίνι και «Μήδεια»
του Κερουµπίνι στην Επίδαυρο µε τη Μαρία Κάλλας. Μάλιστα, τη «Μήδεια» την ανέβασε και
στη Σκάλα του Μιλάνου. Πέθανε στις 11 Νοεµβρίου του 1990.
ΜΙΧΑΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝ∆ΡΕΑΣ: Νοµικός, πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας
(1924-1925). Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1875, σπούδασε νοµικά στην Αθήνα και συµπλήρωσε
τη µόρφωσή του στη Γερµανία και τη Γαλλία. ∆ιακρίθηκε ως δικηγόρος στην Πάτρα από το
1901 ως το 1910, και την ίδια χρονιά εµφανίστηκε στην πολιτική σκηνή ως βουλευτής της
πρώτης Αναθεωρητικής Βουλής. Κινήθηκε στο πολιτικό κλίµα που διαµόρφωσαν το Κίνηµα
στο Γουδί και ο νεοεµφανισθείς τότε πολιτικός Ελευθέριος Βενιζέλος. ∆ιατέλεσε πρώτος
υπουργός στο υπουργείο Εθνικής Οικονοµίας από το 1912 ως το 1915 µε δράση ιδιαίτερα
σηµαντική, θεµελιώνοντας µια πρωτοπόρο κοινωνική πολιτική (νοµοσχέδιο περί
αντικειµενικής ευθύνης εργοδοτών για τα εργατικά ατυχήµατα). Το 1916 ακολούθησε τον
Βενιζέλο στο κίνηµα της Θεσσαλονίκης και έκτοτε διατέλεσε επανειληµµένα υπουργός. Μετά
το τέλος του Α΄ Παγκοσµίου Πολέµου βοήθησε τον Βενιζέλο στην προώθηση των ελληνικών
θέσεων στο Συνέδριο της Ειρήνης του Παρισιού. Στις εκλογές του 1920 δεν εκλέχτηκε
βουλευτής, ανέκτησε όµως τη βουλευτική ιδιότητα το 1923. Το 1924 ίδρυσε το Κόµµα των
Συντηρητικών Φιλελευθέρων, γνωστό αργότερα ως Συντηρητικό ∆ηµοκρατικό Κόµµα, ενώ
τον Οκτώβριο του 1924 ανέλαβε ο ίδιος την πρωθυπουργία. Αν και το διάστηµα κατά το οποίο
διατέλεσε πρωθυπουργός ήταν σύντοµο, κατάφερε να λύσει το πρόβληµα ύδρευσης της
Αθήνας (σύµβαση µε Ούλεν, κατασκευή φράγµατος Μαραθώνα) και συνήψε το πρώτο
προσφυγικό δάνειο. Ανατράπηκε τον Ιούνιο του 1925 από το δικτάτορα Πάγκαλο. Μετά την
κατάρρευση της ∆ικτατορίας ανέλαβε και πάλι υπουργικές θέσεις, µε τελευταία τη θέση
υπουργού των Εξωτερικών στην τελευταία κυβέρνηση Βενιζέλου (1933). Υπήρξε µετριοπαθής
πολιτικός µε µεγάλες ικανότητες, όπως έδειξε και το έργο του. Ακολούθησε στη συνέχεια µια
πολιτική αποστασιοποίησης από το βενιζελικό χώρο και διαλλακτική στάση απέναντι στο
στέµµα κυρίως µετά την παλινόρθωση (1935). Το 1937 εξορίστηκε από το δικτάτορα Μεταξά
στην Πάρο, παρ’ όλο που ήταν ασθενής, και λίγο αργότερα πέθανε στην Αθήνα (Μάρτιος του
1938).
ΜΟΡΑΛΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ: Ζωγράφος και χαράκτης, καθηγητής της Ανώτατης Σχολής Καλών
Τεχνών. Γεννήθηκε στην Άρτα το 1916, αλλά τα πρώτα χρόνια της ζωής του τα έζησε στην
Πρέβεζα, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε ως γυµνασιάρχης. Το 1927 εγκαταστάθηκε στην
- 278 -
Αθήνα και από τα 15 του χρόνια γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών και παρακολούθησε
µαθήµατα µε δασκάλους τους Κωνσταντίνο Παρθένη, Ουµβέρτο Αργυρό και Γιάννη
Κεφαλληνό (στη χαρακτική). Το ταλέντο του αναγνωρίστηκε αµέσως, ενώ η παρουσίαση των
ξυλογραφιών του στην «Έκθεση Ελληνικής Χαρακτικής» στην Τσεχοσλοβακία το 1936 του
εξασφάλισε υποτροφία της Ακαδηµίας Αθηνών για να συνεχίσει τις σπουδές του στη Ρώµη
και το Παρίσι. ∆ιέκοψε τη φοίτησή του στη Σχολή Καλών Τεχνών της Γαλλίας στο Β΄
Παγκόσµιο Πόλεµο και επέστρεψε στην Αθήνα. Το 1947 εκλέχτηκε καθηγητής στην ΑΣΚΤ
και αφοσιώθηκε στο διδακτικό του έργο και τη ζωγραφική. Κύρια χαρακτηριστικά της τέχνης
του είναι η ρεαλιστική απόδοση του ανθρώπινου σώµατος, και ιδιαίτερα του γυναικείου, η
σχεδιαστική ακρίβεια, η γνώση των χρωµατικών συγγενειών και η ισορροπία όλης της
σύνθεσης. Ανάµεσα στα έργα του διακρίνονται τα εξής: «Αυτοπροσωπογραφία» (1937),
«Αυτοπροσωπογραφία µε το ζωγράφο Νικολάου» (1937), «Ο ζωγράφος και η γυναίκα του»
(1942), «Μορφή» (1952), «Συνθέσεις, Επιτύµβια και Αθήνα», «Νέα γυναίκα» (1971-1972),
«Κορίτσι που ζωγραφίζει» (1971), «Αίγινα» (1974) κ.ά. Συµµετείχε σε πολλές εκθέσεις στην
Ελλάδα και το εξωτερικό (Biennale) και δεν απέκτησε ποτέ εµπορικές σχέσεις µε την τέχνη.
∆ώρισε στην Εθνική Πινακοθήκη 28 έργα του και 80 σχέδιά του, γιατί, όπως υποστηρίζει,
«Εκεί είναι η θέση τους. Ακόµα και στην αποθήκη της πινακοθήκης είναι καλύτερα». Έντυσε
επίσης µε την τέχνη του εκδόσεις ποιητικών συλλογών του Οδυσσέα Ελύτη και του Γιώργου
Σεφέρη, παραστάσεις του Αλέξη Σολωµού και του Καρόλου Κουν, χορογραφίες της Ραλλούς
Μάνου. Εικαστικές παρεµβάσεις του Μόραλη συναντάµε ακόµη στους εξωτερικούς τοίχους
του ξενοδοχείου Χίλτον, στις αποβάθρες της ακτής Καραϊσκάκη στον Πειραιά, στο τουριστικό
περίπτερο του EOT (∆ιόνυσος) του Φιλοπάππου και σε επαρχιακά ξενοδοχεία (∆ελφοί, Ρόδος,
Θεσσαλονίκη).
ΜΠΑΛΤΑΤΖΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Πολιτικός και πολλές φορές υπουργός, καθώς και ένας από
τους Έξι που εκτελέστηκαν µετά την κατάρρευση του µικρασιατικού µετώπου. Γεννήθηκε το
1866 στη Σµύρνη. Σπούδασε νοµικά στην Αθήνα. Εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής το
1902, ενώ το 1908 τοποθετήθηκε στη θέση του υπουργού των Εξωτερικών στην κυβέρνηση
Γεωργίου Θεοτόκη. Στην πρώτη κυβέρνηση του ∆ηµητρίου Γούναρη (1915) ανέλαβε το
υπουργείο Συγκοινωνιών. Μετά τις εκλογές του 1920 ανέλαβε πολλές φορές το υπουργείο των
Εξωτερικών (πέντε συνολικά). Έπειτα από την κατάρρευση του µετώπου (1922)
κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία και εκτελέστηκε µαζί µε άλλους τέσσερις πολιτικούς και
ένα στρατιωτικό (οι Έξι) στις 15 Νοεµβρίου του 1922. Στη διάρκεια της δίκης υπερασπίστηκε
µε παρρησία την εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων στις οποίες συµµετείχε.
ΜΠΟ∆ΟΣΑΚΗΣ (ΑΘΑΝΑΣΙΑ∆ΗΣ) ΠΡΟ∆ΡΟΜΟΣ: Βιοµήχανος από τους ισχυρότερους
στον ευρωπαϊκό χώρο. Γεννηµένος στη Νίγδη της Μικράς Ασίας το 1891, αναγκάστηκε από
τις δυσκολίες της ζωής να δουλέψει πριν ακόµη τελειώσει τη βασική εκπαίδευση. Έζησε το
δράµα της Μικρασιατικής Καταστροφής και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1823. Άνθρωπος
ανήσυχος, τολµηρός και οξυδερκής, ξεκίνησε την επιχειρηµατική του δραστηριότητα από την
Τουρκία. Έπειτα από κάποιες αποτυχίες τη συνέχισε στην Ελλάδα δηµιουργώντας µια «µικρή
αυτοκρατορία». Το 1940 ήταν επικεφαλής των βιοµηχανιών που εξασφάλιζαν τον πολεµικό
εφοδιασµό της χώρας και των συµµάχων. Αναµείχθηκε στην πολιτική το 1951, όταν
υποστήριξε τον «Ελληνικό Συναγερµό» των Παπάγου-Μαρκεζίνη. Το 1965 όµως υποστήριξε
τους αποστάτες (Μητσοτάκης, Κωστόπουλος κ.ά.), ενέργεια που θεωρήθηκε µεγάλο ατόπηµα.
Τα σηµαντικά βιοµηχανικά συγκροτήµατα που δηµιούργησε ήταν η ΠΥΡΚΑΛ, η ΛΑΡΚΟ, η
«Υαλουργία Ελευσίνας», τα Μεταλλεία Κασσάνδρας κ.ά. Μέρος της τεράστιας περιουσίας
του το αφιέρωσε σε δωρεές (σχολεία, υποτροφίες) και δηµιούργησε το «Ίδρυµα Μποδοσάκη»,
στο οποίο κληροδοτήθηκε όλη η εναποµείνασα περιουσία του µετά το θάνατό του, αφού ένα
µέρος των επιχειρήσεών του είχε νωρίτερα καταρρεύσει. Πέθανε στην Αθήνα το 1979. Εκείνο
που περισσότερο από όλα θυµούνται παλιοί φίλοι και συνεργάτες του είναι ότι εκείνος ο
ιδιαίτερα µικρόσωµος άντρας χαµογελούσε µε φανερή ικανοποίηση, όταν του έλεγαν «γεια
σου, γίγαντα!».
ΜΠΟΥΖΙΑΝΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Ζωγράφος, σηµαντικός εκπρόσωπος του εξπρεσιονισµού σε
όλο τον ευρωπαϊκό χώρο. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1885. Εκτός από την ιδιαίτερη
προδιάθεση για την τέχνη, σηµαντικό ρόλο στην απόφασή του να γίνει ζωγράφος έπαιξε η
προτροπή του φίλου του Ουµβέρτου Αργυρού. Γράφτηκε στην Ανώτατη Σχολή Καλών
- 279 -
Τεχνών το 1900 και µαθήτευσε δίπλα στους Ροϊλό, Λύτρα, Ιακωβίδη, Γερανιώτη. Το 1906
συνέχισε τις σπουδές του στο Μόναχο και στο Βερολίνο πλάι στον ιµπρεσιονιστή Μαξ
Λίµπερµαν, για να επιστρέψει και πάλι στο Μόναχο το 1910, όπου συναντήθηκε µε τον
Τζόρτζιο ντε Κίρικο και τον ∆ηµήτρη Πικιώνη. Παράλληλα ασχολήθηκε κυρίως µε την
προσωπογραφία, για να µπορέσει να επιβιώσει. Και ενώ τα χρόνια 1911-1917 κινήθηκε στο
κλίµα του ρεαλισµού και του ιµπρεσιονισµού, το 1917 στράφηκε ξαφνικά προς τον
εξπρεσιονισµό. Ένα µαραµένο φύλλο αγριοκαστανιάς τού αποκάλυψε σε µια στιγµή το νόηµα
της φθοράς, τη µοίρα όλων αυτών που υπάρχουν, και στάθηκε η αφορµή για τη στροφή αυτή.
Από το 1919 άρχισε να εκθέτει έργα προς αυτή την κατεύθυνση, εντάχθηκε στον κύκλο των
Γερµανών εξπρεσιονιστών και το έργο του αναγνωριζόταν όλο και περισσότερο. Η άνοδος του
Χίτλερ στην εξουσία (1933) και οι θέσεις των ναζιστών για τον εξπρεσιονισµό, που τον
θεωρούσαν «εκφυλισµένη» τέχνη, ανάγκασαν τον Μπουζιάνη όπως και πολλούς οµότεχνούς
του να εγκαταλείψουν τη Γερµανία. Έτσι, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1935 έπειτα από 28
χρόνια. Η τέχνη του αντιµετωπίστηκε αρχικά µε αδιαφορία, ενώ ο ίδιος είχε οικονοµικά
προβλήµατα, κυρίως την περίοδο της Κατοχής. Η αξία του άρχισε να αναγνωρίζεται το 1949
µε την πρώτη ατοµική έκθεση στον «Παρνασσό». Το 1950 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην
Biennale της Βενετίας. Το 1958 πήρε το βραβείο Γκούγκενχαϊµ και πέθανε ένα χρόνο
αργότερα το 1959. Ο Μπουζιάνης διαµόρφωσε στην τέχνη του µια καθαρά προσωπική
εξπρεσιονιστική ζωγραφική. Το συνολικό του έργο αποτελούν χίλιες περίπου ελαιογραφίες,
υδατογραφίες και σχέδια. Καθοριστικό του θέµα παραµένει η ανθρώπινη µορφή, βασικό του
µέσο το χρώµα και στόχος του η απόδοση του εσωτερικού κόσµου. Πρώιµα έργα του:
«Αυτοπροσωπογραφία του καλλιτέχνη», «Προσωπογραφία της αδελφής του Μπουζιάνη»,
«Ανδρική προσωπογραφία», «Ζευγάρι». Έργα µετά την επιστροφή στην Ελλάδα: «Γυναικεία
φιγούρα», «Καθιστή γυναίκα», «Ξαπλωµένη γυναίκα», «Μικρή και µεγάλη γυναίκα» κ.ά. Οι
υδατογραφίες του αποτελούν αναµφίβολα ένα σηµαντικό κοµµάτι του έργου του και
καταλαµβάνει µε αυτές την πρώτη θέση στον ευρωπαϊκό εξπρεσιονισµό. Χαρακτηριστικές
δηµιουργίες: «Γυναίκα σε τοπίο», «Κεφάλι γυναίκας», «Νεαρή γυναίκα µε κόκκινη µπλούζα»,
«Γυναίκα µε τα λουλούδια», «Νεκρή φύση µε µήλα», «Μητέρα και γιος», «Εργοστάσιο του
γκαζιού», «Νεκρή φύση µε µήλα και πολυθρόνα» και «Κεφάλι κοριτσιού», η τελευταία
υδατογραφία του ζωγραφισµένη το 1957.
ΟΘΩΝ: Ο πρώτος βασιλιάς της Ελλάδας µετά τη δηµιουργία του ανεξάρτητου ελληνικού
κράτους (1832-1862). ∆ευτερότοκος γιος -γεννήθηκε το 1815- του βασιλιά της Βαυαρίας
Λουδοβίκου Α΄ της δυναστείας των Βίτελσµπαχ. Εκλέχτηκε από τις τρεις Μεγάλες ∆υνάµεις
ηγεµόνας της Ελλάδας. Ήρθε στο Ναύπλιο το 1833, αλλά επειδή ήταν ανήλικος, την εξουσία
αρχικά άσκησε το συµβούλιο Αντιβασιλείας. Η αυταρχικότητά του οδήγησε στην
Επανάσταση της 3ης Σεπτεµβρίου του 1843 και στην ψήφιση του Συντάγµατος το 1844. Παρά
την ψήφιση Συνταγµατικού Χάρτη, εξακολούθησε να κυβερνά µε συνεχείς παρεµβάσεις στην
πολιτική ζωή του τόπου. Η απολυταρχική του στάση σε συνδυασµό µε την αποτυχία της
Θεσσαλικής Επανάστασης είχε ως συνέπεια την έξωσή του από τη χώρα το 1862. Πέθανε το
1867.
ΟΘΩΝΑΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΣ: Στρατιωτικός, πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Γεννήθηκε στο Γύθειο το 1879. Εγκατέλειψε τις νοµικές του σπουδές για να εισαχθεί στη
Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων, στην οποία ήταν συµφοιτητής του Θ. Πάγκαλου και
άλλων αξιωµατικών που αργότερα διαδραµάτισαν σηµαντικό ρόλο στα πολιτικά και
στρατιωτικά πράγµατα της χώρας. Συµµετείχε στο Μακεδονικό Αγώνα, στους Βαλκανικούς
Πολέµους, όπου διακρίθηκε στις µάχες Κιλκίς-Λαχανά και Τζουµαγιάς, και στο κίνηµα της
Εθνικής Άµυνας στη Θεσσαλονίκη. Πήρε µέρος στην εκστρατεία εναντίον των Μπολσεβίκων.
Τραυµατίστηκε στη Μικρασιατική Εκστρατεία, ενώ µετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές
του 1920 αποστρατεύτηκε. Συµµετείχε στην Επανάσταση του 1922, ήταν µάλιστα από τους
αδιάλλακτους, και ως πρόεδρος του στρατοδικείου καταδίκασε τους Έξι σε θάνατο. Με την
εκδήλωση του κινήµατος του Πάγκαλου προτίµησε και πάλι να παραιτηθεί από το στράτευµα.
Επανήλθε το 1928 µε ειδικό διάταγµα της κυβέρνησης Βενιζέλου, ενώ µετά την ήττα του
τελευταίου στις εκλογές του 1933 και την αποτυχία του κινήµατος του Πλαστήρα ανέλαβε για
µικρό χρονικό διάστηµα την πρωθυπουργία (κυβέρνηση των στρατηγών), για να παραδώσει
οµαλά την εξουσία στο νικητή των εκλογών Παναγή Τσαλδάρη. Λίγο µετά την απελευθέρωση
- 280 -
ανακλήθηκε και πάλι στην ενεργό υπηρεσία και ανέλαβε την αρχιστρατηγία. Παραιτήθηκε
λίγες µέρες µετά, επειδή διαφώνησε µε την ανάµειξη των Βρετανών. Αποσύρθηκε από το
δηµόσιο βίο και πέθανε στην Αθήνα το 1970.
ΟΛΓΑ: Βασίλισσα των Ελλήνων, σύζυγος του βασιλιά Γεώργιου Α΄. Γεννήθηκε στην
Πετρούπολη της Ρωσίας το 1851 και ήταν κόρη του µεγάλου δούκα της Ρωσίας Κωνσταντίνου
Νικολάγεβιτς. Παντρεύτηκε το βασιλιά Γεώργιο το 1867 και έγινε δεκτή µε ενθουσιασµό από
τον ελληνικό λαό, γιατί ήταν χριστιανή ορθόδοξη. Απέκτησε οκτώ παιδιά και δεν αναµείχθηκε
στην πολιτική ζωή του τόπου. Ασχολήθηκε περισσότερο µε φιλανθρωπικά έργα και συνέβαλε
στη σύσταση της Σχολής Νοσοκόµων του νοσοκοµείου Ευαγγελισµός, δείχνοντας παράλληλα
ενδιαφέρον για τους φυλακισµένους του Εφηβείου Γεωργίου Αβέρωφ, για το Πτωχοκοµείο
και το Ρωσικό Νοσοκοµείο και άλλους οργανισµούς και ιδρύµατα. Η πρωτοβουλία της για
µετάφραση του Ευαγγελίου στην οµιλούµενη γλώσσα υπήρξε αφορµή για τα Ευαγγελικά
(ταραχές του 1901). Μετά τη δολοφονία του Γεωργίου (1913) επέστρεψε στη Ρωσία,
παρακολούθησε την Επανάσταση των Μπολσεβίκων, χωρίς η ίδια να θιγεί, και έπειτα από
σύντοµη παραµονή στη Ελβετία επέστρεψε στην Ελλάδα. Εγκατέλειψε οριστικά τη χώρα µετά
τη Μικρασιατική Καταστροφή και µέχρι το θάνατό της (1926) έζησε στη Ρώµη.
ΠΑΛΑΜΑΣ ΚΩΣΤΗΣ: Κορυφαίος Νεοέλληνας ποιητής, σηµαντικός εκπρόσωπος της
Γενιάς του 1880 και κριτικός. Γεννήθηκε το 1859 στην Πάτρα, όπου ο πατέρας του
υπηρετούσε ως δικαστικός. Σε ηλικία επτά ετών έχασε τους γονείς του και τον µεγάλωσε ο
θείος του στο Μεσολόγγι. Το 1875 ήρθε για σπουδές στην Αθήνα και φοίτησε στη Νοµική
Σχολή, αλλά δεν την τελείωσε διότι τον απορρόφησε η λογοτεχνία. Την περίοδο αυτή
δηµοσίευσε τα πρώτα του ποιήµατα σε ηµερολόγια της εποχής και τον «Ραµπαγά». Την πρώτη
ποιητική συλλογή, «Τα τραγούδια της πατρίδας µου», την εξέδωσε το 1886, ενώ ακολούθησαν
και άλλες ποιητικές συνθέσεις για τις οποίες βραβεύτηκε και έτσι έγινε ευρύτερα γνωστός. Το
προσωπικό του όµως ύφος είναι εµφανές στα ποιήµατα «Πατρίδες» (1895), «Ίαµβοι και
Ανάπαιστοι» (1897), «Ο Τάφος» (1898) και στη συλλογή ποιηµάτων «Η Ασάλευτη Ζωή»
(1904). Τα πιο αντιπροσωπευτικά έργα του είναι: «Ο ∆ωδεκάλογος του Γύφτου» (1907) και
«Η Φλογέρα του Βασιλιά» (1910). Άξια λόγου είναι επίσης: «Οι Καηµοί της Λιµνοθάλασσας»
(1912), «Η Πολιτεία και η Μοναξιά» (1912), οι «Βωµοί» (1915), «Τα Παράκαιρα» (1919), τα
«Περάσµατα και Χαιρετισµοί» (1931) και «Οι Νύχτες του Φήµιου» (1935). Τα
πεζογραφήµατά του δεν είναι σηµαντικά.
Το πιο σπουδαίο διήγηµά του είναι «Ο Θάνατος του Παλικαριού» (1901). Ιδιαίτερα αξιόλογο
είναι και το µοναδικό θεατρικό του έργο, «Τρισεύγενη» (1903). Έγραψε ακόµη πολλά άρθρα
σε εφηµερίδες και περιοδικά, µερικά από τα οποία έχουν συµπεριληφθεί στα «Άπαντα» που
εξέδωσε το Ίδρυµα Παλαµά. Μέσα από αυτά αγωνίστηκε για την καθιέρωση της δηµοτικής
γλώσσας, ασχολήθηκε µε θέµατα νεοελληνικής φιλολογίας, έκανε γνωστό τον Κάλβο,
επισήµανε τις αρετές καθαρόγλωσσων ποιητών (έγραφαν σε αρχαΐζουσα) κρατώντας τις
αποστάσεις του από τη γλωσσική µισαλλοδοξία της εποχής. Για την προσφορά του τιµήθηκε
µε το κρατικό Αριστείο Γραµµάτων και Τεχνών το 1925 και το 1926 ήταν ένα από τα ιδρυτικά
µέλη της Ακαδηµίας Αθηνών. Πέθανε στην Αθήνα το 1943, την περίοδο της Κατοχής, και η
κηδεία του πήρε τη µορφή διαδήλωσης των Αθηναίων κατά των κατακτητών. Ο Άγγελος
Σικελιανός τον χαιρέτισε ως εξής: «Σ’ αυτό το φέρετρο ακουµπά η Ελλάδα».
ΠΑΞΙΝΟΥ ΚΑΤΙΝΑ: Κορυφαία ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου. Γεννήθηκε στον Πειραιά
το 1900 και ήταν κόρη του αλευροβιοµήχανου Βασιλείου. Σπούδασε στη Γενεύη, στη Βιέννη
και στο Βερολίνο, ήταν αγαπηµένη µαθήτρια του ∆ηµήτρη Μητρόπουλου και ξεκίνησε την
καριέρα της ως λυρική ερµηνεύτρια. Ωστόσο, εξαιτίας κάποιου προβλήµατος µε τη φωνή της,
αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη µουσική και να στραφεί στο θέατρο. Πρωτοεµφανίστηκε στο
Θέατρο Κοτοπούλη στο έργο «Γυµνή γυναίκα» το 1929. Στη συνέχεια συνεργάστηκε µε τους
Βεάκη και Μινωτή στα έργα «Πόθοι κάτω από τις λεύκες» του Ο’Νιλ, «Ο πατέρας» του
Στρίντµπεργκ, «Ο θείος Βάνιας» του Τσέχοφ. Το 1931 προσλήφθηκε στο Εθνικό Θέατρο,
όπου ερµήνευσε µεγάλους ρόλους σε έργα αρχαίων Ελλήνων τραγικών ποιητών (Αισχύλο,
Σοφοκλή, Ευριπίδη), καθώς και Ευρωπαίους δραµατουργούς (Ίψεν, Σαίξπηρ, Ο’Νιλ, Όσκαρ
Ουάιλντ κ.ά.) Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου κατέφυγε στην Αµερική όπου
παρέµεινε ως το 1952. Μετά επέστρεψε στην Ελλάδα και συνεργάστηκε και πάλι µε το Εθνικό
Θέατρο. Έπαιξε απαιτητικούς ρόλους, π.χ., την Εκάβη, τη Μήδεια, την Κλυταιµνήστρα στον
- 281 -
«Αγαµέµνονα» του Αισχύλου, την Ιοκάστη στις «Φοίνισσες» του Ευριπίδη, την Ιοκάστη στον
«Οιδίποδα τύραννο» του Σοφοκλή κ.ά., ενώ ερµήνευσε και ρόλους σε έργα ξένων
δραµατουργών, όπως «Το σπίτι της Μπερνάντα Άλµπα» του Λόρκα, «Η τρελή του Σαγιό» του
Ζιροντού, «Το µακρύ ταξίδι της µέρας µέσα στη νύχτα» του Ο’Νιλ, «Μάκβεθ»του Σαίξπηρ
κ.ά. Απολύθηκε από το Εθνικό την εποχή της ∆ικτατορίας (1967) και ίδρυσε θίασο µαζί µε το
σύζυγό της, Αλέξη Μινωτή. Το τελευταίο έργο στο οποίο έπαιξε ήταν το «Μάνα Κουράγιο»
του Μπρεχτ. Πέθανε το 1973. Η Παξινού έπαιξε σε ελάχιστες ταινίες και για τη συµµετοχή
της στο έργο «Για ποιον χτυπάει η καµπάνα» (έπαιξε το ρόλο της Πιλάρ) κέρδισε το Όσκαρ Β΄
Γυναικείου Ρόλου. Η Παξινού ήταν ηθοποιός µε έντονη προσωπικότητα. Οι ερµηνείες της στο
αρχαίο δράµα αποτελούν «πρότυπα υποκριτικής ολοκλήρωσης», σύµφωνα µε τον Κ.
Γεωργουσόπουλο.
ΠΑΠΑΓΟΣ ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΣ: Στρατιωτικός, πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1883. Σπούδασε στη Στρατιωτική Ακαδηµία των Βρυξελλών και
στη Σχολή Εφαρµογής Ιππικού της Ιπρ στη Γαλλία. Πήρε µέρος στους Βαλκανικούς
Πολέµους (1912-1913). Στη διάρκεια του Εθνικού ∆ιχασµού συντάχθηκε µε την άποψη του
βασιλιά, δηλαδή υπέρ της ουδετερότητας, και γι’ αυτό το λόγο αποστρατεύθηκε και
εξορίστηκε (1917).
Επανήλθε στις τάξεις του στρατεύµατος το 1920 και έλαβε µέρος στη Μικρασιατική
Εκστρατεία. Αποστρατεύθηκε και πάλι το 1922 µετά την επικράτηση της Επανάστασης και
επανήλθε το 1926 (οικουµενική κυβέρνηση) µε το βαθµό του συνταγµατάρχη. Το 1931 έγινε
υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Στις 10 Οκτωβρίου του 1935 αυτός, ο αρχηγός
της Αεροπορίας, Ρέππας, και ο αρχηγός του Ναυτικού, Οικονόµου, ανέτρεψαν µε
πραξικοπηµατικό τρόπο τη νόµιµη κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη και επέβαλαν ως
πρωθυπουργό τον Γ. Κονδύλη. Συνέβαλαν δηλαδή στην de facto παλινόρθωση της µοναρχίας.
Το 1936 διορίστηκε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Στον Ελληνοϊταλικό Πόλεµο
ανέλαβε την αρχιστρατηγία των ελληνικών ενόπλων δυνάµεων. Αποδοκίµασε τις
πρωτοβουλίες του στρατηγού Τσολάκογλου για συνθηκολόγηση µε τους Γερµανούς, ενώ στη
συνέχεια περιφρόνησε τις κατοχικές κυβερνήσεις και αρνήθηκε την τιµητική σύνταξη που του
προσφέρθηκε. Το 1943 τον συνέλαβαν οι Γερµανοί και τον έκλεισαν σε στρατόπεδο
συγκέντρωσης στη Γερµανία. Το 1949 ανέλαβε και πάλι την αρχιστρατηγία των ενόπλων
δυνάµεων της χώρας, µε αυξηµένες όµως αρµοδιότητες - ήταν πλέον στρατηγός και
επικεφαλής της τελευταίας φάσης των επιχειρήσεων του Εµφύλιου Πολέµου. Του
απονεµήθηκε η στραταρχική ράβδος και αργότερα παραιτήθηκε για να πολιτευτεί. Ίδρυσε το
κόµµα του Ελληνικού Συναγερµού, το οποίο στις εκλογές του 1951 πήρε τη σχετική
πλειοψηφία του εκλογικού σώµατος και στις εκλογές του 1952 την απόλυτη πλειοψηφία των
εδρών του Κοινοβουλίου. Κυβέρνησε µέχρι το θάνατό του (Αθήνα, 1955). Στο διάστηµα αυτό
έθεσε το Κυπριακό στο διεθνές διπλωµατικό προσκήνιο και αναδιάρθρωσε την ελληνική
οικονοµία.
ΠΑΠΑ∆ΙΑΜΑΝΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΣ: Συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Σκιάθο το 1851.
Εργάστηκε στην Αθήνα ως δηµοσιογράφος και µεταφραστής σε εφηµερίδες και περιοδικά,
όπου δηµοσίευσε και τα περισσότερα έργα του. Ήταν απλός και θρησκευόµενος
-«κοσµοκαλόγερος»-, ενώ ονοµάστηκε και «άγιος των γραµµάτων». Έγραψε µυθιστορήµατα,
όπως «οι Έµποροι των Εθνών» (1882), «η Γυφτοπούλα» (1884), «Χρήστος Μηλιώνης»
(1885), αλλά περισσότερο γνωστός έγινε µε τα διηγήµατά του. Σε αυτά κυριαρχεί το αίσθηµα
της νοσταλγίας και περιγράφει τη ζωή των ταπεινών ανθρώπων και τη φύση της Σκιάθου. Τα
διηγήµατά του είναι ηθογραφικά («Βαρδιάνος στα Σπόρκα» [1893]), ρεαλιστικά («η φόνισσα»
[1903]), νοσταλγικά και σχεδόν αυτοβιογραφικά («Όνειρο στο κύµα» [1900]). Το ύφος του
δεν είναι πολύ επιτηδευµένο, ενώ η γλώσσα του είναι ιδιότυπη και συγχρόνως γοητευτική, και
δεν υπακούει αυστηρά στην καθαρεύουσα. Συνδυάζει το ρεαλισµό µε την ποίηση και
αναδεικνύει τους ταπεινούς ήρωές του σε πραγµατικά σύµβολα του ανθρώπου. Ο
Παπαδιαµάντης εξέφρασε µε τα θέµατά του τον ορθόδοξο χριστιανικό τρόπο ζωής,
επιλέγοντας και χρησιµοποιώντας κάθε φορά τις πιο κατάλληλες τεχνικές για την απόδοσή
του. Πέθανε στη Σκιάθο το 1911.
ΠΑΠΑ∆ΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Στρατιωτικός, επικεφαλής της ∆ικτατορίας της 21ης
Απριλίου του 1967. Γεννήθηκε στο Ελαιοχώρι της Αχαΐας το 1919. Σπούδασε στη
- 282 -
Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων από όπου αποφοίτησε ως ανθυπολοχαγός πυροβολικού

