Jurnal Sains Sosial

Malaysian Journal of Social Science

Jilid 2 2017: 1-24

REALITI KEPELBAGAIAN KAUM KE ARAH PERPADUAN

NASIONAL PASCA MERDEKA

Abd Aziz A’zmi, Farrah Wahida Mustafar, Aimi Khairunnisa Abdul Karim
& Nurliana Suhaini
[email protected]
Kolej Universiti Islam Melaka

ABSTRAK

Kemajmukan memperlihatkan kepelbagaian berasaskan identiti setiap

etnik.Kepelbagaian menjurus kepada perbezaan yang wujud dalam sesebuah
masyarakat yang kemudiannya menjadi cabaran kepada pembinaan identiti
kebangsaan dan perpaduan nasional.Matlamat membina sebuah masyarakat yang
berasaskan negara-bangsa perlu seiring dengan perpaduan dalam kalangan
pelbagai etnik.Pemimpin Tanah Melayu yang kemudiannya membentuk
Persekutuan Malaysia sejak sebelum kemerdekaannya telah merintis jalan
perpaduan pelbagai kaum melalui Kontrak Sosial.Permuafakatan tersebut
kemudiannya diterjemahkan ke dalam Perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu
1957 dan kekal hingga kini. Tidak seperti Indonesia dan Thailand, Malaysia
mempraktikkan cara dan acuannya yang tersendiri untuk membina perpaduan
nasional dan membentuk identiti kebangsaan di samping memastikan hubungan
antara kaum sentiasa terpelihara.

Kata kunci :Kemajmukan, perpaduan nasional, negara-bangsa, asimilasi,

permuafakatan.

1
Realiti Kepelbagaian Kaum Ke Arah Perpaduan Nasional Pasca Merdeka
Abd Aziz A’zmi, Farrah Wahida Mustafar, Aimi Khairunnisa Abdul Karim & Nurliana
Suhaini

REALITY OF MULTIETHNICSTOWARDSNATIONAL UNITY OF

POST-INDEPENDENCE

ABSTRACT

Diversity reflects to multicultural based on ethnic identity. Diversity is tending to

existance of differences seen in society which unfortunately becoming main
challenges to the formation of national identity and national unity. The formation
of state-based community should have to be in line with the unity of multi ethnic.
Tanah Melayu and later, Malaysia leaders, had pioneered ethnic unity since pre-
independence via the Social Contract. The consensus later was applied during the
formulation of Malaya Federal Contitution 1957 by Reid Commission and remains
to date. Malaysia practising the unique own mold and local distinctive way to
build national unity and national identity, instead of Indonesia and Thailand
assimilation, and at the same time ensuring inter-ethnic harmonious relation
remain consistent.

Keywords: Diversity, national unity, nation-state, assimilation, consensus.

PENGENALAN

Menurut Kamus Dewan Edisi Keempat, perkataan perpaduan berasal daripada kata
akar “padu”, iaitu yang bererti bergantung, bersatu, bercampur untuk menjadi satu,
kukuh dan utuh, bermuafakat dan berunding dengan bersungguh-sungguh.
Perpaduan dalam konteks wacana ini membawa maksud rakyat Malaysia yang
berbilang kaum mestilah bersatu hati dalam pelbagai perkara bagi menyelesaikan
masalah, bermuafakat dalam semua hal, bekerjasama antara satu sama lain dan
berunding untuk bersatu agar menjadi satu bangsa yang kuat. Perpaduan juga
merujuk kepada penyatuan kepelbagaian etnik dalam sesebuah negara bertepatan
dengan slogan unity in diversity (perpaduan dalam kepelbagaian) serta mengiktiraf
kewujudan kepelbagaian (Shaharuddin Badaruddin 2007).
Perpaduan adalah asas kepada pembinaan negara bangsa dan harus dipupuk
amalannya dalam masyarakat berbilang kaum di Malaysia.Konsep 1Malaysia
merupakan salah satu gagasan yang dicetuskan Perdana Menteri, Dato‟ Sri Mohd
Najib Tun Razak bagi memupuk perpaduan dalam kalangan rakyat Malaysia
secara keseluruhannya.Gagasan ini merupakan satu formula bagi membantu
merealisasikan impian negara untuk mencapai Wawasan 2020 dalam suasana
kepelbagaian yang harmoni dan stabil. Antara nilai yang ditekankan dalam
gagasan ini ialah sikap penerimaan dalam kalangan pelbagai etnik terhadap etik
yang lain. Sikap penerimaan yang ingin diwujudkan merupakan satu cabaran yang
perlu dihadapi bagi membolehkan setiap keunikan pelbagai etnik saling dikongsi,
dihormati dan diterima sebagai lambang identiti kebangsaan.

2
 Jurnal Sains Sosial
Malaysian Journal of Social Science
Jilid 2 2017: 1-24

Perpaduan masyarakat juga diibaratkan sebagai tiang kemakmuran dan

kedamaian negara di samping menyumbang kepada keamanan dan kestabilan.
Sekiranya kepelbagaian menjadi punca percanggahan dan pertelagahan, suasana
damai yang diimpikan dilihat sukar untuk dikekalkan sekiranya setiap etnik
bersifat etnosentrik. Situasi ini pernah termaktub dalam sejarah negara apabila
meletusnya peristiwa berdarah 13 Mei 1969 yang menyebabkan hubungan etnik di
Malaysia berada dalam keadaan yang begitu genting dan tegang. Suasana kucar-
kacir, pertumpahan darah, keganasan dan kematian amat membimbangkan
terutamanya bagi mereka yang pernah melalui sendiri detik tersebut (Abdul
Rahman Ismail 2007).
Salah satu formula mencegah ketegangan hubungan etnik masa kini ialah
kembali kepada memahami dan menerima Kontrak Sosial. Pada umumnya,
Kontrak Sosial adalah persetujuan bersama antara kaum-kaum yang berbeza di
Tanah Melayu untuk saling menerima, memahami, menghormati dan bertolak
ansur mengenai status quo masing-masing dalam usaha mewujudkan perpaduan ke
arah kemerdekaan. Ianya adalah semangat dalaman yang tidak semata-mata
dihujahkan melalui sudut pandang perundangan dan perbincangan ilmiah, tetapi
juga nilai dan sentimen sejarah negara.Sejarah adalah pengajaran.Ungkapan
seorang ahli falsafah, George Santayana, “Those who forget history are doomed to
repeat it” amat relevan dan signifikan dalam perbincangan mengenai sisi hitam
sejarah negara dan pengajarannya.Pengetahuan sejarah khususnya punca berkaitan
peristiwa 13 Mei 1969 berupaya mencegah masyarakat daripada mengulangi
kesilapan tersebut.Melalui sejarah juga masyarakat dapat mengetahui dan
memahami latar belakang negara ini dan sentiasa mengambil iktibar daripada
peristiwa yang pernah terjadi (Wan Liz Ozman 2000).

Kontrak Sosial
Menelusuri sejarah negara, asas permulaan pembinaan perpaduan di Tanah
Melayu sebelum kemerdekaan negara adalah melalui persetujuan bersama Kontrak
Sosial dalam kalangan pemimpin Melayu dan bukan Melayu.Persetujuan ini
dicapai setelah rundingan dan tolak ansur dilakukan hasil permuafakatan parti-
parti politik berasaskan kaum yang diwakili iaitu Parti Kebangsaan Melayu
Bersatu (UMNO), Persatuan Cina Malaya (MCA) dan Kongres India Malaya
(MIC). Kontrak Sosial tidak harus dianggap sebagai persetujuan pemimpin atau
kelas elit kaum-kaum berkenaan sahaja tetapi merupakan simbolik kepada
peretujuan pemimpin yang mewakili kaum masing-masing. Permuafakatan itu
mendapat sokongan rakyat yang dibuktikan dengan kemenangan Parti Perikatan
dalam pilihan raya umum pertama negara pada 1955 (Abdul Manaf Ahmad 2009).
Persetujuan dan penerimaan telah dicapai oleh generasi terdahulu yang telahpun
merintis jalan perpaduan untuk generasi berikutnya. Faktanya ialah, Kontrak
Sosial adalah persetujuan atau janji dua belah pihak yang dicapai melalui proses

3
Realiti Kepelbagaian Kaum Ke Arah Perpaduan Nasional Pasca Merdeka
Abd Aziz A’zmi, Farrah Wahida Mustafar, Aimi Khairunnisa Abdul Karim & Nurliana
Suhaini

