Download and Read online, DOWNLOAD EBOOK, [PDF EBOOK EPUB ], Ebooks

download, Read Ebook EPUB/KINDE, Download Book Format PDF

Environmental Clashes on Native American Land

Framing Environmental and Scientific Disputes
Cynthia-Lou Coleman

OR CLICK LINK
https://textbookfull.com/product/environmental-
clashes-on-native-american-land-framing-
environmental-and-scientific-disputes-cynthia-lou-
coleman/

Read with Our Free App Audiobook Free Format PFD EBook, Ebooks dowload PDF
with Andible trial, Real book, online, KINDLE , Download[PDF] and Read and Read
Read book Format PDF Ebook, Dowload online, Read book Format PDF Ebook,
[PDF] and Real ONLINE Dowload [PDF] and Real ONLINE
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Scientific American Environmental Science for a

Changing World Karr

https://textbookfull.com/product/scientific-american-
environmental-science-for-a-changing-world-karr/

Pediatric environmental health 4th Edition American

Academy Of Pediatrics Council On Environmental Health

https://textbookfull.com/product/pediatric-environmental-
health-4th-edition-american-academy-of-pediatrics-council-on-
environmental-health/

Environmental Public Policy Making Exposed: A Guide for

Decision Makers and Interested Citizens Cynthia H.
Stahl

https://textbookfull.com/product/environmental-public-policy-
making-exposed-a-guide-for-decision-makers-and-interested-
citizens-cynthia-h-stahl/

A Terrible Thing to Waste Environmental Racism and Its

Assault on the American Mind Harriet A. Washington

https://textbookfull.com/product/a-terrible-thing-to-waste-
environmental-racism-and-its-assault-on-the-american-mind-
harriet-a-washington/
Scientific American - 2019 March 3rd Edition Scientific
American

https://textbookfull.com/product/scientific-
american-2019-march-3rd-edition-scientific-american/

Coastal Nature Coastal Culture Environmental Histories

of the Georgia Coast Environmental History and the
American South 1st Edition Paul S. Sutter

https://textbookfull.com/product/coastal-nature-coastal-culture-
environmental-histories-of-the-georgia-coast-environmental-
history-and-the-american-south-1st-edition-paul-s-sutter/

The life cycles of the Council on Environmental Quality

and the Environmental Protection Agency 1970 2035 1st
Edition Balint

https://textbookfull.com/product/the-life-cycles-of-the-council-
on-environmental-quality-and-the-environmental-protection-
agency-1970-2035-1st-edition-balint/

Remaking Wormsloe Plantation The Environmental History

of a Lowcountry Landscape Environmental History and the
American South 24 1st Edition Drew A. Swanson

https://textbookfull.com/product/remaking-wormsloe-plantation-
the-environmental-history-of-a-lowcountry-landscape-
environmental-history-and-the-american-south-24-1st-edition-drew-
a-swanson/

Environmental Microbiology and Biotechnology: Volume 2:

Bioenergy and Environmental Health Anoop Singh

https://textbookfull.com/product/environmental-microbiology-and-
biotechnology-volume-2-bioenergy-and-environmental-health-anoop-
singh/
PALGRAVE STUDIES IN MEDIA AND
ENVIRONMENTAL COMMUNICATION

Environmental
Clashes on Native
American Land
Framing Environmental and
Scientific Disputes
Cynthia-Lou Coleman
Palgrave Studies in Media and Environmental
Communication

Series Editors
Anders Hansen
School of Media, Communication and Sociology
University of Leicester
Leicester, UK

Steve Depoe
McMicken College of Arts and Sciences
University of Cincinnati
Cincinnati, OH, USA
Drawing on both leading and emerging scholars of environmental
communication, the Palgrave Studies in Media and Environmental
Communication Series features books on the key roles of media and
communication processes in relation to a broad range of global as well as
national/local environmental issues, crises and disasters. Characteristic of
the cross-disciplinary nature of environmental communication, the books
showcase a broad variety of theories, methods and perspectives for the
study of media and communication processes regarding the environment.
Common to these is the endeavour to describe, analyse, understand and
explain the centrality of media and communication processes to public and
political action on the environment.

Advisory Board
Stuart Allan, Cardiff University, UK
Alison Anderson, Plymouth University, UK
Anabela Carvalho, Universidade do Minho, Portugal
Robert Cox, The University of North Carolina at Chapel Hill, USA
Geoffrey Craig, University of Kent, UK
Julie Doyle, University of Brighton, UK
Shiv Ganesh, Massey University, New Zealand
Libby Lester, University of Tasmania, Australia
Laura Lindenfeld, University of Maine, USA
Pieter Maeseele, University of Antwerp, Belgium
Chris Russill, Carleton University, Canada
Joe Smith, The Open University, UK

More information about this series at

http://www.palgrave.com/gp/series/14612
 Cynthia-Lou Coleman

Environmental
Clashes on Native
American Land
Framing Environmental and Scientific Disputes
Cynthia-Lou Coleman
Department of Communication
Portland State University
Portland, OR, USA

Palgrave Studies in Media and Environmental Communication

ISBN 978-3-030-34105-3    ISBN 978-3-030-34106-0 (eBook)
https://doi.org/10.1007/978-3-030-34106-0

© The Editor(s) (if applicable) and The Author(s) 2020

This work is subject to copyright. All rights are solely and exclusively licensed by the
Publisher, whether the whole or part of the material is concerned, specifically the rights of
translation, reprinting, reuse of illustrations, recitation, broadcasting, reproduction on
microfilms or in any other physical way, and transmission or information storage and retrieval,
electronic adaptation, computer software, or by similar or dissimilar methodology now
known or hereafter developed.
The use of general descriptive names, registered names, trademarks, service marks, etc. in this
publication does not imply, even in the absence of a specific statement, that such names are
exempt from the relevant protective laws and regulations and therefore free for general use.
The publisher, the authors and the editors are safe to assume that the advice and information
in this book are believed to be true and accurate at the date of publication. Neither the
publisher nor the authors or the editors give a warranty, expressed or implied, with respect
to the material contained herein or for any errors or omissions that may have been made.
The publisher remains neutral with regard to jurisdictional claims in published maps and
institutional affiliations.

Cover illustration: Jim West / Alamy Stock Photo

Cover design: eStudioCalamar

This Palgrave Pivot imprint is published by the registered company Springer Nature
Switzerland AG.
The registered company address is: Gewerbestrasse 11, 6330 Cham, Switzerland
 For my family.
You provide me a safe harbor to think and write, and you offer
unconditional support.
For Scott, and Megan and Rachel, and Olivia and Lincoln Teal.
For my brothers and sisters, whose names my mother would holler in one
breath: Becky, Jenny, Martha, Muffy, Jimmy, Ann and Tod.
And for all my relatives.
 Acknowledgments

Many thoughtful people with keen insight have shepherded me through

life’s passages, and I am especially thankful for their guidance. My faculty
advisors—Carroll and Cliff, and Sharon, Jack, Mike, Gary and Hemant,
and Roberto and Bill—and fellow graduate students, with whom I shared
countless cups of coffee and tea, bonding over statistics, methods and
theory courses—Thorgerdur, Benami, Jan, Frank, Marilee and Jocelyn.
A heartfelt thank you to friends and relatives who have read and reread
manuscripts and grant applications, and offered comments—Rachel,
Megan, Molly, Bob, George and Scott—and to my colleagues who sup-
port the fellowships that steal me away from department duties—Dave,
Jeff, Lauren, Lee, Erin, Brianne, Brian, David, Gisele, Kenny and Bailey. I
am honored by the confidence the College has shown me, by supporting
my sabbaticals, fellowships and grants—Karen, DeLys, Matt, Grant
and Marvin.
I appreciate the scholars who have taken me under their wing—Susanna,
Ben, Scott, Stephanie, Orin and Doug.
And I am especially grateful to my friends in American Studies,
Indigenous Nations Studies and other arenas, who believe in the work I
do—Cornel, Ted, Winston, Grace and Judy—and my pals in the commu-
nity—Chuck, Jackleen, Rose, Terri and David.
Special thanks to Erin and Doug, who have been collaborators and co-
authors in our studies of Kennewick Man, Occidental knowledge systems
and Indigenous epistemologies.
I am grateful that artists Lawrence Tripoli and Nicolas Lampert shared
their images with readers. I also want to acknowledge the Illinois State

vii
viii ACKNOWLEDGMENTS

University Special Collections at the Milner Library, for permission to use

images of the Sauk warrior, Black Hawk.
Finally, I am indebted to the students who brave my classes. You inspire
me. There are many, many of you, and a few who, recently, wrote a letter
that earned me a national teaching award—Tay, Gray, Jen, Derek, Laura,
Preston, Zoe, Justin, Marisa, Bailey, Elizabeth, Crystal, Samantha
and Daniel.
Thank you.
 Contents