(τάξη του 1940). Πήρε µέρος στον Ελληνοϊταλικό Πόλεµο και στον Εµφύλιο Πόλεµο (1946-
1949). Στη συνέχεια µετεκπαιδεύτηκε στις ΗΠΑ. Συµµετείχε σε συνωµοτικές στρατιωτικές
οργανώσεις και έλαβε την προσωνυµία «Νάσερ». Το 1959 τοποθετήθηκε στην Κεντρική
Υπηρεσία Πληροφοριών (ΚΥΠ) και παρέµεινε εκεί µέχρι τη µετάθεσή του σε µονάδα
πυροβολικού στον Έβρο το 1964. Τον Ιούνιο σχεδίασε να κάνει δολιοφθορά σε στρατιωτικό
υλικό στον Έβρο, θέλοντας προφανώς να δηµιουργήσει την εντύπωση ότι η κυβέρνηση της
Ενώσεως Κέντρου δεν ήταν σε θέση να ελέγξει τις κινήσεις των κοµµουνιστών. Αντί να
τιµωρηθεί ανέλαβε υπηρεσία στην 1η Στρατιά και λίγο αργότερα στο 3ο Επιτελικό Γραφείο
του ΓΕΣ - από αυτή τη θέση οργάνωσε το πραξικόπηµα. Ως κύριο µέλος της τριανδρίας (οι
άλλοι δύο ήταν ο Στυλιανός Παττακός και ο Νικόλαος Μακαρέζος) διοίκησε δικτατορικά τη
χώρα από διάφορες θέσεις, ανάλογα µε τις περιστάσεις, ως υπουργός, πρωθυπουργός,
αντιβασιλέας και πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας. Ο Παπαδόπουλος αποµάκρυνε τη µεραρχία -την
οποία είχε στείλει ο Γ. Παπανδρέου- από την Κύπρο και κατάρτισε Σύνταγµα, την επικύρωση
του οποίου πέτυχε µε νόθο δηµοψήφισµα. Στη συνέχεια κατάργησε τη µοναρχία, πάλι µε νόθο
δηµοψήφισµα (1973), και ανέθεσε στον Σπύρο Μαρκεζίνη το σχηµατισµό πολιτικής
κυβέρνησης, η οποία θα προετοίµαζε την προσφυγή σε ελεύθερες εκλογές, αλλά δεν
καθοριζόταν πότε θα διεξάγονταν. Τα αιµατηρά γεγονότα στο Πολυτεχνείο το Νοέµβριο του
1973 αποκάλυψαν τις πραγµατικές προθέσεις των δικτατόρων. Ανατράπηκε από τον ταξίαρχο
∆. Ιωαννίδη το Νοέµβριο του 1973. Μετά την αποκατάσταση της δηµοκρατίας προσήχθη σε
δίκη µαζί µε τους άλλους πρωταίτιους της ∆ικτατορίας και καταδικάστηκε σε θάνατο (1975).
Η ποινή δεν εκτελέστηκε αλλά µετατράπηκε σε ισόβια δεσµά, έπειτα από απόφαση της
κυβέρνησης. Παρέµεινε έγκλειστος στις φυλακές Κορυδαλλού. Πέθανε το 1999 ύστερα από
µακροχρόνια ασθένεια.
ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΣ: Σηµαντικός σοσιαλιστής πολιτικός, πρωθυπουργός
της Ελλάδας. Γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1876 - οι γονείς του κατάγονταν από το Λεβίδι.
Σπούδασε νοµική στην Αθήνα και κοινωνιολογία, πολιτική οικονοµία και φιλοσοφία στη
Χαϊδελβέργη και στο Βερολίνο και στη συνέχεια στο Λονδίνο και στο Παρίσι. Επέστρεψε
στην Αθήνα το 1907 και οι Έλληνες τον γνώρισαν για πρώτη φορά το 1908 µέσα από ένα
κείµενο του που αφορούσε στον Κωστή Παλαµά (αντιµετώπιζε τότε ο µεγάλος ποιητής
προβλήµατα διότι υποστήριζε τη δηµοτική γλώσσα). Την ίδια χρονιά ίδρυσε µαζί µε άλλους -
Κωνσταντίνο Τριανταφυλλόπουλο (1881-1966), Αλέξανδρο ∆ελµούζο (1880-1956),
Αλέξανδρο Μυλωνά (1881-1967), Θρασύβουλο Πετµεζά (1874-1939), Παναγιώτη
Αραβαντινό (1880-1930) και Θαλή Κουτούπη (1870-1935)- την Κοινωνιολογική Εταιρεία.
Ήταν υπέρµαχος της αγροτικής µεταρρύθµισης στη Θεσσαλία και το 1910 εκλέχτηκε
βουλευτής του Λαϊκού Κόµµατος το οποίο ίδρυσε µαζί µε τα άλλα µέλη της Εταιρείας.
Εντάχθηκε στο Κόµµα των φιλελευθέρων το 1916, προβάλλοντας, όπως σηµειώνει ο Κ.
Τριανταφυλλόπουλος, «το κοινωνικό στοιχείο του κινήµατος (της Εθνικής Αµύνης) υπό το
πνεύµα του αναµορφωτικού σοσιαλισµού». Μετά τη µεταφορά της κυβέρνησης Βενιζέλου
στην Αθήνα διορίστηκε υπουργός Συγκοινωνιών (προώθησε τη µετατροπή του Πολυτεχνείου
σε ανώτατη σχολή, αναδιοργάνωσε τη Σχολή Καλών Τεχνών και την Εθνική Πινακοθήκη
στην οποία διόρισε ως διευθυντή τον Ζαχαρία Παπαντωνίου, επικύρωσε το νέο σχέδιο πόλης
της Θεσσαλονίκης κ.λπ.). Στη συνέχεια αποχώρησε από το Κόµµα των Φιλελευθέρων και το
1922 ίδρυσε τη ∆ηµοκρατική Ένωση, η οποία µετά το 1928 µετονοµάστηκε σε Αγροτικόν και
Εργατικόν Κόµµα. Στις 12 Φεβρουαρίου του 1922 συνέταξε και δηµοσίευσε το «∆ηµοκρατικό
Μανιφέστο» µε το οποίο ζητούσε να τεθούν τα λαϊκά και εθνικά συµφέροντα υπεράνω της
δυναστείας. Το κείµενο αυτό θεωρήθηκε υβριστικό για το πρόσωπο του βασιλιά
Κωνσταντίνου γι’ αυτό προσήχθη σε δίκη στη Λαµία και καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση,
αλλά αποφυλακίστηκε αµέσως µετά την Επανάσταση του Σεπτεµβρίου του 1922 (συνήγορός
του ήταν ο Γ. Παπανδρέου). Το 1924 ως πρωθυπουργός εισηγήθηκε την κατάργηση της
µοναρχίας. Η Βουλή υπερψήφισε την εισήγησή του που αργότερα επικυρώθηκε µε
δηµοψήφισµα (13 Απριλίου του 1924). Τον Ιούλιο του ίδιου έτους κατέθεσε το νοµοσχέδιο
για την ίδρυση πανεπιστηµίου στη Θεσσαλονίκη. Η κυβέρνησή του ανατράπηκε στις 18
Ιουλίου του 1924. Στη διάρκεια της ∆ικτατορίας του Θ. Πάγκαλου (1926) εκτοπίστηκε στη
Σαντορίνη. Το 1926 ο Παπαναστασίου ανέλαβε το υπουργείο Γεωργίας στην οικουµενική
- 283 -
κυβέρνηση Ζαΐµη. Την περίοδο της θητείας του εισηγήθηκε µεταξύ άλλων τη δηµιουργία της
Αγροτικής Τράπεζας. Για λίγες µέρες έγινε και πάλι πρωθυπουργός (Μάιος του 1932).
Τη δεκαετία του 1930 ο Παπαναστασίου έλαβε µέρος στο φιλειρηνικό κίνηµα που
αναπτύχθηκε στο χώρο των Βαλκανίων. Αντιτάχθηκε στο κίνηµα του 1935 γιατί πίστευε ότι οι
βίαιες ενέργειες διακόπτουν την οµαλή δηµοκρατική πορεία του τόπου. Στις 25 Απριλίου του
1936 ήταν από τους λίγους -ανάµεσά τους και ο Γ. Παπανδρέου- που αρνήθηκαν την ψήφο
εµπιστοσύνης στον Ι. Μεταξά. Πέθανε στην Εκάλη το Νοέµβριο του 1936. Σε όλη του τη ζωή
υποστήριξε τα συµφέροντα των µη προνοµιούχων και δίκαια µερικοί του έδωσαν το
προσωνύµιο «πατέρας της δηµοκρατίας».
- Ο ίδιος είπε για τους αγρότες: «Ο αγροτισµός που χαρακτηρίζει την πολιτική µου ως ιδέα και
ως κατεύθυνση πολιτική, εριζοβόλησε στην ψυχή µου πολλά χρόνια τώρα, όταν το καλοκαίρι,
στα µικρά µου χρόνια, έµενα στο Λεβίδι, την ιδιαίτερη πατρίδα της οικογένειάς µου, έβλεπα
τους συγγενείς µου να βασανίζονται από τα ξηµερώµατα ως το βράδυ, για να καλλιεργούν την
σκληροτράχηλη γη. [...] Τι αξία µπορεί να έχει ο πολιτισµός, αν τα αγαθά του δεν φθάνουν
στις καλύβες του χωριού;»
ΠΑΠΑΝ∆ΡΕΟΥ ΑΝ∆ΡΕΑΣ: Πρωθυπουργός της Ελλάδας, καθηγητής πανεπιστηµίου και
ιδρυτής του ΠαΣοΚ. Γεννήθηκε στη Χίο το 1919, όταν ο πατέρας του Γεώργιου Παπανδρέου
ήταν νοµάρχης του νησιού. Σπούδασε οικονοµικά στο Πανεπιστήµιο Αθηνών και έκανε
µεταπτυχιακές σπουδές στο Χάρβαρντ, όπου εργάστηκε και ως βοηθός. Έγινε καθηγητής
οικονοµικών στο Πανεπιστήµιο της Μινεσότα (1951) και στο Πανεπιστήµιο του Μπέρκλεϊ της
Καλιφόρνια (1955). Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1961 και διορίστηκε επικεφαλής του Κέντρου
Οικονοµικών Ερευνών στην Αθήνα, επί κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραµανλή. Εκλέχτηκε
βουλευτής για πρώτη φορά το 1964 στην Αχαΐα και διατέλεσε υπουργός Προεδρίας και
αναπληρωτής υπουργός Συντονισµού στην κυβέρνηση Ενώσεως Κέντρου του πατέρα του
(1964-65). Το όνοµά του ενεπλάκη στην υπόθεση «Ασπίδα», ενώ γρήγορα δηµιούργησε µέσα
στην κοινοβουλευτική οµάδα της Ενώσεως Κέντρου έναν πυρήνα πολιτικών του φίλων.
Συνελήφθη και φυλακίστηκε για µικρό διάστηµα την περίοδο της ∆ικτατορίας του 1967, αλλά,
έπειτα από πιέσεις των ΗΠΑ στους δικτάτορες, του δόθηκε η άδεια να φύγει από τη χώρα. Στο
εξωτερικό ίδρυσε το ΠΑΚ (Πανελλήνιο Αντιστασιακό Κίνηµα) και επέστρεψε στην Ελλάδα
µετά τη Μεταπολίτευση (1974) και ίδρυσε το ΠαΣοΚ, του οποίου διατέλεσε πρόεδρος µέχρι
το θάνατό του. Εξελέγη βουλευτής το 1974 και το 1977 οπότε το κόµµα του ήρθε δεύτερο στις
εκλογές (αξιωµατική αντιπολίτευση). Αυτή την περίοδο ο Α. Παπανδρέου εναντιώθηκε στην
επιλογή της κυβέρνησης Καραµανλή να ενταχθεί η χώρα στην ΕΟΚ, ενώ ζήτησε την άσκηση
περισσότερο δυναµικής πολιτικής απέναντι στις αξιώσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο. Το 1981,
µετά τη νίκη του ΠαΣοΚ στις εκλογές, ανέλαβε πρωθυπουργός και στη θέση αυτή παρέµεινε
µέχρι τις εκλογές του 1989. Επανήλθε στο πρωθυπουργικό αξίωµα το 1993 και παραιτήθηκε
στις αρχές του 1996 λόγω σοβαρών προβληµάτων υγείας. Πέθανε τον Ιούνιο του 1996.
Ο Α. Παπανδρέου ήταν πολιτικός µε σηµαντική επιρροή. Εισήγαγε νέες ιδέες στην ελληνική
εξωτερική πολιτική, όπως η συστηµατική προσέγγιση µε τις χώρες του Τρίτου Κόσµου. Παρά
την αρχική του αντίθεση προς την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, µόλις ανέλαβε την εξουσία έγινε
ένθερµος υποστηρικτής των ευρωπαϊκών θεσµών και βασίστηκε πολύ στους πόρους που του
διέθετε η Κοινότητα για να προωθήσει την αναδιανεµητική πολιτική του. Σπουδαίο ήταν το
νοµοθετικό έργο της πρώτης κυβέρνησής του (1981-1985), ιδιαίτερα στους τοµείς της
κατοχύρωσης της ισότητας των δύο φύλων και της εξάλειψης των συνεπειών του Εµφυλίου.
ΠΑΠΑΝ∆ΡΕΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Πολιτικός, πρωθυπουργός της Ελλάδας. Γεννήθηκε το 1888
στο Καλέτζι της Αχαΐας και σπούδασε νοµική στην Αθήνα και στο Βερολίνο. Το 1915
διορίστηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο νοµάρχης Λέσβου και κατόπιν γενικός διοικητής στην
περιφέρεια Αιγαίου. Το 1921 φυλακίστηκε για ένα άρθρο που δηµοσίευσε µε το οποίο
ζητούσε την παραίτηση του βασιλιά Κωνσταντίνου, ενώ το 1922 υπερασπίστηκε τον
Αλέξανδρο Παπαναστασίου στη δίκη για το «∆ηµοκρατικό Μανιφέστο».
Τον Ιανουάριο του 1923 ανέλαβε υπουργός Εσωτερικών στην επαναστατική κυβέρνηση του
Στυλιανού Γονατά. Συµµετείχε ως εκλεγµένος πληρεξούσιος Λέσβου στην Εθνοσυνέλευση
του 1924. Από τότε εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής Λέσβου σε όλη τη διάρκεια του
Μεσοπολέµου. Το 1925 φυλακίστηκε και εκτοπίστηκε την περίοδο της ∆ικτατορίας του
Πάγκαλου. Το 1930 ανέλαβε το υπουργείο Παιδείας στην κυβέρνηση του Ελ.Βενιζέλου. Στη
- 284 -
θέση αυτή παρέµεινε µέχρι το 1932. Το έργο του ήταν πολύ σπουδαίο: Ασχολήθηκε µε την
ίδρυση νέων σχολικών µονάδων και την ανέγερση σχολικών κτιρίων (3.000 νέες σχολικές
αίθουσες), αλλά και µε την αναµόρφωση της πρωτοβάθµιας εκπαίδευσης (εξατάξιο δηµοτικό
σχολείο). Ίδρυσε, επίσης, την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και θέσπισε τον Καταστατικό
Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος. Μετά την αποµάκρυνση του Ελευθέριου Βενιζέλου από
την πολιτική σκηνή δηµιούργησε δικό του κόµµα (∆ηµοκρατικό Κόµµα), το οποίο είχε
εκπροσώπους στην τελευταία πριν από τον πόλεµο Βουλή. Κατά τη ∆ικτατορία του Ι. Μεταξά
εξορίστηκε στα Κύθηρα και αργότερα στην Άνδρο. Την περίοδο της Κατοχής φυλακίστηκε
για κάποιο διάστηµα από τους κατακτητές και στη συνέχεια διέφυγε στη Μέση Ανατολή. Τον
Απρίλιο του 1944 σχηµάτισε κυβέρνηση στην οποία εκτός από πρωθυπουργός χρηµάτισε και
υπουργός Εξωτερικών. Αργότερα σχηµάτισε την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Στη διάρκεια
της θητείας του έγινε το Συνέδριο του Λιβάνου (Μάιος του 1944) και υπογράφηκε η
Συµφωνία της Καζέρτας (Σεπτέµβριος του 1944). Τον Οκτώβριο του 1944 η κυβέρνηση
εγκαταστάθηκε στην απελευθερωµένη Αθήνα, αλλά το ∆εκέµβριο ξέσπασαν τα ∆εκεµβριανά.
Τον Ιανουάριο του 1945 η κυβέρνησή του παραιτήθηκε και ο Γ. Παπανδρέου ίδρυσε το
∆ηµοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόµµα. Έλαβε µέρος σε όλες τις εκλογικές αναµετρήσεις και
εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής. Κατέλαβε διάφορες κυβερνητικές θέσεις στις κυβερνήσεις
Πλαστήρα, ενώ το 1952, λόγω του ισχύοντος εκλογικού συστήµατος (πλειοψηφικό),
συνεργάστηκε µε τον Ελληνικό Συναγερµό του στρατάρχη Παπάγου και εξελέγη βουλευτής
Αχαΐας. Στην αρχή της δεκαετίας του 1960 ανέλαβε πρωτοβουλίες για την ανασύνταξη των
δυνάµεων του Κέντρου και µετά τις εκλογές του 1961 εγκαινίασε τον Ανένδοτο Αγώνα που
τον οδήγησε στην ανάληψη της εξουσίας δύο χρόνια αργότερα, το Νοέµβριο του 1963.
Θριάµβευσε στις εκλογές του 1964 µε ποσοστό πάνω από 52% και σχηµάτισε κυβέρνηση.
Χειρίστηκε µε ικανοποιητικό τρόπο την κρίση στην Κύπρο το 1964 και φρόντισε για την
αµυντική θωράκιση του νησιού µε την αποστολή µιας µεραρχίας στρατού. Προσπάθησε µετά
τον Εµφύλιο να µετριάσει τις αντιθέσεις, αλλά δεν κατάργησε το Νόµο 509, µε τον οποίο
νοµιµοποιούνταν οι διακρίσεις σε βάρος της Αριστεράς. Προχώρησε σε µια εκ βάθρων
µεταρρύθµιση της εκπαίδευσης και προώθησε τη διδασκαλία της δηµοτικής στο δηµοτικό. Η
θητεία του διακόπηκε απότοµα µε την αιφνίδια συνταγµατική κρίση της 15ης Ιουλίου του
1965. Αποδοκίµασε έντονα τις απόπειρες διάσπασης µε τις κυβερνήσεις της αποστασίας και
τελικά ήρθε σε συµφωνία µε τον αρχηγό της ΕΡΕ Παναγιώτη Κανελλόπουλο για τη διάλυση
της Βουλής και την προκήρυξη εκλογών. Με το στρατιωτικό όµως πραξικόπηµα της 21ης
Απριλίου του 1967 διακόπηκε βίαια η πορεία προς τις εκλογές, ενώ τέθηκε σε δοκιµασία και ο
ίδιος ο Γεώργιος Παπανδρέου. Ο «Γέρος της ∆ηµοκρατίας» πέθανε την 1η Νοεµβρίου του
1968 και η κηδεία του µετατράπηκε στην πρώτη µαζική διαδήλωση εναντίον της ∆ικτατορίας.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν δεινός κοινοβουλευτικός ρήτορας, αλλά και γνώστης της
αρχαίας ελληνικής γραµµατείας. Μάλιστα είχε ασχοληθεί µε τη µετάφραση του Θουκυδίδη.
- Ο ίδιος είπε για τον εαυτό του: «Εις τα µακρά έτη του ∆ηµοσίου βίου µου µόνον έξι χρόνια
µετείχον εις κυβερνήσεις, 40 χρόνια µετείχον µόνον εις αγώνας. Αυτό είναι µία ένδειξις ότι τα
κριτήρια της πολιτικής µου ζωής δεν ήταν η φιλαρχία, αλλά ο αγών, η ιδέα...».
ΠΑΠΑΝ∆ΡΕΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ: Πολιτικός, αρχηγός του ΠαΣοΚ, γιος του Ανδρέα Παπανδρέου.
Γεννήθηκε στο Σεντ Πολ της Μινεσότα το 1952. Σπούδασε κοινωνιολογία στο Άµχερστ της
Μασαχουσέτης και στη συνέχεια, στη διάρκεια της αναγκαστικής εξορίας της οικογένειάς του
(1967-1974), εξειδικεύτηκε στο Πανεπιστήµιο της Στοκχόλµης στα προβλήµατα των
µεταναστών. Συνέχισε τις µεταπτυχιακές του σπουδές στο Λονδίνο (κοινωνιολογία της
ανάπτυξης) και στο τµήµα διεθνών σχέσεων του Πανεπιστηµίου του Χάρβαντ. Εκλέχτηκε
βουλευτής στις εκλογές του 1981, του 1985 (υφυπουργός Πολιτισµού, υπουργός Παιδείας),
του 1989, του 1990, του 1993 (υφυπουργός Εξωτερικών, υπουργός Παιδείας), του 1996
(αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών και υπουργός Εξωτερικών) και του 2000 (υπουργός
Εξωτερικών). Τον Ιανουάριο του 2004 εκλέχτηκε αρχηγός του ΠαΣοΚ. Μετά τις εκλογές του
2004 είναι ο αρχηγός της αξιωµατικής αντιπολίτευσης. Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ο κύριος
εµπνευστής της «βήµα βήµα» προσέγγισης Ελλάδας-Τουρκίας και αυτός που κυρίως
συνέβαλε στην ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Γιατρός, ερευνητής µε παγκόσµιο κύρος. Γεννήθηκε στην
Κύµη της Εύβοιας το 1883 και, ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση (ο πατέρας του
- 285 -
ήταν γιατρός), σπούδασε ιατρική στην Αθήνα (1898-1904) και µετεκπαιδεύτηκε στη
Γερµανία. Ήταν άτοµο µε φιλοσοφικά ενδιαφέροντα και εγκατέλειψε νωρίς την άσκηση της
ιατρικής για να στραφεί στην έρευνα. Το 1910 όµως που επέστρεψε στην Ελλάδα διαπίστωσε
ότι οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές για έρευνα και έτσι έφυγε πάλι για το εξωτερικό,
διευκρινίζοντας στους γονείς: «Το ιδανικόν µου δεν είναι να πλουτίσω, ούτε να ζήσω ευτυχής,
αλλά να εργασθώ, να δράσω, να δηµιουργήσω, να κάµω κάτι τι αντάξιον ενός ανθρώπου
ηθικού και δυνατού». Την ίδια χρονιά προσλήφθηκε στο Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο του
Μονακό και του δόθηκε έτσι η ευκαιρία να υλοποιήσει τις επιθυµίες του. Το ξέσπασµα του
Βαλκανικού Πολέµου (1912) διέκοψε τη δράση του και γύρισε στην Ελλάδα για να προσφέρει
τις υπηρεσίες του. Συνέχισε το ερευνητικό του έργο µετά το τέλος των πολέµων στην Αµερική
(1913), παρά τις πρώτες οικονοµικές δυσκολίες που αντιµετώπισε µε τη γυναίκα του, οι οποίες
τον ανάγκασαν να κάνει διάφορες δουλειές. Το 1914 προσλήφθηκε στο Ιατρικό Κολέγιο του
Πανεπιστηµίου του Κορνέλ της Νέας Υόρκης, όπου εργάστηκε ως το 1961 αποκλειστικά στην
έρευνα και µελέτησε το κολπικό επίχρισµα σε ινδικά χοιρίδια. Μέσα από αυτή την έρευνα και
τις κλινικοεργαστηριακές µελέτες κατέληξε στην πρωτοποριακή κυτταροδιαγνωστική µέθοδο
που είναι γνωστή ως «Pap test» (µέθοδος για τη διάγνωση του καρκίνου της µήτρας), η οποία
αρχικά έτυχε ψυχρής υποδοχής από την ιατρική κοινότητα. Το 1928 δηµοσίευσε εργασία µε
τίτλο «Νέα διάγνωση του καρκίνου» και συνέχισε την ερευνά του ως το 1939, οπότε κατέταξε
τα κυτταρολογικά επιχρίσµατα του τραχήλου σε πέντε κατηγορίες µε τους λατινικούς
αριθµούς Ι, II, III, IV και V. Τα αποτελέσµατα των ερευνών του τα κατέγραψε σε 160
επιστηµονικές δηµοσιεύσεις. Πολύτιµος βοηθός του και πρώτο «πειραµατόζωο» ήταν η
γυναίκα του Μάχη Παπανικολάου. Το 1961 διορίστηκε διευθυντής στο Αντικαρκινικό
Ινστιτούτο του Μαϊάµι, το οποίο όµως δεν πρόλαβε να εγκαινιάσει γιατί πέθανε το 1962. Η
προσφορά του αναγνωρίστηκε και τιµήθηκε µε άπειρα βραβεία σε ολόκληρο τον κόσµο, αν
και η επιτροπή απονοµής των Νόµπελ δεν τον έκρινε άξιο για µια τέτοια διάκριση. Η ελληνική
πολιτεία τον τίµησε εκλέγοντάς τον ως πρώτο επίτιµο µέλος της Ακαδηµίας Αθηνών (1932),
ως επίτιµο διδάκτορα του Πανεπιστηµίου Αθηνών (1949), ενώ του απένειµε και το Σταυρό
των Ανωτέρων Ταξιαρχών του Τάγµατος Γεωργίου Α΄ (1957). Περισσότερο όµως
αναγνώρισαν την προσφορά του οι χιλιάδες γυναίκες στις οποίες χάρισε και χαρίζει ζωή.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ ΛΕΩΝΙ∆ΑΣ: Στρατιωτικός και αρχιστράτηγος του ελληνικού
στρατού (1918-1920). Γεννήθηκε στην Κύθνο το 1860 και έζησε από µικρή ηλικία στη
Σµύρνη, όπου σπούδασε στην Ευαγγελική Σχολή. Αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή των
Ευελπίδων το 1881 ως υπολοχαγός του Πυροβολικού. ∆ιακρίθηκε στον Ελληνοτουρκικό
Πόλεµο του 1897. Συµµετείχε στους Βαλκανικούς Πολέµους (1912-1913) σε διάφορα µέτωπα
(επιχειρήσεις Μπιζανίου στην Ήπειρο, επιχειρήσεις εναντίον των Βουλγάρων). Το 1916
προσχώρησε στο βενιζελικό κίνηµα της Θεσσαλονίκης και το 1918 ανέλαβε τη διοίκηση του
Α΄ Σώµατος Στρατού µε το οποίο συµµετείχε στον Α΄ Παγκόσµιο Πόλεµο (µακεδονικό
µέτωπο). Στη συνέχεια ως αρχιστράτηγος έφερε σε πέρας τις επιχειρήσεις για την κατάληψη
της Θράκης και της Μικράς Ασίας. Μετά την εκλογική ήττα των Φιλελευθέρων το Νοέµβριο
του 1920 παραιτήθηκε από την αρχιστρατηγία και έµεινε για αρκετά χρόνια στο Παρίσι. Το
1929 εκλέχτηκε µέλος της Γερουσίας και πρόεδρός της και αναµείχθηκε στην πολιτική ζωή.
ΠΑΡΘΕΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Σηµαντικός Νεοέλληνας ζωγράφος, θεµελιωτής της
σύγχρονης ελληνικής ζωγραφικής. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1878 και ήταν γόνος
εύπορης οικογένειας. Το ταλέντο του στη ζωγραφική διαφάνηκε πολύ νωρίς και πρώτος
δάσκαλός του ήταν ο Γερµανός συµβολιστής Ντίφενµπαχ. Το 1895 έµεινε ορφανός και τότε
πήγε για σπουδές στη Βιέννη. Στην Ελλάδα ήρθε για πρώτη φορά το 1903 - συµµετείχε στη
∆ιεθνή Έκθεση Αθηνών στο Ζάππειο και βραβεύτηκε. Την ίδια περίοδο ασχολήθηκε και µε
την αγιογράφηση εκκλησιών και µοναστηριών. Το 1909 παντρεύτηκε την Ιουλία Βαλσαµάκη.
Στην αναδροµική έκθεση του το 1920 στο Ζάππειο ο Ελευθέριος Βενιζέλος τού απένειµε το
Αριστείο των Γραµµάτων και των Τεχνών. Εκεί γνώρισε και τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου,
µε τον οποίο τους συνέδεσε βαθιά φιλία -υιοθέτησε τις δηµοκρατικές του αρχές και ζωγράφισε
το σκίτσο-έµβληµα του κόµµατος της ∆ηµοκρατικής Ενώσεως. Το 1929 διορίστηκε
καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών και είχε µαθητές τους Τσαρούχη, Εγγονόπουλο, Τέτση,
Μολφέση κ.ά. Ο διορισµός του όµως προκάλεσε τις αντιδράσεις των συναδέλφων του οι
- 286 -
οποίοι στράφηκαν και εναντίον των µαθητών του. Παρέµεινε στη σχολή µέχρι το 1947, οπότε
υπέβαλε την παραίτηση του. Μετά άλλαξε τρόπο ζωής: Κλείστηκε στο σπίτι του και µέχρι το
θάνατό του, το 1967, είχε επαφή µε ελάχιστους φίλους και µαθητές του. Ο ακαδηµαϊκός
Χρύσανθος Χρήστου λέει για τον Παρθένη: «Αποτελεί γνήσιο και προσωπικό δηµιουργό, που
δεν περιορίστηκε δουλικά οτη χρησιµοποίηση ξένων τύπων, αλλά στην επεξεργασία τους µε
τρόπο ώστε ν’ ανταποκρίνονται καλύτερα στην ευαισθησία του και να εκφράζουν τα βιώµατά
του». Τα θέµατα των έργων του είναι είτε θρησκευτικού περιεχοµένου είτε τοπιογραφίες στις
οποίες παρεµβάλλονται µυθολογικές, καθώς και αλληγορικές σκηνές. Χαρακτηριστικά
δείγµατα της καλλιτεχνικής του δηµιουργίας είναι: «Τοπίο µε έλατα στο Ισλ» (1900),
«Χιονισµένος δρόµος στη Βιέννη» (1902), «Αποκαθήλωση» (1918), «Ευαγγελισµός» (1924),
«Κόκκινο καµπαναριό», «Τοπίο µε κυπαρίσσια», «Νύµφες στο λουτρό», «Αλ.
Παπαναστασίου», «Αυτοπροσωπογραφία» κ.ά.
ΠΑΥΛΟΣ Α΄: Βασιλιάς των Ελλήνων (1947-1964). Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1901 και ήταν
ο τριτότοκος γιος του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ και της Σοφίας. Σπούδασε στη Σχολή
Ναυτικών ∆οκίµων και διορίστηκε αξιωµατικός του Βασιλικού Ναυτικού. Το 1920, έπειτα
από το θάνατο του αδερφού του, βασιλιά Αλέξανδρου, αποποιήθηκε το στέµµα που του
προσέφερε η κυβέρνηση Βενιζέλου (ο πατέρας του ήταν έκπτωτος τότε) και επανήλθε στην
Ελλάδα µετά την επάνοδο στο θρόνο του πατέρα του (Νοέµβριος 1920). Κατά τη
Μικρασιατική Εκστρατεία υπηρέτησε ως αξιωµατικός του καταδροµικού «Έλλη». Ύστερα
από τη δεύτερη εκθρόνιση του πατέρα του και την άνοδο στο θρόνο του αδερφού του,
Γεώργιου Β΄ (1922), ήταν και πάλι διάδοχος του θρόνου. Το διάστηµα 1924-1935 παρέµεινε
στο εξωτερικό και επέστρεψε το 1935 µετά την αποκατάσταση στο θρόνο του Γεώργιου. Το
1938 παντρεύτηκε τη Γερµανίδα πριγκίπισσα Φρειδερίκη και µαζί της απέκτησε τρία παιδιά,
τη Σοφία (βασίλισσα της Ισπανίας σήµερα), το µετέπειτα βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄ και την
Ειρήνη. Στον Ελληνοϊταλικό Πόλεµο υπηρέτησε στο Γενικό Στρατηγείο και στην Κατοχή
ακολούθησε το βασιλιά Γεώργιο και την εξόριστη κυβέρνηση αρχικά στην Κρήτη και στη
συνέχεια στην Αίγυπτο. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1946 και ανέβηκε στο θρόνο την 1η
Απριλίου του 1947 σε µια περίοδο που ο Εµφύλιος µαινόταν. Μετά το τέλος του Εµφυλίου το
παλάτι έπαιξε σηµαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις, και κυρίως οι παρεµβάσεις της
βασίλισσας Φρειδερίκης σε κυβερνητικά θέµατα, γεγονός που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις
της ηγεσίας. Ενδεικτικές είναι η αντίδραση των ανακτόρων στην κάθοδο του Αλέξανδρου
Παπάγου στην πολιτική σκηνή, καθώς και η δυσµένεια προς τον Κωνσταντίνο Καραµανλή
που οδήγησε στην παραίτησή του (1963). Πέθανε το 1964 και τον διαδέχτηκε ο γιος του
Κωνσταντίνος Β΄.
ΠΙΚΙΩΝΗΣ ∆ΗΜΗΤΡΗΣ: Αρχιτέκτονας, ζωγράφος και συγγραφέας. Ο ζωγράφος και
φίλος του Γιώργος Μπουζιάνης είπε γι’ αυτόν: «Ένας εξαιρετικός τύπος, µια ξεχωριστή
φυσιογνωµία, απόλυτα πνευµατοποιηµένη, µε ανεξιχνίαστο βάθος που χάνεται µέσα στο
ασύλληπτο». Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1887 -καταγόταν από τη Χίο- και µεγάλωσε σε ένα
περιβάλλον που όλοι ασχολούνταν µε τον πολιτισµό (ήταν ξάδερφος του Λάµπρου Πορφύρα).
Σπούδασε πολιτικός µηχανικός στην Αθήνα (1904-1908) και οτη συνέχεια ζωγραφική και
αρχιτεκτονική στο Μόναχο και στο Παρίσι. Η πρώτη του ενασχόληση όταν επέστρεψε στην
Αθήνα ήταν η ζωγραφική. Το 1925 εκλέχτηκε καθηγητής στην έδρα της διακοσµητικής του
Πολυτεχνείου και σε αυτή τη θέση παρέµεινε ως το 1957. Το πρώτο σπίτι που έχτισε ήταν στις
Τζιτζιφιές το 1923 -η οικία Μωραΐτου-, το δεύτερο στην Κυπριάδου στα Πατήσια το 1926 και
ακολούθησαν το ∆ηµοτικό Σχολείο στα Πευκάκια (1932), το Πειραµατικό Σχολείο
Θεσσαλονίκης (1933), ο ξενώνας των ∆ελφών, το Αναπαυτή-ριο του Αγίου ∆ηµητρίου του
Λουµπαρδιάρη κ.ά. Σε όλα τα έργα του προσπάθησε να συνδυάσει την τοπική λαϊκή
παράδοση µε τα σύγχρονα ρεύµατα, αλλά µε την πάροδο του χρόνου επέστρεψε στην
ελληνική παράδοση και στη λαϊκή µορφολογία. Εκτός από τα δηµόσια και ιδιωτικά κτίρια που
σχεδίασε, έγινε ευρύτερα γνωστός για τη διαµόρφωση των αρχαιολογικών χώρων γύρω από
την Ακρόπολη (1951-1957). Σχεδίασε το λιθόστρωτο µονοπάτι γύρω από την Ακρόπολη, το
λόφο του Φιλοπάππου και το Περίπτερο του Αγίου ∆ηµητρίου του Λουµπαρδιάρη: Συνδύασε
µορφές και υλικά δανεισµένα από την αρχαία ιστορία και στοιχεία του τοπίου. Αν αναρωτηθεί
κανείς γιατί τοποθέτησε µικρές και µεγάλες πέτρες στο λιθόστρωτο µονοπάτι, την απάντηση
θα τη βρει στα λόγια του Γιάννη Τσαρούχη: «Είναι ο πρώτος αρχιτέκτων στην Ελλάδα που
- 287 -
είχε το θάρρος να διακηρύξει ότι η Αρχιτεκτονική είναι Τέχνη και Ποίηση...». Το τελευταίο
έργο του ήταν η παιδική χαρά στη Φιλοθέη (1961-1964). Πέθανε στην Αθήνα το 1968.
ΠΙΠΙΝΕΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: ∆ιπλωµάτης, πολιτικός, ιστορικός συγγραφέας και
πρωθυπουργός. Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1889. Σπούδασε νοµική και πολιτικές επιστήµες
στη Ζυρίχη και στο Φράιµπουργκ. Μπήκε στη ∆ιπλωµατική Υπηρεσία και έφτασε στις
ανώτατες βαθµίδες της ιεραρχίας. ∆ιατέλεσε πρέσβης της Ελλάδας στη Βουδαπέστη, στη
Σόφια, οτη Μόσχα και στο Λονδίνο, ενώ το 1945 ανέλαβε διευθυντής του πολιτικού οίκου του
βασιλιά Γεώργιου Β΄. Από το 1947 µέχρι το 1950 ήταν υφυπουργός Εξωτερικών. Μετά την
ένταξη της χώρας στο NATO ήταν µόνιµος αντιπρόσωπος της χώρας στον Οργανισµό.
Παραιτήθηκε από τη ∆ιπλωµατική Υπηρεσία το 1953. Έλαβε µέρος για πρώτη φορά στις
εκλογές του 1958 µε την ΕΡΕ, αλλά δεν κατάφερε να εκλεγεί. Το 1961 εκλέχτηκε βουλευτής
και διορίστηκε από τον Κ. Καραµανλή υπουργός Εµπορίου. Μετά την παραίτηση του
Καραµανλή, τον Ιούνιο του 1963, ανέλαβε την πρωθυπουργία (µεταβατική κυβέρνηση) και
συγχρόνως κράτησε και το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Εξωτερικών. Αναγκάστηκε να
παραιτηθεί το Σεπτέµβριο του 1963. Εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών το 1964 και το 1964.
∆ιατέλεσε υπουργός Συντονισµού στην κυβέρνηση Π. Κανελλοπούλου, τον Απρίλιο του 1967.
Ο Πιπινελης µετά την επιβολή της ∆ικτατορίας συνεργάστηκε µε το καθεστώς από τη θέση
του υπουργού των Εξωτερικών στην κυβέρνηση Κόλλια αλλά και στην κυβέρνηση
Παπαδόπουλου. Πέθανε το 1970.
Τα έργα του: «Πολιτική ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» (1928), «Η µοναρχία εν
Ελλάδι» (1932), «Ιστορία της Εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδος» (1948).
ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: Στρατιωτικός, πολιτικός και πρωθυπουργός της χώρας,
γνωστός µε την προσωνυµία «µαύρος καβαλάρης». Γεννήθηκε στο Μαυροβούνι Καρδίτσας το
1883. Ακολούθησε στρατιωτική σταδιοδροµία. Έλαβε µέρος στο Μακεδονικό Αγώνα, στο
κίνηµα στο Γουδί και τους Βαλκανικούς Πολέµους, όπου και διακρίθηκε. Την περίοδο του
Εθνικού ∆ιχασµού συντάχθηκε µε εκείνους που ήθελαν να συµµετάσχει η χώρα στον πόλεµο
στο πλευρό των δυνάµεων της Αντάντ. Στη συνέχεια πήρε µέρος στις επιχειρήσεις εναντίον
των Μπολσεβίκων στη Μεσηµβρινή Ρωσία και στην Ουκρανία. Με τη δράση του όµως στη
Μικρά Ασία έγινε ευρύτερα γνωστός στην Ελλάδα. Ηταν επικεφαλής του 5/42 Συντάγµατος
Ευζώνων και φρόντισε σε όλη τη διάρκεια των επιχειρήσεων αλλά και µετά την κατάρρευση
του µετώπου να διατηρήσει την τάξη και τη συνοχή του, ενώ ενίσχυσε και το ηθικό του. Το
Σεπτέµβριο του 1922 ηγήθηκε µαζί µε τον Στυλιανό Γονατά στρατιωτικού κινήµατος, το
οποίο οδήγησε στην παραίτηση του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ και στην καταδίκη και στην
εκτέλεση των Έξι. Ο Πλαστήρας επιβλήθηκε ως αρχηγός του κινήµατος-επανάστασης και
πρωταγωνίστησε στις µετέπειτα εξελίξεις. Μετά τις εκλογές του 1923 παρέδωσε την εξουσία
στους πολιτικούς και ο ίδιος αποστρατεύτηκε. Ήρθε σε σύγκρουση µε τον Πάγκαλο και
διέφυγε στο εξωτερικό. Επανήλθε µετά την πτώση της ∆ικτατορίας. Το Μάρτιο του 1933
επανεµφανίστηκε δυναµικά στην πολιτική ζωή µε την οργάνωση ενός πραξικοπήµατος,
αµέσως µετά τη νίκη των αντιβενιζελικών δυνάµεων στις εκλογές. Αυτοεξορίστηκε στο
εξωτερικό, όπου παρέµεινε δέκα τουλάχιστον χρόνια. Στην Κατοχή, αν και εξόριστος,
διατήρησε τυπικά την αρχηγία του Ε∆ΕΣ. Μετά τα ∆εκεµβριανά διορίστηκε πρωθυπουργός,
τον Ιανουάριο του 1945, και στη διάρκεια της θητείας του υπογράφηκε η Συµφωνία της
Βάρκιζας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940 ο Πλαστήρας ίδρυσε την Εθνική Πολιτική Ένωση
Κέντρου (ΕΠΕΚ) και ως επικεφαλής της πήρε µέρος στις εκλογές του 1950. Στη συνέχεια
σχηµάτισε κυβέρνηση και ανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών. Το ίδιο συνέβη και µετά τις
εκλογές του 1951, αλλά µε κλονισµένη την υγεία του και βαλλόµενος από τη ∆εξιά
(«φιλοκοµµουνιστής») και την Αριστερά («αντικοµµουνιστής» - τότε η Αριστερά
χρησιµοποίησε το σύνθηµα «Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας...») παραιτήθηκε. Πέθανε το 1953
πάµφτωχος.
ΠΟΥΛΙΤΣΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Νοµοµαθής, ακαδηµαϊκός και πρωθυπουργός της Ελλάδας
(1946). Γεννήθηκε στο Γεράκι Λακωνίας το 1881. Σπούδασε στη Νοµική Σχολή της Αθήνας
και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Βερολίνο και στο Μόναχο. Ακολούθησε το δικαστικό
κλάδο και έφτασε στο ανώτερο αξίωµα του αντιπροέδρου και του προέδρου του Συµβουλίου
της Επικρατείας (1943-1951). Το 1946, στις πρώτες εκλογές µετά τον πόλεµο, διατέλεσε
πρωθυπουργός βραχύβιας κυβέρνησης συνασπισµού (Κ. Τσαλδάρης, Ι. Θεοτόκης, Γ.
- 288 -
Παπανδρέου, Σ. Βενιζέλος, Π. Κανελλόπουλος). Το 1951 εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών µε