muafakat dan musyawarah demi pembentukan sebuah negara merdeka yang perlu
bertunjangkan perpaduan penduduk berbilang kaum pada ketika itu.
Walaubagaimanapun, Kontrak Sosial kini tidak lagi dianggap perintis perpaduan
yang perlu diteruskan oleh sesetengah pihak yang enggan mengenang sejarah
negara khususnya berkaitan Kontrak Sosial.
Masyarakat majmuk menurut pandangan Furnivall (1948), merujuk kepada
masyarakat yang dicirikan dengan perpecahan akibat wujud perbezaan dari segi
ras dan etnik. Selain itu pengasingan kegiatan ekonomi dan sosial akibat Dasar
Pecah dan Perintah British menyumbang kepada isolasi keetnikan daripada etnik
yang lain sehingga memudahkan berlakunya ketegangan dan ketidakstabilan
hubungan etnik. Kemajmukan di Malaysia adalah impak era kolonial British yang
telah menjalankan dasar campur tangan dalam struktur sosio-politik masyarakat
Melayu tradisi.Selain itu faktor migrasi masyarakat asing khususnya dari Tanah
Besar China dan India turut membentuk kemajmukan kaum.Kehadiran imigran
tersebut menjadi sumber bekalan buruh kepada British untuk mengerjakan
kegiatan perlombongan bijih timah dan pengeluaran getah di Tanah Melayu
(Shamsul Amri 1997).
Menjelang detik menghampiri era kemerdekaan, Kontrak Sosial secara
tersirat merupakan jalan menyelesaikan perbezaan kepentingan etnik masing-
masing.Selain itu, untuk memastikan kepentingan majoriti dan minoriti diambil
kira tanpa menjejaskan hak dan kepentingan, persetujuan yang dicapai perlulah
kekal dan diwarisi turun-temurun demi memelihara perpaduan yang telah dibina
suatu masa dahulu. Persetujuan dan penerimaan tersebut adalah janji yang
diwariskan kepada generasi seterusnya untuk dipelihara agar tidak bercanggah atau
dikhianati pada masa depan. Berdasarkan persetujuan Kontrak Sosial, orang
Melayu menerima dan mengiktiraf orang Cina dan India sebagai warganegara
yang sebenarnya beracuankan konsep Jus Soli British tetapi telah diperkemas.
Sebagai balasan dan penghargaan tersebut, orang Cina dan India mengiktiraf
kedudukan dan keistimewaan orang Melayu dari segi bahasa, agama Islam,
kedaulatan raja-raja Melayu dan hak-hak istimewa lain yang diperuntukkan kepada
orang Melayu (Abdul Manaf Ahmad 2009).
Kemerdekaan yang dikecapi secara tidak langsung telah melahirkan sebuah
negara yang bebas daripada penjajahan dan rakyat yang perlu mempunyai satu
identiti kebangsaan.Pembentukan sebuah negara merdeka harus seiring dengan
pembentukan bangsa negara tersebut agar menepati konsep negara-bangsa yang
diidamkan.Negara-bangsa ditakrifkan dalam Kamus Dewan Edisi Keempat (2010)
sebagai negara berdaulat yang didiami oleh satu bangsa. Konsep negara-bangsa
Malaysia yang diimpikan ialah negara berdaulat dan rakyat yang mempunyai satu
identiti atau pengenalan yang sama. Kehidupan yang aman, bersatu padu dan
berpegang kepada kepelbagaian tradisi sosiobudaya menunjukkan bahawa impian
pembentukan negara-bangsa tidak menghadkan ras, suku kaum, agama ataupun
kepercayaan (Pelan Induk Pembangunan Pendidikan 2006-2010). Mok Soon Sang

4
 Jurnal Sains Sosial
Malaysian Journal of Social Science
Jilid 2 2017: 1-24

(2009) berpandangan, membina negara-bangsa ialah untuk melahirkan

warganegara yang berciri global dan patriotik. Pembentukan negara-bangsa juga
pernah disuarakan oleh bekas Perdana Menteri, Tun Dr. Mahathir Mohamad dalam
usaha mengejar sasaran negara maju pada tahun 2020. Gagasan Wawasan 2020
menyenaraikan pembinaan negara-bangsa sebagai cabaran pertama yang perlu
diwujudkan seperti pernyataan berikut:

“Mewujudkan bangsa Malaysia yang bersatu padu, mempunyai matlamat

serupa dan dikongsi bersama, berintegrasi di peringkat wilayah dan antara kaum
berasaskan persamaan hak dan keadilan”.

Cabaran mewujudkan negara-bangsa dalam Wawasan 2020 turut diserap

sebagai ciri-ciri masyarakat negara-bangsa dalam Pelan Induk Pembangunan
Pendidikan (PIPP) 2006-2010.Antaranya bangsa Malaysia yang diinginkan ialah
bangsa yang sejahtera, berintegrasi, menikmati kehidupan bersama yang
berasaskan persamaan hak dan keadikan serta membentuk sebuah bangsa Malaysia
dengan rasa taat setia dan pengabdian yang tidak berbelah bahagi terhadap bangsa
itu sendiri. Visi ini cukup besar untuk dilaksanakan memandangkan Malaysia telah
mencapai kemerdekaan melebihi setengah abad yang lalu tetapi bangsa Malaysia
yang diharapkan belum menjadi realiti apatah lagi untuk mencapai usia seiring
dengan kemerdekaan negara.
Justeru, antara persoalan yang boleh dilontarkan dalam perbincangan
makalah ini ialah apakah cabaran yang menjadikan usaha pembinaan negara-
bangsa dan perpaduan nasional amat sukar untuk dicapai secara konsisten.
Pembinaan negara-bangsa tidak hanya dicita-citakan di Malaysia tetapi ia adalah
satu konsep global yang cuba diwujudkan di mana-mana negara merdeka
berdasarkan kesesuaian dan acuan tempatan. Maka tidak salah untuk kita melihat
situasi dan usaha pembinaan negara-bangsa di negara jiran, Indonesia yang
disifatkan berjaya hasil pelaksanaan paksaan asimilasi.Persoalan kedua yang boleh
dibincangkan ialah bagaimana Indonesia berhasil membina satu identiti
kebangsaan iaitu Bangsa Indonesia yang bertapak kukuh dalam diri
warganegaranya.Adalah menjadi kebanggaan rakyat Indonesia mengakui bahawa
mereka adalah Bangsa Indonesia tanpa menyatakan identiti keetnikan lahiriah.
Walaubagaimanapun, apabila membandingkan kejayaan pembinaan Bangsa
Indonesia, ia bukan bererti pembinaan Bangsa Malaysia dilabelkan sebagai suatu
kegagalan. Hal ini kerana pendekatan yang diambil oleh para pemimpin Malaysia
lebih terarah kepada memelihara tradisi budaya pelbagai etnik.Maka kaedah dan
falsafah pembinaan Bangsa Malaysia tidak serupa dengan konsep asimilasi
pembinaan Bangsa Indonesia yang dikira lebih terkehadapan.Persoalan seterusnya
adalah apakah realiti masa kini iaitu pendekatan dan kaedah yang dipraktikkan di
Malaysia untuk meneruskan agenda pembinaan Bangsa Malaysia seterusnya
mencapai matlamat perpaduan nasional.Perbincangan menjurus kepada dapatan

5
Realiti Kepelbagaian Kaum Ke Arah Perpaduan Nasional Pasca Merdeka
Abd Aziz A’zmi, Farrah Wahida Mustafar, Aimi Khairunnisa Abdul Karim & Nurliana
Suhaini

sumber-sumber terdahulu yang relevan bagi menjawab setiap persoalan yang telah
dinyatakan mengikut turutan.

Realiti Cabaran Pembinaan Negara-Bangsa dan Merintis Perpaduan

Nasional

Malaysia selepas setengah abad menyambut kemerdekaannya masih bergelut

dengan pencarian identiti kebangsaan dan pembentukan perpaduan nasional yang
sewajarnya.Tempoh setengah abad bukanlah satu masa yang panjang sekiranya
dibandingkan dengan pembinaan dan perkembangan sesebuah tamadun masa lalu.
Sebagai negara yang dikira masih baru, yang diasaskan pada 1963 selepas
membentuk Persekutuan Malaysia bersama Sabah dan Sarawak, tempoh ini masih
terlalu muda untuk mencapai satu tahap perpaduan nasional ideal yang dicita-
citakan. Abdul Rahman Embong (2000) menyatakan dari segi sejarah, bangsa
Malaysia adalah satu konsep baru bagi rakyat berbilang kaum di negara ini
walaupun pembentukan negara Malaysia sudah berlaku.Begitu juga apabila
Malaya diisytiharkan merdeka, sebuah negara baru telah terbentuk tetapi bukannya
bangsa Malaya dan konsep negara bangsa sebenarnya dilihat masih jauh untuk
dicapai.Kenyataan sarjana ini menjelaskan bahawa pembentukan negara ini
sekadar pembentukan wilayah geografi namun tidak membawa aspirasi perpaduan
bangsa wilayah tersebut.Malahan polarisasi perkauman dalam kalangan penduduk
Tanah Melayu menyebabkan perpaduan nasional perlu dibangunkan secara agresif
ke arah pembinaan negara bangsa yang sebenar.Sekiranya wujud sekalipun
perpaduan pada masa ini, ianya bersifat sementara, tidak holistik, malahan
mungkin palsu kerana dinamikanya yang sentiasa mengalami perubahan mengikut
peredaran dan perkembangan semasa.
Situasi ini bukan bersifat domestik kerana di kebanyakan negara lain yang
juga sifatnya majmuk seperti Malaysia sentiasa memikirkan kaedah mengekalkan
perpaduan nasional dalam kalangan masyarakatnya. Dengan kata lain isu
pembentukan perpaduan nasional bukan satu isu statik yang dapat dicapai secara
mutlak pada sesuatu masa tetapi bagaimana untuk mengekalkannya adalah satu
usaha yang memerlukan pemantauan dan perundingan di peringkat tertinggi
negara khususnya yang berkaitan sensitiviti dan diversiti masyarakat. Perpaduan
nasional juga tidak dapat lari daripada konsep pembentukan negara
bangsa.Manakala kedua-dua isu ini pula saling bersangkut-paut dengan isu
perbezaan kaum atau diversiti dalam kalangan masyarakat. Kerencaman dari segi
bahasa, agama, kepercayaan, tradisi, budaya dan sebagainya adalah satu isu besar
yang menuntut penerimaan secara total untuk mencapai perpaduan nasional yang
diharapkan. Walaubagaimanapun, perbezaan inilah yang menjadi halangan utama
dan cabaran besar kepada kepimpinan negara untuk merealisisasikan kesepaduan
dalam kepelbagaian. Maka pemaknaan dan pentafsiran istilah-istilah seperti
„perpaduan nasional, „kesetiaan kepada negara‟, „keharmonian‟ dan „tolak ansur‟

6
 Jurnal Sains Sosial
Malaysian Journal of Social Science
Jilid 2 2017: 1-24

perlu difahami dan diterapkan dalam amalan dan kehidupan rakyat (Ruslan
Zainuddin et.al 2005). Dalam konteks Malaysia, salah satu langkah yang diambil
untuk menyatupadukan kepelbagaian masyarakat ialah dengan memelihara dan
mengekalkan tradisi budaya setiap kaum sejak era kemerdekaan negara.Dasar
kerajaan yang menginginkan citra identiti setiap kaum di Malaysia dikekalkan agar
dapat diterjemah sebagai identiti kebangsaan inilah yang dimaksudkan sebagai
cabaran besar kepada negara.Hal ini kerana setiap dasar yang digubal perlu
mengambil kira faktor „identiti kebangsaan‟ di samping mengangkat dasar
afirmatif yang meletakkan kepentingan kaum Bumiputera sebagai keutamaan.