1 Setting the Stage  1

2 The Arc of the Book 13

3 Buckshot for Brains: Cultivating the American Indian Mind 27

4 Black Hawk’s Skull 45

5 The Kennewick Man Story 59

6 Discourse and Resistance in the Kennewick Man Story 69

7 How Sioux-Settler Relations Underscore the Dakota

Access Pipeline103

8 We Came to Fight a Black Snake123

9 Concluding Remarks141

Index153

ix
 List of Figures

Fig. 1.1 Making meaning in the public sphere and in social discourse.
(Credit: Diagram created by the author) 10
Fig. 4.1 Illustration of Black Hawk from the American Phrenological
Journal and Miscellany. (Credit: Used with permission from
Illinois State University’s Special Collections, Milner Library) 48
Fig. 4.2 Illustration of Black Hawk from the American Phrenological
Journal and Miscellany. (Credit: Used with permission from
Illinois State University’s Special Collections, Milner Library) 48
Fig. 5.1 Pen and ink drawing of Kennewick Man. (Credit: Original
artwork by Lawrence Tripoli, 2004, used with permission) 61
Fig. 7.1 We Came to Fight a Black Snake. (Credit: Original artwork
by Nicholas Lampert, used with permission) 106
Fig. 7.2 Join or Die woodcut, 1754. (Credit: Image courtesy the
US Library of Congress) 107

xi
 CHAPTER 1

Setting the Stage

Abstract This chapter sets the stage for the book by tracing media and
environmental communication and by proposing a diagram where mean-
ings are created and transmitted, moving through various junctures, over
and over, in a recursive flow. The definition of environmental communica-
tion by J. Robert Cox, as a “pragmatic and constitutive vehicle for our
understanding of the environment,” allows us to think of communication
as both functional (pragmatic) as well as meaning-making (constitutive).

Keywords Environmental communication • Public sphere • Science

communication • Social discourse

This book is part of a series that is devoted to environmental communica-

tion and the media, which requires a look at how the field of communica-
tion has evolved, and where environmental communication falls under its
disciplinary umbrella.
From my perspective, communication is one element—and a critical
one—in how people learn what things mean. From a broad perspective,
this book examines how meanings are constructed in communication: a
scholarly area referred to as social constructionism. Writers like me—who
try to understand how the processes of communication help create mean-
ings—examine the structural and cultural forces that shape how we under-
stand our world.

© The Author(s) 2020 1

C.-L. Coleman, Environmental Clashes on Native American Land,
Palgrave Studies in Media and Environmental Communication,
https://doi.org/10.1007/978-3-030-34106-0_1
2 C.-L. COLEMAN

To begin, I will briefly unpack some of the structural and cultural forces
that shape communication.
Scholarly attention to communication in the West grew swiftly after the
end of World War II, according to the National Communication
Association (NCA).1 In the aftermath of “fascism and violence in Europe
and Asia,” universities—which had traditionally offered courses in rhetoric
and public speaking—expanded their curriculums to explore effects of
communication and mass media on a variety of publics, adopting empirical
methods from the social sciences. New courses in mass communication
effects, persuasion, interpersonal communication and social influences
were offered.2 Today more than 240 subcategories of peer-reviewed com-
munication scholarship are included in the research resource called the
Oxford Bibliographies and range from advertising to whistleblowing and,
of course, environmental communication.3

Environmental Communication
In many ways, the subcategory of environmental communication reflects
the range of interests in the discipline as a whole. That is, some researchers
are keen to discover whether green advertisements—those designed to
appeal to ecologically minded consumers—are more effective than other
forms of advertising, while their colleagues might examine how the civic
actions of whistleblowers—such as the Ohio townsfolk and attorneys who
successfully sued DuPont for polluting the environment—yielded a
$671 million settlement in 2017.4
Communication scholar James Shanahan notes in the Oxford
Bibliographies that some academics consider science, environmental,
health and risk communication a single discipline,5 while, for others, envi-
ronmental communication, health communication and risk communica-
tion fall under the rubric of science communication. An illustration is seen
by the formation of the Science Communication Interest Group in 1991
as a sub-unit of the Association for Education in Journalism and Mass
Communication (AEJMC)—one of the oldest organizations for teachers
and scholars in communication in the United States. Eighteen years later,
the group enlarged its focus, which is reflected in its current name that
reveals a wider scope: The Communicating Science, Health, Environment
and Risk Interest Group.
Shanahan adds that environmental communication traces its begin-
nings to the 1962 ground-breaking book, Silent Spring, by Rachel Carson,
 1 SETTING THE STAGE 3

an American naturalist who revealed the harmful effects of bug-killing

chemicals on living organisms. Carson’s cri de coeur pointed out the
unchecked power of industry, and her whistleblowing manuscript bol-
stered a nascent social movement keen on making transparent the health
effects wrought through commerce for the sake of progress.
Environmentalist Bill McKibben said Carson “was the very first person to
knock some of the shine off modernity.”6
From my perspective, the underpinnings of the culture of science—as a
discipline, as a practice and as a social value—provides a shared foundation
for research in the areas of environment, health and risk communication.
Modern, Western views on science shifted dramatically beginning in the
period known as the Enlightenment, when empiricism, logic and facts
began to assume greater currency than faith and religion. While the prac-
tice of faith was associated with questions of the soul and free will, ques-
tions about the moon’s orbit and the cure for tuberculosis landed in the
bailiwick of the scientist. How we think about the environment, health
and risk in our Western culture arises from a foundation of scientific
empiricism and practice. And while Western scientific perspectives are
often presented as free from bias and subjectivity, my colleagues who
examine communication from environmental, health and risk perspectives
are quick to point out that the notion of value-free science is a contriv-
ance. That is, scientific perspectives are shot through with cultural values.
James Robert Cox’s best-selling textbook on environmental communi-
cation—now in its fifth edition—is considered a core text, according to
Shanahan. Cox defines environmental communication in a way that
grounds the concept in the tradition of rhetoric and the transactional
model of communication:

The pragmatic and constitutive vehicle for our understanding of the envi-
ronment as well as our relationships to the natural world; it is the symbolic
medium that we use in constructing environmental problems and negotiat-
ing society’s different response to them.7

Three key elements comprise the definition. Cox describes human

communication as a pragmatic and constitutive vehicle, which encom-
passes a range of activities, from cognition to persuasion, and through a
range of channels, from face-to-face conversation to the Internet.
“Pragmatism”—the first element—refers to communication functions,
4 C.-L. COLEMAN

such as educating and mobilizing. As for “constitutive”—the second ele-

ment—Cox means communication is more than the transmission of infor-
mation. Rather, communication is an active process where meanings are
“constituted” and negotiated. And third, Cox refers to environmental
communication as a “symbolic medium” that “helps to constitute, or
compose, representations of nature and environmental problems … as
subjects for our understanding.”8
Because communication is more than spoken and written expression, it
can be described also as a symbolic act, where “we draw upon language
and other symbols to construct a framework” to understand the world.9
Cox borrows from the tradition of linguistics and semiotics, particularly
from Ferdinand de Saussure, in describing communication as symbolic,
meaning, words are signs or symbols that represent things or ideas. After
more than 100 years, Saussure’s theories on language continue to be
included in communication textbooks, where the word is an arbitrary sign
(the signifier or signifiant) for the concept it represents (the signified or
signifié). Saussure deftly points out that the meanings of words shift over
time and depend on context and history. A contemporary example that
L. David Ritchie and I studied is the term “designer baby,” which refers to
a human embryo fertilized outside the womb and selected for eye color or
gender: a baby designed and then chosen for certain features. But designer
baby might also refer to an infant sporting a Gucci onesie: dressed in
designer duds. Thus, the meaning of the term designer baby depends on
the context of its use.10

The Public Sphere and Social Discourse

Communication students wisely ask how and where meanings such as
designer baby emerge, take shape and grab hold. Cox notes that one arena
where meanings are created is in the public sphere.
The idea of the public sphere, envisaged by Jürgen Habermas in the
1960s, sounds vague, because no such place exists in actuality: it’s not a
television program or a murder trial; rather, the public sphere is a meta-
phor for a space or place to discuss issues. The public sphere might be
thought of as a marketplace of ideas—not a veritable market, but a virtual
market where citizens debate and analyze issues that emerge as a discourse.
Philosopher Michel Foucault—a contemporary of Habermas—
described social discourse as “an instrument and an effect of power” where
a “multiplicity of discursive elements” come into play.11 From this
 1 SETTING THE STAGE 5

perspective, the public sphere provides a fulcrum for discourse; where

meanings are created and challenged, including dominant as well as sub-
jugated viewpoints. Foucault adds another element to the mix: the idea
that power relationships are illuminated in discourse. He notes:

In a society such as ours there are manifold relations of power which perme-
ate, characterize and constitute the social body, and these relations of power
cannot themselves be established, consolidated nor implemented without
the production, accumulation, circulation and functioning of a discourse.12

Foucault—and a host of other philosophers and critics—offers com-

munication researchers another lens through which to view the social con-
struction of meanings: power relationships. The construction of meaning
is far from a random act. Rather individuals and groups with special inter-
ests—regardless of whether their interests are driven by the economy, poli-
tics, religion, materialism and so on—strive to have their viewpoints gain
traction in the public sphere.
The idea of a social discourse is the realm of communication that arises
within the public sphere. In other words, the public sphere is the space
where issues and ideas take shape, while social discourse is seen as the
forum where issues and ideas are communicated and, thus, infused with
meanings. Although many scholars conflate public sphere with social dis-
course, I refer to the public sphere as the theatre where ideas and issues
arise, while social discourse emerges from the public sphere as an arena of
communication.
Some scholars, such as Winfried Schulz, argue that social discourse
materializes through mass communication. Schulz considers the metaphor
of a “forum” to describe the public sphere, where “Mass media offer to
the various social actors a space where they can articulate their opinions
and interests. The forum is a public sphere in the sense that it is accessible,
at least in principle, to everyone.”13 Moreover, individuals understand
what issues mean by engaging in discourse. For example, media scholar
Elisabeth Noelle-Neumann reasoned that citizens believe they can discern
mass opinion through an “intuitive” sense of “what others are thinking”
through a discourse nourished by mass media.14
An apt illustration of an issue embraced in the public sphere that
includes aspects of science, the environment, health and risk is climate
change. If you look at scholarly publications as one aspect of social dis-
course, you will find the Social Science Citation Index lists 241 articles
6 C.-L. COLEMAN

concerning climate change in 1990 and 2653 in the year 2000: an increase
of 11-fold in one decade. In the next decade, climate change articles
totaled 14,507 in 2010: an increase of nearly 5.5-fold from the year 2000.
Since 2010, scholarly attention to climate change has continued steadily,
and by the time this book goes to press in 2020, the number of publica-
tions doubled from 2010 to 32,015 articles.15 And while the Index tracks
only peer-reviewed publications, the growth of academic interest in cli-
mate change represents one significant presence in the public sphere.

Mass Media, Interpretive Packages and Framing

Habermas’ notion of the public sphere meshes well with the idea of a
social discourse where issues emerge surrounding such topics as cli-
mate change.
That said, empirical researchers face a difficult task of gauging how
issues are constructed and by whom, how issues evolve over time, and how
they impact members of discourse communities. The task seems Herculean
when you think about a researcher’s first step: make a list of every oppor-
tunity where some special interest might define climate change within the
field of discourse. As a researcher your second step is to track down how
meanings surrounding climate change are created, expressed and framed,
and how those meanings get shared. The third step seems even more
onerous: How do you determine how citizens encounter such definitions
and interpret them?
Knowing the taxing and time-consuming nature of investigation, many
researchers—including me—choose a more simplified approach: We
select a sliver of social discourse over a particular timeframe on a specific
topic because the approach is more manageable. And because social dis-
course is communicated through the mass media, a repository of discur-
sive elements—advertisements, billboards, blogs, fiction books, films,
games, museum exhibits, paintings, plays, podcasts, news articles, social
media sites, situation comedies, song lyrics, speeches, textbooks, television
programs and more—offer distinct channels to test our arguments, on the
assumption that:

Meanings are constructed in social discourse, and can be witnessed in mediated

artefacts—ranging from advertisements to stories of whistleblowers—which
comprise the human creations of language, sounds, symbols and visuals that
reflect structural and cultural meanings.
 1 SETTING THE STAGE 7

Examining Environmental Messages in Discourse

Two sociologists—William A. Gamson and André Modigliani—were
among the first researchers who put this sort of research to an empirical
test in the 1980s. Gamson and Modigliani were keen on finding linkages
between the public sphere and two fields that emerge within social dis-
course: mass media narratives and public opinion about an issue that
encompasses science, the environment, health and risk: nuclear power.
Like Cox, Gamson and Modigliani situate issues about the environ-
ment in the arena of the public sphere, where they are constructed and
communicated through social discourse. Gamson and Modigliani view
discourse through the lens of mass media, arguing that, within the public
sphere, nuclear power takes on the mantle of an “issue culture.” They
describe issue culture as a “value-added process” that moves along a con-
tinuum and gains traction as it picks up momentum through discourse and
through mass media channels.16 An issue culture is rooted in the cultural
ethos from which it springs. They note:

Nuclear power, like every policy issue, has a culture. There is an ongoing
discourse that evolves and changes over time, providing interpretations and
meanings for relevant events. An archivist might catalog the metaphors,
catchphrases, visual images, moral appeals, and other symbolic devices that
characterize this discourse. The catalog would be organized, of course, since
the elements are clustered; we encounter them not as individual items but as
interpretive packages.17

Gamson and Modigliani conclude that meanings about nuclear power

come from an issue culture and take the form of an interpretive package,
which they describe as “a central organizing idea, or frame, for making
sense of relevant events.”18 The two sociologists examined artefacts of
mass media, including news stories (written texts and broadcast items),
opinion columns and political cartoons, to discern how the issue culture
of nuclear power is revealed—framed—through words and symbols. The
authors borrow the idea of a frame from a fellow sociologist, Todd Gitlin,
whose landmark book in 1980 on news coverage of the Vietnam War
sparked a trend in mass media studies on the concept of framing.19
Gitlin describes framing as “principles of selection, emphasis and pre-
sentation composed of tacit little theories of what exists.”20 From this van-
tage point, a frame structures meaning by the use of a word or phrase and
8 C.-L. COLEMAN

is chosen by the speaker or writer who hopes the frame will resonate with
audience members in a persuasive vein. An example is the use of the term
“Frankenfoods” to describe genetically modified seeds, fruits, plant life
and vegetables. The “tacit little theory” Gitlin suggests—in this case—
stems from the story of a creature brought to life by Victor Frankenstein
in Mary Wollstonecraft Shelley’s 1818 novel about a scientific experiment
run wild.21
For Gamson and Modigliani, references to Frankenstein appeared as an
interpretive package—or frame—in narratives about nuclear power.
Frankenstein’s monster was used in news coverage and political cartoons
in the 1980s as a symbol that countered the progress frame surrounding
nuclear power as science run amok. And the Frankenstein frames fused
with other narratives and images, including the unleashing of atomic
destruction on Hiroshima and Nagasaki in Japan in 1945. Frames can
have a snowballing effect, in that their interpretations can resonate beyond
their original meanings and invoke new “tacit little meanings.” The notion
of “intertextuality”—examined later in the book—imagines how narra-
tives intersect with one another. Today, for example, the symbol of
Frankenstein encompasses more than the madness of science: the mon-
ster’s image intertextually invokes candy, breakfast cereal, punk songs,
board games, lunch-pails, internet memes, popular films and a dim-­witted-­
but-kind-hearted monster satirized in the 1960s American television pro-
gram, The Munsters.
In summary, framing studies in the communication discipline
have resulted in a bevy of descriptive research that examines how words
and symbols illustrate meanings.22
In a parallel fashion, research on communication about the environ-
ment has followed a similar path, where the construction of messages
encompasses much of the bandwidth of scholarly attention.23 With the
bulk of attention focused on descriptive research over the last four decades,
media scholar Anders Hansen suggests that scholarship in environmental
communication will be bolstered by examining two largely under-reported
areas: the relationships between message production, distribution and
impact, and the unequal distribution of power and equity in the public
sphere.24
 1 SETTING THE STAGE 9