τον Ελληνικό Συναγερµό. ∆ιατέλεσε επίσης πρόεδρος της Ακαδηµίας Αθηνών (1957), ενώ
ανέλαβε και άλλα τιµητικά αξιώµατα. Το 1960 εκλέχτηκε επίτιµος διδάκτορας της Σχολής
Νοµικών και Οικονοµικών Επιστηµών του Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης. Πλούσιο υπήρξε το
συγγραφικό του έργο. Πέθανε στην Αθήνα το 1967.
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑ∆Α: Στις αρχές του 20ού αιώνα οι πρώτοι οµογενείς που
πέρασαν τα ελληνικά σύνορα προέρχονταν από την Ανατολική Ρωµυλία (1906). Η µαζική
αυτή µετακίνηση ήταν αποτέλεσµα της όξυνσης των ελληνοβουλγαρικών σχέσεων εξαιτίας
του ανταγωνισµού που αναπτύχθηκε ανάµεσα στις δύο χώρες για επικράτηση στον ευαίσθητο
χώρο της Μακεδονίας, όταν είχε διαφανεί πλέον ότι η οθωµανική διοίκηση σε σύντοµο
χρονικό διάστηµα θα κατέρρεε, όπως και τελικά έγινε.
Οι πρόσφυγες από την Ανατολική Ρωµυλία -κυρίως αυτοί που ήρθαν πριν από το 1910-
εγκαταστάθηκαν σε οικισµούς στη Θεσσαλία (Νέα Αγχίαλος, Νέα Φιλιππούπολη) ή
διασκορπίστηκαν στο τότε ελεύθερο ελληνικό κράτος.
Μετά το τέλος του Β΄ Βαλκανικού Πολέµου η τουρκική κυβέρνηση υποκίνησε µετακινήσεις
µουσουλµανικών πληθυσµών από τα τέως οθωµανικά εδάφη της Σερβίας, της Βουλγαρίας και
της Ελλάδας προς την Ανατολική Θράκη και τη Μικρά Ασία, µε σκοπό να εξαναγκάσει τους
µειονοτικούς πληθυσµούς (Έλληνες, Αρµενίους κ.ά.) να φύγουν από την περιοχή,
προκειµένου στη συνέχεια να προχωρήσει στην «εκκαθάριση» της επικράτειάς της από τους
αλλοεθνείς. Τότε διαπράχθηκαν βιαιότητες σε βάρος των οµογενών, µε αποτέλεσµα η
ελληνική κυβέρνηση να αποφασίσει να διαπραγµατευτεί µε την τουρκική την ανταλλαγή των
Ελλήνων ορθοδόξων της Τουρκίας και των µουσουλµάνων της Ελλάδας υπογράφοντας
σχετική συµφωνία. Με την είσοδο της Τουρκίας στον Α΄ Παγκόσµιο Πόλεµο τον Οκτώβριο
του 1914 µαταιώθηκε η ανταλλαγή, αλλά δεν σταµάτησαν οι διωγµοί. Στη διάρκεια του
πολέµου και µέχρι το 1920 στην Ελλάδα ήρθαν πρόσφυγες από την Τουρκία, αλλά και από τα
ιταλοκρατούµενα ∆ωδεκάνησα, τη Βόρεια Ήπειρο, τη Ρουµανία, τη Ρωσία -λόγω της
Επανάστασης των Μπολσεβίκων- και τη Βουλγαρία. Συνολικά µέχρι τότε είχαν καταφύγει στο
ελληνικό κράτος περίπου 200.000 πρόσφυγες. Μετά το τέλος του πολέµου, το 1918, το
υπουργείο Περιθάλψεως σε συνεργασία µε το Οικουµενικό Πατριαρχείο οργάνωσε τον
επαναπατρισµό των προσφύγων. Στην αρχή επέτρεψαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους οι
πιο εύποροι και εκείνοι που προέρχονταν από συγκεκριµένες περιοχές της Μικράς Ασίας και
της Ανατολικής Θράκης και στη συνέχεια οι υπόλοιποι. Μετά την αποβίβαση του ελληνικού
στρατού στη Σµύρνη, το Μάιο του 1919, το ρεύµα της επιστροφής ενισχύθηκε και έτσι στις
αρχές του 1921 οι περισσότεροι πρόσφυγες είχαν επιστρέψει στις πατρογονικές τους εστίες.
Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στη δυτική Μικρά Ασία, οι οποίες είχαν αρχίσει το 1919, στις
αρχές του 1922 είχαν περιέλθει σε αδιέξοδο. Οι Τούρκοι εθνικιστές υπό την ηγεσία του
Μουσταφά Κεµάλ τον Αύγουστο του 1922 εξαπέλυσαν αντεπίθεση που οδήγησε στην
κατάρρευση του ελληνικού µετώπου. Η Μικρασιατική Καταστροφή σήµανε και το τέλος της
Μεγάλης Ιδέας. Ο ελληνικός στρατός εκκένωσε τα εδάφη της Μικράς Ασίας και τον
ακολούθησαν χιλιάδες πρόσφυγες που άρχισαν να συρρέουν πλέον στην Ελλάδα.
Οι Έλληνες κάτοικοι της Ανατολικής Θράκης αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες
τους µέσα σε λιγότερο από ένα µήνα. Το φθινόπωρο του 1922 είχαν φτάσει στην Ελλάδα
πάνω από 900.000 πρόσφυγες, ενώ περίπου 200.000 Έλληνες της Καππαδοκίας, του Πόντου
και της νότιας Μικράς Ασίας ήρθαν το 1925 µε τη βοήθεια της Μεικτής Επιτροπής
Ανταλλαγής. Ο ακριβής αριθµός των προσφύγων που έφτασαν στην Ελλάδα µέχρι το 1926 δεν
είναι δυνατόν να προσδιοριστεί. Χιλιάδες πέθαναν τους πρώτους µήνες που εγκαταστάθηκαν
στην Ελλάδα λόγω των επιδηµιών (τύφος, γρίπη, ελονοσία, φυµατίωση) και του υποσιτισµού.
Πάντως, σύµφωνα µε την απογραφή του 1928, οι πρόσφυγες υπολογίζονταν σε 1.221.849
άτοµα.
Οι πρόσφυγες δεν διέθεταν τα βασικά για την επιβίωσή τους αγαθά και ήταν σε άθλια
ψυχολογική κατάσταση αφού είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, ενώ σχεδόν
όλοι είχαν χάσει προσφιλή τους πρόσωπα τα οποία είχαν διασκορπιστεί σε ολόκληρη την
Ελλάδα. Στην αρχή (Σεπτέµβριος-Οκτώβριος του 1922) το κράτος προσπάθησε να
αντιµετωπίσει µε τα πενιχρά µέσα που διέθετε τις πρώτες και περισσότερο στοιχειώδεις
ανάγκες των προσφύγων, δηλαδή τη διατροφή, την προσωρινή στέγαση και την ιατρική
- 289 -
περίθαλψη. Παράλληλα υπήρξε κινητοποίηση ιδιωτών, ενώ συγχρόνως άρχισαν να