Dasar Afirmatif dan Tuntutan Hak Sama Rata

Kerencaman masyarakat perlu sentiasa diambil kira dalam setiap keputusan

pembuatan dasar demi mencapai perpaduan nasional ideal. Walaupun ideal yang
diinginkan itu bersifat imagined namun sekurang-kurangnya pertimbangan yang
dilakukan adalah mengambil kira kepentingan semua kaum di samping masih
mengekalkan dasar afirmatif. Apabila membincangkan soal dasar afirmatif,
terdapat golongan yang tidak bersetuju dasar ini diteruskan dengan alasan
pelaksanaan dasar pada ketika ini haruslah secara sama rata dari segi hak dan
kepentingan semua kaum. Keterbukaan segelintir masyarakat masa kini
mendorong mereka bersuara membantah pelaksanaan dasar afirmatif kerana
dikatakan bersifat mendiskriminasi kaum selain Bumiputera. Hakikat bahawa
Perlembagaan Persekutuan memperuntukkan Perkara 153 kepada Melayu dan
Bumiputera masih dipertikai dan ditentang oleh sesetengah pihak yang enggan
terlalu nostalgic terhadap persoalan mengapa orang Melayu dan Bumiputera diberi
hak istimewa ketika penubuhan Persekutuan Tanah Melayu 1957.
Sejak pembentukan Malaysia pada 1963, konsep Malaysian Malaysia yang
diperkenal oleh Lee Kuan Yew dan partinya, Parti Tindakan Rakyat (PAP) di
Singapura merupakan satu cubaan untuk menentang arus pelaksanaan Perkara 153
Perlembagaan Persekutuan. Secara asasnya penentangan terhadap elemen utama
kebudayaan atau ciri-ciri yang dimiliki oleh masyarakat Melayu dan Bumiputera
dalam dasar-dasar kerajaan merupakan satu perjuangan menuntut hak yang
membelakangkan semangat kontrak sosial.Sejak pembentukan Persekutuan
Malaya, ianya adalah pembinaan sebuah wilayah politik namun menimbulkan
kebimbangan dalam kalangan masyarakat bukan Bumiputera yang merasakan
pemilikan tradisi dan budayanya yang semakin terhakis.Sehingga kini,
permasalahan mulai timbul apabila wujud beberapa parti yang tidak lagi bersetuju
dengan peruntukan Perlembagaan yang menyentuh isu-isu berkaitan kontrak sosial
(Suhana Saad 2012). Sekali lagi, keterbukaan sesetengah pihak yang enggan
terlalu nostalgic terhadap sejarah penggubalan Perlembagaan Persekutuan Tanah
Melayu seperti cuba melupakan kontrak sosial dan beralih kepada satu method
baru pelaksanaan Perlembagaan Persekutuan yang lebih terbuka, liberal dan sama

7
Realiti Kepelbagaian Kaum Ke Arah Perpaduan Nasional Pasca Merdeka
Abd Aziz A’zmi, Farrah Wahida Mustafar, Aimi Khairunnisa Abdul Karim & Nurliana
Suhaini

rata dalam kalangan masyarakat multiculturalism Malaysia. Percanggahan

pandangan antara golongan ini dengan kumpulan yang menyokong pelaksanaan
dasar afirmatif merupakan salah satu faktor yang menjurang perpaduan nasional
sejak sekian lama atau mungkin tanpa disedari ia mewujudkan keadaan stable-
tension seperti yang diutarakan oleh Samsul Amri Baharudin.
Kerajaan masih mengekalkan pelaksanaan dasar afirmatif walaupun
terdapat isu-isu yang membelenggu masyarakat mengenainya. Sememangnya isu
ini merupakan isu politik namun apabila ia menjadi modal politik atau dipolitikkan
kerana berpotensi dari sudut political mileage maka pelaksanaan dasar yang
menyentuh multiculturalism sentiasa dikaji dan dirunding secara bersama agar
tidak menimbulkan ketegangan kaum yang keterlaluan. Malaysia merupakan
sebuah negara yang berada dalam keadaan stable-tension iaitu masyarakatnya
hidup dalam kepelbagaian konflik dan perbezaan yang terkawal melalui kaedah
rundingan dan konsensus yang berterusan (Shamsul Amri 2009).Jika ditinjau
kenyataan dan pandangan daripada beberapa ahli politik pembangkang yang
mewakili parti masing-masing, keakuran terhadap dasar afirmatif yang
dilaksanakan kerajaan adalah bersifat akur semata-mata dan bukannya penerimaan
sepenuhnya.Kerajaan juga dilihat dari semasa ke semasa mendengar permintaan
dan mengadakan rundingan apabila terdapatnya tuntutan tertentu yang melibatkan
hak dan kepentingan kaum tertentu. Langkah ini juga dilihat sebagai proses
berkompromi untuk memelihara kestabilan pepaduan nasional yang sedang dibina.
Asas formula perpaduan nasional di Malaysia ialah dengan menjadikan elemen
Bumiputera sebagai tonggak tanpa menafikan kepelbagaian elemen kaum-kaum
lain.

Sistem Persekolahan Vernakular

Sistem pendidikan memainkan peranan penting dalam menyemai benih perpaduan

terutamanya dalam kalangan generasi kanak-kanak di peringkat sekolah (Lee Lam
Thye 2013).Dalam menjamin pembentukan negara bangsa yang ideal, nilai-nilai
integrasi dan perpaduan haruslah disemai dari peringkat sekolah lagi (Yusfarina &
Abdul Rasid 2011).Kenyataan ini sememangnya dipersetujui oleh banyak pihak
dan kerajaan sendiri menggubal Falsafah Pendidikan Negara dan Dasar Pendidikan
Negara dengan roh dan semangat menyatupadukan murid-murid berbilang kaum.
Dasar kerajaan adalah jelas iaitu menggalakkan rakyat Malaysia berbilang kaum
menghantar anak-anak ke Sekolah Kebangsaan agar dapat mewujudkan proses
sosialisasi dan persekitaran pembelajaran yang harmoni dalam kalangan murid-
murid berbilang kaum. Malahan pembinaan negara bangsa telah digariskan
sebagai Teras Pertama dalam Pelan Induk Pembangunan Pendidikan (PIPP) yang
menjadi garis panduan dalam melaksanakan program pendidikan masa kini di
Malaysia (Yusfarina & Abdul Rasid 2011).

8
 Jurnal Sains Sosial
Malaysian Journal of Social Science
Jilid 2 2017: 1-24

Walaubagaimanapun, dilema yang menghambat para pemikir, golongan

pendidik dan para aktivis perpaduan nasional ialah, kerajaan dalam masa yang
sama masih mengekalkan sistem persekolahan mengikut aliran kaum atau sistem
persekolahan vernakular. Perlu jelas difahami, dari segi latar belakang sejarah,
kewujudan sistem persekolahan vernakular adalah disebabkan desakan kaum
bukan Melayu yang tidak mahu bahasa dan kebudayaan mereka terhapus sehingga
mencetuskan perbalahan politik.Hal ini meletus apabila wujud cadangan untuk
melaksanakan sistem pendidikan seragam yang terkandung dalam Laporan Razak
1956 (Mohamad Rodzi 2009).Penggunaan bahasa ibunda masing-masing di
sekolah yang berbeza telah menjadi penghalang utama dan menyukarkan
pengintegrasian kaum untuk membentuk identiti nasional (Syakila Yacob 2006).
Dari sudut pandang yang lain pula, pengekalan Sekolah Jenis Kebangsaan Cina
dan Tamil adalah atas semangat muhibah demi memelihara identiti setiap kaum di
Malaysia sejak awal kemerdekaan negara. Pasca peristiwa 13 Mei 1969, apabila
berlakunya ketegangan dan rusuhan kaum antara Melayu dengan Cina, Sekolah
vernakular diteruskan namun kerajaan mengambil keputusan untuk menjadikan
Bahasa Melayu sebagai agen perpaduan dengan menjadikannya sebagai bahasa
perantara di Sekolah Kebangsaan dan Sekolah Menengah Kebangsaan bagi semua
kaum.
Wacana berkaitan sistem persekolahan vernakular tidak pernah padam dan
takkan pernah menjadi isu basi yang boleh dilupakan atau dianggap selesai. Sistem
ini sentiasa dikaitkan dengan penghalang pembentukan perpaduan nasional di
peringkat generasi kanak-kanak.Ironinya, walaupun dianggap sebagai penghalang
pemupukan perpaduan nasional, sistem pendidikan vernakular adalah satu lagi
bentuk kompromi kerajaan terhadap kaum-kaum di Malaysia untuk mengekalkan
citra budaya dan identiti kaum supaya dapat mencapai kestabilan perpaduan
nasional.Barangkali sukar untuk mencari kata putus yang tuntas kerana terdapat
pro dan kon dalam membahasakan isu ini. Namun berdasarkan dua perspektif
berbeza tersebut, sistem persekolahan vernakular ialah satu model yang
mengaplikasikan frasa “perpaduan dalam kepelbagaian” jika diimplementasikan
dengan cara kompromi yang bijaksana. “Kepelbagaian” ini juga boleh membawa
penjelamaan tiga wajah iaitu wajah positif, wajah negatif dan wajah idaman bagi
sesuatu dasar yang ingin dilaksanakan (Shamsul Amri & Anis Yusal 2014). Tidak
boleh dinafikan bahawa teras perpaduan yang ingin dibina melalui sistem
pendidikan tergugat apabila sistem persekolahan vernakular diteruskan. Lebih
malang lagi apabila cadangan mengintegrasikan pelbagai kaum di bawah satu
sistem pendidikan yang sama seperti Sekolah Wawasan ditolak oleh kumpulan-
kumpulan yang ekstrem memperjuangkan hak kaum masing-masing.