Synopsis
I have distilled my treatise on meaning-making in a graphic representation
that traces the arc of the communicative process in the public sphere,
through communication channels, and resulting in potential audience
effects. In essence, I argue that environmental issues—such as nuclear
power and climate change—are wrangled in the public sphere: an imagi-
nary arena where a variety of publics tackles broad, cultural topics. Before
reaching the public sphere, however, special interests—political, religious,
economic and so on—vie to leverage pet projects. In other words, the
public sphere serves as a stanchion for dialogue about, for example, protect-
ing Uluru (Australia’s ancient Ayers Rock) by forbidding tourists from
climbing the sacred mount.
As Fig. 1.1 shows, such issues enter the public sphere where they
become fodder for dialogue among “private people gathered together as a
public and articulating the needs of society with the state,” according to
Habermas.25
While the public sphere inhabits a space where issues and ideas take
shape, social discourse is the forum where issues are communicated. I have
argued that, in both terrains, ideas are infused with cultural meanings.
Gamson and Modigliani assert that, once ideas enter into discourse, their
meanings reflect an issue culture. That is, a concept such as nuclear power,
“like every policy issue, has a culture.”26 In turn, mass media offer readers
and viewers interpretive schemata to understand concepts. Such interpre-
tive packages invoke cultural tropes that might describe nuclear power as a
Frankenstein-like scientific experiment gone mad. Gitlin refers to such lin-
guistic and symbolic packages as framing and notes that news reporters
actively frame messages by highlighting some aspects of meaning while
ignoring others.
Frames, in turn, have the potential to influence individuals at the micro-­
social level and policies at the macro-social level. That said, the relation-
ships between message construction and message effects are complex
indeed and rather difficult to study empirically.27 Still researchers agree
that some messages exert some level of influence some of the time, whether
a slow simmer that cultivates a social reality that seems more violent than
it is in actuality or the false notion generated through media channels that
the causes of climate change occur naturally.
As a result, making meaning in public discourse is iterative: although
the diagram may impress you as a linear process, the movement of
10 C.-L. COLEMAN

Fig. 1.1 Making Making Meaning in

meaning in the public
sphere and in social
the Public Sphere and
discourse. (Credit: in Social Discourse
Diagram created by
the author) SPECIAL
INTERESTS
Social, Cultural, Political,
Religious, Economic, Material

PUBLIC
SPHERE

SOCIAL
DISCOURSE ISSUE
CULTURE

EFFECTS
Individual-level
Social-level

FRAMES MASS
MEDIA

INTERPRETIVE
PACKAGES

messages and their meanings ebb and flow, double-back, hibernate, disap-
pear, reappear, circulate and recirculate.
The next chapter digs more deeply into the diagram, as we search for
more explicit ways to describe how meanings are created.
 1 SETTING THE STAGE 11

Notes
1. What is Communication? (n.d.). National Communication Association
website. Downloaded from https://www.natcom.org/about-nca/
what-communication.
2. Op. Cit.
3. Communication, Oxford Bibliographies (2019). Patricia Moy, Editor-in-­
Chief. Downloaded from https://www.oxfordbibliographies.com/brows
e?module_0=obo-9780199756841.
4. Alejandro De la Garza (2019 November 25). Dark waters tells the true
story of the lawyer who took Dupont to court and won. But Rob Bilott’s
fight is far from over. Time magazine (Entertainment). https://time.
com/5737451/dark-waters-true-story-rob-bilott/.
5. James Shanahan (2019 July 2). Environmental Communication,
Oxford Bibliographies. Downloaded from https://www.oxford-
bibliographies.com/view/document/obo-9780199756841/
obo-9780199756841-0141.xml.
6. Eliza Griswold. (2012 September 21). How “Silent Spring” ignited the
environmental movement. The New York Times Magazine. Downloaded
from https://www.nytimes.com/2012/09/23/magazine/how-silent-
spring-ignited-the-environmental-movement.html.
7. J. Robert Cox (2006). Environmental Communication and the Public
Sphere. Thousand Oaks, California: Sage, p. 12.
8. Op. Cit.
9. Op. Cit., p. 15.
10. Cynthia-Lou Coleman and L. David Ritchie (2011). Examining meta-
phors in biopolitical discourse. Lodz Papers in Pragmatics, 7(1): 29–59.
11. Michel Foucault (1976/2004). Power and Knowledge, in Charles
C. Lemert (Editor), Social Theory: The Multicultural and Classic Readings
(Third Edition). Boulder, Colorado: Westview Press, p. 470.
12. Op. Cit.
13. Winfried Schulz (2004). Reconstructing mediatization as an analytical
concept. European Journal of Communication, 19(1): 87–101.
14. Elisabeth Noelle-Neumann (1977). Turbulences in the climate of opinion:
Methodological applications of the spiral of silence theory. Public Opinion
Quarterly, 41: 143–158.
15. Data for the year 2020 were not available when the book went to press.
16. William A. Gamson and André Modigliani (1989). Media discourse and
public opinion on nuclear power: A constructionist approach. American
Journal of Sociology, 95(1), p. 5.
17. Op. Cit., pp. 1–2.
18. Op. Cit., p. 3.
12 C.-L. COLEMAN

19. Framing as a theoretical and a methodological tract in communication

studies has grown exponentially since publication of Todd Gitlin’s 1980
book, The Whole World Is Watching. A few researchers have examined how
framing studies has evolved over time, and a group of students and I joined
in the analysis. We picked up the trail in the year 2000 after others had
completed their work and found that in the period from 2000 to 2014,
some 8000 articles centered on framing were published in social science
research journals, surpassing agenda setting, knowledge-gap and rhetoric
studies.
20. Todd Gitlin (1980). The Whole World is Watching: Mass Media in the
Making and Unmaking of the New Left. Berkeley: University of California
Press, p. 6.
21. Cynthia-Lou Coleman and L. David Ritchie (2011). Examining meta-
phors in biopolitical discourse. Lodz Papers in Pragmatics, 7(1), p. 39.
22. Cynthia-Lou Coleman, Joseph Provencher and Benjamin Smith (2017).
Framing theory and research: Where have been and where are we going?
Paper presented to the Western States Communication Association
(February), Salt Lake City, Utah.
23. Anders Hansen (2011). Communication, media and environment: Towards
reconnecting research on the production, content and social implications
of environmental communication. International Communication Gazette
73(1–2), p. 9.
24. Op. Cit.
25. Jürgen Habermas, The Structural Transformation of the Public Sphere: An
Inquiry into a category of Bourgeois Society. Translated by Thomas Burger
with Frederick Lawrence. Cambridge, Massachusetts: MIT Press,
1991. p. 176.
26. William A. Gamson and André Modigliani (1989). Media discourse and
public opinion on nuclear power: A constructionist approach. American
Journal of Sociology, 95(1), pp. 1–2.
27. Michael A. Cacciatore, Dietram A. Scheufele and Shanto Iyengar (2016).
The end of framing as we know it … and the future of media effects. Mass
Communication and Society, 19:1, 7–23, https://doi.org/10.108
0/15205436.2015.1068811.
 CHAPTER 2

The Arc of the Book

Abstract Building on the diagram of the communication process offered

in Chap. 1, this chapter explores two overlays on the diagram: one called
the Media Hegemony Thesis, which examines power relationships in the
process, and the other named Indigenous Metaphysics, which looks for
Native knowledges and values in the context of conflicts featured in this
book. I have accepted the challenge by critics to add muscle to the inves-
tigation of framing by examining how meanings transfer from one junc-
ture in the diagram—such as social discourse—to another—such as mass
media. I also ask how frames produce meaning, how meanings are con-
structed over time, the ideological nature of relationships unfold in dis-
course, and how equity and justice unfold in frames.

Keywords Hegemony • Indigenous Metaphysics • Morals • Power

relationships • Reflexivity • Resilience • Resistance • Respect

Like many aspects of media and communication, environmental commu-

nication is concerned with the intersections of the public sphere, social
discourse and mass media and their influences on individuals, communi-
ties and nations.
As the previous chapter shows, my interest centers on how meanings
are created and transferred along the mediated communication pathway,
which is iterative in nature. That is, information moves in starts and fits,