δραστηριοποιούνται στη χώρα διεθνείς οργανισµοί και φιλανθρωπικές οργανώσεις.
Καθηµερινά λοιπόν µοίραζαν ψωµί και γίνονταν συσσίτια. Είδη ρουχισµού και υπόδησης
προωθούνταν στους προσφυγικούς καταυλισµούς, ενώ µε εράνους συγκεντρώνονταν χρήµατα.
Ο χειµώνας όµως είχε φτάσει (Νοέµβριος του 1922) και η ανάγκη για προσωρινή έστω
στέγαση των προσφύγων ήταν επιτακτική. Αυτό το δύσκολο έργο το ανέλαβε το Ταµείο
Περιθάλψεως Προσφύγων το οποίο ιδρύθηκε τότε. Το ταµείο άρχισε να κατασκευάζει ξύλινα
παραπήγµατα, επέταξε ελεύθερους ιδιωτικούς χώρους, εγκατέστησε σκηνές, ενώ όλα σχεδόν
τα δηµόσια κτίρια -σχολεία, εκκλησίες, θέατρα, τζαµιά, αποθήκες κ.ά.- χρησιµοποιήθηκαν για
τη στέγαση των προσφύγων.
Στο τέλος του 1922 µέσα και γύρω από τις πόλεις δηµιουργήθηκαν οι πρώτοι κάπως
οργανωµένοι προσφυγικοί συνοικισµοί.
Τους πρώτους µήνες οι πρόσφυγες ζούσαν µε την προσδοκία της επιστροφής στις εστίες τους,
όµως µε την υπογραφή στις 30 Ιανουαρίου του 1923 στη Λοζάνη της ελληνοτουρκικής
σύµβασης η οποία ρύθµιζε την ανταλλαγή των πληθυσµών συνειδητοποίησαν ότι αυτό δεν
επρόκειτο να πραγµατοποιηθεί. Έπρεπε πλέον να αγωνιστούν για να βελτιώσουν τις συνθήκες
της ζωής τους, προκειµένου να ενσωµατωθούν στη νέα τους πατρίδα. Το πρόβληµα που
κλήθηκε να αντιµετωπίσει και τελικά να επιλύσει το ελληνικό κράτος ήταν πολύ πάνω από τις
οικονοµικές του δυνατότητες. Η Ελλάδα είχε µόλις βγει από µια σχεδόν δεκάχρονη πολεµική
περιπέτεια που την είχε εξουθενώσει οικονοµικά. Έτσι η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε τη
βοήθεια της Κοινωνίας των Εθνών (ΚΤΕ). Με πρωτοβουλία του διεθνούς οργανισµού
συστάθηκε ένας αυτόνοµος οργανισµός στην Αθήνα, η Επιτροπή Αποκαταστάσεως
Προσφύγων (ΕΑΠ), µε πρόεδρο τον Αµερικανό διπλωµάτη Χένρι Μοργκεντάου.
Η ελληνική κυβέρνηση έθεσε στη διάθεση της Επιτροπής 8.000.000 στρέµµατα γης (κτήµατα
του δηµοσίου, κτήµατα που ανήκαν σε όσους εγκατέλειψαν την Ελλάδα, κτήµατα που
απαλλοτριώθηκαν µε την αγροτική µεταρρύθµιση και µοναστηριακή γη), οικόπεδα γύρω ή
µέσα στα αστικά κέντρα, χρήµατα που προήλθαν από εξωτερικό δανεισµό και το αναγκαίο
προσωπικό για την επάνδρωση των υπηρεσιών της Επιτροπής.
Η Επιτροπή, όταν αποφάσιζε να εγκαταστήσει πρόσφυγες σε διάφορες περιοχές, λάβαινε
υπόψη ορισµένες παραµέτρους.
Στις αγροτικές περιοχές θα έπρεπε να εγκατασταθούν σε εγκαταλειµµένα χωριά ή να
δηµιουργηθούν νέοι οικισµοί και να τους παραχωρήσουν γεωργικούς κλήρους ανάλογα µε τον
αριθµό των µελών της οικογένειάς τους. Η ΕΑΠ τούς εξασφάλιζε την ανέγερση της κατοικίας
τους είτε µε την κατασκευή του κτίσµατος (εργολαβία) είτε µε την παραχώρηση των
αναγκαίων υλικών (αυτεπιστασία). Τα σπίτια είχαν δύο δωµάτια, µία αποθήκη και ένα
στάβλο. Επίσης, η Επιτροπή τους έδινε σπόρους, λιπάσµατα ακόµη και ζώα.
Την εγκατάσταση των προσφύγων στις πόλεις ανέλαβε κυρίως το κράτος, ενώ η ΕΑΠ
περιορίστηκε στη δανειοδότηση κάποιων βιοτεχνιών. Ωστόσο, προέκυψαν πάρα πολλά
προβλήµατα - π.χ., ο περιορισµένος αριθµός εγκαταλειµµένων από µουσουλµάνους σπιτιών,
σε αντίθεση µε τις τεράστιες αγροτικές εκτάσεις που άφησαν πίσω τους, η αδυναµία του
κράτους λόγω οικονοµικών αλλά και πολιτικών προβληµάτων να σχεδιάσει και να υλοποιήσει
οικιστικά προγράµµατα και τέλος η µεγάλη κινητικότητα των προσφύγων και η δυσκολία που
υπήρχε για την εξεύρεση µόνιµης απασχόλησης.
Τα πρώτα χρόνια οι περισσότεροι πρόσφυγες που ήταν εγκατεστηµένοι µέσα ή κοντά στα
αστικά κέντρα δούλευαν περιστασιακά: Έκαναν κάποια µεροκάµατα σε εργοστάσια,
βιοτεχνίες ή οικοδοµές, δούλευαν ως πλανόδιοι µικροπωλητές (γυρολόγοι) και
µικροκαταστηµατάρχες ή ως ναυτεργάτες ή ως εργάτες στα δηµόσια έργα στις πόλεις ή και
στην ύπαιθρο.
ΠΡΩΤΟΠΑΠΑ∆ΑΚΗΣ ΠΕΤΡΟΣ: Πολιτικός, καθηγητής του ΕΜΠ και πρωθυπουργός το
1922. Γεννήθηκε στην Απείρανθο της Νάξου το 1860. Σπούδασε στην Αθήνα και στο Παρίσι.
Ήταν διακεκριµένος τεχνικός και τακτικός καθηγητής από το 1889 στο ΕΜΠ (έδρα λιµενικών
και υδραυλικών έργων) και πήρε µέρος στο σχεδιασµό και στην εκτέλεση σηµαντικών έργων
της εποχής (διάνοιξη της ∆ιώρυγας της Κορίνθου, κατασκευή σιδηροδρόµων της ανατολικής
Μακεδονίας και της Θράκης). Το 1889 συνέβαλε στην ίδρυση του Συλλόγου Ωφελίµων
Βιβλίων. Το 1902 εκλέχτηκε βουλευτής, ήταν µέλος της κοινοβουλευτικής Οµάδας των
- 290 -
Ιαπώνων (Στέφανος ∆ραγούµης, Εµµανουήλ Ρέπουλης, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης,

Χαράλαµπος Βοζίκης, Απόστολος Αλεξανδρής και ∆ηµήτριος Γούναρης) και υπουργός
Οικονοµικών το 1915 και το 1921. Τότε πραγµατοποίησε το αναγκαστικό δάνειο µε τη
διχοτόµηση του χαρτονοµίσµατος, γιατί δεν ήθελε να υπονοµεύσει την ελληνική οικονοµία µε
την έκδοση πληθωριστικού νοµίσµατος. Στη διάρκεια της πρωθυπουργίας του (9 Μαΐου του
1922-28 Αυγούστου του 1922) κατέρρευσε το µικρασιατικό µέτωπο και επήλθε η
καταστροφή. Έγραψε συγγράµµατα τεχνικού κυρίως περιεχοµένου.
Καταδικάστηκε σε θάνατο µε την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας (∆ίκη των Έξι) από
έκτακτο στρατοδικείο και εκτελέστηκε στις 15 Νοεµβρίου του 1922.
ΠΥΡΟΜΑΓΛΟΥ ΚΟΜΝΗΝΟΣ: Εκπαιδευτικός και ηγετική φυσιογνωµία της Εθνικής
Αντίστασης (1941-1944). Γεννήθηκε στην Πλάκα της Λήµνου το 1899. Συµµετείχε στη
Μικρασιατική Εκστρατεία (1919-1922) ως υπαξιωµατικός και µετά την κατάρρευση του
µετώπου έκανε τακτική υποχώρηση. Το 1927 σπούδασε φιλολογία και ιστορία στο Παρίσι και
ακολούθησε καριέρα εκπαιδευτικού. Παράλληλα αναµείχθηκε στην πολιτική ζωή ως οπαδός
των βενιζελικών και µετά την επιβολή της ∆ικτατορίας του Μεταξά (1936) πήρε µέρος στον
αντιδικτατορικό αγώνα. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου ίδρυσε µε άλλους
πολιτικούς την αντιστασιακή οργάνωση Ε∆ΕΣ (Εθνικός ∆ηµοκρατικός Ελληνικός Στρατός),
το 1941, της οποίας χρηµάτισε υπαρχηγός, και το ένοπλο τµήµα της, ΕΟΕΑ (Εθνικές Οµάδες
Ελλήνων Ανταρτών), και πρωταγωνίστησε σε επιχειρήσεις κατά των κατακτητών (ανατίναξη
της γέφυρας του Γοργοπόταµου). Μετά την απελευθέρωση και τις πρώτες εµφύλιες
συγκρούσεις της περιόδου 1944-1945 διαφώνησε µε την τακτική διώξεων των µελών της
Αριστεράς και µε την υποβάθµιση του κινήµατος της Εθνικής Αντίστασης. Εγκατέλειψε την
Ελλάδα το 1947 και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, από όπου επέστρεψε το 1954 και συνέπραξε
στη δηµιουργία της ∆ηµοκρατικής Ένωσης (συνεργασία κεντρώων κοµµάτων µε την Ε∆Α).
Πολιτεύτηκε µε την Ε∆Α το 1958 και εκλέχτηκε βουλευτής. Στη διάρκεια της απριλιανής
∆ικτατορίας διώχτηκε και πάλι και µετά τη Μεταπολίτευση αγωνίστηκε για την αναγνώριση
της ενιαίας Εθνικής Αντίστασης. Πέθανε το 1980 στην Αθήνα.
ΡΑΛΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Πολιτικός, αρχηγός του κόµµατος της Νέας ∆ηµοκρατίας και
πρωθυπουργός της Ελλάδας (1980-1981). Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1918. Κατάγεται από
οικογένεια µε παράδοση στην πολιτική ζωή του τόπου (γιος του Ιωάννη Ράλλη και εγγονός
του ∆ηµήτριου Ράλλη). Σπούδασε νοµική και πολιτικές επιστήµες στην Αθήνα και εργάστηκε
αρχικά ως δικηγόρος. Το 1940 υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωµατικός στον Ελληνοϊταλικό
Πόλεµο. Στην πολιτική αναµείχθηκε το 1950, όταν εκλέχτηκε βουλευτής του Λαϊκού
Κόµµατος στην Αθήνα. Έκτοτε εκλεγόταν επανειληµµένα βουλευτής (1951 και 1952 µε τον
Ελληνικό Συναγερµό, 1956, 1961, 1963 και 1964 µε την ΕΡΕ και από το 1974 µε τη Νέα
∆ηµοκρατία) και διατέλεσε πολλές φορές υπουργός (1954-1955 και 1955-1956 υπουργός
Προεδρίας Κυβερνήσεως, 1956 Συγκοινωνιών και ∆ηµοσίων Έργων, 1961 Εσωτερικών, 1967
∆ηµοσίας Τάξεως, 1974 Εσωτερικών, 1975 Προεδρίας της Κυβέρνησης, 1976 Εθνικής
Παιδείας και Θρησκευµάτων, 1977 Συντονισµού και 1978-1980 Εξωτερικών). Την περίοδο
της ∆ικτατορίας του 1967 εξορίστηκε στην Κάσο για την αντιδικτατορική του δράση και µετά
τη Μεταπολίτευση (1974) συνέβαλε στην αποκατάσταση του κοινοβουλευτικού πολιτεύµατος,
εισήγαγε µεταρρυθµίσεις στο χώρο της εκπαίδευσης (καθιέρωση δηµοτικής γλώσσας κ.λπ.)
και ασχολήθηκε µε το Κυπριακό και την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το
Μάιο του 1980 εκλέχτηκε αρχηγός της Νέας ∆ηµοκρατίας, µετά την εκλογή του
Κωνσταντίνου Καραµανλή στο αξίωµα του προέδρου της ∆ηµοκρατίας, και έγινε
πρωθυπουργός. Μετά την ήττα της Νέας ∆ηµοκρατίας στις εκλογές του 1981, οι οποίες
διεξήχθησαν µε άψογο τρόπο, παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόµµατος και το 1987
αποχώρησε από αυτό και ανεξαρτητοποιήθηκε. Επανήλθε στη Νέα ∆ηµοκρατία το 1989 και
εκλέχτηκε και πάλι βουλευτής. Εγκατέλειψε την ενεργό πολιτική δράση το 1993. Ως πολιτικός
εργάστηκε για την επικράτηση ήπιου πολιτικού κλίµατος και διακρίθηκε για τη µετριοπάθεια
και την προσήλωσή του στους δηµοκρατικούς θεσµούς.
ΡΑΛΛΗΣ ∆ΗΜΗΤΡΙΟΣ: Πολιτικός και επανειληµµένα πρωθυπουργός της Ελλάδας (1897,
1903, 1905, 1909, 1920-1921). Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1844 και ήταν γιος του Γεώργιου
Ράλλη, πρώτου κοσµήτορα της Νοµικής Σχολής της Αθήνας. Σπούδασε νοµική στην Αθήνα
και στο Παρίσι. Στην αρχή της σταδιοδροµίας του ασχολήθηκε µε τη δικηγορία και
- 291 -
πολιτεύτηκε για πρώτη φορά το 1873 µε το κόµµα του Τρικούπη και εκλέχτηκε βουλευτής. Το
1875 συµµετείχε στην κυβέρνηση του Χαρίλαου Τρικούπη ως υπουργός Εκκλησιαστικών και
∆ηµοσίας Εκπαιδεύσεως και το 1882 ως υπουργός ∆ικαιοσύνης. Από το κόµµα του Τρικούπη
αποχώρησε το 1883 και ανεξαρτητοποιήθηκε. ∆εν κατάφερε να δηµιουργήσει ένα αξιόλογο
κόµµα και το 1893, εποχή κρίσης για την ελληνική οικονοµία, σχηµάτισε µαζί µε τον Σ.
Σωτηρόπουλο κυβέρνηση συνασπισµού στην οποία ασκούσε καθήκοντα πρωθυπουργού, αν
και τυπικά πρωθυπουργός ήταν ο Σ. Σωτηρόπουλος. Έγινε για πρώτη φορά πρωθυπουργός το
1897, µετά τον ατυχή Ελληνοτουρκικό Πόλεµο, και, µολονότι ήταν φιλοπόλεµος, ως
πρωθυπουργός, έχοντας επίγνωση της κατάστασης, πρότεινε ο ίδιος συνθηκολόγηση. Έκτοτε
συνεργάστηκε µε τον Θεόδωρο ∆ηλιγιάννη µέχρι το 1903, οπότε χρηµάτισε και πάλι
πρωθυπουργός για λίγο. Τρίτη βραχύβια πρωθυπουργία ανέλαβε το 1905 και τέταρτη το 1909,
όταν εκδηλώθηκε το κίνηµα του Στρατιωτικού Συνδέσµου στο Γουδί. Την τελευταία αυτή
περίοδο αντιπολιτεύτηκε, µε σφοδρότητα ορισµένες φορές, τον Γεώργιο Θεοτόκη. Έκτοτε
µετείχε ως υπουργός στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσµίου Πολέµου στις βασιλικές κυβερνήσεις
(1915-1917). Για τελευταία φορά ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας το 1920, αµέσως
µετά τις εκλογές του Νοεµβρίου, παραιτήθηκε όµως έπειτα από τέσσερις µήνες για λόγους
υγείας. Πέθανε τον Αύγουστο του ίδιου έτους.
ΡΑΛΛΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ: Πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας, γιος του πρωθυπουργού
∆ηµήτριου Ράλλη. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1878. Σπούδασε νοµική στην Αθήνα, στη
Γαλλία και στη Γερµανία. Επέστρεψε στην Ελλάδα και άσκησε τη δικηγορία. Από το 1906
µέχρι το 1936 εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής (µε εξαίρεση τις εκλογές του 1935). Στο
διάστηµα αυτό κατέλαβε πολλές φορές υπουργικό αξίωµα και εντύπωση προκαλεί το γεγονός
ότι παραιτήθηκε -για λόγους ευθιξίας-το 1933 από τη θέση του υπουργού Εσωτερικών, µετά
την αποτυχηµένη απόπειρα εναντίον του Ελευθέριου Βενιζέλου, στην οποία ήταν άµεσα
αναµειγµένος ο τότε αστυνοµικός διευθυντής Αθηνών Ι. Πολυχρονόπουλος (ο Ράλλης ήταν ο
φυσικός του προϊστάµενος). Μετά την καταστολή του κινήµατος του 1935 υπήρξε από τους
εισηγητές των «εκκαθαρίσεων» της κρατικής µηχανής από τα βενιζελικά στοιχεία. Μολονότι
ήταν βασιλόφρονας, αντιτάχθηκε στη ∆ικτατορία του Ιωάννη Μεταξά (1936). Στις 7 Απριλίου
του 1943 ανέλαβε πρόεδρος της τελευταίας κατοχικής κυβέρνησης διαδεχόµενος τον
Κωνσταντίνο Λογοθετόπουλο. Η «κυβέρνηση» Ράλλη βαρύνεται µε την ίδρυση των
Ταγµάτων Ασφαλείας.
Τα Τάγµατα εξοπλίστηκαν από τα στρατεύµατα Κατοχής και έδρασαν στην ύπαιθρο κυρίως
υπέρ των συµφερόντων των Γερµανών και εναντίον της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης. Μετά
την απελευθέρωση ο Ιωάννης Ράλλης καταδικάστηκε σε ισόβια δεσµά από το δικαστήριο
δοσίλογων το οποίο δεν έκανε δεκτή την άποψή του ότι ενήργησε µε αίσθηµα ευθύνης και όχι
ως προδότης. Πέθανε στη φυλακή το 1946.
ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: ∆ικαστικός, πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας. Γεννήθηκε στη
Θεσσαλονίκη το 1929. Σπούδασε νοµική και άσκησε τη δικηγορία µέχρι το 1960, οπότε
εισήλθε, έπειτα από διαγωνισµό, στο δικαστικό σώµα. Ως πρωτοδίκης διατέλεσε ανακριτής
στην υπόθεση της δολοφονίας του βουλευτή της Ε∆Α Γρηγόρη Λαµπράκη (1963), έργο το
οποίο προώθησε µε αποφασιστικότητα και αµεροληψία. Το Μάιο του 1968 το δικτατορικό
καθεστώς τον απέλυσε από το δικαστικό σώµα και στο τέλος του 1970 συνελήφθη και
φυλακίστηκε. Μετά την απελευθέρωσή του συνέχισε να είναι αντίθετος µε το καθεστώς. Το
1974 αποκαταστάθηκε από την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ως εφέτης και το 1982 προήχθη
σε αρεοπαγίτη. Το 1985 το ΠαΣοΚ τον πρότεινε για πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας, αν και στην
αρχή είχε διαφανεί ότι θα υποστήριζε τον τότε πρόεδρο Κωνσταντίνο Καραµανλή για µια νέα
θητεία. Στη διάρκεια της θητείας του ο Χ. Σαρτζετάκης υποστήριξε µε θέρµη τα δίκαια του
ελληνισµού. Το 1989 χειρίστηκε µε άψογο τρόπο τα ζητήµατα που προέκυψαν µετά τις
εκλογές, από τις οποίες (Ιούνιος και Νοέµβριος του 1989) κανένα κόµµα δεν είχε την
πλειοψηφία στη Βουλή. Ο Χρήστος Σαρτζετάκης, βαθύς γνώστης της ελληνικής ιστορίας,
ασχολήθηκε κυρίως µε τη συγγραφή µελετών νοµικού περιεχοµένου.
ΣΒΩΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟΣ: Συνταγµατολόγος διεθνώς αναγνωρισµένος, πανεπιστηµιακός
δάσκαλος και πολιτικός. Γεννήθηκε στο Κρούσοβο του Μοναστηρίου της Μακεδονίας το
1892. Σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη και στην Αθήνα νοµική και µετά την εκπόνηση των
διδακτορικών του διατριβών («Το δικαίωµα του συνεταιρίζεσθαι και το δίκαιον των
- 292 -
σωµατείων», «Εξουσία και κυριαρχία») ακολούθησε πανεπιστηµιακή καριέρα. Το 1925