9
Realiti Kepelbagaian Kaum Ke Arah Perpaduan Nasional Pasca Merdeka
Abd Aziz A’zmi, Farrah Wahida Mustafar, Aimi Khairunnisa Abdul Karim & Nurliana
Suhaini

Polarisasi Kaum dan Agama

Seperti masyarakat Indonesia, Malaysia juga dikategorikan sebagai negara yang

mempunyai masyarakat berasaskan budaya (culture-based) namun dari segi
pembentukan masyarakat berasaskan negara bangsa (nation state-based), Malaysia
ketinggalan jika dibandingkan dengan Indonesia yang berjaya melaksanakan
indoktrinasi “pengIndonesiaan” dalam kalangan rakyatnya yang berbilang etnik.
Di Malaysia, migrasi masyarakat bukan Melayu ke negara ini sama ada
disebabkan oleh penjajahan kuasa asing ataupun kerana faktor pergolakan politik
di negara asal mereka telah mewujudkan masyarakat majmuk (Wan Norhasniah
2011). Dasar Pecah dan Perintah yang dilaksanakan oleh British telah
meninggalkan kesan mendalam dan sukar untuk diubah. Masyarakat Melayu, Cina
dan India kebiasaannya dibesarkan dalam persekitaran yang spesifik berdasarkan
sosio-budaya keetnikan masing-masing. Perbezaan bahasa, amalan agama dan
budaya kaum seakan sudah menjadi „alat‟ yang membeza-bezakan kaum sehingga
tidak kelihatan identiti Bangsa Malaysia atau nation-state based community.
Seperti yang telah disebutkan, permasalahan ini berlaku disebabkan pemisahan
fizikal tempat tinggal akibat faktor penjajahan, perbezaan aliran sekolah dan
pengasingan diri mengikut kaum masing-masing disebabkan sifat perkauman yang
masih menebal. Perpaduan yang wujud pada hari ini belum boleh dikatakan
sebagai perpaduan nasional kerana perpaduan yang ada hanyalah perpaduan yang
terbentuk dalam kalangan etnik yang sama (Shamsul Amri 2009). Hakikatnya
kerajaan telah mengambil pelbagai langkah dan menggerakkan inisiatif untuk
membawa perubahan ke arah semangat pembinaan perpaduan nasional serta
pengintegrasian kaum dari semasa ke semasa. Walaubagaimanapun proses tersebut
dan keberkesanannya tidak mengambil masa yang singkat untuk dilihat.
Corak perhubungan masyarakat di negara ini cenderung kepada dikotomi
Melayu-Islam dengan Bukan Melayu-Bukan Islam. Kedua-dua kumpulan ini
saling menegakkan status quo masing-masing dan faktor inilah yang dilihat oleh
Shamsul Amri sebagai perpaduan dalam kalangan etnik atau kumpulan yang sama.
Sebahagian yang lain pula bersifat liberal yang mahukan kesamarataan apabila
membicarakan perkara-perkara yang menyentuh hak dan peruntukan istimewa
dalam Perlembagaan Persekutuan. Dikotomi ini akan sentiasa wujud selagi mana
tidak terbentuk Bangsa Malaysia sebenar memandangkan kumpulan-kumpulan ini
saling membawa aspirasi dan kepentingan berorientasikan kaum atau agama
masing-masing. Sifat perkauman atau apa jua bentuk polarisasi merupakan
penghalang terbesar dalam usaha pembentukan perpaduan nasional (Lee Lam
Thye 2017). Isu-isu yang dibincangkan bukan bersifat fiksyen atau teori semata-
mata, akan tetapi merupakan realiti kerencaman budaya di Malaysia yang
sebenarnya memerlukan campur tangan kerajaan agar pembuatan dasar dan
keputusan dilakuan secara berhemah dan diterima pelbagai pihak secara amnya.

10
 Jurnal Sains Sosial
Malaysian Journal of Social Science
Jilid 2 2017: 1-24

Namun begitu, campur tangan kerajaan yang dimaksudkan di Malaysia tidak

bererti kerajaan secara rigid memaksa kaum lain menerima atau mengamalkan
kebudayaan sesuatu kaum majoriti dalam kehidupan seharian. Berbeza dengan hak
dan peruntukan istimewa yang terkandung dalam Perlembagaan, perkara-perkara
tersebut semestinya wajar diterima atas semangat masyarakat dan rakyat
berperlembagaan.Kua (1985) beragumentasi bahawa, menjadikan budaya sesuatu
kaum sebagai budaya dominan dalam pembentukan perpaduan nasional dan
mengkonstruk identiti kebangsaan adalah satu tindakan yang menghakis
kebudayaan masyarakat minoriti.Pendapat ini juga tidak boleh diambil mudah
kerana sekiranya polisi seperti ini diteruskan di Malaysia, kebarangkalian usaha
pembinaan perpaduan nasional menemui jalan buntu akibat penentangan dan
perjuangan mempertahankan hak budaya masing-masing. Walaubagaimanapun,
berbeza situasinya di Indonesia apabila pemerintah Indonesia sejak kepimpinan
Presiden pertamanya, Presiden Sukarno telah mengenakan pelbagai sekatan
terhadap etnik-etnik minoriti daripada mengamalkan kebudayaan masing-masing
kerana mahukan mereka berpegang kepada identiti Bangsa Indonesia dan
Pancasila.
Ketegasan Presiden Sukarno menjalankan Indonesianisasi masyarakatnya
yang berbilang kaum sejak awal kemerdekaan negara pada 1945 dapat dilihat
hasilnya pada hari ini. Campur tangan pemerintah di Indonesia secara rigid selari
dengan pandangan Rapael Utz (2005) dalam Suhana Saad (2012) yang
mengatakan bahawa proses pembinaan perpaduan nasional merupakan campur
tangan budaya yang dilakukan oleh kelas elit pemerintah yang mahu mencipta
identiti kebangsaan dengan mengimplementasikannya terhadap populasi kaum
lain.

Asimilasi di Indonesia

Indonesia terdapat lebih kurang 250 bahasa dan dialek serta adat yang berbeza.
Terdapat empat lapisan unsur sejarah di Indonesia iaitu kebudayaan Indonesia asli,
kebudayaan India, kebudayaan Arab-Islam dan kebudayaan moden Eropah-
Amerika (S. Takdir Alisjahbana 2003). Asimilasi terjadi apabila terdapat interaksi
sosial berlaku dalam masyarakat.
Dalam Kamus Dewan Edisi Keempat (2010) asimilasi bermaksud pemaduan
pelbagai jenis atau berbagai-bagai unsur menjadi satu (seperti pemaduan unsur-
unsur daripada kebudayaan yang berlainan menjadi satu kebudayaan). Menurut
Koentjaraningrat (2003) asimilasi adalah suatu proses sosial yang terjadi kepada
pelbagai golongan manusia dengan latar belakang kebudayaan yang berbeza
setelah mereka bergaul secara intensif, sehingga sifat khas dari unsur-unsur
kebudayaan golongan –golongan itu masing-masing berubah menjadi unsur-
unsurkebudayaan campuran. Dengan demikian, biasanya golongan minoriti

11
Realiti Kepelbagaian Kaum Ke Arah Perpaduan Nasional Pasca Merdeka
Abd Aziz A’zmi, Farrah Wahida Mustafar, Aimi Khairunnisa Abdul Karim & Nurliana
Suhaini

berubah dan menyesuaikan diri dengan golongan majoriti, sehingga ciri-ciri khas
dari kebudayaannya lambat-laun berubah dan menyatu dengan kebudayaan
golongan majoriti. Koentjaraningrat juga berpendapat bahawa walaupun pergaulan
intensif berlaku namun belum tentu terjadi proses asimilasi tanpa adanya sifat
toleransi dan simpati antara kedua-dua golongan. Selain itu, asimilasi boleh jadi
tidak berlaku disebabkan kurangnya pengetahuan mengenai kebudayaan lain,
kebimbangan akan kekuatan atau kelebihan yang dimiliki oleh kebudayaan
tersebut dan perasaan bahawa kebudayaan sendiri lebih unggul dari kebudayaan
lain.
Pada zaman penjajahan Belanda di Indonesia telah berlaku pembahagian
kepada tiga kumpulan masyarakat iaitu orang Eropah (terutamanya Belanda dan
lain-lain), Vreemde Oosterlingen (pendatang-orang Timur seperti orang Cina,
India dan Arab) dan orang tempatan atau pribumi (terdapat pelbagai etnik seperti
orang Bali, Jawa, Sunda dan sebagainya). Semasa zaman penjajahan, kedudukan
orang Cina, Arab dan India lebih tinggi berbanding orang tempatan.Tambahan
pula, perasaan superior dalam kalangan pendatang juga disebabkan oleh perbezaan
penampilan fizikal.Pihak koloni Belanda telah membentuk satu polisi iaitu orang
Cina tidak boleh berkhidmat sebagai pekerja sivil, justeru mereka meneruskan
kehidupan dengan berniaga dan berdagang.Oleh hal itu, sehingga hari ini kekuatan
perniagaan di Indonesia masih lagi dimonopoli oleh orang Cina di luar negara.
Pada zaman pemerintahan Suharto di Indonesia pada tahun 1966-1998 (Leo
Suryadinata 2003), orang Cina diminta untuk segera untuk berintegrasi dan
berasimilasi dengan masyarakat tempatan. Antara indikator sebagai proses
asimilasi yang dilaksanakan oleh Suharto ialah membenarkan hanya satu akhbar
yang mempunyai dwibahasa (bahasa Cina dan Indonesia) yang boleh dijual.
Manakala pada tahun 1966, semua sekolah Cina ditutup dan penggunaan bahasa
Cina tidak dibenarkan sama sekali. Dalam organisasi sosio-politik, orang Cina
hanya dibenarkan sekiranya bergabung dengan warga asli tempatan sahaja, tidak
boleh berdiri sendiri. Sebagai pembuktian kesetiaan kepada politik Indonesia,
orang Cina menukar nama dengan nama orang Indonesia umumnya dan hal ini
dikatakan asimilasi yang paling efektif pada zaman Suharto. Selepas kejatuhan
Suharto dalam Rusuhan Mei 1998, orang Cina kembali bangkit dengan
membentuk semula identiti dan etnik Cina juga lantang suarakan tentang
keberadaan mereka.Tambahan pula, B.J. Habibie lebih mengesyorkan kepada
demokrasi, justeru orang Cina telah mengangkat kembali bahasa dan budayanya
terutama dalam penggunaan bahasa melalui medium institusi pengajian dan
persekolahan disamping politik yang diikut serta.
Lebih dari dua dekad selepas reformasi Suharto bermula, orang Cina di
Indonesia tidak lagi berhadapan dengan asimilasi paksaan dan diskriminasi
legislatif di bawah pemerintahan Suharto (Charlotte Setijadi 2016). Pengalaman
proses asimilasi di Indonesia juga memakan masa yang lama dan panjang.
Kebanyakan kebudayaan yang ada di Indonesia tidak menghilangkan ciri tertentu
dari kebudayaannya dan belum terintegrasi sepenuhnya dalam kelompok