© The Author(s) 2020 13

C.-L. Coleman, Environmental Clashes on Native American Land,
Palgrave Studies in Media and Environmental Communication,
https://doi.org/10.1007/978-3-030-34106-0_2
14 C.-L. COLEMAN

not necessarily in a straight-forward fashion, and recirculates in unex-

pected, non-linear ways.
An example of the circulatory pattern is illustrated by individuals who
learn about issues through messages in the mass media and, as a result,
become active in movements for social change. One issue that caught the
attention of publics ranging from young children to commercial fishermen
has been the recent migration of California sea lions to the Columbia
River in Oregon and Washington, where they feast on salmon during
spawning season. Native American tribes—whose treaties with the United
States protect their rights to fish and hunt—sought permission to kill sea
lions that consume between two and three percent of the salmon run.
While Native fishers, commercial fishers and stakeholders urged for the
removal of the sea lions, other groups, including the Sea Lion Defense
Brigade, American Rivers and the Humane Society, have called for legal
action to halt the killings. The case study reveals how special interests are
keen to define issues in the public sphere by, for example, describing the
pinnipeds as either “doe-eyed sea lions” or “ravenous varmints.” For the
Native American tribes, the issue boils down to their livelihood. News
coverage tends to focus on laying blame for the conflict and the blame falls
on the sea lions, politicians, the dam, fishermen, government and environ-
mental laws. And when it comes to how media messages inform publics, it
turns out that audiences who share ecological values are opposed to killing
sea lions.1
In other words, an issue like the sea lion salmon-feast on the Columbia
River can be traced through the communication process by looking at
how issues are produced in the public sphere, how meanings are con-
structed in social discourse and then channeled in mass media, and how
messages influence public opinion.
Environmental issues gain traction by taking shape in social discourse,
most notably through the mass media—where words, symbols and images
forge what William A. Gamson and André Modigliani call interpretive
packages. Think of an interpretive package as a kind of reduction—like a
French sauce—that gets boiled down—reduced—to its essential elements.
For Gamson and Modigliani, one symbolic reduction is the trope of
Frankenstein as an emblem of nuclear power: science run wild. Interpretive
packages contain myriad linguistic meanings, visual symbols and cultural
narratives laminated together. Frames, defined as “principles of selection,
emphasis and presentation composed of tacit little theories of what exists,”2
structure meanings through the use of words or symbols that shape
 2 THE ARC OF THE BOOK 15

connotation—such as the frame “alternative fact” as a replacement for the

word “lie.”3 The phrase alternative fact was uttered to excuse falsehoods
surrounding the US presidential inauguration in January 2017 as “the
largest ever” by at least two of the president’s advisors.4 Prior to the 2017
US inauguration, the term alternative fact was recorded 71 times by the
news-tracking database Nexis-Uni.5 Since President Donald Trump’s for-
mal installation, mentions of alternative fact rose by 2422: an increase of
34-fold, which indicates the frame became ensconced in the news produc-
tion process.
Mass media scholars often engage in studies of meaning construction,
such as studies of the use of the term alternative fact to soften the act of
lying. I pursue a similar practice by focusing the book on how environ-
mental and scientific conflicts that impact Indigenous communities in
North America—which can be studied along the arc of the communica-
tion process described earlier—by following the agenda of special interests
through construction of meanings, and through the framing and distribu-
tion of messages, and discovering how words and symbols convey narra-
tives that are packed with cultural meanings. This approach follows in the
social constructionist tradition adopted by such scholars as Paul D’Angelo,
William A. Gamson, Todd Gitlin, André Modigliani and Charlotte Ryan.
Only a handful of communication scholars, however, has examined Native
American perspectives in such contexts.
In his assessment of four decades of research in media and environmen-
tal communication, Anders Hansen agrees that much of the field has fol-
lowed a familiar constructionist path. Hansen challenges researchers to
expand their studies by attending to the junctures between the stages of the
communication process discussed above and to the dynamics of power and
justice at all stages of the process.6
Hansen is not alone.
Earlier in the decade—the 2010s—Kevin M. Carragee and Wim Roefs
argued that most of the research on framing has neglected the role of
power. Carragee and Roefs encourage scholars to attend to the notion of
hegemony advanced by Antonio Gramsci and to summon the media hege-
mony thesis:

The media hegemony thesis directly connects the framing process to consid-
erations of power and to examinations of the relationship between the news
media and political change. Studying the framing process within the context
of the production, distribution, and interpretation of hegemonic meanings
Another random document with
no related content on Scribd:
woord hem bespookt in zijn droomen; maar nooit als de uitdrukking
van zulk een denkbeeld als thans.…

’t Was dan zoover gekomen met hem.… Paula hield hem voor gek,
en liet hem terughalen.… O maar, dat kon niet.… dat zou
opgehelderd worden.… hij zou ’t zelf ophelderen, dadelijk!

En hij zag de nutteloosheid van tegenweer in.

„Dokter,” zei hij somber, op heel andere toon dan te voren, „ik begrijp
volkomen wat u bedoelt. De zaak zal terechtkomen. U heeft er geen
schuld aan.” [220]

De goede Esculaap haalde de schouders en de wenkbrauwen op,

en spreidde zijn tien vingers welsprekend uit: h ij kon ’t niet
helpen.…

„Ik vind ’t onaangenaam genoeg, professor,” zei hij meewarig. Hij

was innig voldaan dat de zaak die wending nam. Hij was een man
des vredes, hield niet van heftige tooneelen.

„U gaat dus mee, nie’waar,” liet hij volgen. Zijn toon had iets van dien
van iemand, die vervuld van medelijden tot een kind spreekt. Larsen
voelde ’t als een beleediging, maar onderwierp zich gelaten. Wat gaf
het hier en thans die man uit de waan te willen helpen? Iedere
krankzinnige beweerde immers het niet te wezen?

Intusschen stond Didi met verbaasde oogen naar die beiden te

kijken. Ze begreep er niets van. Ging vader weer terug, gingen ze
n i e t naar Engeland? Wat kwam die nare man hier stoornis brengen
in vaders plannen? De tranen drongen naar haar oogen; maar ze
zweeg. Later zou vader alles wel uitleggen. Evenals hij schikte ze
zich in ’t onvermijdelijke. Ze boog haar kopje, en ’t mondje pruilde
even op.
„Kom, kind,” zei haar vader. En tot de dokter: „Ik ben tot uw
beschikking. Met welke trein gaat u?”

„Iets over vijven, ik zal ’t ’s nazien,” antwoordde Dr. Brakel in

gedachten. „Vindt u goed dat ik hier even wacht tot u uw zaakjes
geregeld heeft?” [221]

„Goed.” Larsen was volkomen kalm, en zonder verder een woord

verliet hij met zijn kind het vertrek.

Toen alle drie tien minuten later bij de voordeur waren, stond Dr.
Brakel even stil.

„Een oogenblik,” zei hij. „Ik moet nog even iets vragen.”

Een glimlach vloog over Larsen’s gebaard gelaat.

De dokter ging naar binnen, en Didi maakte van de gelegenheid

gebruik om zenuwachtig en haast fluisterend te zeggen:

„Vadertje.”

„Ja, mijn kind?”

„Gaan we nu n i e t naar Engeland?”

„Vandaag niet, schattemeid. Over een paar dagen.”

„Hè, gelukkig!”

Ze was voldaan, en zuchtte diep: de voornaamste zorg was uit haar

gemoed weggenomen.

Toen Dr. Brakel eenige oogenblikken later weer naar voren kwam
overdacht hij zijn allerlaatste zielkundige waarneming: ’t was toch
vreemd met die krankzinnigen: ze konden zoo zot doen, en toch ook
weer zoo heel gewoon verstandig handelen! De hotelhouder had
„niks niemendal” gemerkt: meneer had behoorlijk afgerekend ook en
gewoon afscheid genomen, en de kelner ook behoorlijk bedacht!
Vreemd, vreemd.… Een lastige studie, die p s y c h i a t r i e , en men
leerde telkens wat nieuws, merkte telkens [222]wat verrassends op.…
Maar de zaak was gezond: Larsen ging gewillig mee.

„Stakkert!” mompelde de goede geneesheer nog in de gang, terwijl

hij zijn versleten gekleede jas toeknoopte, en de kraag van zijn
overjas opsloeg.

„Komaan, Didi, we gaan, nie’waar, kind?” zeî hij vriendelijk tot Didi,
die hem zag aankomen, en hem aanstaarde met haar sprekende
sprookjes-oogen.

Didi greep haar vaders hand, toen ze zag dat de dokter haar bij de
hand wilde nemen. Hè nee, ze wilde niet aan zijn hand loopen!

En de drie stapten de straat op.

Een eindje verder kwamen twee mannen, forschgebouwde kerels in

een gelijke donkere kleeding uit een huis. De dokter keek om. Ze
gaven hem zijn blik terug en volgden op een kleine afstand. [223]
[Inhoud]
 XVI.

Larsen was merkwaardig veranderd. De verandering in hem

openbaarde zich ook in zijn kijk op menschen en dingen. Hij was
geen droomer, geen fantast, geen man van oorspronkelijke
gedachten of geniale invallen, geen Faust, maar een Wagner, al was
’t van de goede soort. Wetenschap en boek waren bij hem
onafscheidelijk; zoodat hij in zijn denkleven steeds daardoor
beheerscht werd: zijn geest had jaren en jaren achtereen in een
denkbeeldige atmosfeer verkeerd, en was daarin volkomen
bevredigd geweest. Zijn gevoelsleven had als onbewust daarnaast
bestaan. Nooit had het hem verontrust, geen oogenblik in al die
jaren had hij ernstig nagedacht over eenige gemoedsvraag. De
liefde voor Paula, die alles aangrijpende drijfkracht van zijn wezen,
was als de klop van zijn hart, even natuurlijk, onwillekeurig, buiten
alle beheer van zijn denkvermogen.