εκλέχτηκε υφηγητής της πολιτειολογίας στη Νοµική Σχολή της Αθήνας. Την περίοδο 1917-
1920 διατέλεσε διευθυντής Εργασίας και Κοινωνικής Πολιτικής στο υπουργείο Εθνικής
Οικονοµίας, όπου εργάστηκε για τη θέσπιση σηµαντικών εργασιακών νοµοθετηµάτων, και
στη συνέχεια διορίστηκε στην Αρµοστεία της Σµύρνης. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα
ασχολήθηκε µε τη δικηγορία και το συγγραφικό του έργο και το 1929 εκλέχτηκε τακτικός
καθηγητής στο Πανεπιστήµιο Αθηνών, στην έδρα του συνταγµατικού δικαίου - στο χώρο αυτό
κέρδισε την αγάπη και την εκτίµηση των φοιτητών του για τα πρότυπα και τις ιδέες που
εισήγαγε. Εξαιτίας των ιδεών του όµως τον αποµάκρυναν τρεις φορές από το πανεπιστήµιο.
Επέστρεψε στα καθήκοντά του στη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέµου και στην Κατοχή
δραστηριοποιήθηκε για τη συγκρότηση αδέσµευτου αντιστασιακού κινήµατος. Την περίοδο
1941-1943 εργάστηκε, ως πρόεδρος της Επιτροπής Μακεδόνων και Θρακών, για την
απόκρουση των βουλγαρικών επιβουλών εναντίον της Βόρειας Ελλάδας. Το 1944 αποδέχτηκε
την εκλογή του ως προέδρου της ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) -
επρόκειτο για ένα είδος κυβέρνησης της ελεύθερης Ελλάδας που ίδρυσε το ΕΑΜ. Λίγο
αργότερα πήρε µέρος στη ∆ιάσκεψη του Λιβάνου η οποία κατέληξε στο σχηµατισµό
κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας µε πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου και ο Αλ. Σβώλος
ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Εξωτερικών. Παραιτήθηκε στις 2 ∆εκεµβρίου του 1944 µετά τη
διαφωνία του ΕΑΜ για το θέµα του αφοπλισµού των αντάρτικων οµάδων. Το 1945 ανέλαβε
την προεδρία του Σοσιαλιστικού Κόµµατος, Ένωση Λαϊκής ∆ηµοκρατίας και εργάστηκε για
την αποτροπή του Εµφύλιου Πολέµου, αλλά και µετά την έναρξή του αγωνίστηκε για να
τερµατιστεί πιο νωρίς. Γι’ αυτές του τις ενέργειες κατακρίθηκε και από τις δύο αντιµαχόµενες
παρατάξεις. Μετά το τέλος του Εµφυλίου εργάστηκε για την ενότητα της δηµοκρατικής
παράταξης και το 1950 εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών και Θεσσαλονίκης µε το συνδυασµό της
∆ηµοκρατικής Παράταξης. Στο ίδιο αξίωµα εκλέχτηκε και το 1956, τρεις ηµέρες πριν από το
θάνατό του (23 Φεβρουαρίου του 1956). Η συγγραφική του δραστηριότητα υπήρξε σηµαντική
και περιλαµβάνει τα εξής έργα: «Τα µεταπολεµικά συντάγµατα της Βαϊµάρης και της Ρωσίας»
(1921, µετάφραση), «Το κοινωνικόν δίκαιον, το ατοµικόν δίκαιον και η µεταµόρφωσις του
κράτους» (1923, µετάφραση), «Το νέον Σύνταγµα και οι βάσεις του πολιτεύµατος» (1928),
«Προβλήµατα Κοινοβουλευτικής ∆ηµοκρατίας», (1931), «Συνταγµατικό ∆ίκαιο» (1934-
1935), «Σύνταγµα της Ελλάδας» (1954-1955). Στην πολιτική του σταδιοδροµία ακολούθησε
µετριοπαθή στάση και υπήρξε υπόδειγµα πολιτικού ήθους.
ΣΕΦΕΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Νοµπελίστας ποιητής, σπουδαία µορφή της λογοτεχνικής Γενιάς του
1930, σηµαντικός εκπρόσωπος της νεωτεριστικής ποίησης στην Ελλάδα. Γεννήθηκε στη
Σµύρνη το 1900. Το πραγµατικό του επώνυµο ήταν Σεφεριάδης. Η οικογένειά του
εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1914, όπου τελείωσε το γυµνάσιο. Στη συνέχεια σπούδασε
νοµική στο Παρίσι (1918-1924). Το 1926 διορίστηκε στο υπουργείο Εξωτερικών και
ακολούθησε καριέρα διπλωµάτη ως το 1961 που παραιτήθηκε. Επισκέφθηκε πολλές χώρες ως
πρέσβης: την Κορυτσά, τη Νότια Αφρική, το Κάιρο, τη Βηρυτό και το Λονδίνο, που ήταν και
ο τελευταίος σταθµός της σταδιοδροµίας του. Το 1931 έκανε την εµφάνιση του στα ελληνικά
γράµµατα µε την πρώτη του ποιητική συλλογή «Στροφή». Οι κριτικές που δέχτηκε ήταν
ποικίλες: αρνητικές και θετικές. Τα λόγια του Αρίστου Καµπάνη αποδείχθηκαν προφητικά:
«Αν δεν είναι ένας τρελός ή αν δεν είναι ένας πολύ ηλικιωµένος, θα είναι ίσως ο ποιητής της
αύριον». Επιβεβαιώθηκαν µε τις επόµενες συλλογές του: «Μυθιστόρηµα» (1935),
«Γυµνοπαιδεία» (1936), «Τετράδιο γυµνασµάτων» (1937), «Ηµερολόγιο καταστρώµατος Α΄»
(1940), «Ηµερολόγιο καταστρώµατος Β΄» (1944), «Κίχλη» (1947), «Κύπρον, ου µ’
εθέσπισεν» (1955), «Τρία κρυφά ποιήµατα» (1966) και το κύκνειο άσµα του «Επί
ασπαλάθων», που δηµοσιεύθηκε στις 23 Σεπτεµβρίου του 1971, τρεις µέρες µετά το θάνατό
του. Το 1963 η Σουηδική Ακαδηµία τον τίµησε µε το Νόµπελ Λογοτεχνίας για την ποιητική
του προσφορά, για την οποία απέσπασε και πολλές άλλες τιµητικές διακρίσεις. Ο λόγος του
είναι λιτός και απέριττος, δεν χρησιµοποιεί φραστικά στολίδια και δεν κάνει κατάχρηση των
λεκτικών σχηµάτων, όπως οι προγενέστεροι λογοτέχνες, και διακατέχεται από αυτό που ο
ίδιος ονόµασε επιγραµµατικά «καηµό της ρωµιοσύνης». Ιδιαίτερα αξιόλογες είναι και οι
µεταφράσεις του, «Έρηµη Χώρα» του Τόµας Έλιοτ (1932), «Άσµα Ασµάτων (1965),
«Αποκάλυψη του Ιωάννη» (1966), καθώς και οι µεταφράσεις ποιηµάτων συγχρόνων του
- 293 -
Ευρωπαίων και Αµερικανών ποιητών («Αντιγραφές», 1965). Πολύ σπουδαία είναι και τα
δοκίµιά του, τα θέµατα των οποίων προέρχονται από την ελληνική παράδοση («∆οκιµές»,
1944). Πέθανε στις 20 Σεπτεµβρίου του 1971 και η κηδεία του µετατράπηκε σε πάνδηµο
συλλαλητήριο εναντίον της ∆ικτατορίας. Ο Σεφέρης προσανατολιζόταν συνειδητά προς την
απλοποίηση του ποιητικού λόγου, όπως δηλώνει στο παρακάτω απόσπασµα.
«Ένας γέροντας στην ακροποταµιά»
(από την ποιητική συλλογή Ηµερολόγιο Καταστρώµατος Β΄ [1944]):
∆ε θέλω τίποτε άλλο παρά να
µιλήσω απλά, να µου δοθεί
ετούτη η χάρη.
Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαµε µε τόσες µουσικές
που σιγά-σιγά βουλιάζει
και την τέχνη µας τη στολίσαµε
τόσο πολύ που φαγώθηκε
από τα µαλάµατα το πρόσωπό της
κι είναι καιρός να πούµε τα λιγοστά
µας λόγια γιατί η ψυχή µας αύριο
κάνει πανιά.
ΣΗΜΙΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: ∆ικηγόρος, καθηγητής πανεπιστηµίου, πολιτικός και
πρωθυπουργός της Ελλάδας. Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1936. Σπούδασε νοµική στο
Πανεπιστήµιο Μάρµπουργκ της Γερµανίας και οικονοµικά στο London School of Economics.
Ανέπτυξε αντιστασιακή δράση στη διάρκεια της ∆ικτατορίας (1967-1974). Το 1969 διέφυγε
στο εξωτερικό και το 1970 εντάχθηκε στο ΠΑΚ. Ήταν ιδρυτικό µέλος του ΠαΣοΚ. Επί
κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου διατέλεσε υπουργός Γεωργίας, Εθνικής Οικονοµίας,
Παιδείας, Βιοµηχανίας, Ενέργειας, Τεχνολογίας και Εµπορίου. Το 1996 η κοινοβουλευτική
οµάδα του ΠαΣοΚ τον εξέλεξε πρωθυπουργό στη θέση του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος
αποχώρησε για λόγους υγείας, ενώ λίγους µήνες αργότερα, µετά το θάνατο του ιδρυτή του
ΠαΣοΚ, εκλέχτηκε από το 4ο Συνέδριο πρόεδρος του κόµµατος. Οδήγησε το κόµµα του σε
δύο αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες, το 1996 και το 2000. Στο τέλος του 2003 ανακοίνωσε την
απόφασή του να αποχωρήσει από την ηγεσία του ΠαΣοΚ. Το Φεβρουάριο του 2004, µετά την
ανάληψη της ηγεσίας από τον Γιώργο Παπανδρέου, παράµεινε στη θέση του πρωθυπουργού
µέχρι τις εκλογές (Μάρτιος του 2004). Έχει πλούσιο συγγραφικό έργο. Στη διάρκεια της
πρωθυπουργίας του εργάστηκε µε ιδιαίτερο ζήλο στον οικονοµικό τοµέα µε σκοπό την
εναρµόνιση της οικονοµικής και νοµισµατικής πολιτικής της χώρας µε αυτή των υπόλοιπων
µελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πέτυχε την ένταξη της Ελλάδας στην Οικονοµική και
Νοµισµατική Ένωση (ΟΝΕ) και στη Ζώνη του Ευρώ. Σηµαντική, τέλος, υπήρξε η συµβολή
του στην ένταξη της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
ΣΚΑΛΚΩΤΑΣ ΝΙΚΟΣ: Πρωτοπόρος συνθέτης και βιολιστής. Γεννήθηκε στη Χαλκίδα το
1904 και ήταν γόνος οικογένειας που είχε παράδοση στη µουσική. Σε ηλικία πέντε ετών
εγκαταστάθηκε µε την οικογένειά του στην Αθήνα και άρχισε να µελετά βιολί. Το 1914
γράφτηκε στο Ωδείο Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1920 παίρνοντας το χρυσό βραβείο.
Συνέχισε τις σπουδές του στη Γερµανία, όπου ήρθε σε επαφή µε πρωτοπόρους της συνθετικής
τέχνης, όπως οι Σένµπεργκ, Κουρτ Βάιλ κ.ά., και στράφηκε προς τα νέα µουσικά ιδιώµατα. Το
1933 επέστρεψε στην Ελλάδα αλλά συνάντησε αδιάφορο και εχθρικό κλίµα και συχνά
αµφισβητήθηκε η αξία του, γεγονός που επηρέασε την ήδη κλονισµένη υγεία του και την
ψυχολογία του και τον έκανε εσωστρεφή. Εργάστηκε στην Κρατική Ορχήστρα Αθηνών ως
βιολονίστας στα τελευταία αναλόγια και συνέχισε να γράφει µουσική. Στο τέλος της Κατοχής
(Μάιος του 1944) συνελήφθη από τους Γερµανούς και φυλακίστηκε στο Χαϊδάρι. Σώθηκε
χάρη στον Έλληνα γιατρό που έκανε το µεταφραστή στους Γερµανούς. Το 1946 παντρεύτηκε
την πιανίστα Μαρία Παγκαλή, µε την οποία απέκτησε δύο γιους. Πέθανε το 1949 σε ηλικία 45
χρονών από ατυχία και αµέλεια ταυτόχρονα (κήλη την οποία αµέλησε να παρακολουθήσει
ιατρικά). Ο Σκαλκώτας υπήρξε ένας επαναστάτης της τέχνης. Χρησιµοποίησε τα ιδιώµατα της
παράδοσης για να δηµιουργήσει ένα έργο πρωτοποριακό, πρωτόγνωρο για την Ελλάδα και
απόλυτα εµπνευσµένο. Στις παρτιτούρες του χρησιµοποίησε µε επιδεξιότητα το
δωδεκάφθογγο τονικό σύστηµα και την ατονικότητα, άγνωστα για το ελληνικό κοινό. Τα έργα
- 294 -
του διακρίνονται σε:

Α. Ορχηστρικά: Κοντσέρτα για όργανο ή όργανο και ορχήστρα, συµφωνικές σουίτες - «Η
επιστροφή του Οδυσσέα» (1942-1943), «∆έκα µουσικά σκίτσα» (1940).
Β. Μουσική δωµατίου: Κουαρτέτα εγχόρδων, σονάτα, σονατίνες -«Μικρή σερενάτα» (1945),
«Μπολερό» (1945).
Γ. Έργα για Πιάνο: 15 µικρές παραλλαγές, 4 σουίτες.
∆. Φωνητικά: Από τα πιο γνωστά έργα του είναι οι «36 Ελληνικοί χοροί» (1931-1936), τους
οποίους ενορχήστρωσε ξανά το 1949.
ΣΚΟΥΛΟΥ∆ΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ: Επιχειρηµατίας, διπλωµάτης και πολιτικός, ο οποίος
διατέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας. Γεννήθηκε το 1838 στην Κωνσταντινούπολη. Το 1863
διορίστηκε γενικός διευθυντής των επιχειρήσεων του οίκου Ράλλη στην Οθωµανική
Αυτοκρατορία και το 1878 ίδρυσε µαζί µε τον Α. Συγγρό και τον Κ. Κορωνιό την Τράπεζα
Κωνσταντινουπόλεως. Το 1876 εγκαταστάθηκε µόνιµα στην Αθήνα και το 1881 εκλέχτηκε για
πρώτη φορά βουλευτής µε το κόµµα του Χαρίλαου Τρικούπη. Το 1883 διορίστηκε
πρεσβευτής της Ελλάδας στην Ισπανία, ενώ το 1885-1886 συµµετείχε σε κρίσιµες
διαπραγµατεύσεις µε τους Τούρκους στη Θεσσαλονίκη την περίοδο που εκδηλώθηκε το
πραξικόπηµα στην Ανατολική Ρωµυλία, η οποία έπειτα προσαρτήθηκε στη Βουλγαρία. Κατά
τους Βαλκανικούς Πολέµους πήρε µέρος σε πολλές διεθνείς συναντήσεις ως µέλος της
ελληνικής αντιπροσωπείας. Τον Οκτώβριο του 1915 διαδέχτηκε στο αξίωµα του
πρωθυπουργού τον Αλέξανδρο Ζαΐµη, ο οποίος είχε παραιτηθεί, και σχηµάτισε κυβέρνηση
που παρέµεινε στην εξουσία µέχρι τον Ιούνιο του 1916. Κατά την πρωθυπουργία του διέπραξε
πολλά λάθη, από τα οποία το µεγαλύτερο ήταν η συναίνεσή του στην αντισυνταγµατική
διάλυση της Βουλής και την προκήρυξη εκλογών από το βασιλιά Κωνσταντίνο Α΄, καθώς και
στην κατάληψη του οχυρού Ρούπελ (Μάιος 1916) από το γερµανικό και το βουλγαρικό
στρατό. Άµεση συνέπεια της πράξης του ήταν η µεγαλύτερη εµπλοκή των ∆υνάµεων της
Αντάντ στα ελληνικά πολιτικά ζητήµατα (κατέλαβαν διάφορες περιοχές της χώρας κ.λπ.).
Κάτω από την πίεση του διεθνούς παράγοντα αναγκάστηκε να παραιτηθεί και αποσύρθηκε
από την πολιτική ζωή. Μετά το σχηµατισµό κυβέρνησης από τον Ε. Βενιζέλο στην Αθήνα το
1917 κατηγορήθηκε ως ένοχος εσχάτης προδοσίας και για ένα διάστηµα φυλακίστηκε. Πέθανε
ΣΚΟΥΡΑ ΕΛΕΝΗ: Πολιτικός και η πρώτη Ελληνίδα βουλευτής. Ήταν δικηγόρος.
Γεννήθηκε το 1896 στο Βόλο και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1915. Σπούδασε
µουσική και νοµική, και ανέπτυξε έντονη κοινωνική δράση. Εκλέχτηκε βουλευτής
Θεσσαλονίκης, µε το κόµµα του Ελληνικού Συναγερµού, στην αναπληρωµατική εκλογή που
έγινε στις 18 Ιανουαρίου του 1953 για την πλήρωση της έδρας του αποβιώσαντος βουλευτή
του Συναγερµού, Βασίλειου Μπακονίκα. ∆εν επανεκλέχτηκε. Στα προδικτατορικά
Κοινοβούλια µόνο οκτώ γυναίκες εκλέχτηκαν στο βουλευτικό αξίωµα (1953, Ελένη Σκούρα,
Ελληνικός Συναγερµός/1956 και 1958, Βάσω Θανασέσκου, Ε∆Α, Λίνα Τσαλδάρη, ΕΡΕ/1958
και 1961, Ελένη Μπενά, Ε∆Α/1961 και 1963, Μαρία Σβώλου, Ε∆Α, Ασηµίνα Γιάννου, Ε∆Α
[εκλέχτηκε και το 1974 µε το ΚΚΕ]/1963 και 1964, Μαρία Καραγιώργη, Ε∆Α/1964, Ηρώ
Λάµπρου, Ένωση Κέντρου). Μόνο µία, η Λίνα Τσαλδάρη, ανέλαβε υπουργείο ως υπουργός
Κοινωνικής Πρόνοιας το 1956-1958. Στην πρώτη Βουλή µετά τη ∆ικτατορία (1974)
εκλέχτηκαν επτά γυναίκες (Ελένη Βλάχου, Λίνα Κουτήφαρη, Ταρσή Μπουγά και Άννα
Συνοδινού µε τη Ν∆, Βιργινία Τσουδερού µε την Ένωση Κέντρου Νέες ∆υνάµεις, Σύλβα
Ακρίτα µε το ΠΑΣΟΚ και Ασηµίνα Γιάννου µε το ΚΚΕ). Στη Βουλή που προέκυψε µετά τις
εκλογές του 2000 είχαν εκλεγεί 26 γυναίκες στο αξίωµα του βουλευτή, ενώ στις τελευταίες
εκλογές 38 (2004). Στο ιδιαίτερα σηµαντικό αξίωµα του προέδρου της Βουλής των Ελλήνων
εκλέχτηκε το Μάρτιο του 2004 η Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα.
(Οι γυναίκες ψήφισαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε εθνικές εκλογές το 1956, στις 19
Φεβρουαρίου, αλλά η Σκούρα είχε εκλεγεί το 1953 σε αναπληρωµατική εκλογή -περιφέρεια
Θεσσαλονίκης-, στην οποία πήραν µέρος και γυναίκες σύµφωνα µε το τότε ισχύον Σύνταγµα
του 1952. Για πρώτη φορά επιτράπηκε στις γυναίκες να ψηφίσουν στις αναπληρωµατικές
δηµοτικές εκλογές του 1930 στην πόλη της Θεσσαλονίκης [είχε παραιτηθεί από το
δηµαρχιακό αξίωµα ο Ν. Μάνος], αλλά ελάχιστες είχαν εγγραφεί στους εκλογικούς
καταλόγους και ακόµη λιγότερες ψήφισαν. Περιορισµένη ήταν επίσης η συµµετοχή τους στις
- 295 -
δηµοτικές εκλογές του 1932.)