12
 Jurnal Sains Sosial
Malaysian Journal of Social Science
Jilid 2 2017: 1-24

masyarakat yang ada. Menurut Poerwanti Hadi Pratiwi (t.th.), memandangkan

setiap masyarakat mempunyai struktur sosial dan ekonomi yang berbeza, justeru
keadaan tersebut seringkali mempengaruhi kepada proses asimilasi. Hadi
Poerwanto (1976) mengatakan asimilasi memerlukan kepada toleransi dari
individu dan kelompok masyarakat terlibat dalam proses tersebut. Hal ini hanya
dapat berlaku apabila adanya interaksi sosial antara kelompok dalam keadaan
harmoni bersandarkan dengan norma yang dipersetujui ramai. Selain itu, setiap
ahli dalam masyarakat perlu mengelakkan dan mengurangkan berlakunya konflik
sebaik mungkin bagi mencapai kestabilan.Dengan demikian, bagi membangunkan
persefahaman antara etnik dan budaya perlu mengurangkan rasa prejudis dan
stereotaip. Justeru dalam hal ini dikatakan perkahwinan campur merupakan proses
asimilasi yang sangat efektif.
Masyarakat di Indonesia sendiri mengatakan tidak sepenuhnya berlaku
asimilasi atau tidak berintegrasi sepenuhnya sebagai satu bangsa di
Indonesia.Namun dicadangkan bahawa untuk membina sebagai sebuah negara
bangsa perlu dimulai dengan asimilasi di peringkat lokal sebagai contoh apabila
orang Cina berada di tanah Jawa, seharusnya menyerap budaya orang Jawa dan
sekiranya boleh adaptasi dengan budaya setempat dianggap sebagai orang Jawa.
Harus difahami bahawa mengapa orang Cina di Indonesia tidak terasimilasi
atau berintergrasi dengan masyarakat tempatan melalui latar belakang sejarah.
Beberapa abad yang lalu, orang Cina dari pelbagai wilayah China seperti
Kwantung, Fukien, Kwangsi dan Yunnan telah datang ke Indonesia disebabkan
berlakunya penindasan dari pihak pemerintah (Hari Parwanto 1976). Kebanyakan
mereka telah menetap di beberapa bahagian di Indonesia dan terdapat sesetengah
dari para pendatang telah berkahwin dengan wanita tempatan memandangkan pada
ketika itu tidak ada wanita Cina yang datang bersama-sama.Justeru, hasil
perkahwinan campur melahirkan generasi peranakan yang dikatakan tidak berlaku
asimilasi dan integrasi dalam masyarakat Indonesia.Hal ini disebabkan oleh
pendatang dari China tidak putus-putus tiba di Indonesia terutama abad ke 18 dan
19 sehinggalah awal abad ke 20.Kebudayaan yang ada pada orang Cina tetap
diamalkan memandangkan orang tempatan lebih banyak dipengaruhi oleh budaya
orang India dan Islam yang pada ketika itu orang tempatan di Indonesia
kebanyakannya beragama Islam.
Pengalaman masjid sebagai proses akulturasi, menurut Akh Muzakki
(2010), masjid Cheng Hoo yang terdapat di Surabaya, Indonesia merupakan antara
faktor utama dalam proses asimilasi bagi mengekalkan keharmonian dalam
masyarakat. Hal ini disebabkan oleh masjid itu memainkan peranan sebagai
menguatkan hubungan sosial, menyatupadukan komuniti dan boleh mengelakkan
daripada berlaku konflik.Berdasarkan pengalaman yang pernah berlaku, orang
Cina dan orang Islam yang merupakan dari kelompok yang berbeza dapat bersatu
disebabkan agama atau nilai spiritual.Dalam kes Reformasi yang pernah berlaku di
Indonesia, orang Cina-Islam ini dapat berada di masjid ini dan dapat mengelak dari

13
Realiti Kepelbagaian Kaum Ke Arah Perpaduan Nasional Pasca Merdeka
Abd Aziz A’zmi, Farrah Wahida Mustafar, Aimi Khairunnisa Abdul Karim & Nurliana
Suhaini

kelompok sentimen anti-Cina. Proses akulturasi dan asimilasi dalam berlakunya

integrasi dalam masyarakat yang mempunyai pelbagai kebudayaan sangat berkait
rapat.Realiti sosialisasi di Indonesia khususnya proses asimilasi orang Cina
terhadap kebudayaan orang tempatan belum terintegrasi. Hal ini disebabkan masih
berlaku exclusion oleh golongan majoriti dan inclusion dalam kelompok mereka
sendiri.Indonesia tetap dengan mengkomersialkan multiculturalism agar dapat
mengintegrasikan budaya Cina dan tempatan namun masih berlaku stereotaip
sebagai orang yang tamak dan terasing juga ada yang mengatakan berbahaya serta
prejudis kepada budaya orang Cina yang dikatakan bukan penduduk asal (Gregory
S. Urban 2013).Dalam hal ini, tidak mustahil berlaku marginalization dan
diskriminasi terhadap orang Cina sebagai warga pendatang suatu ketika dahulu
dan golongan minoriti.
Umumnya, di Malaysia, pemerintah dan masyarakat sedaya upaya untuk
tidak mengubah atau menghilangkan kebudayaan masing-masing. Justeru negara
bangsa perlu penilaian yang teliti dan kajian yang mendalam bagi mencadangkan
proses asimilasi dan mewujudkan integrasi kepada seluruh etnik di Malaysia.
Walau bagaimanapun, asimilasi boleh berlaku dalam pelbagai aspek tanpa
menghilangkan kesemuanya memandangkan kebudayaan mempunyai beberapa
ciri.Perlu difahami konsep kebudayaan dalam antropologi adalah sebagai sistem
iaitu sistem pelambangan vokal iaitu bahasa, sistem pengetahuan, sistem
organisasi sosial, sistem peralatan hidup dan teknologi, sistem mata pencarian
hidup, sistem agama dan kesenian (Koentjaraningrat 2003). Asimilasi boleh juga
berlaku dalam perkongsian nilai yang sama. Proses pembinaan suatu sistem nilai
sepunya perlu menimbangkan kemajmukan budaya (cultural plurality) serta
eleman „hak‟ dan „kepentingan‟ setiap komponan masyarakat semasa
mencadangkan, mengenalpasti dan merumus tatacara yang „betul‟ dan „salah‟
(Zurina Mahadi & Hukil Sino 2006). Proses reproduksi kebudayaan merupakan
proses aktif yang menegaskan keberadaannya dalam kehidupan sosial sehingga
mengharuskan adanya adaptasi bagi kelompok yang memiliki latar belakang
kebudayaan yang berbeza.
Asimilasi dianggap suatu perkara yang baik dalam aspek politik bagi
penubuhan negara-bangsa, namun tidak bagus pada mereka yang mempunyai
dogmatik pada nilai adat sendiri kerana mengangkat superior. Begitu juga pada
kelompok yang satu lagi akan beranggapan sebagai nilai rasisme kerana tidak suka
kepada nilai budaya atau adat yang mereka bawa dari negara asal. Situasi ini
merupakan cabaran dan halangan sejak sekian lama di Malaysia sehingga
membantutkan usaha pembinaan Bangsa Malaysia dan negara-bangsa yang bersatu
padu dalam identitinya yang satu. Disebabkan wujudnya sifat superior dan
anggapan berlakunya rasisme di Malaysia, ditambah pula dengan pendekatan
pemimpin Malaysia sejak dahulu yang banyak bertoleransi dan berkompromi
dengan kaum-kaum utama, maka proses membina negara-bangsa Malaysia

14
 Jurnal Sains Sosial
Malaysian Journal of Social Science
Jilid 2 2017: 1-24

memerlukan kaedah lain yang berbeza berbanding pelaksanaan di Indonesia.

Proses ideal yang dianggap oleh pandangan pemerintah tentu sahaja mengambil
masa yang lama bagi berlakunya integrasi dalam masyarakat pelbagai etnik.

NEGARA-BANGSA DAN PERPADUAN NASIONAL: PENGALAMAN

MALAYSIA

Sebagai perbandingan, kemajmukan wujud di Malaysia dan Indonesia namun

mungkin sedikit berbeza dari segi latar belakang sejarah keduanya.Furnivall
(1948) melihat pembentukan masyarakat majmuk disebabkan tindakan pemerintah
yang menggalakkan migrasi ekonomi atas kepentingan penjajahan.Faktor ini juga
dilihat mempunyai perkaitan dan sesuai dengan sejarah penjajahan Tanah Melayu
yang membawa kepada kewujudan masyarakat majmuk.Walaupun Furnivall
memberi contoh Burma dan Indonesia dalam menerangkan konsep masyarakat
majmuk, namun hujah beliau secara tidak langsung menyokong situasi
kemajmukan yang juga berlaku di Malaysia. Masyarakat majmuk didefinisikan
sebagai “people who are characterized by division and conflict between human
groups which are under a political system” (Furnivall, 1948). Walaupun konsep
itu merujuk kepada kemajmukan masyarakat Indonesia di bawah penguasaan
kolonial Belanda, ramai yang menjadikan ianya sebagai literatur asas dalam
membincangkan masyarakat berbilang kaum. Malah, Robert Hefner (2001)
menganggap bahawa persamaan Malaysia dan Indonesia sebagai masyarakat
plural disebabkan masyarakat Malaysia terbentuk menerusi “two or more elements
of social orders which live side by side, yet without mingling, in one political
unit”.
Kemajmukan merupakan satu isu manakala menyatukan kemajmukan pula
merupakan satu isu lain yang berkait rapat dengan usaha membina identiti
kebangsaan dan perpaduan nasional. Isu perpaduan nasional sering menjadi salah
satu agenda yang dibincangkan di mana-mana negara yang penduduknya terdiri
daripada pelbagai etnik.Perpaduan nasional adalah salah satu faktor penyumbang
kepada kestabilan politik yang tidak boleh diabaikan dan menjadi pemangkin
kepada pertumbuhan ekonomi negara. Namun begitu, perbincangan mengenai
sejauh mana tahap pembinaan Bangsa Malaysia dan perpaduan nasional di negara
ini masih menjadi tanda tanya dan terus dibahaskan para sarjana bidang berkaitan.
Pembinaan negara-bangsa Malaysia perlu diteliti sejak negara mencapai
kemerdekaan pada 1957 (Suhana, Lyndon, Sivapalan, Sarmila, Zaimah, Azima
2013).Walaupun usaha untuk mengintegrasikan masyarakat telah dijalankan sejak
zaman sebelum kemerdekaan lagi, namun perpaduan sebenar yang diharapkan
masih belum tercapai sepenuhnya memandangkan konsep Bangsa Malaysia juga
belum memperlihatkan standard yang diinginkan.
Perpaduan nasional yang terhasil daripada pembentukan sebuah negara-
bangsa yang berjaya merupakan matlamat utama dalam usaha membentuk sebuah