Thans d a c h t hij aan die hartslag; want er was stoornis in zijn ziels-
organisme. [224]

En hoe meer hij dacht, hoe ellendiger hij zich voelde, hoe meer hij
besefloos toegaf aan de verwarring, het verlies van evenwicht in zijn
denkbeelden. ’t Eerste gevolg der groote stoornis was angst
geweest. Die angst had hem vervolgd, opgejaagd totdat hij geen
ander heil verwachtte dan wat de vlucht hem schenken zou. En ’t
vooruitzicht op rust had hem reeds toegeblonken: ’t had hem gesust,
’t had zijn zielebrand voor een wijl gedoofd.

En nu? Nauwelijks was hij thuis of de a n g s t kwam terug! Wat hem

voorgekomen was als makkelijk te overwinnen, misverstand, bleek
thans een weldoordacht plan: niet dat hij er ’t ware besef van had—
hoe kon dat in de geschokte toestand waarin hij verkeerde?—maar
juist deed zijn overspannen verbeelding hem bedrog en verraad zien
waar het niet was. Was werkelijk hier zijn vrouw alleen de schuldige;
het duurde niet lang of hij verdacht de huisdokter van gemeene
samenspanning. En van de eene verdenking kwam hij op de andere,
en telkens werd de strijd, die hij er tegen voerde, zwakker.

Op reis naar huis terug had hij nog de kracht gehad angst-
aanvechtingen terug te dringen: zijn vrouw had hem willen dwingen
terug te keeren, zeker—waarom anders dat bevelschrift?—maar wat
’n dwaasheid te denken dat zulk een komediespel van haar vol te
houden was! Och kom, hij zou [225]wel heel spoedig ’t zaakje in orde
hebben. En hij was begonnen met dood-bedaard—hij deed zijn best
het te wezen—in gedachten de goede Dr. Brakel nog eens al zijn
bewijzen vóor te leggen, dat hier een betreurenswaardige dwaling in
’t spel was.

De heele weg over, tot aan ’t oogenblik dat Larsen met zijn geleider
en de kleine Didi in de trein stapten, hadden ze nauwelijks een
woord gewisseld. Larsen stapte voort met gefronste wenkbrauwen
en saamgeknepen lippen, Didi naast hem, schuchtere blikken
werpend op haar vader, terwijl de huisarts in vreedzaam gepeins,
voldaan, maar schijnbaar onverschillig, met kleine pasjes de stoere
schreden van zijn patiënt trachtte bij te houden.

In de coupé zette Larsen zich als een zak in een hoek, Didi schoof
naar hem toe, greep zijn hand en keek hem met groote oogen aan,
met de bezorgdheid van een klein moedertje dat troosten wil.
Larsen, die reeds de oogen gesloten hield, sloeg ze op, en voelde al
de streeling die van Didi’s blik uitging. Een warme opwelling van
teederheid deed hem zijn arm om haar heen slaan, en zijn ruige
baard raakte haar zachte wang.
„Vadertje,” zei ’t kind alleen, maar er was een wereld van
hartelijkheid en belangstelling in haar toon.

Dr. Brakel keek toe. Er was niets dan medelijden in zijn blik, en toch
was ’t Larsen of hij er spot in [226]las, of hij met een zweepslag
opgeschrikt werd. Driftig wendde hij zich half om:

„Doe me genoegen, dokter,” zei hij scherp, „en kijk me niet zoo.…
vreemd aan! Ik weet waaraan u denkt. Bewaar in Godsnaam uw
observaties voor later.…”

De toegesprokene raakte even de klus kwijt—hij was een schuchter,

weinig imponeerend man—maar herstelde zich dadelijk. De
meewarige uitdrukking in zijn oogen werd nog sterker en hij
antwoordde op gemaakt luchtige toon:

„Maar professor, ik denk er niet aan.…”

Larsen wilde uitbarsten, maar bedwong zich. Ongemakkelijk

verschoof hij zich op zijn plaats. Hij vergenoegde zich met een blik
vol misnoegdheid; thuis, wanneer de tegenwoordigheid van ’t kind
hem niet langer zou storen, zou hij die onzin wel wegpraten: zóo en
zóo en zóo.… Als hij nu toegaf aan zijn drift en hevigheid, zou de
zaak er zeker eer slechter dan beter door worden.

Toen de trein aankwam, stond een rijtuig te wachten, door Paula

afgezonden. Larsen merkte met verbeten ergernis op dat er een
voorzorgsmaatregel genomen was: er zat een man naast de koetsier
op de bok. Zijn verlangen naar huis werd haast onduldbaar, die
komedie moest zoo gauw mogelijk uit wezen! [227]

Nauwelijks zijn voordeur binnen, vroeg hij naar Paula. Het

welbekende gezicht van Pietje vertoonde een vreemde,
medelijdende verwondering.
„Mevrouw?.… Dat weet ik.… heusch niet, meneer,” zei ze met een
kleur.

Larsen voelde weer zijn bloed koken: hij, de kalme, zelden kregelige
man, had nu telkens moeite om zijn drift te bedwingen.

„Is ze uit?” vroeg hij stuursch.

De dokter nam de verlegen Pietje even apart, fluisterde haar een

paar woorden in, waarop ze, eveneens fluisterend, zenuwachtig
antwoordde.

Larsen, die ’t zag, wendde zich kort om, streelde zijn kind, dat zich
schuchter tegen hem aan drong; en verborg zoo zijn wrevel zoo
goed hij kon.

Dr. Brakel zeide daarop:

„Mevrouw is niet dadelijk te spreken, professor. Ik moet haar

voorbereiden. Ik zou u raden voorloopig naar uw kamer te gaan.”
Daarna gaf hij een teeken aan ’t dienstmeisje en wees op Didi. Zijn
heele optreden had iets autoritairs, iets korts en afdoends, als gold
het hier een weloverdacht plan van handelen.

De anders zoo zachtmoedige professor kon zich niet meer inhouden.

„Ik moet mevrouw spreken, versta je dat, Pietje?” riep hij woedend,
niet lettend op de dokter. „Zeg me onmiddellijk waar mevrouw is.” En
hij ging [228]eenige schreden de gang in, in de richting van de trap.

„Ik.… weet.… ’t niet,” stamelde de verschrikte Pietje, wie de angst

om ’t hart sloeg: je kon nooit weten, nu meneer gek was.… En haar
voorschoot aan de oogen brengend, begon ze te schreien.
Haar vrees dat „meneer” haar aanpakken zou werd niet bewaarheid,
tot haar groote verlichting; want ze zag hem met ongekende haast
de trap opgaan, nog voordat de dokter een woord van protest kon
uitbrengen. Bij wijze van schrik-afleider nam ze Didi bij de hand, en
troonde haar met zich mee naar achteren: de dokter moest ’t maar
verder klaarspelen met meneer, zij moest er niks van hebben, hoor!

En de dokter vond het geraden Larsen zijn gang te laten gaan. Zijn
vrouw zou hem toch wel in geen geval ontvangen. Dr. Brakel dacht
aan de afspraak, die ze vóor zijn vertrek naar Vlissingen, met hem
gemaakt had, en rekende op haar voorzichtigheid. ’t Was Paula
makkelijk gevallen hem te overtuigen dat ze bang voor haar man
was, nu hij „zoo vreemd” was, en hij had haar dan ook de raad
gegeven hem onder geen voorwendsel bij zich toe te laten: hij, Dr.
Brakel, zou dan alles wel kalmpjes afdoen. Paula had het hem vast
beloofd, met groote voldoening dat ze zóo een lastig tooneel met
Larsen vermeed: wie weet wat de man anders in zijn razernij tegen
haar zeggen zou, afgezien nog van lichamelijk letsel dat [229]hij haar
zou kunnen doen: hu, zoo’n gek!—want dat wàs hij immers nu
bepaald—’t was beter alle contact te ontloopen, dan was er geen
kans op geklets van de meiden ook, en—de zaak zou op rolletjes
gaan.…

Zoo had Paula zich dan reeds uren te voren boven in haar
kleedkamer opgesloten, en iedere keer was ze naar het venster
geloopen, wanneer ze meende ’t gedruisch van wielen te hooren.
Over de tuinmuur heen kon ze een strook van de straat overzien. En
toen eindelijk ’s avonds vrij laat ’t verwachte rijtuig langs de muur
reed, stond ze weer achter ’t gordijn, en kon ze bij ’t schijnsel van
een straatlantaarn aan de twee gestalten op de bok merken dat
Larsen wel binnen enkele oogenblikken thuis zou wezen. Toen nog
even geluisterd aan de deur, die ze met de hand aan de knop
openhield: jawel, daar hoorde ze zijn stem in de gang! En ijlings
sloot ze de deur, weer op slot.