ΣΟΛΩΜΟΣ ∆ΙΟΝΥΣΙΟΣ: Από τις σηµαντικότερες µορφές της νεοελληνικής ποίησης,
ηγέτης της Επτανησιακής Σχολής και εθνικός ποιητής. Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1798 και
ήταν γιος του άρχοντα Νικόλαου Σολωµού και µιας γυναίκας του λαού, της Αγγελικής Νίκλη.
Σε ηλικία δέκα χρονών έφυγε για την Ιταλία, όπου έµεινε δέκα χρόνια. Σπούδασε στο Λύκειο
της Κρεµόνας και στη συνέχεια στο Πανεπιστήµιο της Παβίας νοµική, ενώ ενηµερώθηκε για
την κλασική και τη σύγχρονη φιλολογία. Από εκείνη την περίοδο στην Ιταλία προέρχονται και
τα πρώτα του ποιήµατα, στα ιταλικά. Το 1918 επέστρεψε στη Ζάκυνθο και βρέθηκε σε ένα
περιβάλλον µε διανοούµενους, πρόσφορο για να δηµιουργήσει. Η συνάντησή του όµως µε τον
Σπυρίδωνα Τρικούπη (1822) στάθηκε καθοριστική για τη στροφή του προς την ελληνική
ποίηση. Μετά τα πρώτα στιχουργήµατα στα ιταλικά έγραψε κάποια λυρικού περιεχοµένου
στην ελληνική γλώσσα («Ωδή εις την σελήνη», «Η αγνώριστη», «Η Ξανθούλα»). Το γεγονός
της Επανάστασης ήταν το ερέθισµα για να γράψει το 1923 τον «Ύµνο εις την Ελευθερία» (158
στροφές), από τον οποίο οι δύο πρώτες στροφές το 1864 καθιερώθηκαν ως Εθνικός Ύµνος της
Ελλάδας και µελοποιήθηκαν από το µουσουργό Νικόλαο Μάντζαρο. Ακολούθησαν η ωδή
«Στο θάνατο του λόρδου Μπάιρον» (1824) και η «Φαρµακωµένη» (1826). Το 1828
εγκατέλειψε τη Ζάκυνθο και εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα, όπου παρέµεινε ως το θάνατό
του. ∆ηµοσιεύθηκε εκεί ένα απόσπασµα από το ποίηµα «ο Λάµπρος» και στην ίδια δεκαετία
τοποθετούνται και τα δύο µοναδικά πεζά έργα του Σολωµού, ο «∆ιάλογος», όπου εκφράζει τις
απόψεις του για τη δηµοτική γλώσσα, και «Η Γυναίκα της Ζάκυνθος». Το 1833 έγραψε τον
«Κρητικό», το πρώτο από τα µεγάλα έργα του, που δείχνει την ποιητική του ωρίµανση.
Ακολούθησαν οι «Ελεύθεροι Πολιορκηµένοι», που στηρίζονται θεµατικά στη δεύτερη
πολιορκία του Μεσολογγίου. Το συγκεκριµένο έργο το δούλεψε πάνω από δέκα χρόνια (1833-
1844), αλλά δεν κατάφερε να το ολοκληρώσει (σώζονται αποσπασµατικά το Β΄ και το Γ΄
σχεδίασµα, αν και έχουν νοηµατική αυτοτέλεια). Ο «Πόρφυρας» (1849) ήταν το επόµενο έργο
του. Την τελευταία περίοδο της ζωής του έγραψε ποιήµατα στα ιταλικά. Πέθανε το 1857. Το
έργο του διασώθηκε χάρη στην προσπάθεια του µαθητή του Ιάκωβου Πολυλά, ο οποίος από
τα ακατάστατα χειρόγραφα του ποιητή δηµιούργησε την πρώτη έκδοση των «Ευρισκοµένων»
(1859). Αυτό που κληροδότησε ο Σολωµός στην Ελλάδα είναι η ποίηση, και µάλιστα για
πρώτη φορά συνέθεσε σε ενότητα µέσα από το έργο του την ελληνική ποιητική παράδοση.
ΣΟΦΟΥΛΗΣ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ: Αρχαιολόγος, πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Γεννήθηκε στη Σάµο το 1860 και ήταν γόνος επιφανούς οικογένειας. Σπούδασε στην Αθήνα
και στη Γερµανία αρχαιολογία. Έκανε πολλές ανασκαφές στη Λακωνία, τη Μεσσηνία και από
το 1902 έως 1903 στο Ηραίο της Σάµου. Η πολιτική του σταδιοδροµία άρχισε το 1900, όταν
εκλέχτηκε ανεξάρτητος βουλευτής στη Συνέλευση της Σάµου και στη συνέχεια πρόεδρός της.
Το 1908 συγκρούστηκε µε την οθωµανική διοίκηση και αναγκάστηκε να καταφύγει στην
Ελλάδα για να αποφύγει τη σύλληψη. Καταδικάστηκε ερήµην σε θάνατο. Το 1912 συµµετείχε
σε ένοπλη επιχείρηση για την απελευθέρωση του νησιού από την οθωµανική κυριαρχία. Το
1915 εκλέχτηκε βουλευτής Σάµου για πρώτη φορά. Συµµετείχε στο Κίνηµα της Εθνικής
Άµυνας στο πλευρό του Ελευθέριου Βενιζέλου (1916). Το 1917 εκλέχτηκε πρόεδρος της
Βουλής και το 1924 ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας για τρεις µήνες. Στο σύντοµο αυτό
χρονικό διάστηµα αντιµετώπισε µε ήπιο τρόπο στασιαστικές κινήσεις στο στρατό (Χ.
Τσερούλης, Α. Παναγιωτόπουλος) και στο ναυτικό (Κολιαλέξης), ενώ προχώρησε στην
απαλλοτρίωση 350.000 στρεµµάτων για την αποκατάσταση προσφύγων και ακτηµόνων
γεωργών. Στην εξωτερική πολιτική όµως διέπραξε ένα σφάλµα. Ο υπουργός Εξωτερικών της
κυβέρνησής του, ο Πολίτης, συνυπέγραψε µε το Βούλγαρο οµόλογό του, τον Καλφόφ (29
Σεπτεµβρίου 1929), µια σειρά από πρωτόκολλα για να διευκολυνθεί η εκούσια µετανάστευση
ανάµεσα στις δύο χώρες. Με την κίνηση αυτή θεωρήθηκε από την υπόλοιπη ελληνική ηγεσία
πως θεσµοποιούνταν η έµµεση έστω παρέµβαση της Βουλγαρίας στα πράγµατα της
Μακεδονίας. Ήταν και πάλι πρόεδρος της Βουλής ανάµεσα στα έτη 1926 και 1928. Το 1928
στην κυβέρνηση Βενιζέλου ανέλαβε το υπουργείο Στρατιωτικών. Μετά το θάνατο του
Βενιζέλου ηγήθηκε του Κόµµατος των Φιλελευθέρων. Εκλέχτηκε πρόεδρος της Βουλής το
1936 µε τη βοήθεια της κοµουνιστικής Αριστεράς (Σύµφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα). Στην
Κατοχή ο υπέργηρος πολιτικός δεν είχε ουσιαστική συµµετοχή στις εξελίξεις, αν και απέρριψε
πρόταση της ΕΑΜικής αντίστασης για τη συγκρότηση ενιαίου µετώπου εθνικής αντίστασης.
- 296 -
Ανέλαβε και πάλι την πρωθυπουργία της χώρας το 1945 και ήταν ο πρωθυπουργός που έκανε
τις εκλογές του Μαρτίου του 1946, στις οποίες πήρε το 14,4% των ψήφων. Ως πρωθυπουργός
το 1947 ανέλαβε το βάρος της διεξαγωγής του Εµφύλιου Πολέµου, που εκείνη τη στιγµή
βρισκόταν στην πιο κρίσιµη φάση του, ενώ λίγους µήνες πριν από το τέλος του, τον Ιούνιο του
1949, πέθανε.
ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: ∆ικηγόρος, πολιτικός και πρόεδρος της
Ελληνικής ∆ηµοκρατίας. Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1926. Σπούδασε νοµική στο
Πανεπιστήµιο Αθηνών. Εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής Αχαΐας µε την ΕΡΕ το 1964.
Επανεκλέχτηκε βουλευτής Αχαΐας τα έτη 1974, 1977, 1981, 1985 µε τη Νέα ∆ηµοκρατία, από
την οποία αποχώρησε τον Αύγουστο του 1985. Στο διάστηµα αυτό ανέλαβε διάφορα
υπουργικά αξιώµατα (υπουργός Εσωτερικών, υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών και υπουργός
Προεδρίας). Ίδρυσε τη ∆ηµοκρατική Ανανέωση της οποίας διατέλεσε πρόεδρος µέχρι τη
διάλυσή της τον Ιούνιο του 1994.
Στις 8 Μαρτίου του 1995 εκλέχτηκε από τη Βουλή των Ελλήνων πρόεδρος της Ελληνικής
∆ηµοκρατίας και επανεκλέχτηκε στο ύπατο αξίωµα στις 8 Φεβρουαρίου του 2000 µε 269
ψήφους σε σύνολο 300 βουλευτών. Ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, ιδιαίτερα δηµοφιλής
πολιτικός, συνεχίζει την παράδοση των Αχαιών πολιτικών που διακρίνονται στη ρητορική
τέχνη, τέχνη εξόχως πολιτική (∆. Γούναρης, Γ. Παπανδρέου, Π. Κανελλόπουλος).
ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ: Οικονοµολόγος, πολιτικός και πρωθυπουργός της
Ελλάδας. Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας το 1899, σπούδασε νοµική και πολιτικές επιστήµες
στην Αθήνα και οικονοµικά στη Γαλλία, όπου πήρε το διδακτορικό του δίπλωµα. Μετά την
επιστροφή του στην Ελλάδα, εκλέχτηκε το 1930 σε αναπληρωµατική εκλογή βουλευτής
Ηλείας µε το Λαϊκό Κόµµα. Επανεκλέχτηκε βουλευτής µε το ίδιο κόµµα στις εκλογές του
1932, του 1933, του 1936 και κατέλαβε διάφορες κυβερνητικές θέσεις. Επίσης, εκλέχτηκε στο
βουλευτικό αξίωµα στις εκλογές του 1946 και σε όλες τις εκλογές που ακολούθησαν.
Χρηµάτισε υπουργός Συντονισµού σε όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις που σχηµατίστηκαν µέχρι
το 1950. Ως υπουργός Συντονισµού ήταν υπεύθυνος σχεδιασµού του προγράµµατος
ανασυγκρότησης, εκβιοµηχάνισης και εξηλεκτρισµού της χώρας. Το 1950 προσχώρησε στον
Ελληνικό Συναγερµό του στρατάρχη Παπάγου. Εκλέχτηκε βουλευτής στις εκλογές του 1951
και του 1952, υπουργός Εξωτερικών (1952-1954) και αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως από το
1954, ενώ τότε θεωρούνταν ο πιο έµπιστος συνεργάτης του Παπάγου και ο πιθανότερος
διάδοχός του. Ωστόσο, όταν ο βασιλιάς Παύλος ανέθεσε την εντολή σχηµατισµού κυβέρνησης
στον Κ. Καραµανλή, ο Στεφανόπουλος ίδρυσε δικό του κόµµα µε το οποίο συµµετείχε στις
εκλογές του 1956, αλλά δεν κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής. Συµµετείχε στην ίδρυση της
Ενώσεως Κέντρου υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου και πέτυχε να εκλεγεί βουλευτής το 1961, το
1963 και το 1964. Αν και στην αρχή παρέµεινε στην Ένωση Κέντρου, µετά την παραίτηση του
Γ. Παπανδρέου τον Ιούλιο του 1965, υπερψήφισε την κυβέρνηση Η. Τσιριµώκου, ενώ λίγο
αργότερα σχηµάτισε κυβέρνηση µε την ανοχή της ΕΡΕ, η οποία παρέµεινε στην εξουσία 15
µήνες (Σεπτέµβριος του 1965-∆εκέµβριος του 1966). Στη διάρκεια της ∆ικτατορίας απείχε
από κάθε πολιτική δραστηριότητα, ενώ δεν πολιτεύτηκε µετά την πτώση της, στις εκλογές του
1974. Αντίθετα κατέβηκε ως συναρχηγός ενός ακροδεξιού κόµµατος, της Εθνικής
Παρατάξεως, µε τον Σ. Θεοτόκη στις εκλογές του 1977. Παρά τη σχετική εκλογική επιτυχία
του κόµµατος του αυτός δεν κατόρθωσε να εκλεγεί. Πέθανε στην Αθήνα το 1982.
ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΞΕΝΟΦΩΝ: Στρατιωτικός και ένας από τους κατηγορούµενους στη δίκη που
ακολούθησε τη Μικρασιατική Εκστρατεία και συνήθως αποκαλείται ως η ∆ίκη των Έξι, ενώ
στην πραγµατικότητα οι κατηγορούµενοι ήταν οκτώ (∆. Γούναρης, Ν. Στράτος, Π.
Πρωτοπαπαδάκης, Ν. Θεοτόκης, Γ. Μπαλτατζής, Γ. Χατζηανέστης, Ξ. Στρατηγός και Μ.
Γούδας). Γεννήθηκε το 1869 στην Κέρκυρα. Πήρε µέρος στον πόλεµο του 1897 και
µετεκπαιδεύτηκε στη Στρατιωτική Ακαδηµία του Βερολίνου µαζί µε τον Ιωάννη Μεταξά.
Έλαβε µέρος στους Βαλκανικούς Πολέµους και από το 1917 µέχρι το 1920 παρέµεινε εκτός
στρατεύµατος για πολιτικούς λόγους. Επανήλθε στο στράτευµα το 1921 ως υποστράτηγος-
σύνδεσµος της κυβέρνησης µε τη Στρατιά της Μικράς Ασίας. Αποστρατεύτηκε λόγω
διαφωνιών και συµµετείχε στην κυβέρνηση του ∆. Γούναρη ως υπουργός των Συγκοινωνιών
(1921-1922). Μετά την επικράτηση της Επανάστασης διώχτηκε και καταδικάστηκε από το
Έκτακτο Στρατοδικείο σε ισόβια δεσµά. Μετά την αµνηστία που του χορηγήθηκε µετέβη στην
- 297 -
Ελβετία (Νταβός) για να αντιµετωπίσει τη βαριά φυµατίωση από την οποία έπασχε. Έγραψε
αρκετά συγγράµµατα ιστορικού περιεχοµένου, µε πιο σπουδαίο το βιβλίο «Η Ελλάς εν Μικρά
Ασία». Πέθανε στο Νταβός το 1927.
ΣΤΡΑΤΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: Πολιτικός και πρωθυπουργός, ένας από τους Έξι που
εκτελέστηκαν µετά τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Γεννήθηκε το 1872 στην Αθήνα, όπου και
σπούδασε νοµική. Βουλευτής από το 1902, µετά το κίνηµα στο Γουδί το 1909 προσχώρησε
στο Κόµµα των Φιλελευθέρων και διατέλεσε πρόεδρος της Αναθεωρητικής Βουλής (1911) και
υπουργός των Ναυτικών (1912). Κατά τη διάρκεια του Εθνικού ∆ιχασµού τάχθηκε µε τη
βασιλική παράταξη και ίδρυσε το Εθνικόν Συντηρητικόν Κόµµα. Το Μάρτιο του 1922
σχηµάτισε βραχύβια κυβέρνηση µε την ανοχή των Φιλελευθέρων. Συµµετείχε στην
κυβέρνηση συνασπισµού του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη (Μάιος-Αύγου-στος του 1922).
Εκτελέστηκε στις 15 Νοεµβρίου του 1922 µαζί µε τους άλλους πέντε (∆. Γούναρης, Π.
Πρωτοπαπαδάκης, Ν. Θεοτόκης, Γ. Μπαλτατζής, Γ. Χατζηανέστης) ως ένοχος εσχάτης
προδοσίας, η οποία ποτέ δεν αποδείχθηκε.
ΣΧΕ∆ΙΟ ΜΑΡΣΑΛ: Ονοµάστηκε έτσι από το όνοµα του Αµερικανού υπουργού των
Εξωτερικών Τζορτζ Μάρσαλ (1880-1959) ο οποίος εκπόνησε το οµώνυµο σχέδιο παροχής
βοήθειας στη µεταπολεµική Ευρώπη. Το σχέδιο, που στην ουσία αποτελούσε
συµπληρωµατικό σκέλος του προεδρικού µηνύµατος της 12ης Μαρτίου του 1947 (∆όγµα
Τρούµαν), ανακοινώθηκε επίσηµα από τον ίδιο τον Αµερικανό υπουργό στις 5 Ιουνίου του
1947 σε οµιλία του στο Πανεπιστήµιο Χάρβαντ. Σύµφωνα µε το σχέδιο οι ΗΠΑ θα παρείχαν
δάνεια και δωρεές στα κράτη της Ευρώπης (Γαλλία, Μ. Βρετανία, Ολλανδία, Βέλγιο,
Λουξεµβούργο, Ιταλία, Αυστρία, Σουηδία, Νορβηγία, Ισλανδία, Ιρλανδία, ∆ανία, Τουρκία,
Πορτογαλία, Γερµανία και Ελλάδα) για να ανασυγκροτήσουν την οικονοµία τους, ώστε να
µπορέσουν να παράγουν «εξαγώγιµα» προϊόντα και έτσι να αποκτήσουν τα απαραίτητα για τις
εισαγωγές τους -κατά προτίµηση από τις ΗΠΑ- δολάρια και τελικά να επιστρέψουν τις
αρχικές πιστώσεις.
Σύµφωνα µε τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος το συνολικό ποσό που βάσει του Σχεδίου
Μάρσαλ θα δινόταν στην Ελλάδα έφτασε τα 964.000.000 δολάρια (1948-1953). Η βοήθεια
αυτή, το µεγαλύτερο µέρος της οποίας ήταν δωρεάν για την Ελλάδα, εάν είχε αξιοποιηθεί µε
τον τρόπο που απαιτούσαν οι περιστάσεις, θα µπορούσε να λύσει µόνιµα το οικονοµικό
πρόβληµα της χώρας. Ο καθηγητής µάλιστα Αγγελόπουλος πίστευε πως τα 2.138.000.000
δολάρια (Βοήθεια από το ∆όγµα Τρούµαν + Βοήθεια από Σχέδιο Μάρσαλ + Στρατιωτική
βοήθεια + UNRRA + βρετανική βοήθεια) που έλαβε η Ελλάδα µέχρι το 1950 «είναι ένα
τεράστιο ποσό για τις ελληνικές συνθήκες και για να εκτιµήσει κανείς το µέγεθός του πρέπει
να κάνει µερικές συγκρίσεις. Το ποσό αυτό είναι: µεγαλύτερο από το ποσό που έλαβε
οποιαδήποτε άλλη χώρα αναλογικά µε τον πληθυσµό της ως εξωτερική βοήθεια ή κάτι
περισσότερο από τετραπλάσιο του προπολεµικού εθνικού εισοδήµατος της χώρας ή
µεγαλύτερο από όλα τα εξωτερικά δάνεια που συνήψε η Ελλάδα από το 1825 µέχρι το 1830».
ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΣΩΤΗΡΙΟΣ: Πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας. Γεννήθηκε
στην Τριφυλία το 1831. Άρχισε τη σταδιοδροµία του ως δηµόσιος υπάλληλος στις
οικονοµικές υπηρεσίες. Βουλευτής εκλέχτηκε για πρώτη φορά στη Β΄ Εθνοσυνέλευση το
1863. Τον επόµενο χρόνο έγινε υπουργός Οικονοµικών στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου
Κανάρη. Από τότε και µέχρι το 1880 ανέλαβε επτά φορές το ίδιο υπουργείο, πάντα σε
κυβερνήσεις του Αλέξανδρου Κουµουνδούρου. Θεωρούνταν ιδιαίτερα έµπειρος
οικονοµολόγος. Μετά το θάνατο του Κουµουνδούρου επιδίωξε να αναλάβει την αρχηγία του
κόµµατος αλλά δεν τα κατάφερε γιατί υπερίσχυσε ο Θεόδωρος ∆ηλιγιάννης. Κατά τη µεγάλη
οικονοµική κρίση του 1893, µετά την παραίτηση του Χαρίλαου Τρικούπη, κλήθηκε από το
βασιλιά Γεώργιο Α΄ να σχηµατίσει κυβέρνηση σε συνεργασία µε τον ∆ηµήτριο Ράλλη.
Ωστόσο, δεν κατόρθωσε στην ολιγόµηνη εκείνη πρωθυπουργία του να σώσει την κατάσταση.
ΤΑ(Ε)ΝΖΙΜΑΤ: Πληθυντικός της αραβικής λέξης τενζίµ ή τανζίµ (από τη λέξη νιζάµ, ο
κανόνας, η τάξη) που σηµαίνει τακτοποίηση, βελτίωση, αναδιοργάνωση σύµφωνα µε το νόµο.
Πρόκειται για διάταγµα που εκδόθηκε την 3η Νοεµβρίου 1839 (ή 26 Σαµπάν, 1255, ηµέρα
Κυριακή) από το σουλτάνο Αµπντούλ Μετζίτ Α΄ και το οποίο διακήρυσσε τη βούληση του
µονάρχη να µετατρέψει την Οθωµανική Αυτοκρατορία από ένα θεοκρατικό σε ένα ευρωπαϊκό
- 298 -
κράτος και µε αφαιρετικό τρόπο µπορεί κανείς να το θεωρήσει οργανικό νόµο του κράτους.
Ουσιαστικά, όµως, Τανζιµάτ είναι το σύνολο των µεταρρυθµιστικών προσπαθειών που έγιναν
στην αυτοκρατορία από το 1839 µέχρι το 1876 και στηρίχτηκαν στο διάταγµα του 1839.
Αυτοκρατορικό Χάττι Σερίφ ή νόµος του Τανζιµατίου αναγνωσθείς εν Γκιούλχανε Τη 3
Νοεµβρίου 1839 (26 Σαµπάν, 1253, ηµέρα Κυριακή):
«Πασίγνωστον είναι ότι κατά τους πρώτους χρόνους της Οθωµανικής Μοναρχίας τα ένδοξα του
Κορανίου παραγγέλµατα και οι νόµοι του Κράτους απετέλουν πάντοτε κανόνα σεβαστόν. Κατά
συνέπειαν, το Κράτος προέβαινεν εις ισχύν και µεγαλείον, και πάντες ανεξαιρέτως οι υπήκοοι
περιήλθον εις τον ύψιστον βαθµόν της ανέσεως και ευηµερίας. Προ εκατόν πεντήκοντα ετών
σειρά γεγονότων και ποικίλων αφορµών έσχον ως αποτέλεσµα το να παύσωσι του να
συµµορφώνται προς τον ιερόν Κώδικα των νόµων και προς τους εν ενεργεία κανονισµούς, η δε
προτέρα ισχύς και ευδαιµονία µετεβλήθησαν εις αδυναµίαν και πενίαν. Τούτο δε προφανώς,
διότι αδύνατον να διατηρηθή Κράτος, άµα παύσηται διοικούµενον υπό των νόµων αυτού. [....]
Ούτω λοιπόν πλήρεις πεποιθήσεως εις την αντίληψιν του Υψίστου, βασιζόµενοι επί της µεσιτείας
του Προφήτου ηµών, κρίνοµεν αναγκαίον όπως διά νέων θεσµών παράσχωµεν εις τας επαρχίας,
τας αποτελούσας το Υψηλόν Ηµών Κράτος, τα αγαθά καλής διοικήσεως.
Οι θεσµοί ούτοι πρέπει προ πάντων να τείνωσιν εις τρία τινά: Πρώτον, τας εγγυήσεις, αίτινες
βεβαιούσι τοις υπηκόοις Ηµών πλήρη ασφάλειαν ζωής, τιµής και περιουσίας. ∆εύτερον, τον
τακτικόν τρόπον του επιβάλλειν και του εισπράττειν τους φόρους και τρίτον, τον τακτικόν επίσης
τρόπον της στρατολογίας και τον προσδιορισµόν του χρόνου της εν τω στρατώ υπηρεσίας. [....]
Εν γένει, άνευ νόµων, δεν δύναται να παραχθή εις το Κράτος ούτε ισχύς, ούτε πλούτος, ούτε
ευδαιµονία και ησυχία, άτινα τουναντίον οφείλει να προσδοκά τις εκ της υπάρξεως των νέων
τούτων νόµων. Τούτου ένεκα η δίκη παντός κατηγορουµένου θέλει δικάζεσθαι δηµοσία
σύµφωνα τω ιερώ ηµών νόµω, προηγουµένης ανακρίσεως και ερεύνης, και προ της εκδόσεως
αποφάσεως, ουδείς δύναται, ιδία ή δηµοσία, να καταστρέψει την ύπαρξιν ατόµου τινός διά
δηλητηρίου ή άλλης βασάνου. Ουδείς επιτρέπεται να προσβάλη την τιµήν οιουδήποτε. [...] Αι
Αυτοκρατορικοί αυταί παραχωρήσεις εκτείνονται εφ’ όλων των υπηκόων Ηµών, οιασδήποτε
θρησκείας ή δόγµατος και αν ώσι. [....] Οι δε διαπράξοντες τα αντιβαίνοντα εις τους παρόντος
θεσµούς έστωσαν το αντικείµενον της θείας αράς και µακράν διά παντός απ’ αυτών πάσα
ευδαιµονία. Γένοιτο!».
ΤΖΑΝΝΕΤΑΚΗΣ ΤΖΑΝΝΗΣ: Αξιωµατικός του Πολεµικού Ναυτικού, πολιτικός και
πρωθυπουργός της Ελλάδας. Γεννήθηκε στο Γύθειο το 1927. Εισήχθη στη Σχολή Ναυτικών
∆οκίµων από όπου αποφοίτησε ως σηµαιοφόρος. Παρέµεινε στις τάξεις του ΠΝ µέχρι τον
Απρίλιο του 1967, οπότε και παραιτήθηκε εκφράζοντας την αντίθεση του στη ∆ικτατορία. Το
1969 φυλακίστηκε και ακολούθως εκτοπίστηκε από το καθεστώς. Εκλέχτηκε για πρώτη φορά
βουλευτής µε τη Νέα ∆ηµοκρατία το 1977 και από τότε εκλέγεται συνεχώς (2004). Το 1989
ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας µε τη στήριξη της Νέας ∆ηµοκρατίας και του
Συνασπισµού της Αριστεράς και της Προόδου (2.7.1989-12.10.1989). Έχει µεταφράσει στα
ελληνικά διάφορα βιβλία («Η Μάνη» του Πάτρικ Λι Φέρµορ, «Εκλογή από τις
Ουπανισάδες»), ενώ έχει συγγράψει τα βιβλία «Χώρος εστί της αγοράς» και «Ινδία: Ένας
άλλος τρόπος ζωής».
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: Πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1855. Σπούδασε νοµική στην Αθήνα, στη Γερµανία, στη Γαλλία
και στην Ελβετία. Το 1892 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής µε το κόµµα του Τρικούπη.
Εκλέχτηκε βουλευτής σε όλες τις εκλογικές αναµετρήσεις µέχρι το 1928, µε εξαίρεση αυτές
του 1923 στις οποίες συµµετείχε µε δικό του συνδυασµό στην περιφέρεια της Αρκαδίας, παρά
τη γενική γραµµή των οπαδών της µοναρχίας περί αποχής από τις εκλογές. Ανέλαβε διάφορα
υπουργεία σε πολλές κυβερνήσεις µέχρι το 1910 και στη συνέχεια, το 1915, στην κυβέρνηση
του ∆ηµήτριου Γούναρη ήταν υπουργός Εσωτερικών. Το Νοέµβριο του 1920 διορίστηκε
ύπατος αρµοστής στην Κωνσταντινούπολη, όπου προσπάθησε, χωρίς επιτυχία, να επανεντάξει
βενιζελικούς απότακτους αξιωµατικούς στο στράτευµα. Επιδίωξε, όµως, και πάλι ανεπιτυχώς,
να αποµακρύνει από τον πατριαρχικό θρόνο το βενιζελικό πατριάρχη Μελέτιο ∆΄ (Μεταξάκη).
Μετά την κατάρρευση του µετώπου και την παραίτηση της κυβέρνησης Πρωτοπαπαδάκη
ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας (28 Αυγούστου του 1922) και από τη θέση αυτή πέτυχε
την αναχώρηση από την Ελλάδα του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ χωρίς αιµατηρές συγκρούσεις.
- 299 -
Το 1929 εκλέχτηκε αριστίνδην γερουσιαστής. Πέθανε στην Αθήνα το 1939.