15
Realiti Kepelbagaian Kaum Ke Arah Perpaduan Nasional Pasca Merdeka
Abd Aziz A’zmi, Farrah Wahida Mustafar, Aimi Khairunnisa Abdul Karim & Nurliana
Suhaini

negara yang teguh, bersatu padu, utuh dan selamat dalam jangka masa yang
panjang. Malaysia mempunyai proses dan acuannya tersendiri dalam merangka
perpaduan dan integrasi iaitu amalan demokrasi permuafakatan
(consosiacionalism) yang bertanggungjawab membentuk corak hubungan antara
kaum di Malaysia (Abd Muis 2009). Malah, konsep ini terbit daripada konsensus
yang dicapai melalui Kontrak Sosial yang dipersetujui kelas elit kaum-kaum utama
yang menjadikan permuafakatan sebagai kerangka asas pembentukan
Perlembagaan Malaysia (Abd Muis, Hussin& Azmier Mohamed 2011). Mohd
Rizal & Shamrahayu (2014) mengatakan biarpun istilah „kontrak sosial‟ diketahui
tidak wujud secara dasar dalam Perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu 1957,
namun dari perspektif sejarah ia adalah realiti yang mentakrifkan sifat negara
kerana dokumen tersebut telah menggariskan asas keadilan ekonomi, politik dan
kebudayaan antara kaum, sekali gus menjadi asas kepada kestabilan sosial
masyarakat Malaysia sejak merdeka pada 31 Ogos 1957.
Dari segi pentadbiran kerajaan selepas kemerdekaan, kebiasaan atau
amalannya, kerajaan dibentuk dengan menggabungkan kerjasama pemimpin
pelbagai kaum tetapi parti-parti politik yang membentuk kerajaan masih berdiri
berasaskan kaum atau etnik masing-masing. Penyatuan pelbagai kaum dalam
sebuah entiti politik telah bermula sejak 1952 apabila UMNO memulakan
kerjasama dengan MCA diikuti penyertaan MIC pada tahun 1955 dalam Parti
Perikatan untuk mendapatkan sokongan masyarakat berbilang kaum dalam pilihan
raya umum pertama negara. Seterusnya penubuhan Barisan Nasional (BN)
menggantikan Parti Perikatan pada 1974 merupakan salah satu kaedah pemulihan
ketegangan kaum pasca peristiwa 13 Mei 1969.Kaedah ini menggabungkan lebih
banyak parti dalam satu entiti bagi mengurangkan politiking dan menumpukan
penggemblengan tenaga ke arah perpaduan dan pembangunana
nasional.Kesepakatan pelbagai parti komponen dalam BN dalam menentukan
setiap dasar dan keputusan parti dipercayai menjadi formula berkesan para
pemimpin sebagai role model permuafakatan terhadap rakyat. Hubungan dan
kerjasama ini adalah satu cerminan yang menerangkan konsep consosiacionalism
yang diamalkan kerajaan dalam urusan pentadbiran yang diharapkan mencorak
permuafakatan antara kaum dan pembinaan perpaduan nasional sepertimana
berlakunya persetujuan Kontrak Sosial suatu ketika dahulu.
Walaupun negara pernah melalui konflik hubungan kaum pada 1969, ia
tidak menggambarkan ketegangan kaum secara merata di seluruh negara. Kerajaan
mengambil inisiatif yang menumpu ke arah merapatkan jurang dan pembinaan
semula hubungan etnik dengan menekankan unsur “perpaduan” dan “integrasi”
dalam kehidupan masyarakat melalui pelaksanaan dasar-dasar negara. Malah,
kedua-dua perkataan tersebut diangkat sehingga ke paras mantra sosial sejak
Rukunegara diilhamkan oleh kepimpinan Tun Abdul Razak sebagai usaha secara
sedar dan tersusun dalam membentuk perpaduan dan integrasi nasional (Mohd
Rizal & Shamrahayu 2014). Usaha membina perpaduan melalui permuafakatan

16
 Jurnal Sains Sosial
Malaysian Journal of Social Science
Jilid 2 2017: 1-24

dan pemeliharaan identiti setiap etnik merupakan sebahagian daripada strategi

acuan Malaysia ke arah pembentukan negara-bangsa. Walaupun keberkesanannya
tidak sepantas seperti yang berlaku di beberapa buah negara lain tetapi apa yang
hendak dicapai umpama “menarik rambut dalam tepung, rambut tidak putus,
tepung tidak berselerak”. Pelaksanaan konsep ini disandarkan kepada
pembentukan dasar-dasar negara yang bermatlamatkan pemupukan perpaduan dan
pembinaan identiti nasional dengan penyatuan pelbagai unsur kebudayaan. Dua
perkara asas yang perlu diketahui untuk memahami suasana sensitif proses politik
Malaysia ialah keetnikan adalah keutamaan dan Melayu/Bumiputera sebagai
tonggak dan pemegang kuasa eksekutif (Suhana Saad et. al 2013).
Pembinaan bangsa Malaysia walaupun dikatakan belum mencapai tahap
yang diidamkan namun tidak sesekali dinafikan bahawa ia sedang melalui proses
kemunculan dalam keadaan stabil dan berintegrasi hasil langkah-langkah yang
diambil kerajaan. Momentum proses tersebut perlu dikekal dan berada pada
landasan yang betul sekiranya kerajaan mengekalkan pendekatan memelihara
keharmonian. Matlamat ini boleh dicapai sekiranya ekonomi negara berada dalam
prestasi yang baik agar dapat merangsang program-program pembangunan
masyarakat dan negara; mengawal sifat berpuak-puak dengan mewujudkan
ketenteraman awam; mengukuhkan kebudayaan dan mempertingkat kualiti
kehidupan rakyat (Suhana Saad et. al 2013).Strategi ini merupakan perkara biasa
dan kemestian bagi setiap kerajaan atau pemerintah dalam menjalankan
tanggungjawabnya memastikan kesejahteraan kehidupan
rakyat.Walaubagaimanapun dalam konteks Malaysia, pelaksanaan hal-hal tersebut
perlu tertakluk kepada dua perkara asas yang telah dinyatakan tadi.
Fakta dan realiti kemajmukan kaum di Malaysia serta peruntukan istimewa
Melayu/Bumiputera dalam Perlembagaan Persekutuan sebenarnya mudah
difahami namun sukar dihayati jika tiada penerimaan terhadap apa yang telah
termaktub. Kedudukan dan pelaksanaan unsur-unsur tradisi dalam Perlembagaan
Persekutuan tidak pernah sunyi daripada kritikan dan persoalan kerana etnik bukan
Melayu/Bumiputera merasakan bahawa unsur-unsur tradisi ini menjadikan sistem
yang wujud di negara ini tidak demokratik (Nazri Muslim 2012).Dalam usaha
untuk mengekalkan keharmonian, proses pengintegrasian perlu diterima dalam
suasana toleransi dan kompromi yang jitu. Perlembagaan Persekutuan Tanah
Melayu 1957 yang digubal Suruhanjaya Reid menekankan betapa pentingnya
sesebuah perlembagaan digubal dengan mengambil kira faktor sejarah, tradisi,
ekonomi dan sosial masyarakat sejak sebelum kemerdekaan. Unsur tradisi seperti
kedudukan agama Islam, hak istimewa Melayu dan bahasa Melayu sering menjadi
konflik dalam masyarakat (Nazri Muslim, Jamsari Alias, Wan Zulkifli, Azizi
Umar, Nasrudin Yunos 2013). Namun unsur-unsur inilah yang perlu diterima dan
diangkat sebagai identiti kebangsaan, manakala status dankepentingan masyarakat
bukan Melayu/Bumiputera juga tidak boleh diketepikan apatah lagi
dinafikan.Tentunya prinsip ini digunapakai dalam setiap pertimbangan untuk

17
Realiti Kepelbagaian Kaum Ke Arah Perpaduan Nasional Pasca Merdeka
Abd Aziz A’zmi, Farrah Wahida Mustafar, Aimi Khairunnisa Abdul Karim & Nurliana
Suhaini