Paula voelde zich zenuwachtig: zou Larsen misschien tòch trachten

tot haar door te dringen? Als de dokter eens.… Ze zette zich op een
fauteuil bij haar kaptafel, en wachtte af, de ooren gespitst. Het
gerucht van stemmen beneden kwam flauw tot haar. Pietje of de
dokter zou wel spoedig boven komen.

Daar werd aan de deur geklopt, met vrij hevige tikken. [230]

Dat moest Larsen zelf zijn! Ze voelde ’t, ofschoon de vlugge

schreden op de trap en op den overloop evengoed op een ander
hadden kunnen duiden; want men zou haar immers dadelijk
verwittigen, wanneer de verwachte er wezen zou.

Een oogenblik bleef ze in beraad.

Nog eens hevig kloppen, vrij onmiddellijk na ’t eerste.

„Paula, mag ik binnen?” klonk het ongeduldig en gejaagd, zonder

eenige inleiding.

De aangesprokene was ten hoogste ontroerd: ze beefde over haar

heele lijf. Ze moest een besluit nemen: niet binnenlaten, in geen
geval.… Maar dan.… als hij eens de deur forceerde?

Haastig sprong ze op, liep naar de schel en deed er drie of vier

zenuwachtige rukken aan.

Larsen hoorde de beweging in de kamer en ’t geluid van de schel. O,

hij begreep het: Paula was b a n g voor hem! Deze ontdekking die hij
deed was weinig geschikt om hem tot bedaren te brengen. ’t Speet
hem nu dat hij maar niet dadelijk naar binnen was gegaan. Hij had ’t
niet gedaan, omdat de veranderde omstandigheden hem dwongen
tot grootere vormelijkheid.… De deur zou wel open zijn.… hij moest
onmiddellijk aan dien onzin een eind maken.

„Wat is dat?” riep hij buiten zich zelven toen hij merkte dat de deur
op slot was. „Paula! Ik moet [231]even bij je zijn. Ik moet je spreken.
Wat is dat nu voor een komedie? Laat me binnen!”

Geen antwoord.

„Paula! Hoor je me niet?”

Hij luisterde even: ’t was muisstil in de kamer. „Paula!”

Daar kwam iemand de trap op. O, de dokter. Wat had die hier te
maken?

„Wat moet u hier?” vroeg Larsen.

De dokter trad op hem toe en leî een hand op zijn schouder. Larsen
weerde hem driftig af:

„Dat is onuitstaanbaar! Ik heb u niet noodig.…”

„Ik u wel,” zei Dr. Brakel kalm en met beteekenis. Weer ging de bel
in Paula’s kamer.

„Wacht u dan beneden op me. Ik kom bij u in de voorkamer, straks.

Ik moet even mijn vrouw spreken. Dat wil u me toch niet beletten?”

Merkwaardig stak de drift van de eene bij de kalmte van de ander af.
Dr. Brakel waagde nog een poging tot overreding. Vriendelijk
vervolgde hij:

„Ik heb u immers gezegd dat uw vrouw u niet dadelijk ontvangen

kan. Ze komt misschien straks beneden. Ga nu met me mee, of ga
naar uw kamer. Daar doet u heusch verstandiger aan. U begrijpt
toch dat uw vrouw na ’t gebeurde.… niet opeens begrijpt.… wat ze
aan u heeft.”

Misschien zou Larsen voor die zachte drang [232]gezwicht zijn, als
niet juist op dat oogenblik iets voorviel dat zijn reeds bedarende drift
heviger dan ooit deed opvlammen.

De man op de bok, op wie Larsen bij ’t thuiskomen in zijn staat van

afgetrokkenheid niet meer gelet had, was een kameraad gaan halen
en beiden bleven buiten wachten nadat het rijtuig weggereden was.
Pietje had van mevrouw de uitdrukkelijke last gekregen ze in te laten
zoodra de dokter ’t noodig oordeelde, en als dat gebleken was
voorloopig niet het geval te wezen, zou ze hun dit aan de deur
zeggen. De politie-mannen—want dit waren zij, al verraadde niets in
hun kleeding hun kwaliteit—wandelden op en neer vlak vóor ’t huis.
Pietje, die op mevrouw’s bellen de oude dokter naar boven had zien
„hollen”, vond ’t geraden naar hulp uit te kijken: wie weet wat er
anders gebeurde! Ze was anders juist bezig Didi allerlei vragen te
doen, en had zoo graag wat meer uit haar gekregen—Didi was uit
haar humeur geweest, had nauwelijks bij Pietje willen blijven, en
toch had deze dit noodig gevonden „in de omstandigheden”. En
Pietje stoof de gang in, terwijl ze Didi in de keuken sloot, keek schuw
links en rechts uit de voordeur, wenkte met hevig gebaar toen ze de
twee gestalten gewaar werd.

„Doet-i vreemd?” vroeg de een, die ’t zaakje niet onaardig vond.

Mevrouw van de Prefesser was al [233]zoo gul geweest. ’t Was daar
’n goeie boel in huis: cognac en sigaren, asjeblief en fijn, hoor!

„Ja, kom gauw,” zei Pietje zenuwachtig, en keek nog eens of er ook
menschen op straat waren.

En de beide mannen kwamen stil binnen. Pietje sloot de voordeur,

met bevende vingers, en ze deed zich pijn aan de koperen knop. Ze
stak haar duim in haar mond—hè, dat lamme ding aan die deur!

„Mevrouw is boven,” stamelde ze.

„Ja, en?” De gebaarde politie-agent met het blozende gezicht, die

iets Duitsch krijgshaftigs in zijn uiterlijk bewaard had, al was hij ook
reeds tien jaar „uit dienst”, had zijn minder militair uitziende
kameraad—een bleek, beenig stadsmensch met kaal gezicht, iets
ouder en minder stevig—met een wenk duidelijk gemaakt dat hij
wachten moest: hij had in dienst manieren geleerd, wat blief je.…

„Meneer.… is ook boven. En de dokter is ook boven. Ga maar ’s

kijken.”

De Germaan van de twee glimlachte goedig over Pietje’s

zenuwachtigheid.

„Blijf jij maar hier wachten, Van Turnhout,” zeî hij op gedempte toon
tot de ander. „Ik zal je wel roepen als ’t noodig is. Ik zal wel alleen
gaan.”

„Gauw dan toch!” jengelde Pietje zoo zacht als haar angst toeliet.
Mevrouw had haar weer gebeld.…

En zoo kwam ’t dat er zich een ruige krijgsmanstronie [234]boven de

trap vertoonde, juist toen Larsen die kant uitkeek, en er reeds aan
dacht toe te geven aan de aandrang van Dr. Brakel.

Het kinderlijk, kalm jongensgezicht met de groot-starende, blauwe

kijkers had op Larsen een wonderlijke uitwerking. Zonder zich
rekenschap te geven van wat hij deed—de impulsies namen meer
en meer de overhand in zijn handelen—vloog hij op de verschijning
toe.

„Mijn trap af.… Mijn huis uit, zeg ik je!” bulderde hij vlak bij hem.
Weer dat starende blauw, zonder spoor van verbazing; dat massieve
geheel van bewuste kracht.

Larsen weifelde. Meteen was onze Germaan boven, en stond nu

naast de woedende. Hij wierp even een blik naar de deur aan ’t
einde van de overloop, die van Paula’s kamer. Dat was in orde: de
dokter stond ervoor, en die wenkte: hij kon zijn gang gaan.

Larsen zag en begreep zijn blik. En smartelijker, honender dan ooit

flikkerde dit angstbeeld vóor zijn geest op: Paula wilde hem
verwijderen, naar ’t gekkenhuis laten brengen, zonder hem een
oogenblik gelegenheid te laten het misverstand uit de weg te ruimen,
en de dokter en zijn heele huis spanden samen in een duivelsch
komplot!