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙ∆ΗΣ ΜΑΝΟΛΗΣ: Γλωσσολόγος και πρωτεργάτης του εκπαιδευτικού
δηµοτικισµού. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1883 και µεγάλωσε µέσα σε ένα καθαρευουσιάνικο
περιβάλλον. Φοίτησε στη Βαρβάκειο Σχολή και άρχισε σπουδές στη Φυσικοµαθηµατική
Σχολή. Γρήγορα όµως µεταπήδησε στη Φιλοσοφική Σχολή που ανταποκρινόταν περισσότερο
στις επιστηµονικές του αναζητήσεις. Συνέχισε µε µεταπτυχιακές σπουδές στη Γερµανία, που
του έδωσαν τη δυνατότητα να µελετήσει τους τρόπους διδασκαλίας στα γερµανικά και τα
βελγικά σχολεία. Συνέχισε την έρευνά του στα ελληνικά σχολεία και κατέγραψε τα
εκπαιδευτικά προβλήµατα κυρίως όσον αφορά στα γλωσσικά µαθήµατα. Οι διαπιστώσεις
αυτές καθώς και η συνάντησή του µε τους Γληνό και ∆ελµούζο αποδείχθηκαν καθοριστικές
για τη µετέπειτα δράση του. Και οι τρεις µέσα από τον Εκπαιδευτικό Όµιλο αγωνίστηκαν για
την καθιέρωση της δηµοτικής γλώσσας στα σχολεία και για τη µεταρρύθµιση του
εκπαιδευτικού συστήµατος. Το 1915 ο Τριανταφυλλίδης δηµοσίευσε το έργο του «Η Αρχή της
γλώσσας και η Φροϋδιανή ψυχολογία» που αποτελεί την πρώτη στα ελληνικά µελέτη για τον
Φρόιντ, αλλά συγχρόνως δείχνει το ενδιαφέρον του για τη σχέση γλώσσας και ψυχολογίας. Το
1917 ο Ελευθέριος Βενιζέλος ανέθεσε στον Τριανταφυλλίδη, τον Γληνό και τον ∆ελµούζο το
σχεδιασµό της εκπαιδευτικής µεταρρύθµισης. Το µεγαλύτερο βάρος αυτού του εγχειρήµατος
έπεσε στους ώµους του Τριανταφυλλίδη, ο οποίος ανάµεσα στα άλλα και µε τη συνεργασία
του Ζαχαρία Παπαντωνίου εισήγαγε στα δηµοτικά σχολεία ένα καινούργιο αναγνωστικό «Τα
Ψηλά Βουνά». Το 1926 εκλέχτηκε καθηγητής της γλωσσολογίας στο Πανεπιστήµιο της
Θεσσαλονίκης και από αυτή τη θέση παραιτήθηκε το 1934 λόγω της ασθένειας πάρκισον από
την οποία ήδη έπασχε. Αυτό δεν τον εµπόδισε το 1938 να αναλάβει, έπειτα από εντολή του Ι.
Μεταξά, τη σύνταξη γραµµατικής της δηµοτικής ως πρόεδρος επιτροπής ειδικών (Κλέανδρος
Λάκωνας, Θρασύβουλος Σταύρου, Αχιλλέας Τζάρτζανος, Νικόλαος Ανδριώτης και Βασίλειος
Φάβης). Το έργο αυτό, σχεδόν αποκλειστικά δικό του, εκδόθηκε το 1941 (Νεοελληνική
Γραµµατική). Η γραµµατική του απευθύνεται κυρίως στους εκπαιδευτικούς. Είναι φανερός ο
ρυθµιστικός της χαρακτήρας. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι γράφτηκε πριν από εξήντα και
πλέον χρόνια και οπωσδήποτε σε ορισµένα σηµεία της είναι ξεπερασµένη -εξάλλου και ο ίδιος
ο Τριανταφυλλίδης πιστεύει στην εξέλιξη της γλώσσας- το έργο αυτό, αλλά και οι υπόλοιπες
µελέτες του, πρόσφεραν ανεκτίµητες υπηρεσίες στην καλλιέργεια και στην καθιέρωση της
δηµοτικής γλώσσας. Πέθανε το 1959 αφού όµως πρώτα είχε προλάβει να κληροδοτήσει την
πνευµατική και υλική του περιουσία στο Πανεπιστήµιο Θεσσαλονίκης, ιδρύοντας το
φερώνυµο ίδρυµα το οποίο συνεχίζει το έργο του για την καλλιέργεια και την αξιοποίηση της
δηµοτικής γλώσσας.
Από την Εισαγωγή της Νεοελληνικής Γραµµατικής (1941): «...Με τη Νεοελληνική του
Γραµµατική θ’ αποχτήση το ελληνικό σχολείο το σωστό γλωσσικό όργανο της διδασκαλίας,
που η πολύχρονή του έλλειψη τόσο δυσκόλευε το ουσιαστικό µορφωτικό του έργο. Με αυτή
θα προσέξη ο δάσκαλος καλύτερα τη γλωσσική ιδιοφυΐα του λαού του, τις οµορφιές και τις
ιδιορρυθµίες της γλώσσας του µαζί µε τους λαογραφικούς και λογοτεχνικούς της θησαυρούς
και το ενδιαφέρον και την αγάπη του γι’ αυτή θα τα µεταδώση αποτελεσµατικότερα και στα
ελληνόπαιδα, όταν θα τα κάνη κοινωνούς των δηµιουργηµάτων της νεοελληνικής ζωής. Αυτή
τέλος θα φέρη περισσότερη αρµονία ανάµεσα στον ελληνικό λαό και την παιδεία του, και θα
συντέλεση να ενοποιηθή και να καλλιεργηθή καλύτερα η εθνική γλώσσα, που τη σηµασία της,
σαν ένα από τα πολυτιµότερα αγαθά του εθνισµού µας, τη νιώθουµε πάλι βαθιά στις µέρες που
περνούµε (Ιούνιος 1941-Κατοχή)».
ΤΡΙΚΟΥΠΗΣ ΣΠΥΡΙ∆ΩΝ: Πολιτικός και συγγραφέας, πρώτος πρωθυπουργός (Γενικός
Γραµµατέας της Επικρατείας) της ελεύθερης Ελλάδας. Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1788 και
ήταν πατέρας του πολιτικού Χαρίλαου Τρικούπη. Έκανε τις πρώτες του σπουδές στη Σχολή
των Παλαµάδων στην πατρίδα του και έµαθε γαλλικά και αγγλικά στη συνέχεια στην Πάτρα.
Η γνωριµία του µε τον Άγγλο φιλέλληνα Γκίλφορντ έπαιξε σηµαντικό ρόλο για τη συνέχιση
των σπουδών του στην Ευρώπη (Ρώµη, Παρίσι, Λονδίνο), όπου σπούδασε φιλολογία και
φιλοσοφία. Στη διάρκεια της Επανάστασης υπηρέτησε την πατρίδα του στον πολιτικό και
διπλωµατικό τοµέα. Από το 1823 ως το 1828 εκλεγόταν πληρεξούσιος Μεσολογγίου και πήρε
µέρος σε συνελεύσεις ή σε προσωρινές επαναστατικές κυβερνήσεις. Παρέµεινε σε όλη τη ζωή
του αγγλόφιλος και συνταγµατικός. Μετά την άφιξη του Καποδίστρια στην Ελλάδα υπήρξε
- 300 -
στενός του συνεργάτης και διορίστηκε Γενικός Γραµµατέας της Επικρατείας, αξίωµα
αντίστοιχο του πρωθυπουργού της εποχής. ∆ιαφώνησε όµως µε τον κυβερνήτη και
µεταπήδησε στην αντιπολίτευση, αλλά ποτέ δεν ξεπέρασε τα όρια και δεν συνωµότησε
εναντίον του. Την περίοδο της Αντιβασιλείας εκλέχτηκε και πάλι για να διαδραµατίσει ρόλο
προέδρου κυβερνήσεως. Όταν διαφώνησε µε τους Βαυαρούς, ανέλαβε πρεσβευτής στο
Λονδίνο (1934-1938). Συµµετείχε στη Συνέλευση του 1843 και στην επιτροπή που συνέταξε
το Σύνταγµα, ενώ στην πρώτη µετά την Εθνοσυνέλευση κυβέρνηση του Αλέξανδρου
Μαυροκορδάτου διατέλεσε υπουργός Εξωτερικών και Παιδείας. Αργότερα ανέλαβε πάλι την
πρεσβεία στο Λονδίνο, στην οποία παρέµεινε µέχρι το 1861, όταν παραιτήθηκε για λόγους
υγείας. Η φιλία του µε τους Άγγλους δεν τον εµπόδισε να έρθει σε διαφωνία µαζί τους, όταν
δεν συµφωνούσε µε την πολιτική τους. Την τελευταία περίοδο που βρέθηκε στο Λονδίνο µε
την ιδιότητα του πρεσβευτή έγιναν και οι πρώτες βολιδοσκοπήσεις των αγγλικών προθέσεων
µε το βασιλιά Όθωνα για την παραχώρηση της Επτανήσου στην Ελλάδα. Εκτός από τις
πολιτικές του ικανότητες διακρίθηκε για το συγγραφικό του ταλέντο. Κυρίως το όνοµάσ του
συνδέθηκε µε την τετράτοµη «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» και είναι εκείνος που
το 1822 έπεισε τον ∆ιονύσιο Σολωµό να γράψει ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Πέθανε στην
ΤΡΙΚΟΥΠΗΣ ΧΑΡΙΛΑΟΣ: Πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας. Η πιο σηµαντική
ίσως πολιτική προσωπικότητα της χώρας, τουλάχιστον για το 19ο αιώνα.
Γιος του αγωνιστή, πολιτικού και ιστορικού της Επανάστασης Σπυρίδωνα Τρικούπη και της
Αικατερίνης Μαυροκορδάτου, αδερφής του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, ο Χαρίλαος
γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1832. Σπούδασε νοµική στην Αθήνα και στο Παρίσι. Το 1856
διορίστηκε στην ελληνική πρεσβεία του Λονδίνου και το 1861 διαδέχτηκε τον πατέρα του στη
θέση του επιτετραµµένου στην ίδια χώρα. ∆ιαπραγµατεύτηκε µε απόλυτη επιτυχία τους όρους
της ένωσης των Ιονίων Νήσων µε την Ελλάδα (1863-1864). Το 1865 εκλέχτηκε βουλευτής
Μεσολογγίου και το 1866-1867 διατέλεσε υπουργός Εξωτερικών σε κυβέρνηση του
Α.Κουµουνδούρου. Το 1872 ίδρυσε µαζί µε άλλους το «πέµπτο κόµµα» (τα άλλα τέσσερα
ήταν των ∆. Βούλγαρη, Α. Κουµουνδούρου, Ε. ∆εληγιώργη και Θ. Ζαΐµη). Την περίοδο αυτή
επικρατούσε έντονη πολιτική αστάθεια, την οποία ο Χ. Τρικούπης µε σειρά άρθρων του σε
εφηµερίδα της εποχής («Οι Καιροί») απέδιδε στον παρεµβατισµό του Παλατιού στο
σχηµατισµό κυβερνήσεων («Τίς πταίει», «Παρελθόν και ενεστώς»). Ο Χ. Τρικούπης διώχθηκε
γι’ αυτή του την αρθρογραφία, λίγο αργότερα όµως διορίστηκε πρωθυπουργός (1875), και ο
βασιλιάς έκανε δεκτή την Αρχή της ∆εδηλωµένης. Το 1880 σχηµάτισε κυβέρνηση.
Παραιτήθηκε όµως τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου. Το Μάρτιο του 1882 ο Χαρίλαος
Τρικούπης σχηµάτισε τη δεύτερη κυβέρνησή του, η οποία παρέµεινε στην εξουσία µέχρι τον
Απρίλιο του 1885. Στο διάστηµα αυτό, το µεγαλύτερο ως τότε για ελληνική κυβέρνηση,
άρχισε να θέτει σε εφαρµογή το µεταρρυθµιστικό του πρόγραµµα. Στις εκλογές του 1885
υπερίσχυσε ο Θ. ∆ηλιγιάννης, γρήγορα όµως οι λανθασµένες του επιλογές στα ζητήµατα
εξωτερικής πολιτικής έφεραν και πάλι στην εξουσία τον Χαρίλαο Τρικούπη (Μάιος του 1886).
Από το 1890 ως το 1893 οι ελληνικές κυβερνήσεις της περιόδου προσπάθησαν να αποφύγουν
τη χρεοκοπία της χώρας. Το 1893 ο Τρικούπης ως πρωθυπουργός, καθώς δεν µπόρεσε να
συνάψει νέα δάνεια, κήρυξε µε νόµο την πτώχευση του ελληνικού κράτους. Σε αυτό το
γεγονός αναφέρεται η φράση που του αποδίδεται: «∆υστυχώς επτωχεύσαµεν». Ο Τρικούπης
παραιτήθηκε το 1895 λόγω της συµµετοχής του τότε διαδόχου του ελληνικού θρόνου
Κωνσταντίνου σε αντικυβερνητική διαδήλωση στο Πεδίο του Άρεως. Στις εκλογές που
ακολούθησαν ο Τρικούπης και το κόµµα του υπέστησαν δεινή ήττα, ο ίδιος µάλιστα δεν
κατόρθωσε να εκλεγεί. Αναχώρησε από την Ελλάδα και πέθανε το επόµενο έτος (1896). Οι
πιο σηµαντικές ενέργειες του Τρικούπη ως πρωθυπουργού ήταν οι εξής:
Κατάργησε τη φορολογία της δεκάτης, αναδιοργάνωσε το στρατό και το ναυτικό, ενίσχυσε
τον ελληνικό στόλο µε νέες µονάδες, φρόντισε για την κατασκευή πολλών δηµόσιων έργων
και την ενίσχυση του εµπορίου, αποξήρανε µεγάλο µέρος της λίµνης Κωπαΐδας, κατασκεύασε
τη ∆ιώρυγα της Κορίνθου, βοήθησε στην ανάπτυξη του σιδηροδροµικού δικτύου της χώρας,
επαναπροσδιόρισε τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής κ.λπ.
Στη συνείδηση του Χ. Τρικούπη εκείνο που προείχε ήταν, µέσω του εκσυγχρονισµού και της
ανάπτυξης, η βελτίωση της θέσης της Ελλάδας στο διακρατικό σύστηµα. Πίστευε ότι µόνο µε
- 301 -
αυτή τη διαδικασία θα ήταν δυνατόν στο µέλλον να πραγµατοποιηθούν την κατάλληλη στιγµή
και οι εθνικοί στόχοι.
ΤΣΑΛ∆ΑΡΗ ΛΙΝΑ: Πολιτικός, η οποία γεννήθηκε το 1887 στην Αθήνα. Ήταν κόρη του
ιστορικού και πρωθυπουργού Σπυρίδωνα Λάµπρου. Το 1919 παντρεύτηκε τον Παναγή
Τσαλδάρη, τον οποίο συντρόφεψε στους πολύχρονους και δύσκολους πολιτικούς του αγώνες.
Μετά το θάνατο του συζύγου της ανέπτυξε αξιόλογη κοινωνική δράση (πρόεδρος του
ΠΙΚΠΑ). Το 1956 και το 1958 εκλέχτηκε βουλευτής µε το ψηφοδέλτιο της ΕΡΕ. Το 1956
µέχρι το 1958 χρηµάτισε υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας. Ήταν η πρώτη Ελληνίδα που έγινε
υπουργός. Από αυτή τη θέση βοήθησε στην αναβάθµιση του κοινωνικού ρόλου της
Ελληνίδας. Πέθανε στην Αθήνα το 1981.
ΤΣΑΛ∆ΑΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας. Γεννήθηκε
στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1884. Σπούδασε νοµική στο Πανεπιστήµιο Αθηνών και
ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Βερολίνο, στο Λονδίνο και στη Φλωρεντία. Άσκησε για ένα
χρονικό διάστηµα τη δικηγορία, διατέλεσε νοµάρχης τη διετία 1915-1917, καθώς και γενικός
διοικητής Κρήτης (1921-1922). Εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής Αργολιδοκορινθίας το
1926 µε το Κόµµα των Ελευθεροφρόνων του Ι. Μεταξά. Το 1928 προσχώρησε στο Λαϊκό
Κόµµα του θείου του, Παναγή Τσαλδάρη. Μετείχε στη δεύτερη κυβέρνηση του Παναγή
Τσαλδάρη ως υφυπουργός Συγκοινωνιών (1933-1935) και στη συνέχεια ως υφυπουργός παρά
τω πρωθυπουργώ. Μετά το θάνατο του Παναγή Τσαλδάρη (1936) έγινε µέλος της διοικούσας
επιτροπής του Λαϊκού Κόµµατος, ενώ αργότερα, το 1946, ανακηρύχθηκε αρχηγός του. Μετά
τις εκλογές του 1946 ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας για διάστηµα εννέα περίπου
µηνών (Απρίλιος 1946-Ιανουάριος 1947). Πραγµατοποίησε επαφές µε Αµερικανούς ιθύνοντες
µε στόχο την πιο ενεργή υποστήριξη των ΗΠΑ. ∆ιατέλεσε επικεφαλής των ελληνικών
αντιπροσωπειών στις Γενικές Συνελεύσεις του ΟΗΕ (1947-1949). Ήταν επίσης αντιπρόεδρος
των κυβερνήσεων ∆. Μαξίµου (1947), Θ. Σοφούλη (1947-1949) και Α. ∆ιοµήδη (1949-1950),
ενώ ανέλαβε την πρωθυπουργία για ένα πολύ µικρό χρονικό διάστηµα τον Αύγουστο του 1947
(µέχρι το Σεπτέµβριο του 1947). Μετά την ίδρυση του Ελληνικού Συναγερµού του Α.
Παπάγου η εκλογική δύναµη του Λαϊκού Κόµµατος µειώθηκε πάρα πολύ, µε αποτέλεσµα ο
Τσαλδάρης να µην εκλεγεί το 1952. Το 1956 εκλέχτηκε βουλευτής µε τη ∆ηµοκρατική
Ένωση, ενώ στις εκλογές του 1958, ως επικεφαλής της Ένωσης του Λαϊκού Κόµµατος
απέτυχε να εκλεγεί. Αποσύρθηκε τότε από τα δηµόσια πράγµατα και επανεµφανίστηκε στα
Συµβούλια του Στέµµατος την εποχή των Ιουλιανών. Πέθανε στην Αθήνα το 1970. Γιος του
ήταν ο Αθανάσιος Τσαλδάρης (1921-1997), βουλευτής της ΕΡΕ και αργότερα της Νέας
∆ηµοκρατίας, υπουργός στις κυβερνήσεις Νέας ∆ηµοκρατίας της περιόδου 1974-1981 και
πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων (1989-1993).
ΤΣΑΛ∆ΑΡΗΣ ΠΑΝΑΓΗΣ: Νοµικός, πολιτικός, αντίπαλος του Ελευθέριου Βενιζέλου και
πρωθυπουργός της Ελλάδας. Γεννήθηκε στο Καµάρι Κορινθίας το 1868, σπούδασε νοµική στο
Πανεπιστήµιο της Αθήνας και µετεκπαιδεύτηκε στο Βερολίνο, στη Λειψία και στο Παρίσι.
Από το 1893 άσκησε τη δικηγορία. Στην πολιτική αναµείχθηκε το 1910, όταν εκλέχτηκε
βουλευτής Κορινθίας. Από τότε εκλεγόταν σε όλες τις εκλογικές αναµετρήσεις, µε εξαίρεση
αυτές του 1923, στις οποίες δεν συµµετείχε. Το 1915 διατέλεσε υπουργός ∆ικαιοσύνης στην
κυβέρνηση του ∆ηµήτριου Γούναρη. Την περίοδο του Εθνικού ∆ιχασµού υποστήριξε τις
θέσεις του βασιλιά Κωνσταντίνου, γεγονός που τον οδήγησε στην εξορία µετά την επικράτηση
των Φιλελευθέρων. Επανήλθε στο πολιτικό προσκήνιο το 1920 και έγινε υπουργός
Εσωτερικών στην κυβέρνηση του ∆ηµήτριου Ράλλη. Ύστερα από την εκτέλεση του
∆ηµήτριου Γούναρη, το 1922, αναδείχθηκε ηγέτης του Λαϊκού Κόµµατος. Το 1927 έγινε
υπουργός Εσωτερικών στην οικουµενική κυβέρνηση συνασπισµού υπό τον Ανδρέα Ζαΐµη,
καθώς και υπουργός Εθνικής Οικονοµίας και Παιδείας. Την αντιβενιζελική του πολιτική
ακολούθησε και µετά την ήττα του κόµµατος του στις εκλογές του 1928. Έγινε πρωθυπουργός
το 1932 για µικρό χρονικό διάστηµα, και για δεύτερη φορά την περίοδο 1933-1935. Στις
εκλογές του 1936 ήταν νικητής, δεν µπόρεσε όµως να σχηµατίσει αυτοδύναµη κυβέρνηση και
να διαδραµατίσει σηµαντικό ρόλο στις µετέπειτα πολιτικές εξελίξεις, Πέθανε το Μάιο του
1936 από συγκοπή στην Αθήνα. Ο Τσαλδάρης ήταν ένας έντιµος πολιτικός, σταθερός στις
φιλοβασιλικές του απόψεις και υπέρµαχος του κοινοβουλευτισµού. Η µετριοπαθής του στάση
τον έφερε σε σύγκρουση µε τους βενιζελικούς και µε τους ακραίους βασιλικούς.
- 302 -
ΤΣΑΤΣΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Πολυδιάστατη προσωπικότητα, νοµοµαθής, διανοούµενος,