menggubal dan melaksanakan dasar-dasar negara yang bermotifkan perpaduan

nasional melalui pemeliharaan tradisi secara bersama sepertimana Dasar
Pendidikan Kebangsaan, Dasar Bahasa Kebangsaan dan Dasar Kebudayaan
Kebangsaan.
Hal ini berbeza dengan pengalaman pembinaan perpaduan negara-bangsa
negara lain seperti Amerika Syarikat. Masyarakat pendatang awal kulit putih di
sana menjadikan elemen White Anglo-Saxon Protestant sebagai asas kebudayaan
dan identiti nasional untuk diterima oleh masyarakat pendatang yang terkemudian.
Senario yang sama turut berlaku di Thailand dan Indonesia apabila golongan etnik
minoriti dikenakan proses asimilasi terhadap tradisi kebudayaan etnik majoriti.
Hal-hal seperti kompromi, permuafakatan dan penerimaan unsur kebudayaan
kaum lain tidak menjadi pilihan seperti yang dilakukan di Malaysia. Dengan kata
lain, pembentukan identiti kebangsaan di negara berkenaan adalah rigid dengan
mengenakan unsur paksaan menerima tradisi kebudayaan masyarakat asal atau
penduduk yang paling awal di sesebuah negara tertentu. Manakala masyarakat
pendatang atau etnik minoriti dimestikan untuk berasimilasi agar setiap rakyat
negara berkenaan mempunyai identiti negara-bangsa (Wan Norhasniah
2011).Tidak dinafikan kaedah tersebut dilihat lebih berjaya dan memperlihatkan
kesan pembentukan bangsa dan kesatuan identiti yang lebih baik seperti yang
terlihat di Indonesia berbanding kaedah diplomasi dan berkompromi.
Walaubagaimanapun, satu lagi kebarangkalian yang perlu dipandang serius
ialah, apabila pemerintah mengenakan paksaan sedemikian, wujud penentangan,
pemberontakan atau gerakan pemisah di wilayah tertentu disebabkan penolakan
atau ketidakakuran terhadap dasar pemerintah yang mengenakan paksaan
berasimilasi. Hal ini dibuktikan dengan konflik paling lama di Asia Tenggara iaitu
di wilayah Selatan Thai yang masih lagi berlaku hingga sekarang disebabkan
perjuangan mempertahankan unsur tradisi etnik minoriti Melayu Islam. Walaupun
dihimpit dengan tekanan dari Bangkok, masyarakat Melayu Islam Selatan Thai
masih tetap mempertahankan identiti Melayu Pattaninya. Penduduk di tiga daerah,
Pattani, Yala dan Narathiwat tidak merasakan diri mereka sebahagian daripada
Siam kerana mempunyai latar belakang yang berbeza dengan masyarakat Siam
Thai di wilayah utara (Mohd Mizan 2012). Penduduk Melayu Islam dipaksa
mengamalkan bahasa, corak pakaian, pendidikan, sejarah dan adat budaya yang
berteraskan elemen Siam-Buddha, malahan mereka menolak apabila dikelaskan
sebagai Thai-Muslim sedangkan mereka bukan berketurunan Thai dan tetap
berpegang kepada tradisi Melayu yang berpaut kepada agama Islam (Che Mohd
Aziz 2011). Pengunaan identiti diri perlu menggunakan nama Siam, nama-nama
kampung ditukar kepada istilah Siam serta menafikan penggunaan bahasa Melayu
dan tulisan jawi (Mohd Mizan 2012) merupakan perkara pokok yang
menyebabkan konflik di Selatan Thai sentiasa bergelora.
Jelas, paksaan berasimilasi tidak semestinya berjaya di semua negara yang
mencuba untuk membina identiti kebangsaan dan membentuk perpaduan
nasionalnya.Perjuangan kemerdekaan di Tanah Melayu juga melibatkan

18
 Jurnal Sains Sosial
Malaysian Journal of Social Science
Jilid 2 2017: 1-24

pertumpahan darah dan kekerasan, namun rakyat memberi mandat kepada Parti
Perikatan dalam suasana demokrasi untuk mencapai kemerdekaan dengan jalan
rundingan dan diplomasi.Fakta ini sesuai untuk menjadi asas mengapa negara ini
tidak mengenakan kekerasan terhadap rakyatnya walaupun dengan tujuan murni
untuk pembinaan identiti kebangsaan dan perpaduan nasional, pilihan paksaan atau
kekerasan adalah bukan penyelesaian tuntas.Memelihara keharmonian masyarakat
pelbagai etnik adalah keutamaan yang lebih penting dalam menentukan tahap
keamanan dan perpaduan negara. Walaupun langkah ini dilihat kurang berkesan
berbanding tindakan pemerintah Indonesia namun inilah cara Malaysia, wadah dan
acuan yang sesuai dengan latar belakang kemajmukan, sensitiviti dan nilai-nilai
kehidupan masyarakatnya.
Melihat dari sudut pandang yang lain, polarisasi hubungan etnik di Malaysia
masih wujud dan perlu ada elemen kawalan yang berterusan agar tidak
mencetuskan kekacauan sosial. Kaedah mengawal dan menangani isu-isu sensitif
dilakukan secara bottom up dan top down bagi memperlihatkan realiti
kemajmukan di negara ini yang bersifat fleksibel .Perpaduan ialah kesamaan atau
kesatuan, hakikatnya perpaduan yang diidamkan masih belum wujud dan
berkemungkinan bersifat utopia yang tidak dapat dilaksanakan (Shamsul Amri
2016).Kerangka konseptual yang diutarakan dalam menggambarkan hubungan
etnik di Malaysia ialah suatu bentuk hubungan yang rapuh, retak dan penuh
dengan pertentangan dan persengketaan.Gambaran ini boleh disimpulkan sebagai
suatu kerangka konseptual yang berorientasikan paradigma konflik.Oleh itu,
konsep yang berhubung kait dengannya seperti konsep polarisasi, segregasi,
ketegangan, persaingan, persengketaan, pertentangan, perbezaan atau perpecahan
digunakan sebagai alat analisis dan pengukur untuk memahami permasalahan
tersebut di Malaysia.
Shamsul Amri (2016) seterusnya mengatakan dalam keghairahan
mengangkat paradigma konflik sebagai teras dan orientasi memahami
permasalahan yang wujud di Malaysia, realitinya tahap kehidupan harian
masyarakat awam berada dalam kesepaduan sosial yang relatifnya adalah bersifat
aman dan stabil.Dalam tempoh lebih daripada empat dekad yang lalu Malaysia
secara relatifnya masih belum goyah dengan konflik etnik mahupun konflik agama
namun kadang-kadang kesannya boleh mengancam perpaduan sedia ada.Keadaan
ini adalah realiti kehidupan sosial yang wujud di Malaysia dan jarang diungkapkan
para sarjana kajian etnik.Realiti yang lebih positif, dominan serta lebih terserlah
secara umumnya terlepas pandang daripada penghujahan para sarjana kajian
etnik.Keadaan ini adalah kerana sudut pandang melalui paradigma konflik dan
situasi negatif terlalu lama mendominasi wacana etnik di Malaysia sehingga ianya
seolah-olah diterima sebagai sesuatu yang masih berlarutan dan sukar diatasi.

19
Realiti Kepelbagaian Kaum Ke Arah Perpaduan Nasional Pasca Merdeka
Abd Aziz A’zmi, Farrah Wahida Mustafar, Aimi Khairunnisa Abdul Karim & Nurliana
Suhaini

PENUTUP

Gambaran yang diberikan Furnivall (1948) mengatakan masyarakat majmuk

sebagai “bergaul tapi tidak bercantum” (do mix but do not combine) adalah
menepati ciri-ciri sosial di Malaysia sejak sebelum kemerdekaan Tanah Melayu
dan situasi tersebut masih boleh dilihat hingga ke hari ini jika diamati sosiobudaya
masyarakat majmuk negara ini. Perkara yang sering dibicarakan dalam wacana
ilmiah ialah adakah benar wujud apa yang dikatakan Kontrak Sosial di negara ini.
Realitinya ia benar ada, tetapi sedikit berlainan jika dibandingkan dengan negara
lain khususnya di Barat. Hal ini kerana Kontrak Sosial di Malaysia timbul daripada
wacana falsafah politik berkaitan dengan kebebasan asasi.Senario ini membawa
kita kepada persoalan berkenaan etnik yang berkait rapat dengan isu perpaduan,
keselamatan politik serta sosial negara.Hakikatnya kepentingan kaum adalah
faktor utama dalam membincangkan hampir semua isu perpaduan nasional sebagai
aspek penting keselamatan negara (Mohd Rizal & Shamrahayu 2014).Shamsul
Amri (2009) menerangkan seperkara yang menarik dalam memahami sosio politik
dan budaya masyarakat Malaysia ialah keupayaan mereka untuk terus-menerus
hidup dalam keadaan “ketegangan yang stabil” atau stable tension.Hal ini
terbentuk mengikut acuan pensejarahan yang panjang dan unik sejajar dengan
perkembangan Malaysia sebagai sebuah negara bermasyarakat majmuk.Stable
tension yang dimaksudkan adalah sifat hubungan kaum di Malaysia yang sentiasa
tegang namun terkawal dan tenang silih berganti.Walaupun demikian, ianya masih
berlangsung dalam suasana harmonis yang tidak menjejaskan kepentingan dan
survival sosioekonomi masing-masing.
Pengenalan gagasan 1Malaysia pula merupakan antara slogan dengan
falsafahnya yang tersendiri untuk membentuk jiwa dan kesediaan masyarakat
mengamalkan toleransi dan penerimaan dalam pelbagai aspek bermasyarakat dan
bernegara. Perdana Menteri dalam ucapannya secara ringkas menyebut berkenaan
konsep tersebut:
“1Malaysia adalah satu gagasan bagi memupuk perpaduan dalam kalangan
rakyat Malaysia yang berbilang kaum, berteraskan beberapa nilai-nilai penting
yang seharusnya menjadi amalan setiap rakyat Malaysia.”(Pejabat Perdana
Menteri 2009).
Pelaksanaan ke arah matlamat gagasan 1Malaysia tidak semudah kata-kata.
Sesetengah pihak beranggapan gagasan ini sekadar slogan politik melambangkan
kepimpinan Perdana Menteri Najib Razak, manakala sebahagian yang lain masih
ragu-ragu dengan sejauh mana keberkesanan idea tersebut ke arah pembinaan
masyarakat yang menerima konsep Bangsa Malaysia. Bagi masyarakat Cina dan
India, 1Malaysia bermaksud tidak wujud lagi hak-hak istimewa orang Melayu iaitu
pemansuhan Perkara 153 Perlembagaan Persekutuan. Tafsiran orang Melayu pula
1Malaysia bermaksud satu sistem persekolahan sahaja, sistem nasional yang

20
 Jurnal Sains Sosial
Malaysian Journal of Social Science
Jilid 2 2017: 1-24

sebenar dan tulen dalam segala erti, makna dan bentuk, perkongsian kekayaan
negara seadil mungkin dan Perkara 153 Perlembagaan Persekutuan kekal
(Abdullah Ahmad 2012). Anggapan seperti ini merupakan cabaran terbesar yang
perlu diatasi memandangkan setiap kaum mempunyai pemahaman yang berbeza-
beza sehingga menimbulkan konflik idea dan perselisihan pemikiran. Lebih
memburukkan keadaan kecelaruan tersebut dikhuatiri merencatkan proses
pembentukan perpaduan nasional dan identiti kebangsaan yang telah diusahakan
sejak sekian lama.
Acuan besar dalam konteks masyarakat pelbagai etnik tidak bersifat statik,
tetapi sentiasa dinamik dalam proses pengukuhan berterusan yang didukung oleh
struktur sosial, ekonomi, politik dan budaya. Dalam konteks Malaysia, proses
transformasi hubungan etnik tersebut berlaku secara umumnya melalui rundingan
sosial yang berterusan antara faktor sosial dalam masyarakat awam untuk
memenuhi kepentingan masing-masing. Hakikatnya dalam mengekalkan
perpaduan ianya merupakan satu proses yang rumit dan hanya akan dapat
dijayakan jika rakyat memahami kepentingan negara dalam menyemai rasa
toleransi tanpa sifat prasangka, stereotaip dan etnosentrisme dalam diri masing-
masing.