Dat zou niet, bij God! Hij was nog meester in zijn huis.… Maar ’t
bevelschrift dat de oude Brakel [235]hem te Vlissingen had laten
zien? ’t Mocht wat! ’t Was al mooi dat hij daarom gewillig mee was
gegaan, terug naar zijn huis! ’t Was immers schreeuwend onrecht
iemand zoo maar weg te willen halen zonder een woord van
explicatie! Dat was Paula’s toeleg: een machinatie zonder naam, op
touw gezet omdat ze haar kansen anders tegenover hem verloren
zag. Daar zou hij zich tegen verzetten, en hij wou wel ’s zien, of hij
zich geen recht zou weten te verschaffen tegenover dat wijf!!

En er niets van beseffende hoe hij hier juist bezig was zijn eigen spel
voor goed te bederven, liet hij zich blindelings voortsleepen door zijn
toorn.

„Versta je me niet?” riep hij weer tot de agent met gebalde vuisten en
vlammende oogen. „Onmiddellijk naar beneden!”

De ander zweeg, maar de dreiging in Larsen’s blik en gebaar ziende,

bracht hij snel een fluitje voor den dag, en blies er even met kracht
op. Had hij geroepen, dan was er kans geweest dat zijn kameraad
beneden een minder gunstig denkbeeld van zijn correct militair
optreden gekregen had.

Bij Larsen deed dit de maat overloopen. Met zijn groote kracht,
vroeger ondanks al zijn ingespannen studie steeds onderhouden en
geoefend door dagelijksche huis-gymnastiek, ’s morgens na ’t bad,
en thans nog wonderlijk vermeerderd door zijn dolle [236]woede,
greep hij de agent bij zijn schouder, en duwde hem in de richting van
de trap, slechts enkele schreden daarvandaan. De man was een
oogenblik overbluft door de vlugheid van Larsen’s optreden. Doch
zich dadelijk herstellende, wist hij met groote tegenwoordigheid van
geest bovenaan de leuning te grijpen, en zoo een anders zekere val
te stuiten, toen zijn eene voet reeds van ’t portaal af op de bovenste
trede der trap was gegleden. Nauw zijn evenwicht herkregen, zette
hij zich schrap. ’t Massieve eikenhout der leuning kraakte
bedenkelijk door de forsche druk van die athleten-arm; doch ’t was
maar éen oogenblik; want de onbesuisde tegenstander was
bedwongen voordat hij nog recht wist wat er gebeurde: de ander had
hem met de eene vrije arm en zijn eene knie achteruit gedrongen,
was een ommezien later weer op het portaal, en had Larsen de
handboeien aangelegd.

„’t Spijt me, meneer,” zei de handige politie-agent met kranig

geaffecteerde bedaardheid—hij was blij dat ’t zoo goed afgeloopen
was, nou; want de perfesser was niet meegevallen, om de dood nie!
—„maar u zal me moeten volgen. Als u zich kalm houdt wil ik u
straks die boeien wel afdoen, in ’t rijtuig misschien al.”

De gevangene stond wezenloos, verlamd. Met uitpuilende oogen

staarde hij de agent aan, zijn neusvleugels [237]trilden, uit zijn open
mond kwamen benauwde ademschokken. Een akelig geluid, half
snik, half kreunen ontwrong zich aan zijn borst, en hij zakte in elkaar.
Een wit gipsen beeld achter hem wankelde en viel van zijn voetstuk
met een harde slag.

Met goedige verbazing in zijn blik ondersteunde de agent het slappe

lichaam van Larsen. De dokter schoot toe, gaf orders.

Inmiddels was de tweede agent bovengekomen.

En Pietje schichtig daarachter, op de trap nog, aarzelend,

nieuwsgierig, bang.

„Zal ik koud water halen?” riep ze.

Larsen werd naar een bank geleid bij een raam op de overloop. De
dokter liet hem zitten, maakte zijn vest los. De eene agent ontdeed
hem van zijn boeien, de ander haalde wat water: de duinwaterkraan
was vlak bij de hand. Hij nam ’t zeepbakje weg en vulde dat.

„Daar neerzetten,” zeî Dr. Brakel, toen de agent terugkwam. En dan

tot de schichtige Pietje:

„Breng even een spons, Pietje.” En toen Pietje de trap weer af wilde:

„Uit mevrouws kamer maar.”

Paula, die achter haar deur had staan luisteren, een en al beving en
schrik, vermoedde wat er gaande was. Ze liet Pietje dadelijk binnen,
toen deze met huilerige stem om toegang vroeg. [238]

De dokter had intusschen zijn patiënt een flacon met „vlugzout”

onder de neus gehouden—hij had het bij zich genomen voor alle
gebeurlijkheden; daarna het voorhoofd wat gebet, met zijn zakdoek.
Larsen opende flauw de oogen.
Toen Pietje terugkwam, stak haar meesteres ’t hoofd uit de deur van
haar kamer.

„Dokter!” riep ze zacht.

De geroepene belastte Pietje met het toezicht over zijn patiënt.

„Ja?” antwoordde hij bijna fluisterend.

„Hoe is ’t, dokter? Hij komt bij, nie’waar?”

„O ja, dat gaat al. Maak u maar niet ongerust.”

„Moet hij niet naar zijn bed?”

„Ja, dat zal wel ’t beste zijn. Waar zal ik hem laten brengen?”

„Och.… wat dunkt u?.… Heeft hij daar ook niet een goed bed?”

„Daar.… Wat bedoelt u?”

„In.… in ’t gesticht.”

„O, jawel. Maar woû u?.…”

Paula hield even op. Toen nog zachter dan te voren:

„Ik ben zoo bang.… voor hem, dokter. Voor hèm, ziet u? Als u toch
verzekert dat ze hem daar goed behandelen. Zou ’t heusch niet
beter zijn?”

„Och, eigenlijk wel.…”

„Doet u ’t maar. Wacht, ik zal Pietje om een [239]rijtuig laten

telefoneeren.… U vindt ’t immers goed zoo, nie’waar, dokter?”
„O zeker, zeker, u heeft gelijk. Beter zoo.”

Hij ging naar Larsen terug, loste de bevende Pietje af van haar
akelige taak: och, meneer zag zoo wit als een doek, en dan die natte
haren vóor zijn oogen!

Beneden in de gang gekomen, hoorde ze Didi weeklagen in de

keuken. ’t Kind was buiten zichzelve. „Ik wil naar vader, ik wil naar
vader!” kreet ze telkens tusschen zenuwachtig snikken in.

Pietje gebood haar gevoelig hart te zwijgen, en hanteerde het

spreekwerktuig met zenuwachtige haast.

Een half uur later—’t was half twaalf in de nacht—reed op de weg

naar Den Haag met eenzame wielrateling een dicht rijtuig in de
richting der hofstad. Op de bok zat ditmaal alleen de koetsier met
nog een man; op de achterbank binnen het korte lichaam van Dr.
Brakel, met gekruiste armen achterover leunend, en tegenover hem
Larsen in kussens half weggezakt, in doffe onverschilligheid. [240]
[Inhoud]
 XVII.

„Wat nu al weer? Binnen!!” riep Larsen, die op een lederen

leuningstoel ineengedoken zat, kin op de borst, handen en voeten
over elkaar. Hij d a c h t n a . ’t Was onaangenaam dat men hem
nooit behoorlijk tijd liet om n a t e d e n k e n : iedere keer werd hij
gestoord!

De deur ging open. Larsen keek niet op. Met gefronste

wenkbrauwen bleef hij vóor zich kijken.

„Goeie morgen, Willem!” zeide de binnentredende vroolijk en

hartelijk. „Hoe staat het leven?” Hij ging naar de zittende toe, en
klopte hem op de schouder.

„O, ben jij ’t.…?” Wantrouwig blikten Larsen’s oogen. Dan opeens
met veranderde toon, maar nòg gemelijk: „Kruyt.… Albert.”

„Zeker, amice, ik kom ’s kijken hoe je ’t maakt, net als de vorige

keer.…” Medelijdend keek de bezoeker de ander aan.

Hij was ongeveer van diens leeftijd, had een gladgeschoren

[241]rondblozend gelaat, zwartglanzig spaarzaam haar met lichte
kroezing boven de kleine platte ooren, half dichtgeknepen grijze
oogjes, gebogen, maar fraai gevormde neus, streepmond met een
zelden verdwijnend vleugje van ironie, door rooken eenigszins
zwartachtig geworden gave kleine tanden, waarvan zich alleen de
onderste rij bij een kort kramplachje liet zien; verder een spoor van
onderkin, en in hals en overige lichaamsdeelen iets welgedaans, dat
evenwel aan ’t geheel zijner verschijning eer voor- dan nadeelig was:
’t gaf hem bij de ongedwongenheid en evenredigheid zijner
bewegingen een waas van priesterlijke waardigheid en deftigheid,