πανεπιστηµιακός δάσκαλος και ακαδηµαϊκός, πρόεδρος της Ελληνικής ∆ηµοκρατίας (1975-
1980). Γεννήθηκε το 1899 στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νοµική Σχολή της Αθήνας και
συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι και στη Χαϊδελβέργη. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του
θητεία µεταξύ 1920 και 1923 και βίωσε εντονότερα τη Μικρασιατική Καταστροφή. Στη
συνέχεια πειραµατίστηκε στη συγγραφή ποιηµάτων και θεατρικών έργων. Το 1929 µαζί µε
τους Ι. Θεοδωρακόπουλο και Π. Κανελλόπουλο, που τους συνέδεε βαθιά φιλία, δηµιούργησε
την περιοδική έκδοση «Αρχείον Φιλοσοφίας και Θεωρίας των Επιστηµών» (1929-1940). Το
1930 ανακηρύχθηκε υφηγητής στη Νοµική Σχολή της Αθήνας και την ίδια χρονιά
παντρεύτηκε την Ιωάννα Σεφεριάδη (Τσάτσου). Το 1932 εκλέχτηκε καθηγητής στο
πανεπιστήµιο, όπου υπηρέτησε ως το 1941. Την 27η Οκτωβρίου του 1941 τόλµησε στην
κατάµεστη από φοιτητές αίθουσα του πανεπιστηµίου να κηρύξει την 28η Οκτωβρίου εθνική
επέτειο και την επόµενη µέρα παύτηκε από την κατοχική κυβέρνηση. Αναµείχθηκε στη
συνέχεια στις αντιστασιακές οργανώσεις, όπου γνωρίστηκε µε τον Κωνσταντίνο Καραµανλή.
Μετά την απελευθέρωση επανήλθε στην πανεπιστηµιακή του έδρα, για να παραιτηθεί το 1946
και να εκλεγεί βουλευτής, αξίωµα που διατήρησε και σε επόµενες εκλογικές αναµετρήσεις.
Ανέλαβε διάφορες υπουργικές θέσεις, όπως το υπουργείο Εθνικής Παιδείας και
Θρησκευµάτων (1949) στην κυβέρνηση Σοφούλη. Από τη θέση αυτή έχτισε πολλά σχολεία,
ίδρυσε τα πρώτα νυχτερινά γυµνάσια, εισήγαγε το µάθηµα της αγωγής του πολίτη και
προώθησε τον αθλητισµό. Ως υπουργός Προεδρίας της Κυβέρνησης επί Καραµανλή (1956)
έθεσε τις βάσεις για την ανάπτυξη της τουριστικής βιοµηχανίας της χώρας, ιδρύοντας τα
«Ξενία» και καθιερώνοντας τα φεστιβάλ Επιδαύρου και Αθηνών. Το 1962 ανέλαβε το
υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας. Την περίοδο της ∆ικτατορίας του 1967 εργάστηκε ως
σύµβουλος της «Εκδοτικής Αθηνών». Στη Μεταπολίτευση διατέλεσε υπουργός Πολιτισµού
στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Κ. Καραµανλή και ορίστηκε πρόεδρος της επιτροπής
που συνέταξε το νέο Σύνταγµα της χώρας. Το 1975 εκλέχτηκε πρόεδρος της Ελληνικής
∆ηµοκρατίας, αξίωµα που κατείχε ως το 1980 και στο οποίο διακρίθηκε για την απλότητα και
το ήθος του. Αποσύρθηκε από τον πολιτικό βίο στη συνέχεια και αφοσιώθηκε στις
πνευµατικές του ασχολίες, τις οποίες δεν εγκατέλειψε ποτέ. Πέθανε το 1987. Το συγγραφικό
του έργο υπήρξε πλούσιο. Εξέδωσε ποίηση («Τα Ποιήµατα»), µελέτες δικαίου («Το πρόβληµα
της ερµηνείας του ∆ικαίου», «Μελέται Φιλοσοφίας του ∆ικαίου»), πολιτικά βιβλία, δοκίµια
αισθητικής και φιλοσοφικά έργα («∆ιάλογος σε µοναστήρι», «Η ζωή σε απόσταση»).
ΤΣΙΡΙΜΩΚΟΣ ΗΛΙΑΣ: Πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας. Γεννήθηκε στη Λαµία
το 1907. Γιος του επίσης πολιτικού Ιωάννη Τσιριµώκου. Σπούδασε νοµική στην Αθήνα και το
Παρίσι και άσκησε τη δικηγορία στην Αθήνα. Στις εκλογές του 1936 εκλέχτηκε βουλευτής
Φθιώτιδας-Φωκίδας µε το Κόµµα των Φιλελευθέρων. Εναντιώθηκε στη ∆ικτατορία του
Μεταξά, ενώ στη διάρκεια της Κατοχής πρωταγωνίστησε σε κινήσεις που αποσκοπούσαν στη
δηµιουργία ενός ενιαίου φορέα αντίστασης κατά των κατακτητών, ο οποίος θα εξέφραζε και
αιτήµατα κοινωνικής αλλαγής. Το 1941, ως γενικός γραµµατέας της παράνοµης «Ένωσης
Λαϊκής ∆ηµοκρατίας», συνυπέγραψε µαζί µε το ΚΚΕ την ίδρυση του ΕΑΜ. Μέλος της
Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ) από την ίδρυση της το Μάρτιο του
1944, συµµετείχε στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου ως υπουργός Εθνικής Οικονοµίας.
Παραιτήθηκε όµως µαζί µε τους άλλους ΕΑΜικούς υπουργούς λίγο πριν από τα ∆εκεµβριανά.
Αν και αντιτάχθηκε απόλυτα στις δυνάµεις που εξέφραζαν τον αντικοµουνισµό και επιδίωκαν
την παλινόρθωση της δυναστείας των Γλίξµπουργκ, δεν δίστασε να θεωρήσει και το ΚΚΕ
συνυπεύθυνο για την επιδείνωση της κατάστασης που επικρατούσε τότε. Απείχε από τις
εκλογές του 1946, ενώ στη διάρκεια του Εµφύλιου Πολέµου δεν έπαψε να διακηρύσσει την
ανάγκη ειρήνευσης. Στις εκλογές του 1950 εκλέχτηκε βουλευτής του Σοσιαλιστικού
Κόµµατος-Ένωσης Λαϊκής ∆ηµοκρατίας, κάτι που δεν πέτυχε στις επόµενες αναµετρήσεις του
1951, του 1952 και του 1956. Το 1958 επανεκλέχτηκε συνεργαζόµενος µε την Ε∆Α, ενώ το
1961 προσχώρησε στην Ένωση Κέντρου µε την οποία εκλέχτηκε βουλευτής το 1961, το 1963
και το 1964. Το 1963 εκλέχτηκε πρόεδρος της Βουλής µε την υποστήριξη της Ε∆Α, παρά τη
σφοδρή αντίθεση της ΕΡΕ. Το 1965 ο Τσιριµώκος ανέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών παρά
τις οργισµένες αντιδράσεις της ΕΡΕ εξαιτίας του ΕΑΜικού παρελθόντος του. Στα Ιουλιανό
τάχθηκε στην αρχή στο πλευρό του Γεώργιου Παπανδρέου. Λίγες µέρες όµως αργότερα
- 303 -
αποχώρησε από την Ένωση Κέντρου, ενώ στις 20 Αυγούστου του 1965 σχηµάτισε τη δεύτερη
κυβέρνηση της Αποστασίας, η οποία όµως καταψηφίστηκε ύστερα από µία εβδοµάδα.
Ακολούθως συµµετείχε στην κυβέρνηση Στέφανου Στεφανόπουλου ως αντιπρόεδρος και
υπουργός Εξωτερικών. Ο Η. Τσιριµώκος αιτιολόγησε αυτή την αλλαγή στάσης του ως
προσπάθεια να συµβάλει στην αποτροπή δικτατορίας, αλλά οι αντίπαλοί του τον
κατηγορούσαν ότι έγινε όργανο του Παλατιού. Πέθανε στην Αθήνα το 1968. Ο Ηλίας
Τσιριµώκος έγραψε δοκίµια, κυρίως πολιτικά: «Έλεγχος του αστικού ιδεαλισµού»,
«Αντιφασιστικά», «Η ∆ηµοκρατία στην Ελλάδα», «Αλέξανδρος Σβώλος», «Η δική µας
αλήθεια» κ.ά.
ΤΣΟΛΑΚΟΓΛΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Στρατιωτικός, πρωθυπουργός στη διάρκεια της Κατοχής.
Γεννήθηκε στη Ρεντίνα το 1886. Απόφοιτος της Στρατιωτικής Σχολής Υπαξιωµατικών (1912)
έλαβε µέρος σε όλους τους πολέµους από το 1912 µέχρι και το 1940-1941, στους
περισσότερους από τους οποίους διακρίθηκε. Το 1941, ως διοικητής -αντιστράτηγος- του
Τµήµατος Στρατιάς ∆υτικής Μακεδονίας, υπέγραψε στο Βοτονόσι του Μετσόβου (20
Απριλίου του 1941), µε το Γερµανό στρατηγό Ντίτριχ, το πρώτο πρωτόκολλο
συνθηκολόγησης και την παύση των εχθροπραξιών. ∆ύο µέρες µετά υπέγραψε και άλλα δύο
µε παρόντες αυτή τη φορά στις διαπραγµατεύσεις και τους Ιταλούς. Σχηµάτισε την πρώτη
κατοχική «κυβέρνηση» και παρέµεινε πρωθυπουργός µέχρι τις 2 ∆εκεµβρίου του 1942.
∆ικάστηκε µετά τον πόλεµο από δικαστήριο για δοσίλογους και καταδικάστηκε σε θάνατο
(1945). Η ποινή του µετατράπηκε σε ισόβια δεσµά. Πέθανε το 1948 από λευχαιµία από την
οποία έπασχε ήδη από τις αρχές της Κατοχής.
Πρωτόκολλον 20ής Απριλίου του 1941: «Οι υπογεγραµµένοι στρατηγοί του ανδρείου γερµανικού
στρατού και του ανδρείου ελληνικού τοιούτου Ντήτριχ και Τσολάκογλου, αντιπροσωπεύοντες τας
αντιστοίχους Στρατιάς, συνελθόντες εις Βοτονόσι σήµερον 20ήν Απριλίου 1941 και ώραν 18ην
συνωµολόγησαν τα κάτωθι:
1. Παύουν αι εχθροπραξίαι µεταξύ Ελλάδος και Γερµανίας την 18ην ώραν της σήµερον και µετ’
ολίγας ώρας παύουν αι εχθροπραξίαι µεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας µερίµνη του Γερµανού
αρχιστρατήγου.
2. Επιτρέπεται η διέλευσις γερµανικού στρατού από της έω της αύριον ∆ευτέρας 21ης Απριλίου
ίνα παρεµβληθή µεταξύ ιταλικών και ελληνικών στρατευµάτων και ίνα διευκολυνθώσι τα κάτωθι
συµφωνηθέντα.
α) Τα ελληνικά στρατεύµατα υποχρεούνται ν’ αποσυρθώσι µέχρι των παλαιών ελληνοαλβανικών
συνόρων εις χρονικόν διάστηµα 10 ηµερών,
β) Αι Στρατιαί Ηπείρου και Μακεδονίας θ’ αποστρατευθώσι, των ανδρών παραδιδόντων τον
οπλισµόν των εις αποθήκας ορισθησοµένας παρά της Στρατιάς και είτα θα µεταβώσιν εις τας
εστίας των.
γ) Οι αξιωµατικοί θα φέρωσιν την εξάρτυσιν και τον οπλισµόν των τιµητικώς µη θεωρούµενοι
ως αιχµάλωτοι. Τα του στρατού θα ρυθµισθούν και οι αξιωµατικοί θα διοικώ-νται βάσει των
ελληνικών νόµων.
δ) Ο εφοδιασµός γενικώς του στρατού θα συνεχισθή µερίµνη αυτού.
Υπογραφαί
ΤΣΟΛΑΚΟΓΛΟΥ
ΝΤΗΤΡΙΧ».
ΤΣΟΥ∆ΕΡΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ: Νοµικός, οικονοµολόγος, πολιτικός και πρωθυπουργός της
Ελλάδας. Γεννήθηκε στο Ρέθυµνο το 1882 και σπούδασε νοµική και οικονοµικά στα
πανεπιστήµια Αθηνών, Λονδίνου και Παρισίων. Εκπροσώπησε την ιδιαίτερη πατρίδα του
στην Κρητική Βουλή, πριν από την ένωση του νησιού µε την Ελλάδα. Με την άνοδο του
Ελευθέριου Βενιζέλου στην εξουσία, εντάχθηκε στο Κόµµα των Φιλελευθέρων και
εκπροσώπησε το Ρέθυµνο για µία περίπου δεκαετία στη Βουλή των Ελλήνων. Το 1924
ανέλαβε το υπουργείο Συγκοινωνιών στη βραχύβια κυβέρνηση του Ε.Βενιζέλου. Συµµετείχε
και στις διάδοχες κυβερνήσεις των Γ. Καφαντάρη, Α. Παπαναστασίου και Θ. Σοφούλη. Το
1925 έγινε υποδιοικητής στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και συνέβαλε στην ίδρυση της
Τράπεζας της Ελλάδος, της οποίας υπήρξε διοικητής το 1931. Τη θέση αυτή διατήρησε µέχρι
το 1939, οπότε παύτηκε από τη ∆ικτατορία Μεταξά και στη συνέχεια εκτοπίστηκε. Μετά την
αυτοκτονία του πρωθυπουργού Α. Κορυζή, ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ του ανέθεσε την εντολή
- 304 -
σχηµατισµού κυβέρνησης, η οποία µετά την κατάρρευση του µετώπου ακολούθησε τον
αρχηγό του κράτους στην εξορία. Παρέµεινε πρωθυπουργός µέχρι το 1944. Παραιτήθηκε όταν
βρισκόταν σε εξέλιξη φιλοΕΑΜικό κίνηµα στις τάξεις των ελληνικών δυνάµεων στη Μέση
Ανατολή. Μετά την απελευθέρωση ανέλαβε και πάλι κυβερνητικά καθήκοντα ως υπουργός
Συντονισµού ή αντιπρόεδρος στις κυβερνήσεις των Θ. Σοφούλη (1945-1946), Ν. Πλαστήρα
(1950) και Σ. Βενιζέλου (1951), καθώς και στην κυβέρνηση του Α. Παπάγου (1952-1955).
Πέθανε στο Νέρβι της Ιταλίας το 1956.
ΧΑΛΕΠΑΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ: Ένας από τους πιο σηµαντικούς Ευρωπαίους γλύπτες.
Γεννήθηκε στον Πύργο της Τήνου το 1851. Το 1869 άρχισε να σπουδάζει γλυπτική στη Σχολή
Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου κοντά στο σπουδαίο γλύπτη και δάσκαλο του Λεωνίδα
∆ρόση. Το 1873 συνέχισε τις σπουδές του µε υποτροφία στο Μόναχο κοντά στο γλύπτη Μαξ
Βίντµαν. Το 1876 επέστρεψε στην Αθήνα. Το 1878 εκδηλώθηκαν τα πρώτα συµπτώµατα της
ψυχασθένειας από την οποία έπασχε και που τελικά τον οδήγησε στον εγκλεισµό του στο
Ψυχιατρείο της Κέρκυρας (1888). Το 1902 η µητέρα του τον πήρε κοντά της στην Τήνο, όπου
έζησε σε απόλυτη ανέχεια βόσκοντας πρόβατα. Το 1918 ο Χαλεπάς, λίγο µετά το θάνατο της
µητέρας του, άρχισε πάλι να δηµιουργεί χωρίς να καταστρέφει τα έργα του. Την περίοδο
µάλιστα 1920-1923, κατά την οποία η υγεία του είχε αποκατασταθεί αρκετά, έφτιαξε
σηµαντικά γλυπτά. Το 1930 µια ανιψιά του τον έφερε στην Αθήνα. Στο σπίτι της πέρασε µε
θαλπωρή τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Πέθανε στην Αθήνα το 1938. Το πιο γνωστό έργο
του, «Η Κοιµωµένη» (ταφικό µνηµείο της Σοφίας Αφεντάκη), του 1878 δεν είναι σίγουρα ένα
από τα καλύτερα του. Το µνηµείο αυτό, που διακρίνεται από κάποιο συναισθηµατισµό,
βρίσκεται στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Η νέα κοπέλα δεν εικονίζεται να κοιµάται, όπως
πιστεύεται, αλλά είναι νεκρή, όπως υποδεικνύει ο σταυρός που δεν κρατά στο στήθος της
αλλά είναι ακουµπισµένος πάνω της. Τα θέµατα που απασχολούν ιδιαίτερα τον Χαλεπά είναι
ο Σάτυρος και ο Έρωτας. Υπάρχουν 12 τουλάχιστον έργα του µε αυτά τα θέµατα, µε
διαφορετική όµως κάθε φορά εικαστική κατεύθυνση. Οι τελευταίες παραλλαγές του έργου
διακρίνονται από µια τάση απλοποίησης και σχηµατοποίησης, ενώ δίνεται έµφαση στις
εξπρεσιονιστικές αξίες. Εικαστικό και όχι µόνο ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η επανάληψη
του θέµατος της Μήδειας (τουλάχιστον τρεις συνθέσεις), την οποία κάποιοι µελετητές
αποδίδουν, όχι πάντα πειστικά, στην απέχθεια του γλύπτη προς την καταπιεστική µητέρα του.
Τέλος, ενδιαφέρον παρουσιάζει και το σχεδόν «αυτοβιογραφικό» γλυπτό του, «Οιδίποδας και
Αντιγόνη» (ο ίδιος ο γλύπτης και η αγαπηµένη του ανιψιά). Γενικά αυτά που προξενούν την
πιο µεγάλη εντύπωση στο έργο του Χαλεπά είναι η τόλµη των αναζητήσεών του, η προσωπική
θεµατογραφία του και το εκφραστικό πάθος των µορφών του.
ΧΑΤΖΗΑΝΕΣΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Ο τρίτος και τελευταίος ουσιαστικά αρχηγός της Στρατιάς
της Μικράς Ασίας, µετά τον Λ. Παρασκευόπουλο και τον Α. Παπούλα, και ένας από τους Έξι
που εκτελέστηκαν ως υπεύθυνοι για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Γεννήθηκε στην Αθήνα
το 1863. Πήρε µέρος στο κίνηµα στο Γουδί και στους Βαλκανικούς Πολέµους. Το 1916,
επειδή θεωρήθηκε υπεύθυνος για τη στάση της 5ης Μεραρχίας, αποστρατεύτηκε. Επανήλθε
στο στράτευµα το 1921 ως διοικητής της Στρατιάς της Θράκης, ενώ το 1922 του ανατέθηκε η
διοίκηση της Στρατιάς της Μικράς Ασίας. Αν και ήταν µορφωµένος αξιωµατικός και διέθετε
λαµπρό ήθος, είχε αντιλήψεις υπερβολικά αυστηρές στα ζητήµατα πειθαρχίας, µε αποτέλεσµα
-σε συνδυασµό µε τον εκκεντρικό του χαρακτήρα- να δίνει αφορµές για αντιδράσεις. Όταν
έφτασε στο µέτωπο είχε δύο καλά σχέδια. Το ένα ήταν η δηµιουργία µείζονος
αντιπερισπασµού µε την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, ενώ το δεύτερο προέβλεπε το
δραστικό περιορισµό του εύρους του µετώπου µε συγκροτηµένη οπισθοχώρηση. Το πρώτο δεν
µπόρεσε να το υλοποιήσει, γιατί η τότε πολιτική ηγεσία δεν τόλµησε. Το δεύτερο δεν πρόλαβε
να το θέσει σε εφαρµογή, δείχνοντας οπωσδήποτε ασυγχώρητη για τις περιστάσεις ολιγωρία.
Μετά τη γρήγορη επιδείνωση της κατάστασης του αφαιρέθηκε η αρχιστρατηγία στις 23
Αυγούστου του 1922 και αντικαταστάθηκε από τον αντιστράτηγο Πολυµενάκο.
Κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, που ποτέ δεν αποδείχθηκε, καταδικάστηκε και
εκτελέστηκε µαζί µε τους υπόλοιπους πέντε (∆. Γούναρη, Π. Πρωτοπαπαδάκη, Ν. Θεοτόκη, Γ.
Μπαλτατζή και Ν. Στράτο) στις 15 Νοεµβρίου του 1922.
ΧΑΤΖΙ∆ΑΚΙΣ ΜΑΝΟΣ: Από τους σηµαντικότερους Νεοέλληνες µουσικοσυνθέτες
(«τραγουδοποιός», όπως έλεγε ο ίδιος). Γεννήθηκε στην Ξάνθη το 1925, όπου δικηγορούσε ο
- 305 -
πατέρας του, αν και ήταν κρητικής καταγωγής. Στην Αθήνα ήρθε σε ηλικία επτά ετών και ήδη
έχει πάρει τα πρώτα µαθήµατα πιάνου, τα οποία συνέχισε στην εφηβική του ηλικία και λίγο
αργότερα στην περίοδο της Κατοχής. Σηµαντικό ρόλο στους καλλιτεχνικούς του
προσανατολισµούς έπαιξε η γνωριµία του µε ανθρώπους της τέχνης όπως οι Οδυσσέας
Ελύτης, Γιάννης Τσαρούχης, Νίκος Γκάτσος, Νίκος Καρύδης, Γιώργος Σεφέρης κ.ά. Μουσική
για πρώτη φορά έγραψε το 1944 για το θεατρικό έργο «Ο τελευταίος ασπροκόρακας» του
Αλέξη Σολωµού. Ακολούθησε το 1945 η µουσική για το έργο του Ευγένιου Ο’Νιλ «Το πένθος
ταιριάζει στην Ηλέκτρα». Το 1947 συνέθεσε το πρώτο δικό του µουσικό έργο, «Για µια µικρή
λευκή αχιβάδα», για πιάνο. Τα επόµενα χρόνια συνεργάστηκε µε τον Κάρολο Κουν και
έγραψε µουσική για τα έργα «Γυάλινος κόσµος» του Τενεσί Ουίλιαµς, «Αντιγόνη» του Ζαν
Ανούιγ, «Ματωµένος γάµος» του Λόρκα, «Λεωφορείο ο πόθος» του Τενεσί Ουίλιαµς, «Ο
θάνατος του εµποράκου» του Χένρι Μίλερ. Το 1951 το ελληνικό χορόδραµα της Ραλλούς
Μάνου παρουσίασε τα έργα του «Έξι λαϊκές ζωγραφιές» και το «Καταραµένο φίδι». Συνέχισε
µε µουσική για θεατρικά έργα και έργα αρχαίου δραµατολογίου που ανέβασε το Θέατρο
Τέχνης («Μήδεια», «Θεσµοφοριάζουσες», «Εκκλησιάζουσες», «Λυσιστράτη», «Πλούτος»,
«Βάτραχοι», «Κύκλωπας»). Την ίδια περίπου εποχή δραστηριοποιήθηκε και στον ελληνικό
κινηµατογράφο. Έγραψε µουσική και τραγούδια για περίπου πενήντα ταινίες στο διάστηµα
1951-1964: «Αγάπη που 'γινες δίκοπο µαχαίρι», «Το φεγγάρι είναι κόκκινο», «Ο µήνας έχει
δεκατρείς», «Εφτά τραγούδια θα σου πω» για την ταινία «Στέλλα» (1955), «Γαρύφαλλο στ’
αυτί» για την ταινία «Λατέρνα φτώχεια και φιλότιµο» (1955), µουσική για τις ταινίες
«Κάλπικη λίρα» (1955), «Ο δράκος» (1956), «Το τελευταίο ψέµα» (1958) κ.ά. Την ίδια
περίοδο συνεργάστηκε µε τον Αλέκο Σακελλάριο και την Αλίκη Βουγιουκλάκη στις ταινίες
«Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» (1959), «Η Αλίκη στο ναυτικό» (1961) και
«Χτυποκάρδια στο θρανίο» (1963). Το 1960 κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού για
«Τα παιδιά του Πειραιά» στην ταινία «Ποτέ την Κυριακή» του Ζιλ Ντασέν. Τα επόµενα
χρόνια συνέθεσε µουσική για ξένες ταινίες («Αµέρικα Αµέρικα» του Ελία Καζάν) και βρήκε
την ιδανική φωνή για την ερµηνεία των τραγουδιών, αυτή της Νάνας Μούσχουρη, µε την
οποία απέσπασε τα πρώτα βραβεία στα φεστιβάλ τραγουδιού που διοργάνωνε η ΕΙΡ. Το 1961
επένδυσε µε µουσική το θεατρικό έργο «Απόψε αυτοσχεδιάζουµε» του Λουίτζι Πιραντέλο,
ενώ το 1962 τη θεατρική παράσταση «Οδός Ονείρων» σε συνεργασία µε τους Αλέξη Σολωµό,
Μίνω Αργυράκη και ∆ηµήτρη Χορν. Τα πρώτα ορχηστρικά τραγούδια παρουσίασε το 1964
(«Το χαµόγελο της Τζοκόντα») και ακολούθησε ο κύκλος τραγουδιών «Μυθολογία» και
«Καπετάν Μιχάλης». Τα χρόνια 1966-1972 έζησε και εργάστηκε στη Νέα Υόρκη. Όταν
επέστρεψε στην Ελλάδα, παρουσίασε το «Μεγάλο Ερωτικό» (1972), «Τα πέριξ» (1974), «Για
την Ελένη» (1978), «Η εποχή της Μελισσάνθης» (1980), «Πορνογραφία» (1982), «Οι
µπαλλάντες της οδού Αθηνάς» (1983), «Χειµωνιάτικος ήλιος» (1986) κ.ά. Το 1977 ανέλαβε
διευθυντής του Τρίτου Προγράµµατος της ΕΡΤ, το οποίο ανανέωσε. Το 1981 διοργάνωσε το
Φεστιβάλ της Κέρκυρας, που ανέδειξε νέους σηµαντικούς δηµιουργούς, ενώ το 1989
δηµιούργησε την Ορχήστρα των Χρωµάτων. Ο Μάνος Χατζιδάκις διαδραµάτισε σηµαντικό
ρόλο στα µουσικά πράγµατα της χώρας µας και κατατάσσεται στις κορυφαίες µουσικές
φυσιογνωµίες.
ΧΟΪ∆ΑΣ ΡΟΚΚΟΣ (ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ): Νοµικός και πολιτικός, από τους πρωτοπόρους των
νέων ιδεών, ριζοσπαστικός δηµοκράτης. Γεννήθηκε στην Πρόνοια του Ναυπλίου το 1830.
Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Κεφαλονιάς. Σπούδασε νοµική στην Αθήνα και
την Ιταλία και αρχικά σταδιοδρόµησε στο δικαστικό κλάδο, από τον οποίο παραιτήθηκε το
1874 λόγω της διαφθοράς που επικρατούσε στο δηµόσιο βίο. Από τότε αναµείχθηκε ενεργά
στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες ως φορέας νέων ριζοσπαστικών ιδεών. Εκλέχτηκε
ανεξάρτητος βουλευτής Κεφαλονιάς το 1875 και επιδόθηκε σε αντιµοναρχικούς αγώνες λόγω
των οποίων προκλήθηκε µεγάλη εχθρότητα εναντίον του. Κατήγγειλε επίσης την ανάµειξη
των ευρωπαϊκών δυνάµεων στις εσωτερικές υποθέσεις των Ελλήνων. Επανεκλέχτηκε
βουλευτής το 1883 και ίδρυσε το Λαϊκό Κόµµα, δηµοκρατικών αρχών µε στόχο την ανανέωση
της πολιτικής ζωής και των κοινωνικών δοµών. Τελευταία φορά εκλέχτηκε βουλευτής
Αττικής-Βοιωτίας το 1885 και την ίδια χρονιά παραιτήθηκε από το βουλευτικό αξίωµα, όταν
καταψηφίστηκε το νοµοσχέδιο «Περί τιµωρίας των καταχρωµένων τα δηµόσια χρήµατα».
Έκτοτε σκλήρυνε τη στάση του και συνέχισε τους αγώνες του µε άρθρα σε εφηµερίδες και
- 306 -
συµµετοχή σε συλλαλητήρια. Για τη δηµοσίευση υβριστικού άρθρου εναντίον του βασιλιά

Γεώργιου Α΄ και του διαδόχου Κωνσταντίνου φυλακίστηκε στη Χαλκίδα το 1889. Τον
επόµενο χρόνο (1890) πέθανε στις φυλακές (κατά µία εκδοχή αυτοκτόνησε).
ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ: Κορυφαίος συνθέτης της µεταπολεµικής γενιάς. Γεννήθηκε στην
Ηλιούπολη της Αιγύπτου το 1926 και µεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια. Πήρε µαθήµατα πιάνου
από παιδί και ανάµεσα στους δασκάλους του συγκαταλέγεται η Τζίνα Μπαχάουερ. Σπούδασε
αρχικά στην Αίγυπτο και συνέχισε µε σπουδές φιλοσοφίας και µουσικής σύνθεσης στο
Κέιµπριτζ. Ξεκίνησε να συνθέτει µουσικά κοµµάτια το 1949, τα οποία βασίζονταν σε
φιλοσοφικά και µεταφυσικά στοιχεία, στηριγµένος τεχνικά σε δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα.
Στην πρώτη περίοδο του έργου του (1948-1953) διακρίνουµε τα έργα: «Μουσική του
Φοίνικος», «Πρώτη Συµφωνία», «Λατινική Λειτουργία». Η δεύτερη (1953-1958)
περιλαµβάνει τα έργα: «∆εύτερη Συµφωνία», «Έξι τραγούδια πάνω σε ποιήµατα του Έλιοτ».
Στην τρίτη (1959-1964) ανήκουν τα έργα: «Μετατροπές», «Τοκκάτα», «Πύρινες γλώσσες».
Στην τελευταία περίοδο, κατά την οποία είναι ήδη εγκαταστηµένος στην Ελλάδα από το 1960,
διαµορφώνει µια νέα τεχνική στα έργα «Μυστήριον», «Πράξη για 12», «Αναπαράσταση Ι»,
«Αναπαράσταση ΙΙΙ». κ.ά. Μουσικά έργα συνέθεσε και για το αρχαίο δράµα («Προµηθεύς
∆εσµώτης», «Αγαµέµνων», «Βάτραχοι», «Οιδίπους Τύραννος», «Πέρσες»). Σκοτώθηκε το
1970 σε αυτοκινητικό δυστύχηµα.
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΚΑΛΑΦΑΤΗΣ: Μητροπολίτης Σµύρνης (1910-1922) και εθνοµάρτυρας.
Γεννήθηκε το 1867 στην Τριγλία Προποντίδας. Σπούδασε στη θεολογική Σχολή Χάλκης και
χειροτονήθηκε µητροπολίτης ∆ράµας το 1902. Από τη θέση αυτή ανακλήθηκε δύο φορές
(1907 και 1909) από την Υψηλή Πύλη λόγω των αγώνων του εναντίον της βουλγαρικής
προπαγάνδας και της προσπάθειάς του να τονώσει το εθνικό φρόνηµα των Ελλήνων της
Μακεδονίας. Το 1910 τοποθετήθηκε στη µητρόπολη Σµύρνης και συνέχισε να αγωνίζεται για
τα δικαιώµατα των Ελλήνων στη Μακεδονία και να καταγγέλλει το Οθωµανικό Κράτος για τις
καταπιέσεις των ελληνικών πληθυσµών. Αποτέλεσµα της δράσης του ήταν η αποµάκρυνσή
του και από τη µητρόπολη Σµύρνης το 1914, όπου επανήλθε το 1918 µετά την ανακωχή του
Μούδρου. Τα χρόνια 1919-1922, περίοδο της ελληνικής διοίκησης της Σµύρνης, λειτούργησε
ως εθνάρχης του µικρασιατικού ελληνισµού. Μετά την κατάρρευση του µικρασιατικού
µετώπου και την είσοδο των τουρκικών στρατευµάτων, αρνήθηκε να εγκαταλείψει τη Σµύρνη
και τον ελληνικό πληθυσµό για να σωθεί, όταν του το πρότεινε ο Γάλλος πρόξενος.
Σφαγιάστηκε από τον τουρκικό όχλο, στον οποίο τον παρέδωσε ο Τούρκος διοικητής
Νουρεντίν µπέης (27 Αυγούστου/9 Σεπτεµβρίου του 1922).
- 307 -

8535600

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

8535600

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

8535600

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

[ΤΟ ΒΗΜΑ, 2004]

ΕΠΙΤΟΜΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Λεξικογραφική παρουσίαση της Ελληνικής Ιστορίας

ΠΡΟΣΩΠΑ - ΓΕΓΟΝΟΤΑ - ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ - ΧΑΡΤΕΣ - ΣΥΝΘΗΚΕΣ

Επιµέλεια: Βαγγέλης ∆ρακόπουλος - Γεωργία Ευθυµίου

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑ∆Α .................................................................................................................. 2

επίσης ποιητικά έργα.

(γεννήθηκε το 500 π.Χ.). Ο Ζήνων αποδεικνύει µε λογική επιχειρηµατολογία ότι ούτε

και επινόησε τον πρόλογο και τη ρήσιν (απαγγελία).

Θεσσαλίας. Θεωρείται ο δηµιουργός της επιστηµονικής ιατρικής. Συστηµατοποίησε την

στοιχειώδη χαρακτηριστικά γνωρίσµατά τους. Τα ειδώλια είναι µικρά συνήθως µαρµάρινα

πρώιµο 4ο αιώνα π. Χ. και ο φιλόσοφος Αντισθένης του οποίου η σχολή ονοµάστηκε

ρήτορα Υπερείδη, ενώ ο ρήτορας ∆ηµοσθένης εξωθήθηκε από «φυγαδοθήρες» σε αυτοκτονία

πεθάνει στη φυλακή.

άλλων Ελλήνων και υιοθετήσουν καινούργιες συνήθειες, καθώς και ο κίνδυνος να

αυτοκράτορα Ιουστινιανού Α΄.

που βρίσκεται στο Μουσείο της Ολυµπίας.

Στη Σπάρτη συνυπήρχαν τρεις κοινωνικές τάξεις-φυλετικές οµάδες: Οι Σπαρτιάτες πολίτες,

Περικλής µε µια κίνηση τακτικής συνοµολόγησε µε τη Σπάρτη τις Τριακοντούτεις Σπονδές.

Ο διάκοσµος του ναού υπήρξε πλούσιος. Χρησιµοποιήθηκαν έγχρωµα µάρµαρα, µωσαϊκά σε

κυρίως από Ρώσους µοναχούς.

Πελοπόννησο (14ος αιώνας).

τον επόµενο χρόνο αυτοκτόνησε.

Πεντηκόνταρχος: Κατώτερος στρατιωτικός βαθµός.

πολλά κτίρια, ανάκτορα, µεγαλοπρεπείς εκκλησίες και άλλα δηµόσια κτίσµατα.

∆ΙΟΚΛΗΤΙΑΝΟΣ: Ρωµαίος αυτοκράτορας (284-305) που ανήκε στη δυναστεία των

εκχριστιανίστηκαν και υπηρέτησαν το Βυζάντιο ως µισθοφόροι. Οι στρατηγοί του

ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (361-363). Γεννήθηκε το 331 στην

«Ιουστινιάνειο Κώδικα», τις «Εισηγήσεις», τον «Πανδέκτη» και τις «Νεαρές», οι

εξέλιξη της αστρονοµίας. Θεωρείται ο θεµελιωτής της τριγωνοµετρίας, αφού υπολόγισε τη

ΙΩΑΝΝΗΣ Α΄ ΤΖΙΜΙΣΚΗΣ: Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (969-976). Γεννήθηκε στον

νοµοθεσίας («Βασιλικά», «Επαρχικόν Βιβλίον», «Νεαρές»). Πέθανε το 912.

ΜΑΞΕΝΤΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ ΟΥΑΛΕΡΙΟΣ: Ρωµαίος αυτοκράτορας (306-312),

ιστορικούς εξαιτίας της αδυναµίας του να προστατέψει αποτελεσµατικά τα βυζαντινά

Νίκαιας του Θεόδωρου Β΄ (1254) ο Μιχαήλ φυλακίστηκε γιατί αντέδρασε σε κάποιες

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟ∆ΟΣ Ε΄: Συνήλθε το 553 στην Κωνσταντινούπολη και καταδίκασε

είχαν εγκατασταθεί σε παραθαλάσσια µέρη και σε αστικά κέντρα. Οι σλαβικοί πληθυσµοί

(582). Λίγους µήνες µετά πέθανε.

τι ακριβώς συνίσταται. Οι ειδικοί συγκλίνουν στην άποψη ότι ο Καλλίνικος τελειοποίησε το

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821

καταποντίστηκε κοντά στη νησίδα Κυρά της Σαλαµίνας το 1921.

ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Υδραίος ναυτικός και αγωνιστής της Επανάστασης. Ξεκίνησε

ακτές. Ο ελληνικός στόλος µε συνεχείς προκλητικές ενέργειες είχε κατορθώσει να κρατήσει

∆ΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ: Πολιτικός της Ελληνικής Επανάστασης από τα

των Ιωαννίνων. Τότε πιθανότατα ο ∆ιονύσιος επονοµάστηκε «σκυλόσοφος» από τους

δηµιουργία κεντρικού διοικητικού µηχανισµού και την εισαγωγή φιλελεύθερων πολιτικών

6 Μαΐου του 1821.

κίνδυνο του λιµού δήλωσαν υποταγή, «προσκύνησαν». Ο Κολοκοτρώνης στα

ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟΣ ∆ΟΜΗΝΙΚΟΣ Ή ΕΛ ΓΚΡΕΚΟ: Σπουδαίος ζωγράφος της

Συµµαχίας υπήρξε ο καγκελάριος της Αυστρίας Μέτερνιχ. Ιδρυτικά µέλη-κράτη ήταν η

ΚΑΤΣΩΝΗΣ ΛΑΜΠΡΟΣ: Έλληνας αξιωµατικός του ρωσικού στρατού, ο οποίος γεννήθηκε

«Λασσάνειον ∆ιαγωνισµόν» ποίησης και θεάτρου. Πέθανε στην Αθήνα το 1870.

πρωταγωνιστής σε πολιτικά και στρατιωτικά γεγονότα. Γεννήθηκε στη Μάνη το 1773. Το

∆ηµήτριο Γιάννουζα και το 1801 τον ∆ηµήτριο Μπούµπουλη (Μπουπουλίνα), πλούσιο

ΝΑΒΑΡΙΝΟΥ ΝΑΥΜΑΧΙΑ: Από το 1826 το ελληνικό ζήτηµα προωθήθηκε διπλωµατικά

προστέθηκαν η φρεγάτα «Ελλάς» και το ατµοκίνητο «Καρτερία». Αξίζει να σηµειώσουµε τη

ΠΑΝΟΥΡΓΙΑΣ ΠΑΝΟΥΡΓΙΑΣ: Καταγόταν από σπουδαία οικογένεια κλεφταρµατολών.

Μακεδονία, µε αφετηρία τη Χαλκιδική.

Επανάσταση, µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.

νοµοθεσία ή εν τη διοικήσει των επικρατειών πρέπον είναι να πηγάζωσιν εκ της ελευθέρας