RUJUKAN

Abd Muis, Mujibu, Zaliha Hussin & Badrul Azmier Mohamed. 2011. “Perubahan
Generasi dan Perkembangan Demokrasi di Malaysia Pasca Pilihan Raya
Umum ke-12” dalam Mohd Azizuddin Sani & Abdul Rahman Abdul Aziz
[eds]. Agenda Ketahanan Nasional Malaysia.Sintok: IPDM [Institut
Pemikiran Tun Dr. Mahathir] dan UUM [Universiti Utara Malaysia], ms.31-
58.
Abdul Rahman Embong. 2000. Negara-Bangsa: Proses dan Perbahasan. Penerbit
UKM: Bangi.
Abdul Rahman Ismail. 2007. Malaysia Sejarah Kenegaraan dan Politik. Kuala
Lumpur : Dewan Bahasa dan Pustaka.
Abdullah Ahmad. 2012. Berani Tanpa Segan. Kuala Lumpur: Karangkraf Sdn.
Bhd.
Akh Muzakki. 2010. Cheng Hoo Mosque: Assimilating Chinese Culture,
Distancing it from thestate. Centre for Research on Inequality, Human
Security and Ethnicity (CRISE), no. 17, pp. 1-29.
Chang Yau Hoon. 2006. Assimilation, multiculturalism, hybridity: the dilemmas
of ethnic Chinese in Post-Suharto Indonesia.Asian Ethnicity, Vol. 7 (2), pp.
146-199.
Charlotte Setijadi. 2016. Ethnic Chinese in contemporary Indonesia: changing
identitypolitics and the paradox of sinification. Yusof Ishak Institute Share
Their Understanding Of Current Events (ISEAS Yusof Ishak Institute), 12:
1-11.

21
Realiti Kepelbagaian Kaum Ke Arah Perpaduan Nasional Pasca Merdeka
Abd Aziz A’zmi, Farrah Wahida Mustafar, Aimi Khairunnisa Abdul Karim & Nurliana
Suhaini

Che Mohd Aziz Yaacob. 2011. Isu dan Penyelesaian: Konflik Pemisah di Selatan
Thailand. Jebat: Malaysian Journal of History, Politics and Strategic
Studies. Vol 38 (1): 13-34.
Furnivall, John. 1948. Colonial Policy and Practice: A Comparative Study of
Burma and Netherlands India. New York: New York University Press
Gregory S. Urban. 2013. The eternal newcomer: chinese indonesian identity from
Indonesia tothe United States. LUX: A Journal Of Transdiciplinary Writing
And Research Form Claremont Graduate University. Vol. 3(1), pp. 1-11.
Hari Poerwanto. 1976. The problem of Chinese assimilation and integration
inIndonesia. Philiphine Sociological Review, 24:51-55.
Hefner, Robert. 2001. The Politics of Multiculturalism, Pluralism, and Citizenship
in Malaysia, Singapore, and Indonesia. Honolulu: University of Hawaii
Press.
Kamus Dewan (Edisi Keempat). 2010. Kuala Lumpur: Dewan Bahasa dan
Pustaka.
Koentjaraningrat.2003. Pengantar Antropologi – Jilid 1. Jakarta: PT Rineka Cipta.
Kua Kia Soong.1985. National Culture and Democracy. Petaling Jaya: Kersani.
Lee Lam Thye. 2013. Malaysia's Unity and Its Challenge .Speech. Retrieved
December 23, 2016, from http://globalpeace.org.my/2013/10/malaysias-
unity-its-challenges-tan-sri-lee-lam-thye-trustee-of-1malaysia-foundation/
Lee Lam Thye. 2017. Uniting Anak-anak Malaysia. Yayasan1Malaysia Official
Website. http://yayasan1malaysia.org/2017/01/01/uniting-anak-anak-
msia/#.WM9EoNKGNdg. [16 Disember 2016].
Leo Suryadinata. 2003. Kebijakan negara Indonesia terhadap etnik Tionghoa: Dari
asimilasi ke multikulturalisme? Antropologi Indonesia, 71, pp. 1-12.
Mohd Mizan Aslam. 2012. Penyelesaian Konflik Selatan Thailand Dengan
Menggunakan Model Gagasan 1Malaysia.Journal of Human Development
and Communication.Vol. 1: 137-152.
Mohamad Rodzi Abd Razak. 2009. Pembinaan Negara Bangsa Malaysia: Peranan
Pendidikan Sejarah Dan Dasar Pendidikan Kebangsaan. Jurnal Jebat. Vol.
36: 90-106.
Mohd Rizal Yaakop & Shamrahayu A.Aziz. 2014.Kontrak sosial: Perlembagaan
Persekutuan 1957 Pengikat Jati Diri Bangsa Malaysia Merdeka. Kuala
Lumpur : Institut Terjemahan & Buku Malaysia.
Mok Soon Sang. 2009. Falsafah dan Pendidikan di Malaysia. Puchong: Penerbitan
Multimedia.
Nazri Muslim. 2012. Implikasi Peruntukan Islam dan Orang Melayu dalam
Perlembagaan Persekutuan Terhadap Hubungan Etnik di
Malaysia.Kemanusiaan Vol. 19, No. 2: 19-62.
Nazri Muslim, Jamsari Alias, Wan Zulkifli Wan Hassan, Azizi Umar, Nasrudin
Yunos. 2013. Analisis Peruntukan Orang Melayu Dalam Perlembagaan
Persekutuan Malaysia Dalam Konteks Hubungan Etnik. Jurnal Melayu Jilid
11:63-77.

22
 Jurnal Sains Sosial
Malaysian Journal of Social Science
Jilid 2 2017: 1-24

Pejabat Perdana Menteri. 2009. Booklet 1Malaysia. Putrajaya, Malaysia: Pejabat

Perdana Menteri.
Kementerian Pendidikan Malaysia. 2006. Pelan Induk Pembangunan
Pendidikan(PIPP) 2006 - 2010.
Poerwanti Hadi Pratiwi. T.th. Asimilasi dan Akulturasi: sebuah tinjauan konsep.
Diperoleh dari
http://staff.uny.ac.id/sites/default/files/pengabdian/poerwanti-hadi-pratiwi-
spd-msi/asimilasi-akulturasi.pdf pada 5 Mac 2017.
Ruslan Zainuddin, Mohd Mahadee Ismail, Zaini Othman. 2005. Kenegaraan
Malaysia. Shah Alam: Fajar Bakti.
S. Takdir Alisjahbana. 1982. Sejarah Kebudayaan Indonesia dilihat dari segi nilai-
nilai.Jakarta: PT. Dian Rakyat.
Sarah Turner. 2003. Setting the scene speaking out: Chinese Indonesians after
Suharto. AsianEthnicity, vol. 4(3), pp. 337-352.
Shamsul Amri Baharuddin. 2009. “Melestari Perpaduan, Memperkukuh Integrasi:
Konsep Satu Malaysia sebagai Wahana Terkini” dalam Kumpulan
Dokumen-dokumen Seminar Gagasan Satu Malaysia: Kesinambungan Satu
Perjuangan. Kuala Terengganu: Kerajaan Negeri Terengganu & Universiti
Malaya.
Shamsul Amri Baharudin & Anis Yusal Yusoff. 2014. Perpaduan, Kesepaduan,
Penyatupaduan. Kuala Lumpur: Intitut Terjemahan Buku Negara dan Insitut
Kajian Etnik.
Shamsul Amri Baharudin. 2009. Managing A “Stable Tension”, Ethnic Relations
In Malaysia Re-
Examined.https://www.academia.edu/10432277/Managing_a_Stable_Tensio
n. [23 Mei 2016].
Shamsul Amri Baharudin (penyt). 2016. Edisi Kedua. Modul Hubungan Etnik.
Bangi: Institut Kajian Etnik UKM.
Shamsul Amri Baharudin. 1997. The making of a 'plural' Malaysia: a brief survey.
Dlm. D.Y.U. Wu, H.MacQueen & Yamamoto Y (pnyt.) Emerging pluralism
in 50 Asia and the Pacific, pg 67-83.Hong Kong: The Chinese University of
Hong Kong.
Suhana Saad, Lyndon N., S. Selvadurai, M.S. Sarmila, R. Zaimah, A.M Azima.
2013. Malay Politics and Nation State in Malaysia. Aisan Social
Sciences.Vol. 9 No. 8: 96-100.
Wan Norhasniah Wan Husin. 2011. Nation-Building And 1Malaysia Concept:
Ethnic Relations Challenges In The Educational Field. International Journal
of Humanities and Social Science. Vol. 1 No. 9 [Special Issue – July 2011] :
228-237.
Yusfarina Mohd Yussof & Abdul Rasid Jamian.2011. Pembinaan Negara Bangsa
Dan Identiti Kebangsaan Melalui Pemerkasaan Bahasa Dalam Sistem
Persekolahan.Diges Pendidik. Jilid 11, Bil 1/2011: 10-16.

23
Realiti Kepelbagaian Kaum Ke Arah Perpaduan Nasional Pasca Merdeka
Abd Aziz A’zmi, Farrah Wahida Mustafar, Aimi Khairunnisa Abdul Karim & Nurliana
Suhaini

Zurina Mahadi & Hukil Sino. 2006. Hubungan nilai masyarakat dan
pembangunan: satu analisa. Jurnal Pengajian Umum, Universiti
Kebangsaan Malaysia, bil. 8, pp. 77-94.

24